Σχόλιο Τ.Ι.: Διαβᾶστε μία μικρή νομικὴ ἀνασκόπηση γιὰ τὴν παλιμβουλία καὶ ἀντιφατικότητα τοῦ Ἑλληνικοῦ δικαίου σχετικά μέ τὸ καθεστὼς τῶν ἀμβλώσεων καὶ γιὰ τὴν ἔναρξη τῆς ζωῆς, δηλ. τό χρονικό σημεῖο πού ὁ ἄνθρωπος γίνεται ὑποκείμενο δικαιωμάτων καί ὑποχρεώσεων . Τελικά, ἡ ἀθώα ψυχὴ ποὺ δημιουργεῖται μὲ τὴν σύλληψη δὲν μπορεῖ νὰ ἡσυχάσει τὶς ἔνοχες συνειδήσεις... (ἀναδημοσιεύουμε ἀπόσπασμα ἀπὸ ἐπιστολὴ δικηγόρου στὸν τύπο μὲ ἀφορμὴ τὴν ἀπόσυρση τοῦ σχολικοὺ βοηθήματος CD-ROM ἐναντίον τῶν ἀμβλώσεων.)

 

Η …ΑΜΒΛΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ

(Ἡ παλιμβουλία τοῦ Ἑλληνικοῦ Δικαίου γιά τίς ἐκτρώσεις καί τά δικαιώματα τοῦ ἐμβρύου)

1. Ὁ νόμος δέν συμβαδίζει πάντοτε μέ τό δίκαιο. Γι΄ αὐτό ἄλλωστε πολλές φορές προκύπτουν διαφωνίες και μεταξύ τῶν νομικῶν γιά τήν σκοπιμότητα νόμων, καί ἄλλες φορές πάλι νόμοι κρίνονται ἀντισυνταγματικοί καί ἀποδοκιμάζονται ἐπισήμως ἀπό τό ΣτΕ, τόν ΑΠ ἤ ἄλλα δικαστήρια. Πολλῷ δέ μάλλον ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι πάντοτε ἀπαραίτητο νά συμφωνεῖ μέ τήν φιλοσοφικές προϋποθέσεις τοῦ ἑκάστοτε νόμου.

2. Εἰδικά γιά τόν νόμο 1609/1986 πού ἀποποινικοποίησε τίς περισσότερες περιπτώσεις ἀμβλώσεων, πρέπει νά παρατηρήσουμε ὅτι ἔρχεται σέ ἀντίφασή μέ τήν ὑποχρέωση ὁρκωμοσίας τῶν ἰατρῶν διά τοῦ ὄρκου τοῦ Ἱπποκράτη, σύμφωνα μέ τόν ὁποῖο δεσμεύονται ρητά νά μήν κάνουν ἄμβλωση.

Ἄν δέν δόσουν αὐτόν τόν ὄρκο δέν μποροῦν νά λάβουν πτυχίο (ἐνδεικτικά : Υ.Α. ΥΠΕΠΘ Αριθ. 1/230 ΦΕΚ Β'1482 /21.7.1999) ἡ ἀπονομή τοῦ ὁποίου ἀποτελεῖ πράξη δημοσίας Ἀρχῆς.

3. Νομολογιακά κρίθηκε μέ τήν πολύ σημαντική ὑπ΄ αριθ. 452/1993 ἀπόφαση τοῦ Τριμ. Πλημ. Φλωρίνης ὅτι ἐπιτρέπεται για λόγους συνειδήσεως ἕνας ἰατρός ν΄ ἀπέχει ἀπό ἄμβλωση.

Τό ἴδιο ὅμως δέν θά συνέβαινε ἐάν ἕνας ἰατρός ἀρνεῖτο νά παράσχει βοήθεια σε τραυματία. Τότε θά διωκόταν ποινικά γιά παράβαση καθήκοντος.

Επομένως από τό Δικαστήριο ἀναγνωρίστηκε κατά κάποιον τρόπο καί μία ἐπιφύλαξη περί τῆς ἀντικειμενικῆς ὀρθότητας τοῦ νόμου αὐτοῦ καί ὑπέρ τοῦ δικαιώματος τῶν διαφωνούντων πολιτῶν νά μήν τόν ἐφαρμόζουν, πράξη πού σέ ἄλλες περιπτώσεις ἰατρικῶν ἀρνήσεων θά ἐτιμωρεῖτο.

4. Στό ζήτημα περί τοῦ πότε θεωρεῖται ὁλοκληρωμένος ἄνθρωπος ἕνα γονιμοποιημένο ὡάριο, ὥστε νά τύχει ἐννόμου προστασίας καί νά γίνει ὑποκείμενο δικαιωμάτων, ὑπάρχει ἀντίφαση μεταξύ τῶν νόμων.

Ἐνδεικτικά παρατηροῦμε ὅτι:

• Ὁ ΠΚ στό ἀρθρο 304 παρ, 4 θεωρεῖ ὅτι τό ἐμβρυο δέν δικαιοῦται προστασίας ζωῆς πρίν τήν 12η ἐβδομάδα.
• Ὁ ΑΚ στἀ ἄρθρο 35 καί 36 θεωρεῖ τό ἔμβρυο ὡς ὑποκείμενο δικαιωμάτων ἄν γεννηθεῖ ζωντανό, (ὁποιαδήποτε ἑβδομάδα).
• Ὁ Ν. 1650/1986 (ἄρθ. 28 παρ. 3), γιά τήν προστασία τοῦ περιβάλλοντος, ἀπειλεῖ μέ φυλάκιση δύο ἐτῶν τουλάχιστον καί χρηματική ποινή, ὅποιον ρυπαίνει τό περιβάλλον σέ σημεῖο πού νά ἐπέλθει βαρειά σωματική βλάβη ἤ θάνατος ἐμβρύου . Ἀξιοπαρατήρητο εἶναι, ὅτι ὁ νομοθέτης δέν κάνει διάκριση ὁρίου ἡλικίας τοῦ ἐμβρύου, ἀλλά κατά τήν ἐρμηνεία τοῦ ἄρθρου, τό ἔμβρυο προστατεύεται ὁσωνδήποτε ἡμερῶν ἤ ἐβδομάδων καί ἄν εἶναι.
• Τέλος, σύμφωνα μέ τόν Ν. 3305/2005 παρ. 11, ἐδ.3γ ἐπιτρέπονται τά πειράματα σέ ἔμβρυα πρίν τήν 14η ἡμέρα τῆς ζωῆς τους.

Ἀλλά καί μεταξύ τῶν ἰατρῶν ὑπάρχει ἕνας μακρύς ἀντίλογος, ἄν καί εἶναι ἐπιστημονικά κατωχυρωμένο ὅτι ἀπό τήν στιγμή τῆς συλλήψεως ἔχουμε ἕναν ὁλοκληρωμένο ἄνθρωπο (ενδεικτικά βλ. "Ἡ ἀρχή τῆς ζωῆς" Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, Εισήγηση στην ετήσια ειδική σύνοδο της Ελληνικής Μαιευτικής και Γυναικολογικής Εταιρείας)

5. Δέν ἀποτελεῖ εἰλικρινή παιδαγωγική μέθοδο νά βαφκαλίζουμε τήν συνείδηση τῆς ἐφήβου, λέγοντάς της νά μήν αἰσθάνεται τύψεις γι΄ αὐτό πού ἔκανε. Ἄλλωστε τό δράμα τῆς συνειδήσεως πολλῶν ὡρίμων γυναικῶν γιά τήν πράξη αὐτή, καί χωρίς νά δοῦν κανένα CD – ROM (πού θεωρεῖται ἀπό παιδαγωγικά "ὠμό"), μαρτυρεῖ ὅτι ὑπάρχουν κάποιοι διαχρονικοί ἠθικοί νόμοι, πού ἡ παραβίασή τους ἔχει ὀδυνηρές συνέπειες στήν ὀντολογία τοῦ ἀνθρωπίνου εἶναι.

6. Τέλος, ἐμπειρικά διαπιστώνω ὅτι ἡ ὑπέρβαση τῶν κυριοτέρων ζητημάτων πού θέτουν οἱ ὑποστηρικτές τῶν ἀμβλώσεων βρίσκεται στήν ἀληθινή ἀγάπη καί βαθειά ἐκτίμηση γιά τά παιδιά, γενημένα καί ἀγένητα.

 

 

Αστικός Κώδικας

Άρθρο 35:

Το πρόσωπο αρχίζει να υπάρχει μόλις γεννηθεί ζωντανό και παύει να υπάρχει με το θάνατό του.

Άρθρο 36:

Ως προς τα δικαιώματα που του επάγονται το κυοφορούμενο θεωρείται γεννημένο, αν γεννηθεί ζωντανό.