Η αγάπη του Παντοδυνάμου Θεού είναι μία ιδιότητα που εξωτερικεύεται με τη δημιουργία από την ανυπαρξία τόσον του αοράτου κόσμου ή του κόσμου των αγγέλων, όσον με την δημιουργία του υλικού και ορατού σύμπαντος. Η αποκορύφωση της όλης δημιουργικής αγάπης του Θεού εκδηλώνεται με την πλάση του ανθρώπου και τελικά με την εν Χριστώ σωτηρία του ανθρωπίνου γένους.

Ο κόσμος των Αγγέλων ήταν η πρώτη δημιουργική πράξη του Θεού.  Οι άγιοι Άγγελοι είναι νοητά κτίσματα, άϋλα πνεύματα και αεικίνητα.  Οι Άγγελοι είναι ελεύθερα και αυτεξούσια πνεύματα• είχαν την απόλυτη ελευθερία, εάν ήθελαν, να μείνουν σταθεροί στην αγιότητα , ή να στραφούν προς το κακό, όπως συνέβη με τον Εωσφόρο, που επινόησε το κακό, και όλους τους αγγέλους που τον ακολούθησαν και έπεσαν.  Οι Άγγελοι είναι ασώματοι και υπηρετούν τον Θεό δοξολογώντας ακατάπαυστα την αγιότητα  και την άπειρή Του δύναμη.  Ο Θεός δημιούργησε τους αγγέλους από την αρχή αθανάτους και ξένους προς την φθορά και τον θάνατο.  Είναι όμως τρεπτοί ως προς την φύση και τη γνώμη τους, δηλαδή έχουν την δυνατότητα να αλλάξουν την φύση τους και από το καλό να μεταπηδήσουν στο κακό.  Την δόξα και λαμπρότητά τους την λαμβάνουν από τον Θεό.  Οι Άγγελοι είναι περιγραπτοί, δεν παρευρίσκονται παντού, όπως συμβαίνει μες τον Θεό.

Σύμφωνα με την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας μας, οι Άγγελοι διαιρούνται σε τρεις Τάξεις και εννέα ουράνια Τάγματα. Η πρώτη Τάξη περιλαμβάνει: τα εξαπτέρυγα Σεραφείμ, τα πολυόμματα Χερουβείμ και τους Θρόνους• η δεύτερη Τάξη έχει: τις Κυριότητες, τις Δυνάμεις και τις Εξουσίες• και η τρίτη Τάξη: τις Αρχές, τους Αρχαγγέλους και τους Αγγέλους.

Σήμερα, η Εκκλησία εορτάζει τη Σύναξη των Αρχαγγέλων.  Σύναξη σημαίνει συνάθροιση – συγκέντρωση.  Γιατί γιορτάζουμε τη Σύναξη των Αρχαγγέλων και όλων των επουρανίων Αγγελικών Ταγμάτων;

Ο Θεός, όταν δημιούργησε τους Αγγέλους, τους έδωσε να έχουν την απόλυτη ελεύθερα γνώμη.  Έπρεπε όμως να αποδείξουν ότι ήταν άξιοι της τιμής με την οποία τους κόσμησε.  Γι’ αυτό δοκιμάστηκε η πίστη τους.  Ένας απ’ αυτούς, ο Εωσφόρος, που ήταν ο πρώτος όλων των αγγελικών Ταγμάτων, αυτός που ήταν ο ωραιότερος, δυνατότερος και λαμπρότερος, υπερηφανεύθηκε και πίστεψε ότι μπορεί να αντικαταστήσει τον Θεό και να στήσει τον θρόνου του υπεράνω του Θεού.  Αυτό ήταν το αμάρτημά του.  Υπερηφανεύθηκε!  Επαναστάτησε εναντίον του Θεού και μαζί του παρέσυρε μεγάλο αριθμό αγγέλων, που με την πτώση τους μετατράπηκαν από φωτεινούς αγγέλους σε σκοτεινούς και από αγίους σε πονηρούς.  Όταν έπεσαν οι πονηροί άγγελοι, που ονομάζονται δαίμονες, συγκεντρώθηκαν όλα τα επουράνια Τάγματα και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ στάθηκε στο κέντρο και αναφώνησε: «Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου Θεού» και αμέσως οι άγιοι Άγγελοι στάθηκαν πιστοί προς τον Θεό και δεν ακολούθησαν την πονηρά σκέψη του Εωσφόρου.  Αυτό, λοιπόν, το γεγονός εορτάζουμε σήμερα.  Δεν γιορτάζομε την πτώση του Εωσφόρου και των πονηρών του πνευμάτων, αλλά γιορτάζομε τη συνάθροιση των αγίων Αγγέλων που έδειξαν πίστη ορθή και ακλόνητη στον Ένα Αληθινό Θεό και Δημιουργό των όλων.  Συναθροίστηκαν οι άγιοι Άγγελοι για να εκφράσουν την πίστη τους στο Δημιουργό τους και από τότε παρέμειναν σταθεροί στην αγιότητα  και στο καλό.

Η σημερινή γιορτή των Αρχαγγέλων έχει να μας υπενθυμίσει δύο πράγματα: Πρώτον, εάν οι άγγελοι που έπεσαν στην υπερηφάνεια, έχασαν την αξία τους και τη λαμπρότητά τους εξ αιτίας της αμαρτίας, πόσο μάλλον θα συμβεί σε μας τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, εάν δεν στεκόμαστε στο ύψος των αρετών;  Εάν στον Εωσφόρο συνέβηκε τόσο ανεπανόρθωτο κακό, επειδή δεν πρόσεξε και στράφηκε στο κακό, πόσο μάλλον θα συμβεί σ’ εκείνους που θεληματικά μένουν προσκολλημένοι στην αμαρτία;  Δεύτερον, πρέπει να παραδειγματι-στούμε από την πιστότητα των αγίων Αγγέλων.

Σήμερα, η κοινωνία μας προκαλεί συνεχώς και πρέπει καθημερινά να ομολογούμε πίστη ορθή στο Χριστό.  Όταν η αμαρτία, με οποιαδήποτε μορφή κι αν εμφανίζεται, υψώσει τα ελκυστικά της δίχτυα για να μας αιχμαλωτίσει, τότε θα πρέπει να φανούμε σταθεροί στις αρετές.  Πρέπει να βροντοφωνή-σουμε με πίστη: «Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου», για να μη συμβεί και σε μας αυτό που συνέβη στον Εωσφόρο.

Καθημερινά πρέπει να αντιστεκόμαστε κατά του κακού, γιατί η πάλη μας δεν είναι προς αίμα και σάρκα, αλλά εναντίον των αρχών και τις εξουσίες του σκότους του αιώνος αυτού.  Σ’ αυτό τον αγώνα εναντίον του κακού θα έχουμε συμπαραστάτες τους αγίους Αγγέλους, οι οποίοι θα πρεσβεύουν συνεχώς στον Κύριο για τη σωτηρία μας.  Αμήν.

Πηγή: (Ορθόδοξο Φυλλάδιο Ι.Ν. Αγ. Θεοδώρου, Lanham, ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ, Τεύχος 89), Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Ἐκπομπὴ τοῦ π. Ἀρσενίου Βλιαγκόφτη μὲ θέμα: " Ἑνώσεις Θεολόγων: Ἀρνούμαστε νὰ διδάξουμε τὰ μεταλλαγμένα Θρησκευτικά"

Πηγή:Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Ἡ Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν ἔθεσε ὑπό τήν αἰγίδα της τήν πανευρωπαϊκή πρωτοβουλία τῆς ΑΣΠΕ, γιά τήν προστασία τοῦ γάμου καί τῆς οἰκογένειας, μέ τήν θεοϊδρυτη καί πατροπαράδοτη μορφή της.

Ἄς ἑνώσουμε τίς ὑπογραφές μας ὅλοι, μέ τούς πολίτες πού σέβονται καί ὑπερασπίζονται τόν θεσμό τοῦ γάμου καί τῆς οἰκογένειας, ὅπως παραμένει ἀναλλοίωτος στό διάβα τῶν αἰώνων.

Ἐγκύκλιο Σημείωμα – Περί τῆς Πανευρωπαϊκῆς Πρωτοβουλίας συλλογῆς Ὑπογραφών γιά τήν Προστασία τοῦ Γάμου καί τῆς Οἰκογένειας (5528/2016). Κατεβάστε τo έγγραφο σε Pdf εδώ.

Ὑπηρεσιακό Σημείωμα – Περί τῆς Πανευρωπαϊκῆς Πρωτοβουλίας συλλογῆς Ὑπογραφών γιά τήν Προστασία τοῦ Γάμου καί τῆς Οἰκογένειας (5529/2016). Κατεβάστε τo έγγραφο σε Pdf εδώ.

Διά τοῦ παρόντος, ἐν συνεχεία τοῦ ὑπ’ ἀριθμ. 58 ἡμετέρου Ἐγκυκλίου Σημειώματος (Ἀριθμ. Πρωτ. / 5528/ 21-10-2016), δι’ οὗ διεβιβάσθη ὑμῖν συνημμένως τό ὑπ’ ἀριθμ. πρωτ. 4977/ 2273/ 19-10-2106 Ἐγκύκλιον Σημείωμα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέ θέμα: «Περί τῆς πανευρωπαϊκῆς πρωτοβουλίας συλλογῆς ὑπογραφῶν τῆς "Εὐρωπαϊκῆς Πρωτοβουλίας Πολιτῶν γιά την προγρασία τοῦ Γάμου και τῆς Οἰκογενείας"».

Σχετικά άρθρα:

1. «Μαμά, Μπαμπάς και Παιδιά», Μαζί ας στηρίξουμε τον γάμο και την οικογένεια !

Το έχουμε τονίσει ξανά από αυτήν εδώ τη στήλη, ότι η πολιτική είναι ένα δυναμικό πεδίο και ότι δεν δικαιολογείται το κενό. Όταν δημιουργείται κενό, αυτομάτως έρχεται μια άλλη δύναμη και το καλύπτει. Αυτό έγινε στην Ελλάδα, με τα κόμματα εξουσίας που υπέγραψαν μνημόνια δημιουργώντας ένα κενό που το κάλυψαν οι εθνολαϊκιστές, αυτό γίνεται και στη διεθνή πολιτική σκηνή, όπου η υποχώρηση της Ελλάδας σε διάφορους τομείς, δημιούργησε ένα κενό το οποίο σπεύδουν να καλύψουν όσοι έχουν ανάλογα συμφέροντα.

Ένα άλλο ζήτημα που είχαμε επίσης καλύψει, είναι το εξής. Είχαμε πει ότι αν δεν συνέλθουν και δεν σοβαρέψουν οι πολιτικοί και συνεχιστεί ο κατήφορος και η αποδυνάμωση της Ελλάδας, θα μας λεηλατήσουν οι πάντες, ισχυροί και ανίσχυροι γείτονες και όχι μόνο.

Δυστυχώς, επιβεβαιωνόμαστε με τον πιο δυσάρεστο τρόπο.

Τις τελευταίες μέρες, είναι σε εξέλιξη μια επιχείρηση στην ηρωική Χιμάρα, η οποία έχει τα χαρακτηριστικά εθνικού διωγμού.

Σύμφωνα με πληροφορίες από την περιοχή, τις 28 Οκτωβρίου, ημέρα εθνικής γιορτής για τον απανταχού Ελληνισμό, 19 οικογένειες της συνοικίας Σπηλαίων της Χιμάρας, παρέλαβαν ειδοποιητήριο υπογεγραμμένο από τον δήμαρχο Χιμάρας, Γιώργο Γκόρο, με το οποίο τους έδινε προθεσμία 5 ήμερων για την εκκένωση των σπιτιών τους, για να αολουθήσει η κατεδάφισή τους. Ο λόγος; Για να υλοποιηθεί το σχέδιο ανάπτυξης του κέντρου της Χιμάρας!

Μάλιστα, επέλεξαν να κατεδαφίσουν λιθόκτιστα σπίτια Ελλήνων 200 ετών, που αποτελούν στην κυριολεξία κομμάτι της ιστορίας της Χιμάρας, για να εξυπηρετηθούν συμφέροντα του δημάρχου, ο οποίος δρα ως εργαλείο της πολιτικής των Τιράνων.

Να σημειώσουμε ότι την εποχή που χτίζονταν αυτά τα σπίτια από χέρια Ελλήνων στη Χιμάρα, οι Αλβανοί δεν είχαν ακόμα αλφάβητο, γραφή και ανάγνωση. Για να αντιληφθούμε σε ποιο σημείο έφθασε η Ελλάδα και από ποιους δέχεται μαθήματα ιστορίας…

Από το θόρυβο που προκλήθηκε γύρω από θέμα, ακολούθησαν απαράδεκτες δηλώσεις του Αλβανού πρωθυπουργού Έντυ Ράμα, ο οποίος θέλοντας να διακαιολογηθεί για τις πράξεις του, μίλησε στην αλβανική βουλή για ευθύνες άλλων,που μεθόδευσαν την κλοπή από Αλβανούς που ήλθαν από το βορά 50 χιλιάδων παραθαλάσσιων στρεμμάτων που ανήκαν σε Χιμαριώτες. Επί λέξη ο Ράμα είπε: «Έχουν πάρει τα κτήματα των Χιμαραίων με πλαστογραφίες και διαφθορά, άτομα που δεν έχουν καμία σχέση η καταγωγή από την περιοχή. Άτομα που έφερε από τις Άλπεις ο Σαλί Μπερίσα και τους έκανε ιδιοκτήτες στο Ιόνιο».

Ο Μπερίσα, χωρίς ίχνος αιδούς, όχι μόνο παραδέχτηκε το έγκλημα του αφελληνισμού, αλλά υπερθεμάτισε λέγοντας «Εγώ έχω δουλέψει με πρόγραμμα. Στους Αγίους Σαράντα έχω κατεβάσει λάμπηδες και μόνο λάμπηδες*», ομολογώντας στην ουσία ότι εφάρμοσε σχέδιο συστηματικής και προγραμματισμένης αλλοίωσης του πληθυσμού της περιοχής.

