‘’Ἀνάγκη πυκτεύειν καί μάχεσθαι’’ (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος)

Με πρόσχημα την ‘’αγάπη’’ και με ευθύνη αποκλειστική συγκεκριμένων μελών της Εκκλησιαστικής μας ηγεσίας, τα τελευταία χρόνια ανοίχτηκαν πάμπολλες κερκόπορτες στην καλοφυλαγμένη από τους Αγίους μας Ορθοδοξία.(1)

Ιδιαίτερα από το ’63 και μετά, οι εκπρόσωποί μας στους περιβόητους διαχριστιανικούς διαλόγους, δεν έκαναν τίποτε άλλο, από το να υπογράφουν κάθε τόσο, κοινές με τους αιρετικούς αποφάσεις, γεμάτες από πρωτοφανή δογματικά ολισθήματα και από εντελώς αυθαίρετες απόπειρες παραμόρφωσης της Εκκλησιολογικής μας συνείδησης. Με άλλα λόγια, αποφάσεις, που περιφρονούν υβριστικά την Αγιοπνευματική Πατερική μας Παράδοση. (Σαμπεζύ, Μπαλαμάντ κ.α.)(2)

Έτσι, μέσα σε πέντε δεκαετίες περίπου, και με ένα ποίμνιο ακατήχητο και αδιάφορο δογματικώς, φτάσαμε και στην ‘’μεγάλη σύνοδο’’ της Κρήτης. Δηλαδή, στην τελική προσπάθεια ‘’συνοδικής’’ πλέον κατοχύρωσης και ως εκ τούτου αναγκαστικής εφαρμογής, όλων εκείνων των βλάσφημων κειμένων, που οι διορισμένοι θεολόγοι μας, σε συνεργασία με τα 350 υπόλοιπα μέλη του λεγόμενου ΠΣΕ, είχανε μέχρι τότε συνυπογράψει.

Στην ‘’σύνοδο’’ αυτή, ως γνωστό, όχι μονάχα δεν καταδικάσαμε παλιές και νεοφανείς αιρέσεις, αλλά, τουναντίον, αναγνωρίσαμε στους αιρετικούς εκκλησιαστικότητα και ιεροσύνη! Λες και ήταν κανονικοί συνοδικοί, τους βάλαμε να καθίσουν δίπλα στους Επισκόπους μας και μάλιστα ανήμερα της Πεντηκοστής, τους εγκαταστήσαμε προκλητικά στο κέντρο του Ιερού μας Ναού, ως ‘’αδελφούς’’ συμπροσευχομένους!

Ο Μεγάλος μας Ιεράρχης, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, απευθυνόμενος κυρίως προς εκείνους, που θεωρούν εαυτούς ‘’θεολογικές μεταπατερικές αυθεντίες’’ και που η δογματική τους συνείδηση έπαψε πια να ελέγχεται μπροστά στην περιφρόνηση της μοναδικότητας της Ορθοδοξίας μας, επισημαίνει τα εξής πανεπίκαιρα, για όλες αυτές τις ‘’αγαπολογικές τους τακτικές’’:

1^ον. ‘’Εἰσί τινες ἀλόγως φιλοῦντες, ἁπλῶς καί ὡς ἔτυχεν.... Δέος γάρ μή τις παραφθαρῇ ὑπό τῆς τῶν αἱρετικῶν ἀγάπης’’.

Υπάρχουν μερικοί, που αγαπούν χωρίς περίσκεψη, με επιπολαιότητα... Υπάρχει φόβος, να διαφθαρεί κανείς από την αγάπη των αιρετικών.(3)

2^ον. ‘’Ταῦτα λέγω, ἵνα μηδέν νόθον δόγμα τῷ τῆς ἀγάπης προσχήματι παραδέχησθε’’.

Τα λέω αυτά, για να μη δεχθείτε κανένα νόθο δόγμα, με το πρόσχημα της αγάπης.

3^ον. ‘’Ἡμεῖς δέ διά τοῦτο τήν πίστιν παρελάβομεν ἁπλῶς, ἵνα μή ἀναγκαζώμεθα μυρίαις ἐπιέναι αἱρέσεσι καί πράγματα ἔχειν, ἀλλ’ ὅπερ ἄν ἤ προσθεῖναι ἤ ἀφελεῖν τις ἐπιχειρήσειεν ἐκείνης, τοῦτο νόθον εἶναι νομίσωμεν’’.

Εμείς παραλάβαμε την πίστη κατά έναν μόνον τρόπο, ώστε να μη χρειάζεται να προσεγγίσουμε σε μια από τις μυριάδες αιρέσεις. Και όποιος επιχειρήσει να προσθέσει ή να αφαιρέσει κάτι από την πίστη, αυτό θα το θεωρήσουμε νόθο.

Και συμπληρώνει με έμφαση: ‘’Ἐπειδή σήμερον οἱ λύκοι ἁπάντων χαλεπώτεροι περιίστασθαι ὑμῶν τά πρόβατα μέλλουσιν, ἀνάγκη πυκτεύειν καί μάχεσθαι, ὅπως μηδέν θηριάλωτον γένηται’’.

Σήμερα οι αιρετικοί παρουσιάζονται χειρότεροι από τους λύκους και έχουν πρόθεση, να καταβροχθίσουν τα πρόβατα.

Γι’ αυτό είναι απόλυτη ανάγκη, να πυγμαχούμε και να μαχόμαστε, ώστε ‘’μηδέν θηριάλωτον γένηται’’, ούτε ένα πρόβατο να μη το φάνε τα θηρία.

Ο μέγας Πατήρ της Εκκλησίας μας είναι σαφής: ‘’Ἀνάγκη πυκτεύειν καί μάχεσθαι’’. Ώρα για πυγμαχία και μάχες πνευματικές.

Μπροστά στους κινδύνους, που διατρέχουμε από τους αιρετικούς, δεν απαντάμε με εφησυχασμό και αδράνεια. Ούτε με διώξεις των αγνών αγωνιστών της Πίστεως. Απαντάμε με αγώνα καθολικής συμμετοχής: Ποιμένες και ποίμνιο, μαζί στο ίδιο μετερίζι.

6/12/2016

(Μνήμη του Αγίου Νικολάου, ‘’Κανόνα Πίστεως...’’).

_____________________________________________________________

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:

1. aktines.blogspot.gr/2015/07/blog-post_65.html

2. orthodoxethos.com/post/apokleistiko-h-synodikh-apofash-ths-or8odo3oy-ekklhsias-ths-gewrgias-toy-1988-gia-tis-symfwnies-toy-sampezy-kai-toy-mpalamant-gia-thn-8ewria-twn-kladwn-kai-poly-perissotera

3. Από το ‘’Χρυσοστομικό Λεξικό’’ του αρχιμ. π. Δανιήλ Αεράκη.

Σήμερα, θά ἐπιχειρήσουμε νά ἐμβαθύνουμε λίγο στή σχέση τῆς ὀρθῆς πίστεως καί τῆς ζωῆς τοῦ πιστοῦ ἐντός τῆς Ἐκκλησίας. Καταρχήν, πρέπει νά προσδιορίσουμε μέ κάθε δυνατή ἀκρίβεια, τί εἶναι ἡ ἀλήθεια καθεαυτήν. Ἡ ἀλήθεια –στό πλαίσιο τῆς Ἐκκλησίας- εἶναι πρόσωπο καί ὄχι κάποια ἰδέα ἤ κάποια ἄποψη. Ἡ ἀλήθεια εἶναι καθεαυτήν ὑποστατική. Εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ἀποκαλυπτόμενος μέσα στήν ἱστορία καί στή ζωή τοῦ πιστοῦ. Ἡ γνώση τῆς ἀλήθειας δέν εἶναι διανοητική, ἀλλά εἶναι ἐμπειρική-βιωματική, γιατί προϋποθέτει τήν μετοχή στήν ἀλήθεια.

Ἡ Ὀρθοδοξία κατέχει καί βιώνει τήν πληρότητα τῆς ἀλήθειας. Ἀλήθεια καί ζωή νοοῦνται πρωτίστως ἐπί ὑπαρξιακοῦ πεδίου. Ἡ ἀλήθεια δέν μπορεῖ νά διαχωριστεῖ ἀπό τή ζωή στήν πληρότητα καί τήν αὐθεντικότητά της, χωρίς ὀλέθριες συνέπειες. Ἡ ζωή γιά τήν Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἄλλη ὄψη τῆς ἀλήθειας. Εἶναι ἡ ἄκτιστη, ἡ ἀΐδια καί αἰώνια ζωή, γιά τήν ὁποία γίνεται λόγος στό Εὐαγγέλιο. Στήν προκειμένη περίπτωση, εἶναι πολύ διαφωτιστική καί ἐκφραστική ἡ σύνδεση, πού κάνει ὁ Χριστός ἀνάμεσα στήν αὐθεντική ἀλήθεια καί τήν ἀληθινή ζωή. Ὁ Χριστός, ὡς αὐτοαλήθεια, μᾶς διαβεβαιώνει, ὅτι «αὕτή ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκουσί σε τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ὅν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν»¹ . Ἡ αἰώνια ζωή εἶναι γνώση τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ἀλλά, ὅπως γνωρίζουμε, στή βιβλική, πατερική καί ἐκκλησιαστική γλώσσα ἡ γνώση εἶναι ὑπόθεση βιωματική. Γνώση σημαίνει βιωματική ἐμπειρία. Ἐμπειρία πού προκύπτει ἀπό τή μετοχή τῆς ἀλήθειας. Στήν ἱστορική καί ἐμπειρική φανέρωση τῆς Ἐκκλησίας ἡ ὀρθοδοξία της συγκεκριμενοποιεῖται στήν ἀκρίβεια καί τήν ἀκεραιότητα τῆς δογματικῆς διδασκαλίας της, ἐνῶ ἡ ὀρθοπραξία της φανερώνεται κατεξοχήν στήν ἁγιοπνευματική ζωή τῶν θεουμένων μελῶν της. Καί, ὅπως εὔστοχα σημειώνει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων, ἡ θεοσεβής ζωή συνίσταται ἀπό δόγματα εὐσεβῆ καί ἀπό πράξεις ἀγαθές. Καί οὔτε τά δόγματα χωρίς ἀγαθά ἔργα εἶναι εὐπρόσδεκτα ἀπό τόν Θεό, ἀλλά οὔτε καί τά ἔργα πού δέ συνοδεύονται ἀπό εὐσεβῆ δόγματα, τά δέχεται ὁ Θεός². Οἱ ἠθικές ἀρετές, κατά τόν ἱερό Χρυσόστομο, ζωοποιοῦνται ἀπό τήν ψυχή³, ἡ ὁποία ἁγιάζεται μέ τά ὀρθά δόγματα⁴ πού εἶναι καί φορεῖς ἁγιαστικῆς ἐνεργείας. Ἀλλά καί κατά τόν ἅγιο Μάξιμο, «ὁ ἄνθρωπος ἁγιάζεται διά τῆς ἀκριβοῦς ὁμολογίας τῆς πίστεως»⁵.

Κατά συνέπεια, ἡ ἀλήθεια στήν Ἐκκλησία δέν εἶναι θεωρητική, νοητική δηλαδή ἀποδοχή τοῦ διά τῆς ἀκοῆς ἤ μελέτης γνωστοποιηθέντος περιεχομένου τῆς πίστεως, ἀλλά, κυρίως, μυστήριο, πού βιώνεται μέ τήν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος⁶ . Χωρίς τή μετοχή αὐτῆς τῆς ἐνέργειας, εἶναι ἀδύνατο νά γνωρίσει ὁ ἄνθρωπος τή σοφία τοῦ Θεοῦ καί νά κοινωνήσει σέ θεῖα μυστήρια τῆς πίστεώς μας⁷. Στό πλήρωμα τῆς ἀλήθειας οἱ πιστοί ὁδηγοῦνται ἀπό τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, κατά τρόπο βιωματικό. Γι’ αὐτό καί παραμένουν ἀκλόνητοι σ’ αὐτήν μή φοβούμενοι ἀπειλές, διωγμούς ἤ θάνατο. Στήν περίπτωση αὐτή μπορεῖ νά γίνεται λόγος γιά τήν πνευματική ὡριμότητα, πού ὑπαινίσσεται ὁ Μ. Βασίλειος, σ’ ὅσους τρέφονται μέ τή στερεά τροφή τῶν δογμάτων, «ὡς διαβεβηκότες τήν ἐν Χριστῷ νηπιότητα, καί οὐκέτι δεόμενοι γάλακτος, ἀλλά δυνάμενοι τῇ στερεᾷ τῶν δογμάτων τροφῇ τόν ἔσω ἄνθρωπον τελειοῦσθαι...»⁸.

Ἡ πνευματική τελειότητα, ὅταν χαρακτηρίζει τόν ὀρθόδοξο πιστό, εἶναι συνυφασμένη μέ τό ὀρθόδοξο φρόνημα καί τή δογματική ἀκρἰβεια.

Ἀλλά, ἐνῶ ἡ ζῶσα Ὀρθοδοξία συνυπάρχει ὀργανικά μέ τήν ὀρθοπραξία, ἡ αἵρεση δέν εἶναι καθόλου συμβατή μέ τήν εὐσέβεια. Εἶναι ἀδύνατον ὁ αἱρετικός νά εἶναι εὐσεβής καί ἐνάρετος. «Ἀδύνατον ἐκ χιόνος προϊέναι φλόγα, ἀμηχανώτερον δέ ἐν ἑτεροδόξῳ ταπεινοφροσύνην ὑπάρχειν», σημειώνει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης, «πιστῶν καί εὐσεβῶν τό κατόρθωμα, καί τοῦτο τοῖς λοιπόν κεκαθαρμένοις»⁹ . Γι’ αὐτό ἀκριβῶς οἱ αἱρετικοί χαρακτηρίζονται ὡς ἀσεβεῖς καί ἡ αἵρεση ὡς ἀσέβεια¹⁰.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ποτέ δέν αὐτονόμησε τήν ἀλήθεια καί τό δόγμα ἀπό τή ζωή καί τήν εὐσέβειά της. Ἡ θεολογία καί τά δόγματα ἦταν πάντοτε συνδεδεμένα μέ τή ζωή τῶν πιστῶν. Ἡ δογματική διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καί τό ἦθος τῶν πιστῶν ὀφείλουν νά βρίσκονται σέ λειτουργική σχέση, οὕτως ὥστε τό ἕνα νά ἐπιβεβαιώνει τό ἄλλο, ὡς δύο ὄψεις τῆς ἴδιας ἀκριβῶς πραγματικότητας. Σέ καμία περίπτωση δέν ἐπιτρέπεται νά αὐτονομεῖται ἡ ζωή τῶν πιστῶν ἀπό τό δόγμα τῆς Ἐκκλησίας. Γι’ αὐτό καί ὅταν ἀκυρώνεται τό ἕνα, παύει νά ἰσχύει καί τό ἄλλο.

Ὁ καθαρός βίος κρίνεται καί καταξιώνεται μόνο ἀπό τήν ὀρθή πίστη. Καί ἡ ὀρθή πίστη ἔχει τήν φερεγγυότητα καί τό ἀντίκρισμά της στήν καθαρότητα τῆς ζωῆς.

Μάλιστα, ἡ μονομερής προβολή ἑνός ἀπό τά θεμελιώδη αὐτά χαρακτηριστικά τῆς Ὀρθοδοξίας θεωρήθηκε πάντοτε ὡς διάψευση τῆς ὅλης ταυτότητάς της. «Οὐδέν ὄφελος βίου καθαροῦ, δογμάτων διεφθαρμένων», σημειώνει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, «ὥσπερ οὐδέ τοὐναντίον, δογμάτων ὑγιῶν, ἐάν ὁ βίος ᾖ διεφθαρμένος»¹¹ . Ἡ ζωή τῶν πιστῶν ἔχει γνησιότητα, ὅταν βεβαιώνει τή θεολογία τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν ἀποτελεῖ δηλαδή τή βιωματική ἐμπειρία τοῦ περιεχομένου τῆς πίστεως. Ἀλλά καί ἡ δογματική ἀλήθεια ἔχει πρακτική καί σωτηριολογική ἀξία, ὅταν βιώνεται καί φανερώνεται ὡς ἐν Χριστῷ ζωή, ὅταν ὑπάρχει ἁγιοπνευματική καθαρότητα τοῦ βίου. Ὁ χρυσορρήμονας Πατέρας εἶναι κατηγορηματικός: «Μηδέ νομίζωμεν ἀρκεῖν ἡμῖν πρός σωτηρίαν τήν πίστιν, ἐάν μή βίον ἐπιδειξώμεθα καθαρόν»¹², παρατηρεῖ χαρακτηριστικά.

Τό ἐκκλησιαστικό ἦθος, ὡς ἐν Χριστῷ ἦθος, δέν ἀποτελεῖ ἐπιμέρους ἐκδήλωση τοῦ πιστοῦ, ἀλλά ἐκφράζει καθολικά τήν ὕπαρξή του. Γι’ αὐτό ἄλλωστε καί ὁ Χριστός στήν Ἐπί τοῦ Ὄρους Ὁμιλία του συνέζευξε τήν πίστη πρός αὐτόν μέ τήν τήρηση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ: «Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι Κύριε, Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ’ ὁ ποιῶν τό θέλημα τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς»¹³ .

