Η Γερμανία, κατέχοντας την όγδοη θέση στο «Top 10» των φορολογικών παραδείσων και «ξεπλένοντας» 50 δις € ετησίως, θεωρείται ως ένας από τους μεγάλους παίκτες παγκοσμίως – ενώ διευκολύνει την απόκρυψη των παράνομων χρημάτων
«Η παράνομη αποφυγή φόρων ονομάζεται επίσημα φοροδιαφυγή, ενώ η νόμιμη αποκαλείται ωραιοποιημένα «φοροαποφυγή». Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ τους είναι ουσιαστικά το ότι, η μεν πρώτη χρησιμοποιείται από αδαείς ιδιώτες και μικρομεσαίες επιχειρήσεις, συνιστώντας ποινικό αδίκημα, ενώ η δεύτερη από τις μεγάλες επιχειρήσεις – οι οποίες διαθέτουν ειδικό τμήμα «στρατηγικού σχεδιασμού αποφυγής φόρων», εκμεταλλευόμενες συστηματικά όλα τα πλεονεκτήματα που έχουν εξασφαλισθεί από τις πολυεθνικές, σε διάφορες χώρες.
Τα ποσά της παράνομης αποφυγής φόρων, της φοροδιαφυγής δηλαδή, είναι ασύγκριτα χαμηλότερα, σε σχέση με αυτά της νόμιμης – αν και οι Πολίτες ενημερώνονται μόνο για την πρώτη, συνήθως όταν αποφασίζονται νέα μέτρα λιτότητας ή φορολόγησης τους, επειδή με τη βοήθεια της χειραγωγούνται από την Πολιτική, αποδίδοντας τις ευθύνες των δημοσίων χρεών ο ένας στον άλλο. Είναι άλλωστε πολύ εύκολο να τους χειριστεί κανείς, όταν θεωρούν τους εαυτούς τους θήτες, ενώ είναι ανόητα θύματα».
.
Άρθρο
Προφανώς τα κράτη υπερβάλλουν με τους φόρους, τους οποίους επιβάλλουν στους Πολίτες, μεταξύ άλλων για να εξισορροπήσουν τις απώλειες εσόδων από τις πολυεθνικές, καθώς επίσης για να συντηρήσουν «κυβερνητικούς μηχανισμούς» που γίνονται συνεχώς ακριβότεροι.
Ειδικά στην Ευρώπη όπου, εκτός από τις εθνικές κυβερνήσεις, έχει δημιουργηθεί μία ακόμη: η πανάκριβη ΕΕ, η οποία αμείβει πλουσιοπάροχα τα στελέχη και το υπόλοιπο προσωπικό της, με μία γραφειοκρατία που συνεχώς διογκώνεται (άρθρο για τις αμοιβές των Ευρωκρατών).
Χώρες δε όπως η Ελλάδα, η οποία υποφέρει τα πάνδεινα από τους δανειστές της, με μία κυβέρνηση που αδυνατεί να λειτουργήσει σωστά, υποχρεώνονται να αυξάνουν συνεχώς τους φορολογικούς συντελεστές τους – όταν τόσο τα γειτονικά της κράτη, όσο και πολλοί εκ των εταίρων της μειώνουν τους φόρους, ασκώντας παράλληλα μία πολιτική που επιτρέπει τη νόμιμη φοροδιαφυγή στα πολυεθνικά μεγαθήρια.
Έχοντας ήδη αναφερθεί στο Λουξεμβούργο (άρθρο), στη βασίλισσα της φοροδιαφυγής, της νόμιμης βέβαια, στην Ολλανδία δηλαδή, καθώς επίσης στο «σύστημα ΙΚΕΑ» (άρθρο), υπενθυμίζουμε την υπόθεση της Amazon – η οποία, παρά το ότι είχε έσοδα 4 δις € το προηγούμενο έτος στη Μ. Βρετανία, δεν πλήρωσε σχεδόν τίποτα.
Ο μεγαλύτερος διαδικτυακός όμιλος του πλανήτη δήλωσε το υποκατάστημα του εκεί σαν μία απλή αποθήκη διανομής, μεταφέροντας τα κέρδη του στην επίσημη έδρα του, στο Λουξεμβούργο – εκμεταλλευόμενος τις δυνατότητες που του παρέχει το μικρό δουκάτο, όσον αφορά την αποφυγή των φόρων, παρά το ότι η Μ. Βρετανία μείωσε το συντελεστή στο 22%, από 26% προηγουμένως.
