TIDEON:  Δημοσιεύουμε το παρόν, αν και δεν συμφωνούμε στην αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής , αλλά είναι ενδεικτικό της πόλωσης που δημιούργησε στον πολιτικό χώρο και στο λαό η εφαρμογή των αδιεξόδων και αντισυνταγματικών μέτρων των Μνημονίων, με αποτέλεσμα η πρώην Εισαγγελέας κα Γιατάγανα να ξεσπαθώσει...

 Σε δηλώσεις της με αφορμή την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ, η βουλευτής των Ανεξάρτητων Ελλήνων, Χρυσούλα Γιαταγάνα, αναφέρθηκε στο άρθρο 86 του Συντάγματος για ποινική ευθύνη των υπουργών, ζητώντας να επανέλθει η ποινή του θανάτου για εσχάτη προδοσία, και να κρίνονται οι πολιτικοί από τη Δικαιοσύνη και όχι από τη Βουλή.

Ο βουλευτής της ΝΔ, Αργύρης Ντινόπουλος, απάντησε στην κυρία Γιαταγάνα, λέγοντάς της: «Δείτε πρώτα πως θα κάνετε τη μοιρασιά της κρατικής επιχορήγησης και μετά μας κάνετε μαθήματα εθνικοφροσύνης».

«Ντροπή σας» απάντησε η βουλευτής των Ανεξάρτητων Ελλήνων και συμπλήρωσε: «Δεν έχουμε πάρει ακόμα ως κόμμα ούτε ευρώ».

 protothema.gr

Ἡ ἄτυπη σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καί Μοναχῶν, ζώντας τήν τραγικότητα τῆς ἐποχῆς μας καί παρακολουθώντας μέ ἀγωνία καί προσ­ευχή τίς κοινωνικοπολι­τικές ἐξελίξεις στόν κόσμο καί στή Χώρα μας, κατά τήν συνάντησή μας στίς 11 Ὀκτωβρίου 2012 στόν ἱερό ναό τοῦ ἁγίου Νι­κολάου Πειραιῶς, συζητήσαμε τό πάντα ἐπίκαιρο πρόβλημα τῆς Μασο­νίας (Τεκτονισμοῦ), μέ εἰσηγητάς τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολί­την Πει­ραιῶς κ.κ. Σεραφείμ καί τόν αἰδεσιμολογιώτατον Πρωτοπρεσβύτε­ρον π. Γεώργιον Μεταλληνόν. Ὁμόθυμα δέ ἀπεφασίσθη ἡ σύνταξη καί κοινοποίηση εἰς τόν Λαόν μας τῆς Διακηρύξεως αὐτῆς γιά τή Μασονία, μέ σκοπό τήν ἐνημέρωση τοῦ Ὀρθοδόξου Ποιμνίου καί παράλληλα τήν ὑποβολή υἱϊκῆς ἐκκλήσεως πρός τήν Σεβαστή Ἱεραρχία μας, νά ἡγηθῆ τοῦ ἀγῶνος γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν προβλημάτων, πού δημιουργεῖ ἡ ἀνανεωμένη δράση τῆς σκοτεινῆς αὐτῆς Ὀργανώ­σεως στήν ἐποχή μας. Ἡ Διακήρυξη αὐτή μπορεῖ νά θεωρηθεῖ συνέχεια τῆς «Ὁ­μολογίας Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», τήν ὁποία συντάξαμε καί ἐκυκλοφορήσαμε τό 2009, ἐφ᾽ ὅσον μάλιστα ὑπάρχει γενετική καί στοχοθεσιακή σχέση μεταξύ Οἰκουμενισμοῦ καί Μασονίας.

Ἔχοντας τήν εὐλογία νά γεννηθοῦμε Ἕλληνες καί νά ἀναγεννηθοῦ­με διά τοῦ Μυστηρίου τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος εἰς τούς κόλπους τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή τῆς Ὀρθοδοξίας τῶν Προφητῶν, Ἀποστόλων καί Πατέρων ὅλων τῶν αἰώνων, καί γνωρί­ζοντας τόν φθοροποιό και ἐθνοκτόνο ρόλο τῆς Μασονίας στή Χώρα μας, διακηρύττουμε:

1. Μία ἀπό τίς πλάνες, πού γέννησε ὁ Διάβολος γιά τήν καταπολέμη­ση καί καταστροφή τοῦ ἔργου τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τήν παρακώλυση καί ματαίωση τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου, εἶναι ἡ Μασονία ἤ Τεκτονισμός, πού λειτουργεῖ καί δραστηριοποιεῖται στήν κοινωνία μας, μέ τήν κάλυψη μάλιστα καί προστασία τῶν Νόμων τοῦ Κράτους. Διότι ἡ Μασονία λειτουργεῖ στήν Ἑλλάδα ὡς «Ἵδρυμα», ἀναγνωρισμένο ἀπό τήν Πολιτεία μέ τό ΠΔ τῆς 21-1-1927, τό ΒΔ ἀπό 19-7-1948 καί τό ΒΔ ἀπό 23-12-1955. Ἔτσι δραστηριοποιεῖται ἀνενόχλητα στήν κοινωνία μας, γιά τήν προώθηση καί ἐκπλήρωση τῶν σκοπῶν της.

2. Ἔχει ἐπανειλημμένα καί διά πολλῶν ἀποδειχθεῖ, ὅτι ἡ Μασονία εἶναι ὀργάνωση, πού λειτουργεῖ μυστικά καί συνωμοτικά, σέ συνεργασία μέ ὅλες τίς παραφυάδες της[1], μέ βασικό στόχο τήν ἅλωση τῆς κοινωνίας καί τήν πολιτική καί πολιτιστική ἰσοπέδωση τῶν λαῶν τῆς γῆς.

3. Ἡ ἐπιδιωκόμενη ἅλωση καί τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας ἀπό τή Μασονία, ἄρχισε μέ τήν ἵδρυση τῆς πρώτης Στοᾶς στήν «καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολήν» στή Σμύρνη τό 1745 καί τήν ἐξάπλωση τῶν Στοῶν στήν Κωνσταντινούπολη (1748), τήν ἕδρα τῆς Ρωμαίικης (Ἑλληνορθόδοξης) Ἐθναρχίας (Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου)[2]. Ἡ διείσδυση τῆς Μασονίας στήν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή, εὐνοούμενη ἀπό τό εὐρωπαϊκό πολιτιστικό κλίμα τῆς Μικρασίας καί τήν κοσμοπολίτικη πληθυσμιακή σύνθεσή της, ἔβαινε παράλληλα μέ τήν ἀποδυνάμωση τῆς χριστιανικῆς Πίστεως καί ὀρθοδόξου Παραδόσεως. Στά τέλη τοῦ 18ου αἰώνα ἐπεξετάθη ἡ ἵδρυση Στοῶν καί στόν μητροπολιτικό ἑλληνικό χῶρο (Ἀθήνα, Ζαγορά, Ἀμπελάκια, Ἰωάννινα καί τά Ἰόνια Νησιά). Ὁ Τεκτονισμός στηριζόμενος κυρίως στό ἀστικό στοιχεῖο, κινήθηκε καί κινεῖται στό χῶρο τῶν λογίων, τῶν ἐμπόρων, τῶν ἐχόντων κοινωνική ἐπιρροή καί τῶν πολιτικῶν.

4. Γίνεται λοιπόν ἀντιληπτό, ὅτι ὁ Τεκτονισμός εἶναι ἐμβόλιμο μέ­γεθος στήν ἑλληνορθόδοξη κοινωνία καί παρασιτεῖ στό σῶμα της, μέ συνέπειες ὀδυνηρές γιά τήν συνοχή καί τήν ταυτότητά της[3]. Διότι ὁ Τεκτονισμός εἶναι τοκετός ξένων ὠδίνων, πού μεταφυτεύθηκε στό χῶρο μας καί μένει τελείως ξένος πρός τήν ταυτότητα τοῦ Γένους / Ἔθνους μας καί τόν πολιτισμό μας, καί στήν οὐσία του μή συμβατός μέ αὐτήν. Γι᾽ αὐτό ἡ παρουσία καί δραστηριοποίησή του στήν ἑλληνική κοινωνία κατεργά­ζεται τόν ἰδεολογικό διαμελισμό τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, ἐφ᾽ ὅσον ἀ­ναπτύσσεται ὡς θανατηφόρο καρκίνωμα στό ἐθνικό μας σῶμα. Αὐτό εἶ­ναι συνειδητό στήν εὐρύτερη λαϊκή μας βάση, ὅπως φαίνεται στόν ἀπα­ξιωτικό γιά κάποιον χαρακτηρισμό, ὅτι συμπεριφέρεται «σάν μασῶνος»!

5. Στά τελευταῖα χρόνια ἔχει ἐνισχυθεῖ καί ἐντατικοποιηθεῖ ἡ δράση τῆς Μασο­νίας, λόγω τῆς παθολογίας καί ρευστότητας τῆς πολιτικοκοινω­νικῆς καταστάσεως τῆς Χώρας μας. Καί μόνο στόν Πειραιᾶ, τό πρῶτο λιμάνι τῆς Χώρας μας, μαρτυρεῖται ἡ λειτουργία δεκαπέντε τεκτονικῶν Στοῶν. Βιώνουμε, ἔτσι, μία ἐπέλαση τῆς μασονικῆς παρατάξεως, μετά ἀπό μία περίοδο κάμψεως τῆς δραστηριότητάς της.

6. Ἡ Μασονία συγκαλύπτει καί ἀρνεῖται τόν θρησκευτικό της χαρακτήρα, ὁ ὁποῖος ὅμως ἀνήκει στήν οὐσία της. Ἡ ἄρνηση ὅμως αὐτή τῶν Τεκτόνων προσκρούει στή δια­φωνία τῶν ἰδίων τῶν κειμένων τους, ὅπως ὁ Καταστατικός Χάρτης καί ὁ Γενικός Κανονισμός τῆς Στοᾶς, ἀλλά καί τῶν κατά καιρούς διακηρύξεων γνωστῶν Τεκτόνων. Σημαντικό ὅμως εἶναι ὅτι ὁ χαρακτήρας τοῦ Τεκτονισμοῦ ὡς θρησκείας εἶναι γνωστός εἰς τό ὀρθόδοξο Πλήρωμα καί τήν Πνευματική του Ἡγεσία, διακηρύσσεται δέ ἀδιά­κοπα, σέ κάθε εὐκαιρία γιά τό ξεσκέπασμα τῆς Μασονίας καί τήν προφύλαξη τοῦ ὀρθοδόξου Ποιμνίου. Ἤδη ἡ πρώτη ἐκτενής ἀναίρεση τῆς Μασονίας στό χῶρο μας, ἀπό τόν ἁγιορείτη μοναχό Ἀγάπιο Κολλυβά Παπαντωνάτο[4], ἀντιμετωπίζει τή Μασο­νία ὡς θρησκεία ἀναιρετική τῆς Ὀρθοδοξίας καί γενικά τοῦ Χριστιανισμοῦ. «Ἡ φραγμασονική πίστις -διαβάζουμε ἐκεῖ- εἶναι ἡ πλέα ἀσεβεστέρα καί ἡ πλέα ἐπιβλα­βεστέρα εἰς τό ἀνθρώπινον γένος ἀπό ὅσας ἀσεβείας ἐστάθησαν ἀπό τήν ἀρχήν τοῦ αἰῶ­νος ἕως τῆς σήμερον». Καταλήγει δέ στό συμπέρασμα, ὅτι ὁ Τεκτονισμός εἶναι ἀντι­χριστιανισμός καί πλήρης ἀνατροπή τοῦ Χριστιανισμοῦ.

7. Τόν θρησκευτικό χαρακτήρα τοῦ Τεκτονισμοῦ ἐδέχθη ἡ Διορθόδο­ξος Ἐπιτροπή (Ἅγιον Ὄρος, 1930), ἀλλά καί Καθηγηταί τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν τό 1933, τήν γνωμοδότηση τῶν ὁποίων υἱοθέτησε ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος[5] τό ἴδιο ἔτος, πού ἀνανεώθηκε μέ τίς ἀποφάσεις της τό 1968, τό 1972 καί τό 1996, καί σέ εἰδικά φυλλάδια «Πρός τόν Λαό» τό 1982 καί τό 1996.

8. Ἀπό τά ἴδια τά κείμενα τῆς Μασονίας ἀποδεικνύεται, ὅτι ἀποδέχε­ται καί πι­στεύει σέ θεότητα, πού καλεῖται Μέγας Ἀρχιτέκτων τοῦ Σύμ­παντος (Μ.Α.Τ.Σ.). Ἔ­χει μάλιστα, τελετές, ἀντίστοιχες μέ ἐκεῖνες τῆς Ἐκ­κλησίας («μυστήρια» π.χ. γάμο, βωμούς, ναούς, λατρεία, σύμβολα, ἐγκαί­νια ναοῦ, κηδεία) μέ εἰδικό τελετουργικό τυπικό. Στά Μασονικά κείμενα ὁ Μ.Α.Τ.Σ. δηλώνεται μέ τά ὀνόματα: Ἑωσφόρος, Διάβολος, Σατανάς, Βεελζεβούλ, Βελίαλ, Μπαφομέτ, Δαίμονας κ.λπ. Ἡ ὁμολογία λοιπόν, τῆς ἴδιας τῆς Μασονίας γιά τόν θρησκευτικό χαρακτήρα της εἶναι σαφής[6]. Στό Σύνταγμα τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος (20.12.1949) δηλώνεται ρητά: «Ὁ Ἐλευθεροτεκτονισμός πιστεύει εἰς τήν ὕπαρξιν τοῦ Θεοῦ ὑπό τήν ἐπωνυμίαν Μέγας Ἀρχιτέκτων τοῦ Σύμπαντος». Στή Μασονική δέ ἐγκυκλοπαιδεία τοῦ Ν. Χ. Λάσκαρη, ἐκδιδόμενη μέ τήν ἄδεια τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος, καί στό λῆμμα «Θρησκεία καί Τεκτονι­σμός», διαβάζουμε: «Ἡ τεκτονική θρησκεία δέν κάνει διακρίσεις. Δέχεται εἰς τούς φιλόξενους κόλπους της ἄνδρας παντός δόγματος, οὐδέν δέ ἀπολύ­τως θρη­σκευτικόν δόγμα εὐνοεῖ ἤ ἀποδοκιμάζει... Ἡ θρησκεία τοῦ Τεκτονι­σμοῦ εἶναι ἡ γενική θρησκεία τῆς φύσεως καί τῆς πρωταρχικῆς ἀποκαλύ­ψεως -τῆς κληροδοτηθείσης ἡμῖν ὑπό ἀρχαίου τινός καί πατριαρ­χικοῦ ἱερατείου- ἐν τῇ ὁποίᾳ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι δύνανται νά συνυπάρξουν». Ἀπρο­κάλυπτος εἶναι δηλαδή ὁ συγκρητισμός καί ὁ εἰδωλολατρικός χαρακτήρας τῆς Μασονίας, ἀλλά καί ὁ ἀντιχριστιανικός της χαρακτήρας, κάτι πού φαίνεται καί ἀπό τήν διεκδίκηση παγκοσμιό­τητος, πού ἀντιστρατεύεται στήν καθο­λικότητα καί οἰκουμενικότητα τῆς Χριστιανικῆς Πίστεως καί Ἐκκλησίας. Αὐτό ὑπο­γραμμίζεται στήν ἱστορι­κή ἀπόφαση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τό 1933, κατά τήν ὁποία ὁ Τεκτονισμός «δέν εἶναι ἁπλῆ τις φιλανθρωπική ἕνωσις ἤ φιλοσοφική σχολή, ἀλλ᾽ ἀποτελεῖ μυσταγωγικόν σύστημα, ὅπερ ὑπομιμνήσκει τάς παλαιάς ἐθνικάς μυστη­ριακάς θρησκείας ἤ λατρείας. Ἀποδεδειγμένως τυγχάνει θρησκεία μυστηριακή, ὅλως διάφο­ρος ... καί ξένη τῆς χριστιανικῆς θρησκείας... Ζητοῦσα νά συμπεριλάβῃ ... εἰς τούς κόλπους αὐτῆς ὁλόκληρον τήν ἀνθρωπότητα... ἀνυψοῖ ἑαυτήν εἰς εἶδος ὑπερθρησκείας». Καί ὁ μακαριστός ἀρχιμανδρίτης π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, φωτισμένος πνευματικός καί ἐπιφανής θεολόγος, ἐπισημαίνει ὅτι ὁ Τεκτονισμός «φιλοδοξεῖ νά ἀποβῇ θρησκεία πάσης τῆς ἀνθρωπότητος... νά ἀποβῇ μία ὑπερθρησκεία»[7]. Κατά τήν δήλωση τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητρο­πολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, ἡ Μασονία εἶναι «ἀποκρυφιστική παγανι­στική λατρεία, πολέμιος τῆς ἀμωμήτου Πίστεως τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας». Εἶναι δηλαδή σαφῶς ἀντιχριστιανική καί εἰδω­λολατρική θρη­σκεία καί πίστη. Οἱ Μασόνοι, κατά τόν ἴδιο Μητροπολίτη, εἶναι «σατανολάτρες καί ἑω­σφοριστές, ὀπαδοί τῆς θρησκείας τοῦ Ἀντιχρίστου»[8]. Διαπιστώνεται, ἐπίσης, ὅτι οἱ Μα­σόνοι, τουλάχιστον στίς ὑψηλότερες βα­θμίδες τους, εἶναι σατανολάτρες, προσευχό­μενοι στόν Ἑωσφόρο, ὡς Μπαφομέτ, ὅπως ὀνομάζουν τόν τραγόμορφο θεό τους. Ἐξ ἄλλου εἶναι ἀναντίρρητες καί οἱ σχέσεις τους μέ τή Μαγεία. Ὁ καλός γνώστης τῆς Μασονίας P. Naudon μᾶς πληροφορεῖ, ὅτι ὁρισμένα τυπικά... ἔβαλαν ἀκριβῶς σάν σκοπό τους τήν «ἄσκηση τῆς μαγείας, πού μπαίνει στήν ὑπηρεσία τοῦ ἀνθρώπου γιά τήν ἐπενέργειά του πάνω στόν κόσμο»[9].

9. Ὁ ἰσχυρισμός τῆς Μασονίας, ὅτι δέν ἀσχολεῖται μέ τήν πολιτική καί δέν ἀναμειγνύεται στίς πολιτικές ἐξελίξεις δέν εἶναι ἀληθής. Ὁ θρησκευτικός χαρακτή­ρας τοῦ Τεκτονισμοῦ, πού λειτουργεῖ ἐπεκτατικά καί οἰκουμενικά, συμπορεύεται μέ τήν ἐνεργό συμμετοχή στίς διεθνεῖς πολιτικές διαδικασίες. Ἡ πολιτική δραστηριότητα ἀποβλέπει στήν ἄσκη­ση ἐπιρροῆς σέ πολιτικά πρόσωπα, γιά τή χειραγώγηση τῶν διεθνῶν πο­λιτικῶν ἐξελίξεων. Δέν εἶναι, λοιπόν, καθόλου ἕνα φιλανθρωπικό σωμα­τεῖο, ὅπως διατείνονται, μέ σκοπό τήν ἐπικράτηση τῆς ἠθικῆς σ᾽ ὅλο τόν κόσμο. Τό σκάνδαλο τῆς Ἰταλικῆς Στοᾶς Ρ 2 τό 1981 ἦταν μία ἀπό τίς μεγαλύτερες ἀποδείξεις γιά τή σχέση τῆς Μασονίας μέ τίς πολιτικές ἴντριγκες[10].

10. Μέ τήν πολιτική δραστηριότητά της ἡ Μασονία ἀποδεικνύεται ἀντιδημοκρατι­κή, ἀφοῦ ὑπονομεύει τήν λειτουργία τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος καί τήν ἐθνική ἀσφάλεια σέ κρίσιμες μάλιστα περιόδους. Κατά τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Πειραιῶς κ. Σεραφείμ «ἡ Λέσχη Μπίλντερμπεργκ εἶναι ὑπερστοά ... ἕνα αἴσχιστο διευθυντήριο παγκοσμιο­ποιήσεως, πού ἀπεργάζεται τήν διάλυση τοῦ Ἔθνους - Κράτους καί τήν προώθηση στίς μάζες τῆς ἰδέας τῆς ἀναγκαιότητος μιᾶς παγκόσμιας ὑπερ­κυβερνήσεως»[11]. Καταφάσκει, λοιπόν, τούς στόχους τῆς Παγκοσμιο­ποιή­σεως, πού εἶναι ἡ ἰσοπέδωση καί πολτοποίηση ὅλων τῶν ἐθνῶν τῆς γῆς. Διότι καί οἱ πολιτικοί στόχοι τῆς Μασονίας ἀναδεικνύονται σέ μιά παγ­κόσμια προοπτική. Ἡ τεκτονική Ἑταιρεία Ἰλλουμινάτοι προβάλλει ἀπρο­κάλυπτα καί ὑποστηρίζει τόν σχηματισμό τῆς «παγκόσμιας κυβέρνη­σης», ὅπως καί οἱ πολιτικοί ἡγέτες, πού ἔχουν ἰδιαίτερη σχέση μέ τή Λέ­σχη Μπίλντερμπεργκ. Παράλληλα ἡ Μασονία ἐκπαιδεύει τά μέλη της «ἔτσι ὥστε νά ἀποκτοῦν ἀσυνείδητα ἀκρισία πάνω σέ σημαντικά ἐθνικά θέματα»[12].

11. Ἐξ ἄλλου, οἱ φρικτοί ὅρκοι πού δίνουν οἱ Μασόνοι κατά τίς μυήσεις τους εὐτελίζουν τό ἀνθρώπινο πρόσωπο καί διχάζουν τήν κοινωνία, διότι γίνεται διάκριση μεταξύ τῶν «καθαρῶν» Μασόνων καί τῶν «βεβήλων», ὅλων δηλαδή τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, μέ συνέπεια τόν ἀποκλεισμό τῶν οἰκονομικά ἀσθενῶν, τῶν ἀγροτῶν, τῶν ἐργατῶν καί τῶν μαύρων ἀπό τούς κόλπους της. Ἀλλά καί οἱ Τέκτονες χαμηλῶν βα­θμῶν ἀγνοοῦν τά εἰς τίς ὑψηλότερες βαθμίδες τεκταινόμενα. «Οἱ ἀμύητοι εἰς τούς ἀ­νωτέρους μασονικούς βαθμούς ἀποτελοῦν τραγικά θύμα­τα πρωτοφανοῦς ἀπάτης...»[13].

12.   Εἶναι, λοιπόν, εὐνόητο ὅτι ὁ ἰσχυρισμός τῶν Ἑλλήνων Τεκτόνων, ὅτι παραμέ­νουν πιστοί ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἀποδεικνύει, ὅτι ἀγνοοῦν τόν Χριστιανισμό στό σύ­νολό του ἤ ὅτι μᾶς ἐξαπατοῦν. Αὐτό δέ, διότι δέν φανερώνουν τήν ἀληθινή ταυτότητά τους. Γι᾽ αὐτό ἰσχύει ἀπολύτως καί πάντοτε τό ἀσύμπτωτο καί ἀσυμβίβαστο τῆς ἰ­διότητας τοῦ τέκτονος καί τοῦ (ὀρθοδόξου) Χριστιανοῦ. Αὐτό εἶναι ἡ διαπίστωση ὅ­λων τῶν Ὀρθο­δόξων, πού ἔχουν ἀσχοληθεῖ συστηματικά μέ τή Μασονία. Ὁ Μασονι­σμός, συγκαταλέγοντας καί τόν Χριστό μεταξύ τῶν «μυστῶν» του, ἐπιδιώκει τήν πα­γίδευση τῶν Χριστιανῶν, προσπαθώντας νά δημιουργή­σει τήν ἐντύπωση, φυσικά στούς ἀθεμελιώτους στήν χριστιανική πίστη, ὅτι στούς κόλπους του σώζεται ὁ Χρι­στός τῶν Ἁγίων μας. Αὐτό ὅμως πού ἐπιτυγχάνει εἶναι ἡ κακοποίηση καί τοῦ Ἀρχη­γοῦ τῆς πίστεώς μας, μέ τήν ἄρνηση τῆς μοναδικότητας καί ἀποκλειστικότητάς του στή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου (Πράξ. 4,12). Κατά τόν ἀείμνηστο Μη­τρο­πολί­τη Ἐλευθερουπόλεως κυρόν Ἀμβρόσιον, «ἡ μύησις εἰς τόν Μασονισμόν παντός Ὀρ­θοδόξου Χριστιανοῦ ἀποτελεῖ ... ἀποκήρυξιν τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καί προσχώρη­σιν εἰς ἄλλην θρησκείαν». Ἀλλά καί ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τό 1933 διεκήρυξε, ὅτι «δέον τά πιστά τῆς Ἐκκλησίας τέκνα, ὅπως ἀπέχωσι τοῦ Μα­σονισμοῦ».

13. Στό σημεῖο ὅμως αὐτό διαπράττονται ἐγκληματικά λάθη ἀπό τούς Ἱεράρχες ἐκείνους, πού, δεχόμενοι διά τίς Μητροπόλεις τους δωρεές ἤ χρηματικές προσφορές ἀ­πό μασονικές στοές, προάγουν καί ἐνισχύουν τήν δράση τους. Τά εὐχαριστήρια γράμ­ματα τῶν Μητροπολιτῶν αὐτῶν δημοσιεύονται κατόπιν στά τεκτονικά περιοδικά καί γίνονται ἔτσι ἡ καλύτερη διαφήμιση τῆς Μασονίας, καί ταυτόχρονα παραπλάνηση τῶν ἀδυνάτων καί ἀπληροφορήτων μελῶν τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος. Ἐξ ἄλ­λου, Πατριάρχες καί Πατριαρχεῖα ἀπονέμουν συχνά παράσημα καί ἄλλες διακρίσεις σέ γνωστούς ἐπισήμους Μασόνους, ὅπως δέ ὑπῆρξαν καί περιπτώσεις -εὐτυχῶς ὄχι πολλές, ἀλλά πολύ χαρακτηριστικές- τῆς εἰσόδου καί ἐντάξεως Πατριαρχῶν καί ἄλλων Ἱεραρχῶν σέ Στοές. Αὐτό γίνεται γιά τήν ἐξασφάλιση, κατά τή γνώμη τους, ὑποστηρίξεως ἐκ μέρους τῆς Μασονίας. Στήν οὐσία ὅμως πρόκειται γιά προδοσία τῆς ἀμωμήτου Πίστεώς μας καί ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας, συγχρόνως δέ καί ἔκπτωση ἀπό τῆς ἀξίας τοῦ Κληρικοῦ καί Ποιμένος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος.

14. Ὑπάρχει ὅμως καί κάτι ἀκόμη χειρότερο. Δέν γίνονται οἱ πρέπουσες ἐνέργειες γιά τήν διάψευση τῶν ἀναγραφομένων στά τεκτονικά περιοδικά ὀρθοδόξων Κληρι­κῶν ὡς μασόνων. Τί ἄλλο ὅμως ἐπιτυγχάνει ἡ σιωπή αὐτή παρά νά ἐπιβεβαιώνει τούς ἰσχυρισμούς τῶν Τεκτόνων; Καί ναί μέν ἡ Μασονία, διά τήν πρόκληση ἐντυ­πωσιασμοῦ, ἀναφέρει Ἱεράρχες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὡς μέλη της, ἀλλά μετά τόν θάνατό τους, ὁπότε δέν εἶναι δυνατόν νά λάβουν ἐκ τῶν συκοφαντουμένων τήν δέουσα ἀπάντηση. Εἶναι ὅμως δυνατόν –καί ἀναγκαῖον- οἱ Ἐκκλησίες, Κληρικοί τῶν ὁ­ποίων παρουσιάζονται ἀπό τήν Στοά ὡς τέκτονες, νά διαψεύδουν δημόσια καί ἔν­τονα τά μασονικά δημοσιεύματα, καί διά τήν ἀποκατάσταση τῆς μνήμης τῶν δῆθεν μα­σόνων Κληρικῶν, ἀλλά καί διά τήν καθησύχαση τῶν ψυχῶν τῶν πιστῶν καί τόν ἐκ νέου τονισμό τοῦ ἀσυμβιβάστου τῆς ἰδιότητος τοῦ μασόνου μέ ἐκείνην τοῦ Ὀρθοδόξου πιστοῦ.

15. Δι᾽ αὐτό χαιρετίζουμε εὐγνωμόνως τήν σθεναρά στάση τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ ἀπέναντι στόν ἰσχυρισμό τῆς Μασονίας, ὅτι ἐξέ­χων Ἕλλην ἱερωμένος ἐμυήθη προσφά­τως εἰς τόν 18ο βαθμόν καί ὅτι ἔχουν ἐνταχθεῖ στούς κόλπους της ἀκόμη τρεῖς Κληρικοί. Ὁ ἅγιος Πειραιῶς εὐθαρσῶς διεκήρυξε, ὅτι θά ὑποβάλει μήνυση, γιά νά ἀποδειχθεῖ, ὅτι «ἐκτός ἀπό σατανολάτρες οἱ Μασόνοι εἶναι καί συκοφάνται τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», καί ὅτι θά φέρει τό θέμα εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας. Τό ἀποτέλεσμα ἦταν νά ἀπαντήσουν οἱ Μασόνοι, ὅτι «ἔκαμαν λάθος»![14].

16. Εἶναι, ἐπίσης, λίαν τιμητικόν δι᾽ αὐτήν, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλη­σία στό ἑλληνό­φωνο τμῆμά της, ἔλαβε ἐνωρίς θέση ἀπέναντι στόν Τε­κτονισμό, ὑπογραμμί­ζοντας τόν σκοτεινό ρόλο του καί τήν ἀντιχριστιανι­κότητά του. Ἡ πρώτη θεωρητική κατα­δίκη τοῦ Τεκτονισμοῦ στό κλίμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἔγινε σχεδόν σύγ­χρονα μέ τήν ἵδρυση Στοῶν στήν «καθ᾽ ἡμᾶς Ἀνατολήν». Μαρτυρία ἁγιορειτικοῦ χει­ρογράφου ἀναφέρει τήν ἔκδοση συνοδικοῦ καταδικαστικοῦ γράμματος κατά τῆς Μα­σονίας τό 1745[15]. Ὁ πατριαρχικός ἐπίσης ἀφορισμός τοῦ 1793 (πατριάρ­χης Νεόφυ­τος Β΄) συμπεριελάμβανε «τούς Βολταίρους καί Φρανκμα­ζόνας καί Ροσσούς καί Σπι­νό­ζας», τούς πρωτεργάτες δηλαδή τῆς Γαλλι­κῆς Ἐπαναστάσεως. Ἐπαινοῦμε ἐπίσης τήν σεπτή Ἱεραρχία τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας διά τήν ἐπανειλημμένως ἐπίσημη κατα­δίκη τῆς Μασονίας (1933, 1968, 1972 καί 1996), ὡς καί εἰς τά «Πρός τόν Λαό» δημο­σιευόμενα κατά καιρούς (1984 καί 1996) κείμενά της, γιά τήν προφύλαξη τοῦ Ποιμνίου ἀπό τή μασονική λύμη. Ἱεράρχαι ἐπίσης στό παρελθόν, ὅπως οἱ πρ. Φλωρίνης Αὐ­γουστῖνος καί Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβρόσιος, κατεδίκασαν ἐπανειλημμένως στούς λό­γους καί τά δημοσιεύματά τους τήν μασονική πλάνη, προφυλάσσοντας τό ὀρθόδοξο ποίμνιο ἀπό τόν μασωνικό κίνδυνο. Τό παράδειγμα αὐτῶν ἀκολουθοῦν καί σήμερα πολλοί Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες μας, οἱ ὁποῖοι δέν παύουν μέ δηλώσεις, ἀρθρο­γραφία καί βιβλία τους νά διαφωτίζουν τό Ποίμνιο καί ὁλόκληρο τόν Ὀρθόδοξο κόσμο.

17. Πέρα ὅμως ἀπό τήν συνεχή πληροφόρηση τοῦ ποιμνίου στίς Ἐνορίες μας εἶναι ἀνάγκη νά διαμορφωθεῖ ἡ ἀναγκαία ποιμαντική στήν ἀντιμετώπιση τοῦ Τεκτονισμοῦ, ἀλλά καί τῶν Ὀρθοδόξων ἐκείνων, πού παρασύρθηκαν ἀπό τή Μασονία. Δέν πρέπει νά λησμονεῖται, ὅτι ἡ προσευχή εἶναι τό μεγαλύτερο καί στήν περίπτωση αὐτή ὅπλο μας[16]. Εἶναι ἀνάγκη ὅμως νά ἀπαγορεύεται ἡ συμμετοχή ἀποδεδειγμένα ἐνεργῶν μασόνων στά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι μόνο στή Θεία Κοινωνία, ἀλλά καί ὡς ἀναδόχων σέ βαπτίσεις. Ἐπίσης, μόνιμη μέριμνα τῶν ἐφημερίων πρέπει νά εἶναι ἡ κατηχητική ἐνημέρωση καί στήριξη τῶν οἰκογενειῶν ἐκείνων, πού κάποιο μέλος τους ἀνήκει σέ τεκτονική στοά, γιά τήν χριστιανική ἀντιμετώπισή τους.

18. Περισσότερο ὅμως δραστική πρέπει νά εἶναι ἡ στάση τῆς Ποιμαίνουσας Ἐκ­κλησίας ἀπέναντι στούς Χριστιανούς ἐκείνους, πού πιστεύουν ὅτι παραμένουν ὀρθόδοξοι Χριστιανοί παρά τήν ἔνταξή τους στή Μασονία. Ὅλοι αὐτοί εἶναι ἀνάγκη νά ἐνημερωθοῦν καί νά κατηχηθοῦν, ἀλλά πολύ περισσότερο ἐκεῖνοι, πού ἐκφράζουν τήν ἐπιθυμία νά ἐγκαταλείψουν τή Μασονία καί νά ἐπιστρέψουν στή Μητέρα Ἐκκλη­σία. Καί αὐτοί εἶναι ἀνάγκη νά κατηχηθοῦν, διότι ἡ ἐγκατάλειψη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος εἶναι καρπός πλημμελοῦς ἐντάξεως σ’ αὐτό καί ἀγνοίας τῆς ὀρθοδόξου Ἀληθείας. Οἱ ἄγευστοι ὀρθοδόξου ἐμπειρίας εὔκολα πέφτουν θύματα τῶν προση­λυτιστῶν ὅλων τῶν αἱρέσεων καί τῆς Μασονίας. Ἡ ἐπιστροφή στήν Ἐκκλησία πρέπει νά γίνεται μέ ὑπογραφή λιβέλλου, ὅπως συμβαίνει μέ ὅλους τούς ἐξ αἱρέσεων ἐπιστρέφοντες. Πόσο μᾶλλον, πού ὁ Τεκτονισμός δέν εἶναι μία «χριστιανική» αἵρεση, ἀλλά παναίρεση καί σατανική θρησκεία. Μετά δέ τόν λίβελλο ἀπαιτεῖται ἀπαραίτητα ἡ ἀναμύρωση τοῦ ἐπιστρέφοντος, ἄν εἶχε μυηθεῖ εἰς ὁποιονδήποτε μασονικό βαθμό. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, ὅταν γίνει τεκμηριωμένα γνωστή ἡ εἴσοδος ὀρθοδόξου Κληρικοῦ στή Μασονία, εἶναι ἐπιταγή τῆς Συνοδικῆς παραδόσεώς μας ἡ καθαίρεσή του, «ἵνα καί οἱ λοιποί φόβον ἔχωσι» (Α΄ Τιμ. 5,20).

19. Στηρίζουμε ἐκθύμως τό Ψήφισμα, πού ὑπέβαλε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολί­της Πειραιῶς κ. Σεραφείμ στή Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας (19.11.2012)[17] γιά μία νέα καταδίκη τῆς Μασονίας, ἐπιτακτική σήμερα καί ἐπιβαλλόμενη ἀπό τή νέα θρασεῖα ἐπίθεση τῆς Στοᾶς κατά τῆς Ἐκκλησίας, μέ τήν καταγγελία γιά δῆθεν προσχώρηση Ἱεραρχῶν σ’ αὐτήν. Ἡ καταδίκη θά εἶναι καί νέα ὁμολογία τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας μας διά τήν ἀπουσία κάθε σχέσεως Ἱεραρχῶν μας μέ τόν Τεκτονισμό[18].

20. Εἶναι, τέλος, χρέος τῆς Πολιτείας ἡ ἀνάκληση τῶν περί τῆς Μασονίας διατα­γμάτων της καί διάλυση τῶν μασονικῶν Στοῶν. Ἐπίσης εἶναι ἀνάγκη διαλύσεως τοῦ Τεκτονικοῦ Ἱδρύματος, διότι ἐμφανίζεται ὡς Ἵδρυμα, ἐνῶ, κατά τόν Ἅγιον Πειραιῶς, νομικά ἔχει ἐκφύγει τῶν σκοπῶν τῆς Ἱδρύσεώς του. Ὁ Τεκτονισμός δέν εἶναι «γνωστή θρησκεία» (ἄρθρο 13,2 τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος), ἡ δέ ἵδρυση τοῦ Τεκτονικοῦ Ἱδρύματος εἶναι καρπός ψεύδους καί ἐξαπατήσεως τῆς Πολιτείας, τῆς Δικαιοσύνης καί τῆς Κοινωνίας[19].

Γιά τή Σύναξη Κληρικῶν καί Μοναχῶν

Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος Ἀναστασίου

Προηγούμενος Ἱ. Μ. Μεγ. Μετεώρου

Ἀρχιμ. Σαράντης Σαράντος

Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου, Ἀμαρούσιον Ἀττικῆς

Ἀρχιμ. Γρηγόριος Χατζηνικολάου

Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Ἁγίας Τριάδος, Ἄνω Γατζέας Βόλου

Γέρων Εὐστράτιος Ἱερομόναχος

Ἱ. Μ. Μεγίστης Λαύρας Ἁγ. Ὄρους

Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός

Ὁμότιμος Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης

Ὁμότιμος Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

[1]. «Ὑποπρακτορεῖα τῆς πλάνης» ἀποκαλεῖ εὐθαρσῶς ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπο­λίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ τίς ὀργανώσεις Ρόταρυ, Λάϊονς, ΧΑΝ, ΧΕΝ, Προσκόπους, Ρόσιτερς (Μασονία ἡ θρησκεία τοῦ Ἀντιχρίστου, ἔκδ. ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ, Ἀθήνα 2012, σ. 56).

[2]. Διά τήν ἐγκατάσταση καί πορεία τῆς Μασονίας στήν ὀρθόδοξη Ἀνατολή βλ. Αγαπίου Κολυβα Παπαντωνάτου, Ἀνατροπή τῆς Φραγμασωνικῆς Πίστεως (1782), ἐκ­δίδουν π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός - Χαράλαμπος Α. Μηνάογλου, Πρότυπες Θεσσα­λι­κές Ἐκδόσεις, Τρίκαλα - Ἀθήνα 2007, σ. 9 ἑπ. Κατά τόν καλό γνώστη τῶν πραγμάτων Στηβεν Ράνσιμαν, «οἱ ἰδέες τοῦ Τεκτονισμοῦ τόν ΙΘ΄ αἰ. ἦσαν ἐχθρικές πρός τίς ἀρχαῖες ἐκκλησίες». Μέ τήν εἰσχώρηση μάλιστα καί μερικῶν Ἑλλήνων ἐκκλησια­στικῶν στή Μασονία ἐπιτεύχθηκε ἠ «ἐξασθένηση τῆς ἐπιρροῆς τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλη­σίας». (Βλ. Στ. Ράνσιμαν, Ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία ἐν αἰχμαλωσίᾳ, μετάφρ. Ν. Κ. Παπαρ­ρόδου, Ἀθήνα 1979, σ. 688).

[3]. Βλ. π. Γ. Δ. Μεταλληνου, «Ὁ Τεκτονισμός στήν “καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολήν”», στό βιβλίο τοῦ Ἰδίου, Μαρτυρίες γιά θέματα πνευματικά καί κοινωνικά, Ἐκδ. «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2010, σ. 53 ἑπ.

[4]. Βλ. παραπάνω σημ. 2.

[5]. «Πρᾶξις περί Μασονίας» τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

[6]. Στό Μασονικό Περιοδικό «Πυθαγόρας-Γνώμων», 1935, σέ ἄρθρο τοῦ θεωρητικοῦ τῆς Στοᾶς Α. Πάικ (PIKE) διαβάζουμε: «Ὁ Ἐλευθεροτεκτονισμός ἐπιδιώκει τήν διάδοσιν μόνον τοῦ ἰδικοῦ του ‘πιστεύω’, καθ’ ὅ ἡ παγκόσμιος θρησκεία διδάσκεται ὑπό τῆς φύσεως καί τῆς λογικῆς. Αἱ Τεκτονικαί Στοαί δέν εἶναι Ναοί Ἰουδαϊκοί ἢ Μουσουλμανικοί ἤ Χριστιανικοί. Ὁ Τεκτονισμός ἐπαναλαμβάνει τάς ἠθικάς ἀρχάς ὅλων τῶν θρησκειῶν... Ἀπανθίζει ἐξ ὅλων τῶν ‘πιστεύω’, τό καλόν...». Πρβλ Ν. Ψαρουδάκη, Μασονία. Ἡ Ἔχιδνα τοῦ Σιωνισμοῦ, ἔκδ. Ὀρθόδοξο Μέτωπο, Ἀθήνα 1991, σ. 116/117.

[7]. Ἀρχιμ. Επιφανιου Θεοδωροπουλου, Ἡ Μασονία ὑπό τό φῶς τῆς ἀληθείας, ἔκδ. Πάτμος, Ἀθῆναι 1965, σ. 18. Ὁ στόχος παραμένει πάντα σαφής καί συγκεκριμένος: Εἶναι ἡ προώθηση τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ στά ὅρια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (διαχριστια­νικοῦ καί διαθρησκειακοῦ) μέ τήν ἀπαξίωση κάθε θρησκευτικῆς παραδόσεως καί τῶν ἰδανικῶν.

[8]. «Ἀνοικτή Ἐπιστολή πρός τό Ὓπατο Συμβούλιο τοῦ 33ου τῆς «Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος», Ἐφημ. «Ὁρθόδοξος Τύπος», 30.11.2012.

[9]. Paul Naudon, Ὁ Ἐλευθεροτεκτονισμός, μετάφρ. Γεωργίου Ζωγραφάκη, Ἀθήνα 1996, σ. 109/110.

[10]. Ἡ Στοά, σέ συνεργασία μέ τή Μαφία καί τήν ἀμερικανική CIA καί τήν Τράπεζα τοῦ Βατικανοῦ συμμετεῖχε στήν ἀνατροπή τῆς Ἰταλικῆς Δημοκρατίας καί τήν ὑπαγωγή της στήν ἐξάρτηση ἀπό τίς Η.Π.Α. Βλ. Ν. Ψαρουδάκη, Μασονία. Ἡ ἔχιδνα..., ὅπ. π., σ. 90-98. Κ. Τσαρούχα, Ἡ Μασονία στήν Ἑλλάδα, ἔκδ. Ἑλληνικά Γράμματα, ἈΘήνα 2004.

[11]. Βλ. ἄρθρο του στήν ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τύπος», 1-5-2009. Στό τεκτονικό περιοδικό Ἰλισσός, Ἰούλιος 1956, σ. 66, διαβάζουμε ὅτι «Ἡ παγκόσμιος Κυβέρνησις κατέστη ἀνάγκη».

[12]. Βλ. Βασ. Λαμπρόπουλου, Τό μαῦρο Λεξικό τῆς Μασονίας, Ἀθήνα 2001, σ. 13.

[13]. Στό ἴδιο, σ. 7 ἑπ.

[14]. Βλ. Ἐφημ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», φ. 139/2012, σ. 7.

[15]. Βλ. Αγαπιου Κολυβα ..., ὅπ. π., σ. 12.

[16]. Πρβλ. τήν εὐχή τῆς Λειτουργίας τοῦ Μ. Βασιλείου: «... τούς πεπλανημένους ἐπανάγαγε καί σύναψον τῇ ἁγίᾳ σου Καθολικῇ καί Ἀποστολικῇ Ἐκκλησίᾳ».

[17]. Βλ. στήν Ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τύπος» τῆς 30.11.2012 καί 7.12.2012. Πρβλ. καί τό Ψήφισμα τῆς ὀργανωμένης ἀπό τήν Ἐφημερίδα «Χριστιανική» στίς 29.11.2009 στόν Πειραιᾶ, ὑπό τήν αἰγίδα τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς Ἡμερίδος μέ θέμα: «Μασονία καί Νέα Τάξη. Σχέσεις τοῦ Τεκτονισμοῦ μέ τόν Χριστιανισμό, τήν Πολιτική καί τή Δημοκρατία». Ὁμιληταί ἦσαν: ὁ Σεβασμ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, πού ἀπηύθυνε Χαιρετισμό, καί οἱ: π. Γεώργιος Μεταλληνός, κ. Ἐμμ. Μηλιαράκης, Πρόεδρος τῆς «Χριστιανικῆς Δημοκρατίας» καί ὁ δημοσιογράφος κ. Κώστας Τσαρούχας.

[18]. Ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος κυρός Χριστόδουλος σέ ἕνα ἐγκύκλιο κείμενό του μέ τόν τίτλο «Γιατί δέν μπορεῖ νά εἶμαι μασῶνος» (1998) γράφει: «Ὡς Ἕλλην καί Ὀρθόδοξος Χριστιανός δέν μπορεῖ νά ἀνήκω στήν Μασωνία». Καί σημειώνει συμπερασματικά: «Ἡ Μασωνία κατά τήν Ἐκκλησία μας, εἶναι σύστημα ἀντιχριστιανικόν καί πεπλανημένον, διά τοῦτο καί δέν συμβιβάζεται ἡ ἰδιότης τοῦ Χριστιανοῦ μέ τήν ἰδιότητα τοῦ Μασώνου. Οἱ πιστοί ὀφείλουν νά ἀπέχουν τῆς Μασωνίας. Καί ὅσοι παρεπλανήθησαν καλοῦνται νά μετανοήσουν καί ἐπανέλθουν στούς κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας». Καί ἡ ἀκροτελεύτεια φράση τοῦ κειμένου: «Ἄν γίνω μασῶνος, πρέπει νά παύσω νά εἶμαι Ὀρθόδοξος καί Ἕλλην»! Συνεπῶς οὐδέν πρόβλημα ὑπάρχει, ἄν ἡ Ἱεραρχία μας, γιά μία ακόμη φορά, ἀνανεώσει τίς παλαιότερες διακηρύξεις της γιά τή Μασονία.

Συμπερασματικά, δέν μπορεῖ νά τίθεται ἐρώτημα, ἂν ὁ Μασονισμός ἔχει καταδικασθεῖ ἀπό τήν Ἐκκλησία μας. Διότι ἔχει ἐλεγχθεῖ ἐπανειλημμένα, καί μάλιστα ὡς συγκριτιστική πολιτικοθρησκευτική πολυεθνική Ὀργάνωση, ἀσυμβίβαστη πρός τόν Χριιστιανισμό ὡς Ὀρθοδοξία. Τόν πολιτικό του ρόλο σήμερα διεθνῶς πραγματοποιεῖ ἡ Λέσχη Bilderberg, πού ἔχει αἰχμαλωτίσει τήν πλειονότητα τῶν πολιτικῶν δυνάμεων τοῦ τόπου μας.

[19]. Τό Πολυμελές Πρωτοδικεῖο Ἀθηνῶν μέ τήν ὑπ᾽ ἀριθμ. 2060/6.12.1969 ἀπόφασή του θεωρεῖ τή Μασονία «μυστικήν ὀργάνωσιν ἄγνωστον κατά τό περιεχόμενον, οὐ μόνον εἰς τούς πολλούς, ἀλλά καί εἰς αὐτούς ἀκόμη τούς τέκτονας», γι’ αὐτό καί κατεδίκασε τή Μασονία. Τό 1984 καί μετά ἀπό πολλή ἀρθρογραφία καί προβληματισμούς ψηφίστηκε ἀπ᾽ τόν τότε ὑπουργό Δικαιοσύνης Γ. Α. Μαγκάκη νόμος, μέ τόν ὁποῖο ἀπαγορεύεται οἱ Δικαστές νά εἶναι καί Μασόνοι. Ὁ Ὑπουργός ἔκαμε τήν δήλωση (Ἐλευθεροτυπία 29.2.1984) ὅτι «σοβαρό πειθαρχικό ἀδίκημα (ἀποτελεῖ) ἡ συμμετοχή δικαστῶν σέ ὀργά­νωση, πού ἐπιβάλλει τήν μυστικότητα» (πρβλ. τόν Νόμο 1796/1968, ἄρθρο 40, § 7), ἐννοώντας προφανῶς τήν Μασονία.

ΠΗΓΗ: http://www.impantokratoros.gr/67D9F5DF.el.aspx 

Για περισσότερα απὸ 35 χρόνια ἔκρυβαν με τον καλύτερο τρόπο τον ορυκτὸ πλουτο της Ελλάδος. Τωρα που πλέον το άφησαν να μαθευτεί πουλούν τη γη με την επαίσχυντη δικαιολογία της δημιουργίας θέσεων εργασίας.

Ένα ρεπορταζ τρομακτικό από γαλλικό κανάλι που δεν θα δείτε ποτέ στην Ελληνική τηλεόραση....

«Για όλα», λέει ο Απόστολος, «να ευχαριστείτε τον Θεό». Πώς όμως είναι δυνατόν, απαντούν μερικοί, να ευχαριστούμε για όλα; Πώς να μην ξεσπά κανείς σε θρήνους και δάκρυα, όταν η ψυχή είναι βουτηγμένη στη λύπη εξαιτίας των διαφόρων συμφορών, και όταν κεντιέται από τις λόγχες του πόνου; Πώς να ευχαριστήσει τον Θεό, σαν νά 'ταν αυτά δωρεές και ευλογίες και όχι θλίψεις και βάσανα;

Αν ξεσπάσουν, λέει κάποιος, όλες εκείνες οι κατάρες που ξεστόμισε ο εχθρός μου εναντίον μου, πώς θα μπορέσω να ευχαριστήσω γι' αυτό τον Θεό; Αν ο θάνατος αρπάξει το μικρό παιδί μιας μάνας και την καταπληγώσει έτσι, που ο πόνος να είναι μεγαλύτερος από τις ωδίνες του τοκετού, πώς μπορεί αυτή να μη θρηνεί και να μην οδύρεται; Με ρωτάς πώς; Σου απαντώ: Αν αυτή η μητέρα σκεφθεί πως ο Θεός είναι στοργικότερος Πατέρας για το παιδί της, παρά αυτή που το έχει γεννήσει. Επιπλέον, ότι Εκείνος προνοεί και φροντίζει με πιότερη από τη δική της γνώση.

Γιατί λοιπόν δεν αφήνουμε τον Πάνσοφο Θεό να κυβερνήσει τα δημιουργήματά Του κατά το θέλημα Του; Γιατί αγανακτούμε σαν να χάνουμε κάτι από τα δικά μας υπάρχοντα και υποφέ­ρουμε για όσους πέθαναν, σαν αυτοί να έχουν, κατά κάποιο τρόπο, υποστεί κάποια αδικία; Να συλλογίζεσαι, λοιπόν, αγαπητέ μου, πως το παιδί σου δεν πέθανε, αλλά ότι γύρισε πίσω σ' Εκείνον που σου το έχει δωρίσει. Ούτε πέθανε ο φίλος σου, αλλά ότι έχει φύγει για ταξίδι· και απλά, ότι έχει πάρει λίγο νωρίτερα από μας το δρόμο, στον οποίο οπωσδήποτε και εμείς αργότερα θα πορευθούμε. Ας είναι η εντολή του Θεού διαρκώς στο νου σου, για να σε φωτίζει και να πλαταίνει το λογισμό σου, ώστε να ξεχωρίζεις σωστά και να εκτιμάς ανάλογα τα διάφορα συμβάντα της ζωής. Αν αυτή η εντολή κυβερνά την ψυχή σου, θα τη διδάσκει το νόημα του κάθε γεγονότος και δεν θα της επιτρέψει να επηρεάζεται απ' όλα όσα απροσδόκητα συμβαίνουν στη ζωή. Να υπομένεις και να είσαι προετοιμασμένος για να δεχθείς τα χτυπήματα, όπως ο βράχος που τον δέρνουν τα κύματα. Να μένεις έτσι στερεός και ακλόνητος στο ξαφνικό ανεμόδαρμα και στο ξέσπασμα των κυμάτων.

Θα πρέπει να μη σκέπτεσαι με λογισμό θνη­τού για το θάνατο κάποιου άλλου θνητού ανθρώπου. Γιατί αποδέχθηκες σαν κάτι αναπάντεχο το θάνατο του παιδιού; Αν σε είχε ρωτήσει κανείς τη στιγμή που γεννήθηκε το παιδί, πώς είναι το νεογέννητο, τί θα του απαντούσες; Δεν θα τού 'λεγες πως αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο από άνθρωπος; Αν όμως είναι άνθρωπος, είναι κατά συνέπεια θνητός. Πού είναι λοιπόν το παράξενο που ένας θνητός πέθανε; Δεν βλέπεις τον ήλιο που ανατέλλει και δύει; Δεν βλέπεις το φεγγάρι που γεμίζει και πάλι λίγο-λίγο χάνεται; Δεν βλέπεις τη γη που ανθίζει και μαραίνεται; Ποιό πράγμα έχει φύση αμετάβλητη και αναλλοίωτη; Κύτταξε ψηλά τον ουρανό και στη συνέχεια τη γη. Και αυτά δεν είναι αιώνια. Γιατί «ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν»· «τα αστέρια θα πέσουν από τον ουρανό, ο ήλιος θα σκοτεινιάσει και η σελήνη δεν θα φωτίζει», λέει η Αγία Γραφή (Ματθ. 24, 35· 29). Ποιό είναι λοιπόν το παράδοξο, αν και εμείς, που είμαστε μέρος του κόσμου, απολαμβάνουμε τα ίδια με αυτά που συμβαίνουν στη δημιουργία;

Έχοντας όλα αυτά στο νου σου, να υπομένεις ατάραχα όσα από αυτά τύχει να βρουν στη ζωή και εσένα. Δεν εννοώ βέβαια να στέκεσαι με απάθεια, ούτε με αναισθησία -γιατί τί αμοιβή μπορεί να δε­χθεί η αναισθησία- αλλά να σηκώνεις καρτερικά τον πόνο και τα βαριά χτυπήματα των συμφορών.

Να τα υπομένεις όλα σαν γενναίος αγωνιστής που φανερώνει τη δύναμη και την ανδρεία του, όχι μονάχα με την αντίσταση που προβάλλει προς τους αντιπάλους του, αλλά και με την αντοχή του στα χτυπήματα που καταφέρνουν αυτοί εναντίον του. Να κρατάς την ψυχή σου ορθή και ακαταπόνητη και έτσι να ξεπερνάς κάθε τρικυμία. Η στέρηση αγαπημένου παιδιού ή προσφιλούς συζύγου ή κά­ποιου συγγενή και φίλου, δεν μπορεί να λογιασθεί ως συμφορά για όποιον είναι προετοιμασμένος και για εκείνον που κατευθύνεται από ώριμη σκέψη και δεν περνά τη ζωή του όπως του τυχαίνει και όπως έρχεται. Γιατί, πράγματι, ο χωρισμός από τα οικεία πρόσωπα είναι δυσβάσταχτος, ακόμη και στα άλογα ζώα. Μού 'τυχε μάλιστα, να δω κάποτε ένα βόδι στο παχνί του που δάκρυζε, γιατί είχε ψοφήσει το βόδι που είχε ταίρι στο ζυγό. Και τα άλλα επίσης ζώα μπορούμε να τα δούμε να εξαρτώνται από τα άλλα ζώα ή από τα πράγματα που έχουν σχέση με την καθημερινή ζωή τους. Δεν είναι άλλωστε παράξενο το ότι μια μακροχρόνια σχέση γεννά μια καλή φιλία. Το να θρηνεί όμως κανείς εξαιτίας της απώλειας ενός προσώπου που τον έδενε μαζί του ένας μακροχρόνιος δεσμός, είναι εντελώς παράλογο πράγμα. Έχεις, για παράδειγμα, παντρευθεί μια ευχάριστη και χαρούμενη γυναίκα, που σε κάνει και εσένα χαρούμενο και ευτυχισμένο, που πολλαπλασιάζει όλα τα αγαθά, χωρίς να στέ­κεται στα δυσάρεστα. Και αυτή η γυναίκα έφυγε ξαφνικά και απροσδόκητα από αυτή τη ζωή.

Μην εξαγριωθείς μ' αυτό που συνέβη, ούτε να το ρίξεις στην τύχη, σαν να μην υπάρχει Θεός που κυβερνά τον κόσμο. Να μην πεις ότι ο Δημι­ουργός είναι κακός και μολύνεις με τέτοιες ιδέες το νου σου, πέφτοντας σε βαριά θλίψη. Να μη φύγεις δηλαδή από τα όρια της ευσεβούς ζωής και του σωστού ήθους. Η συζυγία ασφαλώς σας έκανε ως «ένα άνθρωπο» (Γεν. 2, 24 πρβλ. και Ματθ. 19, 5) γι' αυτό έχει ανάγκη από πολλή κατανόηση εκείνος που υποφέρει αυτό τον βίαιο χωρισμό. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι σου επιτρέπεται να σκέπτεσαι ή να λες ανάρμοστα πράγματα.

Σκέψου πως ο Θεός που μας έπλασε μας χάρισε την ψυχή. Εκείνος όρισε να επιλέγουμε τον τρόπο της ζωής μας και να φεύγουμε από αυτή τη ζωή κάτω από διαφορετικές συνθήκες. Διότι σε άλλον ο Θεός οικονόμησε να ζήσει στη γη περισσότερο και σε άλλους -ανάλογα με τη δικαι­οσύνη και την πανσοφία Του και για ανεξερεύνητους για μας λόγους- να ελευθερώνονται από τα δεσμά αυτού του σώματος σε πιο νεαρή ηλικία. Όπως λοιπόν γίνεται με τους φυλακισμένους, που άλλων οι ποινές διαρκούν περισσότερο και άλλων λιγότερο, έτσι συμβαίνει και με τις ψυχές, άλλες κρατιούνται περισσότερο σ' αυτή τη ζωή και άλλες λιγότερο, ανάλογα με ό,τι τους αξίζει.

Ο Πάνσοφος Θεός μας δημιούργησε με αιώ­νια προοπτική, την οποία ο ανθρώπινος νους δεν είναι σε θέση να προσλάβει. Εκείνος γνωρίζει όλες τις λεπτομέρειες που αφορούν στη ζωή του καθενός μας. Δεν άκουσες τον προφήτη Δαυίδ που λέει, «ελευθέρωσε από τη φυλακή την ψυχή μου» (Ψαλμ. 141, 8); Δεν θυμάσαι τι είπε ο δίκαιος Συμεών, όταν δέχθηκε στις αγκάλες του τον Κύριό μας; Τί αναφώνησε; Δεν είπε «τώρα απόλυσε από τη ζωή τον δούλο Σου, Δέσποτα» (Λουκ. 2, 29); Αυτός που βιάζεται για την αιώνια ζωή, του είναι η παραμονή στη γη βαρύτερη από κάθε κόλαση και φυλακή. Μη ζητάς λοιπόν να συμβεί και με τις ψυχές εκείνο που θα σου άρεσε. Συλλογίσου καλύτερα, ότι καθετί γήινο φεύγει από τη ζωή και ότι οι άνθρωποι μοιάζουν με οδοιπόρους, που συνήθως βαδίζουν μαζί με άλλους συνοδοιπόρους τους και που, λόγω της συμπόρευσης, έχουν συνδεθεί μεταξύ τους.

Οι οδοιπόροι, επειδή γνωρίζουν ότι δεν θα συμπορεύονται για πολύ και ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να αλλάξουν κατεύθυνση και να χωρίσουν, δεν αφήνουν την καρδιά τους να προσκολλάει στους συνοδοιπόρους τους. Αλλά, έχοντας καθένας στο νου του το σκοπό, για τον οποίο οδοιπορεί, τραβάει τον δικό του δρόμο.

Το ίδιο συμβαίνει και μ' αυτούς που έχουν συνδεθεί με δεσμούς γάμου ή με κάποια άλλη σχέση αυτής της επίγειας ζωής. Καθένας δηλαδή έχει το δικό του τέρμα. Εφόσον έτσι συνέβη και έχουν συνδεθεί μεταξύ τους με επίγειους δεσμούς, είναι φυσικό να χωρισθούν και να αλλάξουν πο­ρεία, όταν τερματισθεί και καταλυθεί η παραμονή τους στην εφήμερη αυτή ζωή. Είναι λοιπόν χαρακτηριστικό ευγνώμονος ψυχής, το να μη δυσα­νασχετεί για το χωρισμό, αλλά να ευχαριστεί τον Θεό που είχε τόσο χρόνο τέτοιο συνοδοιπόρο.

Εσύ, όμως, άνθρωπέ μου, όταν ζούσε η γυ­ναίκα σου ή ο φίλος σου ή το παιδί σου ή οποιοσ­δήποτε άλλος από αυτούς που τώρα θρηνείς, δεν ευχαριστούσες τον Θεό για ό,τι είχες. Δεν ευγνωμο­νούσες Εκείνον που σου τα χάριζε. Αλλά, αντίθετα, Τον κατηγορούσες γι' αυτά που δεν είχες και για ό,τι θεωρούσες ότι σου έλειπε. Αν θα ζούσες, για παράδειγμα, μόνος με τη γυναίκα σου, τότε θα παραπονιόσουν γιατί δεν θα είχες παιδιά. Και αν πάλι είχες παιδιά, θα γκρίνιαζες γιατί δεν θα είχες πλούτη ή γιατί θα έβλεπες μερικούς, που δεν θα τους συμπαθούσες, να ευημερούν.

Πρόσεχε λοιπόν μήπως γι' αυτή τη στέρηση έχουμε γίνει εμείς αιτία. Και αυτό, γιατί δεν ήμα­σταν ευχαριστημένοι με αυτούς που είχαμε -όταν εκείνοι ήταν στη ζωή- και τώρα μόλις έφυγαν από τον κόσμο, τους κλαίμε και νιώθουμε πως μας λείπουν και τους στερούμαστε. Επειδή δεν ευχαρι­στούμε τον Θεό για ό,τι έχουμε, γι' αυτό ο Θεός μας τα στερεί, ώστε να συναισθανθούμε την ευεργεσία. Συμβαίνει σε μας αυτό ακριβώς που γίνεται με τα μάτια μας. Αυτά δεν είναι δυνατόν να ξεχωρί­σουν τα γράμματα και να διαβάσουν το κείμενο, όταν το βιβλίο είναι κολλημένο στα βλέφαρα, αλλά χρειάζεται την κανονική απόσταση, για να μπορέ­σουν να δουν τις λεπτομέρειες των στοιχείων. Έτσι είναι και οι αχάριστες ψυχές. Έρχονται δηλαδή σε συναίσθηση, όταν χάσουν αυτό που είχαν. Γιατί, όσο απολάμβαναν τα αγαθά, δεν ευγνωμονούσαν Εκείνον που τους τα είχε χαρίσει. Μόλις όμως τα έχασαν, τότε θυμήθηκαν και άρχισαν να αναπολούν με ευχαρίστηση ό,τι στο παρελθόν απολάμβαναν, χωρίς όμως να το εκτιμούν.

Καθένας μας, αν έχει ευγνώμονα καρδιά, οφείλει να ευχαριστεί σε κάθε περίσταση και για καθετί τον Θεό. Να ευγνωμονεί τον Θεό για καθετί που ζει και για ό,τι Εκείνος του έχει χαρίσει. Όλοι μας έχουμε τόσα να αναλογισθούμε. Και μάλιστα, όχι δυσάρεστα και θλιβερά, αλλά ευχάριστα. Βλέποντας λοιπόν τα χειρότερα, υπολογίζει τη μεγάλη αξία που έχουν όσα κατείχε στο παρελθόν και όσα τώρα απολαμβάνει. Είσαι δούλος; Αλλά υπάρχουν άλλοι σε χειρότερη μοίρα από σένα. Να ευχαριστείς τον Θεό γιατί τουλάχιστον δεν έχεις καταδικασθεί να γυρίζεις τη μυλόπετρα και δεν σε ξυλοφορτώνουν.

Ποτέ δεν θα λείψουν οι αφορμές για να ευχα­ριστεί κανείς τον Θεό, ακόμη και στην περίπτωση που βρίσκεται σε κατάσταση δουλείας. Μπορεί να ευχαριστείς τον Θεό γιατί δεν είσαι δεμένος με χειροπέδες ή στο ξύλο. Αλλά και εκείνος που είναι δεμένος έχει λόγους να ευχαριστεί τον Θεό και μόνο για το ότι είναι στη ζωή. Γιατί βλέπει τον ήλιο, γιατί αναπνέει τον αέρα, για τα πάντα πρέπει να ευχαριστεί.

Σε τιμωρούν άδικα; Να χαίρεσαι καθώς θα αναλογίζεσαι και θα ελπίζεις στα αιώνια. Καταδικάσθηκες δίκαια; Και πάλι να ευχαριστείς γιατί τιμωρείσαι για τις πράξεις σου, αλλά δεν θα κατακριθείς αιώνια για τα αμαρτήματά σου. Έτσι λοιπόν, σε κάθε περίπτωση της ζωής του, μπορεί ο ευγνώμονας να βρίσκει αφορμές, για να ευχαριστεί τον Ευεργέτη του.

Δυστυχώς όμως σήμερα οι περισσότεροι άν­θρωποι έχουν πάθει αυτό που συμβαίνει στους αχάριστους και στους γκρινιάριδες. Γιατί αυτοί περιφρονούν όσα έχουν και δεν τα εκτιμούν. Αντί­θετα, επιθυμούν ό,τι στερούνται και ό,τι δεν έχουν. Γιατί με το να μην υπολογίζουν και με το να μην εκτιμούν όσα έχουν -και όσα οι άλλοι στερούνται- και με το να συγκρίνουν τον εαυτό τους με εκεί­νους που έχουν περισσότερα, στενοχωριούνται και θλίβονται, λες και ήταν ιδιοκτήτες αυτών που οι άλλοι έχουν και σαν να τους τα έχουν πάρει εκείνοι άδικα. Έτσι ο δούλος λυπάται γιατί δεν είναι ελεύθερος. Θλίβεται γιατί δεν κατάγεται από ονομαστή γενιά και γιατί δεν έχει να ονοματίσει επτά ένδοξους προγόνους του, οι οποίοι θα ήταν διακεκριμένοι για τα όμορφα άλογά τους ή που θα είχαν αναδειχθεί νικητές στις θηριομαχίες.

Αυτός που κατάγεται από ονομαστή γενιά μεμψιμοιρεί γιατί δεν είναι πλούσιος. Ο πλούσιος λυπάται γιατί δεν κυβερνά έθνη και λαούς. Ο στρατηγός θά 'θελε να είναι βασιλιάς. Ο βασιλιάς στενοχωριέται γιατί δεν κυβερνά όλα τα έθνη και τους λαούς της γης. Και με λίγα λόγια, κανείς και για τίποτα δεν ευχαριστεί τον Ευεργέτη.

Εμείς όμως, ας παραβλέψουμε εκείνα που δεν έχουμε και ας διώξουμε άπω πάνω μας κάθε λύπη για τις στερήσεις και τις ανέχειές μας. Στις δυσκολίες μας ας πούμε στον Πάνσοφο Ιατρό: «Σε κάθε μικρή θλίψη βρίσκεται η παιδαγωγία σου για μας·» (Ησ. 26, 16). Και «καλό ήταν που με ταπείνωσες» (Ψαλμ. 118, 71). Ας ομολογήσουμε, μαζί με τον Απόστολο, ότι «τα παθήματα αυτής της ζωής είναι ανάξια λόγου, μπροστά στη δόξα που πρόκειται να μας απο­καλυφθεί» (Ρωμ. 8, 18). Ας παραδεχθούμε ότι «πολύ λίγο τιμωρηθήκαμε σε σχέση με ό,τι έχουμε πράξει» (Ιώβ 15, 11). Ας ικετεύσουμε τον Κύριο λέγοντας: «Διόρθωσέ μας, Κύριε, αλλά με διάκριση και όχι με θυμό» (Ιερ. 10, 24). Γιατί, «όταν κρινόμαστε, παιδαγωγούμαστε από τον Κύριο, για να μην κατακριθούμε μαζί με τον κόσμο» (Α' Κορ. 11, 32). Στα ευχάριστα γεγονότα της ζωής, ας λέμε μαζί με τον Προφήτη: «Τί να ανταποδώσω στον Κύριο για όλα αυτά που μας έχει δώ­σει;» (Ψαλμ. 115, 3). Ο Θεός μας έφερε από την ανυπαρξία στην ύπαρξη. Μας τίμησε με λογικό, μας φώτισε να επινοούμε τέχνες, για να βοηθούμαστε στις ανάγκες της ζωής μας. Κάνει ώστε να αναφύονται από τη γη φυτά κατάλληλα για τη διατροφή μας. Μας έχει χαρίσει τη βοήθεια των ζώων. Για μας βρέχει ο ουρανός, για μας ανατέλει ο ήλιος. Για μας είναι στολισμένα τα βουνά και οι κάμποι, όπου καταφεύγουμε για να προφυλαχθούμε από όσες δυσκολίες μας προκαλούν οι ψηλές βουνοκορφές. Για χάρη μας τρέχουν τα ποτάμια, για χάρη μας αναβλύζουν οι πηγές. Για χάρη μας η θάλασσα καταλαγιάζει και γαληνεύει, ώστε να τη διαπλέουμε άφοβα και να αναπτύσσουμε το εμπόριο. Για μας δίνει η γη πλούτη από τα μεταλλεία και κάθε άλλη χαρά και ανάπαυση. Ολόκληρη η κτίση μας χαρίζει τα δώρα της. Γιατί, με το να μας παρέχει τα αγαθά ολόκληρης της δημιουργίας ο Προνοητής Ευεργέτης μας, μας πλουτίζει και μας συντηρεί. Γιατί όμως να στέκομαι στα μικρά; Για χάρη μας ήλθε ο Θεός στον κόσμο. Εξαιτίας της ανθρώ­πινης φύσης που είχε φθαρεί από την αμαρτία, «ο Θεός-Λόγος προσέλαβε σάρκα και σκήνωσε σε εμάς» (Ιωάν. 1, 14). Ο Ευεργέτης ήλθε και σκήνωσε μαζί με τους αχάριστους. Ο Ήλιος της δικαιοσύνης (Μαλαχ. 4, 2) ήλθε σ' εκείνους που ήταν βουτηγμένοι στο σκοτάδι (Ησ. 9, 2). Ο Απαθής ανέβηκε στο Σταυρό. Η Ζωή ήλθε προς το θάνατο, το Φως στον άδη, η Ανάσταση στους νεκρούς. Ήλθε το Πνεύμα της υιοθεσίας, οι διαιρέσεις των χαρισμάτων, οι επαγγελίες των στε­φάνων. Και με λίγα λόγια, ήλθαν όλες οι άλλες δωρεές, που είναι αναρίθμητες και για τις οποίες θα ταίριαζε ο λόγος του Προφήτη που λέει: «Τί να ανταποδώσουμε στον Κύριο για όλα όσα μας έχει ανταποδοτικά χαρίσει;» (Ψαλμ. 115, 3).

Δεν αναφέρθηκε βέβαια ο Ψαλμωδός απλά σ' αυτά που μας έχει χαρίσει, αλλά σ' αυτά που μας έχει ανταποδώσει ο Μεγαλόδωρος. Και όλα αυτά, σαν να μην ήταν ο Κύριος που έκανε την αρχή των δωρεών. Αλλά έφθασε να αμείβει τους ανθρώπους σαν να τους ανταποδίδει τις δικές Του δωρεές και ευεργεσίες, οι οποίες είχαν προηγηθεί. Γιατί ο Κύριος δέχθηκε και λόγιασε ως ευεργεσία την ευχαριστία των ανθρώπων, οι οποίοι είχαν δεχθεί τις δικές Του Θείες δωρεές.

Εκείνος που χαρίζει τον πλούτο ζητά από σένα, με το χέρι του φτωχού, την ελεημοσύνη. Και όταν δεχθεί ως ελεημοσύνη εκείνα που ο Ίδιος σου έχει χαρίσει, ξεπληρώνει στο ακέραιο τη δωρεά. «Τί λοιπόν θα ανταποδώσουμε στον Κύριο, για όλα αυτά που μας έχει ανταμείψει»; Δεν θέλω να ξαναπώ το λόγο του Προφήτη, ο οποίος, πολύ σωστά, εκφράζει την απορία του και εξετάζει τη φτώχια του, γιατί δεν βρίσκει τίποτα αντάξιο να ανταποδώσει στον Θεό. Γιατί ο Θεός, εκτός από τις πολυάριθμες άλλες ευεργεσίες του, που καλύ­τερες δεν μπορεί κανείς να φαντασθεί, μας έχει υποσχεθεί και άλλες, ακόμα περισσότερες και πολυτιμότερες για τον μέλλοντα αιώνα. Μας έχει ετοιμάσει τη δόξα και την τρυφή του Παραδείσου, τιμές ισάξιες με αυτές των αγίων Αγγέλων. Θα χαρίσει στα παιδιά Του την τέλεια Θεογνωσία, πράγμα που δεν συγκρίνεται με κανένα από τα πράγματα αυτού του κόσμου. Κάθε λογικό ον αυτό το αγαθό επιθυμεί. Μακάρι να αξιωθούμε να το απολαύσουμε και εμείς, αφού πρώτα βέβαια κα­θαρίσουμε τους εαυτούς μας από τα πάθη.

Μερικοί όμως λένε: Πώς να εκδηλώσουμε την αγάπη και την ευσπλαχνία μας στο συνάνθρωπό μας -πράγμα που είναι σπουδαιότερο και τελειό­τερο απ' όλα τα άλλα αγαθά- αφού αυτά είναι «τό πλήρωμα του νομού» (Ρωμ. 13, 10); Πώς θα συμμερισθούμε τον πόνο τους, αν δεν πάμε να επισκεφθούμε τους θλιμμένους και αν δεν κλάψουμε μαζί τους; Αν δηλαδή μείνουμε ασυγκίνητοι, χωρίς να χύσουμε ούτε ένα δάκρυ, αλλά αντίθετα, ευχαριστούμε τον Θεό για αυτά που τους συνέβηκαν; Γιατί το να υπομένουμε με ευχαριστία τους πειρασμούς και τις θλίψεις που μας βρίσκουν, δείχνει ότι πράγματι έχουμε την αρετή της υπομονής και της καρτε­ρίας. Το να ευχαριστούμε όμως τον Θεό για ξέ­νες συμφορές είναι χαρακτηριστικό χαιρέκακου ανθρώπου, είναι συμπεριφορά που προκαλεί την οργή τού λυπημένου, τη στιγμή μάλιστα που ο Απόστολος μας προτρέπει «να κλαίμε μ' εκείνους που κλαίνε» (Ρωμ. 12, 15).

Τί έχουμε να απαντήσουμε σε όλα αυτά; Μή­πως πρέπει να σας θυμήσουμε για ποια πράγματα πρέπει να κλαίμε και να λυπούμαστε; «Να χαί­ρετε», λέει ο Κύριος, «και να αγάλλεσθε, γιατί η αμοιβή σας θα είναι μεγάλη στους ουρανούς» (Ματθ. 5, 12). Και αλλού πάλι λέει: «Θυγατέρες Ιερουσαλήμ, μην κλαίτε για μένα, αλλά να κλάψετε για τα παιδιά σας» (Λουκ. 23, 28). Ο Ευαγγελικός, λοιπόν λόγος μας προτρέπει να συμμετέχουμε στο πένθος εκείνων που θλίβονται για τις αμαρτίες τους και να κλαίμε μαζί με όσους χύνουν δάκρυα μετάνοιας.

Να κλαίμε επίσης και να θρηνούμε γι' αυτούς που παραμένουν αναίσθητοι, επειδή αυτοί δεν γνω­ρίζουν καν την απώλειά τους. Δεν πρέπει κανείς να λυπάται με τη σκέψη ότι δήθεν έχει παραβεί την εντολή του Θεού, αφού δεν έχει κλάψει για το θάνατο κάποιου ανθρώπου ή γιατί δεν έχει θρηνή­σει γοερά μαζί μ' εκείνους που πενθούν. Δεν θα επαινέσω βέβαια τον γιατρό εκείνον που, αντί να θεραπεύει τους αρρώστους, ο ίδιος είναι γεμάτος νοσήματα, ούτε τον κυβερνήτη κάποιου σκάφους, ο οποίος αντί να επιβάλλεται στους ταξιδιώτες και να αγωνίζεται κόντρα στον άνεμο, αντί να ξεπερνά τα κύματα και να στηρίζει όσους φοβούνται, ο ίδιος υποφέρει από ναυτία και παραπαίει, όπως εκείνοι που δεν έχουν καμιά πείρα από θάλασσα και ταξίδια. Γιατί με έναν τέτοιο άνθρωπο μοιάζει εκείνος που επισκέπτεται όσους πενθούν και δεν τους ωφελεί με το λόγο του, αλλά συμμετέχει στις άπρεπες εκδηλώσεις του πένθους τους.

Θα πρέπει βέβαια, να συμμετέχει κανείς στον πόνο όσων πενθούν. Γιατί έτσι θα γίνει συ­μπαθής σ' αυτούς που πάσχουν, εφόσον αυτοί θα αισθάνονται ότι υπάρχει κάποιος συνάνθρωπος που δεν χαίρεται και δεν αδιαφορεί για τον πόνο τους, αλλά αντίθετα, συμπάσχει μαζί τους. Δεν θα πρέπει όμως να πάσχει κανείς περισσότερο από εκείνους που πενθούν, ώστε να ξεσπά σε κραυγές και θρήνους, θέλοντας να συμμερισθεί τον πόνο τους. Ούτε βέβαια, θα πρέπει να μιμείται ζηλότυπα όσους ο πόνος τους τους έχει τυφλώσει.

Μ' άλλα λόγια, δεν πρέπει, άνθρωπέ μου, να κλείνεσαι στο σπίτι, να φοράς μαύρα ρούχα, να αφήνεις τα μαλλιά σου και τα γένια σου, όπως συνηθίζουν να κάνουν όσοι πενθούν. Γιατί αυτά μεγαλώνουν τη συμφορά και δεν καταπραΰνουν τον πόνο. Δεν έχεις παρατηρήσει ότι μεγαλώνουν οι πόνοι, όταν σ' ένα τραύμα προστεθεί το πρήξιμο των βουβωνικών αδένων ή στον πυρετό το πρήξιμο της σπλήνας; Δεν ξέρεις πως, αν κανείς τρίψει το πονεμένο μέλος πολύ απαλά, τότε απαλαίνει ο πόνος; Μην ξύνεις λοιπόν την πληγή εκείνου που πενθεί με την άπρεπη συμπεριφορά σου, ούτε να συμμερισθείς εκείνον που είναι βουτηγμένος στον πόνο. Γιατί αυτός που θέλει να σηκώσει τον πε­σμένο, θα πρέπει, ασφαλώς, να διαθέτει περισσό­τερη δύναμη από εκείνον. Η γεμάτη περίσκεψη όψη, η σεμνή σε σοβαρότητα και η ήρεμη θλίψη για όσα έχουν συμβεί, είναι αρκετά για να εκφράσουν τη συμμετοχή του άλλου και τη συμπόνια προς τον πενθούντα. Όταν πάλι ανοίγεις το στόμα σου για να πεις κάτι, θέλοντας να παρηγορήσεις τον θλιμ­μένο, μην αρχίζεις να τον επιπλήττεις σαν εκείνον που ποδοπατάει έναν κατάκοιτο. Γιατί είναι πολύ βαρύ και φορτικό πράγμα η επίπληξη, όταν μάλι­στα η ψυχή είναι ταλαιπωρημένη από τη θλίψη.

Επιπλέον, δύσκολα κανείς σ' αυτή την κα­τάσταση δέχεται το λόγο εκείνου που είναι έξω από τον κύκλο των λυπημένων. Τέτοιου είδους λόγια δεν μπορούν ποτέ να φέρουν παρηγοριά και ανακούφιση σε όποιον βρίσκεται σε συμφορά και οδύνη. Θα πρέπει να αφήσεις πρώτα τον πονεμένο να εκφράσει τη θλίψη του, αφήνοντας να φανεί πως νιώθεις τον πόνο του, και μετά με πολλή διάκριση, προσοχή και πραότητα θα πρέπει να ξεστομίσεις λόγια παρηγοριάς, όταν πια αυτός θα έχει ξεσπά­σει και θα έχει λίγο χαλαρώσει.

Το ίδιο κάνουν και όσοι θέλουν να δαμάσουν ένα πουλάρι. Δεν του βάζουν ποτέ από την αρχή το χαλινό, ούτε το τραβούν απότομα προς τα πίσω. Γιατί έτσι τα ζώα μαθαίνουν να ανασηκώνουν τη χαίτη και να ρίχνουν κάτω τον αναβάτη. Αλλά το αφήνουν στην αρχή να ορμήσει με όλη του τη δύ­ναμη και τρέχουν και αυτοί παράφορα μαζί του. Και αφού το πουλάρι κουρασθεί, τότε το παίρνουν, το δαμάζουν και το μαθαίνουν να είναι υπάκουο στο πρόσταγμα του αναβάτη. Αν έτσι κάνει και όποιος επισκέπτεται τον πονεμένο, τότε θα έχει εφαρμογή εκείνο που λέει ο σοφός Σολομώντας: «Είναι καλό» λέει, «να πάει κανείς σε σπίτι που πενθεί, παρά σε σπίτι κάποιου μεθυσμένου» (Εκκλ. 7, 2).

Να κλαις λοιπόν με όσους κλαίνε. Όταν δεις πως κάποιος κλαίει και οδύρεται επειδή μετανοεί για τις αμαρτίες του, κλάψε και εσύ μαζί του με συ­μπόνια. Έτσι, και τα ξένα παθήματα θα διορθώσεις, αλλά και τα δικά σου πάθη θα πολεμήσεις. Γιατί, όποιος χύνει πικρά δάκρυα για την αμαρτία του συνανθρώπου του, έχει ήδη θεραπεύσει τον εαυτό του, με τα δάκρυα που έχυσε για τον αδελφό. Αυτά τα βιώματα είχε ο προφήτης Δαυίδ όταν έλεγε: «Με κατέλαβε θλίψη εξαιτίας των αμαρτωλών που εγκαταλείπουν το νόμο Σου» (Ψαλμ. 118, 53).

Να κλαις για την αμαρτία. Αυτή είναι αρρώ­στια της ψυχής, είναι θάνατος για την αθάνατη ψυχή. Η αμαρτία είναι αξιοθρήνητο γεγονός και αυτή μπορεί δικαιολογημένα να γίνει αιτία για γο­ερό και ακατάπαυστο οδυρμό. Μακάρι να χύνονται όλα τα δάκρυα από λύπη για την αμαρτία και να μη σταματά να βγαίνει από τα βάθη της ψυχής ο έμπονος στεναγμός. Ο Απόστολος έκλαιγε «για τους εχθρούς του Σταυρού του Χριστού» (Φιλιπ. 3, 18). Ο προφήτης Ιερεμίας, επειδή δεν του αρκούσαν τα φυσικά δάκρυα, ζητούσε να βρει πηγή δακρύων και βαθύ στεναγμό: «Θα καθήσω», λέει, «και θα κλάψω αυτούς που χάνονται» (Ιερεμ. 9, 11). Αυτό το δάκρυ είναι εκείνο που μακαρίζει ο Κύριος (Ματθ. 5, 4) και όχι αυτά που τρέχουν εύκολα από τα μάτια για καθετί δυσάρεστο και με την παραμικρή αφορμή.

Συνάντησα κάποιους φιλήδονους ανθρώπους, που χρησιμοποιώντας την πρόφαση της λύπης, έπε­σαν σε διάφορες εκτροπές, στη μέθη και στην ακόλα­στη ζωή και προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν την πτώση τους μ' αυτό που λέει ο σοφός Σολομώντας: «Να προσφέρετε κρασί όταν υπάρχει λύπη» (Παροιμ. 31, 6). Ο σοφός Σολομώντας, βέβαια, το είπε αυτό, όχι για να δώσει άδεια, ώστε να μεθούν οι άνθρωποι, αλλά για να τονωθεί ο οργανισμός του λυπημένου. Γιατί, και αν ακόμα αφήσουμε την αλληγορική σημασία αυτού του λόγου —σύμφωνα με την οποία ως οίνος νοείται η λογική ευφροσύνη- ούτε το κατά γράμμα νόημα εγγίζει μια τέτοια κακή ερμηνεία, την οποία δίνουν οι φιλήδονοι αυτοί άνθρωποι.

Το νόημα του λόγου είναι το εξής: Επειδή εκείνοι που έχουν βαρύ πένθος δύσκολα παρηγο­ρούνται και αμελούν ακόμα και να φάνε, πρέπει να τους φροντίζουμε και να τους περιποιούμαστε, για να στηριχθούν και έτσι να ενισχυθεί η αντοχή τους. Θα στηριχθεί δηλαδή με το ψωμί ο οργα­νισμός εκείνου που πενθεί και με το λίγο κρασί θα ενισχυθεί η δύναμή του. Όσοι όμως αγαπούν υπερβολικά το κρασί και πέφτουν στη μέθη, δεν καταπραΰνουν την ένταση της λύπης τους, αλλά ανταλλάσσοντας τα κακά με τα χειρότερα, κά­νουν πονηρές συναλλαγές. Ανταλλάσσουν δηλαδή την αρρώστια του σώματος με την αρρώστια της ψυχής. Αυτοί κινούν το βαρίδι της ζυγαριάς και αφαιρούν τόσο από τη λύπη, όσο ακριβώς προ­σθέτουν στη φιληδονία. Το κρασί όμως νομίζω πως πρέπει να βοηθά τη φυσική δύναμη και να μην καταναλώνεται σε τέτοια ποσότητα που ο άνθρωπος να σκοτίζεται και να χάνει τα λογικά του. Με το κρασί δεν θα περάσει ο πόνος, αλλά αντίθετα, θα προστεθεί το πάθος της μέθης στην ψυχή. Αν ο σωστός λογισμός είναι ο γιατρός της λύπης, τότε η μέθη είναι το μεγαλύτερο κακό που αντιστρατεύεται τη θεραπεία της ψυχής.

Να θυμάσαι λοιπόν ένα προς ένα όσα μέχρι τώρα είπαμε. Θα καταλάβεις έτσι ότι μπορούμε να εφαρμόσουμε εκείνο που μας παραγγέλλει ο Απόστολος και, αν το τηρήσουμε, ασφαλώς θα ωφεληθούμε. Θα εννοήσεις τότε το πώς θα μπο­ρέσεις να είσαι πάντοτε χαρούμενος -ακολουθώ­ντας πιστά τον σωστό λογισμό- πώς θα μπορείς να προσεύχεσαι αδιάλειπτα και πώς μπορείς για καθετί να ευχαριστείς τον Θεό. Τότε θα διδαχθείς τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να παρηγορείς τους λυπημένους, ώστε να είσαι πάντα σωστός και τέλειος, με τη δύναμη του Παναγίου Πνεύματος και με την ενοίκηση της Χάρης του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον Οποίο ανήκει η δόξα και η δύναμη στους απέραντους αιώνες.

(Πηγή: Απόσπασμα από τον Eγκωμιαστικό Λόγο, «Στην αγία Μάρτυρα Ιουλίττα»: P. G. 31, 237- 261, Απόσπασμα από το βιβλίο «Αλγηδών η αγιότοκος: Η Υπομονή και η Ευχαριστία κατά τους Πατέρες», Εκδόσεις «ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ» 2010, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Καρέα)

ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=2007 

Ακούσατε, ασφαλώς, τα λόγια του αποστόλου Παύλου που αναφέρονται στην Προς Θεσσαλονικείς Επιστολή του. Απευθύνθηκε βέβαια ο Απόστολος προς τους Θεσσαλονικείς, και γενικά σε όποιον κάθε φορά βρισκόταν σε άμεση σχέση μαζί του, αυτά όμως που είπε δεν αφορούσαν μόνο αυτούς, αλλά όλους εμάς τους χριστιανούς.

Λέει λοιπόν ο Απόστολος: «Πάντοτε να χαίρετε, αδιάκοπα να προσεύχεσθε και για όλα να ευχαριστείτε» (Α' Θεσ. 5, 16-18). Το τι σημαίνει αυτό το «να χαίρετε» και ποια ωφέλεια μπορεί να προκύψει από αυτή την προτροπή, τοπως μπορεί επίσης να αποκτήσει κανείς την αδιάλειπτη προσευχή και τοπως θα κατορθώσει να ευχαριστεί τον Θεό για καθετί, θα τα αναλύσουμε, κατά το δυνατόν, αργότερα, ένα προς ένα.

Τώρα πρέπει να αρχίσουμε από αυτά που μας λένε όσοι διαφωνούν με το λόγο του Αποστόλου και μας κακολογούν, λέγοντας: «Τί είδους αρετή είναι αυτή που μας διδάσκει ο Απόστολος; Πώς μπορεί μια ψυχή να βρίσκεται νύχτα-μέρα σε διάχυση και να ζει με χαρούμενη διάθεση, παίρνοντας το καθετί ελαφρά; Είναι ποτέ δυνατόν να κατορθώσει κανείς να ζει μ' αυτό τον τρόπο, όταν μύρια ακούσια κακά μας κυκλώνουν καθημερινά και ρίχνουν την ψυχή μας σε στενόχωρη και κακόκεφη διάθεση; Αυτά μας κόβουν κάθε χαρά και ευδιαθεσία, εκτός βέβαια αν πούμε πως δεν πονάει όποιος ψήνεται στο τηγάνι ή ότι μπορεί κανείς να παραμένει ήρεμος και χαρούμενος, όταν κατατρυπιέται από τις λόγχες».

Μήπως όμως, όποιος τα λέει αυτά υποφέρει από κακούς λογισμούς και«προφασίζεται προφάσεις εν αμαρτίαις» (Ψαλμ. 140, 4); Μήπως, επειδή δεν έχει διάθεση να ακολουθήσει τις Ευαγγελικές εντολές, επιχειρεί να στρέψει τις κατηγορίες εναντίον εκείνου που μας δίνει αυτά τα παραγγέλματα και ισχυρίζεται πως ο νομοθέτης μας προτρέπει να τηρήσουμε πράγματα δύσκολα και ακατόρθωτα; Αυτός ο άνθρωπος θα λέει, ασφαλώς, με το λογισμό του: «Πώς είναι δυνατόν να χαίρεται κανείς, αφού τα αίτια της χαράς δεν ρυθμίζονται από τον ίδιο τον άνθρωπο;». Γιατί, μόνο όποιος σκέπτεται έτσι, λέει πως όσα γεννούν τη χαρά και την ευδιαθεσία προέρχονται από τους άλλους και δεν έχουν την πηγή τους στον ίδιο τον άνθρωπο.

Αυτοί, μ' άλλα λόγια, θεωρούν ως πηγή χαράς την ύπαρξη οικογένειας και φίλων, χρημάτων, δόξας, υγείας και όλων των άλλων αγαθών αυτής της ζωής. Αυτοί θέλουν συνεχή καλοζωία, πλούσιο τραπέζι, φίλους που να γλεντοκοπούν μαζί τους, ακούσματα και θεάματα που φέρνουν ηδονή και υγεία συγγενών. Με λίγα λόγια, αυτοί επιθυμούν καθετί καλό που έχει σχέση με την εφήμερη αυτή ζωή. Γιατί λυπηρά και στενάχωρα δεν είναι μόνο αυτά που συμβαίνουν προσωπικά στον καθένα, αλλά και αυτά που βαραίνουν και λυπούν τους φίλους και τους συγγενείς του.

Αυτά όλα πρέπει να υπάρχουν, καθώς λένε, για να μπορεί να χαρεί η ψυχή και να έχει διαρκώς καλή διάθεση. Κοντά σ' αυτά, προσθέτουν, θα πρέπει να υπάρχουν και άλλα, όπως η νίκη κατά των έχθρων, η καταστολή των κακών και η ανταμοιβή όσων μας ευεργετούν. Και με λίγα λόγια, θα πρέπει να συντρέχουν όλα τα καλά, ώστε να μη διαταράσσεται η ζωή μας από κάτι που μας συνέβη ή από κάτι που φοβόμαστε ότι θα μας συμβεί. Γιατί αυτοί επιμένουν και λένε: Η ψυχή, μόνο όταν συντρέχουν όλοι αυτοί οι παράγοντες, μπορεί να είναι χαρούμενη και ειρηνική.

Αν όμως έτσι έχουν τα πράγματα, τότε πώς μπορεί κανείς να χαίρεται, όπως μας παραγγέλλει ο Απόστολος, αφού δεν εξαρτάται αυτό από εμάς αλλά από τόσους άλλους εξωτερικούς παράγοντες; Πώς μπορεί, επιπλέον, να προσεύχεται κανείς αδιάκοπα, όταν έχουμε τόσες ανάγκες και όταν πρέπει να σκεφθούμε τόσα πράγματα που μας αφορούν άμεσα; Πώς μπορεί να τρέχει ο νους ταυτόχρονα και στην αντιμετώπιση της καθημερινότητας και στην προσευχή; Έχω εντολή -λέει όποιος σκέπτεται έτσι- να ευχαριστώ τον Θεό για καθετί στη ζωή μου; Θα Τον ευχαριστήσω λοιπόν και όταν βασανίζομαι; Θα Τον δοξάσω και όταν ταλαιπωρούμαι, όταν με κακομεταχειρίζονται, όταν με βάζουν στο βασανιστικό όργανο του τροχού [Ο τροχός χρησιμοποιήθηκε από τους ειδωλολάτρες σε πολλά Μαρτύρια Αγίων, όπως του αγίου Γεωργίου και της αγίας Αικατερίνης] ή όταν μου βγάζουν τα μάτια;

Θα ευχαριστήσω όταν με χτυπούν και με εξευτελίζουν οι εχθροί μου ή όταν παγώνω από το κρύο, όταν λιμοκτονώ, όταν είμαι δεμένος στο ξύλο της καταδίκης, όταν απροσδόκητα χάσω τα παιδιά μου ή τη σύζυγό μου;

Θα ευχαριστήσω τον Θεό όταν πέσω στα χέρια αγρίων πειρατών ή αδίσταχτων ληστών; Θα Τον ευχαριστήσω όταν τραυματισθώ, όταν συκοφαντηθώ, όταν καταντήσω ζητιάνος και όταν φυλακισθώ;

Αυτά και άλλα τόσα αραδιάζουν, θέλοντας να κατηγορήσουν αυτόν που μας παρήγγειλε να ευχαριστούμε πάντα τον Θεό. Πιστεύουν ότι αυτή η συκοφαντία κατά του Αποστόλου -ότι δηλαδή μας παραγγέλει πράγματα ανεφάρμοστα- είναι ταυτόχρονα και δικαιολογία αξιοσέβαστη για το ότι δεν εφαρμόζουν αυτό το παράγγελμα στη ζωή τους.

Τί πρέπει λοιπόν να τους απαντήσουμε; Θα πρέπει ασφαλώς, να τους πούμε ότι ο Απόστολος είχε άλλες κορυφές υπ' όψιν του και προσπαθεί να μας ανυψώσει από τα επίγεια προς το ουράνιο πολίτευμα. Πώς θα ήθελαν λοιπόν εκείνοι που αδυνατούν να προσεγγίσουν τους υψηλούς αυτούς στόχους του Αποστόλου, αυτοί που κυλιούνται σαν σκουλήκια στο βούρκο των σαρκικών παθών, να μπορέσουν να κατανοήσουν και να εφαρμόσουν όσα ο Απόστολος μας παραγγέλλει; Γιατί ο Απόστολος προσκαλεί σ' αυτή την ατέρμονη χαρά όχι τον οποιονδήποτε, αλλά αυτόν που ζει όπως εκείνος ο ίδιος, ο οποίος δεν ζούσε πλέον «κατά σάρκα», αλλά είχε μέσα του «τον Ζώντα Χριστό» (Γαλ. 2, 20). Ζούσε δηλαδή σαν άσαρκος και σαν να μην είχε καμιά σχέση και καμιά εξάρτηση από όλα αυτά τα εφήμερα, που εμποδίζουν τον άνθρωπο να ζήσει την κοινωνία του με το Ύψιστο Αγαθό, τόν Θεό.

Και στην περίπτωση όμως που η σάρκα κόβεται και ξεσχίζεται, η κακοποίηση αυτή αναφέρεται μόνο στο σώμα, αφού αυτά τα βάσανα δεν είναι δυνατόν να εγγίσουν την ψυχή. Γιατί, αν ζει κανείς σύμφωνα με τις πνευματικές υποθήκες του Αποστόλου, αν έχει δηλαδή νεκρώσει τα γήινα μέλη του (Κολ. 3, 5) και περιφέρει στα μέλη του τη νέκρωση του Χριστού (Β' Κορ. 4, 10), τότε οπωσδήποτε ο σωματικός τραυμα-τισμός δεν θα προχωρήσει προς την ψυχή, η οποία έχει ήδη απελευθερωθεί από τα δεσμά της.

Έτσι η δυσφήμιση, οι ζημιές και οι θάνατοι των συγγενών δεν θα επηρεάσουν, ούτε θα μειώσουν το υψηλό φρόνημα της ψυχής, με τις εφήμερες ταλαιπωρίες και κακοπάθειες. Γιατί, αν οι άνθρωποι αυτοί αντιμετώπιζαν με γενναιότητα όλα τα δεινά που τους συμβαίνουν, δεν θα φόρτωναν τους άλλους με τα δικά τους βάσανα, αφού και αυτοί οι ίδιοι δεν θα λυπούνταν υπερβολικά και δεν θα καταβάλλονταν. Αν όμως αυτοί ζουν σύμφωνα με το σαρκικό φρόνημα (Ρωμ. 8, 13), όχι μόνο θα βαρύνουν και θα λυπήσουν τους άλλους, αλλά επιπλέον θα είναι αξιοκατάκριτοι. Και αυτό, όχι βέβαια γιατί τους έχουν βρει δύσκολες περιστάσεις, αλλά κυρίως γιατί δεν αντιμετώπισαν τις περιστάσεις αυτές σωστά και έτσι έδειξαν ότι έχουν κακή και διεστραμμένη προαίρεση. Με λίγα λόγια, η ψυχή που έχει προσδεθεί στερεά στον πόθο των Ουρανίων και του Κτίστη της, αυτή που αρέσκεται να κοσμείται με τα ουράνια κάλλη, αυτή δεν θα αλλοιωθεί, ούτε θα χάσει την ευδιαθεσία και τη χαρά της, εξαιτίας διαφόρων εφήμερων κακοτυχιών. Αλλά, αντίθετα, όσα για τους άλλους είναι ανυπόφορα, αυτή θα τα κάνει αφορμή για μεγαλύτερη ανάπαυση και ευφροσύνη.

Ένας τέτοιος άνθρωπος θα ζει σαν τον Απόστολο, ο οποίος δεν ταραζόταν όταν αρρώσταινε ή όταν τον εύρισκαν θλίψεις, διωγμοί, και διάφορες άλλες αντίξοες περιστάσεις. Αλλά θεωρούσε ως αφορμή καύχησης τις στερήσεις του (Β' Κορ. 12, 9-10), την πείνα, τη δίψα, το κρύο και τη γυμνότητα, τους διωγμούς και τα βάσανα (Β' Κορ. 11, 27).

Για όσα οι άνθρωποι λυπούνται και αποκάμουν, γι' αυτά ο Απόστολος χαιρόταν και τα θεωρούσε αφορμή καύχησης και ευφροσύνης.

Αυτοί λοιπόν που δεν στοιχίζονται στη γραμμή σκέψης του Αποστόλου δεν είναι δυνατόν να κατανοήσουν ότι το καθετί μπορεί να γίνει για μας προσκλητήριο, για να ζήσουμε σύμφωνα με τις Ευαγγελικές εντολές.

Αυτοί οι άνθρωποι τολμούν να κατηγορούν τον Απόστολο και να λένε ότι δήθεν μας δίνει ανεφάρμοστες εντολές και μας παρακινεί να επιχειρούμε ακατόρθωτα πράγματα. Θα ήταν καλό όμως, αυτοί να αναλογισθούν πόσες είναι οι μεγάλες δωρεές και ευεργεσίες του Θεού, οι οποίες είναι πηγές χαράς και αφορμή συνεχούς ευφροσύνης για τον καθένα μας. Να, δέστε, για παράδειγμα, μερικές από αυτές:

Ήλθαμε από το μηδέν στην ύπαρξη. Δημιουργηθήκαμε σύμφωνα με την εικόνα του Κτίστη μας (Γεν. 1, 26). Έχουμε προικισθεί με νου και γνώση, που μας δίνουν τη δυνατότητα να γνωρίσουμε τον Θεό. Και μπορούμε με αυτά τα χαρίσματα, που πήραμε από τον Θεό κατά τη δημιουργία μας, να ατενίζουμε το κάλλος της δημιουργίας και να διαβάζουμε, σαν να ήταν γράμματα, το βιβλίο της κτίσης. Μπορούμε έτσι να κατανοούμε τηνΠανσοφία και την Πρόνοια του Θεού για όλα Του τα κτίσματα (Δαν. 3, 21).

Με αυτά τα δώρα είμαστε σε θέση να ξεχωρίσουμε το καλό από το κακό. Και το σπουδαιότερο, με αυτά οδηγούμαστε στο να επιλέγουμε το καλό και να αποφεύγουμε το κακό. Με αυτά μπορούμε να κατανοούμε ότι, ενώ εμείς αμαρτήσαμε και αποξενωθήκαμε από το καλό, Εκείνος μας ανακάλεσε κοντά Του, αφού πρώτα μας ελευθέρωσε από την ατιμωτική δουλεία μας στον διάβολο, με το Αίμα του Μονογενή Υιού Του.

Ας αναλογισθούμε, τέλος, τα αγαθά που επιφυλάσσονται για μας, αγαθά που υπερβαίνουν τη δύναμη κάθε διάνοιας και λογικής προσέγγισης, όπωςη ελπίδα της αναστάσεως, ο συναυλισμός με τους αγίους Αγγέλους και η Ουράνια Βασιλεία.

Δεν θά 'πρεπε αυτά να τα θεωρούμε αρκετά για να αντλούμε ατελεύτητη χαρά και διαρκή ευφροσύνη;

Μήπως έχουμε την εντύπωση ότι ο κοιλιόδουλος, εκείνος που γλεντοκοπά και όποιος κοιμάται στα μαλακά στρώματα, αυτός ζει σωστά και με τρόπο που μπορεί να τον κάνει ευτυχισμένο; Εγώ, αντίθετα, θα θεωρούσα ότι αυτούς θα πρέπει να τους κλαίμε και να μακαρίζουμε τους άλλους, όσους δηλαδή περνούν αυτή την εφήμερη ζωή με την ελπίδα του μέλλοντα αιώνα και όσους ανταλλάσσουν τα παρόντα και τα μηδαμινά με τα μελλοντικά και τα αιώνια.

Θα πρέπει να θεωρούμε, κυριολεκτικά, μακάριους αυτούς που ζουν σε κοινωνία με τον Θεό, ακόμα και αν αυτοί ζουν μέσα στο καμίνι, όπως οι άγιοι Τρεις Παίδες στη Βαβυλώνα (Δαν. 6, 15 κ. εξ.) ή είναι κλεισμένοι στα λιοντάρια ή και αν ακόμα βρίσκονται στην κοιλιά του κήτους (Ιων. 2, 1). Αυτούς πρέπει να τους μακαρίζουμε και να τους θεωρούμε πραγματικά χαρούμενους και ευτυχισμένους. Επειδή αυτοί δεν θλίβονται για τα παρόντα και γήινα αγαθά, αλλά ευφραίνονται με την ελπίδα που γεννιέται από τα μέλλοντα και αιώνια.

Ο καλός πνευματικός αγωνιστής, που άρχισε να παλεύει στο στάδιο της ευσέβειας, θα πρέπει να υπομένει με γενναιότητα τα χτυπήματα των αντιπάλων του, έχοντας πάντα την ελπίδα της δόξας που θα του χαρισθεί με τα ουράνια στεφάνια.

Όσοι επιδίδονται στον αθλητισμό, συνηθίζουν στους κόπους της παλαίστρας και δεν σταματούν να αγωνίζονται όταν δέχονται χτυπήματα. Αλλά παλεύουν με τους αντιπάλους τους, περιφρονώντας τους κόπους της στιγμής, γιατί παίρνουν δύναμη από τον πόθο της νίκης. Έτσι, κανένα χτύπημα δεν καταφέρνει να επισκιάσει τη χαρά του παλαιστή. Γιατί «η θλίψη γεννάει την υπομονή, η υπομονή χαλκεύει δόκιμο χαρακτήρα, ο δόκιμος χαρακτήρας γεννάει ελπίδα και η ελπίδα δεν ντροπιάζει» (Ρωμ. 5, 3-5). Ο ίδιος ο Απόστολος μας έχει και άλλη φορά παραγγείλλει να υπομένουμε την ώρα της θλίψης και να χαιρόμαστε, τρέφοντας την ελπίδα (Ρωμ. 12, 12). Ηελπίδα λοιπόν είναι αυτή που χαρίζει τη διαρκή χαρά στην ψυχή του γενναίου.

Ο απόστολος Παύλος εξάλλου, μας παραγγέλει «να κλαίμε μαζί με αυτούς που κλαίνε» (Ρωμ. 12, 15). Έγραφε μάλιστα προς τους Φιλιππισίους πως ο ίδιος έκλαιγε για τους εχθρούς του Σταυρού του Χριστού (Βλ. Φιλιπ. 3, 18).

Γιατί όμως πρέπει να λέμε ότι ο προφήτης Ιερεμίας θρηνεί (Ιερ. Θρήν. 1, 1 κ. εξ.) ή ότι ο προφήτης Ιεζεκιήλ γράφει θρήνους κατόπιν εντολής του Θεού (Ιεζ. 2, 10) και ότι πολλοί από τους Αγίους θρηνούν και κλαίνε; «Αλίμονό μου, μητέρα μου», λέει ο Προφήτης, «γιατί με γέννησες» (Ιερεμ. 15, 10). Και πάλι άλλος προφήτης λέει: «Αλίμονο, γιατί εξαφανίσθηκε ο ευσεβής από τη γη και δεν υπάρχει πια δίκαιος ανάμεσα στους ανθρώπους» (Μιχ. 7, 2). Και αλλού πάλι λέει: «Αλίμονο, γιατί κατάντησα σαν εκείνον που μαζεύει άχυρο την ώρα του θερισμού» (Μιχ. 7, 1).

Και αν, με λίγα λόγια, ερευνήσεις την Αγία Γραφή και αν παρατηρήσεις την πιο θλιμμένη κραυγή που Αυτή περιέχει, θα αντιληφθείς πως είναι θρήνος για την άθλια και πρόσκαιρη ζωή του ανθρώπου. «Αλίμονο μου», λέει ο Ψαλμωδός, «γιατί η επίγεια διαμονή μου πήρε τόση παράταση» (Ψαλμ. 119, 5).

Ο Απόστολος επίσης λέει ότι επιθυμούσε να φύγει από αυτή τη ζωή και να βρεθεί μαζί με τον Χριστό (Φιλιπ. 1, 23) και θεωρεί εμπόδιο της χαράς του την παράταση της επίγειας διαμονής. Ο Ψαλμωδός εξάλλου μας άφησε ένα θρήνο για τον φίλο του Ιωνάθαν, με τον οποίο θρήνησε παράλληλα και τον εχθρό του: «Πονώ για σένα», λέει, «αδελφέ μου Ιωνάθαν» (Β' Βασ. 1, 26) και«κλάψτε θυγατέρες του Ισραήλ για τον Σαούλ» (Β' Βασ. 1, 24). Τον Ιωνάθαν, βέβαια, τον θρηνεί γιατί ήταν φίλος του. Αλλ' όμως κλαίει και τον εχθρό του Σαούλ, γιατί αυτός πέθανε μέσα στην αμαρτία. Τί άλλο άραγε χρειάζεται να προσθέσουμε; Ο Ίδιος ο Κύριος δάκρυσε για τον Λάζαρο (Ιωάν. 11, 35) και για την Ιερουσαλήμ (Λουκ. 19, 41) και μακαρίζει αυτούς που πενθούν και κλαίνε (Ματθ. 5, 4 - Λουκ. 6, 21).

Μερικοί όμως διαφωνούν, λέγοντας: Καλά είναι όλα αυτά, αλλά πώς συμβιβάζονται με το αποστολικό «πάντοτε χαίρετε» (Φιλιπ. 4, 4); Μήπως δεν έχουν και τα δάκρυα και η χαρά την ίδια προέλευση και αιτία; Γιατί τα μεν δάκρυα και η χαρά προκαλούνται από κάποιο απροσδόκητο αιφνιδιασμό που προσβάλλει και συστέλλει την καρδιά του ανθρώπου. Η χαρά επίσης είναι ένα είδος σκιρτήματος της ψυχής που, εξαιτίας κάποιου ευχάριστου πράγματος, συμφωνεί με τις επιθυμίες της και την αναπαύει. Γι' αυτό ακριβώς οι εκφράσεις και οι εκδηλώσεις των δύο αυτών συναισθημάτων διαφέρουν. Σ' αυτούς που πονούν και λυπούνται η μορφή είναι χλωμή, στακτόχρωμη και παγερή, ενώ σ' αυτούς που σκιρτούν και χαίρονται η όψη είναι ζωντανή και ροδοκόκκινη, σαν να σκιρτά η ίδια η ψυχή και ζητά να πηδήξει προς τα έξω από την πολλή χαρά της.

Εδώ θα πρέπει να συμπληρώσουμε ότι και οι θρήνοι και τα δάκρυα των Αγίων προέρχονταν από τα βαθιά αισθήματα της αγάπης τους προς τον Θεό.

Οι Αγιοι βίωναν διαρκώς την παρουσία του Θεού και αυτό τους αύξανε ολοένα και περισσότερο την ευφροσύνη, ενώ συγχρόνως οικονομούσαν τις ανάγκες των συνανθρώπων τους, πενθώντας για όσους είχαν αμαρτήσει και βοηθώντας τους να λειτουργούν τη μετάνοια και τη διόρθωσή τους.

Όπως ακριβώς αυτοί που στέκονται στην παραλία και ατενίζουν με πόνο εκείνους που κινδυνεύουν να βυθισθούν από τη φουρτούνα -δεν διακινδυνεύουν όμως την ασφάλεια τους για να τους σώσουν, αλλά κάνουν ό,τι άλλο μπορούν για να τους βοηθήσουν- έτσι δεν χάνουν τη βαθιά χαρά τους και αυτοί που πονούν και θλίβονται για τις αμαρτίες των συνανθρώπων τους.

Αντίθετα, την πολλαπλασιάζουν, συμμετέχοντας στον πόνο και στην αγωνία των συνανθρώπων τους. Και αυτό, γιατί οι Αγιοι βρίσκονται σε στενότερη κοινωνία με τον Θεό και Τον παρακαλούν για τη θλίψη και τις δοκιμασίες των άλλων. Γι' αυτό «είναι μακάριοι αυτοί που κλαίνε και πενθούν, γιατί αυτοί θα βρουν παρηγοριά και θα γελάσουν» (Λουκ. 6. 21 - Ματθ. 5, 4). Και με τη λέξη «γέλωτα» ασφαλώς ο Κύριος δεν εννοεί το ξέσπασμα που κάνει το αίμα να ανεβαίνει και να ξανάβει το πρόσωπο του ανθρώπου, αλλά την ήρεμη και καθαρή από θλίψη, τη γαλήνια και γλυκιά έκφραση του προσώπου. Ο Απόστολος λοιπόν, μας επιτρέπει να «κλαίμε μαζί μ' εκείνους που λυπούνται και κλαίνε» (Ρωμ. 12, 15). Γιατί αυτού του είδους τα δάκρυα γίνονται σπέρμα και πρόγευση της αιώνιας χαράς.

Ανέβασε το νου σου στον ουρανό και δες τους αγίους Αγγέλους και πες μου αν αρμόζει σ' αυτούς κάποια άλλη κατάσταση, εκτός από εκείνη της διαρκούς χαράς και της βαθιάς ευφροσύνης. Γιατί αυτοί έχουν αξιωθεί να στέκονται ενώπιον του Θεού και να απολαμβάνουν το ανέκφραστο κάλλος της δόξας του Κτίστη και Δημιουργού μας.

Σε τέτοιου είδους ζωή μας παρακινεί και εμάς ο Απόστολος, όταν μας λέει«πάντοτε χαίρετε».

ΠΕΡΙ ΘΡΗΝΟΥ

Σχετικά με τον αντίλογο, με το ότι δηλαδή ο Κύριος δάκρυσε στον τάφο του Λαζάρου και για την Ιερουσαλήμ, θα μπορούσαμε να απαντήσουμε ότι Εκείνος επίσης έφαγε και ήπιε μετά την Ανάσταση, μολονότι δεν είχε ανάγκη από τροφή. Το έκανε όμως αυτό για να μας αφήσει υπόδειγμα, όρια και μέτρα. Ήθελε δηλαδή να μας αφήσει σημεία και όρια, μέχρι τα οποία θα έπρεπε να εκτείνεται η ικανοποίηση των αδιάβλητων παθών της ψυχής. Έτσι λοιπόν δάκρυσε, ώστε, με τη μετριοπαθή αυτή συμπεριφορά, να δώσει αφορμές διόρθωσης της υπέρμετρης θλίψης και της ταπεινωτικής συμπεριφοράς αυτών που θρηνούν και οδύρονται υπερβολικά και άμετρα.

Τη λύπη και τα δάκρυα πρέπει να τα ελέγχει η λογική, ώστε να γνωρίζει κανείς για ποιόν, πόσο, πότε και πώς πρέπει να εκδηλώνει τη λύπη του.

Το ότι το δάκρυ του Κυρίου για τον Λάζαρο δεν ήταν προϊόν της υπερβολικής θλίψης Του, αλλά εκδήλωση διδακτική, το φανερώνει ξεκάθαρα αυτό που ο Ίδιος είπε: «Ο φίλος μας ο Λάζαρος έχει κοιμηθεί, πηγαίνω όμως να τον ξυπνήσω» (Ιωάν. 11, 11). Ποιός από μας κλαίει φίλο που κοιμάται και που περιμένει μετά από λίγο να τον ξυπνήσει; Ο Κύριος του είπε «Λάζαρε, βγες έξω» (Ιωάν. 11, 43), και ο νεκρός πήρε ζωή και ο δεμένος περπάτησε. Θαύμα πάνω στο θαύμα. Ήταν δεμένα ακόμα τα πόδια του με τα σουδάρια και εκείνος περπατούσε. Και αυτό, γιατί η Θεϊκή βοήθεια ήταν μεγαλύτερη από το εμπόδιο των σουδαρίων.

Πώς λοιπόν ήταν δυνατόν ο Θεάνθρωπος, που σε λίγο θά θαυματουργούσε μ' έναν τέτοιο πρωτόγνωρο τρόπο, να θεωρήσει το θάνατο λυπηρό γεγονός, για το οποίο έπρεπε να θρηνήσει; Ασφαλώς -καθώς φαίνεται πια ξεκάθαρα απ' όσα είπαμε- ο Κύριος, ενεργώντας έτσι, θέλησε να διορθώσει εμάς και να μας ορίσει κάποια μέτρα και όρια. Απέκλεισε λοιπόν την έλλειψη της συ-μπάθειας, ως κάτι άπρεπο και θηριώδες. Αλλά, συγχρόνωςαπέρριψε και ως ανάρμοστη την τάση να εκφράζεται κανείς με υπερβολικές εκδηλώσεις κλαυθμού και λύπης.

Με το να δακρύσει ο Κύριος για τον φίλο Του Λάζαρο, μας φανέρωσε την κοινωνικότητα της ανθρώπινης φύσης και συγχρόνως μας υπέδειξε τον μετριοπαθή τρόπο έκφρασης της λύπης. Έτσι μας καθοδήγησε, ώστε να μην παρασυρόμαστε σε ακρότητες, κυριευμένοι από τα πάθη, αλλά ούτε πάλι να μένουμε ασυγκίνητοι και παγεροί μπροστά στα λυπηρά.

Όπως λοιπόν ο Κύριος υπέμεινε την πείνα, τότε που παρέμεινε άσιτος, όπως αποδέχθηκε τη δίψα, τότε που νήστευε και δεν έπινε νερό, και όπωςκοπίασε από την πεζοπορία, έτσι επέτρεψε και στην ανθρώπινη φύση να εκδηλώνεται με τρόπο φυσικό, δηλαδή με τα δάκρυα.

Ο Κύριος βέβαια, τα υπέμεινε όλα αυτά, όχι γιατί η Θεότητα νικήθηκε από τον κόπο, αλλά για να φανερώσει σε μας ότι ο Ίδιος ήταν τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος.

Τα δάκρυα εκρέονται από κάποιον, τρόπον τινά, οχετό, όταν γεμίζουν οι κοιλότητες του εγκεφάλου, και είναι συνέπεια λύπης. Γι' αυτό, όταν με τα απρόσμενα λυπηρά της ζωής προκαλούνται βοές, ζαλάδες, σκοτοδίνες, τότε γεννιούνται εσωτερικά θερμά δάκρυα. Αλλωστε και όσοι θλίβονται, ξαλαφρώνουν όταν κλαίνε, γιατί έτσι βγαίνει κάτι από μέσα τους που τους βαραίνει.

Η πείρα μας πείθει για την αλήθεια αυτών που λέμε. Γνωρίσαμε ανθρώπους, οι οποίοι κατάφεραν να υπομείνουν βαριές συμφορές, χρησιμοποιώντας ως εκτόνωση του άλγους τους τα δάκρυα. Αλλοι όμως που δεν αντέδρασαν με αυτό τον τρόπο έπεσαν σε βαριές αρρώστιες, σε αποπληξίες και παραλύσεις, ενώ άλλοι έφθασαν μέχρι ακόμα και το θάνατο. Και αυτό, γιατί αυτοί δεν μπόρεσαν να αντισταθούν και κατέρρευσαν, κάτω από το βάρος της λύπης τους.

Συμβαίνει μ' αυτούς εκείνο που γίνεται με τη φωτιά, η οποία δεν μπορεί να συντηρηθεί, όταν δεν έχει διέξοδο ο καπνός. Έτσι και όσοι λυπούνται και δεν εκδηλώνουν τον πόνο τους. Αυτοί μαραζώνουν από την ανέκφραστη και βουβή θλίψη, επειδή αυτή, σαν τον καπνό, δεν βρίσκει διέξοδο.

Όσοι λοιπόν προσβάλλονται εύκολα από το πάθος της λύπης, να μην προβάλλουν την περίπτωση του Κυρίου που δάκρυσε για τον Λάζαρο και έτσι να προσπαθούν να καλύψουν το δικό τους πάθος. Γιατί, όπως δεν είναι δικαιολογία για μας το ότι ο Κύριος έφαγε, ώστε να παραδινόμαστε στην ηδυπάθεια -αλλά, αντίθετα, είναι υπόδειγμα για οριοθέτηση του επιτρεπτού και του αναγκαίου- έτσι και τα δάκρυα που έχυσε ο Κύριος για τον Λάζαρο δεν δικαιολογούν τον δικό μας θρήνο. Αντίθετα, το παράδειγμα του Κυρίου είναι κανόνας ακριβής που μας φανερώνει και μας διδάσκει με πόση σεμνότητα και ευπρέπεια θα πρέπει να υπομένουμε τα λυπηρά και τις θλίψεις αυτής της ζωής.

Δεν επιτρέπεται λοιπόν ούτε στις γυναίκες ούτε στους άνδρες η ροπή προς το πένθος και ο άμετρος κλαυθμός. Συγχωρείται μόνο η σύμμετρη λύπη και τα λίγα, ήσυχα δάκρυα. Δεν επιτρέπεται, μ' άλλα λόγια, να βογγά κανείς και να φωνάζει, ούτε να σχίζει τα ρούχα του ή να κάνει τέτοια παρόμοια καμώματα, όπως θα έκαναν όσοι δεν έχουν πίστη στον Θεό και γνώση για τα ουράνια πράγματα.

Όποιος έχει καθαρίσει την ψυχή του με τη διδασκαλία του ιερού Ευαγγελίου, είναι σαν να έχει αποκτήσει ένα τείχος ισχυρό. Και αυτό το τείχος είναι η σωφροσύνη και η ένθεη λογική. Αυτά ως τείχη αποκρούουν με θάρρος και ανδρεία τις προσβολές των παθών. Έτσι δεν επιτρέπει ο άνθρωπος να εισορμούν στην ψυχή του χαμηλά και απρεπή πάθη, τα οποία μπορούν να τον παρασύρουν σε εκδηλώσεις που δεν ταιριάζουν σε πιστό χριστιανό. Ένα τέτοιο πράγμα, η υποδούλωση δηλαδή στη λύπη, είναι γνώρισμα άνανδρης ψυχής που δεν δέχεται καμιά ενίσχυση από την ελπίδα της στον Θεό.

Όπως τα σκουλήκια γεννιούνται πιο εύκολα στα μαλακά ξύλα, έτσι και οι θλίψεις εισορμούν στις πιο ακαλλιέργητες πνευματικά ψυχές.

ΙΩΒ

Μήπως ο Ιώβ είχε σκληρή σαν το διαμάντι καρδιά; Μήπως τα σπλάχνα του ήταν από πέτρα;

Μέσα σε λίγο διάστημα έχασε δέκα παιδιά, που με ένα χτύπημα έγιναν ένα με τα συντρίμμια του χαρούμενου σπιτιού, την ώρα ακριβώς που χαίρονταν, τότε που ο διάβολος συγκλόνισε και γκρέμισε επάνω τους ολόκληρο το οικοδόμημα. Είδε ο Ιώβ το τραπέζι γεμάτο αίμα. Αντίκρυσε τα παιδιά του, που είχαν σε διαφορετικό χρόνο έλθει στη ζωή, να πεθαίνουν όλα την ίδια στιγμή.

Δεν άρχισε τα ουρλιαχτά ο Ιώβ, δεν μάδησε τα μαλλιά του, δεν έβγαλε κραυγές και λόγια τιποτένια και υβριστικά, αλλά πρόφερε εκείνη τη μνημειώδη ευχαριστία, που υμνείται από όλες τις γενεές στους αιώνες: «ΟΚύριος έδωσε, ο Κύριος πήρε. Όπως φάνηκε καλό στον Κύριο, έτσι και έγινε. Ας είναι ευλογημένο το όνομα του Κυρίου» (Ιώβ 1, 21). Μήπως αυτός ο άνθρωπος ήταν αναίσθητος; Πώς είναι δυνατόν; Αυτός είπε εκείνο το θαυμαστό «και εγώ έκλαψα για κάθε πονεμένο» (Ιώβ 30, 25). Μήπως άραγε υποκρινόταν όταν έλεγε όλα αυτά; Όχι, ασφαλώς. Γιατί, μαζί μ' όλες τις άλλες αρετές που είχε ο Ιώβ, ήταν και φιλαλήθης, όπως λέει γι' αυτόν η Αγία Γραφή: «Ανθρωπος», λέει, «άμεμπτος, δίκαιος, θεοσεβής και φιλαλήθης»(Ιώβ 1, 1).

Εσύ όμως, άνθρωπέ μου, ξεσπάς σε μοιρολόγια, τα οποία έχεις συνθέσει ειδικά γι' αυτό το σκοπό. Εσύ με γοερούς αλαλαγμούς λιώνεις κυριολεκτικά την ψυχή σου. Και όπως οι ηθοποιοί βάφουν τα πρόσωπα τους και μεταμφιέζονται για να εμφανισθούν στα θέατρα, έτσι και εσύ θεωρείς, πως όποιος πενθεί, πρέπει να φοράει μαύρα, να μένει άλουστος και αχτένιστος, να έχει σκοτεινό και ασκούπιστο το σπίτι του και να μοιρολογά ασταμάτητα.Και με λίγα λόγια, να διατηρεί ανοιχτή την πληγή και τον πόνο της ψυχής του.

Αφησε εσύ να τα κάνουν αυτά όσοι δεν έχουν καμιά ελπίδα; (Α' Θεσ. 4, 13). Εσύ έχεις διδαχθεί όλα όσα αναφέρονται στους κεκοιμημένους «εν Χριστώ» (Αποκ. 14, 13). Έχεις επίσης ακούσει την Αγία Γραφή που λέει: «Εκείνο που σπέρνεται είναι φθαρτό, εκείνο που ανασταίνεται είναι άφθαρτο. Σπέρνεται άδοξο, ανασταίνεται ένδοξο. Σπέρνεται σώμα ψυχικό, ανασταίνεται σώμα πνευματικό» (Α' Κορ. 15, 42-44). Γιατί λοιπόν, άνθρωπέ μου, κλαις αυτόν που έφυγε για να αλλάξει; Ούτε τον εαυτό σου να κλαις, λέγοντας πως έχεις μείνει μόνος και αβοήθητος. Γιατί, καθώς λέει ο Ψαλμωδός, «είναι καλό να ελπίζεις στον Κύριο, παρά να ελπίζεις σε άνθρωπο» (Ψαλμ. 117, 9).

Ούτε πάλι να οδύρεσαι για εκείνον που δεινοπάθησε και τελικά έφυγε από αυτό τον κόσμο. Γιατί, μετά από λίγο, αυτόν θα τον ξυπνήσει η ουράνια σάλπιγγα και θα τον δεις να παραστέκεται στο βήμα του Χριστού.

Αφησε λοιπόν αυτές τις άτακτες κραυγές που αρμόζουν σε αγροίκους ανθρώπους, οι οποίοι χτυπιούνται και λένε: «Αλίμονο, τί με βρήκε! Ποιος περίμενε αυτές τις συμφορές! Περίμενα εγώ να θάψω αυτό το χιλιοαγαπημένο μου πρόσωπο;».

Αν ακούμε να ξεστομίζονται από άλλους τέτοια λόγια, εμείς θα πρέπει να ντρεπόμαστε και να κοκκινίζουμε. Γιατί η πείρα του παρελθόντος, αλλά και ό,τι εκείνη την ώρα συμβαίνει, θα πρέπει να μας οδηγούν στη σωστή αποδοχή όλων εκείνων των πραγμάτων που αναπόφευκτα συνακολουθούν την ανθρώπινη φύση.

Εμάς τους χριστιανούς που έχουμε παιδαγωγηθεί με το λόγο του ιερού Ευαγγελίου, δεν θα πρέπει να μας τρομάξουν ποτέ ούτε οι πρόωροι θάνατοι, ούτε οι άλλες απροσδόκητες συμφορές.

Οι πειρασμοί και οι θλίψεις δεν θα πρέπει να φέρουν τον πιστό σε κατάσταση να πει: «Το παιδί μου ήταν νέο, μοναχοπαίδι και κληρονόμος της περιουσίας μου, ήταν η παρηγοριά των γηρατειών μου, στολίδι της γενιάς μας, κόσμημα της νεολαίας μας, στήριγμα του σπιτιού μου».

Ούτε πάλι θα πρέπει να κλαίει και να λέει: «Τό παιδί μου βρισκόταν στο άνθος της ηλικίας του, μού 'φυγε ξαφνικά και χάθηκε».

Ποτέ δεν πρέπει να σκεφθεί έτσι ο χριστιανός και ποτέ δεν θα πρέπει να ξεστομίσει ότι «το παιδί μου έγινε χώμα και σκόνη. Χάθηκε αυτός που πριν από λίγες ημέρες μιλούσε και η φωνή του ήταν, για τους γονείς του, γλυκόλαλο άκουσμα και η όψη του ακόμα περισσότερο ευφρόσυνο θέαμα».

Αντίθετα, ο χριστιανός πρέπει να συλλογισθεί και να πει στον εαυτό του: «Τί πρέπει τώρα να κάνω; Θα πρέπει να ξεσχίσω τα ρούχα μου και να καταδεχθώ να πέσω κάτω και να θρηνώ με άγριες κραυγές και να φέρω βαριά τη συμφορά, μοιάζοντας στο μικρό παιδάκι που όταν το δέρνουν ξεφωνίζει και σπαρταρά; Ή θα πρέπει να έλθω στα συγκαλά μου και να πω με το λογισμό μου πως ο θάνατος μας περιμένει όλους, ότι αυτός δεν κοιτάζει ηλικία και ότι διαλύει την ανθρώπινη φύση και γι' αυτό θα πρέπει να τον αποδεχθώ; θα χάσω τα λογικά μου, σαν να έπεσε επάνω μου κεραυνός, όταν προ πολλού δέχθηκα το μήνυμα του ιερού Ευαγγελίου που διδάσκει ότι, εφόσον είμαι θνητός, γέννησα παιδί θνητό; Θα πρέπει, ασφαλώς, να μη λησμονώ ότι καθετί σ' αυτό τον κόσμο είναι αβέβαιο και ότι τίποτα δεν παραμένει στον κάτοχο του αιώνια».

Έτσι είναι. Γιατί και σε πολλές πόλεις, παλιές και φημισμένες για τη λαμπρότητα των κτισμάτων τους και για τη δύναμη των κατοίκων τους, πόλεις που ήταν ξακουστές για τα πλούτη τους και για το εμπόριό τους, τώρα έχουν μονάχα απομείνει κάποια ερείπια που θυμίζουν την παλιά τους δόξα και μεγαλοπρέπεια.

Πλοία επίσης που πολλές φορές είχαν διασωθεί από μεγάλες τρικυμίες, πλοία χιλιοταξιδεμένα που είχαν μεταφέρει αναρίθμητα φορτώματα και πολλούςεμπόρους, αργότερα, με μια φουρτούνα και ένα γερό ανεμόδαρμα, εξαφανίσθηκαν.

Στρατεύματα που πολλές φορές είχαν πανηγυρίσει νίκες, όταν αργότερα δυσκόλεψαν οι καιροί, διαλύθηκαν άδοξα και έμειναν με το διάβα του χρόνου στη μνήμη σαν παραμύθι.

Ολόκληρα νησιά επίσης, που ήταν ονομαστά για τη δύναμη των κατοίκων τους, οι οποίοι είχαν πολλές φορές αναδειχθεί στους θαλάσσιους και χερσαίους πολέμους κατά των εχθρών, χάθηκαν με το πέρασμα του χρόνου ή παραδόθηκαν στην αιχμαλωσία και στη δουλεία.

Με λίγα λόγια, όποιο μεγάλο και δυσβάσταχτο κακό θα μπορούσες να μου αναφέρεις, εγώ θα σου έφερνα από τη ζωή άπειρα, αντίστοιχα παραδείγματα. Όπως λοιπόν λογαριάζουμε με τη ζυγαριά τα βάρη και όπως εκτιμούμε τον χρυσό όταν τον τρίψουμε στο διαμάντι, έτσι θα πρέπει να ζυγίζουμε και τα πράγματα αυτής εδώ της ζωής. Να τα μετράμε δηλαδή με τα μέτρα που έχει ορίσει ο Κύριος. Έτσι, δεν θα ξεπέσουμε ποτέ σαν τους μωρούς και τους παράφρονες.

Αν λοιπόν, άνθρωπέ μου, σου συμβεί κάποτε κάτι απροσδόκητο, να είσαι εσωτερικά προετοιμασμένος και να μην ταραχθείς. Με την ελπίδα των μελλόντων, να κάνεις πιο ευκολοσήκωτα τα παρόντα.

Όπως εκείνοι που έχουν μια πάθηση στα μάτια αποφεύγουν να κοιτάζουν σε σημεία που εκπέμπουν φως, αλλά ξεκουράζουν το βλέμμα τους κοιτάζοντας προς τα άνθη ή την πρασινάδα, έτσι πρέπει και η ψυχή να συγκεντρώνεται και να μη σκέπτεται συνεχώς τα λυπηρά.

Ούτε πάλι θα πρέπει να κολλά κάποιου ο νους στα απροσδόκητα και ακούσια παθήματα που τον βρήκαν σ' αυτή εδώ τη ζωή, αλλά αντίθετα να ατενίζει όσα έχουν προοπτική, τα αιώνια και τα αληθινά.

Θα κατορθώσεις να χαίρεσαι πάντοτε, αν η ζωή σου είναι στραμμένη προς τον Θεό και αν η ελπίδα των μελλόντων αγαθών σε βοηθά να σηκώνεις όλα τα βάσανα αυτής της ζωής.

Σε προσβάλλουν; Να σκέπτεσαι τη δόξα που σε προσμένει στον ουρανό για την υπομονή σου. Σε ζημιώνουν; Να αναλογισθείς τον επουράνιο πλούτο και το θησαυρό που έχεις καταθέσει με τα καλά σου έργα στο ταμιευτήριο των ουρανών. Σε εξόρισαν; Έχεις όμως πατρίδα την επουράνιο Ιερουσαλήμ.Έχασες το παιδί σου; Αλλά έχεις Αγγέλους με τους οποίους θα συγχορεύεις γύρω από το θρόνο του Θεού και θα ευφραίνεσαι αιώνια.

Έτσι, αντιπαραβάλλοντας τα μέλλοντα αγαθά με τα παρόντα λυπηρά, θα κάνεις τον εαυτό σου απρόσβλητο από τα θλιβερά και τα δυσάρεστα αυτής της ζωής και θα παραμένεις ήρεμος και ατάραχος, όπως μας προτρέπει ο Απόστολος.

Τα χαρούμενα και ευφρόσυνα να μην οδηγούν την ψυχή σου σε ξέφρενη χαρά και τα λυπηρά και δυσάρεστα να μην ταπεινώνουν με άπρεπα φερσίματα και εξευτελιστική συμπεριφορά την ψυχή σου. Γιατί, αν δεν έχεις έτσι τοποθετηθεί απέναντι στα γεγονότα και στο νόημα αυτής της ζωής, δεν θα περάσεις ούτε μία μέρα χωρίς ταραχή και βάσανα.

Αυτό θα το πετύχεις, και μάλιστα πολύ εύκολα, μόνο αν έχεις πάντα στο νου σου το παράγγελμα του Αποστόλου που προτρέπει τον κάθε άνθρωπο και λέει• «πάντοτε χαίρετε».

Θα το κατορθώσεις, επιπλέον, με το να αποδιώκεις αυτά που βαραίνουν τη θνητή σάρκα.

Να συγκεντρώνεις πάντα το λογισμό σου στα ευφρόσυνα και στα αιώνια.

Να έχεις πάντα τη σκέψη σου στραμμένη και να λογίζεσαι τα μελλοντικά. Γιατί, και μόνο η σκέψη των αιωνίων, είναι αρκετή να γεμίσει την ψυχή σου από ευφροσύνη και να την κοσμήσει με την αγγελική αγαλλίαση, με τη Χάρη του Ιησού Χριστού, του Κυρίου μας, στον Οποίο πρέπει κάθε δόξα και δύναμη στους αιώνες. Αμήν.

(Πηγή: P.G. 31, 217-237, Απόσπασμα από το βιβλίο «Αλγηδών η αγιότοκος: Η Υπομονή και η Ευχαριστία κατά τους Πατέρες», Εκδόσεις «ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ» 2010, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Καρέα)

ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=1999 

Φέτος συμπληρώνονται 1700 χρόνια από το Διάταγμα του Μεδιολάνου (Μιλάνου), το οποίο υπέγραψε ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο Μέγας με τον Λικίνιο, και με το οποίο καθιερώθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας η ανεξιθρησκία.

Όπως αναφέρεται στο Διάταγμα (Έδικτο) του 313, οι Χριστιανοί, όπως και οι πιστοί των άλλων θρησκειών μπορούν με απόλυτη ελευθερία και χωρίς κανένα εμπόδιο να προσέρχονται στη λατρεία και να λατρεύουν τον Θεό, ή τους θεούς τους οι παγανιστές. Με το Διάταγμα του Μεδιολάνου έπαυσαν οι επί τρεις αιώνες διωγμοί των Χριστιανών, που οδήγησαν στο μαρτύριο εκατομμύρια από αυτούς, ο Χριστιανισμός διαδόθηκε  πλέον ταχύτατα, από την μιαν άκρη της Αυτοκρατορίας έως την άλλη, και μπήκαν έτσι τα θεμέλια της δημιουργίας του Χριστιανικού Πολιτισμού, με κέντρο την Ευρώπη.

Ευλόγως λοιπόν το 2013 μπορεί να ονομαστεί έτος του Μεγάλου Κωνσταντίνου, της ελευθερίας της λατρείας και της ανεξιθρησκίας. Σημειώνεται ότι στο Μιλάνο, στο Παλάτσο Ρεάλε, διοργανώνεται έως τις 17 Μαρτίου 2013 μεγάλη Έκθεση, αφιερωμένη στον Μέγα Κωνσταντίνο, στην Μητέρα του Αγία Ελένη και στην εποχή τους.

Ο Μέγας  Κωνσταντίνος χαρακτηρίστηκε έτσι όχι μόνο για το κοσμοϊστορικό γεγονός της καθιερώσεως της ανεξιθρησκίας, αλλά και για άλλα μείζονος ιστορικής σημασίας ιστορικά γεγονότα. Το 321 καθιέρωσε την Κυριακή ως εόρτιο ημέρα αργίας, κάτι που μετά από 1700 χρόνια επιχειρείται να καταργηθεί η αργία της…Το 325 συνεκάλεσε την Α’ Οικουμενική Σύνοδο, η οποία επέφερε τη γαλήνη στην Εκκλησία, με την καταδίκη του Αρείου και άρχισε την κωδικοποίηση των δογμάτων της Εκκλησίας. Το 326 αποφάσισε την μεταφορά της πρωτεύουσας της Αυτοκρατορίας από τη Ρώμη στο μικρό Βυζάντιο, που μετονομάστηκε σε Κωνσταντινούπολη και μεταμορφώθηκε σε μια πεντάμορφη μεγαλούπολη. Τα εγκαίνια της έγιναν επίσημα στις 11 Μαϊου του 330. Και βέβαια επί των ημερών του η μητέρα του, Αγία Ελένη, το 326 βρήκε τον Τίμιο Σταυρό και κτίσθηκαν λαμπρά εκκλησιαστικά κτίσματα στα Ιεροσόλυμα, στη Βηθλεέμ  και στην Κωνσταντινούπολη. Επί των ημερών του επίσης ενισχύθηκε ο θεσμός της οικογένειας και εισήχθησαν Διατάξεις στο Ρωμαϊκό Δίκαιο εμπνευσμένες από το Χριστιανικό Ήθος.

Η ανεξιθρησκία, την οποία καθιέρωσε ο Μέγας Κωνσταντίνος είναι ζητούμενη σήμερα στην Χριστιανική (;;;) Ευρώπη, όπου κάθε ημέρα αυξάνονται οι διακρίσεις και οι διωγμοί σε βάρος των Χριστιανών και όπου επιχειρείται το ξερίζωμα των χριστιανικών αξιών. Ενδεικτικές των τάσεων αυτών ενέργειες είναι η προώθηση από τον Γάλλο Πρόεδρο Ολάντ της νομιμοποίησης του «γάμου» των ομοφυλοφίλων, κάτι που προκάλεσε την συγκέντρωση διαμαρτυρίας ενός εκατομμυρίου πολιτών στο Παρίσι. Επίσης στη Γαλλία επιχειρείται να αστυνομευθεί η σκέψη των διδασκόντων σε ιδιωτικά σχολεία και να τους απαγορευθεί η κριτική στις αποφάσεις της Κυβέρνησης, που αντιβαίνουν στη συνείδηση τους, όπως είναι η περίπτωση του «γάμου» των ομοφυλοφίλων.

Ακόμη στην Αγγλία, όπου έχει επιτραπεί η εργασία την Κυριακή,  το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας έκρινε ότι οι Χριστιανοί δεν έχουν το δικαίωμα, για λόγους συνειδήσεως, να αρνηθούν την εργασία της Κυριακής, με το αιτιολογικό ότι η θρησκευτική αυτή αντίληψη τους δεν αποτελεί τον πυρήνα της πίστης τους…Ακόμη στις 23 Δεκεμβρίου τρεις χριστιανικοί ναοί στην Αυστρία επιχειρήθηκε να πυρποληθούν, μια εικόνα των Χριστουγέννων στη Γαλλία υπέστη βανδαλισμούς και μια άλλη παράσταση επίσης της Γεννήσεως, πάλι στη Γαλλία, κάηκε εξ ολοκλήρου…

Σε δημοσκόπηση στο Ηνωμένο Βασίλειο το 74% των ερωτηθέντων απάντησαν ότι οι διωγμοί και οι διακρίσεις σε βάρος των Χριστιανών είναι πολύ χειρότερες από ό, τι των πιστών των άλλων θρησκειών. Επίσης σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Γαλλίας το 84% των βανδαλισμών συμβαίνουν σε βάρος χριστιανικών τόπων ή αντικειμένων λατρείας και στη Σκωτία το 95% της θρησκευτικής βίας ασκείται σε βάρος των Χριστιανών. Η ευχή είναι η φετινή επέτειος των 1700 ετών από την καθιέρωση της ανεξιθρησκείας από τον Μέγα Κωνσταντίνο να είναι μια ευκαιρία στην Ευρώπη να ξαναβρεί τις ρίζες της και να επανέλθει στις Χριστιανικές Αξίες.-

Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος

ΠΗΓΗ: http://aktines.blogspot.gr/2013/01/2013_15.html 

Πολλά και βασικά θέματα ταλανίζουν τον τελευταίο καιρό τον θεολογικό και εκκλησιαστικό κόσμο. Τα συζητούν και τα αναλύουν επώνυμοι και ανώνυμοι, αλλά αποφάσεις δεν παίρνονται και επίσημες απαντήσεις δεν δίνονται. Έρπει μια σύγχυση σε πολλούς τομείς…

Καλώς ή κακώς η τηλεόραση και το διαδίκτυο επηρεάζουν πολύ μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού. Η τηλεόραση επιδρά στις μεγαλύτερες ηλικίες και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τους νεότερους. Πολλά από τα προγράμματα της τηλοψίας, εν μέρει ή ολόκληρα, συχνά καταλήγουν στο διαδίκτυο. Ενίοτε και κανάλια ολόκληρα προβάλλονται μέσω του διαδικτύου.

Θάπρεπε λοιπόν επίσημα και σοβαρά να υπήρχε ανοιχτή εκκλησιαστική τηλεόραση ή εκπομπή οπωσδήποτε κάθε βδομάδα, ίσως και συχνότερα, όπου εκεί η Επίσημη και Διοικούσα Εκκλησία, θα εξέφραζε δημόσια και καθαρά, με ειλικρινή και σαφή τρόπο, το λόγο και τη μαρτυρία της. Βέβαια βγαίνουν, γράφουν, εκπέμπουν και ομιλούν κάποιοι ιερείς ή επίσκοποι, αρκετοί παλαιοημερολογίτες ή κάποια φαιδρά πρόσωπα, με αοριστολογίες, ανακρίβειες, υπερβολές, λάθη γλωσσικά και θεολογικά, φανατικοί και εξτρεμιστές, χαλαροί και ισοπεδωτικοί… αλλά απουσιάζει τηλεοπτικά η φωνή και η εικόνα της Ορθοδοξίας.

Υπάρχουν σαφώς και εξαιρέσεις λαμπρές, όπως είναι η τηλεόραση της «ΛΥΔΙΑΣ» στη Θεσσαλονίκη, η διαδικτυακή της Μητρόπολης Πειραιάκαι κάποιες άλλες. Θέλει όμως ο κόσμος να ακουστεί η φωνή της Εκκλησίας επίσημα και κεντρικά. Για ένα σωρό θέματα. Αν θέλει κάποιος να ενημερωθεί σήμερα, πρέπει να πιάσει στο ραδιόφωνο κάποια σχετική εκπομπή, και αν βρεί την κατάλληλη ώρα.

Εδώ μιλάμε ότι χρειαζόμαστε συγκεκριμένη τηλεοπτική υπόθεση, εκπομπή, συχνότητα, εκκλησιαστική παρουσία. Πώς να το κάνουμε, ο κόσμος έχει εμπιστοσύνη στην Εκκλησία. Θέλει να ακούσει τη φωνή της. Για όλα τα θέματα. Από την αρχή του κόσμου μέχρι το επικείμενο τέλος του. Για όλα αυτά που γίνονται σήμερα. Για όσα διαδραματίζονται μέσα στην οικογένεια και την κοινωνία. Για τη νεολαία και τα προβλήματά της. Για τις αμαρτίες και τις αρετές. Για όλα πρέπει να ακούγεται ο λόγος του Θεού. Χρειαζόμαστε κατήχηση και επανευαγγελισμό.

Ο τρόπος της χριστιανικής ζωής που ξέραμε παλιά άλλαξε και χάλασε. Θέλουμε πάλι εξαρχής ν΄ ακούσουμε το θεολογικό και πνευματικό αλφάβητο. Υπάρχει επιτακτική ανάγκη, διότι:

-         Τα θρησκευτικά στα σχολεία μέρα με τη μέρα γίνονται όλο και πιο θρησκειολογικά. Άοσμα, άχρωμα, άγευστα Ορθοδοξίας, ιδίως με το νέο πρόγραμμα σπουδών που ετοιμάστηκε και θα λειτουργήσει πιλοτικά από τα κακόμοιρα παιδιά, τα ελληνόπουλα, τα παιδιά τα βαπτισμένα της Εκκλησίας, του Δημοτικού τα παιδιά. Πανθρησκειακά – πολυπολιτισμικά θρησκευτικά; Θρησκευτικά της Νέας Εποχής είναι αυτά; Με πιο δικαίωμα άραγε σε παιδιά της Ορθόδοξης Εκκλησίας;

-         Τα μαθήματα στα πανεπιστήμια κάθε άλλο παρά βοηθούν σε μια ορθή - ορθόδοξη θεολογική κάλυψη.

-         Τα λίγα, ολιγομελή, πρωτοβάθμια κυρίως, κατηχητικά σχολεία φυτοζωούν.

-         Ο εκκλησιασμός της Κυριακής έχει κολλήσει χρόνια τώρα στο 3% του θρησκευομένου πληθυσμού! 

 Πως θα μάθει για την πίστη του τελικά αυτός ο λαός; Το 97% δηλαδή των Ελλήνων που είναι βαπτισμένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί; Πως θα στηριχθούν οι ορθόδοξοι γονείς και οι ευσεβείς δάσκαλοι; Είναι ευστάθεια και ασφάλεια για το λαό μας η ορθόδοξη διδασκαλία, έστω κι αν λέμε τα ίδια, διότι, όπως λέγει ο απόστολος Παύλος, η επανάληψη των ίδιων έστω χριστιανικών αληθειών, αυτόν τον ίδιο δεν τον κουράζει, για τους ακροατές του όμως είναι ασφάλεια.

Κάθε βδομάδα λοιπόν, για τις γιορτές και τις εκκλησιαστικές ειδήσεις και υποθέσεις απαιτείται να ακούγεται καθαρή και πλήρης η φωνή της Εκκλησίας. Επειδή όμως δεν υπάρχει στο βαθμό και το επίπεδο που θάπρεπε, γι΄ αυτό μερικοί, ευτυχώς όχι πολλοί, «τείνουν ευήκοον ούς», στις προτεστάντικες φλυαρίες που μιλάνε συνεχώς για Ευαγγέλιο κλπ, με τον τρόπο τους βέβαια, αιρετικά και λανθασμένα.

Για παράδειγμα, δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για το καρναβάλι, για τα ξενόφερτα γενέθλια, για τον εκκλησιασμό, για τη συνειδητοποιημένη συμμετοχή στα κοινά και τις εκλογές, για τις προφητολογίες και μελλοντολογίες; Δεν μπορούμε να απαντάμε σε τόσο σοβαρά θέματα με «ατάκες» και συνθήματα, χωρίς θεολογική ανάλυση και εμβάθυνση που θα καλύπτει νου, ψυχή και καρδιά των ευσεβών χριστιανών. Δεν μπορεί αυτό να το αφήνουμε ανεξέλεγκτα στα χέρια των δημοσιογράφων και σε κάποιες σύντομες ανακοινώσεις, ερωτήσεις - απαντήσεις σε συνοδικούς εκπροσώπους τύπου της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου. Δε φτάνει αυτό δηλαδή, διότι οι χριστιανοί μας καταιγιστικά βομβαρδίζονται καθημερινά από πλήθος ιδεών και πειρασμών, μπερδεύονται, αποπροσανατολίζονται, και ζητούν επίμονα το λόγο και τη θέση της επίσημης Εκκλησίας. Τι λέγει η Αγία Γραφή, ρωτάνε, τι λέγει η Εκκλησία.

 Όσες εκπομπές παίχτηκαν μέχρι τώρα από ικανούς εκπροσώπους της κανονικής Εκκλησίας, με καθαρή φωνή και συμμετοχή του λαού, πέτυχαν το τέλειο αποτέλεσμα. Αυτό όμως έγινε κάπου, κάποτε, κάπως από κάποιον και δεν συνεχίστηκε μετά για κάποιο λόγο.

Καλά, τόσο δύσκολο είναι και δεν μπορεί η Εκκλησία να έχει μια τηλεόραση; Είναι θέμα ομολογίας σήμερα αυτού του είδους η παρουσία μετά παρρησίας. Κι αυτό γιατί ο αθεϊσμός έγινε της μόδας. Όλοι κομπορρημονούν μέσω τηλεοράσεως υπέρ της προσωπικής τους αθεϊας, λές και μας ενδιαφέρει, λές κι εμείς από κάτω θα αρχίσουμε να τρέμουμε, αν μας πεί ο άλλος ότι δεν πιστεύει. Αυτό όμως χρειάζεται μια απάντηση και πρέπει οργανωμένα και συγκεκριμένα, συνεχώς και τακτικά, ο σωτήριος λόγος της Εκκλησίας να εκπέμπεται. Όχι, δεν είναι διαφήμιση του κακού, όπως λένε μερικοί ηττοπαθείς και φοβικοί. Όχι. Είναι εμβόλιο κατά της όποιας αιρετικής πλάνης και επιδημίας, για να μη βρεθεί αδιάβαστος και απροετοίμαστος, ο γέροντας, η νοικοκυρά, ο νέος, ο μαθητής. Πρέπει να υπάρχει κάπου η θέση της Ορθοδοξίας ζωντανά. Στα δέκα λεπτά του Κυριακάτικου κηρύγματος τι να πρωτοπεί ο ιεροκήρυκας…

Δωδεκαθεϊστές, σατανιστές, μασόνοι, μαρξιστές, αγνωστικιστές, πάσης φύσεως προπαγανδιστές ομιλούν, επηρεάζουν δυστυχώς πολλούς… Και από την άλλη μεριά δεν υπάρχει ένα ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο της Εκκλησίας, το οποίο συστηματικά να ανασκευάζει τις αηδείς εν πολλοίς απόψεις του καθενός δοκησίσοφου.

Όλοι αυτοί οι δήθεν άθεοι, όταν η συμφορά, η όποια ανθρώπινη συμφορά, χτυπήσει την πόρτα τους, ή απελπίζονται μέχρι αυτοκτονίας οι δυστυχείς ή αρχίζουν και κλαυθμηρίζουν ψελλίζοντας όσες προσευχές θυμούνται. Αυτή είναι η αλήθεια. Εδώ, ακόμη και οι Τούρκοι στην Κωνσταντινούπολη, για όντως ανάγκες και θαύματα που ζητούν, προσεύχονται και παρακαλούν τον Χριστό και την Παναγία. Αυτά όμως, και άλλα φυσικά, πρέπει να λέγονται ακόμη και για τους αρνητές, πιστέψουν δεν πιστέψουν, μπορεί κάποιοι τελικά να σωθούν. Έχουμε χρέος αγάπης και αλήθειας και γι΄ αυτούς. Πρέπει να λέγονται πάντως «προς ευφροσύνη και στηριγμό των ορθοδόξων και καταισχύνη των κακοδόξων». Για τη μαρτυρία του Κυρίου Ιησού.

Κι αν τέλος πάντων δεν μπορεί να δημιουργηθεί ή αγορασθεί ένα εκκλησιαστικό επίσημο τηλεοπτικό κανάλι, δεν μπορεί με ενοίκιο στην κρατική τηλεόραση, χωρίς να χρωματισθεί κομματικά η φωνή του Λόγου, να υπάρχει μία ώρα έστω, κάθε βδομάδα, σε ζώνη υψηλής τηλεθέασης, η θέση της Εκκλησίας; Ας πούμε μετά το Δελτίο των 8 ή των 9 μμ. Κι ας παίξει και μια επανάληψη μέσα στην υπόλοιπη εβδομάδα.

Πως αφήνουμε ένα ολόκληρο ορθόδοξο λαό στο σημερινό σκοτάδι; Ξεχνάμε το λόγο του ιερού Χρυσοστόμου, ότι «είναι μεγάλο βάραθρο απωλείας η άγνοια των Γραφών, δηλ. του θείου λόγου»; Αυτό δεν έλεγε ο ΄Αγιος Κοσμάς, ο Αιτωλός, που ήθελε να βγεί και να μιλήσει από μια ψηλή κορυφή για τον Χριστό και να τον ακούσουν όλοι»; Καλό είναι και το διάβασμα, ποιος όμως διαβάζει συστηματικά σήμερα; Καλό είναι και το ραδιόφωνο και όλοι γνωρίζουμε τι μεγάλη ωφέλεια προσφέρουν τα κατά τόπους εκκλησιαστικά ραδιόφωνα… Χρειάζεται όμως και η δύναμη της εικόνας. Μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις!

Τω καιρώ εκείνω, εισερχομένου του Ιησού είς τινα κώμην, απήντησαν αυτώ δέκα λεπροί άνδρες, οι έστησαν πόρρωθεν, και αυτοί ήραν φωνήν λέγοντες, Ιησού επιστάτα, ελέησον ημάς. και ιδών είπεν αυτοίς, πορευθέντες επιδείξατε εαυτούς τοις ιερεύσι. και εγένετο εν τω υπάγειν αυτούς εκαθαρίσθησαν. είς δέ εξ αυτών, ιδών ότι ιάθη, υπέστρεψε μετά φωνής μεγάλης δοξάζων τον Θεόν, και έπεσεν επι πρόσωπον παρά τους πόδας αυτού, ευχαριστών αυτώ, και αυτός ήν Σαμαρείτης. αποκριθείς δέ ο Ιησούς είπεν, ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; οι δέ εννέα πού; ουχ ευρέθησαν υποστρέψαντες δούναι δόξαν τω Θεώ ει μή ο αλλογενής ούτος? και είπεν αυτώ, αναστάς πορεύου, η πίστις σου σέσωκέ σε.

Απόδοση:

Εκείνο τον καιρό, καθώς έμπαινε ο Ιησούς σ’ ένα χωριό, τον συνάντησαν δέκα λεπροί• στάθηκαν λοιπόν από μακριά και του φώναζαν δυνατά: «Ιησού, αφέντη, ελέησέ μας!» Βλέποντας τους εκείνος τους είπε: «Πηγαίνετε να σας εξετάσουν οι ιερείς». Και καθώς πήγαιναν, καθαρίστηκαν από τη λέπρα. Ένας απ’ αυτούς, όταν είδε ότι θεραπεύτηκε, γύρισε δοξάζοντας με δυνατή φωνή το Θεό, έπεσε με το πρόσωπο στα πόδια του Ιησού και τον ευχαριστούσε. Κι αυτός ήταν Σαμαρείτης. Τότε ο Ιησούς είπε: «Δε θεραπεύτηκαν και οι δέκα; Οι άλλοι εννιά πού είναι; Κανένας τους δε βρέθηκε να γυρίσει να δοξάσει το Θεό παρά μόνο τούτος εδώ ο αλλοεθνής;» Και σ’ αυτόν είπε: «Σήκω και πήγαινε στο καλό• η πίστη σου σε έσωσε».

(Επιμέλεια κειμένου: Νικολέτα – Γεωργία Παπαρδάκη)

Ομιλία του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, περί Ευχαριστίας

Ο μιμητής του Ιώβ, ο θείος Χρυσόστομος, εσυνήθιζε πάντοτε να λέγη το αξιομνημόνευτον αυτό απόφθεγμα, σε κάθε περίσταση. «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν. Δεν θα παύσω να το επαναλαμβάνω πάντοτε, για όλα όσα μου συμβαίνουν». Το ίδιο εσυνήθιζε να λέγη και ο μέγας της Θεσσαλονίκης Γρηγόριος ο Παλαμάς σε κάθε υπόθεση, μιμούμενος τον θείον Χρυσόστομον, ο οποίος με την εύλαλον γλώσσα του προσθέτει: Ας ευχαριστούμε λοιπόν για όλα, για ό,τι και αν συμβή, αυτό είναι ευχαριστία. Διότι το να το κάνης αυτό όταν όλα πηγαίνουν ομαλά, δεν είναι σπουδαίον, επειδή σε αυτό ωθεί η ιδία η φύσις των πραγμάτων. Εάν όμως ευχαριστούμε ενώ ευρισκόμεθα στο βάθος των κακών, αυτό είναι θαυμαστόν. Πράγματι, όταν εμείς ευχαριστούμε για εκείνα τα οποία άλλοι βλασφημούν και αποθαρρύνονται, κοίτα πόση η φιλοσοφία! Πρώτον, εύφρανες τον Θεόν. Δεύτερον, εντρόπιασες τον διάβολο. Τρίτον, αυτό που συνέβη το απέδειξες μηδαμινό. Δηλαδή συγχρόνως και εσύ ευχαριστείς, και ο Θεός απομακρύνει την λύπη, και ο διάβολος υποχωρεί.

Τίποτε αγιώτερον δεν υπάρχει από την γλώσσα, που μέσα στα κακά ευχαριστεί τον Θεόν. Όντως δεν υστερεί σε τίποτε από την γλώσσα του μάρτυρος. Στεφανώνεται και αυτή ομοίως με εκείνον. Διότι και αυτή έναν δήμιον έχει ενώπιόν της, ο οποίος την αναγκάζει να αρνηθή τον Θεόν δια της βλασφημίας. Τον διάβολον έχει, ο οποίος με δημίους λογισμούς την σχίζει σε λωρίδες, και την σκοτίζει με την λύπη. Αν λοιπόν κάποιος υπομείνη τα βάσανα και ευχαριστήση, έλαβε στέφανον μαρτυρίου.

Λέγει και ο μέγας Βασίλειος: είναι αισχρόν όταν μεν τα πράγματα έρχονται ευνοϊκά να ευλογούμε τον Θεόν, στα δε στενόχωρα και επίπονα να σιωπούμε. Αλλά τότε πρέπει και περισσότερο να τον ευχαριστούμε, γνωρίζοντας ότι «oν αγαπά Κύριος παιδεύει, μαστιγοί δε πάντα υιόν oν παραδέχεται…».

Τι λέγω; Όχι μόνο πρέπει κανείς να ευχαριστή τον Θεό για τις θλίψεις και τους πειρασμούς της παρούσης ζωής, αλλά πρέπει να τον ευχαριστή ακόμη και για την μέλλουσαν κόλασιν. Επειδή και η κόλασις είναι συμφέρον και ωφέλιμο για τους κολαζομένους. Γιατί; Επειδή η κόλασις είναι εμπόδιον της αμαρτίας και του κακού, γι’ αυτό ονομάζεται και κόλασις, επειδή κολάζει, και εμποδίζει το κακόν. Αν δεν υπήρχε κόλασις, η αμαρτία και το κακό, θα επεκτείνετο σε άπειρον διάστημα και ποτέ δεν θα ελάμβανε τέλος. Γι’ αυτό και ο σοφώτατος Μάρκος ο Εφέσου είπε τούτον τον παράδοξον μεν στην ακοήν, όμως αληθινόν λόγον και βέβαιον, ότι δηλαδή συμφέρει στους κολαζομένους να κολάζωνται. Όθεν και ο όσιος Θεόκτιστος ο Στουδίτης, σε ένα τροπάριο εις τον Κύριον ημών Ιησού Χριστόν λέγει επί λέξει: «Και εν τη κολάσει ευχαριστώ», διότι η κόλασις δεν είναι κακόν καθ’ εαυτό, ή μάλλον είναι και καλόν. Αφ’ ενός μεν διότι εμποδίζει και συστέλλει την αμαρτίαν και δεν την αφήνει να ενεργή επ’ άπειρον, όπως είπαμε, αφ’ ετέρου δε διότι η κόλασις είναι ποινή και παίδευσις του κακού, και με αυτήν εκπληρώνεται η δικαιοσύνη του Θεού. Όθεν, αν και η κόλασις δεν είναι προηγούμενον θέλημα του Θεού, είναι όμως επόμενον θέλημά του, σύμφωνα με τους ιερούς θεολόγους. Μόνη δε η αμαρτία είναι αυτή καθ’ εαυτήν κακό, και ούτε κατά προηγούμενον θέλημα του Θεού γίνεται, ούτε κατά επόμενον, αλλά κατά μοχθηράν γνώμην του ανθρώπου.

Γι’ αυτό και ο θείος Χρυσόστομος παραγγέλλει στους χριστιανούς τα ακόλουθα: «Αυτό να είναι το έργο σας, να ευχαριστήτε στις προσευχές και για τις φανερές και για τις αφανείς ευεργεσίες, και για όσες ήταν σύμφωνες με το θέλημά σας και για όσες όχι. Και για την βασιλεία των ουρανών και για την γέεννα του πυρός, και στην θλίψη και στην άνεση. Έτσι συνηθίζουν να προσεύχωνται οι Άγιοι, και για τις κοινές ευεργεσίες να ευχαριστούν. Γνωρίζω εγώ κάποιον άγιον άνδρα ο οποίος προσεύχεται με αυτόν τον τρόπο. Δεν έλεγε τίποτε πριν από αυτά τα λόγια, αλλά ότι: ευχαριστούμε Κύριε για όλες τις ευεργεσίες που έδειξες σε μας τους αναξίους από την πρώτην ημέρα μέχρι σήμερα. Γι’ αυτές που γνωρίζουμε και γι’ αυτές που δεν γνωρίζουμε, για τις φανερές, για τις αφανείς, για όσες έγιναν με έργο, για όσες με λόγο, για όσες έγιναν με την θέλησή μας και για όσες όχι, για όλες όσες έχουν γίνει σ’ εμάς τους αναξίους. Για τις θλίψεις, για τις ανέσεις, για την γέενα του πυρός, για την κόλαση, για την Βασιλείαν των Ουρανών».

Ο δε άγιος Ισαάκ είπεν ότι όποιος ευχαριστεί, παρακινεί τον ευεργέτην του να του δίδη περισσότερες ευεργεσίες: «η ευχαριστία του λαμβάνοντος ερεθίζει τον δίδοντα να δώση δωρήματα μεγαλύτερα από τα προηγούμενα». Και πάλιν ο ίδιος ο θείος Ισαάκ λέγει: «όποιος δεν ευχαριστεί για τα μικρότερα, και στα μεγαλύτερα είναι ψεύστης και άδικος». Και επίσης: «αυτό που οδηγεί τα χαρίσματα του Θεού προς τον άνθρωπον είναι η καρδία η κινουμένη προς ευχαριστίαν αδιάλειπτον».

Γίνε λοιπόν, άνθρωπε, ευχάριστος στον Θεόν για το κάθε τι, «ευλόγει αυτόν εν παντί καιρώ, η αίνεσις αυτού ας είναι δια παντός εν τω στόματί σου». Εάν υγιαίνης, δώρον του Θεού είναι η υγεία. Εάν ασθενής, η ασθένεια του σώματος είναι σωτηρία της ψυχής. Μη λείπη λοιπόν ποτέ από το στόμα σας η δοξολογία του Θεού. Εν παντί ευχαριστείτε τον Θεόν, ω η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Πηγή: (18ος - 19ος αι., Ερμηνεία εις τας ΙΔ' επιστολάς του Απ. Παύλου (Κολασ. δ΄ 15, σελ. 412). Από το βιβλίο "Πατερικόν Κυριακοδρόμιον", σελίς 417 και εξής. Επιμέλεια κειμένου: Δημήτρης Δημουλάς), Η άλλη όψη

Μήνυση κατά του ελληνορθόδοξου δημοτικού σχολείου του Αγίου Κυπριανού που λειτουργεί κοντά στο Λονδίνο κατέθεσε ζευγάρι μουσουλμάνων, λόγω της απαγόρευσης στην κόρη τους να παρακολουθεί μαθήματα φορώντας την παραδοσιακή ισλαμική μαντίλα.

Οι γονείς της εννιάχρονης μαθήτριας λένε ότι η παρουσία της κόρης τους χωρίς κάλυψη της κεφαλής μπροστά σε άνδρες δασκάλους τώρα που πιστεύουν ότι έχει μπει στην εφηβεία είναι αμαρτία και ότι η απαγόρευση από το σχολείο συνιστά παραβίαση των θρησκευτικών της ελευθεριών.

Η διεύθυνση του σχολείου απαντά ότι το ζευγάρι είχε ενημερωθεί για τους κανόνες λειτουργίας κατά την εγγραφή της κόρης τους πριν από δύο χρόνια, όταν πήρε μεταγραφή από ιδιωτικό σχολείο. Η διευθύντρια Κέιτ Μαλιόκο δηλώνει ότι ο κανονισμός για την ένδυση των μαθητών είναι σαφής και συμφωνημένος με τους γονείς.

Το δημοτικό σχολείο του Αγίου Κυπριανού στο Κρόιντον, νοτίως του Λονδίνου είναι αυτή τη στιγμή το μοναδικό κρατικά χρηματοδοτούμενο ολοήμερο σχολείο στην Αγγλία που δίνει έμφαση στην ελληνορθόδοξη διδασκαλία, προσφέροντας μαθήματα ελληνικής γλώσσας και πολιτισμού. Ιδρύθηκε το 2000 με τη στήριξη της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Μεγάλης Βρετανίας και Θυατείρων. Επίσημα στοιχεία της περασμένης εβδομάδας τα ανέδειξαν ως το καλύτερο σχολείο της περιοχής.

Ισχύουσα οδηγία της βρετανικής κυβέρνησης αναφέρει ότι οι διευθύνσεις των σχολείων θα πρέπει «να ενεργούν με τρόπο λογικό» ως προς την αποδοχή διαφόρων πεποιθήσεων που σχετίζονται με ρούχα, κόμμωση και θρησκευτικά σύμβολα που φέρουν οι μαθητές. Προστίθεται ωστόσο ότι οι διευθυντές των σχολείων έχουν την ύστατη εξουσία περιορισμού της ελευθερίας των μαθητών να εκδηλώνουν τη θρησκευτική τους πίστη όταν τίθεται θέμα υγείας, ασφάλειας ή προστασίας άλλων μαθητών.

Θανάσης Γκαβός, Λονδίνο

Πηγή: http://thriskeftika.blogspot.gr/2013/01/blog-post_8592.html 

Αφιέρωμα στα 100 χρόνια από τη Ναυμαχία της Έλλης

  Το Θωρηκτό ΑΒΕΡΩΦ όπως είναι σήμερα στο Φλοίσβο Φαλήρου

 Σε κρίσιμες στιγμές της ιστορίας της ανθρωπότητας παρεμβαίνουν δυνάμεις που δε μετρούνται με αριθμούς και κανόνια, συμβάλλουν όμως αποφασιστικά στην τροπή και την έκβαση των πραγμάτων. Από τα ομηρικά χρόνια οι άνθρωποι πίστευαν πως οι θεοί παρενέβαιναν και καθόριζαν το αποτέλεσμα της μάχης και από τότε η πείρα της ανθρωπότητας επιβεβαιώνει  πως η ιστορία δεν γράφεται πάντα με τη λόγχη του υλικά ισχυροτέρου. Εμείς ως χριστιανοί πιστεύουμε πως ο Θεός όχι μόνο επηρεάζει τη προσωπική μας ζωή (και τις τρίχες της κεφαλής μας έχει αριθμημένες, κατά το Ματθ. ι΄30),  αλλά βρίσκει τρόπους να παρεμβαίνει στο αποτέλεσμα μιας πολεμικής σύγκρουσης  με τρόπο έκτακτο και να καθορίζει ακόμα τις πορείες ολόκληρων λαών. Αυτό συνέβη όχι μόνο με το όραμα και τη μεταστροφή του  Αποστόλου Παύλου ή με το όραμα του σταυρού και την επιγραφή “ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ” επί Μεγάλου Κωνσταντίνου, αλλά και με την ιστορική πορεία του έθνους μας. Ο Άγγλος  ιστορικός Γεώργιος Φίνλεϋ στην Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως (τ. Β΄, σ. 200) γράφει πως κανένας άλλος παράγων δεν δικαιολογεί την επιτυχία της Ελληνικής Επαναστάσεως παρά μόνον το ότι το ήθελε ο Θεός. ΄΄Ουδείς δύναται να θεωρήσει την επιτυχίαν της ως αποτέλεσμα των στρατιωτικών και ναυτικών κατορθωμάτων των επαναστατών΄΄,  αλλά επέτυχε η επανάσταση διότι: ΄΄ουδέποτε υπήρξε τρανοτέρα εκδήλωσις της του Θεού προνοίας εις την  πρόοδον της ανθρωπίνης κοινωνίας΄΄ από την  Ελληνική Επανάσταση.

   Στην κρίσιμη λοιπόν στιγμή, στην καμπή της νεότερης ελληνικής ιστορίας, φρόντισε η Πρόνοια του Θεού να έχει ο Ελληνικός Στόλος αρχηγό όχι μόνο έναν ικανότατο Αξιωματικό και ασυναγώνιστο πολεμιστή, κατά ομολογία και αυτών των αντιπάλων του, αλλά ταυτόχρονα και ένα πιστό χριστιανό, βαθειά θρησκευόμενο, το Ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη, ο οποίος διέθετε όλες τις ψυχικές προϋποθέσεις για την επιτέλεση του θαύματος. Σε όλη του τη ζωή ήταν παράδειγμα πιστού χριστιανού και όπως ομολογεί ο ίδιος στη διαθήκη του:                                                                          

                      
 ΄΄Έζησα πιστός εις την Χριστιανικήν Θρησκείαν και εις την Ανατολικήν Ορθόδοξον Ελληνικήν Εκκλησίαν. Ηγάπησα δι΄ όλης της ψυχής μου την Πατρίδα μου. Κατά το μέτρον των δυνάμεών μου και τη βοηθεία του Θεού εξετέλεσα το καθήκον μου…΄΄

     Τα χριστιανικά αισθήματα της τότε ελληνικής κοινωνίας, αλλά και οι προσωπικές πεποιθήσεις των Αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού, και όχι μόνο του Π. Κουντουριώτη, φρόντισαν ώστε στο νέο εύδρομο του Στόλου, το Θωρηκτό Γ. ΑΒΕΡΩΦ να υπάρχει εκκλησία επί του καταστρώματος παρ΄ ότι δεν προβλεπόταν από τα αρχικά σχέδια του πλοίου, τα οποία προσαρμόστηκαν κατόπιν σχετικής επιθυμίας και παραγγελίας του Πολεμικού Ναυτικού. Η εκκλησία αυτή του Αγίου Νικολάου επέδρασε ουσιαστικά στη ψυχολογία του πληρώματος και συνετέλεσε στην επιτυχία της αποστολής του. Καθ΄ όλη τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων επέβαινε του πλοίου στρατιωτικός ιερέας, ως κανονικό μέλος του πληρώματος, και λειτουργούσε Κυριακές και γιορτές. Ο Αρχιμανδρίτης Διονύσιος Δάφνος, προλύτης της θεολογίας και επί έτη καθηγητής σε Γυμνάσια του Πειραιά, ιεροκήρυκας στον Ι. Ναό Αγίας Τριάδας, διορίστηκε μετά από πρόταση της Ιεράς Συνόδου Αρχιμανδρίτης του Στόλου και τοποθετήθηκε στις 8 Ιουνίου 1912 στην Ναυαρχίδα του Στόλου, το Θωρηκτό Γ. ΑΒΕΡΩΦ. 

Οι τακτικές λειτουργίες και ομιλίες που πραγματοποιούσε προς το πλήρωμα του πλοίου καλλιεργούσαν όχι μόνο τη θρησκευτικότητα και τη χριστιανική πίστη του πληρώματος, αλλά συνέβαλλαν αποφασιστικά και στην ομοψυχία και στην προθυμία προς επιτέλεση του καθήκοντος. Όπως ομολογεί στο ημερολόγιό του ο ίδιος ο Κυβερνήτης του πλοίου κατά την περίοδο του πολέμου Σ. Δούσμανης ο ιερέας του πλοίου Αρχιμανδρίτης Δ. Δάφνος ήταν ουσιαστικός συνεργάτης του στην επίτευξη πειθαρχίας και ομοψυχίας στο πολυμελές, εξ 700 περίπου ανδρών, πλήρωμά του, το οποίο στο άμεσο παρελθόν, κατά την έλευση του πλοίου στην Ελλάδα, είχε επιδείξει κρούσματα απειθαρχίας. 

’’Όσον όμως αφορά, γράφει ο Δούσμανης, ειδικώς το πλήρωμά μου, όπως ελαττώσω κατά το δυνατόν την επ’ αυτού κακήν της αργίας επίδρασιν, είχον απ’ αρχής συνεννοηθή μετά του Ιερέως του πλοίου, Αρχιμανδρίτου Δ. Δάφνου, όπως ούτος διαρκώς νουθετή και συμβουλεύη το πλήρωμα και παντί σθένει φροντίζη περί της δια παντός τρόπου εξουδετερώσεως των ένεκα του ανωτέρου λόγου δυναμένων να προκύψουν κακών. Οφείλω δε να ομολογήσω ότι ο Ιερεύς εξετέλεσε την αποστολήν του ταύτην λίαν επιτυχώς και μετά πολλού ζήλου. Εκτός όμως τούτου, απ’ αρχής της εκστρατείας είχον διατάξει τον ιερέα να κάμνη τακτικά θρησκευτικάς ομιλίας εις το πλήρωμα, αίτινες πολύ ωφέλησαν. Δεν είχομεν ανάγκην να τιμωρώμεν και δεν ετιμωρήσαμεν καθ’ όλην την διάρκειαν του πολέμου!΄΄.

 Το θαυμαστό περιστατικό του κάδου με την εικόνα του αγίου Νικολάου

 Μετά την κήρυξη του πολέμου, στις 4 Οκτωβρίου 1912 και τη ραγδαία εξέλιξη των γεγονότων με την απελευθέρωση των νησιών του Αιγαίου από τον Ελληνικό Στόλο κάποια γεγονότα ήλθαν να εκφράσουν, αλλά και να αναθερμάνουν τα θρησκευτικά αισθήματα του πληρώματος του Αβέρωφ λίγο πριν την επιτέλεση του πραγματικού ’’θαύματος’’, τον θρίαμβο του Αβέρωφ, την κατατρόπωση δηλαδή του πολύ ισχυρότερου τουρκικού στόλου με τις ναυμαχίες της Έλλης (Ελλησπόντου) στις 3 Δεκεμβρίου 1912 και της Λήμνου στις 5 Ιανουαρίου 1913. Όπως αναφέρει ο Επαμεινώνδας Μπαμπούρης συγγραφέας εκατοντάδων σελίδων ναυτικής ιστορίας και ακριβής γνώστης των περιστατικών της εποχής, η εντύπωση που προξένησε το θαυμαστό περιστατικό ήταν τόση που όλο το πλήρωμα άρχισε να σταυροκοπιέται και να θαυμάζει το γεγονός. Να πως ο Ε. Μπαμπούρης περιγράφει το γεγονός:   «Ήσαν ακόμη αι προ της Ναυμαχίας της «Έλλης» ημέραι και συγκεκριμένως αι τελευταίαι ημέραι του Νοεμβρίου 1912 και όλοι ανέμενον μετ΄ ανυπομονησίας την εμφάνισιν του εχθρού δια να αναμετρηθούν προς αυτόν. 

Αι ημέραι όμως παρήρχοντο και ο εχθρός ουδαμού ενεφανίζετο, γεγονός όπερ εκράτει εις μέγαν εκνευρισμόν αξιωματικούς και πληρώματα. Μίαν των ημερών εκείνων παρουσιάσθη εις τον επί του «Αβέρωφ» υπηρετούντα Αρχιμανδρίτην του Στόλου και ήδη Μητροπολίτην της Σπάρτης Σεβ. Διονύσιον Δάφνον ο δίοπος πτυχιούχος πυροβολητής Σωτήριος Κ. Σκόδρας και τω ανέφερεν ότι ενώ ησχολείτο με τον καθαρισμόν των πυριτιδαποθηκών και των διανομείων πυρομαχικών παρετήρησεν εις ένα κάδον (μαστέλον) κάτι τι όμοιον προς σκιάν αγίου. Εξήτασεν επισταμένως τούτον και διεπίστωσε μετά καταπλήξεώς του ότι η σκιά εκείνη ωμοίαζε κατά πολύ προς την εικόνα του Αγίου Νικολάου. Ανέφερε αμέσως το γεγονός εις τους συναδέλφους του Β. Ρίζον και Σ.Τ. Λουΐζον αλλ’ εκείνοι εδυσπίστησαν ισχυρισθέντες ότι επρόκειτο περί νερών του κάδου τα οποία εδημιούργησεν η οξύδωσις της λαμαρίνας του. Επειδή όμως αυτός επέμενεν οι δύο συνάδελφοί του πλησίασαν και παρετήρησαν τον κάδον μείναντες έκθαμβοι προ του φαινομένου. Ο Άγιος εφαίνετο καθαρά εσχηματισμένος επί του εξωτερικού περιβλήματος του κάδου. Ο δίοπος Σκόδρας προσέθεσεν εις τον Αρχιμανδρίτην ότι το γεγονός διεπιστώθη και υφ’  όλων των άλλων ανδρών του πληρώματος, το οποίον συγκεντρωθέν εν τω μεταξύ εις το διανομείον παρετήρει σταυροκοπούμενον την εικόνα του Αγίου. 

 Ο Αρχιμανδρίτης κατηυθύνθη αμέσως προς το διανομείον και αφού διεπίστωσε και αυτός το γεγονός κατηυθύνθη εις το καρρέ και το ανεκοίνωσεν εις τον Ναύαρχον Κουντουριώτην. Ο Ναύαρχος ιδών και αυτός τον κάδον έδωσε διαταγήν να τοποθετηθή αμέσως εις την εκκλησίαν του θωρηκτού και να γίνουν σχετικαί ομιλίαι εις το πλήρωμα με θέμα ότι ο Θεός πλειστάκις δια πολλών σημείων λαλεί το θέλημά του και εξαγγέλει την βοήθειάν του εις τους πιστεύοντας Αυτόν».

     Αυτό λοιπόν ήταν το μήνυμα το οποίο έλαβε ο πιστός Ναύαρχος από το συγκεκριμένο περιστατικό και φρόντισε να το μεταδώσει και στο πλήρωμά του, ότι ο Θεός μάς παρακολουθεί και είναι μαζί μας. Με κάθε τρόπο μας εκφράζει το θέλημά του και μας προαναγγέλλει τη βοήθειά του στο σπουδαίο έργο μας. Αποδέχεται αμέσως τα αισθήματα του πληρώματός του, που εκφράζονται με την έκπληξη και τα σταυροκοπήματα, ασπάζεται και ο ίδιος προσωπικά αυτά και τα αξιοποιεί ως μέσον προς επιτέλεση της υψηλής αποστολής του. Η διαταγή να τοποθετηθεί το συγκεκριμένο σκεύος ΄΄αμέσως΄΄ στην εκκλησία του πλοίου χωρίς να αναλωθεί, παραμονές της μάχης, σε εξετάσεις για την πιθανή προέλευση του φαινομένου αποτελεί έκφραση της μεγαλοσύνης του ανδρός που αξιοποιεί τα πάντα ως καλό οιωνό για τη νίκη. Ακόμα και το ευτελές αυτό σκεύος πυρόσβεσης, όπως χαρακτηρίζεται ο συγκεκριμένος κάδος στην ορολογία του πλοίου, γίνεται μέσον για να εκτοξευτεί στα ύψη η πεσμένη ψυχολογία του πληρώματος και να θριαμβεύσει αμέσως μετά, στην επικών διαστάσεων ηθική και ψυχολογική κυρίως νίκη της περίφημης Ναυμαχίας της Έλλης, η οποία και επιδρά καταλυτικά στο ηθικό του αντιπάλου.

 Σε μία από τις σπάνιες αναφορές του περιστατικού στη μετέπειτα βιβλιογραφία η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών Κατερίνα Καραπλή στο πολύ καλό βιβλίο της Κατευόδωσις στρατού, Η οργάνωση και η ψυχολογική προετοιμασία του βυζαντινού στρατού πριν από τον πόλεμο (610-1081),  (τομ. Α΄, Αθήνα 2010) κατατάσσει το θαυμαστό γεγονός επί του Αβέρωφ ανάμεσα στα μεγάλα περιστατικά θεοσημιών, όπως το «Εν τούτο νίκα» και η χρήση θαυματουργών Αχειροποίητων εικόνων της Θεοτόκου Νικοποιού κ.ά., ή λειψάνων αγίων καθώς και άλλων θρησκευτικών συμβόλων, τα οποία πάντα χρησιμοποιούσε ο Βυζαντινός στρατός για να εξασφαλίζει τη νίκη κατά των βαρβάρων. Η ύπαρξη όμως ιερών αντικειμένων πάντα, όποτε τα χρειάζονταν στη μάχη, αφήνει υπόνοιες στους ιστορικούς ότι αυτά μπορεί να κατασκευάζονταν και να διαφημίζονταν από την αυτοκρατορική αυλή γι’ αυτό και τα αναφέρουν συχνά-πυκνά και οι βυζαντινοί χρονογράφοι. Κάτι τέτοιο όμως καθόλου δεν μειώνει την αποτελεσματικότητά τους , η οποία ήταν ζωντανή και θαυματουργή όσο ζωντανή ήταν και η πίστη αυτών που αγωνίζονταν. Όσον αφορά το περιστατικό του Αβέρωφ η κ. καθηγήτρια το χρησιμοποιεί ως παράδειγμα από τη νεώτερη ελληνική ιστορία για να ΄΄φωτίσει καλύτερα΄΄ τον τρόπο λειτουργίας αυτών των μεθόδων για την επίτευξη της νίκης του χριστιανικού στρατεύματος κατά τους Βυζαντινούς χρόνους και να καταδείξει ΄΄Τη φροντίδα των ιθυνόντων να «εκμεταλλευθούν», για τις ανάγκες του πολέμου, τη θαυμαστή επίδραση της εικόνας ενός αγίου προσώπου στις ψυχές των στρατευμένων΄΄.

Παραπέμπει όμως η κ. Καραπλή στην αναφορά που έκανε στο γεγονός αυτό κατά το έτος 2003 ο τότε αρχηγός ΓΕΝ ναύαρχος Αν. Αντωνιάδης στην ομιλία του κατά τον επίσημο εορτασμό του Αγίου Νικολάου στις 6 Δεκεμβρίου (βλ. Ναυτική Επιθεώρηση, τ. 159, Νοεμβρίου –Δεκεμβρίου 2003). Ο Ναύαρχος μετά από μία σύντομη περιγραφή του περιστατικού αναφέρει: «Ο στόλαρχος χωρίς καν να ζητήσει να δει τον κουβά διέταξε να τοποθετηθεί αμέσως στο παρεκκλήσι του πλοίου και να γίνει γενική κλήση και σχετική ομιλία στο πλήρωμα. Ο κουβάς αυτός εξακολουθεί και σήμερα να βρίσκεται στα εκθέματα του θ/κ «Αβέρωφ» για να μας θυμίζει, όχι βέβαια τη μεταφυσική διάσταση του θέματος - την οποία άλλωστε ούτε ο ίδιος ο ναύαρχος πίστεψε - αλλά ότι ο έλληνας ναυτικός έχει την ανάγκη να αισθάνεται, πως ο προστάτης άγιός του είναι παντού και πάντα δίπλα του». Πέρα από τις ανακρίβειες που περιέχονται στην αναφορά αυτή, ότι δήθεν ο Κουντουριώτης έσπευσε να υιοθετήσει τις αντιλήψεις του πληρώματος χωρίς καν να ζητήσει να δει ο ίδιος τον συγκεκριμένο κάδο (η σαφής αναφορά σε αυτοψία του Κουντουριώτη υπάρχει στο κείμενο του Ε. Μπαμπούρη, το οποίο είναι τοποθετημένο μέχρι και σήμερα ακριβώς δίπλα στον κάδο με την απεικόνιση του Αγίου Νικολάου στο Μουσείο του Θ/Κ Αβέρωφ και από το οποίο κείμενο αντλεί προφανώς επιλεκτικά πληροφορίες και ο Α. Αντωνιάδης) υπάρχουν, σε πολύ πιο εμφανές και επίσημο σημείο, αποδείξεις για την πίστη του Κουντουριώτη και την προσωπική πεποίθησή του τη συγκεκριμένη στιγμή στη Βοήθεια του Θεού. Αμέσως μετά την θαυμαστή παρουσία του Αγίου Νικολάου στο σκεύος του Θ/Κ Αβέρωφ, ακριβώς το πρωί της 3ης Δεκεμβρίου 1912, ημέρα της Ναυμαχίας της Έλλης σημειώνονται στο ημερολόγιο του Αβέρωφ τα εξής:   

«0825 «ΑΒΕΡΩΦ» σημαίνει προς τα αντιτορπιλικά: ΕΧ, ΕΧ, ΕΧ (Εχθρός!  Έλθετε πλησίον μας)               ……………………. 
0900  «ΑΒΕΡΩΦ» αποστέλει το ακόλουθον ιστορικόν σήμα του Ναυάρχου  
                 = ΠΛΟΙΑ ΣΤΟΛΟΥ. Με την δύναμιν του Θεού και τας ευχάς του Βασιλέως και εν ονόματι του     δικαίου, πλέω μεθ΄ ορμής ακαθέκτου και με την πεποίθησιν της νίκης εναντίον του εχθρού του Γένους.  ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗΣ =
…………………..
0915   «ΑΒΕΡΩΦ» συγκλίνει προς τον εχθρόν (σήμα στροφής μοιρών προς τα δεξιά) Ναύαρχος Παύλος ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗΣ
 από 0910–15 αυτοπροσώπως περιέρχεται τας διαφόρους θέσεις, με τον Σταυρόν του Παναγίου Τάφου αναρτημένον εις το στήθος του, ακολουθούμενος υπό του Υπάρχου Βούλγαρη και του αρχιμανδρίτου Δάφνου.

0922  Ο Τουρκικός στόλος αρχίζει  π υ ρ. Απόστασις  12.000μ…..»

Ένας Ναύαρχος ο οποίος επικαλείται στο ιστορικό του σήμα, λίγο πριν τη σύγκρουση με τον εχθρό, πρώτα-πρώτα την Δύναμιν του Θεού και αμέσως μετά δεν αφήνει τα θρησκευτικά καθήκοντα στον παρευρισκόμενο στρατιωτικό ιερέα, αλλά παραλαμβάνει ο ίδιος προσωπικά τα θρησκευτικά σύμβολα και τα περιφέρει προς προσκύνηση από όλο το πλήρωμα, επτά μόλις λεπτά πριν αρχίσει το πυρ! αποδεικνύει ότι δεν πρόκειται για έναν ευκαιριακό, πολιτικάντη, Αρχηγό. Ο Κουντουριώτης είναι ένας Ναύαρχος συνεχιστής των μεγάλων παραδόσεων του γένους, ένας Βυζαντινός Στρατάρχης, που δε χρησιμοποιεί μόνο τα Σύμβολα του Γένους, αλλά πιστεύει σ΄ αυτά, είναι έτοιμος να θυσιαστεί γι΄ αυτά, ταυτιζόμενος απόλυτα με τη ψυχολογία και με την πίστη του πληρώματός του και δια της πίστεως αυτής νικά τελικά και επιτυγχάνει το Θαύμα!

Στη διαθήκη του ο μεγάλος αυτός Έλληνας ο Παύλος Κουντουριώτης αφήνει μια παρακαταθήκη «Όλη μου η στοργή,γράφει κλείνοντας τη διαθήκη του το 1926, ανήκει εις την Ύδραν, όλη μου η ψυχή εύχεται προς τον Θεόν διαπύρως να φυλάττει την Ελλάδα». Και θα φυλάσσει την Ελλάδα ο Θεός εάν υπάρχουν και σήμερα Ναύαρχοι και πολιτικοί και λαός εμπνεόμενοι από την ίδια πίστη και τα ίδια ιδανικά, τα οποία ενέπνεαν τον μεγάλο Έλληνα και το ηρωικό πλήρωμα του Θωρηκτού πλοίου Γ. ΑΒΕΡΩΦ.

Για τη διάσωση της ιστορικής μνήμης σημειώνουμε τα εξής. Μετά τις ηρωικές ναυμαχίες του 1912-13 ο κάδος με την επ΄ αυτού αποτυπωμένη εικόνα του Αγίου Νικολάου παρέμεινε εντός του παρεκκλησίου του Αβέρωφ, όπου την τοποθέτησε ο Ναύαρχος Κουντουριώτης. Ο Αρχιμανδρίτης Διονύσιος Δάφνος εξελέγη μετά τον πόλεμο Μητροπολίτης Γυθείου και Οιτύλου το έτος 1914, λόγω των υψηλών υπηρεσιών του προς την Πατρίδα. Σε μια επίσκεψη του Στόλου στο Γύθειο, κατά το θέρος του 1914, σημειώνει ο Ε. Μπαμπούρης, ο Μητροπολίτης Διονύσιος Δάφνος ανέβηκε στο Θωρηκτό Αβέρωφ και ζήτησε και έλαβε από τον Ναύαρχο τον κάδο ΄΄προς τόνωσιν του θρησκευτικού και πατριωτικού αισθήματος του ποιμνίου του΄΄.  Όταν ο Διονύσιος ανέλαβε Μητροπολίτης Σπάρτης, το έτος 1936, μετέφερε στη Σπάρτη και το θαυμαστό κάδο του Αγίου Νικολάου. Τα αμέσως επόμενα έτη, τέλη της δεκαετίας  του ’30 επισκέφτηκε ο Βασιλιάς τη Μητρόπολη Σπάρτης βρήκε εκεί τον ιστορικό κάδο με την εικόνα του αγίου και ζήτησε να τον μεταφέρει στο φυσικό χώρο του στο παρεκκλήσι του Θωρηκτού Αβέρωφ. Ο Ε. Μπαμπούρης περιγράφει με τη γλώσσα της εποχής ΄΄Η Α.Μ. ο Βασιλεύς κατά την τελευταίαν επίσκεψίν Του εις την Σπάρτην είδε (τον κάδον) τούτον  εις το Μητροπολιτικόν μέγαρον και εξέφρασε την Βασιλικήν επιθυμίαν  όπως αποτεθεί εις την εκκλησία του «Αβέρωφ» ίνα οι επιγιγνόμενοι αντιλαμβάνονται ποία ήσαν τα θρησκευτικά αισθήματα των ανδρών εκείνων, οίτινες ενέγραψαν τας ενδοξοτέρας σελίδας της νεωτέρας ιστορίας». Κατόπιν ΄΄τοιαύτης Βασιλικής επιθυμίας΄΄ ο κάδος μεταφέρθηκε και παραδόθηκε στο Υπουργείον Ναυτικών και με διαταγή του Ναυάρχου κ. Σακελλαρίου (Α/ΓΕΝ 1937-42) εναποτέθηκε στη μικρή εκκλησία του Αβέρωφ, ΄΄εντός υαλίνης προθήκης΄΄. Η θρησκευτική τελετή της επαναφοράς του ιστορικού αυτού κειμηλίου  στο Αβέρωφ, την οποία παρακολούθησαν ΄΄μετ΄ ευλαβείας και πίστεως΄΄ οι αξιωματικοί και οι ναύτες του, ήταν η αφορμή για να δημοσιεύσει, λίγες ημέρες μετά, ο Ε. Μπαμπούρης τις ιστορικές πληροφορίες που είχε σχετικά με το θαυμαστό γεγονός του κάδου από τα παραλειπόμενα του έργου του Το Ναυτικό μας κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-1913 Ιστορική μελέτη γραφθείσα επί τη βάσει ημερολογίων και εκθέσεων των Ελληνικών και Τουρκικών Αρχείων, εν Αθήναις 1939. Από το δημοσίευμά του προκύπτει η πίστη όχι μόνο του αυτόπτη, Μητροπολίτη πλέον, Διονυσίου Δάφνου στην αξία του κάδου, αλλά και η πίστη του τότε Βασιλέως, προφανώς του Γεωργίου Β΄, ο οποίος τον αναγνωρίζει ως αξιόλογο θρησκευτικό κειμήλιο, ενδεικτικό της πίστεως των μεγάλων εκείνων ανδρών.

Οι πληροφορίες σχετικά με την μετέπειτα πορεία του κάδου πρέπει να είναι θετικές αφού ως δημοσιογράφος τις καλύπτει ο Μπαμπούρης, με μια μικρή προφανώς μετάθεση της ημερομηνίας αποβιβάσεως του κάδου στο Γύθειο, αφού ο Μητροπολίτης Διονύσιος Δάφνος που τον παρέλαβε χειροτονήθηκε στις  21 Δεκεμβρίου του 1914, σε μια πάνδημη συρροή Πειραιωτών, που τον υπεραγαπούσαν, στη Μητρόπολη Αθηνών.

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Ν. Α. Σταθάκη, Θ/Κ ΑΒΕΡΩΦ, Χρονικό του θωρηκτού της νίκης, έκδοση Πολεμικού Ναυτικού 1987.
Σ.Ι. Δούσμανη, Το ημερολόγιον του Κυβερνήτου του «Γ. ΑΒΕΡΩΦ» κατά τους πολέμους 1912-1913, Αθήναι 1940.
Ε. Κωσταρίδου, Η σύγχρονος Ελληνική Εκκλησία, εν Αθήναις 1921.
Κατερίνας Καραπλή,  Κατευόδωσις στρατού, Η οργάνωση και η ψυχολογική προετοιμασία του βυζαντινού στρατού πριν από τον πόλεμο (610-1081), τομ. Α΄, Αθήνα 2010.
Ν. Παπανικολόπουλου, Υποναυάρχου Λ.Σ. (ε.α.), Ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης, ο χριστιανός ήρωας των Βαλκανικών πολέμων, εν ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΤΟΜΕΣ,τ.32, Ιούλ. Αύγ. 2012.
π. Μελετίου Κουράκλη, Θρησκευτικοί λειτουργοί στο στράτευμα δια μέσου των αιώνων, Αθήνα 2010.
Ε. Μπαμπούρη, Ο Κάδος του «Αβέρωφ» με τον άγιο, άρθρο εποχής (προθήκη Θ/Κ Αβέρωφ, δεν κατέστη δυνατή η ταυτοποίηση του δημοσιεύματος)
Περιοδικό ΝΑΥΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ.
Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαιδεία.
Γ. Φίνλεϋ Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, τ. Α΄-Β΄, έκδοση Ιδρύματος Βουλής των Ελλήνων, Αθήνα 2008.

ΠΗΓΗ: stratiotikoiiereis.blogspot.gr