Στα «άδυτα» της γερμανικής πολιτικής των αρχών του 20ου αιώνα, που κατέληξε στην εθνική τραγωδία!

Σπάνια παρασκήνια από την εποχή της γενοκτονίας των Ποντίων και ό,τι προηγήθηκε ιστορικά φέρνουν σήμερα στο φως τα «Παραπολιτικά». Τα τέλη του 19ου αιώνα και οι αρχές του 20ού ήταν μια περίοδος όπου Γερμανία και Τουρκία είχαν έρθει πολύ κοντά, με τους Γερμανούς και τον τότε «Κάιζερ» Γουλιέλμο Β΄ να επιδιώκει και τελικά να πετυχαίνει τη διείσδυση στην Ανατολική Μεσόγειο μέσω της Τουρκίας.

Οι συγκρίσεις με το σήμερα είναι αναπόφευκτες καθώς το τελευταίο διάστημα οι σχέσεις των δύο χωρών γνωρίζουν ξανά άνθηση, με τη Μέρκελ να δείχνει πως θέλει να αντιγράψει το στρατηγικό μοντέλο του προκατόχου της, με το οποίο η Γερμανία βρήκε πάτημα στις αρχές του προηγούμενου αιώνα σε έναν ζωτικό γεωστρατηγικό χώρο, όπως είναι αυτός της Μεσογείου, αλλάζοντας άρδην τις ισορροπίες στην περιοχή.

Η προσέγγιση Γερμανίας-Τουρκίας

Η επίσκεψη αυτή δεν ήταν το μόνο δείγμα που προδίδει τα γερμανικά σχέδια. Λίγο νωρίτερα ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Γκίντο Βεστερβέλε, σε συνάντηση που είχε με τον Τούρκο ομόλογό του Αχμέτ Νταβούτογλου, δήλωνε με νόημα: «Η Τουρκία μπορεί κάλλιστα να αναλάβει έναν ρόλο που θα αποτελεί γέφυρα για την Ανατολή και τη Δύση», αδειάζοντας ουσιαστικά την Ελλάδα, ενώ την ίδια περίοδο ο γερμανικός Τύπος χαρακτήριζε τον Ερντογάν «χαρισματικό ηγέτη» και την Τουρκία «ανερχόμενη δύναμη του Βοσπόρου».

Τον περασμένο Απρίλιο, εξάλλου, μετά την επίσκεψη της Μέρκελ στην Τουρκία, οι δύο χώρες έκαναν συμφωνία συμπαραγωγής τεθωρακισμένων Leopard με τη συμμετοχή Τούρκων μηχανικών. Είχαν προηγηθεί μεγάλες γερμανικές επενδύσεις στις τηλεπικοινωνίες και την πληροφορική, κάτι που είχε αποκαλύψει και ο Ρέσλερ στο πλαίσιο του γερμανοτουρκικού φόρουμ για την ενέργεια, τον Απρίλιο που μας πέρασε. «Διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν τεράστιες προοπτικές στην Τουρκία, ειδικά στον ενεργειακό τομέα».

Οι βαθιές ρίζες της γερμανοτουρκικής φιλίας

Η προσπάθεια διείσδυσης της Γερμανίας στην Ανατολική Μεσόγειο μέσω της Τουρκίας ξεκίνησε ήδη από το 1867, όταν ιδρύεται στην Τουρκία σχολή διδασκαλίας της γερμανικής γλώσσας. Αργότερα κυκλοφορεί στη Γερμανία βιβλίο-οδηγός Η Μικρά Ασία πεδίο γερμανικού εποικισμού. Ο τότε «Κάιζερ», όπως έμεινε στην ιστορία, επισκέπτεται την Κωνσταντινούπολη και έχει θερμή συνάντηση με τον Σουλτάνο τον οποίο χαρακτηρίζει «φίλο», ενώ μοιράζει εκατοντάδες παράσημα στους Τούρκους αξιωματούχους. Η στρατηγική της Γερμανίας αρχίζει και ξεδιπλώνεται σε οικονομικό επίπεδο, αρχής γενομένης από τη μεγάλη δύναμη της εποχής, τους σιδηροδρόμους. Τα μεγάλα deal αρχίζουν, με την Τουρκία να αρχίζει να μεταβάλλεται σε γερμανικό προτεκτοράτο.

Όλα αυτά περιγράφονται αναλυτικά από τον Μιχαήλ Ροδά, διευθυντή τότε του Γραφείου Τύπου της Ύπατης Αρμοστείας της Σμύρνης, στο βιβλίο Πώς η Γερμανία κατέστρεψε τον ελληνισμό της Τουρκίας. Ο Ροδάς έζησε όλα τα γεγονότα από πολύ κοντά και γράφει χαρακτηριστικά για τη συνάντηση του Κάιζερ με τον Σουλτάνο και σημειώνει με νόημα πως «κολακεύτηκε υπερβολικά από τη φιλία του Γερμανού».