Τη στιγμή αυτή δεν είναι γνωστή η κατάληξη του θέματος, όμως μεγαλύτερη σημασία από το θέμα της κατεδάφισης έχουν δυο πράγματα.

Το ένα είναι ότι ο Ελληνισμός ακολουθεί πορεία συρρίκνωσης τα τελευταία εκατό χρόνια, μια πορεία που δυστυχώς συνεχίζεται και το κράτος της Ελλάδας αλλά και η ελληνική κοινωνία, παραμένει απαθής και παρακολουθεί τον αργό της θάνατο, το θάνατο του Ελληνισμού.

Το άλλο είναι ότι η Αλβανία, μια χώρα που έχει κάθε συμφέρον για καθαρά στρατηγικούς αλλά και ιστορικούς λόγους να διατηρεί καλές σχέσεις με τους Έλληνες και την Ελλάδα, ιδιαίτερα από τότε που άρχισε η οικονομική αποδυνάμωση της χώρας μας, έχει εντείνει τις ανθελληνικές ενέργειες, ενώ ορισμένοι γνωστοί πολιτικοί της, έγιναν μίσθαρνα ενεργούμενα και όργανα της Άγκυρας, παίζοντας παιχνίδια εις βάρος της Ελλάδας, αρχής γενομένης από την καταγγελία της συμφωνίας οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών.

Πραγματικά είναι καιρός οι Έλληνες πολίτες να αφυπνιστούμε και να συνεγερθούμε, γιατί, όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, αν συνεχιστεί η αποδυνάμωση και ο διεθνής εξευτελισμός της χώρας, θα μας λεηλατήσουν οι πάντες, των Αλβανών μη εξαιρουμένων.

Μέχρι τώρα, η συρρίκνωση αφορούσε Ελληνικές κοινότητες που ήταν αρκετά μακρυά από τα σύνορα της Ελλάδας. Τώρα η συρρίκνωση έφθασε να αγγίξει τα σύνορά μας, για να μην μιλήσουμε για τη πληθυσμιακή αιμορραγία που παρατηρείται με τη φυγή της νεολαίας στο εξωτερικό τα χρόνια της κρίσης, ούτε για τον αφελληνισμό των Ελλήνων που επιχειρείται από την ομάδα των ανθελλήνων που έχει καταλάβει το υπουργείο Παιδείας.

Καιρός να αφυπνιστούμε.

*Οι Λάμπηδες είναι μουσουλμάνοι που ζουν στην Λαμπουριά, περιοχή ανατολικά της Χιμάρας, πίσω από την Ακροκεραύνια όρη.

Πηγή: Δημοκρατία, Ινφογνώμων Πολιτικά

Η Ελλάδα, ο Ελληνισμός κρύβουν μέσα τους τεράστιες δυνάμεις, αν βάλουμε μαζί και την Ορθοδοξία, τότε αυτές οι δυνάμεις γίνονται απίστευτες. Αυτά είναι τα δικά μας «πυρηνικά όπλα». Σήμερα το κακό είναι άριστα οργανωμένο με χίλια πρόσωπα και υποστηρίζεται από πακτωλό χρημάτων. Το κακό πολεμά φανερά και καλυμμένα, κάθε τι το αγνό, ωραίο και αληθινό. Μέγας εχθρός του κακού είναι ο Χριστός μας και ότι συμβαδίζει μαζί του, ιδιαίτερα ο Ελληνισμός, η Ελληνική γλώσσα και η Ορθοδοξία. Δεν μπορούν οι σύγχρονοι παγκοσμιοποιητές να συγχωρήσουν στον ελληνισμό, ότι έδωσε στον κόσμο το Φως του Πνεύματος και καθόρησε τις Αρχές της Ηθικής, και ότι επινόησε τις πιο δυναμικές έννοιες του κόσμου, αυτές της ελευθερίας του ανθρώπου και της Δημοκρατίας.

Την Ελληνική γλώσσα και την Ορθοδοξία δεν τις συγχωρούν και αυτές, διότι πρώτα η Ελληνική γλώσσα κατέγραψε την Ζωή και την Διδασκαλία του Θεανθρώπου και με την δύναμή της οδήγησε στην όσμωση του κλασσικού Ελληνισμού και του Χριστιανισμού, του πρώιμου, δομώντας έτσι την Ορθοδοξία, η οποία Ορθοδοξία πρεσβεύει την πλήρη αλήθεια περί Θεού, Ανθρώπου και κόσμου. Ο Ελληνισμός θα επανέλθει, θα ξαναδούμε την Ελλάδα όπως της αξίζει.

Πηγή: (Διονύσης Μακρής – Πειραϊκή Εκκλησία – 16.10.2016 Ραδιοφωνική εκπομπή ΄΄ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΧΤΥΠΑΕΙ Η ΚΑΜΠΑΝΑ΄΄ Καλεσμένος ο Αντιστράτηγος (ε.α) – Επίτιμος Α’ Υπαρχηγός ΓΕΣ Νικόλαος Ταμουρίδης Νικόλαος Ταμουρίδης), Ορθογνωσία, Σημεία Καιρών

Μὲ περισσότερη θλίψη καὶ λιγότερη ὀργή, εἶδα στὸν Τύπο τὶς ἀλυτρωτικὲς δηλώσεις τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς Ἀλβανίας κ. Ἔντι Ράμα. Ὁ κ. Ράμα εἶναι φανερό, ὅτι προσπαθεῖ νὰ μιμηθῇ τὸν νεοσουλτάνο τῆς Τουρκίας Ταγὶπ Ἐρντογάν, ὁ ὁποῖος ὀνειρεύεται τὴν Ὀθωμανικὴ «Τουρκία τῆς καρδιᾶς του». Γιατὶ κι’ αὐτὸς ἀναπολεῖ τὴν παλιὰ ... «ἀλβανικὴ Ἀθήνα», ὑποστηρίζοντας, ὅτι «ἕνας Ἀλβανὸς ἔσωσε τὴν Ἀκρόπολη» κι’ ὅτι οἱ κάτοικοι τῆς Ἀττικῆς, ἦσαν ἀλβανόφωνοι, διεκδικῶντας οὐσιαστικὰ ὡς Ἀλβανούς, ὅσους μιλᾶνε τὴν ἀρβανίτικη διάλεκτο !

Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 4ῃ Νοεμβρίου 2016

ΔΕΛΤΙΟ  ΤΥΠΟΥ

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης κ. ΑΝΔΡΕΑΣ, ἔκανε τὶς ἀκόλουθες Δηλώσεις :

«Μὲ περισσότερη θλίψη καὶ λιγότερη ὀργή, εἶδα στὸν Τύπο τὶς ἀλυτρωτικὲς δηλώσεις τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς Ἀλβανίας κ. Ἔντι Ράμα. Ὁ κ. Ράμα εἶναι φανερό, ὅτι προσπαθεῖ νὰ μιμηθῇ τὸν νεοσουλτάνο τῆς Τουρκίας Ταγὶπ Ἐρντογάν, ὁ ὁποῖος ὀνειρεύεται τὴν Ὀθωμανικὴ «Τουρκία τῆς καρδιᾶς του». Γιατὶ κι’ αὐτὸς ἀναπολεῖ τὴν παλιὰ ... «ἀλβανικὴ Ἀθήνα», ὑποστηρίζοντας, ὅτι «ἕνας Ἀλβανὸς ἔσωσε τὴν Ἀκρόπολη» κι’ ὅτι οἱ κάτοικοι τῆς Ἀττικῆς, ἦσαν ἀλβανόφωνοι, διεκδικῶντας οὐσιαστικὰ ὡς Ἀλβανούς, ὅσους μιλᾶνε τὴν ἀρβανίτικη διάλεκτο !

Βέβαια, τὸ Ἑλληνικὸ ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν, μὲ σχετικὴ ἀνακοίνωσή του, ἀπάντησε στὶς ἐμπρηστικὲς αὐτὲς δηλώσεις τοῦ κ. Ράμα. Ὅμως, πίσω ἀπὸ τὸ ἀνιστόρητο παραλήρημα τοῦ ἀλβανοῦ Πρωθυπουργοῦ, κρύβεται τὸ σχέδιο τῶν Ἀλβανῶν γιὰ τὴν ἐξόντωση τῶν Βορειοηπειρωτῶν, ἰδιαίτερα δὲ τῶν κατοίκων τῆς Ἑλληνόψυχης Χειμάρρας, ποὺ ἀπὸ τὸ 1946, ὅταν οἱ Χειμαρραῖοι ἀρνήθηκαν νὰ ἀναγνωρίσουν τὸ ψευτοδημοψήφισμα τοῦ κομμουνιστὴ δικτάτορα Ἐνβὲρ Χότζα, ἔγιναν «κάρφος» στὸ μάτι τοῦ ἀδίστακτου ἐκείνου Ἑλληνομάχου καὶ Χριστιανομάχου. Καὶ τὸ ἀβυσσαλέο μῖσος τῶν Ἀλβανῶν ἐναντίον τῆς Χειμάρρας συνεχίζει νὰ παραμένῃ ἄσβεστο μέχρι σήμερα, ἀφοῦ ἡ ἡρωϊκὴ πόλη καὶ ἡ περιοχή της ἀρνεῖται νὰ ὑποκύψῃ καὶ νὰ δεχθῇ τὸν ἀφελληνισμό της.

Ὅταν, πρὸ μηνῶν, ἐπρόκειτο νὰ γίνουν, μέσα, δημοτικὲς ἐκλογές, φάνηκαν καθαρὰ τὰ σχέδια τῶν Ἀλβανῶν νὰ μὴν ἐκλεγῇ Ἕλληνας δήμαρχος στὴν Χειμάρρα, ἀφοῦ συνένωσαν χωριὰ μὲ ἀλβανικὸ πληθυσμό, μὲ τὴν ἀδούλωτη Χειμάρρα. Ἔτσι ἐκλέχθηκε ἕνας Ἕλληνας μὲν τὴν καταγωγή, ἀλλά, ἀτυχῶς, ἀλβανόψυχος, ὁ Γιῶργος Γκόρος. Τότε εἶχα διαμαρτυρηθῆ ἐντόνως. Καὶ ζητοῦσα ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση νὰ προστατεύσῃ τοὺς Ἕλληνες Χειμαρριῶτες ἀπὸ τὶς σατανικὲς ἀλβανικὲς μεθοδεύσεις. Δυστυχῶς, οὐδεὶς κινήθηκε. Τώρα, βέβαια, ποὺ τὸ μαχαίρι ἔφθασε στὸ κόκκαλο, τὸ Ἑλληνικὸ ΥΠΕΞ προσπαθεῖ νὰ μαζέψῃ τὰ ἀσυμμάζευτα, ἐκδίδοντας, εὐτυχῶς, μιὰ σοβαρὴ ἀνακοίνωση, ὡς ἀπάντηση στὰ φληναφήματα τοῦ κ. Ράμα, ὅπως παραπάνω ἀναφέρθηκε.

Αὐτὴ τὴ στιγμή, πάντως, οἱ Βορειοηπειρῶτες τῆς Χειμάρρας παραμένουν στοὺς δρόμους, ἐμποδίζοντας τοὺς Ἀλβανοὺς νὰ κατεδαφίσουν τὰ σπίτια τους, δέκα ἐννέα (19) τὸν ἀριθμό, τὸν χῶρο τῶν ὁποίων οἱ Ἀλβανοὶ θέλουν γιὰ τὴν μεταμόρφωση τῆς πόλεως, σύμφωνα, δῆθεν, μὲ τὰ εὐρωπαϊκὰ πρότυπα (τρομάρα τους) !

Τὸ λέω ξανὰ καὶ τὸ φωνάζω : Ἡ Χειμάρρα καί, γενικώτερα, ἡ Βόρειος Ἤπειρος, κινδυνεύει τὰ ἔσχατα. Ὁ πολιτικὸς κόσμος ἄς ἀφήσῃ τὶς κοκκορομαχίες, γιὰ τὸ ραδιοτηλεοπτικὸ Συμβούλιο κι’ ἄς δῇ τὶ μπορεῖ καὶ τί, ἐν προκειμένῳ, πρέπει νὰ πράξῃ. Γιατὶ ὑπάρχει καὶ τὸ ζήτημα τῶν «Τσάμηδων», ποὺ τὸ βρίσκουμε συνεχῶς μπροστά μας. «Φύλακες, γρηγορεῖτε» ! ».

(Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως)

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Πολιτισμοὶ καὶ γλώσσες

Ἄν οἱ γλώσσες εἶναι τὸ «ροῦχο» τῶν πολιτισμῶν, ἄν, ὅπως ο Wittgenstein ἐπισημαίνει χαρακτηριστικά, τὰ ὅρια τῆς γλώσσας ταυτίζονται μὲ τὰ ὅρια τοῦ κόσμου ποὺ ὁ κάθε πολιτισμὸς ὁριοθετεῖ μὲ τὴ δράση καὶ τὴν παρουσία του, τὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο καὶ ἡ πολύχρονη ἱστορία του ἀποδεικνύουν ἔκτυπα αὐτὲς τὶς ἐπισημάνσεις.

Ἡ καταγωγὴ τοῦ ἐλληνικοῦ ἀλφαβήτου-Ἡ συλλαβικὴ γραφὴ

Ἀρκετὰ πρὶν ἀπὸ τὴν ἐπινόηση τοῦ ἀλφαβήτου ἡ ελληνική γραφόταν με συλλαβικὴ μορφὴ, ὅπως ὀνομάστηκε η Γραμμική Α΄ ἡ ὁποία χρησιμοποιοῦνταν στὴν Κρήτη. Νεότερη ἐκδοχὴ αὐτῆς εἶναι η Γραμμικὴ Β΄, ἡ γραφὴ τῶν μυκηναϊκῶν ἀνακτόρων (Μυκῆνες Πῦλος, Τίρυνθα). Ἐπίσης ἀξίζει να ἀναφερθεῖ η ὕπαρξη καὶ χρήση τοῦ κυπριακοῦ συλλαβαρίου, μορφῆς δηλαδὴ συλλαβογράμματης γραφῆς ποὺ ἀποδίδει τὴν ἐλληνικῆ γλώσσα, ἔτσι ὅπως μιλιόταν στὴν Κύπρο.

