Αυτόν τον κόσμο του Ελληνισμού στην Ασία κατά την Μετά-Aλεξανδρινή εποχή, έφεραν στο φως οι ξένες ανασκαφές στην Ασία από τη Συρία ως το Αφγανιστάν, το Ουζμπεκιστάν και την Ινδία.
Είναι σημαντικά τα αρχαιολογικά ευρήματα τα οποία προκύπτουν και αποδεικνύουν την εκεί διάδοση του ελληνικού πολιτισμού από τον Αλέξανδρο και τους Μακεδόνες Διαδόχους του. Η εποχή αυτή μελετάται από τον 19ο αι. και ονομάστηκε από τους πρώτους ειδικούς στο θέμα επιστήμονες, τον Γερμανό Ντρόϋζεν και αργότερα τους Γάλλους Φουσέ και Σλουμπμερζέ, ‘’Ελληνιστική’’, για να ξεχωρίζει από την κλασσική περίοδο.
Χαρακτηρίζεται από τη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού στην Ανατολή χάρη στις πολυάριθμες Ελληνίδες πόλεις που ιδρύθηκαν εκεί και την οικουμενικότητα της ελληνικής γλώσσας που προέκυψε για πολλούς αιώνες, όπως το ανέφεραν οι αρχαίοι ιστορικοί.
Οι ανασκαφές αποδεικνύουν επίσης την ελληνική επιρροή στους πολιτισμούς και τις τέχνες της Ασίας όπως και τις αμφίδρομες επιρροές. Αποκαλύπτουν όμως κυρίως ότι, στοιχεία του ελληνικού πολιτισμού εμφανώς και οικειοθελώς υιοθετήθηκαν και καλλιεργήθηκαν για πολλούς αιώνες μετά την αποχώρηση των Ελλήνων, όπως στην τέχνη της Γανδάρας η οποία ονομάζεται ελληνο-βουδιστική από τους Γάλλους ειδικούς.
Πρόκειται για σπουδαία στοιχεία τα οποία, ύστερα από πολυετείς μελέτες, μόλις τελευταίως γίνονται γνωστά από τους ξένους αρχαιολόγους πολλών κρατών που ανασκάπτουν στην Ασία, μεταξύ των οποίων οι πλέον ειδικοί, οι Γάλλοι αρχαιολόγοι, oι οποίοι ανασκάπτουν εκεί από τις αρχές του 1900. Στην σημερινή γενιά οι σπουδαιότεροι αυτών είναι ο Καθ. Paul Bernard, ο Prof. Pierre Leriche, ο Prof. Osmund Bopearachchi και άλλοι.