Το τραπεζικό deal και η ίδρυση της Deutsche Bank

Οι Γερμανοί δεν σταμάτησαν στους σιδηροδρόμους. Θέλοντας να «μπουν» στο τραπεζοπιστωτικό σύστημα της περιοχής, κάνουν τις απαραίτητες κινήσεις. Το 1904 φτάνει στην Ελλάδα εκπρόσωπος της Εθνικής Τράπεζας της Γερμανίας και πείθει τον τότε διευθυντή της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος Στέφανο Στρέιτ να ιδρύσουν από κοινού την Τράπεζα της Ανατολής. Βασικός όρος της συμφωνίας, η πλειοψηφία στο Συμβούλιο θα ήταν ελληνική. Η συμφωνία υλοποιήθηκε και η πρωτοφανής ανάπτυξη της τράπεζας, αφού το ελληνικό εμπόριο ήκμαζε, οδηγεί σε αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου.

Η ρήξη ήλθε, κάτι που δεν φαίνεται να πείραξε ιδιαίτερα τον «μεγάλο» Κάιζερ, που ήδη είχε μπει στο παιχνίδι της περιοχής και ήλεγχε το τραπεζικό σύστημα της Αιγύπτου και όλης της Τουρκίας. Η ίδρυση της «νέας» τράπεζας ήταν γεγονός, αφού τότε γεννήθηκε η περίφημη Deutsche Bank, με τα αρχικά ελληνικά κεφάλαια, η οποία ανοίγει μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα 200(!) υποκαταστήματα και αρχίζει να προσφέρει άφθονο χρήμα για επενδύσεις στην Τουρκία. Παράλληλα σε όλη την Τουρκία γίνεται μποϊκοτάζ στα ελληνικά προϊόντα, και το ελληνικό εμπόριο που γνώριζε άνθηση διώκεται.

Τη Γενοκτονία των Ποντίων την χρηματοδότησε η Deutsche Bank

Η πολιτική αυτή που εφαρμόστηκε από τη συνεργασία Γερμανίας και Τουρκίας κατέληξε σε μια εθνική τραγωδία, τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου από το κίνημα των Νεοτούρκων. Η βοήθεια της Γερμανίας στους Νεότουρκους ήταν σε όλα τα επίπεδα, όπως αποκαλύπτουν οι πηγές της εποχής.

Οι ιστορικές πήγες γράφουν χαρακητριστικά: «η Deutsche Bank παρέχει άφθονα κεφάλαια στο κίνημα των Νεοτούρκων. Ο Γερμανισμός τούς παρέχει όλα τα μέσα, αφού η Πανισλαμική πολιτική είναι τέκνο της Παγγερμανικής» . Ο Μιχαήλ Ροδάς αναφέρει γλαφυρά πως όσα έγιναν και κατέληξαν σε αυτή την τραγωδία του ελληνισμού «γίνονταν χωρίς θόρυβο, με πρόγραμμα, με σύστημα και αφάνταστη υπομονή», τα διαχρονικά δηλαδή χαρακτηριστικά της πολιτικής των Γερμανών.

Πηγή: Pontos News

Η εικόνα της Παναγίας είναι ένα σύμβολο για τους Έλληνες του Πόντου. Χαρακτηριστική για τη σημασία της είναι η δήλωση του Λεωνίδα Ιασωνίδη, υπουργού Πρόνοιας της κυβέρνησης Ελ. Βενιζέλου, όταν επί των ημερών του, η εικόνα ήρθε στην Ελλάδα: «Eν Eλλάδι υπήρχαν οι Πόντιοι, αλλά δεν υπήρχεν ο Πόντος. Mε την εικόνα της Παναγίας Σουμελά ήλθε και ο Πόντος».

Η εικόνα, σύμφωνα με την παράδοση της εκκλησίας δημιουργήθηκε από τον Απόστολο και Ευαγγελιστή Λουκά. Αρχικά ονομαζόταν Παναγία η Αθηνιώτισσα, γιατί μετά τον θάνατο του Λουκά ένας μαθητής του την έφερε στην Αθήνα. Το 386 όμως, οι μοναχοί Βαρνάβας και Σωφρόνιος βρέθηκαν μετά από όραμα με την Παναγία, από την Αθήνα στα βουνά του Πόντου.

