Πελαγία Γιού, μια Ταϊβανέζα Ορθόδοξη Χριστιανή και συνεργάτις του Αρχιμανδρίτη π. Ιωνά Μούρτου πού κλαίει για τούς ειδωλολάτρες συμπατριώτες της γιατί δεν είναι Χριστιανοί! Εμείς, πού είμαστε, όπως είμαστε, Χριστιανοί, για ποιούς άλλους κλαίμε;

——-

Στην Ιεραποστολή εδώ στην Ταϊβάν μερικές φορές χρειάζεται να κάνουμε πολλά πράγματα, πού μερικά είναι δύσκολο και να τα φανταστείτε…

Ενδεικτικά αναφέρω ότι ανανεώνουμε τους διαφόρους διαδικτυακούς τόπους που έχουμε, εμπλουτίζοντας τους με βίντεο, κείμενα και μεταφράσεις, και ετοιμάζουμε το περιοδικό του μήνα. Όλα αυτά τα μικρά πράγματα, τα κάνουμε για την αγάπη του Θεού και των ανθρώπων και φυσικά κερδίζουμε πνευματικά. Όλα όσα γίνονται με το πνεύμα αυτό, μας συνδέουν με τον Θεό και μεταξύ μας διότι είμαστε σαν ένα σώμα.

Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια, πού ο π. Ιωνάς προσπαθούσε να φτιάξει ένα βίντεο σχετικά με το πρόσφορο και την προσκομιδή. Οι συμπατριώτες μου εδώ στην Ταϊβάν δεν έχουν δει ποτέ την προσκομιδή, δεν ξέρουν τί είναι, και ασφαλώς είναι πολύ σημαντικό να τους εξηγήσουμε την βαθειά σημασία της. Έτσι διαλέξαμε μία κατανυκτική εικόνα της Άκρας Ταπείνωσης τού Χριστού μας, την κολλήσαμε στον τοίχο, βάλαμε ένα μικρό τραπεζάκι και φυσικά ένα πρόσφορο.

Ο π. Ιωνάς τελούσε την προσκομιδή στα Αγγλικά κι εγώ, την ώρα πού τραβούσα το βίντεο, επεξηγούσα τα τελούμενα στα Κινέζικα, ώστε να αντιλαμβάνεται κι ο κόσμος όσα θα έβλεπε. Με πολύ κόπο αλλά και μεγάλη χαρά τα καταφέραμε !
Στην ιεραποστολή όλα είναι δύσκολα, αλλά δεν τα παρατάμε.
Θυμάμαι πού πήγαμε σε ένα μεγάλο Προτεσταντικό Οργανισμό (ο οποίος διαθέτει και Ραδιοφωνικό σταθμό ), στον οποίο μας προσκάλεσε ένας πάστορας πού είχε εντυπωσιαστεί, όταν σε κάποια συνάντηση μας άκουσε για την Ορθόδοξη Θεολογία, και ήθελε να μας συστήσει στον διευθυντή του Σταθμού.
Αφού μας ξενάγησε στους χώρους του Οργανισμού, κατόπιν μας παρουσίασε στον διευθυντή του, ο οποίος άρχισε να μας λέει ότι εσείς οι Ορθόδοξοι προσκυνάτε τα είδωλα, εννοώντας τις ιερές εικόνες. Στην συνέχεια με εντονότερο τόνο, μας έλεγε για την Εκκλησία, την Βίβλο κ.τ.λ.

Τον ρωτήσαμε, να μας πει ποιός άραγε αποφάσισε ποιά βιβλία θα αποτελούν την Αγία Γραφή ;

Δεν ήξερε!

Τού είπαμε: «Οι Οικουμενικές Σύνοδοι της Εκκλησίας πού απαρτίζονταν από Επίσκοπους, που έλαβαν όλες τις σχετικές αποφάσεις».
Ακούγοντας την λέξη Επίσκοπος, αγρίεψε και μας έδιωξε…

Οι Προτεστάντες εδώ δεν έχουν επισκόπους και ιερείς, άλλα έχουν πάστορες. Δεν ξέρουν τί είναι η θεία Λειτουργία και τελούν κάτι σαν λειτουργία, πού γι’ αυτούς είναι μία ανάμνηση μόνο τού θανάτου του Χριστού. Κι αυτό όχι κάθε Κυριακή, αλλά, άλλοι την τελούν μία φορά τον μήνα και άλλοι ανά δύο ή τρεις μήνες…
«Όταν ο π. Ιωνάς ρώτησε κάποιους πάστορες, ποιος κανονίζει τον χρόνο τέλεσης της λειτουργίας, έστεκαν αμήχανοι, λέγοντας ότι ακολουθούμε αυτό πού βρήκαμε από τον προηγούμενο πάστορα και το έχουμε σαν Παράδοση.
-«Μα εσείς δεν παραδέχεστε Παράδοση», τους λέει ο π. Ιωνάς. «Πώς σε ένα τέτοιο σοβαρό θέμα εδώ την παραδέχεστε;»

Δεν ήξεραν τί να πουν. Άπλα απάντησαν «Δεν το έχουμε σκεφτεί»…Τα πρώτα χρόνια πού ήρθε ο π. Ιωνάς, οι άνθρωποι δεν ήξεραν τί είναι Ορθόδοξη Εκκλησία.
Κάποιοι νόμιζαν ότι οι Ορθόδοξοι είναι από το Θιβέτ!!!!
Μπορεί σ’ εσάς να φαίνεται αστείο αυτό, αλλά όμως είναι τραγικό και σε κάνει να κλαις και μόνο πού το σκέφτεσαι. Τα δύσκολα πράγματα θέλουν χρόνο και μπορείς να τα ξεπεράσεις, άλλα τους δύσκολους ανθρώπους… είναι άλλη ιστορία. Υπάρχει μία κινεζική παροιμία, που λέει ότι μπορείς να μετακινήσεις ένα βουνό, άλλα όχι να αλλάξεις έναν άνθρωπο.

ΜΙΑ ΠΕΡΙΕΡΓΗ ΙΣΤΟΡΙΑ…

Έχουμε τυπώσει ένα βιβλίο για την Θεία Λειτουργία. Για το βιβλίο αυτό δουλέψαμε πολύ με τον π. Ιωνά, τραβήξαμε πολλές φωτογραφίες και τις επεξεργαστήκαμε ώστε να υπάρχει μία οπτική εντύπωση της Θ. Λειτουργίας. Όταν τελειώσαμε, το στείλαμε για εκτύπωση σε μία φίλη μου πού έκανε εκδόσεις.
Μου είπε ότι σε δύο εβδομάδες θα είναι έτοιμο, πήραμε αριθμό ΙSΒΝ και φαινόταν ότι όλα έβαιναν καλά, άλλα ο π. Ιωνάς μου είπε:
«Θα δεις ότι θα έχουμε πειρασμούς, γιατί ο διάβολος θα προσπαθήσει να σταματήσει την έκδοση, αλλά βέβαια εμείς έχουμε τον Θεό μαζί μας…».

Δεν τον πίστεψα, όμως μετά από μία εβδομάδα με πήρε τηλέφωνο η φίλη μου και μου είπε ότι χάλασε το εκτυπωτικό μηχάνημα, ότι το φτιαξανε και ότι ξαναχάλασε άλλες δύο φορές ! Μου ζήτησε συγγνώμη για την καθυστέρηση και εγώ δεν της είπα τίποτα, διότι, αν της έλεγα, κανείς δεν θα τύπωνε το βιβλίο μας, αφού οι συμπατριώτες μου είναι πολύ προληπτικοί

Το θεώρησα τυχαίο, αλλά ή φίλη μου με ξαναπήρε μετά από μερικές μέρες και μου είπε ότι το τύπωσαν μεν, αλλά η Εταιρεία έπιασε φωτιά και θα καθυστερούσε κι άλλο η έκδοση του βιβλίου. Ρώτησα αν τραυματίστηκε κανείς και μου είπε όχι. Πάντως ήταν σοκαρισμένη, διότι πρώτη φορά της συνέβαινε κάτι τέτοιο…Άρχισα να καταλαβαίνω…Τέλος πάντων, για να τελειώνω, μία μέρα με ξαναπήρε η φίλη μου και μου είπε ότι τελικά την επομένη θα μας παρέδιδαν το βιβλίο.
Κι όμως… την άλλη μέρα δεν μας το παρέδωσαν.

Μόλις τα βάλανε στο φορτηγό, δεν έπαιρνε εμπρός, γιατί χάλασε ή μηχανή! Ή φίλη μου ξαναπήρε τηλέφωνο να μου ζητήσει χίλια συγγνώμη για την καθυστέρηση. Δεν της είπα τους λόγους, γιατί κανείς μετά δεν θα δεχόταν να τυπώσει βιβλίο μας. Άλλα της είπα, αυτό πού μου είπε ο π. Ιωνάς, ότι ο Θεός θα ευλογήσει πολύ την δουλειά της και τους ανθρώπους πού δοκιμάστηκαν. Έτσι γίνεται πάντα, μετά τον πειρασμό έρχεται μεγάλη ευλογία. Και τί παράξενο, μετά από μισή ώρα με ξαναπήρε και μου λέει:

«Ή μηχανή πήρε εμπρός, σε μία ώρα θα έχετε τα βιβλία…».

Αλλά,… μετά, ντρίν… πάλι τηλέφωνο. Τι έγινε; Είχαν κατεβάσει τα βιβλία από το αυτοκίνητο. Όταν πήρε μπρος το αυτοκίνητο, τα ξαναφόρτωσαν και… σταμάτησε πάλι να λειτουργεί! Πάλι συγγνώμες… Τελικά την άλλη μέρα επιτέλους μας τα φέρανε…

Είναι δύσκολο να είσαι Κινέζα και Ορθόδοξη. Οι συμπατριώτες μου δεν νοιάζονται για την Εκκλησία. Είναι δύσκολο να τους πλησιάσεις.

Δεν έγραψα τα παραπάνω για να σας κάνω να ασχολείστε με τον διάβολο, πού κοιτάει να καταστρέψει την Εκκλησία. Αγνοήστε τον, θυμηθείτε μόνο τον Θεό στην ζωή σας. Και μην μας ξεχνάτε εδώ πού ζούμε. Σας παρακαλώ, μη μας αφήνετε να αγωνιζόμαστε μόνοι μας. Αγωνιστείτε μαζί μας με την προσευχή σας. Μέσα στον πόνο σας βάλτε και την μοναξιά μας.