Το Λουξεμβούργο ευρίσκεται στην τρίτη θέση, μεταξύ των φορολογικών παραδείσων, σύμφωνα με τη μη κυβερνητική οργάνωση «Tax Justice Network» – η οποία υπολογίζει πως αποθηκεύεται εκεί το 13% των χρημάτων, τα οποία αφορούν την παγκόσμια νόμιμη φοροδιαφυγή. Στην πρώτη θέση ευρίσκονται τα νησιά Cayman, τα οποία είναι βρετανικό υπερπόντιο έδαφος, στην Καραϊβική – ενώ η Κύπρος θεωρείται μέρος του παιχνιδιού, αν και της έχουν «κοπεί τα φτερά της», μετά τη δολοφονία της από τη Γερμανία (άρθρο).
Σοβαροί φορολογικοί ανταγωνιστές των παραπάνω χωρών είναι επίσης η Μάλτα, η Ανδόρα και το Μονακό – ενώ δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς την Ιρλανδία, στην οποία έχει επιτραπεί η διατήρηση του συντελεστή στο 12,5% παρά το ότι είναι το περισσότερο υπερχρεωμένο κράτος του πλανήτη (άρθρο).
Η Ολλανδία είναι ενδιαφέρουσα κυρίως για τις δυνατότητες που προσφέρει σε εταιρείες διαχείρισης (Holding) – ενώ το Βέλγιο, η πρωτεύουσα της ΕΕ, για την επιβάρυνση των ιδίων κεφαλαίων των επιχειρήσεων με ένα θεωρητικό επιτόκιο, το οποίο μειώνει ανάλογα τις φορολογικές επιβαρύνσεις.
Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται η περίοπτη πρώτη θέση της Ολλανδίας (Pays-Bas), όσον αφορά την έδρα των 50 μεγαλυτέρων ευρωπαϊκών ομίλων (στο κάτω μέρος του γραφήματος), σε φορολογικούς παραδείσους – ενώ ακολουθείται στη δεύτερη θέση από το αμερικανικό Delaware, με επόμενες χώρες το Λουξεμβούργο, τα νησιά Cayman, την Ιρλανδία, το Βέλγιο και την Αυστρία.
Φορολογικοί παράδεισοι – ο αριθμός των φορολογικών εδρών των γαλλικών τραπεζών στους διάφορους φορολογικούς παραδείσους του πλανήτη.
.
Σύμφωνα τώρα με τον φορολογικό επίτροπο της Κομισιόν, οι απώλειες φόρων στα 27 κράτη της ΕΕ υπολογίζονται συνολικά στο 1 τρις € ετησίως – γεγονός που γίνεται πλέον προβληματικό και ήλθε στην επιφάνεια, λόγω της κρίσης χρέους. Έχει δε τεθεί στο στόχαστρο ο πρόεδρος της Κομισιόν – όσον αφορά τις προηγούμενες δραστηριότητες του στη χώρα του, κυρίως από τη Γερμανία.
Κατά την άποψη μας βέβαια, η αιτία είναι η τοποθέτηση του, όσον αφορά το πρόγραμμα ανάπτυξης ύψους 300 δις € για τη στήριξη των χωρών του Νότου – καθώς επίσης η πρόταση του για την υιοθέτηση ευρωομολόγων. Κανένας δεν πιστεύει πάντως πως οι επιθέσεις εναντίον του κ. Juncker οφείλονται στο θέμα που έχει προκύψει, με τη φοροδιαφυγή των πολυεθνικών – γνωρίζοντας πως δεν ήταν επιθυμητός από τη Γερμανία, η οποία είναι επί πλέον αντίθετη σε προγράμματα στήριξης, ειδικά δε στα ευρωομόλογα.
Τα φορολογικά τεχνάσματα
Υπάρχουν αρκετές χώρες εντός της Ευρώπης που προσφέρουν εντελώς διαφορετικές δυνατότητες νόμιμης φοροδιαφυγής στις πολυεθνικές – οι οποίες βέβαια τις έχουν μόνες τους επιβάλλει, είτε χρηματίζοντας τις κυβερνήσεις, είτε με τα λόμπι τους.
Φυσικά το νόμιμο δεν έχει εν προκειμένω καμία σχέση ούτε με την ηθική, ούτε με τη δικαιοσύνη, ούτε με την κοινή λογική – όπως δυστυχώς πιστεύουν οι φορολογούμενοι Πολίτες, χειραγωγούμενοι από τους κυρίαρχους του σύμπαντος, μέσω των «διαπλεγμένων» ΜΜΕ. Ειδικότερα τα εξής:
.
(α) Η Μάλτα: Η μικρή αυτή χώρα της Μεσογείου έχει επίσημο φορολογικό συντελεστή 35% – γεγονός που με την πρώτη ματιά δεν την χαρακτηρίζει συμφέρουσα, όσον αφορά την εγκατάσταση των επιχειρήσεων. Μέσω της επιστροφής φόρων όμως στους μετόχους, η πραγματική επιβάρυνση μειώνεται δραστικά στο 5% – με αποτέλεσμα μεγάλες εταιρείες, όπως οι γερμανικές BASF, Puma και Deutsche Bank, να διατηρούν εκεί υποκαταστήματα, χωρίς φυσικά να τα αναφέρουν δημόσια.
(β) Η Ιρλανδία: Λόγω του χαμηλού φορολογικού συντελεστή (12,5%) έχουν εγκατασταθεί στο νησί χιλιάδες όμιλοι – γερμανικές χημικές επιχειρήσεις με εργοστάσια παραγωγής και έρευνας, καθώς επίσης μεγάλες αμερικανικές εταιρείες, όπως η Apple, η Google, η Oracle και η Microsoft, οι οποίες διαχειρίζονται από εκεί τα πνευματικά τους δικαιώματα (άδειες χρήσης).
Ουσιαστικά χρεώνουν με υπέρογκα ποσά τις θυγατρικές τους, μειώνοντας ανάλογα τους φόρους στις χώρες που δραστηριοποιούνται – ενώ φορολογούν τα έσοδα αυτά στην Ιρλανδία, πληρώνοντας ελάχιστα χρήματα. Εκμεταλλεύονται ουσιαστικά τις συμφωνίες προς αποφυγή της διπλής φορολόγησης, οι οποίες ισχύουν για όλα τα μέλη της ΕΕ – ενώ πετυχαίνουν τη μειωμένη φορολόγηση τους, χωρίς να χρειάζεται να εγκατασταθούν σε απομακρυσμένα, ανασφαλή μέρη, όπως στα βρετανικά Virgin Islands ή στη Σιγκαπούρη (στην οποία εισρέουν εύκολα κεφάλαια, αλλά εκρέουν πολύ δύσκολα).
(γ) Το Λουξεμβούργο: Ένα από τα βασικά πλεονεκτήματα του δουκάτου είναι η φορολογία των θεσμικών επενδυτικών κεφαλαίων, μόλις με 0,01% επί των κερδών τους. Επίσης η χαλαρή τραπεζική εποπτεία, μέσω της οποίας έχει αναρριχηθεί στην κορυφή του τραπεζικού συστήματος – με αποτέλεσμα οι χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες να αποτελούν το 40% του ΑΕΠ του.
Αυτή είναι η βασική αιτία του μεγάλου κατά κεφαλήν εισοδήματος των Πολιτών του, το οποίο είναι υπερδιπλάσιο (68.400 €), σε σχέση με αυτό της Γερμανίας (30.300 €). Το σύνολο του ενεργητικού των τραπεζών του Λουξεμβούργου δε ως προς το ΑΕΠ, το οποίο συνήθως συμβαδίζει με τις φορολογικές διευκολύνσεις που παρέχουν οι χώρες, είναι το υψηλότερο στην Ευρώπη – όπως φαίνεται από τον πίνακα που ακολουθεί.
.
| Α/Α | Χώρα | Σύνολο Ενεργητικού Τραπεζών / ΑΕΠ |
| 1 | Λουξεμβούργο | 2.358% |
| 2 | Μάλτα | 832% |
| 3 | Ιρλανδία | 770% |
| 4 | Κύπρος | 747% |
| 5 | Γαλλία (Μονακό) | 428% |
| 6 | Ολλανδία | 417% |
| 7 | Αυστρία | 331% |
| 8 | Γερμανία | 330% |
| 9 | Ελβετία | 283% |
.