Ἡ σύζευξη τοῦ δόγματος καί τοῦ ἤθους, τῆς πίστεως καί τῆς ζωῆς, δέν εἶναι μηχανιστική, εἶναι ἔργο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού προϋποθέτει ὅμως τήν ἐλεύθερη συνεργία τοῦ ἀνθρώπου. Γιά νά μένει ἡ πίστη ἄσειστη, χρειάζεται ἡ βοήθεια καί ἡ ἐνεργός παραμονή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στόν πιστό. Ἡ ἐνεργός ὅμως παραμονή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διασφαλίζεται μέ τήν καθαρότητα τοῦ βίου καί τήν ἄριστη ζωή. Ὁ καθαρός βίος πείθει, κατά κάποιο τρόπο, τό Ἅγιο Πνεῦμα νά παραμένει ἐνεργό καί νά ἐνισχύει τή δύναμη τῆς πίστεως. Γι’ αὐτό εἶναι ἀδύνατο νά μή κλονίζεται ἡ πίστη ἐκείνου πού ἔχει ἀκάθαρτο βίο¹⁴ , γιατί ὁ ἀκάθαρτος βίος γίνεται ἐμπόδιο στήν ἀκρίβεια βιώσεως τῶν δογμάτων καί μάλιστα σέ τέτοιο βαθμό, ὥστε τά δόγματα αὐτά νά διαστρέφονται καί νά ἀντιστοιχοῦν στήν ἀκάθαρτη ζωή του¹⁵.

Ἡ ἐσφαλμένη καί ἀκάθαρτη ζωή ἐμποδίζει τήν κατανόηση τῶν ὑψηλῶν δογμάτων τῆς πίστεως, ἐπειδή πρακτικῶς συσκοτίζει τή διορατικότητα τοῦ νοῦ. Καί, ὅπως δέν εἶναι δυνατόν ποτέ κάποιος, πού βρίσκεται στήν πλάνη καί ζεῖ σωστά, νά μείνει τελικά στήν πλάνη, ἔτσι δέν εἶναι εὔκολο καί ἐκεῖνος, πού παραμένει στήν πονηρία, νά ἀναχθεῖ γρήγορα στό ὕψος τῶν δογμάτων. Ἐκεῖνος, πού ἀναζητᾶ τήν ἀλήθεια, πρέπει νά διατηρεῖ τόν ἑαυτό του καθαρό ἀπό ὅλα τά πάθη. Ὅποιος ἀπαλλαγεῖ ἀπό τά πάθη καί ἀπό τήν πλάνη θά ἀπαλλαγεῖ καί τήν ἀλήθεια θά γνωρίσει. Ὁ Θεός καλεῖ καί ὁδηγεῖ στήν ἀλήθεια ὁποιονδήποτε ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος συμβαίνει νά ἔχει φόβο Θεοῦ καί ἐνάρετη ζωή. Δέν ὑπάρχει δηλαδή περίπτωση, λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, κάποιος ἑτερόθρησκος νά παραμένει στήν πλάνη, ὅταν εἶναι καλός καί φιλάνθρωπος. Ἄν συμβαίνει ὅμως νά παραμένει στήν πλάνη του, τότε ὑπάρχει σίγουρα κάποιο ἄλλο πάθος του, ὅπως ἡ κενοδοξία, ἡ ραθυμία τῆς ψυχῆς, ἡ ἔλλειψη φροντίδας γιά τή σωτηρία του κ.τ.λ. Ὁ Θεός ἕλκει αὐτούς, πού βρίσκονται στήν πλάνη, ὅταν ἔχουν καθαρό βίο¹⁶ . Χαρακτηριστικό παράδειγμα εἶναι ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ὁποῖος ἦταν φοβερός πολέμιος καί διώκτης τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἐπειδή ὅμως εἶχε ἄμεμπτη ζωή, ὄχι μόνο ἔγινε δεκτός στήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί ὅλους τούς ξεπέρασε¹⁷.

Ὡς πρός τό θέμα τῆς σχέσεως πίστεως καί ζωῆς, στό πλαίσιο τῆς Ἐκκλησίας, θά σημειώσουμε τό ἑξῆς παράδοξο καί τραγικό φαινόμενο. Στίς μέρες μας πολλοί ὀρθόδοξοι πιστοί ἐμφανιζόμαστε νά πιστεύουμε Ἀνατολικῶς, ἀλλά νά ζοῦμε Δυτικῶς. Αὐτό εἶναι κάτι πάρα πολύ σοβαρό, γιατί πιστοποιεῖ ἕναν ἐσωτερικό ὑπαρξιακό διχασμό. Ἔτσι ἄλλωστε ἑρμηνεύεται, γιατί στήν ἐποχή μας μεταβάλλονται ραγδαίως αἰώνιες ἀλήθειες, παρά τή σαφέστατη ἁγιογραφική καί πατερική σύσταση νά μή «μεταίρωμεν ὅρια αἰώνια, ἅ ἔθεντο οἱ Πατέρες ἡμῶν»¹⁸ . Ὁ Δυτικός τρόπος ζωῆς, πού πρωτογενῶς καί δομικά χαρακτηρίζεται ἀπό τήν ἔπαρση, τήν ὑπεροψία καί τόν τύφο, ἀποτελεῖ τή γενεσιουργό αἰτία κάθε ἑτεροδοξίας, ἀλλά καί τῆς σύγχρονης παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενικοῦ συγκρητισμοῦ. Ὁ κίνδυνος, ἡ ἐσφαλμένη ζωή νά ὁδηγήσει στήν ἐσφαλμένη πίστη, εἶναι βέβαιος. Ἁπλῶς, εἶναι θέμα χρόνου τό πότε καί πόσο θά συμβεῖ. Γι’ αὐτό, χρειάζεται πάντοτε ἡ σύζευξη, «ἵνα καί ὁ βίος μαρτυρῇ τοῖς δόγμασι, καί τά δόγματα τόν βίον ἀξιόπιστον ἐπιφαίνῃ»¹⁹. Δέν ἔχουμε κανένα ὄφελος ἀπό τά ὀρθά δόγματά μας, ἄν τά ἔργα μας εἶναι διεστραμμένα²⁰.

Ἄν ὅμως ἡ γνώση καί ἡ βίωση τῆς ἀλήθειας συνιστοῦν συνοπτικῶς τήν Ὀρθοδοξία, τότε ἡ αἵρεση εἶναι ἡ ἀπόκλιση ἀπό αὐτή τή γνώση καί μετοχή.

Κατά τήν Ἁγία Γραφή, ἡ αἵρεση εἶναι πρωτίστως διδασκαλία δαιμονίων, ἐμπνέεται δηλαδή ἀπό τά πονηρά πνεύματα²¹ . Κατά τήν Ἀσκητική Γραμματεία τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ἴδιος ὁ διάβολος ἔφερε στόν κόσμο κάθε κακοδοξία καί αἵρεση, ἐνῶ, κατά τόν στῦλο τῆς Ὀρθοδοξίας Μ. Ἀθανάσιο, ἡ αἵρεση «οὐκ ἔστι τῶν ἀποστόλων, ἀλλά τῶν δαιμόνων καί τοῦ πατρός αὐτῶν τοῦ διαβόλου καί μᾶλλον ἄγονος καί ἄλογος καί διανοίας ἐστίν οὐκ ὀρθῆς»²². Μέ τό ἴδιο πνεῦμα αὐτοῦ τοῦ χωρίου οἱ Πατέρες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων χαρακτηρίζουν τούς αἱρετικούς ὡς φρενοβλαβεῖς (πνευματικῶς).

Μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας χρησιμοποιοῦν βαρεῖς χαρακτηρισμούς γιά τήν αἵρεση καί τούς αἱρετικούς. Ὀνομάζουν τήν αἵρεση ἀπιστία καί ἀθεΐα καί τούς αἱρετικούς ὡς ἑτερόδοξους, ἀπίστους καί ἀθέους. Εἰδικότερα, ὁ Μ. Ἀθανάσιος χαρακτηρίζει τούς αἱρετικούς ὡς ἐχθρούς καί ἀρνητές τῆς ἀλήθειας, ἐνέργημα τοῦ διαβόλου²³ καί προδρόμους τοῦ Ἀντιχρίστου²⁴.

Ἡ αἵρεση συνδέεται ἄρρηκτα μέ τήν πλάνη στή διττή ἐκδοχή της, τήν ἐκτροπή δηλαδή ἀπό τήν ἀλήθεια καθεαυτήν καί τήν ἐκτροπή ἀπό τό πλήρωμα τῆς ζωῆς. «Ὥσπερ ὁ ἐξελθών ὁδοῦ εὐθείας πλανᾶται ἐν ἀλλοδαπῇ χώρᾳ, μή ἐπιστάμενος ποῦ πορεύεται», σημειώνει ὁ ἅγιος Νεῖλος (ὁ ἀσκητής), «οὕτω καί ὁ ἄνθρωπος πλανᾶται μή πιστεύων εἰς ὁμοούσιον Τριάδα»²⁵ . Ὅποιος ὅμως πλανᾶται, οὔτε στόν τελικό σκοπό φθάνει, ἀφοῦ εἶναι ἐκτός ὁδοῦ, οὔτε τήν ἀσφάλεια τῆς ὁδοῦ γεύεται, πορευόμενος μέ τρόπους ἀλλοτρίους καί ἀλλοτριωτικούς τῆς ὄντως ὑγιοῦς ζωῆς.

Εἶναι κοινός τόπος τῆς Πατερικῆς Γραμματείας, ὅτι ἀξιολογικῶς ἡ αἵρεση βρίσκεται πάνω ἀπό κάθε ἠθική ἁμαρτία τοῦ ἀνθρώπου, ἐπειδή ἡ αἵρεση κατεξοχήν χωρίζει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Θεό. Τόν χωρισμό τῶν πιστῶν ἀπό τόν Θεό πιστοποιεῖ καί θεσμικῶς ἡ Ἐκκλησία στίς Οἰκουμενικές της Συνόδους μέ τούς ἀφορισμούς καί τά ἀναθέματα σ’ ὅσους δέν ἀποδέχονται τήν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι δογματική ἀπόφανσή της.

Ἀλλά, στά Πατερικά συγγράμματα εἶναι συχνή ἡ ἀναφορά καί στήν ἠθική πλευρά τῆς αἱρέσεως, ὡς ἀρρήκτως συνδεδεμένης μέ τή δογματική σημασία της. Σέ ἀντίθεση πρός τόν ἑνοποιητικό χαρακτήρα τῆς Ἐκκλησίας, ὁ χαρακτήρας τῆς αἱρέσεως εἶναι διασπαστικός. Τίποτε ἄλλο δέν ἔκαναν οἱ αἱρέσεις καί οἱ αἱρετικοί στήν Ἐκκλησία, παρά τό νά μήν ἀγαποῦν ἐμᾶς, τό Θεό ἀλλά καί ἀλλήλους²⁶ . Ἡ ἐκτροπή τῶν αἱρετικῶν ἀπό τήν ὀρθή πίστη ἔχει ὡς φυσική συνέπεια καί τήν ἐκτροπή ἀπό τή γνήσια πνευματική ζωή. Γι’ αὐτό καί ἡ ζωή τους χαρακτηρίζεται ἀπό τή βία, τή συκοφαντία καί τά ἐγκλήματα.

Ὁ Μ. Ἀθανάσιος, ὁ Μ. Βασίλειος καί ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος μᾶς καταθέτουν προσωπικές ἐμπειρίες ἀπό μιά τέτοια συμπεριφορά. Δέν ὑστεροῦν ὅμως σέ ἀνάλογες συμπεριφορές οἱ Ρωμαιοκαθολικοί καί οἱ Προτεστάντες, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ἡ ἱστορία τῶν σταυροφοριῶν καί τῶν προσηλυτιστικῶν δραστηριοτήτων τους στή Μέση Ἀνατολή καί τήν Ἀνατολική Εὐρώπη.

Ὅταν κινδυνεύει ἡ ὀρθόδοξη πίστη, οἱ ὄντως πιστοί δείχνουν μεγάλη εὐαισθησία καί ἀναδεικνύονται ὑπέρμαχοι τοῦ ὀρθοδόξου δόγματος καί τῆς ὀρθόδοξης εὐσέβειας. Ἄλλωστε, ἡ ἴδια εὐαισθησία, πού ἔχουν οἱ πιστοί γιά τή βίωση καί διαφύλαξη τῆς ἀκεραιότητας τῆς πίστεως, ἐνεργοποιεῖται καί γιά τήν καταπολέμηση τῆς πλάνης τῶν αἱρετικῶν. Εἶναι φυσικό οἱ ζωντανοί φορεῖς τῆς βιωμένης ἐκκλησιαστικῆς ἀλήθειας νά εἶναι καί οἱ ὑπερασπιστές τῆς πίστεως καί οἱ ἀκατάβλητοι πολέμιοι τῆς αἱρέσεως, ἐπειδή ἡ αἵρεση ἀποτελεῖ στήν πράξη διάψευση τῆς ἁγιοπνευματικῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι, ὅσοι ἀγωνίζονται γιά τήν κοινή ὀρθόδοξη πίστη, ἀγωνίζονται οὐσιαστικά γιά τή διασφάλιση τῆς χαρισματικῆς ἐμπειρίας τῆς Ἐκκλησίας, πού εἶναι καί ἡ δική τους προσωπική ζωή. Στήν προκειμένη περίπτωση, οἱ ἐπιεικεῖς καί εἰρηνικοί πιστοί ἐμφανίζονται «πολεμικοί», θά μᾶς πεῖ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος²⁷ . Ἐδῶ, ἡ ἀντιρρητική καί πολεμική στάση τῶν πιστῶν καί κατεξοχήν τῶν ἁγίων ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας μας δέν πρέπει νά παρανοηθεῖ, ἐπειδή στήν πραγματικότητα ἡ στάση αὐτή ἀποτελεῖ ἀγωνιστική ἄμυνα. Ὅταν δηλαδή ἡ Ἐκκλησία διατρέχει σοβαρό κίνδυνο ἀπό τή δράση τῶν αἱρετικῶν, οἱ συνειδητοποιημένοι ὀρθόδοξοι πιστοί ἀγωνίζονται ἀμυνόμενοι, δίνοντας ἔτσι τή μαρτυρία τῆς σταθερῆς παραμονῆς τους στήν παραδεδομένη πίστη. «Ἐστήκαμεν ἀγωνιζόμενοι ὑπέρ τοῦ κοινοῦ κτήματος, τοῦ πατρικοῦ θησαυροῦ τῆς ὑγιαινούσης πίστεως», θά διευκρινίσει ὁ ἀκριβολόγος καί οὐρανοφάντορας Μ. Βασίλειος²⁸.

Ὁ ἀγώνας τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν, ἀκόμη κι ὅταν ἔχει ὡς τίμημα τήν ἴδια τή ζωή τους, δέ στρέφεται κατά τῶν αἱρετικῶν, ἀλλά κατά τῆς αἱρέσεως, ἡ ὁποία ἀπειλεῖ νά διαβρώσει τήν ἀλήθεια καί κατ’ ἐπέκταση τή ζωή τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ὀρθοδοξία δέν υἱοθετεῖ ποτέ τή βία ἔναντι τῶν ἀντιφρονούντων αἱρετικῶν, ἀλλά ἀναπτύσσει τήν ἀντιρρητική θεολογία, γιά νά πείσει μέ τή λογικότητα καί τήν ὀρθότητα τῶν ἐπιχειρημάτων, παραπέμποντας ἐπιπροσθέτως στόν ἐκκλησιαστικό καί ἁγιοπνευματικό βίο συγκεκριμένων χαρισματικῶν φορέων της.

Ὁ στόχος τῆς στάσεως αὐτῆς τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπέναντι στήν πρόκληση τῶν αἱρετικῶν εἶναι διπλός. Ἀπό τή μία διασφαλίζεται τό ἐκκλησιαστικό σῶμα ἀπό διαβρωτικές καταστάσεις, ἐνῶ ἀπό τήν ἄλλη δίνεται ἡ δυνατότητα νά ἐπανέλθουν οἱ πλανηθέντες στήν ὑγιαίνουσα πίστη τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτό πιστοποιεῖται καί ἀπό τό γεγονός ὅτι οἱ ἀντιρρητικοί Πατέρες, παρότι χρησιμοποιοῦν αὐστηρή γλώσσα ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν, δέν αἰσθάνονται μίσος πρός αὐτούς²⁹ . Ἀπεναντίας, εἶναι ἀνεξίκακοι, πρᾶοι καί φιλανθρωπότατοι ἔναντι τῶν ἴδιων τῶν αἱρετικῶν, μολονότι ἐκεῖνοι φέρονται ἐριστικῶς πρός αὐτούς. Σαφῶς, ὅμως, θεωροῦν τή φιλία καί τή συναναστροφή μέ τούς αἱρετικούς ὡς «βλάβη» καί «ἀπώλεια» ψυχῆς³⁰. Ἡ συζήτηση μέ τούς αἱρετικούς μπορεῖ καί πρέπει νά γίνεται μόνον στό πλαίσιο τῆς σύστασης τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδώς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καί ἁμαρτάνει, ὤν αὐτοκατάκριτος»³¹. Ἡ συνομιλία ὀφείλει νά περιορίζεται «μόνον ἄχρι νουθεσίας τῆς πρός εὐσέβειαν μεταβολῆς», κατά τόν Μ. Ἀθανάσιο³².

Κινούμενος μέσα στό ἴδιο πνεῦμα τῆς ἁγιογραφικῆς καί πατερικῆς πρακτικῆς, ὁ μεγάλος θεολόγος τῆς θεοπτίας τοῦ ἀκτίστου φωτός, ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, θέτει ὡς προϋπόθεση ἑνός θεολογικοῦ διαλόγου μέ τούς Ρωμαιοκαθολικούς τήν ἀφαίρεση τοῦ Filioque ἀπό τό Σύμβολο τῆς Πίστεως³³. Ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ἔτσι καί οἱ ἅγιοί του πάντοτε ζητοῦν τή γνήσια πίστη ὡς ἐντελῶς ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά τή θεραπεία καί τή σωτηρία. Εἶναι ἰδιαίτερα χαρακτηριστική ἡ προϋπόθεση, πού θέτει ὁ Μ. Ἀθανάσιος γιά τό διάλογο μέ τούς αἱρετικούς. Δέν μπορεῖ, λέει, νά γίνεται λόγος γιά κανένα ἄλλο πράγμα μέ αὐτούς, πρίν ἐξετασθεῖ τό θέμα τῆς πίστεως. Πρῶτα πρέπει νά προηγηθεῖ ἡ συμφωνία στήν πίστη. Τήν ἐκκλησιαστική αὐτή μέθοδο τήν θεμελιώνει στή μέθοδο τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος δέν θεράπευε τούς πάσχοντες, πρίν ἐκδηλώσουν τήν πίστη τους σ’ Αὐτόν³⁴.

Ἡ Ὀρθοδοξία -ὡς φρόνημα καί βίωμα τῆς πίστεως- ἀναδεικνύεται, κατεξοχήν, κατά τήν ἐποχή τῆς ἐμφανίσεως τῶν αἱρέσεων. Ὅμως καί σήμερα, χαρισματικές μορφές τῆς Ὀρθοδοξίας γίνονται σημεῖα ἀναφορᾶς, γιά ἕναν σταθερό προσανατολισμό ὀρθῆς πίστεως καί ἁγιοπνευματικῆς ζωῆς, μέσα στή σύγχυση πού δημιουργοῦν οἱ ποικίλες ἑρμηνεῖες τοῦ περιεχομένου τῆς πίστεως, εἰδικότερα στό πλαίσιο τοῦ διεξαγομένου διαλόγου τῶν ὀρθοδόξων μέ τούς ἑτεροδόξους.

Ἡ Ὀρθοδοξία ἐκφράστηκε πάντοτε αὐθεντικά ἀπό τούς ἁγίους, ἀπό τούς θεσμικούς καί τούς χαρισματικούς φορεῖς τῆς ἁγιοπνευματικῆς ζωῆς της. Μποροῦμε γι’ αὐτό νά εἴμαστε ἀσφαλεῖς καί αἰσιόδοξοι ὅτι δέν κινδυνεύουμε, μόνον ἐφόσον τούς ἀκολουθοῦμε, ἐφόσον εἴμαστε «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατράσι».

Είναι πλέον γεγονός ότι το σύνολο του πολιτικού συστήματος της Τουρκίας συναγωνίζεται σε εθνικισμό και στην αύξηση της έντασης με την Ελλάδα και την συντήρηση αυτής. Είναι επίσης αλήθεια ότι αυτή η έξαρση του τουρκικού εθνικισμού έναντι της Χώρας μας, δεν είναι άμοιρη των εσωτερικών προβλημάτων που η χώρα αυτή αντιμετωπίζει, ιδιαίτερα μετά τα γεγονότα της 15^ης Ιουλίου, αλλά και των σε εξέλιξη ανακατατάξεων στη Συρία και το Ιράκ.

Με αυτή την τουρκική μεθόδευση για τη δημιουργία περιβάλλοντος έντασης είναι φυσικό και θα έλεγα σωστό, να ανησυχούμε. Είναι ένα περιβάλλον από το οποίο εύκολα μπορεί να προκύψει έως και σοβαρό θερμό επεισόδιο , μικρής ή μεγάλης έκτασης. Ανησυχία ναι, πανικός και δηλώσεις εκτός πλαισίου διπλωματικής δεοντολογίας, ποτέ.

Είναι ευτύχημα που πολιτικές Ηγεσίες του πρόσφατου παρελθόντος, φρόντισαν να εντάξουν τη Χώρα μας σε ισχυρούς δυτικούς συνασπισμούς παγκόσμιας εμβέλειας, αλλά να διαθέτει και ισχυρές Ε.Δ, που ακόμα και μετά από επτά χρόνια τεράστιας οικονομικής κρίσης, εξασφαλίζουν αποτροπή. Αυτά τα δύο δεδομένα είναι που κάνουν πολύ δύσκολη την λήψη απόφασης για υλοποίηση των τουρκικών επιδιώξεων σε βάρος μας. Είναι τεράστιο λάθος αυτά τα ισχυρά ερείσματα να τα αδυνατίζουμε με δηλώσεις του τύπου: ‘’…μας καταπιέζουν οι αγορές και οι συνθήκες του φιλελευθερισμού’’, όταν την ίδια στιγμή ζητάμε από αυτούς που τις εκπροσωπούν, δανεικά για να λειτουργήσει το κράτος, αλλά και σχετική παρέμβαση για τις απειλές που δεχόμαστε.

Μέσα σε αυτό  το κλίμα έντασης και πόλωσης που οι γείτονες έχουν ήδη δημιουργήσει , είναι επιβεβλημένο να μελετάμε και να μην αποκλείουμε την ξαφνική πρόκληση ενός θερμού επεισοδίου. Μία τέτοια κατάσταση θερμής σύγκρουσης ενδέχεται να μας επιβληθεί εκ των πραγμάτων, εκ των εξελίξεων ή εκ των μεθοδεύσεων κάποιων που έχουν προς τούτο συμφέρον. Ο δρόμος που έχουν πάρει όλες οι πολιτικές δυνάμεις στην Τουρκία, σχετικά με την εξωτερική πολιτική της χώρας τους, έχει όλα τα στοιχεία της αυτοδέσμευσης προς τη συγκρουσιακή κατεύθυνση , ως τρόπου επίλυσης  των διαφορών τους με την Ελλάδα. Αυτό φυσικά μπορεί να αλλάξει. Όμως αυτή τη στιγμή ισχύει η συγκρουσιακή επιλογή τους.

Απέναντι σε αυτό το δεδομένο και ενδεχόμενο, η μεταξύ μας εθνική ενότητα και ομοψυχία, όπως και αυτή των αδελφών μας Κυπρίων, αλλά και η ανάλογη μεταξύ των δύο εθνικών κέντρων, είναι εκ των ων ουκ άνευ. Ένα άλλο στοιχείο που, νομίζω, δεν πρέπει να είναι έξω από τις εκτιμήσεις των κρατικών αρμοδίων, είναι το γεγονός ότι Ε.Ε και ΝΑΤΟ δεν έχουν μηχανισμούς άμεσης επέμβασης για επίλυση διαφορών. Αν αποτύχουν στην αποτροπή θερμού επεισοδίου, θα απαιτηθεί ικανός χρόνος για να λάβουν και να υλοποιήσουν τις όποιες αποφάσεις τους, οι οποίες πρώτα και κυρίως πρέπει να εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα. Ο χρόνος αυτός είναι αρκετός για τη δημιουργία τετελεσμένων σε κάποιο σημείο του Αιγαίου.

Η Χώρα μας εάν ενδώσει ή αποτύχει στην αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας στο Αιγαίο, θα χάσει κάθε ηθικό δικαίωμα να συνεχίσει να υπάρχει ως κρατική οντότητα, αλλά ίσως και ως εθνική, αφού ουδείς θα μας υπολήπτεται. Η επανάληψη της τραγωδίας της Κύπρου στο χώρο του Αιγαίου θα σημάνει το τέλος της Ελλάδος με την σημερινή της μορφή. Ο μόνος δρόμος που έχουμε απέναντι στις τουρκικές μεθοδεύσεις είναι η αποτροπή και η εξουδετέρωση αυτών ή η δυναμική αντιμετώπιση των, αν αυτές πάρουν τη μορφή θερμής σύγκρουσης. Επανάληψη του σκηνικού των Ιμίων δεν το θεωρούμε πιθανό.

Είναι γνωστό ότι πολλά χρόνια τώρα οι Τ.Ε.Δ δοκιμάζουν τα σχέδια τους στο Αιγαίο για την επίτευξη των στόχων τους. Η άσκηση ΕΦΕΣ που εκτελούν συχνά είναι ένα παράδειγμα. Δεν είναι ανάγκη να είσαι ειδικός για να συμπεράνεις πως αν στις Τ.Ε.Δ δοθεί ο χρόνος και οι συνθήκες να εφαρμόσουν ότι έχουν σχεδιάσει, σχετικά με την επέμβαση τους σε νησιά του Αιγαίου, θα το πετύχουν , κυρίως λόγω του όγκου των. Η  ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΣΧΕΔΙΑΣΗ  ΠΡΕΠΕΙ  ΕΓΚΑΙΡΑ  ΝΑ  ΜΑΤΑΙΩΘΕΙ. Η πλήρης και σωστή πληροφόρηση για την αναγκαία σχετική προετοιμασία της τουρκικής αεροπορίας και του μεγάλης εμβελείας πυροβολικού , είναι ζωτικής σημασίας. Τα δύο αυτά Όπλα στρατιωτικής ισχύος των Τ.Ε.Δ , έχουν στόχο τη εξουδετέρωση, την αδρανοποίηση των δικών μας δυνάμεων που βρίσκονται στα μεγάλα νησιά μας , στις περιοχές ενδιαφέροντος, ώστε αυτές να μη μπορέσουν να εμποδίσουν τις τουρκικές δυνάμεις που θα έχουν ΑΝΣΚ την κατάληψη μεσαίου και μικρού μεγέθους νησιών. Το σχέδιο τους είναι ανάγκη να διακοπεί πριν αρχίσει. Αυτό απαιτεί την κατάλληλη στρατιωτική σχεδίαση και προετοιμασία η οποία για να έχει τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα θα πρέπει να εφαρμοστεί στον σωστό χρόνο. Να έχει δοκιμαστεί και αξιολογηθεί πολλές φορές από τον καιρό της ειρήνης, αλλά κυρίως και πρωτίστως απαιτεί ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ προετοιμασμένη από τώρα. Η χρονική εξέλιξη ενός ή περισσοτέρων θερμών επεισοδίων στο χώρο του Αιγαίου, εκτιμάτε, ότι θα είναι ραγδαία και επομένως η πολυτέλεια των μακρών συσκέψεων των αρμοδίων φορέων, δεν θα υπάρχει. Οι Ε.Δ γνωρίζουν αυτό που πρέπει να κάνουν και είναι βέβαιο πως έχουν την ικανότητα να το κάνουν, αρκεί να έχουν την πολιτική εξουσιοδότηση στον σωστό χρόνο. Η ευθύνη τους είναι να έχουν από τώρα ενημερώσει την εκάστοτε πολιτική Ηγεσία για τον αναγκαίο και υφιστάμενο σχεδιασμό, για κάθε ενδεχόμενη περίπτωση και να τους έχουν  δοθεί συγκεκριμένοι και καθαροί πολιτικοί-εθνικοί  στόχοι.

Εικόνες και σκηνές περιφερομένων Ναυάρχων, όπως το 1996, για λήψη πολιτικών οδηγιών, αν επαναληφθούν θα μας οδηγήσουν σε τραγωδία εθνικής εμβελείας . Δεν έχει κανείς έλληνας το δικαίωμα να επαληθεύσει την ρήση του Θουκυδίδη:

 ‘’Το  δε σώφρον  του  άνανδρου  πρόσχημα.’’

Ευάγγελος Γεωργούσης Αντιπτέραρχος (Ι) ε.α Επίτιμος Δκτης Δ.Α.Ε

Πρόεδρος Συνδέσμου Αποφοίτων Σχολής Ικάρων 

Ἀπελευθέρωση τῆς λειτουργίας τῶν καταστημάτων ἀπαιτεῖ τὸ ΔΝΤ. Μὲ e-mail ζήτησε ἀπὸ τὴν κυβέρνηση νὰ προχωρήσει μέσα στὸν Δεκέμβριο στὴ νομοθέτηση τοῦ ἀνοίγματος τῶν καταστημάτων ὅλες τὶς Κυριακές τοῦ ἔτους. Τί ἀπαντᾶ τὸ ὑπουργεῖο Οἰκονομίας.

Νέα τορπίλη ἀπὸ το Διεθνὲς Νομισματικὸ Ταμείο στις διαπραγματεύσεις μὲ τὴν κυβέρνηση γιὰ τὸ κλείσιμο τῆς δεύτερης ἀξιολόγησης, καθὼς αἰφνιδιαστικὰ καὶ μὲ τὴν ἀποστολὴ ἑνὸς email ἄνοιξε θέμα πλήρους ἀπελευθέρωσης τῆς κυριακάτικης λειτουργίας τῶν καταστημάτων.

Σύμφωνα το Έθνος, «τὸ Ταμεῖο τὴν περασμένη Παρασκευὴ 2 Δεκεμβρίου καὶ χωριστὰ ἀπὸ τοὺς ἄλλους θεσμοὺς ἔστειλε email στὸ ὑπουργεῖο Οἰκονομίας καὶ Ἀνάπτυξης ζητώντας νὰ νομοθετήσει ἐντός τοῦ Δεκεμβρίου τὸ ἄνοιγμα τῶν ἐμπορικῶν ἐπιχειρήσεων καὶ τὶς 52 Κυριακές τοῦ χρόνου».

Ἡ ἄμεση ἀπάντηση τοῦ ὑπουργείου Οἰκονομικῶν ἦταν πάντως ἀρνητική, διευκρινίζουν οἱ ἴδιες πηγές, μὲ τὸ ΥΠΟΙΚ νὰ προτάσσει ὡς προϋπόθεση τὸν καθορισμὸ ποιοτικῶν καὶ ποσοτικῶν κριτηρίων, βάσει τῶν ὁποίων θὰ χαρακτηρίζεται μία περιοχὴ τουριστική.

Σὲ αὐτὲς τὶς περιοχές, θὰ ἐναπόκειται στοὺς ἀντιπεριφερειάρχες ὁ προσδιορισμὸς τῶν Κυριακῶν ποὺ θὰ παραμένουν ἀνοικτὰ τὰ ἐμπορικὰ καταστήματα.

Ταυτόχρονα, τὸ ὑπουργεῖο Οἰκονομίας καὶ Ἀνάπτυξης, σύμφωνα μὲ πηγὲς τοῦ «Ἔθνους», ἀπέστειλε στὸ ΔΝΤ ἔρευνα ποὺ διενήργησε σχετικὰ μὲ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐφαρμογῆς τῆς τρέχουσας νομοθεσίας. Σύμφωνα μὲ τὰ στοιχεῖα, ὁ μέσος ὅρος τοῦ ἀριθμοῦ τῶν Κυριακῶν ποὺ εἶναι ἀνοικτὰ τὰ ἐμπορικὰ καταστήματα σὲ ὅλους τούς νομοὺς εἶναι 38,6.

Ὑπενθυμίζεται ὅτι ὁ νόμος Χατζηδάκη καθορίζει τὴ λειτουργία σὲ ὀκτὼ Κυριακὲς τὸν χρόνο, ἐνῶ δίνει τὴ δυνατότητα στοὺς ἀντιπεριφερειάρχες νὰ ἀποφασίζουν μὲ βάση τὶς ἀνάγκες τῶν περιοχῶν καὶ τῶν ἀγορῶν τους καὶ ἐπιπλέον Κυριακές.

Ἐξάλλου, τὸ ὑπουργεῖο Οἰκονομίας καὶ Ἀνάπτυξης, σύμφωνα μὲ πληροφορίες τοῦ «Ἔθνους», ἀπάντησε στὸ ΔΝΤ πὼς ἡ ὅποια νομοθετικὴ πρωτοβουλία θὰ ἐξαρτηθεῖ καὶ ἀπὸ τὴν ἐπικείμενη ἀπόφαση τοῦ ΣτΕ ἐπὶ τῆς προσφυγῆς ποὺ ἔκαναν μικρομεσαῖοι καὶ ἐμποροϋπάλληλοι γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ ὑπουργικῆς ἀπόφασης τοῦ 2014 ποὺ ὅριζε τὴν πιλοτικὴ λειτουργία τῶν καταστημάτων γιὰ ὅλες τὶς Κυριακὲς σὲ τρεῖς περιοχὲς τῆς χώρας.

Πηγή: news247, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Ὡς πεδίο ἀναμέτρησης Ὀρθοδοξίας καί οἰκουμενισμοῦ, ἡ «σύνοδος» Κρήτης δέν ἀπέδωσε ὅλα τά ἀναμενόμενα στούς ἐνδιαφερόμενους γιά μιά ψευδένωση, ὡς προστάδιο συγκερασμοῦ τῶν θρησκειῶν, μέ κεφαλή ἀντι-μεσσία. Παρά τήν ἀδιαφάνεια καί τούς ἀποκλεισμούς, πού καταλογίζονται στούς φιλοοικουμενιστές, γύρω στά δύο τρίτα ὑπολογίζονται οἱ ἀντιπροσωπεῖες τῶν Ἐκκλησιῶν, πού ἀρνήθηκαν συμμετοχή ἤ τήν ἀποκήρυξαν ἤ ἐπιφυλάχθηκαν νά τήν δεχτοῦν, ἐνῶ πληθαίνουν οἱ ἀντιδράσεις, μειώνοντας τήν στήριξη τοῦ Πατριάρχη.

Ἡ ἀνακοίνωση, ὅτι ὅσοι δέν ἀποδεχόμαστε τήν «σύνοδο» εἴμαστε αἱρετικοί, ὅπως καί οἱ προτάσεις ὁρισμένων γιά καθαίρεση καί ἀφορισμό, ἐκτός τῆς ταραχῆς τους, δείχνουν καί ἔνδεια ἐπιχειρημάτων ἔναντι τῆς ἄρτια θεολογικῆς θεμελίωσης τῆς καταδίκης τῆς «συνόδου», πού κανένας Ἅγιος δέν θά τήν ὑπέγραφε.

Ἐρωτήματα πού προκαλοῦν: Εἶναι σέ θέση νά ἀφορίσει κάποιος, πού ἐκκλίνει ἀπό θεμελιώδεις ἀλήθειες τῆς Ἐκκλησίας; Ἀκόμη κι ἀπό ὄργανο ἀδιάβλητο; Ἔχει ἰσχύ ὁ ἀφορισμός κάποιων, ἐπειδή συντάσσονται μέ τούς Ἁγίους ἤ μακαρίζονται, πού διώκονται γιά τήν μόνη πίστη πού ἁγιάζει; (Λουκ. στ΄, 22, ΛΒ΄ Ἀποστολικός).

Θά ἀφορίσουν ἆραγε καί τούς Ἁγίους, ὡς αὐτουργούς ἀντίστασης στήν καθυπόταξη τῆς Ἐκκλησίας, μέσα ἀπό προσχηματικούς ἀτέλειωτους διαλόγους «ἀγάπης»;

Τί μαρτυρεῖ ἡ ἀγάπη γιά τούς αἱρετικούς, πού γίνεται ἔχθρα γιά τούς Ὀρθοδόξους; Ἔχει σχέση μέ τήν ἄκτιστη ἀγάπη πού εἶναι ὁ Θεός, ἤ εἶναι προϊόν κτιστοῦ, θνητοῦ ἐγώ, ἐξαρτημένη ἀπό ἄτομα καί περιστάσεις; Θύματα τοῦ ἀρχέκακου δέν εἶναι ὅσοι κράτησαν τήν πίστη ἀνόθευτη, ὅπως δόθηκε ἀπ᾿ τόν Θεό, ἀλλά ὅσοι ἀνοίγουν σάν Κερκόπορτα, τίς πύλες τῶν Ἱερῶν σέ προβατόσχημους, ἀπομακρύνοντας κάθε εὐλογία, γιά νά ἐπέλθει θάνατος πνευματικός καί συμφορές στά βιοτικά.

Δέν ἀγνοοῦν, ὅτι ἡ αἵρεση, ὅπως καί ἡ ἄρνηση ἀναγνώρισης Ἁγίων, εἶναι βλασφημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί γνωρίζουν καί τόν λόγο, πού ἀπορρίπτουμε τήν τακτική τους, ἕτοιμοι νά τούς τιμήσουμε ἄν, ὀρθοτομώντας, ἐπανέλθουν στήν εἰρήνη, πού ὑπερέχει κάθε νοῦ. Ἀντί γι᾿ αὐτό ὅμως, προβάλλεται ἡ ἀντίληψη ὅτι ὁ πιστός, ὡς πρόβατο, εἶναι ἐκτεθειμένος στήν αὐθαιρεσία κάθε παπίσκου, γιά νά μένει ὁ λαός παθητικός στήν προσπάθειά τους νά τόν ἀλλοτριώσουν.

Σάν νά μήν εἶναι λογικό πρόβατο μέ γνώση, γνώμη καί ὑποχρέωση νά ἐλέγχει καί τίς ἀποφάσεις Οἰκουμενικῶν Συνόδων, γιά νά τίς ἐπαληθεύει ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι στήν συνείδησή του, πρίν τίς παραδώσει ἀναλλοίωτες στήν ἑπόμενη γενιά. Σάν νά μήν εἶναι ὁ λαός πού ἐπικυρώνει ἤ ἀκυρώνει μιά χειροτονία, πού συντελεῖ σέ ὅλα τά Μυστήρια, ταγμένος καί ὡς φρουρός τῆς ἀληθείας.

Ἡ ὑπακοή καλλιεργεῖται μέ διάκριση (γιά νά μήν ἐκτρέπεται κανείς σέ οἴηση ὑπεροχῆς ἤ σέ δουλικότητα). Στόχος ἡ παραίτηση ἀπ᾿ τήν κτιστή ἐλευθερία, γιά συμμετοχή στήν ἐλευθερία τοῦ Ἀκτίστου. Ἀσκεῖται ἀμφίδρομα, καί ἀπ᾿ τόν ποιμένα, δίχως στεγανά ἐξουσιαστικά ἐνάντια σέ λαό, πού συσταυρούμενος θριαμβεύει καί στόν θάνατο. Χρέος τοῦ κλήρου ἡ διακονία τοῦ λαοῦ καί ἡ φύλαξή του ἀπ᾿ τά δηλητήρια τῶν αἱρέσεων καί τό σφράγισμα, πού ἑτοιμάζουν μέσα ἀπό πείνα καί πολέμους, πού ἔρχονται ἀπ᾿ τούς ἀσκούς πού λύσαμε.

Θεσμικό ἀλάθητο ἀπό καθέδρας δέν στεριώνει σέ Θεανθρώπινο ὀργανισμό, πού ἔχει πολίτευμα Συνοδικό: ἡ σύμφωνη μέ τόν Θεό γνώμη ἑνός Ἁγίου, ὑπερισχύει τῶν πολλῶν, χωρίς νά ἐξαναγκάζονται. Ἐπιστροφή στόν μεσαιωνικό σκοταδισμό, πού ἐπέβαλε τόν παπισμό μέ βία, δέν βρίσκει ἔδαφος ἐδῶ. Οὔτε «προοδευτικές» ἰδεοληψίες ὅτι ὁ Θεός προοδεύει (!) σάν νά ἦταν ἀτελής («πρόοδος» στήν ἀπιστία).

Θεολογία εἶναι μόνο ἡ Θεόπνευστη, πού δέν ἐκτρέπεται σέ πρόοδο ἤ συντήρηση, ἀφοῦ δέν ὑπόκειται ἡ ἀλήθειά της σέ χρόνο ὅπως οἱ ἰδέες.

Σῶμα Χριστοῦ ἡ Ἐκκλησία, ἄφθαρτη καί ἀφθαρτοποιός, δέν προσαρμόζει τό αἰώνιο στό χρονικό, ἀλλά εἰσάγει αἰώνια ζωή στόν χρόνο τοῦ θνητοῦ καί ξεδοντιάζεται ὁ θάνατος. Πρόοδος, ἀπρόσβλητη ἀπ᾿ τή φθορά, ἡ προαγωγή στό καθ᾿ ὁμοίωσιν, τήν θέωση.

Ὡς μέλη αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας, ἐπιδιώκοντας κοινή πορεία μέ ὅσους ὁμοφωνοῦν, ἀρνούμαστε νά «ἐκσυγχρονιστοῦμε» μέ ἀρχαίους σκοταδισμούς, ὡς ἀνδράποδα μιᾶς παγκόσμιας δικτατορίας, πού οὔτε στή συνείδηση θά ἐπιτρέπει ἐλευθερία. Μέ Ὀρθόδοξη τήν μία ὑπερδύναμη καί συνεργάσιμη σέ λίγο καί τήν ἄλλη, διαφαίνεται ἡ καταιγίδα, πού θά ἀναστείλει τήν ἐφαρμογή ἀντίχριστης δικτατορίας, ἀπαλλάσσοντας τήν Ἐκκλησία ἀπό συμβιβασμένους πού λησμόνησαν ὅτι «καί πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς».

Ἔτσι κι ἀλλιῶς ἀνένδοτη ἡ Ὀρθοδοξία ἕως συντελείας.

Τῆς ἀνήκουμε, δέν μᾶς ἀνήκει , ἄν καί προσφέρεται ἀδαπάνητα ὁλόκληρη σ᾿ ὅποιον ἀξιώνεται νά τῆς δοθεῖ ὁλόκληρος, μύστης τοῦ γάμου κτίσης καί Ἀκτίστου, σέ ἀλληλοπεριχώρηση, πού δέν τελειώνει .

3/12/2016

Νέα ελληνική μελέτη δείχνει ότι σχεδόν τα δύο τρίτα των εφήβων περνούν τουλάχιστον δύο ώρες την ημέρα αγκαλιά με μια ηλεκτρονική συσκευή μόνο για διασκέδαση – Τι συμβουλεύει τους γονείς ο «γκουρού» της σχέσης παιδιών – οθόνης καθηγητής Δημήτρης Χρηστάκης

«Εμείς οι δυο σαν ένα» θα μπορούσε να είναι το μότο των σημερινών παιδιών στη χώρα μας – και όχι μόνο – σε ό,τι αφορά τη σχέση τους με τις οθόνες παντός είδους (τηλεόραση, λάπτοπ, υπολογιστές, κινητά, τάμπλετ κ.λπ.). Διότι στη σύγχρονη ψηφιακή εποχή μας η επαφή με τις οθόνες ξεκινά σχεδόν από την αρχή της ζωής εμφανίζοντας… κρεσέντο στην «οθονόπληκτη» εφηβεία. «Το Βήμα» παρουσιάζει σήμερα νέα, ελληνικά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι οι έφηβοι περνούν ακόμη και περισσότερες από τέσσερις ώρες ημερησίως μπροστά σε μια οθόνη, μόνο για τη διασκέδασή τους – αν σε αυτές προσθέσουμε και τις ώρες μελέτης που πλέον έχουν λάβει ηλεκτρονική μορφή τότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μονίμως… καλωδιωμένα, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την ψυχική αλλά και τη σωματική υγεία τους. Συγχρόνως μιλά με έναν «γκουρού» παγκοσμίως σχετικά με τα παιδιά και τα ψηφιακά μέσα, τον καθηγητή Παιδιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον Δημήτρη Χρηστάκη. Ο καθηγητής είναι μάλιστα ένας από τους κύριους συγγραφείς των νέων κατευθυντηρίων οδηγιών της Αμερικανικής Ακαδημίας Παιδιατρικής για τη χρήση οθονών από παιδιά και εφήβους οι οποίες εξεδόθησαν μόλις τον περασμένο μήνα και αποτελούν «πυξίδα» και για τους ειδικούς στη χώρα μας. Το κύριο μήνυμα των ειδικών είναι ένα και απευθύνεται στους γονείς: μην πυροβολείτε την ψηφιακή ζωή των παιδιών σας αλλά βάλτε της όρια και κάντε την εποικοδομητική. Διαφορετικά το όπλο θα στραφεί ενάντια στο μέλλον τους.

Οταν οι γονείς των σημερινών σαραντάρηδων ήταν παιδιά, η οθόνη (και όταν λέμε οθόνη μιλούμε αποκλειστικώς για εκείνη της τηλεόρασης, και μάλιστα ασπρόμαυρη) ήταν κυριολεκτικώς άγνωστη λέξη στη χώρα μας. Οταν οι σημερινοί σαραντάρηδες ήταν παιδιά, η οθόνη (και πάλι μιλούμε μόνο για τηλεόραση βεβαίως, βεβαίως, η οποία μόλις είχε γίνει έγχρωμη) αποτελούσε πολυτέλεια, κυρίως του Σαββατοκύριακου, στα ελληνικά σπίτια. Τα σημερινά παιδιά πάλι έχουν, ως γνωστόν, γίνει  ένα με την οθόνη (η οποία μάλιστα έχει λάβει πολλές μορφές, όπως αυτή του tablet, του κινητού, του υπολογιστή) – δεν είναι τυχαίο ότι μελέτες δείχνουν πως αρκετές φορές η επαφή τους με τις οθόνες ξεκινά από την ηλικία των τεσσάρων μηνών! Οταν τα σημερινά παιδιά γίνουν σαραντάρηδες, μάλλον δεν μπορούμε καν να φανταστούμε τι θα έχει συντελεστεί στη σχέση τους με το «κεφάλαιο» που λέγεται οθόνη (ή την όποια μετεξέλιξή της)…

Το γεγονός πάντως σε ό,τι αφορά το σήμερα είναι ένα και αδιαμφισβήτητο: η σχέση των ελληνόπουλων – όπως και όλων των παιδιών, τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο – με τις οθόνες είναι μια σχέση ζωής, σχεδόν από τη στιγμή που αρχίζει η… ζωή τους (όποιος είναι νέος γονιός γνωρίζει καλά ότι ακόμη και τα μωρά δείχνουν, λες και ο εγκέφαλός τους είναι έτσι… καλωδιωμένος, μια μοναδική ευκολία στον χειρισμό τηλεχειριστηρίων, οθονών αφής και όλων των υπόλοιπων «αξεσουάρ» του είδους). Και όσο τα παιδιά μεγαλώνουν και γίνονται έφηβοι, η σχέση αυτή γίνεται τόσο στενή που ουκ ολίγες φορές προκαλεί ανησυχία, ακόμη και φόβο. «Το Βήμα» παρουσιάζει σήμερα τα στοιχεία μιας νέας ελληνικής μελέτης σχετικά με τη σχέση των εφήβων στη χώρα μας με τις οθόνες, καθώς και τους παράγοντες που την επηρεάζουν. Παράλληλα μιλά με έναν από τους «γκουρού» σε παγκόσμιο επίπεδο σε ό,τι αφορά τις συμπεριφορές των παιδιών, αλλά και των γονιών τους, απέναντι στην εποχή των οθονών, τον ελληνικής καταγωγής καθηγητή Παιδιατρικής, διευθυντή του Κέντρου για την Παιδική Υγεία, Συμπεριφορά και Ανάπτυξη στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον και παιδίατρο στο Νοσοκομείο Παίδων του Σιάτλ στις ΗΠΑ κ. Δημήτρη Χρηστάκη. Ο καθηγητής Χρηστάκης ήταν μάλιστα ένας από τους κύριους συγγραφείς των τελευταίων οδηγιών της Αμερικανικής Ακαδημίας Παιδιατρικής (Αmerican Academy of Pediatrics, AAP) σχετικά με τη χρήση των ψηφιακών μέσων από τα παιδιά και τους εφήβους, οι οποίες εξεδόθησαν τον περασμένο μήνα – τις συστάσεις αυτές ακολουθούν και οι ειδικοί στη χώρα μας. Οι ειδήμονες με τους οποίους ήλθαμε σε επαφή επισημαίνουν το αυτονόητο στην άκρως ψηφιακή πλέον εποχή μας: δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές… εξαφάνισης των οθονών από την καθημερινότητά μας, ούτε μπορούν να πιάσουν ξόρκια και αφορισμοί, ώστε να πέσουν στην πυρά οι παντός είδους συσκευές που κρατούν καθηλωμένα τα παιδιά μπροστά τους, αφού αποτελούν πλέον μέρος της ζωής μικρών και μεγάλων. Η μόνη (ρεαλιστική) συνταγή είναι ο ρόλος που οι ίδιοι οι γονείς μπορούν να διαδραματίσουν ώστε η υπαρκτή σχέση των παιδιών με τις οθόνες να μη μετατραπεί σε ολέθρια.

Η ελληνική «εφηβική» μελέτη

Τα νέα ελληνικά στοιχεία που παρουσιάζουμε αποτελούν τους καρπούς της διδακτορικής διατριβής της υποψηφίας διδάκτορος του Τμήματος Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού (ΤΕΦΑΑ) του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης (ΔΠΘ) Αναστασίας Μπουνόβα. Μέρος αυτών των στοιχείων αναμένεται μάλιστα να δημοσιευθεί στο τεύχος Δεκεμβρίου της επιστημονικής επιθεώρησης «Journal of Physical Activity and Health» (η ηλεκτρονική δημοσίευση έγινε στις 26 Αυγούστου 2016).  Στη δημοσίευση συμμετέχουν επίσης η καθηγήτρια και επιβλέπουσα της διδακτορικής διατριβής Μαρία Μιχαλοπούλου, ο καθηγητής Νικόλαος Αγγελούσης, ο αναπληρωτής καθηγητής Θωμάς Κουρτέσης, καθώς και ο καθηγητής Βασίλειος Γούργουλης (στο σύνολό τους από το ΤΕΦΑΑ του ΔΠΘ).

Στο πλαίσιο της μελέτης, η επιστημονική ομάδα διερεύνησε κατά πόσο το περιβάλλον του σπιτιού και της γειτονιάς εφήβων ηλικίας 13-15 ετών επιδρά στην ενασχόληση των παιδιών με καθιστικές συμπεριφορές που σχετίζονται με τη χρήση οθόνης. Στη μελέτη συμμετείχαν 1.141 έφηβοι από όλη τη χώρα, καθώς και οι γονείς τους. Από τους εφήβους ζητήθηκε να συμπληρώσουν ερωτηματολόγια σχετικά με τον χρόνο που περνούν μπροστά στην οθόνη. Αντιστοίχως οι γονείς συμπλήρωσαν ερωτηματολόγια που αφορούσαν το περιβάλλον στο οποίο λειτουργούσαν καθημερινά οι έφηβοι.

Ιδού τα άκρως ενδιαφέροντα (αν και όχι αναπάντεχα) ευρήματα: σχεδόν τα δύο τρίτα των εφήβων δήλωσαν ότι περνούν μπροστά στην οθόνη αποκλειστικά για διασκέδαση περισσότερες από δύο ώρες ημερησίως (ένα «ταβάνι» που είχε τεθεί επί μακρόν από την AAP, της οποίας οι οδηγίες πρόσφατα χαλάρωσαν ώστε να συμβαδίζουν με τη νέα «ψηφιακή» πραγματικότητα – δείτε σχετικά τη συνέντευξη του καθηγητή Χρηστάκη). Τα αγόρια στέφονταν μάλιστα «πρωταθλητές» των υπολογιστών και των videogames σε σύγκριση με τα κορίτσια. Συνολικά, περισσότερο από το 67% των νέων φάνηκε να υπερβαίνει τις ημέρες του σχολείου τις δύο ώρες ενασχόλησης με οθόνες συσκευών ψυχαγωγίας. Για την ακρίβεια, το 45% των εφήβων αφιέρωνε 2-4 ώρες για παρακολούθηση οθόνης αποκλειστικά για διασκέδαση ενώ το 22,1% αφιέρωνε περισσότερες από 4 ώρες σε καθημερινή βάση μέσα στη σχολική εβδομάδα για την ψυχαγωγία του. Τα Σαββατοκύριακα, πάλι, τα ποσοστά του… οθονο-έρωτα αυξάνονταν: το 35,5% των εφήβων αφιέρωνε 2 ως 4 ώρες στην παρακολούθηση οθόνης ενώ το 46,4% αφιέρωνε στην οθόνη (επαναλαμβάνουμε, μόνο για διασκέδαση) περισσότερες από 4 ώρες.

Κατά μάνα, κατά… τέκνο

Οπως φάνηκε, το περιβάλλον έπαιζε καθοριστικό ρόλο στο αν ο έφηβος θα γινόταν… οθονόπληκτος. Συγκεκριμένα, οι πιθανότητες αυξάνονταν κατά 3,87 φορές όταν ο έφηβος έτρωγε τα γεύματά του μπροστά στην τηλεόραση σε καθημερινή βάση καθώς και κατά 1,67 φορές αν η τηλεόραση ήταν ανοιχτή όταν το παιδί γύριζε στο σπίτι από το σχολείο. Κατά μάνα, κατά κύρη και κατά… τέκνο λοιπόν και σε ό,τι αφορά τη χρήση οθόνης, αφού η μελέτη έδειξε πως είναι καταλυτικής σημασίας η συμπεριφορά των γονέων και στο συγκεκριμένο θέμα. Ετσι, όπως προέκυψε, αν οι ίδιοι οι γονείς υιοθετούν συμπεριφορές που περιλαμβάνουν υπερβολική χρήση οθόνης, είναι επόμενο και τα παιδιά τους να ακολουθήσουν αυτό το μοντέλο. Στον αντίποδα, αν οι γονείς θέσουν κανόνες στον εαυτό τους αλλά και στα έφηβα τέκνα τους, τότε μπορεί να υπάρξει μείωση στη χρήση οθόνης από τα νεαρά παιδιά. «Τα αποτελέσματά μας δείχνουν ότι απαιτείται αλλαγή στις καθιστικές συνήθειες που έχουν σχέση με τη χρήση οθόνης, όχι μόνο του εφήβου αλλά πιθανώς και όλης της οικογένειας» σχολιάζει η κυρία Μπουνόβα.

Ενας άλλος σημαντικός παράγοντας που αύξανε τις πιθανότητες χρήσης οθόνης από τους εφήβους αποκλειστικώς για διασκέδαση περισσότερο από δύο ώρες ημερησίως φάνηκε να είναι η ύπαρξη υπολογιστή μέσα στο υπνοδωμάτιό τους – συγκεκριμένα οι πιθανότητες αυξάνονταν κατά 1,74 φορές. Σύμφωνα με την επικεφαλής της μελέτης «αυτό πιθανώς ερμηνεύεται από το ότι η online σύνδεση έχει διεισδύσει σημαντικά στις ζωές των νέων. Η διαρκής εξέλιξη της υψηλής ταχύτητας πρόσβασης στο Internet στο σπίτι και η ανάπτυξη νέων συναρπαστικών εφαρμογών, όπως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και το YouTube, έχουν συμβάλει στην αύξηση της χρήσης οθόνης. Αλλη πιθανή ερμηνεία είναι το ότι οι γονείς κρίνουν πως οι υπολογιστές είναι απαραίτητοι για την εργασία και την εκπαίδευση των παιδιών τους, κάτι τέτοιο όμως καθιστά τον έλεγχο της χρήσης τους για ηλεκτρονικά παιχνίδια και μέσα κοινωνικής δικτύωσης πιο δύσκολο».

Το πάρκο σώζει από την… οθονοπληξία

Στο πλαίσιο της μελέτης διερευνήθηκε ακόμη κατά πόσο το περιβάλλον της γειτονιάς μπορεί να ευνοεί τη φυσική δραστηριότητα των εφήβων, συντελώντας έτσι στο να… ξεκολλήσουν από τον καναπέ και κατ’ επέκταση από την οθόνη. Σύμφωνα με την κυρία Μπουνόβα, φάνηκε ότι το περιβάλλον της γειτονιάς παίζει σημαντικό ρόλο στο να μην κάνουν οι έφηβοι χρήση οθόνης για την ψυχαγωγία τους περισσότερο από δύο ώρες την ημέρα. «Και προηγούμενη μελέτη, που δημοσιεύθηκε το 2007 από ειδικούς του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια στις ΗΠΑ, έδειξε ότι η ύπαρξη πάρκου και χώρου αναψυχής στη γειτονιά έχει αρνητική συσχέτιση με την τηλεθέαση στα αγόρια. Ομοίως ο περιορισμένος χώρος στη γειτονιά βρέθηκε να σχετίζεται με περισσότερο χρόνο τηλεθέασης στους εφήβους, σύμφωνα με ευρήματα ειδικών του University College του Λονδίνου που δημοσιεύθηκαν το 2005». Ακόμη όμως και αν το πάρκο δεν είναι τόσο κοντά, οι γονείς πρέπει να υποστηρίζουν με κάθε τρόπο τη φυσική δραστηριότητα των εφήβων παιδιών τους. Πρέπει να τα ενθαρρύνουν να βγουν έξω και να ασκηθούν, να τα διευκολύνουν ώστε να συμμετέχουν σε προγράμματα άσκησης αλλά και να έχουν και οι ίδιοι ενεργή συμμετοχή σε από κοινού δραστηριότητες μαζί τους, κάτι που θα αποτελούσε ένα πολύ καλό αντίβαρο στις καθιστικές συμπεριφορές, σημειώνεται στη μελέτη.

Σε κάθε περίπτωση, η online ζωή των εφήβων, που (θέλοντας και μη) αποτελεί πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς τους, πρέπει να μπει πολύ περισσότερο στο… μικροσκόπιο, σημειώνουν οι ερευνητές. Και συμπληρώνουν ότι είναι βασικό να δημιουργηθούν παρεμβατικά προγράμματα που θα διαφοροποιούνται ως προς το φύλο και την ηλικία των παιδιών και των νέων. Μάλιστα, η κυρία Μπουνόβα υπογραμμίζει ότι θα ήταν απαραίτητο αρμόδιοι φορείς στη χώρα μας να αναλάβουν τη σύνταξη εθνικών συστάσεων με βάση τις ανάγκες των ελληνόπουλων αντί να υιοθετούνται… οδηγίες από το εξωτερικό.

Τελικώς, το βασικό μήνυμα είναι ένα και αποστέλλεται κατά κύριο λόγο στους γονείς (ηλεκτρονικώς ή όχι δεν έχει σημασία): εκείνοι πρέπει να βάλουν όρια, εκείνοι πρέπει να αποτελέσουν το παράδειγμα, εκείνοι πρέπει να θέσουν τα κίνητρα ώστε τα παιδιά τους να μην είναι καθηλωμένα μπροστά σε μια οθόνη. Μήνυμα εστάλη και οι ειδικοί ελπίζουν να… ληφθεί!

Μην «πυροβολείτε» την online ζωή των παιδιών σας. Γίνετε μέρος της!

Ο καθηγητής Παιδιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον και παιδίατρος στο Νοσοκομείο Παίδων του Σιάτλ Δημήτρης Χρηστάκης – αδελφός του διακεκριμένου καθηγητή Κοινωνιολογίας του Χάρβαρντ Νικόλα Χρηστάκη, που έγινε διάσημος στη χώρα μας μέσα από το best-seller βιβλίο του «Συνδεδεμένοι» («Connected») – είναι ένας από τους «γκουρού» παγκοσμίως σε ό,τι αφορά το πόσο… συνδεδεμένοι είναι οι μικροί και οι μικρές με τις οθόνες. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ήταν ένας από τους κύριους συγγραφείς των τελευταίων οδηγιών που διέπουν τη σχέση παιδιού και οθόνης της Αμερικανικής Ακαδημίας Παιδιατρικής (ΑΑΡ), της οποίας αποτελεί μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής.

Οπως αναφέρει ο καθηγητής στο «Βήμα» «είμαι παιδίατρος, ερευνητής και γονιός, και ανέλαβα αυτούς τους τρεις ρόλους στη ζωή με αυτή ακριβώς τη σειρά». Και η σειρά έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πορεία της καριέρας του: «Παρότι φρόντιζα τα παιδιά των άλλων ως γιατρός και έκανα έρευνα ώστε να εξασφαλίσω την καλύτερη δυνατή υγεία τους, όταν γεννήθηκε το πρώτο παιδί μου, πριν από 18 χρόνια, ήταν που άρχισα να ασχολούμαι, μανιωδώς θα έλεγα, με την εκπαίδευση στην αρχή της ζωής. Ηταν τότε που στους τρεις μήνες ζωής του γιου μου πήρα έναν μήνα γονεϊκή άδεια για να μείνω μαζί του. Επρόκειτο για την περίοδο που είδα ίσως την περισσότερη τηλεόραση στη ζωή μου! Τότε παρατήρησα ότι το τριών μηνών μωρό μου κολλούσε επίσης στην οθόνη και κατάλαβα ότι κάτι πρέπει να γίνει για αυτό».

Ο καθηγητής Χρηστάκης ήταν από τις (επιστημονικές) φωνές που επέμεναν ότι οι συστάσεις της ΑΑΡ οφείλουν να αλλάξουν ώστε να αγγίξουν τη νέα (ψηφιακή) πραγματικότητα. «Οι προηγούμενες οδηγίες, που πήγαιναν τουλάχιστον πέντε χρόνια πίσω, δεν έδιναν καν σημασία στις… νέου τύπου οθόνες αφής και αλληλεπίδρασης. Μέσα σε αυτά τα χρόνια όμως υπήρξαν τεράστιες αλλαγές στο πόσο μικροί και μεγάλοι χρησιμοποιούμε τέτοιες έξυπνες συσκευές. Και σίγουρα δεν είναι το ίδιο να είναι κάποιος παθητικός τηλεθεατής ή να αλληλεπιδρά με μια οθόνη».

Εκείνο που, σύμφωνα με τον καθηγητή, αλλά και με τις νέες οδηγίες, δεν πρέπει να αλλάξει είναι η σχέση των μωρών με την οθόνη. Οπως χαρακτηριστικά αναφέρει στα αγγλικά (παρότι μιλά και αρκετά ελληνικά), «babies need laps more than apps» (σε ελληνική μετάφραση που χαλάει την επιτυχημένη αγγλική ρίμα «τα μωρά χρειάζονται αγκαλιές παρά εφαρμογές»). Παρά ταύτα, ενώ η προηγούμενη σύσταση της ΑΑΡ για τις πολύ μικρές ηλικίες έκανε λόγο για πλήρες «απαγορευτικό» στην οθόνη έως τα δύο έτη (σημειωτέον ότι η συγκεκριμένη σύσταση χρονολογείτο από το 1999), σύμφωνα με τις νέες οδηγίες η ηλικία αυτή μειώθηκε στους 18 μήνες. Για ποιον λόγο, ρωτήσαμε τον κ. Χρηστάκη. «Διότι στοιχεία δείχνουν πως από τους 18 μήνες ζωής η ελεγχόμενη χρήση των οθονών αλληλεπίδρασης ή του βίντεο – chat, υπό την επίβλεψη και τη συμμετοχή του γονέα όμως, μπορεί να έχει θετική επίδραση για τη λεκτική και συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών».

Οι κίνδυνοι για τα νήπια

Δεν υπάρχουν όμως ανησυχίες για την υγεία τόσο μικρών παιδιών από την έκθεση σε οθόνες; «Πράγματι, τόσο δικές μας μελέτες όσο και άλλων συναδέλφων έχουν δείξει ότι η τηλεθέαση σε πολύ μικρές ηλικίες μπορεί να οδηγήσει σε προβλήματα γλωσσικής ανάπτυξης καθώς και σε προβλήματα προσοχής και γνωστικής ανάπτυξης στη σχολική ηλικία». Μελέτη που διεξήγαγε ο δρ Χρηστάκης και οι συνεργάτες του έδειξε ότι η «υπερδιέγερση» του εγκεφάλου λόγω του βομβαρδισμού εικόνων εξαιτίας της τηλεόρασης σε παιδιά πριν τα τρία έτη τους συντελεί στην εμφάνιση διάσπασης της προσοχής στην ηλικία των επτά ετών – συγκεκριμένα για κάθε επιπλέον ώρα τηλεθέασης πριν από τα τρία έτη ο κίνδυνος για προβλήματα προσοχής στα επτά έτη αυξανόταν κατά περίπου 10%. «Οταν ο εγκέφαλος σε μικρή ηλικία έχει μάθει στη γρήγορη εναλλαγή εικόνων εξαιτίας της τηλεόρασης… βαριέται τον πραγματικό κόσμο, όπου η εναλλαγή των εικόνων δεν είναι τόσο γρήγορη, με αποτέλεσμα να αποσπάται η προσοχή του παιδιού» εξηγεί ο καθηγητής. Αντιθέτως όμως από τη μελέτη προέκυψε ότι η γνωστική διέγερση των πολύ μικρών παιδιών από τους γονείς – όταν εκείνοι περνούσαν ώρα με τα τέκνα τους παίζοντας παραδοσιακά παιχνίδια, μιλώντας τους, τραγουδώντας τους, διαβάζοντάς τους – μείωνε τον κίνδυνο διάσπασης της προσοχής αργότερα στη ζωή τους. Κάθε επιπλέον ώρα τέτοιας εποικοδομητικής… διέγερσης μείωνε συγκεκριμένα τον κίνδυνο προβλημάτων στην προσοχή κατά 30%.

Μια άλλη μελέτη της ομάδας τού ελληνικής καταγωγής καθηγητή επικεντρώθηκε στον τύπο προγραμμάτων που παρακολουθούν τα παιδιά και τον κίνδυνο προβλημάτων στην προσοχή. Οπως φάνηκε, τα εκπαιδευτικά προγράμματα δεν συνδέονταν με αύξηση του κινδύνου διάσπασης της προσοχής, τα ψυχαγωγικά προγράμματα με γρήγορη εναλλαγή εικόνων αύξαναν τον κίνδυνο κατά 60%, ενώ τα προγράμματα που περιείχαν βία αύξαναν τον κίνδυνο κατά 110%!

Οι οθόνες αλληλεπίδρασης

Ωστόσο, η ειδοποιός διαφορά είναι ότι όλες οι μελέτες που προαναφέραμε αφορούσαν την παθητική τηλεθέαση και όχι την ενεργητική αλληλεπίδραση με τις έξυπνες οθόνες. Και αυτό διότι τα κατάλληλα εκπαιδευτικά προγράμματα που παρουσιάζονται σε τέτοιες οθόνες (τουλάχιστον θεωρητικώς, αφού χρειάζεται πολύ ψάξιμο από τους γονείς για το αν είναι όντως κατάλληλα για μικρές ηλικίες) έχουν έναν πιο «φυσικό» ρυθμό εικόνων. «Το παιδί δεν βομβαρδίζεται με γρήγορες και έντονες εικόνες, όπως σε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα».

Παρά αυτές τις διαφαινόμενες θετικές επιδράσεις, σύμφωνα με τις νέες οδηγίες, σε παιδιά κάτω των πέντε ετών προτείνεται συνολική ενασχόληση με την οθόνη μέσα στην ημέρα που δεν θα ξεπερνά τη μία ώρα (από δύο ώρες που ήταν στο παρελθόν). «Και αυτό διότι το παιδί πρέπει να ασχοληθεί και με άλλα πράγματα σε αυτή την τόσο κρίσιμη αναπτυξιακά φάση της ζωής του. Αρχικώς πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι ο εγκέφαλος ενός νεογέννητου τριπλασιάζεται σε μέγεθος μέσα στα δύο πρώτα χρόνια της ζωής του – γεγονός που μαρτυρεί ότι συντελούνται άκρως σημαντικές διεργασίες, αφού δημιουργούνται οι συνάψεις μεταξύ των νευρώνων. Πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψη μας ότι στις μικρές ηλικίες τα παιδιά κοιμούνται συνολικά περί τις 12 ώρες το 24ωρο» αναφέρει ο κ. Χρηστάκης και διευκρινίζει ότι «η παλαιότερη σύσταση λοιπόν για δύο ώρες ενασχόλησης με οθόνη ημερησίως έκλεβε σημαντικό ποσοστό του συνολικού χρόνου που το παιδί ήταν ξυπνητό μέσα στην ημέρα στερώντας του άλλες εμπειρίες ζωτικής σημασίας για την κοινωνική, τη συναισθηματική, τη λεκτική ανάπτυξη, όπως η αλληλεπίδραση με τους γονείς ή το παιχνίδι με παραδοσιακά παιχνίδια, το οποίο, σύμφωνα με  στοιχεία, έχει συρρικνωθεί τραγικά σε λιγότερο από μισή ώρα ημερησίως».

Η νέα ενεργητική σχέση με την οθόνη αποτελεί πλέον λοιπόν αδιαμφισβήτητο γεγονός, και εδώ ξεκινά ένας νέος κυκεώνας: ποιες εφαρμογές μπορεί να βοηθήσουν όντως ένα παιδί σε ό,τι αφορά την ανάπτυξή του σε διαφορετικούς τομείς; «Είναι μια ερώτηση που μου κάνουν όλοι οι γονείς και στην οποία δεν μπορώ να απαντήσω. Και αυτό διότι υπάρχουν χιλιάδες εκπαιδευτικά apps πλέον για παιδιά, τα οποία όμως δεν έχουν μελετηθεί στο πλαίσιο σωστά οργανωμένων μελετών». Το σημαντικότερο όλων, σύμφωνα με τον κ. Χρηστάκη, είναι πάντως ότι ακόμη και το καλύτερο app του κόσμου δεν μπορεί να βοηθήσει αν το μικρό παιδί αφεθεί μόνο του. «Ο γονιός πρέπει να είναι εκεί, δίπλα στο παιδί, και η εφαρμογή να δημιουργεί ένα περιβάλλον αλληλεπίδρασης μεταξύ τους. Και αυτό ισχύει ιδιαιτέρως στις ηλικίες των 18 μηνών».

Στις μικρότερες ηλικίες η αλληλεπίδραση παιδιού – γονιού – οθόνης είναι ένα τρίπτυχο που μπορεί να επιτευχθεί ευκολότερα. Οποιος έχει όμως παιδί στην εφηβεία, γνωρίζει καλά ότι είναι δύσκολο (έως αδύνατον) να κοιτάζει τα social media μαζί με τον μπαμπά και τη μαμά του, ή να τους έχει δίπλα του να του δίνουν συμβουλές όταν παίζει βιντεοπαιχνίδια! «Κατ’ αρχάς στις ηλικίες αυτές καταργήσαμε την προηγούμενη σύσταση που έκανε λόγο για δύο ώρες οθόνη ψυχαγωγίας ημερησίως διότι ήταν απλώς… ανεδαφική. Και πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν έχουμε ιδέα πόσες ακριβώς ώρες περνούν μπροστά στην οθόνη για διασκέδαση τα παιδιά μας. Η οθόνη βρίσκεται στην τσέπη του κινητού τους, στο δωμάτιό τους, στο σχολείο τους, είναι παντού μαζί τους. Πόση ώρα ακριβώς μελετούν και πόση χαζεύουν, κάνουν chat, παίζουν; Κανείς δεν ξέρει». Αρα, είναι mission impossible για τους γονείς να παρέμβουν σε αυτές τις ηλικίες; «Αυτό που πρέπει να εξασφαλίσουν οι γονείς είναι ότι τα παιδιά, ακόμη και στην εφηβεία, θα είναι εκτός οθόνης επί τουλάχιστον δύο ώρες μέσα στην ημέρα και σίγουρα μία ώρα πριν από τον ύπνο, αφού η οθόνη είναι κακή επιρροή για έναν καλό ύπνο. Θα πρέπει να φροντίσουν να τρώνε μαζί με τα παιδιά τους, όταν αυτό είναι δυνατόν – το οικογενειακό δείπνο είναι ιερό – χωρίς να κοιτάζουν όλοι μαζί τηλεόραση ή τα κινητά τους, θα πρέπει να φροντίζουν να ασχολούνται με φυσικές δραστηριότητες εκτός σπιτιού, όπως τα σπορ, αφού, συν τοις άλλοις, πίσω από τις καθιστικές συμπεριφορές που συνδέονται με τη χρήση οθονών ελλοχεύει και η παχυσαρκία».

Τα θετικά των οθονών

Υπάρχουν όμως και τα θετικά των οθονών που δεν πρέπει να αγνοούμε, τα οποία επισημαίνει ο δρ Χρηστάκης. «Το Διαδίκτυο προσφέρει έναν θησαυρό γνώσεων στις οποίες το παιδί έχει πρόσβαση ανά πάσα στιγμή. Το ζήτημα δεν είναι αν χρησιμοποιεί μόνο το Διαδίκτυο για διασκέδαση αλλά και πώς: μπορεί, για παράδειγμα, να βλέπει ένα καταπληκτικό ντοκιμαντέρ που εμπλουτίζει τις γνώσεις του. Επίσης τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης φέρνουν κοντά φίλους που τους χωρίζουν πολλά χιλιόμετρα, λειτουργούν ακόμη και ως τονωτικό σε παιδιά που μπορεί να βρίσκονται στο περιθώριο και να έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση εξαιτίας πολλών παραγόντων, όπως η φυλή, η εθνικότητα, το φύλο, η σεξουαλικότητα, οι σχολικές επιδόσεις ή και η εμφάνισή τους, και νιώθουν ξαφνικά αποδεκτά από τον εικονικό περίγυρό τους». Ετσι, κατά τον καθηγητή, «η μεγάλη πρόκληση αφορά ουσιαστικώς τους γονείς οι οποίοι οφείλουν να διασφαλίζουν κατά το δυνατόν ότι τα παιδιά τους εκμεταλλεύονται όλα τα καλά των οθονών ενώ είναι παράλληλα προστατευμένα από τα κακά τους – διότι τα άσχημα υπάρχουν, και δεν είναι λίγα».Οι κύριοι κίνδυνοι αφορούν τη θέαση προγραμμάτων σεξουαλικού περιεχομένου σε τρυφερές ηλικίες ή και προγραμμάτων που περιέχουν βία, με αποτέλεσμα να αυξάνονται οι επιθετικές συμπεριφορές. Και ο νέος αναδυόμενος άκρως σοβαρός κίνδυνος αφορά τον εθισμό στο Διαδίκτυο – «μελέτες που έχουμε διεξαγάγει στις ΗΠΑ δείχνουν ότι ποσοστό της τάξεως του 10% των εφήβων εμφανίζει τέτοια προβληματική συμπεριφορά» λέει ο κ. Χρηστάκης. Η βασικότερη πρόκληση είναι ουσιαστικώς η εκπαίδευση. Ο καθηγητής αναφέρεται στο άκρως ελληνικό «κάλλιον του θεραπεύειν το προλαμβάνειν» εξηγώντας ότι η εκπαίδευση για τη σωστή χρήση οθονών πρέπει να ξεκινά από τη νηπιακή ηλικία, όταν τα παιδιά έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή με την οθόνη. «Τότε πρέπει να τεθούν τα όρια – αφού σε έναν έφηβο, για να είμαστε ειλικρινείς, τα πράγματα δυσκολεύουν – και τότε πρέπει να δοθούν και τα σωστά παραδείγματα. Αν ο γονιός κοιτά συνεχώς το κινητό του ή το τάμπλετ του όταν βρίσκεται με τα παιδιά του, τότε ο ίδιος χτίζει μια προβληματική συμπεριφορά του τέκνου του με την οθόνη». Ο κ. Χρηστάκης καταλήγει τονίζοντας ότι οι γονείς πρέπει να επιλέξουν τις μάχες που θα δώσουν με τα παιδιά τους και να κάνουν τα πάντα για να τις κερδίσουν (όχι εναντίον των τέκνων τους αλλά προς όφελός τους).

Πηγή: (tovima.gr/science), Η άλλη όψη

O Ιεραποστολικός Σύνδεσμός μας εν όψει της εορτής του προστάτου του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού είχε την χαρά να φιλοξενήσει τον Ιεροδιάκονο της Κούβας π. Αθανάσιο Γιάνες Iντι. Είχαμε μαζί του μία πολύ ενδιαφέρουσα συνομιλία, για την Ορθοδοξία στην Κούβα, την οποία και παραθέτουμε.

– Πάτερ Αθανάσιε, θα θέλαμε να μας πείτε τι σας έκανε να αφήσετε τον καθολικισμό και να ασπαστείτε την Ορθοδοξία;

Παρ’ όλο πού μεγάλωσα σε μία οικογένεια με κομμουνιστικές αρχές και βιώματα, από τα φοιτητικά μου χρόνια (1993) είχα πολλές πνευματικές ανησυχίες για την ζωή, την ψυχή και τον προορισμό του ανθρώπου και θεώρησα σωστό να ψάξω τις απαντήσεις για όλα αυτά τα ερωτήματα μέσα στην Εκκλησία. Πριν πολλά χρόνια αισθανόμουν την κλήση του Κυρίου προς την Ιεροσύνη και, καθώς δεν υπήρχε στην Κούβα Ορθόδοξη Εκκλησία, πλησίασα τους ρωμαιοκαθολικούς και άρχισα να προετοιμάζομαι για την Ιεροσύνη. Πάρα πολύ νωρίς όμως ήρθα σε σοβαρή σύγκρουση με την ρωμαιοκαθολική παράδοση, παρά τίς ομοιότητες πού παρουσίαζε με την Ορθόδοξη.

Πρώτα θα αναφερθώ σε μία Ιδιωτική υπόθεση. Ενδιαφερόμουν να χειροτονηθώ, αλλά ταυτόχρονα και να παντρευτώ. Ήθελα, λοιπόν, να έχω μία σύζυγο και μία οικογένεια. Αυτό όμως ό ρωμαιοκαθολικισμός το αποκλείει• ένα λάθος σοβαρό πού έφερνε στον νου μου σύγχυση. Σκεφτόμουν, λοιπόν, πώς μπορεί να υπάρχει τόση αντίφαση μεταξύ δυο Ιερών Μυστηρίων; Πρέπει να έχει γίνει κάποιο θεολογικό λάθος. Έτσι άρχισα να ψάχνω κάτι διαφορετικό, ίσως πιο γνήσιο θεολογικά.

Κάποια φορά συναντήθηκα με έναν φίλο μου σε ένα θέατρο, o oποιος μου ανέφερε ότι εδώ στην Κούβα υπάρχει μία παρουσία, ένας Ιερέας της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος. Εγώ δεν είχα ιδέα περί αυτού. Την επόμενη μέρα το πρωί τηλεφώνησα στην Πρεσβεία της Ελλάδος, χωρίς πολλές ελπίδες ότι θα μπορούσαν να με βοηθήσουν ουσιαστικά. Μιλώντας, λοιπόν, με την γραμματέα της Πρεσβείας πληροφορήθηκα ότι o κουβανικής καταγωγής Ιεραπόστολος της Κούβας π. Ισίδωρος δεν περνούσε συχνά από την Πρεσβεία. H υπάλληλος μου υποσχέθηκε πώς, αν τύχαινε και τον συναντούσε, θα τον ενημέρωνε για το ενδιαφέρον μου.

Το θαύμα δεν άργησε να γίνει. Χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο o π. Ισίδωρος την επόμενη ημέρα πέρασε από την Πρεσβεία και, αφού έμαθε για μένα, αμέσως μου τηλεφώνησε. Θα μπορούσε να είχε αδιαφορήσει και να προσπεράσει το γεγονός ότι ένας άγνωστος εκδήλωσε ίσως ένα παροδικό ενδιαφέρον για την Ορθοδοξία. Αυτό ήταν μία αποκάλυψη για μένα. Το φως της Ορθοδόξου Παραδόσεως και της Χριστιανοσύνης έλαμψε τόσο δυνατά, ώστε να μην μπορώ να αρνηθώ την κλήση αυτή του Αγίου Πνεύματος, πού ήταν μπροστά στα μάτια μου. Το φως αυτό δεν ήταν μία απλή άρνηση έναντι μιας άλλης ομολογίας, αλλά η αποκάλυψη του θελήματος του Θεού για την ζωή μου. Ήταν το φως της Ορθόδοξου Παραδόσεως και της Πατερικής διδασκαλίας, μέσα στα όποια εγώ έβρισκα τίς απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα πού με βασάνιζαν. Έτσι αντιλήφθηκα ότι μέσα στην Ορθοδοξία θα πραγματοποιούνταν το θέλημα του Κυρίου και θα λάμβανα το αξίωμα του Κληρικού.

Εξέφρασα στον π.  Ισίδωρο την επιθυμία μου να γνωρίσω την Ορθόδοξη Εκκλησία, για να μπορέσω συνειδητά να αποφασίσω ποια πορεία θα ακολουθούσα μέσα στους κόλπους της Χριστιανοσύνης. Επιθυμούσα να εμπλουτίσω τίς λιγοστές μου γνώσεις για την Ορθοδοξία. Ως σπουδαστής της Ιστορίας της Τέχνης διδάχθηκα και Βυζαντινή Τέχνη• αλλά επρόκειτο για κάτι τελείως διαφορετικό.

Τώρα αισθανόμουν την ανάγκη να γνωρίσω βαθύτερα την Εκκλησία μας.
Έτσι αρχίσαμε να συζητούμε με τον π. Ισίδωρο για διάφορα θέματα. Αυτό με βοήθησε να λάβω την απόφαση να πορευθώ στον δρόμο της Ορθοδοξίας, πραγματοποιώντας την κλήση μου να γίνω έγγαμος Ιερέας.

Ο προβληματισμός μου ήταν ποια κοπέλα θα μπορούσα να νυμφευθώ πού να έχει την ίδια αγάπη για την Ορθοδοξία, την στιγμή πού στην Κούβα δεν υπήρχε Ορθόδοξη παράδοση. Δεν ήταν τόσο εύκολο να βρεθεί μία κοπέλα πού να θέλει να ακολουθήσει έναν τόσο καινούργιο τρόπο ζωής. Τελικά ό Θεός μερίμνησε και για αυτό, στέλνοντας μου την πρεσβυτέρα, σήμερα, Σοφία, πού χωρίς αντίρρηση δέχθηκε την απόφαση μου να γίνω Κληρικός
Πώς δέχτηκε ή οικογένεια σας την Ιεροσύνη;

Από την οικογένεια μου δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα ή δυσκολία ή κάποια άλλη παρεμπόδιση. Αντιθέτως ενδιαφέρθηκαν πάρα πολύ να γνωρίσουν την Ορθοδοξία και να εμβαθύνουν στο πνεύμα της. Εκκλησιάζονται κανονικά κάθε Κυριακή, αλλά ακόμη δεν έχουν βαπτισθεί. Έξαλλου κάτι τέτοιο χρειάζεται πολύ αγώνα και προετοιμασία. Επίσης είναι δύσκολο να εγκαταλείψουν την κομμουνιστική ιδεολογία.

Τώρα στην Κούβα επικρατεί πλήρης ελευθερία και δεν παρεμποδίζεται κανείς στα «πιστεύω» του. Μακάρι οι συμπατριώτες μου να δεχτούν την Ορθοδοξία στην ψυχή τους και να κατανοήσουν πλήρως την χριστιανική αλήθεια. Γίνεται πάντως αισθητό στην Κούβα ότι ή Ορθοδοξία είναι κάτι γνήσιο, ή αληθινή σωτηρία για την ψυχή.

– Ποιος ήταν ό λόγος πού σας παρακίνησε να ασχοληθείτε με την ελληνική γλώσσα και γενικότερα με την ελληνική ιστορία;

Ως φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Αβάνας, όπου σπούδασα Ιστορία της Τέχνης, είχα μεγάλο ενδιαφέρον για την ελληνική κουλτούρα και παράδοση. Όχι μόνο μέσα στα πλαίσια της Χριστιανοσύνης αλλά και για την αρχαιότητα. Γι’ αυτό αποφάσισα να ξεκινήσω την εκμάθηση των αρχαίων ελληνικών γραμμάτων. Μελετώντας την ελληνική γλώσσα για έναν χρόνο, συγχρόνως εμβάθυνα στην κουλτούρα της πνευματικής μου πατρίδας, της Ελλάδος.

Έτσι άρχισα ,σιγά, σιγά να ενδιαφέρομαι και για τα θέματα της Ορθόδοξου Παραδόσεως μας. Άρχισα να διαβάζω πρώτα για τους έλληνες φιλοσόφους με την βοήθεια πάντα του λεξικού και την καθοδήγηση μίας καθηγήτριας μου, διότι η αρχαία ελληνική γλώσσα είναι πολύ δύσκολη. Άρχισε, λοιπόν, για μένα η πορεία μου μέσα στην Ορθοδοξία, η οποία και δεν θα τελειώσει ποτέ. Και βεβαίως σχετικά με την ζωή μου, αυτό αποτέλεσε το έναυσμα για να γνωρίσω τον θησαυρό της Ορθόδοξου Πίστεως μας.

Αυτό πού με παρακίνησε να ασχοληθώ με την ελληνική γλώσσα ήταν το ενδιαφέρον μου για την αρχαία Ελλάδα, τους φιλοσόφους, το ελληνικό φως πού έχει φωτίσει όλη την οικουμένη. Στην Κούβα συγκεκριμένα υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για όλα τα γεγονότα της νεότερης ιστορίας της Ελλάδος, τα όποια διδασκόμαστε στα σχολεία μας.

Για μας ή Ορθοδοξία ήταν άγνωστη. Στα σχολεία μας, όταν αναφερόμασταν στον ελληνικό πολιτισμό, ερχόταν στο μυαλό μας μόνον ή αρχαία Ελλάδα, χωρίς να λαμβάνουμε ύπ’ όψιν μας την Ορθόδοξη Παράδοση, πού είναι τόσο σημαντική και χωρίς την οποία δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τι είναι ελληνικός πολιτισμός.

Έτσι προσέγγισα τα ελληνικά γράμματα και διδάχθηκα για έναν χρόνο τα αρχαία ελληνικά και βάσει αυτών προχώρησα και στα νέα ελληνικά. Στην Κούβα μάλιστα έχω γνωρίσει και άλλους που γνωρίζουν τα αρχαία ελληνικά, αλλά όχι τα νεοελληνικά. Πιστεύω ότι με την Χάρη και την βοήθεια του Αγίου Πνεύματος μπορούμε να επιτύχουμε την διάδοση της ελληνικής γλώσσας προς όφελος της Εκκλησίας και της Ιεραποστολής.

To άρθρο αυτό μας στάλθηκε από τον διαχειριστή του Ορθόδοξου φόρουμ Άνθος Ορθοδοξίας
(http://www.anthosorthodoxias.net) και αποτελεί είδηση από τον Ιεραποστολικό Σύνδεσμο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός Θεσσαλονίκης.

Όποιος αδελφός επιθυμεί να βοηθήσει τη νεοσύστατη Ορθόδοξη Εκκλησία στη Κούβα , στην Αϊτή και στη Δομινικανή Δημοκρατία, ας στείλει την αγάπη του :
(http://www.iersyn.gr/support.html)  (http://www.iersyn.gr/magazine_subscribers.html)

 
Κούβα – Η χώρα που αγαπά την Ορθοδοξία

Κάθε φορά που επισκέπτεται την Κούβα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεξικού κ. Αθηναγόρας διαπιστώνει ολοένα και περισσότερο ότι η Κούβα θα αποτελέσει κέντρο σημαντικό για την προβολή και διάδοση της Ορθοδοξίας σε όλο τον ευρύτερο χώρο της Κεντρικής και Λατινικής Αμερικής.

Η τελευταία επίσκεψη προ μηνός απετέλεσε σταθμό για το μέλλον και την παρουσία της Εκκλησίας μας. Κατά την επίσκεψη αυτή, τελέστηκαν τρεις νέες χειροτονίες, δύο διακόνων σε πρεσβυτέρους και ενός νέου σε διάκονο.

Σημαντική ήταν η εις πρεσβύτερον χειροτονία του Διακόνου Αθανασίου ίντες Φερνάντεζ. Αυτόν τον κληρικό προορίζει ο Σεβασμιώτατος να αναλάβει την θέση κοσμήτορα της υπό ίδρυση Θεολογικής Σχολής στην Αβάνα. Ο π. Αθανάσιος, έγγαμος και πατέρας νεογέννητης θυγατέρας, ήταν καθηγητής των Καλών Τεχνών στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας. Δεν «αναπαυόταν» όμως ως Ρωμαιοκαθολικός. Μέσω της μελέτης πατερικών κειμένων άρχισε να αναζητά την Ορθοδοξία. Σε μια προ ετών επίσκεψη στην χώρα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου, o τότε καθηγητής τον αναζήτησε και συζήτησε μ’ αυτόν το ενδιαφέρον του για την Ορθοδοξία.

Το ενδιαφέρον του για την Εκκλησία μας αποκορυφώθηκε όταν προ τριών ετών επισκέφθηκε την Κούβα η Α.Θ.Π. ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος για να τελέσει τα εγκαίνια του Ι. Καθεδρικού Ναού του Αγίου Νικολάου. Τότε αποφάσισε να γίνει Ορθόδοξος. Αλλά την ίδια περίοδο, το Πανεπιστήμιο όπου δίδασκε ο π. Αθανάσιος, ο οποίος μεταξύ άλλων γλωσσών έμαθε μόνος του απταίστως την Αρχαία και την Νέα Ελληνική γλώσσα, πρότεινε σ’ αυτόν να μεταβεί με έξοδα της χώρας στην Ιαπωνία, για να σπουδάσει για μια τριετία την Ισπανική γλώσσα και ιστορία, προκειμένου να επιστρέψει και να αναλάβει νέο πανεπιστημιακό Τμήμα Ιαπωνικών Σπουδών. Παρά όμως την τιμή αυτή και το μέλλον που του ανοιγόταν στον ακαδημαϊκό χώρο, απέρριψε την πρόταση του πανεπιστημίου, λέγοντας στους υπεύθυνους ότι αποφάσισε να παραιτηθεί της θέσης του καθηγητή για να ιερωθεί και να υπηρετήσει την Ορθοδοξία στη χώρα του.
Σήμερα ο π. Αθανάσιος σπουδάζει στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης για να λάβει μετά από ένα ή δύο έτη το πτυχίο του Διδάκτορα της Θεολογίας. Ήδη στο Μεξικό, όπου ο π. Αθανάσιος υπηρετεί στα γραφεία της Ι. Μητροπόλεως μέχρι να ιδρυθεί η Θεολογική Σχολή, διδάσκει κατόπιν προσκλήσεως τα Αρχαία Ελληνικά τόσο στο κεντρικό Πανεπιστήμιο της πόλεως του Μεξικού όσο και στο Ινστιτούτο Κλασσικών Σπουδών της χώρας. Στο δε τηλεοπτικό κανάλι της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας είναι τακτικός ομιλητής, παρουσιάζοντας την θέση της Ορθοδοξίας για θέματα ηθικής και κοινωνικής διδασκαλίας της Εκκλησίας μας.

Ο π. Αθανάσιος είναι ένας μόνον μεταξύ των πολλών νέων της Κούβας, οι οποίοι έχουν ασπαστεί την Ορθοδοξία. Σήμερα στην Ελλάδα βρίσκονται άλλοι τέσσερις Κουβανοί, όλοι απόφοιτοι του Πανεπιστημίου της Κούβας, ο ένας στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ο άλλος στη Σχολή Φιλολογίας του ίδιου Πανεπιστημίου, οι δε άλλοι δύο ετοιμάζονται σε μοναστήρια της χώρας για τον μοναχικό βίο.
 
Συγκινητική είναι η μορφή ενός άλλου Κουβανού, ο οποίος διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας και με ένα σπάνιο τάλαντο μουσικής τυγχάνει ο ιεροψάλτης του Ι. Ναού Αγίου Νικολάου Αβάνας. Όταν προ μηνός ο Σεβασμιώτατος επισκέφθηκε την Κούβα για να τελέσει τις ως άνω χειροτονίες, ο νέος αυτός ιεροψάλτης, λόγω σοβαρού προβλήματος συγκοινωνίας της χώρας, αναχώρησε τέσσερις ώρες νωρίτερα (5.30 πρωινή) περπατώντας πάνω από μια και πλέον ώρα για να φτάσει όπου θα μπορούσε να πάρει τη συγκοινωνία για να φτάσει έγκαιρα για να ψάλει τον Όρθρο.

Πράγματι μέσα σε μερικά ακόμη χρόνια και εφόσον τελεστούν τα εγκαίνια της υπό Θεολογικής Σχολής, η Κούβα θα αποτελέσει τον Φάρο που θα φωτίζει τον δρόμο για την Ορθοδοξία σε όλο τον ευρύτερο χώρο.

Να προσευχόμαστε, αδέλφια μου, να μην αργήσει αυτή η ώρα της έναρξης λειτουργίας της Θεολογικής Σχολής Αβάνας. Να προσεύχομαστε να ιδρυθούν Ορθόδοξες Θεολογικές σχολές, ακαδημίες και σεμινάρια σε όλα τα κράτη του κόσμου, απ’όπου να φυτρώσουν οι νέοι Ορθόδοξοι Ιεραπόστολοι, ιερείς και κατηχητές των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Αμήν.

Πηγή: Ορθόδοξη Ιεραποστολή

Όταν αναφερόμαστε στη «Συνθήκη της Λωζάννης», ουσιαστικά αναφερόμαστε σε ένα σύνολο νομικών κειμένων, τα οποία περιλαμβάνουν, αυτή καθαυτή τη Συνθήκη με 143 άρθρα, καθώς και 17 συναφείς Συμβάσεις, Δηλώσεις και Πρωτοκόλλα.

Όλα μαζί, η ελληνική πλευρά τα επικύρωσε με το Νομοθετικό Διάταγμα «Περί Κυρώσεως της εν Λωζάννη συνομολογηθείσης Συνθήκης περί ειρήνης» (ΦΕΚ 238Α/25-8-1923).

Με την υπογραφή της Συνθήκης, στις 24 Ιουλίου 1923, διευθετήθηκαν δυο κυρίως θέματα. Τα σύνορα Ελλάδος–Τουρκίας και το καθεστώς των μειονοτήτων (μουσουλμάνων στη Θράκη και χριστιανών στην Κωνσταντινούπολη).

Οι συντάκτες της Συνθήκης, Μ.Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία, Ιαπωνία, Ελλάδα, Ρουμάνια και το Βασίλειο Σερβίας-Κροατίας-Σλοβενίας , πίστευαν ότι δίνοντας στην Τουρκία την Ανατολική Θράκη με τα Στενά και στην Ελλάδα τη Δυτική Θράκη με το Αιγαίο, θα εξασφαλιζόταν μια βιώσιμη ισορροπία δυνάμεων.

Πράγματι, τα πρώτα 50 χρόνια (Ιούλιος 1923 - Ιούνιος 1973) από την υπογραφή της, μπορούμε να πούμε ότι αυτό επετεύχθη.

Όμως, το καλοκαίρι του 1973, στις ελληνο-τουρκικές σχέσεις, ξεκίνησε μια περίοδος, που διαρκεί μέχρι και σήμερα, με εντάσεις, προβλήματα και κρίσεις. Μάλιστα, υπήρξαν τρεις κρίσεις (1976, 1987,1996) που έφεραν τις δυο χώρες στο χείλος του πολέμου.

Το 1973 δεν ήταν τυχαίο. Με αφορμή τρία γεγονότα - «κόκκινο πανί» για την Τουρκία - οι Τούρκοι έφεραν πλέον στην επιφάνεια, ανοικτά καθαρά και με πληρότητα ό,τι υπόβοσκε μέσα τους, επί μισό αιώνα : Την ανατροπή του status quo και των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων σε όλο το Αιγαίο και τη Θράκη.

Πετρέλαια στο Αιγαίο (Θρακικό) Πέλαγος

Στις 23 Δεκεμβρίου 1969, το Ελληνικό Δημόσιο και η Αμερικανική εταιρεία OceanicExplorationCompany , μετά από πολύμηνες συζητήσεις και διαπραγματεύσεις και με βάση τις διατάξεις του άρθρου 5 του τότε ισχύοντος Νόμου 3948/1959 «Περί αναζητήσεως, ερεύνης και εκμεταλλεύσεως υδρογονανθράκων», υπέγραψαν Σύμβαση για την παραχώρηση των σχετικών δικαιωμάτων στο Θρακικό Πέλαγος.

Η Σύμβαση, επικυρώθηκε με το Ν.Δ 462/1969 (ΦΕΚ 67Α/21-3-1970), και περιελάμβανε όλο το Θρακικό πέλαγος με τη Θάσο, τη Σαμοθράκη και τη Ζουράφα. Οι περιοχές αποτυπώθηκαν, ως αναπόσπαστο μέρος της Σύμβασης, στο ναυτικό χάρτη αριθ.1086 του Βρετανικού Ναυαρχείου.

Στις 8 Ιουνίου του 1973, ξεκίνησαν εργασίες για το πρώτο ελληνικό πετρέλαιο στο Θρακικό, στην περιοχή του Πρίνου Θάσου.

Το Νοέμβριο του 1973, και ενώ η Ελλάδα έμπαινε σε μια βαθιά εσωτερική κρίση, στην εφημερίδα της κυβερνήσεως της Τουρκίας δημοσιεύτηκε χάρτης του ΒΑ Αιγαίου όπου περιοχές των τουρκικών χωρικών υδάτων αλλά και διεθνών χωρικών υδάτων, που ως τότε εθεωρούντο ότι ανήκουν στην ελληνική υφαλοκρηπίδα παραχωρούντο στην τουρκική εταιρεία ΤΡΑΟ για διενέργεια ερευνών.

Το καλοκαίρι του 1975, ακριβώς ένα χρόνο μετά την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο και συνάμα την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, ακυρώθηκε η Σύμβαση του 1969 και συνομολογήθηκε νέα (14-6-1975) η οποία δεν αναφέρεται πλέον στο Θρακικό αλλά, … εις συγκεκριμένην θαλάσσιαν περιοχήν του Θρακικού, Δυτικώς της νήσου Θάσου γνωστήν ως «Ανακάλυψις ΠΡΙΝΟΣ» … Η νέα Σύμβαση επικυρώθηκε με το Νόμο 98/1975 (ΦΕΚ 161Α/1-8-1975).

Μετά την κρίση του 1976 με το τουρκικό ερευνητικό «ΧΟΡΑ», ήρθε το «Πρωτόκολλο της Βέρνης », μεταξύ Καραμανλή και Ντεμιρέλ, που προβλέπει   αμοιβαία αποχή Ελλάδας και Τουρκίας από έρευνες στο Αιγαίο, έξω από τα 6 ναυτικά μίλια των χωρικών υδάτων και των δυο χωρών.

Μετά την κρίση του 1987 με το τουρκικό ερευνητικό «ΣΙΣΜΙΚ Ι», ήρθε η «Συμφωνία του   Νταβός»   και μετά την κρίση του 1996 με τα Ίμια, ήρθε η «Συμφωνία της Μαδρίτης» το 1997. Και οι δύο αυτές συμφωνίες ήταν απλά, η επιβεβαίωση – επικαιροποίηση του Πρωτοκόλλου της Βέρνης.

Στη Μαδρίτη, στις 8 Ιουλίου του 1997, ο Έλληνας πρωθυπουργός και ο Τούρκος πρόεδρος υπέγραψαν κοινή δήλωση, γνωστή ως «Συμφωνία της Μαδρίτης», στην οποία, για πρώτη φορά, γινόταν αναφορά σε ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο.

Επέκταση των χωρικών υδάτων

Μέχρι το 1936, το νομοθετικό καθεστώς για το εύρος των ελληνικών χωρικών υδάτων δεν ήταν σαφές. Το 1936, με τον Α.Ν 230/1936 «Περί καθορισμού αιγιαλίτιδας ζώνης της Ελλάδας», η Ελλάδα, όρισε την αιγιαλίτιδα ζώνη στα 6 ν.μ, ένα καθεστώς το οποίο ισχύει μέχρι και σήμερα.

Ελλάδα και Τουρκία στο Αιγαίο, για τα χωρικά τους ύδατα, όπου ασκούν πλήρη εθνική κυριαρχία, διατηρούν τα έξι (6) ναυτικά μίλια. Με αυτό το καθεστώς, η Ελλάδα ασκεί κυριαρχία στο 35%, η Τουρκία στο 9% ενώ το 56% είναι διεθνή ύδατα.

Τον Οκτώβριο του 1973, η Ελλάδα, για πρώτη φορά, επιχείρησε να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα πέραν των έξι ναυτικών μιλιών.

Με το Νομοθετικό Διάταγμα 187/1973 «Περί Κώδικος Δημοσίου Ναυτικού Δικαιου» (ΦΕΚ 261 Α/03-10-1973) το οποίο ισχύει και σήμερα, επαναλήφτηκε στο άρθρο 139, ότι τα χωρικά ύδατα περιλαμβάνουν θαλάσσιαν ζώνην πλάτους έξι (6) ναυτικών μιλίων, αλλά, δυνάμενον να ορισθούν και διαφόρως (υπονοώντας την επέκτασή τους), δια Προεδρικών Διαταγμάτωνπροτάσει του Υπουργικού Συμβουλίου. Βεβαίως η δυνατότητα αυτή ουδέποτε αξιοποιήθηκε.

Η Ελλάδα με την επικύρωση της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (Ν. 2321/1995), απέκτησε και μέσω αυτής το δικαίωμα επέκτασής μέχρι τα 12 ν.μ, αλλά και πάλι δεν το έπραξε. Σε αυτή την περίπτωση, η Ελλάδα θα ασκούσε κυριαρχία στο 64%, η Τουρκία στο 10%, και το 26% θα ήσαν διεθνή ύδατα.

Η Τουρκία, αμφισβητεί το δικαίωμα επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων από τα 6 στα 12 ν.μ και στη Μεγάλη Εθνοσυνέλευσή της, το1995, αποφάσισε ότι ενδεχόμενη επέκταση τους θα αποτελούσε αιτία πολέμου (casusbelli ).

Ίδρυση του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης

Τον Ιούλιο του 1973, αποφασίστηκε η ίδρυση Πανεπιστημίου στη Θράκη με το Ν.Δ 87/1973 «Περί ιδρύσεως Πανεπιστημίων εις Θράκην και εις Κρήτην» (ΦΕΚ 159 Α/27-7-1973).Η λειτουργία του, με έδρα την Κομοτηνή και την ονομασία «Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης», ξεκίνησε το ακαδημαϊκό έτος 1974-1975.

***

Οι Τούρκοι, από το 1973, διεκδικούν και μόνο διεκδικούν με πάμπολλους τρόπους. Εμείς, συζητώντας μαζί τους, από το 1974, εν τοις πράγμασι, πάντα κάτι δίνουμε.

Νομοτελειακά, έτσι όπως πάμε, με τη συμπλήρωση 100 χρονών από τη Συνθήκη της Λωζάννης, κινδυνεύουμε να τους τα δώσουμε όλα.

Θεός φυλάξοι…

Αλεξανδρούπολη Δεκέμβριος 2016

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)

Ποιος θα το περίμενε ότι στη χώρα που θέσπισε τα ‘’Ανθρώπινα δικαιώματα’’, στην πόλη του ‘’Φωτός’’, η γαλλική Βουλή θα ψήφιζε νόμο με τον οποίο η αντίθεση στην έκτρωση θα μετατρεπόταν σε αδίκημα που επισύρει ποινή φυλάκισης μέχρι δύο χρόνια και πρόστιμο μέχρι 30.000 ευρώ; Ο νέος νόμος φέρει τον τίτλο ΄΄αδίκημα ψηφιακής παρενόχλησης’’ και μας εισάγει σε μια καινούρια εποχή, στην οποία οι αποκτημένες με πολυχρόνιους και αιματηρούς αγώνες ελευθερίες – και πρώτιστη την ελευθερία της γνώμης – αρχίζουν να μπαίνουν στο ψυγείο και οι υπερασπιστές τους στη φυλακή. Σήμερα ονομάστηκε ‘’ψηφιακή παρενόχληση’’, αύριο;

Οι Γάλλοι βουλευτές, που κλήθηκαν την Πέμπτη 1η Δεκεμβρίου, να αποφασίσουν δεν είχαν πρόβλημα με το δικαίωμα των γυναικών στην έκτρωση. Στη Γαλλία, η έκτρωση ανήκει στα ‘’θεμελιώδη δικαιώματα’’. Η Αντιπολίτευση επεσήμανε ότι ο νόμος δημιουργεί αδίκημα γνώμης και είναι κατά συνέπεια ελευθεροκτόνος. Μάλιστα επεκαλέστηκαν το γνωστό μας εβδομαδιαίο σατιρικό περιοδικό Σάρλι Εβντό το οποίο, στο όνομα της ελευθερίας της έκφρασης, πήρε θέση κατά του νόμου. Μάλιστα το περιοδικό κατηγόρησε την Αριστερά ότι δίνει στο ‘’τόσο προσωπικό ζήτημα της εκούσιας διακοπής της κύησης και πρόξενο οδυνών για πολλές γυναίκες ιδεολογικό χρώμα’’. Η κυβέρνηση, εκ μέρους της, για να υπερασπισθεί το νομοσχέδιο κατέφυγε στην παρελθοντολογία: ‘’Πριν τριάντα χρόνια κομάντος κατελάμβαναν τα χειρουργεία για να εμποδίσουν τις γυναίκες να κάνουν έκτρωση. Σήμερα οι κληρονόμοι τους συνεχίζουν τη μάχη μέσω του Διαδικτύου’’. Ενδιαφέρον έχει να σημειώσουμε ότι ο Φρανσουά Φιγιόν, ως ηγέτης των Ρεπουμπλικανών πλέον, απουσίαζε από την ψηφοφορία, ενώ ως διεκδικητής του χρίσματος του κόμματος είχε δηλώσει ότι φιλοσοφικά είναι αντίθετος με την έκτρωση, διαβεβαιώνοντας ωστόσο δεν θα θίξει το νομικό κεκτημένο σε περίπτωση που ανακηρυχθεί πρόεδρος της Γαλλίας.

Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι κύριος στόχος της κυβέρνησης είναι τρεις ιστότοποι:  ivg.net, afterbaiz, και ecouteivg.org, οι οποίοι καλούν τις γυναίκες να σκεφθούν ψυχραιμότερα πριν αποφασίσουν να προχωρήσουν σε έκτρωση, φιλοξενούν κείμενα γυναικών που δεν κατέφυγαν σε αυτή και δεν το μετάνιωσαν ή που κατέφυγαν σε αυτή αλλά είχαν σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα μετά. Κατά περίπτωση βοηθούν πρακτικά και οικονομικά τις νεαρές μητέρες. ‘’ Αν ήξερα ότι θα είχα όλη αυτή τη βοήθεια, θα είχα λιγότερη αγωνία κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης’’ διαβάζουμε σε μια από τις σελίδες τους. Και σε άλλη σελίδα: «Είχα κλείσει ραντεβού για έκτρωση. Αλλά δεν πήγα· όλη τη νύχτα την έβγαλα στο αυτοκίνητο με μουσική, ήθελα να ξεχάσω τα πάντα. Και μετά κατάλαβα. Κατάλαβα ότι αγαπούσα αυτό το μωρό και δεν πήγα στο νοσοκομείο. Λίγο έλειψε να χωρίσουμε με τον σύντροφό μου αλλά δέχθηκε και κατανόησε την απόφασή μου».

Εντονη ήταν η αντίδραση της καθολικής Εκκλησίας της Γαλλίας. Ο επικεφαλής των Γάλλων επισκόπων απηύθυνε επιστολή στο πρόεδρο Ολάντ με την οποία ζητούσε να αποσύρει το νομοσχέδιο γιατί συνιστούσε «σοβαρή προσβολή στις αρχές της Δημοκρατίας». Και ρωτούσε: «Πρέπει κάποιος να αποκλείσει αναγκαστικά κάθε εναλλακτική λύση στην έκτρωση για να θεωρείται τίμιος; Η παραμικρή ενθάρρυνση σε μια γυναίκα να κρατήσει το παιδί μπορεί να χαρακτηρισθεί χωρίς υπερβολή ‘ψυχολογική και ηθική πίεση’».

*****

Αλλά ας δούμε πώς φτάσαμε ως εδώ:
Οι εκτρώσεις ήταν απαγορευμένες στη Γαλλία μέχρι το 1974.
Από το 1975 οι γυναίκες αποκτούν το δικαίωμα της εκούσιας διακοπής της κύησης.
Από το 1982 οι δαπάνες της διακοπής καλύπτονται από τα ασφαλιστικά ταμεία.
Το 1993, για πρώτη επίσης φορά, θεσπίζεται το ‘’αδίκημα της παρενόχλησης’’ για όσους εμποδίζουν τις γυναίκες να καταφύγουν στην έκτρωση.
Το 2001 το δικαίωμα στην έκτρωση επεκτείνεται κατά δύο εβδομάδες, δηλαδή μέχρι τις 12 εβδομάδες κύησης.
Το 2014 απαλείφεται η επίκληση του κινδύνου για διακοπή της κύησης και μπορεί να καταφύγει στην έκτρωση ‘’κάθε γυναίκα για κάθε ανεπιθύμητη κύηση’’. Με ομοφωνία σχεδόν αριστεράς και δεξιάς η έκτρωση εντάσσεται στα ‘’θεμελιώδη δικαιώματα’’.
Τον Ιανουάριο του 2016 περιορίζεται στον ένα μήνα ο χρόνος προβληματισμού από το πρώτο ραντεβού με το γιατρό μέχρι την εκτέλεση της έκτρωσης.
Από την 1η Απριλίου 2016, με κυβερνητική απόφαση, καλύπτονται 100% όλες οι ιατρικές πράξεις που συνδέονται με την έκτρωση (βιολογικές εξετάσεις, δύο ηχογραφήματα, επίσκεψη στο γιατρό). Σε περίπτωση όμως που η κύηση δεν διακόπτεται, τα δύο πρώτα ηχογραφήματα πριν το τέλος του 5ου μήνα καλύπτονται μόνο κατά 70%, καταγγέλλει η οργάνωση Alliance Vita! Δηλαδή, το κράτος προκρίνει – και χρηματοδοτεί – το φόνο, το θάνατο από τη ζωή.

*****

Ποιοι είναι οι λόγοι που προκάλεσαν την ψήφιση αυτού του νόμου; Οι γυναίκες που καταφεύγουν στην εκούσια διακοπή της κύησης στη Γαλλία υπερβαίνουν ελαφρά τις 200.000 ετησίως, αριθμός που διατηρείται σταθερός τις τελευταίες δεκαετίες. Αίτημα των φεμινιστικών οργανώσεων για περιορισμό της λειτουργίας των ιστότοπων που αντιτίθενται στην έκτρωση δεν υπήρχε. Το μόνο πρόβλημα της κυβέρνησης ήταν ότι όταν χτυπήσει κανείς στον υπολογιστή IVG – τα αρχικά της ‘’εκούσιας διακοπής της κύησης’’ όπως λέγεται στη Νέα Γλώσσα η έκτρωση – οι ιστότοποι που αντιτίθενται στην έκτρωση εμφανίζονται από τους πρώτους, με αποτέλεσμα οι αντίστοιχοι κυβερνητικοί να μην έχουν το μονοπώλιο της ενημέρωσης και το αλάθητο. Το επιχείρημα της κυβέρνησης κατά τη συζήτηση στη Βουλή είναι κατά πάντα έωλο. Άλλο είναι η διάπραξη ενός αδικήματος (π.χ. εισβολή σε χειρουργείο) και άλλο η έκφραση γνώμης. Σύμφωνα με την κυβερνητική λογική, πολύ φυσιολογικό είναι αύριο να θεωρηθεί ‘’παρενόχληση’’ και ποινικώς κολάσιμο και το κήρυγμα ενός ιερέα που θα καλεί τις χριστιανές να αποφύγουν την έκτρωση και το ανάλογου περιεχομένου άρθρο ενός δημοσιογράφου. Ενας ‘’ήπιος’’ ολοκληρωτισμός αρχίζει να διαγράφεται στον ορίζοντα, γιατί τίποτε δεν αποκλείει παρόμοιοι νόμοι να ψηφισθούν και για ζητήματα ευρύτερου κοινωνικού ενδιαφέροντος. Πώς όμως φθάσαμε ως εδώ; Οι φιλόσοφοι των Φώτων, Πατέρες της γαλλικής Δημοκρατίας, δεν είναι αυτοί που κήρυξαν την ανοχή; Και βέβαια αυτό έκαναν. Αλλά από την ανοχή εξαίρεσαν τους ‘’φανατικούς’’. Σ’ αυτούς ανήκουν οι αρνητές των εκτρώσεων. Οπως έλεγε ο Βολταίρος: ‘’Για να αξίζουν την ανοχή οι άνθρωποι πρέπει να μην είναι φανατικοί’’. Και ο Σαιντ Ζυστ συμπλήρωσε: «Καμία ελευθερία στους αρνητές της ελευθερίας»!!!

Πηγές: (Le Monde, Le Figaro, le livre noir de la Revolution Francaise.), Αντίβαρο

Η ανακοίνωση του Πατριαρχείου Βουλγαρίας, που αναρτήθηκε στην επίσημη ιστοσελίδα του Πατριαρχείου Βουλγαρίας www.bg-patriarshia.bg, ημερομηνίας 29 Νοεμβρίου 2016, όπου αναφέρεται στο κείμενο ‘’Η σχέση της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο’’, της Συνόδου στο Κολυμπάρι της Κρήτης, επισημαίνει με σαφήνεια τις αντιφάσεις, καθώς και το ότι δεν είναι σύμφωνες οι αντιφάσεις αυτές, με όσα διδάσκει η δογματική και κανονική Παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας και δεν είναι με βάση το γράμμα και το πνεύμα των Τοπικών και Οικουμενικών Συνόδων.

Κατ’ αρχή γίνεται αναφορά στην πρόταση του Πατριαρχείου Βουλγαρίας για αναβολή της Συνόδου στο Κολυμπάρι της Κρήτης, καθώς και στις παρόμοιες προτάσεις για αναβολή, των άλλων τριών Τοπικών Εκκλησίων (Αντοχείας, Ρωσίας και Γεωργίας) που δεν παρευρέθηκαν στη Σύνοδο. Θα πρέπει επιπρόσθετα να σημειώσουμε ότι η απόφαση λήφθηκε ομόφωνα όπως τούτο σημειώνεται στην ανακοίνωση. Καμιά απουσία δεν υπήρξε.
Στην ανακοίνωση του Πατριαρχείου Βουλγαρίας, γίνεται αναφορά τόσο σε οργανωτικά όσο και σε θεολογικά λάθη. Περιληπτικά να αναφέρομε ότι στην ανακοίνωση τονίζεται ότι δεν διασαλεύτηκε η ενότητα της Εκκλησίας. Η ομολογιακή αναφορά ότι «Κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο ίδιος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο οποίος είναι ‘’η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή’’», μας θύμισε την παρήγορο ομολογία στην επιστολή του Οσίου Παϊσίου προς τον Αρχιμανδρίτη Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, αναφορικά με τις οικουμενιστικές και φιλενωτικές ενέργειες του τότε Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα : «Η Εκκλησία είναι Εκκλησία του Χριστού και Αυτός την κυβερνάει».

Θα ήταν παράλειψη επίσης να μη σημειώσουμε ότι στην ανακοίνωση του Πατριαρχείου Βουλγαρίας, γίνεται ρητή αναφορά στην παρουσία των ετεροδόξων ‘’παρατηρητών’’ στη Σύνοδο, με την ορθόδοξη σαφήνεια ως εξής: ‘’…ετεροδόξων θρησκευτικών ομάδων (Ρωμαιοκαθολική, Αγγλικανική κλπ). Αυτό που επισημαίνεται εδώ και καιρό στην επίσημη ιστοσελίδα του Πατριαρχείου Βουλγαρίας, ότι «εκτός από την Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία δεν υπάρχουν άλλες εκκλησίες, αλλά μόνο αιρέσεις και σχίσματα, και το να ονομάζονται ‘’εκκλησίες’’ είναι θεολογικό, δογματικό και κανονικό λάθος», βρήκε την ορθόδοξη εκφραστική συνέχειά του στην ανακοίνωση αυτή του Πατριαρχείου Βουλγαρίας.

Τις μέρες τούτες που το πλήρωμα της Εκκλησίας ανέμενε την επίσημη τοποθέτηση του Πατριαρχείου Βουλγαρίας για τη Σύνοδο στο Κολυμπάρι της Κρήτης, κάποιοι δεν την ανέμεναν να είναι τόσο ομολογιακή. Αν μη γένοιτο ήταν διαφορετική, σίγουρα θα οξύνετο η οικουμενιστική θρασύτητα κάποιων. Θα επαναλάβω τα παρήγορα λόγια του Οσίου Παϊσίου, ότι «η Εκκλησία είναι Εκκλησία του Χριστού και Αυτός την κυβερνάει», καθώς και την αναφορά στην ανακοίνωση του Πατριαρχείου Βουλγαρίας, «Κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο ίδιος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο οποίος είναι ‘’η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή’’».

Πηγή: Ακτίνες