Θυμηθείτε σας παρακαλώ, όταν οι καρδιές σας και τα χέρια σας αποκάμνουν στην προσευχή, το χωρίο της Εξόδου 17, 11-12: «και εγίνετο όταν έπηρε Μωυσής τας χείρας, κατισχυεν Ισραήλ· όταν δε καθήκε τάς χείρας, κατισχυεν Αμαλήκ… και εγένοντο αι χείρες Μωυσή εστηριγμέναι εως δυσμών ηλίου».
Όταν καθόμαστε πάνω στους πειρασμούς μας και όταν στηρίζουμε ο ένας τα χέρια του άλλου στην προσευχή, μπορούμε να κλαίμε και μετά έρχεται η εν Χριστώ χαρά…

Προσεύχεστε, όταν μας πετάνε έξω από την πόρτα τους, να ανοίγει ο Θεός την πόρτα της καρδιάς τους. «Όταν κοροϊδεύουν την θρησκεία μας, να την καταλάβουν. Όταν κάποιος μας κάνει να κλαίμε, η προσευχή σας να μας αγκαλιάζει.

Όταν οι πειρασμοί μας φέρνουν το σκοτάδι, γίνετε ένα κεράκι για μένα. Όταν με αγνοούν, ρίχτε μου μία ματιά, όπως ο Κύριος με μία ματιά Του άλλαξε τον Ζακχαίο. Τα αποφάγια σας ζητώ ταπεινά…

Πηγή: Το Zωντανό Iστολόγιο

Ὁ ὑποδιάκονος Ἀπόστολος τῆς ἐνορίας τοῦ ἁγίου Μηνᾶ τοῦ χωριοῦ Κισάμπα μοῦ εἶπε καί τό ἑξῆς ὄνειρο κάποιου συγχωριανοῦ του, πού μένει τώρα στήν Μπουτούμπα:

«Στό χωριό μου κάποια ἡμέρα μέ πλησίασε ἕνας ἄνθρωπος, τό ὄνομά του Kipazula ὁ ὁποῖος δέν εἶναι ὀρθόδοξος. Ἦλθε νά μοῦ διηγηθῆ πῶς εἶδε στόν ὕπνο του τόν μακαριστό π. Κοσμᾶ». Μοῦ εἶπε τά ἑξῆς:

«Κάποια ἡμέρα ἐπῆγα νά ψαρέψω. Ἐπιστρέφοντας στό σπίτι μου ἔπεσα στό κρεββάτι ἄρρωστος. Δέν μποροῦσα οὔτε νά κινηθῶ. Τότε μιά νύκτα εἶδα τό ἑξῆς ὄνειρο: Εἶδα ὅτι ἦλθε καί σταμάτησε κοντά στό σπίτι μου ἕνα αὐτοκίνητο πού ἔτρεχε μέ πολλή ταχύτητα. Ἄνοιξε τήν πόρτα καί βγῆκε ἔξω ἕνας εὐρωπαῖος μέ ἄσπρα ροῦχα καί μεγάλη γενειάδα. Κρατοῦσε στά χέρια του κι ἕνα βαλιτσάκι. Ἐγώ φοβήθηκα πολύ. Αὐτός ἄνοιξε τό βαλιτσάκι του, ἔβγαλε ἕνα μαντήλι καί μέ ρώτησε:

- Μέ γνωρίζεις ποιός εἶμαι;

- Ὄχι τοῦ εἶπα.

- Ἐγώ εἶμαι ὀρθόδοξος παπᾶς. Ὀνομάζομαι παπᾶ-Κοσμᾶς, πού πέθανα πρίν λίγα χρόνια. Πήγαινε στήν ἐκκλησία τῶν Ὀρθοδόξων καί πές ἐκεῖ στόν Κατηχητή καί στούς Χριστιανούς νά κάνουν προσευχή γιά σένα καί θά γίνης καλά. Καί, ἄν πάλι ἀρρωστήσεις, νά ἔλθης καί νά παρακαλέσης ἐμένα καί θά σέ βοηθήσω.

Ἐγώ, ἔλεγε κατόπιν ὁ ὑποδιάκονος Ἀπόστολος, ἀπόρησα πώς ἕνας μή ὀρθόδοξος ἀξιώθηκε καί εἶδε στόν ὕπνο του τόν π. Κοσμᾶ. Μετά ἐγώ ἄρχισα νά τοῦ ἐξιστορῶ γιά τήν ἱστορία καί τήν προσφορά τοῦ π.Κοσμᾶ στό Κογκό.

Στήν συνέχεια μοῦ εἶπε τά ἑξῆς: Κάποια περίοδο ἡ γυναῖκα μου ἦτο ἔγκυος. Ἀλλά ἦτο ἀδύνατον νά γεννήσει φυσιολογικά. Πλησίαζε ὁ θάνατός της. Τότε ἐγώ φώναξα τόν π. Κοσμᾶ, ὡς ἑξῆς: «Κοσμᾶ, Κοσμᾶ, Κοσμᾶ, ἔλα νά μέ βοηθήσεις…». Τήν νύκτα ἦλθε στόν ὕπνο μου μέ τόν ἴδια τρόπο, ὅπως καί προηγουμένως. Μοῦ εἶπε: «Πήγαινε καί πές στούς Ὀρθοδόξους νά κάνουν προσευχή…» Ἡ γυναῖκα μου γέννησε, χωρίς κίνδυνο ἀγοράκι. Τό βάπτισα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί τοῦ ἔδωσα τό ὄνομα Κοσμᾶς. Ἀλλά κι ἐγώ, παρακολούθησα μαθήματα κατηχήσεως καί, ὅταν ἦλθε στήν Μπουτούμπα ὁ π. Μελέτιος μέ βάπτισε δίνοντάς μου τό ὄνομα Θωμᾶς.

Ἀδελφοί ἐν Χριστῶ, τά χρόνια πού περνοῦμε διακρίνονται ἀπό μία εἰλικρινῆ ἐσωτερική ἀναζήτησι τοῦ ἀνθρώπου γιά τό μεγάλο νόημα τῆς ζωῆς. Εἶναι ὁ αἰῶνας τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ αἰῶνας τῆς ἀναζητήσεως τοῦ Θησαυροῦ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί τῆς ἐξαπλώσεώς του καί στούς ἄλλους λαούς πού ἀκόμη δέν Τόν βρῆκαν. Κανείς δέν ἔτρεξε νά τούς ἀποκαλύψει τόν Θησαυρό, ἐκτός ὀλίγων. Παπικοί καί Προτεστάντες ἐξέρχονται πάνοπλοι ἀπό τήν Εὐρώπη μέ πλούσια ὑλικά μέσα καί μόρφωσι γιά νά ὁδηγήσουν τόν κόσμο ὁ καθένας στήν δική του πλάνη. Ἄραγε δέν θά ἀναστηθοῦν καί ἄλλοι Κοσμάδες καί Χαρίτωνες καί Χρυσόστομοι γιά νά ἐπωμισθοῦν τό βάρος αὐτῆς τῆς θυσίας; Πιστεύουμε καί περιμένουμε νά ἐμφανισθοῦν νέοι, φλογεροί στήν πίστι καί στήν ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο, πού θά δικαιώσουν τίς ἐλπίδες μας.

*Συγκλονιστικό περιστατικό με τον μακαριστό Ιεραπόστολο του Κονγκό, Κοσμά τον Γρηγοριάτη (1942-1989)!

Πηγή: (Από το βιβλίο «Γρηγοριάτικο Γεροντικό» του Μοναχού Δαμασκηνού Γρηγοριάτη (Ι.Μ.Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2005)), Θησαυρός Γνώσεων και Ευσέβειας, Άγιος Δημήτριος Κουβαρά

«Παιδί μου, θά ἤθελα πολύ νά μοιάσω, στόν Ἅγιο Ἀθανάσιο τόν Ἀθωνίτη»

Ἕνα βράδυ, καθόταν ὁ ἀείμνηστος ἅγιος Πενταπόλεως στό Πανεπιστήμιο, πού εἶχε οἰκοδομηθεῖ καί λειτουργήσει μέ τίς κοπιώδεις φροντίδες και ἀγῶνες του. Μέσα στό κέντρο τοῦ χώρου κτιζόταν ὁ βυζαντινός καί περικαλλῆς Ναός τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Ἀθωνίτου. Ἦταν κουρασμένος, γιατί ἐκείνη τήν ἡμέρα εἴχαμε ἀργήσει πολύ δουλεύοντας στό Ναό καί τότε μοῦ εἶπε:

«Παιδί μου, θά ἤθελα πολύ νά μοιάσω στόν Ἅγιο Ἀθανάσιο τόν Ἀθωνίτη».

Τόν ρώτησα: «Γιατί Σεβασμιώτατε;»

Καί συνεχίζει καί λέει:

«Αὐτός δούλεψε γιά τό Θεό καί ἔπεσε ἀπό τίς σκαλωσιές καί μ’ αὐτό τόν τρόπο θυσίασε τήν ζωή του στόν Θεό, τόν ζηλεύω πολύ, ἀλλά δέν λέω τίποτα, γιατί τόσα ἔργα ἔκανα μέχρι σήμερα. Μέ ἐλέησε ὁ Θεός καί δέν ἐπέτρεψε κανένα κακό νά γίνη, οὔτε ἔσπασε κανένα πόδι, κανένα χέρι, γι’ αὐτό δέν ἔχω παράπονο…»

Καί νά σημειώσουμε αὐτή ἡ κουβέντα ἔγινε τό 2009.

Τόν εἶδα νά ἀνεβαίνη στό τροῦλλο πολλές φορές καί φοβόμουν μήν πέση κάτω, καί κάθε φορά τοῦ ἔλεγα:

«Σεβασμιώτατε μήν τό κάνετε αὐτό!»

Καί ἡ ἀπάντησι πάντα ἦταν:

«…Ἀνεβαίνω παιδί μου, νά δῶ τί κάνουν καί ἄν μπορῶ νά προλάβω νά σώσω καμμιά ψυχή πού πρόκειται νά πέση… δέν θέλω νά ἔχω εὐθύνες πάνω μου, καλό εἶναι νά εἶμαι μαζί τους, γιά νά βοηθήσω…»

Ὅταν τοῦ ἔλεγα: «Σεβασμιώτατε, θά κουραστῆτε», ἀπαντοῦσε ἀμέσως:

«… Αὐτό θέλω, νά κουρασθῶ γιά τό Θεό, μ’ αὐτό τόν τρόπο τοῦ δείχνω καί ἐγώ τήν εὐγνωμοσύνη μου. Ἔχω κάνει μαζί του συμφωνία, ὅσο ζῶ θά τοῦ χαρίζω τήν ζωή μου στά ἔργα τοῦ Εὐαγγελίου…»

Δέν μποροῦσα μέ κανένα τρόπο νά τοῦ πῶ νά μήν δουλέψη.

Μία μέρα τοῦ εἶπα:

«Σεβασμιώτατε ἐσεῖς νομίζετε, ὅτι ὁ Θεός θά σᾶς κρίνη ἀνάλογα μέ τά ἔργα σας;...»