Ἡ συγκέντρωση τῆς οἰκονομικῆς και κοινωνικῆς ζωῆς γύρω ἀπὸ τὰ ἀνάκτορα γἐννησε τὴν ἀνάγκη ἑνὸς συστήματος καταγραφῆς καὶ διατήρησης τῆς πληροφορίας, ἐπιβεβαιώνοντας τὴν ἄποψη ὅτι ἡ ἐξέλιξη τῆς κοινωνἰας καὶ οἱ σύνθετες δομὲς της χρειάστηκαν τὴ γραφὴ, καθὼς ὁ προφορικὸς λόγος ἦταν πλέον ἀνεπαρκὴς, ἀλλὰ καὶ πρακτικὰ ἄβολος. Ἡ γραφὴ, ὅπως προαναφέρθηκε, ἦταν συλλαβικὴ, μὲ ἑνενήντα συλλαβικὰ σημεῖα καὶ ἑκατὸ ἰδεογράμματα ἤ εἰκονογράμματα, μὲ τὰ ὁποῖα οἱ Μυκηναῖοι ἄνακτες κατέγραφαν τὸ βιὸς ποὺ διέθεταν στὶς ἀποθῆκες τους. Ἐπομένως πρόκειται γιὰ ἕνα χρηστικὸ καθαρὰ ἀλφάβητο μὲ λογιστικὲς ἐφαρμογὲς, ἄκρως χρήσιμο στὴν οἰκονομία καὶ τὴ διοίκηση τῶν κέντρων του μυκηναϊκοῦ κόσμου ποὺ ἔσφυζαν ἀπὸ ζωὴ. Oἱ πήλινες πλάκες τῆς Γραμμικῆς Β΄ τὶς ὁποῖες ἔφερε στὸ φῶς ἡ ἀρχαιολογικὴ σκαπάνη τοῦ Sir Arthur Evans στὴν Κρήτη κατὰ τον 19ο αἰῶνα, καὶ οἱ ὁποῖες ἀποκρυπτογραφήθηκαν ἀπὸ τοὺς Michael Ventris μὲ τὴ βοήθεια τοῦ καθηγητὴ John Chadwick τοῦ πανεπιστημίου τοῦ Cambridge, πιστοποιοῦν ὅτι η Γραμμικὴ Β΄ ἀποτέλεσε τὸ πρῶτο σύστημα γραφῆς στὸ ὁποῖο γράφτηκε γιὰ πρώτη φορὰ ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα (1).

Ἀπὸ τὴ συλλαβικὴ στὴν ἀλφαβητικὴ γραφὴ

Σταδιακὰ ὅμως ἡ παρακμὴ τῶν μυκηναϊκῶν κέντρων ὀδηγεῖ στὴ διακοπὴ γραφῆς τῆς Γραμμικῆς Β΄ καὶ φτάνουμε πιὰ στὸν 8ο π.Χ. αἰῶνα γιὰ να συναντήσουμε γραπτὰ κείμενα, τὰ ὁποῖα γράφονται ὅμως σε ἀλφαβητικὴ πλέον γραφὴ. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι κάθε φθόγγος ἀποδίδεται μὲ ἕνα γράφημα. Σήμερα ἡ ἐπικρατέστερη ἐπιστημονικὰ θεωρία ἀποδέχεται ὅτι οἱ Ἕλληνες παρέλαβαν ἀπὸ τοὺς Φοίνικες τὸ λεγόμενο βορειοσημιτικό ἀλφαβητικὸ σύστημα γραφῆς, ἀλλὰ τοῦ ἐπέφεραν σημαντικὲς μεταβολὲς, ἐπινοῶντας για πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῆς γραφῆς τὰ φωνήεντα, τὰ ὁποῖα θὰ ἀποτελοῦν πιὰ τὴ βάση καὶ τὸν πυρήνα τῆς συλλαβῆς. Έτσι Ἕλληνες φτάνουν στὴ δημιουργία ἑνὸς ἀλφαβήτου ποὺ παριστάνει ὅλους τοὺς φθόγγους.

Ταυτόχρονα θεραπεύει καὶ  ξεπερνάει την «ἐλλειπτικότητα» τόσο του φοινικικοῦ ἀλφαβήτου, ὅσο καὶ τῆς Γραμμικῆς Β΄. Ἡ στιγμὴ αὐτὴ, ποὺ διήρκεσε αἰώνες καὶ ποὺ ὀφείλεται, σύμφωνα με τὸν σπουδαῖο Γερμανὸ φιλόλογο Ulrich Von Wilamowitz-Moelendorf, σὲ ἔναν ἄγνωστο εὐεργέτη τῆς ἀνθρωπότητας, γέννησε τὸ ἐλληνικὀ ἀλφάβητο. Τὰ πρῶτα γραπτὰ μνημεῖα αὐτῆς τῆς γλώσσας εἶναι τὸ γνωστὸ ποτήρι τοῦ Νέστορα, τὸ ὁποῖο βρέθηκε στὰ Ἴσκια, στὸ νησὶ Πιθηκοῦσες τοῦ τυρρηνικοῦ πελάγους, καθώς ἡ περίφημη ἐπιγραφὴ τῆς οἰνοχόης τοῦ Διπύλου στὸν Κεραμεικό. Ἡ νὲα αὐτὴ γραφὴ ἔφερε πραγματικὴ ἐπανάσταση, ἀφοῦ, ἀποτελῶντας φωνογραφικὴ ἀπεικόνιση τοῦ καθημερινοῦ ὁμιλούμενου λόγου, παρέχει τὴ δυνατότητα στὸν κάθε πολίτη νὰ τὴν γράφει, νὰ τὴν κατανοεῖ καὶ νὰ συμμετέχει κατὰ συνέπεια στὰ κοινὰ τῆς πόλης του. Δημιουργοῦνται μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο οἱ προϋποθέσεις γιὰ μιὰ δημοκρατία τῆς γραφῆς, τῆς πληροφορίας καὶ τῆς γνώσης, γιατί τὸ ἀλφάβητο μαθαίνεται εὔκολα καὶ προσφέρεται γιὰ γενικὴ χρήση. Δὲν προϋποθέτει εἰδικούς της γραφῆς καὶ εἰδικούς της ἀνάγνωσης.

Τὰ πρῶτα αὐτὰ ἀλφαβητικὰ κείμενα τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας ἔχουν ὡς «συγγραφεῖς» ἁπλοὺς καθημερινοὺς ἀνθρώπους, δὲν ἀνήκουν σὲ ἐπαγγελματίες γραφεῖς, σὲ προνομιοῦχες κάστες ἀπομακρυσμένες ἀπὸ τὸ κονωνικὸ γίγνεσθαι. Ἡ ἐκμάθησή της δὲν ἀφορᾶ ἐπαγγελματίες γραφεῖς, ὅπως στὴν Αἴγυπτο καὶ ἄλλες χῶρες τῆς Ἀνατολῆς, ἀλλὰ ὅλους τους πολῖτες ποὺ τὴν μαθαίνουν εἴτε περιστασιακὰ μέσα ἀπὸ τὴν καθημερινὴ χρήση, εἴτε στὰ πλαίσια τῆς οἰκογένειας. Στὴ μακρινὴ Αἴγυπτο οἱ Φαραὼ χρησιμοποιοῦσαν Ἕλληνες μισθοφόρους-ἐπαγγελματίες στρατιῶτες. Σὲ μιὰ ἐκστρατεία τοῦ Φαραὼ Ψαμμήτιχου τοῦ Β΄ (595-589 π.Χ.) στὴ Νουβία τὸ 591 π.Χ., Ἕλληνες στρατιῶτες χάραξαν τὰ ὀνόματά τους στὰ κάτω ἄκρα κολοσσιαίων ἀγαλμάτων τοῦ Φαραὼ Ραμσῆ τοῦ Β΄ μπροστὰ στὸν ναὸ τοῦ Abu Simbel στὴ Νουβία. Αὐτὴ ἡ δημοκρατικὴ κατάκτηση, ὅπως ἦταν φυσικό, ἐξαπλώνεται γρήγορα σὲ ἀρκετὲς περιοχές, μὲ τὶς ὁποῖες ὁ ἑλληνικὸς κόσμος διατηροῦσε ποικίλες σχέσεις.

Μὲ τὴν ἐπανάσταση τῆς ἀλφαβητικῆς γραφῆς, ποὺ ἐπινόησαν καὶ ἐξέλιξαν οἱ Ἕλληνες, πραγματοποιεῖται ἕνα τεράστιο βῆμα σὲ ὅλα τα ἐπίπεδά της κοινωνικῆς, οἰκονομικῆς καὶ φυσικά της πνευματικῆς ζωῆς. Ἡ λογοτεχνικὴ ἔκφραση βρίσκει μέσο νὰ ἐκφραστεῖ καὶ μάλιστα στὶς πιὸ δύσκολες ἀποχρώσεις της. Ἡ διάσωση τῶν ὁμηρικῶν ἐπῶν ἐξασφαλίστηκε χάρη στὴ γραφή, μὲ τὴν γνωστὴ ἀπόφαση τοῦ Πεισίστρατου τὸν 6ο αἰῶνα νὰ τὰ καταγράψει καὶ νὰ τὰ διασώσει σὲ μιὰ μόνιμη μορφὴ (Vulgata). Αὐτὴ η πρωτόφαντη δυνατότητα καθιστᾶ τὴν ἐπιστημονικὴ σκέψη κτῆμα τῶν πολλῶν καὶ παράλληλα τῆς παρέχει τὸ ἐργαλεῖο γιὰ τὴν ἔκφραση καὶ τῶν πιὸ λεπτῶν ἐκφάνσεων τῆς φιλοσοφικῆς ἐπίνοιας.

Τὰ ἀποφθέγματα τοῦ «σκοτεινοῦ» Ἐφέσιου, ἡ πλατωνικὴ φιλοσοφία, ἡ ἀκρίβεια τῆς ἀριστοτελικῆς λογικῆς διατυπώνονται μὲ σαφήνεια καὶ εὐστοχία, συζητοῦνται καὶ ἀναλύονται στὶς φιλοσοφικὲς σχολές, χάρη στὴν ἐκφραστικὴ δυνατότητα τοῦ γλωσσικοῦ ἐργαλείου  ποὺ ἡ ἀλφαβητικὴ γραφὴ παρεῖχε. Τὰ Ἠθικὰ Νικομάχεια τοῦ Ἀριστοτέλη ἀποτελοῦν σημειώσεις τῶν παραδόσεων ποὺ ἔκανε στὴ φιλοσοφικὴ σχολὴ τοῦ Λυκείου ὁ Σταγειρίτης φιλόσοφος. Πληροφορίες θέλουν τὸν Ἡράκλειτο νὰ καταθέτει τὸ χειρόγραφό των φιλοσοφικῶν του ἀποφθεγμάτων στὸν Ναὸ τῆς Ἀρτέμιδας στὴ Ἐφεσο, ἐνῷ ὁ Περικλῆς ἔγραφε τοὺς λόγους του, πρὶν τοὺς ἐκφωνήσει.

Τὸν 5ο αἰῶνα ἀρχιτέκτονες, ὅπως ὁ Ἰκτῖνος, ὁ τραγικὸς ποιητὴς Σοφοκλῆς, ὁ γλύπτης Πολύκλειτος καὶ ὁ φιλόσοφος Ἀναξαγόρας δημοσιοποίησαν γραπτῶς τὶς ἀπόψεις τους γιὰ τὰ προβλήματα τῆς τέχνης καὶ τῆς ἐπιστήμης. Παράλληλα ἡ γραφὴ διασώζει, ἀλλὰ καὶ δίνει καὶ τὴ σχετικὴ βαρύτητα τοῦ γραπτοῦ λόγου στὰ ψηφίσματα καὶ τοὺς νόμους, τὰ ὁποῖα δημοσιοποιοῦνται σὲ κοινὴ θέα καὶ δεσμεύουν ἄρχοντες καὶ ἀρχομένους, ἀμφισβητοῦνται καὶ γίνονται ἀντικείμενο σύγκρισης μὲ αὐτὰ τῶν ἄλλων πόλεων. Δὲν εἶναι δύσκολο νὰ κατανοηθεῖ ὅτι μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν γεννιέται σιγὰ-σιγὰ ἡ κριτικὴ σκέψη καὶ ἐκ τῶν πραγμάτων καλλιεργεῖται ἡ ἀπαίτηση τοῦ ὑπεύθυνου πολίτη ὁ ὁποῖος διαβάζει, κρίνει συγκρίνει καὶ ἀποφαίνεται. Ὅλη αὐτὴ ἡ δραστηριότητα καὶ οἱ ζυμώσεις ποὺ προκάλεσε μποροῦμε νὰ καταλάβουμε τὴν τεράστια ὤθηση ποὺ ἔδωσαν στὴν ἐξέλιξη καὶ τῆς τέχνης καὶ τῆς ἐπιστήμης.

