Παρακολουθώντας τὰ σχετικὰ μὲ τὴν παιδεία τοῦ τόπου μας ἀνησυχοῦμε πολὺ γιὰ τὸ μέλλον τοῦ ἔθνους μας. Αὐτοῦ τοῦ ὑπέροχου ἔθνους ποὺ ὑπῆρξε πηγὴ φωτὸς καὶ γνώσης καὶ παιδείας γιὰ ὅλα τὰ ἄλλα ἔθνη. Γιὰ τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος, καὶ ὅταν βρισκόταν στὴν πλάνη τῶν εἰδώλων, ἀλλὰ καὶ ὅταν δέχθηκε τὸν χριστιανισμό, ἡ παιδεία ἦταν πάντα τὸ πρώτιστο ἰδανικό.

Θὰ ἀναφέρουμε μόνο τὸν ἀγῶνα τοῦ Ἁγίου πατρο-Κοσμᾶ, ὁ ὁποῖος περιέτρεξε τὴ σκλαβωμένη καὶ θνήσκουσα Ἑλλάδα κηρύττοντας μετάνοια καὶ ἐπιστροφὴ στὴν ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πίστη, ἀλλὰ καὶ ἀγωνιζόμενος νὰ χτίσει σχολεῖα, τὰ ὁποῖα θὰ γίνονταν φυτώρια παιδείας. Δὲν δίσταζε νὰ προτείνει, ὅταν ὑπῆρχε δεύτερη ἐκκλησία στὸ χωριό, νὰ χρησιμοποιηθεῖ ὡς σχολεῖο καὶ ὑποχρέωνε, κατὰ κάποιον τρόπο, τοὺς χωριανοὺς νὰ βροῦν δάσκαλο γιὰ τὰ παιδιά τους, ὅτι «χωρὶς σχολεῖα χάνεται τὸ ἔθνος, χάνεται κι ἡ πίστη μας».

Θὰ ἀναφέρουμε καὶ τὴν «ἀνθοδέσμη» τῶν ἐθνικῶν μας εὐεργετῶν, οἱ ὁποῖοι ἔχτισαν στὶς ἰδιαίτερες πατρίδες τους, ἀλλὰ καὶ στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ στὴν Ἀθῆνα καὶ σὲ ἄλλες μεγάλες ἑλληνικὲς πόλεις, σχολεῖα μὲ εὐμεγέθη καὶ ἄρτια ἐξοπλισμένα διδακτήρια, ποὺ μέχρι σήμερα εἶναι λειτουργικὰ καὶ μᾶς ἐντυπωσιάζουν, γιατὶ πίστευαν πὼς αὐτὴ εἶναι ἡ σπουδαιότερη εὐεργεσία γιὰ τὸ ἀναγεννώμενο ἑλληνικὸ ἔθνος. Καὶ βέβαια πάντα δύο ἦταν οἱ βασικοὶ ἄξονες τῆς παιδείας μας: ὁ ἑλληνισμὸς καὶ ὁ χριστιανισμός, ὅπως πολὺ καλὰ τοὺς συνδύασαν οἱ μεγάλοι Καππαδόκες Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας.

Διερωτῶμαι συχνά, ἆραγε δὲν ἔχουμε ὅλοι μας κάποιο μέρος εὐθύνης γι’ αὐτὴν τὴν κατάντια τοῦ σήμερα; Νομίζω ὅτι ἡ διαπίστωση αὐτὴ καὶ παράλληλα ἠ ἀποδοχὴ τῆς εὐθύνης μπορεῖ νὰ μᾶς κινητοποιήσουν ὅλους γιὰ μιὰ κάποια ἐπαναφορὰ τῆς πνευματικῆς ὑγείας στὸν τόπο μας. Λέει συχνὰ κάποιος ἐκπαιδευτικός, μεταφέροντας τὰ λόγια τοῦ ἀθηναιογράφου λογοτέχνη Δημήτρη Καμπούρογλου, μιὰ μεγάλη ἀλήθεια: «Ἂν ὅλα τὰ ἄλλα ἔθνη πρέπει νὰ προχωρήσουν μπροστά, ἐμεῖς πρέπει νὰ γυρίσουμε πίσω στὶς μεγάλες ἀξίες, πάνω στὶς ὁποῖες θεμελιώθηκε ἡ Ἑλλάδα μας στὸ παρελθὸν καὶ μεγαλούργησε». Πόσο ξεθώριασαν στ’ ἀλήθεια μέσα μας οἱ ἔννοιες «Χριστός, Πατρίδα, Οἰκογένεια», καθὼς κολυμποῦμε ἐπὶ τόσα χρόνια μέσα σὲ μιὰ ὑλιστικὴ εὐημερία, σὲ μιὰ ἐγωκεντρικὴ ἀντίληψη ζωῆς; Καὶ τώρα συγκεκριμένα τί μποροῦμε νὰ κάνουμε; Πρῶτα νὰ πυροδοτήσουμε τὴν πίστη μας στὸ γεγονὸς ὅτι κάθε κακό, κάθε ἁμαρτία προέρχεται ἀπὸ τὸν Διάβολο, εἶναι γέννημα δικό του καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ὑποσκελίσει τὴν ἀλήθεια, τὴν ὀμορφιὰ τῆς ἀρετῆς, τὴν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία, τῆς αἰωνιότητας τὴ νοσταλγία. Δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ νικήσει τὸν Χριστό, τὴν Ἐκκλησία μας.

Τὸ γεγονὸς αὐτὸ τὸ μαρτυροῦν οἱ αἰῶνες, τὰ 2017 χρόνια τῶν σκληρῶν καὶ πρωτοφανῶν διωγμῶν κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Γέμισε ὁ Οὐρανός, ὁ Παράδεισος ἀπὸ φωτεινὰ ἀστέρια, ἀπὸ μύριους ἥλιους ποὺ λάμπουν, τοὺς μάρτυρες, καὶ μᾶς καλοῦν κοντά τους. Κατὰ δεύτερο λόγο νὰ μεταγγίσουμε ὅλοι ἐμεῖς οἱ μεγάλοι αὐτὴν τὴν πίστη μας -μάνες, γιαγιάδες, ἐκπαιδευτικοὶ ποὺ ὀρθοφρονοῦνστὰ παιδιά μας, στὴ νέα γενιά μὲ ποικίλους τρόπους. Νὰ βοηθήσουμε νὰ ἀποκτήσουν τὴ βεβαιότητα στὴν τελικὴ νίκη τοῦ Θεοῦ. Εἴμαστε Θεόκτιστοι, μὴν τὸ ξεχνοῦμε, καὶ ὡς ὀρθόδοξοι ἔχουμε τὸ προνόμιο νὰ τρεφόμαστε μὲ τὸ Σῶμα καὶ τὸ τίμιο Αἷμα τοῦ Κυρίου μας, γεγονὸς ποὺ ἑλκύει μέσα μας τὴ Θεία ἄκτιστη Χάρη καὶ μᾶς Θεοποιεῖ. Γινόμαστε Θεάνθρωποι ἤ, ἂν θέλετε, Ἀνθρωπόθεοι καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἔχουμε ἐξασφαλισμένη καὶ τὴ νίκη 100%.

Τὴν κρίση ποὺ διερχόμαστε τὴ βλέπουμε μὲ τὰ μάτια τοῦ Μεγάλου Ἁγίου Ἀθανασίου, ὁ ὁποῖος ἔλεγε σὲ παρόμοιες περιστάσεις: «νεφύδριόν ἐστι καὶ θᾶττον παρελεύσεται». «Ὁ Κύριός μας ἐξῆλθεν νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ». Πρὸς τί λοιπὸν αὐτὴ ἡ ἡττοπάθεια, ἡ ἀπαισιοδοξία καὶ ἡ ἀπελπισία;

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ἡ ἱστορία καί ἡ παράδοση ἀποτελοῦν τήν ἀπαρχή καί τίς πηγές ἐπάνω στίς ὁποῖες στηρίζονται οἱ βασικές καταστατικές ἀρχές τοῦ Συντάγματος καί μέ βάση τό πνεῦμα τῶν ἀρχῶν αὐτῶν στοιχειοθετοῦνται καί ἑρμηνεύονται ὅλοι οἱ ἐπιγενεῖς νόμοι. Ἐξεταστέον, ἑπομένως, εἶναι ποία εἶναι ἡ διήκουσα ἔννοια τῶν Συνταγμάτων τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, ἀπό τῶν πρώτων,  ψηφισθέντων στήν ἐν Ἐπιδαύρῳ Α’, στήν ἐν Ἄστρει Β΄, στήν ἐν Τροιζίνῃ Γ΄ Ἐθνική Συνέλευση, ἐκείνου τῆς 18ης Μαρτίου τοῦ ἔτους 1844 καί τῶν λοιπῶν μέχρι τοῦ σημερινοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος.

Ἐκεῖνο, τό ὁποῖο προκύπτει ἀβιάστως ἀπό τήν μελέτη τῶν προαναφερθέντων ἑλληνικῶν Συνταγμάτων (βλ. ὑποσημείωση 1), εἶναι ὅτι ἡ ἀδιαμφισβήτητη καί ἡ ἀδιαπραγμάτευτη βούληση τῶν Ἀγωνιστῶν καί Πατέρων τοῦ Ἔθνους ἦταν νά στηριχθῆ ἡ σύσταση, ἡ πολιτική ὕπαρξη καί ἡ ἀνεξαρτησία τοῦ ἀναστηθέντος Ἑλληνικοῦ Ἔθνους ἐπί τῶν θεσμίων τῆς μίας Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Γιά τόν λόγον αὐτόν, ἄλλωστε, ὡς προοίμιο τοῦ πρώτου καί ὅλων σχεδόν τῶν ἑπομένων Συνταγμάτων ἔθεσαν τήν ἀναφορά: “‘Ἐν Ὀνόματι τῆς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος”. Ὡς γνωστόν, μέ τό ἄρθρο 3 τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος ρυθμίζονται οἱ σχέσεις Ἐκκλησίας καί Πολιτείας καί διαπιστώνεται ὅτι “Ἐπικρατοῦσα θρησκεία στήν Ἑλλάδα εἶναι ἡ θρησκεία τῆς Ἀνατολικῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας…πού γνωρίζει κεφαλή της τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό”.

Τά ἀμέσως ἀνωτέρω εἶναι καθοριστικά στοιχεῖα καί δεσμευτικά γιά ὅλους τούς ἐπιγενεῖς νομοθέτες. Ἡ μόνιμη τοποθέτηση τοῦ προοιμίου καί ἡ ἀναφορά στήν Ἐπικρατοῦσα Θρησκεία εἰς τά Ἑλληνικά Συντάγματα ἐνέχει βαθύτατο σκοπό καί ὑποδηλώνει τήν ἀδιαπραγμάτευτη ἀναγκαιότητα τῆς μή διαφωνίας ὅλων τῶν ἐπιγενῶν νόμων μέ τά θέσμια τῆς Ἐπικρατούσης Θρησκείας. 

Εἶναι ὀξύμωρο, ἀντισυνταγματικό καί προκλητικό νά ψηφίζονται νόμοι (ὅπως πλειστάκις ἔχει συμβῆ), οἱ ὁποῖοι βάλλουν εὐθέως κατά τῶν κελευσμάτων τῆς Ἐπικρατούσης Θρησκείας, δηλαδή, τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Μέ τίς ἀνωτέρω διατυπώσεις ἐξεφράσθη ἡ βούληση τῶν Ἀγωνιστῶν καί Πατέρων τοῦ Ἔθνους σχετικῶς μέ τίς καταστατικές ἀρχές τοῦ Συντάγματος. Ἡ βούληση αὐτή ἐνέχει ἰσχύ ΔΙΑΘΗΚΗΣ, ἡ ὁποία θεωροῦμε ὅτι δέν δύναται νά ἀναθεωρηθῆ· ἄλλωστε, ὑπό εἰδικές προϋποθέσεις, ἐπιτρέπεται μόνον ἡ ἀναθεώρηση καί ὄχι ἡ (ὑφ’ οἱανδήποτε μορφή) κατάργηση (τῶν δυναμένων νά ἀναθεωρηθοῦν) διατάξεων (βλ. ὑποσημείωση 2).  Ἐάν, συμφώνως μέ τό ἄρθρο 110.1 τού ἰσχύοντος Συντάγματος εἶναι μή ἀναθεωρητέες οἱ διατάξεις ἐκεῖνες πού καθορίζουν τή βάση καί τή μορφή τοῦ πολιτεύματος, πόσον μᾶλλον μή ἀναθεωρητέες εἶναι οἱ διατάξεις τοῦ ἄρθρου 3 καί τό προοίμιο τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος, οἱ ὁποῖες -ἐνέχουσες ἰσχύ Διαθήκης– συνιστοῦν τήν πεμπτουσία καί τόν δομικό σκελετό ὅλων τῶν Ἑλληνικῶν Συνταγμάτων!

Στό ἄρθρο 59.1 (τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος) ἀναγράφεται ὁ ὅρκος πού ὑποχρεοῦνται νά δίδουν οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί Βουλευτές (αὐστηρῶς καί μόνον θρησκευτικός καί δή τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας), ὅπως καί ὁ ὅρκος τῶν ἀλλόθρησκων καί ἑτερόδοξων βουλευτῶν (σύμφωνα μέ τόν τύπο τῆς δικῆς τους θρησκείας ἤ τοῦ δικοῦ τους δόγματος)· τό ἴδιο ἀναγράφεται καί στό ἄρθρο 42 τοῦ Συντάγματος τοῦ 1927.  Στό ἄρθρο 33.2 (τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος)  ἀναγράφεται ὁ ὀφειλόμενος ὅρκος τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας (αὐστηρῶς καί μόνον θρησκευτικὀς καί δή τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, χωρίς μάλιστα ἄλλη ἐναλλακτική δυνατότητα).

Τό γραφόμενο στο ἄρθρο 13.1 (τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος) φρονoῦμε ὅτι ἀφορᾶ ὅσους πιστεύουν σέ κάποια θρησκεία καί ὄχι στούς αὐτοπροσδιορισθέντες ὡς “ἀθρήσκους” ἤ “‘ἀθέους”, οἱ ὁποῖοι δέν ἔχουν θρησκευτικές πεποιθήσεις. Ὅπως προαναφέρθηκε, ἀξιοσημείωτο εἶναι τό γεγονός ὅτι γιά τόν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας οὐδόλως ἀναφέρεται ἄλλος ὅρκος, ἐκτός ἀπό τό θρησκευτικό· φρονοῦμε ὅτι ἐμμέσως, πλήν σαφῶς,  τεκμαίρεται ὅτι δέν γίνεται δεκτός γιά τό ἀξίωμα αὐτό μή Ὀρθόδοξος Χριστιανός (βλ. καί παράγραφο 7 τῆς ὑποσημειώσεως 1).

Ἰδιαιτέρως ἀξιοπρόσεκτο εἶναι ἐπίσης τό γεγονός ὅτι εἰς τά τρία πρῶτα Συντάγματα  (κατά τίς Α΄, Β΄ καί Γ΄ Ἐθνοσυνελεύσεις – ἐν Ἐπιδαύρῳ, ἐν Ἄστρει καί ἐν Τροιζῆνι, ἀντιστοίχως) ὡς Ἕλληνες ἀναγνωρίζονται  “ὅσοι αὐτόχθονες κάτοικοι τῆς ἐπικρατείας πιστεύουσιν εἰς Χριστόν“. Ἑπομένως, ἡ διαχρονική ὕπαρξη τοῦ προοιμίου (Εἰς τό ὄνομα τῆς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος) εἰς αὐτά τά  Ἑλληνικά Συντάγματα ὡς ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ στοιχείου ΚΑΙ εἰς τό κείμενο τοῦ ὅρκου φρονοῦμε ὅτι σαφῶς ὑποδηλώνει τήν ἀπαρέγκλητη βούληση τῶν τότε Συνταγματικῶν νομοθετῶν, ὅτι δηλαδή ὁ ὁρκιζόμενος ἐκπρόσωπος τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους θά ἔπρεπε νά εἶναι Ὀρθόδοξος Χριστιανός.

Ἀπό τά ἀνωτέρω φρονοῦμε ὅτι ἀβιάστως συνάγεται ἡ μεγίστη σπουδαιότητα τῆς ὕπαρξης τoῦ προοιμίου καί τοῦ ἄρθρου 3 καί εἰς ὅλα τά ἐπιγενέστερα Ἑλληνικά Συντάγματα· καταφαίνεται, δηλαδή, ὅτι ἡ ἀνάληψη τῶν καθηκόντων τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας, τοῦ Πρωθυπουργοῦ, τῶν Ὑπουργῶν καί τῶν Βουλευτῶν “ἐνδύεται” ἐκτελεστική ἰσχύ, καθίσταται ἐνεργός καί ἐπικυροῦται μόνον διά τοῦ θρησκευτικοῦ ὅρκου· ἡ  προϋπόθεση  αὐτή ἀποτελεῖ τήν πεμπτουσία καί τό βασικό εἰδοποιό γνώρισμα ὅλων τῶν παλαιοτέρων, ἀλλά καί τοῦ ἰσχύoντος Ἑλληνικοῦ Συντάγματος.

Ὑπό τίς προαναφερθεῖσες προϋποθέσεις, φρονοῦμε  (βλ. ὑποσημείωση 3) ὅτι καθίσταται τοὐλάχιστον προβληματική -ἄν μή ἀπαγορευτική- ἡ ἀνάδειξη ἐκπροσώπου στή Βουλή, ὁ ὁποῖος ἔχει αὐτοπροσδιορισθῆ ὡς “ἄθεος” ἤ “ἄθρησκος”, γιά τούς ὁποίους μάλιστα οὐδεμία διατύπωση ὅρκου ἔχει προβλεφθῆ ἀπό τόν Συνταγματικό νομοθέτη.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ 1

ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

 1. Προσωρινόν Πολίτευμα τῆς Ἑλλάδος κατά τήν ἐν Ἐπιδαύρῳ Α΄ Ἐθνικήν Συνέλευσιν

ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΥ ΤΡΙΑΔΟΣ

ΤΜΗΜΑ Β΄ , β΄- Ὅσοι αὐτόχθονες κάτοικοι τῆς Ἐπικρατείας τῆς Ἑλλάδος πιστεύουσιν εἰς Χριστόν , εἰσίν  Ἕλληνες…

 2. Προσωρινόν Πολίτευμα τῆς Ἑλλάδος κατά τήν ἐν Ἄστρει Β΄ Ἐθνικήν Συνέλευσιν

ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΥ ΤΡΙΑΔΟΣ

ΤΜΗΜΑ Β΄, β΄- Ὅσοι αὐτόχθονες κάτοικοι τῆς Ἐπικρατείας τῆς Ἑλλάδος πιστεύουσιν εἰς Χριστόν , εἰσίν  Ἕλληνες…Ὁμοίως  Ἕλληνες εἰσίν…ὅσοι ἔξωθεν ἐλθόντες, καί τήν Ἑλληνικήν φωνήν πάτριον ἔχοντες, καί εἰς Χριστόν πιστεύοντες…

 3. Πολιτικόν Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος κατά τήν ἐν Τροιζῆνι Γ΄ Ἐθνικήν Συνέλευσιν

ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΥ ΤΡΙΑΔΟΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ΄, 6.  Ἕλληνες εἶναι,

α΄. Ὅσοι αὐτόχθονες τῆς  Ἑλληνικῆς  Ἐπικρατείας πιστεύουσιν εἰς Χριστόν.

β΄. Ὅσοι ἀπό τούς ὑπό τόν Ὀθωμανικόν ζυγόν , πιστεύοντες εἰς Χριστόν, ἦλθαν καί θά ἔλθωσιν εἰς τήν Ἑλληνικήν  Ἐπικράτειαν διά νά συναγωνισθῶσιν ἤ νά κατοικήσωσιν εἰς αὐτήν.