Θύμωσε πολύ καί μοῦ ἀπάντησε:

«…Ὄχι δέν εἶπα αὐτό, δέν ξέρω τί θά πῆ ὁ Θεός γιά μένα, εἶναι ἁμαρτία ἄν σκεφτώμαστε ἔτσι. Πολλοί ἅγιοι δεν ἔκαναν κάτι ἀπό αὐτά, οὔτε ἔγραψαν, οὔτε ἔκτισαν, οὔτε ἱερεῖς ἔγιναν… καί σήμερα κάνουν πολλά θαύματα καί εἶναι μεγάλοι ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ… Ἀλοίμονο ἄν σκεφτώμαστε ἔτσι! Ἐγώ τά κάνω ἁπλά, γιατί ἔκανα συμφωνία μέ τό Θεό, ὅσο ζῶ θά τοῦ χαρίζω τήν ζωή μου, τήν δύναμί μου, τά πάντα ὅσα χρόνια μέ κρατάει στήν γῆ, χωρίς νά περιμένω τίποτα, γιατί τά πάντα μοῦ ἔδωσε, ἁπλά τήν εὐγνωμοσύνη μου θέλω νά τοῦ δείξω…»

Μία μέρα χωρίς νά ἔχει προηγηθῆ κάποια συζήτησι εἶπε:

«Τί ἄνθρωποι ἦταν αὐτοί;»

 Χωρίς νά μοῦ πῆ τά ὀνόματά τους.

Τόν ρώτησα:

«Ποιούς λέτε;»

Καί ἀρχίζει καί μοῦ λέει:

«Ἡ Παναγία, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, ὁ Πρόδρομος…, τί νά σοῦ πῶ, τί ἦταν αὐτοί… δέν χωράει τό μικρό μυαλό μου, τί πνεῦμα εἶχαν. Ἄν μ’ ἀξιώση ὁ Θεός μία μέρα νά πάω νά τούς δῶ μέ τά μάτια μου, νά τούς ρωτήσω, τί ἦταν θά μάθω…»

Λένε ὅτι ἤξερε ἀπ’ ἔξω ὅλες τίς ἐπιστολές τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καί ποτέ-ποτέ του δέν ξεχνοῦσε νά ἀναφέρεται στό ὄνομα τοῦ Καθηγητοῦ του Τρεμπέλα, σ’ ὅλες τίς ὁμιλίες του καί πάντα μετά δακρύων ἀναφερόταν στό ὄνομά του.

Ὅλοι μας στό Κονγκό γνωρίζουμε τόν ἀείμνηστο Παναγιώτη Τρεμπέλα, χωρίς νά τόν ἔχουμε δεῖ.

Συχνά ἀναφερόταν στά πρόσωπα τῶν πατέρων Χρυσοστόμου Παπασαραντοπούλου καί Χαρίτωνος Πνευματικάκι μετά δακρύων καί πάντα ἔλεγε:

«Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι, πώς μέ ἑτοίμαζαν μέ τήν ἀγάπη τους!».

Μία μέρα, μοῦ διηγήθηκε ἕνα περιστατικό μέ τόν πατέρα Χαρίτωνα, ὅταν τοῦ ἔλεγε:

«…Ἐμεῖς δέν εἴμαστε ἄξιοι, νά μαρτυρήσουμε γιά τό Χριστό, μήν φοβάσαι, δέν θά πάθουμε τίποτε, δέν εἴμαστε ἄξιοι…»

«Θά σοῦ πῶ ἕνα καλό τροπάριο μέ τόν ἦχο πού θέλω καί μοῦ ἀρέσει»

Μία μέρα μέ κάλεσε στήν βεράντα τοῦ σπιτιοῦ του καί μοῦ λέει:

«Παιδί μου θέλω νά ἀφιερώσω τό τελευταῖο ἔργο μου στήν Παναγία, θέλω νά κάνω ἕναν ὡραῖο Ναό τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου στό χωριό Μπάλα σταυροειδή με τροῦλλο.»

Ἔφτιαξε ὁ ἴδιος τό σχέδιο καί ἄρχισε ἡ δουλειά. Τό χωριό ἀπέχει ἀπό τήν Κανάνγκα 35 χιλιόμετρα καί πήγαινε κάθε μέρα νά ἐπιβλέπη τό ἔργο, γιατί ἐπέμενε στό ὅτι:

«Θά κάνω ὅ,τι μέ φωτίζει ἡ Παναγία, γιατί δέν ἔχω ξανακάνει ἕνα τέτοιο σχέδιο, γι’ αὐτό θά πηγαίνω κάθε μέρα… Ξέρω ὅτι εἶναι δύσκολος ὁ δρόμος καί κουραστικός, ἀλλά πρέπει νά τελειώση ἡ δουλειά καί δέν νομίζω ὅτι μετά ἀπό αὐτό θά κάνω ἄλλο. Ἔτσι ἐπιθυμῶ νά γίνη ὡραῖο καί ὄμορφο. Κουράστηκα καί δέν ἀντέχω ἄλλο, τό μυαλό μου ἀντέχει ἀκόμα, ἀλλά τά πόδια δέν μέ βοηθοῦν καί δέν μ’ ἀφήνουν νά δουλέψω καί ἀκόμη δέν ἔχω ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτό μου, γιατί καί τό σχέδιο εἶναι δύσκολο. Εἶναι ἀνάγκη νά εἶμαι ἐκεῖ κάθε μέρα μέ τήν βοήθεια τῆς Παναγίας νά τελειώσουμε…».

«Σοῦ λέω παιδί μου, ἄν τελειώσω αὐτό τό Ναό θά πῶ: «Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου Δέσποτα, κατὰ τὸ ῥῆμά σου ἐν εἰρήνῃ Κύριε, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου, τὸ σωτήριόν σου. Φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν, καὶ δόξαν λαοῦ σου Ἰσραήλ.». Κάνω προσευχή νά φροντίζη ἡ Παναγία μόνη της τό ἔργο αὐτό.»

Πραγματικά εἶχαμε παραδείγματα γιά τήν φροντίδα τῆς Παναγίας.

Νά σημειώσουμε ὅτι τήν τελευταῖα ἑβδομάδα τήν ἡμέρα τοῦ Ἁγίου Χαρίτωνος τοῦ Ὁμολογητοῦ στίς 28 Σεπτεμβρίου, ἡμέρα Πέμπτη, ἀφοῦ τό πρωῒ εἶχε πάει στήν Μπάλα, ὅπως πάντα, γύρισε στό ραδιοφωνικό σταθμό, ὅπου ἦμουν μέσα καί χτύπησε στήν πόρτα, μόλις βγῆκα μοῦ λέει:

«Κάθισε νά σοῦ πῶ κάτι, πού δέν σᾶς ἔχω πεῖ ποτέ!»

Μόλις κάθισα τόν ἄκουσα μέ προσοχή:

«… Παιδί μου δέν ἀντέχω πιά, σήμερα κατάλαβα ὅτι κουράστηκα πολύ. Τό σῶμα μου δέν ἔχει δυνάμεις. Ὅμως πρέπει νά τελειώση ὁ Ναός. Δοξάζω τό Θεό, γιατί ἔδωσε διά πρεσβειῶν τῆς Θεοτόκου ὅ,τι καλύτερο. Παρατήρησα ἀπό τήν πρώτη ἡμέρα πού ξεκινήσαμε τίς ἐργασίες μέχρι σήμερα δέν μᾶς ἐμπόδισε οὔτε μία μέρα ἡ βροχή, ἀλλά εἶχαμε ἀνάγκη ἀπό τό νερό. Ἔβρεχε μόνο στίς ὧρες πού δέν δουλεύαμε. Αὐτό εἶναι ἡ μεγαλύτερη φροντίδα τῆς Θεοτόκου, γιά νά περατωθῆ ὁ Ναός της. Δοξάζω τό Θεό γιατί ὁλοκληρώσαμε τό ἔργο σ’ αὐτή τή δύσκολη περίοδο, πού εἴχαμε ἐπεισόδια (σοβαρές καί ἐπικίνδυνες ἐμφύλιες συρράξεις μέ πολλούς θανάτους), μᾶς φύλαξε καί τελειώσαμε…»

Μετά ἔφυγε γιά τό δωμάτιό του, ἀφοῦ αὐτή ἡ κουβέντα ἔγινε στίς 8 τό βράδυ.

Τό Σάββατο τό πρωΐ 30 Σεπτεμβρίου ἔφυγε γιά τό χωριό καί ἐκεῖ στίς 11.30 π.μ. δούλευε στό ἱερό, σέ ἡλικία 87 ἐτῶν. Εἶχε στό χέρι του ἕνα τρυπάνι καί τρυποῦσε στόν τοῖχο. Μόλις ἔβγαινε ἀπό τό ἱερό γλύστρισε στά σκαλοπάτια μέ τό τρυπάνι στό χέρι. Ἔπεσε κάτω καί ἔσπασε τό ἀριστερό του πόδι.

Ὅταν τόν φέρανε στό κέντρο τῆς Ἱεραποστολῆς, τόν ἔβαλαν στό δωμάτιό του. Μπῆκα μέσα. Εἶχε πολύ κόσμο. Τούς παρακάλεσε νά βγοῦν ἔξω ὅλοι.

Πονοῦσε πολύ. Μόλις βγῆκαν, μοῦ ζήτησε νά πάρω χαρτί καί μολύβι. Μοῦ εἶπε τί ἔπρεπε νά κάνουν στό Ναό ἀπό τήν Δευτέρα μέχρι τό τέλος.

Προσωπικά φοβήθηκα, γιατί κατάλαβα σάν νά μοῦ δίνει τελευταίες ἐντολές. Πράγματι ἦταν μέ λεπτομέρειες.

Ἀφοῦ τελειώσαμε συνέχισε:

«… Παιδί μου δέν λυπᾶμαι γιά ὅ,τι ἔγινε, δέν ἔχω παράπονα γι’ αὐτό πού μοῦ ἔχει συμβεῖ. Δοξάζω πολύ τό Θεό, γιατί ἐπέτρεψε νά τό πάθω ἐγώ καί ὄχι ἄλλος, γιά νά μήν ἔχω εὐθύνη. Τόσα χρόνια, τόσες δουλειές, τόσα ἔργα, μέ φύλαξε ὁ Θεός, δέν ἔπαθε κανένας τίποτε, δέν ἔσπασε κανένα κεφάλι, πόδια, χέρια τῶν ἄλλων. Μέ ἐλέησε. Τό θύμα εἶμαι ἐγώ ὁ ἴδιος. Τί θά Τοῦ ἔλεγα, ἄν εἶχα ἀφήσει πίσω μου μία οἰκογένεια νά κλαίη μία γυναίκα τόν ἄνδρα της, ἤ τά παιδιά τον πατέρα τους ἀπό τά ἔργα μου; Δέν εἶναι τίποτα αὐτό πού ἔπαθα (μοῦ τά ἔλεγε κλαίγοντας ἀπό τόν πόνο πού εἶχε). Κοίτα στόν τοῖχο, αὐτοί οἱ ἄνθρωποι…».

Ἐννοοῦσε τούς ἁγίους, μοῦ ἔδειχνε τις εἰκόνες, πού βρίσκονταν στόν τοῖχο.

«Τούς ἔκοψαν τά κεφάλια, τούς ἔβγαλαν τά δέρματα, τά δόντια, τούς ἔκοψαν τά πόδια, χέρια,… τί δέν τούς ἔκαναν; Ἀλλά ἐγώ δέν εἶμαι ἄξιος γιά ἕνα τέτοιο θάνατο, αὐτό πού ἔχω δέν εἶναι τίποτα μπροστά τους. Ἀλλά ἄν ἐπιτρέψη ὁ Θεός νά φύγω ἀπό αὐτό τό χτύπημα θά εἶμαι πολύ εὐχαριστημένος, θά τόν δοξάζω.

Ἡ χαρά μου εἶναι, ὅτι εἶμαι ἐγώ τό θύμα, ὄχι ἄλλος. Ἀλλά νά ξέρης, ὅτι ὅταν θά μέ σηκώσετε νά μέ βάλετε στόν τάφο…»

Μόλις εἶπε στόν τάφο, τόν σταμάτησα καί τοῦ εἶπα:

«Ὄχι Σεβασμιώτατε θά σᾶς βάλουμε στό αὐτοκίνητο γιά τό ἀεροδρόμιο, νά πᾶτε στήν Ἑλλάδα γιά θεραπεία…»

«Ὡραία», μοῦ λέει, «τό ἴδιο εἶναι!»

«Ἀλλά σημασία ἔχει ὅτι θά μέ σηκώσετε γιά τό αὐτοκίνητο, θά σοῦ ψέλνω ἕνα πολύ καλό τροπάριο μέ τόν ἦχο πού θέλω καί μοῦ ἀρέσει, γιατί δέν ξέρω, πώς θά τό ψέλνουν οἱ ἄλλοι, μετά ὅταν δέν θά τό ἀκούω. Θά τό πῶ ἐγώ μόνος μου, νά χαρῶ…»

Τότε χωρίς νά ξέρω τί ἤθελε νά μοῦ πῆ, περίμενα νά ἀκούσω κάτι εὐχάριστο. Καί μόλις τόν σηκώσαμε, γιά νά τόν βάλουμε στό αὐτοκίνητο ἀρχίζει μέ δυνατή φωνή νά ψέλνη· «Αἰωνία ἡ μνήμη», μέ χαρά καί εὐχαριστημένος. Τό εἶπε τρεῖς φορές.

Ἔτσι μ’ αὐτό τόν τρόπο ἤθελε νά πῆ καθαρά· Σᾶς μίλησα καί δέν μέ καταλάβατε. Τώρα θέλω νά σᾶς ἀποχαιρετήσω μία καί καλή, χωρίς ἄλλα λόγια, φεύγω γιά πάντα καί δέν θά ξαναέρθω ἐδῶ. Ἦταν ἡ σκηνή αὐτή γιά μένα πολύ δύσκολη, γιατί εἶπα μέσα μου:

«Ἔτσι εἶχε κάνει ὁ Κύριος μέ τούς μαθητές του, στήν τελευταία ὧρα τούς μίλησε καθαρά, χωρίς εἰκόνες.»

Ἔχω πολλά νά πῶ, γιατί ἔμαθα πολλά δίπλα του σάν ἕνα παιδί μέ τόν πατέρα του καί δέν ξέρω ἄν ὑπάρχει κάποιος πού τόν ἔζησε σάν ἐμένα.

Γι’ αὐτό δοξάζω τό Θεό, γιά τήν εὐλογία πού μοῦ ἔδωσε νά εἶμαι δίπλα του καί νά μέ καθοδηγῆ.

Κλείνοντας θυμάμαι μετά τό Πάσχα μάζεψε τούς ἱερεῖς στήν ὧρα τῆς συνάξεως καί τούς εἶπε:

«Παιδιά μου, σήμερα τό μάθημα πού θά κάνω εἶναι νά σᾶς ζητήσω συγγνώμη, γιατί βλέπω ὅτι ἡ ὑγεία μου μέ προσβάλλει καί δέν νομίζω νά εἶμαι μαζί σας φέτος τά Χριστούγεννα 2017, γι’ αὐτό σκέφτηκα νά σᾶς ζητήσω συγγνώμη, ἄνθρωπος εἶμαι καί ἐγώ, λάθη κάνω, καί μπορῶ νά σᾶς ἔχω στενοχωρήσει μέ τή συμπεριφορά μου, τή συνεργασία μου, νά μέ συγχωρήσετε καί νά πῆτε ἕνα «Κύριε ἐλέησον» στίς προσευχές σας γιά μένα…».Ἔτσι ἄρχισε καί ἔτσι τελείωσε τή σύναξι.

Μᾶς δίδαξε μέ τή ζωή του καλά παραδείγματα.

Νά ἔχουμε τήν εὐχή του.

Πηγή: Περιοδικό «Φως Εθνών» τ. 155

Τήν 9η Νοεμβρίου 2017, ἑορτή τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, Ἐπισκόπου Πενταπόλεως, ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ὁ νέος Πενταπόλεως Ἰγνάτιος Μαδενλίδης. Ἐπειδή τά πάντα κατευθύνονται ἀπό τήν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ὅλα ἑρμηνεύονται κάτω ἀπό αὐτήν τήν προοπτική. Πολλοί εἶπαν ὅτι τόν ἀγάπησε ὁ ἅγιος Νεκτάριος καί τόν πῆρε κοντά του.

1. Μερικά βιογραφικά στοιχεῖα

Ὁ μακαριστός Ἱεράρχης ἦταν γόνος ποντιακῆς καταγωγῆς καί διαπνεόταν ἀπό τίς παραδόσεις τῆς ἡρωικῆς καί ἁγιοτόκου Καππαδοκίας, μέ τήν ἐκκλησιαστική ζωή, τήν προσευχή, τήν ἀγάπη πρός ὅλους, τήν φιλοξενία, τήν ἀφιέρωση στόν Θεό.

Ὁ παππούς του Ἰωάννης Μεδενλίδης καταγόταν ἀπό τό Ακ-ταγ-Μαντέν τῆς Ἀργυρούπολης τοῦ Πόντου, γι' αὐτό καί ἔλαβε τό ἐπώνυμο Μαντέλογλου-Μαδενλίδης. Ἦταν βυρσοδέψης καί ὑποδηματοποιός καί γιά μῆνες γυρνοῦσε τά Μοναστήρια τοῦ Πόντου καί ἔφτιαχνε παπούτσια γιά τούς μοναχούς. Εἶχε καί δύο ἀδελφές μοναχές Μητροδώρα-Νυμφοδώρα. Λόγω διωγμῶν μετακινήθηκαν ἀπό τόν Πόντο στό ἐσωτερικό τῆς Μ. Ἀσίας στό Ἰκόνιο.

Ὁ πατέρας του Θεόδωρος ἦταν πολύ εὐλαβής καί θεοφοβούμενος ἄνθρωπος, γλύτωσε θαυματουργικά ἀπό τήν πενταετῆ ἐξορία καί τά «τάγματα θανάτου». Στό Ἰκόνιο γνώρισε τήν Ἑλένη, μιά εὐλαβέστατη γυναίκα, πού διακρινόταν γιά μιά ἀτόφια ἐμπειρική πίστη καί ἁπλότητα. Τήν γνώρισα καί ἐγώ προσωπικά, ὅταν ὑπηρετοῦσα ὡς Ἱεροκήρυξ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας καί συνδέθηκα πνευματικά μέ ὅλη τήν οἰκογένεια.

Μέ τήν ἀνταλλαγή τῶν πληθυσμῶν, μετά τήν Μικρασιατική Καταστροφή, ἡ οἰκογένεια μετακινήθηκε ὡς προσφυγική στήν Ἀριδαία, ὅπου γεννήθηκε τό πρῶτο παιδί τους, καί στήν συνέχεια ἐγκαταστάθηκε στήν Ἔδεσσα, ὅπου γεννήθηκαν τά ὑπόλοιπα παιδιά. Ζοῦσαν φτωχικά, ἀλλά μέ προσευχές, ἀκολουθίες, νηστεῖες καί, καλλιεργώντας σέ μεγάλο βαθμό, τήν ἐλεημοσύνη. Τό σπίτι φιλοξενοῦσε κάθε μοναχό, ἱεροκήρυκα καί πολλούς ἀνθρώπους πού εἶχαν ἀνάγκη. Ἐπίσης, τά ἀναγνώσματα ἦταν ἀπό τούς βίους ἁγίων, τά ἔργα τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, ὅπως τό Συμβουλευτικό Ἐγχειρίδιο, ποιήματα καί ὕμνους κ.ἄ.

Ζώντας σέ αὐτήν τήν ἀτμόσφαιρα ἡ ἀδελφή του Παναγιώτα Μαδενλίδου ἀφιερώθηκε ἀπό μικρή στόν Θεό, ὑπηρετώντας μέ ἀγάπη καί καλωσύνη τούς ἀσθενεῖς στά Νοσοκομεῖα. Ἦταν μιά ἐκλεκτή γυναίκα, μέ γλυκό, σεμνό, ἀλλά συγχρόνως σοβαρό λόγο. Ἀλλά καί ὁ Γεώργιος ἐπέλεξε τόν δρόμο τῆς ἀφιερώσεως στήν Ἀδελφότητα τοῦ Σωτῆρος, καί τῆς ἱεραποστολῆς, ὅπως καί ἡ μοναχοκόρη τοῦ ἀδελφοῦ του Ἰωάννου Μαδενλίδου ἔγινε μοναχή.

Ὁ ἀέρας αὐτός τῆς ἀφιερώσεως στόν Θεό δέν ἦταν τυχαῖος, ἀλλά καρπός αὐτῆς τῆς ποντιακῆς ἀτμόσφαιρας τῶν γονέων του. Ὅλη ἡ οἰκογένειά του θύμιζε κάτι ἀπό τήν ζωή τῶν Καππαδοκῶν Πατέρων, ἰδίως τοῦ Μεγάλου Βασιλείου.

Ὁ μικρός Γεώργιος, ἀργότερα π. Ἰγνάτιος Μαδενλίδης, εἶχε τήν εὐλογία ἀπό τόν Θεό νά γεννηθῆ στήν Ἔδεσσα, καί μεγάλωσε σέ αὐτήν τήν ὡραία καί ζεστή πόλη, μέ τήν φυσική καλλονή της καί τήν χριστιανική της ἀτμόσφαιρα.