Ἡ Οἰνοχόη τοῦ Διπύλου
Ἐθνικό-Ἁρχαιολογικό Μουσεῖο

Εἶναι προφανὲς ὅτι ἡ ἀλφαβητικὴ γραφὴ τοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ κόσμου ἀπεικόνισε τὴ ζωὴ σὲ ὅλες της τὶς ἐκφράσεις καὶ μὲ τὶς πιὸ λεπτές της ἀποχρώσεις. Αὐτὴ ἡ δυνατότητα, ὅπως προαναφέρθηκε, βασίστηκε στὴν ἀναλυτικὴ ἐκφραστικὴ δύναμη τῆς γλώσσας ποὺ ἑδράζεται στὴν ποικιλία τῶν γραμμάτων καὶ τῶν συνδυασμῶν τους, ἐνῷ παράλληλα ἄσκησε καὶ τὸν νοῦ νὰ καταγράφει καὶ νὰ ἐπινοεῖ διαφορετικὲς γλωσσικὲς μορφές, προκειμένου νὰ ὀνομάσει τὰ ἀντικείμενα καὶ τὶς καταστάσεις τοῦ κόσμου τὸν ὁποῖον συνελάμβανε.

Τὸ παρὸν τῆς ἑλληνικῆς γραφῆς

Ἡ ἑλληνικὴ γραφή, ἔτσι ὅπως ἀποδίδεται σήμερα, εἶναι ἱστορικὴ, ἀπεικονίζει δηλαδὴ γράμματα τὰ ὁποῖα σὲ πολλὲς περιπτώσεις δὲν ἀποδίδει φωνητικά, ὅπως προφέρονταν στὸ παρελθόν. Αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἔχει κάνει πολλοὺς νὰ σκεφθοῦν ὅτι θὰ ἦταν ἐφικτὴ μιὰ ἁπλοποίηση τῆς γραφῆς, ἔτσι ὥστε ὁ φθόγγος i, γιὰ παράδειγμα, νὰ γράφεται μὲ ἕνα γράμμα, εἴτε πρόκειται γιὰ τὸ οι ,το ει, τὸ η ἢ τὸ ι. Μιὰ τέτοια προοπτικὴ ὅμως συνιστᾶ πραγματική, χωρὶς ὑπερβολή, καταστροφὴ τῶν πηγῶν τῆς ἱστορικότητας ποὺ διαθέτει ἡ γλῶσσα, γιατὶ αὐτὴ ὡς ζωντανὸς ὀργανισμὸς ἀπεικονίζει καὶ ἐκφράζει μὲ τὶς συλλαβὲς, τὰ γράμματά καῖ τὶς λέξεις της τὸν πολιτισμὸ ἑνὸς ἑκάστου λαοῦ στὴ διαχρονική του πορεία. Ἂν καταργήσεις αὐτὴν τὴν ἱστορικὴ γραφή, καταδικάζεις στὴ λήθη τὸν πολιτισμό σου καὶ ὁδηγεῖς στὴν ἀμάθεια τὶς γενιὲς ποὺ ἔρχονται, ἀφοῦ δὲν θὰ μποροῦν νὰ ἑρμηνεύσουν ἐτυμολογικὰ τὴν προέλευση τῶν λέξεων, ἀδυνατῶντας ἔτσι νὰ εἰσέλθουν στὶς πηγὲς τῆς γλωσσικῆς τους ἱστορίας. Γιὰ παράδειγμα ἡ λέξη εἰρήνη, ἂν «ἁπλοποιηθεῖ», θὰ γράφεται *ιρίνι. Πόση δυνατότητα ἀπομένει στὸν νέο ἄνθρωπο ποὺ μαθαίνει τὴ γλώσσα νὰ ἀντιληφθεῖ ὅτι ἡ λέξη ἐτυμολογεῖται ἀπὸ τὸ ἀρχαιοελληνικὸ ρῆμα εἴρω ποὺ σημαίνει συνδέω, ἑνώνω, καὶ νὰ συνειδητοποιήσει ὅτι ἡ εἰρήνη λοιπὸν εἶναι αὐτὴ ποὺ ἑνώνει τοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς κρατάει σὲ ἁρμονία.

Σταδιακὰ αὐτὴ ἡ προτεινόμενη «ἁπλοποίηση» θὰ ὁδηγήσει σὲ μιὰ σαρωτικὴ ὁμοιομορφία τῆς γραφῆς τῆς ὁποίας τὸ ἑπόμενο στάδιο θὰ εἶναι ἡ ἀπόδοσή της μὲ λατινικοὺς χαρακτῆρες μὲ ὅ,τι μπορεῖ νὰ σημαίνει αὐτὸ τὸ γεγονὸς γιὰ τὴν ἐθνικὴ ταυτότητα καὶ τὴν ἱστορία. Ταυτόχρονα καθίσταται ἡ γλωσσικὴ παιδεία προνόμιο ὀλίγων ἐρευνητῶν καὶ κατὰ ἕναν παράδοξο τρόπο ἡ ἑλληνικὴ δημοκρατικὴ κατάκτηση τῆς ἀλφαβητικῆς γραφῆς χάνεται καὶ τὴ θέση της παίρνει μιὰ μορφὴ ἐπικοινωνιακοῦ κώδικα-ὄχι πιὰ γλῶσσα-ποὺ ἐπιδιώκει μόνο τὴν χρηστικὴ πληροφορία.

Θυμίζει ἡ διαφαινόμενη προοπτικὴ τὴν περίφημη ὀργουελικὴ «Newspeak», τὴ Νέα Γλῶσσα, ποὺ στόχο ἔχει νὰ καταργήσει μέσῳ τῆς γλωσσικῆς διαστροφῆς τὴν σκέψη καὶ τὴν κριτικὴ μὲ ἀπώτερη ἀσφαλῶς ἐπιδίωξη νὰ ἐλέγξει καὶ να διαβουκολήσει τοὺς ἀνθρώπους. Τὰ λάθη ποὺ ἔγιναν καὶ συνεχίζουν νὰ γίνονται στὴ διδασκαλία τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας δὲν δικαιολογοῦν σὲ καμμία περίπτωση τὴν ἑκούσια καταστροφὴ καὶ συρρίκνωσή της. Ἡ σωστὴ διδασκαλία τῆς ἑλληνικῆς σὲ ὅλες τὶς μορφὲς μὲ διαχρονικὴ προσέγγιση, μὲ τὴ χρήση, πάντα μὲ μέτρο, τῶν νέων τεχνολογιῶν καὶ τῶν ἐξαιρετικῶν δυνατοτήτων ποὺ αὐτὲς παρέχουν, καθὼς καὶ ἡ μύηση στὴν πλούσια λογοτεχνική μας παραγωγὴ ἀποτελοῦν τὶς ἀσφαλιστικὲς δικλεῖδες, γιὰ νὰ καταρτίσουμε πνευματικὰ καὶ νὰ καλλιεργήσουμε γλωσσικά τους νέους ἀνθρώπους, νὰ τοὺς βοηθήσουμε νὰ διαβάζουν καὶ νὰ ἀπολαμβάνουν τὴν ἀνεξάντλητη δυνατότητα τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας νὰ κλείνει μέσα της καὶ τὰ πιὸ φανταχτερὰ σκιρτήματα τῆς σκέψης.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Ανδρόνικος, Μ., «Η ελληνική γραφή», στο: Ιστορία του ελληνικού έθνους, τ. Β΄, Αθήνα 1971, σσ. 196-201.

Βερτουδάκης,Βασίλειος. Προέλευση, εξέλιξη και διάδοση του ελληνικού αλφαβήτου https://www.academia.edu/5520533.

Κοπιδάκης, Μ.Ζ. (επιμ.), Ιστορία της Ελληνικής γλώσσας, Αθήνα 1999.

Μίσσιου, Άννα. (2007) Γραφή και ελληνική γλώσσα. Θεσσαλονίκη: Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών [Ίδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη]

Μπαμπινιώτης, Γ., Συνοπτική ιστορία της ελληνικής γλώσσας, Αθήνα 1985.

Thomas, R. 1996. Γραπτός και προφορικός λόγος στην αρχαία Eλλάδα. Μτφρ. Δημήτρης Κυρτάτας. Ηράκλειο: Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης.

Χριστίδης, Α.-Φ. 2005. Ιστορία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας. Θεσσαλονίκη: Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών [Ίδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη]

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Τριῶν ὄντων τῶν τῆς ἀθεΐας ὡς εἰπεῖν γενῶν….

Ἕν μέν δή γένος ἀθεΐας ἐστίν ἡ πολυειδής πλάνη τῶν ἑλληνιζόντων….

Δεύτερον δέ γένος ἀθεΐας ἐστίν ἡ πολυσχιδής και πολύμορφος ἀπάτη τῶν αἱρετικῶν…

Τρίτον δέ ἐστίν εἶδος, οὐ πόρρω τῆς ἀνωτέρω πονηρᾶς ξυνωρίδος, το παραιτεῖσθαί τι λέγειν τῶν δεδογμένων περί Θεοῦ καί μηδαμῶς ἐθέλειν ὑπ’ ἀνευλαβοῦς εὐλαβείας ἐκ τῶν ὑπερβαινόντων τήν τῶν πολλῶν διάνοιαν αὐτόν ὑμνεῖν … και τάς τῶν ἱερῶν πατέρων θεολογίας μή τοῖς οὐκ εἰδόσιν ἐξηγεῖσθαι, ἀλλ’ ἀποσείεσθαι καί ἀθετεῖν …

(Τρίτο πάλι εἶδος ἀθεΐας, πού δέν βρίσκεται καί πολύ μακριά ἀπό τήν ἀνωτέρω πονηρή δυάδα, εἶναι τό νά παραιτῆται κανείς νά ἀναφέρη τά δόγματα περί Θεοῦ καί λόγῳ τῆς ἀνευλαβοῦς εὐλάβειας νά μή θέλη καθόλου νά τόν ὑμνῆ ἀπό αὐτά, πού εἶναι ἀνώτερα ἀπό τήν διάνοια πολλῶν… εἶναι ἐπίσης τό νά μή ἐξηγῆ τίς θεολογίες τῶν ἱερῶν πατέρων σέ ὅσους δέν γνωρίζουν, ἀλλά νά τίς ἀπορρίπτη και ἀθετῆ…)

Πηγή: (Πρός Διονύσιον, ΕΠΕ 4,404-412. ΕΧ. 2,479-483), (Ἀντιγραφή ἀπό τό ΠΑΛΑΜΙΚΟΝ ΤΑΜΕΙΟΝ τοῦ Ἱερομονάχου Βενεδίκτο, Νέα Σκήτη – Ἅγιον Ὄρος, Ἔκδοση 2008, σελ. 95-97)

Ἡ γλῶσσα εἶναι ἀπὸ τὰ κατ᾿ ἐξοχὴν γνωρίσματα τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ μὲ μοναδικὸ τρόπο πλούτισε ὁ Δημιουργὸς τὸ πλάσμα του. Ὁ λόγος μας ὡς λογικὴ ταυτίζεται μὲ τὸν λόγο μας ὡς γλωσσικὴ ἔκφραση. Κάθε ἄνθρωπος, ὡς ξεχωριστὴ ὕπαρξη, ἐκφράζεται μὲ τὸν δικό του τρόπο ἂν καὶ χρησιμοποιεῖ τὴν ἴδια γλῶσσα μὲ τὸ ἔθνος καὶ τὸ λαὸ στὸν ὁποῖο ἀνήκει. Ὁ γλωσσολόγος καθηγητὴς Γ. Μπαμπινιώτης γράφει: «Ἡ γλῶσσα εἶναι ὁ κόσμος καὶ ἡ σκέψη ἑνὸς λαοῦ, εἶναι ὁ ἴδιος ὁ λαός». Ἡ γλῶσσα κατὰ τὸν Χάιντεγκερ εἶναι «ἡ κατοικία τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἄνθρωπος χωρὶς γλῶσσα εἶναι ἄστεγος. Χωρὶς γλῶσσα δὲν ἔχουμε πατρίδα. Γιατί στὴν οὐσία δὲν ὑπάρχει ἄλλη πατρίδα ἀπὸ τὴ γλῶσσα». Καὶ ὁ σοβιετικὸς ἡγέτης Λένιν ἔλεγε χαρακτηριστικὰ: «Ἂν θέλεις νὰ ἐξαφανίσεις ἕναν λαό, ἐξαφάνισε τὴ γλῶσσα του».

Βασικὸ στοιχεῖο τῆς ταυτότητάς μας, ποὺ μᾶς καθορίζει ὡς Ἕλληνες καὶ συγχρόνως καθορίζει τὴ συνείδηση τοῦ ἔθνους μας, εἶναι ἡ γλῶσσα. Ἡ γλῶσσα μας ἀποτέλεσε τὸ κατ᾿ ἐξοχὴν ὅπλο γιὰ τὴ διατήρηση τῆς ταυτότητάς μας, τὸ κυριότερο συστατικό τοῦ αὐτοπροσδιορισμοῦ καὶ τῆς συνειδήσεως τοῦ λαοῦ μας. Οἱ ρίζες τῆς ἐθνικῆς μας ταυτότητας, μὲ κυρίαρχο στοιχεῖο τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, φτάνουν ὣς τὸν Ὅμηρο,  ἐνῷ στὸν Θουκυδίδη καὶ στὸν Ἰσοκράτη παίρνει πλέον ξεκάθαρη μορφὴ: Ἕλληνες εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ μετέχουν στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ Παιδεία καὶ ποὺ ὀργανώνουν τὶς πόλεις τους μὲ ἑλληνικοὺς θεσμούς.

Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶναι ζωντανὴ γιὰ πάνω ἀπὸ 4000 χρόνια, κατ᾿ ἄλλους 5000 χρόνια ὡς προφορικὸς λόγος καὶ 3000 χρόνια ὡς γραπτός. Ἀποτελεῖ μοναδικὸ φαινόμενο ἱστορικῆς συνέχειας, ἑνότητας καὶ πνευματικῆς δημιουργίας. Δὲν εἶναι μόνο μία ἀπὸ τὶς 2700 περίπου γλῶσσες ποὺ μιλοῦνται σήμερα στὸν πλανήτη μας, ἀλλὰ εἶναι ἰδιαίτερη, ἀνώτερη, ξεχωριστή, μὲ ρυθμὸ καὶ ἁρμονία, σαφήνεια, βάθος, ἐλαστικότητα. H ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶναι δική μας ἀπὸ τὰ πανάρχαια χρόνια ἕως σήμερα. Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶναι τὸ κεφαλόβρυσο ποὺ ἀναβλύζει ὅλος ὁ γλωσσικὸς πλοῦτος ἐννοιῶν ποὺ ὑπάρχουν μόνο στὴν ἑλληνική.