4. Πρακτικά τῆς ἐν Ἀθήναις Α΄ Ἐθνικῆς Συνελεύσεως (08-11-1843 ἕως 18-03-1844)

(http://www.hellenicparliament.gr/Vouli-ton-Ellinon/I-Bibliothiki/Koinovouleftiki-Syllogi/Praktika-Synedriaseon/Praktika-Voulis-1843-1862/, προσπελάστηκε τήν 8η Μαῒου 2017)

ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΟΜΟΟΥΣΙΟΥ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΥ ΤΡΙΑΔΟΣ (σελ. 1)

Στόν ἁγιασμό, ὁ ὁποῖος ἐψάλη τήν 8η Νοεμβρίου τοῦ ἔτους 1843 γιά τίς προκαταρκτικές συνεδριάσεις μέ Πρόεδρον τόν κ. Πανοῦτσον Νοταρᾶν, ἐδόθη ὁ ἀκόλουθος ὅρκος:”Ὁρκίζομαι ἐν ὀνόματι τῆς Ἁγίας Τριάδος, νά ἐκπληρώσω τά ἱερά τοῦ Πληρεξουσίου ἔργα…”    

Ἄρθρον 1. Ἡ ἐπικρατοῦσα θρησκεία εἰς τήν Ἑλλάδα εἶναι ἡ τῆς ἀνατολικῆς ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας…ἀπαγορευομένου τοῦ προσηλυτισμοῦ, καί πάσης ἄλλης ἐπεμβάσεως κατά τῆς ἐπικρατούσης θρησκείας.

Ἄρθρον 2. Ἡ ὀρθόδοξος ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, κεφαλήν γνωρίζουσα τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν…

Eἰς τά πρακτικά τῆς Ἐθνικῆς αὐτῆς Συνελεύσεως διασώζονται τά ἑξῆς σημαντικά καί ἀξιοπρόσεκτα:

1. “Εἷς τῶν Γραμματέων ἀνέγνωσε ἀναφοράν τοῦ Κ. Προέδρου Πανούτσου Νοταρᾶ, Προέδρου τῆς ἐν Προνοίᾳ Ἐθνικῆς τῶν Ἑλλήνων Συνελεύσεως διά τῆς ὁποίας ἐξέθετεν ὅτι παραδίδει εἰς τήν Συνέλευσιν ὡς ἱερά λείψανα (ἡμέτερη ἡ ὑπογράμμιση) Ἐθνικῆς ἰδιοκτησίας τά πρακτικά καί ἄλλα ἔγγραφα τῆς ἐν Προνοίᾳ Συνελεύσεως” (σελ. 36).
2. Ἡ “ὁρκοδοσία” τῶν “πληρεξουσίων” (ἐκπροσώπων τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπικράτειας) τῆς Ἐθνικῆς Συνελεύσεως καί τῶν μελῶν διαφόρων Ἐπιτροπῶν ἦταν ἡ ἀκόλουθη: “Ὁρκίζομαι ἐν ὀνόματι τῆς Ἁγίας Τριάδος νά ἐκπληρώσω τά ἱερά τοῦ Πληρεξουσίου ἔργα πιστός εἰς τήν πατρίδα…” (σελ.106). Ὁ ὅρκος αὐτός ἐδίδετο παρουσίᾳ πάντοτε ἱερέως, ὁ ὁποῖος καί συνυπέγραφε (ἡμέτερη ἡ ὑπογράμμιση) τό σχετικό πρακτικό.
3. Στήν ἀπαντητική των πρός τόν Βασιλέα ἐπιστολή οἱ Πληρεξούσιοι τῆς Ἐθνοσυνελεύσεως βεβαιώνουν ὅτι “…θέλουσι καταβάλει ὑπό τήν προστασίαν τοῦ Ὑψίστου (ἡμέτερη ἡ ὑπογράμμιση) πᾶσαν δυνατήν προσπάθειαν…) (σελ. 94, 95).
4. Ὁ ἐκ τῶν μελῶν τῆς Ἐπιτροπῆς γιά τήν σύνταξη τοῦ σχεδίου τοῦ Συντάγματος, κ. Μελᾶς, παρουσιάζων στήν ὁλομέλεια τῶν Πληρεξουσίων τό Συνταγματικό σχέδιο τῆς Εἰσηγητικῆς Ἐπιτροπῆς ἔγραφε: α) “ἐμμένομεν πιστοί εἰς τήν θρησκείαν τῶν πατέρων μας εἰς ἥν ὀφείλομεν τήν ἐθνικήν ἀνεξαρτησίαν καί ἐξ ἧς ἀπεκδεχόμεθα πᾶν ἀγαθόν εἰς τό μέλλον” -ἡμέτερη ἡ ὑπογράμμιση- (σελ.110) β) “Ἐν κεφαλίδι τοῦ Συντάγματος ἐτέθη τό περί θρησκείας ἄρθρον καί ἄλλοτε καί ἤδη πλατύτερα παράποτε, διότι ἠσθάνθησαν ὅτι οὔτε ἡ πολιτεία, οὔτε ἤθη ἱδρύονται παραμελουμένης τῆς θρησκείας…) (σελ. 112), γ) “…ἡ ὑπόθεσις τῆς θρησκείας συνδέεται μέ τό μέλλον τῆς Ἑλλάδος.. -ἡμέτερες οἱ ὑπογραμμίσεις- δέν ἐθεσμοθετήθη τι ἀντιβαῖνον τῇ ἐκκλησίᾳ, διότι ὅ,τι ἔπραξαν οἱ τότε διέποντες τά πράγματα τῆς πατρίδος , ἦταν ἀπόρροια τῶν ἀποφασισθέντων εἰς τάς συνελεύσεις τῆς Ἐπιδαύρου καί τῆς Τροιζῆνος” (σελ. 117) καί δ) ” Τό πολιτικόν δίκαιον πρέπει νά συσχετίζεται μέ τό κανονικόν διότι μάλιστα τό τελευταῖον εἶναι ἀπάνθισμα τῶν κανόνων τῶν αὐτοκρατόρων” (σελ. 122).
5. Ἄλλος τῶν Πληρεξουσίων εἶπεν: ” Ἡ ἐπί τοῦ Συντάγματος ἐπιτροπή  ἔχουσα ὑπ’ ὄψιν τό “ἐκ Θεοῦ ἄρχεσθαι” ἔθεσεν ἐπί κεφαλῆς τοῦ Συντάγματος τό περί θρησκείας μέρος αὐτοῦ, θέλουσα οὕτω ὑπό τήν σκέψιν τοῦ Ὑψίστου καί τόν θώρακα τῆς πίστεως νά θέσῃ τό Σύνταγμα…” (σελ. 128).
6. Ἕτερος τῶν Πληρεξουσίων σέ ἄλλη συνεδρίαση εἶπεν: “Παραδεχόμεθα καί ὁμολογοῦμεν …τά δόγματα τῆς θρησκείας καί τούς σαφηνίζοντας αὐτά Ἀποστολικούς καί Συνοδικούς κανόνας ” (σελ. 138).
7. Στό 35ο ἄρθρο τοῦ Συνταγματικοῦ σχεδίου ὁ προβλεπόμενος γιά τόν Βασιλέα ὅρκος ἦταν: “Ὀμνύω εἰς τό ὄνομα τῆς ὁμοουσίου καί ἀδιαιρέτου Τριάδος νά προστατεύω τήν ἐπικρατοῦσαν θρησκείαν τῶν Ἑλλήνων…” (σελ. 294) καί εἰς τό ἄρθρο 39 προβλεπόταν ὅτι: ” Πᾶς διάδοχος τοῦ Ἑλληνικοῦ θρόνου ἀπαιτεῖται νά πρεσβεύῃ τήν θρησκείαν τῆς ἀνατολικῆς ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας” (σελ. 303). Τό ἴδιο ἀκριβῶς ἀναγράφεται στό ἄρθρο 47 τοῦ Συντάγματος τοῦ 1864 καί τοῦ Συντάγματος τοῦ 1952. Στίς περιπτώσεις ἐκλογῆς ἀντιβασιλέως, στό ἄρθρο 51 τοῦ προαναφερθέντος Συντάγματος (1864) ἀναγράφεται ὅτι ” … ἐκλέγει προσωρινῶς διά φανερᾶς ψηφοφορίας ἀντιβασιλέα πολίτην τοῦ ἀνατολικοῦ δόγματος”· τό ἴδιο ἀναγράφεται καί στό ἄρθρο 50 τοῦ Συντάγματος τοῦ 1952. Περαιτέρω, στό ἀρθρο 51 του Συντάγματος τοῦ 1952 προβλέπεται νά εἶναι ἀκόμη καί ὁ ἐπίτροπος τοῦ ἀνηλίκου Βασιλέως “…Ἕλλην πολίτης τοῦ Ἀνατολικοῦ δόγματος”.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ 2

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΡΙΠΠΑΣ. Η ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ -ΥΠΟ ΠΟΙΕΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΡΟΥΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΙΣ ΠΟΙΟΥΣ (ΑΥΣΤΗΡΟΥΣ) ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥΣ ΥΠΟΚΕΙΤΑΙ (ΙΔΙΑ ΟΤΑΝ ΕΠΙΔΙΩΚΕΤΑΙ Η ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΕΙΣ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΔΙΑΤΑΞΕΩΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΪΔΕΟΛΟΓΙΚΩΝ).

ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΙΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ, Τόμος 60, Τεῦχος 3 (σελ. 561-840) ΙΟΥΛΙΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2016, σελ. 602-613. 

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ 3

 ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ 1975/1986, ἄρθρο 13, παρ. 1 καί ἄρθρο 14, παρ. 1.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

1. Ἡ Θεολογία καί Ποιμαντική Πράξη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέχρι τήν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς Ὀθωμανούς (1453) εἶχε ὡς κύριο στόχο της τήν διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς τῆς« ἅπαξ τοῖς ἁγίοις παραδοθείσης πίστεως» (Ἰούδ. 3), γιά τήν συνέχεια τῆς ὁμολογίας καί παραδόσεως τῶν Ἀποστόλων καί τῶν ἁγίων Πατέρων. Αὐτό ὅμως ἀπαιτοῦσε καί τήν λόγῳ καί ἔργῳ ἀπόκρουση τῶν αἱρέσεων γιά τήν προστασία τοῦ Ποιμνίου καί τήν διασφάλιση τῆς δυνατότητας σωτηρίας, δηλαδή θεώσεως.

Ὁ πατριαρχικός ἔξαρχος μητροπολίτης Κασσανδρείας Εἰρηναίος μέ τήν Ἱερά Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους 30 Σεπτεμβρίου 1910.

1. Ἡ Θεολογία καί Ποιμαντική Πράξη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέχρι τήν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς Ὀθωμανούς (1453) εἶχε ὡς κύριο στόχο της τήν διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς τῆς« ἅπαξ τοῖς ἁγίοις παραδοθείσης πίστεως» (Ἰούδ. 3), γιά τήν συνέχεια τῆς ὁμολογίας καί παραδόσεως τῶν Ἀποστόλων καί τῶν ἁγίων Πατέρων. Αὐτό ὅμως ἀπαιτοῦσε καί τήν λόγῳ καί ἔργῳ ἀπόκρουση τῶν αἱρέσεων γιά τήν προστασία τοῦ Ποιμνίου καί τήν διασφάλιση τῆς δυνατότητας σωτηρίας, δηλαδή θεώσεως.

Ἔτσι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπό τόν 15ο ὥς τά τέλη τοῦ 19ου αἰῶνα παρέμεινε ἀμετακίνητη στή στάση της ἀπέναντι στόν δυτικό χριστιανισμό, τόν παπισμό καί τόν προτεσταντισμό (λουθηρανισμό, καλβινισμό, κ.λπ.) καί τόν ἀγγλικανισμό, πού χαρακτηρίζονται σαφῶς ὡς αἱρετικές ἐκπτώσεις ἀπό τή Μία Ἐκκλησία.

Στά ὀρθόδοξα δογματικοσυμβολικά κείμενα [1] αὐτῆς τῆς περιόδου ἐκφράζεται θετικά ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστική πίστη καί ἀποκρούονται οἱ πλάνες τῶν δυτικοχριστιανικῶν ὁμάδων, πού ἔχουν στερηθεῖ τόν χαρακτῆρα τῆς Ἐκκλησίας, σέ μία ἀδιατάραχτη συνέχεια καί συμφωνία μέ τήν βυζαντινή ἀντιρρητική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Παρέμεινε ἔτσι ἀκμαία ἡ ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία, κατά τήν ὁποία «ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἀνατολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία οὐ μόνον αἱρετικόν οὐ προσίεται δόγμα, ἀλλά καί τάς ὑποψίας αὐτάς ἀποκρούεται» [2].

Ὁμολογεῖται, ἐπίσης, χωρίς περιστροφές, ὅτι «αὐτή μόνη ἡ τῶν Ἀνατολικῶν Ὀρθοδόξων (πάλαι μέν Ἑλλήνων, νῦν δέ Γραικῶν καί Νέων Ρωμαίων διά τήν Νέαν Ρώμην καλουμένων) χριστιανῶν πίστις ἐστίν ἀληθής μόνη ἀκραιφνεστάτη» [3].

Μέ ἀπόλυτη δέ κατάφαση τῆς ὀρθοδόξου ταυτότητος διαπιστώνεται, ὅτι «τά λουθηροκαλβινικά καί παπιστικά δόγματα οὐ συνάδει τῇ Ὀρθοδόξῳ ἡμῶν πίστει, ἀνθίστανται δέ μᾶλλον αὐτῇ καί πόρρω τῆς ἀληθείας ἀπεσχοίνισται» [4] (ἒχουν ἀπορριφθεῖ).

Μόνη, συνεπῶς, παραδεκτή βάση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνώσεως εἶναι ἡ ἀπόλυτος ἑνότης τῆς πίστεως καί ἡ ὁμοφροσύνη στά δόγματα διά τῆς ἀνεπιφυλάκτου παρά τῶν ἑτεροδόξων ἀποδοχῆς τῶν ὀρθοδόξων δογμάτων. Μέ βάση δέ τήν σχετική δἠλωση τοῦ ἁγίου Μάρκου διακηρύσσεται ἐκ νέου ὅτι «ἐν τοῖς θείοις δόγμασιν οὐδαμοῦ χώραν ἔχει ποτέ ἡ οἰκονομία ἢ συγκατάβασις» [5]. Καί ὅλα αὐτά λέγονται σέ περίοδο ἐξουθενωτικῆς δουλείας καί ταπεινώσεως τοῦ Γένους τῶν Ὀρθοδόξων.

2. Ἡ ἀταλάντευτη αὐτή στάση τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας ἀπέναντι στήν ἑτερόδοξη Δύση ἄλλαξε ἐπίσημα στίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰῶνα, ἐπί πατριαρχίας Ἰωακείμ τοῦ Γ΄(+1912). Αὐτό σημαίνει ὅτι μέ πνεῦμα θετικό ἐγκαινιάζεται στό ἐθναρχικό κέντρο μία νέα στάση ἀπέναντι στήν ἀποκρουόμενη ἕως τότε Δύση, κατά τό πνεῦμα τοῦ φιλοδυτικισμοῦ καί τῶν «οἰκουμενικῶν σχέσεων». Τό κύριο σημεῖο ἀναφορᾶς δέν θά εἶναι πλέον ἡ Ἀνατολή, ἀλλά ἡ Δύση, μέ ὅ,τι αὐτή ἐκφράζει. Ἡ ἀλλαγή αὐτή ὁριοθετεῖται ἀπό τρία σπουδαῖα κείμενα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, τήν Ἐγκύκλιο τοῦ πατριάρχου Ἰωακείμ Γ΄ τό 1902 [6], τό Διάγγελμα τοῦ 1920 [7] καί τήν Ἐγκύκλιο τοῦ 1952 [8]. Ἡ πρώτη πραγματοποιεῖ τό οἰκουμενιστικό ἄνοιγμα στὴ Δυτική Χριστιανοσύνη, ἐνῷ τά ἄλλα ἔχουν καθαρά προγραμματικό χαρακτῆρα, ἐγκαινιάζοντας καί προωθώντας τήν πορεία πρός τόν Οἰκουμενισμό μέ τήν «Οἰκουμενική Κίνηση». Ἡ συμμετοχή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου σ’ αὐτήν ὁδήγησε στίς σημερινές ἐλεγχόμενες ἀπό τήν ὀρθόδοξη συνείδηση σχέσεις. Αὐτό ὅμως συνδέεται ἄμεσα μέ τήν προοδευτική ἐξίσωση τῶν δυτικῶν ὁμολογιῶν μέ τή Μία Ἐκκλησία, τήν Ὀρθοδοξία. Μέ τό Διάγγελμα τοῦ 1920 τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο προσέφερε τόν καταστατικό χάρτη γιά τήν στάση, πού ὄφειλε νά τηρήσει στό μέλλον ἡ ὀρθόδοξη παράταξη μέσα στήν Οἰκουμενική Κίνηση.

Ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ 1902 ἄνοιξε τόν δρόμο στή συμμετοχή μας στήν Οἰκουμενική Κίνηση, τό Διάγγελμα τοῦ 1920 προετοίμασε τήν εἴσοδό μας στό ΠΣΕ, ἐνῷ ἡ ἐπί Πατριάρχου Ἀθηναγόρα Ἐγκύκλιος τοῦ 1952 [9] λειτούργησε ὡς ὁλοκλήρωση καί ἐπισφράγιση τῆς προγραμματισμένης αὐτῆς πορείας. Γι’ αὐτό μεγάλοι ὀρθόδοξοι θεολόγοι, ὅπως ὁ Ἰωάννης Καρμίρης καί ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, παρά τήν ἀφοσίωσή τους στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, δέν παρέλειψαν νά ἐκφράσουν τόν δισταγμό τους στά ἀνοίγματα αὐτά καί τίς ἐπιφυλάξεις τους γιά τίς μέσῳ αὐτῶν δρομολογημένες ἐξελίξεις [10].

Ὑπεύθυνη ὅμως καί ἀντικειμενική κριτική στήν Οἰκουμενική Κίνηση ἔχει ἀσκήσει ὁ ὅσιος Ἰουστῖνος (Πόποβιτς), χαρακτηρίζοντας τόν Οἰκουμενισμό μέ τόν ἀκόλουθο τρόπο:

«Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανούς, διά τάς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδιά ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὐμανισμῶν μέ ἐπικεφαλῆς τόν παπισμόν. Ὅλοι δέ αὐτοί οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τήν ἄλλην αἵρεσιν . Τό κοινόν εὐαγγελικόν ὄνομά των εἶναι ἡ παναίρεσις». Καί διερωτᾶται:

«Ἦτο ἄραγε ἀπαραίτητον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, αὐτό τό πανάχραντον Θεανθρώπινον σῶμα καί ὀργανισμός τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, νά ταπεινωθῆ τόσον τερατωδῶς, ὥστε οἱ ἀντιπρόσωποί της θεολόγοι, ἀκόμη καί ἱεράρχαι, νά ἐπιζητοῦν τήν ὀργανικήν μετοχήν καί συμπερίληψιν εἰς τό ΠΣΕ; Ἀλλοίμονον, ἀνήκουστος προδοσία» [11].

Ὁ οἰκουμενισμός σ’ ὅλες τίς διαστάσεις καί ἐκδοχές του ἔχει ἀποβεῖ ἀληθινή βαβυλώνιος αἰχμαλωσία σχεδόν ὅλων τῶν τοπικῶν ἡγεσιῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ καύχηση καί ὁ αὐτοθαυμασμός τῶν οἰκουμενιστῶν μας «γιά μία δῆθεν νέα ἐποχή, πού ἄνοιξε τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο» μέ τίς πατριαρχικές Ἐγκυκλίους τῶν ἐτῶν 1902 καί 1920, δέν δικαιώνονται, διότι «αὐτό πού κατορθώθηκε εἶναι νά νομιμοποιήσουμε τίς αἱρέσεις καί τά σχίσματα τοῦ παπισμοῦ καί τοῦ προτεσταντισμοῦ». Αὐτό εἶναι τό κατασταλαγμένο συμπέρασμα τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση [12], τό ὁποῖο ἀδίστακτα προσυπογράφω.

3. Εἶναι, λοιπόν, φανερό ὅτι ὁ οἰκουμενισμός ἀποδείχθηκε πλέον ὡς ἐκκλησιολογική αἵρεση, ὡς ἕνας «δαιμονικός συγκρητισμός», πού ἐπιδιώκει μία ὁμοσπονδιακή ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τήν δυτική αἱρετική πανσπερμία. Ἔτσι ὅμως, ἡ Ὀρθοδοξία δέν ἐπηρεάζει σωτηριολογικά τόν μή ὀρθόδοξο κόσμο, διότι ἔχει ἐγκλωβιστεῖ αὐτή, στά πρόσωπα τῶν κατά τόπους ἡγεσιῶν της, στίς παγίδες τοῦ οἰκουμενισμοῦ, πού κατεργάζονται τήν φθορά καί τήν ἀλλοτρίωσή της.

Ἀντί, λοιπόν, ἡ ἐκκλησιαστική ἡγεσία μας, νά ἀκολουθεῖ τό παράδειγμα τῶν Ἁγίων Πατέρων μας στή διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς τῆς μόνης δυνατότητας σωτηρίας ἀνθρώπου καί κοινωνίας, πράττει ἀκριβῶς τό ἀντίθετο. Συμφύροντας τήν Ὀρθοδοξία μέ τήν αἵρεση, στά ὅρια τοῦ οἰκουμενισμοῦ, καί οὐσιαστικά καταξιώνοντας τήν αἱρετική πλάνη, ἐπιφέρει τήν ἄμβλυνση τῶν κριτηρίων τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος καί στερεῖ καί αὐτό καί τόν κόσμο ἀπό τήν δυνατότητα σωτηρίας.

Στήν κατεύθυνση δέ αὐτή ἀκριβῶς ἀποδεικνύεται δαιμονική ἡ παρέμβαση τῆς λεγομένης «Μεταπατερικῆς Θεολογίας», ἡ ὁποία προσφέρει θεολογική κάλυψη καί στήριξη στήν οἰκουμενιστική μας ὑστερία καί στήν κατεδάφιση τῶν πατερικῶν καί παραδοσιακῶν μας θεμελίων. Αὐτό δέν γίνεται, βέβαια, μέ τήν κατ’ εὐθεῖαν πολεμική κατά τῆς συνοδικῆς καί πατερικῆς πίστεως –τοὐναντίον αὐτή συχνά ἐπαινεῖται ὑποκριτικά καί ἐξαίρεται- ἀλλά μέ τήν ἀμφισβήτηση τῶν νηπτικῶν προϋποθέσεών της, τήν ἀποφυγή τῆς καταδίκης τῶν αἱρέσεων καί τήν de facto, ἔτσι, ἀναγνώρισή τους ὡς Ἐκκλησίας, σωτηριολογικοῦ δηλαδή μεγέθους, ἰσοτίμου μέ τήν Ὀρθοδοξία.

Μέ αὐτό τόν τρόπο παραμερίζονται τελικά οἱ ἅγιοι Πατέρες καί ἡ διδασκαλία τους μέ τήν ἀνομολόγητη ἀνατροπή τῆς πίστεως καί πράξεως τῆς ἁγιοπατερικῆς Παράδοσης. Ἡ μεταπατερικότητα, δηλαδή, εἶναι, στήν οὐσία της ἀντιπατερικότητα, διότι ἀποδυναμώνει τήν πατερική παράδοση, χωρίς τήν ὁποία ἡ Ὀρθοδοξία παραμένει ἀθωράκιστη στή δίνη τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί τήν ἐξυπηρέτηση τῶν σχεδίων τῆς Νέας Ἐποχῆς. Καί γιά νά παραφράσουμε τόν Ντοστογιέφσκυ: «Χωρίς Πατέρες ὅλα ἐπιτρέπονται»!

Κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο ὅμως τόν Παλαμᾶ, «τοῦτό ἐστιν ἀληθής εὐσέβεια, τό μή πρός τούς θεοφόρους Πατέρας ἀμφισβητεῖν»!

Ἡ ἀπόλυτη δηλαδή ὑπακοή στούς Ἁγίους Πατέρες μας.

1. Βλ. Ἰω. Ν. Καρμίρη, Τά Δογματικά καί Συμβολικά Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τ. 1, Ἀθῆναι 19602 καί τ. ΙΙ, Άθῆναι 1953.

2. «Ἀποκρίσεις… πρός τούς Ἀγγλικανούς Ἀνωμότους, Ἰ. Καρμίρη, σ. 791.

3. Στό ἴδιο, σ. 789.

4. Στό ἴδιο, σ. 793.

5. Στό ἴδιο, σ. 791.

6. Βλασίου Ι. Φειδᾶ, Αἱ Ἐγκύκλιοι τοῦ 1902 καί τοῦ 1904 ὡς πρόδρομοι τῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1920 ἐν τῇ εὐρυτέρᾳ οἰκουμενικῇ προοπτικῇ τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, Ὀρθοδοξία 2003, σ.129-139 (ἐδῶ:129).

7. Διάγγελμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου «Πρός τάς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ», Ἰω. Καρμίρη, σ. 950.

8. Στό ἴδιο, σ. 960.

9. Ἀπευθύνεται «πρός τάς αὐτοκεφάλους Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας».

10. Ὁ μέν π. Φλωρόφσκυ τό 1961 ἀπομακρύνθηκε ἀπό τό ΠΣΕ, ὁ δέ Ἰωάννης Καρμίρης (τὸ 1953) δηλώνει περίφροντις ἀπό τίς ἐξελίξεις: «Εἶναι προφανές ὅτι ἡ ἀνεπιφύλακτος καί ἄνευ ὅρων συμμετοχή (τῆς Ὀρθοδοξίας) εἰς δογματικά συνέδρια καί ἡ ὀργανική σύνδεσις αὐτῆς μετά πολυαρίθμων ποικιλωνύμων Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν καί αἱρέσεων ἐπί βάσεως δογματικῆς καί ἐκκλησιολογικῆς ἐν τῷ Παγκοσμίῳ Συμβουλίῳ τῶν Ἐκκλησιῶν θά ἐσήμαινε παρέκκλισιν ἀπό τῆς ὑπό τοῦ Πατριαρχικοῦ Διαγέλματος τοῦ 1920 χαραχθείσης γραμμῆς περί συνεργασίας αὐτῆς μόνον ἐν τοῖς ζητήμασι τοῦ Πρακτικοῦ Χριστιανισμοῦ καί γενικῶς δέν θά ἦτο σύμφωνος πρός τάς θεωρητικάς ἀρχάς τῆς Ὀρθοδοξίας καί τήν μακραίωνα παράδοσιν αὐτῆς, ὡς καί τήν διδασκαλίαν καί πρᾶξιν τῶν ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῶν μεγάλων Πατέρων αὐτῆς» (ὅπ. π., σ. 953).

11. π. Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί ὁ Οἰκουμενισμός, Θεσσαλονίκη 1974, σ. 224.

12. Βλ. ἄρθρο του στόν «Ὀρθόδοξο Τύπο» τῆς 16.7.2004.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Έφθασε η ώρα για τη διαμόρφωση νέας στρατηγικής στο Κυπριακό. Από το 1974 και εντεύθεν, οι συζητήσεις για την επίτευξη συμφωνίας στο Κυπριακό, διεξήχθηκαν σε λανθασμένη βάση ενώ προδήλως οι δυο πλευρές, έχοντας διαφορετικές επιδιώξεις, στοχεύσεις, δεν κατάφεραν να καταλήξουν σε ένα αποτέλεσμα.

Αυτό, ωστόσο, που έγινε είναι μια βαθμηδόν προσέγγιση στις τουρκικές θέσεις από πλευράς Ελληνοκυπρίων στην προσπάθεια τους να… κάμψουν την αδιαλλαξία της Άγκυρας.

Έφθασε η ώρα για τη διαμόρφωση νέας στρατηγικής στο Κυπριακό. Μια στρατηγική που θα διασφαλίζει τη συνέχεια του ελληνισμού στην Κύπρο. Μια στρατηγική που θα καταστεί την Κύπρο ένα κανονικό κράτος. Μάλιστα, ένα κανονικό κράτος, καθώς αυτό που επιδιώκεται να γίνει  σε ένα μη κανονικό κράτος οδηγεί. 

Η πρώτη διαπίστωση είναι πως η ακολουθούμενη πολιτική όχι μόνο δεν απέδωσε αλλά αντίθετα έχει επιδεινώσει τα δεδομένα στο Κυπριακό. Παράλληλα έχει οδηγήσει βαθμηδόν σε υποχωρήσεις, καθώς θεωρήθηκε διαχρονικά πως με μια πολιτική «ενθάρρυνσης», εξευμενισμού της τουρκικής πλευράς και «δώσε-δώσε» θα σπάσει το αδιέξοδο και θα φέρει λύση.

Δεύτερη διαπίστωση είναι πως η πολιτική και η κομματική ελίτ στην Κύπρο, η οποία είχε διαχρονικά την ευθύνη της διαχείρισης του Κυπριακού, θεωρεί περίπου ως «ιεροσυλία» ακόμη και τη συζήτηση για το ενδεχόμενο να εξεταστεί εναλλακτική στρατηγική.

Τρίτη διαπίστωση είναι πως παρόλο ότι ένα σοβαρό κράτος έχει πάντα ενώπιόν του πολλά και διαφορά σχέδια δράσης, στη Λευκωσία το θέμα αυτό είναι ξένο, ταμπού. Επιμένει στις ταμπέλες και σε αποδειγμένα αδιέξοδες πορείες. Στην Κύπρο, θεωρούν πως οι επιλογές της δεκαετίας του ’70 δεν αλλάζουν και δεν επηρεάζονται από το ευρύτερο διεθνές περιβάλλον.

Τέταρτη διαπίστωση είναι πως ενώ προωθείται ένας γεωστρατηγικός σχεδιασμός με συνεργασίες στην περιοχή και τη σύναψη συμμαχιών, με έρευνες για υδρογονάνθρακες, την ίδια ώρα στο Κυπριακό υπάρχει μια «θρησκευτική προσήλωση» σε πεπατημένες αποτυχημένες μεθόδους, και θεωρείται αμαρτία ακόμη και η σκέψη να εγκαταλειφθούν αποδεδειγμένα αναποτελεσματικές πολιτικές.

Είναι προφανές πως για να μπορέσουμε να διαμορφώσουμε και εφαρμόσουμε μία μακράς πνοής στρατηγική, πρέπει να ξεπεράσουμε εαυτούς. Πρωτίστως, τη μιζέρια του μικρού και ανήμπορου. Την απελπισία του ηττημένου. Να ξεπεράσουμε το μοιρολόι των ηττημένων μυαλών, που σε κάθε κίνηση σκέφτονται την αντίδραση της Τουρκίας.

Είναι γνωστό ότι ο μόνιμος στόχος της Τουρκίας είναι ο πλήρης στρατηγικός έλεγχος της Κύπρου. Ο στόχος αυτός δεν έχει ποσώς διαφοροποιηθεί, και αυτό που εν πολλοίς επιδιώχθηκε είναι όπως αυτή η στρατηγική διασφαλισθεί μέσα από τις συνομιλίες. Αυτό που κατάφερε η Άγκυρα μέσα από τις αλλεπάλληλες διαδικασίες των διαπραγματεύσεων και τις πρωτοβουλίες που αναλήφθηκαν, με κορυφαία στιγμή το δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν, ήταν η διασφάλιση των συμφερόντων της στο νησί μέσα από ένα τουρκοκυπριακό συνιστών κρατίδιο.

Τα τελευταία δυο χρόνια από τις συζητήσεις στα πλαίσια της διαδικασίας των διαπραγματεύσεων, επιτεύχθηκαν πολλές συγκλίσεις, που αφορούν πρωτίστως την αναβαθμισμένη και προνομιακή συμμετοχή της τουρκοκυπριακής πλευράς στη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Η ελληνοκυπριακή πλευρά έχει προσφέρει σημαντικά πλεονεκτήματα στους Τουρκοκύπριους στο κεφάλαιο της Διακυβέρνησης ενώ οι συζητήσεις έχουν «κολλήσει» στα θέματα που ενδιαφέρουν την ελληνική πλευρά, το θέμα της Ασφάλειας (Εγγυήσεις) και το Εδαφικό. Με αφορμή τη Διάσκεψη της Γενεύης, του περασμένου Ιανουαρίου, η παρουσία της Τουρκίας εκεί θεωρήθηκε επιτυχία. Παρόλο που η Τουρκία άφησε στη Γενεύη μια νέα αξίωση, που περιέλαβε στην ατζέντα των συζητήσεων, για εφαρμογή για Τούρκους πολίτες στην Κύπρο των τεσσάρων ελευθεριών που ισχύουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Στη Γενεύη κατατέθηκαν εκατέρωθεν χάρτες για το εδαφικό, που έχουν τοποθετηθεί σε ειδική θυρίδα του ΟΗΕ. Για τους σύγχρονους ανιστόρητους και μονίμως αφελώς πανηγυρίζοντες αυτό έγινε για πρώτη φορά.

Το Κυπριακό δεν είναι ένα μονοδιάστατο πρόβλημα, που μπορεί να επιλυθεί εσωτερικά και χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η γεωπολιτική διάσταση και τα πολλά και διαφορετικά συμφέροντα που διαδραματίζονται στην περιοχή. Η κοντόφθαλμη προσέγγιση που αντιμετωπίζει το Κυπριακό ως μια δικοινοτική διαφορά, μια διαφορά μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, έχει ενισχύσει τους τουρκικούς σχεδιασμούς και έχει εν πολλοίς απαλλάξει την κατοχική δύναμη από τις ευθύνες της στην Κύπρο.

Οι υποχωρήσεις της ελληνοκυπριακής ελίτ διαμορφώνουν συνθήκες για ένα μοντέλο με ρυθμίσεις που θα προκαλεί συνεχώς εμφράγματα στην λειτουργία του κράτους. Θα είναι ένα μοντέλο με διακρίσεις και διαχωρισμούς. Δεν θα είναι δημοκρατικό και θα έχει ως βάση διαχωρισμού την εθνική καταγωγή.

Θα υπάρχουν εγγυημένες πλειοψηφίες στις δυο περιοχές με βάση την εθνική καταγωγή: Οι Έλληνες στο ε/κ συνιστών κρατίδιο και οι Τούρκοι στο τ/κ συνιστών κρατίδιο.

Αυτό που συζητείται χρόνια είναι ένας συμβιβασμός που θα αντικατοπτρίζει τα αποτελέσματα της εισβολής και της συνεχιζόμενης κατοχής. Υποτίθεται ότι ο στόχος είναι η διαμόρφωση ενός κοινού μέλλοντος χωρίς νικητές και ηττημένους και χωρίς διακρίσεις καθώς οι διακρίσεις γεννούν προβλήματα και οι διακρίσεις αντιδράσεις.

Για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε στη διαμόρφωση μιας νέας στρατηγικής στο Κυπριακό πρέπει πρωτίστως να αναλυθούν οι σχεδιασμοί των βασικών εμπλεκόμενων στο Κυπριακό.

Η Τουρκία

Η Τουρκία, θεωρεί πως ο στρατηγικός έλεγχος της Κύπρου, η ομηροποίηση του νησιού, θα εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της στην ευρύτερη περιοχή. Χρησιμοποιεί τους Τουρκοκύπριους, ως όχημα για την επίτευξη των στρατηγικών της επιδιώξεων, γεγονός που προκύπτει από θέσεις και αξιώσεις καταθέτει ο Μουσταφά Ακιντζί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Η μη  αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία αποτελεί διαχρονική θέση της τουρκικής πλευράς και συνδέεται με τις στρατηγικές επιδιώξεις της στην Κύπρο και στην περιοχή.

Επί της εποχής των Ερντογάν και Νταβούτογλου, το καθεστώς της Άγκυρας έχει υιοθετήσει την ορολογία της «εκλιπούσας Κυπριακής Δημοκρατίας»  σε διάφορα έγγραφα και παρεμβάσεις της σε διεθνείς οργανισμούς. Η ορολογία αυτή παραπέμπει στην τουρκική θεωρία πως η Κ.Δ. υπήρξε μέχρι το 1963 και έκτοτε θεωρείται «εκλιπούσα». Από το 1963 και εντεύθεν για την τουρκική πλευρά υπάρχει η «ε/κ διοίκηση», την οποία δεν αναγνωρίζει μεν αλλά δεν αμφισβητεί την παρουσία της. Αυτό εκφράζεται μέσα από την τουρκική πολιτική σε διάφορα πεδία, κυρίως όμως αυτή είναι η βασική γραμμή πλεύσης στο Κυπριακό. Τι λένε οι Τούρκοι; Στην Κύπρο υπάρχουν δύο ισότιμες οντότητες, η «Ε/κ Διοίκηση» και η «ΤΔΒΚ», που ας, σημειωθεί, δεν αναγνωρίζεται από κανέναν πλην της Τουρκίας.

Οι δύο οντότητες, όπως υποστηρίζουν, λειτουργούν δίπλα-δίπλα και η προσπάθεια τώρα είναι να πετύχουν έναν «νέο συνεταιρισμό». Ουσιαστικά αυτό που επιδιώκεται είναι οι δύο οντότητες παράλληλα και ταυτόχρονα να μετεξελιχθούν σε συνιστώντα κρατίδια.

Αυτό θα προσφέρει αναδρομική νομιμοποίηση και αναγνώριση ως κράτους της αποσχιστικής οντότητας της «ΤΔΒΚ». Ταυτόχρονα και παράλληλα, θα από-αναγνωρίζεται αναδρομικά η Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία λειτουργεί ως το νόμιμο κράτος και έχει κυριαρχία σε ολόκληρη την επικράτεια της χώρας.

Εάν επικρατήσει αυτή η αντίληψη, η τουρκική δηλαδή, τι θα σημαίνει στην πράξη; Στην περίπτωση που θα προκύψει ένα κακό σενάριο, σημαίνει πως σε περίπτωση διάλυσης της «νέας κατάστασης πραγμάτων» η χώρα θα είναι μετέωρη και ασφαλώς η Κυπριακή Δημοκρατία θα είναι στα αζήτητα.

Η τουρκική πλευρά με κάθε τρόπο προσπαθεί, μέσα από διεθνείς παρεμβάσεις και μέσα από τις διαπραγματεύσεις, να ακυρώσει μια στρατηγική θέση της Λευκωσίας, που διαχρονικά αναδεικνύει πως η συμφωνία θα συνιστά μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτό δεν το δέχεται, δεν το συζητά η τουρκική πλευρά, καθώς αποδοχή της ε/κ θέσης θα συνιστούσε ακύρωση της δικής της διαχρονικής πολιτικής, αυτής της μη αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Της πολιτικής που επιδιώκει τον στρατηγικό έλεγχο του νησιού.

Η επαναλαμβανόμενη θέση της τουρκικής πλευράς περί «εκλιπούσας» κρύβει πίσω της μιαν ολοκληρωμένη πολιτική. Το κατοχικό καθεστώς λειτουργεί σαν ένα μη αναγνωρισμένο κράτος, έχοντας επαφές με ξένες κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμούς. Αυτό αποτελεί επιτυχία της Άγκυρας και αποτυχία της Λευκωσίας.

Η ανατροπή αυτής της προσπάθειας μπορεί να επιτευχθεί με επιθετική πολιτική έναντι της Τουρκίας, σε όλα τα διπλωματικά πεδία, προκαλώντας κόστος στην Άγκυρα. Παράλληλα, θα πρέπει να αποφεύγονται ακροβασίες στις διαπραγματεύσεις, που ενδεχομένως να θέτουν σε αμφισβήτηση το θέμα της μετεξέλιξης (η συζήτηση για «προηγούμενες πράξεις» Κυπριακής Δημοκρατίας και ψευδοκράτους). Το ζήτημα της μετεξέλιξης δεν είναι πολιτική της αερολογίας αλλά της πράξης.

Γι’ αυτό και δεν πρέπει να αφεθεί να «μπάζει νερά» μια συμφωνία. Στην ιστορία θα εντοπίσουμε μέσα από έγγραφα και δημόσιες τοποθετήσεις από τουρκικής πλευράς τις τουρκικές επιδιώξεις που έκπαλαι υπήρχαν.

Η Βρετανία

Το Λονδίνο δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την αξιοποίηση των στρατηγικών πλεονεκτημάτων που προσφέρει η γεωγραφική θέση της Κύπρου. Η Κύπρος χρησιμοποιήθηκε την περίοδο του ψυχρού πολέμου αλλά και στη συνέχεια, στην προσπάθεια διαχείρισης της «νέας κατάστασης πραγμάτων» στο νησί.

Η συνεχής αναβάθμιση των στρατιωτικών Βάσεων, γίνεται για να εξυπηρετήσει τα τελευταία χρόνια και τους Αμερικανούς. Η Λευκωσία δεν εγείρει θέμα Βάσεων καθώς, κατά την εκάστοτε κυβέρνηση, δεν συμφέρει να ανοίξουμε δεύτερο μέτωπο. Η στάση αυτή της Κυπριακής Δημοκρατίας έχει το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα αφού η στάση του Λονδίνου έναντι των Ελληνοκυπρίων, ελλείψει κόστους, έγινε πιο εχθρική.

Οι Βρετανοί στην παρούσα φάση του Κυπριακού, αφήνουν ανοικτό το θέμα των εγγυήσεων με την γενική θέση πως ό,τι συμφωνήσουν οι δυο κοινότητες θα το αποδεχθεί, ακόμη και κατάργηση των εγγυήσεων.

Η Βρετανία δεν ενδιαφέρεται να είναι εγγυήτρια δύναμη, δεν αποδέχεται όμως να αμφισβητηθεί η παρουσία της στο νησί. Δεν αποδέχεται αλλαγή του καθεστώτος των Βάσεων πολύ δε περισσότερο, κατάργηση τους καθώς αποτελούν ζωτικής σημασίας για την στρατηγική και πολιτική του Ηνωμένου Βασιλείου αλλά και των ΗΠΑ.

Οι Βρετανοί έχουν διαχρονικά το πάνω χέρι σε σχέση με τους Αμερικανούς στα θέματα που αφορούν τη διαχείριση του Κυπριακού. Θεωρούνται οι ειδικοί.

Η αλλαγή κυβέρνηση στις Ηνωμένες Πολιτείες, με την εκλογή του Ντόναλντ Τράμπ στην Προεδρία, ενδεχομένως να διαφοροποιήσει πάγιες προσεγγίσεις της χώρας στο Κυπριακό, αν και το επικρατέστερο σενάριο είναι, ως προς την Κύπρο, να ακολουθηθεί η πολιτική που έχει διαμορφωθεί εδώ και δεκαετίες από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Ενδιαφέρον θα έχει, ωστόσο,στην ευρύτερη περιοχή.

Θα είναι, πάντως, ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε τις συζητήσεις για το Brexit και τις διμερείς συνομιλίες Βρετανίας και Κυπριακής Δημοκρατίας. Κατά πόσο, δηλαδή, θα εγερθεί θέμα Βάσεων ή θα περιοριστεί η Λευκωσία στην επαναβεβαίωση συμφωνιών. Συμφωνιών που αφορούν την παρουσία των Βάσεων αλλά και της εφαρμογής του κοινοτικού κεκτημένου εντός των Βάσεων για Κύπριους και Ευρωπαίους πολίτες.

Η Ελλάδα

Η Ελλάδα έχει συμφέροντα στην περιοχή, τα οποία σπανίως διεκδικεί. Το γεγονός αυτό εξουδετερώνει ή μειώνει σημαντικά τις δυνατότητες υπεράσπισης των δικών της συμφερόντων καθώς και του Ελληνισμού στην Κύπρο. Στην Κύπρο διαδραματίζεται ένα παιχνίδι ισορροπιών. Συνεπώς, ως έχουν τα πράγματα στις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας, όσο ενισχύεται η τουρκική θέση για κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και ομηροποίησης του νησιού στην Τουρκία, τόσο μειώνεται ο ρόλος και η επιρροή της Ελλάδος.

Η Αθήνα όφειλε τόσα χρόνια να αντιληφθεί πως έχει στρατηγικά συμφέροντα στην Κύπρο και στην περιοχή, τα οποία θα πρέπει να τα διεκδικεί και να τα διασφαλίζει. Οι τριμερείς συνεργασίες με Αίγυπτο και Ισραήλ και Λίβανο, επιβεβαιώνουν τις δυνατότητες. Για να αποδώσουν, ωστόσο, θα πρέπει να υπάρξει μια συνολική στρατηγική από την Αθήνα και τη Λευκωσία, η οποία να στηρίζεται στο δόγμα ότι τα εθνικά θέματα αντιμετωπίζονται ενιαία και με κοινή πολιτική.

Η στρατηγική της Ελλάδας πρέπει να είναι η ενίσχυση της κρατικής υπόστασης της Κύπρου, ως το αντίβαρο στην τουρκική επιδίωξη για την κατάργηση του κυπριακού κράτους και την ομηροποίηση της χώρας.
Η σημερινή ελληνική κυβέρνηση, έχει αναλάβει πρωτοβουλίες αναφορικά με το θέμα της Ασφάλειας. Για πρώτη φορά έχει διαμορφωθεί μια ολοκληρωμένη πρόταση στο κεφάλαιο αυτό, η οποία στηρίζεται στην πλήρη  κατάργηση των εγγυήσεων και την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων. Η πρωτοβουλία αυτή, της οποίας ηγείται ο Υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς, έχει δημιουργήσει κινητικότητα γύρω από το θέμα αυτό και έχει ενισχύσει τη βασική θέση της ελληνικής πλευράς για απαλλαγή από τις Εγγυήσεις και την τουρκική στρατιωτική παρουσία. Είναι για πρώτη φορά που ελληνική κυβέρνηση έχει υιοθετήσει σε διπλωματικό επίπεδο επιθετική πολιτική στο Κυπριακό.

Κι αυτό πιστώνεται στον υπουργό Εξωτερικών, Νίκο Κοτζιά. Στην Αθήνα , κυρίως στο λεγόμενο αθηναϊκό κράτος, θα πρέπει, πάντως, να αντιληφθούν πως εάν χαθεί η Κύπρος, τότε θα χαθούν και εδάφη της Ελλάδος. Θράκη και Αιγαίο αποτελεί πεδίο για εφαρμογή των επεκτατικών σχεδίων της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδος.
Μια άλλη διάσταση σε σχέση με το ρόλο της Ελλάδος, είναι η βαθιά οικονομική κρίση που βιώνει η χώρα. Αυτή η κρίση την καθιστά ευάλωτη σε πιέσεις. Σε μια διαπραγμάτευση σαφώς και δεν θα βρίσκεται σε θέση ισχύος. Το ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσο θα πρέπει σε περιόδους κρίσεων να επιδιώκεται συμφωνία σε εθνικά θέματα.

Οι Τουρκοκύπριοι

Όσο υπάρχει αυτή η δυνατότητα για διπλοπόρτι, η λύση είτε θα απομακρύνεται είτε δεν θα είναι στέρεα. Οι Τουρκοκύπριοι θέλουν να κρατούν το σχοινί για τα οφέλη που προσφέρει η Κυπριακή Δημοκρατία ως κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (κι ας μην αναγνωρίζουν το κράτος) αλλά ταυτόχρονα δεν εγκαταλείπουν την Τουρκία. Θέλουν τα οφέλη από την… αόρατη Κυπριακή Δημοκρατία (διαβατήρια, ταυτότητες, πρόσβαση στα δημόσια νοσηλευτήρια, διευκολύνσεις στο εξωτερικό, σπουδές κ.λπ.) αλλά για την «ασφάλειά» τους καταφεύγουν στην Τουρκία (όπως και για τα έξοδα του ψευδοκράτους). Αυτή η λογική δεν οδηγεί πουθενά. Οι Τουρκοκύπριοι πρέπει να επιλέξουν: Είτε θα πορευθούν μαζί μας, στην οικοδόμηση ενός κοινού μέλλοντος εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης με όλα τα πλεονεκτήματα που προσφέρει η Κυπριακή Δημοκρατία, είτε θα παραμείνουν όμηροι των τουρκικών σχεδιασμών. Αιχμάλωτοι στα σχέδια της Τουρκίας στην Κύπρο και ως όχημα για στρατηγικό έλεγχο της Κύπρου και για διείσδυση της Άγκυρας στην Ε.Ε. Είναι προφανές πως θα πρέπει να γίνουν σύμμαχοι μας αυτό μπορεί να καταστεί εφικτό.

Τι μέλλει γενέσθαι

Τι μπορεί να γίνει, ώστε ο ελληνισμός να ξεφύγει μέσα από τον ασφυκτικό κλοιό της τουρκικής επιθετικότητας; Η επιμονή σε μια αδιέξοδη πορεία δεν προσφέρει προοπτικές επίτευξης συμφωνίας στο Κυπριακό. Αντίθετα, όπως έχει αποδειχθεί διαχρονικά, η ακολουθούμενη πολιτική, αυτής της προσαρμογής στα αποτελέσματα της εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής, αποβαίνει σε βάρος της ελληνικής πλευράς.

Είναι σαφές πως στην αναζήτηση νέας στρατηγικής πρέπει να αναδειχθούν τα πλεονεκτήματα που έχει η Κυπριακή Δημοκρατία.

Η στρατηγική και γεωπολιτική υπεραξία της Κύπρου, αποτελεί διαχρονικά ένα γεγονός που προκάλεσε τις πολλές κατακτήσεις του νησιού, αλλά και πολλές πολιτικές περιπλοκές. Η αξιοποίησή αυτού του εργαλείου δεν έγινε καθώς η άσκηση πολιτικής, η διαμόρφωση τακτικής στηρίχθηκε, κυρίως από το 1974 και εντεύθεν σε αμυνογενείς προσανατολισμούς.

Η γεωπολιτική της διάσταση, έχει ενταχθεί, κυρίως μετά την τουρκική εισβολή του 1974, στη λογική της διαχείρισης του Κυπριακού προβλήματος.

Όχι υπέρ των κυπριακών συμφερόντων αλλά των τουρκικών, των αμερικανικών, των βρετανικών, ενδεχομένως κι άλλων. Είναι προφανές πως οι συζητήσεις που διεξάγονται στο Κυπριακό, οι προτάσεις που υποβάλλονται από τρίτους, όπως και τα σχέδια λύσης, έχουν ως βασικό συστατικό, τη γεωπολιτική σημασία του νησιού. Από τη μορφή και το περιεχόμενο της λύσης, θα καθορισθεί εν πολλοίς και αυτός που θα έχει και το στρατηγικό έλεγχο του νησιού.

Η ανατροπή αυτών των επιδιώξεων θα απομακρύνει συνταγές που οδηγούν σε θνησιγενή, δήθεν επίλυση του προβλήματος. Η συμφωνία στο Κυπριακό θα πρέπει να ευνοεί τους πολίτες της χώρας και μόνο.

Είναι ίσως γι αυτό που έχει σημασία τόσο το περιεχόμενο και η μορφή της λύσης του Κυπριακού όσο και η εμπλοκή τρίτων για την εφαρμογή ή την εποπτεία της συμφωνίας.

Οι έρευνες για την ανακάλυψη και εξόρυξη υδρογονανθράκων αναβαθμίζουν τη στρατηγική σημασία της Κύπρου.

Η εμπλοκή μεγάλων πετρελαϊκών εταιρειών σε τεμάχια της κυπριακής ΑΟΖ,  επιβεβαιώνουν το ενδιαφέρον για την περιοχή αλλά και την αποφασιστικότητα τους να προχωρήσουν στην αξιοποίηση του φυσικού αερίου.

Το ζητούμενο είναι πώς θα προχωρήσουν όταν θα έλθει η ώρα της μεταφοράς του αερίου και ποιος θα είναι ο ρόλος της Τουρκίας, που επιμένει στη δική της διαδρομής. Εάν η αξιοποίηση του εργαλείου της στρατηγικής σημασίας της χώρας δεν γίνεται, τότε η Κύπρος είναι καταδικασμένη να στηρίζεται σε διαχρονικές επιλογές που δεν αλλάζουν, ο κόσμος να χαλάσει.

Επιλογές, οι οποίες στηρίζονται σε πολιτικές με αμυνογενείς προσανατολισμούς απότοκα φοβικού συνδρόμου. Οι συζητήσεις που διεξάγονται στο Κυπριακό, οι προτάσεις που υποβάλλονται από τρίτους, όπως και τα σχέδια λύσης, έχουν ως βασικό συστατικό τη γεωπολιτική σημασία του νησιού.

Η μεγάλη εικόνα είναι αυτό που παρακολουθούμε με τις τριμερείς συνεργασίες της Ελλάδος και της Κύπρου με χώρες της περιοχής. Με το Ισραήλ, την Αίγυπτο της υπό διαμόρφωση συνεργασίες, παρομοίου μοντέλου, με Λίβανο και Ιορδανία.

Σε αυτό τον σχεδιασμό σε συνδυασμό με τα ενεργειακά θα πρέπει να ενταχθεί και το Κυπριακό και όχι να παραμένουν κολλημένοι στη μιζέρια των ηττημένων μυαλών του 1974. Άλλαξαν οι όροι και τα δεδομένα από τότε. Αυτό το γνωρίζουν προφανώς οι τρίτοι και το αξιοποιούν. Μένει να το αντιληφθούμε και εμείς και να αναδιαμορφώσουμε στρατηγικές. Θα πρέπει, επιτέλους, να αξιοποιούμε προς όφελος μας τα στρατηγικά μας πλεονεκτήματα. Για να έχουν σημασία οι συμφωνίες και οι συνεργασίες με άλλες χώρες, θα πρέπει να αγγίζουν και το Κυπριακό.

Όχι για να κερδίσουμε πόντους στις διαπραγματεύσεις, αλλά για να δοθεί μια δυναμική ως προς το περιεχόμενο μιας συμφωνίας. Μπορούμε να κάνουμε συμφωνίες και κοινούς στρατηγικούς σχεδιασμούς για την περιοχή, τριμερείς και τετραμερείς, και να αφήνουμε τους τρίτους να ρουφούν αέρια και πλούτο;

Το Κυπριακό, όπως και ο κόσμος ολόκληρος, έχει αλλάξει. Συζητώντας με όρους της δεκαετίας του ’70, ακυρώνονται οι προοπτικές στο πεδίο της ενέργειας, η εδραίωση της ευρωπαϊκής ιδιότητας, η στρατηγική μας υπεραξία.

Τούτο είναι σε βάρος Ε/κ, Τ/κ, Αρμενίων και Μαρωνιτών, ακόμα και των Τουρκοκυπρίων στο βαθμό που θεωρούν τους εαυτούς τους Κυπρίους. Είναι, όμως, υπέρ της Τουρκίας.

Η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει συνεισφέρει στην πολιτική, οικονομική και στρατιωτική διεύρυνση της Ε.Ε. προς τη Μέση Ανατολή. Αποτέλεσε εναλλακτική δίοδο πρόσβασης στην περιοχή, προκαλώντας την αντίδραση της Άγκυρας, που είχε φροντίσει να δημιουργήσει προβλήματα με τις χώρες της γειτονιάς μας. Αυτό, εάν αξιοποιείτο σωστά από πλευράς του Ελληνισμού, θα μείωνε τη στρατηγική σημασία της Τουρκίας.

Υπενθυμίζεται ότι με το Σχέδιο Ανάν εξουδετερωνόταν πλήρως η δυνατότητα της Κύπρου να καταστεί εναλλακτικό σημείο πρόσβασης στην περιοχή κάτι που εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της Τουρκίας. Η Κύπρος ως εναλλακτικό σημείο πρόσβασης στην περιοχή αναδεικνύεται ως ένας απαράκαμπτος πρωταγωνιστής σε μια υψηλά στρατηγική περιφέρεια.

Είναι παράγοντας σταθερότητας, θα αναβαθμίσει αυτό το ρόλο εάν απαλλαχθεί πλήρως από την Τουρκία. Αυτό θα είναι και προς το συμφέρον κι άλλων χωρών, της περιοχής και ευρύτερα.

Η προτεινόμενη λύση το 2004 με το σχέδιο Ανάν, εξυπηρετούσε βασικά τα στρατηγικά συμφέροντα και τους σχεδιασμούς της Άγκυρας και του Λονδίνου.

Δια της μόνιμης παρουσίας τους στην Κύπρο, τους πρόσφερε σημαντικά οφέλη και πλεονεκτήματα. Τόσο πολιτικά, με τις ρυθμίσεις που προέβλεπε το σχέδιο Ανάν όσο και στρατιωτικά( παρουσία, έλεγχος, Βάσεις, χωρικά ύδατα, FIR). Το σχέδιο απορρίφθηκε, ενώ στο μεταξύ η Κύπρος εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ένωση, μπορεί να αξιοποιήσει τη γεωγραφική θέση της Κύπρου (Γέφυρα μεταξύ τριών ηπείρων, Ασία, Ευρώπη, Αφρική)  και τη γεωπολιτική της σημασία. Υπό την προϋπόθεση, πάντα, ότι η λύση του Κυπριακού δεν θα καθιστά τη χώρα προτεκτοράτο καμίας τρίτης δύναμης και το κράτος δεν θα λειτουργεί με εξαρτήσεις, κι οι πολίτες θα ζουν με μειωμένα δικαιώματα.

Είναι προφανές πως το αδιέξοδο δεν είναι λύση. Ούτε η μη λύση. Για να μπορέσουν οι διαπραγματεύσεις να προσανατολισθούν προς το στόχο της επίτευξης μιας συμφωνίας θα πρέπει να υπάρξει αναθεώρηση της ακολουθούμενης στρατηγικής. Έτοιμες συνταγές δεν υπάρχουν.

Χρειάζονται, συνεπώς, πρωτοβουλίες παράλληλα με τις διαπραγματεύσεις (χωρίς διαχωριστικά χαρακτηριστικά) αλλά και αναθεώρηση στρατηγικής. Κι αυτό μπορεί να γίνει από την Αθήνα και τη Λευκωσία σε πανεθνικό επίπεδο. Με γνώμονα να βρεθεί διέξοδος και λύση.

Η συμβίωση Ε/κ, Τ/κ, Μαρωνιτών, Αρμενίων και Λατίνων έχει νόημα εάν θα έχει εσωτερικούς φραγμούς και επεμβατικά δικαιώματα. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να πεισθούν οι Τ/κ, ότι το μέλλον τους είναι στην ΕΕ και ότι αυτό μόνο μέσω Κύπρου μπορούν να το πετύχουν. Με την εξάρτηση της από την Τουρκία εργάζονται για την εξαφάνισή τους ως κοινότητας.

Η μορφή της λύσης που τώρα επιδιώκεται δεν θα αντέξει στο χρόνο. Η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία είναι ένα πλαίσιο το οποίο έχει χωριστικά χαρακτηριστικά και στοχεύει στην λειτουργία μιας νέας κατάστασης πραγμάτων, που θα αναδεικνύει το διαχωρισμό στη βάση της εθνικής προέλευσης. Είναι προφανές πως αυτό θα παράγει εθνικισμό και συγκρούσεις.

Η ανατροπή της συζήτησης του πλαισίου αυτού, που αποτελούσε έκπαλαι επιδίωξη της Τουρκίας για έλεγχο της Κύπρου, μπορεί να γίνει όταν ως ελληνική πλευρά απαλλαχθούμε από φοβικά σύνδρομα και ταμπού ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε μια αδιέξοδη πορεία συζητήσεων, που κρατούν 43 χρόνια. Η ακολουθούμενη πολιτική στο Κυπριακό δεν απέδωσε. Ο καλύτερος εκφραστής της, ο σημερινός Πρόεδρος, Νίκος Αναστασιάδης, προσπάθησε αλλά απέτυχε. Αντί της λύσης, η τουρκική πλευρά αναβαθμίζει τις απαιτήσεις και επιδιώξεις της σε βάρος του ελληνισμού.

Η διαμόρφωση μιας νέας στρατηγικής δεν είναι ένα εύκολο εγχείρημα, αλλά είναι επείγον να γίνει καθώς διαφορετικά δεν θα προλάβουμε να αποτρέψουμε τους τουρκικούς σχεδιασμούς ( προσάρτηση/ ενσωμάτωση κατεχομένων, αναβάθμιση, ταβαϊνοποίηση).

Η νέα στρατηγική θα πρέπει να αξιοποιήσει τα εργαλεία πολιτικής που έχει αποκτήσει η Λευκωσία από το 1974 και εντεύθεν, εξισορροπώντας την στρατιωτική ήττα:

Πρώτο, τη διατήρηση και ενίσχυση του αναγνωρισμένου κράτους, της Κυπριακής Δημοκρατίας, παρά τις υπονομεύσεις από την Τουρκία καθώς κι άλλους διεθνείς παράγοντες.

Δεύτερο, η ιδιότητα του μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Τρίτο, η ανακάλυψη υδρογονανθράκων στην κυπριακή ΑΟΖ και η εμπλοκή διεθνών κολοσσών που δραστηριοποιούνται στα θέματα υδρογονανθράκων.

Οι τρεις αυτοί βασικοί άξονες αποτελούν τα πλεονεκτήματα που απέκτησε η Κυπριακή Δημοκρατία και τα οποία παράγουν στρατηγική υπεραξία. Αυτούς θα πρέπει να αξιοποιήσουμε για να διαμορφωθεί μια νέα στρατηγική στο Κυπριακό. Αυτοί οι άξονες πρέπει απαραιτήτως να αντανακλώνται και στο περιεχόμενο μιας συμφωνίας στο Κυπριακό. Την ίδια ώρα, οι Τουρκοκύπριοι θα πρέπει να επιλέξουν: Είτε μαζί με τους Ελληνοκύπριους θα κτίσουν ένα κοινό μέλλον εντός της Ε.Ε.  είτε θα παραμείνουν αιχμάλωτοι των τουρκικών επιδιώξεων στην Κύπρο και στην περιοχή.

Οι ξένοι, τους οποίους επικαλούνται διάφοροι που θέλουν να ακυρώσουν τη διαμόρφωση μιας νέας στρατηγικής, δεν θα επιμένουν σε μια αδιέξοδη πολιτική, που δεν απέδωσε, εάν έχουμε εναλλακτική πρόταση να παρουσιάσουμε. Εκτός κι εάν θέλουν να μας τιμωρήσουν με μη λύση ή με τουρκοποίηση.

Η λύση του Κυπριακού εκκρεμεί εδώ και 43 χρόνια επειδή δεν λαμβάνονται υπόψη τα αυτονόητα. Αυτά που ισχύουν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, σε όλες τις δημοκρατίες. Μια νέα στρατηγική θα αποτελεί εν πολλοίς η επιστροφή στα αυτονόητα. Αυτά που σε άλλες χώρες δεν τυγχάνουν αμφισβήτησης για την Κύπρο για να ισχύσουν χρειάζεται επανάσταση. Εάν χρειαστεί να γίνει επανάσταση να γίνει.

Συνεπώς, μια νέα στρατηγική θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη, μεταξύ, άλλων, τα εξής:

• Στρατηγικός μας στόχος είναι η Απελευθέρωση. Αυτό θα επιτευχτεί με τον τερματισμός τη κατοχή, την αποκατάστασης της ενότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Θα επιτευχθεί με την πλήρη εφαρμογή των ανθρώπινων δικαιωμάτων για όλους τους νόμιμους πολίτες της Κ.Δ.
• Να ενισχυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία, να αξιοποιηθούν στρατηγικά πλεονεκτήματα και να αρπάξουμε ευκαιρίες για λύση. Σωστή, λειτουργική, δημοκρατική.
• Να εφαρμοστούν όλες ελευθερίες που ισχύουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς παρεκκλίσεις και τους όποιους περιορισμούς.
• Να απαλλαγεί από ξένα στρατεύματα και εγγυήσεις.
• Να διασφαλίζεται η ενότητα του χώρου, των θεσμών, της οικονομίας, και της κοινωνίας.
• Να εφαρμόζονται όλες οι Συνθήκες της Ε.Ε. για να καταστεί η χώρα αποτελεσματικός εταίρος.
• Οι ρυθμίσεις να μην αντιβαίνουν σε αποφάσεις του ΕΔΑΔ. Για την ακρίβεια να εφαρμοστούν οι αποφάσεις.
• Να ισχύσουν όλες οι δημοκρατικές αρχές
• Να μην υπάρξουν βέτο ή ρυθμίσεις που θα γεννούν αδιέξοδα.
• Να αξιοποιηθούν τα στρατηγικά πλεονεκτήματα που διαθέτει η Κυπριακή Δημοκρατία ( φυσικό αέριο)
• Να αξιοποιήσει τα πολλά και διαφορετικά συμφέροντα κρατών στην περιοχή και να αναδείξει συνεργασίες μέσα από κοινές επιδιώξεις.
• Να εμβαθύνει, ενισχύσει και αυξήσει τις περιφερειακές συνεργασίες.

Όλα αυτά μπορούν να αποτελέσουν το όχημα και το πλαίσιο τακτικής που θα κτίσουν μια στρατηγική που θα δημιουργήσει διεξόδους. Η μέχρι σήμερα ακολουθούμενη πολιτική κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Και το αποτέλεσμα είναι πως δεν οδήγησε αυτή η πολιτική στη λύση αλλά στην εδραίωση των κατοχικών δεδομένων. Η εξέταση εναλλακτικών σεναρίων, εναλλακτικών στρατηγικών δεν μπορεί να είναι ταμπού για την ελληνοκυπριακή ελίτ. Υπάρχουν δυνατότητες, το θέμα είναι να υπάρξει και πολιτική βούληση.

*Παρέμβαση στην εκδήλωση για την Κύπρο στις 25 Μαΐου, Παλιά Βουλή, Αθήνα, Οργανωτές, ΣΑΚ (Συμπαράσταση Αγώνα Κύπρου και ΣΕΥΑΕΚ (Συντονιστική Επιτροπή Υποστήριξης Αγώνα για ελεύθερη Κύπρο)

Πηγή: Απόψεις, defence-point.gr

ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ

Σάμο οἱ ἰατροί σου σὲ ὁμορφαίνουν. Μιὰ λάμψη φωτὸς ἄστραψε στὸ Αἰγαῖο ἀπὸ τὸν τόπο σου. Φῶς ἐλπίδας καὶ ζωής. Σὲ ἕνα καιρὸ ὅπου ἀπὸ παντοῦ φαίνεται τὸ φῶς νὰ σβήνει καὶ τὸ σκότος νὰ γίνεται πυκνότερο, ὅταν ὅπου καὶ νὰ στραφοῦμε γύρω μας δὲν ἀκοῦμε τίποτα ἄλλο παρὰ γιὰ χρέη καὶ μνημόνια, γιὰ ἀνέχεια καὶ σχεδὸν 30% ποσοστὰ ἀνεργίας, γιὰ οἰκουμενισμοὺς καὶ ἐκκοσμικεύσεις, γιὰ σχολικὸ μάθημα θρησκευτικῶν ἀχταρμὰ καὶ θεματικοὺς ἄξονες σεξουαλικῶν ἀμφισβητήσεων, γιὰ ἐθνομηδενισμούς καὶ πολιτικὲς ὀρθότητες, γιὰ τζαμιὰ καὶ ἰσλαμικὰ τμήματα σπουδῶν σὲ θεολογικὲς σχολές, γιὰ παρελάσεις ὁμοφυλοφιλικῆς «ὑπερηφανείας» καὶ σύμφωνα συμβίωσης ὁμοφυλοφύλων, γιὰ βαθιὰ κρίση στὴν οἰκογένεια καὶ τεράστιο δημογραφικὸ κίνδυνο, τότε ἡ εἴδηση τῆς κοινῆς ἀπόφασης τῶν ἀναισθησιολόγων ἑνὸς Νοσοκομείου νὰ ἀπέχουν ἀπὸ ἐκτρώσεις πράγματι φαντάζει παραμυθένια. 

Καμάρια τῆς Πατρίδος καὶ παρηγοριά τοῦ ἔθνους, ποὺ ὄχι μόνο δίνουν τὸ καλὸ παράδειγμα, ἀλλὰ ἄμεσα μπορεῖ μὲ τὴν στάση τους νὰ κινήσουν τὴν ἀποκοιμισμένη συνείδηση πολλῶν νέων καὶ μεσήλικων γυναικῶν νὰ τὸ ξανασκεφτοῦν, ὥστε νὰ γλιτώσουν μιὰ ψυχὴ παντελῶς ἀθώα καὶ νὰ ξεφύγουν ἀπὸ τὸν ἀνεξίτηλο στιγματισμὸ τῆς παιδοκτονίας.

Ἡ εὔκολη καὶ γρήγορη «λύση» ποὺ προσφέρουν ἡ νομοθεσία καὶ οἱ γιατροὶ σήμερα δὲν ἀφήνει περιθώριο στοὺς γονεῖς νὰ τὸ σκεφθοῦν καλύτερα, καὶ εἶναι πολλοὶ αὐτοὶ ποὺ καταφεύγουν στὴ «λύση» αὐτὴ πρὶν πολύ καταλάβουν τὶ πάνε νὰ κάνουν – μετὰ εἶναι ὅμως πιὰ πολὺ ἀργά καὶ νὰ τὸ καταλαβαίνουν (ἄν ἀκοῦν ἔστω καὶ στὸ ἐλάχιστο ἀκόμα τὴν φυσική συνείδησή τους ποὺ ὠρύεται). Ἄν ὅμως δὲν εἶναι εὔκολο νὰ βροῦν τόπο γιὰ νὰ κάνουν αὐτὸ ποῦ σκέφτονται στὴν δύσκολη στιγμὴ, ἀλλὰ χρειάζεται νὰ ταξιδέψουν ἀρκετὲς ὧρες γιὰ αὐτὸ, ἔστω καὶ στὴ διάρκεια τοῦ ταξιδιοῦ ἄν ξεκινήσουν νὰ πάνε νὰ τὸ κάνουν, θὰ ἔχουν μιὰ πολύτιμη εὐκαιρία ἀκόμα νὰ τὸ ξανασκεφτοῦν πάλι καλύτερα. Οὐαὶ στοὺς γιατροῦς ποὺ καταπατοῦν τὸν ὄρκο τοῦ Ιπποκράτη καὶ ἀντὶ νὰ γιατρεύουν καὶ νὰ βοηθοῦν ζωές, τὶς καταστρέφουν. Καὶ δὲν τοὺς φθάνει αὐτὸ, τὰ βάζουν καὶ μὲ τὶς συνειδήσεις τῶν ἄλλων συναδέλφων τους ποὺ θέλουν νὰ κάνουν τὸ καθήκον τους βοηθῶντας τὸν ἄλλο, καὶ ὄχι παίρνοντας ζωὲς καὶ μάλιστα ἀνυπεράσπιστες, ποὺ κανεῖς δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ πράττει κάτι τέτοιο φοβερό. Ποιὸς τοὺς ἔδωσε τέτοιο δικαίωμα καὶ τῶν γιατρῶν καὶ γονέων; Ὁ παράνομος καὶ μισέλληνας νομοθέτης; Οὐαὶ ὑμῖν ὑποκριταί, ποὺ καίγεστε γιὰ τὰ σκυλιὰ καὶ τὰ γατιὰ, γιὰ τὸ ὁποιοδήποτε ζώο, καὶ δὲν λυπάστε ἕναν ἄνθρωπο ποὺ περιμένει νὰ ἔρθει ἡ ὥρα νὰ δεῖ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου καὶ τοῦ τὸ στερεῖτε. Ἀξίζουν καὶ τὰ ζώα, ἀλλά ἀσύγκριτα περισσότερο ἀξίζει ἕνας ἄνθρωπος, χωρὶς νὰ ἀλλάζει τίποτε ἄν ἀκόμα βρίσκεται στὴν κοιλιὰ τῆς μάνας του.

Τριάντα χρόνια αὐτὴ ἡ κατάρα κατατρώει τὴν πατρίδα μας ἀπὸ ὅταν ψηφίστηκε ὁ μισάνθρωπος παιδοκτόνος καὶ ἐθνοκτόνος νόμος, τοῦ ὁποῖου τὰ ὀψώνια δὲν εἶναι ἄλλα ἀπὸ τὴν κρίση τῶν τελευταίων χρόνων. Ἔτσι σκοτώναν καὶ οἱ Ἑβραίοι τὰ παιδιά τους προσφέροντάς τα ὁλοκαυτώματα στὰ εἴδωλα (Δ’ Βασ. 21,6 καὶ 23,10) καὶ κατέληξαν νὰ συρθοῦν ἀλυσοδεμένοι αἰχμάλωτοι στὴ Βαβυλώνα γιὰ 70 χρόνια («Ἐν ταῖς ἡμέραις αὐτοῦ ἀνέβη Ναβουχοδονόσορ βασιλεὺς Βαβυλῶνος καὶ ἐγενήθη αὐτῷ Ἰωακὶμ δοῦλος»,  Δ’ Βασ. 24,1), ὥστε νὰ μπορέσουν ἔτσι νὰ συνέλθουν καὶ νὰ ἐπιστρέψουν στὸ Θεό. Καὶ σήμερα βέβαια ὑπάρχουν μαρτυρίες αὐτόπτων μαρτύρων, ποὺ γνώρισαν ἀπὸ κοντὰ ἐκ τῶν ἔσω καὶ ὁμολόγησαν κάτω ἀπὸ τὸ βάρος τῆς συνειδήσεως τους ποὺ ἀκόμα ἄκουγαν, ὅτι αὐτοὶ ποὺ ἀποτελοῦν τὴν ἐλίτ ποὺ κυβερνὰ τοῦτο τὸν κόσμο κάνουν τέτοιες θυσίες ἀκόμα καὶ σήμερα, ὅμως θὰ πρέπει νὰ μὴν παρασύρεται κανεῖς νὰ τοὺς ἀκολουθεῖ κάνοντας ἔστω καὶ ἀσυνείδητα τὸ ἴδιο ἀλλὰ μὲ ἄλλο τρόπο μέσα στὰ ἰατρεία, ἐπειδὴ αὐτὸ θέλουν κάποιοι καὶ τὸ ἐπιδιώκουν μὲ τοὺς κατάλληλους νόμους καὶ τοὺς ὑπακούοντες στὰ κελεύματά τους γιατρούς. Ὀφείλουμε νὰ τοποθετοῦμε τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ πάνω ἀπὸ ὅλα, ἀντὶ γιὰ τὸν κάθε ἀπάνθρωπο καὶ ὑποκριτικὸ νόμο ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχει ἡ Πολιτεῖα ἀντιστρατευόμενη τὸ θείο θέλημα.  Νὰ ὅμως ποὺ ἦρθε ἡ ὥρα καὶ ἐφάνει σὰν ἄστρο φαεινὸ τὸ πρῶτο οὐσιαστικὸ ὄφελος τῆς πολύχρονης αὐτῆς σημερινῆς κρίσης. Καὶ αὐτὸ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὸ φωτεινὸ καὶ ζωηφόρο ὌΧΙ τῶν ἰατρῶν τῆς Σάμου.  Ὄχι ἄλλο στὴν καταπάτηση ἱερῶν καὶ ὁσίων, ὄχι ἄλλο στὰ ψεύτικα δικαιώματα τῆς ἀδικίας πρὸς τοὺς ἄλλους, ὄχι ἄλλο στὶς θυσίες στὸ βωμό τῆς ἀπόλαυσης, ὄχι στὸ θάνατο.  Σάμο ἔκανες ὅλη τὴν ἀληθινὴ Ἑλλάδα νὰ χαίρεται. Ἔχε χαρά καὶ θάρρος πάντα καὶ σύ.

Πηγή: Ακτίνες

Αξιότιμε κύριε πρόεδρε, θα έχει, ασφαλώς, περιέλθει σε γνώση σας, δια μέσου του διαδικτύου, η άρνηση των συναδέλφων μας, αναισθησιολόγων της Σάμου, να χορηγήσουν αναισθησία προς το σκοπό της "διακοπής κυήσεως", τουτέστιν της διενέργειας αμβλώσεων, εκτός των περιπτώσεων εκείνων κατά τις οποίες κινδυνεύει η ζωή ή η υγεία της εγκύου. Κατά δημοσιογραφικές πληροφορίες οι εν λόγω συνάδελφοι στηρίζουν την επιλογή τους αυτή στο άρθρο 31 του Νόμου 3418/2005 (κώδικας ιατρικής δεοντολογίας), το οποίο επικαλούνται και το οποίο διαλαμβάνει ότι «ο ιατρός μπορεί να επικαλεσθεί τους κανόνες και τις αρχές της ηθικής συνείδησής του και να αρνηθεί να εφαρμόσει ή να συμπράξει στις διαδικασίες τεχνητής διακοπής της κύησης, εκτός εάν υπάρχει αναπότρεπτος κίνδυνος για τη ζωή της εγκύου ή κίνδυνος σοβαρής και διαρκούς βλάβης της υγείας της».

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ

ΙΑΤΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΦΛΩΡΙΝΑΣ

Μαγνησίας 10,

53100 Φλώρινα

Τηλ. - Fax: 2385045200,

E-MAIL:iasyflo@gmail.com       

ΦΛΩΡΙΝΑ

Φλώρινα: 1-6-2017

«ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΛΩΡΙΝΑΣ κ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ ΣΤΑΥΡΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ  ΤΟΥ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ κ. ΒΛΑΣΤΑΡΑΚΟ ΜΙΧΑΗΛ»

Αξιότιμε κύριε πρόεδρε,

θα έχει, ασφαλώς, περιέλθει σε γνώση σας, δια μέσου του διαδικτύου, η άρνηση των συναδέλφων μας, αναισθησιολόγων της Σάμου , να χορηγήσουν αναισθησία προς το σκοπό της "διακοπής κυήσεως", τουτέστιν της διενέργειας αμβλώσεων, εκτός των περιπτώσεων εκείνων κατά τις οποίες κινδυνεύει η ζωή ή η υγεία της εγκύου. Κατά δημοσιογραφικές πληροφορίες οι εν λόγω συνάδελφοι στηρίζουν την επιλογή τους αυτή στο άρθρο 31 του Νόμου 3418/2005 (κώδικας ιατρικής δεοντολογίας), το οποίο επικαλούνται και το οποίο διαλαμβάνει ότι «ο ιατρός μπορεί να επικαλεσθεί τους κανόνες και τις αρχές της ηθικής συνείδησής του και να αρνηθεί να εφαρμόσει ή να συμπράξει στις διαδικασίες τεχνητής διακοπής της κύησης, εκτός εάν υπάρχει αναπότρεπτος κίνδυνος για τη ζωή της εγκύου ή κίνδυνος σοβαρής και διαρκούς βλάβης της υγείας της».

Το συγκεκριμένο άρθρο του νόμου, κρυστάλλινης διαύγειας, κάθε άλλο παρά καταλείπει περιθώρια παρερμηνειών, εξυπηρετικών ποικίλων σκοπιμοτήτων, αλλά διασφαλίζει και διατρανώνει το αναφαίρετο δικαίωμα των ιατρών να υπακούσουν στη φωνή της συνειδήσεώς τους. Κατόπιν τούτου ουδείς έχει το δικαίωμα να τους εξαναγκάσει στη διενέργεια μίας πράξεως που προσκρούει στις επιταγές της ηθικής τους συνειδήσεως.

Αντιδρώντας στη συγκεκριμένη επιλογή των προαναφερθέντων συναδέλφων μας ο γενικός γραμματέας του ΠΙΣ κ. Δημήτριος Βαρνάβας προέβη σε σχετικές δηλώσεις με τις οποίες κατά τρόπο αήθη, αντισυναδελφικό και αντιδεοντολογικό τους μέμφεται και τους εγκαλεί για αυτήν τους την ενέργεια. (http://www.iatropedia.gr/eidiseis/d-varnavas-ti-kryvetai-piso-apo-tin-arnisi-ton-anaisthisiologon-tis-samou-na-symmetechoun-se-amvloseis/81196/ ). Η παρέμβαση του κ. Βαρνάβα προκάλεσε την κατά πάντα δικαιολογημένη αντίδραση του τοπικού ιατρικού συλλόγου της Σάμου που σε σχετική ανακοίνωσή του χαρακτηρίζει τη στάση του στο συγκεκριμένο ζήτημα «ανάρμοστη, αντιδεοντολογική και αντιθεσμική, διότι επικαλείται την ιδιότητα του και χωρίς να έρθει σε επαφή με τον ιατρικό Σύλλογο Σάμου ως όφειλε, αναπαράγει ειδήσεις των ΜΜΕ εξυπηρετώντας εξωθεσμικές σκοπιμότητες».

Πέραν, όμως, της δεοντολογίας ,κύριε πρόεδρε, υπάρχει και το ηθικό μέρος της υπόθεσης που είναι και το σπουδαιότερο. Και αυτό συνίσταται στο γεγονός ότι οι αναισθησιολόγοι της Σάμου έλαβαν την ηρωική και επαινετέα απόφαση να μην γίνουν συνεργοί, δια της χορηγήσεως της αναισθησίας, στην ΕΝ ΨΥΧΡΩ ΕΜΒΡΥΟΚΤΟΝΙΑ. Γιατί περί φόνου εκ προμελέτης αθώων και ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΩΝ (αυτό πού το πάμε;) ανθρωπίνων υπάρξεων πρόκειται έστω και αν "εξωραϊσμένα", παραπλανητικά και υποκριτικά χαρακτηρίζεται σαν "διακοπή κυήσεως"!

Οι συνάδελφοί μας, όπως και όλοι μας, έχουμε δώσει τον όρκο του Ιπποκράτη που επιτάσσει όπως

"ὁμοίως δέ οὐδέ γυναικί πεσσόν φθόριον δώσω". Και η συγκεκριμένη τους επιλογή στοιχεί με την επιταγή του εν λόγω όρκου σε αντίθεση με τους επίορκους συναδέλφους τους που τον καταπατούν ελαφρά τη καρδία και προβάλλοντας διάφορες σοφιστείες.

Ορκιστήκαμε να προστατεύουμε την ανθρώπινη ζωή και όχι να πράττουμε το αντίθετο. Δεν έχουμε κανένα ηθικό δικαίωμα να αφαιρούμε τη ζωή των εμβρύων. Αποτελούν ζωντανές υπάρξεις και η δόλια και βίαιη αφαίρεση της ζωής τους συνιστά έγκλημα ιδιαζόντως ειδεχθές και ανεξίτηλο στίγμα για τον πολιτισμό μας που διαπράττεται, μάλιστα, εν ονόματι και με πρόσχημα την πρόοδο και τα ανθρώπινα δικαιώματα! Τα φληναφήματα που εκπορεύονται, λανσάρονται και προωθούνται από κάποιους γνωστούς και μη εξαιρετέους δήθεν "προοδευτικούς" κύκλους περί "αυτοδιάθεσης της εγκύου γυναίκας" κ.τ.ό. προς δικαιολόγηση του αποτρόπαιου και φρικαλέου αυτού εγκλήματος αποτελούν αξεπέραστο δείγμα φαρισαϊσμού, υποκρισίας και ηθικής εξαχρείωσης αφού δεν υφίσταται δικαίωμα στη δολοφονία αθώων και ανυπεράσπιστων ανθρωπίνων υπάρξεων.

Με τις απαράδεκτες δηλώσεις του κ. Βαρνάβα δημιουργείται μείζον θέμα για τον ΠΙΣ δεδομένου ότι ο τελευταίος κατέχει τη θεσμική θέση του γενικού γραμματέα του. Κατόπιν τούτου θεωρούμε ότι ο ΠΙΣ επιβάλλεται να τοποθετηθεί άμεσα και άνευ χρονοτριβής επί του θέματος.

Με εκτίμηση

Ο Π Ρ Ο Ε Δ Ρ Ο Σ

ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ

ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΟΣ

Πηγή: Κατάνυξις

Συναγερμό ἔχει σημάνει σέ ὅλο τόν κόσμο τό ἐπικίνδυνο διαδικτυακό παιχνίδι «Μπλέ Φάλαινα». Oἱ ἁρμόδιες ἀρ­χές διαφόρων χωρῶν (ΗΠΑ, Ἱσπανίας, Γαλλίας, Βρετανίας) ἐκδίδουν ὁδηγίες γιά τήν προστασία τῶν ἐφήβων. Φορεῖς καί ὀργανώσεις ἔχουν ξεκινήσει ἐνημέρωση σέ γονεῖς καί παιδιά γιά τήν «Μπλέ Φάλαινα», συστήνοντας τρόπους ἀντιμετώπισης.

Τό διαδικτυακό παιχνίδι Blue Whale ἤ Blue Whale Suicide Game, πού σημαίνει «Μπλέ Φάλαινα» ἤ «Μπλέ Φάλαινα, τό Παιχνίδι τῆς Αὐτοκτονίας», ἔχει χαρακτηριστεῖ ὡς ἄκρως ἐπικίνδυνο, κα­θώς προσκαλεῖ τόν παίκτη νά συμμε­τέχει «χωρίς γυρισμό» καί χωρίς νά ἔχει τή δυνατότητα νά σταματήσει κατά τή διάρκεια ἤ νά ἀρνηθεῖ τούς κανόνες τοῦ παιχνιδιοῦ. Χαρακτηρίζεται ὡς ἰδιαίτερα ἐπικίνδυνο, καθώς προσκαλεῖ αὐτούς πού παίζουν νά αὐτοτραυματιστοῦν, νά συμμετέχουν σέ ἐπικίνδυνες δραστηριότητες καί τελικά νά αὐτοκτονήσουν. Ὅ­πως ἀναφέρει ἡ ἐφημερίδα Daily Mail, στή Ρωσία οἱ εἰδικοί ἔχουν βρεῖ σημαν­τική ἐπιρροή τοῦ παιχνιδιοῦ σέ 130 θανάτους, χωρίς ὅμως νά μποροῦν νά ἐπιβεβαιώσουν τήν ἄμεση σύνδεσή τους μέ αὐτό.  Ὁ διαχειριστής τοῦ παιχνιδιοῦ -περιλαμβάνει ψυχεδελικά σύμβολα, νεκρο­κεφαλές, ἀρχαίους μύθους- δίνει 50 ἐν­- τολές σέ διάστημα 50 ἡμερῶν, τίς ὁποῖες οἱ συμμετέχοντες εἶναι ὑποχρεωμένοι νά ἐκτελέσουν· διαφορετικά ἀπειλοῦνται πώς θά «τούς κυνηγήσουν καί πώς ξέρουν τά πάντα γιά αὐτούς». Οἱ παῖκτες ἀνήκουν κυρίως στήν ἡλικιακή ὁμάδα τῶν 15-17 ἐτῶν κι ἔχουν ἐμφανίσει δυσ­κολίες στίς διαπροσωπικές τους σχέσεις. Ἀναζητοῦν ἀποδοχή, ζεστασιά, σύν­δεση μέ κάποιον. Ἐπιθυμοῦν νά αἰ­σθαν­θοῦν δυνατοί, ἐκπληρώνοντας τούς στόχους πού τούς θέτουν, ἔστω κι ἄν εἶναι ὁ θάνατος. Κάποια μέσα δικτύωσης ὑποστηρίζουν πώς ὅλο αὐτό εἶναι μία φάρσα καί ὅτι καμία σχέση δέν ἔχει μέ τίς προαναφερόμενες αὐτοκτονίες.

Ὡς δημιουργός τοῦ θανάσιμου αὐτοῦ παιχνιδιοῦ φέρεται ἕνας 21χρονος Ρῶ­σος, ὁ Philipp Budeikin (γνωστός καί μέ τό ψευδώνυμο Philipp Lis), ὁ ὁποῖος κατηγορεῖται γιά ὑποκίνηση τουλάχιστον 16 αὐτοκτονιῶν. Βρίσκεται σέ φυλακή τῆς Ρωσίας καί ἐξακολουθεῖ νά δέχεται ἐρωτικές ἐπιστολές ἀπό ἔφηβες. Συνελήφθη τόν Δεκέμβριο τοῦ 2016, ἔχει ὁμολο­γήσει τά ἐγκλήματά του καί μέ κυνισμό ἀναφέρει ὅτι θεωρεῖ τά θύματά του «βιολογικά ἀπόβλητα». Χαίρεται μάλιστα πού πέθαναν καί πού ἡ δοκιμασία αὐτή «καθαρίζει τήν κοινωνία». Οἱ ἔφηβοι «πέ­θαναν χαρούμενοι, τούς ἔδωσα ὅ,τι δέν εἶχαν στήν πραγματική ζωή... τή ζεστασιά, τήν κατανόηση καί τήν ἐπικοινωνία», ὑποστήριξε. Ἡ ψυχολόγος Vero­nika Matyushina δήλωσε: «Πιθανότατα, τά νεαρά κορίτσια πού ἐρωτεύτηκαν τόν Philipp Lis δέν ἔλαβαν ἀρκετή ἀγάπη καί προσοχή ἀπό τούς γονεῖς τους καί αὐτός ὁ ὄμορφος νέος τούς ἔδωσε μέσα ἀπό τό διαδίκτυο κάποια ὑποστήριξη καί τήν προσοχή πού ἐπιδίωκαν». Ὁ Anton Brei­do, ἀνώτερος ἀξιωματικός τῆς ἐξεταστι­κῆς ἐπιτροπῆς, καταθέτει: «Ἕνα ἀπό τά προβλήματα γιά μᾶς ἦταν ὅτι 15 παιδιά πού αὐτοκτόνησαν, κατά τίς ἐντολές τοῦ διαχειριστῆ, εἶχαν λάβει ἐντολή νά διαγράψουν ὅλη τήν ἀλληλογραφία στούς λογαριασμούς τῶν social media, κάτι πού ὅλα τό ἔκαναν». Ὡστόσο, ἕνα 12χρο­νο κορίτσι δέν ὑπάκουσε καί αὐτό παρεῖ­χε στούς ἐρευνητές σημαντικά στοι­χεῖα, γιά νά φτάσουν στόν Budeikin.

Ὅπως καί νά ἔχει τό θέμα, ἀπό τήν ὅλη ἐξέλιξη προκύπτει γιά ἄλλη μιά φορά ἡ ἀνάγκη ἐνημέρωσης τῶν παιδιῶν γιά τή σωστή καί ἀσφαλῆ πλοήγηση στό διαδίκτυο. Προπαντός, ὅμως, ἐπιτακτική προβάλλει ἡ ἀνάγκη οὐσιαστικῆς ἐπικοινωνίας τῶν γονέων μέ τά παιδιά τους. Ὅσο ὑπάρχουν παιδιά πού ἀναζητοῦν προσοχή, ἀγάπη, φροντίδα καί ἀποδοχή ἀπό τόν διαδικτυακό κόσμο, τόσο θά ὑ­πάρχει χῶρος γιά ἀληθινά ἤ ψεύτικα παρόμοια παιχνίδια.

Εἰδικά σέ μικρές ἡλικίες, ἐπιβάλλεται νά ἐλέγχουν οἱ γονεῖς τήν καταλληλότητα τῶν διαδικτυακῶν παιχνιδιῶν πού παίζουν τά παιδιά τους. Ἰδιαίτερη προσ­οχή χρειάζεται, ὅταν τό παιδί ἀρχίζει νά ἀποξενώνεται ἀπό τό φιλικό καί τό κοι­νω­νικό περιβάλλον καί νά αἰσθάνεται ὑ­περβολική εὐχαρίστηση παίζοντας· ὅ­ταν θυμώνει, ἐπειδή διακόπτει τό παιχνίδι καί δέν πιστεύει ὅτι ἡ ἐνασχόλησή του ἀ­ποτελεῖ πρόβλημα. Φυσικά ἡ ἀπότομη ἀλλαγή στίς σχολικές ἐπιδόσεις, ἡ συνε­χῶς αὐξανόμενη χρήση τοῦ παιχνιδιοῦ καί ἡ διαπίστωση ὅτι τό παιδί λέει ψέμα­τα σχετικά μέ τό παιχνίδι ὀφείλουν νά μᾶς θορυβήσουν.

Στή χώρα μας τόν περασμένο Μάιο σημειώθηκε τό πρῶτο κροῦσμα-θῦμα τοῦ ἐπικίνδυνου αὐτοῦ παιχνιδιοῦ. Ἄν κάποιος γονέας ὑποπτευθεῖ πώς τό παιδί του σχεδιάζει νά προβεῖ στή δοκιμασία-πρόκληση «Μπλέ Φάλαινα» ἤ σέ παρόμοια ἤ ὅποιος πολίτης γνωρίζει σχετικές πληροφορίες γι’ αὐτό, καλεῖται νά ἐπικοινωνήσει ἀμέσως μέ τή Διεύθυνση Δί­ωξης Ἠλεκτρονικοῦ Ἐγκλήματος, σύμ­­φωνα μέ ἀνακοίνωσή της. Ἄς κάνουμε ὅ,τι εἶναι δυνατό, γιά νά προστατεύσου­με τά παιδιά μας!

Πηγή: Ακτίνες

Το τελευταίο διάστημα προκύπτουν ελπιδοφόρες ενδείξεις για την αξιοποίηση υδρογονανθράκων εκ μέρους της χώρας μας. Εν αρχή, καταλύτη των εξελίξεων αποτέλεσε η ανακάλυψη του αιγυπτιακού κοιτάσματος Ζορ, η οποία κινητοποίησε την ενεργειακή κοινότητα, καθώς τροποποιήθηκε το γεωλογικό μοντέλο για ένα κομμάτι της ανατολικής Μεσογείου. Εφόσον διαπιστώθηκε πως τα ασβεστολιθικά πετρώματα δεν είχαν χαμηλό πορώδες ώστε να απαιτούνται πολλές γεωτρήσεις σε βαθιά νερά, η νέα φόρμουλα αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον για γειτονικές περιοχές. Ταυτόχρονα, συνέβαλε και η αλλαγή στάσης από μεριάς της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία το τελευταίο διάστημα αποφάσισε να πιάσει το νήμα από το 2012, όταν ξεκίνησαν οι πρώτες παραχωρήσεις, και ενώ μεταξύ Ιανουαρίου και Σεπτεμβρίου 2015 (αν όχι και αργότερα) είχε τοποθετήσει στο ράφι αυτή την προοπτική. Εξίσου θετικά επέδρασε η αίσθηση σταδιακής σταθεροποίησης της κατάστασης στο εσωτερικό. Μάλιστα, η διάθεση να μην απολεσθεί η ευκαιρία καταδεικνύεται τόσο από τη σύμπραξη των Ελληνικών Πετρελαίων με ξένους ομίλους που διαθέτουν κεφάλαια και τεχνογνωσία όσο και από την επανενεργοποίηση της σύμβασης της Ελληνικής Διαχειριστικής Εταιρείας Υδρογονανθράκων με τη νορβηγική PGS για την πύκνωση των σεισμικών ερευνών σε επιλεγμένες περιοχές, ακόμη και σε τρισδιάστατο επίπεδο.

Ως προς τις χαμηλές τιμές πετρελαίου, αυτές ασφαλώς επηρεάζουν τους σχεδιασμούς των εταιρειών. Αρκετά υποσχόμενα πεδία άλλαξαν χέρια λόγω του ότι μεσαίου μεγέθους επιχειρηματικά σχήματα δεν μπορούσαν να τα συντηρήσουν. Οι δαπάνες εξορθολογίστηκαν και τα ρίσκα περιορίστηκαν, κυρίως με την περιστολή νέων επενδύσεων. Ωστόσο, στην περίπτωση της Ελλάδας, η προοπτική εκμετάλλευσης είναι σε βάθος δεκαετίας (έως και 15 χρόνια για το φυσικό αέριο), οπότε, δεδομένων των διαφαινόμενων «δυνατοτήτων» του ελληνικού υπεδάφους, δεν αναμένεται να επηρεαστούν αρνητικά οι αποφάσεις. Αλλωστε, Exxon-Mobil και Total έχουν συγκριτικά με άλλες επιχειρήσεις του κλάδου μεγαλύτερη ευχέρεια να επενδύσουν κεφάλαια στην εξερεύνηση, λαμβάνοντας το ανάλογο ρίσκο.

Οι δύο ρόλοι

Το ενδιαφέρον των δύο (μαζί με τα ΕΛΠΕ) εστιάζεται στην περιοχή που εκτείνεται από τη νότια Πελοπόννησο μέχρι τη Γαύδο, με την κατάσταση να ξεκαθαρίζει μέχρι το φθινόπωρο του 2017. Εν συνεχεία, θα υπάρξουν τρεις φάσεις, με την καθεμία να διαρκεί 2 με 3 έτη. Η πρώτη είναι διερευνητική και επεξεργασίας των στοιχείων που θα συλλεγούν. Στη δεύτερη εντείνονται οι έρευνες και εκκινούν οι γεωτρήσεις. Στην τελευταία, εφόσον όλα κυλήσουν ομαλά, εισερχόμαστε στο στάδιο της αξιοποίησης. Οι δεσμεύσεις εκ μέρους των συμμετεχόντων γίνονται σταδιακά, ανάλογα το επίπεδο ωριμότητας της κάθε φάσης. Στόχος της ελληνικής πολιτείας θα πρέπει να είναι η άρση των διαχειριστικών και άλλων εμποδίων ώστε να απομείνει μόνο το τεχνικό ρίσκο που σχετίζεται με γεωλογικούς και μόνο λόγους. Σημειώνεται πως τα ενθαρρυντικά σημάδια που διαπιστώνονται σήμερα επ’ ουδενί δεν συνεπάγονται βέβαιη επιτυχία ούτε εξασφαλίζουν την άντληση μεγάλων ποσοτήτων. Εντούτοις, σήμερα βάσιμα υπάρχει συγκρατημένη αισιοδοξία.

Η Ελλάδα έτσι ανακάμπτει στον ενεργειακό χάρτη με ένα δυνητικά επιπρόσθετο αβαντάζ, αυτό του παραγωγού. Προσώρας, περιοριζόμαστε σε διαμετακομιστικό ρόλο σχετικά μικρών ποσοτήτων φυσικού αερίου από την Κασπία (ειδικότερα το Αζερμπαϊτζάν), αργότερα ίσως και από την ανατολική Μεσόγειο, με το συγκριτικό μας πλεονέκτημα να εντοπίζεται στις εγκαταστάσεις υγροποίησης της Ρεβυθούσας (οι μοναδικές στη ΝΑ Ευρώπη). Πλέον, με την αναβάθμιση αυτών, τη δημιουργία πλωτής πλατφόρμας υγροποίησης στην Αλεξανδρούπολη, η οποία προσδίδει βάθος στον ελληνοβουλγαρικό αγωγό, IGB, που με τη σειρά του δημιουργεί μία κάθετη διασύνδεση/άξονα με την ανατολική Ευρώπη, η θέση μας στο ενεργειακό γίγνεσθαι αναβαθμίζεται. Ομως, σε μεγάλο βαθμό η τύχη των παραπάνω εξαρτάται από άλλους δρώντες (κρατικούς και επιχειρηματικούς). Ενδέχεται, δηλαδή, στο τέλος της διαδρομής, να μην είμαστε κάτι παραπάνω από ένας κρίκος στην αλυσίδα διάθεσης της ευρωπαϊκής αγοράς.

Τυχόν, όμως, μετεξέλιξή μας σε παραγωγό και δη με δυνατότητες τροφοδότησης της Ευρώπης τροποποιεί θεαματικά τα δεδομένα. Η Αθήνα, σε αυτή την περίπτωση, όχι μόνο θα μπορεί να υποστηρίξει με δικές της ποσότητες έργα όπως ο East Med (υποθαλάσσιος αγωγός προερχόμενος από Ισραήλ και Κύπρο), αλλά ανάλογα τις παραγωγικές της δυνατότητες, να συνεισφέρει στη διαφοροποίηση προμηθευτών (στρατηγική προτεραιότητα της Ε.Ε.), διασφαλίζοντας στις Βρυξέλλες τις πολυπόθητες «εγχώριες» πηγές προκειμένου να μειωθεί η τεράστια εξάρτηση από τις εισαγωγές υδρογονανθράκων. Τότε, το διπλωματικό μας εκτόπισμα θα αποκτήσει άλλη ισχύ, θωρακίζοντάς μας σε κάποιο βαθμό και έναντι εθνικών κινδύνων.

Πηγή: (Το βιβλίο του «Ευρώπη, Πρόσφυγες, Ανασφάλεια» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος), (Εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"), energia.gr, Ινφογνώμων Πολιτικά

Πρίν ἀρκετά χρόνια μετά ἀπό μιά μεγάλη γιορτή ἕνα νέο ζευγάρι μέ κάλεσαν στό σπίτι τους γιά καφέ. Τό ζευγάρι εἶχε τότε δυό παιδιά. 

Καθισμένοι στό ὄμορφο μπαλκόνι τοῦ σπιτιοῦ ἡ νεαρή σύζυγος μέ ἐρωτᾶ, γιά λογαριασμό κάποιας φίλης της, ὅπως μοῦ εἶπε, ποιά εἶναι ἡ θέση τῆς Ἐκκλησίας γιά τίς ἐκτρώσεις. 

Τῆς εἶπα ὅτι γιά νά καταλάβει τήν θέση τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νά ἀπαντήσει σ᾽ ἕνα ἐρώτημα. Τό ἔμβρυο πού ἔχει συλληφθεῖ στἠν μήτρα μιᾶς γυναίκας τί ἀνθρωπολογική ταυτότητα ἔχει; 

Εἶναι πλήρης ἄνθρωπος πού ἐξελίσσεται, ἤ εἶναι ἕνα ἀνθρωποειδές πού περιμένει τόν ἥλιο ἤ τόν ἀέρα γιά νά λάβει ὑπόσταση, νά γίνει πλήρης ἄνθρωπος; 

Τῆς ἐξήγησα ὅτι ἡ Ἐκκλησία λέγει ὅτι εἶναι πλήρης ἄνθρωπος ἐξ ἄκρας συλλήψεως. 

Γι᾽ αὐτό θεωρεῖ ὅτι ἡ ἔκτρωση εἶναι καταστροφή τῆς ζωῆς. Εἶναι ἔγκλημα καί μάλιστα εἰδεχθές, γιατί στρέφεται ἐναντίον τοῦ πιό ἀθώου καί τοῦ πιό ἀνυπεράσπιστου πλάσματος στόν κόσμο. Ἡ συζήτηση μας τελείωσε ἐκεῖ. 

Πέρασαν δύο χρόνια ἀπό τότε καἰ τἠν ἴδια μέρα καί γιορτή δέχθηκα πάλι τήν ἴδια πρόσκληση ἀπό τά ἴδια πρόσωπα καἰ τἠν ἀποδέχθηκα. 

Καθώς ἑτοιμαζόταν ὁ καφές, γιά νά μήν εἷναι μόνη ἡ σύζυγος καθίσαμε στήν ἀρχή στήν κουζίνα. Ἀλλά ἐκεῖ κυκλοφοροῦσε καί ἕνας μπόμπιρας, ἕνα μικρό παιδάκι πού προσπαθοῦσε νά σταθεῖ στά πόδια του. 

Ἐπεχείρησα νά χαϊδέψω τό κεφαλάκι του, ὅταν ἀκούω τήν μητέρα του νά μοῦ λέγει: «Ἄν αὐτός ζεῖ τό ὀφείλει σέ σᾶς» καί μοῦ ἀποκάλυψε ὅτι τό πρό δύο ἐτῶν ἐρώτημα ἀφοροῦσε τήν ἴδια. 

Ἐπάνω στό τραπέζι βρισκόταν ἕνα μεγάλο μαχαίρι τοῦ ψωμιοῦ. Εἶπα λοιπόν στήν μητέρα δείχνοντάς το: «πάρτο και σφάχτο». 

Ἡ μητέρα ἀντέδρασε σάν νά τήν χτύπησε ἠλεκτρικό ρεῦμα. Τί κουβέντα μοῦ λέγει εἶναι αὐτή πού εἴπατε; Γιατί, σοῦ φαίνεται φρικτή, τῆς ἀπάντησα. 

Μά σοβαρολογεῖτε, πάτερ! Ναί, τῆς εἶπα, σοβαρολογῶ, γιατί θέλω τώρα νά καταλάβεις καλά αὐτό πού θά ἔκανες τότε. Βλέπεις τώρα μπροστά σου αὐτό πού θα ἔκανες τότε;

Βλέπεις ποιό παιδί θά κατέστρεφες; Τώρα σοῦ φαίνεται φρικτό, τότε δέν θά ἦταν; 

Πρίν λίγο καιρό μιά φωτοφραφία ἔκανε τό γύρο τοῦ κόσμου. Τό μικρό παιδάκι πού ξεβράσθηκε στίς ἀκτές. Τό μικρό προσφυγόπουλο πού πέθανε στό δρόμο πρός τήν ἐλευθερία.

Δικαιολογημένος ὁ ἀποτροπιασμός. Το μέγεθος του ὅμως ἀνάλογο πρός τήν ὑποκρισία τοῦ πολιτισμένου κόσμου, καθώς καί πολλῶν δικῶν μας. 

Ὅλοι αὐτοί πού χρησιμοποιοῦσαν τήν εἰκόνα τοῦ μικροῦ παιδιοῦ γιά νά κατηγορήσουν τούς ἄλλους σάν ἐνόχους ἀρνοῦνται νά κοιτάξουν μιά ἀκόμη φωτογραφία, γιά τἠν ἀκρίβεια ἕνα βίντεο μἐ τόν τίτλο «σιωπηλή κραυγή». 

Τό βίντεο αὐτό εἶναι ἡ κινηματογράφηση μιᾶς ἔκτρωσης ἀπό ἕνα γιατρό. Ἡ εἰκόνα τοῦ πνιγμένου προσφυγόπουλου ὠχριᾶ μποστά στό βίντεο αὐτό. 

Τό ταλαίπωρο πλάσμα τουλάχιστον ἦταν ἀρτιμελές. Ἐκεῖ ἕνα ἄλλο παιδάκι κομματιάζεται κυριολεκτικά καί δολοφονεῖται ἀδίστακτα, γιατί εἶναι ἀνεπιθύμητο. 

Τό προσφυγόπουλο πνίγηκε, γιατί κάποιοι δἐν μπόρεσαν νά τό σώσουν. Ἐδῶ, στίς ἐκτρώσεις κάποιοι συνειδητά δολοφονοῦν. 

Μιά κοινωνία, μιά δημοσιογραφία, ἐπίσημοι ἄρχοντες, ἀγανακτοῦν δῆθεν στήν θέα τοῦ πνιγμένου παιδιοῦ καί σιωποῦν στήν ἐξόντωση χιλιάδων παιδιῶν ἀπό τούς ἴδιους τούς ψευτοαγανακτισμένους. Σκεφθήκατε ποτέ, πόσες Ἑλλάδες ἔχουμε ἀφανίσει. 

Εἲναι ἐντυπωσιακή μιά κοινωνία, πού χύνει κροκοδείλια δάκρυα γιά τά παιδιά πού πνίγονται ἤ πού πεθαίνουν ἀπό την πεῖνα, ἀλλά διεκδικεῖ τό δικαίωμα νά τά σκοτώνει πρίν ἔλθουν στόν κόσμο. 

Εἶναι ἀπάνθρωπη μιά κοινωνία, πού στό βωμό τῆς ἀνεύθυνης ἀπόλαυσης θυσιάζει ἀνθρώπινες ζωές και ἀπαιτεῖ τό δικαίωμα αὐτό νά τό ἔχει ἀνενόχλητη καί ἀπό τήν ἄλλη πλευρά καταδικάζει σέ βαρύτατες ποινές (καλά κάνει) αὐτούς πού κακοποιοῦν ἕνα ζῶο. 

Ἡ κακοποίηση ζώων ἀπαγορεύεται, ἡ κακοποιήση καί ἡ δολοφονία ἀνθρώπων βρεφικῆς ἡλικίας ἐπιβραβεύεται καί ἐπαινεῖται δημοσίως. Ἡ κυρία ἤ ἡ δεσποινίς πού δολοφόνησε τό ἀθῶο παιδί μέσα της, μπορεῖ νά διαμαρτύρεται γιατί κακοποιήθηκε τό σκυλάκι της; 

Μιά ἐξουσία καί μιά Βουλή, πού νομοθετεῖ καί καταδικάζει τήν κακοποίηση τῶν ζώων, μέ ποιό ἠθικό ἀνάστημα ἐπικροτεῖ τήν δολοφονία ἀθώων ὑπάρξεων, τήν νομιμοποιεῖ καί τήν πληρώνει; 

Ποιός πολιτισμός μπορεῖ νά ἐπικροτεῖ τήν δολοφονία χιλιάδων ἀθώων ὑπάρξεων, τῶν πιό ἀνυπεράσπιστων ἀνθρωπίνων πλασμάτων καί νά μήν εἶναι αὐτός, ὁ πολιτισμός τῆς βαρβαρότητας; 

Ἡ παράνοια μιᾶς ἐξουσίας καί μιᾶς κοινωνίας συνίσταται στό νά αὐστηροποιοῦν τή νομοθεσία πού προστατεύει τά ζῶα καί νά χαλαρώνουν αὐτήν πού ἀφορᾶ τήν ἀξία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. 

Μιά τέτοια ἐξουσία εἶναι ἀνήθικη καί μιά τέτοια κοινωνία εἶναι βρώμικη. Ἀπό πότε τό νά σκοτώσεις ἕνα παιδί ἔξω ἀπό τήν μήτρα τῆς μητέρας του εἶναι ἔγκλημα καί τό νά τό σκοτώνεις μέσα σέ αὐτήν εἶναι πράξη προόδου καί πολιτισμοῦ; 

Εἶναι ὑποκρισία μεγατόνων, ὅταν βλέπεις ἕνα παιδικό πτῶμα στήν ἀκρογιαλιά πνιγμένο ὄχι μόνο ἀπό τή θάλασσα, ἀλλά και ἀπό την ἀδιαφορία ἀνθρώπων ἐγκληματιῶν μέ γραβάτα καί κοστούμι, ἀλλά νά ἐπιδοκιμάζεις τόν θρυμματισμό τῆς κεφαλῆς και τῶν ὀστῶν ἀθώων ὑπάρξεων στό βωμό τῆς ἀπόλαυσης και τοῦ δολοφονικοῦ ἐγωκεντρισμοῦ. 

Μιά τέτοια κοινωνία δικαιοῦται νά εὐτυχήσει καί νά προοδεύσει; Ἕνας τέτοιος λαός μπορεῖ καί δικαιοῦται νά περιμένει καλύτερες ἡμέρες; 

Ποῦ εἶναι οἱ ὑποκριτές τῆς ὑπεράσπισης τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων; Τά ἀγέννητα, ἀλλά ζωντανά παιδιά, δέν ἔχουν δικαιώματα καί ἔχουν δικαιώματα τά σκυλιά καί τά γατιά; Καί ὅλοι αὐτοί εἶναι προοδευτικοί ἤ ἄθλιοι; 

Ποιός πατέρας καί ποιά μάννα δικαιοῦνται νά ἀπαιτοῦν τό σεβασμό καί τήν ἀγάπη τῶν παιδιῶν τους, ὅταν αὐτά μαθαίνουν ὅτι ζοῦν ὄχι ἀπό την ἀγάπη τῶν γονιῶν τους ἀλλά ἀπό τήν τύχη, γιατί γεννήθηκαν πρῶτα ἤ δεύτερα, ἐνῶ ἄν εἶχαν γεννηθεῖ τρίτα ἤ τέταρτα οἱ «καλοί τους» γονεῖς θά εἶχαν θρυμματίσει τά κεφαλάκια τους; 

Μιά κοινωνία πού στηρίζεται στήν ἀδικία καί στήν ἀπανθρωπιά, μιά κοινωνία καί μιά ἔννομη τάξη πού δέν σέβεται τά δικαιώματα τῶν ὑπαρκτῶν, ἀλλά ἀγέννητων παιδιῶν, εἶναι κοινωνία παρακμῆς. 

Τούτη τήν ὥρα τό ὑπ᾽ ἀριθμ. 1 πρόβλημα τῆς Πατρίδας μας, ἡ βόμβα στά θεμέλια της εἶναι ἡ ὑπογεννητικότητα ἤ ἀλλιῶς τό δημογραφικό πρόβλημα. 

Ἡ πατρίδα μας δέν κινδυνεύει ἀπό ἐξωτερικούς ἐχθρούς. Οἱ ἐχθροί εἶναι ἐντός τῶν τειχῶν. Βρίσκονται σέ πολλά ἀπό τά σπίτια μας, στά ὑπουργικά γραφεῖα καί στά βουλευτικά ἕδρανα, στά νοσοκομεῖα καί στά μαιευτήριά μας. 

Αὐτή εἶναι ἡ ὠμή, ἡ ὠμότατη ἀλήθεια. Δέν ὑπάρχουν καλύτεροι συνεργάτες τῶν ὅποιων ἐχθρῶν τῆς πατρίδας ἀπό ἐμᾶς τούς Ἕλληνες. 

Δέν ὑπάρχουν πιό ἐπικίνδυνοι ὑπονομευτές καί τοῦ ἀσφαλιστικοῦ καί τοῦ ἐργατικοῦ καί τοῦ συνταξιοδοτικοῦ προβλήματος τῆς χώρας, ἀπό τούς ἀνθρώπους τῆς ἐξουσίας, πού ἔχουν στοχοποιήσει τήν πολύτεκνη οἰκογένεια καί τούς πολίτες αὐτῆς τῆς χώρας, πού αὐτοοδηγοῦνται στήν χρεοκοπία καί «αὐτοκτονοῦν» τήν πατρίδα. 

Αὐτοί πού κατωχυρώνουν νομικά τό δικαίωμα δολοφονίας τῶν ἀγέννητων παιδιῶν καί αὐτοί πού χρησιμομοιοῦν ἕνα τέτοιο ἀνήθικο δικαίωμα, αὐτοί πού δέν βλέπουν τά παιδιά σάν καρπούς τῆς ἀγάπης τους, ἀλλά σάν ἁπλά κομφόρ τῆς ἀρρωστημένης νοοτροπίας τους, αὐτοί πού θεωροῦν πολυτιμότερα τά σκυλιά, ἀπό τά παιδιά καί προσφέρουν στά σκυλιά παιδική θαλπωρή καί στά παιδιά σκυλίσιο πέταγμα, κάτι γιά τό ὁποῖο θά διαμαρτύρονταν ἀκόμη καί τά σκυλιά, αὐτοί εἶναι οἱ πραγματικοί ἐχθροί τῆς πατρίδας, αὐτοί εἶναι οἱ ἀληθινά ἀπάνθρωποι. 

Ἡ πιό ἀπεχθής διαφθορά εἶναι τό νά θεωρεῖς τήν ἀρετή ὡς βλακεία, νά σαρκάζεις τήν τιμιότητα, τό νά εἰρωνεύεσαι τούς ἔντιμους ἀνθρώπους, τό νά πολεμᾶς τήν ἀληθινή φύση τῶν ὄντων καί νά ὀνομάζεις τήν διαστροφή, ὡς ἐναλλακτικό τρόπο ζωῆς. 

Πρέπει να ποῦμε ξεκάθαρα στά παιδιά μας ὅτι, ποτέ δέν θά γίνουν καί δέν θά εἶναι εὐτυχισμένα ἄν τά χέρια καί πρό παντός οἱ καρδιές τους εἶναι σφραγισμένα ἀπό τό θάνατο ἀθώων ὑπάρξεων πού τούς τόν πρόσφεραν, σάν ἄλλοι Ἡρῶδες, στό βωμό τῆς διασκέδασής τους. 

Πρέπει νά τούς ποῦμε ὅτι αὐτοί ζοῦν, γιατί κάποιοι δέν τούς μιμήθηκαν καί τούς χάρισαν τήν ζωή καί ὄχι τό θάνατο. 

Ἄν δέν σέβονται τά παιδιά, πού χάρις σέ ἐκείνους καί μέσα ἀπό τίς σχέσεις τους ἀπέκτησαν ὕπαρξη, μέ ποιό δικαίωμα μποροῦν νά ἀπαιτήσουν σεβασμό στήν δική τους τήν ζωή; Μόνοι μας καί μέ τίς πράξεις μας σχετικοποιοῦμε τήν ἀξία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. 

Μέ ποιά φόντα λοιπόν θα παραστήσουμε τούς προοδευτικούς καί θά κατηγορήσουμε αὐτούς, πού μέ τά ὅπλα τοῦ θανάτου σκοτώνουν νέα παιδιά, ὅταν αὐτοί οἱ ἴδιοι σκοτώνουν τά δικά τους τά παιδιά; 

Αὐτή δέν εἶναι καί ἡ βασικότερη αἰτία τῆς ἀθεΐας τῶν πολλῶν; Ἐπειδή ὁ Θεός μᾶς λέγει ξεκάθαρα ὅτι «οὐκ ἔξεστί σοι», δηλαδή δέν σοῦ ἐπιτρέπεται νά καταστρέφεις τήν ἀνθρώπινη ζωή, γι᾽ αὐτό τόσο ἄνετα καί τόσο ἐπιπόλαια κάποιοι λένε «δέν ὑπάρχει Θεός», γιά νά μποροῦν ἄνετα νά σκοτώνουν ἀθῶα βρέφη κάνοντας τό κέφι τους. 

Ἴσως κάποιοι θεωρήσουν σκληρά και προκλητικά αὐτά τά λόγια. Ναί, λοιπόν, αὐτό θέλω, νά προκαλέσω τήν σκληροκαρδία ὅλων ὅσων εἶναι ὑπεύθυνοι γιά τήν σύγχρονη γενοκτονία τῶν ἐκτρώσεων. 

Νά ὑπερασπιστῶ αὐτά τἀ παιδιά, πού ὅπως γράφει ἡ Ἰωάννα Σκαρλάτου, στό ἐξαιρετικό πόνημά της, «Τά Μωρά τῆς Λίμνης» κλαῖνε ἀσταμάτητα, γιατί δέν ἔχουν μάτια γιά νά δοῦν, δέν ἔχουν χεἰλη καί στόμα νά χαμογελάσουν. Τά κατέστρεψαν οἱ γιατροί μέ τήν ἐντολή τῶν γονιῶν τους. 

Πηγή: koukfamily

Στά πλαίσια τῆς ἐκδηλώσεως πού ὀργάνωσε ὁ θεολογικός Σύνδεσμος ΚΑΙΡΟΣστή Στοά τοῦ Βιβλίου στίς 3 Ἀπριλίου 2017 μέ γενικό θέμα «Ὁ διάλογος καί ἡ κριτική γιά τό νέο πρόγραμμα στά θρησκευτικά» μίλησε ὁ σχολικός σύμβουλος Ἄγγελος Βαλλανιάτος μέ θέμα «Ἡ παραπληροφόρηση ὡς ἐργαλεῖο ἐκφοβισμοῦ».Πρίν ἀναφερθοῦμε στό περιεχόμενο τῆς εἰσηγήσεως τοῦ κ. Βαλλιανάτου καλό εἶναι νά γνωρίζουμε ὅτι παραπληροφόρηση εἶναι «ἡ σκόπιμα κακή πληροφόρηση, πού χαρακτηρίζεται ἀπό τή μετάδοση ἀνακριβῶν, μονόπλευρα διογκωμένων ἤ ἐπινοημένων (ψευδῶν) πληροφοριῶν ἤ καί τήν ἀπόκρυψη ἄλλων»(Μπαμπινιώτης).

Ὁ κ. Βαλλιανάτος μίλησε γιά «μιά ἱστορία παραπληροφόρησης».Ἀναφέρθηκε σέ διάφορα δημοσιεύματα στόν ἔντυπο καί ἠλεκτρονικό Τύπο πού ἀφοροῦσαν τήν προσωπική του ἐμπλοκή κατά τήν κατάρτιση τοῦ νέου παλαιοτέρου καί ἀναθεωρημένου προγράμματος διδασκαλίας τῶν Θρησκευτικῶν. Μέ ἔντονο καί δραματικό τρόπο παρουσίασε μέ τή βοήθεια διαφανειῶν τόν ἑαυτό του ὡς ἀδικούμενο καί συκοφαντούμενο.  Ἄν καί πολλά ἀπό τά δημοσιεύματα εἶναι γραμμένα μέ ἀκραῖο τρόπο πουθενά σ΄ αὐτά δέν μπόρεσα νά διακρίνω «μετάδοση ἀνακριβῶν, μονόπλευρα διογκωμένων ἤ ἐπινοημένων (ψευδῶν ) πληροφοριῶν».  Νομίζω,ἄν δέν ἀδικῶτόν κ. Βαλλιανάτο, ὅτι προσπάθησε νά ἐπικεντρώσει τό ἐνδιαφέρον τοῦ ἀκροατηρίου του στήν φανταστική του κατασυκοφάντηση χωρίς νά ἀπαντᾶ στήν οὐσία τῆς κριτικῆς πού ἀσκεῖται στά νέα προγράμματα. Πολύ δύσκολαστήν εἰσήγησή του κατάφερε νά θίξει κάποιες ἄνευ αξίας ...παρωνυχίδες, ἐνῷ κατέφυγε σέ κάποιες ἀναληθεῖς τοποθετήσεις μέ τίς ὁποῖες ἔδωσε ἐσφαλμένες ἐντυπώσεις στούς ἀκροατές τους. Ἀλλά, ὅπως εἶπε ὁ κ. Βαλλιανάτος, «ἄς βάλουμε τά πράγματα στή θέση τους».

Ἐκεῖνο πού ἐνοχλεῖ περισσότερο τόν κ. Βαλλιανάτο εἶναι ἡ ἔρευνα πού ἔκανε ἡ ΠΕΘ σχετικά μέ τό πρόγραμμα σπουδῶν γιά τά Θρησκευτικά καί προπάντωνἡ ὅλη ἐργασία τῆς θεολόγου καί ὑπευθύνου τοῦ γραφείου αἱρέσεων τῆς ΠΕΘ κ. Βασσάλου σχετικά μέ τήν ὀργάνωση Arigatou. Σέ ἡμερίδα πού ὀργάνωσε ἡ Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶνμέ ἁπλά λόγια ἡ κ. Βασσάλου ἀπέδειξε, μετά ἀπό λεπτομερῆ ἔρευνα, ὅτι τό νέο ἑλληνικό πρόγραμμα γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν εἶναι ἐπί τῆς οὐσίας ἀντιγραφή τοῦ Προγράμματος τοῦ Παγκοσμίου Δικτύου Θρησκειῶν γιά Παιδιά(GNRC )πού ἔχει ἐκπονήσει ἡ νεοβουδδιστική ὀργάνωση Arigatou.Τό πρόγραμμα αὐτό ὀνομάζεται Learning to live together (LTLT).Καί ἀσφαλῶς μέ τό πρόγραμμα αὐτό δημιουργεῖται φοβερή σύγχυση στούς ἕλληνες μαθητές ὡς πρός τήν ὀρθόδοξη ταυτότητά τους.

Ἐπειδή ὡς ΕΣΤΙΑΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝεἴχαμε τήν τιμή νά συνεργαστοῦμε μέ τήν Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων σέ κοινή ἡμιημερίδα καί νά ἀκούσουμε τήν εἰσήγηση τῆς κ. Ἑλένης Βασσάλου μέ θέμα «Το Πρόγραμμα του “Παγκοσμίου Δικτύου Θρησκειών για Παιδιά” (GNRC ) της ARIGATOU ως πρότυπο των ελληνικών Προγραμμάτων Σπουδών για τα Θρησκευτικά»  θά θέλαμε νά ἐκφράσουμε τίς σκέψεις μας πάνω στά λεχθέντα ὑπό τοῦ κ. Βαλλιανάτου.

Ἄς δοῦμε λοιπόν λίγο πιό ἀναλυτικά τί ἰσχυρίστηκε ἡ κ. Ἑλ. Βασσάλου καί τί ἀπάντησε ὁ κ. Βαλλιανάτος.

Ἡ Arigatou εἶναι νεο-βουδιστική ὀργάνωση

Αὐτό ἰσχυρίστηκε ἡ κ. Βασσάλου καί ὁ κ. Βαλλιανάτος ἀπάντησε:  « Ἡ Arigatou εἶναι μή κυβερνητικός μή κερδοσκοπικός ὀργανισμός πού καλεῖ τούς ἀνθρώπους κάθε θρησκείας νά συνεργαστοῦν γιά νά ἀντιμετωπίσουν τά προβλήματα τῆς φτώχειας, τῆς πείνας..... δέν εἶναι θρησκεία, δέν εἶναι βουδιστικό ἤ νεοβουδιστικό (δική μου ὑπογράμμιση)...φτιάχνει παιδαγωγικό μοντέλο».

Δυστυχῶς γιά τόν κ. Βαλλιανάτο στό προπαγανδιστικό φυλλάδιο Shining ever brighter τῆς ὀργανώσεως στή σελίδα 14 διαβάζουμε ὅτι ἱδρυτής τῆς Arigatou εἶναι ὁ Τakeyasou Μiyamoto «ἀρχηγός τῆς ἰαπωνικῆς βουδδιστικῆς ὀργανώσεως Μyochikai», ὁ ὁποῖος γράφει ὅτι ἡ ἱδρύτριά της Mitsu Miyamoto «ἔκανε μεγάλες προσπάθειες γιά νά διαδώσει τή διδασκαλία τοῦ Βουδδισμοῦ γιά νά χτίσει ἕνα κόσμο ὅπου ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θά μποροῦν νά ζοῦν μιά εὐτυχισμένη ζωή βασισμένη στίς ἀρχές τῆς εἰρήνης, τῆς ἐλευθερίας καί τῆς ἰσότητας»[i] .  Ὁ ἴδιος ὁ Takeyasu Miyamoto γράφει ὅτι «μέχρι σήμερα καταβάλλω κάθε προσπάθεια γιά νά ὑποστηρίζω τήν ἀλήθεια τῶν διδαχῶν» τῆς Mitsy Miyamoto καί τοῦ ἀποβιώσαντος συζύγου της. Τέλος ὁ Keishi Miyamoto, στέλεχος τῆς Arigatouδιηγεῖται ἕνα μύθο πού χρησιμοποιοῦσε ὁ Βούδας στά κηρύγματά του γιά νά πεῖ στή συνέχεια ὅτι «αὐτή ἡ ἱστορία ἀποκαλύπτει σέ μᾶς τό πνεῦμα τοῦ βουδδισμοῦ».

Πέραν τούτου, ἀποδεδειγμένα, στά συμβούλια τῆς Arigatou συμμετέχουν ἄλλες 14(!) βουδιστικές ἰνδουϊστικές καί πνευματιστικές ὀργανώσεις. Γι΄ αὐτές οὔτε λόγος ἀπό τόν κ. Βαλλιανάτο. Δεδομένου λοιπόν τοῦ βουδιστικοῦ-παραθρησκευτικοῦ χαρακτήρα τῆς Arigatou, ἡ «ἐκπαιδευτική» δράση της δέν πρέπει νά μᾶς ἐξαπατᾶ. Λίγη γνώση τῶν μεθόδων τῶν ἀποκρυφιστικῶν ὀργανώσεων φανερώνει ὅτι αὐτές χρησιμοποιοῦν πολλά προσωπεῖα. Ἐμφανίζονται ὡς ὁμάδες πού ἀσχολοῦνται μέ τήν παγκόσμια εἰρήνη, τήν οἰκολογία, τή θεραπευτική, τή γυμναστική, τήν ψυχολογία, τή διατροφή, τήν ἐκπαίδευση στελεχῶν κλπ, κλπ. Ἐτσι εἰσχωροῦν στήν κοινωνία καί πολλαπλασιάζουν τούς ὀπαδούς τους ἐξυπηρετώντας καί ἄλλους σκοπούς, ὅπως ἐδῶ τήν ἀλλοίωση τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ φρονήματος [ii].Εἶπε ἀκόμη ἡ κ. Βασσάλου ὅτι

Τό νέο ἑλληνικό πρόγραμμα ἀντιγράφει τό πρόγραμμα Learning to live together ( LTLT) τῆς ὀργανώσεως Arigatou.

Ὁ κ. Βαλλιανάτος ἰσχυρίστηκε ὅτι δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει ἀντιγραφή διότι τό ἑλληνικό πρόγραμμα εἶναι πρόγραμμα σπουδῶν, ἐνῷ τό LTLT εἶναι μιά μέθοδος. Μάλιστα, ἀλλά τί μέθοδος; Μέθοδος διαθρησκειακῆς ἐκπαιδεύσεως.Βέβαια ὁ κ. Βαλλιανάτος «ἔπαιξε» μέ τίς λέξεις.Μίλησε γιά κακή μετάφραση ἀπό τά ἀγγλικά. Τό συμβούλιο τῆς Arigatou στό ὁποῖο συμμετέχει ὀνομάζεται Interfaith council on Ethics Education δηλ. Διαθρησκειακό Συμβούλιο γιά τήν ἠθική ἐκπαίδευση, ἐνῷ, λέει ὁ κ. Βαλλιανάτος, ἡ Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων τό μετέφρασε ὡς Συμβούλιο γιά τή Διαθρησκειακή Ἐκπαίδευση!Σέ λόγια νά βρισκόμαστε. Ἕνα διαθρησκειακό Συμβούλιο μέ τά κείμενα, τά συνέδρια τίς ἀνακοινώσεις του τί θά παραγάγει; ὄχι βέβαια ὀρθόδοξη ἤἰσλαμική ἤ ἄλλη ἐκπαίδευση ἀλλά διαθρησκειακή ἠθική ἐκπαίδευση.Ἐξάλλουὁ Keishi Miyamoto δηλώνει ὅτι ἡ Arigatou συνεχίζει νά ἀγωνίζεται γιά τήν ὑπέρβαση τῶν ἐθνικῶν καί θρησκευτικῶν ὁρίων.

Τό Διαθρησκειακό συμβούλιο λοιπόν ἐκπόνησε τό πρόγραμμα Learning to live together πού στοχεύει  νά περάσει στά σχολεῖα μας ἡ διαθρησκειακή ἐκπαίδευση. Μέ ἁπλᾶ λόγια στοχεύει τάχα νά ἐνημερώσει τά παιδιά, στήν οὐσία νά τά κάνει νά χάσουν τήν ἔστω καί ἀμυδρή ὀρθόδοξη ταυτότητά τους καί νά τά ὁδηγήσει σέ «ἀναζήτηση» μέσα στόν ζόφο τῶν ποικίλων θρησκευμάτων, αἱρέσεων καί τῆς παραθρησκείας. Νά τό πῶ κάπως ἀλλιῶς. Τό LTLT ἐπιδιώκει μιά ὤσμωση, μιά διαπερατότητα μέ τό ὀρθόδοξο μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, ἕνα συμφυρμό Ὀρθοδοξίας καί παραθρησκείας. Ὅτι αὐτός εἶναι ὁ στόχος τοῦ προγράμματος φαίνεται ἀπό τήν ἀνάρτηση πού ἔκανε ἕνα blog τῆς Arigatou στό διαδίκτυο γιά τό Σεμινάριο πού ὀργάνωσε τό  LTLT στό διορθόδοξο Κέντρο τῆς Μονῆς Πεντέλης τόν Σεπτέμβριο 2013 : «Τό Σεπτέμβριο ὀργανώσαμε στήν Ἀθήνα τό πρῶτο Ἐργαστήριο Βασικῆς Ἐκπαιδεύσεως τοῦ Προγράμματος LTLT. Ὁ κύριος σκοπός τοῦ Ἐργαστηρίου ἦταν νά εἰσάγουμε τό πρόγραμμα στά σχολεῖα μέσῳ τῆς ἐπιμορφώσεως τῶν διδασκόντων τῆς πρωτοβάθμιας καί δευτεροβάθμιας ἐκπαιδεύσεως καί νά ἐφαρμοσθεῖ σάν μέρος τῶν μαθημάτων τῶν Θρησκευτικῶν, τῆς Πολιτικῆς ἀγωγῆς καί τῆς Φυσικῆς καί τῶν γενικῶν μαθημάτων στά διαφορετικά τους ἐκπαιδευτικά περιβάλλοντα»[iii].

Αὐτό ἀκριβῶς κάνει καί τό ἑλληνικό πρόγραμμα πού συνέταξε ὁ κ. Βαλλιανάτος.Ἀντιγράφει μέσα στό ἑλληνικό πρόγραμμα ἀκριβῶς τήν οὐσία τοῦ προγράμματος Learning to live together.Ἀντιγράφει ὄχι μόνο τίς μεθόδους καί τίς τεχνικές ἀλλά καί τό περιεχόμενο. Ἔτσι λοιπόν, εἶπε ἡ κ. Ἑ. Βασσάλου

γ)  συνεξετάζονται ὁ Χριστός, ἡ περί Αὐτοῦ ὀρθόδοξος διδασκαλία, ἡ ὀρθόδοξη λατρεία κλπ. μαζί μέ τούς ἀρχηγούς τῶν θρησκειῶν, τά ἔθιμα, τίς γιορτές καί τά σύμβολά τους.

Παρά τίς διαψεύσεις τοῦ κ. Βαλλιανάτου τόσο στίς σελίδες τοῦ ἑλληνικοῦ ὅσο καί στίς σελίδες τοῦ LTLTπού παραπέμπει ἡ κ. Βασσάλου συνεξετάζεται ὁ Χριστός μέ τούς ἀρχηγούς τῶν ψευδοθρησκειῶν.

Ὄντως στή σελ. 113 τοῦ LTLT παρατίθεται ἐρωτηματολόγιο σχετικά μέ τίς θρησκεῖες. Ὅλα ἀνάκατα!Ἰδού ὁρισμένες ἐρωτήσεις

1. Who was Mohammed? Ποιός ἦταν ὁ Μωάμεθ;

2. Who was Buddha?Ποιός ἦταν ὁ  Βούδδας;

3. What does the word ‘Christ’ mean?Τί σημαίνει ἡ λέξη Χριστός;

4. Who was Jesus?Ποιός ἦταν ὁ Ἰησοῦς;

5. What is reincarnation?Τί εἶναι ἡ μετενσάρκωση;

6. How many disciples did Jesus have?Πόσους μαθητές εἶχε ὁ Ἰησοῦς;

7 When was the Prophet Mohammed born?Πότε γεννήθηκε ὁ Προφήτης Μωάμεθ;

8. What are the Vedas?Τί εἶναι οἱΒέδες;

9. What is the Muslim holy book called?Ποιό εἶναι τό ἱερό βιβλίο τοῦ μουσουλμάνου;

10. What is the name of the place where Jewish people pray? Πῶς ὀνομάζεται ὁ τόπος πού προσεύχονται οἱ Ἰουδαῖοι;

11. What is a guru?Τί εἶναι ἕνας γκουρού;

12. What language did Jesus speak?Ποιά γλώσσα μιλοῦσε ὁ Ἰησοῦς;

13. What is meditation?Τί εἶναι ὁ διαλογισμός;

14. What is Hanukkah and how is it practice.Τί εἶναι ἡ Χανούκκα καί πῶς τελεῖται;

215.Who is Shiva in Hinduism?  Ποιός εἶναι ὁ Σίβας στόν Ἰνδουϊσμό;

Ἀντίστοιχα στό ἑλληνικό πρόγραμμα σπουδῶν μετά ἀπό κάποιες παραβολές τοῦ Χριστοῦ στίς σελίδες 68-69 διαβάζουμε, «Αποφθέγματα διδασκάλων από τις θρησκείες του κόσμου:

Βούδας: «Λοιπόν, σ’ εσάς απευθύνομαι, μοναχοί μου: η φθορά είναι ο νόμος των πραγμάτων. Μην εγκαταλείπετε τον άοκνο αγώνα σας»

Λάο Τσε: «Μην προτιμάς τους σπουδαίους και ο λαός δεν θα μαλώνει. Μην εκτιμάς τα πολύτιμα αντικείμενα και ο λαός δεν θα κλέβει. Μην έχεις πόθους άπληστους και η καρδιά του λαού δεν θα συγχύζεται»

Μωάμεθ: «Ω λαοί, ακούστε τους λόγους μου και εντυπώστε τους μέσα σας... Σας αφήνω έναν νόμο που θα σας διαφυλάξει για πάντα από το λάθος με την προϋπόθεση ότι θα τον τηρείτε με πιστότητα. Έναν νόμο σαφή και ωφέλιμο, το βιβλίο του Θεού και το παράδειγμα του προφήτη του.

Καλοῦνται ἐπίσης οἱ μαθητές ἤδη ἀπό τήν Τρίτη Δημοτικοῦ νά κάνουν διαλογισμό καί νά ἐξοικειωθοῦν μέ σύμβολα θρησκειῶν

Ἄν καί ὁ κ. Βαλλιανάτος τό διαψεύδει, στό πρόγραμμα LTLTσελ. 30 διαβάζουμε :Διαλογισμός – ο διαλογισμός μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά να ηρεμήσουν, βελτιώνει την αυτοσυγκέντρωσή τους, και καλλιεργεί την σωματική και διανοητική τους ευεξία.

Καί στόν Ὁδηγό Ἐκπαιδευτικοῦ τοῦ ἑλληνικοῦ προγράμματος σ. 158 διαβάζουμε : «Μουσική και διαλογισμός (Ακούν μουσική με κλειστά μάτια. Στοχάζονται. Ανακοινώνουν και συζητούν)».

Προλαβαίνοντας βέβαιακάποιες, ἔστω ἐνδόμυχες ἀντιδράσεις, ἀπό τό ἀκροατήριο, εἶπε καί ἕνα... ἀστεῖο : «Δέν ὑπάρχει στό πρόγραμμα σπουδῶν διαλογισμός μέ θρησκευτική χροιά»!Λές καί ὑπάρχει ἄλλου εἴδους διαλογισμός!Ὁ διαλογισμός πραγματώνεται πάντοτε μέ συγκεκριμένο τρόπο μέ ἄμεσο στόχο τή χαλάρωση τῆς συνειδήσεως καίἀπώτερο στόχο τήν ἀπώλεια τῆς εἰς Χριστόν πίστεως.

Τό LTLT σ. 106 προβλέπει τήν κατασκευή Μάνταλα, δηλ. βουδδιστικῶν καί ἰνδουϊστικῶν συμβόλων, ἐνῷ στό ἑλληνικό πρόγραμμα (σ. 38-39) διαβάζουμε:

«Οι μαθητές συλλέγουν σύμβολα από άλλες θρησκείες:
ο τροχός της ζωής, Μάνταλα (Ινδουισμός), γιν και γιανγκ
(Ταοϊσμός) κ.ά. Κάθε μαθητής επιλέγει ένα και το χρωματίζει»

Ὅλα ὅσα ἀναφέραμε ἀποτελοῦν μικρό μόνο μέρος ἀπό τό ὑλικό τῆς ἔρευνας πού ἔκανε ἡ νέα Δεββώρα, ἡ κ. Βασσάλου.Καί οἱ ἕξι Θεολόγοι τοῦ Θεολογικοῦ Συνδέσμου ΚΑΙΡΟΣ μέ τίτλους βαρύγδουπους πού μαζεύτηκαν στή Στοά Βιβλίου νά ἀπαντήσουν στήν εἰς βάθος, νηφάλια κριτική της, ἀσχολήθηκαν τελικάμέ ἀσήμαντα ζητήματα. Στήν οὐσία φιμώθηκαν. 

Ὁ κ. Ἄγγελος Βαλλιανάτος, ἀμήχανος, προσπάθησε νά ἀμυνθεῖ ἀπειλώντας μέ ἀγωγές καί μηνύσεις- κλασσική μέθοδος ὅσων θέλουν νά φιμώσουν τούς ἀντιπάλους τους-καί παρουσιάζοντας τούς ἀσκήσαντες κριτική, προπάντων τήν κ. Βασσάλου, ὡς ἀνθρώπους τερατόμορφους.Εἶπε ὅτι ὅσα ἐγράφησαν «προσβάλλουν τά ἀνθρώπινα δικαιώματα, χρησιμοποιοῦν ρητορική μίσους, σπιλώνουν ἀνθρώπους, φοβίζουν γονεῖς, φανατίζουν» κλπ.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ κ. Βαλλιανάτος μέ τίς ἀναληθεῖς διαβεβαιώσεις του, μέ τήν ἀπόκρυψη πληροφοριῶν, τήν ἀποσιώπηση καί τή σοφιστική μεταποίηση ἀποδεδειγμένων γεγονότων παρήγαγε γιά τούς ἀκροατές του μιά ἀληθινή ἱστορία παραπληροφορήσεως σχετικά μέ τήν ὀργάνωση Arigatou καί τό νέο πρόγραμμα διδασκαλίας τῶν θρησκευτικῶν.

Τελειώνοντας τήν παρέμβασή μας ὡς ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ θά θέλαμε νά ποῦμε τά ἀκόλουθα: Ἐπειδή ὑπάρχει συνοδική ἀπόφαση, Ἐγκύκλιος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, πού χαρακτηρίζει τήν ὀργάνωση Arigatou «ἀσυμβίβαστη μέ τήν ὀρθόδοξη πίστη» (Ἐγκύκλιο σημείωμα τῆς 27^ης Ὀκτωβρίου 2016) νομίζουμε ὅτι θά ἦταν πολύ καλό γιά τόν ἴδιο τόν κ. Ἄγγελο Βαλλιανάτο νά διακόψει τούς δεσμούς του μέ τήν ὀργάνωση αὐτή. Θά ἦταν εὐχῆς ἔργον νά ἀξιοποιήσει τά ἀναμφισβήτητα ταλέντα του προσφέροντάς τα ἀκέραια στή διακονία τῶν ἑλλήνων ὀρθοδόξων μαθητῶν, οἱ ὁποῖοι μέσα στόν ὀρυμαγδό πού ἔχει ξεσηκώσει ἡ Νέα Ἐποχή μέ τόν πανσεξουαλισμό, τήν κατάρριψη κάθε ἀξίας καί τήν ἀμφισβήτηση τῶν πάντων,  ἤδη βρίσκονται σέ σύγχυση ὅσον ἀφορᾶ στήν ταυτότητά τους ἐν συνόλῳ.

Τά παιδάκια μας δέν χρειάζονται «θρησκευτικό γραμματισμό». Ἔχουν μόνο ἀνάγκη ἀπό λόγο παρακλήσεως, λόγο αὐθεντικό καί σωτήριο γιά τόν γλυκύτατο Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό πού εἶναι ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή.

Γιά τήν ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ

Πρωτοπρ.Ἰωάννης Φωτόπουλος

 ἱδρυτικό μέλος τῆς Ε.Π.Μ.

[i] Μέ πολλή... μετριοφροσύνη ἡ γκουρού διεκήρυττε : «Εἶμαι μόνο ἕνα ἀνθρώπινο πλάσμα, μιά γυναῖκα, ἀλλά ἀποφασίζω νά γίνω ἡ βάση καί ἡ ραχοκοκκαλιά ὅλου τοῦ κόσμου»!

[ii] Αἰωνία ἡ μνήμη τοῦ ἀειμνήστου διδασκάλου τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἡμῶν τῶν ἰδίων πατρός Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου, ὁ ὁποῖος ἄνοιξε λαμπρό δρόμο στήν Ἀπολογητική μας κατά τῶν νεοφανῶν αἱρέσεων.

[iii] Workshop on the Learning to Live Together Programme in Athens-September 2013 : In September we organised in Athens the first Basic Training Workshop on the Learning to Live Together Programme.  The main goal of this workshop was to introduce the program in schools through the training of teachers of primary, secondary and gymnasium levels to be implemented as part of religious, physical, civic and general education courses in their different educational settings.

Πηγή: Εστία Πατερικών Μελετών