Τά ἐφηβικά του χρόνια ἀξιώθηκε νά τά περάση στό πνευματικό κλίμα πού εἶχε δημιουργήσει ὁ ἀλησμόνητος Μητροπολίτης Ἐδέσσης καί Πέλλης Παντελεήμων Παπαγεωργίου, μετέπειτα Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης. Ὅταν ὁ Παντελεήμων ἐνθρονίσθηκε στήν Ἔδεσσα ἔδωσε ἕναν ἀναγεννητικό ἀέρα στήν πόλη καί τήν περιοχή της, μέ τίς λαμπρές καί κατανυκτικές Λειτουργίες, τήν ἀγάπη του στούς νέους, τό ἐπιμελημένο κήρυγμα καί τήν ἔντονη ποιμαντική δράση.

Ὁ Μητροπολίτης Παντελεήμων εἶχε φέρει ἐκλεκτούς συνεργάτες, ὅπως τόν Ἀρχιμ. Χρυσόστομο Παπασαραντόπουλο καί τόν Ἀρχιμ. Χαρίτωνα Πνευματικάκη, πού καί οἱ δύο ἀργότερα ἔγιναν ἱεραπόστολοι στήν Ἀφρική. Κοντά σέ αὐτούς μεγάλωσε ὁ ἔφηβος Γεώργιος καί μυήθηκε στήν ἐκκλησιαστική ζωή καί τήν ἀγάπη του στήν Ἱεραποστολή. Ὁπότε ὁ καππαδοκικός του ἀέρας, πού ἀνέπνεε στό οἰκογενειακό του περιβάλλον, ἀναμείχθηκε μέ τό πνευματικό ὀξυγόνο πού ἐξέπεμπε ἡ πνευματικότητα τοῦ λαμπροῦ Μητροπολίτου καί τῶν ἀξίων συνεργατών του. Κοντά τους ἀνδρώθηκε πνευματικά, μέ τίς Λειτουργίες στά Μοναστήρια τῆς περιοχῆς, μέ τίς Χριστιανικές ὁμάδες Νέων, μέ τίς πνευματικές ἐξορμήσεις κ.ἄ.

Ἡ Ἔδεσσα μπορεῖ νά καυχηθῆ ὅτι μαζί μέ τά Ἰωάννινα ὑπῆρξαν τότε πρωτοπόρες πόλεις στόν νέο τρόπο διαπαιδαγωγήσεως τῶν νέων μέσα στήν ἀτμόσφαιρα τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτός ὁ τρόπος τῶν χριστιανικῶν μαθητικῶν ὁμάδων ἐπεκτάθηκε στήν Θεσσαλονίκη καί στήν συνέχεια σέ ἄλλες πόλεις τῆς Ἑλλάδας. Ἀπό αὐτήν τήν νεανική συντροφιά βγῆκαν πολλοί Κληρικοί καί μοναχοί μέ ζῆλο καί ἀγάπη γιά τήν δόξα τοῦ Θεοῦ καί τόν ἔπαινο τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ μικρός Γεώργιος, ὅπως ἦταν ἀπό τόν χαρακτήρα του ζωντανό, ζωηρό παιδί προκαλοῦσε τήν πολύ αὐστηρή παιδαγωγική τῆς μητέρας του. Ἦταν 9 χρονῶν ὅταν τόν ὁδήγησε ὁ πατέρας του στό ἀναλόγιο, πατώντας στά δάκτυλα τῶν ποδιῶν του ἴσα πού ἔβλεπε τίς τελευταῖες σειρές τῶν βιβλίων, ὅπως ἔλεγε, καί ἀπό ἕναν μοναχό ἄρχισε νά μαθαίνη συστηματικά τήν βυζαντινή μουσική.

Συχνά πήγαινε στό Μοναστήρι τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Ἐδέσσης, πού τότε ἦταν ἀνδρικό, καί θαύμαζε τούς μοναχούς, ἐξυπηρετοῦσε καί τόν τυφλό μοναχό π. Μελέτιο. Πολύ νωρίς ἄρχισε νά ἐξομολογῆται στόν πνευματικό, πού ὁ πατέρας του καλοῦσε στό σπίτι γιά νά ἐξομολογοῦνται ὅλοι. Πρῶτος του πνευματικός ὁ π. Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος τοῦ ὁποίου τά ροῦχα ἔπλενε ἡ μητέρα του. Δεύτερος ὁ π. Χαρίτων Πνευματικάκης.
Τίς ἐλεύθερες ὧρες τῶν γυμνασιακῶν του χρόνων τίς περνοῦσε στήν Μητρόπολη καί στό Ἐντευκτήριο Νέων πού εἶχε ὀργανώσει ὁ κατηχητής του π. Χαρίτων.

Ἔτσι, δέν εἶναι καθόλου τυχαῖο πού ὁ Γεώργιος Μαδενλίδης σπούδασε θεολογία, ἀφιέρωσε τόν ἑαυτό του στόν Θεό, ἔδειξε μεγάλη ὑπακοή, δημιούργησε ἕνα ἀξιοθαύμαστο ἱεροκηρυκτικό ἔργο στήν Λάρισα, ἔγινε ἱεραπόστολος στήν Ἀφρική, βαδίζοντας τά χνάρια τοῦ π. Χρυσοστόμου Παπασαραντοπούλου καί τοῦ π. Χαρίτωνος Πνευματικάκη, ἐξελέγη στήν συνέχεια καί Μητροπολίτης.

Ὅταν κλήθηκε ἀπό τόν Θεό νά συνεχίση τό ἔργο τοῦ πνευματικοῦ του πατέρα π. Χαρίτωνος, στήν Ἀφρική, ἦταν περίπου 60 χρονῶν. Ἔμαθε μόνος του γαλλικά καί ξεκίνησε στήν ἀρχή γιά τρίμηνα ταξίδια καί λίγο ἀργότερα ἐγκαταστάθηκε μονίμως. Τό 2003 ἐξελέγη Μητροπολίτης Κεντρώας Ἀφρικῆς, καί ἀργότερα, ὅταν παραιτήθηκε, ἔλαβε τόν τιμητικό τίτλο τοῦ Πενταπόλεως.

Τό ἱεραποστολικό του ἔργο ἦταν ἀπό κάθε πλευρά ἀξιοθαύμαστο σέ πολλούς τομεῖς, ὅπως στήν κατήχηση, τήν λατρεία, τήν ἀνοικοδόμηση τῶν Ἱερῶν Ναῶν, τήν ἐκπαίδευση, κατώτερη καί μέση, τήν ἵδρυση Πανεπιστημίου, μέ πρωτότυπη γιά τήν Ἀφρική μέθοδο διαδικτυακῆς διδασκαλίας καί ἐξέτασης ἀπό τήν Ἑλλάδα, τήν διοργάνωση τῆς Μητροπόλεως, τήν χειροτονία καί ἐκπαίδευση τῶν καταλλήλων Κληρικῶν, τήν κατάρτιση χορωδιῶν, τήν ἰατροφαρμακευτική περίθαλψη, τίς ὁμιλίες στό ραδιόφωνο κ.ἄ. Ὅσοι ἔζησαν κοντά του στήν Ἱεραποστολή, ἀσφαλῶς θά γράψουν γιά ὅλο αὐτό τό θαυμάσιο καί πολύπλευρο ἔργο του στήν Ἀφρική.

Ὅλα αὐτά τά χρόνια μέχρι τόν θάνατό του, ἐρχόταν τρεῖς φορές τόν χρόνο στήν Ἑλλάδα γιά νά βρίσκεται στίς συνάξεις τῆς Ἀδελφότητός του, νά ἀνταποκριθῆ στίς προσκλήσεις διαφόρων Μητροπολιτῶν, συλλόγων, ἰδιωτῶν κλπ. νά ἐνημερώση γιά τό ἔργο τῆς Ἱεραποστολῆς, νά συγκεντρώση τίς διάφορες δωρεές, νά προμηθευθῆ ὑλικά πού τούς χρειάζονταν, καί νά ἐπιστρέψη πάλι στό ἔργο του.

Κατά τίς μετακινήσεις του στήν Ἑλλάδα, ἐπισκεπτόταν τήν Μονή τοῦ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου (Πελαγίας) τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θηβῶν καί Λεβαδείας, ὅπου μονάζει ἡ ἀνηψιά του, μοναχή Χρυσή, μοναδικό παιδί του ἀδελφοῦ του, καί χαιρόταν μέ τήν ἐπικοινωνία πού εἶχε μέ τήν Γερόντισσα καί τίς μοναχές. Τούς διηγεῖτο μέ πολύ εὐχάριστο τρόπο διάφορα γεγονότα ἀπό τήν ἱεραποστολική δράση του στήν Ἀφρική καί τίς πολλές περιπέτειές του. Ἔβλεπε τά ἔργα πού γίνονταν στήν Μονή, ἔδειχνε ἐνδιαφέρον νά μάθη τήν τεχνική τῆς κατασκευῆς τους, διότι εἶχε εἰδικό χάρισμα σέ αὐτό, ἀλλά ἐπικέντρωνε πάντα τόν λόγο στό θέμα τῆς ὑπακοῆς. Τούς ἔλεγε: «Καλά καί ὡραῖα τά κτήρια, ἀλλά ἄν δέν ζῆτε μέσα σ᾽ αὐτά μέ ὑπακοή, τί νά τά κάνετε;».

Ὅταν ἄρχισε ὁ ἐμφύλιος στό Κονγκό καί ἐνῶ βρισκόταν στήν Ἑλλάδα, ἔμαθε ὅτι πρόκειται σύντομα νά χτυπήσουν στήν Κανάγκα καί ἔσπευσε νά ἀναχωρήση νωρίτερα γιά νά εἶναι κοντά στίς ἀδελφές τῆς ἱεραποστολῆς καί γιά νά μήν θεωρηθῆ ὅτι «μόλις εἶδε τά σκοῦρα ὁ Παππούς σηκώθηκε καί ἔφυγε».

Θαύμαζε πάντα τόν ἅγιο Ἀθανάσιο τόν Ἀθωνίτη ἐπειδή ἔπεσε ἀπό τήν σκαλωσιά τοῦ ναοῦ τῆς Λαύρας καί τελείωσε ἔτσι τήν ζωή του. Γι᾽ αὐτό καί ὁ Θεός τοῦ χάρισε αὐτό τό τέλος. Ἔπεσε στόν τελευταῖο Ναό πού ἀνήγειρε καί μετά ἀπό ταλαιπωρία ἑνός μηνός, μέ πλήρη συνείδηση ὅτι φεύγει, ξεκίνησε γιά τό μεγάλο ταξίδι του, αὐτή τήν φορά μέ προορισμό τόν Οὐρανό, γιά νά συναντήση Αὐτόν τόν Μόνον πού ἀγάπησε καί λάτρευσε σ᾽ ὅλη τήν ζωή του «ἐκ κοιλίας μητρός αὐτοῦ», ὅπως ἔλεγε.

2. Ἐνθυμήσεις μου ἀπό τόν Μητροπολίτη Πενταπόλεως

Τόν μακαριστό Μητροπολίτη γνώριζα ἀπό λαϊκό θεολόγο, καί ἀργότερα συνδεθήκαμε ὡς Ἱεροκήρυκες, ἐκεῖνος ὑπηρετοῦσε στήν Λάρισα καί ἐγώ στήν ἰδιαίτερη πατρίδα του, τήν Ἔδεσσα. Ἐρχόταν νά δῆ τήν μητέρα του Ἑλένη καί τίς οἰκογένειες τῶν ἀδελφῶν του (Θεοδοσίας καί Ἰωάννου) καί συζητούσαμε διάφορα κοινά ἐκκλησιαστικά θέματα.

Ὁ μακαριστός Ἱεράρχης διέθετε πολλά διανοητικά, ψυχικά καί πνευματικά χαρίσματα. Ἦταν εὐφυής, πολυτάλαντος, εὐγενής, δημιουργικός, διακριτικός, χαρισματοῦχος στήν ὁμιλία, στήν γραφή, τά σχέδια, τήν ἀφήγηση ἱστοριῶν, τήν ὀργανωτικότητα, τό χιοῦμορ, τήν θυσία, τήν προσφορά, τήν ἐφευρετικότητα, τό χαριέστατο τοῦ λόγου, τό θάρρος καί τήν μαρτυρική ὑπομονή του.

Τόν ἄκουσα πολλές φορές νά ὁμιλῆ ἀπό τοῦ ἄμβωνος. Τόν θυμᾶμαι ἔντονα ὡς λαϊκό θεολόγο νά ὁμιλῆ στόν Ναό τῆς Ἀδελφότητός του, ἔχοντας ἀκροατή του τόν καθηγητή Παναγιώτη Τρεμπέλα, καί μοῦ ἔκανε ἐντύπωση ὅτι ἑρμήνευε τά στάδια τῆς πνευματικῆς ζωῆς κατά τόν Μέγα Βασίλειο, ἤτοι τοῦ δούλου, τοῦ μισθωτοῦ καί τοῦ υἱοῦ, μέ ὡραῖο διαρθρωμένο λόγο. Ἄλλη φορά τόν ἄκουσα στήν Ἔδεσσα ὡς Κληρικό νά ὁμιλῆ γιά τήν βίωση τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ καί μετέδωσε μία ἔντονη πνευματική ἀτμόσφαιρα. Εἶχε κάποια χαρακτηριστικά ρητορικοῦ ἐντυπωσιακοῦ λόγου. Καλλιεργοῦσε ἔντονα αὐτό τό χάρισμα.

Διάβαζα σέ διάφορα περιοδικά τά κείμενά του, στά ὁποῖα περιέγραφε μέ καταπληκτικό τρόπο διάφορα περιστατικά καί γεγονότα ἀπό τήν ἱεραποστολική του δράση στήν Ἀφρική καί χαιρόμουν.

Τόν ἄκουγα νά διηγῆται μέ ὡραῖο τρόπο πολλές ἱστορίες ἀπό τήν ἐπικοινωνία του μέ τούς Ἀφρικανούς, ἰδιαίτερη δέ ἐντύπωση μοῦ ἔκαναν οἱ διηγήσεις του ἀπό τά ἀεροπορικά ταξίδια του, μάλιστα ἀπό τό γεγονός ἐκεῖνο πού ἔπεσε τό ἀεροπλάνο, καί μέσα ἀπό τίς φλόγες καί τούς καπνούς, ὅλοι εἶδαν νά βγαίνη ἕνας Κληρικός χωρίς νά πάθη τίποτε.

Ὄχι μόνον τά διηγεῖτο ὅλα αὐτά μέ ἰδιαίτερη χάρη, ἀλλά ἦταν ἀπαράμιλλος στό θάρρος πού διέθετε, τήν ἔμπνευση γιά τήν ἱεραποστολική δράση, γιά τήν προσωπική του συμμετοχή στήν ἀνοικοδόμηση Ναῶν, παρά τό προχωρημένο τῆς ἡλικίας του καί τό εὐπαθές τῆς ὑγείας του. Διέθεσε κάθε ἱκμάδα τῆς ζωῆς του στόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο.

Ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Πενταπόλεως Ἰγνάτιος ἦταν πράγματι ὁ πιό εὐκλεής καρπός τοῦ εὐλογημένου ζεύγους Θεοδώρου καί Ἑλένης, καί σέ αὐτόν σταμάτησε τό ἐπίθετο τῆς οἰκογένειας Μαδενλίδη, σταμάτησε ἡ μετάδοση τῆς ζωῆς στίς ἑπόμενες γενιές, ἀλλά σταμάτησε καί ἡ μετάδοση τοῦ θανάτου. Ὡς ἀφιερωμένος στόν Θεό δέν μετέδωσε τήν ζωή σέ ἄλλους ἀπογόνους, ἀλλά δέν μετέδωσε οὔτε καί τόν θάνατο, διότι μέ τήν γέννηση ἑνός ἀνθρώπου ἔρχεται στήν ζωή ἕνας ἄνθρωπος πού θά πεθάνη καί μέ αὐτόν τόν τρόπο κυριαρχεῖ ὁ θάνατος στήν γῆ. Ἔτσι, σέ αὐτόν περατώθηκε τό ἐπίθετο τοῦ πατέρα του, ἀλλά δι’ αὐτοῦ προσφέρθηκε ὅλη ἡ εὐλογημένη γενιά του στήν Ἐκκλησία καί τόν Θεό, πρό παντός στήν οὐράνια Ἐκκλησία, ὡς εὐδῶδες θυμίαμα.

Παρευρέθηκα στήν ἐξόδιο ἀκολουθία τοῦ μακαριστοῦ Ἱεράρχου μέ ὅλα αὐτά τά ἐσωτερικά μου αἰσθήματα καί τίς προσωπικές ἀναμνήσεις, καί δοξάζω τόν Θεό πού τόν γνώρισα, πού συναναστράφηκα μαζί του καί εἶδα τόν εὐκλεῆ καρπό μιᾶς εὐλογημένης γενιᾶς. Καί σκεφτόμουν ἔντονα κατά τήν ἐξόδιο ἀκολουθία τό ψαλμικό: «Αὕτη ἡ γενεά ζητούντων τόν Κύριον, ζητούντων τό πρόσωπον τοῦ Θεοῦ Ἰακώβ» (Ψαλμ. 23, 6).

Αἰωνία ἡ μνήμη τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Πενταπόλεως Ἰγνατίου, ἀκαμάτου ἐργάτου τῆς Ἐκκλησίας καί φλογεροῦ Ἱεραποστόλου.

Πηγή: Ἐκκλησιαστική Παρέμβαση

Ἦταν βράδυ, σκοτάδι πηχτό ὅταν ἕνας ὁλοφώτεινος οὐράνιος ἐπισκέπτης σκόρπισε τό θεῖο μήνυμα σέ κάποιους ἁπλοϊκούς βοσκούς, ἔξω στά βοσκοτόπια τῆς Βηθλεέμ.

Τούς ἐκόμισε τό γλυκύφθογγο οὐράνιο μήνυμα “ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ… ὡς ἐστί Χριστός Κύριος ἐν πόλει Δαβίδ”. Καί ξαφνικά ἔγινε ἡ νύχτα μέρα, καθώς μία ὁλόκληρη στρατιά ἀγγέλων ἐμφανίστηκε ψάλλοντας τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ, τό “Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ..”.

Οἱ ἀγγελικές ὑμνωδίες καί τά λόγια τους μετέδωσαν παντοῦ τό μήνυμα τῆς σωτηρίας, τῆς ἐλεύσεως τοῦ Μεσσία. Πόσο ἐλπιδοφόρο τό μήνυμα τοῦ ἀγγέλου, πόσο ἐντυπωσιακή ἡ παρουσία τοῦ ἀγγελικοῦ πλήθους! Γέμισε τίς ψυχές τῶν βοσκῶν τῆς Βηθλεέμ, οἱ ὁποῖοι κατόπιν ἔγιναν καί οἱ ἴδιοι “ἄγγελοι”, κομιστές τοῦ οὐρανίου μηνύματος ὅτι γεννήθηκε, ἦλθε ὁ Μεσσίας, ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου.

Ἀπό τότε πολλές φορές ἀκούγεται τοῦτο τό θεῖο καί ἐλπιδοφόρο μήνυμα. Ἀκούστηκε καί ἀκούγεται σέ πολλές χῶρες καί σέ πολλούς ἀνθρώπους, πού ζοῦν “ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου” καί πού εἶναι “καθήμενοι ἐν σκότει”. Πόσοι ὀρθόδοξοι ἱεραπόστολοι τό κήρυξαν, ἀλλά ἀκόμη καί σήμερα τό διαλαλοῦν.

Ἕνας ἀπ’ αὐτούς τούς “ἀγγέλους”, τούς ἀγγελιαφόρους τοῦ Θεοῦ ἦταν καί ὁ προσφάτως κοιμηθείς ἐπίσκοπος τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας, Μητροπολίτης Πενταπόλεως κυρός Ἰγνάτιος Μαδενλίδης. Ἕνας ἄνθρωπος πού ἔζησε, μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, τήν ἰσάγγελο πολιτεία ἐνταγμένος στήν ἱεραποστολική Ἀδελφότητα Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ». Ἔτρεχε νά κηρύξει καί νά μεταδώσει τόν θεῖο λόγο ὡς λαϊκός θεολόγος σέ πολλά μέρη τῆς πατρίδος μας ἀπό τά πρῶτα νεανικά του χρόνια. Ἀργότερα ὡς μοναχός καί κληρικός, ὡς ἱεροκήρυκας τῆς Μητροπόλεως Λαρίσης κήρυττε σέ πόλεις καί χωριά γιά πολλές δεκαετίες. Μνημειώδεις καί χρυσορρήμονες οἱ ὁμιλίες του. Ὡς πνευματικός ἀνέπαυε πλήθη ψυχῶν στό πετραχήλι του καί τίς ὁδηγούσε στό φως τοῦ Χριστοῦ, τούς μετέδιδε γλυκειά ἐλπίδα σωτηρίας.

Ἐκεῖ ὅμως πού διέπρεψε περισσότερο ἦταν ὅταν ὁ Θεός τόν κατέστησε “φῶς ἐθνῶν” στήν ἱεραποστολή τῆς “μαύρης ἡπείρου”, στήν καρδιά τῆς Ἀφρικῆς. Ὡς ἱερέας καί ἐπίσκοπος περιόδευσε ἀπό χωριό σέ χωριό, κήρυξε, βάπτισε χιλιάδες ἀνθρώπους. Πάλεψε μέ τόν Σατανᾶ καί τήν μαγεία, δημιούργησε ραδιοφωνικό σταθμό. Ἀνήγειρε δεκάδες ἱερούς ναούς, ἔχτισε σχολεῖα, ἵδρυσε Πανεπιστήμιο, Θεολογική Σχολή. Κι ὅλα αὐτά γιά νά ἀκουστεῖ τό οὐράνιο μήνυμα ὅτι ἦλθε ὁ Χριστός, ἦλθε ὁ Θεός γιά νά σώσει τόν πεσμένο ἄνθρωπο. Χτύπησε τίς καμπάνες τῆς Ὀρθοδοξίας στήν Ἀφρική! Ἤχησε ἔτσι παντοῦ τό θεῖο μήνυμα! Ἐκόμισε τό μήνυμα τῆς σωτηρίας!

Στό τέλος τῆς ζωής του “ἔφυγε” τήν ἑπόμενη ἡμέρα τῆς ἑορτής τῶν ἀγγέλων, ξημερώματα τῆς 9ης Νοεμβρίου 2017, ἀκριβώς ὅπως ὁ ἅγιος προκάτοχος του Μητροπολίτης Πενταπόλεως, ὅ Ἅγιος Νεκτάριος τό 1920. Ταξίδεψε γιά τήν “γειτονιά τῶν ἀγγέλων”. Εἶχε ἤδη καταστεῖ ὁ “λευκός ἄγγελος” στήν καρδιά τῆς “μαύρης” ἡπείρου! Ἅς βαδίσουμε σέ τοῦτα τά ἄγγελικά ἴχνη διαλαλῶντας παντοῦ τό μήνυμα τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ στόν κόσμο. Τό ἄγγελμα τό θεῖο, τό αἰώνιο, τό ἐλπιδοφόρο ὅτι γεννήθηκε ὁ Χριστός, γεννήθηκε ἡ ἐλπίδα!

Πηγή: Χριστιανική Ἕνωση Καλαμάτας, Ακτίνες

Πρίν ἀπό ἕνα μήνα μᾶς ἐπισκέφτηκε μία κοπέλα ὄχι Ταϊβανέζα. Στή χώρα της  ἀπαγορεύεται ὁ Χριστιανισμός. Ἔμεινε κοντά μας περίπου μία ἑβδομάδα καί μάλιστα εἶχε νοικιάσει ἕνα δωμάτιο στήν περιοχή μας λίγα τετράγωνα πιό κάτω. Εἶχε προετοιμάσει τήν παραμονή της χωρίς νά μᾶς ἐπιβαρύνει σέ τίποτα. Ἐρχόταν ἁπλά κάθε πρωί στήν Ἐκκλησία γιά νά μᾶς γνωρίσει καλύτερα.

Εἶναι τό μοναδικό παιδί μίας οἰκογένειας καί αὐτό διότι δέν ἐπιτρέπεται ἡ ἀπόκτηση δεύτερου τέκνου. Δυστυχῶς  στήν πατρίδα της τιμωρεῖται τό ζευγάρι, ἄν τολμήσει καί φέρει στόν κόσμο δεύτερο παιδί. Κάποια στιγμή θά ἤθελα νά γράψω γιά τό τερατῶδες ἔγκλημα τῶν ἐκτρώσεων στήν Ἄπω Ἀνατολή καί γιά τή σιωπηλή γενοκτονία ἑκατομμυρίων παιδιῶν. 

Ἐρευνώντας μόνη της μέσα ἀπό τό διαδίκτυο, γνώρισε τόν Χριστιανισμό. Ἀποφάσισε λοιπόν νά ξενιτευτεῖ σέ ἄλλο κράτος, στό Λάος, γιά νά μπορεῖ ἐλεύθερα νά λατρεύει τόν Χριστό. Στήν Ταϊβάν δέν μποροῦσε νά ἔρθει ἐξ ἀρχῆς, διότι δέν τῆς χορηγεῖτο βίζα. Στό Λάος ξεκίνησε μία καινούργια ζωή ἀπό τό μηδέν. Σπούδασε καθηγήτρια ἀγγλικῶν, δουλεύοντας σκληρά, γιά νά βγάζει τό ψωμί της καί νά μπορεῖ νά εἶναι ἐλεύθερη.

Δέν ξέρω πόσοι ἀπό μᾶς θά μποροῦσαν νά κάνουν μία τέτοια θυσία. Στήν πατρίδα της εἶχε καί καλή δουλειά καί χρήματα ἀπό τούς γονεῖς. Θά μποροῦσε νά κάνει μία ὑπέροχη οἰκογένεια μέ κάποιον νέο ἀπό τούς πολλούς φίλους πού εἶχε. Ὅμως αὐτή τά ἐγκατέλειψε ὅλα γιά τόν Χριστό. Διάλεξε ἕναν διαφορετικό δρόμο. Ἡ πολλή ἀγάπη γιά τόν Χριστό εἶναι πού τήν ἱκανώνει νά κάνει τέτοια θυσία! Θυσία χωρίς καθοδήγηση καί κρατούμενα.

Στήν ἀρχή συνδέθηκε μέ προτεστάντες, σύντομα ὅμως ἀνακάλυψε τήν Ἐκκλησία μας, διαβάζοντας γενικά πράγματα καί ἱστορίες ἀπό τήν ἱστοσελίδα μας καί παρακολουθώντας τά περίπου 2.000 βίντεο, πού ἔχουμε ἀναρτήσει στό youtube. Κατάλαβε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ὁ ἀληθινός Χριστιανισμός. Δέν ἦταν εὔκολο... Ἴσως νά ἀναρωτιέστε, γιατί δέν ρωτοῦσε. Μήν τά βλέπουμε ὅμως ὅλα ἀπό τή σκοπιά μας, ἀπό τήν ἀσφάλεια καί τή σιγουριά μας… Ποιόν νά ἐμπιστευτεῖ; Πόσα κύματα προβληματισμοῦ δέν πέρασε γιά νά γίνει Ὀρθόδοξη ἀπό μόνη της!!!

Ἔκλαψα ἀπό συγκίνηση, ὅταν κατάλαβα ὅτι εἶχε διαβάσει ὅλα τά κείμενα τῆς ἱστοσελίδας μας. Στήν πόλη πού ζοῦσε δέν ὑπῆρχε Ἱερός Ναός. Ὁδηγοῦσε καί πήγαινε σέ ἄλλη πόλη, δύο ὧρες μακριά, ὅπου κάποιοι Εὐρωπαῖοι εἶχαν ἕνα δωμάτιο καί τελοῦσαν τή Θεία Λειτουργία. Ἐκεῖ βαπτίστηκε πρόσφατα. 

Δυστυχῶς γρήγορα βρέθηκε ἀντιμέτωπη μέ προβλήματα καί σκάνδαλα πού ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀντιμετωπίζει ἐξ αἰτίας τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ. Οἱ διάφορες Ἐκκλησίες προσπαθοῦν νά γίνουν ἐθνικές καί δέν θέτουν ὡς πρῶτο στοιχεῖο τήν ὀρθόδοξη πίστη. Ἀντί νά διδάσκουν πρωτίστως τόν Χριστό, διδάσκουν τά ἤθη καί τά ἔθιμα τῶν ἐθνῶν τους (κυρίως οἱ Σλάβοι), τά ὁποία χρησιμοποιοῦνται καί πολιτικά ὡς μέσο ἐπιρροῆς. Ἐπιπλέον οἱ διάφορες κοινότητες Εὐρωπαίων ἔχουν τήν Ἐκκλησία ὡς σημεῖο ἐθνικῆς ἀναφορᾶς, ὄχι χριστιανικῆς.

Μέ λύπη μοῦ ἀνέφερε ὅτι τίς Κυριακές ἔρχονται κυρίως Ρουμάνοι καί κάθονται ἔξω ἀπό τόν Ἱερό Ναό. Μέσα πού τελεῖται ἡ Θεία Λειτουργία δέν μπαίνουν. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνα δωμάτιο, μέρος ἑνός πολυχώρου μέ καφετέριες, ἑστιατόρια κ.λπ. Ἔτσι ἐνῶ τρῶνε μαζί, στήν Ἐκκλησία μπαίνουν μόνο 4-5 ἄτομα. Καί ὅμως αὐτό τό γεγονός δέν τήν σκανδαλίζει.   

Ἀπό τήν ἵδρυση τῆς Ἐκκλησίας μας ἐδῶ στήν Ταϊπέι προσπαθοῦμε νά μήν ἀναφέρουμε τό Greek Orthodox Church (Ἑλληνορθόδοξη Ἐκκλησία) καί νά μήν εἰσάγουμε ἔθιμα ἑλληνικά, ἀλλά νά κηρύσσουμε μόνο τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Βέβαια αὐτό μᾶς κόστισε καί τό πληρώνουμε μέχρι σήμερα. Ὅπως γνωρίζετε, οἱ Ρῶσοι δυστυχῶς διέσπασαν τήν Ἐκκλησία μας  μέ ἐπαίσχυντο τρόπο.

Ἡ κοπέλα λοιπόν αὐτή, δουλεύοντας σκληρά ἀπό τή μία πλευρά καί διαβάζοντας ἀπό τήν ἄλλη ἀπό τό διαδίκτυο καί ἀπό διάφορα βιβλία πού μπόρεσε νά παραγγείλει, εἶχε πολλές ἀπορίες. Γιά παράδειγμα, γιατί πρέπει νά ἔχει καλυμμένο μέ μαντήλα τό κεφάλι της, γιατί πρέπει νά γονατίζει τήν Κυριακή στό Εὐαγγέλιο, γιατί δέν μπορεῖ νά κοινωνάει συχνά καί πολλά ἄλλα ἀκόμη πιό σοβαρά ἐρωτήματα. Πρωτίστως ὅμως ἤθελε νά βιώσει τή λατρευτική ζωή καί τήν προσευχή, ὅπως τά ἔβλεπε ἀπό τά βίντεο πού εἴχαμε, ἀπό τίς διδασκαλίες γιά τή νοερά προσευχή, ἀπό τίς διδαχές καί ἀναμνήσεις τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου καί ἀπό διάφορα φιλοκαλικά κείμενα πού εἴχαμε μεταφράσει.

Τή συγκινοῦσε ἰδιαίτερα ἡ Θεία Λειτουργία, πού παρακολουθοῦσε ζωντανά ἀπό τό διαδίκτυο, ὅταν λόγω τῆς δουλειᾶς της δέν μποροῦσε νά πάει Ἐκκλησία τήν Κυριακή. Παρακολουθοῦσε μέ ζῆλο τά τελούμενα ὑπό τοῦ Ἱερέως. Ὁ Χριστιανός λόγω τοῦ χρίσματος, ἔχει τήν εἰδική ἱεροσύνη καί ὀφείλει νά γνωρίζει κάθε λεπτομέρεια τῆς Θείας Λειτουργίας. Δέν πηγαίνει σέ θέατρο οὔτε σέ γήπεδο, ἀλλά ὀφείλει νά συμμετέχει. Δέν ὑπάρχουν κρυφά καί μυστικά στή λατρεία μας. Λυπᾶμαι πού τό λέω, ἀλλά ὑπάρχει ἄγνοια, σκοταδισμός καί κακῶς ἐννοούμενη εὐσέβεια. 