Ὁ καθηγητὴς Μπαμπινιώτης ἀναφέρεται σὲ λέξεις – ἔννοιες ποὺ εἶναι κλειδιὰ τοῦ πολιτισμοῦ μας καὶ δηλώνονται καὶ βιώνονται μὲ λέξεις μόνο τῆς ἑλληνικῆς. Ὅπως οἱ λέξεις «λογική, σύστημα, ἀνάλυση, σύνθεση, πολιτική, ἰδέα, ἰδεολογία, θεραπεία, ἐποχή, ὀρθοδοξία, ἐμπειρία, πρακτική, διάλογος, λειτουργία, μάρτυρες, Ἐκκλησία κ.λπ. ἀκόμη καὶ ἡ σύγχρονη ἀμερικανικὴ persi καὶ ὁ ἰταλικὸς mythos ἀνατρέχουν στὶς ἔννοιες – λέξεις τῆς ἑλληνικῆς». Τὴ σπουδαιότητα καὶ τὴ μοναδικότητα τῆς γλώσσας μας μαρτυροῦν, ἡ παρουσία της σὲ ὅλα τὰ λεξιλόγια τῶν εὐρωπαϊκῶν γλωσσῶν, ὁ δανεισμὸς πλήθους στοιχείων ἀπὸ τὶς πιὸ γνωστὲς γλῶσσες τοῦ κόσμου, ἡ μελέτη της ἀπ᾿ ὅλα τὰ πανεπιστήμια τοῦ κόσμου.

Ἡ σημερινὴ ἐπιστήμη καὶ τεχνολογία διατυπώνεται μέσα ἀπὸ τὸ πλούσιο καὶ μοναδικὸ λεξιλόγιό της. «Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶναι φῶς ποὺ λυτρώνει. Εἶναι ἡ ἴδια ἡ ἐλευθερία. Ὁ κοινὸς ἄνθρωπος τὴ χρησιμοποιεῖ χωρὶς νὰ ὑποπτεύεται τὸ μυστικό της. Κάθε φορά πού, μέσα στὴν τρικυμισμένη ροὴ τῆς Ἱστορίας, ἡ ἑλληνικὴ ψυχὴ χρειάστηκε νὰ ἀνοίξει τὸν δρόμο τῆς πραγμάτωσής της, κάθε φορά ποὺ τὸ Ἔθνος βρέθηκε στὴν ἀνάγκη ν᾿ ἀγωνιστεῖ, ἡ γλῶσσα στάθηκε ἡ θαυματουργή, ἀνεξάντλητη βρυσομάννα τῆς δύναμής του» (1). «Ἡ γλῶσσα ἦταν τὸ κυριότερο σωσίβιο, ποὺ ἔσωσε τὸν ἑλληνισμὸ μέσα ἀπὸ τὶς καταιγίδες τῆς ἱστορίας. Ἡ γλῶσσα μόνο σὰν ἔκφραση ἐλευθερίας εἶναι μία ἔκφραση ζωῆς» (2). Ἡ γλῶσσα εἶναι «μεῖζον ἐθνικὸ θέμα. Εἶναι ἐθνικὴ ταυτότητα καὶ ὑπόθεση ἐθνική. Κάθε ἀποκοπή καὶ ἀποξένωση ἀπὸ τὴ γλωσσική μας παράδοση εἶναι ἀπώλεια ἐθνική» (3). Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Ἅγιος  Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς στὰ δύσκολα χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας μὲ πάθος καὶ ἐνθουσιασμὸ ρίχνεται στὸν ἀγῶνα γιὰ τὴ διάσωση καὶ τὴν ὁμιλία τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας. Οἱ ραγιάδες, μὴ γνωρίζοντας τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ παρακολουθήσουν τὴ Θεία Λειτουργία καὶ ἔτσι χάνοντας τὴ γλῶσσα τους καὶ τὴν ὀρθόδοξη πίστη τους, θὰ ἔχαναν τὴν ἰδεολογία τους, τὴν ταυτότητά τους, τὸν ἐθνισμό τους, τὶς ρίζες τους, τὴ βαρύτατη κληρονομιά τους. «Ἔτσι ὁ ὑπόδουλος ἑλληνισμὸς ἔσωσε τὴ γλῶσσα του καὶ μαζί της σώθηκε καὶ αὐτός, γιατί ἡ καταστροφὴ σὲ ἕνα γένος ἀρχίζει ἀπὸ τὴν παραφθορὰ καὶ φθάνει στὸν ὁριστικὸ ἐκφυλισμὸ τῆς γλώσσας του» (4).

Ἡ γλωσσικὴ ἔκφραση ἑνὸς λαοῦ εἶναι ἀναπόσπαστο τμῆμα τῆς ὕπαρξής του, τῆς περασμένης καὶ τῆς σύγχρονης. Ἂν θέλουμε νὰ διατηρήσουμε τὴν ταυτότητά μας τὴν ἑλληνική, ἂν θέλουμε νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ τὴν «κρίση» ποὺ πολιορκεῖ τὴν πατρίδα μας καὶ τὸν πολιτισμό μας, πρέπει, ἐκτὸς τῶν ἄλλων νὰ ἀγωνιστοῦμε γιὰ τὴ γλῶσσα μας. Νὰ θυμούμαστε ὅτι, μέσα ἀπὸ αὐτὴ ἐκφράστηκαν τὰ μεγαλύτερα πνεύματα τῆς ἀνθρωπότητας, στηρίχτηκαν καὶ ἐκφράστηκαν μεγάλοι πολιτισμοί. Μὲ τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο διαδόθηκε καὶ μιλήθηκε σὲ ὅλο τὸ γνωστὸ κόσμο τῆς ἐποχῆς του. Τὴ γλῶσσα τὴν ἑλληνικὴ βρῆκε καὶ ὁ χριστιανισμὸς καὶ διαδόθηκε πολὺ εὔκολα στὸν κόσμο. Ἡ ἑλληνικὴ λογοτεχνία δὲν μπορεῖ νὰ μεταφραστεῖ ἀκριβῶς σὲ καμμία γλῶσσα, γιατί οἱ Ἕλληνες δημιουργοὶ χρησιμοποιοῦν λέξεις μοναδικές, ἀμετάφραστες, εἶναι οἱ ἴδιοι γλωσσοπλάστες. Τὰ ἔπη τοῦ Ὁμήρου δὲν θὰ εἶχαν καμμιὰ ἀξία ἂν εἶχαν ἐκφραστεῖ σὲ ἄλλη γλῶσσα. Καὶ τὰ ἔπη τοῦ Ὁμήρου δὲν μεταφράζονται σὲ καμμία γλῶσσα.

Ὁ Πυθαγόρας ἔλεγε ὅτι ἡ οὐσία τῶν ὄντων εἶναι ὁ ἀριθμός. «Τὰ πάντα ἐγένοντο κατ᾿ ἀριθμόν». Σύμφωνα μὲ τὴ λογικὴ αὐτὴ καὶ ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἐκφράζεται μὲ ἀριθμούς, κάθε λέξη της ἀντιστοιχεῖ σὲ ἀριθμό, συνδυάζεται μὲ μαθηματικὲς ἐξισώσεις. Αὐτὰ γίνονται κατανοητὰ ἂν στὴ θέση τῶν 24 γραμμάτων τοποθετηθοῦν ἀντίστοιχα ἀριθμοί. Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶναι γλῶσσα μαθηματική, διέπεται ἀπὸ μαθηματικὲς σχέσεις, ἄρα εἶναι τέλεια. Καὶ τὸ σημαντικότερο! Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶναι ἡ γλῶσσα τοῦ Εὐαγγελίου, εἶναι ἡ γλῶσσα ποὺ χρησιμοποιήθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ τὴ μετάδοση τοῦ Θείου Λόγου. Στὴν Ἑλληνικὴ γράφτηκαν τὰ Εὐαγγέλια, οἱ Ἐπιστολὲς καὶ οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων. Οἱ Ἀπόστολοι κήρυξαν σ᾿ ὅλον τὸ γνωστὸ κόσμο στὴν Ἑλληνική. Τὰ μηνύματα καὶ νοήματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δὲν μποροῦσε καμμιὰ ἄλλη γλῶσσα νὰ ἐκφράσει καλύτερα ἀπὸ τὴν Ἑλληνική. Στὴν Ἑλληνικὴ μεταφράστηκε ἡ Παλαιὰ Διαθήκη. Στὴν Ἑλληνικὴ διατυπώθηκαν τὰ δόγματα τῆς πίστεώς μας, οἱ Ἱεροὶ Κανόνες, τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, συντάχθηκαν οἱ Θεῖες Λειτουργίες, τὰ συγγράμματα τῶν μεγάλων Πατέρων καὶ Διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι γραμμένοι οἱ ὡραιότεροι ἐκκλησιαστικοὶ ὕμνοι, ὅπως ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος.

Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶναι ἡ μεγαλύτερη προσφορὰ τοῦ Γένους μας στὴν οἰκουμένη: – Σ᾿ αὐτὴν γράφηκαν τὰ ἀριστουργήματα τῆς κλασσικῆς ἀρχαιότητας. – Αὐτὴ εἶναι ἡ γλῶσσα τοῦ Θείου λόγου, ἀπ᾿ ὅπου προῆλθε ὁ πολιτισμὸς τῆς ψυχῆς. – Γέννησε τὶς περισσότερες γλῶσσες τοῦ κόσμου, ἐμπλούτισε τὰ λεξιλόγιά τους. – Ὄξυνε τὸ ἀνθρώπινο πνεῦμα, ἐνέπνευσε τὴν ἐπιστήμη. – Ἔγινε τὸ ἐργαλεῖο ἔκφρασης ὅλων τῶν ἐπιστημῶν καὶ τῆς σύγχρονης τεχνολογίας.  – Ὁ οἰκουμενικὸς πολιτισμός μας εἶναι ἑλληνογενής, γιατί στηρίχτηκε στὸν ἑλληνικὸ πολιτισμό, στὰ ἑλληνικὰ κείμενα, στὶς ἑλληνικὲς λέξεις, στὶς ἑλληνικὲς ἔννοιες.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΕΙΝΑΙ Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ!

Ὁ ἀείμνηστος καθηγητὴς τῆς Φιλοσοφίας καὶ Ἀκαδημαϊκὸς Ἰ. Θεοδωρακόπουλος, στὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, στὶς 11 Νοεμβρίου 1980, ἔλεγε ὅτι κάποιοι «ἔχουνε μία ἐμπάθεια ἐναντίον τοῦ πολιτισμοῦ μας καὶ εἶναι μεγάλο λάθος αὐτὸ γιὰ τὸ μέλλον τοῦ τόπου μας». Γιὰ τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα ἐπεσήμανε: «Ἡ ἑλληνικὴ ἱστορία ἀπὸ τὸν Ὅμηρο ὣς σήμερα εἶναι γραμμένη στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα. Τὰ πάντα εἶναι γραμμένα στὴν ἑλληνικὴ καὶ αὐτὸ ἀποτελεῖ ἕνα σημαντικότατο γεγονός, γιατί ἡ δρᾶσις εἶναι ἕνα μεγάλο πρᾶγμα, ἀλλὰ καὶ ὁ λόγος ἀπαθανατίζει εἰς τοὺς αἰῶνες τὰ γεγονότα. Βεβαίως οἱ Ἕλληνες πῆγαν στὴν Τροία, ἀλλὰ ὁ Ὅμηρος εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ ἔγραψε τί ἔγινε στὴν Τροία. Τὸ ἴδιο ἔγινε καὶ στὴ διάρκεια τῶν Περσικῶν πολέμων. Ἡ γλῶσσα ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ὁμήρου εἶναι μία καὶ ἀδιαίρετη. Λέμε ὁ οὐρανός, ἡ θάλασσα καὶ ἐννοοῦμε ἀκριβῶς τὸ ἴδιο πρᾶγμα. Τὸ 60% τῶν λέξεων τοῦ Ὁμήρου χρησιμοποιοῦνται καὶ σήμερα. Καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ μεγαλεῖο τῶν Ἑλλήνων: Ὅτι κράτησαν στὸ στόμα τους ὅλα τὰ σύμβολά τους παρὰ τὶς ταλαιπωρίες ποὺ ὑπέστησαν στὴ μακραίωνη ἱστορία τους. Τὸ μέλλον τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ πόσον θὰ καλλιεργήσει τὴ γλῶσσα του σὲ ὅλα τὰ εἴδη, σὲ ὅλες τὶς ἐκφράσεις του. Γιατί αὐτὸ εἶναι Ἑλλάς. Πλήρης ἐλευθερία». Αὐτὰ ἔλεγε ἀπὸ τὸ ἐπίσημο βῆμα τῆς Ἀκαδημίας ὁ φιλόσοφος καὶ Ἀκαδημαϊκὸς Ἰ. Θεοδωρακόπουλος. Τί θὰ ᾿λεγε ἄραγε σήμερα, ἂν ἔβλεπε πῶς κατάντησαν τὴ γλῶσσα τοῦ Ὁμήρου ὅσοι ναρκισσευόμενοι ἀποκαλοῦν τὸν ἑαυτό τους «προοδευτικὴ κουλτούρα;». Τόσο δύσκολο εἶναι νὰ ἐννοήσουμε ὅτι ἀποβάλλοντας τὰ πλουτοποιὰ χαρίσματα τῆς φυλῆς μας -τέτοιο εἶναι καὶ ἡ γλῶσσα μας- καὶ ἀγαπῶντας τὴ σύγχρονη λεξιπενία, ὁδηγούμαστε στὸ πουθενά; Ἂν θέλουμε νὰ σταθοῦμε στὰ πόδια μας, πρέπει νὰ ζήσουμε τὸ σήμερα, νὰ ὀνειρευόμαστε τὸ αὔριο καὶ νὰ μαθαίνουμε ἀπὸ τὸ χθές. Καὶ εἶναι τόσο πλούσιο καὶ δυναμογόνο τὸ χθὲς τούτης τῆς χώρας… Τὰ προβλήματα τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας σήμερα εἶναι πολλὰ καὶ ἀπειλοῦν τὴν ἑλληνική μας ταυτότητα. Ἐπιγραμματικὰ ἀναφέρουμε:

– Τὸ στραγγαλλισμὸ τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν.