Σε ένα σπήλαιο σε υψόμετρο άνω των 1.000 μέτρων είδαν μια χρυσαφένια λάμψη. Όταν πλησίασαν, βρήκαν την εικόνα της Παναγίας, που σύμφωνα με την εκκλησία, είχαν μεταφέρει άγγελοι. Οι δύο μοναχοί θεώρησαν την αποκάλυψη της Παναγίας, μέσω της εικόνας, ως σημάδι και αποφάσισαν να φτιάξουν στο σημείο που την βρήκαν ένα κελί.

Έτσι μπήκαν τα «θεμέλια» για την ιερά Μονή της Παναγίας Σουμελά, που κατά τον ξεριζωμό των Ποντίων από την περιοχή, καταστράφηκε από τους Τούρκους.
Από το 1986 λειτουργεί ως μουσείο, ενώ τον Αύγουστο του 2010 η Τουρκία έδωσε άδεια να τελεστεί λειτουργία. Η μονή αλλά και η ιερή εικόνα πήραν το όνομα Σουμελά, από το όρος Μελά και το ποντιακό «σου», που σημαίνει εις το/ στο. Δηλαδή, η Παναγία «στο Μελά».

Η μονή Παναγίας Σουμελά το 1902

Η μονή Παναγίας Σουμελά το 1902 Θαυματουργή ήταν σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση και η φυσική ύδρευση του μοναστηριού, καθώς οι μοναχοί είδαν να αναβλύζει νερό από τους απόκρημνους γρανιτένιους βράχους.
Στα μέσα του 1800 η μονή απέκτησε έναν μεγάλο ξενώνα με 72 δωμάτια και άλλους χώρους, όπως βιβλιοθήκη, γραφεία κ.α.
Κατά καιρούς η μονή γνώρισε ευεργέτες, αλλά και την εύνοια αυτοκρατόρων, ακόμα και μουσουλμάνων, που έβλεπαν το μοναστήρι σαν Θεία Πρόνοια.

Η ιερή εικόνα της Παναγίας θάφτηκε σε κοντινό παρεκκλήσι

Η καταστροφή και το θάψιμο της εικόνας

Η ιερή εικόνα της Παναγίας θάφτηκε σε κοντινό παρεκκλήσι Το 1922 οι Τούρκοι στη γενοκτονία των Ποντίων έκαψαν το μοναστήρι για να αφανίσουν εντελώς το ελληνικό στοιχείο από την περιοχή.
Πριν βάλουν φωτιά, είχαν αρπάξει όλα τα πολύτιμα κειμήλια της μονής.
Οι μοναχοί όμως, που είχαν προβλέψει το χτύπημα των Τούρκων, είχαν φροντίσει να κρύψουν τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Σουμελά, καθώς και άλλα κειμήλια, όπως το Ευαγγέλιο του Οσίου Χριστόφορου και ένα Σταυρό από Τίμιο Ξύλο, που είχε δωρίσει στη Μονή ο αυτοκράτορας Μανουήλ Γ’ της δυναστείας των Κομνηνών.

Τα ιερά αντικείμενα θάφτηκαν στο παρεκκλήσι της Αγίας Βαρβάρας που βρισκόταν σε απόσταση 2 χιλιομέτρων από το μοναστήρι.
Οι Έλληνες του Πόντου ξεριζώθηκαν και τα κειμήλια έμειναν εκεί για περίπου δέκα χρόνια.

Το 1930 ο μητροπολίτης Ξάνθης Πολύκαρπος Ψωμιάδης και ο τότε υπουργός πρόνοιας Λεωνίδας Ιασωνίδης, απευθύνθηκαν στον πρωθυπουργό Ελ. Βενιζέλο για να ασχοληθεί με το ζήτημα των θαμμένων κειμηλίων.
Τότε ο Τούρκος ομόλογος του Βενιζέλου, ο Ισμέτ Ινονού, δέχτηκε να πάει στην περιοχή της μονής μια αντιπροσωπεία Ελλήνων και να αναζητήσει τα κειμήλια.
Υπό την καθοδήγηση του αρχιμανδρίτη Αμβρόσιου, ο οποίος ήταν ένας από τους τελευταίους μοναχούς της μονής Παναγίας Σουμελά, βρέθηκαν και ξεθάφτηκαν τα ιερά αντικείμενα.
Μεταφέρθηκαν στην Αθήνα στο βυζαντινό μουσείο, όπου παρέμειναν έως το 1951. Τότε η εικόνα φιλοξενήθηκε για λίγο στο σωματείο Παναγίας Σουμελά για να τοποθετηθεί επίσημα, τον Αύγουστο του 1952 στον Ιερό Ναό Νέας Παναγίας Σουμελά, που χτίστηκε στις πλαγιές του Βερμίου.