Όπως διαπιστώνεται από τον πίνακα, η Γερμανία κατέχει την 8η θέση, όσον αφορά το συνολικό ενεργητικό των τραπεζών της – το οποίο, με 330%, είναι αρκετά υψηλό (στην Ελλάδα ξεπερνάει ελάχιστα το 100%). Επομένως, δεν μπορεί παρά να οφείλεται στις φορολογικές και χρηματοπιστωτικές ελαφρύνσεις που παρέχει, όπως συμβαίνει με όλες τις άλλες χώρες του πίνακα.
(δ) Το Μονακό: Το μικρό «πριγκιπάτο» στις ακτές της Γαλλίας, κοντά στα σύνορα της με την Ιταλία, έχει μηδενικό φορολογικό συντελεστή εισοδημάτων (πηγή) – οπότε δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος ελέγχου των εγκατεστημένων εκεί ιδιωτών ή επιχειρήσεων. Εξυπηρετεί δε απόλυτα τη Γαλλία, η οποία δεν επιθυμεί προφανώς να «εξάγει» τη νόμιμη φοροδιαφυγή σε άλλες χώρες.
Βέβαια, λόγω της μικρής έκτασης του, τόσο τα ενοίκια, όσο και το κόστος των διαμερισμάτων είναι τεράστιο – αφού η μέση τιμή αγοράς ανά τετραγωνικό φτάνει στα 40.000 €. Επομένως είναι κατάλληλο μόνο σαν φορολογική έδρα πολύ πλούσιων ιδιωτών και όχι επιχειρήσεων, οι οποίες έχουν τζίρο πάνω από 25% εκτός του κρατιδίου. Άδεια παραμονής δε μπορεί να πάρει ο καθένας, αρκεί να έχει λευκό ποινικό μητρώο, συμβόλαιο εργασίας ή εάν αποκτήσει άδεια ίδρυσης εταιρείας, καταθέτοντας ως εγγύηση 400.000 €.
(ε) Η Γερμανία: Η χώρα κατατάσσεται στο παγκόσμιο «Top 10» των φορολογικών παραδείσων, αποτελώντας έναν βασικό παίκτη στο διεθνές δίκτυο του «ξεπλύματος» χρημάτων, καθώς επίσης της φοροδιαφυγής (πηγή) – ενώ ο ΟΟΣΑ απαιτεί περισσότερη διαφάνεια από την κυβέρνηση της, όπως ακριβώς και από το Λουξεμβούργο.
Στη σύγκριση που αφορούσε τις 73 σημαντικότερες χώρες, όσον αφορά το τραπεζικό απόρρητο, τη χαλαρή εποπτεία των τραπεζών, καθώς επίσης τα κίνητρα που διευκολύνουν τη φοροδιαφυγή σε διεθνές επίπεδο, η Γερμανία κατατάχθηκε από τον ΟΟΣΑ στην 8η θέση – όταν γνωστές χώρες, όπως το Λιχτενστάιν (34η θέση), τα νησιά των Βερμούδων (12η θέση) και οι Σεϋχέλλες (55η θέση), κατέλαβαν χαμηλότερες θέσεις.
Περαιτέρω, υπολογίσθηκε πως έχουν τοποθετηθεί στη Γερμανία 1,3 τρις € από ξένους, λόγω της τραπεζικής και φορολογικής δομής της – ενώ είναι γνωστό πως παράνομα ή μαύρα χρήματα, ύψους περί τα 1,6 τρις $ ετησίως, εισρέουν σε χώρες της Ευρώπης ή των Η.Π.Α., προερχόμενα κατά το ήμισυ από τις αναδυόμενες και αναπτυσσόμενες οικονομίες (στις οποίες η ετήσια φοροδιαφυγή μόνο, υπολογίζεται στα 250 δις $).