– Τὶς ὀρθογραφικὲς ἁπλουστεύσεις.

– Τὴ λεξιπενία καὶ τὴν ἀντιγλῶσσα τῶν νέων μὲ τὰ περίφημα greeklish, ποὺ ἔγιναν ὁ πιὸ δημοφιλὴς κώδικας ἐπικοινωνίας τῶν νέων

– Τὴν ξενομανία, ποὺ κάνει τοὺς Ἕλληνες νὰ ἀπαρνοῦνται τὴ γλῶσσα τους γιὰ νὰ «πουλήσουν» τὰ προϊόντα τους.

– Τὴν «κακὴ» γλῶσσα τῶν Μ.Μ.Ε.

– Τὸ πλῆθος τῶν μεταφράσεων τῶν Ἀρχαίων ἑλληνικῶν καὶ Πατερικῶν κειμένων, ποὺ μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸ πρωτότυπο κείμενο.

– Τὴν Τ.V., τὸ διαδίκτυο, τὰ ἠλεκτρονικὰ παιχνίδια ποὺ ἀπομάκρυναν τοὺς μαθητές, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἐνήλικες ἀπὸ τὴ μελέτη λογοτεχνικῶν βιβλίων. «Ἡ γλῶσσα ἐκφράζει τὸν ἄνθρωπο. Καὶ πέρα ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο τὸν λαό, τὴ φυλή, μία μεγάλη ἀνθρώπινη ὁμάδα. Καὶ μόνο ἀπὸ τὴ σπουδὴ τῆς γλώσσας ἑνὸς λαοῦ μποροῦμε νὰ καταλήξουμε σὲ βέβαια συμπεράσματα γιὰ τὴν ἰδιομορφία καὶ γιὰ τὸ βαθμὸ τοῦ πολιτισμοῦ του. Ὄχι μόνο ἡ μορφή, ἀλλὰ καὶ ἡ καταγωγὴ καὶ ἡ σημασία τοῦ λεκτικοῦ θησαυροῦ μαρτυρεῖ τὰ εἰδικώτερα καὶ τὰ γενικότερα ἐνδιαφέροντα καὶ τὸ βαθμὸ τῆς πολιτιστικῆς καλλιέργειας μίας ὁμάδας ἀνθρώπων» (5), γράφει ὁ Ἰ. Μ. Παναγιωτόπουλος. Στοὺς δύσκολους καιροὺς ποὺ ζοῦμε εἶναι ἐπιτακτικὴ ἡ ἀνάγκη νὰ διατηρήσουμε τὶς ἀξίες μας ὡς λαὸς καὶ τὴν ἐθνική μας ταυτότητα. Γιὰ νὰ κρατήσει ἕνας λαὸς τὴν πολιτισμική του κληρονομιά, πρέπει πρώτιστα νὰ κρατήσει τὴ γλῶσσα του. Γιατί ἡ γλῶσσα «δὲν εἶναι ἁπλὸ ἐργαλεῖο, εἶναι ἀξία, εἶναι κατάκτηση, εἶναι ἔργο ζωῆς» (6). Τὸ «πάρεξ ἐλευθερία καὶ γλῶσσα» τοῦ Σολωμοῦ πρέπει νὰ εἶναι καὶ σήμερα τὸ σύνθημα καὶ ὁ στόχος ὅλων τῶν Ἑλλήνων. Καὶ μὴ ξεχνᾶμε ὅτι ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶναι μελωδία, εἶναι μουσική, ὅπως χαρακτηριστικὰ γράφει ὁ Νικηφόρος Βρεττᾶκος: «Ὅταν κάποτε φύγω ἀπὸ τοῦτο τὸ φῶς θὰ ἐλιχθῶ πρὸς τὰ πάνω, ὅπως ἕνα ποταμάκι ποὺ μουρμουρίζει. Κι ἂν τυχὸν κάπου ἀνάμεσα στοὺς γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω ἀγγέλους, θὰ τοὺς μιλήσω Ἑλληνικά. Ἐπειδὴ δὲν γνωρίζουνε γλῶσσες, μιλᾶνε μεταξύ τους μὲ μουσική».

Βιβλιογραφία

1. Μεσεβρινός, Ἡ προδομένη γλῶσσα, ἐκδ. Κέδρος, Ἀθήνα 1974, σελ. 269.

2. Ἀριστοτέλης Νικολαΐδης, Ὁ τρόπος τῆς γλώσσας καὶ ἄλλες ἐγγραφές, Δοκίμια, Βιβλιοπωλεῖον τῆς «Ἑστίας» Ἰ. Δ. Κολλάρου & Σίας Α.Ε. Ἀθῆνα χχ, σελ. 41.

3. Γ. Μπαμπινιώτης, Ἡ Γλῶσσα ὡς ἀξία. Τὸ παράδειγμα τῆς Ἑλληνικῆς, ὅ.π. σελ. 3.

4. Χρ. Τζούλης, Ἡρωϊκὸς κόσμος, Ἐλευθερία καὶ Γλῶσσα, τυπ. Μάγγου, Ἀθῆνα 1966, σελ. 23.

5. Ἰ. Μ. Παναγιωτόπουλος, Ὄρθιες ψυχὲς καὶ ἄλλα παράλληλα κείμενα, ἐκδ. Φιλιππότη, Ἀθήνα 1980, σελ. 246.

6. Μαρία Μαμασούλα, «Παιδεία καὶ Γλῶσσα στὸν Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό», ἔκδ. Ἰ. Μ. Κουτλουμουσίου, 2004.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ἁγιορεῖτες Γέροντες λένε πὼς ὁ Μαρμαρωμένος Βασιλιὰς εἶναι ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Δούκας Βατάτζης ὁ Ἐλεήμων, ὁ Αὐτοκράτορας δηλαδὴ Νικαίας, ὁ ὁποῖος βρέθηκε παντελῶς ἄφθαρτος στὸν τάφο του στὴν Μικρασία, τόσο ὁ ἴδιος, ὅσο καὶ τὰ βασιλικά του ἐνδύματα! Ὅμως μὲ τὶς ἁλώσεις τῶν Φράγκων καὶ τῶν Τούρκων, χάθηκαν τὰ ἴχνη τοῦ ἁγίου ἄφθαρτου καὶ ὁλόσωμου λειψάνου, τὸ ὁποῖο βρίσκεται ὅπως φαίνεται στὴν Κωνσταντινούπολη, κεκρυμμένο, σὲ μυστικὸ σπήλαιο, τὸ ὁποῖο γνωρίζουν μόνο λίγοι κρυπτοχριστιανοί, ποὺ φυλοῦν τὸ ἱερὸ μυστικὸ γιὰ αἰῶνες, ἀναμένοντας τὴν ἔγερση τοῦ μαρμαρωμένου!

Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΑΜΕΡΙΚΗΣ (ΦΙΛΟΘΕΪΤΟΥ)

Τὴν πρώτη βάσιμη καὶ ἀξιόπιστη μαρτυρία τὴν ἔχουμε διὰ στόματος τοῦ μεγάλου Γέροντος Ἐφραὶμ τῆς Ἀμερικῆς, τέως Καθηγουμένου τῆς Ι. Μ. Φιλοθέου Ἁγίου Ὅρους, ὁ ὁποῖος ἔχει διηγηθεῖ ὅτι τὴν πληροφορία γιὰ τὴν ὕπαρξη τοῦ Ἰωάννη, τοὺς τὴν μετέφερε πρὶν τὸ 1955 στὸ Ἅγιον Ὅρος ὁ Ἀρχιερεὺς Ἰερόθεος ἐκ Μικρασίας, ὁ ὁποῖος μάλιστα τὸν εἶχε...

χειροτονήσει! Αὐτὸς ὁ Ἀρχιερέας Ἰερόθεος τοὺς εἶπε πὼς εἶχε δεῖ μὲ τὰ ἴδια του τὰ μάτια τὸν κοιμώμενο Βασιλέα Ἰωάννη!  Νὰ τί εἶχε διηγηθεῖ συγκεκριμένα ὁ Γέροντας Ἐφραὶμ τῆς Ἀμερικῆς, τὸ ὁποῖο πρωτακούσαμε ἄφωνοι πρὶν 14 σχεδὸν χρόνια στὸ Ἅγιον Ὅρος ἀπὸ κασέτα μὲ τὴ φωνὴ τοῦ ἴδιου του γέροντα:

"…Ὑπάρχει κοιμώμενος Στρατηγὸς ὀνόματι Ἰωάννης, ὁ ὁποῖος, τότε ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαὴλ θὰ ὑποδείξει εἰς τοὺς Χριστιανοὺς ὅτι αὐτὸς θὰ βασιλεύσει τώρα. Θὰ τοὺς ὑποδείξει μὲ τὸ δάχτυλό του τὸν τόπο καὶ θὰ τὸν καλέσουν νὰ ἡγηθεῖ καὶ νὰ βασιλεύσει εἰς τὸν ἑλληνικὸ καὶ ὀρθόδοξο λαό. Καὶ θὰ γίνει αὐτό.

Πρὶν ἀπὸ χρόνια εἰς τὸ Ἅγιον Ὅρος ἦταν ἕνας Ἀρχιερέας ὀνόματι Ἰερόθεος. Αὐτὸς ἦρθε ἀπὸ τὴν Μικρὰ Ἀσία. Καὶ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο τὸν ἔβαλε στὸ Ἅγιον Ὅρος νὰ κάνει χειροτονίες, μνημόσυνα, Λειτουργίες, κλπ. Ἦταν ἕνας ἅγιος Ἀρχιερέας, στὸν τύπου τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Ἀπὸ αὐτὸν τὸν ἅγιον Ἀρχιερέα ἀξιώθηκα τῆς Ἱεροσύνης. Ἀπὸ τὴν Μικρὰ Ἀσία. Εὐλογημένος ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ!

Ἕνα θὰ σᾶς πῶ. Ἀγρυπνίες ποὺ κάμναμε! Δεκαπέντε ὧρες ἀγρυπνία, αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος, ὀγδοηκοντούτις γέρων, δὲν ἐκάθετο καθόλου στὸ κάθισμα. Ἀπὸ τὸ θρόνο κατέβαινε στὸ στασίδι πάλι ὄρθιος. Καὶ στὴν Λειτουργία τρεῖς ὧρες ποὺ ἀκολουθοῦσε μετὰ τὴν πολύωρη Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου, ὄρθιος! Τὸν βάζαμε μία καρέκλα νὰ καθίσει καὶ δὲν ἤθελε. Ἔλεγε «ἀκόμη ἡ Παναγία μας δὲν μὲ κούρασε» καὶ ἂς ἔτρεμε ὅλος ἀπὸ τὴν κούραση.

Αὐτὸς ὁ ἅγιος Ἀρχιερέας, αὐτὸς μᾶς εἶπε. Αὐτὸς εἶδε τὸν κοιμώμενο αὐτὸν Στρατηγὸ Ἰωάννη, ποὺ θὰ ἀναστηθεῖ ὅταν θὰ γίνει ὁ 3ος μεγάλος αὐτὸς Παγκόσμιος Πόλεμος! Τὸν εἶδε!. Διότι χείλη ἀρχιερέως καὶ ἱερέως οὐ ψεύδονται.

Λοιπὸν μᾶς εἶπε τὴν ἀλήθεια. Καὶ τὸν ρωτήσαμε. Διότι ζοῦσε τότε καὶ ὁ μακαριστός μου καὶ ὁ ἅγιος γέροντάς μου (σ.σ. ὁ περίφημος Ἰωσὴφ Ἡσυχαστὴς καὶ Σπηλαιώτης) καὶ ὅλοι μαζὶ συνοδεία, τὸν εἴχαμε πάρει στὸ ἐκκλησάκι μας καὶ ἐκεῖ καθίσαμε καὶ τὸν κάμναμε τὶς ἐρωτήσεις. Καὶ μᾶς τὰ ἔλεγε. Τὰ ἀκούσαμε μὲ τὰ αὐτιά μας.

Λέει «ὑπάρχει αὐτὸς ὁ κοιμώμενος βασιλεὺς καὶ θὰ ἀναστηθεῖ»!

Τοῦ λέμε «ποτὲ Γέροντα; Πότε ἅγιε Ἀρχιερέα τοῦ Θεοῦ»; 

Λέει, «ὅταν θὰ γίνει ὁ 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος»!

Καὶ ἐπίσης μᾶς εἶπε ὅτι «τὸ δεξί του χέρι εἶναι στὴ λαβὴ τοῦ σπαθιοῦ! Τὸ ὁποῖο σπαθὶ εἶναι μὲς στὴν θήκη».

Καὶ μᾶς ἔλεγε «ὅταν τὸ σπαθὶ βγεῖ ἀπὸ τὴ θήκη του, τότε θὰ ἀρχίσει ὁ 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος».

Καὶ ἐμεῖς ἀπὸ τὴν περιέργειά μας τοῦ λέγαμε:

«Σεβασμιότατε πόσο ἀπέχει τὸ σπαθὶ ἀπὸ τὴν θήκη»;

«Ὀλίγοι πόντοι ἐναπέμειναν γιὰ νὰ βγεῖ» λέει…"!