Τον Ιανουάριο του 2015 ήρθε στο φως μια περίτεχνη τοιχογραφία της Παναγίας που εντυπωσίασε τους ερευνητές

Ο δημοσιογράφος και τουρκολόγος Ν. Χειλαδάκης μας πληροφορεί για τη συγκλονιστική ανακάλυψη. Σύμφωνα με ανακοίνωση του τουρκικού Υπουργείου Πολιτισμού, που εποπτεύει των εργασιών της ανακαίνισης της ιεράς ελληνορθόδοξης σταυροπηγιακής μονής της Παναγιάς Σουμελά, μετά από 16 χρόνια των εργασιών ανακαίνισης, οι ειδικοί ερευνητές εισήλθαν για πρώτη φορά στο Βαπτιστήριο της μονής και στο Çile Odası.

Ερευνητές εισήρθαν για πρώτη φορά στο Βαπτιστήριο της Mονής. Εκεί ανακάλυψαν περίτεχνη τοιχογραφία της Παναγίας που είχε μείνει μέχρι σήμερα στο σκοτάδι.

Η τοιχογραφία προκάλεσε τον ενθουσιασμό των Τούρκων που εργάζονταν σε αυτή την πτέρυγα της μονής, η οποία επιφυλάσσει συνεχώς καινούργιες εκπλήξεις για ερευνητές και πιστούς.

Πηγή: Μηχανή του χρόνου

Αψηφώντας τους «βρυχηθμούς» Ερντογάν, και μάλιστα σε εξαιρετικά ευαίσθητη χρονική συγκυρία λόγω του καίριου ρόλου της Τουρκίας στη διαχείριση του Προσφυγικού, η γερμανική Βουλή υιοθέτησε το μεσημέρι της Πέμπτης με συντριπτική πλειοψηφία το ψήφισμα για την αναγνώριση της σφαγής των Αρμενίων από την Οθωμανική Αυτοκρατορία ως γενοκτονία.

Η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ δεν ήταν παρούσα στην ψηφοφορία επικαλούμενη συμμετοχή της σε διάσκεψη επιστημόνων, όπως και ο Σοσιαλδημοκράτης υπουργός Εξωτερικών Φρανκ-Βάλτερ Στάινμαγερ ο οποίος πραγματοποιεί επίσκεψη στην Αργεντινή. Η απουσία αμφοτέρων από την ψηφοφορία για την υιοθέτηση του ψηφίσματος, το οποίο και υποστηρίζουν, έχει πάντως επικριθεί.

Ο αναπληρώτρια κυβερνητική εκπρόσωπος Κριστίανε Βιρτς έσπευσε να επαναλάβει ότι η Μέρκελ στηρίζει το ψήφισμα, το οποίο έφεραν από κοινού ενώπιον της Μπούντεσταγκ Χριστιανοδημοκράτες, Σοσιαλδημοκράτες και Πράσινοι.

Το ψήφισμα που έχει ξεσηκώσει την οργή της Τουρκίας υποστηρίχθηκε από όλα τα κόμματα. Επικυρώθηκε με συντριπτική πλειοψηφία με ανάταση της χειρός -υπήρξε μία αποχή και μία ψήφος κατά.

Η Τουρκία είχε προειδοποιήσει με συνέπειες «παίζοντας» πλέον και το χαρτί του Προσφυγικού, ενώ ο ίδιος ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν σε πρόσφατη τηλεφωνική επικοινωνία με την Άνγκελα Μέρκελ διαμήνυσε, όπως ανακοίνωσε το γραφείο του, ότι το ψήφισμα θα «έβλαπτε» τις διμερείς σχέσεις.

Για σοβαρό πλήγμα στις διμερείς σχέσεις έκανε λόγο στην πρώτη της αντίδραση μετά την ψηφοφορία η Άγκυρα διά στόματος του εκπροσώπου του κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP).

Πηγή: Newsroom ΔΟΛ

Ἦρθε καὶ μίλησε τὶς προάλλες ἐδῶ στὸ Κιλκὶς ὁ Μιχάλης Χαραλαμπίδης, σὲ μία λαμπρὴ ἐκδήλωση γιὰ τὴν ἐπέτειο μνήμης τῆς Γενοκτονίας τῶν Ποντίων. Ἐξαιρετικὴ καὶ συγκινητικὴ ἦταν ἡ συμμετοχὴ μαθητῶν δημοτικῶν σχολείων τῆς πόλης μας (2ου καὶ 4ου Δ.Σ.), οἱ ὁποῖοι δίνουν καὶ τὴν πρέπουσα καὶ ἀποστομωτικὴ ἀπάντηση στὸν κυρ-Φίλη ὑπουργό.