Θυμᾶμαι ὅτι ἤμουν παιδί, στό Γυμνάσιο στήν Πάτρα, ὅταν ἕνας καθηγητής μᾶς μοίρασε τό βιβλιαράκι μέ τό κείμενο τῆς Θείας Λειτουργίας. Τοῦ εἴπαμε μετά: «Κύριε, τά περισσότερα τά παραλείπει ὁ παπάς, δέν τά λέει», καί ἐκεῖνος γελώντας μᾶς ἐξήγησε ὅτι τά λέει ἀπό μέσα του.

Ὅλη τήν ἑβδομάδα λειτουργούσαμε κάθε μέρα –ὅπως βέβαια κάνουμε πάντα ἐδῶ–, ἀλλά εἰδικά γι' αὐτήν. Εἶδε γιά πρώτη φορά ἀπό κοντά τήν προσκομιδή καί μέ δάκρυα στά μάτια μνημόνευσε ὀνόματα. Ἔκλαψε, ὅταν ἔλεγα «Θύεται  ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ…» καί  μου εἶπε ὅτι αἰσθάνθηκε κάτι, ὅταν ἔνυξα μέ τήν Ἁγία Λόγχη λέγοντας τό «Εἷς τῶν στρατιωτῶν λόγχῃ τήν πλευράν αὐτοῦ ἔνυξε…». Πολλά χρόνια πρίν, κάποιος ἄλλος, πού πρώτη φορά ἔβλεπε τήν προσκομιδή, μοῦ εἶπε ὅτι μόλις ἄκουσε αὐτό τό «ἔνυξε», φώναξε μέσα του: «Μή!», αἰσθανόμενος πόνο.

Ὅσο γιά τή συγκίνηση καί τά δάκρυά της κατά τή Θεία Λειτουργία, τί νά πῶ;  Ἐγώ δέν εἶμαι ἄξιος γιά τέτοιους ἀνθρώπους. Μία βδομάδα τή δίδασκα ἐγώ καί ἡ Πελαγία, κάθε μέρα, ἀπό τό πρωί μέχρι τό βράδυ. Πόσες ἐρωτήσεις, πόσες ἅγιες ἀπορίες, πόσες παιδικές ἐρωτήσεις. Ἐμεῖς νομίζουμε, μέσα στή μακαριότητα πού ζοῦμε, ὅτι εἴμαστε τό κέντρο τοῦ κόσμου καί ὅτι οἱ ἄλλοι πρέπει νά προσαρμόζονται στά δικά μας. Ὅμως, θά πρέπει νά σκύψουμε καί νά ἀκούσουμε ταπεινά τόν κόσμο. Αὐτούς πού δέν ἔχουν γεννηθεῖ μέσα ἀπό τίς δικές μας παραδόσεις, πού δέν ἦταν τυχεροί νά γεννηθοῦν Ὀρθόδοξοι καί νά γνωρίζουν ἀπό τό σχολεῖο ὅσα κουτσά-στραβά ξέρουμε ἐμεῖς. Ἡ κοπέλα αὐτή δέν μᾶς ζήτησε οὔτε μία φορά νά βγοῦμε ἔξω νά δεῖ τήν πόλη, μόνο μαγείρευε λίγο νηστήσιμο φαγάκι καί χαιρόταν πού ἀξιωνόταν νά κοινωνεῖ. Δέν μπορῶ νά πῶ περισσότερα, διότι κωλύομαι ὡς πνευματικός.

Συνέχισε τό ταξίδι της καί μετά ἀπό ἐμᾶς γύρισε στήν πατρίδα της, νά δεῖ τούς δικούς της μετά ἀπό τρία χρόνια, γιατί εἶναι γέροι καί ἔχουν μεγάλο πρόβλημα ὑγείας. Ἐδῶ στήν Ἀνατολή, ὅπως ξέρετε, εἶναι βασικό τό παιδί νά ὑπηρετεῖ τούς γονεῖς ὅταν γεράσουν. Βέβαια εἶναι πλούσιοι καί ἔχουν λεφτά, ὅμως ἠθικά δημιουργεῖται τεράστιο πρόβλημα. Ὡστόσο, αὐτή διάλεξε, γιά νά μπορεῖ νά κοινωνεῖ ἔστω καί σπάνια τόν Χριστό, νά ξενιτευτεῖ καί νά ἀφήσει τά πάντα σάν ἀληθινή μοναχή, χωρίς νά εἶναι μοναχή, γιά τήν ἀγάπη καί μόνο τοῦ Χριστοῦ, ἐλπίζοντας καί πιστεύοντας ὅτι ὁ Θεός θά "σκεπάσει" τούς γονεῖς της.

Ἀπό τότε πού ἔφυγε, γιά μᾶς εἶναι σάν νά μήν ἔφυγε. Θά εἶναι πάντα ἀδερφή μας ἐδῶ. Τῆς εἴπαμε ὅτι θά τῆς μεταδίδουμε τή Θεία Λειτουργία ἐκεῖ πού εἶναι μέσω τοῦ διαδικτύου καί πέταξε ἀπό τή χαρά της. Καί πράγματι, μέσω τῆς τεχνολογίας πήγαινε στό δωμάτιό της καί μέσω τοῦ κινητοῦ τηλεφώνου παρακολουθοῦσε τή Θεία Λειτουργία καί ἀκούγαμε τά δάκρυα καί τούς λυγμούς της. Μᾶς συγκίνησε ἀφάνταστα καί συνδεθήκαμε πολύ μαζί της. Τό εἶπε καί στούς γονεῖς της ὅτι προσεύχεται καί ἐκεῖνοι, ἄν καί ἄθεοι, ἀφοῦ ἀσχολοῦνται μέ δίαιτες καί ὑγιεινή διατροφή, τό δέχτηκαν. Ἄλλωστε δέν θά ἔμενε καί γιά πάντα ἐκεῖ. Τήν καλοπιάνανε.

Μετά ἀπό τρεῖς ἑβδομάδες ξαναγύρισε στή δουλειά της στό Λάος καί παρακαλάει τόν Θεό νά τή φωτίσει, νά δεῖ τί θά κάνει, διότι ἀπό τή μία πλευρά πρέπει νά ἐκπληρώσει τό συμβόλαιό της μέ τήν ἑταιρεία πού ἐργάζεται, ἀφοῦ δέν μπορεῖ νά τό "σπάσει", καί ἀπό τήν ἄλλη πλευρά πρέπει νά ὡριμάσει καί νά διαλέξει μόνη τόν δρόμο της. Γι' αὐτό σᾶς παρακαλῶ νά προσεύχεστε γι' αὐτή, νά τή βοηθήσει ὁ Θεός καί νά τήν ὁδηγήσει στό καλύτερο. Προσεύχεστε, ἐπίσης, γιά ὅλα ἐκεῖνα τά ἑκατομμύρια τῶν ἀνθρώπων πού δέν μποροῦν νά ἔχουν τή χαρά τῆς Θείας Λειτουργίας, ὅπως τήν ἔχουμε ἐμεῖς δίπλα στό σπίτι μας, ἤ καί τήν πολυτέλεια νά πηγαίνουμε σέ ρομαντικά ξωκλήσια ἤ καί Μοναστήρια. Πρέπει νά καταλάβουμε ὅτι ὁ Χριστιανισμός δέν εἶναι ὅπως στήν Ἑλλάδα. Ὅλοι μας ἔχουμε τεράστια εὐθύνη ἀπέναντι τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας καί θά δώσουμε λόγο γιά ὅσα δέν κάναμε, γιά ὅσα ἁπλά μπορούσαμε νά κάνουμε καί δέν κάναμε γιά τά ἑκατομμύρια τῶν ἀδελφῶν μας ἀνά τόν κόσμο.

Θυμᾶμαι πρίν ἀπό ἕξι χρόνια, κατά τήν τελευταία μου ἐπίσκεψη στήν Ἑλλάδα, ἐκεῖ στήν Ἀθήνα, στήν ὁδό Ἀθηνᾶς, ἐκεῖ πού πουλᾶνε τά ἐκκλησιαστικά εἴδη, πῆγα νά ἀγοράσω ἕνα δισκοπότηρο γιά νά τό ἔχω στήν Ἐκκλησία. Ἐνῶ παζάρευα ἕνα ἀσημένιο γιά νά μή σκουριάζει,  ἦρθε κάποιος ἡλικιωμένος καί ἤθελε νά ἀγοράσει ὁλόκληρο μαρμάρινο δεσποτικό θρόνο, διότι τόν εἶχε τάμα σέ μία Ἐκκλησία καί βέβαια τό κόστος ἦταν χιλιάδες εὐρώ. Τόν εἶδα καί πῆγα νά τοῦ ζητήσω νά μᾶς δώσει κάτι κι ἐμᾶς, πού δέν ἔχουμε τίποτα παρά ἕνα δωμάτιο, ἀλλά ἀπό τήν ἄσχημη  ἀντίδρασή του, μόλις πῆγα νά τοῦ μιλήσω, κατάλαβα καί ἔτσι σταμάτησα. Γι' αὐτό σᾶς ὑπενθυμίζω νά μήν ξεχνᾶτε ὅ,τι ἔλεγε καί ὁ Ἅγιος Παΐσιος γιά τά σκεύη καί τά τάματα πού στέλνει κανείς στίς Ἐκκλησίες, ὅτι εἶναι πολύτιμα καί ἄχρηστα πράγματα, ἐνῶ θά μποροῦσε νά τά στείλει γιά νά ἀξιοποιηθοῦν γιά τά ἑκατομμύρια τῶν ἀνθρώπων πού δέν γνωρίζουν τόν Χριστιανισμό.

Ἴσως μερικοί ἀναγνῶστες νά μήν ἀντιλαμβάνονται τήν ἀναγκαιότητα τοῦ διαδικτύου καί νά σκανδαλίζονται. Ἔλεγε ὁ Ἅγιος Πορφύριος, ἐάν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ζοῦσε σήμερα θά εἶχε ραδιοφωνικό σταθμό καί φυσικά ἴντερνετ. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι πληρώνουμε πολλά γιά τή διαφήμιση τῶν βίντεο καί τῶν κειμένων, ἀλλά εἶναι κάτι ἀναγκαῖο, γιά νά μποροῦν νά βγαίνουν εὔκολα στά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης. Ὅμως αὐτό εἶναι κάτι γιά τό ὁποῖο θά μιλήσουμε ἄλλη φορά. Ὁ εὐαγγελισμός τῶν λαῶν δέν εἶναι μία ρομαντική ἱστορία ἀλλά ἀπαιτεῖ σκληρή δουλειά, τεχνολογία, ξενύχτι καί χρήματα καί πάνω ἀπ' ὅλα πολλή προσευχή καί ταπείνωση.

Εὔχεσθε, ἀδελφοί μου.

π. Ἰωνᾶς

Πηγή: Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός