Λοιπόν… ας το ξεκαθαρίσουμε μια για πάντα για να το «χωνέψουν» άπαντες, οι δηλώνοντες πως είναι «ειδικοί» και οι καλόπιστοι αδαείς. Δεν υπάρχουν κυρίες και κύριοι αποτυχημένες γεωτρήσεις. Οικονομικά αποτυχημένες ίσως, αλλά αν κάποιος ξέρει να τις μελετήσει και τις αξιοποιήσει οδηγούν σε επιτυχίες.

Αυτό εξήγησε στο «DP» ο ομότιμος καθηγητής του Πολυτεχνείου Κρήτης, στη Σχολή Μηχανικών Ορυκτών Πόρων, στον Τομέα Ανίχνευσης και Εντοπισμού Κοιτασμάτων, αλλά και ομότιμος ερευνητής της Γεωλογικής Υπηρεσίας του Καναδά, Αντώνης Φώσκολος, με τον οποίο επικοινωνήσαμε και ζητήσαμε περαιτέρω διευκρινίσεις για το ζήτημα της γεώτρησης στο κοίτασμα «Ονησιφόρος» της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Όσα μας είπε, τρόπος με τον οποίο επιχειρηματολόγησε, αρκούντως διαφωτιστικός. Και πάντα με ενδιαφέροντα παραδείγματα. Στον κώνο του Νείλου έγιναν περίπου 1.900 γεωτρήσεις. Από αυτές μόνο οι 62 είναι παραγωγικές και βρεθήκαν 4 τρις μ3 φυσικού αερίου. Και μόνο το 62 στις 1.900 θα αρκούσε. Όμως προχώρησε παρακάτω…

Τα έξοδα πραγματοποίησης 1.900 γεωτρήσεων, θεωρώντας ότι η κάθε γεώτρηση στοιχίζει περί τα $100 εκατ., ανέρχονται στο ιλιγγιώδες ποσό των $190 δις δολ. Όμως, τα 4 τρις μ3 φυσικού αερίου που αντιστοιχούν με 140 τρις κυβικά πόδια αξίζουν, με μια τιμή των $8/1000 κυβικά πόδια, $1,12 τρις δολάρια! Άρα έχουμε πολλαπλάσιο (τουλάχιστον πενταπλάσιο) κέρδος στην επένδυση.

Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Το σύνολο των αποτυχημένων και επιτυχημένων γεωτρήσεων, σε συνδυασμό με τα γεωφυσικά δεδομένα, επέτρεψαν στη γεωλογική υπηρεσία των ΗΠΑ (USGS Τechnical Ρeport 2010) να εκτιμήσει, με πιθανότητα 50%, ότι ο κώνος του Νείλου έχει 9 τρις μ3 φυσικού αερίου.

Οι πραγματικοί γεωλόγοι πετρελαίου αξιολογούν και αξιοποιούν όλες τις γεωτρήσεις. Το αν στις ελληνικές εταιρίες υπάρχουν οι κατάλληλοι εξειδικευμένοι επιστήμονες είναι μια άλλη συζήτηση. Το αντικείμενο είναι εξαιρετικά πολύπλοκο. Πολλοί δηλώνουν γεωλόγοι αλλά δε σημαίνει ότι είναι.

Επίσης, καθ’ όλα καταξιωμένοι επιστήμονες του ευρύτερου χώρου της ενέργειας, δεν μπορούν να αποφαίνονται για ζητήματα πολύ υψηλής εξειδίκευσης. Γενικότερα οι επιστήμονες δεν μπορούν να αποφαίνονται επί παντός του επιστητού. Δεν θα ανακαλύψουμε εμείς ξανά τον τροχό. Το τι κάνουν οι ηγέτιδες εταιρίες του χώρου είναι γνωστό στους «παροικούντες». Όλα τα υπόλοιπα στερούνται νοήματος.

Πηγή: Defence-point.gr

Α. Ὁ Σχολαστικισμός τῆς Φραγκοπαπικῆς Δύσεως ἐναντίον τῆς πατερικῆς Ἀνατολῆς

Στήν Δύση μέχρι καί τόν 8ο αἰώνα ἡ Θεολογία καί ἡ πνευματικότητα ἀκολουθοῦσαν βασικῶς τον δρόμο πού ἐχάρασσε ἡ Ἀνατολή. Ὅπως παρατηρεῖ ὁ G. Dumont οἱ πηγές καί οἱ ἀρχές τῆς θεολογικῆς σκέψεως, τῆς λειτουργίας καί τῆς πνευματικότητος τῶν Δυτικῶν, πού χαρακτηρίζουν τήν ἀνθούσα ἐποχή τοῦ λατινικοῦ Καθολικισμοῦ βρίσκονται στήν Ἀνατολή, ὅσο καί ἄν αὐτό ἐκπλήσσει πολλούς Δυτικούς Χριστιανούς. Στήν Ἀνατολή ὀφείλει ἡ Δύση τήν μορφοποίηση σέ δόγματα τῶν μεγάλων μυστηρίων τοῦ Χριστιανισμοῦ περί τῆς Ἁγίας Τριάδος, περί τῆς ἑνώσεως τῆς θείας και ἀνθρωπίνης φύσεως στό ἕνα πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, μεγάλο ἀριθμό ἑορτῶν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, ἰδιαίτερα πρός τιμήν τῆς Θεοτόκου, ὅπως καί τήν ἵδρυση καί ὀργάνωση τοῦ Μοναχισμοῦ. Ἡ ἀποξένωση μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσεως ἀρχίζει σέ συγκεκριμένη ἱστορική ἐποχή• ἡ δυναμική ἐμφάνιση στό προσκήνιο τῆς ἱστορίας τῶν Φράγκων-Γερμανῶν τοῦ Μ. Καρόλου προσέφερε εἰς τόν θρόνο τῆς Ρώμης ἰσχυρό σύμμαχο γιά νά ἀντιμετωπίσει τις πιέσεις τοῦ βυζαντινοῦ αὐτοκράτορος καί εἰς τόν Γερμανό ἡγεμόνα καί τούς διαδόχους του τήν εὐκαιρία νά θεμελιώσουν καί οἰκοδομήσουν τήνἉγία Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία τοῦ γερμανικοῦ ἔθνους καί να ὑποκαταστήσουν τήν Ρωμανία, πού ὀνομάσθηκε μεταγενέστερα Βυζάντιο. Ὁ Κάρολος ὁ Μέγας, ὅπως ἀναλύει ὁ Le Guillu, ἐφιλοδόξησε να δημιουργήσει νέα θεολογική παράδοση, ἀνεξάρτητη ἀπό τήν Πατερική Παράδοση τῆς Ἀνατολῆς. Ὅπως ἐπί λέξει λέγει: «Εἰς τά Καρολίνεια βιβλία γιά πρώτη φορά γίνεται ἡ προσπάθεια νά προσδιορίσει ἡ Δύση τόν ἑαυτό της σέ ἀντίθεση με τήν ᾽Ανατολή»[1].

Στήν ἀποξένωση αὐτή συνετέλεσε περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλο παράγοντα ἡ ἐγκατάλειψη τῆς Πατερικῆς Παραδόσεως καί ἡ οἰκοδόμηση τῆς νέας θεολογίας ἐπάνω στην ἀριστοτελική συλλογιστική, ἡ διαμόρφωση δηλαδή τῆς Σχολαστικῆς Θεολογίας. Στήν σύγκρουση τοῦ 14ου αἰ. μεταξύ τοῦ Ἁγ. Γρηγορίου Παλαμᾶ καί τοῦ Βαρλαάμ Καλαβροῦ ἔχουμε σύγκρουση τῆς νέας θεολογίας τοῦ Σχολαστικισμοῦ με τήν Ἁγιοπνευματική Πατερική Παράδοση τῆς Ἀνατολῆς, τήν ὁποία μέχρι τότε ἀκολουθοῦσε καί ἡ Δύση.

α) Σύγκρουση Ὀρθοδόξου Φωτισμοῦ καί Δυτικοῦ Διαφωτισμοῦ τόν 14ο αἰώνα

Ὑπῆρξε ὄντως σφοδρή σύγκρουση τῆς σχολαστικῆς μεταπατερικῆς Θεολογίας τῶν Δυτικῶν μέ τήν ἁγιοπνευματική καί ἐμπειρική Θεολογία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Την πρώτη ἐξέφραζε ὁ Βαρλαάμ ὁ Καλαβρός, ἐκ τῶν πρωτεργατῶν τῆς δυτικῆς Ἀναγεννήσεως, καί τήν δεύτερη ὁ μέγας θεοφόρος καί θεοφάντωρ θεολόγος Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ὁποῖος τόν 14ο αἰώνα ἐπέτυχε ὅ,τι καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός τόν 8ο αἰώνα• να ἐκφράσει δηλαδή καί νά κωδικοποιήσει τήν διδασκαλία τῶν πρό αὐτοῦ Ἁγίων Πατέρων γιά πολλά θέματα, σημαντικώτερα τῶν ὁποίων εἶναι:

α) ἄν ἡ Θεολογία πρέπει νά εἶναι διαλεκτική ἤ ἀποδεικτική, νά στηρίζεται δηλαδή στήν φιλοσοφική ἀνάλυση καί συζήτηση, ὅπως ἤθελε ὁ Βαρλαάμ μεταφέροντας τόν Σχολαστικισμό ἀπό τήν Δύση στήν Ἀνατολή ἤ στή βεβαιότητα τῆς ἁγιοπνευματικῆς ἐμπειρίας τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων, ὅπως ἐδίδασκε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς,

β) ἄν ἡ ἀνθρώπινη σοφία ὁδηγεῖ στήν τελείωση καί στήν θέωση, ὅπως ἰσχυριζόταν ὁ Βαρλαάμ ἤ αὐτό ἐπιτυγχάνεται μόνο μέ την θεία σοφία, ἡ ὁποία χορηγεῖται σε ὅσους τηροῦν τίς ἐν τολές τοῦ Θεοῦ καί καθαίρονται ἀπό τά πάθη, ὁπότε μετά τήν κάθαρ ση δέχονται τον θεῖο φωτισμό καί στή συνέχεια φθάνουν καί στήν θεοπτία, κατά τον Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ καί

γ) ἄν αὐτός ὁ φωτισμός εἶναι καρπός τῆς κτιστῆς ἐνεργείας τοῦ νοῦ, κατά τον Βαρλαάμ ἤ τῆς ἄκτιστης ἐνέργειας τοῦ Θεοῦ, κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο, ἡ ὁποία θεώνει τόν ἄνθρωπο πραγματικά κατ’ ἐνέργειαν, κατά Χάριν, ὄχι ὅμως κατά φύσιν καί οὐσίαν, διό τι διακρίνονται οἱ ἄκτιστες ἐνέργειες ἀπό τήν οὐσία τοῦ Θεοῦ.

Εἶναι συντριπτική ἡ ἐπιχειρηματολογία τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου καί περιφανής ἡ νίκη τῆς Ἁγιοπνευματικῆς καί Πατερικῆς Ἀνατολῆς ἐπί τῆς σχολαστικῆς καί μεταπατερικῆς Δύσεως. Δέν θά τήν ἀναλύσουμε ἐδῶ[2], ἁπλῶς θά ὑπογραμμίσουμε ὅτι χωρίς τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ καί τήν ἀσκητική βιοτή και προσπάθεια γιά τήν κάθαρση ἀπό τίς κακίες καί τά πάθη, ὅπως ἔπραξαν καί ἐδίδαξαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, οἱ θεολόγοι τῆς πείρας, τῆς ἐμπειρίας, δέν μπορεῖ κανείς νά γίνει σοφός εἰς τά θεῖα, καί ἑπομένως ἡ μόνη δυνατότητα νά θεολογεῖ κάποιος μή φωτισμένος καί θεούμενος εἶναι νά ἀκολουθεῖ τούς φωτισμένους και θεωμένους ἀπό τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Χωρίς αὐτήν τήν προϋπόθεση δέν ἔχουμε θεολογία και σοφία, ἀλλά μωρία καί ἀνοησία.

Ἀπευθυνόμενος πρός τόν Βαρλαάμ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ἀλλά καί προς τούς μεταπατερικούς ὅλων τῶν ἐποχῶν, τούς στοχαστάς, τούς φιλοσόφους, τούς ἀκαδημαϊκούς θεολόγους λέγει ἀξιωματικά ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ: «Καθαρότητος ἄνευ, κἄν μάθῃς τήν ἀπό τοῦ Ἀδάμ μέχρι συντελείας φυσικήν φιλοσοφίαν, μωρός οὐδέν ἧττον, ὅτι μή και μᾶλλον, ἔσῃ ἤ σοφός»[3].

Διέτρεξα αὐτές τίς ἡμέρες πολλά ἀπό τά συγγράμματα τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, γιά να ἐπαναβεβαιώσω ὅσα ἐδῶ θά ἔλεγα «ἑπόμενος τοῖς θείοις πατράσι και τῷ θεοφάντορι τούτῳ καί θεόπτῃ πατρί». Θά χρειαζόταν πολύς χρόνος, γιά νά παρουσιάσω τήν πατερικότητα τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, τήν ἐκτίμηση καί ἀξία πού δίδει στούς Ἁγίους Πατέρες. Ἀπό τά πολλά πού ἐσταχολόγησα ἐλάχιστα μόνο θά παρουσιάσω ἐνδεικτικά, γιά νά φανῆ πόσο λάθος κάνουν καί πόσο ἐκτός τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως εὑρίσκονται ὅσοι, κληρικοί καί θεολόγοι, ἀντί νά καθιστοῦν ἀντικείμενο σπουδῆς στίς ἀκαδημίες, στίς θεολογικές σχολές καί στά σχολεῖα τούς πνευματοκινήτους καί θεοφωτίστους Ἁγίους Πατέρες, πού μᾶς καθιστοῦν προσιτό τόν ἀπέραντο ἄκτιστο κόσμο τῆς θείας μεγαλειότητος, μᾶς κατεβάζουν στά κτιστά καί μικρά τῶν ἀνθρωπίνων στοχασμῶν και φιλοσοφιῶν, καί πολλές φορές μᾶς μυοῦν στά βαθέα τοῦ Σατανᾶ, ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος - ἐξοβελίζουν π.χ. ἀπό τά σχολεῖα το ὁμολογιακό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, τήν κατήχηση, τήν δογματική, τήν λειτουργική, τήν ἱστορία, τίς ἀναφορές στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο καί στούς Ἁγίους, αὐτήν την Ἁγία Γραφή, τήν Παλαιά καί Καινή Διαθήκη, καί εἰσάγουν τόν μασωνικό σατανικό συγκρητισμό μέ τό μάθημα τῆς Θρησκειολογίας.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ἐπιβεβαιώνοντας τήν θαυμαστή πράγματι διά τῶν αἰώνων συμφωνία τῶν Πατέρων λέγει ὅτι εἶναι ἀδύνατο νά μη συμφωνοῦν μεταξύ τους οἱ θεοφόροι Πατέρες, διότι τούς καθοδηγεῖ ἡ ἐπίπνοια τοῦ ἑνός Ἁγίου Πνεύματος[4]. Οἱ Πατέρες εἶναι ἀ σφαλεῖς προστάται τοῦ Εὐαγγελίου καί τῆς Θεολογίας, διότι εἰς τό πνεῦμα τους «ἐφιζάνει», ἐπικάθηται, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθινῆς σοφίας καί ἔτσι ὅσοι μαθητεύουν στούς Ἁγίους Πατέρες γίνονται διδακτοί Θεοῦ[5]. Μέ αὐθεντία καί κῦρος τονίζει ὅτι «τοῦτο τελειότης ἐστί σωτήριος ἔν τε γνώσει καί δόγμασι, τό ταὐτά φρονεῖν προφήταις, ἀποστόλοις, πατράσιν, πᾶσιν ἁπλῶς, δι᾽ ὧν τό Ἅγιον Πνεῦμα μαρτυρεῖται λαλῆ σαν περί τε Θεοῦ καί τῶν κτισμάτων αὐτοῦ»[6].

Ὁ Βαρλαάμ δέν θά κατέληγε στήν αἵρεση, καί μαζί μ’ αὐτόν καί οἱ σύγχρονοι μεταπατερικοί Νεοβαρλααμίτες, ἄν πίστευε ὅτι τά θεῖα δέν προσεγγίζονται μέ λογισμούς ἀνθρώπινους, ἀλλά μέ εὐλαβῆ πίστη καί δεχόταν μέ ἁπλότητα τίς παραδόσεις τῶν Ἁγίων Πατέρων, γιά τίς ὁποῖες γνωρίζουμε ὅτι εἶναι καλύτερες καί σοφώτερες ἀπό τίς ἀνθρώπινες ἐπινοήσεις, γιατί προέρχονται ἀπό το Ἅγιον Πνεῦμα καί ἀποδεικνύονται μέ ἔργα καί ὄχι μέ λόγια[7]. Φωτογραφίζοντας δέ ἀκόμη καί τήν βαρλααμική ὁρολογία τῶν συγχρόνων Μεταπατερικῶν ἐρωτᾶ τόν Βαρλαάμ ἄν κατάλαβε ποῦ ὁδηγεῖ αὐτή ἡ «ὑπέρ τούς Πατέρας εὐσέβεια»[8]. Ὁδηγήθηκε ἐκεῖ, σέ τέτοιο βόθρο ἀσεβείας, γιατί ἐξερεύνησε μέ τη λογική καί τή φιλοσοφία αὐτά πού εἶναι «ὑπέρ λόγον καί φύσιν» και δέν πίστευσε στούς Πατέρες πού λέγουν, ὅπως ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος ὅτι «οὐ δυνατόν ἑρμηνευθῆναι λόγῳ τόν τρόπον τῆς προφητικῆς ὄψεως, ἀλλ’ ἐκεῖνος μόνον οἶδε σαφῶς ὁ τῇ πείρᾳ μαθών• εἰ γάρ φύσεως ἔργα καί πάθη πολλάκις οὐδείς ἄν παραστήσειε λόγος, πολλῷ μάλλον τάς τοῦ Πνεύματος ἐνεργείας»[9].

Ἡ μέχρι τώρα ἀνάπτυξη ἀπέβλεπε νά δείξει ὅτι ἡ ἀμφισβήτηση τοῦ κύρους τῶν Πατέρων ἄρχισε σταδιακά νά ἀναπτύσσεται ἀπό τόν 9ο αἰώνα συγχρόνως μέ τήν ἀνάπτυξη τῆς σχολαστικῆς θεολογίας καί τοῦ ἀνθρωποκεντρικοῦ Οὐμανισμοῦ τῆς Ἀναγεννήσεως. Ἡ σχολαστική Θεολογία τοῦ Παπισμοῦ εὐθύνεται για τον παραμερισμό τῶν Πατέρων, ὄχι μόνο γιατί κατέστησε τήν λογική καί τήν διαλεκτική βασικά ὄργανα θεολογήσεως καί περιφρόνησε τον ἄνωθεν φωτισμό, τήν θεία σοφία, ἀλλά καί γιατί ἐδογματοποίησε την ὕψωση τοῦ πάπα ὑπεράνω καί τῶν συνόδων καί τῶν Πατέρων, ἀκόμη καί ὑπεράνω τῆς ἴδιας τῆς Ἐκκλησίας.

Κριτήριο ὀρθῆς θεολογήσεως πλέον δέν εἶναι ἡ συμφωνία μέ τους Πατέρες, ἀλλά ἡ συμφωνία μέ τον πάπα. Ἐνῶ ἡ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας κινεῖται στή γραμμή Χριστός- Ἀπόστολοι-Πατέρες, ἡ παπική μοναρχική ἀντίληψη κινεῖται στη γραμμή Χριστός-Πέτρος-Πάπας.

Αὐτή ἡ ἰσχυρή μεταπατερική θύελλα δέν ἐκλόνισε τήν πατερική παράδοση, τά πατερικά θεμέλια τῆς Ἐκκλησίας, διότι ὁ Θεός ἀνέδειξε κατά τήν μεσοβυζαντινή καί ὑστεροβυζαντινή περίοδο τοῦ ἐλευθέρου πολιτικοῦ βίου τῆς Ρωμανίας τρεῖς νέους μεγάλους ἱεράρχας και οἰκουμενικούς διδασκάλους, τους Τρεῖς Νέους Ἱεράρχας, ὅπως τον τελευταῖο καιρό ὀρθῶς διακρίναμε· τόν Μ. Φώτιο, ὁ ὁποῖος τόν 9ο αἰώνα πρῶτος συστηματικά καί θεολογικώτατα ἀντιμετώπισε την ἀντιπατερική καί αἱρετική διδασκαλία τοῦ Παπισμοῦ, καί στό θέμα τοῦ filioque καί στό θέμα τοῦ πρωτείου τοῦ πάπα, κατοχυρώσας μέ ἀπόφαση τῆς συνόδου τοῦ 879 στην Κωνσταντινούπολη, πού θεωρεῖται οἰκουμενική, τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία• τον Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ, ὁ ὁποῖος τόν 14ο αἰώνα ἀντιμετωπίζοντας τόν οὑμανιστή και φιλοσοφοῦντα Βαρλαάμ, κατά την περίοδο ἀκμῆς τοῦ Σχολαστικισμοῦ, προέβαλε τόν φωτισμό τῶν θεολόγων ἀπό τήν ἄκτιστη Χάρη καί ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, ἔναντι τοῦ κτιστοῦ καί περιορισμένου φωτισμοῦ τῆς ἀνθρώπινης σοφίας, με πλήρη κατοχύρωση τῆς διδασκαλίας του ἀπό τίς ἡσυχαστικές συνόδους τοῦ 1451, στήν Κωνσταντινούπολη καί πάλι, πού θεωροῦνται καί αὐτές ὡς μία καί οἰκουμενική• καί τόν Ἅγιο Μᾶρκο Ἐφέσου τον Εὐγενικό, τόν γίγαντα καί ἄτλαντα αὐτόν τῆς Ὀρθοδοξίας, τόν ὀρθῶς ἀποκληθέντα ἀντίπαπα καί παπομάστιγα, ὁ ὁποῖος μόνος ἀκύρωσε καί ἀχρήστευσε τίς ἀποφάσεις τῆς ψευτοενωτικῆς συνόδου τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας, ἡ ὁποία ἐκβιαστικά καί καταπιεστικά στόν ὅρο της ἐδογμάτισε ἀντιπατερικές και αἱρετικές διδασκαλίες καί ἀριθμεῖται μέχρι σήμερα ἀπό τούς παπικούς μεταξύ τῶν οἰκουμενικῶν συνόδων.

β) Πατερικά καί μεταπατερικά στήν ψευτοσύνοδο Φερράρας- Φλωρεντίας

Ὁ Σίλβεστρος Συρόπουλος, πού συνέγραψε τήν ἱστορία τῆς ψευδοσυνόδου Φερράρας–Φλωρεντίας (1438-1439), ὅπου σέ συνοδικό ἐπίπεδο ἦλθαν σέ σύγκρουση ἡ πατερική Ὀρθόδοξη Θεολογία μέ την «μεταπατερική» σχολαστική Θεολογία τοῦ Παπισμοῦ, μᾶς διασώζει γεγονότα καί πληροφορίες, οἱ ὁποῖες βοηθοῦν νά ἀντιληφθοῦμε τό πόσο ἡ Ἐκκλησία εἶναι πατερική καί πόσο ἡ Δύση, ἀπό τήν ἐποχή πού οἱ Φράγκοι τόν 9ο αἰώνα κατέλαβαν τό μέχρι τότε ὀρθόδοξο πατριαρχεῖο τῆς Παλαιᾶς Ρώμης, μετατράπηκε σέ ἀντιπατερική, μεταπατερική, καί ἐγέννησε τοῦ κόσμου τίς αἱρέσεις καί τά σχίσματα.

Γνωρίζοντας οἱ Ὀρθόδοξοι πατριάρχες ὅτι ὁ Παπισμός μέ την Σχολαστική Θεολογία εἶχε ὑπερβῆ, εἶχε παραμερίσει, τους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί στή θέση τους εἶχε τοποθετήσει τούς δικούς του «Πατέρες», κορυφαῖος τῶν ὁποίων τον 13ο αἰώνα εἶχε ἀναδειχθῆ ὁ Θωμᾶς Ἀκινάτης, μέσα εἰς τά γράμματα με τά ὁποῖα ὅριζαν τούς ἐκπροσώπους των, τούς τοποτηρητάς, ἔθεταν και τά ὅρια τῶν συζητήσεων καί ἀποφάσεων τῆς συνόδου, εἴτε αὐτή ἐπρόκειτο νά γίνει στήν Βασιλεία τῆς Ἑλβετίας, ὅπου ἐπερίμεναν τον πάπα οἱ μεταρρυθμιστές συνοδικοί, εἴτε σε ἄλλο τόπο πού ἐπρόκειτο να ὁρίσει ὁ πάπας. Ἡ ἕνωση ἔπρεπε να γίνει «νομίμως καί κανονικῶς και κατά τάς παραδόσεις τῶν ἁγίων οἰκουμενικῶν συνόδων καί τῶν ἁγίων διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας, καί μηδέν τι προστεθῇ τῇ πίστει ἤ ἀμειφθῇ ἤ καινοποιηθῇ»[10]. Διαφορετικά δέν ἐπρόκειτο να δεχθοῦν τις ἀντιπατερικές-μεταπατερικές ἀποφάσεις τῆς συνόδου.Μέ τήν τοποθέτησή τους αὐτή οἱ πατριάρχες ἐξέφραζαν τήν σταθερή, μόνιμη, ἀπαράβατη διά τῶν αἰώνων θέση τῆς Ἐκκλησίας ὅτι οἱ Πατέρες ἀποτελοῦν συστατικό, ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ, στοιχεῖο τῆς ταυτότητος τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Θεολογίας της• δέν ὑπάρχει Θεολογία πού ὑπερβαίνει τούς Πατέρες, καί δέν εἶναι θεολόγοι ὅσοι ἤ μειώνουν τήν ἀξία τους ἤ τούς κατηγοροῦν ἤ τό χειρότερο τούς ξεπερνοῦν καί τους ὑπερβαίνουν, ὅπως εἰσηγήθηκε στο γνωστό συνέδριό της τόν Ἰούνιο τοῦ 2010, «Ἡ Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος. Κατά τόν Ἅγιο Ἰωάννη Δαμασκηνό, τό στόμα αὐτό ὅλων τῶν Πατέρων καί ἐκφραστή τῆς αὐτοσυνειδησίας τῆς Ἐκκλησίας, ὅποιος δέν πιστεύει σύμφωνα μέ τήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἄπιστος:«Ὁ μή κατά τήν Παράδοσιν τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας πιστεύων... ἄπιστός ἐστι»[11].

Ἐνωρίτερα ἐπίσης ὁΜέγας ὄντως Ἀθανάσιος στήν γνωστή του Ἐπιστολή πρός τόν Σεραπίωνα διευκρινίζει θαυμάσια ποια εἶναι αὐτή ἡ Παράδοση, πάνω στήν ὁποία θεμελιώνεται ἡ Ἐκκλησία• εἶναι αὐτά πού παρέδωσε ὁ Χριστός, ἐκήρυξαν οἱ Ἀπόστολοι καί ἐφύλαξαν οἱ Πατέρες: «Ἴδωμεν καί αὐτήν την ἐξ ἀρχῆς παράδοσιν καί διδασκαλίαν καί πίστιν τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας ἥν ὁ μέν Κύριος ἔδωκεν, οἱ δέ Ἀπόστολοι ἐκήρυξαν καί οἱ Πατέρες ἐφύλαξαν. Ἐν ταύτῃ γάρ ἡ Ἐκκλησία τεθεμελίωται»[12].

Ἡ ἐκ μέρους τῶν ὀρθοδόξων πατριαρχῶν ὀρθοδοξότατη καί πατερικώτατη ὁριοθέτηση τῶν συζητήσεων καί ἀποφάσεων τῆς συνόδου προκάλεσε ἀμέσως τήν ἀντίδραση τοῦ ἀπεσταλμένου τῆς συνόδου τῆς Βασιλείας Ἰωάννου τῆς Ραγκούσης, ὁ ὁποῖος ἐκφράζοντας το δυτικό-φράγκικο πλέον πνεῦμα τῆς ἐκεῖ Θεολογίας, πού δέν ἐχρειάζετο τώρα πλέον τούς Πατέρες, παρενέβη στόν αὐτοκράτορα Ἰωάννη Η΄ Παλαιολόγο, ὁ ὁποῖος ἐζήτησε ἀπό τούς πατριάρχες και ἐπέτυχε νά ἀλλάξουν τά γράμματα μέ ἀπάλειψη τῶν ὅρων καί ὁρίων τῆς συμφωνίας μέ τίς συνόδους και τους Ἁγίους Πατέρες.Ὑποχώρησε δυστυχῶς ὁ αὐτοκράτωρ πρό τῆς μεγάλης ἀνάγκης γιά οἰκονομική καί στρατιωτική βοήθεια, ἀλλά το χειρότερο εἶναι πώς ὑποχώρησαν οἱ πατριάρχες, τῶν ὁποίων τά κριτήρια πρέπει νά εἶναι ἀναλλοίωτα καί σταθερά, μόνον πνευματικά καί οὐδέποτε πολιτικά, σέ θέματα πίστεως. Σημειώνει μέ λύπη ὁ Συρόπουλος ὅτι αὐτό ἦταν ἕνα κακό προοίμιο, γιά ὅσα ἐπρόκειτο να ἀκολουθήσουν,πού ἀπεδείκνυε ὅτι ὁ αὐτοκράτωρ παρητεῖτο τοῦ ρόλου του νά εἶναι «δεφένσωρ», ὑπερασπιστής τῆς πίστεως: «Τοιαύτας προκαταστάσεις παρεῖχεν ἡμῖν ὁ δεφένσωρ τῶν τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας δογμάτων»[13].

Οἱ θεολόγοι βέβαια τῆς Ὀρθοδόξου πλευρᾶς, καί ἰδιαίτερα ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, δέν εἶχαν ἀνάγκη τίς ὑποδείξεις τῶν πατριαρχῶν, γιά νά θεμελιώνουν πατερικά τίς τοποθετήσεις τους και νά φέρνουν σέ δύσκολη θέση τους Λατίνους θεολόγους[14], οἱ ὁποῖοι μη ἔχοντας πατερικά ἐρείσματα προσπαθοῦσαν νά κατοχυρώσουν διαλεκτικά καί φιλοσοφικά τίς θέσεις τους, κατά τήν ἐπικρατήσασα στη Σχολαστική Θεολογία μέθοδο,πού στηριζόταν στίς λογικές κατηγορίες τοῦ Ἀριστοτέλη. Διασώζει μάλιστα ὁ Συρόπουλος χαριτωμένο περιστατικό, καί πολύ διδακτικό για ὅλους μας, καί ἰδιαίτερα γιά τους μεταπατερικούς καινοτόμους τῶν καιρῶν μας, σύμφωνα μέ τό ὁποῖο ὁ ἐκπρόσωπος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας (Ἰβηρίας), ὅταν ἄκουσε σέ κάποια συνεδρία τόν Λατῖνο ὁμιλητή Ἰωάννη Τουρκουεμάδα, ἀπό τήν Ἱσπανία, να ἐπικαλεῖται συχνά τόν Ἀριστοτέλη, στράφηκε ἐνοχλημένος προς τόν Συρόπουλο καί εἶπε: «Τί Ἀριστότελ ᾽Αριστότελε• νέ καλό Ἀριστότελε». Ὅταν δέ ὁ Συρόπουλος τόν ἐρώτησε, τί τότε εἶναι τό καλό ἀπήντησε: «Ἅγιο Πέτρο, ἅγιο Παῦλο, ἅγιο Βασίλειο, θεολόγο Γρηγόριο, Χρυσόστομο, νέ Ἀριστότελ Ἀριστότελε». Εἰρωνευόταν δέ καί ἐταλάνιζε μέ σχήματα, νεύματα καί χειρονομίες τόν Λατῖνο σχολαστικό, ἀλλά ὅπως παρατηρεῖ ὁ Συρόπουλος μᾶλλον εἰρωνευόταν ἐμᾶς, πού ἀφήσαμε την παράταξη τῶν Πατέρων καί αὐτομολήσαμε σέ τέτοιους διδασκάλους• «μᾶλλον δέ ἡμᾶς τούς εἰς τοιούτους διδασκάλους αὐτομολήσαντας»[15].

Ἐνωρίτερα διηγεῖται και ἄλλο περιστατικό μέ τόν ἴδιο Γεωργιανό ἀντιπρόσωπο νά ἀφήνει με τήν πατερική του ἀπάντηση ἄφωνο τόν πάπα καί νά τοῦ γίνεται διδάσκαλος. Λίγο πρίν ὁλοκληρωθῆ ἡ ἀποστασία, και ὑπογραφῆ ὁ ἐπαίσχυντος ἑνωτικός ὅρος, ἐκάλεσε τον ἐν λόγῳ ὀρθόδοξο κληρικό ὁ πάπας καί μέ γλυκύτατη προσήνεια, πού θυμίζει τήν ἀγαπολογία καί εὐγένεια τῶν συγχρόνων μας Οἰκουμενιστῶν, τοῦ συνέστησε νά ἀναγνωρίσει ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης εἶναι «ἡ μήτηρ πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν καί ὁ ταύτης προεστηκώς ἐστι διάδοχος τοῦ Ἁγίου Πέτρου και τοποτηρητής τοῦ Χριστοῦ και ποιμήν καί διδάσκαλος καθολικός πάντων τῶν Χριστιανῶν». Γιά να βρῆτε λοιπόν ψυχική σωτηρία, προσέθεσε ὁ πάπας, πρέπει νά ἀκολουθῆτε τήν μητέρα Ἐκκλησία, να δέχεσθε ὅ,τι δέχεται καί αὐτή, να ὑποταγῆτε στόν ἐπίσκοπό της και νά διδάσκεσθε καί νά ποιμαίνεσθε ἀπό αὐτόν.

Ἡ ἀπάντηση τοῦ ὄντως ὀρθοδόξου ἐπισκόπου βρίσκεται στήν διαχρονική γραμμή τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς συμφωνίας τῶν Πατέρων καί μετά ἀπό χίλια χρόνια ἀποτελεῖ αὐτολεξεί ἐπανάληψη τῆς περί Παραδόσεως θέσεως τοῦ Μ. ᾽Αθανασίου, τήν ὁποία ἐμνημονεύσαμε, ἀλλά καί ὅλων τῶν μετά ταῦτα Ἁγίων Πατέρων καί συνόδων. Εἶπε: «Ἡμεῖς χάριτι Θεοῦ ἐσμέν Χριστιανοί καί στέργομεν καί ἑπόμεθα τῇ Ἐκκλησίᾳ ἡμῶν• ἡ ἡμετέρα οὖν Ἐκκλησία κατέχει καλῶς ὅσα παρέλαβεν ἀπό τε τῆς διδασκαλίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς παραδόσεως τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων και τῶν οἰκουμενικῶν συνόδων καί τῶν ἁγίων τῶν ἀνακεκηρυγμένων τῆς Ἐκκλησίας διδασκάλων, καί οὐδόλως παρεξῆλθε ἀπό τῆς διδασκαλίας αὐτῶν καί οὔτε προσέθηκέ τι οὔτε ἀφείλετο τό τυχόν• ἡ δ’ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης προσέθηκε και παρέβη τά ὅρια τῶν Ἁγίων Πατέρων. Διό καί ἀπεκόψαμεν αὐτήν ἤ καί ἀπέστημεν ἀπ’ αὐτῆς ὅσοι τηροῦμεν τά τῶν Πατέρων καθαρά». Ἄν λοιπόν ἐπιθυμεῖ ἡ μακαριότης σου νά εἰρηνεύσει ἡ Ἐκκλησία καί νά ἑνωθοῦμε ὅλοι, πρέπει νά ἐκβάλλεις ἀπό τό σύμβολο τῆς πίστεως τήν προσθήκη τοῦ filioque. Μπορεῖς νά τό ἐπιτύχεις εὔκολα, ἄν θελήσεις, γιατί τά γένη τῶν Λατίνων θά δεχθοῦν ὅσα τους ὑποδείξεις, ἀφοῦ σέ θεωροῦν διάδοχο τοῦ Ἁγίου Πέτρου καί σέβονται τήν διδασκαλία σου. Τό συμπέρασμα τοῦ Συροπούλου: Ὁ πάπας περίμενε να παρασύρει καί να κερδίσει μέ τήν ὑποκριτική ἀγαπολογία του τόν Ἴβηρα, ὡς ἀλλόγλωσσο, ὡς ἰδιώτη, ὡς ἀμαθῆ καί ὡς βάρβαρο. Ὅταν ὅμως ἄκουσε την ἀπάντηση, ἔμεινε ἄφωνος:«Ἀκούσας δέ τά παρ’αὐτοῦ ἄφωνος ἔμεινεν»[16].

2. Μεταπατερικές ἐκδηλώσεις κατά τήν Τουρκοκρατία καί τήν μετά τό 1821 περίοδο

α) Τουρκοκρατία

Τί ἔγινε ὅμως μετά τήν ἅλωση τῆς Πόλης τό 1453, ἀλλά καί μετά την ἀπελευθέρωση καί τήν δημιουργία τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους τό 1821; Πολύ σύντομα ἡ εἰκόνα ὡς πρός την πίστη καί τήν πατερική παράδοση εἶναι ἡ ἑξῆς: Κατά θεία ρύθμιση τά ἡνία τῆς Ἐκκλησίας ἀνέλαβε ὡς πρῶτος μετά τήν ἅλωση πατριάρχης καί ἐθνάρχης, ἐξέχων ἀξιωματοῦχος τῆς αὐτοκρατορικῆς αὐλῆς, καθηγητής καί ἀνώτατος δικαστικός λειτουργός, κατά τά τελευταῖα δέ πρό τῆς ἁλώσεως ἔτη καί μοναχός, ὁ πιστός μαθητής καί κατά πάντα ἀκόλουθος τῆς πατερικῆς γραμμῆς τοῦ Ἁγίου Μάρκου Ἐφέσου τοῦ Εὐγενικοῦ Γεννάδιος Σχολάριος...

Ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος Μᾶρκος γνωρίζοντας τήν εὐσέβεια καί τίς ἱκανότητές του,πρό τοῦ θανάτου του, τον ὥρισε διάδοχο στούς ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀγῶνες καί δέν διεψεύσθη. Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ἀχρήστευσε τίς ἀποφάσεις τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας μέ την ἄρνησή του νά τίς ὑπογράψει καί ὁ ΓεννάδιοςΣχολάριος,ὡς σύμβουλος καί τῶν δύο αὐτοκρατόρων, τοῦ Ἰωάννου Η΄ Παλαιολόγου καί τοῦ Κωνσταντίνου ΙΒ΄, τοῦ τελευταίου ἡρωϊκοῦ αὐτοκράτορος,παρεμπόδισε τήν ἀνανέωση καί ἐφαρμογή τῶν ἀποφάσεων τῆς συνόδου, γιά περισσότερα ἀπό δέκα ἔτη, μέχρι πού ἔγινε μοναχός τό 1450 καί οἰκειοθελῶς ἀπεχώρησε ἀπό τήν αὐτοκρατορική αὐλή, μέ συνέπεια, νά ἀνανεωθῆ ἡ ἕνωση μέ τό ἀντιπατερικό συλλείτουργο τῆς 12ης Δεκεμβρίου 1452, κορυφαία αἰτία τῆς ἐγκαταλείψεως τῆς Πόλης ἀπό τον Θεό καί τῆς ἁλώσεώς της ἀπό τούς Τούρκους λίγους μῆνες ἀργότερα. Ἀριστοτελικός φιλόσοφος ὁ ἴδιος καί γνώστης τῆς Θεολογίας τοῦ Θωμᾶ τοῦ Ἀκινάτη, ἔργα τοῦ ὁποίου μετέφρασε, καί ἐπί πλέον παρών ὡς θεολογικός σύμβουλος καί μετέχων ἐνεργῶς τῶν ἐργασιῶν τῆς Φερράρας Φλωρεντίας, ἐγνώριζε πολύ καλά ὅτι ἔπρεπε νά συντηρηθεῖ στήν νέα αὐτή ἐπώδυνη αἰχμαλωσία ἡ ὀρθόδοξη πίστη, διότι, ἄν χανόταν καί αὐτή, μαζί μέ την πολιτική ὑποδούλωση ἐκινδύνευε νά χαθεῖ ὁλοκληρωτικά ὁ ὀρθόδοξος πολιτισμός, νά ἐξαφανισθεῖ ἡ Ρωμιοσύνη, καί ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Πατέρων, νά ὑποταχθεῖ στην Ἐκκλησία τοῦ πάπα[17].