Ὁ Μιχάλης Χαραλαμπίδης, εἶναι γνωστό, ὅτι πρωτοστάτησε καὶ ἀγωνίστηκε σθεναρῶς γιὰ τὴν υἱοθέτηση, ψήφιση καὶ καθιέρωση τῆς 19ης Μαΐου, κάθε ἔτους, ὡς ἡμέρα μνήμης τῆς Γενοκτονίας. Οὐδεὶς τὸ ἀρνεῖται καὶ πάντες τὸν τιμοῦν γι’ αὐτό, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν μὴ συμφυρμό του μὲ τὴν «σοσιαλεπώνυμη» λοιμική.

Ὅμως, κατὰ τὴν ὁμιλία του, ἐπὶ εἰκοσάλεπτο ἐκθείαζε, παρουσιάζοντάς τον ὡς σχεδὸν τὸ ἐπιφανέστερο τέκνο τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ, τὸν καρδινάλιο Βησσαρίωνα, τὸν γνωστὸ ἐξωμότη καὶ λατινόφρονα, ἄλλοτε μητρόπολη Νικαίας.

Ὁ Βησσαρίων, πρὶν προδώσει τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸ Γένος, ὑπῆρξε περίφημος λόγιος καὶ συμμετεῖχε ὡς μητροπολίτης στὴν ψευτοσύνοδο Φερράρας- Φλωρεντίας (1438-1439). Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς «συνόδου» ἀποσκίρτησε μυστικὰ ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία –τὰ παπικὰ φλουριὰ καὶ τὸ καρδιναλικὸ ἀξίωμα ἔπαιξαν τὸν ρόλο τους– ὑποστήριξε μὲ πάθος τὴν «ἕνωση» τῶν Ἐκκλησιῶν καὶ τὸ πρωτεῖο τοῦ πάπα. Οἱ ὀρθόδοξοι (καὶ ἡ ποντιακὴ παράδοση) ἀπὸ ἐκείνη τὴν στιγμὴ τὸν ἀντιμετώπισαν ὡς προδότη, ἐξωμότη καὶ ἐξωνημένο.

Γενίτσαρος τοῦ παπισμοῦ ἐρίζει κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ψευτοσυνόδου μὲ τὸν στύλο τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀτρόμητο ἱεράρχη τῆς Ἐφέσου, ἅγιο Μάρκο τὸν Εὐγενικό. Ὅταν ὁ ἅγιος χαρακτήρισε τὸν πάπα αἱρετικὸ (ὅπως διασώζει ὁ Σύλβεστρος Συρόπουλος, ποὺ εἶναι παρὼν στὴν σύνοδο), ὁ ἐξωμότης Βησσαρίων διέρρηξε τὰ ἱμάτιά του. Τότε τοῦ εἶπε ὁ ἅγιος Μάρκος τὴν περίφημη φράση: «Σὺ ὑπάρχεις κοπέλιν (δοῦλος) καὶ ἐποίησας ὡς κοπέλιν». (Κατὰ τὸν ἅγιο Μάρκο ὁ πάπας εἶναι αἱρεσιάρχης. Ἂς τὰ διαβάζουν αὐτὰ κάποιες σήμερα παπόφιλες κεφαλές, ποὺ εὐκαίρως-ἀκαίρως συγχρωτίζονται καὶ φωτογραφίζονται μὲ τὸ «θηρίο» τῆς Ρώμης).

Ἡ ληστρικὴ σύνοδος, μὲ τὰ φλωρία, τοὺς δελεασμοὺς καὶ τὶς ἐξαχρειώσεις, κατέληξε σὲ συμφωνία-μνημόνιο. Ὑπογράψαμε, ἐξομολογεῖται ὁ Συρόπουλος, «καὶ ἡμεῖς οἱ δείλαιοι ἐθελοακουσίως, οἶμοι, ὡς οἶδας Χριστὲ βασιλεῦ… ἐν μυχοῖς καρδίας στένοντες καὶ δακρύοντες».

Ἕνας, ἔναντι μυρίων, ἀντιστέκεται, ἕνας ποὺ σηκώνει στοὺς ὤμους του τὴν ἁγία Ὀρθοδοξία. Ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός. «Οὐδὲν ἐποιήσαμεν», ἀναφωνεῖ ἐξαγριωμένος καὶ ἡττημένος ὁ πάπας. Ζητᾶ νὰ τοῦ τὸν παραδώσουν «ἵνα κριθῆ» ἀπὸ τὴν ἐγκληματικὴ Ἱερὰ Ἐξέταση. (Σ’ ὅλα αὐτὰ πρωταγωνιστεῖ τὸ «κοπέλιν», ὁ προδότης Βησσαρίων). Εὐτυχῶς ὁ Ἰωάννης Παλαιολόγος δὲν δέχτηκε τὴν ἀτιμωτικὴ παράδοση. Ὁ «μεγάλος Πόντιος» Βησσαρίων, μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Πόλης, εἶναι ἀλήθεια ὅτι παρότρυνε μὲ ζέση τοὺς δυτικοὺς νὰ ὀργανώσουν σταυροφορία κατὰ τῶν Τούρκων. (Παραλίγο νὰ ἐκλεγεῖ καὶ πάπας). Ὑπέβαλε ἀλλεπάλληλα ὑπομνήματα, σχέδια ἐπὶ σχεδίων γιὰ συμμαχίες καὶ συνασπισμούς, ἐκφωνοῦσε λόγους, ἀναλάμβανε διπλωματικὲς ἀποστολές, διαπραγματευόταν, ἐκλιπαροῦσε. Γνώριζε ὡστόσο ὅτι ὁποιαδήποτε ἐκστρατεία τῶν ἡγεμόνων μὲ τὶς εὐλογίες τοῦ πάπα δὲν θὰ ὁδηγοῦσε στὴν ἀπελευθέρωση τῶν Ἑλλήνων, ἀλλὰ στὴν ὑποταγή τους σὲ δυτικοὺς δυνάστες, στὴν ἐπιβολὴ δηλαδὴ νέας Φραγκοκρατίας σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἀνατολή, κυριαρχίας ἐξ ἴσου στυγνῆς μὲ τὴν ὀθωμανική. Δὲν ἀγωνιζόταν γιὰ τὴν λύτρωση τοῦ Ἑλληνισμοῦἀπὸ τὸν τουρκικὸ ζυγὸ ἀλλὰ γιὰ τὸν δογματικὸ προσηλυτισμὸ καὶ ἐκλατινισμό του.

Ὁ Βησσαρίων εἶχε προσχωρήσει ὁλοψύχως στὸ λατινικὸ στρατόπεδο καὶ ἔπαιζε τὸ ρόλο τοῦ δογματικοῦ διαφωτιστῆ καὶ πολιτικοῦ πράκτορα τοῦ παπισμοῦ καὶ τῶν ἡγεμόνων. Ἑλληνικοὶ πληθυσμοὶ ἦταν ἀπὸ τὸ 1204 ὑποταγμένοι στοὺς Φράγκους. Ἀλλὰ γιὰ τὸν καρδινάλιο ἡ Φραγκοκρατία δὲν ἀποτελοῦσε δουλεία. Ὑπερασπιζόταν καὶ εὐλογοῦσε τὴν τυραννικὴ βενετικὴ κατοχή. Ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν σήμαινε βίαιη ἐνσωμάτωση στὸν λατινικὸ κόσμο καὶ ὕστερα ἀφελληνισμό. Δὲν ὑπάρχει καμμία ἀμφιβολία ὅτι κύριο μέλημα τῶν Δυτικῶν ἦταν ὁ ἐκλατινισμὸς τῶν Ἑλλήνων.

Ἐνδιαφέρονταν περισσότερο γιὰ τὴν ἐκρίζωση τῆς Ὀρθοδοξίας παρὰ γιὰ τὴν ἐκδίωξη τῶν Ὀθωμανῶν. Πολλοὶ μάλιστα παπικοὶ ἀπέκρουαν κάθε κινητοποίηση γιὰ ἀπώθηση τῶν Τούρκων ἀπὸ τὰ βυζαντινὰ ἐδάφη πρὶν ἀπὸ τὴν ὑποταγὴ ἢ καὶ ἐκμηδενισμὸ τῶν Ἑλλήνων ποὺ ἐπέμεναν στὸ ὀρθόδοξο δόγμα.

Οἱ σταυροφορίες, ἡ μεγαλύτερη ἀπάτη τῆς παγκόσμιας ἱστορίας, δὲν ἦταν τίποτε ἄλλο παρὰ ληστρικὲς ἐπιχειρήσεις-σωτήρια διέξοδος ἀπὸ τὴν δεινὴ οἰκονομικὴ καὶ κοινωνικὴ κρίση ποὺ μάστιζε τὴν μεσαιωνικὴ Δύση. Κατὰ τὶς σταυροφορίες ὁ πάπας, ποὺ ἐπεδίωξε καὶ τὴν ὑποταγὴ καὶ ἐξαφάνιση τῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ οἱ ἡγεμόνες ὑπόσχονταν στοὺς ἐξαθλιωμένους χωρικοὺς καὶ τοὺς πειναλέους ἐργάτες καὶ λοιπὰ ἀποβράσματα τῆς Δύσης τὰ πλούτη τοῦ Βυζαντίου-Ρωμανίας καὶ ἄφεση ἁμαρτιῶν. Ὁ ναζισμὸς αἰῶνες ἀργότερα, ὅπως καὶ ὅλοι οἱ δυτικοὶ ἀποικιοκράτες, διαβεβαίωνε τοὺς Γερμανοὺς στρατιῶτες πὼς ὑποτάσσοντας τοὺς λαοὺς θὰ γίνουν ἀπὸ προλετάριοι, ἀφεντικά.

Ὁ Βησσαρίων ἀκόμη ἔχει ἀναλάβει μετὰ τὴν κατάρρευση τὴν κηδεμονία τῶν ἀνήλικων παιδιῶν τοῦ Θωμᾶ Παλαιολόγου, ποὺ κατέφυγαν στὴν Ἰταλία καὶ ἀπάνθρωπα ἀξιώνει τὸν ἀφελληνισμό τους, ὅπως διαβάζουμε στὸ «Χρονικόν» τοῦ Γ. Φραντζῆ. «Νὰ γίνουν τέλειοι Λατίνοι, νὰ ἀπαρνηθοῦν τὴν ἑλληνικότητά τους, νὰ συχνάζουν στὶς καθολικὲς ἐκκλησίες, νὰ γονατίζουν, νὰ προσκυνᾶνε… Δίνει ἐντολὴ νὰ ἐνταχθοῦν στὴ συνοδεία τῶν “ἀρχοντόπουλων” ἕνας ἢ δύο φραγκοπαπάδες- «εἶναι ἀναγκαιότητα διὰ νὰ ψάλλωσι λειτουργίαν λατινικὴν συνεχῶς. Εἶναι γὰρ χρεία νὰ ζῶσι τὰ παιδία λατινικῶς». Καὶ νὰ τὰ ἐπιβλέπουν οἱ ἄνθρωποι τῆς συνοδείας γιὰ νὰ μὴ φεύγουν ἀπὸ τὴν ἐκκλησία, ὅταν μνημονεύεται ὁ πάπας, «ὡσὰν τὸ ἐποίησαν εἰς τὴν στράταν ὁπού ἤρχεσθε, διότι ἂν φεύγωσι ἀπὸ τὴν ἐκκλησίαν, εἶναι χρεία νὰ φεύγωσι καὶ ἀπὸ τὴν Φραγκιάν». Καὶ «νὰ φροντίζετε τὴν παίδευσίν των καὶ τὰ ἤθη των… νὰ ζοῦν φραγκικὰ παντελῶς, ἤτοι νὰ ἀκολουθῶσι τὴν ἐκκλησίαν κατὰ πάντα ὡσὰν Λατίνοι καὶ οὐχὶ ἀλλέως, νὰ ἐνδύωνται λατινικῶς, νὰ μάθουν νὰ γονατίζουν τοὺς ὑπερέχοντας καὶ πάπαν καὶ καρδιναλίους καὶ τοὺς ἄλλους αὐθέντας, νὰ ἀποσκεπάζωνται τὸ κεφάλι τους… ὅταν ὑπάγουν νὰ ἰδοῦν καρδινάλιον ἢ ἄλλον ὅμοιον αὐθέντην, νὰ μηδὲ καθίσουν ποσῶς, εἰμὴ νὰ γονατίζουν καὶ ἀπεκεῖ, ὅταν τοὺς εἴπη ἐκεῖνος, νὰ σηκωθοῦσιν… ἂς μανθάνωσιν ἀπὸ τώρα νὰ γονατίζουν ἐπιτήδεια καὶ εὔμορφα… ὑπάγετέ τους συνεχῶς εἰς τὰς ἐκκλησίας… Εἰ δὲ τἀναντία ποιοῦσιν, ἐγὼ δὲν θέλω δυνηθεῖ νὰ τοὺς βοηθήσω οὐδὲ ὅλως». Ὑπογραφή: Βησσαρίων καρδινάλις καὶ πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.

Ἂν ἤθελε νὰ ἀναφερθεῖ ὁ Μ. Χαραλαμπίδης σὲ σπουδαίους Πόντιους, σὲ ἀληθινὰ μεγάλους, δὲν θὰ μιλοῦσε γιὰ τὸν Βησσαρίωνα, ἀλλὰ γιὰ ἕναν ἀνώνυμο Πόντιο, σὰν αὐτὸν ποὺ διασώζει ὁ Δαμ. Βασιλειάδης, στὸ βιβλίο του «Ο ΛΑΜΠΟΝ ΑΣΟ ΚΑΡΣ», τὸ ἡρωικὸ ὁδοιπορικό τοῦ πατέρα του. Διαβάζουμε στὴν σελ. 32 (ἔκδ. «Στοχαστὴς») τοῦ βιβλίου:
«Νὰ ἀναφέρουμε ἕνα τραγικὸ περιστατικὸ ποὺ συνέβη στὸ χωριὸ ἀπὸ τουρκικὸ στρατιωτικὸ ἀπόσπασμα καὶ δείχνει τὸ μέγεθος τῶν δεινοπαθημάτων τῶν Ποντίων. Τὸ διασώζει ὁ ἐκπαιδευτικὸς Γεώργιος Γεωργιάδης στὸ βιβλίο του: Οἱ Πόντιοι τοῦ Καυκάσου, Θεσσαλονίκη 1957, σ. 18-19.

Αἱ καθ’ ἡμέραν διελεύσεις ἐντεῦθεν στρατιωτικῶν τμημάτων καὶ οἱ καταυλισμοί, συνεπιφέρουν βιαιοπραγίας, λεηλασίας καὶ διαρπαγάς, δολοφονίας καὶ κτηνώδεις ἐκβιασμούς. Ἐνδεικτικὸν τούτου εἶναι τὸ ἑξῆς:
Εἰς τὸ χωρίον Χοσμπερὶκ καταλύει μίαν ἡμέραν τοῦ 1877 τουρκικὸν ἀπόσπασμα. Ὁ ἐπικεφαλῆς τούτου Μεχραλῆς, καλεῖ ἕναν τῶν προυχόντων ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἀπαιτεῖ σειρὰν ἐκδουλεύσεων μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ τινὰς ἀπολύτως ἀπαραδέκτους: Γυναίκα.

Ἐν τῷ μεταξύ, ἐνῶ νέοι καὶ νέαι, γυναῖκες καὶ παιδιὰ ἔχουν ἀποκρυβεῖ ἐπιμελῶς, ὁμάδες στρατιωτῶν περιφέρονται ἀνὰ τὸ χωρίον, τὸ ὁποῖον καὶ λυμαίνονται παντοιοτρόπως ὡς κουρσάροι καὶ πειραταί… Ὁ Μεχραλὴς ἱκανοποιήσας καὶ κορέσας ὄλας του τὰς ἐπιθυμίας, ἰδοὺ ὅτι ζητεῖ ἀπὸ τὸν Πόντιον προύχοντα, γυναίκα… Ἀπειλεῖ τοῦτον, ἐπισείων ἐπὶ τῆς κεφαλῆς του τὴν σπάθην του. Αὐτὸς ὅμως ἀρνεῖται. Προσφεύγει εἰς τὸν ἐφημέριον τοῦ χωρίου καὶ ζητεῖ νὰ μεταλάβει τῶν ἀχράντων μυστηρίων, διότι φοβεῖται τὴν ἐκτέλεσίν του. «Δέβα εὐλογημένε, δέβα», τὸν λέγει ὁ ἱερεύς. «Ἐσὺ κοινωνισμένος εἶσαι. Σὴ μεσ’ τὴ παραδείσ’ θὰ πᾶς. Δέβα καὶ μὴ φογᾶσαι».

Παρουσιάζεται εἰς τὸν Μογγόλον ἀξιωματικόν, ἄνευ φυσικὰ θύματος γυναικός. Ἀναφέρει. Ἐκεῖνος ἐξαγριώνεται…

Ἐπιμένει σταθερῶς εἰς τὴν αἰσχρὰν ἀπαίτησίν του. Διὰ νὰ ἀποσοβήσουν οἱ ἄλλοι τὴν ἐκτέλεσιν τοῦ πτωχοῦ γέροντος, ἀποφασίζουν νὰ ἐκδώσουν εἰς τὸν ἄξεστον τουρκαλάν μίαν μουσουλμανίδα βοσκόν, ποὺ ἔχουν, ἀφοῦ φυσικὰ τὴν ἐνδύσουν διὰ ποντιακῆς τινὸς ἀμφιέσεως. Οὔτε τοῦτο μπορεῖ νὰ διαπράξει ὁ ἔντιμος Χοσμπερικλής. Παρουσιάζεται καὶ πάλιν εἰς τὸν ἀγροῖκον στρατιωτικόν, ρίπτεται ἐπὶ τοῦ δαπέδου, τοποθετεῖ τὸν τράχηλόν του ἐπὶ τοῦ κατωφλίου τῆς θύρας καὶ προκαλεῖ τὴν ἄμεσον ἐπὶ τόπου σφαγήν του.

«Τὸ κεφάλι Μ’ δίγω καὶ γαρὶν κι δίγω σέ».

Παραδόξως ὁ Τοῦρκος συγκινεῖται, τὸν ἀνασηκώνει, τὸν κτυπᾶ εἰς τὸν ὦμον λέγοντας: “Εὖγε Ἕλληνα. Μεγάλη καρδιὰ ἔχεις” καὶ τοῦ χαρίζει τὴν ζωήν…».

Πηγή: Χριστιανική Βιβλιογραφία, Αβέρωφ