Η Γερουσία του Βελγίου ενέκρινε σήμερα [12/12/2013], με μεγάλη πλειοψηφία, την πρόταση να επεκταθεί η ισχύς του νόμου για την ευθανασία και στους ανηλίκους που πάσχουν από ανίατη ασθένεια στο τελευταίο στάδιο, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την εφαρμογή του μέτρου στη χώρα.

Η πρόταση θα πρέπει να εγκριθεί και από τη Βουλή για να τεθεί σε ισχύ.
Οι γερουσιαστές ενέκριναν την πρόταση με ψήφους 50 υπέρ έναντι 17 κατά.

Οι Σοσιαλιστές και οι Φιλελεύθεροι, που μετέχουν στον κυβερνητικό συνασπισμό,
ψήφισαν υπέρ, όπως και οι Οικολόγοι και οι γερουσιαστές του αντιπολιτευόμενου εθνικιστικού φλαμανδικού κόμματος NVA. Καταψήφισαν την πρόταση οι Χριστιανοδημοκράτες και οι εκπρόσωποι του ακροδεξιού φλαμανδικού κόμματος Vlaams Belang.

Το νομοσχέδιο θα παραπεμφθεί πλέον στη Βουλή όμως δεν είναι βέβαιο ότι θα συζητηθεί πριν από τις βουλευτικές εκλογές που θα διεξαχθούν στις 25 Μαΐου.
Με βάση το νομοσχέδιο αυτό ένας ανήλικος θα μπορεί να ζητήσει να του γίνει ευθανασία εάν βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο μιας ανίατης ασθένειας και υποφέρει από επίμονους, αφόρητους σωματικούς πόνους. Θα πρέπει προηγουμένως να λάβει την έγκριση των γονέων του και να συμβουλευτεί μια ομάδα ειδικών γιατρών.

Η ευθανασία για τους ενήλικες είναι νόμιμη στο Βέλγιο από το 2002, όμως ελάχιστοι ασθενείς καταφεύγουν σ' αυτήν. Το 2012 μόνο το 2% όλων των καταγεγραμμένων θανάτων στη χώρα προήλθε από ευθανασία.

ΠΗΓΗ: http://www.agioritikovima.gr/diethni/34569-egkrithike-o-no

Τακτικὴ ἀναγνώστρια τῆς στήλης μου ἐξέφρασε τὴ θλίψη της γιὰ τὴν παραχάραξη τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας ἀπὸ ψευδοπροοδευτικοὺς καὶ γιὰ τὴν ἐλλιπῆ γνώση τῆς Ἱστορίας ἀπὸ τοὺς νέους μας. Καὶ σχολίασε: Ἐμεῖς μάθαμε ἀπὸ μικρὰ παιδιὰ νὰ τιμοῦμε τοὺς ἥρωες τῶν ἐθνικῶν ἀγώνων. Ὅταν ἤμασταν μαθήτριες κεντούσαμε τοὺς ἥρωες τοῦ 1821. Καὶ ἔχει δίκιο. Μέσα σὲ λίγες δεκαετίες ἔγινε μεγάλη ζημιὰ ἀπὸ τοὺς δῆθεν ὀπαδοὺς τῆς προόδου. Οἱ ὁποῖοι ἀφήνουν τὰ παιδιά μας χωρὶς πρότυπα καὶ ἰδανικά, καλλιεργοῦν κατὰ καιροὺς ψεύτικους παραδείσους- ἄλλοτε μὲ μαρξιστικὸ μανδύα καὶ ἄλλοτε στὸ ὄνομα τῆς ἰσοπεδωτικῆς παγκοσμιοποιήσεως, γκρεμίζουν ὅ,τι ἔχτισαν οἱ πρόγονοί μας μὲ αἷμα καὶ ἱδρώτα.

Δὲν θεωρῶ ὅτι τὸ σχολεῖο τοῦ παρελθόντος εἶχε μόνον θετικά. Ἀλλὰ εἶμαι βέβαιος ὅτι μπορούσαμε νὰ κρατήσουμε πολλὰ ἀπὸ αὐτά. Στὴν προσπάθεια τῆς κοινωνίας μας νὰ ἐκσυγχρονισθεῖ πετάξαμε καὶ τὸ μωρὸ μαζὶ μὲ τὸ νερό. Μαζὶ μὲ λίγα περιττὰ στοιχεῖα ποὺ ἔπρεπε νὰ ἀλλάξουν φθάσαμε νὰ ἔχουμε χάσει κάθε τί καλό. Δὲν μεμψιμοιρῶ οὔτε εἶμαι ἀπαισιόδοξος. Ἁπλῶς θεωρῶ ὅτι μὲ τὴν οἰκονομική, πολιτιστικὴ καὶ ἠθικὴ κρίση ποὺ διερχόμαστε εἶναι εὐκαιρία νὰ ξαναθυμηθοῦμε τὴ ρήση τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου: «Σὲ ἄλλες κοινωνίες ἰσχύει τὸ πρόσω ὁλοταχῶς. Στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία πρέπει νὰ ἐπικρατήσει τό: Ὄπισθεν ὁλοταχῶς: Νὰ ξαναβροῦμε τὶς παραδοσιακές μας ἀξίες, νὰ διδαχθοῦμε ἀπὸ τὴν Ἱστορία μας, νὰ νιώσουμε τὴν εὐθύνη γιὰ τὴ διαχρονικὴ συνέχεια τῆς γλώσσας μας, νὰ διατηρήσουμε τὴν Πίστη τῶν Πατέρων μας, νὰ καλλιεργήσουμε γιὰ τὸ παρὸν καὶ.... τὸ μέλλον τὴν ἑλληνορθόδοξη αὐτοσυνειδησία μας.

Ἀπὸ μία θορυβώδη μειοψηφία θεωρήθηκε «πρόοδος» ὁ χλευασμὸς τῆς Πίστεως, τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ κλήρου. Κι ὅμως αὐτὲς οἱ ἀντιχριστιανικὲς καὶ ἀντιεκκλησιαστικὲς προπαγάνδες κατέληξαν σὲ ἄλλες χῶρες νὰ εἶναι τὸ ὑπόβαθρο ὁλοκληρωτισμῶν καὶ ἐγκλημάτων. Ὁ Ναζισμὸς τοῦ Χίτλερ ἐρωτοτροποῦσε μὲ τὴν εἰδωλολατρία καὶ τοὺς ἀρχαίους Τεύτονες θεοὺς καὶ εἰρωνεύθηκε τὴ χριστιανικὴ ἀγάπη. Τὰ κομμουνιστικὰ στρατόπεδα συγκεντρώσεως γέμισαν ἀπὸ ἑκατομμύρια χριστιανούς, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς. Πρόοδος δὲν εἶναι νὰ πολεμᾶς τὴν Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ νὰ τὴν ἀξιοποιεῖς γιὰ κοινωνικὴ ἀλληλεγγύη καὶ γιὰ προβολὴ παιδαγωγικῶν προτύπων.

Ἡ μειοψηφία αὐτὴ θεώρησε ὡς δῆθεν πρόοδο τὴν καταπολέμηση κάθε ἔννοιας ἔθνους καὶ πατρίδας στὸ ὄνομα ἀποτυχημένων διεθνισμῶν καὶ πολυπολιτισμῶν. Τὴν ὥρα ποὺ πολλοὶ Εὐρωπαῖοι ἡγέτες καὶ κορυφαῖοι κοινωνιολόγοι παραδέχονται ὅτι τὸ πολυπολιτισμικὸ πρότυπο ἀπέτυχε παταγωδῶς, ἡ ἑλληνικὴ ἐκπαίδευση ταλανίζεται ἀπὸ λανθασμένα πρότυπα καὶ ἰδεολογήματα. Ξεχνοῦν οἱ ἀρνητὲς τῆς ἐθνικῆς ραυτότητας ὅτι στὸ ὄνομα τῆς πατρίδας καὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἔγιναν οἱ ἀγῶνες γιὰ πραγματικὴ πρόοδο. Ἀπὸ τοὺς Σαλαμινομάχους, ποὺ μᾶς ἔσωσαν ἀπὸ τὴν ἀσιατικὴ πλημμυρίδα, μέχρι τὸ 1821 καὶ τὸ 1940 τὸ Ἔθνος καὶ ὁ ὑγιὴς πατριωτισμὸς ἤσαν στὴν ψυχὴ καὶ στὸ στόμα τῶν Ἑλλήνων.

Πολεμήθηκε λυσσαλέα ἡ διαχρονικὴ συνέχεια τῆς ἱστορίας καὶ τῆς γλώσσας μας. Οἱ ἥρωες καὶ οἱ μάρτυρες καταργοῦνται ἀπὸ τὰ σχολικὰ βιβλία γιὰ νὰ μὴν ἐνοχληθεῖ ... ἡ Τουρκία. Δασκάλα στὴν Πάτρα μου εἶπε προσφάτως ὅτι ὅταν πῆγε τοὺς μαθητές της γιὰ ἐκκλησιασμὸ βλέποντας τὸν ἱερέα ἀναφώνησαν «Κυρία, ὁ Σουλεϊμᾶν»! Ἡ τηλεοπτικὴ τουρκολαγνεία ὑπονομεύει κάθε ἴχνος ἀξιοπρεπείας.

Ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ γλώσσα θεωρεῖται ξένη ἀπὸ τὰ νεώτερα ἑλληνικὰ καὶ διώκεται ἀπὸ τοὺς ἐκσυγχρονιστές. Ἡ ἀνορθογραφία βασιλεύει στὰ σχολικὰ τετράδια. Προχθὲς ἔξω ἀπὸ Δημοτικὸ Σχολεῖο τῶν Ἀθηνῶν εἶδα διαμαρτυρία μαθητριῶν τῆς Στ΄ Δημοτικοῦ ὡς ἑξῆς: «ΠΑΡΕΤΙΘΗΚΕ ὁ δάσκαλός μας»: Ἔτσι ἀκριβῶς! (Μὴν τὸ διορθῶστε ἀγαπητοὶ διορθωτές).

Χρειαζόμαστε καὶ σήμερα τὰ κεντήματα μὲ τοὺς ἥρωες. Ἀξίζει νὰ ξαναβροῦμε τὶς πατροπαράδοτες ἀξίες αἰώνων καὶ νὰ τὶς μεταδώσουμε στὰ παιδιά μας. Φίλες ἀναγνώστριες καὶ ἂν τὸ σχολεῖο σήμερα δὲν διδάσκει κεντήματα μὲ ἥρωες, διδάξτε τὰ ἐσεῖς στὰ παιδιά σας. Θὰ σᾶς εὐγνωμονοῦν!

ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2013/12/blog-post_11.html#more

Ἂν πρὶν ἀπὸ 40 χρόνια ἀνέφερε κάποιος τὸν ὅρο «ΚΡΥΠΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ», πολλοὶ θὰ τὸν παρατηροῦσαν μὲ ἔκπληξη, ἄλλοι μὲ ἀπορία. Γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση αὐτὴν οἱ περισσότεροι θὰ εἶχαν δίκιο, γιατί, πῶς ἦταν δυνατὸν νὰ ὑπάρχουν κρυπτοχριστιανοὶ σὲ μία κοινωνία, ποὺ ὅλοι ἦταν Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι καὶ λάτρευαν ἐλεύθερα τὴν θρησκεία τους; Αὐτὸ ἦταν τὸ πρόβλημα, ὅτι ΚΑΝΕΙΣ (ἢ μᾶλλον λίγοι) ΔΕΝ ἤξερε τί σημαίνει καὶ τί ἐκπροσωποῦσε αὐτὸ στὴν Τουρκία.

Κατάγομαι ἀπὸ μία περιοχὴ ποὺ εἶχε χιλιάδες οἰκογένειες ποὺ μετανάστευσαν σὲ χῶρες τῆς Εὐρώπης, γιὰ ἐπιβίωση καὶ βελτίωση τῶν οἰκονομικῶν τους, μεταξὺ τῶν ὁποίων οἱ περισσότεροι τῶν συγγενῶν μου. Στὶς σύντομες διακοπές τους στὴν Πατρίδα, εἴχαμε στενὲς ἐπαφὲς μαζί τους, ὅπου μᾶς ἐξιστοροῦσαν τὴ διαβίωσή τους καὶ τὰ προβλήματα ποὺ ἀντιμετώπιζαν τὰ πρῶτα χρόνια (μετὰ τὸ 1955), ὅπου ἐστεροῦντο καὶ βασικῶν θρησκευτικῶν ἀναγκῶν, λόγῳ ἐλλείψεως ἱερέων καὶ ὀρθοδόξων ναῶν.

Ἐκεῖ, στὴν ξενιτειά, γνωρίσθηκαν καὶ μὲ πολλοὺς Τούρκους ἐργάτες, ποὺ δούλευαν στὸ διπλανὸ πόστο, κατοικοῦσαν στὸ πλαϊνὸ σπίτι, ψώνιζαν ἀπὸ τὰ ἴδια καταστήματα καὶ γιατί ὄχι, ἀπέκτησαν εἰλικρινεῖς φιλικὲς καὶ οἰκογενειακὲς σχέσεις, γιατί ἀποτελοῦσαν πλέον μία «κοινότητα» ἴδιων προβλημάτων καὶ ἐργασιακῶν ἐνδιαφερόντων.

Ἀπὸ ἐκείνη τὴ χρονικὴ στιγμή, ὁ μεγάλος ὄγκος τῶν Τούρκων μεταναστῶν ἦρθε σὲ ἐπαφὴ μὲ Ἕλληνες, ποὺ εἶχαν κυρίως προσφυγικὴ καταγωγή, ὅπως Μικρασιάτες καὶ Πόντιους (πρώτης καὶ δεύτερης γενιᾶς) καὶ ἔσπασαν τὰ στρεβλὰ πρότυπα, ποὺ εἶχε ὁ ἕνας λαὸς γιὰ τὸν ἄλλον, ἑξαιρουμένων τῶν ἀκραίων ἀντιλήψεων. Πάρα πολλοὶ Τοῦρκοι, καταγόμενοι κυρίως ἀπὸ τὴν περιοχὴ τοῦ Πόντου, ἀντιλήφθηκαν ὅτι Ἕλληνες συνάδελφοί τους μιλοῦσαν τὴν ἴδια «παράξενη» γλώσσα, ποὺ δὲν γνώριζαν ἄλλοι Ἕλληνες καὶ Τοῦρκοι, χόρευαν τοὺς ἴδιους χορούς, τραγουδοῦσαν ἴδια καὶ παρόμοια τραγούδια καὶ εἶχαν πολλὰ ἴδια ἤθη καὶ ἔθιμα μὲ μικρὲς διαφοροποιήσεις.