Μέσα ἀπό τά ἐρείπια ὡς πατριάρχης ἀνόρθωσε καί ὀργάνωσε την Ἐκκλησία ἐπί τῆς πατερικῆς γραμμῆς τοῦ Μ.Φωτίου, τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καί τοῦ διδασκάλου του ἉγίουΜάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ. Σχετικά μέ τους Πατέρες ἀρκούμαστε σε δύο μόνο σημαντικές θέσεις του. Λέγει ἐν πρώτοις ὅτι εἶναι τόσο πλούσια και τόσο ἀνώτερη ἡ ἐκ μέρους τῶν Ἁγίων Πατέρων καθοδήγηση, ὥστε το νά ἀκολουθεῖ κανείς τούς Πατέρες εἶναι δεῖγμα συνέσεως καί εὐφυΐας, καί γι’ αὐτό ἀνοηταίνουν ὅσοι δεν ἀκολουθοῦν τούς Πατέρες• «ἀλλά νοῦν ἐχόντων ἄν εἴη τούς τῶν Πατέρων ὅρους ἀκολουθεῖν». Συνοψίζοντας δέ καί αὐτός τήν περί τῶν Πατέρων γνώμη τῆς Ἐκκλησίας γράφει: «Ἡμεῖς δέ τῆς πατερικῆς παραδόσεως οὐδέν ἱερώτερον, οὐδέν σοφώτερον εἶναι πεπεισμένοι καί ταύτης ἐχόμενοι τόν τῆς πίστεως τουτονί δρόμον ἐλπίζομεν ὑφ’ ἡγεμόσι πιστοῖς δραμεῖσθαι»[18].

Ἐπάνω εἰς αὐτήν τήν πατερική γραμμή, πού δέν διεκόπη, πορεύθηκαν ἡ Ἐκκλησία καί ἡ Θεολογία μέχρι τή δημιουργία τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους, μολονότι παρουσιάσθηκαν τώρα νέα προβλήματα καί νέες προκλήσεις, ἐχθρικές πρός τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Πρόκειται για τήν ἐμφάνιση καί διαμόρφωση στην Δύση τοῦ μεγάλου σχίσματος τοῦ Προτεσταντισμοῦ πού ἐνίσχυσε το ἀντιπατερικό πνεῦμα, ὡς καί τοῦ συνδεδεμένου μέ τήν ἀθεΐα καί τον ἀνθρωποκεντρισμό τῆς Ἀναγεννήσεως Εὐρωπαϊκοῦ Διαφωτισμοῦ πού πέρασε καί στην Ἀνατολή ὡς νεοελληνικός Διαφωτισμός μέ κύριο ἡγέτη τόν Ἀδαμάντιο Κοραῆ. Παπικοί καί Προτεστάντες μισσιονάριοι ἐκμεταλλευόμενοι τίς δύσκολες ἱστορικές συγκυρίες, τήν πτωχεία καί τήν ἀνέχεια τῶν ὑποδούλων Ὀρθοδόξων, ἀσκοῦσαν ἐπιθετικό προσηλυτισμό, πολλοί δέ Ὀρθόδοξοι, νέοι, πού μετέβαιναν στήν Δύση γιά σπουδές, μετέφεραν ἐπιστρέφοντας στόν ἐκκλησιαστικό καί παιδευτικό χῶρο τήν νεωτερικότητα τοῦ Διαφωτισμοῦ.

Εἶναι ἴσως χρήσιμο νά ἐξηγήσω, γιατί ὁ Προτεσταντισμός ἐνίσχυσε τό ἀντιπατερικό πνεῦμα, γιά νά κατανοηθεῖ καλύτερα ὅτι ὁ κυριαρχῶν σήμερα παναιρετικός Οἰκουμενισμός πού ὀργανώνει καί ἐνισχύει την μεταπατερικότητα, εἶναι βασικῶς προτεσταντικῆςπροελεύσεως μέ ρίζες βέβαια παπικές, μόνον πού ὁ ὀρθολογισμός καί ὁ ἀνθρωποκεντρισμός τοῦ Παπισμοῦ ὠθήθηκε στα ἄκρα καί μετέτρεψε τόν κάθε Προτεστάντη πιστό σέαὐθεντικό ἐκφραστή καί ἑρμηνευτή τῆς πίστεως. Λέγει σχετικῶς ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς: «Δέν πρέπει νά πλανώμεθα: ὁ δυτικός χριστιανικο-ουμανιστικός μαξιμαλισμός, ὁ Παπισμός, εἶναι ἀκριβῶς ὁ πλέον ριζικός προτεσταντισμός και ἀτομισμός, διότι μετέθεσε τό θεμέλιον τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀπό τόν αἰώνιον Θεόν εἰς τό ἄτομον τοῦ ἀνθρώπου. Οἱ προτεστάνται δεν ἔκαμαν τίποτε ἄλλο παρά ἁπλῶς παρεδέχθησαν αὐτό τό δόγμα (=τοῦ ἀλαθήτου) εἰς τήν οὐσίαν του καί το ἀνέπτυξαν τόσον,ὥστε να φθάση εἰς τρομεράς διαστάσεις καί λεπτομερείας. Πράγματι ὁ Προτεσταντισμός δέν εἶναι ἄλλο, παρά εἷς κατά πάντα ἐφηρμοσμένος Παπισμός, ἡ βασική ἀρχή τοῦ ὁποίου (τό ἀλάθητο τοῦ ἀνθρώπου) ἔχει ἐφαρμοσθῆ εἰς την ζωήν ἑκάστου ἀνθρώπου ἰδιαιτέρως, ἀλλά καί ὁλοκλήρου τῆς κοινωνίας. Κατά τό παράδειγμα τοῦ ἀλαθήτου ἀνθρώπου τῆς Ρώμης, ὁ κάθε Προτεστάντης γίνεται ἀλάθητος, διεκδικῶν τό ἀτομικόν ἀλάθητον εἰς τά θέματα τῆς πίστεως καί τῆς ζωῆς. ῾Υπ’ αὐτήν τήν ἄποψιν δύναται να λεχθῆ ὅτι ὁ Προτεσταντισμός εἶναι εἷς ἐκλαϊκευμένος Παπισμός...»[19].

Ἡ ἐγκατάλειψη ἐκ μέρους τοῦ Παπισμοῦ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ ὑπέρμετρη ἐκτίμηση πρός την φιλοσοφία εἶχε σάν συνέπεια να εἰσαχθοῦν στη Δύση νεωτερισμοί, να διατυπωθοῦν ἀντιπαραδοσιακές διδασκαλίες και αἱρέσεις, να διακοπεῖ ἡ ἑνότητα τῆς Παραδόσεως πού συνέδεε ἀδιάσπαστα τήν ἀποστολική και πατερική ἐποχή. Στην παράδοση τῆς Ἐκκλησίας δέν ἔβλεπαν πλέον οἱ πιστοί τό κήρυγμα καί τή ζωή τῶν Ἀποστόλων, ἀλλά σχήματα ἀνθρώπινα καί κοσμικά. Γι’ αὐτό καί ἡ Μεταρρύθμιση τοῦ Λουθήρου καί τῶν ἄλλων τά ἐγκρέμισε ὅλα• στράφηκε μόνο πρός την Ἁγία Γραφή καί ἐμείωσε τους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας και τήν Παράδοση γενικῶς, διότι δεν ἐγνώριζαν ὅτι οἱ πρῶτοι πού ξεθεμελιώνουν τίς ἐκτροπές τοῦ Παπισμοῦ εἶναι οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Ὡς πρώην παπικοί ἦσαν προκατειλημμένοι ἐναντίον τῆς “σχισματικῆς” Ἀνατολῆς• δέν ἔβλεπαν τήν πατερική ἐποχή ὡς συνέχεια τῆς ἀποστολικῆς, τούς Πατέρες ὡς συνεχιστάς τῶν Ἀποστόλων. Ἄν ὁ Λούθηρος ἐγνώριζε την ἀνατολική πατερική παράδοση (καί ξέρουμε ὅτι ἐγνώριζε ἕνα μόνο ἔργο τοῦΜ.Ἀθανασίου, και αὐτό μή γνήσιο, καί ἐλάχιστα δογματικά ἔργα τοῦ αὐτοῦ πατρός, σέ λατινική μετάφραση), δέν θα ἐταύτιζε ἀσφαλῶς το σύνολο τῆς πατερικῆς παραδόσεως πρός τον Παπισμό καί το Σχολαστικισμό.

Ἴσως νά ἀνεγνώριζε τότε στην Ἀνατολική Ἐκκλησία τήν συνέχεια τῆς ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, πού ἔψαχνε, καί στούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας τούς διαδόχους τῶν Προφητῶν καί Ἀποστόλων, πού κράτησαν ζωντανά, γνήσια καί ἀνόθευτα τόν λόγο καί τήν ζωή τοῦΧριστοῦ και τῶν Ἀποστόλων. Ἀναγκάσθηκαν βέβαια στή συνέχεια Παπικοί καί Προτεστάντες στόν μεταξύ τους ἐξοντωτικό ἀγώνα, ἰδιαίτερα μετά τήν σύνοδο τοῦ Τριδέντου (1545-1563) νά χρησιμοποιοῦν τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὁ καθένας γιά νά καταπολεμεῖ τόν ἀντίπαλο μέ ἐπιχειρήματα, γι’ αὐτό καί ἔχουμε πολλές ἐκδόσεις πατερικῶν ἔργων αὐτήν τήν περίοδο στή Δύση, καί ὄχι γιατί ἐσέβοντο καί τιμοῦσαν τούς Πατέρες. Ἡ πιο σοβαρή κατηγορία ἀστήρικτη πάντως καί ἕωλη, τῶν Προτεσταντῶν ἐναντίον τῶν Ἁγίων Πατέρων εἶναι ὅτι ἄλλαξαν οἱ Πατέρες τό ἀρχικό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, ἀνέτρεψαν τίς βιβλικές-Ἰουδαϊκές βάσεις του καί τό μετέτρεψαν σέ δόγματα μέ ἐμφανῆ τήν ἐπίδραση τῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφίας.

Εἶναι ἡ γνωστή θεωρία τοῦ ἐξελληνισμοῦ τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες πού διετύπωσε καί διεμόρφωσε ὁ γνωστός προτεστάντης ἱστορικός A. Harnack, συνεχίζουν ὅμως καί σήμερα νά ἀποδέχονται οἱ Προτεστάντες, οἱ ὁποῖοι σάν τους ψευδομάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, προτείνουν στους Ὀρθοδόξους, οἱ μεταξύ τους διάλογοι νά στηρίζονται μόνο στήν Ἁγία Γραφή καί ὄχι στούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι ἄξιο ἐλέγχου και ἐρεύνης τό ἄν οἱ Ὀρθόδοξοι στον σύγχρονο θεολογικό διάλογο ἀποδέχονται αὐτήν τήν θέση καί δέν χρησιμοποιοῦν γνῶμες Ἁγίων Πατέρων ἀκολουθοῦντες ἔτσι τήν μεταπατερικότητα τῶν Προτεσταντῶν. Το ἀληθές γιά τό θέμα τοῦ ἐξελληνισμοῦ εἶναι ὅτι τόν ἐξελληνισμό τοῦ Χριστιανισμοῦ, τήν μεταβολή του δηλαδή σέ γνώση, τόν ἐπεδίωξαν και τόν ἐπιδιώκουν πάντοτε οἱ αἱρετικοί, ἐνῶ οἱ Πατέρες ἀγωνιζόμενοι ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν ἀπέτρεψαν αὐτόν τόν κίνδυνο, ὅπως συνέβη μέ τον Γνωστικισμό, τον Ἀρειανισμό καί τον Σχολαστικισμό, καί ὅπως εὐκρινέστατα φαίνεται στή διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ ἐναντίον τοῦ Βαρλαάμ τοῦ Καλαβροῦ. Οἱ Πατέρες πράττουν ὅ,τι ἔπραξαν οἱ Ἀπόστολοι, πού ἐχρησιμοποίησαν ἑλληνική ὁρολογία, ὅπως ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης τήν ἔννοια τοῦ Λόγου καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀκόμη καί ἐπί λέξει παραθέματα ἀπό τούς ἀρχαίους Ἕλληνες σοφούς, ἀφοῦ ἀπευθύνονταν καί πρός ἑλληνικά ἀκροατήρια, κατ’ ἐξοχήν μάλιστα σέ ἑλληνικά ἀκροατήρια.Ὑπάρχει λοιπόν ἐξελληνισμός καί στην Ἁγία Γραφή, στήν Κ. Διαθήκη, την μόνη πηγή τῆς πίστεως τῶν Προτεσταντῶν;

Ἡ Ἐκκλησία πάντως, ἐπί Τουρκοκρατίας, παρά τήν αἰχμαλωσία της σέ βάρβαρο καί ἀνηλεῆ κατακτητή, τήν ἔλλειψη παιδείας καί ἱκανοῦ ἀριθμοῦ διδασκάλων καί θεολόγων, δεν παρεξέκλινε κατ’ ἐλάχιστον ἀπό τήν Παράδοση τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀλλά ἀμύνθηκε ἀποτελεσματικά στίς ἐπιθέσεις τῶν μεταπατερικῶν Παπικῶν καί Προτεσταντῶν, ἀλλά καί τῶν Ἑλλήνων Διαφωτιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἤθελαν νά ὑπερβοῦν στήν νέα παιδεία τοῦ Γένους τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, καί ἐμφορούμενοι οἱ περισσότεροι ἀπό ἄκριτη ἀρχαιολατρεία καί κλασσικισμό ἐπεδίωκαν να συνδέσουν τόν νέο Ἑλληνισμό μέ την ἀρχαία Ἑλλάδα ὑπερβαίνοντας το Βυζάντιο, τήν Ρωμιοσύνη. Μέ ἐπανειλημμένες καί αὐστηρές συνοδικές ἀποφάσεις ἡ Ἐκκλησία καταγγέλλει τούς Παπικούς και τούςΠροτεστάντεςπρός το ποίμνιο ὡς ἐπικινδύνους αἱρετικούς. Καταδικάζει ἐπίσης τίς ἀνατρεπτικές ἰδέες τῶν Διαφωτιστῶν. Μέ τό γνωστό κίνημα τῶν Κολλυβάδων τοῦ ῾Αγίου Ὄρουςπού ἀνανέωσαν ἐπιτυχῶς την πατερική Παράδοση τόν 18ο αἰώνα προετοίμασε τό πλήρωμα στό να ἀντέξει τό ἀντιπατερικό πνεῦμα πού ἐπρόκειτο καί θεσμικά πλέον διά τοῦ κράτους των Βαυαρῶν, μετά τόν μόνο ὀρθόδοξο κυβερνήτη Ἰωάννη Καποδίστρια, νά φραγκέψει, νά ἐξευρωπαΐσει τόν ἑλληνορθόδοξο πολιτισμό. Ἔπραξε τό ἀκριβῶς ἀντίθετο ἀπό αὐτό πού κάνει σήμερα ἡ Ἐκκλησία, οἱ κεφαλές τῆς ὁποίας, μεταπατερικῶς, ὄχι μόνον ἀρνοῦνται νά χαρακτηρίσουν ὡς αἱρέσεις τον Παπισμό καί τόν Προτεσταντισμό, ἀλλά και φθάνουν νά ἀναγνωρίσουν αὐτές τίς αἱρέσεις, ὅπως καί την παλαιά τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, ὡς ἐκκλησίες πού παρέχουν τήν Χάρη καί τήν σωτηρία.

Ὡς μικρό δεῖγμα αὐτῆς τῆς πατερικῆς στάσεως ἐπί Τουρκοκρατίας παραθέτουμε ἐλάχιστες γνῶμες συνοδικές καί πατριαρχικές, ὡς καί μερικές ἐνέργειες τῶν Κολλυβάδων Ἁγίων Πατέρων. Ἀπαντῶντες στούς Ἀγγλικανούς Ἀνωμότους οἱ Πατριάρχαιτῆς Ἀνατολῆς (1716/1725) ξεκαθαρίζουν σαφῶς ὅτι τά δόγματα τῆς Ὀρθόδοξου Ἐκκλησίας ὁρίσθηκαν «ὀρθῶς τε καί εὐσεβῶς», ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες στίς Οἰκουμενικές συνόδους και δέν εἶναι δυνατόν οὔτε νά προσθέσει κανείς οὔτε νά ἀφαιρέσει. Μέ αὐστηρότητα ἀποκλείουν κάθε διάλογο σε θέματα πίστεως καί καλοῦν τους Προτεστάντες Ἀγγλικανούς, ἄν ἐπιθυμοῦν τήν ἕνωση, νά συμφωνήσουν μέ ὅσα ἡ Ἐκκλησία ἀπό τοῦ καιροῦ τῶν Ἀποστόλων καί στή συνέχεια διά τῶν Θεοφόρων Πατέρων ἐδίδαξε, χωρίς ἔρευνα καί συζητήσεις, ἀλλά με ἁπλότητα καί ὑπακοή.

«Ἀνάγκη ἀκολουθῆσαι καί ὑποταγῆναι τοῖς διορισθεῖσι καί διαταχθεῖσιν ὑπό τῆς ἀρχαιοπαραδότου καί πατροπαραδότου καί παρά τῶν Ἁγίων καί οἰκουμενικῶν Συνόδων διατάξεως,ἀπό τοῦ καιροῦ τῶν Ἀποστόλων καί τῶν καθ’ ἑξῆς ἐς τόδε θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν,μετά ἁπλότητος και ὑπακοῆς καί ἄνευ τινός ἄλλης ἐρεύνης καί περιεργείας»[20]. Στό ἴδιο πνεῦμα ἡ Ὁμολογία Πίστεως τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου τοῦ 1727, κηρύσσει ὅτι «Ἐκλήθημεν ἄνωθεν οἱ εὐσεβεῖς τῆς ᾽Ανατολικῆς Ἐκκλησίας Χριστιανοί διά τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου ἀπό τε τῶν προφητῶν, ἀπό τε τοῦ Σωτῆρος, ἡμῶν Χριστοῦ,ἀπό τε τῶν Ἀποστόλων,ἀπό τε τῶν οἰκουμενικῶν Συνόδων και ἁπαξαπάντων τῶν ὑπό τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος ἐνηχηθέντων Ἁγίων Πατέρων εἰς τό πιστεύειν καί φρονεῖν ὅσα ἡ καθ’ ἡμᾶς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία παρέλαβε καί διασώζει μέχρι τοῦδε ἀπαραμείωτα καίἀνόθευτα εἰς τό παντελές, εἴτε δόγματα πίστεως, ὅρους τε καί κανόνας, εἴτε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἐγγράφους τε και ἀγράφους»[21].

Ἐνωρίτερα ὁ γνωστός καί μέγας ὄντως πατριάρχης Ἱερεμίας Β΄, ὁ Τρανός, στήν δεύτερη ἀπάντησή του πρός τούς Λουθηρανούς θεολόγους τῆς Τυβίγγης, ἀφοῦ σύντομα διεπίστωσε ὅτιδέν μπορεῖνά γίνει θεολογικός διάλογος μαζί τους, ἐπειδή κυρίως ἀπορρίπτουν τούς Ἁγίους Πατέρες, πάνω στούς ὁποίους στηρίζεται ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, με εὐγένεια ἀλλά καί ἀποφασιστικότητα διέκοψε τόν διάλογο κα ίτούς ἄφησε νά βαδίζουν στόν δικό τους δρόμο: «Ἀξιοῦμεν δέ ὑμᾶς τοῦ λοιποῦ μή κόπους παρέχειν ἡμῖν, μηδέ περί τῶν αὐτῶν γράφειν καί ἐπιστέλλειν, εἴ γε τούς τῆς Ἐκκλησίας φωστῆρας και θεολόγους ἄλλοτε ἄλλως μεταχειρίζεσθε, καί τοῖς λόγοις τιμῶντες αὐτούς καί ἐπαίροντες, τοῖς ἔργοις ἀθετεῖτε, καί τά ὅπλα ἡμῶν ἄχρηστα ἀποδεικνύετε, τούς λόγους αὐτῶν τούς ἁγίους καί θείους, δι’ ὧν ἄν ἡμεῖς γράφειν καί ἀντιλέγειν ὑμῖν εἴχομεν.

῞Ωστε τό καθ’ ἡμᾶς,ἀπαλλάξατε τῶν φροντίδων ἡμᾶς. Τήν ὑμετέραν οὖν πορευόμενοι, μηκέτι μέν περί δογμάτων, φιλίας δέ μόνης ἕνεκα, εἰ βουλητόν, γράφετε» (1581)[22]. Μέ βάση αὐτήν τήν πατερικώτατη πατριαρχική θέση, ἐδῶ καί πολλά χρόνια ἔπρεπε νά διακοποῦν οἱ ἐπιζήμιοι θεολογικοί διάλογοιμέ ὅλους τούς αἱρετικούς, ὅπως ἔχουμε ζητήσει ἐδῶ καί ἀρκετά χρόνια πολλοί κληρικοί καί θεολόγοι.

Οἱ Ἅγιοι Κολλυβάδες καί μάλιστα οἱ τρεῖς ἐξέχοντες μεταξύ αὐτῶν ὁ ἀρχιεπίσκοπος Κορίνθου Μακάριος Νοταρᾶς,ὁ μοναχός Νικόδημος Ἁγιορείτης καί ὁ ἱερομόναχος Ἀθανάσιος Πάριος, ἐξουδετέρωσαν πλήρως την μεταπατερικότητα τῶν Παπικῶν,τῶν Λουθηροκαλβίνων Προτεσταντῶνκαί τῶν Διαφωτιστῶν βασικῶς μέ τά ἑξῆς μέτρα: μέ ἐντυπωσιακά πληθωρική ἔκδοση ποικίλων πατερικῶν ἔργων, κορυφαῖο τῶν ὁποίων εἶναι ἡ «Φιλοκαλία» τῶν ἱερῶν Νηπτικῶν, μέ προβολή τῶν πατερικῶν λειτουργικῶν παραδόσεων, ὅπως ἡ συχνή θεία κοινωνία και ἡ τέλεση τῶν μνημοσύνων μόνον τά Σάββατα καίὄχιτίς Κυριακές· μέ τήν σύνταξη πλήθους ὑμνογραφικῶν ἔργων καίἀκολουθιῶν στήν καθιερωμένη γλώσσα τῆς Ἐκκλησίας, παρά τό χαμηλό μορφωτικό ἐπίπεδο τῶν πιστῶν τῆς ἐποχῆς τους· μέ την πολύ συχνά ἀπαντώμενη στά ἔργα τους ἀντιπαπική καί ἀντιπροτεσταντική διδασκαλία τους,ὅπως και μέ την ἀντιπαράθεσή τους καί πρός τους Εὐρωπαίους καί Ἕλληνας διαφωτιστάς, ἰδιαίτερα ἐκ μέρους τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Παρίου, ὁ ὁποῖος για τόν λόγο αὐτό δέχθηκε μεγάλη ἀρνητική κριτική ἀπό τούς “Φωταδιστές” λογίους. Ἰδιαίτερα μάλιστα γιά τό θέμα τῶν μεταφράσεων τῶν λειτουργικῶν κειμένων, πού ταλαιπωρεῖ, χωρίς λόγο,τήν σύγχρονη ἐκκλησιαστική ἐπικαιρότητα,ἐκτός τοῦ ὅτιοὐδέποτε πέρασε ἀπό τόν νοῦ τῶν ἀνά τους αἰῶνας Ἁγίων Πατέρων παρόμοιος προβληματισμός, ἀντίθετα μάλιστα ἐξακολουθοῦν νά συντάσσουν ἀκολουθίες στήν ἀρχαία γλώσσα καί μέχρι τῶν ἡμερῶν μας,ὑπάρχειμία σχεδόν ἄγνωστη σημαντική θέση τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου πού την παρουσιάζουμε ἐδῶ, μήπως και αὐτή, μαζί μέ ὅσα ἄλλα πατερικά ἔχουν γραφῆ[23], φωτίσει τούς τρεῖς ἀρχιερεῖς, τόν Νικοπόλεως κ. Μελέτιο, τόν Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιο καί τόν Σιατίστης κ. Παῦλο νά ἐπανέλθουν στον πατερικό δρόμο.

Γράφει ὁ πατερικώτατος Ἁγιορείτης Ἅγιος: «Φυλαχθῆτε δέ ἀκόμη, ἀδελφοί, καί ἀπό τόν λογισμόν τοῦτον, ὅπου βάλλει εἴς τινας ὁ διάβολος καί τούς λέγει· ἐσύ εἶσαι ἀγράμματος καί ἀμαθής καί δέν καταλαμβάνεις ἐκεῖνα ὅπου λέγονται ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ, και λοιπόν διατίὅλως να ὑπάγῃς εἰς τήν ἐκκλησίαν; Σᾶς ἀποκρίνεται γάρ, ἀδελφοί, ἕνας ἀββᾶς εἰς τό Γεροντικόν καίσᾶς λέγει· ὅτιἄν και ἐσεῖς δένκαταλαμβάνετε ἐκεῖνα ὅπου λέγονται ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ, ἀλλά ὁ διάβολος τά καταλαμβάνεικαίδιά τοῦτο τρομάζει και φοβεῖται και φεύγει ἀπό λόγου σας, ἀφήνω νά λέγω, ὅτι και ἐσεῖς,ἄν καίδέν καταλαμβάνετε ὅλα τά λόγια τά ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ λεγόμενα, ἀλλ’ ὅμως πολλά λόγια ἐξ αὐτῶν καταλαμβάνετε καί μέ ἐκεῖνα ὠφελεῖσθε.Προσθέτωδέ και τοῦτο,ὅτι ἄν ἐσεῖς συχνά πηγαίνετε εἰς τήν ἐκκλησίαν καίἀκούετε τά θεῖα λόγια,ἡ συνέχεια ἐκείνη ἔχει νά σᾶς κάμῃ μέ τον καιρόν νά καταλαμβάνετε ἐκεῖνα, ὅπου πρότερον δέν ἐκαταλαβαίνατε, ὡς λέγειὁ Χρυσόστομος,διότιὁ Θεός βλέποντας τήν προθυμίαν σας ἀνοίγει τόν νοῦν σας και τόν φωτίζειεἰς το νά τά καταλαμβάνῃ»[24].

Ἀναφερόμενοι στούς Ἁγίους Κολλυβάδες,ἀλλά καί γενικῶς στην πατερικότητα τῆς περιόδου τῆς δουλείας, δέν μποροῦμε νά λησμονήσουμε την δόξα καί τό καύχημα τῆς Ἐκκλησίας στούς νεωτέρους χρόνους, τούς Ἁγίους Νεομάρτυρες.Ἀπό αὐτούς ὄχι μόνον ἐκεῖνοι πού εἶχαν τήν εὐλογία να ἔχουν ὡς“ἀλείπτας”,ὡς προπονητάς, δηλαδή, εἰς τό μαρτύριο τούς Ἁγίους Κολλυβάδες καί ἄλλους ὁσίους Γέροντες,ἀλλά και το πλῆθος τῶν ἄλλων Νεομαρτύρων, ἀνδρῶν καί γυναικῶν, ἀκολουθοῦντες τήν Παράδοση τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί Πατέρων περί τοῦ ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ μόνη ὁδός σωτηρίας, ἀρνήθηκαν μέ βαρεῖς μάλιστα χαρακτηρισμούς ἐναντίον τοῦ Μωάμεθ να ἀλλαξοπιστήσουν και ἐπλήρωσαν αὐτήν τους τήν ἄρνηση καί ὁμολογία μέ τό ἴδιο τους τό αἷμα. Ἀποτελοῦν γι’ αὐτό βαρύτατη προσβολή πρός τούς Νεομάρτυρες ὅσα στα πλαίσια τῶν διαθρησκειακῶν διαλόγων τῶν Οἰκουμενιστῶν λέγονται, και μάλιστα ἀπό πατριάρχας,ἐπισκόπους καί ἄλλους κληρικούς καί θεολόγους ὅτι δηλαδή καί οἱ ἄλλες θρησκεῖες εἶναι ὁδοί σωτηρίας, ὅτι ὁ Μωάμεθ εἶναι προφήτης, ὅτι οἱ τρεῖς μονοθεϊστικές θρησκεῖες, Ἰουδαϊσμός, Χριστιανισμός, Μωαμεθανισμός ἔχουν τον ἴδιο Θεό,ὅτι τό Κοράνιο,εἶναι ἅγιο και ἱερό βιβλίο, ἄξιο να τό προσφέρουμε καί ὡς δῶρο. Δέν γνωρίζουν την αὐστηρότατη κριτική μεγάλων Ἁγίων Πατέρων καί τήν παντελή ἀπόρριψη τοῦ Μωάμεθ καί τοῦ Κορανίου ἀπό τόν Ἅγιο Μάξιμο τόν Ὁμολογητή, τον Ἅγ.Ἰωάννη Δαμασκηνό,τον Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ καί πολλούς ἄλλους[25];

Δέν γνωρίζουν ὅτι ὁ προσφιλέστατος λαϊκός διδάχος και ἰσαπόστολος Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός ἐταύτιζε,προσεκτικά βέβαια καί συνεσκιασμένα, τον Μωάμεθ μέ τόν Ἀντίχριστο ὅπως και τον πάπα; Ἔλεγε: «Ὁ ἀντίχριστος εἶνε· ὁ ἕναςεἶναιὁ Πάπας και ὁ ἕτερος εἶνε αὐτός ὁπού εἶνε εἰς τό κεφάλι μας,χωρίς να εἰπῶ τό ὄνομά του· τό καταλαμβάνετε, μά λυπηρόν εἶνε νά σᾶς το εἰπῶ,διότι αὐτοί οἱ ἀντίχριστοι εἶνε εἰς τήν ἀπώλειαν καθώς τό ἔχουν. Ἡμεῖς ἐγκράτειαν,αὐτοίἀπώλειαν· ἡμεῖς νηστείαν, αὐτοί πολυφαγία· ἡμεῖς παρθενία, αὐτοί πορνεία· ἡμεῖς δικαιοσύνη,αὐτοί ἀδικωσύνη»[26].Δέν ξεχνοῦμε ἀκόμη τήν πατερική του προφητεία καί σύσταση «τόν πάπα νά κα- ταρᾶσθε, διότι αὐτός θα εἶνε ἡ αἰτία»[27].

Πόσο ἐνθαρρυντικά ἦσαν γιά τούς πιστούς αὐτά πού ἔλεγε γιά τήν Ὀρθοδοξία τῶν Ἁγ. Πατέρων: «Ἐγώ ἐδιάβασα και περί ἱερέων,και περί ἀσεβῶν,αἱρετικῶν καί ἀθέων· τά βάθη τῆς σοφίας ἠρεύνησα· ὅλαι αἱ πίστεις εἶνε ψεύτικες· τοῦτο ἐκατάλαβα ἀληθινόν, ὅτι μόνη ἡ πίστις τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν εἶνε καλή καί ἁγία, τό νά πιστεύωμεν καί νά βαπτιζώμεθα εἰς το ὄνομα τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγ.Πνεύματος.Τοῦτο σᾶς λέγω τώρα εἰς τό τέλος· νά εὐφραίνεσθε ὁπού εἶσθε ὀρθόδοξοι χριστιανοί,και νά κλαίετε διά τούς ἀσεβεῖς καί αἱρετικούς ὁπού περιπατοῦν εἰς τό σκότος»[28].

β΄) Ἡ Μεταπατερικότητα μετά τή δημιουργία τοῦ Νεοελληνικοῦ κράτους (1821)

Τό συμπέρασμα ἀπό τήν ἀναφορά μας στήν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας εἶναι ὅτι ἡ μεταπατερικότητα τῶν Παπικῶν, τῶν Προτεσταντῶν καί τῶν Διαφωτιστῶν δέν ἐκλόνισε τήν πατερικότητα τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας. Χάσαμε τήν σωματική ἐλευθερία, ἀλλά κρατήσαμε ἐλεύθερη καί ἀδούλωτη τήν ψυχή μας, τήν πίστη μας, μέχρι σημείου, νά ἀναδειχθοῦν καί μάρτυρες τῆς πίστεως. Πῶς ἔχει ὅμως, ἡ κατάσταση κατά τήν περίοδο τοῦ ἐλευθέρου πολιτικοῦ βίου; Δυστυχῶς θά πρέπει νά ἀρχίσει κανείς μέ τό «πόθεν ἄρξομαι θρηνεῖν», καί νά συνθέσει νέα Ἱερεμιάδα. Αὐτό πού δέν δέχθηκαν νά κάνουν οἱ μεγάλες μορφές τοῦ Γένους, ὁ Μ. Φώτιος, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός, ὁ Γεννάδιος Σχολάριος, νά προδώσουν τήν ὀρθόδοξη πίστη γιά νά σώσουν τό κράτος ἤ στήν Τουρκοκρατία οἱ Ἅγιοι καί οἱ Νεομάρτυρες, γιά νά σώσουν το σῶμα τους καί τήν καλοπέρασή τους, τό ἐπράξαμε δυστυχῶς καί το πράττουμε σήμερα χειρότερα. Παραδώσαμε τήν Ἑλλάδα στά χέρια ξένων, τῶν Βαυαρῶν τοῦ Ὄθωνος και τῶν ἐντοπίων ὑποστηρικτῶν τους, οἱ ὁποῖοι ἀπό τότε μέχρι σήμερα ἔχουν ὡς μόνιμο στόχο νά ξερριζώσουν και νά ἀφανίσουν ὅ,τι θυμίζει Ὀρθοδοξία καί Βυζάντιο καί Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, νά ἀποδυναμώσουν τελείως τίς πνευματικές ἀντιστάσεις νά καταστήσουν τήν Ἑλλάδα ἀγνώριστη, ἀνορθόδοξη καί ἀνελλήνιστη, ὥστε φραγκεμένη καί ἐκλατινισμένη, παπική, προτεσταντική καί «διαφωτισμένη» (σκοτισμένη), νά την ἀφομοιώσουν καί νά τήν ἀφανίσουν.

Οἱ μεταπατερικοί καί ἀντιπατερικοί ὑπάρχουν καί δροῦν ἐδῶ και πολλά χρόνια· ἁπλῶς τώρα τους ὑποστασιώνει, τούς συνοψίζει και τούς ἐκφράζει «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ»ἡ «Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος, ἡ ὁποία ὅπως ἐλέχθη προσφυῶς ἀπό εὐλαβέστατο και ἀγωνιστή συμπρεσβύτερο ἔπαυσε νά εἶναι Ἀκαδημία καί μετατράπηκε σέ ἐπιδημία.

Ὀφείλουμε εὐγνωμοσύνη στους ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι πρό τοῦ κινδύνου τῆς πίστεως δέν ὑπολόγισαν το παρεξηγημένο «φιλάδελφο», ἀλλά ἐστηλίτευσαν τά ὅσα ἐλέχθησαν στο μεταπατερικό συνέδριο τῆς Ἀκαδημίας τόν Ἰούνιο τοῦ 2010· πρῶτον, τόν καί πρῶτον στούς ὁμολογιακούς ἀγῶνες, ἀτρόμητον ἀγωνιστήν τῆς Πίστεως στίς ἡμέρες μας, σεβασμιώτατον μητροπολίτην Πειραιῶς κ. Σεραφείμ· δεύτερον, τόν σεβασμιώτατον μητροπολίτην Γλυφάδας κ. Παῦλον, ὁ ὁποῖος μέ ἐμπεριστατωμένο καί ἀποδεικτικώτατο ὑπόμνημα πρός τήν Ἱ. Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κατέδειξε τήν προτεσταντική προέλευση τῆς μεταπατερικότητας καί τῆς συναφειακῆς θεολογίας καί τήν ἀποξένωσή τους ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Θεολογία· τρίτον, τόν σεμνόν καί πατερικώτατον μητροπολίτην Κυθήρων κ. Σεραφείμ, ὁ ὁποῖος γρήγορα συμφώνησε καί προσετέθη στούς ὀρθοτομοῦντας τόν λόγο τῆς ἀληθείας·τέταρτον, τόν μητροπολίτην Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεον, ὁ ὁποῖος ἐπίσης ἔσπευσε νά συμπαραταχθῆ μέ θεολογικώτατο ἄρθρο, στό ὁποῖο κατήγγειλε τήν κυοφορούμενη νέα αἵρεση τῆς μεταπατερικότητας, και πού σήμερα τόν ἔχουμε κοντά μας διδάσκοντα καί ὁμολογοῦντα· και τέλος πολλούς ἄλλους ἀρχιερεῖς, λοιπούς κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς, οἱ ὁποῖοι ἀποδοκίμασαν με ἄρθρα, σχόλια καί φράσεις τήν αἱρετική συναγωγή τοῦ Βόλου, ἐξαιρέτως δέ τήν ναυαρχίδα τῶν ὀρθοδόξων ἀγώνων ἐπί πενήντα τώρα χρόνια, τήν ὀρθόδοξη μαχητική ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τύπος», τήν ἐφημερίδα τῶν ὁσίων Γερόντων, ἱδρυτῶν καί ὑπευθύνων, ἀειμνήστων π. Χαραλάμπους Βασιλοπούλου καί τοῦ ἀξίου διαδόχου του π. Μάρκου Μανώλη, ἡ ὁποία προέβαλε καί ἀνέδειξε τό θέμα τῆς μεταπατερικῆς αἱρέσεως.

Ἄς δοῦμε ὅμως τώρα, μερικά ἀπό τάπιό ὑψηλά δένδρα καί τους πιό πικρούς καί θανατηφόρους πνευματικά καρπούς τοῦ μεταπατερικοῦ δάσους.

Ὁ δέκατος ἔνατος αἰώνας παρά την Βαυαροκρατία ἐκύλησε μέ σοβαρές ἀντιπατερικές ἐνέργειες πού ἔβρισκαν ὅμως ὀρθόδοξες ἀντιστάσεις. Ἀντίθετα πρός τους ἱερούς κανόνες τῶν Ἁγίων Πατέρων ἀνακηρύσσεται ἡ σχισματική αὐτοκεφαλία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, αὐτογνωμόνως, χωρίς τήν γνώμη καί τήν ἔγκριση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.

Ἐπιβάλλεται πολιτειοκρατικό σύστημα στίς σχέσεις ἐκκλησίας καί πολιτείας, πού προκαλεῖ τήν ὑποταγή τῆς Ἐκκλησίας στόν καίσαρα, μέ ἀφέντη τῆς συνόδου τόν παριστάμενο βασιλικό ἐπίτροπο, ἄνευ τῆς συμφώνου γνώμης τοῦ ὁποίου δέν μποροῦσε νά ἀποφασίσει ἡ Ἱερά Σύνοδος. Ἀφανίζεται ὁ Μοναχισμός μέ τό νά κλείσουν βίαια ἀπό τόν προτεστάντη ἐπίτροπο τοῦ Ὄθωνος Βαυαρό Μάουερ τά 400 ἀπό τά πεντακόσια μοναστήρια μέ ταυτόχρονη ἀπαλλοτρίωση τῆς περιουσίας τους καί πτωχοποίηση τῶν μοναχῶν, ὅπως κατήγγειλε μέ συγκινητικό κείμενό του ὁ γνήσιος Ρωμηός στρατηγός Μακρυγιάννης[29]. Τά πλήγματα ἐναντίον τοῦ Μοναχισμοῦ, σέ κάθε ἐποχή καί στήν ἐποχή μας, κατά την ὁποία ἔχει σχεδιασθῆ καί μεθοδευθῆ ἡ δυσφήμηση ἀλλά καί ἡ ἐσωτερική διάβρωση τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τῆς μοναδικῆς αὐτῆς κιβωτοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, κοστίζουν πολύ, διότι ἀποσκοποῦν στό να στερέψει ἡ πηγή πού προσφέρει, βρύει, Πατέρες, ἀφοῦ εἶναι γνωστόν ὅτι στόν σύνολό τους σχεδόν οἱ Ἅγιοι Πατέρες προέρχονται ἀπό τίς τάξεις τῶν μοναχῶν.

Τήν ἴδια περίοδο ἡ ὀργάνωση και τά προγράμματα σπουδῶν τῆς ἱδρυθείσης στό Ἐθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Θεολογικῆς Σχολῆς ἀκολουθοῦν γερμανικά πρότυπα, καί ἡ σχεδόν ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά νά σταδιοδρομήσει κανείς σ’ αὐτήν, ἦταν οἱ σπουδές στη Δύση, μέ συνέπεια ἡ παπική καί ἡ προτεσταντική Θεολογία νά ἐπηρεάζουν διά τῶν καθηγητῶν τούς πτυχιούχους της, κληρικούς καί λαϊκούς. Δύο παραδείγματα μόνον ἐνδεικτικά γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές: ὁ ἐπί πολλά ἔτη κατέχων τήν ἕδρα τῆς Πατρολογίας στήν Θεολογική Σχολή Ἀθηνῶν, καθηγητής Δημήτριος Μπαλάνος, ἐκφράσθηκε ἀπαξιωτικά καί ὑποτιμητικά γιά τους ἀγῶνες καί την Θεολογία τοῦ ῾Αγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, τοῦ κήρυκος αὐτοῦ τῆςΧάριτος καί τοῦ φωτός τῆς Μεταμορφώσεως, τοῦ ἐκφραστοῦ τῆς Θεολογίας τῶν πρό αὐτοῦ Πατέρων. Στήν ἴδια Σχολή μέχρι σήμερα ἐξακολουθεῖ νά ἰσχύει ὁ περιορισμός τῶν Ἁγίων Πατέρων στούς ὀκτώ πρώτους αἰῶνες, μέχρι τον Ἅγιο Ἰωάννη Δαμασκηνό, καί μέ αὐτούς μόνον ἀσχολεῖται τό μάθημα τῆς Πατρολογίας, ἐνῶ οἱ μετέπειτα ἅγιοι συγγραφεῖς ἀνήκουν σέ ἄλλο γνωστικό ἀντικείμενο, στούς ἐκκλησιαστικούς βυζαντινούς συγγραφεῖς, ὡσάν νά ἔπαυσε το Ἅγιον Πνεῦμα νά δρᾶ μέσα στήν Ἐκκλησία μέχρι σήμερα καί νά γεννᾶ Πατέρες, ὅπως τόν Μ. Φώτιο, τόν Συμεών τον Νέο Θεολόγο, τον Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ, τόν Ἅγιο Μᾶρκο Εὐγενικό, τούς Κολλυβάδες ἐπιφανεῖς Πατέρες, τόν Ἅγιο Νεκτάριο στόν 20ο αἰώνα.Ὑπόκειται και ἐδῶ ἡ παπική ἀντίληψη τοῦ παραμερισμοῦ τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀπό τούς σχολαστικούς δικούς τους «Πατέρες» καί θεολόγους ἀπό τόν 9ο αἰώνα καί ἑξῆς, καί πολύ περισσότερο ἡ προτεσταντική ἀντίληψη ὅτι Πατέρες μποροῦν να χαρακτηρισθοῦν μόνο ὅσοι προσεγγίζουν πρός τούς χρόνους τοῦ Εὐαγγελίου, ὅσοι ἔζησαν τους πρώτους αἰῶνες, τό πολύ μέχρι τόν 5ο αἰώνα. Διδάσκοντας ἐπί χρόνια Πατρολογία στήν Θεολογική Σχολή τῆς Θεσσαλονίκης ἀναγκαζόμουν κάθε φορά στούς νέους φοιτητάς νά διευκρινίζω ὅτι γιά νά χαρακτηρισθῆ κάποιος συγγραφεύς ὡς Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας δέν χρειάζεται νά ἔχη καί τό γνώρισμα τῆς ἀρχαιότητος, ὅπως ἀπαιτοῦν τά ἑτερόδοξα ἐγχειρίδια Πατρολογίας, καί μερικά ἰδικά μας, ἀλλά ἀρκοῦν ἡ ἁγιότητα τοῦ βίου καί ἡ ὀρθόδοξη διδασκαλία.

Ἡ ἀναφορά στήν Θεολογική Σχολή Ἀθηνῶν δέν σημαίνει πώς τό σύνολο τῶν καθηγητῶν της στήν συνέχεια ἐνίσχυσαν τό μεταπατερικό καί ἀντιπατερικό πνεῦμα.Ὑπάρχουν λαμπρά παραδείγματα γνησίων πατερικῶν ἀκαδημαϊκῶν διδασκάλων, ὅπως τοῦ ἀειμνήστου καθηγητοῦ Κωνσταντίνου Μουρατίδου καί τινων ἄλλων, ἐξεχόντως δέ τοῦ λαμπροῦ καί ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ συμπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, ἡ παρουσία τοῦ ὁποίου στά θεολογικάμας γράμματα ἀποπνέει τό ἄρωμα καί τήν αὐθεντικότητα τῆς πατερικῆς σοφίας. Ἐπιθυμῶ μάλιστα στή συνάφεια αὐτή νά κάνω μία πρόταση καί μία ἐπανόρθωση πού ἀφορᾶ στην Ἀκαδημία τοῦ Βόλου. Ἡ πρότασή μου εἶναι νά προβληθῆ μέ ἡμερίδα ἤ συνέδριο τό πρόσωπο καί το ἔργο τοῦ καθηγητοῦ Κωνσταντίνου Μουρατίδου, ὅπως ἀξιέπαινα ἔπραξαν ὁ μητροπολίτης Ναυπάκτου καί ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνός γιά τόν μεγάλο πατερικό θεολόγο π. Ἰωάννη Ρωμανίδη. Ἡ ἐπανόρθωση ἔχει σχέση μέ τον πρύτανη τῶν θεολόγων τοῦ 20οῦ αἰῶνος, τόν γίγαντα τῆς θεολογικῆς σκέψης καί παραγωγῆς ἀείμνηστο καθηγητή Παναγιώτη Τρεμπέλα. Οἱ κάποιες ἀστοχίες του σχετικά μέ τήν θεολογία τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ καί ἡ θεολογική του ἀντιπαράθεση με τον π. Ἰωάννη Ρωμανίδη, δικαιολογοῦνται ἐν μέρει ἀπό τήν μέχρι τότε ἄγνοια τῶν συγγραμμάτων τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου. Δέν εἶναι ὅμως ἀντιπατερικός οὔτε μεταπατερικός, ὅπως ἄφησε νά ἐννοηθεῖ ἡ «Ἀκαδημία» τοῦ Βόλου σέ σχετική της ἐκδήλωση. Δέν τόν χαρίζουμε στούς μεταπατερικούς. Εἶναι πατερικός, πατερικώτατος. Και μόνο ἡ μελέτη τῆς τρίτομης Δογματικῆς του καί τά πολύτομα ἑρμηνευτικά του ὑπομνήματα στην Παλαιά καί στην Κ.Διαθήκη, ὅπου θαυμάζει κανείς την πλούσια χρήση τῶν πατερικῶν συγγραμμάτων, ἀλλά καί ὅσα κριτικά ἔχει γράψει γιά τούς θεολογικούς διαλόγους μέ τούς ἑτεροδόξους, τον ἀποξενώνουν τελείως ἀπό τούς μεταπατερικούς οἰκουμενιστάς.

῾Η Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης, πολύ νεώτερη τῆς τῶν Ἀθηνῶν, ἱδρυθεῖσα τό 1942, εὐτύχησε κατά τίς δύο πρῶτες δεκαετίες τοῦ δευτέρου μισοῦ τοῦ 20οῦ αἰῶνος (1950-1970) νά ρίξει τό βάρος, μέ ἀποφασιστική σ’ αὐτό συμβολή τοῦ ἀειμνήστου καθηγητοῦ Π. Χρήστου, στήν ἔκδοση και ἔρευνα τῶν συγγραμμάτων τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ και ἄλλων πατέρων τῆς Ἐκκλησίας και νά ἀποκτήσει γι’ αὐτό διεθνῶς κῦρος ὡς σχολή τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Τό ἐλπιδοφόρο ὅμως ἐκεῖνο ξεκίνημα ἔχει ἐξασθενήσει καί ὁ μεταπατερικός Οἰκουμενισμός χαρακτηρίζει σήμερα την πλειονότητα τῶν καθηγητῶν της, μέ λαμπρές ἐξαιρέσεις τούς παρισταμένους ἐδῶ ἀπόψε συναδέλφους, προέδρους τῶν συνεδριῶν καί εἰσηγητάς.

Ὁ μεγάλος πάντως σεισμός τῆς μεταπατερικότητας ἀρχίζει στις ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰῶνος μέ τίς δύο συνοδικές καί πατριαρχικές ἐγκυκλίους, ἐπί πατριαρχίας Ἰωακείμ τοῦ Γ΄, τό 1902 καί τό 1904. Γίνεται πιό ἰσχυρός μέ τήν συνοδική ἐγκύκλιο τοῦ 1920 καί ἐξακολουθεῖ μέχρι σήμερα νά εἶναι ἐνεργός με ἰσχυρότερη μάλιστα ἔνταση. Με τίς δύο πρῶτες τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ὑπό ἐντελῶς νέο πνεῦμα, μεταπατερικό, ἐγκαταλείπει τήν μέχρι πρό ὀλίγων ἐτῶν, μέχρι τοῦ 1895, αὐστηρή πατερική στάση ἔναντι τῶν αἱρετικῶν τῆς Δύσεως, Παπικῶν καί Προτεσταντῶν, καί ἀπευθυνόμενο προς τούς προέδρους τῶν αὐτοκεφάλων ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν, μεταξύ ἄλλων, ζητεῖ νά μάθει τήν γνώμη τους γιά τίς σχέσεις τῶν Ὀρθοδόξων «μετά τῶν δύο μεγάλων τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀναδενδράδων, τῆς Δυτικῆς δηλονότι καί τῆς τῶν Διαμαρτυρομένων Ἐκκλησίας». Συγχρόνως θέτει καί τό θέμα τῆς ἡμερολογιακῆς μεταρρυθμίσεως, μη τοποθετούμενο πάντως ὑπέρ ἤ κατά τοῦ πατροπαραδότου καί ἐπί αἰῶνας κρατοῦντος Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου, ἀλλά ἀναμένον τις σκέψεις τῶν αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν. Ἐπειδή ἡ ἀπάντηση σχεδόν ὅλων τῶν ἐκκλησιῶν ἦταν καί στα δύο ἀρνητική, ἐκόπασε γιά λίγο αὐτή ἡ πρώτη ὁρμή, ἀλλά ἐπανῆλθε ἰσχυρότερη μέ τήν συνοδική ἐγκύκλιο τοῦ 1920, ὅπου το νεωτερικό μεταπατερικό πνεῦμα γιά πρώτη φορά ἐπισήμως ἀναγνωρίζει ἐκκλησιαστικότητα στις αἱρετικές κοινότητες, ἀφοῦ διά τῆς ἐγκυκλίου ἀπευθύνεται «Πρός
τάς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ», καί ὄχι μόνο πρός τις ὀρθόδοξες.

Ἡ ἰσχυρή προσωπικότητα τοῦ χωρίς ἀμφιβολία Μασόνου Μελετίου Μεταξάκη διατελέσαντος κατά σειράν μητροπολίτου Κιτίου τῆς Κύπρου, μητροπολίτου Ἀθηνῶν, Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί πατριάρχου Ἀλεξανδρείας, ἔπαιξε ἀποφασιστικό ρόλο την περίοδο αὐτή στό νά προωθηθῆ ὁ ὑπό τῆς Μασονίας σχεδιασθείς καί προωθούμενος μέχρι σήμερα Οἰκουμενισμός, διαχριστιανικός καί διαθρησκειακός, γιά νά ἀποδυναμωθῆ ἡ μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας σέ σχέση μέ τίς ἄλλες ὁμολογίες καί νά ἐξισωθῆ μέ αὐτές ὅπως καί ὁ Χριστιανισμός σέ σχέση μέ τίς ἄλλες θρησκεῖες. Κάκιστο κατόρθωμα τοῦ Μεταξάκη ἦταν ἡ προώθηση τῆς ἡμερολογιακῆς μεταρρύθμισης καί ἡ ἀντικατάσταση τοῦ πατροπαραδότου καί κεκυρωμένου ἀπό ἀποφάσεις Πατέρων καί συνόδων Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου, μέ τό παπικό Γρηγοριανό, χωρίς πανορθόδοξη ἀπόφαση, μέ τήν συμπαράσταση, δυστυχῶς τοῦ ἐξαιρέτου ἐκκλησιαστικοῦ ἱστορικοῦ καί ἐπιστήμονος ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, παλαιοῦ συνεργάτου τοῦ Μεταξάκη στο Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων, ἀπό ὅπου ξεκίνησε τήν ἐντυπωσιακή ἀλλά καί καταστροφική του δράση, πού ἀπέληξε στό νά σχίσει την Ἐκκλησία.

Ἡ ἵδρυση τοῦ προτεσταντικοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» τό 1948 στό Ἄμστερνταμ, στό ὁποῖο πρόθυμα μετέσχε το Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο και ἀρκετές ὀρθόδοξες ἐκκλησίες, ἀποτελεῖ τόν χειρότερο ἐκκλησιολογικό ἐκτροχιασμό τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας. Διά τοῦ ΠΣΕ ὁ Διάβολος, ἐμφανιζόμενος ὡς ἄγγελος φωτός ὑπό το προσωπεῖο τῆς ἀγάπης καί τῆς ἑνότητος, ἐπιχειρεῖ νά σαλεύσει τά ἀποστολικά καί πατερικά θεμέλια τῆς Ἐκκλησίας, καταργώντας ὅσα οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἐδίδαξαν περί αἱρέσεως και αἱρετικῶν, οἱ ὁποῖοι τώρα ἐξισώνονται μέ την Μία, Ἁγία, Καθολική, Ἀποστολική καί Πατερική Ἐκκλησία.Δέν πρόκειται για Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν ἀλλά γιά «Παγκόσμιο Συνονθύλευμα Αἱρέσεων», ὅπως προσφυῶς τό ὀνόμασε ὁ καθηγητής Κ. Μουρατίδης[30].

Τήν κληρονομιά τοῦ Μελετίου Μεταξάκη ἀξιοποιεῖ καί ἐπαυξάνει ἄλλη ἐπίσης ἰσχυρή προσωπικότητα, ὁ ἀπό Ἀμερικῆς κληθείς στόν οἰκουμενικό θρόνο πατριάρχης Ἀθηναγόρας, καί μετά την σεμνή ἀλλά καθοδηγούμενη πατριαρχία τοῦ Δημητρίου, ὁ ἐπίσης ἰσχυρός ὑποστηρικτής τοῦ ἀντιπατερικοῦ Οἰκουμενισμοῦ πατριάρχηςΒαρθολομαῖος. Μέσα στό κλῖμα αὐτό τό ἀνατρεπτικό τῆς Πατερικῆς Παραδόσεως ἔχουν διατυπωθῆ μεταπατερικές καί ἀντιπατερικές θέσεις τέτοιες,πού δικαιολογοῦν ἀπολύτως τήν μεταπατερικότητα τῆς «Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν» τοῦ Βόλου, τήν ὁποία ἄλλωστε στηρίζει, καλύπτει καί δικαιώνει το Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο.

Ἐνδεικτικές ἐλάχιστες θέσεις τῶν ἐπί ἑξήντα τώρα ἔτη δρώντων μεταπατερικῶν Οἰκουμενιστῶν δείχνουν ὅτι δυστυχῶς ἄργησε νά ἀφυπνισθῆ καί νά ἀντιδράσει τό ὑγιές μέρος τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἀναγνωρίζει πρωτεῖο στόν Πάπα Παῦλο τόν Β΄, χωρίς μετάνοια καί ἀποκήρυξη τῶν πλανῶν. Τόν κατατάσσει εὐθύς μετά τόν ὁμώνυμό του ἀπόστολο Παῦλο καί ὡς ἕνα ἀπό τους μεγαλύτερους πάπες τῆς ἱστορίας[31]. Ἡ αἵρεση τοῦ Filioque γιά τόν Ἀθηναγόρα δέν ἀποτελεῖ ἐμπόδιο γιά την ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν. Ἡ ἀντιρρητική θεολογία τῶν Ἁγίων Πατέρων δεν χρειάζεται στούς καιρούς μας.  Ἐπί λέξει εἶπε: «Τί μελάνι χύθηκε καί τι μῖσος γιά τό Filioque! Ἦλθεν ἡ ἀγάπη καί ὅλα ὑποχωροῦν στό πέρασμά της»[32]. Ἀπό τίς πολλές ἄλλες ἀντιπατερικές δηλώσεις του μία ἀκόμη: «Ἀπατώμεθα καί ἁμαρτάνομεν, ἐάν νομίζωμεν ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος πίστις κατῆλθεν ἐξ οὐρανοῦ καί ὅτι τά ἄλλα δόγματα εἶναι ἀνάξια. Τριακόσια ἑκατομμύρια ἀνθρώπων ἐξέλεξαν τόν Μουσουλμανισμόν διά να φθάσουν εἰς τόν Θεόν των καί ἄλλαι ἑκατοντάδες ἑκατομμυρίων εἶναι Διαμαρτυρόμενοι, Καθολικοί, Βουδισταί. Σκοπός κάθε θρησκείας εἶναι νά βελτιώση τόν ἄνθρωπον»[33].

Δύο ἀπό τούς πιό στενούς καί πιο ἀγαπητούς συνεργάτες του εἶπαν φοβερά πράγματα, καί ἀπορεῖ κανείς πώς οὔτε ἡ σύνοδος τοῦ Φαναρίου οὔτε καμμία ἄλλη ὀρθόδοξος σύνοδος ἀσχολήθηκε μέ αὐτούς. Ὁ ἀρχιεπίσκοπος Θυατείρων καί Μ. Βρεττανίας Ἀθηναγόρας (Κοκκινάκης) χαρακτήρισε τούς ἱερούς κανόνες τῶν Ἁγίων Πατέρων ὡς «ἀνθρώπινα ἐντάλματα καί σχήματα ἀνοησιῶν καί μίσους» Ὁ ἴδιος εἶπε: «Ποῖον τό κριτήριον διά τοῦ ὁποίου θά ἀποδειχθῆ ἡ διεκδικουμένη ἀποκλειστικότης τῆς ἀληθείας; Ὅ,τι και νά λέγωμεν, τό γεγονός παραμένει ὅτι ὡς διηρημένη ἡ Ἐκκλησία δεν εἶναι δυνατόν νά εἶναι ὑγιής, ἀλλά πληγωμένη, καί τό μέρος οὐδέποτε εἶναι δυνατόν νά διεκδικήση ἐν ἀληθείᾳ τό ὅλον. Μήτε ὁ πλοῦτος μήτε ἡ ἐπαναλαμβανομένη λόγοις καί ἐπιχειρήμασι ἀκεραιότης τῆς διδασκαλίας, μήτε τά σχήματα τῆς παραδοσιακῆς συντηρητικότητος ὠφελοῦν, μήτε καί ἐνδυναμώνουν τούς ἰσχυρισμούς τούς διεκδικοῦντας τήν ἀποκλειστικότητα. Γνωρίζω τήν διδασκαλίαν τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καί τάς θέσεις τῶν νεωτέρων θεολόγων τῆς Ἀνατολῆς, ἀλλά ταῦτα εἶναι βουλαί καί ἐπίνοιαιἀνθρώπων»[34].

Μεγαλύτερη εἶναι ἡ βλάσφημη θέση τοῦ Ἀμερικῆς Ἰακώβου, χειρότερη ἀκόμη καί ἀπό τήν αἵρεση τοῦ Ἀρείου, διότι ἀρνεῖται συνολικά το δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Καταγγέλθηκε ἀπό σκανδαλισθέντας ὁμογενεῖς τῆς Ἀμερικῆς καί ἀπό Μονές τοῦ Ἁγίου Ὄρους, οἱ ὁποῖες ἐζήτησαν ἀπό τήν σύνοδο τοῦ Φαναρίου νά τόν καθαιρέσει, πλήν εἰς μάτην. Εἶπε ὁ Ἰάκωβος: «Τό νόημα τοῦ Θεοῦ εἶναι μία ἀφηρημένη ἑλληνική ἰδέα τήν ὁποία ὁ ἄνθρωπος τῆς σήμερον καί τῆς αὔριον δέν ἀποδέχεται: Εἰδικῶς δέ ἡ ἀποδοκιμασία αὕτη ἀφορᾶ τό δόγμα τῆς Τριαδικότητος. Ἑπομένως, δέον ὅπως ἀπεκδυθῇ, ἡ Θεολογία τῶν Ἑλληνικῶν της ἐνδυμάτων, ἕν μεταξύ τῶν ὁποίων τό δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος»[35].

Ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος ὡς ἀρχιμανδρίτης ἤδη στήν μελέτη του «Περί τήν κωδικοποίησιν τῶν Ἱ. Κανόνων καί τῶν κανονικῶν διατάξεων ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ», ἰσχυρίζεται ὅτι πολλοί ἀπό τούς κανόνες τῶν Ἁγίων Πατέρων πρέπει νά καταργηθοῦν καί ἐπί λέξει συνεχίζει: «Δέν δύνανται νά ἐφαρμοσθοῦν σήμερον καί πρέπει νά τροποποιηθοῦν αἱ διατάξεις αἱ κανονίζουσαι τάς σχέσεις τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν πρός τούς ἑτεροδόξους καί ἑτεροθρήσκους. Δέν δύναται ἡ Ἐκκλησία νά ἔχῃ διατάξεις ἀπαγορευούσας τήν εἴσοδον εἰς τούς ναούς τῶν ἑτεροδόξων καί τήν μετ’ αὐτῶν συμπροσευχήν, καθ’ ἥν στιγμήν αὕτη διά τῶν ἐκπροσώπων αὐτῆς προσεύχεται ἀπό κοινοῦ μετ’ αὐτῶν διά την τελικήν ἕνωσιν ἐν τῇ πίστει, τῇ ἀγάπῃ τῇ ἐλπίδι. Περισσοτέρα ἀγάπη πρέπει νά “ἀρδεύσει” πολλάς κανονικάς διατάξεις πρός “ζωογονίαν”. Ἐπιβάλλεται τροποποίησις ὁρισμένων διατάξεων ἐπί τό φιλανθρωπότερον καί ρεαλιστικώτερον. Ἡ Ἐκκλησία δέν δύναται καί δέν πρέπει νά ζῇ ἐκτός τόπου καί χρόνου[36].

Ὡς πατριάρχης κατήργησε αὐτογνωμόνως αὐτούς τούς Ἱερούς Κανόνας, συμπροσευχόμενος ἀδεῶς καί ἐπανειλημμένως μέ αἱρετικούς. Παρῃτήθη ἀπό τήν ὑποχρέωση τῆς Ἐκκλησίας νά ὁδηγήσει ἑτεροδόξους καί ἑτεροθρήσκους στήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, διότι ὅπως ἐπί λέξει εἶπε: «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν ἐπιδιώκει νά πείση τούς ἄλλους περί συγκεκριμένης τινος ἀντιλήψεως τῆς ἀληθείας ἤ τῆς ἀποκαλύψεως, οὔτε ἐπιδιώκει νά τούς μεταστρέψει εἰς συγκεκριμένον τινά τρόπον σκέψεως»[37]. Ὡμίλησε ἀπερίφραστα γιά τήν ἱερότητα καί ἰσότητα τῶν «Ἱερῶν Γραφῶν» τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἰσλάμ, δηλαδή τοῦ Εὐαγγελίου καί τοῦ Κορανίου[38], τό ὁποῖο ἐχαρακτήρισε ὡς «ἅγιο» και τό ἐδώρησε σέ Τοῦρκο ἐπιχειρηματία στήν Ἀμερική. Καί τό τρομερώτερο ὅλων εἶναι ὅσα εἶπε γιά τους Ἁγίους Πατέρες, τά ὁποῖα ὁδήγησαν σέ ἔντονη διαμαρτυρία τήν Ἱερά Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Εἶπε: «Οἱ κληροδοτήσαντες εἰς ἡμᾶς τήν διάσπασιν προπάτορες ἡμῶν ὑπῆρξαν ἀτυχῆ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως καί εὑρίσκονται ἤδη εἰς τάς χεῖραςτοῦ δικαιοκρίτου Θεοῦ»[39].

Ὁμόφρων καθ’ ὅλα τοῦ πατριάρχου ὁ θεολογικός του σύμβουλος μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης. Ἐκτός τῆς παλαιᾶς του θέσεως περί «ναρκισσευομένης Ὀρθοδοξίας», πού ἀρνεῖται τήν ἀποκλειστικότητα τῆς Ἀληθείας γιά τούς Ὀρθοδόξους,ὅπως πρό αὐτοῦ διεκήρυξε ὁ Θυατείρων Ἀθηναγόρας, προωθεῖ τώρα καί τήν λεγόμενη «βαπτισματική ἐκκλησιολογία», ἰσχυριζόμενος ὅτι καί τῶν αἱρετικῶν τό Βάπτισμα εἰσάγει εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Δέχεται τά ἑξῆς πρωτάκουστα: «Τό Βάπτισμα δημιουργεῖ ἕνα ὅριον εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Τό Βάπτισμα, Ὀρθόδοξον ἤ μή, ὁριοθετεῖ τήν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία περιλαμβάνει Ὀρθοδόξους καί ἑτεροδόξους. Ὑφίστανται βαπτισματικά ὅρια τῆς Ἐκκλησίας καί “ἐκτός Βαπτίσματος” δέν ὑπάρχει Ἐκκλησία». Ἀντιθέτως «“ἐντός τοῦ Βαπτίσματος”, ἔστω καί ἄν ὑπάρχει μία διάστασις, μία διαίρεσις, ἕνα σχίσμα δυνάμεθα νά ὁμιλῶμεν διά Ἐκκλησίαν»[40].

Ἐλαχίστων ἀκόμη, μεταπατερικῶν Οἰκουμενιστῶν ἐλάχιστες θέσεις, ἀπό τίς πάμπολλες, θά ἀναφέρω, γιά νά σχηματίσουμε μία πρώτη θλιβερή εἰκόνα γιά τό ποῦ μᾶς ἔχει ὁδηγήσει ὁ μεταπατερικός Οἰκουμενισμός, ἀλλά καί γιά νά ἐμπεδωθεῖ πλέον καί νά ἐνισχυθεῖ ἡ συνείδηση τῆς ἀνάγκης περί τοῦ ὅτι δέν πρέπει νά κρύβουμε ἤ νά παραβλέπουμε καί νά ὑποτιμοῦμε τήν πλάνη καί το ψεῦδος, πού ἐμφανίζονται ὡς ἀλήθεια καί φῶς, καί ἔτσι διαβρώνουν καί παραπλανοῦν τό ἀπληροφόρητο καί ἀκατήχητο ὀρθόδοξο πλήρωμα.

Εἶναι ἐπιτακτική ἀνάγκη καί ἐπείγουσα προτεραιότητα νά συγκεντρωθοῦν ὅλες ἤ οἱ σημαντικώτερες κακόδοξες γνῶμες ἐπωνύμων Οἰκουμενιστῶν, κληρικῶν καί λαϊκῶν, ὥστε ὀνομαστικά καί κατοχυρωμένα να γνωρίσουν οἱ πιστοί τήν ἔκταση τῆς κακοποίησης πού ὑφίστανται οἱ ἀλήθειες τῆς πίστεως, χωρίς δυστυχῶς τό ὑγιές τῆς Ἐκκλησίας μέρος να ἀντιδρᾶ καί νά ἀνθίσταται ἀποστολικῶς καί πατερικῶς.

Τούς προαναφερθέντας μεγαλοσχήμονας κληρικούς ἀκολουθεῖ κατά πόδας ὁ μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος, ἐπαναλαμβάνων, ὅσα παλαιότεροι Οἰκουμενισταί ἔχουν πῆ περί διηρημένης Ἐκκλησίας, ὅπως ὁ μητροπολίτης Θυατείρων Ἀθηναγόρας. Εἶναι ἀνθρώπινο νά κάνει κανείς λάθος· εἶναι ὅμως δαιμονικό καί ἑωσφορικό νά μή ἀναγνωρίζει τό λάθος, γνώρισμα τοῦ ἐγωϊστικοῦ φρονήματος ὅλων τῶν αἱρετικῶν. Ὁ Μεσσηνίας ἐλέγχθηκε γιά τήν πλάνη του ἀπό τόν σεμνό και πατερικό μητροπολίτη Κυθήρων Σεραφείμ καί ἀπό τόν ἄξιο ὑπέρμαχο τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καθηγητή τῆς Δογματικῆς στήν Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης Δημήτριο Τσελεγγίδη, ἀλλ’ αὐτός «οὐκ ἠβουλήθη συνιέναι». Δυστυχῶς ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας ἔκλεισε τό θέμα μέ ψευτοειρηνισμούς καί συμβιβασμούς, χωρίς ἀποκήρυξη τῆς πλάνης ἐκ μέρους τοῦ Μεσσηνίας. Παλαιότερος ἐπίσης ἐπιφανής λαϊκός θεολόγος, ὁ καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Νικόλαος Νησιώτης, ἐκ τῶν πρωτεργατῶν καί ἀξιωματούχων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διετύπωσε ἀπαράδεκτες ἐκκλησιολογικές θέσεις, ἐλεγχθείς πατερικώτατα ἀπό τόν ἤδη μνημονευθέντα ὁμολογητή καθηγητή Κωνσταντῖνο Μουρατίδη, ὡς ἀρνούμενος τήν ἀλήθεια ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, εἶναι ἡ Μία Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία. Ἐπικρίνει ὁ Νησιώτης τον Οἰκουμενικό ἐπαρχιωτισμό τῶν Ὀρθοδόξων καί δι’ ἐρωτήματος ἀποκλείει τήν ταύτιση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τήν Μία Ἐκκλησία.

Ἐρωτᾶ: «Δέν σκεπτόμεθα διαρκῶς καί δέν ἐνεργοῦμεν ὡσάν ἡ “Una Sancta” περιωρίζετο ἐντός τῶν ὁρίων τῆς ἰδικῆς μας Ἐκκλησίας ἤ Ὁμολογίας; Ἀλλ’ ἡ πεῖρα τῆς συναντήσεως εἰς συνελεύσεις καί συνέδρια ἀποσείει ἀφ’ ἡμῶν τήν αὐταρέσκειάν μας ταύτην»[41]. Ὁ «Ναρκισσισμός» τοῦ Περγάμου, προοδοποιήθηκε ἀπό τήν «αὐταρέσκειαν» τοῦ Νησιώτη, ὁ ὁποῖος ὅπως διαπιστώνει ὁ καθηγητής Μουρατίδης «ζητεῖ ὅπως ἀποφεύγωμεν ἀπό τοῦ νά προσαγορεύωμεν ἀλλήλους “σχισματικούς” ἤ “αἱρετικούς”, ἀφοῦ δεν ὑπάρχουν “σχισματικοί” ἀλλ’ ἱστορικαί Ἐκκλησίαι, αἱ ὁποῖαι ἐν τῇ διαιρέσει των παρουσιάζουν μίαν σχισματικήν κατάστασιν ἐντός τῆς μιᾶς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας!»[42]. Βλέπετε Ἅγιε Κυθήρων ποιούς ἀκολουθεῖ ὁ Μεσσηνίας; Ὅλοι εἴμαστε διηρημένοι καί σέ σχισματική κατάσταση, μέσα σέ μία ἀδιαίρετη Ἐκκλησία, προφανῶς ἀόρατη, κατά τούς Προτεστάντες πού τήν κάνει ὁρατή το «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν».

Ἐκ τῶν νεωτέρων λαϊκῶν καθηγητῶν ἰδιαίτερα ἐλύπησε τους Ὀρθοδόξους καί ἐχαροποίησε τους κακοδόξους, κατά τό ad hoc ἀπολυτίκιο τῆς Ἁγίας Εὐφημίας, ὁ καθηγητής τῆς Δογματικῆς στή Θεολογική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Γεώργιος Μαρτζέλος. Προώθησε καί ἐνέκρινε δύο διδακτορικές διατριβές, οἱ ὁποῖες ἀχρηστεύουν μεταπατερικῶς τίς ἀποφάσεις συνόδων καί τήν διδασκαλία Ἁγίων Πατέρων, ὡς καί τήν διαχρονική συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας, πού ἐκφράζεται στά κείμενα τά πάμπολλα τῆς λατρείας καί στό “Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας”, περί τοῦ ὅτι οἱ Διόσκορος καί Σεβῆρος εἶναι αἱρετικοί Μονοφυσίτες. Οἱ δύο διδακτορικές διατριβές νεαρῶν θεολόγων ὑπερβαίνουν την Παράδοση τῶν Ἁγίων Πατέρων, εἶναι σοφώτεροι οἱ συντάκτες τους ἀπό τούς διδασκάλους τῆς Πίστεως, ἔκαναν λάθος ἐκεῖνοι, ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Δαμασκηνός, ὁ Μ. Φώτιος, τους διορθώνουν τώρα οἱ μαθητές τοῦ καθηγητοῦ Γ. Μαρτζέλου. Ἔτσι τους ὑπό τῆς Ἐκκλησίας διά τῶν αἰώνων ἀναθεματιζομένους αἱρετικούς Διόσκορο καί Σεβῆρο τούς παρουσιάζουν ὡς ὀρθοδόξους. Ἀλλά γενικῶς τούς Μονοφυσίτες ἀθωώνει ὁ ἐν λόγῳ καθηγητής, ἐλεγχθείς ἐμβρισθέτατα καί ὀρθοδοξότατα διά σχετικῶν δημοσιευμάτων ὑπό τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου τοῦ ἉγίουὌρους.

Διαφορετική εἶναι ἡ ἀντιπατερική μεταπατερικότητα τοῦ καθηγητοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ, γιατί δέν ἐμπλέκεται πολύ στά οἰκουμενιστικά δρώμενα, ὅπως σχεδόν στό σύνολό τους οἱ ἄλλοι μεταπατερικοί, μολονότι σέ παλαιά δημοσιεύματά του υἱοθετεῖ τίς ἀθηναγόρειες θέσεις ἐναντίον τῆς ἀντιρρητικῆς θεολογίας τῶν Πατέρων καί ὁμιλεῖ γιά «τή ματαιοπονία τῶν ἀσχολουμένων μέ τήν ἔρευνα τοῦ Filioque»[43], ἐπαινεθείς μάλιστα γιά τίς προοδευτικές του θέσεις ὑπό τῶν Οὐνιτῶν. Ὁ βαρύς φιλοσοφικός ἐξοπλισμός του καί ἡ στοχαστική του διάθεση δέν τόν ἄφησαν νά θέσει ἐν ταπεινώσει τά ἀναμφισβήτητα χαρίσματά του στήν προβολή καί ἑρμηνεία τῆς διά τῶν αἰώνων ἐκφαινομένης συμφωνίας τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, νά ἀκολουθήσει τούς Ἁγίους Πατέρες, ὅπως πολλοί ἐξ αὐτῶν φιλόσοφοι, πανεπιστήμονες, στοχαστές ἔπραξαν μέ τούς πρό αὐτῶν Ἁγίους Πατέρες.

Ὑπενθυμίζουμε ἁπλῶς τό παράδειγμα τοῦ σπάνια φιλοσοφική συγκρότηση διαθέτοντος Ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, ὁ ὁποῖος ἐν ταπεινώσει μᾶς λέγει ὅτι ἀπό ὅσα γράφει τίποτε δέν εἶναι ἰδικό του, ἀλλά ἀνθολόγηση τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων. Γι’ αὐτό καί θεωρεῖται ὡς ὁ ἐκφραστής τῆς πρό αὐτοῦ Πατερικῆς Παραδόσεως, γι’ αὐτό καί ἡ Δογματική του, τό ἔργο του δηλαδή «Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως», εἶναι καί θά παραμείνει ἡ αὐθεντικώτερη καί γνησιώτερη καί ἀκριβέστερη πηγή τῶν δογμάτων τῆς Πίστεως. Δυστυχῶς ὁ καθηγητής Γιανναρᾶς ὑπερέβη τούς Πατέρες, δέν ἀκολουθεῖ τούς Πατέρες· διατυπώνει διδασκαλίες ἀντιπατερικές καί ἠθικά ἐπικίνδυνες, ὅπως ἡ διδασκαλία του γιά τόν ἀνθρώπινο ἔρωτα ὡς ὁδό θεογνωσίας, γιά τήν ὁποία ἐλέγχθηκε μέ δυνατή καί ἀκαταμάχητη ἐπιχειρηματολογία ἀπό τόν ἀείμνηστο Γέροντα Θεόκλητο Διονυσιάτη, μέ σειρά δημοσιευμάτων, στά ὁποῖα αὐτή ἡ διδασκαλία χαρακτηρίζεται ὡς ἐπανεμφάνιση τῆς αἱρέσεως τοῦ Νικολαϊτισμοῦ, ὡς Νεονικολαϊτισμός. Ὁ π. Θεόκλητος μάλιστα εὑρίσκει ὄχι ἁπλῆ ὑπέρβαση, ἀγνόηση τῶν Πατέρων, ἀλλά πολεμική καί ὕβρεις ἐναντίον τους.

Γράφει: «Καί ἐπειδή μέν διαθέτει “μιά κάποια ἀνεπτυγμέ- νην σκέψι καί κρίσι”, δέν διαθέτει δέ ἐπαρκῆ πνευματικήν πεῖραν, καί μή ὑποψιαζόμενος τήν ἀνεπάρκειάν του, ἔχει ἀθεοφόβως στρατεύσει κατά τῆς ἠθικῆς καί πνευματικῆς διδασκαλίας τῆς Ἁγιωτάτης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας δι’ ἄρθρων κατηγορῶν αὐτῆς... μανιχαϊσμόν! Μέ τήν ἰδέαν αὐτήν ἔχει ὑποστῇ ψύχωσιν, ἔγινε στόχος του, τήν χρησιμοποιεῖ εἰς τάς ἀναπλαστικάς του προσπαθείας καί πανταχοῦ τῆς Πατερικῆς πνευματικῆς διδασκαλίας διακρίνει ἐπιδράσεις μανιχαϊκάς. Εἰς ἕνα δέ τολμηρότατον βιβλίον του, πού ἐξέδωκε τελευταίως... αἰσθάνεται τήν ἀνάγκη νά μνημονεύση “τήν διαστροφήν τῆς χριστιανικῆς ψυχῆς ἀπό μανιχαϊκάς ἐπιδράσεις”! Τί νά εἴπωμεν; Ἡ Ἐκκλησία δέν προσέχει αὐτά τά αἱρετικά φρονήματα τοῦ ἀνιδέου αὐτοῦ θεολόγου; Δέν ὑπάρχει ἕνα γραφεῖον τύπου... νά παρακολουθῇ τάς κατά τῆς Ὀρθοδόξου πνευματικῆς διδασκαλίας ἐκτοξευομένας ὕβρεις ὑπό θεωρουμένων ὀρθοδόξων θεολόγων»[44].

Καί σέ ἄλλο σημεῖο ἀπευθυνόμενος ὁ π. Θεόκλητος πρός τόν καθηγητή Γιανναρᾶ γράφει: «Μέ μιά ἀντιεπιστημονική ἐλαφρότητα καί δημοσιογραφική ρηχότητα θίγεις τά βασικότερα θέματα τῆς Ἐκκλησίας, ἀδιαφορώντας γιά τίς ἀποκλίσεις σου σέ διάφορες αἱρέσεις. Ἀρχίζεις τήν θεολογική σου καριέρα μέ πόλεμο κατά τῶν ἱερῶν Κανόνων -τόν ὁποῖον καί συνεχίζεις ἐμμέσως- καί ἀπό οἶστρον οἰήσεως δέν ὀκνεῖς νά ἀποδώσῃς σαρκική συσσώρευση στούς Ἁγίους Πατέρες, χωρίς αὐτό νά σέ ἐμβάλλη σέ ἀνησυχία γιά τήν ἀπύθμενη ἐκτροπή σου. Καί ἤδη συνεχίζεις ἤ νά τούς διαστρέφεις ἤ νά τούς ἀγνοῆς ἤ νά τούς σπιλώνης»[45].

Συνέχισε πράγματι ὁ καθηγητής Γιανναρᾶς νά σπιλώνει καί νά συκοφαντεῖ τούς Ἁγίους Πατέρες μέ συγκεκριμένο τώρα στόχο τόν ἐπιφανέστερο καί πολυγραφώτερο τῶν Ἁγίων Κολλυβάδων Πατέρων τόν Ἅγιο Νικόδημο Ἁγιορείτη, τόν ὁποῖο κατηγορεῖ ὅτι μέ τά συγγράμματά του δημιούργησε μιά «νοοτροπία πού θέλει νά ἐνσπείρει σέ μιά παραδοσιακή χριστιανι- κή κοινωνία τόν μανιχαϊκό διαχωρισμό “καθαρῶν” καί “ἀκαθάρτων” ἀνθρώπων» καί ὅτι δῆθεν εἶναι «διάσπαρτη στά ἔργα τοῦ Νικοδήμου ἡ ἐμμονή στήν ἀνσέλμεια καί θωμιστική διδασκαλία “περί ἱκανοποιήσεως τῆς θείας Δικαιοσύνης διά τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ”» καί ὅτι στό «Ἐξομολογητάριον» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου «κυριαρχεῖ τό δικανικό, τελείως δυτικό πνεῦμα»[46].

Θεμελιώδη καί ἐπιτυχῆ κριτική τῆς ἀτεκμηρίωτης, ἄδικης καί βλάσφημης πολεμικῆς τοῦ Γιανναρᾶ ἐναντίον ἑνός μεγάλου Πατρός καί Διδασκάλου τῆς Ἐκκλησίας ἐξεπόνησε ὁ π. Βασίλειος Βολουδάκης στό ἐξαίρετο ἔργο του «Ὀρθοδοξία καί Χρ. Γιανναρᾶς», ὅπου στό τέλος δημοσιεύεται καί κείμενον τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὄρους μέ τίτλο: «Ἀναίρεσις τῶν πεπλανημένων θέσεων τοῦ κ. Χρήστου Γιανναρᾶ περί τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου».
Ἡ μεταπατερικότητα λοιπόν τοῦ καθηγητοῦ Γιανναρᾶ προσλαμβάνει βαρύτερο χαρακτήρα τῆς τῶν ἀναφερθέντων ἄλλων μεταπατερικῶν Οἰκουμενιστῶν, διότι καταλήγει σέ ἐμφανῆ ἀντιπατερικότητα μέ ὑβριστική, ἄδικη καί ἀθεμελίωτη πολεμική ἐναντίον συνόλου τῆς Πατερικῆς Παραδόσεως καί ἐξαιρέτως τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, ἀλλά καί σέ παρότρυνση τῶν νέων σέ ἠθική χαλαρότητα. Ὅπως ἐπισημαίνει τό κείμενο τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὄρους «ὁ κ. Γιανναρᾶς προωθεῖ τούς ἀναγνώστας του καί μάλιστα τούς νέους νά γίνουν κριταί τῶν Ἁγίων καί νά μένουν μέν εἰς τήν Ἐκκλησίαν ἱκανοποιοῦντες ὅμως τά πάθη των, χωρίς νά παιδαγωγοῦνται εἰς τήν ἀπόκτησιν τῆς ἀληθοῦς μετανοίας, ταπεινοφροσύνης, ἁγνότητος καί ὑπακοῆς, ἄνευ τῶν ὁποίων εἶναι ἀνέφικτος ἡ ἀληθής ἐν Χριστῷ ἐλευθερία»[47].

Μνημονεύουμε ἀκόμη ὡς καρπούς αὐτῆς τῆς ἀντιπατερικῆς μεταπατερικότητας τά ἀπαράδεκτα κείμενα πού συνυπέγραψαν στούς Θεολογικούς Διαλόγους οἱ ἐκπρόσωποι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, τά ὁποῖα ἀνατρέπουν τήν Πατερική, τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση.

Στόν διάλογο μέ τούς Παπικούς τό κείμενο πού ὑπογράφτηκε στό Balamand τοῦ Λιβάνου (1993), ἐκτός τοῦ ὅτι γιά πρώτη φορά ἀθωώνει τήν Οὐνία, προσφέρει συγχρόνως ἐκκλησιαστική πληρότητα καί γνησιότητα στήν αἱρετική Ρώμη. Ἐξισώνονται ἡ Ὀρθόδοξη καί ἡ Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία καί θεωροῦνται ἀμφότερες κάτοχοι τῆς γνησίας ἀποστολικῆς πίστεως, τῆς μυστηριακῆς Χάριτος καί τῆς ἀποστολικης διαδοχῆς. Γιά πρώτη φορά “ὀρθόδοξοι” θεολόγοι, ἀθετώντας τήν σταθερή καί ἁγία Παράδοση τῶν Πατέρων ἀρνοῦνται ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, διότι οἱ διατυπώσεις τοῦ κειμένου σημαίνουν ὅτι αὐτή συναποτελεῖ μετά τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας τήν Μίαν Ἐκκλησίαν καί εἶναι ἀπό κοινοῦ συνυπεύθυνες γιά τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Ἡ διδασκαλία τῶν μεγάλων ἁγίων καί Πατέρων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας περί τοῦ ὅτι οἱ Λατῖνοι εἶναι σχισματικοί καί αἱρετικοί συγχρόνως ἀχρηστεύθηκε καί ἐγκαταλείφθηκε. Εἶναι φοβερά προδοτική τῆς Πίστεως ἡ διατύπωση τοῦ κειμένου τοῦ Balamand: «Ἑκατέρωθεν ἀναγνωρίζεται ὅτι ὅσα ἐνεπιστεύθη ὁ Χριστός εἰς τήν Ἐκκλησίαν του -ὁμολογία τῆς ἀποστολικῆς πίστεως, μετοχή εἰς τά αὐτά μυστήρια, κυρίως εἰς τήν μίαν ἱερωσύνην, τήν τελοῦσαν τήν μίαν θυσίαν τοῦ Χριστοῦ, ἀποστολική διαδοχή τῶν ἐπισκόπων- δέν δύναται νά θεωρηθοῦν ὡς ἀποκλειστική ἰδιοκτησία μιᾶς τῶν ἡμετέρων Ἐκκλησιῶν. Εἶναι σαφές ὅτι ἐντός τοῦ πλαισίου τούτου ἀποκλείεται πᾶς ἀναβαπτισμός. Διά τοῦτον ἀκριβῶς τόν λόγον ἡ Καθολική Ἐκκλησία καί ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀναγνωρίζουν ἑαυτάς ἀμοιβαίως ὡς ἀδελφάς ἐκκλησίας, ἀπό κοινοῦ ὑπευθύνους διά τήν τήρησιν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ ἐν τῇ πιστότητι πρός τήν θείαν οἰκονομίαν, ἰδιαίτερα ὡς πρός τήν ἑνότητα» (παράγρ. 13 καί 14)[48].

Στό ἴδιο ἀκριβῶς μῆκος κύματος κινεῖται καί τό κείμενο τῆς Θ´ Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» στό Πόρτο ᾽Αλέγκρε τῆς Βραζιλίας τόν Φεβρουάριο τοῦ 2006. Τό αἱρετικό αὐτό κείμενο, τό ὁποῖο ὑπέγραψαν ἐκπρόσωποι τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τῶν αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, καί τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δυστυχῶς, χωρίς νά κληθοῦν συνοδικά σέ ἀπολογία ἀπορρίπτει βασικότατα ὀρθόδοξα ἐκκλησιολογικά δόγματα. Διακηρύσσει τήν φοβερή ἐκκλησιολογική αἵρεση ὅτι τό σύνολο τῶν μελῶν τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» ἀπαρτίζουν τήν Καθολική Ἐκκλησία. «Κάθε Ἐκκλησία εἶναι ἡ καθολική Ἐκκλησία καί ὄχι ἁπλῶς ἕνα μέρος της.

Κάθε ἐκκλησία εἶναι ἡ καθολική Ἐκκλησία, ἀλλά ὄχι ἡ ὁλότητά της. Κάθε Ἐκκλησία ἐκπληρώνει τήν καθολικότητά της, ὅταν εἶναι σέ κοινωνία μέ τίς ἄλλες Ἐκκλησίες» (παράγρ. 86). «Χωρισμένοι ἀπ’ ἀλλήλων εἴμαστε πτωχευμένοι» (παράγρ. 7)[49].

Ποιά σύνοδος θά καλέσει σέ ἀπολογία τούς ἐκπροσώπους πού ὑπέγραψαν τό αἱρετικό αὐτό κείμενο, ὅταν ὁ οἰκουμενικός πατριάρχης θριαμβολογεῖ ὑπέρ τοῦ κειμένου καί ἐκτιμᾶ ὅτι μέ τό κείμενο αὐτό «ἀπηλλάγημεν τῶν ἀγγυλώσεων τοῦ παρελθόντος»;

Ἐνωρίτερα, ἐναντίον μάλιστα τῆς σαφοῦς διδασκαλίας τῆς Δ΄ ἐν Χαλκηδόνι Οἰκουμενικῆς Συνόδου, οἱ Ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι ὑπέγραψαν δύο Κοινές Δηλώσεις μέ τούς Ἀντιχαλκηδονίους Μονοφυσίτες (1989 και 1990) στίς ὁποῖες ἀναγνωρίζουν ὅτι ἔχουμε κοινή πίστη!!!...μέ τούς αἱρετικούς Μονοφυσίτες, οἱ ὁποῖοι σέ καμμία φάση τοῦ Διαλόγου δέν δέχθηκαν νά ἀναγνωρίσουν τήν Δ΄ ἐν Χαλκηδόνι Οἰκουμενική Σύνοδο (451) καί νά ἀριθμήσουν σέ δύο τίς φύσεις τοῦ Χριστοῦ μετά τήν ἕνωση.

Λέγει ἡ Β΄ «Κοινή Δήλωσις» τῆς «Μικτῆς Ἐπιτροπῆς Θεολογικοῦ Διαλόγου μεταξύ Ὀρθοδόξου καί Ἀνατολικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν» πού συνετάχθη στό Σαμπεζύ τῆς Γενεύης τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1990: «Ὑπό τό φῶς τῆς ἡμετέρας Κοινῆς Δηλώσεως ἐπί τῆς Χριστολογίας ὡς καί ἐπί τῶν ἀνωτέρων κοινῶν θέσεων, κατενοήσαμεν σαφῶς ὅτι ἀμφότεραι αἱ οἰκογένειαι διετήρησαν πάντοτε πιστῶς τήν αὐτήν αὐθεντικήν Ὀρθόδοξον Χριστολογικήν πίστιν καί τήν ἀδιάκοπον συνέχειαν τῆς ἀποστολικῆς παραδόσεως, καίτοι ἐχρησιμοποίησαν χριστολογικούς ὅρους κατά διάφορον τρόπον. Ἡ κοινή αὕτη πίστις καί συνεχής πιστότης πρός τήν ἀποστολικήν παράδοσιν δέον ὅπως καταστῆ ἡ βάσις τῆς ἡμετέρας ἑνότητος καί κοινωνίας» (παραγρ. 9)[50].

Μνημονεύουμε ἀκόμη ἐνδεικτικῶς μερικά ἀντιπατερικά μέτρα πού ἐλήφθησαν καί ἰσχύουν στην Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ὅπως ἡ τέλεση τῶν μικτῶν γάμων, ἡ κατάργηση τῆς ἀναγνώσεως τῶν ἀναθεμάτων ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν την Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας στους ναούς, ἡ ἀφαίρεση ἀπό τά ἐγκώμια τοῦ ὄρθρου τοῦ Μ. Σαββάτου ὅσων τροπαρίων ἔχουν δυσμενεῖς χαρακτηρισμούς γιά τούς Ἑβραίους, καί ἄλλες λειτουργικές καινοτομίες τῆς λεγομένης «Λειτουργικῆς Ἀναγέννησης», ὅπως οἱ μεταφράσεις τῶν λειτουργικῶν κειμένων, στίς ὁποῖες ἀναφερθήκαμε.

Ἀκόμη οἱ ἐπισκέψεις καί οἱ ὑποδοχές τοῦ πάπα, ὡς κανονικοῦ ἐπισκόπου Ρώμης στίς ὀρθόδοξες ἐκκλησίες καί στήν Ἑλλάδα, καί οἱ ὁλοένα διογκούμενες κατ’ ἔτος οἰκουμενιστικές συμπροσευχές, ἰδιαίτερα ἡ καθορισμένη γιά τήν τελευταία ἑβδομάδα τοῦ Ἰανουαρίου κάθε ἔτους οἰκουμενιστική συμπροσευχή, στήν ὁποία μετέχουν ἀκόμη καί ὀρθόδοξοι πατριάρχες. Ὡς πρός τό τελευταῖο ἀξίζει νά σημειώσουμε τήν πατερική καί ὁμολογιακή δήλωση τοῦ μητροπολίτου Θεσσαλονίκης Ἀνθίμου, ὁ ὁποῖος ἐρωτηθείς γιατί δέν παρέστησαν ὀρθόδοξοι κληρικοί στήν συμπροσευχή πού ἔγινε στήν Θεσσαλονίκη στήν Ἐκκλησία τῶν Φράγκων, ὅπου κάθε χρόνο πρωτοστατεῖ ὁ καθηγητής τῆς Θεολ. Σχολῆς Μ. Κωνσταντίνου, ἐφέτος δέ ὡς ὁμιλητής παρέστη καί ὁ ἐπίκουρος καθηγητής Χαρ. Ἀτματζίδης, εἶπε: «Δεν εἶναι μέσα στήν τάξη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας νά συμμετέχη σε θρησκευτικές τελετές ἤ συμπροσευχές μέ ἑτεροδόξους καί πολύ περισσσότερο μέ ἐκπροσώπους ἄλλων θρησκειῶν».

Τό Μασονοκρατούμενο, τέλος, Παιδαγωγικό Ἰνστιτοῦτο τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας ἐπί ἔτη προσπαθεῖ νά μειώσει τό κατηχητικό, ὁμολογιακό ὀρθόδοξο μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, εἴτε μέ μείωση τῶν ὡρῶν διδασκαλίας εἴτε μέ μεταβολή του σέ προαιρετικό, ἀκόμη και γιά τούς Ὀρθοδόξους μαθητάς. Τελικός καί ἐπιθυμητός στόχος του νά τό μεταβάλει σέ μάθημα Θρησκειολογίας, ὥστε νά μυοῦνται τά παιδιά ἀπό τό Δημοτικό Σχολεῖο ἀκόμη στήν σατανοκίνητη αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς Πανθρησκείας. Δυστυχῶς φαίνεται να τό ἐπιτυγχάνει μέ τήν συνεργασία, τήν σύμφωνη γνώμη καί ἐνθάρρυνση τῶν Θεολόγων συμβούλων του, συνεργατῶν τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας, φίλων καί ὁμοφρόνων τῆς «Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν» τοῦ Βόλου, πρωτοστατοῦντος τοῦ θεολόγου Σταύρου Γιαγκάζογλου, τοποθετηθέντος ἐσχάτως ὡς διευθυντοῦ τοῦ ἐπισήμου περιοδικοῦ τῆς Ἐκκλησίας «Θεολογία». Εἶναι δυνατόν διευθυντικό στέλεχος τῆς Ἐκκλησίας νά ὑπονομεύει τόν ὀρθόδοξο χαρακτήρα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν; Τό ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι, ἐνῶ ὡς ὁμολογιακό καί κατηχητικό τελοῦσε ὑπό διωγμόν, τώρα ὡς θρησκειολογικό τό ἀναβαθμίζουν και τοῦ δίνουν μόρια ἀκόμη καί γιά τις εἰσαγωγικές ἐξετάσεις στά Πανεπιστήμια. Πολλά καί μεγάλα τά βαθέα τοῦ Σατανᾶ!

Ἐπίλογος

Ἡ Ἐκκλησία κατά τή διαχρονική της συνείδηση, ἀπό τήν ἀποστολική ἐποχή μέχρι σήμερα, σέβεται καί τιμᾷ τούς Ἁγίους Πατέρες και διδασκάλους, ὄχι γιά τήν ἀνθρώπινη σοφία τους, ἡ ὁποία ὡς κτιστή παλιώνει καί φθείρεται καί γερνᾷ, ἀλλά γιά τόν φωτισμό τους ἀπό το Ἅγιο Πνεῦμα, οἱ ἐνέργειες τοῦ ὁποίου καί στήν διδασκαλία τους καί στήν ζωή τους δέν παλιώνουν οὔτε γερνοῦν, ὥστε νά χρειάζονται ὑπέρβαση καί ξεπέρασμα, κατά τήν καινοφανῆ διδασκαλία τῶν Μεταπατερικῶν Θεολόγων, παλαιῶν καί συγχρόνων.

Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι μόνον Ἀποστολική, ἀλλά καί Πατερική. Ἄν ἐπιτρεπόταν νά γίνει κάποια προσθήκη στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, στό ἐκκλησιολογικό ἄρθρο «Εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολική και Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν», θά μπορούσαμε κάλλιστα νά προσθέσουμε «καί Πατερικήν»: «Εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Πατερικήν Ἐκκλησίαν». Δέν χρειάζονται ὑπέρβαση καί ξεπέρασμα οἱ Πατέρες, ὅπως δέν ὑπερβαίνεται οὔτε τό κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων, διότι, ὅπως λέγει ὁ α΄ κανών τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, «ἐξ ἑνός γάρ ἅπαντες καί τοῦ αὐτοῦ Πνεύ-ματος αὐγασθέντες ὥρισαν τά συμφέροντα» . Τῶν Ἀποστόλων το κήρυγμα καί τῶν Πατέρων τά δόγματα ὑφαίνουν ἀπό κοινοῦ τον χιτῶνα τῆς Ἀληθείας, κατά το ὡραῖο κοντάκιο τῆς ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Πατέρων. Κατά δέ τό Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας πού ἐπαναλαμβάνει τόν Ὅρο τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τήν Οἰκουμένην ἐστήριξεν».

Λυπούμεθα, διότι ὁ Παπισμός, ὁ Προτεσταντισμός καί ὁ Διαφωτισμός, πού ἐμείωσαν πρῶτοι τούς῾Αγίους Πατέρες, ἀπέκτησαν καλούς μαθητάς καί ὀπαδούς καί ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων, κυρίως μεταξύ τῶν ὑποστηρικτῶν τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, στούς ὁποίους ἀνήκει καί ἡ προκαλέσασα την συζήτηση «Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου», μέ τό πατρομαχικό της συνέδριο γιά την «μεταπατερική» καί «συναφειακή» Θεολογία. Γιατί ἆραγε παραμερίζουν καί ὑπερβαίνουν τους Πατέρες οἱ σύγχρονοι Πατρομάχοι; Γιά τόν ἴδιο λόγο πού ἀντέδρασε καί ὁ παπικός θεολόγος Ἰωάννης τῆς Ραγκούσης λίγο πρίν ἀπό τήν Σύνοδο τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας, ὅταν οἱ ὀρθόδοξοι Πατριάρχες ἐδέσμευαν διά ἐπισήμων γραμμάτων τούς ἐκπροσώπους των, νά ἀκολουθήσουν ὅσα οἱ Πατέρες στίς οἰκουμενικές συνόδους καί στά συγγράμματά τους ὅριζαν.

Ἄν εἶχε τηρηθῇ αὐτό, δέν θά φθάναμε στήν τελική προδοσία και ἀποστασία τῆς πίστεως. Ἐπειδή λοιπόν καί τώρα μέ τόν Οἰκουμενισμό σχεδιάζεται παρόμοια καί χειρότερη ἀποστασία, θεωροῦν ὅτι μέγα ἐμπόδιο στά σχέδιά τους εἶναι οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί θέλουν νά τούς ὑπερβοῦν. Ἀποτελεῖ πάντως καί αὐτό περιφανῆ νίκη τῶν Ἁγίων Πατέρων, διότι ἀποδεικνύει ὅτι οἱ «μεταπατερικοί» θεολόγοι δέν μποροῦν νά διαλεχθοῦν καί νά ἀντιμετωπίσουν τήν διδασκαλία τους καί ἀλλάζουν δρόμο ξεπερνώντας τους.

Ἡ ἀντιπατερική πάντως στάση τοῦ μασωνικῆς ἐμπνεύσεως Οἰκουμενισμοῦ καί Συγκρητισμοῦ, εἶναι σαφής ἀπόδειξη τοῦ ἀντιχρίστου χαρακτῆρος των, ἐφ’ ὅσον κατά το ἱερό κείμενο τῆς Ἀποκαλύψεως, ὁ ἴδιος ὁ Ἀντίχριστος θά βλασφημήσει τούς Ἁγίους : «Καί ἤνοιξε το στόμα αὐτοῦ εἰς βλασφημίαν προς τόν Θεόν, βλασφημῆσαι τό ὄνομα αὐτοῦ καί τήν σκηνήν αὐτοῦ, τους ἐν τῷ οὐρανῷ σκηνοῦντας» [51].

Οἱ τῆς Ἐκκλησίας θά ἐξακολουθήσουμε νά ἀκολουθοῦμε τούς Ἁγίους Πατέρες, «ἑπόμενοι τοῖς θείοις Πατράσι» , καί νά μή μετακινοῦμε ἤ ὑπερβαίνουμε τά ὅρια τά ὁποῖα ἐκεῖνοι ἔθεσαν· «μή μεταίρειν ὅρια αἰώνια, ἅ ἔθεντο οἱ Πατέρες ἡμῶν». Πρός ὅλους δέ τούς μεταπατερικούς καί ἀντιπατερικούς τοῦ συγχρόνου Οἰκουμενισμοῦ και πανθρησκειακοῦ Συγκρητισμοῦ, πού ἐκτός τῶν ἄλλων διακατέχονται ἀπό ἐγωισμό καί φιλοσοφική ἔπαρση ἐπαναλαμβάνουμε τό τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης: «Παυσώμεθα τοῦ θέλειν εἶναι τῶν διδασκάλων διδάσκαλοι. Μισήσωμεν το λογομαχεῖν ἐπί καταστροφῇ τῶν ἀκουόντων. Πιστεύσωμεν ὡς οἱ Πατέρες ἡμῶν παραδεδώκασιν. Οὐκ ἐσμέν τῶν Πατέρων σοφώτεροι· οὐκ ἐσμέν τῶν διδασκάλων ἀκριβέστεροι»[52].

Ὑποσημειώσεις

[1] Βλ. τά σχετικά εἰς H. BIEDERMANN «Einige Grundlinien Orthodoxen Kirchenvertandnisses», Ostkirchliche Studien 19(1970) 3ἑ. M-J. LE GUILLU, Vom Geist der Orthodoxie, Aschaffenburg 1963, σ. 7 καί Πρωτοπρεσβυτέρου ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ, Ἑπόμενοι τοῖς θείοις πατράσι, Ἀρχές καί κριτήρια τῆς Πατερικῆς Θεολογίας, Θεσσαλονίκη 1997, σελ. 179.

[2] Ὑπάρχει πολύ πλούσια βιβλιογραφία γιά τήν θεολογία τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ. Μεταξύ τῶν πολλῶν ἄλλων βλ. καί δικές μας μελέτες στό βιβλίο Πρωτοπρεσβυτέρου ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ, Θεολόγοι τῆς Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 1997.

[3] Ὑπέρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων 1, 1, 3, ἐν Π. ΧΡΗΣΤΟΥ, Γρηγορίου Παλαμᾶ, Συγγράμματα, τόμ. 1, σελ. 363.

[4] Περί τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος 2, 38, ἐν Π. ΧΡΗΣΤΟΥ, ἔνθ’ ἀνωτ. σ. 111-112: «Τῶν γάρ ἀδυνάτων ἐστί μή ὁμολογεῖν ἀλλήλοις ἅπαντας τούς θεοφόρους και Χριστῷ τῷ Θεῷ τῶν θεοφόρων μιᾶς αὐτοῖς ἐκ τοῦ ἑνός Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ τῆς ἐπιπνοίας οὔσης».

[5] Προς Βαρλαάμ 1, 31, Π. ΧΡΗΣΤΟΥ, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 243.

[6] Ὑπέρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων 2, 1 42, Π. ΧΡΗΣΤΟΥ, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 504.

[7] Ὑπέρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων 1, 1, 14, Π. ΧΡΗΣΤΟΥ, σελ. 377-378.

[8] Πρός Βαρλαάμ 1, 55, Π. ΧΡΗΣΤΟΥ, σελ. 257: «Συνῆκας ᾗ κακοῦ φέρει... τό ζητεῖν τήν ὑπέρ τούς Πατέρας εὐσέβειαν;»

[9] Ὑπέρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων 3, 3, 3, Π. ΧΡΗΣΤΟΥ, σελ. 680-681. ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, Εἰς Ἠσαΐαν 1, PG 56, 14.

[10] V. LAURENT, Les «Memoires» de Grand Ecclesiarque de l’Eglise de ConstantinopleSylvestreSyropoulossurleconcile de Florence (1438-1439), Paris 1971, Ἀπομνημονεύματα 3, 5, σελ.166.

[11] Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως PG94, 1128.

[12] Πρός Σεραπίωνα 1, 28.

[13] Ἀπομνημονεύματα 3, 5, V. LAURENT, αὐτόθι.

[14] Αὐτόθι 5, 29, σελ. 282: «Κατά δε την ἀποτεταγμένην ἡμέραν πάλιν συνήλθομεν καί ἀπελογήσατο ὁ Ἐφέσου πρόςτά παρά Ἰωάννου εἰρημένα ἀπολογίαν ἀρίστην, συνιστῶν τά παρ’ αὐτοῦ λεγόμενα ἀπό τε τῆς θείας Γραφῆς και ἀπό μαρτυριῶν τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας διδασκάλων».

[15] Αὐτόθι 9, 28, V. LAURENT, σελ. 464.

[16] Αὐτόθι 9, 27-28, V. LAURENT.

[17] Γιά τήν μεγάλη αὐτή προφητική μορφή τοῦ Γένους καί τῆς Ὀρθοδοξίας, πού συκοφαντήθηκε καί κακοποιήθηκε ἀπό τούς δυτικούς ἱστορικούς καί γραμματολόγους καί μερικούς ἀνοήτους δικούς μας, βλ. τήν μεγάλη μας μονογραφία: Γεννάδιος Β΄ Σχολάριος. Βίος-Συγγράμματα-Διδασκαλία, Ἀνάλεκτα Βλατάδων 30, Θεσσαλονίκη, 1988.

[18] ΣΧΟΛΑΡΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ-ΓΕΝΝΑΔΙΟΥ, Ἅπαντα τά εὑρισκόμενα• ἔκδ.L.PETIT - X. SIDERIDES - M. JUGIE, Oeuvres Completes de Georges Scholarios, Paris 1928-1936, τόμ. 2, 15, καί 2, 44.

[19] Ἀρχιμ. ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ, Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία και Οἰκουμενισμός, σελ.176 και 219.

[20] Ι. ΚΑΡΜΙΡΗ, Τά Δογματικά και Συμβολικά Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, Graz-Austria 1968, τόμ. 2, σελ. 819 (899).

[21] Αὐτόθι, σελ.862-863 (942-943).

[22] Αὐτόθι, σελ. 489 (569).

[23] Βλ. σχετικῶς Πρωτοπρεσβυτέρου ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ, Πρέπει νά μεταφρασθοῦν τά λειτουργικά κείμενα; Νεοβαρλααμισμός ἡ «ΛειτουργικήἈναγέννηση», Θεσσαλονίκη 2003.

[24] ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, Χρηστοήθεια τῶν Χριστιανῶν, ἐκδ. Β. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1999, σελ. 305, ὑποσημ.

[25] Περί ὅλων αὐτῶν βλ. εἰς Πρωτοπρεσβυτέρου ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ, Διαθρησκειακές Συναντήσεις. Ἄρνηση τοῦ Εὐαγγελίου καί προσβολή τῶν Ἁγίων Μαρτύρων, Θεσσαλονίκη 2003.

[26] Ἐπισκόπου ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ, μητροπολίτου Φλωρίνης, Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός (1714-1779). Συναξάριον – Διδαχαί - Προφητεῖαι - Ἀκολουθία, Ἀθῆναι2005, σελ. 286.

[27] Αὐτόθι, σελ. 348.

[28] Αὐτόθι, σελ. 131-132.

[29] ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ, Ἀπομνημονεύματα. «Ἀφάνισαν ὅλως διόλου τά μοναστήρια και οἱ καημένοι οἱ καλόγεροι, ὁπού ἀφανίστηκαν εἰς τόν ἀγῶνα, πεθαίνουν τῆς πείνας μέσα στούς δρόμους, ὁπού αὐτά τά μοναστήρια ἦταν τά πρῶτα προπύργια τῆς ἐπανάστασής μας.Ὅτι ἐκεῖ ἦταν καί οἱ τζεμπιχανέδες μας καί ὅλα τ’ἀναγκαῖα τοῦ πολέμου• ὅτι ἦταν παράμερον καί μυστήριον ἀπό τούς Τούρκους. Καί θυσιάσαν οἱ καημένοι οἱ καλογέροι• και σκοτώθηκαν οἱ περισσότεροι εἰς τον ἀγῶνα. Και οἱ Μπαυαρέζοι,παντύ χαιναν ὅτ’εἶναι οἱ Καπουτζίνοι τῆς Εὐρώπης, δεν ἤξεραν ὅτ’εἶναι σεμνοί κι’ἀγαθοί ἄνθρωποι καί μέ τά ἔργα τῶν χεριῶν τους ἀπόχτησαν αὐτά, ἀγωνίζοντας καί δουλεύοντας τόσους αἰῶνες καί ζοῦσαν μαζί τους τόσοι φτωχοί κι’ ἔτρωγαν ψωμί. Καί οἱ ἀναθεματισμένοι τῆς πατρίδας πολιτικοί μας καί οἱ διαφταρμένοι ἀρχιγερεῖς κι’ ὁ τουρκοπιασμένος Κωνσταντινοπολίτης Κωστάκης Σκινᾶς συνφώνησαν μέ τους Μπαυαρέζους και χάλασαν και ρήμαξαν ὅλους τούς ναούς τῶν μοναστηριῶν».

[30] ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΜΟΥΡΑΤΙΔΟΥ, Ἡ Οἰκουμενική Κίνησις. Ὁ σύγχρονος μέγας πειρασμός τῆς Ὀρθοδοξίας, Ἀθῆναι 1973, σελ. 14.

[31] Βλ. «Καθολική» 38 (1996) σ. 4, εἰς Ἀρχιμ. ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΜΠΙΛΑΛΗ, Ὀρθοδοξία καί Παπισμός, Ἀθῆναι 1988, σελ. 409.

[32] ΑΡΙΣΤΕΙΔΟΥ ΠΑΝΩΤΗ, Παῦλος ΣΤ΄ Ἀθηναγόρας Α΄. Εἰρηνοποιοί, Ἀθῆναι 1971, εἰς Ἀρχιμ. ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΜΠΙΛΑΛΗ, Ἡ αἵρεση τοῦ Filioque, Ἀθῆναι1972, τόμ. Α΄ σελ. 476.

[33] Βλ. ἐφημ. Ὀρθόδοξος Τύπος, φ. 94 - Δεκ. 1968.

[34] Βλ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΜΟΥΡΑΤΙΔΟΥ, ἔνθ’ἀνωτ., σελ. 29 καί τοῦ αὐτοῦ, Οἱ Ἱεροί Κανόνες στόχος καί ἑδραίωμα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀπάντησις, εἰς τόν σεβασμιώτατον ἀρχιεπίσκοπον Θυατείρων καί Μ.Βρεττανίας κ. Ἀθηναγόραν, Ἀθῆναι 1972, σελ. 21-22.

[35] Βλ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΜΟΥΡΑΤΙΔΟΥ, Ἡ Οἰκουμενική Κίνησις, σελ. 45.

[36] Ἀρχιμ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΑΡΧΟΝΤΩΝΗ, Περί τήν κωδικοποίησιν τῶν Ἱ. Κανόνων καί τῶν κανονικῶν διατάξεων ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ, Ἀνάλεκτα Βλατάδων 6, Θεσσαλονίκη 1970, σελ. 27, 31, 70.

[37] Βλ. «Καθολική», 22-7-2003, σελ. 4 καί 5 καί ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ, Ἀντιοικουμενιστικά, Ἀθῆναι 2004, σελ. 24-26.

[38] Βλ. Μητρ. ᾽Ωρωποῦ καί Φυλῆς ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ, Ἡ πατερική στάσις ἔναντι τοῦ Διαθρησκειακοῦ Συγκρητισμοῦ, Σειρά Β΄, 9 , Ἀθήνα 2004, σελ.140.

[39] Βλ. «Ἐκκλησιαστική Ἀλήθεια» 16.12.1998 καί Ἱερομ. ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, Ὅταν οἱ φύλακες προδίδουν, Ἀθῆναι 2001, σελ. 285.

[40] Βλ. εἰς Ἱερομ. ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ἔνθ’ ἀνωτ. σελ. 195.

[41] Βλ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΜΟΥΡΑΤΙΔΟΥ, Ἡ Οἰκουμενική Κίνησις, σελ. 33.

[42] Αὐτόθι, σελ. 34-35.

[43] Βλ. Μοναχοῦ ΘΕΟΚΛΗΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΟΥ, Περί θείου καί ἀνθρωπίνου ἔρωτος. Α΄. Ὁ Νεονικολαϊτισμός τοῦ Χρ. Γιανναρᾶ, Ἐκδ. Σπηλιώτη, Ἀθῆναι 2003, σελ.27.

[44] Αὐτόθι, σελ. 28-29.

[45] Αὐτόθι, σελ. 77.

[46] Πρεσβυτέρου ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΒΟΛΟΥΔΑΚΗ, ᾽Ορθοδοξία καί Χρ. Γιανναρᾶς, Ἀθήνα 1993, ἐκδ. «Ὑπακοή», σελ. 37. 53-54.

[47] Αὐτόθι, σελ. 268.

[48] Περισσότερα βλ. εἰς Πρωτοπρεσβυτέρου ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ, Οὐνία. Ἡ καταδίκη καί ἡ ἀθώωση (στό Freising καί στό Balamand), Θεσσαλονίκη 2002, σελ. 156 ἑ.

[49] Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καί Μοναχῶν, «Οὐκ ἐσμέν τῶν Πατέρων σοφώτεροι», Ἀναίρεση τῆς ἐπιχειρηματολογίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στή Μεγίστη Λαύρα, Ἔκδοση τῆς Συνάξεως Ὀρθοδόξων Ρωμηῶν «Φώτης Κόντογλου», Τρίκαλα, Χριστούγεννα 2011, σελ. 72ἑ. καί Θεοδρομία 13 (2011) 629.

[50] Βλ. ΣΤΑΥΡΟΥ ΜΠΟΖΟΒΙΤΗ, Τά αἰώνια σύνορα τῆς Ὀρθοδοξίας καί οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι, Ἀδελφότης Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ», Ἀθῆναι 1994, σελ. 109. Τήν καλύτερη κριτική παρουσίαση τῶν γενομένων καί συμφωνηθέντων στόν διάλογο μέ τούς Μονοφυσίτες ὀφειλουμε στόν θεολόγο δρ. Θεολογίας καί τ. Ἐπιθεωρητή Μέσης Ἐκπαιδεύσεως στήν Κύπρο ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, ὁ ὁποῖος μετεῖχε τοῦ διαλόγου ὡς ἐκπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου καί μᾶς ἐχάρισε ἀντικειμενική ἱστορικοδογματική εἰκόνα στήν μονογραφία του: Ὁ Θεολογικός Διάλογος μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Ἀντιχαλκηδονίων. Εἶναι ἡ συμφωνία ἐπί τοῦ χριστολογικοῦ δόγματος θεολογικῶς ἀδιάβλητη καί πατερικῶς ἔγκυρη;, Λευκωσία 2000.

[51] Ἀποκ. 13, 6.

[52] Εἰς τό Οὗτός ἐστιν ὁ Υἱός μου ο ἀγαπητός, PG 46, 1112A.

Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 4/05/2012.

 
ΚΡΑΥΓΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ

1. Ἀδελφοί μου χριστιανοί τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως, τά κηρύγματα τά ὁποῖα σᾶς ἀπευθύνω κάθε Κυριακή ἀναφέρονται στήν Ὀρθόδοξηπίστημας. Παρακαλῶ νά τά παρακολουθεῖτε μέ ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον, γιατί πρέπει νά μάθουμε τό τί πιστεύουμε. Θά μοῦ ἐπιτρέψετε ὅμως, ἀδελφοί, τό σημερινό μου κήρυγμα νά ἀναφέρεται σέ ἕνα ἄλλο σοβαρό θέμα, γιά τό ὁποῖο δέν πρέπει νά σιωπήσουμε, γιατί ἡ σιωπή μας θά εἶναι ἀδιαφορία, πού γιά μᾶς τούς ἱερεῖς συνιστᾶ μεγάλη ἁμαρτία.

Ναί! Πρέπει νά διαμαρτυρόμαστε γιά τά ἄνομα καί παράνομα πού διαπράττονται στήν χώρα μας.

Τά χρόνια πού ζοῦμε, ἀδελφοί, εἶναι χρόνια δύσκολα καί πονηρά· ζοῦμε σέ «πονηρές ἡμέρες», ὅπως μᾶς τό λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Ἐφεσ. 5,16). Ἡ ἁμαρτία ἔχει πληθυνθεῖ. Αὐτό βέβαια γιά μᾶς, πού μελετᾶμε τήν Ἁγία Γραφή, δέν πρέπει νά μᾶς ξενίζει. Γιατί ὅπως στήν πρό Χριστοῦ ἐποχή ὑπῆρχαν δύο ρεύματα, τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ, ἔτσι καί στήν σημερινή μας ἐποχή, συμβαίνει τό ἴδιο. Καί ὅσο περνοῦν τά χρόνια τό κακό γίνεται περισσότερο κακό, ἀλλά καί ἡ ἀρετή αὐξάνεται καί αὐτή (βλ. Ἀποκ. 22,11). Καί ὅπως βλέπουμε σήμερα πολλούς νά ἁμαρτάνουν μέ χυδαιότητα, ἔτσι πάλι βλέπουμε καί ἄλλους, καί μάλιστα νέα παιδιά, νά πιστεύουν δυνατά καί νά ἀγαποῦν θερμά τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν καί νά ἀγωνίζονται νά τηρήσουν τίς ἅγιες ἐντολές Του. Δέν ταρασσόμαστε λοιπόν γιά τά περίεργα τῆς ἐποχῆς μας, ἀλλά, ξαναλέγω, δέν πρέπει νά εἴμαστε ἀδιάφοροι γιά τά παρατηρούμενα κακά, γιατί γίνεται μεγαλύτερη ζημιά μέ τήν ἀδιαφορία μας καί χάνονται ψυχές.

2. Ἡ πατρίδα μας, ἀδελφοί, ἡ ἀγαπημένη μας Ἑλλάδα, εἶναι χώρα Ὀρθόδοξη. Ἔτσι τό λέει ἡ ἀρχή τοῦ Συντάγματός μας. Ἔτσι τό λέει ἡ ἱστορία της. Εἶναι χώρα ἁγίων καί μαρτύρων. Ἀλλά τί εἶναι αὐτοί οἱ λόγοι πού λέγονται ἀπό ἐπίσημα ἡγετικά πρόσωπα, ὅτι δέν εἴμαστε πλέον ὀρθόδοξο κράτος, ἀλλά οὐδετερόθρησκο; Καί μάλιστα αὐτό τόν λόγο οἱ κυβερνῶντες μας τόν ἔκαναν ἤδη πραγματικότητα, γιατί μέ τά νομοθετήματά τους ἐναντιώνονται πρός τά ἰδανικά τῆς φυλῆς μας, τήν πίστη, τήν πατρίδα καί τήν οἰκογένεια. Καί ἐξηγοῦμαι καλύτερα: Τό ὑψηλότερο καί εὐγενέστερο σέ μία χώρα εἶναι ἡ παιδεία. Ὅλοι μας, ὦ χριστιανοί, πρέπει νά προσέξουμε τήν παιδεία τοῦ ἔθνους μας. Ἕνας ἅγιος πατέρας μᾶς εἶπε ἀπό παλαιά: «Παιδεύσατε τά τέκνα, ἵνα μή παιδεύσουν αὐτά ὑμᾶς»! Δηλαδή: Ἄν δέν παιδαγωγήσουμε σωστά τά παιδιά μας, αὐτά ἀργότερα θά «παιδεύσουν» ἐμᾶς καί ὅλη τήν κοινωνία. Κάποτε ρώτησαν τόν Κοραή τί πρέπει νά κάνουμε γιά νά πάει μπροστά ἡ πατρίδα. Καί αὐτός ἀπήντησε μέ ἕνα λόγο τοῦ δευτέρου Ψαλμοῦ: «Δράξασθε παιδείας»! Πιάστε, δηλαδή, στά χέρια σας τήν παιδεία, γιά νά σταθεῖ καί νά δοξασθεῖ τό ἔθνος. Ἀλλά ἤδη ἀπό προηγούμενα χρόνια μᾶς τήν «σκότωσαν» οἱ κυβερνῶντες τήν παιδεία. Ποῦ εἶναι ἡ θαυμαστή μας ἑλληνική γλώσσα μέ τό καλπάζον ὕφος της καί τήν ὀμορφιά της; Ὀμορφιά πού τήν θαυμάζουν καί οἱ ξένοι! Χάσαμε τήν γλώσσα μας. Ἀλλά καί τό ἄλλο, τό σοβαρότερο ἀκόμη: Ὡς τό πλέον ἀναγκαῖο μάθημα πού διαμορφώνει καλούς ἀνθρώπους καί δίνει νόημα στήν ζωή, γιατί μᾶς λέγει γιά τόν ὑψηλό προορισμό μας, εἶναι ἡ διδασκαλία τῆς ὀρθόδοξης πίστης μας. Τήν πίστη αὐτή τήν διδάσκονταν τά ἑλληνόπουλα καί στά κρυφά Σχολειά ἀκόμη. Καί πάντοτε, σέ ὅλες τίς τάξεις τῶν Σχολείων μας, ἀπό τό Δημοτικό μέχρι τήν τελευταία τάξη τῆς Μέσης ἐκπαιδεύσεως, οἱ μαθητές τῆς πατρίδος μας διδάσκονταν τήν Ὀρθόδοξη πίστη μέ τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Ἀλλά, χριστιανοί μου, τί βιβλία Θρησκευτικῶν μαθημάτων εἶναι αὐτές οἱ παλιοφυλλάδες τῶν Δημοτικῶν Σχολείων, πού κυκλοφοροῦν στά παιδιά μας ἀπό ἐφέτος; Δηλαδή, μέ τά νέα θρησκευτικά βιβλία, τά μικρά μας παιδιά, ἀπό τήν πρώτη τους παιδική ἁπαλή ἡλικία, στό Σχολεῖο τους δέν θά διδάσκονται πιά σάν χριστιανόπουλα γιά τήν Ὀρθόδοξη πίστη, ἀλλά μαζί μέ αὐτή, θά μαθαίνουν καί γιά ἄλλα θρησκεύματα, γιά τόν Βουδδισμό, γιά τόν Μωαμεθανισμό, γιά τόν Ἰουδαϊσμό καί γιά ἄλλα καί γιά ἄλλα... Τό μάθημα δηλαδή τῶν Θρησκευτικῶν γίνεται σήμερα μία «σούπα» πανθρησκειακή καί ἄντε τώρα τό παιδί νά ξεχωρίσει τό δικό του «πιστεύω»... Ὡς βαθύτερο δέ κίνητρο γιά τό πανθρησκειακό αὐτό μάθημα βλέπουμε τόν ὄφι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πού θέλει νά ἑνοποιήσει τά θρησκεύματα καί νά ἀλλοιώσει τήν Ὀρθόδοξη πίστη μας. Αὐτό βέβαια, ἀδελφοί χριστιανοί, δέν θά γίνει ποτέ, γιατί ἡ πίστη μας, ἡ ᾽Ορθόδοξη πίστη μας, δέν εἶναι ἀνθρώπινο κατασκεύασμα, ἀλλά ἔχει ἀπό τόν Θεό τήν προέλευσή της. Γι᾽ αὐτό καί θά διατηρεῖται πάντοτε, ὅπως τήν παρέδωσε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός καί οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοί Του καί ὅπως τήν διετύπωσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες σέ Οἰκουμενικές Συνόδους καί στά ἱερά τους συγγράμματα. Πάντοτε θά ὑπάρχουν ὁμολογητές καί μάρτυρες τῆς ἀμώμητης πίστης μας. Δέν θά χαθεῖ λοιπόν ἡ πίστη μας, ἀλλά μέ τέτοια σατανικά κινήματα καί μεθοδεύσεις, ἀπό κυβερνῶντες μάλιστα, πού ἀφαιροῦν τήν ὀρθόδοξη παιδεία ἀπό τά Σχολεῖα μας, γίνονται ζημιές στά χρυσᾶ μας παιδιά.

3. Ἀλλά εἶναι καί τό ἄλλο αἰσχρό καί χυδαῖο πού σκέπτονται καί σκοπεύουν νά κάνουν. Ἀκοῦστε: Ὁ Θεός ξέρουμε ὅτι ἀπό τήν ἀρχή ἔκανε τόν ἄνθρωπο ἄνδρα ἤ γυναίκα καί εὐλόγησε τήν ἕνωσή τους μέ τόν γάμο, εἰς διαδοχήν καί αὔξησιν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Στήν Γένεση διαβάζουμε «ἄρσεν καί θήλυ ἐποίησεν ὁ Θεός» τόν ἄνθρωπο καί γιά τήν ἕνωσή τους πάλι λέγει ὅτι «προσκολληθήσεται ὁ ἀνήρ πρός τήν γυναῖκα αὐτοῦ καί ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν» (1,27. 2,24). Κάθε ἄνθρωπος γεννιέται μέ τό ὁρισμένο εἶδος του, μέ τό ἰδιαίτερο φύλο του, ἤ ἄνδρας ἤ γυναίκα. Αὐτό δέν ἀλλάζει γιά ὅλη τήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Καί ὅμως ἀκοῦμε ὅτι σκοπεύουν νά θεσπίσουν νόμο μέ τόν ὁποῖον ὁ καθένας νά μπορεῖ νά ἀλλάξει στά γρήγορα τό φύλο του, ἔτσι ἁπλᾶ γιατί τό θέλει, γιατί αὐτό εἶναι τό «γοῦστο» του. Πᾶμε γιά τόν σοδομιτισμό!!!... Ἀλλά ἀπορῶ: Θά ψηφίσουν οἱ χριστιανοί βουλευτές μας τέτοιο ἐλεεινό νόμο;

Ἐμεῖς, χριστιανοί μου, πού ἔχουμε ταχθεῖ ἀπό τόν Θεό νά κρατοῦμε ἐσᾶς τόν ἐκλεκτό Του λαό στερεούς στήν Ὀρθόδοξη πίστη, ἐγώ ὁ Ἐπίσκοπός σας καί οἱ ἅγιοι Ἱερεῖς σας, πού σᾶς ποιμαίνουμε, ἀγανακτοῦμε γι᾽ αὐτά τά ἄνομα πού ἀκούγονται καί διαμαρτυρόμαστε. Ἀλλά πρέπει καί ἐσεῖς, ὁ καθένας ἀπό τήν θέση του, νά ἐκφράζει τήν διαμαρτυρία του. Νά πεῖτε στούς Βουλευτές σας, πού σᾶς πλευρίζουν γιά τήν ψῆφο τους, ὅτι θά τούς «μαυρίσετε», ἄν ψηφίζουν αἰσχρούς καί πρόστυχους νόμους πού εἶναι γιά τήν πόλη τῶν Σοδόμων καί τήν πόλη τῶν Γομόρρων. Ἐδῶ εἶναι Ἀρκαδία, ἐδῶ εἶναι Ἑλλάδα, πού ἔχει ἀνακηρύξει τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο ὡς Ὑπέρμαχο Στρατηγό της, ἀλλά καί πρό Χριστοῦ ἀκόμη ἔκτισε Παρθενώνα, τιμώντας ἔτσι τήν παρθενία καί τήν ἁγνότητα τῶν ἠθῶν. Πρό παντός ὅμως σᾶς παρακαλῶ, χριστιανοί μου, μαζί μέ τά ἄλλα σας προσωπικά αἰτήματα, νά προσεύχεστε καί γιά τήν πατρίδα μας τήν Ἑλλάδα καί τόν ἐκλεκτό της λαό νά μένει σταθερός στήν πίστη καί τά ἰδανικά τῆς φυλῆς μας. «Σῶσον, Κύριε, τόν λαόν Σου καί εὐλόγησον τήν κληρονομίαν Σου», τόν καλό Ὀρθόδοξο Ἑλληνικό λαό, ΑΜΗΝ!

Μέ πολλές εὐχές,

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

Πηγή:  Θρησκευτικά, Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Εὐχαριστῶ, ἀγαπητοί μου, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ποὺ μ᾽ ἀξιώνει καὶ πάλινὰ κηρύξω τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Θὰ σᾶς παρακαλέσω νὰ ἔχετε λίγα λεπτὰ ὑπομονή.Ὅλα τὰ εὐαγγέλια ἀλλὰ ἰδιαιτέρως τὸ σημερινὸ ἔχει τέτοιο περιεχόμενο, ποὺ ἂν ὁ κόσμος ἀποφάσιζε νὰ τὸ ἐφαρμόσῃ, δὲν θὰ χρειαζόταν τίποτε ἄλλο· τὸ κακὸ θὰ σταματοῦσε, ὁ πόλεμος θὰ ἔπαυε, εἰρήνη θὰ βασίλευε, δὲν θὰ ὑπῆρχε δυστυχία.

Η σημασία της γεώτρησης που έκανε η εταιρεία ΤΟΤΑΛ στο μπλοκ 11 της Κυπριακής ΑΟΖ δεν παρουσιάστηκε σωστά από τον κύριο K. Νικολάου στο άρθρο του “Η γεώτρηση στον Ονησίφορο αποδεικνύει ότι οι Υδρογονάνθρακες δεν ανακαλύπτονται από τηλεοράσεως”, που δημοσιεύτηκε στο Energypress στις 13 Σεπτεμβρίου 2017.

Η αίσθηση που δίνει αφήνει να εννοηθεί ότι δεν βρέθηκε φυσικό αέριο κάτι που δεν αληθεύει. Την ποιο σωστή ερμηνεία την έδωσε ο αρμόδιος υπουργός κύριος Λακκοτρύπης που είπε τα εξής: Η ποσότητα του ανευρεθέντος φυσικού αερίου, περίπου 350 δις. κυβικά πόδια, δεν είναι οικονομικά εκμεταλλεύσιμη, και προσθέτω, λόγω τοποθεσίας και βάθους διότι πολύ μικρότερες ποσότητες όπως αυτή του Κατάκολου στο Ιόνιο (17 εκ. βαρέλια που ισοδυναμούν με 60 εκατ. κυβικά πόδια φυσικού αερίου) είναι εκμεταλλεύσιμα λόγω τοποθεσίας και βάθους.

Επίσης, ο υπουργός κύριος Λακκοτρυπης είπε κάτι πάρα πολύ σημαντικό, ότι η ανακάλυψη βιογενούς φυσικού αερίου στον Ονησίφορο δίνει ελπιδοφόρα μηνύματα δεδομένου ότι κοιτάσματα τύπου Ζορ υπάρχουν στην Κυπριακή ΑΟΖ. Δηλαδή το κοίτασμα Ζορ που είναι ένας κοραλλιογενής ύφαλος γεμάτος από βιογενές φυσικό αέριο, όπως ακριβώς ο Ονησίφορος επαναλαμβάνεται σε άλλες 10 τοποθεσίες κοραλλιογενών υφάλων που υπάρχουν στην Κυπριακή ΑΟΖ.

Προς επίρρωση των λεχθέντων από τον κύριο Λακκοτρύπη, βγαίνει στην τηλεόραση της Κύπρου στις 6 Σεπτεμβρίου του 2017 ο αντιπρόεδρος της EXXON-MOBIL της Ευρώπης και λέει: Εμείς μαζί με την QATAR OIL Co. θα κάνουμε του χρόνου 2 γεωτρήσεις σε 2 κοραλλιογενείς υφάλους που υπάρχουν στο μπλοκ 10 και από τα αναμενόμενα αποθέματα/κοιτάσματα βιογενούς φυσικού αερίου θα κατασκευάσουμε σταθμό υγροποίησης.

Δηλαδή οι ποσότητες που περιμένουμε θα υπερβούν τα 7 τρις κυβικά πόδια διότι αυτή η ποσότητα επιτρέπει την κατασκευή ενός σταθμού υγροποίησης που θα λειτουργήσει για τουλάχιστον 25 χρόνια. Αυτά ελέχθησαν στην τηλεόραση πριν γίνουν οι γεωτρήσεις.

Επιπροσθέτως, στις 16 Δεκεμβρίου του 2016 σε ένα συνέδριο που έγινε στο Λονδίνο από όλους τους γεωεπιστήμονες που ασχολούνται με τον εντοπισμό κοιτασμάτων στην Βόρειο Αφρική και την λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου, η γεωφυσική εταιρεία SPECTRUM που έχει έδρα το Χιούστον, ανακοίνωσε ότι με βάση τα γεωφυσικά στοιχεία της PGS, οι ποσότητες μόνο του βιογενούς φυσικού αερίου που θα πρέπει να υπάρχει στους κοραλλιογενείς υφάλους που βρίσκονται στην Κυπριακή ΑΟΖ πρέπει να υπερβαίνουν τα 100 τρις κυβικά πόδια, εικόνα 1.

Αυτή η εκτίμηση έγινε χωρίς να γίνουν γεωτρήσεις. Συγχρόνως έδειξαν ότι οι κοραλλιογενείς ύφαλοι που βρίσκονται στην ΑΟΖ της Κύπρου επεκτείνονται και εντός της Ελληνικής ΑΟΖ, εικόνα 2.

Επιπλέον, τόσο η εταιρεία SPECTRUM όσο και η Αμερικανική γεωφυσική εταιρεία ION έδειξαν ότι στην ΑΟΖ της Λιβύης στο σημείο που εφάπτεται με την Ελληνική ΑΟΖ υπάρχει ένας γιγαντιαίος κοραλλιογενής ύφαλος μεγαλύτερος από αυτόν του Ζόρ, εικόνα 3 (και 4), που το απόθεμά του πλησιάζει το ισοδύναμο των 10 δις βαρελιών πετρελαίου, ήτοι πάνω από 54 τρις κυβικά πόδια φυσικού αερίου, εικόνα 1. Και όλα αυτά χωρίς να γίνουν γεωτρήσεις.

Οι επιπτώσεις αυτών των εργασιών ήταν δραματικές για την Ελλάδα. Οι εταιρείες Exxon-Mobil, Total και ΕΛΠΕ ζήτησαν στις αρχές Ιουνίου του 2017 από την Ελληνική κυβέρνηση μια έκταση 40.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων δυτικά και νοτιοδυτικά της Κρήτης μέχρι του σημείου επαφής με την ΑΟΖ της Λιβύης, ουσιαστικά αναγνωρίζοντας de facto την οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Λιβύης.

ΚΑΙ Θα δαπανήσουν $12,5 δις για τον εντοπισμό των ταμιευτήρων υδρογονανθράκων. Αν κάποιος υπολογίσει ότι κάθε γεώτρηση για αυτά τα θαλάσσια βάθη στοιχίζει $100 εκατομμύρια, καταλαβαίνει ότι πρόκειται συνολικά να γίνουν τουλάχιστον 100 γεωτρήσεις.

Και με δεδομένο ότι κάθε γεώτρηση χρειάζεται 2 μήνες και η αξιολόγηση άλλους 2 μήνες αυτό μεταφράζεται σε παραμονή των 2 ξένων εταιρειών στην Ελλάδα για περισσότερα από 15 χρόνια. Άρα ζητάμε γραφεία στην Αθήνα. Για αυτή την περιοχή έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων, οι πιθανότητες ανακάλυψης κοιτασμάτων υδρογονανθράκων κατά τον κύριο Νικολάου είναι μικρότερες του 3%.

Και δεν ήταν μόνος αυτός που το έλεγε. Την απάντηση την πήραν από τις εταιρείες Exxon-Mobil και Total… χωρίς γεώτρηση γνωρίζουν ότι υπάρχουν υδρογονάνθρακες και θα τρυπήσουν για να βρουν τους πλούσιους ταμιευτήρες. Να τι προσέφερε η γεώτρηση στον Ονησίφορο. Αισιοδοξία τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα, για ανακάλυψη κοιτασμάτων υδρογονανθράκων.

Το ερώτημα που θα πρέπει να απαντηθεί είναι αν στην Ελλάδα είχαμε παρόμοιες περιπτώσεις με αυτές του Ονησίφορου, ήτοι να έχουμε μικρές ποσότητες υδρογονανθράκων που να μας οδηγήσουν στην ύπαρξη υδρογονανθράκων, αν βεβαίως γίνουν οι σωστές έρευνες στις σωστές τοποθεσίες. ΚΑΙ η απάντηση είναι ένα βροντερό ΝΑΙ.

Το 1982 ανακαλύπτεται το κοίτασμα υδρογονανθράκων στο Κατάκολο με ποσότητα γύρω στα 17 εκατ. βαρέλια (ισοδύναμα με 60 εκατ. κυβικά πόδια φυσικού αερίου). Αυτό άρχισε να μας λέει «κοιτάξετε το Ιόνιο». Το 1993 ανακαλύπτεται το κοίτασμα στον Πατραϊκό με ποσότητα 100-150 εκατομμύρια βαρέλια (ισοδύναμα με 600-800 εκατ. κυβικά μέτρα φυσικού αερίου, ήτοι περισσότερη ποσότητα από τον Ονησίφορο.

Το ίδιο έτος ανακαλύπτονται και οι δομές Πύρου και Αχιλλέα δυτικά της Κέρκυρας, το σημερινό μπλοκ 2, με αποθέματα φυσικού αερίου της τάξης των 300 εκατομμυρίων κυβικών μέτρων ήτοι περίπου 10,5 τρις κυβικά πόδια… τόσα, όσα περιμένει η Exxon-Mobil να βρει στο μπλοκ 10 της Κυπριακής ΑΟΖ… να γιατί η TOTAL με την EDISON και τα ΕΛΠΕ φωνάζουν για την υπογραφή στο μπλοκ 2 που καθυστερεί πάνω από 2 χρόνια για να αρχίσει η παραγωγή.

Ταυτόχρονα ανακαλύπτονται και τα κοιτάσματα αργού πετρελαίου στα Ιωάννινα, 60-80 εκατ. βαρέλια και πάνω από 2 τρις κυβικά πόδια φυσικού αερίου. Επίσης, ήταν γνωστό ότι σε 21 τοποθεσίες τις δυτικής Ελλάδας υπάρχουν επιφανειακές εμφανίσεις πετρελαίου.

Επίσης, η ΔΕΠ-ΕΚΥ είχε κάνει 9.000 χιλιόμετρα 2D γεωφυσικές γραμμές για τον εντοπισμό υδρογονανθράκων στο Ιόνιο. Δυστυχώς τα στοιχεία από τις γεωφυσικές έρευνες δεν αξιοποιήθηκαν καίτοι τόσο το Πανεπιστήμιο Πατρών και το τμήμα Μηχανικών Ορυκτών Πόρων μπορούσαν να βοηθήσουν.

Έτσι, παρόλο που υπήρχαν πάρα πολλά στοιχεία για την ύπαρξη υδρογονανθράκων στο Ιόνιο και την δυτική Ελλάδα, ιδιαίτερα στους νομούς Άρτας και Πρέβεζας από τις εργασίες των καθηγητών Ζελιλίδη και των συνεργατών του, η τότε ηγεσία των ΕΛΠΕ μαζί με το προσωπικό, απεφάσισαν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, εν χορδαίς και οργάνοις, διότι δεν υπάρχουν υδρογονάνθρακες στην Ελλάδα πλην του Πρίνου.

Μετά από 25 χρόνια, ξεκινώντας από τις προσπάθειες του υπουργού Μανιάτη που έφερε την Νορβηγική εταιρεία PGS αξιοποιώντας όλα τα γεωφυσικά στοιχεία ακόμα και αυτά που έγιναν πριν 15 χρόνια, βρήκαμε 6 μεγάλες δομές στο Ιόνιο και προχωρήσαμε στην οριοθέτηση 20 μπλοκς που πιστεύουμε ότι υπάρχουν υδρογονάνθρακες.

Με την αλλαγή της ηγεσίας στα ΕΛΠΕ και την ανάληψη της από 2 πεφωτισμένους επιστήμονες, Στεργιούλη και Τσοτσορό, τρεις από τις μεγάλες δομές στο Ιόνιο, μπλοκ 1, 2 και 10 εδόθησαν στα ΕΛΠΕ, ενώ άλλη μία δόθηκε στην ENERGEAN.

Και οι 2 Ελληνικές εταιρείες, ιδιαίτερα τα ΕΛΠΕ, κατάλαβαν ότι υδρογονάνθρακες υπάρχουν στην Ελλάδα αλλά δεν υπάρχει αρκετό επιστημονικό προσωπικό, ούτε τεχνογνωσία, ούτε μεγάλη οικονομική επιφάνεια στον Ελλαδικό χώρο κι έτσι συνειδητοποίησαν ότι πρέπει να συνεργαστούν με μεγάλες και σοβαρές εταιρείες, έστω και αν η συμμετοχή των Ελληνικών εταιρειών είναι μικρή, διότι τα κέρδη θα είναι πάρα πολύ μεγάλα.

Βλέπουμε λοιπόν τα ΕΛΠΕ να συνεργάζονται με την EDISON, TOTAL στο Ιόνιο, την EXXON-MOBIL και TOTAL στην Κρήτη και την CALFRAC στο Θρακικό Πέλαγος και την ENERGEAN με την πάρα πολύ καλή REPSOL, στα Ιωάννινα και την TRIPLE POINT στον Πρίνο.

Το έγκλημα που συντελέσθηκε τα τελευταία 20 χρόνια από την μη αξιοποίηση του ορυκτού μας πλούτου είναι μεγάλο. Αν αξιοποιούσαμε τον πλούτο μας στα τέλη του 1990 δεν θα μπαίναμε στα μνημόνια, δεν θα κόβαμε μισθούς και συντάξεις, δεν θα είχαμε αυτό το τεράστιο μεταναστευτικό κύμα.

Συμπερασματικά, όταν κάνουμε μια γεώτρηση και δεν βρούμε υδρογονάνθρακες δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν υδρογονάνθρακες αλλά, το πιθανότερο, ότι δεν κάναμε την γεώτρηση στη σωστή τοποθεσία. Και έχουμε τέτοια παραδείγματα.

Στο νότιο μέρος του νομού των Γρεβενών έγιναν 4 γεωτρήσεις σε λάθος τοποθεσίες χωρίς βέβαια να βρούμε υδρογονάνθρακες καίτοι είμαστε σίγουροι από την γεωλογία της περιοχής ότι υπάρχουν υδρογονάνθρακες. Και είναι προς τιμή του κυρίου Μπασιά, που κάνει εξαίρετη δουλειά, που θα συμπεριλάβει την περιοχή των Γρεβενών στο πρόγραμμα εντοπισμού και εκμετάλλευσης κοιτασμάτων υδρογονανθράκων.

Κάτι πολύ παρεμφερές συνέβηκε και με τον εντοπισμό των λιγνιτών στον νομό Φλώρινας. Η Διεύθυνση Ορυχείων της ΔΕΗ είχε αναθέσει στην εταιρεία ΓΕΜΕΕ τον εντοπισμό κοιτασμάτων το μάθημα λιγνίτη/ξυλίτη στη λεκάνη της Φλώρινας. Μετά από πολλές και άκαρπες γεωτρήσεις ενημερώνουν την Διεύθυνση Ορυχείων ότι λιγνίτες δεν υπάρχουν στον νομό Φλώρινας.

Η Διεύθυνση Ορυχείων, πεπεισμένη ότι υπάρχουν λιγνίτες/ξυλίτες στην περιοχή, αναθέτει στην Διεύθυνση Ενέργειας του ΙΓΜΕ την έρευνα και ανακαλύπτονται 440 εκατ. τόνοι ξυλίτη σε 5 περιοχές του νομού, με αποτέλεσμα να μπει μπροστά η μονάδα της Μελίτης Ι, δυναμικότητας 600 MW και να προγραμματίζεται και μια δεύτερη μονάδα της ίδιας δυναμικότητας.

Το ίδιο συνέβηκε και με την ανακάλυψη των κοιτασμάτων ξυλίτη στη Ελασσόνα. Η ΓΕΜΕΕ δεν εύρισκε κοιτάσματα ενώ το ΙΓΜΕ βρήκε. Άρα πρέπει να γνωρίζεις κοιτασματολογία για να ξέρεις που θα κάνεις τις γεωτρήσεις.

Όταν ανακαλύφθηκε το κοίτασμα του βιογενούς φυσικού αερίου Ζορ στην Αιγυπτιακή ΑΟΖ, κάποιος είπε ότι αυτό το κοίτασμα είναι ένα δέντρο στο δάσος το οποίο όμως βρίσκεται στην Κυπριακή ΑΟΖ. Αυτό το είπε χωρίς να γίνουν γεωτρήσεις.

Ο Ονησίφορος είναι ένα μικρό δέντρο μέσα σε αυτό το δάσος το οποίο κατά την Exxon-Mobil και την Total, που εργάζονται και στη νότια Κύπρο και στη νότια Κρήτη, επεκτείνεται μέχρι τη νοτιοδυτική Κρήτη και βρίσκεται στις παρυφές της Μεσογειακής Ράχης (εικόνες 5,6 και 7). Τι μας είπε λοιπόν ο Ονησίφορος. Αισιοδοξία.

Πηγή: Defence-point.gr

Αποτελεί απύθμενο Ανατολίτικο θράσος όταν οι Τούρκοι καταγγέλλουν ότι ο Ελληνικός Στρατός έχει καταλάβει τρία Τουρκικά νησιά και κατασκευάζει σε αυτά στρατιωτικές υποδομές, νησιά τα οποία έχει υπό την εποπτεία του ο Διοικητής του στρατιωτικού σχηματισμού της περιοχής κύριος Δημήτρης Χούπης.

Μάλιστα ο Τούρκος συνταγματάρχης ε.α, E.Yalimδήλωσε για το θέμα ότι: θα πρέπει να ζητούν άδεια οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις προκειμένου να κατασκευάσουν έργα υποδομής στο «……..Τουρκικό Έδαφος».
Ο συνταγματάρχης E. Yalim σαφώς και γνωρίζει την αλήθεια όταν λέει αυτά τα απροκάλυπτα ψέματα.

Γνωρίζει ότι τα νησιά στα οποία αναφέρεται είναιΕλληνικά. Όμως και αυτός ευρισκόμενος σε διατεταγμένη υπηρεσία επαναλαμβάνει τα όσα ψευδώς ισχυρίζονται όλες οι πολιτικές δυνάμεις της Τουρκίας προκειμένου να εξαπατήσουν τη διεθνή κοινή γνώμη αναφορικά με το statusστο Αιγαίο.

Ενώ γνωρίζει ο Τούρκος συνταγματάρχης τη συνδιάσκεψη του Λονδίνου του έτους 1914, ενώ γνωρίζει τη Συνθήκη της Λωζάνης του έτους 1923, ενώ γνωρίζει τη Συνθήκη των Παρισίων του 1947, ενώ γνωρίζει τη Συμφωνία για το Δίκαιο της Θάλασσας του έτους 1982, που όλες αυτές οι συμφωνίες και συνθήκες κατοχυρώνουν τα δίκαια του ελληνισμού στοΑιγαίο,εν τούτοις και αυτός προκαλεί όπως όλη η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία την υπομονή του Ελληνικού Λαού που δεν είναι διατεθειμένος να παραχωρήσει σπιθαμή εδάφους από τα διεθνώς κατοχυρωμένα εθνικά μας σύνορα.

Ο προκλητικός συνταγματάρχης E.Yalimγνωρίζει ότι από όλα τα νησιά του Αιγαίου στη Τουρκία ανήκουν μόνο η Ίμβρος, η Τένεδος και οι Λαγούσες νήσοι καθώς και όλα τα νησιά που βρίσκονται σε απόσταση μικρότερη των τριών μιλίων από τις ακτές της Μικράς Ασίας.

Δεν θα σχολιάσω τα όσα αναφέρει ο κύριος E. Yalimγια τις δραστηριότητες του Διοικητή του σχηματισμού των δυνάμεων της Εθνοφυλακής κ. ΧούπηΔημήτρη στα τρία νησιά Καλόλιμνος,Φαρμακονήσι, Λέβιθα γιατί όλες αυτές οι δραστηριότητες εντάσσονται στα πλαίσια του αυτονόητου και νόμιμου δικαιώματος της αυτοάμυνας όπως άλλωστε προβλέπεται από το άρθρο51 του καταστατικού χάρτη του Ο.Η.Ε.

Θα καυτηριάσω όμως και θα αντικρούσω για μια άλλη φορά την στρατηγική επιλογή της Τουρκίας να εξαπατά συνειδητά τη Διεθνή κοινότητα με την διαστρέβλωση που επιχειρεί του Διεθνούς Δικαίου για το Αιγαίο , είτε αυτό αναφέρεται στα θαλάσσια σύνορα μας είτε στον Εθνικό μας εναέριοχώρο είτε στο δικαίωμα της χώρας μας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια, είτε στην ύπαρξη ΑΟΖ στα νησιά μας σύμφωνα με το άρθρο 121 για το Δίκαιο της Θάλασσας.

Έτσι προκειμένου η Τουρκία να διασφαλίσει τα γεωστρατηγικάτης θέλω, στο Αιγαίο ανεξάρτητα αν κυβερνούν κεμαλιστές ή ισλαμιστές ενεργεί για δεκαετίες ολόκληρες με τρόπο που θέτει σε κίνδυνο την ειρήνη στη περιοχή φθάνοντας στο σημείο να προτάσσει την απειλή άσκησης βίας σε βάρος της χώρας μας.
Γι’ αυτό την ίδια ημέρα 29 Σεπτεμβρίου που ξεκινά η μεγάλη διακλαδική άσκηση των Ε.Δ. Παρμενίων 2017, με την παράνομη ΝΑVΤΕΧ την 962/2017 η Τουρκία εξήγγειλε ναυτική άσκηση νότια της Καρπάθου και Ανατολικά της Κρήτης από τις 29/9/2017 έως τις 5 Οκτωβρίου με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει, αφού στο χώρο άσκησης των Ελληνικών Ε.Δ θα παρεμβάλλονται αεροναυτικές Τουρκικές Δυνάμεις, φθάνοντας μάλιστα στο θρασύτατο σημείο να ζητά από το ΓΕΕΘΑ την αλλαγή περιοχών στο Αιγαίο που έχουν δεσμευθεί από τις Ελληνικές ένοπλες δυνάμεις για την διακλαδική άσκηση Παρμενίων.

Γι’αυτό αποτελεί μονόδρομο αφ’ ενός μεν οι Ελληνικές διπλωματικές μας αποστολές σε όλο τον κόσμο να ενημερώνουν σταθερά και διαχρονικά την κοινή γνώμη των χωρών που είναι διαπιστευμένες για το δίκαιο των θέσεων μας αποκαλύπτοντας την ανήθικη συμπεριφορά της Τουρκίαςώστε να μην βρίσκεται κανένας Τούρκος συνταγματάρχης όπως ο E. Yalimκαι να καταγγέλλει τον συνάδερφο του τον στρατιωτικό Διοικητή του σχηματισμού της περιοχής των νησιών μας κύριο Χούπη Δημήτρη ότι κακώς επιθεωρεί τους άντρες του στις φρουρές των Ελληνικών νησιών και ότι γίνονται βολές με πραγματικά πυρά σε «Τουρκικά» νησιά, , αφ’ετέρου δε οι Ελληνικές κυβερνήσειςδιά του Υπουργείου των εξωτερικών να καταγγέλλουν σταθερά και διαχρονικά την προκλητική συμπεριφορά της γειτονικής χώρας σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς (Ο.Η.Ε, ΝΑΤΟ, Ε.Ε) και στις μεγάλες δυνάμεις Ρωσία και Κίνα, συμπεριφορά που την καθιστά διεθνή ταραξία και επικίνδυνη για το διεθνές σύστημα ασφαλείας.

Αυτή η διαδικασίατων ασκήσεων της Εθνοφυλακής ελπίζω να επαναλαμβάνεται μέσα από τον σχεδιασμό των υπευθύνων, σε τακτά χρονικά διαστήματα ώστε να πάρει τα χαρακτηριστικά ενός Παλλαϊκού πεδίου άμυνας προκειμένου να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά η Τουρκική απειλή.
Στις πρακτικές της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας της γειτονικής χώρας επί τέλους ως Έλληνες ας μιλήσουμε τη γλώσσα της αλήθειας αφήνοντας κατά μέρος τις διπλωματικές ευγένειες διότι οι Τούρκοι μόνο τη γλώσσα της αλήθειας καταλαβαίνουν.

Οι υπεύθυνοι της Ελληνικής Εξωτερικής πολιτικής πρέπει να φέρουν προ των ευθυνών τους τις δύο μεγάλες δυνάμεις ΗΠΑ και Ρωσία για τα όσα συμβαίνουν στο Αιγαίο (θάλασσα και Αέρα), αποκλειστικά με ευθύνη της Τουρκίας,που κάθε στιγμή μπορεί να μετατραπεί από θάλασσα ειρήνης σε πραγματική κόλαση. Οι Αμερικανοί και οι Ρώσοι μολονότι γνωρίζουν ότι τόσο τα Ίμια όσο και όλα τα νησιά που βρίσκονται σε απόσταση μεγαλύτερη των τριών μιλίων από τις ακτές της Τουρκίας είναι Ελληνικά, εν τούτοις ανέχονται τις ενέργειες της εκάστοτε Τουρκικής ηγεσίας. Εκτός εάν και οι μεγάλες Δυνάμεις υιοθετούν την γελοία άποψη της Τουρκίας ότι και η Κρήτη δεν ανήκει καθ’ ολοκληρία στην Ελλάδα, αλλά μόνο το ¼ της έκτασης της αφού τα άλλα ¾ της μεγαλονήσου κατά τους Κεμαλιστέςδεν ανήκουν πλέον στη Ελλάδα.

Φαίνεται ότι η σεισμική έξαρση στο Μεξικό επηρέασε και τα μυαλά όλης της Τουρκικής πολιτικής ηγεσίας με αποτέλεσμα να βλέπουν ότι μετακινήθηκε η Κρήτη ανατολικότερα προς τις ακτές της Μικράς Ασίας ώστε τα ¾ του νησιού να βρίσκονται σε απόσταση μικρότερη των τριών μιλίων. Ντροπή!!

Επί τέλους οι δύο μεγάλες δυνάμεις ΗΠΑ και Ρωσία για το θέμα του Αιγαίου ας πάρουν ξεκάθαρη θέση και να εγκαταλείψουν τις ισορροπίες με την Τουρκία λόγω του μεγέθους της.

Οι δικοί τους στρατιωτικοί χάρτες δυστυχώς εκθέτουν τις δύο μεγάλες δυνάμεις (ΗΠΑ και Ρωσία) για την ανοχή που δείχνουν στην Άγκυρα για το βρόμικο και ανήθικο παιγνίδι που παίζει στο Αιγαίο τόσον στη θάλασσα όσον και στον αέρα.

Ο Ρωσικός χάρτης του πολεμικού ναυτικού με αριθμό 32208 και κλίμακα 1:275.000 που εκδόθηκε το 1974 είναι πραγματικά ιστορικό ντοκουμέντο. Ο χάρτης αυτός είναι αποκαλυπτικός γιατί διακρίνεται το Τουρκικό κεντρικό υποβρύχιο καλώδιο που έχουν ποντίσει οι Τούρκοι ανατολικότερα των Ιμίων να διέρχεται εντός της ζώνης των τριών μιλίων από τις ακτές της Μικράς Ασίας. Επίσης στο χάρτη αυτό τα Ίμια ονομάζονται με το Ελληνικό τους όνομα.

Ρωσικός χάρτης

Ο Αμερικανικός χάρτης που παρατίθεται αποτελεί επίσης άλλο ένα ιστορικό ντοκουμέντο για το ότι τα Ίμια είναι Ελληνικά. Ο χάρτης αυτός εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1950 δύο μόλις χρόνια μετά την Ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα. Ονομάζει τα Ίμια με την Ελληνική τους ονομασία “Νήσοι Λίμνια”.
Μάλιστα κάτω από την ονομασία και μέσα σε παρένθεση με κεφαλαία γράμματα αναγράφεται η λέξης “GREECE”σε αντίθεση με την τουρκική βραχονησίδα CAVUS, που αναφέρει τη λέξη TYRKEY. Ο χάρτης αυτός έχει αρ. 54418 και κλίμακα 1:45.000.

Αμερικανικός χάρτης

Οι ναυτικοί χάρτες τελούν υπό την αιγίδα του Διεθνούς Υδρογραφικού οργανισμού ( InternationalHydrographicOrganization) που εδρεύει στο Μονακό και έχει 65 κράτη μέλη, μεταξύ των οποίων η Ελλάδα και η Τουρκία .

Σύμφωνα με τις προδιαγραφές του ανωτέρω οργανισμού κάθε κράτος μέλος έχει δικαίωμα να εκδίδει και να κυκλοφορεί ναυτικούς χάρτες για οποιαδήποτε περιοχή της υδρογείου, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις και σε συνεργασία με το παράκτιο κράτος, περιοχές του οποίου απεικονίζονται στο χάρτη.
Μια από τις βασικότερες προϋποθέσεις ορίζει ότι οι ονομασίες και τα σύμβολα κ.λ.π. πρέπει να γίνονται στη γλώσσα του κυρίαρχου κράτους.
Σίγουρα τα Ίμια όχι μόνο για τους Τούρκους αλλά και για τις μεγάλες δυνάμεις παρουσιάζουν ξεχωριστό ενδιαφέρον γιατί φαίνεται ότι έχουν στοιχεία ότι στη περιοχή βρίσκονταιτα σπάνια ορυκτά Όσμιο και κόκκινος Υδράργυρος.

Για τους γνωρίζοντες αυτά είναι σε πολύ μικρές ποσότητες στο πλανήτη και γι’αυτό το κόστος τους είναι τρομακτικά υψηλό.

Ενδεικτικά η τιμή 5,00 τόνων χρυσού αντιστοιχεί στη τιμή ενός κιλού οσμίου.
Την ύπαρξη του οσμίου και του κόκκινου υδραργύρου μου την ανέφερετο 1996 μετά την κρίση στα Ίμια σε ιδιόχειρη επιστολή του ο κύριος Στράτος Νταϊλάκης που είχε υπηρετήσει ως Διευθυντής του 2ου Ε.Γ. του ΓΕΣ, που όπως μου έγραφε είχε γίνει κοινωνός απορρήτων Αμερικανικών Δορυφορικών χαρτών από τους οποίους προέκυπτε η ύπαρξη αυτών των σπάνιων ορυκτών.

Γι’ αυτό οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας ανεξάρτητα της ύπαρξης ή μη στη περιοχή των Ιμίων αυτών των σπανίων ορυκτώνέχουν Εθνικό χρέος επί τέλους, να χαράξουν Εθνική στρατηγική που να διασφαλίζει την ακεραιότητα της πατρίδας μας στα σημερινά Εθνικά μας σύνορα. Αυτό θα γίνει μόνον με σωστούς διπλωματικούς χειρισμούς που πρέπει να έχουν διάρκεια αξιοποιώντας την συγκυρία της κάθε περιόδου και την γεωπολιτική και γεωστρατηγικήθέση της χώρας.

Προϋπόθεση μιας επιθετικής Εθνικής στρατηγικής για να είναι η χώρα πραγματικός πυλώνας σταθερότηταςστη Ν.Α Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή που είναι κινούμενη άμμος, είναι η ύπαρξη ισχυρών ενόπλων Δυνάμεων με οπλικά συστήματα που δεν θα υπολείπονται από αυτά που έχουν οι ισχυροί στρατοί, σε συνδυασμό με τη σωστή οργάνωση όλου του ενεργού πληθυσμού, ώστε αν αποτολμηθεί η οποιαδήποτε εξωτερική απειλή να γνωρίζει ο επιτιθέμενος ότι το κόστος σίγουρα θα είναι πολύ μεγαλύτερο από τα οφέλη τα οποία επιδιώκει το επιτιθέμενο μέρος.

Σίγουρα μια τέτοια επιθετική εθνική στρατηγική η οποία θα αποσκοπεί σε εξισορρόπηση του τουρκικού κινδύνου και όχι σε προσαρμογή στη θέληση του, είναι η καλύτερη απάντηση στην αυξανόμενη επιθετικότητα της γειτονικής χώρας σε βάρος των Εθνικών μας κυριαρχικών Δικαιωμάτων.

Μια τέτοια στρατηγική σίγουρα θα την μετρήσουν και οι μεγάλες δυνάμεις οι οποίες παίζουν τα δικά τους γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα στην περιοχή αλλά που όμως δεν θα ήθελαν το Αιγαίο από θάλασσα ειρήνης να μετατραπεί σε κολασμένα νερά. Ο τόπος μας είναι ευλογημένος με το κλίμα του, με τους ανθρώπους της με το υπέδαφος της με την γεωγραφική της θέση. Αυτή είναι η Ελλάδα γι ‘ αυτό την εποφθαλμιούν φίλοι και εχθροί.

Πηγή: Mignatiou

Η φοβερή σύγχυση τῶν ἀγεύστων τῆς Θείας Χάριτος θεολόγων[1] τῆς Δύσεως, μέσῳ κάποιων ἡμετέρων καθηγητῶν δυστυχῶς, μεταφέρθηκε καὶ στὸν ὀρθόδοξο χῶρο. Βιβλία ἀμφιβόλου ὀρθοδοξίας, κύκλοι θεολογούντων, περιοδικά, ἐκπομπές, συνέδρια καὶ ἐπιτροπὲς δηλητηριάζουν τὴν ὀρθόδοξη συνείδηση· ἐνσπείρουν δισταγμὸ ὡς πρὸς τὴν πλήρη καὶ ἀπόλυτη ἀλήθεια τῆς ᾿Ορθοδοξίας, τῶν ῞Ορων καὶ τῶν Κανόνων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τῆς διδασκαλίας τῶν ῾Αγίων.

Αὐτοὺς τοὺς σκοποὺς φαίνεται νὰ ἐξυπηρετεῖ καὶ τὸ βιβλίο τοῦ ρώσου ἐπισκόπου Βιέννης ῾Ιλαρίωνος ᾿Αλφέγιεφ[2]: «῞Αγιος ᾿Ισαὰκ ὁ Σύρος. ῾Ο πνευματικός του κόσμος», τῶν ἐκδόσεων «᾿Ακρίτας» (᾿Αθήνα 2005, σελίδες 390). ᾿Απ᾿ αὐτὸ τὸ «ἐπιστημονικὸ» βιβλίο ὁ ἀναγνώστης «μαθαίνει» νὰ ἀμφιβάλλει γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ ᾿Αββᾶ ᾿Ισαάκ, γιὰ τὴν γνησιότητα τῶν ἔργων του καὶ... γιὰ ὅλα. ῎Ετσι, ὁδηγεῖται σὲ σύγχυση, ἡ ὁποία, ὅπως γράφει ὁ ᾿Αββᾶς ᾿Ισαάκ: «ἔθος ἔχει... ἀφαιρεῖν τὴν γεῦσιν τῆς συνέσεως καὶ τῆς κατανοήσεως καὶ σκυλεῦσαι τὰ νοήματα τὰ ἐν αὐτοῖς, καθάπερ βδέλλα ἡ συμπίνουσα τὴν ζωὴν τῶν σωμάτων...».

Αʹ. Ποιός εἶναι ὁ ᾿Αββᾶς ᾿Ισαὰκ καὶ γιατί εἶναι ῞Αγιος

Ο ΑΒΒΑΣ ᾿Ισαὰκ ὁ Σύρος γεννήθηκε στὴν Νινευῒ ἢ κατ᾿ ἄλλους κοντὰ στὴν ῎Εδεσσα τῆς Μεσοποταμίας. ῎Εζησε τὸν Ϛʹ αἰῶνα· ἐπειδὴ ὑπάρχει ἐπιστολή του, ποὺ τὴν ἀπευθύνει στὸν τότε νέο στὴν ἡλικία ῞Αγιο Συμεὼν τὸν Θαυμαστορείτη (521-596 μ.Χ.), συμπεραίνεται ὅτι ὁ ῞Αγιος ᾿Ισαὰκ «ἤκμαζε» γύρω στὰ 530 μ.Χ. καὶ κατὰ πᾶσα πιθανότητα ἐκοιμήθη στὸ τέλος τοῦ Ϛʹ αἰῶνος.

Νέος ἔγινε Μοναχὸς μαζὶ μὲ τὸν ἀδελφό του στὴν Μονὴ τοῦ ῾Αγίου Ματθαίου καὶ ἀργότερα τὸν κατέλαβε ὁ ἔρως τῆς ἡσυχίας καὶ ἀνεχώρησε στὴν ἔρημο· ὅταν ὁ ἀδελφός του ἔγινε ῾Ηγούμενος στὸ Μοναστήρι τοῦ ῾Αγίου Ματθαίου, τὸν κάλεσε νὰ γυρίσει πίσω, ἀλλὰ ἐκεῖνος ἔχοντας τὴν ἡσυχαστικὴ ἐμπειρία ἀρνεῖται.

᾿Αργότερα ὅμως ὑπακούει σὲ θεία ἀποκάλυψη καὶ δέχεται νὰ γίνει ᾿Επίσκοπος Νινευΐ, ἀλλὰ γιὰ πολὺ λίγο. Τὴν ἴδια ἡμέρα ποὺ χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος, ἦλθαν στὸ ἐπισκοπεῖο δύο ἄνθρωποι, γιὰ νὰ λύσουν μία διαφορὰ μεταξύ τους. ῞Οταν ὁ ῞Αγιος ἔθεσε σὰν βάση γιὰ τὴν λύση τῶν προβλημάτων τους τὸ Εὐαγγέλιο, ὁ ἕνας ἐξ αὐτῶν ἀρνήθηκε. Τότε σκέφθηκε ὁ ῞Αγιος: «῍Αν αὐτοὶ ἐδῶ δὲν ὑπακούουν στὰ εὐαγγελικὰ προστάγματα τοῦ Κυρίου, τότε τί ἦλθα ἐγὼ νὰ κάμω ἐδῶ;». Κι ἀμέσως ἐγκατέλειψε τὸν ἐπισκοπικὸ θρόνο καὶ γύρισε στὴν ἀγαπημένη του ἔρημο, ὅπου ἔζησε μέχρι τὸ θάνατό του ἀσκητικῶς ἀγωνιζόμενος.

῞Ομως, ἂν ὁ λεπτομερὴς Βίος του δὲν εἶναι γνωστός, ὁ ῞Αγιος εἶναι πασίγνωστος ἀπὸ τοὺς ᾿Ασκητικοὺς Λόγους του. Τὸν Ηʹ ἢ τὸ ἀργότερο στὶς ἀρχὲς τοῦ Θʹ αἰῶνος, δύο Μοναχοὶ τῆς Μονῆς τοῦ ῾Αγίου Σάββα τῆς Παλαιστίνης, ὁ ᾿Αβράμιος καὶ ὁ Πατρίκιος ἀνακαλύπτουν τὸν οὐράνιο αὐτὸ θησαυρὸ τῶν Λόγων τοῦ ῾Αγίου, τοὺς ὁποίους μετέφρασαν ἀπὸ τὰ συριακὰ στὴν ἀρχαία ἑλληνική.

῾Ο θησαυρὸς αὐτὸς διαδόθηκε παντοῦ διὰ μεταφράσεων στὴν ἀραβική, τὴν αἰθιοπικὴ καὶ ἄλλες γλῶσσες. ᾿Αργότερα μεταφράστηκαν στὰ σλαβωνικὰ καὶ τὰ λατινικά. Στὰ 1770 ὁ Νικηφόρος Θεοτόκης, λαμβάνοντας ὑπ᾿ ὄψιν του δύο παλαιότατα χειρόγραφα, ἐξέδωσε στὴν Λειψία τοὺς ὀγδόντα ἕξι (ΠϚʹ) Λόγους καὶ τὶς τέσσερις ᾿Επιστολὲς τοῦ ῾Αγίου ᾿Ισαάκ. ῎Ετσι, τὰ ἔργα τοῦ ῾Αγίου ᾿Ισαὰκ γίνονται ἐντρύφημα, τροφὴ πνευματικὴ καὶ παρηγορία στοὺς ἡσυχαστές, τοὺς κοινοβιάτες καὶ ὅλους τοὺς πιστούς. ᾿Ανεδείχθη Οἰκουμενικὸς Διδάσκαλος τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. ᾿Ακόμη καὶ οἱ ἑτερόδοξοι, μὲ τὶς μεταφράσεις στὴ γλῶσσα τους, ἐθέλχθησαν ἀπὸ τὴν διδασκαλία του καὶ τὸν μελετοῦν μὲ δίψα.
Παρά αῦτα, μόνο τὰ τελευταῖα σχετικῶς χρόνια καθιερώνεται ἡ ἑορτὴ τῆς μνήμης του στὸν ἑλληνορθόδοξο χῶρο. Παλαιότερα, στὸ ῞Αγιο ῎Ορος τὸν τιμοῦσαν στὶς 28 ᾿Ιανουαρίου μαζὶ μὲ τὸν ῞Αγιο ᾿Εφραίμ, ἐνῷ τώρα τελευταῖα στὶς 28 Σεπτεμβρίου. ᾿Αλλὰ μήπως αὐτὴ ἡ καθυστέρηση τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς μνήμης του λυμαίνεται καθόλου τὴν ἁγιότητά του καὶ τὴν δόξα του; Μήπως ὁ ᾿Αββᾶς ᾿Ισαὰκ δὲν εἶναι ῞Αγιος;

Κατ᾿ ἀρχάς, πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι ὑπάρχουν πολλοὶ ῞Αγιοι, οἱ ὁποῖοι ἀναφερόμενοι ὡς ῞Αγιοι σὲ βιβλία Πατερικὰ δὲν ἔχουν καθιερωμένη μνήμη ἤ, ὅπως συμβαίνει μὲ τὸν ῞Αγιο ᾿Ισαὰκ τὸν Σύρο, καθιερώθηκε ἡ μνήμη τους τὰ τελευταῖα χρόνια. ῎Ετσι, ματαίως θὰ ἀναζητήσει κάποιος ἡμέρα μνήμης π.χ. τοῦ ῾Οσίου Θεογνώστου τῆς Φιλοκαλίας, ἐνῷ τῶν ῾Αγίου Διαδόχου Φωτικῆς, ῾Ησυχίου Πρεσβυτέρου, τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου τοῦ Καρπαθίου, τοῦ ῾Αγίου Νικολάου τοῦ Καβάσιλα καὶ τοῦ ῾Αγίου Συμεὼν Θεσσαλονίκης ἡ μνήμη καθιερώθηκε τὰ τελευταῖα χρόνια· παρὰ ταῦτα, ἡ ᾿Εκκλησία δέχεται ὡς αὐθεντικὸ ἐν Χριστῷ, δηλαδὴ ὡς ἁγιοπνευματικὸ τὸν Βίο τους, τὶς δὲ Διδαχές τους, ὡς ἀπόσταγμα τῆς ὑπ᾿ αὐτῶν ἐμπειρίας τῆς θεώσεως, τῆς ὑπ᾿ αὐτῶν «αἰσθήσεως ἐν Θεῷ», ὅπως γράφει ὁ ᾿Αββᾶς ᾿Ισαάκ.

῞Ολα αὐτὰ κατ᾿ ἐξοχὴν ἰσχύουν σὲ ὕψιστο βαθμὸ γιὰ τὸν ῞Αγιο ᾿Ισαάκ. ῞Ολοι οἱ μετὰ ἀπ᾿ αὐτὸν ᾿Ασκητικοὶ Πατέρες παραπέμπουν σ᾿ αὐτόν, ὡς ῞Αγιον ᾿Ισαάκ, ὡς ἔμπειρο Διδάσκαλο καὶ ἀγωνιστὴ στὸν πόλεμο κατὰ τοῦ διαβόλου καὶ τῶν παθῶν, ὡς πνευματικὴ λυδία λίθο, μὲ τὴν ὁποία δοκιμάζονται οἱ ἐμπειρίες τῶν ἀγωνιζομένων, ἂν εἶναι ἐκ τοῦ Θεοῦ ἢ ἐκ τοῦ διαβόλου. ῾Ο Εὐεργετινὸς εἶναι γεμάτος ἀπὸ ἀποσπάσματα τῶν Λόγων του. Σ᾿ αὐτὸν παραπέμπει 29 (!) φορὲς ὁ ῞Οσιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνὸς (Θʹ αἰ.) στὰ ἔργα του, ποὺ δημοσιεύονται στὴν Φιλοκαλία, ὁ ῞Οσιος Νικηφόρος ὁ Μονάζων, διδάσκαλος τοῦ ῾Αγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ὁ ῞Αγιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης, ὁ ὁποῖος συνιστᾶ στοὺς ῾Ησυχαστὲς τὴν μελέτη τῶν Λόγων του, τοποθετώντας αὐτὸν ἀνάμεσα στὸν ῞Αγιο ᾿Ιωάννη τῆς Κλίμακος καὶ τὸν ῞Αγιο Μάξιμο τὸν ῾Ομολογητή, οἱ ῞Αγιοι Κάλλιστος καὶ ᾿Ιγνάτιος οἱ Ξανθόπουλοι (26 παραπομπές). ᾿Απὸ τὸν ῞Αγιο Κάλλιστο τὸν Καταφυγιώτη ἀποκαλεῖται «ἡσυχίας ἄκρος ὑφηγητής».

῾Ο ῞Αγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς γράφει: «...καρπὸν τῆς προσευχῆς ὁ ῞Αγιος ᾿Ισαὰκ προσηγόρευσε τὸν φωτισμόν· φησὶ γὰρ [ὁ ῞Αγιος ᾿Ισαάκ], ῾῾καθαρότης ἐστὶ νοός, ἐφ᾿ ᾗ διαυγάζει ἐν τῷ καιρῷ τῆς προσευχῆς τὸ φῶς τῆς ῾Αγίας Τριάδος· καὶ τότε ὁ νοῦς ὑπεράνω τῆς προσευχῆς γίνεται καὶ οὐ δεῖ καλεῖν ταύτην προσευχήν, ἀλλὰ τοκετὸν τῆς καθαρᾶς προσευχῆς, τῆς διὰ τοῦ Πνεύματος καταπεμπομένης᾿᾿ καὶ πάλιν ῾῾προσευχή ἐστι καθαρότης νοός, ἢτις μόνη ἐκ τοῦ φωτὸς τῆς ῾Αγίας Τριάδος μετ᾿ ἐκπλήξεως τέμνεται᾿᾿...», καὶ ὀνομάζει τὸν ῞Αγιο «ἐπόπτη καὶ συγγραφέα τῆς μυστικῆς ἐποπτείας».

Στὸν Βίο τοῦ ῾Οσίου Σάββα τοῦ Βατοπεδινοῦ, ὁ ῞Οσιος ᾿Ισαὰκ ἀναφέρεται ὑπὸ τοῦ βιογράφου του ῾Αγίου Φιλοθέου, ὡς «ὁ παθὼν ταῦτα καὶ μαθὼν [τὰ θεῖα] τὴν ἡσυχίαν τε καὶ θεωρίαν περιβόητος». Σ᾿ αὐτὸν παραπέμπει ὁ μεγάλος Ρῶσος ῾Ησυχαστὴς Νεῖλος Σόρσκυ, ὁ ῞Αγιος Νικόδημος ποὺ τὸν ἀποκαλεῖ «θεοφόρο φιλόσοφο», ὁ π. ᾿Ιουστῖνος Πόποβιτς[3], ποὺ τὸν ὀνομάζει «ἅγιο φιλόσοφο» καὶ «μεγάλο ἀσκητὴ» καὶ ὁ Γέροντας ῾Ιερώνυμος τῆς Αἰγίνης, ποὺ προτρέπει νὰ βγεῖ κανεὶς στὴ ζητιανιά, γιὰ νὰ ἀγοράσει τὸ βιβλίο του.

῾Ο Γέροντας Παΐσιος ἔλεγε: «῍Αν πήγαινε κανεὶς στὸ Ψυχιατρεῖο καὶ διάβαζε στοὺς ἀσθενεῖς τὸν ᾿Αββᾶ ᾿Ισαάκ, θὰ γίνονταν καλὰ ὅσοι πιστεύουν στὸν Θεό, γιατὶ θὰ γνώριζαν τὸ βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς».
Στὶς ἐπιστολές του ὁ Γέροντας γράφει: «Πολὺ βοηθᾶ ἡ μελέτη στὰ ᾿Ασκητικὰ τοῦ ᾿Αββᾶ ᾿Ισαάκ, διότι καὶ τὸ βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς δίνει νὰ καταλάβει κανεὶς καὶ κάθε εἴδους μικρὸ ἢ μεγάλο κόμπλεξ καὶ ἐὰν ἔχει ὁ ἄνθρωπος, ποὺ πιστεύει στὸ Θεό, τὸν βοηθάει γιὰ νὰ τὸ διώξη».

Στὸ Βίο τέλος τοῦ Γέροντος διαβάζουμε: «Στὸ βιβλίο [τῶν ᾿Ασκητικῶν τοῦ ῾Αγίου ᾿Ισαάκ], ποὺ διάβαζε κάτω ἀπὸ τὴν εἰκόνα τοῦ ῾Αγίου, ποὺ κρατᾶ στὸ χέρι του ἕνα φτερὸ καὶ γράφει, σημείωσε: ῾῾᾿Αββᾶ μου, δός μου τὴν πέννα σου νὰ ὑπογραμμίσω ὁλόκληρο τὸ βιβλίο σου᾿᾿...».

῾Ο Γέρων Πορφύριος ἔλεγε: «Στενοχωριέται ὁ ᾿Αββᾶς ᾿Ισαάκ, ποὺ ἀναγκάζεται νὰ πεῖ τὰ μυστήρια καὶ τὰ βαθιὰ βιώματα τῆς καρδιᾶς του, ὁρμώμενος ἀπὸ ἀγάπη καὶ μόνο. Νὰ πῶς τὸ λέει: ῾῾῎Εγινα μωρός· δὲν ὑποφέρω νὰ φυλάξω τὸ μυστήριον ἐν σιωπῇ, ἀλλὰ γίνομαι ἀνόητος διὰ τὴν ὠφέλειαν τῶν ἀδελφῶν...᾿᾿. Κι ἐγὼ ὁ καημένος ἀπ᾿ τὴν ἀγάπη μου σᾶς λέω μερικὰ ἀπ᾿ ὅσα μοῦ ἀποκαλύπτει ὁ Θεός».

᾿Απὸ ὅλες αὐτὲς τὶς μαρτυρίες τῶν ῾Αγίων Πατέρων καὶ συγχρόνων Γερόντων γίνεται ἐμφανὴς ἡ καθολικὴ ἀποδοχὴ τῆς ἁγιότητος τοῦ ᾿Αββᾶ ᾿Ισαὰκ καὶ τῶν ἁγίων συγγραμμάτων του, ἡ ὀρθοδοξία του καὶ ἡ γνησιότητα τῶν ἁγιοπνευματικῶν ἐμπειριῶν του.

Βʹ. ᾿Ασεβεῖς φλυαρίες περὶ τοῦ προσώπου τοῦ ᾿Αββᾶ ᾿Ισαὰκ

Ἐρχόμαστε τώρα στὸ βιβλίο τοῦ ἐπισκόπου ῾Ιλαρίωνος ᾿Αλφέγιεφ.῾Ο συγγραφέας, ἀλλὰ καὶ ὁ προλογίζων ἐπίσκοπος Διοκλείας Κάλλιστος Ware ἀποδέχονται ὅλες τὶς δυτικὲς «ἐπιστημονικὲς» προκαταλήψεις α) περὶ τοῦ προσώπου τοῦ ῾Αγίου ᾿Ισαὰκ καὶ β) περὶ τοῦ συγγραφικοῦ του ἔργου.

῎Ετσι, δρώντας εἰκονοκλαστικά, καταστρέφουν τὴν ἁγία εἰκόνα τοῦ ῾Οσίου ᾿Ισαὰκ καὶ στὴν θέση της βάζουν ἕνα αἱρετικὸ πρόσωπο, τὸν ὁποῖο ἀπὸ ἐδῶ καὶ στὸ ἑξῆς ὀνομάζουμε ψευδο-Ισαάκ. «᾿Απὸ τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ Wensinck», γράφει στὸν πρόλογο ὁ ἐπίσκοπος Κάλλιστος, «καὶ ἀπὸ ἄλλες ἐργασίες ἔμαθα ποιός ἦταν ὁ ᾿Ισαάκ... ᾿Ανακάλυψα πὼς ἀνῆκε στὴν ᾿Εκκλησία τῆς ᾿Ανατολῆς, σ᾿ αὐτὴν ποὺ ἀποκαλεῖται συνήθως ῾῾Νεστοριανή᾿᾿. Κι ἔτσι ἔφθασα σιγὰ σιγὰ στὸ σημεῖο νὰ συνειδητοποιήσω, πὼς τοῦτο δὲν σήμαινε πὼς ὁ ἴδιος ὁ ᾿Ισαὰκ ἢ ἡ ἐκκλησιαστικὴ κοινότητα στὴν ὁποία ἀνῆκε, θὰ μποροῦσαν ἄκριτα νὰ καταδικαστοῦν ὡς αἱρετικοί».

᾿Απὸ τὰ γραφόμενα τοῦ ἐπισκόπου Καλλίστου, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ὅλο τὸ βιβλίο τοῦ ἐπισκόπου ῾Ιλαρίωνος, γίνεται ἀμέσως κατανοητό, ὅτι ἔχει διαγραφεῖ ἀπὸ τὴν συνείδησή τους ἡ ᾿Εκκλησιαστικὴ Παράδοση περὶ τοῦ Βίου τοῦ ῾Αγίου ᾿Ισαάκ, ἐφόσον «ἔμαθαν» ἀμφότεροι ἀπὸ τὸν Wensinck καὶ ἀπὸ ἄλλες ἐργασίες, ὅτι ὁ ᾿Αββᾶς ᾿Ισαὰκ εἶναι Νεστοριανός!

Οἱ δυτικοὶ ἐρευνητὲς μελέτησαν τὸ νεστοριανὸ «Βιβλίο τῆς ἁγνότητος», ὅπου γίνεται λόγος γιὰ κάποιον ᾿Ισαάκ, ποὺ γεννήθηκε στὸ Beit Qatraye, στὸ Κατὰρ τῆς ᾿Αραβίας στὴν δυτικὴ ἀκτὴ τοῦ Περσικοῦ Κόλπου καὶ χειροτονήθηκε ἀπὸ τὸν νεστοριανὸ Givargis, περίπου τὸ 660, ἐπίσκοπος Νινευΐ. Μετὰ πέντε μῆνες παραιτήθηκε γιὰ ἄγνωστο λόγο καὶ ἀσκήτεψε στὸ ὄρος Matout. Μετὰ πῆγε στὴν Μονὴ Shabur, ὅπου πέθανε τυφλὸς ἀπὸ τὸ πολὺ διάβασμα. ῎Εγραψε καὶ κάποια βιβλία γιὰ τὴν ἀναχωρητικὴ ζωή.

Μετὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴν... φοβερὴ «ἀνακάλυψη», οἱ ἐρευνητὲς κατέληξαν ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ ᾿Αββᾶς ᾿Ισαὰκ ποὺ γνωρίζουμε! Μὲ πολὺ μεγάλη εὐκολία ὁ ᾿Αλφέγιεφ περιφρονεῖ ὅλα τὰ ὑπάρχοντα στοιχεῖα τοῦ ὀρθοδόξου Βίου του: α) τὸν τόπο καταγωγῆς, ποὺ εἶναι ἡ Νινευῒ ἢ ἡ ῎Εδεσσα τῆς Μεσοποταμίας καὶ ὄχι τὸ Κατάρ, β) τὸν χρόνο γεννήσεως, ὁ ὁποῖος ὑπολογίζεται νὰ εἶναι 100 χρόνια ἐνωρίτερα, γ) τὴν διήγηση γιὰ τὴν αἰτία παραιτήσεώς του, τὴν ὁποία ἀποκαλεῖ «θρῦλο» καὶ τὴν ἄμεση ἀναχώρησή του καὶ ὄχι μετὰ πέντε μῆνες, δ) τὸν τόπο τῆς ἀσκήσεώς του σὲ σκήτη καὶ ὄχι στὸ Μοναστήρι Σαμπούρ· πλάθει μύθους γιὰ τοὺς λόγους χειροτονίας καὶ παραιτήσεως ἀπὸ τὸ ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα.
῾Ο νεστοριανὸς ἱστορικὸς (;) εἶναι, γιὰ τὸν ᾿Αλφέγιεφ, πλήρως ἀξιόπιστος, ἐνῷ οἱ πληροφορίες τῶν ᾿Ορθοδόξων παραθεωροῦνται τελείως. Πάντως, ἀπὸ τὴν σύγκριση τῶν δύο Βίων, γίνεται φανερὸ ὅτι συμβαίνει ἕνα ἀπὸ τὰ δύο: ἢ ὁ ὑπὸ τῆς νεστοριανῆς ἱστορικῆς πηγῆς ἀναφερόμενος ᾿Ισαὰκ εἶναι ἄλλο πρόσωπο, διάφορο τοῦ ῾Οσίου, ἢ οἱ πληροφορίες τοῦ ἱστορικοῦ (;), ποὺ γράφει δύο αἰῶνες μετὰ τὴν ἑλληνικὴ μετάφραση τοῦ Βίου, εἶναι συγκεχυμένες ἢ παραποιημένες.

Τὸ γεγονός, ὅτι στὴν περιοχὴ τῆς Συρίας - Μεσοποταμίας - Περσίας ἦταν διαδεδομένος ὁ Νεστοριανισμός, δὲν σημαίνει πὼς ἐκεῖ δὲν ὑπῆρχαν ᾿Ορθόδοξοι καὶ πὼς ὁ ᾿Αββᾶς ᾿Ισαὰκ ᾿Επίσκοπος Νινευῒ ταυτίζεται μὲ τὸν ἀναφερόμενο ἀπὸ τοὺς Νεστοριανοὺς ᾿Ισαὰκ καὶ ὅτι δὲν εἶναι ᾿Ορθόδοξος. Βέβαια, ἀπὸ παλαιὰ δημιουργοῦνταν προβλήματα ταυτίσεως ᾿Ορθοδόξων Πατέρων μὲ αἱρετικούς.

῾Ο ῞Αγιος Νικόδημος ὁ ῾Αγιορείτης γράφει γιὰ τὸν ῞Αγιο Βαρσανούφιο κυρίως, ἀλλὰ καὶ γιὰ ἄλλους ῾Αγίους, ποὺ κάποιοι τοὺς ταύτιζαν μὲ ὁμωνύμους τους αἱρετικούς: «...δύο ἐστάθησαν Βαρσανούφιοι, ἕνας ὁ παρὼν ῞Αγιος καὶ ὀρθοδοξότατος πατήρ, καὶ ἄλλος αἱρετικός, ἐκ τῆς αἱρέσεως τῶν μονοφυσιτῶν. ῞Οτι δὲ ὁ θεῖος οὗτος Βαρσανούφιος... ἦτον ὀρθοδοξότατος καὶ ἐδέχετο αὐτὸν ἡ τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησία ὡς ῞Αγιον, ἐβεβαίωσε καὶ ὁ ῞Αγιος Πατριάρχης Ταράσιος... Βεβαιοῖ δὲ καὶ ὁ... Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἐν τῇ αὐτοῦ Διαθήκη [γράφων]· Προσέτι... ἀποδέχομαι... καὶ πάντων τῶν θεσπεσίων Πατέρων, Διδασκάλων τε καὶ ᾿Ασκητῶν τοὺς βίους τε καὶ τὰ συγγράμματα. Τοῦτο δὲ λέγω διὰ τὸν φρενοβλαβῆ Πάμφιλον, τὸν ἀπὸ ᾿Ανατολῆς φοιτήσαντα καὶ τούς δε τοὺς ῾Οσίους διαβαλόντα· λέγω δή, Μᾶρκον, ῾Ησαΐαν, Βαρσανούφιον, Δωρόθεόν τε καὶ ῾Ησύχιον». ῎Ετσι, τὸ κριτήριο ᾿Ορθοδοξίας τῶν ῾Αγίων εἶναι ἡ μαρτυρία τῶν μετ᾿ αὐτοὺς ῾Αγίων Πατέρων. Σήμερα πιθανὸν πολλοὶ ἐρευνητὲς θὰ ταύτιζαν τοὺς δύο Βαρσανουφίους, ἀκολουθώντας τὸν «φρενοβλαβῆ» Πάμφιλο.

῎Εχουμε καὶ ἕνα ἀρκετὰ πρόσφατο παράδειγμα. ῾Ο γνωστὸς ὀρθόδοξος θεολόγος John Meyendorff  ἐπέμενε νὰ χαρακτηρίζει τὸν ῞Αγιο Σάββα τὸν Βατοπεδινὸ ἀντι-Ησυχαστὴ καὶ ἀντι-Παλαμίτη, ταυτίζοντας αὐτὸν ἐσφαλμένα μὲ κάποιον ἀντι-Ησυχαστὴ ὀνόματι Σάββα Λογαρᾶ, μέχρις ὅτου σὲ χειρόγραφο τῆς ῾Ιερᾶς Μονῆς Μεγίστης Λαύρας ἀποκαλύφθηκε ἀπὸ τὸν καθηγητὴ Δ. Τσάμη ὅτι τὸ ἐπώνυμο τοῦ ῾Αγίου ἦταν Τζῖσκος! Στ᾿ ἀλήθεια, χρειαζόταν ἄραγε αὐτὴ ἡ ἐπιστημονικὴ μαρτυρία, γιὰ νὰ πεισθοῦμε περὶ τῆς ἁγιότητος τοῦ ῾Οσίου Σάββα τοῦ Βατοπεδινοῦ, ὅταν ἔχουμε τὴν κατὰ Χριστὸν ἐπιστήμη, δηλαδὴ τὸ θαυμαστὸ Βίο του καὶ τὴν μαρτυρία τοῦ ῾Αγίου Φιλοθέου;

Γʹ. Τὰ κακόδοξα κείμενα τοῦ ψεύτικου Ἰσαάκ (ψευδο-᾿Ισαὰκ)

Μετά τήν ψευδο-ανακάλυψη, ὅτι ὁ ῞Αγιος ᾿Ισαὰκ ἦταν Νεστοριανός, ἀκολούθησε καὶ ἄλλη «ἀνακάλυψη». Κάποιος Dr. Sebastian Brock ἀνακάλυψε τὸ 1983 σὲ βιβλιοθήκη τῆς ᾿Οξφόρδης ἕνα χειρόγραφο τοῦ Ιʹ ἢ ΙΑʹ αἰ., ποὺ περιεῖχε στὴν Συριακὴ γλῶσσα μιὰ συλλογὴ ᾿Ασκητικῶν Λόγων (ΜΑʹ Κεφάλαια) στὸ ὄνομα ᾿Ισαὰκ τῆς Νινευΐ. Τοὺς περισσότερους Λόγους ἐξέδωσε ὁ Brock σὲ ἀγγλικὴ μετάφραση τὸ 1995. ῾Υποτίθεται ὅτι αὐτὰ εἶναι κείμενα γνήσια τοῦ ᾿Αββᾶ ᾿Ισαάκ. ῞Ομως, ὅπως ὁμολογεῖ ὁ ᾿Αλφέγιεφ, αὐτὴ ἡ συλλογὴ «δὲν μεταφράσθηκε στὴν ῾Ελληνικὴ καὶ δὲν γνώρισε τὴ διάδοση τῆς πρώτης». Γιατί ἄραγε; ῾Υπῆρχε λόγος;

Μάλιστα, ὑπάρχουν δύο λόγοι σοβαρότατοι.

α) Διότι, κατὰ τὴν ᾿Ορθόδοξη Παράδοση, τὰ κείμενα αὐτὰ δὲν ἀνήκουν στὸν ῞Οσιο ᾿Ισαάκ. Πουθενὰ ἀπὸ ὀρθοδόξου πλευρᾶς δὲν γίνεται μνεία γιὰ τὰ κείμενα αὐτά. ῍Αν κάποιος περιφρονήσει τὴν ἀξία, ποὺ ἔχει ἡ σιωπὴ τῶν ᾿Ορθοδόξων γιὰ τὰ κείμενα αὐτά, πέφτει ἀμέσως στὴν δίνη τῆς δυτικῆς «ἐπιστημονικῆς» συγχύσεως. Νὰ μία μικρὴ γεύση της: Πολλοὶ δυτικοὶ μελετητὲς παρατηροῦν ὅτι τὴν περίοδο αὐτὴ στὴν περιοχὴ Συρίας - Μεσοποταμίας ὑπάρχουν πολλοὶ συγγραφεῖς μὲ τὸ ὄνομα ᾿Ισαάκ, ὅπως εἶναι ὁ ᾿Ισαὰκ ᾿Αντιοχείας, οἱ μονοφυσίτες ᾿Ισαὰκ τῆς ᾿Αμίδας καὶ ᾿Ισαὰκ ᾿Εδέσσης καὶ κάποιος ᾿Ορθόδοξος ᾿Ισαὰκ ἀπὸ τὴν ῎Εδεσσα, ὁ ὁποῖος κατ᾿ ἄλλους εἶναι Νεστοριανός. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ δημιουργεῖ στοὺς ἐρευνητὲς ἀμφιβολίες ὡς πρὸς τὴν πατρότητα τῶν κειμένων, ποὺ φέρουν τὸ ὄνομα τοῦ ᾿Ισαὰκ τῆς Νινευΐ.

᾿Αλλὰ καὶ ὁ ᾿Αλφέγιεφ διατελεῖ ἐν συγχύσει, προσπαθώντας νὰ ξεκαθαρίσει τὰ κείμενα. ᾿Ιδοὺ τὶ γράφει: «῾Ο Bedjan δίνει μερικὰ ἀποσπάσματα..., ἀλλὰ αὐτὰ τὰ κείμενα ἀνήκουν στὴν πραγματικότητα στὸν Dadisho ἀπὸ τὸ Κατάρ... ἐπίσης ἀναφέρει τὴν Βίβλο τῆς Χάριτος, ποὺ ἀποδίδεται στὸν ᾿Ισαάκ. ῾Ο D. Miller ὑποστηρίζει πὼς... ἀνήκει στὴν πέννα τοῦ Συμεὼν dTaibutheh». ᾿Ακόμα καὶ ἀπὸ τὰ γνήσια κείμενα τοῦ ῾Αγίου ὁρισμένα τὰ ἀποδίδει ὁ ᾿Αλφέγιεφ σὲ αἱρετικούς. Πλήρης καὶ καθολικὴ σύγχυση!

Γιὰ μᾶς τοὺς ᾿Ορθοδόξους, βέβαια, οἱ ὁποῖοι ἐμπιστευόμαστε τὴν Παράδοση, τὰ πράγματα εἶναι ἁπλᾶ: δὲν δεχόμεθα, δὲν παραλαμβάνουμε «ἀλλαχόθεν», δηλαδὴ ὑπὸ τῶν κλεπτῶν καὶ ληστῶν τῆς σωτηρίας μας αἱρετικῶν ὅ,τι δὲν μᾶς παραδίδει ἡ ῾Αγία ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία διὰ τῶν ῾Αγίων Πατέρων.

Παρὰ ταῦτα, ἄς δοῦμε καὶ τὸν δεύτερο, οὐσιαστικὸ λόγο ἀπορρίψεως τῶν κειμένων αὐτῶν.

β) Διότι σὲ πολλὰ σημεῖα τὰ κείμενα αὐτὰ γέμουν κακοδοξιῶν καὶ παραπέμπουν σὲ αἱρετικούς:

(1) ᾿Απὸ τὰ κείμενα, ἀποσπάσματα τῶν ὁποίων παραθέτει ὁ ᾿Αλφέγιεφ, γίνεται φανερὸ ὅτι ὁ συγγραφεὺς ψευδο-᾿Ισαὰκ εἶναι Νεστοριανός. ᾿Ιδοὺ ἀποσπάσματα:

Ι) «Δοξάζω τὴ θεία Σου Φύση Κύριε, ἐπειδὴ ἔκανες τὴφύση μου... τόπο ὅπου μπορεῖς νὰ κατοικήσεις καὶ ναὸ ἅγιο γιὰ τὴ Θεότητά Σου, δηλαδὴ γιὰ ᾿Εκεῖνον, ποὺ κρατᾶ τὰ σκῆπτρα τῆς Βασιλείας σου... τὸ ἔνδοξο σκήνωμα τῆς αἰώνιας ῞Υπαρξής Σου... τὸν ᾿Ιησοῦ Χριστό...» ᾿Εδῶ βλέπουμε νὰ διαχωρίζεται ἡ Θεία φύση ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη· ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστὸς εἶναι ἕνας ἄνθρωπος, ποὺ εἶναι ἁπλῶς «ναὸς» καὶ «ἔνδοξο σκήνωμα τῆς Θεότητος». Πρόκειται γιὰ τὴν νεστοριανὴ πλάνη.

ΙΙ) «Δὲν διστάζουμε νὰ ἀποκαλοῦμε τὴν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Κυρίου μας -καὶ εἶναι ὄντως ἀληθινὸς ἄνθρωπος- «Θεὸ» καὶ «Δημιουργὸ» καὶ «Κύριο»... Εἶπε ἀκόμα καὶ στοὺς ᾿Αγγέλους νὰ τὸν λατρεύουν... Παραχώρησε σ᾿ Αὐτὸν νὰ λατρεύεται ἀδιάκριτα μαζὶ μὲ ᾿Εκεῖνον, μὲ μιὰ ἑνιαία πράξη λατρείας γιὰ τὸν ῎Ανθρωπο, ποὺ ἔγινε Κύριος καὶ γιὰ τὴ Θεότητα ἐξίσου.» Κι ἐδῶ βλέπουμε δύο χωριστὰ πρόσωπα: «᾿Εκεῖνον» καὶ «Αὐτὸν» [ἄλλον καὶ ἄλλον], τὸν «῎Ανθρωπο» μὲ κεφαλαῖο Α καὶ τὴν «Θεότητα», στοὺς ὁποίους ἀπονέμεται ἡ ἴδια τιμή! Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, ὁ ἱερὸς Δαμασκηνὸς ἀποκαλοῦσε τὸν Νεστόριο «ὀλεθριώτατον ἀνθρωπολάτρην», ἀφοῦ θεωρώντας τὸν Χριστὸ ἄνθρωπο, ἔστω καὶ μὲ κεφαλαῖο Α, τὸν λατρεύει ὡς Θεό.

(2) Τὰ κείμενα παραπέμπουν σὲ αἱρεσιάρχες καὶ τοὺς ἐπαινοῦν. Γιὰ νὰ γίνουμε ἀντιληπτοί, κρίνουμε ἀπαραίτητο νὰ ποῦμε περισσότερα γιὰ τὸν Νεστόριο καὶ τοὺς ὁμόφρονές του. ῾Ο Νεστόριος, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (†450/1), πίστευε ὅτι στὸν Χριστὸ ὑπάρχουν ὄχι μόνον δύο φύσεις, ἀλλὰ καὶ δύο πρόσωπα. Δὲν μποροῦσε μὲ τὴν ἐπηρμένη λογική του νὰ δεχθεῖ τὴν ἑνότητα τῶν δύο φύσεων στὸ [ἕνα] Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, τὴν πρόσληψη τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως εἰς τὴν ῾Υπόστασιν τοῦ Θεοῦ Λόγου, ποὺ εἶναι καὶ ἡ προϋπόθεση τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Γι᾿ αὐτὴ κυρίως τὴν πλάνη καὶ ἀναθεματίσθηκε ὡς αἱρετικὸς ἀπὸ τὴν Γʹ ἐν ᾿Εφέσῳ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο (431).

᾿Αλλὰ ἡ πλάνη αὐτὴ εἶχε ξεκινήσει ἀπὸ τὸν διδάσκαλο τοῦ Νεστορίου, τὸν Θεόδωρο ἐπίσκοπο Μοψουεστίας (392-428) καὶ ἀπὸ τὸν Διόδωρο Ταρσοῦ (†392), διδάσκαλο τοῦ Θεοδώρου. ῾Ο Θεόδωρος ὁμιλεῖ γιὰ «συνάφειαν», δηλαδὴ ἕνωσιν δύο ἐντελῶς χωριστῶν ὄντων «κατὰ ἐπαφήν»· πίστευε ἐπίσης, ὅτι «πρὸ τῆς ᾿Αναστάσεως ὁ Χριστὸς ἠδύνατο νὰ ἁμαρτήση καὶ νὰ αἰχμαλωτισθῆ ἀπὸ ρυπαροὺς λογισμούς». Γιὰ τὶς πλάνες του, μετὰ θάνατον, καταδικάσθηκε ἀπὸ τὴν Εʹ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο (553 μ.Χ.). Διαβάζουμε στὰ Πρακτικά: «῞Οταν, λοιπόν, ἐφέραμεν εἰς τὸ μέσον τὰς κατεσπαρμένας εἰς τὰ βιβλία του [τοῦ Θεοδώρου] βλασφημίας, ἐθαυμάσαμεν εἰς αὐτὰς τὴν μακροθυμίαν τοῦ Θεοῦ πῶς δὲν ἐκάη αὐτοστιγμεὶ ἀπὸ τὸ θεῖον πῦρ ἡ γλῶσσα του καὶ ὁ νοῦς του, ποὺ ἐξήμεσαν τοιαῦτα πράγματα... Οὔτε οἱ δαίμονες δὲν ἐτόλμησαν νὰ εἴπουν ποτὲ τοιαῦτα πράγματα ἐναντίον Σου! » (᾿Απὸ τὸ βιβλίο τοῦ Σεβ. μητροπολίτου Νικοπόλεως κ. Μελετίου: «῾Η Πέμπτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος»).

῾Ο ῞Αγιος Κύριλλος ᾿Αλεξανδρείας γράφει γιὰ τὸν Θεόδωρο καὶ τὸν Διόδωρο σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν βασιλέα Θεοδόσιο: «῾Υπῆρξε ἕνας Θεόδωρος καὶ πρὸ αὐτοῦ ἕνας Διόδωρος... Αὐτοὶ ὑπῆρξαν οἱ πατέρες τῆς ἀσεβείας τοῦ Νεστορίου. Καθ᾿ ὅσον εἰς τὰ βιβλία ποὺ συνέθεσαν βλασφημοῦν ὑπέρογκα κατὰ τοῦ πάντων ἡμῶν Σωτῆρος Χριστοῦ». Καὶ ὅμως, αὐτοὶ οἱ αἱρεσιάρχες στὰ κείμενα τοῦ ψευδο-᾿Ισαὰκ ἀναφέρονται ὡς οἱ μεγαλύτεροι διδάσκαλοι: «῞Οποιος θέλει μπορεῖ νὰ στραφεῖ στὰ γραπτὰ τοῦ Εὐλογημένου ῾Ερμηνευτή», γράφει περὶ τοῦ Θεοδώρου Μοψουεστίας ὁ ψευδο᾿Ισαάκ, «σὲ ἕναν ἄνθρωπο...», ποὺ «τοῦ παραδόθηκαν μὲ ἐμπιστοσύνη τὰ κρυμμένα μυστήρια τῆς ῾Αγίας Γραφῆς... Τὸν δεχόμαστε, μᾶλλον, σὰν ἕναν ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους, καὶ ὅποιος ἀντιτάσσεται στοὺς λόγους του... τὸν θεωροῦμε ξένο πρὸς τὴν κοινότητα τῆς ᾿Εκκλησίας». Τὸν Διόδωρο Ταρσοῦ ἀποκαλεῖ «μεγάλο διδάσκαλο τῆς ᾿Εκκλησίας» καὶ «ἱερὸ Διόδωρο», ἐνῶ καὶ οἱ δύο, Θεόδωρος καὶ Διόδωρος, ἀποκαλοῦνται στύλοι τῆς ᾿Εκκλησίας!

(3) Τὰ κείμενα ἐνστερνίζονται τὴν ὠριγενιστικὴ πλάνη τῆς ἀποκαταστάσεως τῶν πάντων. ῾Ο Θεόδωρος Μοψουεστίας καὶ ὁ Διόδωρος, ἀντίθετα ἀπὸ τὴν εὐαγγελικὴ διδασκαλία, δέχονταν τὶς ἰδέες τοῦ ᾿Ωριγένους (185253/4) περὶ ἀποκαταστάσεως τῶν πάντων, δηλαδὴ τὴν κακοδοξία περὶ τοῦ τέλους τῆς κολάσεως καὶ τῆς εἰσόδου ὅλων στὸν Παράδεισο. ῾Ο ψευδο-᾿Ισαὰκ σ᾿ αὐτοὺς παραπέμπει, γιὰ νὰ θεμελιώσει τὴν κακοδοξία περὶ τοῦ τέλους τῆς Γεέννης. Παραπέμπει στὸν Θεόδωρο, ὁ ὁποῖος γράφει: «...Ποτὲ δὲν θὰ ἔλεγε ὁ Χριστός... ῾῾δαρήσεται πολλὰς᾿᾿ καὶ ῾῾δαρήσεται ὀλίγας᾿᾿, ἂν οἱ ποινές, ποὺ ἀναλογοῦν στὶς ἁμαρτίες μας δὲν ἦταν νὰ λάβουν κάποτε τέλος». Παραπέμπει καὶ στὸν Διόδωρο, ὁ ὁποῖος λέει: «οἱ ραβδισμοί, ποὺ περιμένουν τοὺς κακοὺς δὲν εἶναι αἰώνιοι... μπορεῖ νὰ βασανίζονται ὅπως τοὺς ἀξίζει, γιὰ ἕνα σύντομο μόνο διάστημα... ὅμως, κατόπιν τοὺς περιμένει ἡ εὐτυχία τῆς ἀθανασίας, ποὺ εἶναι παντοτινή».

Μὲ βάση αὐτὲς τὶς αἱρετικὲς διδασκαλίες, ὁ ψευδο-᾿Ισαὰκ κάνει ἕνα ἅλμα βαθύτερο στὴν πλάνη: «Εἶναι ξεκάθαρο πὼς ὁ Θεὸς δὲν ἐγκαταλείπει τοὺς πεπτωκότες, καὶ πὼς δὲν θὰ ἀφήσει τοὺς δαίμονες νὰ αραμείνουν στὴν δαιμονική τους κατάσταση, οὔτε τοὺς ἁμαρτωλοὺς στὶς ἁμαρτίες τους. ᾿Αντιθέτως θὰ τοὺς ὁδηγήσει σ᾿ αὐτὴ τὴν κατάσταση τῆς τέλειας ἀγάπης καὶ τῆς ἀπάθειας τοῦ νοῦ, τὴν ὁποία κατέχουν ἤδη οἱ ἅγιοι ἄγγελοι... ῎Ισως νὰ φθάσουν σὲ μιὰ τελειότητα ἀκόμη μεγαλύτερη καὶ ἀπὸ αὐτὴν τῆς παρούσας ὕπαρξης τῶν ἀγγέλων»! (᾿Ισαὰκ Σύρου, ᾿Ασκητικά, μετάφραση ἀπὸ τὰ Συριακά, ἐκδ. «Θεσβίτης», τ. Β3, σελ. 159-160). Οἱ δαίμονες νὰ γίνουν ἀνώτεροι ἀπὸ τοὺς ᾿Αγγέλους! ῾Ο ψευδο-᾿Ισαάκ, φαίνεται, βάλθηκε νὰ πραγματοποιήσει τὰ ἀρχέγονα ἀνόητα σχέδια τοῦ ᾿Εωσφόρου, θέτοντας αὐτὸν πάνω ἀπὸ ὅλους.

Δʹ. Ο ῞Αγιος ᾿Ισαὰκ γιὰ τὴν ἀγάπη, τὸν Παράδεισο καὶ τὴν κόλαση

Μέ ὂλα τοῦτα ἔγινε σαφές, ὅτι ὁ συγγραφέας αὐτῶν τῶν πλανῶν δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ τὸν ᾿Αββᾶ ᾿Ισαάκ, τὸν Διδάσκαλο τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας. Εἰδικὰ ὁ ᾿Αββᾶς ᾿Ισαάκ, στὰ θεόπνευστα κείμενά του σχετικὰ μὲ τὸ θέμα τῆς ἀγάπης, ὁμιλεῖ περὶ τῆς ἀγάπης τῶν ῾Αγίων πρὸς κάθε πλάσμα, ἀκόμα καὶ πρὸς τοὺς δαίμονες, ἀλλὰ δὲν ἀκυρώνει τὴν διδασκαλία τοῦ Κυρίου μας περὶ αἰωνίου ζωῆς καὶ αἰωνίου κολάσεως: «᾿Ηρωτήθη πάλιν... τί δὲ εἶναι καρδία ἐλεήμων; καὶ εἶπε. Καρδία ἐλεήμων εἶναι καῦσις ὑπὲρ πάσης τῆς κτίσεως, ἤγουν ὑπὲρ τῶν ἀνθρώπων, καὶ τῶν ὀρνέων, καὶ τῶν ζώων, καὶ τῶν δαιμόνων, καὶ ὑπὲρ παντὸς κτίσματος, ἐκ τῆς ἐνθυμήσεως καὶ τῆς θεωρίας τῶν ὁποίων ρέουσιν οἱ ὀφθαλμοὶ δάκρυα, καὶ ἐκ τῆς πολλῆς συμπαθείας καὶ ἐλεημοσύνης σμικρύνεται ἡ καρδία τοῦ ἐλεήμονος, καὶ δὲν δύναται νὰ ὑποφέρῃ ἢ νὰ ἴδῃ ἢ ν᾿ ἀκούσῃ βλάβην τινὰ ἢ λυπηρόν τι γινόμενον εἰς τὴν κτίσιν. Καὶ διὰ τοῦτο καὶ ὑπὲρ τῶν ἀλόγων ζώων, καὶ ὑπὲρ τῶν ἐχθρῶν τῆς ἀληθείας, καὶ ὑπὲρ τῶν βλαπτόντων αὐτόν, εὔχεται κατὰ πᾶσαν ὥραν μετὰ δακρύων προσφέρει (;), ὅπως φυλάξῃ αὐτοὺς ὁ Θεὸς καὶ ἐλεήσῃ αὐτούς· ἐπίσης εὔχεται καὶ ὑπὲρ τῶν ἑρπετῶν ὡς ἐκ τῆς πολλῆς αὐτοῦ ἐλεημοσύνης, ἢτις κινεῖται εἰς τὴν καρδίαν αὐτοῦ ἀμέτρως καθ᾿ ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ». (Μετάφραση Καλλινίκου Παντοκρατορινοῦ)

Παρὰ ταῦτα, ἡ ἀγάπη δὲν ἀναιρεῖ τὴν ἐλεύθερη ἐπιλογὴ τοῦ κολασμένου, τὴν ἐπιλογὴ τῆς ἀποστασίας ἀπὸ τὸ θέλημα καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. ῾Ο ψευδο-᾿Ισαάκ, ἀφώτιστος καὶ ἐσκοτισμένος, γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὴν πλάνη περὶ ἀποκαταστάσεως τῶν πάντων, γράφει: «Ποιός μπορεῖ νὰ πεῖ ἢ νὰ φανταστεῖ πὼς ἡ ἀγάπη τοῦ Κτίστου δὲν εἶναι ἀνώτερη τῆς Γεέννης;».

Τοῦ ἀπαντᾶ ὁ ῞Αγιος ᾿Ισαάκ: «῎Ατοπόν ἐστι λογίζεσθαί τινα, ὅτι οἱ ἁμαρτωλοὶ ἐν τῇ γεέννῃ στεροῦνται τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ», δηλαδὴ «εἶναι ἄτοπο νὰ σκεφθεῖ κάποιος ὅτι οἱ ἁμαρτωλοὶ στὴν γέεννα στεροῦνται τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ».
Δὲν ὑπάρχει «τόπος» ἀπ᾿ ὅπου ἀπουσιάζει ἡ αἰωνίως ἐνεργοῦσα ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. ῾Η κόλαση δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὴν διαρκῆ ἄρνηση τῆς προσφερομένης ἀγάπης.

῾Η ἀγάπη γιὰ μὲν τοὺς πιστοὺς γίνεται αἰώνια εὐφροσύνη, γιὰ δὲ τοὺς κολασμένους αἰώνια τιμωρία. ᾿Ιδοὺ πῶς τὰ γράφει αὐτὰ ὁ εὐλογημένος ῞Οσιος ᾿Ισαάκ: «᾿Εγὼ δὲ λέγω, ὅτι οἱ κολαζόμενοι εἰς τὴν γέενναν διὰ τῆς μάστιγος τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τιμωροῦνται. ῎Ω πόσον πικρὰ ὑπάρχει ἡ τιμωρία τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ! Τουτέστιν ἐκεῖνοι, οἵτινες αἰσθάνονται ὅτι ἔπταισαν εἰς τὴν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ, ἔχουσι τὴν μεγαλυτέραν κόλασιν, διότι ἡ λύπη, ἢτις πληγώνει τὴν καρδίαν διὰ τὴν ἁμαρτίαν τὴν γενομένην εἰς τὴν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ εἶναι δριμυτέρα πάσης ἄλλης κολάσεως. ῎Ατοπον εἶναι νὰ νομίζῃ τις, ὅτι οἱ ἁμαρτωλοὶ εἰς τὴν κόλασιν στεροῦνται τὴν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ· διότι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ... δίδεται κοινῶς εἰς πάντας, ἐνεργεῖ ὅμως διὰ τῆς δυνάμεως τῆς φύσεως αὐτῆς κατὰ δύο τρόπους, τοὺς μὲν ἁμαρτωλοὺς κολάζει, τοὺς δὲ δικαίους εὐφραίνει...».

᾿Αντιλαμβάνεται κανείς, ὅτι ἡ κόλαση δὲν εἶναι τιμωρία ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ συνέπεια τῶν ἐπιλογῶν τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ αὐτὸ σεβόμενος ὁ Θεός, χωρὶς νὰ παύσει ποτὲ τὴν προσφορὰ τῆς ἀπείρου ἀγάπης Του, δὲν παρεμβαίνει γιὰ νὰ καταργήσει τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου.

Εʹ. Δογματικὲς καὶ ἐκκλησιολογικὲς παρεκκλίσεις τοῦ ἐπισκόπου ᾿Αλφέγιεφ

Ὁ Επίσκοπος ᾿Αλφέγιεφ, ὁ συγγραφέας τοῦ βιβλίου: «῞Αγιος ᾿Ισαὰκ ὁ Σύρος. ῾Ο πνευματικός του κόσμος», δὲν νοιώθει τὴν ἀνάγκη νὰ δικαιολογήσει τὸν ψευδο-άγιο γιὰ τὶς πλάνες του· πιστεύει ὅτι ἡ ἔκδοση τῶν νεστοριανῶν κειμένων, τὰ ὁποῖα ψευδεπιγράφως ἀποδίδονται στὸν ῞Αγιό μας, «εἶναι αὐτή, ποὺ ἀντανακλᾶ τὸ ἀρχικὸ κείμενο τοῦ ᾿Ισαάκ».
῾Ο συγγραφέας δὲν ἔχει ἐπίσης πρόβλημα μὲ τὴν νεστοριανὴ «ἐκκλησία τῆς ᾿Ανατολῆς», ἡ ὁποία ἂν καὶ «συνέχισε νὰ μνημονεύει τὸν Θεόδωρο καὶ τὸν Διόδωρο»· ἂν καὶ «συμπεριέλαβε τὸ ὄνομα τοῦ Νεστορίου στὰ δίπτυχα...»· ἂν καὶ «ἀκολουθοῦσε τὴ θεολογικὴ καὶ χριστολογικὴ σκέψη, ποὺ βρισκόταν πιὸ κοντὰ σὲ αὐτὴν τοῦ Νεστορίου» δὲν εἶναι νεστοριανή!!! Μιλᾶμε πλέον γιὰ θεολογικὲς φαιδρότητες, ποὺ δὲν χρήζουν σχολίων!

᾿Αλλὰ οὔτε μὲ τὴν ἐκκλησία τῶν ᾿Ιακωβιτῶν ἔχει πρόβλημα ὁ συγγραφέας, ἡ ὁποία «ἀποκαλεῖται ἐπίσης ῾῾μονοφυσιτικὴ᾿᾿ ἀπὸ τοὺς θεολογικοὺς ἀντιπάλους της», ὅπως ἐξ ἄλλου καὶ ἡ «ἐκκλησία τῆς ᾿Ανατολῆς» εἶναι «νεστοριανή», «ὅπως ἰσχυρίζονταν οἱ ἐχθροί της»!!!

῞Ολες αὐτὲς εἶναι ἐκκλησίες. ῾Η διαφορὰ εἶναι ὅτι στὴν μιὰ περίπτωση (᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησία) ἔχουμε τὴν «ἑλληνόφωνη βυζαντινὴ παράδοση», στὴν ἄλλη (Νεστοριανοὶ) τὴν «ἀνατολικο-συριακὴ παράδοση» καὶ στὴν τρίτη (Μονοφυσῖτες) «δυτικο-συριακὴ παράδοση». ῎Ετσι ὁ ἐπίσκοπος ᾿Αλφέγιεφ:

• Δημιουργεῖ μιὰ σύγχυση καὶ ἐνσπείρει ἀμφιβολίες περὶ τῆς Μοναδικότητος καὶ τῆς ᾿Αληθείας τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας.

• ᾿Εμβάλλει ἀμφιβολίες περὶ τῆς ᾿Αληθείας, ποὺ ἐκφράζεται διὰτῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

• Βάζει, ὡς μὴ ὤφειλε, στὸ στόμα τοῦ ῾Αγίου βλάσφημες κακοδοξίες καὶ κλονίζει τὴν ἐμπιστοσύνη τῶν πιστῶν στὴν Διδασκαλία καὶ τὴν ῾Αγιότητά του.

• Καὶ τέλος, κατατάσσοντας τὸν ῞Αγιο ᾿Ισαὰκ στοὺς Νεστοριανούς, τὸν ἀδικεῖ, ἀκυρώνει τὴν ᾿Ορθοδοξία του καὶ διαστρέφει τὴν βασικὴ πίστη τῆς ᾿Εκκλησίας, ὅτι ῞Αγιος εἶναι μόνο ὁ θεωθεὶς καὶ ὅτι ἡ θέωση εἶναι τὸ τελειότερο δῶρο, ποὺ προσφέρεται μόνο μέσα στὴν κοινωνία τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας.

Σκοπός τοῦ ἐπισκόπου ᾿Αλφέγιεφ εἶναι νὰ προωθήσει τὴν οἰκουμενιστικὴ προοπτική, ἀφοῦ, ὅπως λέγει: «ὁ λόγος τοῦ ἁγίου ᾿Ισαάκ... διέσχισε τοὺς ὁμολογιακοὺς φραγμοὺς» καὶ «τὰ γραπτά του συνεχίζουν νὰ τραβοῦν τὴν προσοχὴ τῶν χριστιανῶν, ποὺ ἀνήκουν σὲ διάφορες παραδόσεις, ἀλλὰ μοιράζονται τὴν κοινὴ πίστη στὸ Χριστό, ποὺ μετέχουν στὴν ἀναζήτηση τῆς σωτηρίας».
Αὐτό, βέβαια, εἶναι ἡ μισὴ ἀλήθεια. ῎Οντως ἀναζητοῦν τὴν σωτηρία οἱ ἑτερόδοξοι, ἀλλὰ δὲν μοιράζονται τὴν σωτήρια πίστη τοῦ ῾Αγίου ᾿Ισαὰκ καὶ τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, στὴν ῾Οποία ἀνήκει. Δὲν θὰ ἔπρεπε ἄραγε ὁ τόσο καὶ πανταχοῦ ἀγαπώμενος ῞Αγιος ᾿Ισαὰκ νὰ ἀποτελέσει ἕνα δείκτη γιὰ τοὺς ἑτεροδόξους πρὸς τὴν ᾿Ορθοδοξία; μιὰ κλήση στὴν ᾿Ορθόδοξη Πίστη καὶ τὸ Βάπτισμα, καθὼς καὶ στὴν κατὰ Χριστὸν ᾿Ορθόδοξη ῎Ασκηση, ὡς θεμελιώδεις προϋποθέσεις κατανοήσεως τῶν Λόγων τοῦ ῾Αγίου καί, ἔστω ἀμυδρᾶς, ἐμπειρίας τῶν βιωμάτων του; Γράφει ὁ ᾿Αββᾶς ᾿Ισαάκ: «᾿Ιδοὺ γὰρ τὸ βάπτισμα δωρεὰν συγχωρεῖ, καὶ οὐ ζητεῖ ὅλως τι, ἀλλ᾿ ἢ πίστιν. ᾿Εν τῇ μετανοίᾳ δὲ τῶν ἁμαρτιῶν τῇ μετὰ τὸ βάπτισμα, οὐ δωρεάν, ἀλλὰ ζητεῖ κόπους καὶ θλίψεις, καὶ λύπας τῆς κατανύξεως, καὶ δάκρυα καὶ κλαυθμὸν καιροῦ πολλοῦ καὶ οὕτω συγχωρεῖ...».

Ϛʹ Περὶ τῆς γενομένης «ἀδικίας» στὸν ῞Αγιο ᾿Ισαὰκ τὸν Σύρο

Ἀφορμή γιὰ τὸ κείμενο αὐτὸ πήραμε ἀπὸ ὅσα γράφονται στὸν Βίο τοῦ Γέροντος Παϊσίου.῾Ο Γέροντας ἄκουσε κάποτε αὐτὲς τὶς συκοφαντίες περὶ δῆθεν νεστοριανισμοῦ γιὰ τὸν ῞Αγιο ᾿Ισαάκ. Λυπημένος πολὺ καὶ προσευχόμενος, ἔλαβε ἄνωθεν πληροφορία περὶ τῆς ᾿Ορθοδοξίας τοῦ ῾Αγίου· μετὰ ἀπ᾿ αὐτό, στὸ Μηναῖο τοῦ ᾿Ιανουαρίου στὶς 28, ποὺ ἑορτάζεται ὁ ῞Αγιος ᾿Εφραὶμ ὁ Σύρος, πρόσθεσε τὰ ἑξῆς: «...καὶ ᾿Ισαὰκ τοῦ μεγάλου ἡσυχαστοῦ καὶ πολὺ ἀδικημένου».

Πάντως, ἡ ἀδικία ποὺ γίνεται στὸν ῞Αγιο ᾿Ισαὰκ μὲ τὸ βιβλίο τοῦ ᾿Αλφέγιεφ καὶ ἄλλα παρεμφερῆ βιβλία καὶ δημοσιεύματα[1], στὴν οὐσία εἶναι ἀδικία ποὺ γίνεται τόσο σὲ κάποιους ᾿Ορθοδόξους, ποὺ βλέπουν τὸν ῞Αγιο μὲ καχυποψία καὶ στεροῦνται ἔτσι τὶς πρεσβεῖες του καὶ τὴν ὠφέλεια ἀπὸ τὴν αὐθεντική του Διδασκαλία, ὅσο καὶ στοὺς ἑτεροδόξους, ποὺ τὸν βλέπουν σὰν ἕνα σοφὸ χριστιανὸ διδάσκαλο, μὲ πολὺ καλὲς συμβουλὲς καὶ ὄχι ὡς τὸν θαυμαστὸ ᾿Ορθόδοξο, ᾿Εκκλησιαστικὸ Διδάσκαλο τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Εἰδεμή, ὅσον ἀφορᾶ στὸν ἴδιο τὸν ῞Αγιο..., Αὐτὸς δὲν στερεῖται καθόλου τὴν ἄκτιστη δόξα, μὲ τὴν ὁποία τὸν περιβάλλει ὁ Κύριος στὴν Βασιλεία Του.

Ζʹ. Μιά, ἴσως, χρήσιμη ἐπισήμανση

Εἶναι φρονοῦμε σαφές, ὅτι ἂν δὲν ἐμπιστευθοῦμε τὴν ἐμπειρία τῆς ᾿Εκκλησίας, ποὺ παραλαμβάνει ἐκ τῶν ῾Αγίων Πατέρων καὶ παραδίδει τὸν Βίο καὶ τὰ κείμενα τῶν ῾Αγίων, ὅπως ἐν προκειμένῳ τὸν Βίο καὶ τὰ ὑπέροχα κείμενα τοῦ ᾿Αββᾶ ᾿Ισαὰκ στὴν ἑλληνική τους μετάφραση, κείμενα ὀρθοδοξότατα, ἔμπλεα χάριτος καὶ παραμυθίας, πάντα θὰ τελοῦμε ἐν συγχύσει καὶ θὰ εἴμαστε ὡς «νήπιοι κλυδωνιζόμενοι καὶ περιφερόμενοι παντὶ ἀνέμῳ τῆς διδασκαλίας» (᾿Εφεσ. δʹ 14) τῶν ἀθέων καὶ ὀρθολογιστῶν φράγκων θεολόγων, οἱ ὁποῖοι ἄμοιροι τῆς θείας Χάριτος, διψοῦν καὶ ἐρευνοῦν χωρὶς ἀποτέλεσμα.

[1] Σημ.ἡμ.: Βλ. Λῆμμα: «᾿Ισαάκ· ᾿Επίσκοπος Νινευῆ», Θρησκευτικὴ καὶ ᾿Ηθικὴ ᾿Εγκυκλοπαιδεία (Θ. Η.Ε. ), τ. 6, στλ. 1005, ᾿Αθῆναι 1965· Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση (Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης), «᾿Αββᾶς ᾿Ισαὰκ ὁ Σύρος», περιοδ. «᾿Ορθόδοξος Μαρτυρία» Κύπρου, ἀριθ. 31/Μάϊος-Αὔγουστος 1990, σελ. 79-91· Παναγιώτου Κ. Χρήστου (Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλίκης), ῾Ελληνικὴ Πατρολογία, τ. Εʹ, σελ. 429-430, Θεσσαλονίκη 1992.

[2] ῾Ο ἐπίσκοπος Βιέννης καὶ Αὐστρίας κ. ῾Ιλαρίων ᾿Αλφέγιεφ, γνωστὸς καὶ δραστήριος Οἰκουμενιστής, ὑπάγεται στὸ Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας καὶ ἔχει ὡς ἕδρα του τὴν Βιέννη, εἶναι ὑπεύθυνος τοῦ Γραφείου τῆς Μονίμου ᾿Αντιπροσωπείας τῆς Ρωσικῆς ᾿Εκκλησίας στὴν Εὐρωπαϊκὴ ῞Ενωσι (http://orthodoxeurope.org ).

[3] ᾿Αρχιμανδρίτου ᾿Ιουστίνου Πόποβιτς, «῾Η Γνωσιολογία τοῦ ῾Αγίου ᾿Ισαὰκ τοῦ Σύρου», περιοδ. «Θεολογία», τ. ΛΗʹ, 1967 καὶ ἀνάτυπον: ᾿Αθῆναι 1967, σελίδες 44 (ἡ ἐργασία εἶχε γραφῆ τὸ 1924 καὶ μέχρι τοῦ 1967 ἦταν ἀνέκδοτος)· βλ. τοῦ Αὐτοῦ, ῾Οδὸς Θεογνωσίας, ἐκδόσεις «Γρηγόρη», ᾿Αθήνα 1985, σελ. 177-244 (ἡ αὐτὴ ἐργασία σὲ νεοελληνικὴ ἀπόδοσι, φέρουσα ὅμως ὡς ἔτος συγγραφῆς τὸ 1927).

(᾿Εφημερ. «᾿Ορθόδοξος Τύπος», ἀριθ. 1659/6.10.2006, σελ. 1 καὶ 2· ἀριθ. 1660/ 13.10.2006, σελ. 1· ἀριθ. 1661/20.10.2006, σελ. 1 καὶ 2· ἀριθ. 1662/27.10.2006, σελ. 1 καὶ 2)

Από τις ανακοινώσεις εκπροσώπων του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και δημοσιεύματα του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου δόθηκε στην ελληνική κοινωνία η εντύπωση ότι το υπό ψήφιση νομοσχέδιο για τη νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου, το μόνο που κάνει είναι να μην απαιτείται να βεβαιώνεται ότι το πρόσωπο έχει υποβληθεί σε προηγούμενη ιατρική επέμβαση, προκειμένου να προβεί σε “διόρθωση” (είναι ο όρος που χρησιμοποιείται αντί του όρου “αλλαγή”) του φύλου του.

Προς

τους Αξιοτίμους. κ.κ. Βουλευτές ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ

της Διαρκούς Επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης,

Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης

Ενταύθα  

ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΤΗΣ ΑΣΠΕ

ΓΙΑ ΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΙΚΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΦΥΛΟΥ

Αξιότιμε/η Κύριε/α Βουλευτά.

Από τις ανακοινώσεις εκπροσώπων του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και δημοσιεύματα του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου δόθηκε στην ελληνική κοινωνία η εντύπωση ότι το υπό ψήφιση νομοσχέδιο για τη νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου, το μόνο που κάνει είναι να μην απαιτείται να βεβαιώνεται ότι το πρόσωπο έχει υποβληθεί σε προηγούμενη ιατρική επέμβαση, προκειμένου να προβεί σε “διόρθωση” (είναι ο όρος που χρησιμοποιείται αντί του όρου “αλλαγή”) του φύλου του.

Η ίδια η αιτιολογική έκθεση του σχεδίου νόμου αναφέρει ότι “επιδιώκεται για πρώτη φορά η θέσπιση ενός συγκεκριμένου, ειδικού νομοθετήματος, με το οποίο να καθιερώνεται μία κατά το δυνατόν απλή διαδικασία για τη διόρθωση του καταχωρισμένου φύλου των διεμφυλικών προσώπων (τρανσέξουαλ, τρανς)”, καθότι (σύμφωνα με την έκθεση) “Διαπιστώνεται μια μεγάλη υστέρηση στην απόλαυση των ατομικών δικαιωμάτων των διεμφυλικών προσώπων, κάτι που οφείλεται και στην επώδυνη γι' αυτούς διαδικασία που ακολουθείται στην Ελλάδα, σύμφωνα με τη δικαστηριακή πρακτική, προκειμένου να γίνει η διόρθωση του καταχωρισμένου φύλου τους”.

Αναφέρεται επίσης ότι “στη νομολογία, μέχρι πρότινος, επικρατούσε η άποψη ότι στην αίτηση του ενδιαφερομένου απαιτείται να βεβαιώνεται α) πως αυτός παρακολουθείται από ψυχίατρο, του οποίου πρέπει να προσκομίζεται διάγνωση για «αναμφίβολο τρανσεξουαλισμό», και β) ότι έχει υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση με πλήρη οριστική επικράτηση του αντιθέτου από το βιολογικό του φύλο.

Πρόκειται για μία διαδικασία ιδιαίτερα επίπονη (σωματικά και ψυχικά), που επιπλέον δεν είναι οικονομικά προσιτή, στο μέτρο που η επέμβαση δεν καλύπτεται από κρατικούς φορείς ασφάλισης. Κυρίως όμως περιλαμβάνει τον ιδιαίτερα προσβλητικό ακρωτηριασμό του προσώπου.

Ο ακρωτηριασμός έχει ρητά καταδικαστεί από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, ο οποίος καλεί τα Κράτη-μέλη «να διασφαλίσουν ότι η στείρωση ή άλλες ιατρικές διαδικασίες που οδηγούν σ’ αυτήν δεν πρέπει να είναι προαπαιτούμενα για τη νομική αναγνώριση του επιθυμητού φύλου».

Επίσης, σύμφωνα με ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου «τα Κράτη-μέλη πρέπει να θεσπίσουν ή να επανεξετάσουν τις διαδικασίες νομικής αναγνώρισης του φύλου με στόχο τον πλήρη σεβασμό του δικαιώματος των διεμφυλικών ατόμων στην αξιοπρέπεια και τη σωματική ακεραιότητα», ενώ ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, στην από 1ης Φεβρουάριου 2013 Έκθεση του Ειδικού Εισηγητή του ΟΗΕ για τα βασανιστήρια και κάθε άλλη βάναυση, απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση ή τιμωρία, επισημαίνει ότι η προϋπόθεση της στείρωσης ως προαπαιτούμενο για την αναγνώριση των διεμφυλικών ανθρώπων συνιστά βασανιστήριο”.

Περαιτέρω επισημαίνεται στην ίδια έκθεση ότι η υποχρεωτική στείρωση έρχεται σε αντίθεση με το Σύνταγμα, το άρ. 8 της ΕΣΔΑ περί σεβασμού της προσωπικής και οικογενειακής ζωής και του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα και ότι η Επιτροπή των Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης έχει αποφανθεί ότι «τα Κράτη-μέλη θα πρέπει να λαμβάνουν τα απαραίτητα μέτρα για να εγγυώνται την πλήρη νομική αναγνώριση του επαναπροσδιορισμού φύλου ενός προσώπου, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του .... με γρήγορες, διαφανείς και εύκολα προσβάσιμες διαδικασίες», ενώ γίνεται και επίκληση πρόσφατης απόφασης του Ειρηνοδικείου Αθηνών, η οποία δεν θεώρησε πρόβλημα για τις απαιτούμενες αλλαγές στη ληξιαρχική πράξη γέννησης, την παράλειψη της αιτούσας να προχωρήσει σε πλήρη χειρουργική επέμβαση αλλαγής φύλου.

Οι παραπάνω επισημάνσεις όμως δεν δικαιολογούν σε καμία περίπτωση τις διατάξεις του νομοσχεδίου, καθώς με αυτές δεν επιχειρείται, δυστυχώς, μόνο η προστασία των διεμφυλικών ατόμων από τη χειρουργική επέμβαση, ως προαπαιτούμενη διαδικασία για την αλλαγή του φύλου τους, αλλά θεσπίζονται, μαζί με αυτό, πολλές άλλες διατάξεις, που δημιουργούν προβλήματα στην ασφάλεια του δικαίου και η εφαρμογή τους στην πράξη έρχεται σε σύγκρουση με το ήδη υφιστάμενο δίκαιο σε πολλές περιπτώσεις, την αντιμετώπιση των οποίων δεν καλύπτει το παρόν σχέδιο νόμου. Ειδικότερα:

α) Ενώ τα ανωτέρω παρατιθέμενα στην αιτιολογική έκθεση (εκθέσεις Παγκοσμίου Οργανισμού Υγείας, ΟΗΕ, Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, νομοθετήματα ΕΣΔΑ κ.λπ.) αναφέρονται στην προβληματική της απαίτησης χειρουργικής επέμβασης, προκειμένου να ικανοποιηθεί το αίτημα αλλαγής φύλου και η ελληνική νομολογία κρίνεται ως ελαττωματική, λόγω του γεγονότος ότι “περιλαμβάνει τον ιδιαίτερα προσβλητικό ακρωτηριασμό του προσώπου” (θα πρέπει, επομένως, να γίνει σαφές ότι δεν υπάρχει νόμος στην Ελλάδα που να επιτάσσει τη χειρουργική επέμβαση), εν τούτοις στο άρ. 3 παρ. 4 του σχεδίου νόμου δεν προβλέπεται μόνο η μη απαίτηση βεβαίωσης χειρουργικής επέμβασης για τη διόρθωση του καταχωρισμένου φύλου, αλλά και ότι “Δεν απαιτείται επίσης η οποιαδήποτε προηγούμενη εξέταση ή ιατρική αγωγή που σχετίζεται με τη σωματική ή ψυχική του υγεία”.

Θα πρέπει όμως να εξασφαλιστεί ότι η αίτηση για αλλαγή ή διόρθωση φύλου δεν γίνεται ανεύθυνα ή από ψυχοπαθολογικούς λόγους, αλλά από συνειδητή επιλογή. Είναι δε τεκμηριωμένο ιατρικά και στατιστικά ότι όσοι απευθύνονται σε κλινικές αλλαγής φύλου, παρουσιάζουν αυξημένη ψυχοπαθολογία και ψυχοκοινωνική ευαλωτότητα, με εντυπωσιακά αυξημένη μάλιστα συχνότητα των διαταραχών του φάσματος του αυτισμού [παρατίθενται παραπομπές κλινικών μελετών]¹ . Για το λόγο αυτό, η ψυχική υγεία του αιτούντος είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη διαδικασία αλλαγής φύλου, για την προστασία κυρίως του ιδίου. Διότι εάν λ.χ. κάποιος χαρακτηρίζεται από δυσφορία γένους, που είναι κωδικοποιημένη νόσος στο Διεθνές Σύστημα ICD [βλ. σχετική παραπομπή στη wikipedia ]² , και προβεί πρόχειρα σε αίτηση διόρθωσης καταχωρισμένου φύλου, με βάση το προτεινόμενο σχέδιο νόμο, χωρίς έρευνα της κατάστασης της ψυχικής του υγείας, από περιέργεια, ή ως πείραμα για να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό, είναι εξαιρετικά πιθανό, εφόσον η Πολιτεία τον ενθαρρύνει να αλλάξει τόσο εύκολα τη δήλωση του φύλου, να θελήσει αργότερα ο ίδιος να προβεί και σε χειρουργική επέμβαση αλλαγής φύλου.

Όμως σε αυτή την περίπτωση, θα έχουμε στην ουσία εξωθήσει ένα άτομο να προβεί σε μια επίπονη και με μακροχρόνιες συνέπειες για τον οργανισμό χειρουργική επέμβαση, ενώ θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί διαφορετικά η περίπτωσή του, με ψυχολογική υποστήριξη κλπ. Ενώ δηλ. το νομοσχέδιο υποτίθεται ότι προστατεύει τα διεμφυλικά άτομα και η χειρουργική επέμβαση χαρακτηρίζεται ως “βασανιστήριο”, επειδή ο αιτών τη διόρθωση φύλου δεν την επιθυμεί, το σχέδιο νόμου, με τη μορφή που προτείνεται, φαίνεται να εξωθεί τους πολίτες σε μια πρόχειρη απόφαση περί διόρθωσης φύλου, που πιθανότατα θα οδηγήσει αργότερα σε ανάλογη χειρουργική επέμβαση, η οποία όμως, στην περίπτωση αυτή, δεν θα είναι “βασανιστήριο” αλλά “ανθρώπινο δικαίωμα”. Όμως για να αποτελεί και ουσιαστικά η χειρουργική επέμβαση προϊόν ελεύθερης επιλογής -όπως επιδιώκει ο νομοθέτης στο άρ. 2 παρ. 1 του ίδιου νομοσχεδίου-, είναι απαραίτητη και αυτονόητη η προϋπόθεση της ψυχικής υγείας του ατόμου, διαφορετικά ο νόμος στην ουσία θα ευνοεί την εμφάνιση αυτού που επιχειρεί να αποτρέψει!

Για το λόγο αυτό, προτείνουμε την απάλειψη από το σχέδιο νόμου της διάταξης του δευτέρου εδαφίου του άρ. 3 παρ. 4, που προβλέπει τη μη εξασφάλιση της ψυχικής υγείας του ατόμου κατά τη διαδικασία διόρθωσης του καταχωρισμένου φύλου.

Θα πρέπει μάλιστα να προβλέπονται από το νομοσχέδιο διαδικασίες εξασφάλισης της ψυχικής υγείας του αιτούντος. Οι προτείνοντες το σχέδιο νόμου, παρασυρόμενοι προφανώς από την προτροπή της Επιτροπής των Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης περί “γρήγορων, διαφανών και εύκολα προσβάσιμων διαδικασιών νομικής αναγνώρισης επαναπροσδιορισμού του φύλου”, όπως αναφέρουν στην αιτιολογική έκθεση, θεώρησαν ότι, μαζί με την επίπονη διαδικασία της χειρουργικής επέμβασης, θα πρέπει να καταργηθεί και οποιαδήποτε διαδικασία εξασφάλισης της ψυχικής υγείας. Αυτή όμως η προϋπόθεση δεν καθιστά τη διαδικασία δύσκολη, αφού απαιτείται και σε άλλες περιπτώσεις (λ.χ. στο διορισμό δημοσίων υπαλλήλων) ούτε κείται εκτός των αναφερομένων προτροπών των ευρωπαϊκών και διεθνών οργανισμών, αφού αυτές μιλούν ρητά μόνο για κατάργηση της υποχρεωτικής χειρουργικής επέμβασης και αφήνουν στα κράτη – μέλη της ΕΕ την ευχέρεια διατύπωσης προϋποθέσεων για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου και η πρότερη ιατρική διάγνωση έχει κριθεί ως νόμιμη προϋπόθεση στην περίπτωση αυτή από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Εσφαλμένα, επομένως, αναφέρεται στην αιτιολογική έκθεση ότι καταργείται ο όρος της ψυχικής υγείας του αιτούντος επειδή ακολουθείται “η σύγχρονη τάση για απάλειψη αυτών των προϋποθέσεων”, τη στιγμή μάλιστα που, όπως προαναφέρθηκε, η δυσφορία γένους είναι κωδικοποιημένη νόσος στο Διεθνές Σύστημα ICD, ενώ και ευρωπαϊκές χώρες που έχουν νομοθετήσει διαδικασία αλλαγής καταχωρισμένου φύλου, προβλέπουν προηγούμενη ιατρική εξέταση (όπως η Αγγλία και η Ισπανία).

Έχει υποστηριχθεί επίσης -και όχι αβάσιμα- ότι δεν είναι δυνατό η διαδικασία αλλαγής ονόματος (που και αυτή στηρίζεται σε ενδιάθετη βούληση αυτοπροσδιορισμού του ατόμου) να απαιτεί, κατά το ελληνικό δίκαιο, δικαστική απόφαση, στην οποία να απαιτείται η επίκληση σοβαρού λόγου ως προς τούτο, ενώ η αλλαγή ή διόρθωση καταχωρισμένου φύλου να γίνεται με μια απλή δήλωση, χωρίς να εξετάζεται στοιχειωδώς η ψυχική υγεία εκείνου που υποβάλει μια τέτοια σοβαρή αίτηση για το φύλο του, που θα επηρεάσει την υπόλοιπη ζωή του πολύ περισσότερο από ότι το όνομα.

β) Το σχέδιο νόμου ομιλεί στο άρθρο 1 περί δικαιώματος αναγνώρισης ταυτότητας φύλου και στην αιτιολογική έκθεση αναφέρεται ότι “αφορά τη δυνατότητα των διεμφυλικών προσώπων να διορθώσουν το καταχωρισμένο φύλο τους”. Δεν διευκρινίζει όμως την έννοια του φύλου, με αποτέλεσμα να έχει δοθεί η εντύπωση ότι το σχέδιο νόμου προβλέπει την αναγνώριση οποιουδήποτε φύλου, όχι μόνο ανδρικού και γυναικείου, αλλά και ουδετέρου.

Όμως η αρχή της διάκρισης των φύλων προκύπτει και από το Ελληνικό Σύνταγμα, αφού η συνταγματικά κατοχυρωμένη αρχή της ισότητας στο άρ. 4 αναφέρεται σε “Έλληνες και Ελληνίδες”, προϋποθέτει δηλ. την αρχή της διάκρισης των φύλων, η οποία, όπως δέχθηκε πρόσφατα και το Ανώτατο Γαλλικό Δικαστήριο “είναι αναγκαία για την κοινωνική οργάνωση, της οποίας αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο” [παραπομπή]³ , απορρίπτοντας σχετική αίτηση αναγνώρισης ουδέτερου φύλου.

Είναι, επομένως, απαραίτητο να προστεθεί στη φράση “το πρόσωπο έχει δικαίωμα στην αναγνώριση της ταυτότητας φύλου του” η διευκρίνιση “-ανδρικού ή γυναικείου”.

Τα μεσοφυλικά (intersex ) άτομα, με ενδιάμεσα βιολογικά χαρακτηριστικά, τα οποία επίσης προστατεύονται, βάσει της αιτιολογικής έκθεσης, δεν θίγονται, καθώς θα πρέπει απλώς να επιλέξουν επίσης ένα από τα δύο φύλα, όπως δέχθηκε και η προμνημονευόμενη απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Γαλλίας.

γ) Η προϋπόθεση πλήρους δικαιοπρακτικής ικανότητας, για την υποβολή αίτησης διόρθωσης καταχωρισμένου φύλου, μας βρίσκει σύμφωνους, καθώς πολλοί επιστημονικοί φορείς έχουν αποφανθεί ότι η χειρουργική επέμβαση είναι μια επίπονη διαδικασία και πολύ περισσότερο στον ανήλικο, στον οποίο θα πρέπει να αποφεύγονται περιττές χειρουργικές επεμβάσεις [παραπομπή]⁴ .

Ειδικά στους ανηλίκους, τα θέματα διαταραχής ταυτότητας φύλου και δυσφορίας γένους θα πρέπει να αντιμετωπίζονται συμβουλευτικά και όχι με καταφυγή στην οδυνηρή διαδικασία της χειρουργικής επέμβασης, προδιαγράφοντας έτσι με συγκεκριμένο τρόπο το μέλλον τους από μια τόσο νεαρή ηλικία.

Οι αντίθετες πρακτικές σε όποιες χώρες υπάρχουν είναι παράδειγμα προς αποφυγή και όχι προς μίμηση.

Για το λόγο αυτό, βάσει και του άρ. 21 παρ. 1 του Συντάγματος περί προστασίας της παιδικής ηλικίας και προς διασφάλιση των συμφερόντων των παιδιών, είναι απαραίτητο στο άρ. 10, περί αρμοδιοτήτων του Εθνικού Μηχανισμού για τα Δικαιώματα του Παιδιού, να προστεθεί αρμοδιότητα περί προστασίας των παιδιών από περιττές, επίπονες και σε πολλές περιπτώσεις επιβλαβείς ιατρικές επεμβάσεις (όπως χειρουργικές επεμβάσεις αλλαγής φύλου ή χορήγησης ορμονών διακοπής εφηβικής ανάπτυξης -puberty blocking -) και αντιμετώπισης των περιπτώσεων διαταραχής ταυτότητας φύλου και δυσφορίας γένους ανηλίκων μέσω των κατάλληλων ιατρικών και συμβουλευτικών υπηρεσιών, καθώς και υπηρεσιών ψυχικής υγείας.

δ) Ο γάμος στο ελληνικό δίκαιο συνάπτεται μεταξύ προσώπων διαφορετικού φύλου, διαφορετικά είναι ανυπόστατος, αφού δεν έχει ψηφιστεί νόμος περί γάμου ομοφύλων προσώπων (εκκρεμεί σχετική απόφαση του Αρείου Πάγου, στην οποία όμως έχει δοθεί θετική εισήγηση περί του ανυπόστατου γάμου μεταξύ ομοφύλων προσώπων στο ελληνικό δίκαιο).

Επίσης, στο άρ. 12 της ΕΣΔΑ γίνεται λόγος για δικαίωμα γάμου μεταξύ άντρα και γυναίκας και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο με απόφασή του το 2016 δέχθηκε ότι το εν λόγω άρθρο αφορά μόνο ετερόφυλα πρόσωπα [παραπομπή απόφασης]⁵ και δεν δύναται βάσει αυτού του άρθρου, να προστατευτεί ο γάμος ομοφύλων προσώπων στις χώρες της ΕΕ, ελλείψει άλλου εθνικού νομοθετήματος που να τον προβλέπει.

Αλλά το ανυπόστατο του γάμου μεταξύ ομοφύλων δέχεται και η ίδια η αιτιολογική έκθεση, που αναφέρει ότι “τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή στην Ελλάδα δεν επιτρέπεται ο γάμος μεταξύ ομοφύλων”.

Ορθώς, επομένως, στο άρ. 3 του σχεδίου νόμου, ελλείψει νομοθετήματος περί γάμου ομοφύλων, προβλέπεται η αγαμία ως προϋπόθεση διόρθωσης καταχωρισμένου φύλου, καθώς εάν το δικαίωμα προβλεπόταν και για εγγάμους θα οδηγούσε σε ανυπόστατο, κατά το ελληνικό δίκαιο, γάμο. Πώς όμως θα κριθεί ποια είναι τα πρόσωπα ιδίου φύλου, των οποίων ο γάμος είναι ανυπόστατος στην ελληνική έννομη τάξη;

Εάν η κρίση περί ομοφύλου γάμου, γίνει με βάση τα χαρακτηριστικά του φύλου, αυτά, σύμφωνα με τον ορισμό του άρθρο 2 παρ. 2, είναι τα βιολογικά (“αναπαραγωγικά όργανα, ανάπτυξη στήθους” κ.λπ., κατά τους ορισμούς του άρθρου) δηλ. τα εξωτερικά . Εάν όμως γίνει με βάση την θεσπιζόμενη με το νομοσχέδιο “ταυτότητα φύλου”, τότε ως βάση κρίσης τίθεται, σύμφωνα με το άρ. 2 παρ. 1 “ο εσωτερικός και προσωπικός τρόπος με τον οποίο το ίδιο το πρόσωπο βιώνει το φύλο του”.

Εφόσον, με το παρόν νομοσχέδιο, θεσπίζονται νέα χαρακτηριστικά φύλου, εκτός των εξωτερικών, θα πρέπει επιπλέον να προσδιοριστεί βάσει ποιών χαρακτηριστικών (βιολογικών -άρ. 2 παρ. 2- ή ταυτότητας φύλου -άρ. 2 παρ. 1-) κρίνεται το φύλο στην περίπτωση γάμου.

Η υιοθέτηση των χαρακτηριστικών της ταυτότητας φύλου ως κρίσιμων για τον προσδιορισμό του φύλου, σε περίπτωση γάμου όμως είναι ιδιαιτέρως προβληματική κοινωνικά, καθώς εάν το άτομο έχει ήδη κάνει δήλωση διόρθωσης καταχωρισμένου φύλου, έρθει σε γάμο και στη συνέχεια εκφράσει τη βούληση εκ νέου αλλαγής της ταυτότητας φύλου του και επιστροφής στο βιολογικό του φύλο (αφού, σύμφωνα με το άρ. 4 παρ. 4 του σχεδίου νόμου, η ληξιαρχική πράξη μετά τη δήλωση διόρθωσης φύλου μπορεί εφεξής να αλλάξει μέχρι μία φορά), έπεται ότι ο γάμος του θα κηρυχθεί ανυπόστατος, αφού πλέον θα πρόκειται περί γάμου ομοφύλων.

Με τα δεδομένα αυτά, και εφόσον δεν προσδιορίζεται στο νομοσχέδιο εάν, σε περίπτωση γάμου, λαμβάνεται υπόψη η ταυτότητα φύλου του άρθρο 2 παρ. 1 ή τα χαρακτηριστικά φύλου του άρ. 2 παρ. 2, εκφράζουμε τον προβληματισμό μας εάν είναι δυνατό, μεταξύ των ίδιων βιολογικά ομοφύλων προσώπων, να απαγορεύεται καταρχήν η σύναψη γάμου, όμως να επιτρέπεται εφόσον το ένα από αυτά προβεί σε δήλωση διόρθωσης καταχωρισμένου φύλου και στη συνέχεια να απαγορεύεται και πάλι, εφόσον το άτομο ανακαλέσει την πρώτη του δήλωση με ένα, ως έχει δικαίωμα από το νομοσχέδιο.

Πώς είναι δυνατόν ο γάμος μεταξύ βιολογικά ομοίων προσώπων να θεωρείται τη μια στιγμή υποστατός και την άλλη ανυπόστατος, βάσει μόνο της δήλωσης των προσώπων; Για το λόγο αυτό, φρονούμε ότι θα πρέπει να προβλεφθεί στο νομοσχέδιο ότι σε περίπτωση γάμου το φύλο προσδιορίζεται από τα χαρακτηριστικά φύλου του άρ. 2 παρ. 2, όπως αυτά υπάρχουν κατά την τέλεση του γάμου.

ε) Σύμφωνα με το άρ. 4 παρ. 3, στη νέα ληξιαρχική πράξη, μετά τη διαδικασία διόρθωσης καταχωρισμένου φύλου, δεν επιτρέπεται αναφορά ότι μεσολάβησε διόρθωση.

Χωρίς όμως την επισήμανση περί διόρθωσης, θα υφίσταται πρόβλημα ταυτοπροσωπίας: ένας άντρας που διορθώνει την καταχώριση του φύλου του σε γυναίκα και ταυτόχρονα αλλάξει όνομα, θα μπορεί λ.χ. να έχει τα στοιχεία της δίδυμης αδελφής του.

Επειδή δεν θα υπάρχουν αναφορές διόρθωσης φύλου, θα μπορεί να εμφανίζεται αντί της αδερφής του, έχοντας αλλάξει όλα τα δημόσια έγγραφα, όπως προβλέπει το άρ. 4 παρ. 3 του σχεδίου νόμου, και να κάνει αυτός τις όποιες συναλλαγές.

Επίσης, σε συνδυασμό με το άρ. 4 παρ. 4, που επιτρέπει την αλλαγή της νέας ληξιαρχικής πράξης μία φορά και την επιστροφή, επομένως, του αιτούντος στο αρχικό του φύλο, γεννάται το ερώτημα πώς το δικαστήριο θα διαπιστώσει ότι η αλλαγή γίνεται μόνο μία φορά, αφού δεν υπάρχει καταγραφή των αλλαγών (track record ).

Προτείνουμε επομένως την αλλαγή του άρ. 4 παρ. 3, ώστε να κρατείται μητρώο αλλαγών των υφισταμένων διορθώσεων φύλου για σοβαρούς λόγους ασφάλειας δικαίου και ταυτοποίησης του πολίτη.

στ) Δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη στο νομοσχέδιο για ενδεχόμενη εκμετάλλευση της απλουστευμένης διαδικασίας διόρθωσης καταχωρισμένου φύλου. Εάν λ.χ. ένας άνδρας αθλητής μετρίων επιδόσεων κάνει διόρθωση καταχωρισμένου φύλου και γίνει δεκτός στους αγώνες ως γυναίκα (εφόσον ληφθεί υπόψη η ταυτότητα φύλου και όχι τα βιολογικά του χαρακτηριστικά, κάτι που δεν προσδιορίζεται στο νομοσχέδιο), είναι εξαιρετικά πιθανό οι επιδόσεις του στα γυναικεία αγωνίσματα να είναι κορυφαίες.

Έτσι θα μπορεί εκ του ασφαλούς να κατακτήσει ένα μετάλλιο, να έχει εξαιτίας αυτού και οικονομικές απολαβές και στη συνέχεια να διορθώσει εκ νέου το φύλο του, επιστρέφοντας στο αρχικό εκ του ασφαλούς (πρόσφατα δημιουργήθηκε θέμα στην Αμερική με τις επιδόσεις στην πάλη ανήλικης αθλήτριας, η οποία άλλαξε φύλο, παραμένοντας όμως στη γυναικεία κατηγορία και κατακτώντας εύκολα την πρώτη θέση, λόγω των ανδρικών ορμονών που προμηθεύτηκε κατά τη διαδικασία αλλαγής φύλου, οι οποίες ορμόνες, σε διαφορετική περίπτωση, θα θεωρούνταν παράνομες αναβολικές ουσίες, βλ. παραπομπή⁶ ).

Μια τέτοια συμπεριφορά, εκτός του ότι δημιουργεί θέματα ως προς το δικαίωμα της ισότητας, είναι βέβαιο ότι δεν αποτελεί επιδίωξη του παρόντος σχεδίου νόμου. Θα πρέπει επομένως να υπάρξουν προβλέψεις για ενδεχόμενη κατάχρηση του δικαιώματος διόρθωσης καταχωρισμένου φύλου.

ζ) Τέλος, θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι το Σύνταγμα προστατεύει την οικογένεια στο άρ. 21 παρ. 1 ως “θεμέλιο της συντήρησης και της προαγωγής του έθνους”. Η συντήρηση του έθνους προϋποθέτει διαδοχή των γενεών και αυτή γεννήσεις παιδιών, που εξασφαλίζονται μέσω της προστασίας της μορφής της οικογένειας πρωτίστως ως ετερόφυλης .

Η σχεδόν απροϋπόθετη υιοθέτηση της διαδικασίας διόρθωσης καταχωρισμένου φύλου, όπως προβλέπεται στο παρόν σχέδιο νόμου, είναι βέβαιο ότι θα ωθήσει σε αυτή τη διαδικασία περισσότερα άτομα.

Έτσι όμως η Πολιτεία δίνει την εικόνα όχι ανοχής, αλλά διάδοσης των ομοφύλων σχέσεων. Άλλο θέμα είναι η λογική αντιμετώπιση και ανοχή της ιδιαιτερότητας των ομοφύλων, στο πλαίσιο της αυτονόητης συνταγματικής προστασίας της προσωπικότητας του ατόμου, και άλλο η διάδοση των πρακτικών τους, κάτι που δεν συμβαδίζει με την ανωτέρω συνταγματική επιταγή.

Για τους παραπάνω λόγους εκφράζουμε τη διαφωνία μας με το νομοσχέδιο για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, στα σημεία που επισημάνθηκαν και που αποτελούν τον κορμό σχεδόν του προτεινομένου νομοθετήματος.

Ευχαριστούμε.

Ο Πρόεδρος της Ανωτάτης Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ελλάδος

Βασίλειος Θεοτοκάτος

Και τί ήταν; 

Μια πρόσκληση ήταν του αδελφικού μου φίλου του Αμφοτεροδέξιου.

Αλλά αυτό δεν μπορεί να απαντήσει το ερώτημα "γιατί τόσος καημός, γιατί αυτό το βούλιαγμα στο κέντρο του στέρνου (πάνω από το στομάχι συγκεκριμένα), γιατί ένας αγριεμένος λυγμός που παλεύεις να τον συγκρατήσεις και σου βγαίνει σε κλάμα βουβό, βαθύ και ουσιαστικά ατελείωτο σαν θάλασσα ατενίζουσα διαρκείς χειμώνες ;

Γιατί όλα αυτά, θα αναρωτιόταν κάποιος αλλά όχι εσύ που ξέρεις πως βουϊζει το παράπονο των πατρίδων όταν τις αλυσοδένουν, που έχεις δει ανθρώπους να αλυχτούν τις νύχτες σαν πληγωμένα ζώα για μια πατρίδα μακρινή ανάμνηση αλλά κοντινή πληγή μέσα τους και που το άχνισμα που κάνει το χώμα το ματωμένο το έχεις δει σε όνειρο μυρίζοντας το αίμα ακόμη και όταν ξύπνησες.

Εσύ δεν αναρωτιέσαι......Την ξέρεις και την τραγούδησες την Βόρεια Ήπειρο. Τον αγάπησες τον τόπο και κείνους οπού αγαπώντας τον πέθαναν ή έζησαν επ'ελπίδι ελευθερίας.

Τώρα σου λένε πως απαγορεύεται ν'αγαπάς και συ αγαπάς πιο δυνατά.

Τώρα διαδίδουν πως οι συμφωνίες οριοθετούν πατρίδες αλλά εσύ δεν ξεχνάς τις νύχτες, τις ανάσες, τα συνθήματα, το ξημέρωμα απέναντι, στην Κόνιτσα, και την κραυγή "Χριστός Ανέστη μάνα" που σπάραζε η κοπέλα που η μάνα της είχε μείνει στην Κορυτσά όμηρος και μάρτυρας....

Ας λένε ό,τι θέλουν οι επιλήσμονες, οι προδότες και οι αδιάφοροι.

Εμείς θ'αγαπάμε, θα φωνάζουμε, θα διεκδικούμε και θα πονάμε πέρα απ'τις αντοχές μας γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή από το να σπάσει η καρδιά σου για τον Χριστό και την Ελλάδα....Και καρδιά, την καρδιά, συντρίμμι, το συντρίμμι θα ξαναβγούν οι σημαίες στη Δερβιτσάνη, την Κορυτσά, την Χιμάρα, το Τεπελένι, την Πρεμετή και όπου οι Έλληνες σταυρώθηκαν ψάλλοντας τον Εθνικό μας Ύμνο.

Και επειδή εμείς δεν είμαστε εδώ για την σιωπή αλλά για τον λόγο ας μιλήσουμε για ήρωες....Για τους ήρωες που μας δείχνει το ημερολόγιο 2016 της ΣΦΕΒΑ με πρόλογο του Σεβ. κ. Ανδρέα.

ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ Κ’ ΑΙΩΝΑ ΣΤΗΝ ΒΟΡΕΙΟ ΗΠΕΙΡΟ

Έχει λεχθή, ότι η ευτυχία διαρκεί πολύ λίγο, ενώ, αντίθετα, οι δύσκολες ώρες είναι ασύγκριτα περισσότερες. Αυτό, ακριβώς, συνέβη στην πολύπαθη Βόρειο Ήπειρο, τον περασμένο – εικοστό – αιώνα.

Ειδικώτερα από το 1940 κι’ ύστερα. Όταν ο Ελληνικός Στρατός, καταδιώκοντας τον Ιταλό επιδρομέα, έφθανε δαφνοστεφανωμένος νικητής στην Βόρειο Ήπειρο, οι Βορειοηπειρώτες ζούσαν το όνειρο. Ζούσαν την ελευθερία. Κι’ όπως πίστευαν, την Ένωσή τους με την Μάνα Ελλάδα. Κορυτσά, Άγιοι Σαράντα, Αργυρόκαστρο, Χειμάρρα – όλη η Βόρειος Ήπειρος έπλεε σε πελάγη ευτυχίας, κάτω από την σκέπη της Γαλανόλευκης.

Όμως, τα όνειρα κρατάνε λίγο, κι’ έπειτα σβύνουν και χάνονται. Έτσι και το όνειρο της πολυπόθητης λευτεριάς. Προτού προλάβουν να την χαρούν οι Βορειοηπειρώτες αδελφοί μας, έδωσε την θέση του στο πηχτό και αδιαπέραστο σκοτάδι της σκλαβιάς. Μιας σκλαβιάς ανείκουστης, που έστησε όλο τον αλβανικό πληθυσμό, ιδιαίτερα όμως, τον Βορειοηπειρωτικό, στο απόσπασμα. Ήταν η κομμουνιστική δικτατορία του Ενβέρ Χότζα.

Οι φυλακές και οι εξορίες κυριολεκτικά στέναζαν από εκείνους που ήθελαν να μείνουν Ορθόδοξοι Χριστιανοί και Έλληνες : Παπάδες, δάσκαλοι, αγρότες, εργάτες, άνθρωποι του καθημερινού μόχθου, βασανίστηκαν, πολλοί πέθαναν από τις κακουχίες η εκτελέστηκαν, άλλοι πνίγηκαν στα νερά του Ιονίου πελάγους κι’ άλλοι θανατώθηκαν στα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα, στην προσπάθειά τους να περάσουν στην Ελλάδα. Από τον Βασίλη Σαχίνη (1943), μέχρι τον Αριστοτέλη Γκούμα (2010), το Βορειοηπειρωτικό Μαρτυρολόγιο είναι γεμάτο από τις σεπτές μορφές όλων εκείνων που πέθαναν, γιατί ήθελαν να μείνουν «πιστοί άχρι θανάτου» στα ιδεώδη της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού. Και που δεν πρέπει να τους ξεχάσουμε ποτέ.

Για τον λόγο αυτό, η Σ.Φ.Ε.Β.Α. εκδίδει το ημερολόγιο του 2016, αφιερωμένο στους γνωστούς και άγνωστους Βορειοηπειρώτες ήρωες. Μην αρκεσθήτε μόνο να το πάρετε. Φυλλομετρήστε το · διαβάστε το · στοχαστείτε το χρέος που έχουμε : πρώτον απέναντι στους εθνομάρτυρες, και, δεύτερο και κυριώτερο, απέναντι σε όλους όσοι επιμένουν να ζουν στην γη των πατέρων των – «στη γη των τόσων στεναγμών» – παρά τις ποικίλες ανθελληνικές αλβανικές μεθοδεύσεις, που αποβλέπουν στο «άδειασμα» της Βορείου Ηπείρου από τους προαιώνιους Έλληνες κατοίκους της.

Καλή χρονιά σε όλους, ευλογημένη παρά Κυρίου. Και για την Βόρειο Ήπειρο, ευχή μας και προσευχή μας να έλθη γρήγορα «το ποθούμενο», η Ένωσή της με την Μητέρα Ελλάδα.

†  Ο Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ

Ιανουάριος: Γρ. Λαμποβητιάδης

Γεννήθηκε το 1898 στη Δρούβιανη. Σπούδασε στην Οδοντιατρική Σχολή Αθηνών. Εγκαθίσταται στο Αργυρόκαστρο και αναδεικνύεται σε ηγετική μορφή του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού. Συμμετέχει ενεργά στο ΜΑΒΗ και μετά τη θυσία του Βασιλείου Σαχίνη, αναλαμβάνει την Προεδρία της οργάνωσης. Συλλαμβάνεται στις 28 Δεκεμβρίου 1945. Υποβάλλεται σε φρικτά βασανιστήρια. Δε λυγίζει και δεν καταδίδει τους συνεργάτες του. Καταδικάζεται σε θάνατο. Λίγο πριν το εκτελεστικό απόσπασμα παίρνει στην αγκαλιά του το μικρό γιο του Γιώργο, μετέπειτα Πρόεδρο της «ΟΜΟΝΟΙΑΣ», και του αφήνει την υποθήκη: «Όταν μεγαλώσεις, να πάρεις το αίμα μου πίσω».

Φεβρουάριος: Φίλιππος Παπαθανάσης

Γεννήθηκε το 1921 στα Καλύβια. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου αγωνίσθηκε εναντίον των κατοχικών δυνάμεων. Υπεύθυνος του τμήματος Παιδείας, Υγείας και Μορφώσεως του νομού Αγίων Σαράντα, αλληλογραφεί μόνο στα Ελληνικά.

Οργανώνει τη νεολαία. Διοργανώνει συμπόσια με καθαρά εθνικό ελληνικό περιεχόμενο.

Συλλαμβάνεται στις 17 Φεβρουαρίου 1946. Καταδικάζεται σε θάνατο και στη συνέχεια σε ισόβια δεσμά χωρίς αναστολή. Φυλακίζεται στις φυλακές του Μπουρέλι, σε πλήρη απομόνωση. Υποκύπτει από τις σκληρές κακουχίες τον Ιούλιο του 1952. Τα τελευταία λόγια σε συγκρατούμενό του ήταν « Αν βγεις ποτέ ζωντανός από δω μέσα να πας να πεις της μάνας μου, πως ο Φίλιππος στάθηκε άνδρας και δεν ντρόπιασε το Έθνος του»

Μάρτιος: Γεώργιος(Γάκης) Τάσιος

Γεννήθηκε στο Λεσκοβίκι. Φοίτησε στην Εμπορική Σχολή Ιωαννίνων. Αγωνίσθηκε μέσα από τις τάξεις του ΜΑΒΗ για την Ελευθερία της Βορείου Ηπείρου. Φυλακίσθηκε στο Βεράτι. Στις 18 Ιουνίου 1946 καταδικάσθηκε σε θάνατο. Αντιμετώπισε την απόφαση του δικαστηρίου με γενναιότητα και ελληνική υπερηφάνεια. Στον τόπο της εκτελέσεως, δεν δέχθηκε να του δέσουν τα μάτια. Όταν το απόσπασμα ήταν έτοιμο να πυροβολήσει, ο Τάσιος βροντοφώναξε: «Εδώ στην καρδιά χτυπάτε, σ’ αυτήν την ελληνική καρδιά».

Απρίλιος; π. Δημήτριος Λέκκας

Γεννήθηκε στο Κούδεσι Χειμμάρας το 1911 και καταγόταν από ιερατική οικογένεια. Σε ηλικία 30 ετών χειροτονήθηκε ιερέας από το Μητροπολίτη Αργυροκάστρου Παντελεήμονα. Στις 23 Απρίλιου 1944 Αλβανοί εισέβαλαν στο ναό του χωριού του, όπου λειτουργούσε ο ηρωικός ιερέας, τον συνέλαβαν και την ίδια μέρα τον εκτέλεσαν με την κατηγορία του κατασκόπου. Ήταν η αρχή μιας βαθειάς νύχτας τρόμου και διώξεων για το Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό.

Μάιος: Ανδρέας Δήμας

Ηγετική φυσιογνωμία της Χειμμάρας στην αντίσταση κατά των ανελεύθερων εκλογών του Δεκεμβρίου του 1945. Πρωτεργάτης της αποχής των Χειμμαριωτών από τις κάλπες που έστειλε στους αλβανούς τυράννους το μήνυμα ότι η Ελληνικότητα της Χειμμάρας είναι αδιαπραγμάτευτη. Ο Ανδρέας Δήμας καταδικάσθηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε στις 29 Μαΐου 1946. Ανέλαβε μόνος όλη την ευθύνη για την αποχή, σώζοντας τους συγκατηγορουμένους του. Τα τελευταία λόγια του ήταν: « Έλληνας είμαι και Έλληνας πεθαίνω. Ζήτω η Ελλάδα».

Ιούνιος: Θεοδόσιος Λαζάκης

Γεννήθηκε στο Κλεισάρι Αργυροκάστρου. Σπούδασε στην Κωνσταντινούπολη και υπηρέτησε για 30 χρόνια ως δάσκαλος στη Βόρειο Ήπειρο. Ανέπτυξε αξιόλογη δράση κατά το Σχολικό Ζήτημα, τη δεκαετία του 1930, όταν ο αλβανικός εθνικισμός επιχείρησε τον θρησκευτικό και εθνικό αποχρωματισμό του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού. Λόγω της δράσεώς του εξορίστηκε και φυλακίσθηκε μέχρι τις 25 Ιουνίου 1944, οπότε εκτελέστηκε. Τελευταία λόγια του ήταν: «Σαν Έλλην εργάσθηκα για την ελευθερία της Πατρίδος μου. Έχω οκτώ παιδιά, τα οποία θα συνεχίσουν τους αγώνες μου. Ζήτω η αθάνατος Ελλάς».

Ιούλιος: Ιωάννης Καραθάνος

Γεννήθηκε στους Λαζάτες το 1893. Ήταν έμπορος. Μετέχει ενεργά στον Αυτονομιακό Αγώνα του 1914. Πρωτοστατεί στη περιφέρεια για να διδάσκεται στα σχολεία η ελληνική γλώσσα. Φυλακίζεται κατ’ επανάληψη από τους Ιταλούς και Αλβανούς. Η απελευθέρωση της Βορείου Ηπείρου από τον Ελληνικό Στρατό το 1940-41, τον βρίσκει με το όπλο στο χέρι. Με την αποχώρηση των Ελλήνων το κατάστημα του λεηλατείται και η περιουσία του κατάσχεται. Του αφαιρούνται τα πολιτικά του δικαιώματα και η δυνατότητα να εμπορεύεται. Συλλαμβάνεται στις 26 Ιουλίου του 1944 και μετά από οκτώ(8) ημέρες φρικτά βασανιστήρια υποκύπτει. Τα τελευταία λόγια του ήταν: « Χτυπάτε, ότι και να κάνετε οι ΄Ελληνες θα’ ρθουν».

Αύγουστος: Αριστοτέλης Γκούμας

37 ετών. Δολοφονήθηκε άνανδρα στη Χειμμάρα στις 12 Αυγούστου 2010 γιατί μιλούσε Ελληνικά. Παλληκάρι του μόχθου, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αλβανία του ζόφου, πίσω από τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα, έμαθε την εθνική μας γλώσσα από τις διηγήσεις των παππούδων μέσα από ερμητικά κλειστά παραθυρόφυλλα στην ηρωική Χειμμάρα! Αυτήν την αδαπάνητη προγονική κληρονομιά επισφράγισε με τη θυσία του, στέλνοντας σε όλους μας το ηχηρό μήνυμα ότι ο αγώνας για Ελεύθερη Βόρειο Ήπειρο συνεχίζεται!

Σεπτέμβριος: Γρηγόριος Σταύρου

Ο Γρηγόρης Σταύρου σε ηλικία 23 χρονών εκτελούσε επικίνδυνες αποστολές πληροφοριών στο χώρο της Βορείου Ηπείρου, με σκοπό την ενδυνάμωση της αντιστάσεως του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού στην Αλβανία. Συνελήφθη, βασανίσθηκε και καταδικάσθηκε σε θάνατο. Εκτελέστηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 1953.Οι τελευταίες λέξεις του Γρηγόρη προς τους στρατοδίκες του ήταν «Θα ξανακάνω το ίδιο, αν μου δοθεί μία ακόμη ευκαιρία». Το Σεπτέμβριο του 1991, του απονεμήθηκε –μετά θάνατον- από την Ελληνική Κυβέρνηση το Μετάλλιο εξαιρέτων πράξεων.

Οκτώβριος: Ευθύμιος Γκίκας

Γεννήθηκε στη Σωπική Αργυροκάστρου το 1911. Σπούδασε θεολόγος. Υπήρξε από τα πιο πατριωτικά και δραστήρια στοιχεία του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού. Συνεργαζόταν άμεσα με τον αρχηγό του ΜΑΒΗ Βασίλειο Σαχίνη αγωνιζόμενος άοκνα για την απελευθέρωση της Βορείου Ηπείρου και την ενσωμάτωσή της με την Μητέρα Ελλάδα. Για την εθνική του δράση καταδικάσθηκε σε θάνατο ως «εχθρός του λαού». Εκτελέσθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 1946.

Νοέμβριος: Βασίλειος Σαχίνης

Γεννήθηκε στη Δρούβιανη το 1894. Σπούδασε στην Κωνσταντινούπολη. Μετέχει στον Αυτονομιακό Αγώνα του 1914. Από το 1920 αναδεικνύεται σε φυσικός ηγέτης του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού. Το 1933, ιδρύει τη «Νέα Φιλική Εταιρεία», η οποία στέλνει υπόμνημα στην κοινωνία των Εθνών για το κλείσιμο των σχολείων στη Βόρειο Ήπειρο. Μετά την αποχώρηση του Ελληνικού Στρατού τον Απρίλιο του 1941, ιδρύει το Μέτωπο Απελευθερώσεως Βορείου Ηπείρου(ΜΑΒΗ) και δρα ηρωικά κατά των Ιταλών, Γερμανών και Αλβανών στο χώρο της Βορείου Ηπείρου. Στις 17 Νοεμβρίου 1943 συλλαμβάνεται και μετά από βασανιστήρια εκτελείται την αυγή της επόμενης ημέρας.

Δεκέμβριος: Γιώργης Μπολάνος

Ηγετική φυσιογνωμία της Χειμμάρας, υπέρμαχος αγωνιστής για την επικράτηση των ανθρωπίνων και μειονοτικών δικαιωμάτων του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού. Μετέχει στον Αυτονομιακό Αγώνα του 1914, ενταγμένος στο Σώμα του θρυλικού Ταγματάρχη Σπυρομήλιου. Φυλακίζεται για τη δράση του στο Σχολικό Ζήτημα. Στις 3-12-1943 δολοφονείται έξω από την οικία του στα Σπήλια.

Πηγή: Τί και πώς