Σύμφωνα με γερμανούς οικονομολόγους, τα χρήματα που εισρέουν στη Γερμανία από χώρες εκτός της ΕΕ, δεν είναι υποχρεωτικό να δηλωθούν ή να φορολογηθούν – ενώ η εφορία της Γερμανίας δεν παρέχει πληροφορίες σε άλλα κράτη, όσον αφορά τους τόκους των καταθέσεων των ξένων υπηκόων. Το γεγονός αυτό σημαίνει ουσιαστικά πως προσκαλεί επίσημα το διεθνές ξέπλυμα χρημάτων και τη φοροδιαφυγή, να χρησιμοποιήσει τις δικές της τράπεζες – κάτι που τεκμηριώνεται από το ότι, η Γερμανία ξεπλένει ετήσια 50 δις € (πηγή).
Εκτός αυτού, οι πραγματικοί ιδιοκτήτες των ιδιωτικών εταιρειών δεν φαίνονται στη χώρα – ενώ μπορεί κανείς πολύ εύκολα να δώσει σε έναν διαχειριστή την εντολή αγοράς ακινήτων, χωρίς να αποκαλύπτεται η ταυτότητα του. Στη Γερμανία δεν υπάρχει άλλωστε υποχρέωση δήλωσης της ακίνητης περιουσίας – ενώ, με τη βοήθεια των ιδρυμάτων, μπορεί κανείς να αποκρύψει οτιδήποτε θελήσει. Από την Ελλάδα βέβαια απαιτεί διαφορετικά πράγματα – παριστάνοντας παράλληλα τον «ηθικό τιμωρό», στην υπηρεσία των αδυνάτων.
Σε κάθε περίπτωση, οι Πολίτες άλλων κρατών διευκολύνονται να αποκρύψουν τα χρήματα τους στη Γερμανία – με αποτέλεσμα να δημιουργούνται ακόμη περισσότερα προβλήματα στις χώρες του Νότου, από τις οποίες εκρέουν μεγάλα ποσά με προορισμό τη Γερμανία, η οποία ουσιαστικά παρέχει «φορολογική ασυλία» στους πάντες.
Ολοκληρώνοντας, στο «Top 20» των φορολογικών παραδείσων παγκοσμίως, ευρίσκονται δέκα ευρωπαϊκές χώρες – κάτι που προφανώς σημαίνει πως η ΕΕ κατέχει την πρώτη θέση διεθνώς, με απόσταση από όλες τις άλλες ηπείρους.
Όσο για την εντιμότατη, προτεσταντική και ηθική εταίρο μας, θα ήταν καλύτερα να μην επικρίνει το Λουξεμβούργο, κοιτάζοντας τα δικά της χάλια – επίσης, να μην κατηγορεί την Ελλάδα για φοροδιαφυγή, όταν η ίδια «κατέχει τα σκήπτρα» στο συγκεκριμένο, άθλιο «σπορ».
.
Επίλογος
Από τα παραπάνω φαίνεται καθαρά γιατί επιμένει η Γερμανία στην αύξηση των φορολογικών συντελεστών στην Ελλάδα. Πόσο μάλλον όταν προσφέρει η ίδια τη δυνατότητα σε αυτούς που θέλουν να φυγαδεύσουν τα χρήματα τους – είτε για να τα αποκρύψουν, είτε εν όψει της προβλεπόμενης χρεοκοπίας της χώρας (με την επιστροφή της στη δραχμή, την οποία θέλει να επιβάλλει η πρωσική κυβέρνηση).
Εξηγείται επίσης η επίθεση της εναντίον της Κύπρου – η οποία δεν ωφέλησε μόνο το Λουξεμβούργο, αλλά και την ίδια. Σε κάθε περίπτωση, συμπεραίνει κανείς εύκολα πως πρόκειται για ένα αριστοτεχνικά «στημένο παιχνίδι» υπέρ της ελίτ και εις βάρος όλων των υπολοίπων – οι οποίοι αδυνατούν να το κατανοήσουν, έχοντας την ουτοπία πως ζουν σε δημοκρατικές χώρες, στις οποίες οι πολιτικοί υπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα.
Πως όταν δεν το κάνουν, όταν ανακαλύπτουν δηλαδή πως οι πολιτικοί είναι ανίκανοι ή διεφθαρμένοι, έχουν τη δυνατότητα να τους αλλάξουν με την ψήφο τους – χωρίς να συνειδητοποιούν, παρά τις εμπειρίες τους, πως το έργο παραμένει διαχρονικά το ίδιο, με άλλους πρωταγωνιστές.
Πηγή: Analyst.gr