Τότε, ἀποβάλλοντας οἱ περισσότεροι τὶς ἐθνοτικὲς παρωπίδες, ποὺ τοὺς ἐπιβλήθηκαν βίαια αἰῶνες πρίν, καὶ ἀντιλαμβανόμενοι τὸ «ὅμαιμον» καὶ τὸ «ὁμόγλωσσον» ἐνισχύθηκαν στὴν πεποίθηση, ὅτι ἀποτελοῦν ἕνα ξεχωριστὸ κομμάτι, ποὺ δένει σὲ ἁρμονία μὲ τοὺς Ἕλληνες Ποντίους καὶ ὄχι μὲ τοὺς Τούρκους. Ἄρχισαν νὰ ἀναζητοῦν τὴν ἱστορική τους ταυτότητα, τὴν καταγωγή τους καὶ νὰ συστοιχοῦν καὶ ἀντιστοιχοῦν τὴν γλώσσα, τὰ ἤθη, τὰ ἔθιμα, τὸν πολιτισμό τους μὲ τὸ «ἐχθρικό», τὸ «ξένο» ποὺ δὲν ἤξεραν!

Πολλοὶ ἀπ’  αὐτούς, μὲ ἀπόλυτη μυστικότητα, ἐκμυστηρεύτηκαν καὶ τὸ ἑφτασφράγιστο μυστικό τους «ἦταν Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι». Οἱ πιὸ τολμηροί, ἀπετόλμησαν (ἐλάχιστοι βέβαια) νὰ διακηρύξουν τὴν κρυπτοχριστιανική τους ἰδιότητα καὶ νὰ λαμβάνουν μέρος στὴ θρησκευτικὴ ζωὴ τῶν μεταναστῶν Ἑλλήνων, στὸ ἴδιο πολλὲς φορὲς χαλαρὸ ἐπίπεδο μὲ αὐτούς.

Τὴν ἔκπληξη αὐτὴ τὴν ἐβίωναν καὶ οἱ δύο πλευρές, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἀνῆκαν σὲ μειονεκτικὲς κοινότητες, ἀπὸ πλευρᾶς οἰκονομικῆς καὶ μορφωτικῆς, δὲν εἶχαν ἄλλες ἀνησυχίες γιὰ τὴν ἑρμηνεία τοῦ φαινομένου καὶ ἀρκέστηκαν στὸ ὅτι τοὺς ἔδινε τὸ παρόν, δηλ. γιὰ μία καλὴ σχέση καὶ ἀνταλλαγὲς σκέψεων καὶ προβληματισμῶν, χωρὶς περαιτέρω παρελθοντικὴ ἀναζήτηση, ἀναζήτηση καὶ ἑρμηνεία!

Τὸ πρόβλημα τῶν ἑλληνογενῶν μουσουλμάνων τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, εἶναι πολὺ παλιὸ καὶ ἐμφανίζεται ἀπὸ τὶς πρῶτες στιγμὲς τῆς κατακτητικῆς παρουσίας τῶν μουσουλμανικῶν τουρκικῶν φύλων, στὶς παρυφές, ἀλλὰ καὶ στὴν καρδιὰ τῆς ἄλλοτε κραταιᾶς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, μὲ τοὺς βίαιους ὁμαδικοὺς ἐξισλαμισμούς, ποὺ χιλιάδες σελίδες ἔχουν γραφεῖ γι’  αὐτό.

Θὰ ἀναφερθῶ ἐπ’ ὀλίγον στοὺς «ἐθελοντικοὺς» ἐξισλαμισμούς, ποὺ ἔλαβαν χώρα μετὰ τὸ 1650 μ.Χ., μετὰ ἀπὸ σκληρώτατη καταπίεση καὶ θρησκευτικὸ φανατισμὸ Τούρκων τιμαριούχων. Αὐτοὶ ἄρχισαν, ἀπὸ τὴν περιοχὴ τοῦ Πόντου, (ὅπου οἱ συνθῆκες διαβίωσης ἦταν σκληρές), πρῶτα ἀπὸ τὴν περιοχὴ Ὀφέως, στὴ συνέχεια στὰ Σούρμενα, Ἀργυρούπολη, Τονια καὶ ἐπεκτάθηκαν λίγο ὡς πολὺ σὲ ἄλλες περιοχές.

Βέβαια, πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἀναγκαστικοὺς ἐξισλαμισμοὺς εἶχαν μόνο ἐξωτερικὰ χαρακτηριστικά, δηλ. ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ἔφεραν δημόσια μουσουλμανικὴ ἀμφίεση καὶ ἐμφανιζόταν στὴν καθημερινὴ ζωὴ καὶ πρακτικὴ ὡς γνήσιοι μουσουλμάνοι. Μέσα στὰ σπίτια τους ἀκολουθοῦσαν τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ λατρεία καὶ σὲ πολλὲς περιοχὲς ὑπῆρχαν κρυφοὶ ἱερεῖς ποὺ τελοῦσαν μὲ ἀπόλυτη μυστικότητα τὰ ἱερὰ Μυστήρια. Αὐτοὶ δὲν εἶχαν ἐπιμειξίες μὲ γνήσιους μουσουλμάνους καὶ δὲν εἶχαν κοινωνικὲς σχέσεις, ἐκτὸς τῶν ἀπολύτως ἀναγκαίων. 

Κατὰ καιρούς, κατόπιν ἐξωτερικῶν πιέσεων, ἡ Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία παραχωροῦσε κάποιες θρησκευτικὲς ἐλευθερίες στοὺς ὑπηκόους της, ποὺ ἀποτελοῦσαν ἕνα μωσαϊκὸ φυλῶν καὶ θρησκευτικῶν δογμάτων καὶ δοξασιῶν.

Πολλὰ ὀθωμανικὰ διατάγματα ὑπεγράφησαν, γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτό, μὲ κύριο τὸ   «Χάτι Χουμαγιοῦν»   ποὺ ἐπέτρεξε τὸν ἐλεύθερο θρησκευτικὸ προσανατολισμὸ τῶν Ὀθωμανῶν ὑπηκόων, χωρὶς νὰ κινδυνεύει ἡ ζωὴ ἢ ἡ περιουσία τους. Πολλὲς περιπτώσεις ἔχουν καταγραφεῖ καὶ διασωθεῖ ἱστορικά, μὲ κύρια τὸν Μάιο τοῦ 1856, ποὺ ἐπέστρεψε στὴν Ὀρθοδοξία, ὁ φύλακας τοῦ Ἰταλικοῦ Προξενείου στὴν Τραπεζούντα Πεχλὶλ Τεκίογλου. Τὸ παράδειγμά του ἀκολούθησαν πάρα πολλοὶ τὸ 1910, ὅποτε τὰ πράγματα ἄλλαξαν πρὸς τὸ χειρότερο μὲ τοὺς Νεοτούρκους στὴν ἐξουσία. Τὴν περίοδο ἐκείνη τὸ πρόβλημα ἔγινε γνωστό, (τῶν κρυπτοχριστιανῶν τοῦ Πόντου), μὲ τὴν ὁμαδικὴ ἐπιστροφὴ στὴν Ὀρθοδοξία ὁλόκληρων χωριῶν. Αὐτὸ ὅμως δὲν κράτησε πολύ!

Μὲ τὴ γενοκτονία τῶν Ποντίων καὶ τὸν διωγμὸ τῶν ὑπολοίπων Μικρασιατῶν Ἑλλήνων, ὅσοι Πόντιοι παρέμειναν στὴν Τουρκία, διατήρησαν μόνο τὴν ποντιακή τους διάλεκτο καὶ τὶς παραδόσεις τους, ἀπομακρυσμένοι καὶ ἀποκομμένοι ἀπὸ κάθε τι ἑλληνικό, ἐκτὸς ἀπ  ὅσους κατέφυγαν στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου δημιούργησαν ἀμιγεῖς κοινότητες.

Ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 1970, παρόλες τὶς διώξεις καὶ τὴν ἐπιτυχία, κρατικὴ πρακτικὴ γιὰ βίαιη ἐνσωμάτωση στὴν τουρκικὴ κοινωνία, δὲν κατέστη δυνατὸν νὰ ἀφομοιωθοῦν πλήρως, γιατί οἱ ἀντιστάσεις τους ἦταν σθεναρὲς καὶ πολλὰ βίαια κατασταλτικὰ μέτρα κατεγράφησαν στὰ τουρκικὰ Μ.Μ.Ε. ἔντυπα καὶ ἠλεκτρονικὰ (ὅπως π.χ. οἱ βίαιες διακοπὲς συγκεντρώσεων στὰ Παρχάρια καὶ ἄλλων ἑορτῶν). Σήμερα δὲν μποροῦμε νὰ μιλήσουμε ἂν ὑπάρχουν ἢ δὲν ὑπάρχουν κρυπτοχριστιανοὶ στὴν Τουρκία, μὲ τὴν ἔννοια ποὺ βιώνουμε τὴν πίστη μας στὴν Ἑλλάδα, ὅπου γύρω μας ὅλοι (ἢ μᾶλλον τὸ 98%) βιώνουν τὴν Ὀρθοδοξία, ἔστω καὶ χαλαρά, οὔτε νὰ προσδιορίσουμε ἕναν ἀριθμό, γιατί ὁπωσδήποτε θὰ ἦταν αὐθαίρετος καὶ ἴσως ἐκτὸς πραγματικότητας.

Τὸ τουρκικὸ περιοδικὸ AKTUEL (1992) ἔγραψε «τὰ ἴχνη τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς παράδοσης εἶναι ὁλοφάνερα καὶ ἐδῶ, ὅλοι μιλοῦν ποντιακά. Τὸ Ρωμαίικο καὶ τὸ Ὀρθόδοξο εἶναι φανερό!».

Μὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ ἀνέφερα περιληπτικὰ καὶ ὅσα ἄρχισαν νὰ ἐμφανίζονται δειλὰ-δειλὰ στὴν Τουρκία ἀπὸ εὐσυνείδητους Πανεπιστημιακοὺς καὶ ἀνθρώπους τοῦ Πνεύματος, ἀναδεικνύεται ἡ ὕπαρξη τοῦ προβλήματος ποὺ εἶναι φυλετικό, ἀλλὰ συγχρόνως κατὰ τὴν γνώμη μου καὶ θρησκευτικό. Κατὰ καιροὺς δημοσιεύονται σὲ ἐφημερίδες καὶ περιοδικά, ἀλλὰ ἐκδίδονται καὶ βιβλία μὲ θέμα τῶν ἱστορικῶν αὐτῶν κοινοτήτων. Πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια δημοσιεύθηκε στὴν Τουρκία ὅτι ἔχουν ἐκδοθεῖ στὰ Τούρκικα κατ’  ἄλλους 8.000.000 ἀντίτυπα, κατ’  ἄλλους 15.000.000 τῆς ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ. Ἂν ἀληθεύουν οἱ ἀριθμοὶ αὐτοί, ἀπὸ τὸν μικρότερο ἕως τὸν μεγαλύτερο, τότε ὑπάρχει μία ζῶσα πραγματικότητα στὴν τουρκικὴ κοινωνία, ποὺ ἀναζητᾶ τὴ χαμένη θρησκευτικότητά της, τὴ χαμένη πίστη της!

Ἐπαφίεται στὴ χώρα μας, στὴν Ὀρθοδοξία, νὰ ἀναζητήσει, νὰ καταγράφει καὶ νὰ προβάλλει τὴν ὕπαρξη αὐτὴ τῶν Ἑλληνογενῶν Ποντίων, ποὺ αἰῶνες τώρα ἀγωνίζονται νὰ διατηρήσουν ἀλώβητη τὴν καταγωγή τους, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀναζητήσουν τὴ χαμένη θρησκευτικότητά τους.

Γιὰ τὴν πραγματικότητα αὐτὴ θὰ σᾶς καταγράψω μερικὰ περιστατικά, ποὺ ἐβίωσα κατὰ τὴν ὑπηρεσιακή μου διαδρομὴ στὴ Θράκη, στὸν Ἔβρο.

* Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1973 ὑπηρετοῦσα ὡς Ἐνωμοτάρχης στὴν ὀρεινὴ περιοχὴ τῆς Ξανθῆς, στὸ Ὡραῖον, ὅπου κατοικοῦσαν περίπου 2.500 Πομάκοι μουσουλμάνοι τὸ θρήσκευμα. Τὴν περιοχὴ ἐπισκέφθηκε ὁ καθηγητὴς Ἀρχαιολογίας τοῦ Α.Π.Θεσσ/νίκης κ. ΜΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ Νικόλαος μὲ συνεργάτες του, γιὰ νὰ ἀναζητήσουν καὶ μελετήσουν βυζαντινὰ παρεκκλήσια καὶ Ἐκκλησίες, ποὺ ὑπῆρχαν στὸν ὀρεινὸ ὄγκο τῆς Ροδόπης, ποὺ σίγουρα ἦταν ἐρείπια. Ζήτησε τὴ βοήθειά μου καὶ τὸν συνέστησα τὸν Ἀγροφύλακα, ποὺ ἦταν Πομάκος καὶ γνώριζε καλὰ τὴν περιοχή. Στὸ καφενεῖο ποὺ καθήσαμε, γνωστοποίησε τὸν λόγο τῆς ἐπισκέψεώς του καὶ ζητοῦσε πληροφορίες ἀπὸ ἡλικιωμένους Πομάκους. Μετὰ τὴν ἀναχώρησή του ἀπὸ τὸ καφενεῖο τὸν πλησίασε ἐπιφυλακτικὰ ἕνας ἡλικιωμένος καὶ προσφέρθηκε νὰ τὸν συνοδεύσει καὶ νὰ τὸν ὑποδείξει ἀντίστοιχες τοποθεσίες. Πράγματι, μὲ τὸν Ἀγροφύλακα καὶ τὸν ἐθελοντὴ ὁ κ. καθηγητὴς κινήθηκε σὲ δύσβατα μονοπάτια καὶ τοποθεσίες ἐπὶ πέντε ἡμέρες καὶ συγκέντρωσε πλούσιο καὶ ἐπεξεργάσιμο ἐπιστημονικὰ ὑλικό. Μετὰ τὴν ἀναχώρησή τους, ὁ ἐθελοντὴς μοῦ ἐκμυστηρεύθηκε ὅτι τὸν πῆγε σὲ  ἕναν δύσβατο τόπο, ὅπου ὑπῆρχαν τὰ ἐρείπια μικρῆς ἐκκλησίας καὶ ὅπου τὸν πήγαινε ἡ γιαγιά του, ὅταν ἦταν μικρὸς καὶ ἐκεῖ προσκυνοῦσε καὶ ἔλεγε κάτι ποὺ δὲν καταλάβαινε. Μία φορὰ ποὺ ἐπέστρεφαν, τοὺς ἐπίασε μεγάλη καταιγίδα καὶ ἡ γιαγιά του γονάτισε καὶ προσευχόταν καὶ ἐπίανε τὴ φορεσιά της (βράκα) στὸ κάτω δεξὶ μέρος καὶ συγχρόνως τοῦ τὴν ἀκουμποῦσε στὸ μέτωπο. Δὲν καταλάβαινε τότε τί ἔκανε ἡ γιαγιά του καὶ τί εἶχε στὴ φορεσιά της. Ὅταν μεγάλωσε, τὸν εἶπε ὅτι εἶχε ραμμένα ἐσωτερικὰ δύο σκαλιστὰ ξυλάκια σὲ σχῆμα σταυροῦ. Παρατήρησε ἐπίσης ὅτι τὸ σπίτι τους στὸ χαγιάτι εἶχε στὸ ταβάνι ἕνα μεγάλο ξύλινο στήριγμα σὲ σχῆμα σταυροῦ καὶ σὲ δύσκολες καιρικὲς συνθῆκες, ἡ γιαγιά του σταύρωνε τὰ χέρια στὸ στῆθος καὶ σὲ ἀκίνητη στάση στρεφόταν στὸν σταυρό.

* Τὸ 1985 ὑπηρετώντας στὸ Ἀστυν. Τμῆμα Ἀλεξανδρούπολης, μὲ τὸ βαθμὸ τοῦ Ἀστυνόμου Β’  (Μοιράρχου), ἀσχολήθηκα μὲ τὴν περίπτωση ἑνὸς Τούρκου «λαθρομετανάστη» ποὺ μέσῳ τοῦ ποταμοῦ Ἔβρου εἰσῆλθε λαθραία στὴ χώρα μας μὲ προορισμὸ τὴ Γερμανία. Κατὰ τὴν ἐξέτασή του μοῦ μίλησε στὰ Ποντιακά, μὲ τὰ ὁποῖα ἤμουν ἐξοικιωμένος καὶ σὲ στιγμὲς ἐμπιστοσύνης μοῦ ἐκμυστηρεύθηκε ὅτι ἦταν κρυπτοχριστιανὸς τοῦ Πόντου. Τοῦ ἔδειξα ὅτι δὲν τὸν πιστεύω, καὶ τότε ἔβγαλε τὸ πουκάμισό του καὶ μοῦ ἔδειξε τὶς μασχάλες του. Μὲ ἔκπληξη εἶδα ὅτι καὶ στὶς δύο μασχάλες ἔφερε χαραγμένο σταυρὸ μὲ τατουάζ. Μοῦ ἀνέφερε ὅτι ἦταν βαπτισμένος καὶ ἔφερε τὸ ὄνομα Κωνσταντῖνος, γεννημένος τὸ 1956 στὸ χωριὸ Πανωχώρι (περιοχὴ Τσαΐκαρα) ὅπου «εἴμεθα τρεῖς χιλιάδαι ψυχαί». Ὁ πατέρας του, ὅταν ἦταν δύο χρονῶν, τὸν πῆρε μὲ τὸ μουλάρι καὶ τὸν πῆγε σὲ  ἕνα χωριὸ τοῦ Πόντου μία ἡμέρα μακριὰ ὅπου ὑπῆρχε Χότζας-παπὰς καὶ τὸν βάπτισε. Εἶχε δύο ἀδελφοὺς μεγαλύτερους, ποὺ ἐγκαταστάθηκαν πολλὰ χρόνια πρὶν στὴν Ἀμερικὴ καὶ ἤθελε νὰ πάει νὰ τοὺς συναντήσει μέσῳ Γερμανίας, ὅπου εἶχε συγγενεῖς καὶ ἦταν εὐκολότερη ἡ μετανάστευση. «Κίνησα» τὸν μηχανισμὸ καὶ διευκολύναμε τὴν ἀναχώρησή του. Μετὰ ἀπὸ 6 μῆνες μοῦ ἔστειλε ἀπὸ τὸν Καναδὰ μία κάρτα μὲ εὐχές του καὶ εὐχὲς ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς του Εὐάγγελο καὶ Ἡρακλῆ, γιὰ τὸ ἐνδιαφέρον ποὺ ἔδειξα. Ἡ κάρτα ἦταν μὲ λατινικοὺς χαρακτῆρες, ἀλλὰ στὴν Ποντιακὴ διάλεκτο.

* Τὸ 1994 ὑπηρετοῦσα ὡς Διοικητὴς στὸ Τμῆμα Ἐλέγχου Διαβατηρίων Κήπων-Ἔβρου, ἀπ’  ὅπου γίνεται ἡ μεγαλύτερη διακίνηση ταξιδιωτῶν ἀπὸ καὶ πρὸς τὴν Τουρκία καὶ κυρίως Τούρκων μεταναστῶν στὴν Εὐρώπη. Μία ἡμέρα διήρχετο τοῦ μεθοριακοῦ σημείου Κήπων, πρὸς Τουρκία, μὲ τὸ Ι.Χ. αὐτοκίνητό του ἕνας νεαρὸς ἀλλοδαπός, ἐργαζόμενος στὴ Γερμανία. Κατὰ τὸν ἔλεγχο μίλησε στὰ Ποντιακά. Τὸν πλησίασα καὶ πιάσαμε κουβέντα· μοῦ εἶπε ὅτι ἦταν Πόντιος ἀπὸ ἕνα ὀρεινὸ καὶ ἀπόμακρο χωριὸ τῆς περιοχῆς Τόνιας, ὅπου ὅλοι στὰ γύρω χωριὰ ἦταν Πόντιοι. Τοῦ ζήτησα νὰ μοῦ πεῖ ἂν ἡ περιοχὴ εἶχε Χριστιανοὺς καὶ ἂν ἦταν ὁ ἴδιος. Γέλασε συγκαταβατικά, κοίταξε γύρω μήπως ὑπῆρχε κανεὶς περίεργος ὠτακουστὴς καὶ μοῦ εἶπε «ναί, καὶ πολλοὶ εἴμεθα, θὰ τὰ ποῦμε ἄλλη φορά». Μπῆκε στὸ ὄχημά του καὶ ἀνεχώρησε γιὰ Τουρκία.

* Σὲ λεωφορεῖο τοῦ Ο.Σ.Ε., ποὺ ἐκτελοῦσε τὸ δρομολόγιο Ἀθήνα-Κωνσταντινούπολη, ἐπέβαινε ἕνας ἡλικιωμένος Τοῦρκος (γενν. τὸ 1920) μὲ παραδοσιακὴ ἐνδυμασία (ποτούρια), ποὺ παραβίασε τὴ βίζα εἰσόδου καὶ ἔπρεπε νὰ τοῦ ἐπιβληθεῖ κάποιο πρόστιμο. Συζητώντας μαζί του, γιὰ τοὺς λόγους παραβίασης τῆς βίζας, μοῦ εἶπε ὅτι ἐπισκέφθηκε τοὺς γυιούς του ποὺ ἔμεναν στὴν Ἀθήνα. Θεώρησα ὅτι παρουσίαζε ἐνδιαφέρον ἡ περίπτωσή του καὶ τὸν πῆρα στὸ γραφεῖο μου, ὅπου μοῦ ἀποκάλυψε ὅτι εἶχε δύο γυιοὺς ποὺ ἐργάζονταν στὴν Ἀθήνα. Ὁ ἕνας γεννήθηκε τὸ 1945 καὶ ὁ ἄλλος τὸ 1960 ἀπὸ τὴ δεύτερη γυναίκα του. Ὁ ἴδιος ἦταν γεννημένος τὸ 1920 ἀπὸ Ἕλληνες γονεῖς καὶ ὁ πατέρας του κατετάγη στὸν ἑλληνικὸ στρατὸ κατὰ τὸν Μικρασιατικὸ πόλεμο. Τὸ χωριό τους ἦταν 200 χιλ. μακριὰ ἀπὸ τὴν Προύσσα, στὴν ἐνδοχώρα. Μετὰ τὴ λήξη τοῦ πολέμου καὶ τὴ φυγὴ τῶν συγχωριανῶν του γιὰ τὴν Ἑλλάδα, ὁ πατέρας του δὲν ἐπέστρεψε καὶ ἡ μητέρα του, ἐπειδὴ δὲν εἶχε ἄλλους συγγενεῖς ἀποφάσισε νὰ περιμένει τὴν ἐπιστροφή του, ὁ ὁποῖος ὅμως δὲν ἐπέστρεψε καὶ μᾶλλον σκοτώθηκε. Στὸ διάστημα αὐτό, τοὺς προστάτευσε ἕνας γείτονας Τοῦρκος, ποὺ ἦταν οἰκογενειακὸς φίλος. Μετὰ τὴν ἀνταλλαγὴ τῶν πληθυσμῶν ἡ μητέρα του, μὴ ξέροντας ποὺ νὰ πάει, παρέμεινε στὸ σπίτι της καὶ φρόντιζε τὰ λιγοστὰ χωράφια τους, πάντα μὲ τὴν προστασία τοῦ Τούρκου. Τὸ 1926 πέθανε ἡ γυναίκα τοῦ Τούρκου, ποὺ εἶχε καὶ αὐτὸς δύο παιδιὰ καὶ πρότεινε στὴν μητέρα του νὰ τὸν νυμφευθεῖ. Ἡ μητέρα του δέχθηκε ἐξ ἀνάγκης, ἀλλὰ καὶ ἐπειδὴ ἦταν πράγματι καλὸς ἄνθρωπος καὶ ἔτσι ἔγιναν μουσουλμάνοι. Μέσα στὸ σπίτι εἶχε πάντοτε εἰκονίσματα στὸ σεντούκι καὶ προσευχόταν σ’  αὐτά. Δὲν ἔκαναν παιδιὰ μαζί. Μεγάλωσε καὶ νυμφεύθηκε μία Τουρκάλα. Ἡ μάνα του, μόλις γέννησε τὸ πρῶτο του ἀγόρι, τοῦ ἔδωσε εὐχὴ καὶ κατάρα νὰ βαπτίσει τὸ παιδὶ Χριστιανό. Ἀνακάλυψε σ  ἕνα χωριό, ἀρκετὰ μακριά, ἕνα Χότζα ποὺ ἦταν καὶ παπὰς καὶ πῆγε τὸ παιδὶ τὸ 1950 καὶ τὸ βάπτισε στὸ ὑπόγειο τοῦ σπιτιοῦ καὶ τοῦ ἔδωσε τὸ ὄνομα Κωνσταντῖνος, ἐνῷ στὰ μουσουλμανικὰ τὸν φώναζαν Καδήρ. Ἡ μάνα του στὶς ἰδιαίτερες στιγμὲς μὲ τὸ γυιό της, τὸν φιλοῦσε καὶ τὸν σταύρωνε συνέχεια, γιὰ νὰ φύγουν ὅλα τὰ κακά. Ἡ μάνα του ἀπὸ τὶς πολλὲς ταλαιπωρίες καὶ τὰ βάσανα πέθανε τὸ 1955. Τὸ 1959 πέθανε ἡ πρώτη του γυναίκα καὶ νυμφεύθηκε δεύτερη μὲ τὴν ὁποία ἀπέκτησε τὸ 1960 ἕνα γυιὸ πάλι. Θυμόταν πάλι τὰ λόγια τῆς μητέρας του, ὅτι ἔπρεπε νὰ βαπτίσει τὰ παιδιά του, ἀλλὰ ὁ Χότζας-παπὰς ποὺ ἤξερε εἶχε πεθάνει. Τὸ 1963 βρῆκε τὴν λύση. Εἶπε στὸ χωριὸ ὅτι τὸ παιδὶ εἶχε μία σπάνια ἀρρώστια καὶ ἔπρεπε νὰ τὸ πάει στὴν Κωνσταντινούπολη σὲ γιατρό. Ἐκεῖ μὲ χίλιες προφυλάξεις πέτυχε νὰ βαπτίσει τὸν γυιό του, ποὺ τοῦ ἔδωσε τὸ χριστιανικὸ ὄνομα Χρῆστος, ἐνῷ στὸ χωριὸ τὸν φώναζαν Χαλήλ. Μοῦ ἀνέφερε ὅτι τὰ παιδιά του εἶχαν καλὲς δουλειὲς στὴν Ἀθήνα. Ὁ μὲν Κωνσταντῖνος εἶχε κατάστημα ψιλικῶν, ἦταν νυμφευμένος μὲ Ἑλληνίδα Χριστιανὴ καὶ εἶχε δύο παιδιά, τὸν Γιάννη, ποὺ εἶχε τὸ ὄνομα τὸ δικό του προτοῦ γίνει μουσουλμάνος καὶ τὴν Μαρία, ποὺ εἶχε τὸ ὄνομα τῆς μητέρας του. Ὁ Χρῆστος ἦταν ἐλεύθερος καὶ ἐργαζόταν σὲ μεγάλο ξενοδοχεῖο τῆς Ἀθήνας, ὡς μάγειρας. Τὸν ρώτησα ἂν θέλει νὰ μείνει στὴν Ἀθήνα, ἀλλὰ μοῦ εἶπε: «ἐγὼ γεννήθηκα, μεγάλωσα στὴν Τουρκία, ἐκεῖ εἶναι θαμμένοι καὶ οἱ γονεῖς μου, ἐκεῖ θέλω νὰ πεθάνω καὶ ἐγώ. Τὸ καθῆκον μου τὸ ἔκανα, τὰ παιδιά μου τώρα εἶναι Ἕλληνες καὶ ἐπίσημα καὶ Χριστιανοί. Ἐγὼ δὲν μπορῶ ν’  ἀλλάξω πίστη».

Τὰ περιστατικὰ ποὺ σᾶς περιέγραψα πιὸ πάνω εἶναι ἕνα ἐλάχιστο δεῖγμα ἐνδεικτικό, γιατί τὸ κείμενο θὰ ἦταν μεγάλο. Ἡ περιγραφή τους ἀκολουθεῖ τὸ σκεπτικὸ καὶ τὸν τρόπο ἔκφρασης τῶν πρωταγωνιστῶν.

Μὲ ὅσα σὲ συντομία ἀνεφέρθησαν, συνάγεται τὸ συμπέρασμα ὅτι τὸ πρόβλημα-φαινόμενο τῶν κρυπτοχριστιανῶν στὴν Τουρκία, εἶναι πλέον ἀναγνωρίσιμο καὶ ἀπὸ μερίδα τῆς τουρκικῆς κοινωνίας καὶ ὁπωσδήποτε ἀπὸ τὸ ἐπίσημο τουρκικὸ κράτος. Ἐναπόκειται στὴ θέληση τῆς Ἑλληνικῆς πολιτείας, τῶν θεσμοθετημένων ὀργάνων τῆς Ὀρθοδοξίας, νὰ βρεῖ τὸν ἀνάλογο βηματισμὸ καὶ νὰ «ἐπέμβει» πέραν ἀπὸ πολιτικὲς ἢ ἐθνικὲς σκοπιμότητες, γιὰ τὸ συμφέρον πρῶτα ἀπ’  ὅλα τῶν κοινοτήτων αὐτῶν, ποὺ βιώνουν μία «ἰδιαιτερότητα» σ’ ἕνα περιβάλλον ἂν ὄχι ἐχθρικό, τουλάχιστον μὴ φιλικό.  

 ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ‘Ἐρῶ’ , ΙΑ΄ ΤΕΥΧΟΣ, ΙΟΥΛ.-ΣΕΠΤ. 2012

Καμαρώστε τα μεγαλύτερα εγκλήματα όλων των εποχών! 

- Ορίστε η μεγαλύτερη προδοσία και το μεγαλύτερο ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ στην ιστορία του έθνους μας!  ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΟΠΑΠ, ΔΕΠΑ, ΟΣΕ, ΕΛΠΕ, ΕΛΒΟ, ΕΑΣ, Αεροδρόμια, λιμανια κ.τ.λ.  (και Νησιά με ΑΟΖ βέβαια)

-  Οι καλύτερες επιχειρήσεις σε όλα τα Βαλκάνια και απ’ τις καλύτερες στην Ευρώπη με εκατομμύρια ευρώ έσοδα κάθε μήνα (αν τις διαχειριζόντουσαν σωστά οι δοσίλογοι πολιτικοί…)


- Οι πιό πολλές έχουν ήδη ξεπουληθεί και κάποιες απ’ αυτές είναι στο πρόγραμμα (λόγω μνημονίων) να ξεπουληθούν το 2014 σε ξένους ιδιώτες (κυρίως σε Γερμανούς, Καναδούς, Αμερικάνους,Τούρκους και Αραβες):

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ

ΟΤΕ (τηλεποικινωνίες).


ΔΕΗ (ρεύμα).


ΕΥΔΑΠ (νερό).


ΔΕΠΑ & ΔΕΣΦΑ (Φυσικό αέριο).


ΕΛΠΕ (Ελληνικά πετρέλαια).


ΟΣΕ – ΤΡΑΙΝΟΣΕ (τρένα – σιδηροδρομικές γραμμές).


ΕΛΤΑ (Ελληνικα Ταχυδρομεία).


TT (Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο).


ΕΥΑΘ (Ύδρευση και Αποχετευση Θεσσαλονίκης).


ΕΛΒΟ (Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων).


ΔΩΔΩΝΗ (γαλακτοβιομηχανία).


ΟΠΑΠ (ΠΑΜΕ ΣΤΟΙΧΗΜΑ, ΛΟΤΤΟ, ΚΙΝΟ, Τζόκερ, Extra 5, ΠΡΟΠΟ, ΠΡΟΤΟ, SUPER 3 κ.τ.λ).


Λαχεία (λαικά, κρατικά κ.τ.λ).


ΟΔΙΕ (Οργανισμός Διεξαγωγής Ιπποδρομιών Ελλάδος).


ΕΒΖ (Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης).


ΕΛΒΙΖ (Ελληνικη Βιομηχανία Ζωοτροφών).


ELFE (Ελληνικά Λιπάσματα & Χημικά προιόντα ΑΒΕΕ), πρωην Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων.


ΣΕΚΑΠ (Συνεταιριστική Ελληνική Καπνοβιομηχανία).


ΕΑΣ ή ΕΒΟ (Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα ή Ελληνική Βιομηχανία Όπλων), πρώην ΠΥΡΚΑΛ.


ΕΑΒ (Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία)


Ηλεκτρομηχανική.


ΒΙΟ.ΜΕ. – Βιομηχανική Μεταλλευτική (Μεταλλεία-Ορυχεία χρυσού, σιδήρου, χαλκού, νικέλιου, λιγνίτη, βωξίτη, χρωμίτη, αμίαντου, μπεντονίτη, θείου, ελαφρόπετρας, κ.τ.λ., Λατομεία μαρμάρου, και επισης εξορύξεις υδρογονανθράκων).


ΕΜΕ – Ελληνική Μεταλλουργική (αλουμίνιο, χάλυβας κ.τ.λ). Οπως η Λαρκο, η ΧΑΛΥΨ, η Βιομηχανία Ηπείρου κ.τ.λ.


Χρυσορυχεία (Χαλκιδικής, Καβάλας, Θράκης κ.τ.λ).


Ελληνικές Αλυκές Α.Ε. (παραγωγή αλατιού)


Ναυπηγοεπισκευαστική Βιομηχανία.
ΕΝΑΕ – Ελληνικά Ναυπηγεία (Σκαραμαγκά, Ελευσίνας, Περάματος, Χαλκίδας, Σαλαμίνας, Σύρου, Νάξου κ.τ.λ).


Τηλεπικοινωνιακός ελληνικός δορυφόρος Hellas SAT.


Διόδια.


ΕΛΛΗΝΙΚΟ Α.Ε.
 Αεροδρόμια (Αθήνας Ελ.Βενιζέλος, Θεσ/νίκης, Κως, Κέρκυρας, Χανιά, Ρόδου, Μύκονος, Σαντορίνης, Μυτηλίνης κ.τ.λ).


Ολυμπιακή Αεροπορία.


Οικόπεδα Ελληνικου Δημοσιου (εσωτερικού και εξωτερικού).


Τράπεζες (μετα την πωληση της Αγροτικής Τράπεζας καμιά τράπεζα δεν ανήκει πλεον στο κρατος).


Χιονοδρομικά κέντρα (Καιμακτσαλάν-Βόρας, Παρνασσού κ.τ.λ).


Λιμάνια (Πειραιά, Θεσ/νίκης, Αλεξ/πολης, Καβάλας, Ηγουμενίτσας, Βόλου, Πάτρας, Ηρακλείου, Ελευσίνας, Λαυρίου, Ραφήνας κ.τ.λ).
Μαρίνες της Σάμου, Λέσβου, Καλαμάτας, Λευκάδας, Κέρκυρας, Μυτηλίνης, Πειραιά (Ζέας), Αθήνας (Βουλιαγμένης και Φλοίσβου) κ.τ.λ.,

Ολα αυτά, κύριοι, είχαν κάθε μήνα εκατομύρια έσοδα στα ταμεία του κράτους, άσχετα αν τα κάναν ζημιογονα και τα καταχρεώσαν οι πολιτικοί (με κακοδιαχείρηση) για να τα ξεπουλήσουν στα αφεντικά τους.

ΝΗΣΙΑ

Στο πρόγραμμα προς πώληση είναι τα εξής νησιά:


Το σύμπλεγμα Εχινάδες νήσοι (απέναντι από τον Αστακό) και το γνωστό λιμάνι στο Πλατυγιάλι.


Ο Αγιος Αθανάσιος στην Ιτέα για 1,9 εκατομμυρια.


Το Μόδι στον Κορινθιακό για 1,5 εκατ.


Η Καρδιώτισσα Σικίνου για 8 εκατ.


Τμήμα του Αγίου Θωμά στον Αργοσαρωνικό για 15 εκατ.


Το Δουλίχιο, με 4.000 ελαιόδεντρα και θέα στο Ιόνιο για 50 εκατ.


Το Ομφορι στο Ιόνιο για 62 εκατ.


Η Γαία για 4,6 εκατ.


Η νησίδα Πάτροκλος (κοντά στην Αττική) με αστικες υποδομες, ελαιόδεντρα και πεύκα για 186 εκατ.


Το Μόδι (του δήμου Ιθάκης) 550 στρεμμάτων για 2 εκατ.


Η νήσος Πεταλάς (δήμος Κεφαλονιάς) για 30 εκατ.


 - Ηδη στα διεθνή δικαστήρια οι Τούρκοι διεκδικούν (εκτός απο τις ελληνικές μαρίνες που ήδη τις εχουν αγορασει) νησιά και νησίδες: Ήμια, Φαρμακονήσι, Αγαθονήσι, Γαιδουρονήσι, Φούρνοι, Αρκοί, Σύρνα (νησίδες), Οινούσσες, Γαύδος, Λεβιθα, Γυαλί, Καλόλιμνος (βόρεια της Καλύμνου), Καστελόριζο, Κύπρος ακόμα και την Θράκη…
 - Ήδη οι πανεμορφες ελληνικες νησίδες Τοκμάκια ανατολικά της Λέσβου ξεπωλούνται σε Τουρκους για 5 εκατομμυρια.


- Η νήσος Οξυά ξεπουληθηκε στον Εμίρη του Καταρ για 5 εκατ.


- H Κασιώπη στη Κερκυρα (489 στρέμματα) επισης ξεπουλήθηκε.


- Το σπαλαθρονήσι στην Χαλκιδική επισης πωλείται.

Η κυβέρνηση σιωπά και τα ΜΜΕ δεν τολμούν να τα αναφέρουν στον κόσμο.  Και φυσικά αυτά τα εκατομμύρια θα τα φάνε οι πολιτικοί μας με τους δανειστές…

ΥΣ.  Με το 3ο μνημόνιο να υπενθυμήσουμε οτι όλες οι ΔΕΚΟ (που αναφέραμε στην αρχη) θα πωληθούν στο 100%. Δηλαδή καταργείται η ελάχιστη συμμετοχή που είχε το δημόσιο…

==========================================================================

ΜΕ ΤΕΤΟΙΑ ΒΙΑΣΥΝΗ ΑΡΠΑΓΗΣ ΤΟΣΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΩΝ ΜΕΣΩΝ, ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΕΦΤΑ ΕΣΤΩ ΓΙΑ ΤΑ ΕΞΟΔΑ ΤΩΝ ΕΠΟΜΕΝΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ; (ΑΝ ΑΦΕΘΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΠΟΤΕ…) 

ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ, ΟΤΙ ΓΗ ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΤΩΡΑ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΣΕ ΞΕΝΑ ΧΕΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΛΗΞΕΩΣ... 

ΠΩΣ ΘΑ ΞΑΝΑΓΟΡΑΣΤΕΙ; ΜΕ ΤΙ ΛΕΦΤΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΙΟΥ ΤΗΝ ΣΥΓΚΑΤΑΘΕΣΗ;

ΜΟΝΟ ΜΕ ΠΟΛΕΜΟ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ ΕΔΑΦΟΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ.  ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΒΕΒΑΙΑ ΜΕ ΤΗ ΘΥΣΙΑ ΕΚΑΤΟΝΤΑΠΛΑΣΙΟΥ ΠΟΣΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ.

ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΕΜΠΟΔΙΟ Σ' ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΩΤΑΚΟΥΣΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ, ΜΕ ΤΙ ΔΥΝΑΜΗ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ;   ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΟΙ ΟΘΩΜΑΝΟΙ ΜΑΣ ΑΦΙΣΑΝ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ.  ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΣΕ 400 ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΗΚΑΜΕ.  ΑΛΛΑ Η ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΔΕΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΟΣΟ ΕΛΕΟΣ...  

Η ΣΕΙΡΑ ΤΩΝ ΑΝΑΜΜΕΝΩΝ ΚΕΡΙΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΥΛΗΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΛΙΓΟΣΤΕΥΕΙ ΡΑΓΔΑΙΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ.  ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ, (ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΧΑΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟ ΠΟΛΕΜΟ), ΣΕ ΜΙΑ - ΔΥΟ ΓΕΝΙΕΣ, ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ, ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΑΔΟΞΗ ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ...  ΣΑΝ ΕΝΑΣ ΚΑΠΝΟΣ ΣΒΙΣΜΕΝΩΝ ΚΕΡΙΩΝ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΝ ΔΙΑΛΥΣΕΙ ΕΝΑΣ ΑΝΕΜΟΣ ΕΝΟΣ ΠΕΛΑΓΟΥ ΠΟΥ ΚΑΠΟΤΕ ΤΟ ΛΕΓΑΝΕ "ΑΙΓΑΙΟ". 

1. ΑΠΑΤΗΘΗΚΑΜΕ. (ΜΕ ΚΑΤΙ ΑΡΓΥΡΙΑ, ΜΑΣ ΠΗΡΑΝ ΤΑ ΜΥΑΛΑ) 

2. ΠΑΧΥΝΑΜΕ. (ΝΕΚΡΩΘΗΚΑΝ Τ' ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΤΙΚΑ)

3. ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΑΣ ΜΑΣΤΟΥΡΩΝΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΜΕ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ: "ΝΑ ΜΑΣ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΣΤΕ, ΥΠΟΜΟΝΗ, ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΤΕ, ΔΕΝ ΘΑ ΧΤΥΠΗΣΕΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΠΟΡΤΑ Ο ΧΑΣΑΠΗΣ ΜΕ ΤΗ ΧΑΤΖΑΡΑ..."

Και όμως έρχεται για τα αμύθητα πλούτη της ποιό όμορφης χώρας. Και δεν θα σε λυπηθεί γιατί φθονεί εσένα και τα παιδιά σου μέχρι θανάτου...

Το παράδειγμα της Ελλάδας ας φροντίσουμε να μην επαναληφθεί και στην Κύπρο. Φοβούμαι όμως ότι δεν θα το αποφύγουμε και τούτο γιατί οι ημικρατικοί μας οργανισμοί ΑΤΗΚ, ΑΗΚ και ΑΡΧΗ ΛΙΜΕΝΩΝ, που πρόκειται σε πρώτη φάση να ξεπουληθούν με βάση τις πρόνοιες του Μνημονίου, αντί να είχαν εκσυγχρονιστεί έγκαιρα για να αντιμετωπίσουν το σκληρό ανταγωνισμό απετέλεσαν φέουδα της άθλιας κομματοκρατίας.

Όμηρος Αλεξάνδρου

ΠΗΓΗ: http://omirosalexandrou.blogspot.com.

Αντικείμενο της επιστήμης¹ είναι ως γνωστόν η υλική δημιουργία. Χρησιμοποιώντας σαν εργαλεία τις ανθρώπινες αισθήσεις και το μυαλό, επικουρούμενα από τα επιστημονικά όργανα, η επιστήμη προσέφερε πολλά στον άνθρωπο: «πρόσθεσε στον πολιτισμό μας μία ενιαία και μεγαλοπρεπή εικόνα του φυσικοί) κόσμου, πλούτισε τη γνώση και τη διανόησή μας και άνοιξε διάπλατα μπροστά μας ένα κόσμο απεριόριστης ομορφιάς και περιπέτειας»². Συγχρόνως βελτίωσε τις συνθήκες της ζωής μας.

Οι επιτυχίες αυτές οδήγησαν μερικούς στον υπερτονισμό της επιστημονικής μεθόδου και στην προσπάθεια επέκτασής της και στα βαθύτερα υπαρξιακά προβλήματα του ανθρώπου. Οι «αρετές» όμως της επιστημονικής μεθόδου, δηλ. η αντικειμενικότητα του πειράματος και ο ορθολογισμός³, είναι και περιορισμοί, διότι αγνοούν τον πλούτο των αισθημάτων και ψυχικών καταστάσεων. Ποια μαθηματική εξίσωση εξάλλου μπορεί να μας μιλήσει για την αξία της ζωής η για το τι είναι ηθικό και τι ανήθικο⁴; ’Έπειτα, γεγονότα μοναδικά που δεν ελέγχονται με το πείραμα και δεν προκύπτουν από μαθηματικές εξισώσεις, π.χ. μία εμφάνιση Αγίου ή ένα θαύμα ιάσεως η για να αναφερθούμε στα μέγιστα, η ’Ανάσταση του Κυρίου, είναι ανεξήγητα από την επιστήμη.

Η επιστήμη, σαν ανθρώπινο κατασκεύασμα, έχει και θεμελιώδεις ατέλειες. Αδυνατεί να μας εξηγήσει την αιτία και τον προορισμό του αντικειμένου της ή το γιατί η δημιουργία είναι οργανωμένη έτσι ώστε να είναι κατανοητή απ’ το ανθρώπινο μυαλό, κ.ο.κ. Μελετά τη δημιουργία εκ των «έσω», με τα μέσα που της παρέχει και τους περιορισμούς που θέτει η ίδια η δημιουργία, όπως θα δούμε στη συνέχεια. Είναι υπό και όχι υπεράνω της δημιουργίας. Ο Δημιουργός κάλεσε τον άνθρωπο να κατακυριεύσει της Δημιουργίας, αλλά προστατεύοντάς τον, δεν του έδωσε πλήρη δικαιώματα επάνω της.

Τα ανυπέρβλητα όρια

Όλη η Δημιουργία κυβερνάται από νόμους, τους αποκαλούμενους φυσικούς νόμους⁵. Τέτοιοι είναι π.χ. ο νόμος της παγκοσμίου έλξεως, οι νόμοι του ηλεκτρισμού, της θερμότητος κ.ο.κ. Οι νόμοι αυτοί μοιάζει να είναι ενιαίοι, διαχρονικοί και παγκόσμιοι, αλλά και υποχρεωτικοί. Δεν υπάρχει, καθ’ όσον γνωρίζουμε, υλικό σώμα Λ. η φυσικό φαινόμενο, που να μην υπακούει στους νόμους. Οι νόμοι συγκροτούν, αλλά και προστατεύουν τη δημιουργία⁶.

Αναφέρονται συχνά οι νόμοι με το όνομα των επιστημόνων που τους ανακάλυψαν (νόμοι του Νεύτωνος, νόμος Κουλόμπ, θεωρία της σχετικότητος του Αινστάιν, …). Δίδεται έτσι η εντύπωση, ότι είναι κτήμα των επιστημόνων. Όμως, το μόνο που κάνουν οι επιστήμονες είναι να διαπιστώνουν την ύπαρξη των νόμων. Ο άνθρωπος είναι ανίσχυρος μπροστά στην καταλυτική ισχύ των νόμων. Μπορεί μόνο να εξισορροπεί την επίδρασή τους, συνδυάζοντάς τους. Όντας π.χ. δέσμιος της βαρύτητας που τον κρατά καθηλωμένο στη γη, χρησιμοποιεί την ταχύτητα σε συνδυασμό με την άνωση του αέρα για να πετάξει ή τη μαγνητική άπωση για να δημιουργήσει ιπτάμενα τραίνα. Αυτό είναι το μέγιστο που μπορεί να επιτύχει. Διατυπώνει τους νόμους σε εύχρηστες μαθηματικές μορφές, τους αξιοποιεί σε τεχνολογικές εφαρμογές, αλλά να τους αλλοιώσει δεν μπορεί, ούτε κατ’ ελάχιστο. Οι φυσικοί νόμοι είναι αδιαπραγμάτευτοι και αναλλοίωτοι. Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να εφαρμόσει δικούς του νόμους στη δημιουργία. Αυτό είναι έργο του Δημιουργού. Εξάλλου και οι πρώτες ύλες της δημιουργίας, οι όποιες σύμφωνα με τις σύγχρονες αντιλήψεις είναι τα quarks⁷, είναι καθορισμένες και αδιαπραγμάτευτες⁸.

“Η ανύπαρκτος ύπαρξις…”

Πέρα απ’ τους περιορισμούς, που αναφέραμε, το σύμπαν είναι ασύλληπτα ιλιγγιώδες για τα ανθρώπινα μέτρα. Όσο δε προοδεύει η επιστήμη, τόσο μεγαλειωδέστερο και πλέον δυσπρόσιτο και μυστηριώδες αναδεικνύεται⁷. Αυτό δείχνει την πανσοφία του Δημιουργού και το πεπερασμένο της επιστήμης. Καί είναι γεγονός, ότι οι περισσότεροι επιστήμονες σιωπηρά αποδέχονται Θεό δημιουργό. Υπάρχουν όμως και μερικοί (αυτοί προβάλλονται ιδιαιτέρως από τα ΜΜΕ), οι όποιοι με έπαρση προεκτείνουν τα επιστημονικά πορίσματα σε μεταφυσικές σφαίρες, προσπαθώντας με νεφελώδη και αναπόδεικτα εγκεφαλικά κατασκευάσματα, να αποκλείσουν Θεό Δημιουργό.

Όμως, τα εργαλεία της επιστήμης είναι παντελώς ακατάλληλα για την κατανόηση των «υπέρ νούν και έννοιαν» θαυμασίων της θεότητος. «Το γαρ μετρείν τα αμέτρητα και τα άρρητα λέγειν και τα άφθεγκτα φθέγγεσθαι επισφαλές υπάρχει και επικίνδυνον» λέγει ο Άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος⁹. Τα μυστήρια του πνευματικού κόσμου δεν ανακαλύπτονται με τον νου και τις αισθήσεις, αλλά αποκαλύπτονται απ’ τον ίδιο τον Θεό στον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου. Στην υπερβατική αυτή γνώση έχουν ίση πρόσβαση και οι επιστήμονες και οι μη επιστήμονες, και οι σοφοί και οι απλοικοί! Κριτήριο δεν είναι η ευφυία ή η επιστημονική κατάρτιση, αλλά η ταπείνωση και η καθαρότητα της ψυχής. Στην αγιοκατάταξη της Εκκλησίας μάς κατέχουν ίση θέση αγράμματοι ασκητές της ερήμου με μεγάλους Πατέρες, ο αμόρφωτος ψαράς Πέτρος με τον μορφωμένο απόστολο Παύλο.
Ο «μείζων εν γεννητοίς γυναικών» Ιωάννης ο Πρόδρομος δεν είχε αποκτήσει μόρφωση και η πάντων Αγίων αγιωτέρα μητέρα του Κυρίου μας ήταν μία απλή κόρη της Γενησαρέτ.

Η υλική δημιουργία έχει αρχή και τέλος, είναι κτιστή, ορατή, πεπερασμένη, οριρθετείται, είναι προσιτή στην ανθρώπινη διάνοια.

… Ο Θεός είναι «άναρχος, ατελεύτητος, άκτιστος, αόρατος, απερίγραπτος, άπειρος, απερίληπτος, απερινόητος,…». «Άπειρον ουν το θείον και ακατάληπτον, και τούτο μόνον αυτού καταληπτόν, η απειρία και η ακαταληψία» λέγει ο Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός¹⁰. Και ο Άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος για να τονίσει την αδυναμία του ανθρώπινου λογικού, αποκαλεί τον Δημιουργό «ανύπαρκτο ύπαρξη, αγέννητο γέννηση, ανυπόστατο υπόσταση…»⁹.
Ναι, και για την επιστήμη, ο Δημιουργός είναι «ανύπαρκτος ύπαρξις»! «Ανύπαρκτος», διότι δεν είναι δυνατόν να ανιχνευτεί με τα επιστημονικά όργανα, και «ύπαρξις», διότι καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες του μεγαλείου των δημιουργημάτων του. Το μέγιστο που μπορεί να επιτύχει η ανθρώπινη διάνοια, όταν αναφέρεται στο Δημιουργό είναι, με συνδυασμό αποφατικών και καταφατικών χαρακτηρισμών, να ομολογήσει την αδυναμία της να προσεγγίσει το θείο.

———————————

1. Αναφερόμαστε κυρίως στις αποκαλούμενες θετικές ή ακριβείς η φυσικές επιστήμες.
2. Λουκά Χρισιοφόρου, Ακαδημαϊκού: «Επιστήμη και αξίες». «Στα όρια της επιστήμης». Καί οι δυό ωραίες αυτές ομιλίες είναι αναρτημένες στο διαδίκτυο.
3. Παρ’όλη τη λογικοκρατία της επιστήμης, η διαίσθηση, η αρχή της απλότητος (ανάμεσα σε πιθανές θεωρίες προκρίνεται η πιο απλή) καθώς και έμφυτες στον άνθρωπο αισθητικές αντιλήψεις, έχουν παίξει σημαντικότατο ρόλο στην πρόοδο της Δημιουργίας».
4.Πόσο ευτελής θα ήταν η άνθρώπινη ύπαρξη, εάν η χαρά, η λύπη, η ελπίδα, η πίστη, η ελευθερία, η αυταπάρνηση, η αγάπη,…, ήταν καταστάσεις προβλεπόμενες από μαθηματικές εξισώσεις! Σε τι θα διέφερε τότε ο άνθρωπος άπό μία
μηχανή;
5. Βλ. «Η Δράση μας», Μάρτιος 2012, τ. 497 «Το υπέροχο οικοδόμημα των νόμων της Δημιουργίας».
6. Η βαρύτητα π.χ. συγκρατεί τη γη μας σε ενιαία συμπαγή μάζα, και προφυλάσσει εμάς, και οτιδήποτε κινείται πάνω στην επιφάνεια της καθώς και την ατμόσφαιρα, απ’ το να σκορπίσουμε στο διάστημα. Οι ηλεκτρικές δυνάμεις συγκρατούν τα ηλεκτρόνια στις τροχιές τους γύρω απ’ τους πυρήνες και οι πυρηνικές δυνάμεις συγκρατούν τους πυρήνες κ,ο.κ.
7. Βλ. «Η Δράση μας» στο παρόν τεύχος, «Τα υλικά της Δημιουργίας».
8. Όταν οι επιστήμονες καυχώνται οτι δημιουργούν νέα υλικά ή νέες μορφές ζωής δεν κάνουν τίποτε άλλο απ’ το να αναδιατάσσουν τα υπάρχοντα υλικά της δημιουργίας (π.χ. άτομα η μόρια) αυστηρά μέσα στα πλαίσια που τους επιτρέπουν οι φυσικοί νόμοι!
9.Άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος, Α‘Θεολογικός λόγος.
10.Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού «Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου πίστεως».

Απόσπασμα από το Περιοδικό “Η Δράση μας”, Τεύχος Οκτωβρίου 201

ΠΗΓΗ:  (Περιοδ. « Η ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ», ἀρ. 512, Ὀκτ. 2013 Πηγή ηλ. κειμένου και Ἠλ. στοιχειοθ. «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ»)

Αυτό που γίνεται τώρα στον χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων (Ε.Δ.) μόνο ως θαύμα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Με έναν εγκληματικά περικομμένο αμυντικό προϋπολογισμό (με ευθύνη κυρίως του Ευ. Βενιζέλου – να μην το ξεχνάμε αυτό), με αποδοχές των μονίμων στελεχών που μόνο ως ταπεινωτικές θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει, με μεγάλες ελλείψεις ανδρών (με εγκληματική και πάλι ευθύνη των πολιτικών), τόσο ή ηγεσία των Ε.Δ. της χώρας όσο και το σύνολο των μονίμων στελεχών τους επέτυχαν, με υπεράνθρωπες προσπάθειες και με μία ακραία εκδήλωση του γνωστού φιλότιμου του Έλληνα, να διατηρήσουν ένα στράτευμα σε μια κατάσταση που δεν έχει σχέση με τις αναμενόμενες επιπτώσεις που θα είχαν για κάθε άλλο στράτευμα οι αλόγιστες περικοπές των αμυντικών και εξοπλιστικών δαπανών.

Απόδειξη τούτου η τεράστια προσπάθεια που γίνεται σε όλο το στράτευμα, σε κάθε τομέα των δραστηριοτήτων του και κυρίως στον ζωικό τομέα της εκπαιδεύσεως, με έμπρακτη απόδειξη τις πρόσφατες αλλεπάλληλες ασκήσεις του τελευταίου διμήνου. Είκοσι τρεις (!) μεγάλες και μικρές ασκήσεις μέσα σε δύο μόλις μήνες (Οκτώβριο και Νοέμβριο), από διακλαδικές μέχρι εξειδικευμένες ασκήσεις των Κλάδων και αρκετές μεταξύ αυτών νυχτερινές, αποτελούν ένα έργο που, αν υπήρχε αντίστοιχο από πλευράς πολιτικών, η χώρα θα είχε βγει ήδη από την κρίση. Αυτά τα λίγα λόγια ως ελάχιστο φόρο τιμής στα μόνιμα στελέχη των Ε.Δ. και στην ηγεσία τους που, παρά τις αλλεπάλληλες γκάφες τις πολιτικής ηγεσίας (ιδίως στις κρίσεις στην κορυφή της πυραμίδας, με κύριο θύμα των Ε.Σ., που υπέστη τις περισσότερες αλλαγές ηγεσίας μέσα σε χρόνο-ρεκόρ στα χρονικά του στρατεύματος). επέτυχε με μία αξιοσημείωτη σύμπνοια μεταξύ των αρχηγών τον εντυπωσιακό αυτό άθλο.

Αφορμή γι΄αυτά η τελευταία άσκηση “Νυκτερινή Αστραπή 2013″ που πραγματοποιήθηκε στο πεδίο ασκήσεων του Αετού στις 28 Νοεμβρίου, με αντικείμενο την Υπέρβαση – Αντεπίθεση Συγκροτήματος Ίλης Μέσων Αρμάτων Μάχης Κατά τη Νύχτα, η οποία έγινε στο πλαίσιο της επιχειρησιακής εκπαιδεύσεως της 12ης Μηχανοκίνητης Μεραρχίας Πεζικού, διοικητής της οποίας είναι ο υποστράτηγος Κων. Γκατζογιάννης, που μας είχε αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις για την επάρκεια και εργατικότητα του ως διευθυντή ΕΓΑ (επιτελικό γραφείο αρχηγού) του στρατηγού Δ. Γράψα.

Η κύρια φάση της ασκήσεως ήταν η υπέρβαση, κατά την οποία εκτελείται η υπέρβαση τμημάτων που αμύνονται στην τοποθεσία αμύνης από φίλιες δυνάμεις και η εξαπόλυση από αυτές αντεπιθέσεως κατά τη νύχτα για την καταστροφή του εισχωρήσαντος εχθρού. Η υπέρβαση είναι μία εξ αντικειμένου δύσκολη επιχείρηση που απαιτεί μεγάλο συντονισμό μεταξύ των αμυνομένων τμημάτων και της υπερβαίνουσας δυνάμεως, η οποία είναι ακόμη πιο δύσκολη όταν εκτελείται νύχτα.

Προσβολή στόχου από αεροσκάφος F-16 Block 50, της 347 Μοίρας. Διακρίνεται το ίχνος του α/φ καθώς εκτελεί δεξί break.

“Ο Παρμενίων της νύχτας”

Η άσκηση αυτή ήταν η πρώτη νυχτερινή διακλαδική άσκηση που εκτέλεσαν οι Ε.Δ. εδώ και πολλά χρόνια, με αποτέλεσμα ορισμένοι να τη χαρακτηρίσουν ως ο “Παρμενίων της Νύχτας”. Η άσκηση ήταν ιδέα και απόφαση του Α/ΓΕΣ αντιστρατήγου Αθάν. Τσέλιου και διεξήχθη στο πλαίσιο της επίμονης προωθήσεως της διακλαδικότητας από τον Α/ΓΕΕΘΑ Μιχ. Κωσταράκο και σε συντονισμό με την Π.Α Θα πρέπει να αναφερθεί εδώ οτι από της αναλήψεως των καθηκόντων του ο Α/ΓΕΣ έδωσε τεράστια έμφαση στην ανάπτυξη των δραστηριοτήτων του Ε.Σ. στο νυχτερινό αγώνα και στις βολές κατά τη νύχτα. Να προσθέσουμε εδώ ότι ο πόλεμος, ως γνωστόν, διεξάγεται σε 24 βάση και όχι …βάσει ωραρίου εργασία, και να αναρωτηθούμε: Πόσοι ανώτατοι αξιωματικοί τόλμησαν να πραγματοποιήσουν τέτοιες ρεαλιστικές ασκήσεις τη νύχτα;

Αξίζει να σημειωθεί οτι ο “νέος” ακόμη Α/ΓΕΣ διεξήγαγε τουλάχιστον έξι ασκήσεις που έγινα πρώτη φορά. Ήταν οι “Διομήδης 2013“, “Νικηφόρος 2013“, “Πυρπολητής 10/2013” (αφορούσε στη για πρώτη φορά συμμετοχή των τμημάτων του Υγειονομικού), “Ακουσίλαος 2013“, “Χατζηευαγγέλου 2013″ και “Νυκτερινή Αστραπή 2013“, με τρεις από αυτές έχουσες ως αντικείμενο την υπέρβαση – αντεπίθεση, δύο την εξάλειψη αεροπρογεφυρωμάτων, επτά από αυτές με πρόσκληση εφέδρων και εθνοφυλάκων και με πραγματικά πυρά ημέρα και νύχτα τις περισσότερες φορές.

Οι δυνάμεις που συμμετείχαν στην άσκηση ήταν:
1) συγκρότημα Μηχανοκίνητου (ΜΚ) Λόχου Πεζικού τους 626 ΜΚ Τάγματος Πεζικού της 31 ΜΚ Ταξιαρχίας (Διοικητής ο Ταξίαρχος Βασ. Ζορμπάς, ανώτερος διοικητής της αμυνόμενης δυνάμεως στο πρόσθιο όριο τοποθεσίας).
2) συγκρότημα Ίλης Μέσων Αρμάτων από την 21 ΕΜΑ της XXIII Τεθωρακισμένης Ταξιαρχίας (Διοικητής ο Ταξίαρχος Δημήτριος Κυριάκος, ανώτερος διοικητής της υπερβαίνουσας δυνάμεως).
3) μία πυροβολαρχία αυτοκινούμενων πυροβόλων PzH-2000 και τρεις ουλαμοί πυροβόλων M-109 (συνολικά 16 πυροβόλα των 155 χλστ. M101A1.
4) ένα σχηματισμός 4 αεροσκάφων F-16 Block 50 της 347 Μοίρας.
5) δύο ζεύγη επιθετικών ελικοπτέρων AH-64A Apache.
6) ένα ελικόπτερο Chinnok CH-47D και
7) τμήμα Αλεξιπτωτιστών. Το σύνολο του προσωπικού που συμμετείχε ήταν 542 άτομα, και συγκεκριμένως 80 Αξιωματικοί και 462 υπαξιωματικοί και οπλίτες.

Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούν εδώ η πολύτιμη συνεισφορά και οι πολλαπλές δυνατότητες της XXIII ΤΘ Ταξιαρχίας στην παροχή αξιόπιστων υπηρεσιών Διοικητικής Μερίμνης (Δ.Μ.) στο πεδίο της μάχης, δυνατότητες ύψιστης σημασίας σε κάθε πόλεμο, από την αρχαιότητα μέχρι και -κυρίως- στον σύγχρονο πόλεμο.

Οι Α/ΓΕΣ Αντιστράτηγος Αθ. Τσέλιος, Α/ΓΕΕΘΑ Στρατηγός Μ. Κωσταράκος και ΥΕΘΑ Δ. Αβραμόπουλος παρακολουθούν την εξέλιξη της άσκησης.

Ενδεικτικά και μόνο για την Δ.Μ.: Αντικατάσταση κινητήρα άρματος μάχης Leo 2 HEL από άρμα περισυλλογής LEO 2 Buffel της 21 ΕΜΑ (Επιλαρχία Μέσων Αρμάτων) μέσα σε μόλις 7 λεπτά (!), ανάπτυξη 3 κινητών συνεργείων επισκευών 3ου κλιμακίου, ανάπτυξη 3 οχημάτων M5777 τα οποία συγκροτούν τον Σταθμό Διοικήσεως ΕΜΑ, ανάπτυξη 1 οχήματος FDCV (κέντρο διευθύνσεως πυρός της 138 αυτοκινούμενης μοίρας μέσου πυροβολικού, ανάπτυξη κινητού αρτοποιείου, ομοίως σταθμού πρώτων βοηθειών, με χρήση 3 ασθενοφόρων, 2 οχημάτων HUMMER, παρασκευή θερμού συσσιτίου κ.α.

Η τελική φάση της ασκήσεως στηριζόταν σε υποθετικό σενάριο, σύμφωνα με το οποίο ο εχθρός, από τις πρώτες πρωινές ώρες της ημέρας προέβη σε απρόκλητη και αιφνιδιαστική επίθεση κατά των φίλιων τμημάτων, με αποτέλεσμα οι φίλιες δυνάμεις να εκτελέσουν επιχείρηση υπερβάσεως και αντεπίθεση. [Σ.Σ.: Το σενάριο, αν και ιδιαίτερα χρήσιμο στην άσκηση τμημάτων σε τέτοιες μορφές επιχειρήσεων που μπορούν να λάβουν χώρα σε κάθε μορφής μίας ενδεχόμενης τουρκικής επιθέσεως, ήταν καθαρά υποθετικό. Γιατί, εξ όσων γνωρίζουμε, η στρατιωτική ηγεσία έχει αρκετές και επιβεβαιωμένες πληροφορίες για τη μορφή μιας τουρκικής επιθέσεως εναντίον της Ελλάδας και φυσικά έχει εκπονήσει και τα σχετικά σχέδια για την αντιμετώπιση της].

Σύνθετες ενέργειες

Το περιοδικό “Επίκαιρα”, από το οποίο προέρχεται και το άρθρο, έχει συγκεντρώσει επαρκείς πληροφορίες για την άσκηση και το ίδιο σενάριο, αλλά δεν κρίνει σκόπιμο να αναφέρει το τελευταίο. Σημειώνεται, πάντως, ότι το σενάριο της ασκήσεως περιελάμβανε 16 διαφορετικά επεισόδια, με κάθε ένα από αυτά να περιλαμβάνει πλήθος ενεργειών. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι στο επεισόδιο “Έκδοση Διαταγής Αντεπιθέσεως από τον Διοικητή του συγκροτήματος Ίλης” περιλαμβάνονταν περί τις 8 σύνθετες ενέργειες, από την έκδοση διαταγής αντεπιθέσεως μέχρι και την αναχαίτιση του εχθρού προ της αντιαρματικής τάφρου, με την προβλεπόμενη διάρκεια κάθε ενέργειας, μετρημένη σε λεπτά και δευτερόλεπτα (!), να τηρείται σε απόλυτη ακρίβεια (αυτό φέρνει στην μνήμη την παλιά ρήση ότι μία επιτυχημένη επιχείρηση απαιτεί την ακριβή τήρηση ενός ωρολογίου προγράμματος). Να σημειωθεί με την ευκαιρία αυτή ότι η τάφρος περιόρισε σημαντικά τη δυνατότητα κινήσεων των εχθρικών δυνάμεων, δεδομένου ότι απαιτείται να προβούν στη διάβαση δύο διαδοχικών κωλυμάτων (Έβρου και αντιαρματικής τάφρου) με αποτέλεσμα να δημιουργούνται χώροι εμπλοκής και καταστροφής τους από τις φίλιες δυνάμεις.

Αρχίζοντας τα συγχαρητήρια από κάτω προς τα πάνω, θα πρέπει να επισημανθεί η άψογη εκτέλεση της τακτικής διεξαγωγής του τακτικού συγκροτήματος των Leo 2 HEL της 21ης ΕΜΑ, διοικητής της οποίας είναι ο αντισυνταγματάρχης τεθωρακισμένων Πασχάλης Φιλούσης, οι ταξίαρχοι διοικητές της XXIII ΤΘ Ταξιαρχίας Δημήτρης Κυριάκος και της 31 ΜΚ Ταξιαρχίας Βασ. Ζορμπάς και κυρίως ο διοικητής της XII ΜΚ Μεραρχίας Πεζικού, υποστράτηγος Κωνστ. Γκατζογιάννης για την άριστη και προσεχτική σχεδίαση της όλης ασκήσεως, ο οποίος απέδειξε ότι διαθέτει “αρχηγική στόφα”.

Η λεπτομέρεια της σχεδιάσεως του έφτασε στο σημείο να ενημερώσει με διαταγή του τα ασκούμενα τμήματα για την πτήση τουρκικού αεροσκάφους ΗΠ (Ηλεκτρονικού Πολέμου), με αποστολή την υποκλοπή επικοινωνιών που έδιναν στους Τούρκους ουσιώδεις πληροφορίες για την άσκηση. Τα μέτρα ασφαλείας επικοινωνιών ήταν πλήρη και περιελάμβαναν μέχρι και την απαγόρευση χρήσεως κινητών τηλεφώνων.

Ο Α/ΓΕΣ αντιστράτηγος Αθ. Τσέλιος, που παραδόξως δεν τον είχαμε γνωρίσει μέχρι πρότινος, ήταν αυτός που διέψευσε κατά τον καλύτερο τρόπο την άποψη οτι οι Καταδρομείς δεν κάνουν για αρχηγοί. Πρόκειται για έναν σεμνό, αθόρυβο εργάτη, λιγόλογο και απεχθανόμενο τις δημόσιες σχέσεις και την προβολή και -όπως προκύπτει εκ των πραγμάτων- ικανότατο και πρωτοβουλιακό αξιωματικό, με σημαντική εμπειρία από την υπηρεσία του στον Έβρο. Μέσα στους λίγους μήνες που ασκεί τη διοίκηση του Στρατού Ξηράς ο νέος Α/ΓΕΣ κατάφερε να “ζωντανέψει” το στράτευμα και να ανεβάσει το αξιόμαχο του. Χαρακτηριστικό της σεμνότητας και της σοβαρότητας του είναι ότι κατά την προ εβδομάδων μακρά συνομιλίας μας δήλωσε τουλάχιστον δύο φορές ότι απλώς συνεχίζει το έργο που βρήκε έτοιμο από τους προκατόχους του.

Αλλά για αυτή την απρόσμενα ικανοποιητική εικόνα στις Ένοπλες Δυνάμεις και ιδιαίτερα για την ακόμη πιο απρόσμενη εντύπωση που αποκομίσαμε από την άσκηση αυτή για τον Σ.Ξ. θα επανέλθουμε σύντομα, με έμφαση αυτή τη φορά στα τεράστια προβλήματα που υπάρχουν.

Δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό «Επίκαιρα» την 5/12

Πηγή: http://www.enkripto.com/2013/12/2013.html

Προς ηγέτες της Ε.Ε., ΗΠΑ, Προς Πρεσβείες, Ηνωμένα Έθνη, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και άλλους υποκρινόμενους

Η απαγωγή των ορθόδοξων μοναχών της αρχαιότατης Χριστιανικής μονής στην Μααλούλα στην Συρία, αποτέλεσε την τελευταία σταγόνα η οποία ξεχείλισε το ποτήρι της θλίψης και αγανάκτησης πολλών Χριστιανών ανά το παγκόσμιο… Είναι αναρίθμητα τα περιστατικά εκδήλωσης βίας κατά των Χριστιανών στις περιοχές της Εγγύς και Μέσης Ανατολής, της Ασίας και της Αφρικής, η ένταση και ο αριθμός των οποίων πλέον αυξάνονται δραματικά. Τι πράττει η Ευρώπη για αντιμετώπιση αυτών των συμπεριφορών;
Οι ηγεσίες των κρατών της ΕΕ και διεθνείς οργανισμοί τα τελευταία χρόνια κυρίως έχουν προτάξει το θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως πρωτεύοντα στόχο.  Έχουν επιβάλει με νομοθετικές ρυθμίσεις σε όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες την αποδοχή των Άλλων που εισβάλουν για διάφορους λόγους και κατακλύζουν την ΕΕ. Οποιοσδήποτε ευρωπαίος πολίτης δε ανησυχήσει, για τις επιπτώσεις της ογκώδους παρουσίας τους στην κοινωνική συνοχή, τον πολιτισμό και τις παραδόσεις  καταδικάζεται ως ρατσιστής, εθνικιστής και μισαλλόδοξος. Την ίδια στιγμή που οι Ευρωπαίοι ηγέτες, υψώνουν το λάβαρο «των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» μειονοτήτων και επήλυδων στην Ευρώπη,  μέμφονται άτομα και πολιτικές που διαμαρτύρονται και διεκδικούν την προστασία και την κατοχύρωση στοιχειωδών δικών τους ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Αυτό ισχύει κατά κράτος στην περίπτωση των απανταχού Χριστιανικών μειονοτήτων.

Η εκκλησία του Χριστού γεννήθηκε ως ιστορική πραγματικότητα στον χώρο της Εγγύς Ανατολής. Ο ιδρυτής και το θεμέλιό της, Κύριος ημών Ιησούς Χριστός στην Βηθλεέμ της Ιουδαίας (Ματθ. 2,1).  Εκεί εξέλεξε τους 12 μαθητές και αποστόλους του. Εκεί στάλθηκαν να κηρύξουν πρώτα το Ευαγγέλιό του. Στον ίδιο χώρο όπου έπαθε και αναστήθηκε, εκεί ιδρύθηκε η πρώτη εκκλησία των Ιεροσολύμων και από εκεί εις «Πάντα τα Έθνη» (Ματθ. 28,19).    

Εδώ και μερικά χρόνια στην περιοχή της Εγγύς και Μέσης Ανατολής, Ασίας και Αφρικής, παρατηρούνται, με αυξανόμενη ένταση και επί καθημερινής βάσης εναντίων των Χριστιανικών πληθυσμών που είναι και οι γηγενείς πληθυσμοί μεγάλου μέρους των εν λόγω περιοχών, επιθέσεις, επιδρομές σε χώρους θρησκευτικούς εν ώρα λατρείας, σε ελληνορθόδοξα σχολεία και σε Χριστιανικές κοινότητες.

Διαπράττονται αδιάκριτα βιαιότητες, φόνοι αθώων ανθρώπων, βιαιοπραγίες, καταστροφές Χριστιανικών περιουσιών, ενώ οι αποκεφαλισμοί έχουν καταντήσει θλιβερό άθλημα των ακραίων ισλαμικών στοιχείων. Από αυτό καταλαβαίνει κανείς το μέγεθος της θρασύτητας και του εγκλήματος που διενεργείται εις βάρος των γηγενών Χριστιανικών πληθυσμών στον 21ον αιώνα. Και εσείς ηγέτες της Ε.Ε. και προστάτες δήθεν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κωφεύετε και υποθάλπετε τις ενέργειες αυτές που αποσκοπούν στην εξόντωση/εκδίωξη των αρχαιότερων χριστιανικών πληθυσμών από την κοιτίδα τους.

Μετά την επικράτηση του Ισλάμ στην Μέση Ανατολή και Βόρειο Αφρική, η Χριστιανική παρουσία στον χώρο αυτό ουδέποτε υπήρξε ευχερής. Μέσα στην πολυπληθή και συμπαγή ισλαμική κοινωνία, οι Χριστιανοί εθεωρούντο και θεωρούνται ως δευτέρας τάξεως πολίτες, υποταγμένοι στο κυρίαρχο Ισλάμ που είχε εισβάλει στον κατεξοχήν Χριστιανικό αυτό χώρο, όπου στην καλύτερη των περιπτώσεων ήταν απλώς ανεκτοί.
Αυτά τα ακραία ισλαμικά στοιχεία που δεν σέβονται διαφορετικότητα, άλλη θρησκεία, άλλη εθνικότητα, αυτά τα ολοκληρωτικά καθεστώτα και αντιλήψεις που καταπατούν κάθε έννοια ανθρώπινου δικαιώματος, έχουν ανοιχτά ή άδηλα την ηθική και οικονομική υποστήριξη ευρωπαϊκών κρατών, αυτά υποστηρίζετε υποκριτές!

Ενθαρρύνετε με νομοθετικές ρυθμίσεις και τις πολιτικές αποφάσεις, τις βιαιοπραγίες και την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενώ υποκρίνεστε όπως οι φαρισαίοι ότι κόπτεστε για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Λοιπόν ή οι διακηρύξεις σας είναι κενού περιεχομένου και προς ευρεία κατανάλωση ή είστε συνεργοί με τους ισλαμιστές για την εξόντωση των Χριστιανών και για αυτό σιωπάτε. Ενώ δικάζετε και καταδικάζετε περιπτώσεις συμπεριφορών που «αδικούν» τις ισλαμικές και άλλες μειονότητες στις χώρες σας, ως Πόντιοι Πιλάτοι νίπτετε τας χείρας στις βιαιότητες κατά των γηγενών Χριστιανικών πληθυσμών στην Εγγύς, Μέση Ανατολή και Αφρική.

Τα γεγονότα και η δική σας στάση απέναντι σε αυτά δεν μπορούν παρά να μας οδηγήσουν στο συμπέρασμα ότι ακόμα και αυτές οι διαπρύσιες διακηρύξεις σας περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και σεβασμού της διαφορετικότητας είναι στάχτη στα μάτια των απλών πολιτών και τρόπος αποπροσανατολισμού της σκέψης τους από τους πραγματικούς σας στόχους.

ΠΗΓΗ: http://www.agioritikovima.gr/eipan/34190-di%CE%BFgmoi-t%CE%BFn-chr

1. Ήμερα αφιερωμένη στον Κύριο

Ήταν Σάββατο και ό Κύριος «ην διδάσκων έν μια των συναγωγών»· δίδασκε σέ μία άπό τις Συναγωγές. Τότε, όπως μας πληροφορεί ή ση­μερινή εύαγγελική περικοπή, είδε μία γυναίκα «συγκύπτουσα», βαθιά κυρτωμένη, τήν όποία καί θεράπευσε.

Είναι άξιοσημείωτο ότι ό Κύριος συνήθιζε κάθε Σάββατο νά πηγαίνει στή Συναγωγή καί νά συμμετέχει στήν κοινή προσευχή καί τή με­λέτη τοΰ θείου Νόμου «κατά τό εϊωθός αύτώ» (Λουκ. δ' 16). Καί παρά τις άντιδράσεις τών φθονερών Ιουδαίων άρχόντων δέν δίσταζε νά θεραπεύει τούς άσθενεΐς πού Τόν πλησίαζαν, διότι ήθελε νά διδάξει τούς τυπολάτρες Ιουδαί­ους ότι ή φιλανθρωπία καί τά έργα τής άγάπης δέν καταργούν τήν άργία τοΰ Σαββάτου άλλά τήν έξαγιάζουν.

Αύτό πού ήταν τό Σάββατο γιά τούς Ιου­δαίους είναι ή Κυριακή γιά έμας τούς χριστια­νούς. Είναι ήμέρα άφιερωμένη στόν Κύριο, δι­ότι τήν ήμέρα αύτή ό Θεάνθρωπος άναστήθηκε καί κατετρόπωσε τόν διάβολο καί τόν θά­νατο. Άπό τότε γιά τούς χριστιανούς κάθε Κυ­ριακή είναι γιορτή! Είναι ή ήμέρα πού πανηγυ­ρίζουμε τόν θρίαμβο τής Αναστάσεως καί δο­ξάζουμε τόν φιλάνθρωπο Θεό πού μας χάρισε τή δυνατότητα της σωτηρίας μας. Για τόν λόγο αύτό ή 'Εκκλησία μας καλεί νά συμ­μετέχουμε στόν άναστάσιμο 'Όρθρο καί τή θεία Λειτουργία. Παράλληλα, σύμφω­να μέ τό παράδειγμα του Κυρίου, καλού­μαστε νά έξαγιάζουμε τήν ήμέρα της Κυ­ριακής μέ έργα όγάπης καί προσφοράς πρός τόν συνάνθρωπο άλλα καί μέ τή μελέτη τών Αγίων Γραφών, πού άνανεώνει καί καλλιεργεί τήν ψυχή μας. Δέν είναι τυχαίο λοιπόν τό ότι ή ήμέρα αύτή καθιερώθηκε ώς έπίσημη άργία ήδη άπό τα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Είναι ήμέρα πού άνήκει στόν Κύριο!

2. Πόθος για την κοινή, θεία Λατρεία

Ή γυναίκα τήν όποία θεράπευσε ό Κύ­ριος στή Συναγωγή ήταν «συγκύπτου- σα καί μή δυναμένη άνακΰψαι εις τό παντελές»· ήταν δηλαδή πολύ καμπου­ριασμένη χωρίς νά μπορεί οϋτε έλάχιστα νά σηκώσει όρθιο τό κεφάλι της. Είναι συγκινητικό τό ότι αύτή ή βασανισμένη γυναίκα, παρά τήν άσθένειά της ή όποία δυσκόλευε τήν καθημερινή ζωή της, δέν παρέλειπε αύτό πού ήταν βα­σικό καθήκον τών 'Ιουδαίων: νά πηγαί­νει κάθε Σάββατο στή Συναγωγή για νά συμμετέχει στήν κοινή προσευχή καί τήν άκρόαση του Νόμου του ΘεοΟ. Θα μπο­ρούσε λόγω της καταστάσεώς της νά δι­καιολογηθεί καί, ει'τε άπό άδυναμία ει'τε άπό ντροπή, νά παραμένει στό σπίτι της. 'Ωστόσο ή πιστή αύτή γυναίκα σε­βόταν τήν έντολή του Θεού για τήν άργία του Σαββάτου καί φρόντιζε νά αγιά­ζει τήν ήμέρα αύτή μέ τή συμμετοχή της στήν ιουδαϊκή λατρεία.

Πόσο έλεγκτικό είναι τό παράδειγμά της για όσους εϋκολα βρίσκουν δικαιο­λογίες για νά άπουσιάζουν άπό τόν κυ­ριακάτικο έκκλησιασμό! 'Όποιος θέλει νά είναι ζωντανό μέλος του Σώματος του

Χρίστου, της 'Εκκλησίας, δέν σκέπτεται οϋτε τήν κούραση, οϋτε τήν ορθοστασία, οϋτε άλλες προφάσεις γιά νά άπουσιάζει άπό τήν εύχαριστιακή σύναξη. Άν έκείνη ή συγκύπτουσα δέν ύπολόγιζε τόν κόπο γιά νά πηγαίνει στήν ιουδαϊκή Συναγω­γή, πολύ περισσότερο έμεΐς οι χριστια­νοί οφείλουμε νά ποθούμε καί νά προσ­δοκούμε τήν ώρα της θείας Λειτουργίας όπου «άοράτως συνών» βρίσκεται άνάμεσά μας «ό άνω τω Πατρί συγκαθήμενος» Κύριος'Ιησούς Χριστός.

3. Μοναδικά ελπίδα για ανόρθωση

Ή συγκύπτουσα μέ τήν τακτική καί θερμή συμμετοχή της στή Συναγωγή κάθε Σάββατο, φανέρωσε τή μεγάλη πί­στη καί τή βαθιά εύλάβειά της πρός τόν Νόμο του Θεού. Γι' αύτό καί ό Κύριος της χάρισε τήν υγεία της καί τήν άνόρθωσε. «Καί παραχρήμα άνωρθώθη καί έδόξα- ζε τόν Θεόν».

Μιλούν καί στήν πατρίδα μας γιά άνόρθωση του τόπου. Δυστυχώς όμως οι κυβερνήτες μας σχεδιάζουν καί νομοθε­τούν χωρίς νά ύπολογίζουν τόν Νόμο του Θεού. Κατήργησαν τήν άργία της Κυ­ριακής γιά νά αύξήσουν δήθεν τήν πα­ραγωγικότητα καί τήν κατανάλωση. Άραγε δέν συνειδητοποιούν ότι μέ τή βε­βήλωση της ήμέρας του Κυρίου θά βυ­θίσουν τόν τόπο σέ μεγαλύτερο τέλμα;

«'Όσοι πιστοί», ας προσέξουμε νά μήν παρασυρθούμε άπό τό ρεύμα της άποστασίας. Ό μόνος τρόπος γιά νά άνακάμψουμε, είναι ή μετάνοια. Ή μόνη έλπίδα γιά άνόρθωση είναι ή συμμόρφωσή μας μέ τό θέλημα του Θεού. Άν σεβόμαστε καί τιμούμε τήν άργία της Κυριακής, ό Κύριος δέν θά μας έγκαταλείψει. Θά μας άναγνωρίσει ώς πιστούς μαθητές Του καί θά μας χαρίσει μέ θαυμαστό τρόπο πλούσια τήν εύλογία Του.

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

Ο Άγιος Νικόλαος, η ήμερη πρεσβυτική μορφή μέσα στη χορεία των αγίων Ιεραρχών της Εκκλησίας, είναι ο τύπος και ο κανόνας της ιερατικής ταπεινοφροσύνης και πραότητας. «Εικόνα πραότητος» τον ονομάζει η Εκκλησία, γιατί πρώτος καρπός της ταπεινοφροσύνης είναι η πραότητα. Ο Άγιος Νικόλαος είναι ο λειτουργός της Εκκλησίας, που με την ταπεινοφροσύνη και την πραότητά του, με το φρόνημα της στερήσεως μάλλον και της εκούσιας φτώχειας, έφτασε στην πνευματική πληρότητα και απόκτησε τον ουρανό. Κανόνας και πρότυπο είναι ο άγιος Ιεράρχης, καθώς το ψάλλει η Εκκλησία στο γνωστό σε όλους τροπάριο. «Κανόνα πίστεως και εικόνα πραότητος εγκρατείας διδάσκαλον ανέδειξέ σε τη ποίμνη σου η των πραγμάτων αλήθεια· διά τούτο εκτήσω τη ταπεινώσει τα υψηλά τη πτωχεία τα πλούσια…».

Η υμνολογία κάθε εορτής είναι πάντα η καλύτερη γλώσσα, με την οποία η Εκκλησία εκφράζει το φρόνημά της απέναντι στα πρόσωπα και τα γεγονότα της πίστεως. Γιατί η Ορθόδοξη Εκκλησία πρόσωπα και γεγονότα πάντα εορτάζει· τα πρόσωπα του Ιησού Χριστού και όλων των αγίων και τα γεγονότα της θείας οικονομίας, όσα έπραξε ο Λόγος του Θεού κατά το διάστημα της ενσάρκου επιδημίας του εδώ στη γη. Και η υμνολογία λοιπόν της σημερινής εορτής κατά τον καλύτερο τρόπο και πολύ παραστατικά εκφράζει την τιμή και τα ιερά αισθήματα της Εκκλησίας προς τον άγιο Νικόλαο. Και πρέπει να προλάβουμε να πούμε πως τα εγκώμια προς τον άγιο δεν είναι απλώς ποιητικές εκφράσεις και δεν είναι καν εγκώμια, αλλά ιστορία πραγματικών γεγονότων, «η των πραγμάτων αλήθεια» από τη ζωή και την επισκοπική διακονία του αγίου Νικολάου, κι όταν ήταν εδώ στη γη κι όταν έφυγε στους ουρανούς και τελεί τώρα τη θεία Λειτουργία στο ουράνιο θυσιαστήριο. Οι άγιοι είναι οι φίλοι του Θεού και οι ευεργέτες των ανθρώπων και στη ζωή εδώ και «μετά θάνατον», όταν οι μάρτυρες με το αίμα τους και οι ιεράρχες με την ιερωσύνη τους και όλοι με την αγιωσύνη τους πρεσβεύουν για μας στο Θεό. Έτσι η Εκκλησία είναι Εκκλησία αγγέλων και ανθρώπων, ανθρώπων των «εν ουρανοίς απογεγραμμένων» και των «επί γης περιλειπομένων».

Ανεξάντλητη είναι η έμπνευση των ιερών υμνογράφων, παίρνοντας αφορμή από την αγιωσύνη και το ιερατικό του έργο, για να υμνήσει τον Άγιο Νικόλαο. Είναι εκείνος που, «πανταχού καλούμενος», προφταίνει να δείξει σε όλους την ευεργετική του προστασία. Είναι ο «μέγας αντιλήπτωρ και θερμός τοις εν κινδύνοις τελούσιν…», σε κείνους που κινδυνεύουν είτε στη στεριά είτε στη θάλασσα, «τοις εν γη και τοις πλέουσι». Στην εορτή του σήμερα η Εκκλησία εγκωμιάζει «της ευσέβειας τον πύργον των πιστών τον πρόμαχον», και ο ιερός υμνογράφος βάζει στο στόμα των πιστών αυτά τα λόγια και τους χαρακτηρισμούς για τον άγιο ιεράρχη, που ιδιαίτερα είναι προστάτης των θαλασσινών «όρμος ο γαληνότατος εν ω καταφεύγοντες οι τρικυμίαις του βίου περιστατούμενοι σώζονται…». Οι τρικυμίες δεν είναι μόνο στη θάλασσα, αλλά όλος ο βίος των ανθρώπων είναι τρικυμισμένο πέλαγος, που για να το διαπλεύσουν χρειάζονται πλοηγό, που θα τους οδηγήσει να φτάσουν στο γαληνεμένο όρμο και το λιμάνι της σωτηρίας. Και ο άγιος Νικόλαος, όπως τον βλέπει στη συνείδησή της και τον εγκωμιάζει η Εκκλησία, είναι ο μέγας και θερμός προστάτης και βοηθός εκείνων που κινδυνεύουν και στη γη και στη θάλασσα· «μέγας αντιλήπτωρ και θερμός τοις εν τοις κινδύνοις τελούσι… τοις εν γη και τοις πλέουσιν».

Αλλά ακόμα πιο πολύ, στο ιερό πρόσωπο του Αγίου Νικολάου, η Εκκλησία εγκωμιάζει τον ιερέα και το λειτουργό των θείων μυστηρίων, τον καλό ποιμένα και τον Ιεράρχη, «της ευσέβειας τον πύργο των πιστών τον πρόμαχον». Γιατί ο επίσκοπος των Μύρων της Λυκίας, μέσα σε όλη του την ταπεινοφροσύνη και την πραότητα, υπήρξε ο ισχυρός προστάτης της ορθοδοξίας, καθώς το έδειξε στην πρώτη Οικουμενική Σύνοδο, που με ένα δικό του πρακτικό τρόπο υπεράσπισε την αληθινή πίστη. Γι’ αυτό η Εκκλησία στο πρόσωπο του υμνεί «Ιεραρχών την καλλονήν και των Πατέρων κλέος», και τον ονομάζει «Ιεραρχών ωραιότατον κλέος και δόξαν». Απευθύνεται προς τον άγιο με βαθειά ευλάβεια και προσευχητική οικειότητα, για να του πει λόγια αληθινής πνευματικής ωραιότητας• «άνθρωπε του Θεού και πιστέ θεράπον και οικονόμε των αυτού μυστηρίων…».

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το ιδιόμελο της εορτής της Πεντηκοστής «Πάντα χορηγεί το Πνεύμα το Άγιον», ψάλλεται κατά την εκλογή των Επισκόπων, και τονίζεται σ’ αυτό η φράση ότι το Άγιο Πνεύμα «όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας», που ακριβώς είναι θεσμός ιερωσύνης.

Αυτού του Αγίου Πνεύματος ο άγιος Νικόλαος, «ο θείος της θειοτάτης ιερωσύνης κανών», είναι η μυροθήκη, καθώς σε ένα ιδιόμελο ποιητικότατα ψάλλει η Εκκλησία· «Πάτερ Νικόλαε του Παναγίου Πνεύματος μυροθήκη υπάρχων ως έαρ μυρίζεις ευφρόσυνον των θείων αρωμάτων Χριστού». Το όνομα Ιησούς στη θεία Γραφή λέγεται «μύρον εκκενωθέν», το μύρο που χύθηκε σαν από αλαβάστρινο δοχείο και «επλήρωσε τα σύμπαντα ευωδίας», μοσκοβόλησε ο κόσμος. Το ίδιο, σαν ανοιξιάτικα μυρόπνοα άνθη, άνθη του Παραδείσου, καθώς στην εορτή των αγίων Πατέρων ψάλλει η Εκκλησία, το ίδιο όλοι οι άγιοι, σαν μυροθήκες του Αγίου Πνεύματος, αρωματίζουν τη ζωή του κόσμου. Όχι μόνο με τα λόγια τους, όχι μόνο με τα έργα τους, αλλά και με την αγιασμένη τους μορφή, καθώς σε μια ομιλία του λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ότι «των αγίων ουχί τα ρήματα, αλλά και αυτά τα πρόσωπα πνευματικής γέμει χάριτος».

Το αισθανόμαστε και το ζούμε αυτό, όταν βλέπουμε και την εικόνα του αγίου Νικολάου· στα ιερό πρόσωπο του αγίου, έτσι όπως η μορφή του σώζεται στην παράδοση της ορθόδοξης εικονογραφίας, διαλάμπει μια πνευματική χάρη, μια ψυχική γαλήνη και μια εσωτερική ομορφιά, που όλα αυτά είναι καρπός του πνεύματος της ταπεινοφροσύνης και της πραότητας. Αυτές οι αρετές πρώτες είναι που ανεβάζουν και υψώνουν τους αγίους και τους κάνουν σαν αγγέλους στη γη, ώστε να τους εγκωμιάζει η Εκκλησία και να μην κινδυνεύει να κατηγορηθώ για υπερβολή όταν ψάλλει, καθώς τώρα στον άγιο Νικόλαο «Βροτός υπάρχων ουράνιος ισάγγελος εν γη πεφανέρωσαι».

Αλλά καιρός είναι να συναγάγουμε τα πρακτικά συμπεράσματα από την υμνολογία της εορτής του αγίου Νικολάου και να συγκροτήσουμε την ευαγγελική διδαχή της ταπεινοφροσύνης και της πραότητας, που είναι τα κύρια γνωρίσματα της ιερής προσωπικότητας, που εορτάζει και τιμά σήμερα η Εκκλησία. Δεν είναι λοιπόν ο εξωτερικός θόρυβος και η κοσμική επίδειξη, που επιβάλλουν και καθιερώνουν τον ιερό ποιμένα στη συνείδηση του εκκλησιαστικού ποιμνίου του· δεν είναι η κοινωνική λαμπρότητα και επιβολή, που τον αναδεικνύουν. Είναι «η των πραγμάτων αλήθεια». Τούτο πάντα το ξεχνάμε και οι εκκλησιαστικοί ποιμένες και ο λαός, γιατί μας ξεγελά η επιφάνεια και δεν προσέχουμε στο βάθος των πραγμάτων. Εκεί στο βάθος είναι η αλήθεια, μα για να τη βρει κανείς και να την αγαπήσει πρέπει να έχει ταπεινό φρόνημα. Να μην τον ξεγελά ό,τι λάμπει κι ό,τι κάνει θόρυβο, κι αλλοίμονο, αν πιστέψουμε και οι ποιμένες και ο λαός πως η ιερατική μας διακονία είναι ζήτημα κοσμικών συνθηκών και προσωπικών μας μόνο ικανοτήτων. Τότε θα μας αφήσει η θεία Χάρη και θα μείνουμε κενοί και άχρηστοι, γιατί ο Θεός «υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν».

Η πρώτη ευαγγελική αρετή είναι η ταπεινοφροσύνη. Όχι το συναίσθημα της μειονεξίας, για το οποίο κάνουν λόγο η σύγχρονη παιδαγωγική και η ψυχολογία. Ούτε πολύ περισσότερο η ταπεινολογία, που είναι υποκρισία και ψεύδος. Αλλά η ταπεινοφροσύνη, που είναι η βαθειά και άγια αρετή στον πιστό άνθρωπο, να θέλει να γνωρίζει καλά τον εαυτό του. Ένα τέτοιο φρόνημα είναι η βάση και η αρχή της προκοπής· της πνευματικής προκοπής, γιατί αυτό μας ενδιαφέρει πάντα. Κανένας δεν πηγαίνει πιο πάνω στη σκάλα της αγιωσύνης, αν δεν ομολογήσει στον εαυτό του πως είναι χαμηλά, πως του λείπουν ακόμα πολλά, πως δεν είναι εκείνος που έπρεπε και μπορούσε να είναι. Ο Ιησούς Χριστός το είπε επιγραμματικά· «πας ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται»· υψοποιός αρετή είναι η ταπεινοφροσύνη.

Επάνω στην ταπεινοφροσύνη στηρίζεται όλο το οικοδόμημα του χριστιανικού βίου. Γι’ αυτό ο Ιησούς Χριστός άρχισε την «επί του όρους» ομιλία με το μακαρισμό των ταπεινοφρόνων ανθρώπων «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι…». Χαρά σε κείνους που έχουν ταπεινό φρόνημα, μικρή γνώμη για τον εαυτό τους· που δεν βλέπουν τους άλλους ανθρώπους παρακάτω απ’ αυτούς, που δεν έχουν την αξίωση όλος ο κόσμος να τους προσκυνά και να τους υπηρετεί· αντίθετα αισθάνονται χρέος τους αυτοί να διακονήσουν τούς άλλους· «ουκ ήλθον διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι…», είπε ο Ιησούς Χριστός. Κι όχι μόνο το είπε, αλλά και το έπραξε. Το ίδιο ο μεγάλος Απόστολος το έγραψε με αυτά τα λόγια· «Μηδείς το εαυτού ζητήτω, αλλά το ετέρου έκαστος». Αυτό είναι η ταπεινοφροσύνη σε μια θετική και ευεργετική της έκφραση, συνδυασμένη με την αγάπη· και δεν υπάρχει αμφιβολία πως από τούτο εδώ το σημείο αρχίζει η λύση όλων των προβλημάτων, που απασχολούν πάντα την κοινωνική ζωή των ανθρώπων, και ίσως περισσότερα σήμερα.

Λίγοι κέρδισαν τόση αγάπη και τόση συμπάθεια στις συνειδήσεις των ανθρώπων, όσο ο Άγιος Νικόλαος, του οποίου σήμερα η Εκκλησία εορτάζει και τιμά τη μνήμη. Στον άγιο Νικόλαο πραγματοποιήθηκε κατά λέξη ο λόγος του Κυρίου Ιησού Χριστού· «Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην». «Πράος και ταπεινός τη καρδία», καθώς ο Ιησούς Χριστός, ο Άγιος Νικόλαος είναι γνωστός και τιμάται σε κάθε τόπο. Το όνομά του είναι γνωστό σ’ όλο τον κόσμο, και σχεδόν δεν υπάρχει χριστιανική οικογένεια, που να μην το τιμά σ’ ένα της πρόσωπο. Η Εκκλησία, καθώς το ακούσαμε, τον ονομάζει «μυροθήκην του Αγίου Πνεύματος», «κανόνα πίστεως» και «εικόνα πραότητος». Η υμνολογία της εορτής του αγίου είναι πλούσια σε πνευματικά άνθη και ιερό ποιητικό λυρισμό, που φανερώνει ακριβώς την ευλάβεια της Εκκλησίας προς τον «κατ’ εξοχήν» οικογενειακό, προστάτη και πατέρα άγιο. «Μνήμη δικαίου μετ’ εγκωμίων», λέει η θεία Γραφή, και πραγματικά η μνήμη του αγίου επισκόπου των Μύρων με πολλά εγκώμια διατηρείται και σώζεται στο πέρασμα του χρόνου μέσα στις συνειδήσεις των χριστιανών.

(+Διονυσίου Λ. Ψαριανού, Μητρ. Σερβίων και Κοζάνης, Ο Λόγος του Θεού, τ. Α΄, εκδ. Αποστ. Διακονία, σ.549-555, αποσπάσματα)

ΠΗΓΗ: http://nefthalim.blogspot.gr/2013/12/blog-post_8401.html