Ἡ ἀποκάλυψη αὐτὴ τοῦ Ἀρχιερέως Ἰεροθέου ἔγινε λίγο πρὶν τὰ γεγονότα τοῦ Πογκρὸμ τοῦ 1955 σὲ Κωνσταντινούπολη καὶ Σμύρνη, ζῶντος τοῦ ὁσίου Γέροντος Ἰωσὴφ Ἡσυχαστῆ τοῦ Σπηλαιώτη, ὁ ὁποῖος κοιμήθηκε στὶς 15 Αὐγούστου τοῦ 1959 μ.Χ..

Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ - δεκαετία 1970

Ἡ παρακάτω μαρτυρία ἔχει δημοσιευθεῖ στὸ διαδίκτυο:  "Ἡ διήγηση ποὺ ἀκολουθεῖ περιγράφει τὴν ἐπίσκεψη ἑνὸς Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου στὴν Κωνσταντινούπολη μέσα στὴ δεκαετία τοῦ 70.

Ἐκεῖ εἶχε φίλους δύο Τούρκους καθηγητὲς τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Κῶν/πόλης. Σὲ συζήτηση ποὺ εἶχε μαζί τους γιὰ τὰ ἐπερχόμενα ἦρθε καὶ τὸ θέμα τῆς ἐπανάκτησης τῆς Πόλης.

Τότε οἱ Τοῦρκοι καθηγητὲς (ποὺ ἂπ΄ τὴ συνέχεια φαίνεται ὅτι ἦταν κρυπτοχριστιανοὶ) τοῦ εἶπαν:

"Θέλεις νὰ σὲ πᾶμε νὰ δεῖς κάτι μοναδικό, μὲ τὴν προϋπόθεση ὅτι θὰ σοὺ δέσουμε τὰ μάτια καθ΄ ὅλη τὴν διαδρομή, ὥστε νὰ μὴν μπορεῖς νὰ ἐντοπίσεις τὸ μέρος. Γιατί αὐτὸ ποὺ θὰ ἀντικρύσεις, ἀποτελεῖ ἑπτασφράγιστο μυστικό"!

Ἐκεῖνος δέχτηκε καὶ ξεκίνησαν μὲ ἕνα τζίπ, αὐτὸς μὲ δεμένα τὰ μάτια, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ὥρα ποῦ ἔκαναν νὰ φτάσουν στὸν προορισμό τους, ὑπολόγισε πὼς πρέπει νὰ ἦταν περὶ τὰ 10 χιλιόμετρα ἔξω ἀπ΄ τὴν Κων/πολη. Τὸν κατέβασαν μὲ δεμένα μάτια καὶ τὸν ὁδήγησαν σὲ ἕνα μέρος ποὺ ἀπ΄ τὴν ὑγρασία κατάλαβε ὅτι ἦταν σπήλαιο.

Προχώρησαν ἀρκετὰ μέσα στὸ σπήλαιο καὶ ὅταν ἔφθασαν σὲ μία ἐσωτερικὴ στοὰ τοῦ σπηλαίου τοῦ ἄνοιξαν τὰ μάτια. Αὐτὸ ποὺ ἀντικρυσε ὑπερέβαινε ὅ,τι μποροῦσε νὰ εἶχε πρὶν φανταστεῖ! Ἡ στοὰ ἦταν ἀρκετὰ μεγάλη καὶ σὲ κάποιο σημεῖο ὑπῆρχε ἕνας ἀνοικτὸς τάφος χωρὶς κανένα διακριτικό. Μέσα στὸν τάφο εἶδε ἕνα ἄνδρα ντυμένο μὲ ροῦχα βασιλικά της Ρωμαΐκης αὐτοκρατορίας, διέκρινε δύο πορφυροὺς σταυροὺς στοὺς ὤμους, ἀλλὰ τὸ συγκλονιστικὸ ἦταν ὅτι ὁ ἄνδρας αὐτὸς ἦταν σὰν ζωντανὸς ποὺ κοιμᾶται, εἶχε δηλαδὴ ροδαλὸ χρῶμα σὰν ζωντανός. Ἔφερε πλήρη πολεμικὴ ἐξάρτιση τῆς ἐποχῆς καὶ εἶχε τὸ χέρι του στὸ ξίφος τὸ ὁποῖο ἦταν βγαλμένο σχεδὸν ὅλο ἀπέμεναν δὲ λίγα ἑκατοστὰ γιὰ νὰ ἀποσπαστεῖ ἀπὸ τὴ θήκη του. καὶ ἐνῶ παρατηροῦσε ἄναυδος, οἱ φίλοι του τοῦ εἶπαν:

"Αὐτὸς εἶναι ὁ δοῦξ Ἰωάννης Βατάτζης, βασιλεὺς τῆς Νίκαιας, αὐτὸς θὰ ἡγηθεῖ τοῦ γένους τῶν Ρωμηῶν. Τὸ μυστικὸ αὐτὸ μεταδίδεται ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιά, σὲ κάποιους ἔμπιστους καὶ ἡ παράδοση λέει ὅτι ὅταν θὰ βγεῖ τὸ σπαθὶ του τελείως ἀπ΄ τὸ θηκάρι, οἱ Ἕλληνες θὰ πάρουν πίσω ὅ,τι ἔχασαν τότε. Καὶ εἶναι γεγονός, τὸ ἔχουμε παρατηρήσει ὅτι τὸ ξίφος μετακινέιται κατὰ ἕνα-δύο χιλιοστὰ τὴν πενταετία" (δὲν εἶναι βέβαιο τὸ διάστημα).

Τοῦ ἔδεσαν τὰ μάτια πάλι καὶ ἐπέστρεψαν. Φίλος φίλου τοῦ καθηγητοῦ καὶ αὐτόπτου μάρτυρος, τὸ ἔχει διηγηθεῖ γύρω στὸ 1992 ἀπ' εὐθείας σὲ ἀδελφικό μου φίλο, γιατρό, ἀναπληρωτὴ διευθυντὴ κλινικῆς, πιστὸ καὶ σοβαρὸ ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος μου τὸ μετέφερε.

Τότε ἤμασταν πολὺ δύσπιστοι. Μάλιστα ἐγὼ τὸ εἶπα στὸν γέροντά μου ποὺ εἶναι δυσκολόπιστος σ΄αὐτὰ καὶ ἔχει διάκριση καὶ τὸ ἄκουσε μὲ προσοχή. "Γιατί ὄχι;" τὸν ἄκουσα ἔκπληκτος νὰ μοῦ λέει, "τὸ κρατᾶμε στὴν καρδιά μας ἀφοῦ εἶναι προσδοκία μας καὶ ἐφ΄ ὅσον οἱ ἅγιοί μας ἔχουν πεῖ ὅτι θὰ γίνουν αὐτά, δὲν ψεύδονται". Ναὶ ἀλλὰ εἶναι ὁ Βατάτζης ὁ ἀγαθὸς βασιλεὺς καὶ θὰ ἀναστηθεῖ; τὸν ρώτησα. "Πολὺ πιθανόν" μοῦ ἀπήντησε. Ξέροντας τὸν γέροντά μου κι ἐγὼ κι ὁ φίλος μου θεωρήσαμε τὴν ἀπάντησή του σὰν ἀπόλυτη ἐπιβεβαίωση. Παρ΄ ὅλα αὐτὰ ἤμασταν ἀκόμα ἐπιφυλακτικοί.

Πολὺ ἀργότερα τὸ διασταυρώσαμε μὲ ἕνα βίντεο ὅπου μιλάει ὁ γέρων Ἐφραίμ, κτήτωρ πολλῶν μοναστηριῶν στὴν Ἀμερικὴ καὶ λέει πῶς στὸ Ἃγ. Ὅρος εἶχε γνωρίσει ἕναν ἅγιο ἀρχιερέα τὸν Μηλιτουπόλεως Ἰερόθεο ποὺ ζοῦσε τότε μονάζοντας στὸ Ἃγ. Ὅρος καὶ τοῦ εἶχε διηγηθεῖ ὅτι σὲ ἐπίσκεψὴ του τὸ 1952 στὴν Κων/πολη εἶχε δεῖ (κάτω ἀπὸ ποιὲς συνθῆκες δὲν ξέρω) ἀκριβῶς τὰ ἴδια ποὺ περιγράψω πιὸ πάνω. Μάλιστα ἔλεγε "στὸν γ. Ἐφραὶμ ὅτι "...λίγα ἑκατοστὰ παιδάκι μου εἶχε γιὰ νὰ βγεῖ τὸ σπαθὶ ἀπ΄ τὸ θηκάρι του...". Τοῦ τὸ διηγήθηκε τὸ 1955 καὶ φοβόταν (μὲ τὴν ἐκδίωξη τῶν Ἑλλήνων ἀπ΄ τὴν Πόλη) μήπως εἶχε ἔρθει ἡ ὥρα τοῦ μεγάλου πολέμου. Στὸ βίντεο αὐτὸ ὁ γέρων Ἐφραὶμ τονίζει:"...καὶ χείλη Ἁγίου Ἀρχιερερέως οὗ ψεύδονται...""

 Καὶ ἡ παραπάνω μαρτυρία ἐπικαλεῖται τὴν ἀποκάλυψη τοῦ Γέροντος Ἐφραὶμ τῆς Ἀμερικῆς.

Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ - δεκαετία 1980

Ἡ ἑπόμενη μαρτυρία δημοσιεύθηκε σὲ ἄρθρο τῆς δημοσιογράφου Ἑλένης Κυπραίου – πρώτης παρουσιάστριας τῆς Ἑλληνικῆς Τηλεόρασης -  παραμονὴ τῆς Ἁλώσεως, 28 Μαΐου τοῦ 1990. Ἀνάμεσα στὰ ἄλλα, ἀναφέρει μία συνταρακτικὴ ἀποκάλυψη:

Πρὶν μερικὰ χρόνια λοιπόν, λιγότερα ἀπὸ δεκαετία, ὑπηρετοῦσαν, ἀπ’ τὴ μία κι’ ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ τοῦ Ἔβρου, στὰ σύνορα, ποὺ διαιροῦν τὴ Θράκη μας στὰ δύο, ἀντίστοιχα, Ἕλλην καὶ Τοῦρκος στρατηγός. Οἱ δύο ἄνδρες εἶχαν συνδεθεῖ μὲ στενὴ μεταξύ τους φιλία. Πολὺ περισσότερο ποὺ ὁ Τοῦρκος στρατηγός, εἶχε σύζυγο Ἑλληνίδα.

Ὅταν ἔφθασε ὁ καιρὸς νὰ μετατεθοῦν γιὰ ἄλλη ὑπηρεσία, προσκάλεσε ὁ Τοῦρκος τὸν Ἕλληνα συνάδελφό του.

«Τόσον καιρό», τοῦ εἶπε, «περάσαμε ἀνέφελα μαζί. Οἱ διαφορὲς ποὺ ἔχουν οἱ δύο χῶρες μας, μεταξύ τους, δὲν ἐπηρέασαν τὴ φιλία μας. Ἀλλὰ κι’ ἐμεῖς οἱ Τοῦρκοι θεωροῦμε τὴ φιλία ἱερή. Θὰ ἤθελα αὔριο τὸ βράδυ νὰ σοὺ τὸ ἀποδείξω».

Τὴν ἑπόμενη, στὶς 10 ἀκριβῶς, ὁ Ἕλλην ἐπιβιβαζόταν στὸ ἰδιωτικὸ αὐτοκίνητο τοῦ Τούρκου. Νύχτα ἀφέγγαρη ἦταν. Ἐρημικοὶ οἱ δρόμοι. Ἀνοιχτὴ κι ἡ λεωφόρος ταχείας κυκλοφορίας πρὸς τὴν Πόλη. Κοντὰ μεσάνυχτα πρέπει νὰ πλησίασαν στὶς παρυφές της, Ὕπνος βαθὺς εἶχε καθηλώσει στὰ κρεβάτια τοὺς κατοίκους της. Ἡσυχία στοὺς δρόμους.

Γρήγορος, ὁ ὁδηγὸς Τοῦρκος, μπῆκε, βγῆκε ἀπὸ στενά, ἀπὸ περιπεπλεγμένα σὰν κουβάρι καλντερίμια. Νύχτα ἀφέγγαρη. Ἔσβησε τὴ μηχανή, σταμάτησε μπροστὰ σὲ καγκελόπορτα μὲ γραφὲς στὰ Ἑλληνικά.

Ὁ γοργὸς ρυθμός, ἡ ἀγωνία, ἡ περιέργεια, δὲν ἄφηναν στὸν Ἕλληνα περιθώρια νὰ ψάξει, οὔτε καν νὰ προβληματισθεῖ. Ἀκολουθοῦσε τὸν Τοῦρκο πειθήνια, σὰν αὐτόματο, χωρὶς φόβο, μὲ περίσσια ἐμπιστοσύνη. Οὔτε καν ποὺ τοῦ πέρασε ἀπ’  τὸ μυαλό, πὼς μποροῦσαν νὰ ’ναι καὶ κακὲς οἱ προθέσεις του.

Στάθηκαν μπροστὰ σὲ διπλομανταλωμένη σιδερένια στενὴ θύρα. Ἔβγαλε κλειδὶ ἀπ’ τὴν τσέπη του ὁ Τοῦρκος. Ξεκλείδωσε. Ἄνοιξε. Ὑπόγειο ἦταν. Μούχλα ἀνέδιναν οἱ τοῖχοι. Μούχλα καὶ κλεισούρα. Λησμονιά, καταχωνιασμένη στὰ ἔγκατα τῆς γῆς. Περπάτησαν κι οἱ δύο, σὲ διαδρόμους, χωρὶς νὰ σκοντάφτουν. Τοὺς βάραινε ἡ σιωπή, ἡ ἀναμονή. Ποῦ πήγαιναν, ἔτσι στὰ τυφλά; Ποῦ κατευθύνονταν; Ἀνάστροφα στὸ χρόνο. Σὲ ποιὸν χρόνο; Τὸν ἀνθρώπινο ἢ τὸν Θεϊκό;

Ὁ Τοῦρκος ἤξερε. Ἀλλὰ δὲν ἤξερε ἀκόμη ὁ Ἕλληνας. Δὲν μποροῦσε νὰ δικαιολογήσει τὴν περιπλάνηση. Μὰ οὔτε καὶ πρόφταινε νὰ προβληματιστεῖ. Ἀκολουθοῦσε. Μὲ τὴν βεβαιότητα, πὼς ἡ στιγμὴ ἦταν μοναδική. Πῶς δὲν θὰ ’χε τὴν εὐκαιρία, ποτὲ ξανά, νὰ τὴν ξαναζήσει. Ἀκολουθοῦσε. Ὀνειρευόταν ἄραγε; Ὑπνοβατοῦσε; Φτερωμένη ἡ φαντασία του, ἀνάπλαθε μονοπάτια, ποῦ μόνο σὲ ἐλαφρὺ ὕπνο βαδίζει κανείς; Ἕνα ἦταν σίγουρο: Δὲν θὰ ξανάβρισκε ποτὲ τὸν δρόμο. Δὲν θὰ τὸν ξανάβρισκε χωρὶς ὁδηγό.

Εἶχαν φτάσει στὸ τέρμα. Θύρα καὶ πάλι ἁρματωμένη μπροστά τους. Βαριὰ σιωπή. Ἡ σιγὴ τῆς ὕστατης ὥρας. Ποῦ ἦρθε νὰ διακόψει μόνο τὸ τρίξιμο τῆς κλειδαριᾶς. Τὸ γκρίνιασμα τοῦ σκουριασμένου σίδερου.

Μισάνοιξε ἡ βαριὰ θύρα. Ἰσχνὸ φῶς στὸ ἐσωτερικό. Ὑπερκόσμιο. Μυστηριακό. Ὑπόγειο; Μπουντρούμι; Κενοτάφιο; Καὶ τότε, τότε μόνον μίλησε ὁ Τοῦρκος:

«Ἐσεῖς οἱ Ἕλληνες, δὲν πιστεύετε στὸν θρύλο τοῦ Μαρμαρωμένου Βασιλιᾶ; Δὲν λέτε καὶ ξαναλέτε μεταξύ σας, πῶς βόλι ἐχθροῦ δὲν τὸν ἄγγιξε; Πῶς δὲν τὸν κατάπιε τὸ μανιασμένο πλῆθος τῶν πορθητῶν τῆς Πόλης; Ἀλλὰ πὼς τὸν τράβηξε ἡ Παναγιὰ στὴν ἀγκαλιά της, γιὰ νὰ τὸν κάνει Ἀθάνατο. Δὲν εἶστε βέβαιοι πῶς ΖΕΙ Ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ; Δὲν εἶναι θρύλος. Ψεύτικη ἐλπίδα. Ὀνειροφαντασία. Εἶναι ΑΛΗΘΕΙΑ. Δὲς καὶ μόνος σου».

Στὸ πάτωμα, μισοανασηκωμένο στὸν ἕνα ἀγκώνα ὁ Ἕλληνας εἶδε, εἶδε μὲ τὰ μάτια του, τὸν ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΙΑ. ΑΝΑΣΗΚΩΜΕΝΟ.

Ρίγος μεταφυσικὸ τὸν διαπέρασε. Θόλωσαν ἀπ’ τὰ δάκρυα τὰ μάτια μου. Θαμπώθηκε ἡ ὅρασή του. Ἔκανε τὸ σταυρό του. Μπροστά του, ἐκεῖ, σὲ ἀπόσταση ἀνάσας, τὸ ΘΑΥΜΑ. Κι ἦταν αὐτός, ὁ τυχερός, ποὺ εἶχε ἀξιωθεῖ νὰ τὸ ζήσει μὲ τὶς αἰσθήσεις του. Σὲ συγκεκριμένο χῶρο καὶ χρόνο.

Πηχτὴ ἡ σιωπή, σχεδόν, κοβόταν μὲ τὸ μαχαίρι.

Μίλησε καὶ πάλι ὁ Τοῦρκος:

«Πρὶν μερικὰ χρόνια κειτόταν στὸ ἔδαφος ὁ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ. Τὸν τελευταῖο καιρὸ ἄρχισε σιγὰ – σιγὰ ν’ ἀνασηκώνεται. Πᾶμε».

Ξανάκλεισαν τὴ θύρα. Τὴν ξανακλείδωσαν. Ἀντίστροφα βγῆκαν μέχρι τὴν αὐλὴ ἀπ’ τὰ ὑπόγεια. Ξαναπέρασαν τὴν καγκελένια πόρτα.

Δὲν ἄφησαν πίσω ἴχνη ἀπ’ τὶς πατημασιές τους. Κανεὶς δὲν τοὺς εἶχε δεῖ. Μπῆκαν στὸ αὐτοκίνητο πῆραν τὸν δρόμο τοῦ γυρισμοῦ. Σιωπηλοί. Χωρὶς ν’ ἀνταλλάξουν κουβέντα.

Δὲν εἶχε ἀκόμη ξημερώσει σὰν ἔφτασαν στὸν Ἔβρο. Προτοῦ ἀποχωρισθοῦν, φιλήθηκαν σταυρωτά.

Τὸ ποτάμι κυλοῦσε ὁρμητικὰ πρὸς τὸ Αἰγαῖο.

«Γυρίζει πίσω τὸ ποτάμι», μονολόγησε ὁ Ἕλλην στρατηγὸς «Γυρίζει ὅταν τὸ θελήσει ὁ Θεός».

Ὑπηρέτησε ἀργότερα στὸ Κέντρο.

Προτοῦ ἀποστρατευθεῖ θεώρησε ὑποχρέωση τοῦ ν’ ἀποκαλύψει τὸ μεγάλο μυστικὸ στὴν προσωπικότητα ποὺ μᾶς τὸ ἐμπιστεύθηκε, κατονομάζοντας καὶ τὸν στρατηγό, κάτω ἀπὸ τὸ βλέμμα τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Παναγιᾶς. Κάναμε καὶ μεῖς τὸ σταυρὸ μᾶς μουρμουρίζοντας «Η ΠΟΛΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΑΛΩ»"!

Ὁ Στρατηγὸς ἀναφέρεται πὼς κοιμήθηκε τὸ 2001 καὶ τὴ μαρτυρία ἐπιβεβαίωσε ἡ ἀδελφή του Ἑλένη, ἡ ὁποία ἀνέφερε ἐπιπρόσθετα πὼς ὁ ἀδερφὸς της εἶχε δεῖ καὶ μία ἐπιγραφὴ πάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι τοῦ  Μαρμαρωμένου Βασιλέα, ποὺ ἔγραφε τὸ ὄνομα "Ἰωάννης"!

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΙΑ

Σύμφωνα μὲ τὶς παραπάνω μαρτυρίες (πολλὰ στενάκια - ἑλληνικὰ γράμματα) ὁ Μαρμαρωμένος πρέπει νὰ βρίσκεται κάπου στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὸ ὄνομά του εἶναι πράγματι ΙΩΑΝΝΗΣ!

Ἀφοῦ ὑπάρχουν καὶ διάφοροι Βυζαντινοὶ Χρησμοὶ καὶ Προφητεῖες Ἁγίων μας, ποὺ μιλοῦν ἐπακριβῶς γιὰ αὐτόν, ἀναφέροντας τὸ ὄνομα "Ἰωάννης" καὶ προσδιορίζουν τὸ μέρος ποὺ βρίσκεται:

1. Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΘΟΔΙΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΠΑΤΑΡΩΝ γράφει: "ἀπέλθετε ἐπὶ τὰ δεξιὰ μέρη τῆς Ἑπταλόφου, καὶ ἐκεῖ εὐρήσεται ἄνθρωπον ἐπὶ δύο κίονας, ἱστάμενον ἐν κατηφεία πολλὴ (ἔσται δὲ λαμπρὸς τὸ εἶδος, δίκαιος, ἐλεήμων, φορῶν πενιχρά, τὴ ὄψει αὐστηρὸς καὶ τὴ γνώμη πράος) ἔχοντα ἐπὶ τὸν δεξιὸν αὐτοῦ πόδα καλάμου τύλωμα, καὶ φωνὴ ὑπὸ τοῦ ἀγγέλου κηρυχθήσεται, συνήσατε αὐτὸν Βασιλέα, καὶ δώσουσιν αὐτῶ εἰς τὴν δεξιὰν χείρα ρομφαίαν, λέγοντες αὐτῶ, ἀνδρίζου Ἰωάννη, καὶ ἴσχυε καὶ νίκα τοὺς ἐχθρούς σου, καὶ ἐπάρας τὴν ρομφαίαν παρὰ ἀγγέλου, πατάξει τοὺς Ἰσμαηλίτας Αἰθίοπας, καὶ πάσαν γενεὰν ἄπιστον"!

2. Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΜΕ ΚΩΔΙΚΑ ΣΎΜΦΩΝΩΝ (χωρὶς φωνήεντα) ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ (τὴν ὁποία ἀποκωδικοποίησε ὁ Πατριάρχης Γεννάδιος) γράφει: "σπεύσατε πολλὰ σπουδαίως εἰς τὰ δεξιὰ μέρη ἄνδρα εὔρητε γεναῖον θαυμαστὸν καὶ ρωμαλέον τοῦτον ἔξετε δεσπότην"!

3. Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΤΟΥ ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΥ ἀναφέρει: "Ἐν γὰρ ταῖς ἐσχάτοις ἡμέραις ἀναστήσει Κύριος ὁ Θεὸς βασιλέα ἀπὸ πενίας καὶ πορεύεται ἐν δικαιοσύνη πολλή..."

4. Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΑΡΑΣΙΟΥ γράφει σχετικά: "Καὶ τότε ἐξυπνήσει ὁ Ἅγιος Βασιλεῦες, ὁ ἐν ἀρχὴ μὲν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ τὸ ι, καὶ ἐν δὲ τῷ τέλει σ, ἔχων, ἃ σημαίνουσι σωτηρίαν...." δηλαδὴ τὸ ὄνομα Ἰωάννης.

5. ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΥ-ΚΟΙΜΩΜΕΝΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΔΙΝΟΥΝ ΧΡΗΣΜΟΙ ΤΟΥ ΛΕΟΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΟΦΟΥ:

"Περὶ τοῦ θρυλουμένου πτωχοῦ καὶ ἐκλεκτοῦ βασιλέως, τοῦ γνωστοῦ καὶ ἄγνωστου, τοῦ κατοικοῦντος ἓν τῆ ἄκρα τῆς Βυζαντίδος. Ὃ ἀληθινὸς βασιλεύς... ὂν ἐδίωξαν τῆς οἰκίας αὐτοῦ οἱ ἄνθρωποι... εἷς τὸ τέλος τῶν Ἴσμαηλιτων ἀποκαλυφθήσεται... ἓν ἡμέρα Παρασκευή, ὥρα τρίτη... ἀποκαλυφθήσεται..."

Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο: "Ἐρωτῶσι  δὲ τὸν Βασιλέα, γέλοντες πῶς ἀκούει τὸ ὄνομά σου; ὁ δὲ ἀποκριθεῖς λέγει, ὁ πτωχός, ὁ πτωχολέων, τὸ ὄνομά μου Ἰω, τῶν πάντων ἤμην δραπέτης, καὶ ἦλθον νὰ πληρώσω μόνον τὰς λστ' ἡμέρας. ἐγὼ εἰμὶ ὁ ὁ βασιλεὺς ὁ πένης. π ἐλεῶν πτωχοὺς καὶ πένητας, τὸ δὲ ὄνομά μου, ἰῶτα καὶ ὤ, σὺν τὴ μακρά, ὁ λέγεται Ἰω, καὶ ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον εἰς Χριστιανῶν πρεσβείαν, ἴνα φυλάττω χρόνους λστ'. Ἔπειτα πορεύομαι, ὅθεν ἐξῆλθον, εἴτα ἔρχεται καὶ ὁ λύκος ὁλόγας τινὰς ἡμέρας"! "Ἰω" ὅμως σημαίνει "Ἰωάννης" καὶ ὡς "λύκος" νοεῖται ὁ "Ἀντίχριστος", ὁ ὁποῖος θὰ ἔρθει μετὰ τὸν Ἅγιο Βασιλέα, ἐπειδὴ πρέπει νὰ προηγηθεῖ ὁ εὐαγγελισμὸς στὴν Ὀρθοδοξία ὅλης της ἀνθρωπότητας! Ὅσης ἀπομείνει ἀπὸ τὸν φονικὸ Πόλεμο...

6. Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΕΑ ΜΑΝΟΥΗΛ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟ γράφει: "Τότε ἄγγελος ἐξ  οὐρανοῦ καταβήσεται διὰ νεύσεως Θεοῦ, ἔχων ἐν τῆ χερὶ αὐτοῦ σκῆπτρον καὶ ξίφος τοῦ Ἁγιωτάτου Βασιλέως Κωνσταντίνου, καὶ τὸν εἰρηνικὸν στέψει βασιλέα. Ὃς καὶ αὐτὸν μέσον πάντων ἐστὶν ἐν τῷ πολέμω, δώσει δὲ αὐτῶ τὸ σκῆπτρον καὶ τὸ ξίφος, καὶ τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐλεήμονα καλέσει"! Αὐτὸ εἶναι ὅμως τὸ προσωνύμιο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Γ΄ Δούκα Βατάτζη τοῦ Ἐλεήμονος, Αὐτοκράτορος Νικαίας!

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΗΜΩΝ ΚΕΚΡΥΜΜΕΝΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΙΩΑΝΝΗ ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΕΤΗ. ΑΜΗΝ!

Πηγή: Νοιάζομαι, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό