Οι εισαγγελείς Πρωτοδικών Χανίων Γιάννης Πενταγιώτης και Κεφαλλονιάς Βικτώρια Μαρσιώνη, παραπέμπονται το επταμελές πειθαρχικό συμβούλιο του Αρείου Πάγου, καθώς ο πρώτος (Πενταγιώτης) φέρεται ότι ανάρτησε στο διαδίκτυο (dikastis.blogspot.gr) επιστολή με την οποία επικρίνει το Συμβούλιο της Επικρατείας, ενώ η δεύτερη (Μαρσιώνη) φέρεται ότι επικρότησε την επίμαχη επιστολή.
Σε βάρος των δύο εισαγγελικών λειτουργών τον Νοέμβριο του 2012 είχε διατάξει προκαταρκτική πειθαρχική έρευνα ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ιωάννης Τέντες.
Η παραπομπή του Ι. Πενταγιώτη αποφασίστηκε από τον προϊστάμενο της εισαγγελίας Εφετών Κρήτης Ιωάννη Προβατάρη, για ανάρμοστη προς την ιδιότητα του δικαστικού λειτουργού συμπεριφορά, φρασεολογία ξένη προς τις παραδόσεις του δικαστικού σώματος, του δημοκρατικού πολιτεύματος, της Βουλής, αλλά και των δικαστών του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Παράλληλα, η παραπομπή της εισαγγελέως Κεφαλονιάς αποφασίστηκε από τον προϊστάμενο της εισαγγελίας Εφετών Πατρών Γεώργιο Μποροδήμο και αντιμετωπίζει τις ίδιες κατηγορίες (απρεπή συμπεριφορά, εκτός υπηρεσίας κ.λπ.) με τον συνάδελφό της.
Υπενθυμίζεται ότι ο κ. Τέντες, με έγγραφό του, είχε ενημερώσει τη Βουλή για την πειθαρχική έρευνα που διέταξε, προκειμένου όσοι βουλευτές επιθυμούν, να κινηθούν αυτοτελώς και ποινικά σε βάρος των δύο εισαγγελέων.
Στην επίμαχη επιστολή του ο Ι. Πενταγιώτης ανέφερε χαρακτηριστικά ότι οι σοφοί του ΣτΕ επικύρωσαν τα Μνημόνια, ενώ έκανε λόγο για «κυβέρνηση δωσίλογων» η οποία «προσφέρει γη και ύδωρ στους δανειστές».
Ακόμη, στο δημοσίευμα ανέφερε ότι «αγωνιζόμαστε ενάντια στο καθεστώς κατοχής που έχουν επιβάλλει η Τρόικα, οι σύμβουλοί τους, οι αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Δ.Ν.Τ. και οι ντόπιοι και ξένοι τραπεζίτες».
Σε άλλο σημείο, ανέφερε ότι «αγωνιζόμαστε ενάντια στη λειτουργία της Βουλής- οπερέτας και της Κυβέρνησης "yes men" που έχουμε, που νομοθετούν πάντα με δημοκρατικό τρόπο ψηφίζοντας όλα τα μέτρα που οδηγούν στην εξόντωση το λαό μας και στη διάλυση του κράτος μας, σε ένα άρθρο, για να μην υπάρξουν αντιδράσεις και διαρροές».
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Ο Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός, όταν κάποτε τον πλησίασαν παιδιά και οι μαθηταί Του τα παρεμπόδιζαν για να μην τον ενοχλούν και τον πειράζουν, τους είπε: «Άφετε τα παιδία ελθείν προς με και μη κωλύετε αυτά». Όταν ο Θεός μας, τόσο αγαπούσε τα παιδιά, και ο άνθρωπος του Θεού που μιμείται στη ζωή του τον Χριστό δεν θα αγαπά τα παιδιά;Ο Άγιος Γέροντας π. Παΐσιος ο Αγιορείτης ζούσε τον Χριστό, ήταν ο άνθρωπος του Θεού, αγαπούσε τον Χριστό με όλη του τη δύναμη, αγαπούσε και τον άνθρωπο, αγαπούσε τα παιδιά.Η ανταπόκριση του στην παρουσία των νέων και των παιδιών ήταν ολοπρόθυμη και αδιάκοπη. Ο π. Παΐσιος έβλεπε τον κάθε νέο και την κάθε νέα, ως εικόνα Θεού, ως ψυχοσωματική οντότητα, ως μέλος του μυστικού σώματος της Εκκλησίας μας, ως μέλος Χριστού. Δεχόταν, άκουγε, πρόσεχε το νέο με ιδιαιτέρα προσοχή και υπομονή. Είχε διαγράψει θα λέγαμε τον εαυτό του, προκειμένου να διακονήσει, να προσφέρει, να στηρίξει τους νέους αλλά και κάθε προσκυνητή βέβαια, που έφθανε μέχρι το κελί του.
Με αξίωσε ο Κύριος να τον γνωρίσω, να επισκεφτώ πολλές φορές το κελί του και στον Τίμιο Σταυρό, (πρώτο κελί) και στην Παναγούδα (δεύτερο κελί) και να ζήσω πολλά περιστατικά τα οποία ομολογούν και βεβαιώνουν αυτή την αγία, την αγνή, την ειλικρινή, την πατερική, την θεία αγάπη του γέροντος στη νεότητα.Ανεβήκαμε μία φορά στο κελί του, στην Παναγούδα και μόλις φθάσαμε εκεί, τον είδαμε ξαπλωμένο στα κούτσουρα που είχε εκεί, στους ξύλινους κορμούς που χρησιμοποιούσε για καθίσματα. Αυτό ήταν το υπαίθριο αρχονταρίκι του.
Γύρω του αρκετοί νέοι τον άκουγαν με πολύ σεβασμό και προσοχή, καθισμένοι κι αυτοί στα κούτσουρα. Γιατί ήταν ξαπλωμένος; Είχε βγει έξω η κοίλη του, από την οποία υπέφερε πολύ, πονούσε αβάσταχτα και παρ' όλα αυτά δεν είπε όχι στην παρουσία των παιδιών που τον επισκέφτηκαν.
Ο π. Παΐσιος δεν μπορούσε να φανταστή νέο να μην έχει πνευματικό. «Πήγαινε» έλεγε, «να βρεις ένα καλό πνευματικό και κάνε υπακοή. Τα παιδιά πρέπει από το δημοτικό σχολείο να έχουν πνευματικό». Τόνιζε ιδιαιτέρως αυτό το «κάνε υπακοή». Όταν κάνεις υπακοή στον πνευματικό, αληθινή, αδιάκριτη, όταν ταπεινωθείς και αφήσης τον εαυτό σου, τη νεότητα σου στο πετραχήλι, μη φοβάσαι τότε.
Πρόσεχε όμως μην κάνεις το δικό σου. Μην πιστέψης στο λογισμό σου. Ένας νέος, εάν πιστεύει στον λογισμό του έχει πολύ εγωισμό. Αν π.χ. θυμηθή μερικά περιστατικά από την παιδική του ηλικία, που δείχνουν τι δόση εγωισμού είχε από μικρός, θα το καταλάβη.
Παρατηρούσα δυό παιδιά. Το ένα πήρε ένα μαξιλάρι από αφρολέξ και το σήκωσε φυσιολογικά. Πήγε και το άλλο να το σηκώσει και έκανε σαν να σήκωνε ένα σακί τσιμέντο. Αυτό έχει εγωισμό. Όταν όμως λίγο μεγαλώσει και καταλάβει ότι εκείνη η ενέργεια του ξεκινούσε από τον εγωισμό και το πη στην εξομολόγηση, έρχεται η Χάρις του Θεού, λυτρώνεται και βοηθιέται.
Ο ταπεινός, συνέχισε ο γέροντας και θαύματα να κάνη πάλι δεν πιστεύει στο λογισμό του.Έχω καταλάβει ότι η υπακοή πολύ βοηθάει το νέο. Και λίγο μυαλό να έχει κανείς, αν κάνει υπακοή γίνεται φιλόσοφος. Είτε έξυπνος, είτε κουτός, είτε υγιής, είτε άρρωστος πνευματικά η σωματικά, είναι κανείς και βασανίζεται από λογισμούς, αν κάνει υπακοή ελευθερώνεται. Λύτρωσι είναι η υπακοή.
Ο μεγαλύτερος εγωιστής είναι αυτός που ακολουθεί τον λογισμό του και δεν ρωτάει κανέναν. Για να βρη το δρόμο του ο νέος πρέπει να ανοίξει την καρδιά του σε κάποιο πνευματικό και να ζητήσει ταπεινά την βοήθεια του.Πολύ πονούσε για την εξάπλωσι της σατανολατρείας ανάμεσα στη νεότητα. Ως αιτία έβλεπε τον εγωισμό.
Έλεγε σχετικά ο π. Παΐσιος «Όποιος έχει πολλή υπερηφάνεια είναι σαστισμένος. Κάνει χοντρά σφάλματα και δεν το καταλαβαίνει. Έχει φθάσει σε τέτοια σκότωσι, που ό,τι και να του πεις για να τον βοηθήσης, δεν καταλαβαίνει. Λέει ότι τον καταπιέζεις". Καταπίεση είναι αυτή; Άντε τώρα να του βγάλεις αυτό τον λογισμό. Δεν είναι τρελός, αφού το μυαλό του δουλεύει. Πρέπει να το καταλάβη ότι είναι άρνησι, είναι βλασφημία αυτό. Έτσι φθάνουν σιγά - σιγά στην σατανολατρεία.
Αν δεις οι σατανολάτρες φαίνονται ότι είναι κυριευμένοι από το διάβολο. Βλέπεις ένα δαιμονισμό πάνω τους. Όταν ο άνθρωπος, ο νέος φθάνει σ' αυτό το σημείο να λατρεύει το εγώ του, τρελλαίνεται.
Πολύ αγαπούσε και συμπαθούσε τους νέους οι οποίοι είχαν προβλήματα υγείας. Όσο κουρασμένος κι αν ήταν, όσο απασχολημένος, θα έβγαινε από το κελί του για να τους δεχθή, να τους παρηγόρηση, να τους στήριξη. Προσευχόταν ημέρες και νύχτες για την βοήθεια ασθενών και αναπήρων αδελφών.Πήγαμε με κάποιον αδελφό που είχε σοβαρό λόγο υγείας.
Παρ' ότι πρώτη φορά τον έβλεπε, παρ' ότι δεν είχε ακούσει άλλη φορά για τον νέο αυτό, τον υποδέχτηκε με αγάπη και του είπε το όνομα του χωρίς να του το είχε πει κανείς. Γι' αυτό τον νέο πολλές φορές έδειξε άμετρο αγάπη, συμπαράστασι, προσευχήθηκε πολύ ο γέροντας και φυσικά για τους αναρίθμητους αδελφούς με προβλήματα υγείας, οι οποίοι τον επισκέφθηκαν η του ζητούσαν τις προσευχές του.
Στην κεντρική έξοδο του αύλειου χώρου του κελιού του είχε ένα δοχείο με λευκά χαρτιά και μία επιγραφή. «Γράψτε και αφήστε τα ονόματα σας, θα σας βοηθήσω περισσότερο με την προσευχή, παρά με την πολυλογία». Η αγάπη ειδικά για τους ασθενείς νέους, τον κρατούσε ημέρες και νύκτες άγρυπνο, γιατί προσεύχονταν γι' αυτούς.
Μου ανέφερε ένας νέος που έγινε καλά από την ασθένεια του, ότι τον επισκέφθηκε ένας γέροντας και τον καθησύχασε λέγοντας ότι θα γίνει καλά. Όταν είδε την εικόνα του πατρός Παϊσίου ανεγνώρισε τον γέροντα που προσεύχονταν για τη θεραπεία του.
Γνωστό και το θαύμα που έγινε με το νέο που σώθηκε από αυτοκινητιστικό ατύχημα. Η μοτοσικλέτα του νέου, σε μια στροφή συγκρούστηκε με φορτηγό και ο νέος εκσφενδονίστηκε. Δεν χτύπησε όμως καθόλου, απλώς σηκώθηκε και ξεσκονίζονταν.
Όταν ρωτήθηκε πως δεν χτύπησε, είπε πως «ένας γέροντας με άρπαξε και με άφησε στην άκρη του δρόμου». Ανεγνώρισε τον Γέροντα όταν είδε την εικόνα του.Αγαπούσε τους νέους ο Γέροντας, αλλά δεν τους δικαιολογούσε. Δεν κολάκευε, δεν αμνήστευε τα σφάλματα τους. Έλεγε σε νέους ο π. Παΐσιος: «Ευλογημένες ψυχές, με τη σωτηρία της ψυχής σας θα παίξω; Ο νέος κάνει πρόβες. Να νοιώθετε σιγουριά. Αν δω κάτι στραβό είτε από μακριά είτε από κοντά, θα σας τα πω. Εσείς έχετε εμπιστοσύνη και ειρηνεύετε. Α, δεν με έχετε καταλάβει εμένα. Έτσι εύκολα θα αναπαύσω τους λογισμούς; Όταν βλέπω ότι η ψυχή είναι ευαίσθητη η συγκλονίζεται ολόκληρη από τη συναίσθηση του σφάλματος της, τι να πω; Τότε την παρηγορώ για να μην πέσει στην απελπισία. Όταν όμως βλέπω πέτρα στην καρδιά, τότε μιλώ αυστηρά για να την ταρακουνήσω»
-«Δώστα μου» είπε, «τα χρειάζομαι».
-«Τι τα χρειάζεσαι;» είπε ο νέος.
-«Ναι, τα χρειάζομαι» απάντησε ο Γέροντας. Τα πήρε και αμέσως τα εκσφενδόνισε μέσα στο δάσος.
Ο νέος διαμαρτυρήθηκε και είπε: «Μα Γέροντα, μολύνετε το δάσος με όλα αυτά που πετάξατε».
Και ο Γέροντας με αγάπη, αλλά ξεκάθαρα του είπε: «Εσύ το δάσος το άψυχο σκέφτεσαι περισσότερο μη μολυνθή, η την ψυχή σου την αθάνατη και το σώμα σου, που είναι ναός του Αγίου Πνεύματος, το οποίο φθείρεται με το κάπνισμα;»
Πνευματικές συμβουλές και αλήθειες που μας δίδαξαν όλους και έδωσαν σωτήρια μαθήματα οικοδομής στους νέους. Πάντα όταν πήγαιναν νέοι, έκανε τα πάντα για να φιλέψη, να κεράση όλους με ότι καλύτερο είχε. Όταν του πηγαίναμε γλυκά η λουκούμια, τα μοίραζε όλα. Δεν κρατούσε τίποτα.
Μια φορά μοίρασε στους φοιτητάς, με τους οποίους τον επισκεφθήκαμε όλα τα φρούτα που είχε και μάλιστα σε μερικούς έδωσε κάστανα. Ήταν το έτος 1990. Ένας από τους φοιτητές εκείνους, που σήμερα είναι ιερεύς και πολύτεκνος πατέρας κρατά ακόμη ένα κάστανο από το 1990 σε αρίστη κατάστασι. Πολύ σεβόταν την ιερωσύνη και τους κληρικούς, έστω και αν ήταν νέοι στην ηλικία. Ένας πολύ νέος κληρικός όταν πήγαινε, του έπαιρνε το χέρι ο π. Παΐσιος, και το ασπαζόταν. Εκείνος από ντροπή τραβούσε το χέρι του. Τότε ο Γέροντας τον μάλωνε και του έλεγε: «Πάτερ μου έχεις ιερωσύνη. Άφησε το χέρι σου να το ασπαστώ για να πάρω ευλογία».
Πόσο αλήθεια μας διδάσκει αυτή του η συμπεριφορά! Σήμερα δεν ευλαβούμαστέ την ιερωσύνη, δεν ασπαζόμαστε τα χέρια των ιερέων, δεν ζητάμε την ευχή τους, δεν διδάσκουμε τα παιδιά μας να τιμούν την ιερωσύνη.
Με την διόρασι και την πρόορασί του, ο π. Παΐσιος, έβλεπε και ιερατικές κλίσεις και με αγάπη τις ενίσχυε και συμβούλευε τους νέους. Σε μία επίσκεψη νέων είπε: «Εσείς θα γίνετε κληρικοί. Όταν γίνετε να αγαπάτε τα παιδιά, να τα οδηγείτε στον Χριστό και στην Εκκλησία».Πολύ αντιδρούσε στην εκκοσμίκευσι, ο π. Παΐσιος, και των νέων κληρικών και των μοναχών και της εν γένει εκκλησιαστικής και πνευματικής ζωής.
Κάποτε τον βρήκα πολύ στενοχωρημένο. Σχεδόν έκλαιγε. Τον ρώτησα με διάκρισι τι είχε, γιατί στενοχωριόταν τόσο. Κοντά στο κελί του ανοιγόταν ένας αμαξητός δρόμος. «Δε βλέπεις παιδί μου» μου είπε, «χάνουμε τον εαυτό μας, προχωρούμε προς την εκκοσμίκευσι. Χάνουμε την άσκησι η οποία όλους μας μας καλλιεργεί».
Και είπε χαρακτηριστικά: «Παλαιότερα μας απασχολούσε ποίοι είμαστε στο μοναστήρι και πως κοινωνούσαμε. Τώρα μας απασχολεί πόσοι είμαστε και πόσες φορές κοινωνούμε. Χάσαμε δηλαδή την ποιότητα. Εκκο-σμικευθήκαμε».
Αυτή η εκκοσμίκευσι έφερε την αλλοίωσι και στη νεότητα και χάσαμε την ποιότητα, την καλλιέργεια των νέων, αλλά και των νέων μοναχών.Πολύ επρόσεχε και ενέπνεε ο π. Παΐσιος την υπακοή των νέων στους γονείς.Πήγαμε μία φορά με φοιτητάς να τον επισκεφθούμε.Ένας από τους νέους αυτούς είχε προβλήματα με τους οικείους του, με τους γονείς του. Ερχόταν να εξομολογηθή με το ποδήλατο και μου έλεγε: «να μην αργήσω πάτερ, γιατί θα έχω προβλήματα με τους γονείς μου». Όταν πήγαμε στον Γέροντα, μου είπε ο νέος: «να πω το πρόβλημα μου στον π. Παΐσιο;» Βεβαίως του είπα. Είπε στον Γέροντα όλο το πρόβλημα και ζήτησε τη γνώμη του, τι να κάνει.
Η απάντηση του π. Παϊσίου.«Ετοίμασε εσύ τον εαυτό σου και θα ετοιμάση και ο Θεός τους γονείς σου. Ζήσε κοντά στους γονείς σου εσύ με υπακοή και οι γονείς σου θα διορθωθούν».Έτσι κι έγινε.
Ο νέος έκανε υπακοή στο Γέροντα. Τώρα ο νέος αυτός είναι ένας ευσεβής, πολύτεκνος οικογενειάρχης και Καθηγητής Πανεπιστημίου και οι γονείς του ευσεβείς και πιστοί άνθρωποι που καμαρώνουν το γιο τους.
Πολλά παιδιά βιάζονται να ακολουθήσουν τον μοναχισμό. Ενθουσιάζονται από μία επίσκεψη σε ένα μοναστήρι, από την παρουσία και τη λάμψι των μοναχών, από την αγιότητα ενός Γέροντα και τόσα άλλα. Αυτός ο ενθουσιασμός μπορεί να αποβή επιζήμιος.Αν δεν ξεκαθαρίσει μέσα του ο νέος η η νέα σταθερά το δρόμο που θα ακολουθήσουν, η του εγγάμου, η του αγάμου βίου, δεν είναι δυνατόν να έχουν απρόσκοπτο και αληθινή αγιαστική πορεία στη συνέχεια.
Ρώτησα κάποτε τον π. Παΐσιο τι πρέπει να γίνεται σ' αυτήν την περίπτωση της επιλογής. Και ο Γέροντας με την μεγάλη του αγάπη για τα νειάτα είπε: «Να μη βιάζονται οι νέοι. Να κάνουν υπακοή στον πνευματικό τους, συνειδητή και πιστή, να καλλιεργούνται και να προοδεύουν στην αρετή, να τελειώσουν το Λύκειο, το Πανεπιστήμιο, να τελειώσουν τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις, τα αγόρια, και μετά να αποφασίσουν οριστικά...». Τότε θα διαλέξεις γάμο η μοναχισμό. Ο νέος τα διλήμματα που έχει μέχρι τότε να τα βάλη στο ψυγείο...».Ο Γέροντας έκανε πολλές θυσίες για να παρηγόρηση και να στήριξη, να γαληνέψη νέους με ψυχολογικά προβλήματα. Αγαπούσε πολύ τα παιδιά που αντιμετώπιζαν τέτοια προβλήματα και έκανε ότι μπορούσε για να τους ενθαρρύνη, να τους ενίσχυση, να τους τονώση και να τους παρηγόρηση.
Συνιστούσε πάντοτε καθαρή εξομολόγηση με αληθινή μετάνοια, μυστηριακή ζωή καιτόνωσιτης πίστεως. Οφείλω να ομολογήσω ότι ιδιαιτέρως με δίδασκε, με ενέπνεε, με ενίσχυε ο π. Παΐσιος, όταν μιλούσε για την καθαρότητα, για την αγνότητα των νέων.Είναι γεγονός ότι πάντοτε, αλλά και ιδιαιτέρως τα τελευταία 80 χρόνια και από θεολογικούς κύκλους έγιναν προσπάθειες αμβλύνσεως της διδασκαλίας της Αγίας Γραφής και της Εκκλησίας μας για την αγνότητα του νέου και της νέας προ του γάμου.
Διάφορες φωνές και εκ θεολογικών στομάτων και γραφίδων έφθασαν μέχρι Νικολαϊτισμού και επηρέασαν πολλούς νέους και νέες. Όταν με ομάδα νέων φοιτητών βρεθήκαμε στο υπαίθριο αρχονταρίκι του π. Παϊσίου, ένας έκτων νέων μας με ρώτησε: «Έχω ευλογία να ρωτήσω σχετικά τον π. Παΐσιο;». Βεβαίως του είπα. Να είναι ευλογημένο. Ο νέος ζήτησε την άδεια με συστολή από το Γέροντα και ρώτησε. «Ακούμε πολλά Γέροντα. Μπορούμε τώρα στην ηλικία μας αυτή να γνωρίσουμε μία κοπέλα, να κάνουμε παρέα και να ετοιμαζόμαστε αργότερα για οικογένεια; Τόσοι πολλοί νέοι και νέες το κάνουν αυτό».
Ο Γέροντας εμειδίασε. Σηκώθηκε επάνω και με το διαπεραστικό, καθαρό βλέμμα του κοίταξε στα μάτια όλα τα παιδιά και τους είπε: «Παιδιά μου για πέστε μου, είσθε άγγελοι; Είσθε άγγελοι; Δείξτε μου τα φτερά σας. Έχετε φτερά;» Τα παιδιά κατέβασαν τα μάτια και το κεφάλι.«Παιδιά μου αν είσθε άγγελοι στην καθαρότητα και στην αναμαρτησία να το κάνετε αυτό. Είσθε όμως παιδιά μου άνθρωποι. Είσθε νέα παλληκάρια. Δεν είναι δυνατόν να έχετε δίπλα σας μια νέα, η μία νέα έναν νέο, να συναναστρέφεσθε και να διατηρείτε την καθαρότητα σας.
Μην κάνετε σαν μερικούς νέους που από το ένα χέρι κρατούν το κομποσχοίνι και από το άλλο τη νέα και πάνε στις αγρυπνίες.Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται. Βάλτε τα αυτά στο ψυγείο. Θα έλθη η ώρα. Ετοιμάστε τους εαυτούς σας. Να εισέλθετε με αγνότητα μέσα στο γάμο, στην οικογένεια και δεν θα μετανοιώσετε».Πράγματι τα παιδιά εκείνα άκουσαν. Ο νέος που ρώτησε είναι σήμερα ένας επιτυχημένος φιλόλογος εκπαιδευτικός και πολύτεκνος πατέρας και όλοι οι άλλοι επιτυχημένοι οικογενειάρχες και επιστήμονες.
Το αν ο π. Παΐσιος αγαπούσε την νεότητα η όχι φαίνεται από τις αναρίθμητες στρατιές των νέων που πήγαιναν στο κελί του. Το ότι αγαπούσε τους νέους φαίνεται και από τους αναρίθμητους νέους που σήμερα είναι επιτυχημένοι, γιατί άκουσαν τη φωνή της αγάπης του, αλλά και σήμερα τρέχουν στο χαριτόβρυτο τάφο του για να πάρουν ευλογία. Ο π. Παΐσιος με αγάπη προσεύχεται και τώρα και βοηθάει νέους και νέες. Ας ευχηθούμε οι νέοι και οι νέες και όλοι μας να ζούμε την παρακαταθήκη της Αγάπης του.
Διάβασα τήν συγκλονιστική γιά κάθε νομικό πού σέβεται τόν ἑαυτό του δήλωση τῆς 18-3-2013 τοῦ καθηγητοῦ Γεωργίου Κασιμάτη στην ἰστοσελίδα http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/03/blog-post_6159.html#.UUe1ARx7JaA, για τήν κατάσταση στήν Κύπρο.
Ἐπιτρέψτε μου λίγες σκέψεις πού ἐπιρωνύουν ὅσα λέγει ὁ κ. καθηγητής:
Προϋπόθεση γιά νά γίνῃ κάποιος Πρόεδρος ἤ Πρωθυπουργός, εἶναι βἐβαια νά ἔχῃ ἐκλεγεῖ σύμφωνα μέ τό Σύνταγμα. Ἀλλά, ὅταν, ἀφοῦ ἐκλεγῆ, πράξει σέ μείζονα θέματα ἐθνικῆς κυριαρχίας καί ἐπιβιώσεως , καί δή ἀμέσως, σαφῶς ἀντίθετα πρός ὅσα προεκλογικῶς ὑποσχόταν, χωρίς ἐν τῶ μεταξύ νά ἔχῃ μεσολαβήσει κάποια ἔκτακτη καί ἀπρόβλεπτη μεταβολή τῶν συνθηκῶν ὑπό τίς ὁποῖες ἐξελέγη, τότε δέν δικαιοῦται νά παραμείνῃ στήν θέση του, τήν ὁποία κατέχει ἀντισυνταγματικά πλέον, καί ὑποχρεοῦται νά παραιτηθῆ.
Καθ' ὅσον, ἐάν συνεχίσῃ νά παραμένῃ στήν θέση αὐτή, διαπράττει ὑφαρπαγή τῆς λαϊκῆς ψήφου, αὐτό πού τό Ἑλληνικό Σύνταγμα στό ἄρθρο 120 παρ. 3 αὐτοῦ, ἀποκαλεῖ "σφετερισμό τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας καί τῶν ἐξουσιῶν πού ἀπορρέουν ἀπό αὐτή" . Εἶμαι βέβαιος ὅτι καί ὅσον ἀφορᾶ στό Σύνταγμα τῆς Κύπρου ὑπάρχει ἀντίστοιχος ὁρισμός τοῦ σφετερισμοῦ τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας ἤ ἑρμηνευτικά συναγόμενο ἰσοδύναμό του, προκειμένου νά συναχθῆ τό ἴδιο ἤ ἀνάλογο συμπέρασμα.
Ἡ Δημοκρατία ἀντέχει μέν τίς ὑπερβολικές προεκλογικές ἐξαγγελίες, ἀκόμη καί πολλά "θά" πού δέν πραγματοποιοῦνται ἀμέσως ἤ καί λησμονοῦνται στήν συνέχεια, ἀλλά ὄχι τό ἀσύστολο ψεῦδος σέ μείζονα ζητήματα, ζητήματα ζωῆς ἤ θανάτου γιά ἕνα ἔθνος. Οὔτε τό Σύνταγμα εἶναι ἕνα ἁπλό σύνολο τυπικῶν κανόνων ὅπως μία ὑπουργική ἀπόφαση περί μέτρων πυροπροστασίας σέ κατάστημα ὑγειονομικοῦ ἐνδιαφέροντος. Τό Σύνταγμα δέν ἔχει "ἀναίτιες δικαιοπραξίες", ἀφῃρημένες ὑποσχέσεις χρέους πρός τήν ἀλλοδαπή ἤ λευκές ἐπιταγές ὑποταγῆς στόν νεοεκλεγέντα, διότι σέ ἕνα Σύνταγμα ὅλα ἔχουν τόν λόγο τους καί τόν σκοπό τους, τήν δημοκρατική πολιτική φιλοσοφία τους πού τά βαστάζει, τά ἀνάγει στόν λαό, στά ἱερά καί τά ὅσιά του, καί τά νοηματοδοτεῖ. Τυπικός πρόεδρος σέ προεδρικό σύστημα, μέ τυπική ἄρα καί τήν κυβέρνησή του, σημαίνει ὄχι ἁπλῶς πολλές ἀμφισβητήσεις, ἀλλά ἀκυβερνησία τῆς Δημοκρατίας.
Ἡ παραίτηση ἑπομένως αὐτοῦ πού σφετερίσθηκε τήν λαϊκή κυριαρχία κατά τόν ἀνωτέρω τρόπο, προδίδοντας ἄμεσα τίς θεμελιώδεις προεκλογικές του δεσμεύσεις σέ καίρια θέματα, σίγουρα μπορεῖ νά ἀντιμετωπισθῆ δεόντως, μέ βάση τίς λοιπές συνταγματικές διατάξεις τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας. Τοῦτο, ὅσο καί ἄν τυχόν δημιουργῆ περιπλοκές, ὅπως τήν ἀνάγκη παλλαϊκῶν διαδηλώσεων διαμαρτυρίας ὑπό τήν σκιά κρισίμων περιστάσεων, ἀφοῦ πρόκειται γιά τόν ἀνώτατο ἄρχοντα - καί ὄχι ἁπλῶς γιά Πρωθυπουργό σέ σύστημα προεδρευομένης δημοκρατίας, ὅπως στήν Ἑλλάδα, ὁπότε καθῆκον καί δυνατότητα νά θέσῃ τό ζήτημα τῆς παραιτήσεως τοῦ Πρωθυπουργοῦ καί δή ἐγκαίρως, ἔχει κατά τό Σύνταγμα, πρό παντός εὑρέος λαϊκοῦ αἰτήματος καί ἀναστατώσεως, καί ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας .
Καί εἶναι ἡ ὁδός τῆς παραιτήσεως αὐτῆς, ὁδός σωτήρια γιά τήν περαιτέρω πολιτική πορεία τῆς χώρας, δεδομένου ὅτι τό κῦρος οἱουδήποτε τόσον ὑψηλά ἱσταμένου, μετά τήν σαφῶς ἀπατηλή συμπεριφορά του ἔναντι τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος , ἔχει τρωθῆ θανάσιμα, χωρίς δυνατότητα ἐπιστροφῆς, τόσο στό ἐσωτερικό ὅσο καί στό ἐξωτερικό. Δέν εἶναι θέμα "ἴματζ", εἶναι θέμα πού ἀφορᾶ τό ἀληθινό κῦρος τόσο τοῦ ὑποπεσόντος σέ τέτοιο ὀλίσθημα, προσωπικῶς, ὅσο καί τήν χώρα του ἡ ὁποία τόν ἀνέχεται. Τρωθέντος τοῦ κύρους τούτου, πᾶς ξένος ξυλεύεται τήν ἴδια τήν χώρα πλέον.
Τά λέμε δέ αὐτά, γιατί ἡ Κύπρος μας εἶναι στήν καρδιά μας, ἡμῶν τῶν "Ἑλλαδιτῶν", καί δή τῶν ἐκ Μικρᾶς Ἀσίας.
Νέστορας Νικηφορίδης
Δεν θα ήθελα κατ’ ουδένα τρόπο να αρχίσω να μιλάω κι εγώ για την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), για την οποία έχουν μιλήσει, γράψει και σχολιάσει, αρκετοί ειδικοί –και μη ειδικοί– επιστήμονες τη τελευταία τριετία.
Θα ήθελα όμως να αναλύσω και τονίσω τη σημασία του να διαθέτει ένα κράτος συγκεκριμένα και εντελώς καθορισμένα σύνορα με τις γειτονικές του χώρες. Οι λόγοι πολλοί, αλλά ο σημαντικότερος (!) αυτός των πετρελαίων, για τα οποία αναδείχτηκε άλλη μια φορά το θέμα ΑΟΖ.
Ας φανταστούμε λοιπόν ότι ενώ μια χώρα εκτελεί γεώτρηση για εντοπισμό κοιτάσματος πετρελαίου, κοντά στα σύνορα με μια γειτονική της χώρα και ανακαλύπτει κοίτασμα. Ο χώρος που καταλαμβάνει το κοίτασμα αυτό (= ταμιευτήρας), όχι μόνο δεν ακολουθεί τα επιφανειακά χαραγμένα σύνορα, αλλά υπεδαφικά, ένα μεγάλο του μέρος εισέρχεται στην υφαλοκρηπίδα ή τα χωρικά ύδατα του γειτονικού κράτους.
Τι γίνεται στη περίπτωση αυτή; Η λύση έχει δοθεί από πλέον προχωρημένους «παίχτες» και ονομάζεται –αναγκαστική/με φιλικό διακανονισμό για το συμφέρον και των δύο μερών- Συνεκμετάλλευση. Ένα εξαιρετικό παράδειγμα για μελέτη και μίμηση αποτελεί το Statfjord oilfield μεταξύ Αγγλίας και Νορβηγίας.
Στη Βόρεια Θάλασσα, τα σύνορα μεταξύ Αγγλίας και Νορβηγίας είναι καθορισμένα προ αμνημονεύτων δεκαετιών με πολιτισμένο τρόπο και όλες τις απαραίτητες νομικές διαδικασίες του διεθνούς δικαίου θαλάσσης. Ο τρόπος κατανομής των ποσοστών μεταξύ των δύο χωρών είναι ιδανικός.
Θα έλεγε κανείς ότι πολύ ωραία, αφού το οικόπεδο 2 της Νορβηγίας είναι ~οκτώ φορές μεγαλύτερο από αυτό της Μεγάλης Βρετανίας (1, GB), και το παραγόμενο πετρέλαιο θα μοιραστεί σε αναλογία 1:8. Και όχι μόνο αυτό, αλλά η Νορβηγία, θα μπορούσε να έχει περισσότερες εξέδρες και γεωτρήσεις στο τμήμα της, ενώ η Αγγλία θα εκινείτο πιο περιορισμένα και με σαφώς μικρότερη συμμετοχή, ίσως και αδιαφορία, αν το κοίτασμα στο οικόπεδό της, δεν είναι αρκούντως αξιόλογο.
Το απόλυτο λάθος θα είχε γίνει με όλες τις παραπάνω σκέψεις και αποφάσεις. Η πράξη απέδειξε ότι πρέπει και οι δυο ιδιοκτήτες να συμφωνήσουν απόλυτα και φιλικά και να αναθέσουν την όλη διαχείριση και εκμετάλλευση, του συνολικού υπεδαφικού ταμιευτήρα σε μια εταιρία (Operator). Η εταιρία αυτή, με τα στοιχεία που θα διαθέτει ή θα αξιολογεί εκάστοτε, με την λεπτομερή περιγραφή, τόσο της αποθηκευτικής ικανότητας του πετρώματος – ταμιευτήρα, όσο και της ποιότητας και κατανομής του ρευστού (αέριο, πετρέλαιο, συμπύκνωμα, διοξείδιο του άνθρακα κλπ) που έχει εγκλωβιστεί στο κάθε τέμαχος του ρεζερβουάρ.
Στη χώρα μας, που αυτά μοιάζουν σενάρια επιστημονικής φαντασίας, αφού ποτέ δεν μπήκαμε σε ανάλογο προβληματισμό. Είναι αλήθεια ότι εδώ και δεκαετίες, όλα σχεδόν τα ΜΜΕ και οι περισσότεροι των πολιτικών μας, είχαν αρκετά μπερδεμένες τις έννοιες Υφαλοκρηπίδα, Χωρικά ύδατα, ΑΟΖ και ειδικά για το Αιγαίο είχαν ακουστεί τα πλέον φανταστικά σενάρια. Και μόνο το άκουσμα της λέξης «Συνεκμετάλλευση», προκαλούσε ανακάτεμα, ή στη καλύτερη περίπτωση καλλιέργεια σεναριολογίας και ατέρμονων συζητήσεων που δεν οδηγούσαν σε κάτι συγκεκριμένο.
Σε μια διάλεξή μου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, επεξηγώντας στους φοιτητές τη τεχνολογία των κεκλιμένων γεωτρήσεων, δημιουργήθηκε ένας έντονος ενθουσιασμός στο ακροατήριο, όταν ένας φοιτητής μου είπε: «πάρα πολύ ωραία, δεν έχουμε παρά να πάμε κοντά στα σύνορα με τη τουρκία, ή από τα έξη μίλια, με πλαγιο-γεωτρήσεις, να αντλούμε από το υπέδαφος του διπλανού κράτους, ή ακόμη κι από τα οκτώ και δώδεκα μίλια χωρικών υδάτων, που βάσει του διεθνούς δικαίου θεωρούνται ότι ανήκουν στα δικά μας κυριαρχικά δικαιώματα, οι απέναντι δεν το παραδέχονται». Εξήγησα απλά, ότι αυτά δεν γίνονται. Επέμεναν. Δε μπορεί να μην υπάρχει τρόπος. Μόνο ένας, του “UNITIZATION”. Πρόκειται για ένα διεθνή όρο που χρησιμοποιείται στην εκμετάλλευση κοινών κοιτασμάτων και δείχνει τον πλέον δόκιμο τρόπο –μέσω φιλικού, τεχνοκρατικού, νομικού & οικονομικοτεχνικού διακανονισμού- συνεκμετάλλευσης. Θα αναλύσω τον όρο παρακάτω.
Σε χιλιάδες περιπτώσεις οι εταιρείες σήμερα αναγκάζονται να εκτελέσουν πλαγιο-γεωτρήσεις για την αποδοτικότερη εκμετάλλευση του κοιτάσματος. Η χώρα που έχει παραχωρήσει το ‘οικόπεδο’, γνωρίζει ανά πάσα στιγμή –σαν ακτινογραφία- τον τρόπο που έχει σχεδιαστεί η εκμετάλλευση και τον εγκρίνει φυσικά, αν δεν ενοχλεί τον διπλανό ιδιοκτήτη.
Σκοπός του άρθρου μου αυτού, είναι να δείξω ότι, στη περίπτωση εντοπισμού κοιτάσματος που κατανέμεται κατά το ένα του μέρος στη μια χώρα και κατά το άλλο του –μετά την σε βάθος προβολή και επέκταση των συνόρων-, στην γειτονική (ή και γειτονικές) χώρα (-ες), υπάρχουν κανόνες που συμφέρει να εφαρμόζονται μετά κοινή συναίνεση των χωρών και λεπτομερή διακανονισμό.
Θα περιγράψω παρακάτω μερικές περιπτώσεις που είναι δυνατό να παρουσιαστούν κατά τη διάρκεια εκμετάλλευσης ενός κοιτάσματος πετρελαίου, παρουσιάζοντας και κάποιες σχηματικές παραστάσεις για να είναι πλέον ευνόητο το περιγραφόμενο μοντέλο.
Η μέχρι σήμερα από πολλούς ακόμη θεώρηση ότι παίρνει το περισσότερο ο πιο δυνατός δεν ισχύει. Ούτε ‘άλλα κόλπα’, σαν τις απορίες και απόψεις των φοιτητών του Παντείου, μπορούν να εφαρμοστούν. Αντιθέτως, πρέπει και οι δυο ιδιοκτήτες να ενημερωθούν λεπτομερέστατα για τους τρόπους που θα επιλεγούν για την παραγωγή και να συμφωνήσουν μέσω αρκετά πολύπλοκων διαδικασιών σε κοινό συμφωνητικό που θα υπογραφεί αφενός από τους ιδιοκτήτες και αφετέρου από την εταιρεία που θα αναλάβει την εκμετάλλευση. Από τη στιγμή που θα καθοριστούν τα ποσοστά που θα λαμβάνει ο κάθε ιδιοκτήτης (χώρα) από την παραγωγή, μιλάμε πλέον για «συνεκμετάλλευση».
Στο παρακάτω παράδειγμα, βλέπουμε ένα π.χ. ασβεστολιθικό ταμιευτήρα –μαύρος σχηματισμός- να είναι γεμάτος με πετρέλαιο και στις δυο χώρες. Επειδή όμως αναπτύσσεται υπό κλίση, (για να καταστεί πλέον κατανοητό, παραθέτω και τη πραγματική γεωλογική τομή του δρόμου), από τη σχηματική παράσταση, γίνεται σαφές ότι, το πρώτο κοίτασμα, που έχει διατρηθεί από τις Γ1 & Γ2 γεωτρήσεις, ανήκει σαφώς στη χώρα 1. Αντιθέτως, το δεύτερο κοίτασμα (δεξί μαύρο), ανήκει, τόσο στη χώρα 2 (γεώτρηση Γ3), όσο και στη χώρα 1 (βαθύτερο τμήμα γεώτρησης Γ2). Τίθεται φυσικά το ερώτημα: πόσο από το πετρέλαιο που θα αντληθεί από το κατώτερο τμήμα της Γ2 είναι ‘ξένο’? (αφού σε μια τέτοια περίπτωση κατά τη διάρκεια παραγωγής εμφανίζονται φαινόμενα ‘gravity drainage’, δηλαδή, είναι δυνατόν πετρέλαιο από τα υψηλότερα μέρη του ταμιευτήρα να μετακινείται προς τα χαμηλότερα). Η τεχνολογία της Μηχανικής των ταμιευτήρων και η σχετική νομοθεσία, έχουν δώσει τις απαραίτητες απαντήσεις.
Ταμιευτήρες πετρελαίου που έχουν αναπτυχθεί σε κεκλιμένη μορφή και αναπαρίστανται κάτω από τα σύνορα –μαύρη κάθετη γραμμή μεταξύ γεωτρήσεων Γ2 & Γ3- απαιτούν την εφαρμογή της από κοινού εκμετάλλευσης με διακανονισμό (τύπου Unitization).
Παράδειγμα ανάπτυξης κεκλιμένου σχηματισμού – ταμιευτήρα (μαύρο χρώμα), που αφενός επεκτείνεται υπεδαφικά για να εγκλωβίσει πετρέλαιο και αφετέρου υπέρκειται και υπόκειται στεγανών σχηματισμών υπό μορφή ‘σάντουιτς’.
Ένα άλλο παράδειγμα, περισσότερο πολύπλοκο, παρουσιάζεται στην επόμενη εικόνα, όπου: ο ταμιευτήρας, που τον μοιράζονται οι χώρες 1 & 2, είναι ιδιαίτερα ανομοιογενής (συμβαίνει στους περισσότερους ταμιευτήρες), επειδή τον συνιστούν γεωλογικοί σχηματισμοί διαφορετικών ιζηματολογικών φάσεων (= με σαφώς διαφορετικές πετροφυσικές, ρευστομηχανικές και υδραυλικές ιδιότητες). Οι σχηματισμοί που συμβολίζονται με τα γράμματα Α, Β, Γ και Δ, επάνω από την διεπαφή πετρελαίου (κόκκινο) – νερού (μπλε) και συνιστούν τον υπό εκμετάλλευση ταμιευτήρα, έχουν διαφορετικό πορώδες και κατανομή πετρελαίου μέσα τους. Αποτέλεσμα αυτού, είναι ότι δεν αποκλείεται το γεγονός το μικρό τμήμα που ανήκει στη χώρα 1, να εμπεριέχει πολύ περισσότερο πετρέλαιο από το μεγάλο τμήμα της χώρας 2. Και στη περίπτωση αυτή, όπως γίνεται εύκολα κατανοητό: τα πράγματα είναι δύσκολα. Αποδεκτό. Δύσκολα για τους πολιτικούς και τον μη επαΐοντα, όχι όμως και για τον Μηχανικό πετρελαίου και την εταιρία του που έχει την όλη διαχείριση και ευθύνη.
Πολύπλοκο μοντέλο ανομοιογενούς ταμιευτήρα πετρελαίου, όπου η ορθή ογκομέτρηση του κοιτάσματος που αναπτύσσεται κάτω από τα σύνορα μεταξύ δύο χωρών, επιβάλλει προχωρημένες τεχνικές αλλά και πολιτική κατανόηση, για την δίκαια κατανομή των ποσοστών που ανήκουν στη κάθε χώρα ξεχωριστά.
Πολλές φορές, σε τριτογενές στάδιο εκμετάλλευσης ταμιευτήρα που επίσης υπόκειται συνόρου μεταξύ δυο χωρών, απαιτείται η εισπίεση π.χ. διοξειδίου του άνθρακα, ή επιφανειοδραστικών, ή νερού, προκειμένου, το εισερχόμενο στον ταμιευτήρα ρευστό να οδηγήσει το υπολειπόμενο -μετά προχωρημένη εκμετάλλευση- πετρέλαιο, αποτελεσματικότερα, στραγγίζοντας όσο το δυνατό καλύτερα το ταμιευτήρα προς τη γεώτρηση παραγωγής.
Σχηματική παράσταση μοντέλου συνεκμετάλλευσης (σε τομή), όταν σε τριτογενή ή τεταρτογενή παραγωγή, απαιτείται η εισπίεση κατάλληλων ρευστών (θέση Α) που προωθούνται μέσω της θέσης Β, προς τη θέση Γ, όπου γίνεται και η παραγωγή. Η συνεκμετάλλευση λοιπόν αντιλαμβανόμαστε ότι επιβάλλεται μεταξύ των δυο χωρών.
Στην ανάλογη σχηματική παράσταση που παρουσιάζεται πιο πάνω, γίνεται επίσης σαφές, το πόσο σημαντική είναι η καλόπιστη συνεννόηση μεταξύ των γειτνιαζόντων χωρών και για το κοινό τους συμφέρον. Φανταστείτε αν η χώρα 1 προσπαθούσε να αντλήσει πετρέλαιο, αντί να συνεργαστεί με τη χώρα 2. Όλο το υπολειπόμενο πετρέλαιο θα διασκορπιζόταν στον ταμιευτήρα και δεν θα παραγόταν ποτέ. Καλό είναι φυσικά, αντί και οι δυο -εκάστοτε- συνεκμεταλλευόμενες τον ορυκτό πλούτο χώρες, να απευθύνονται σε outsourcing και διαφόρους συμβούλους, να εκπαιδεύσουν τους δικούς τους ειδικούς, οι οποίοι θα γνωρίζουν καλά το αντικείμενο για να μπορέσουν να διαπραγματευτούν και ανάλογα για να έχουν κι ένα έμπειρο μάτι «πάνω απ την ‘συν’-εκμετάλλευση".
Το μοντέλο της συνεκμετάλλευσης έχει εφαρμοστεί με επιτυχία διεθνώς, και κυρίως στην Αμερική, όπου το παραγόμενο πετρέλαιο πρέπει να διανέμεται μεταξύ δύο οικοπεδούχων (γειτόνων Αμερικανών τις περισσότερες φορές), και φυσικά διέπεται από μια νομοθεσία, η οποία στηρίζεται καθαρά σε τεχνικά στοιχεία, στα οποία θα αναφερθούμε παρακάτω.
Για τον όρο «Συνεκμετάλλευση», έχει επιλεγεί διεθνώς η λέξη «unitization», που όχι μόνο εμπεριέχει τον όρο ‘συνεκμετάλλευση’, αλλά μας επιβάλλει ουσιαστικά ένα ολόκληρο τρόπο της ένωσης ή ‘ενοποίησης’ των δυο ιδιοκτησιών σαν να είναι μια, ώστε να την διαχειριστεί μια εταιρεία (ένας operator), προς το μέγιστο όφελος και των δύο πλευρών.
Η φιλοσοφία λοιπόν που διέπει μια από κοινού εκμετάλλευση, με τον τρόπο που εφαρμόζεται από τη διεθνή βιομηχανία του upstream, ουσιαστικά συνίσταται:
• Στον συνδυασμό πολλαπλών γεωτρήσεων για τη παραγωγή πετρελαίου (αερίου ή συμπυκνώματος), από ένα καλά προσδιορισμένο – περιχαρακωμένο (και όχι μόνο) ταμιευτήρα.
• Στην ανάπτυξη ενός κοιτάσματος μέσω διαδικασιών συνεργασίας μάλλον, παρά ανταγωνιστικότητας. Πρόκειται για ένα μηχανισμό που έχει τύχει μεγάλης αποδοχής, παγκοσμίως.
• Στις διαδικασίες που επιτρέπουν –για το συμφέρον των δυο χωρών- σε ένα διαχειριστή (μια εταιρεία), να εκτελέσει όλες τις απαιτούμενες γεωτρήσεις για τη παραγωγή από μια συγκεκριμένη γεωλογική δομή, με τον πλέον οικονομικό και αποτελεσματικό τρόπο.
Τα πλεονεκτήματα της μεθόδου της από κοινού εκμετάλλευσης, είναι πάρα πολλά. Μερικά από αυτά παρουσιάζονται πιο κάτω:
• Σε πολλές περιπτώσεις, υπάρχουν κοιτάσματα που χαρακτηρίζονται ως μη εμπορικά, δηλαδή δεν μπορούν να αναπτυχθούν από μόνα τους. Όμως, αν ένα μεγαλύτερο κοίτασμα βρίσκεται σε γειτνίαση (διπλανό ‘οικόπεδο’, ή άλλη χώρα), τότε, είναι δυνατή η συνεκμετάλλευση με σύγχρονη αξιοποίηση του μέχρι χθες μη εμπορικού.
• Με τη εφαρμογή του Unitization, η αποδοτικότητα της συνεκμετάλλευσης επιτυγχάνεται με το καλύτερο δυνατό μηχανισμό, προκειμένου να διασφαλιστεί η αποτελεσματικότερη παραγωγή.
• Όταν ο διαχειριστής (operator) είναι ένας, του παρέχονται περισσότερες δυνατότητες επιλογών θέσεων για καλύτερη τοποθέτηση γεωτρήσεων (περιχαράκωσης του κοιτάσματος, εισπίεσης - παραγωγής).
• Επιτυγχάνεται η ορθολογικότερη διαχείριση με το μικρότερο κόστος, τη μεγαλύτερη παραγωγή (optimization), τον ιδανικότερο ‘συντελεστή αποληψιμότητος’ του κοιτάσματος, την αριστοποιημένη εκμετάλλευση –στράγγιγμα- από όλο το ‘σώμα’ του ταμιευτήρα (reservoir performance) και τελικά το μεγαλύτερο κέρδος.
Ενώ, ένα βασικό μειονέκτημα της μεθόδου –Νομικής φύσης κυρίως-, είναι το γεγονός ότι χάνεται η αυτονομία και ανεξαρτησία μιας διακεκριμένης περιουσίας (τουλάχιστον για μερικές δεκαετίες) . Για το λόγο αυτό και άλλους τεχνικής, οικονομικής κλπ φύσης, δίδεται μεγάλη σημασία στη Σύμβαση μεταξύ των τριών –τουλάχιστον- μερών.
Το βαθύτερο νόημα του παρόντος άρθρου και ο χρονισμός που επέλεξα για να το δημοσιεύσω, σκοπό είχαν τη νομική και τεχνικο-οικονομική ενημέρωση των πολιτικών μας –και των άλλων συμβούλων-, που διαπραγματεύονται τη περίοδο αυτή την ΑΟΖ. Πιστεύω ότι τα επιπλέον εξειδικευμένα αλλά σημαντικά στοιχεία που παρουσιάζω, θα τους βοηθήσουν να κατανοήσουν ακόμη καλύτερα, πόσο σημαντική είναι η «καλή σχέση και η συνεννόηση για το αμοιβαίο συμφέρον» με τους γείτονες.
Από την άλλη μεριά βέβαια, στη γενικότερη προσπάθεια που καταβάλλεται απ όλους τους συναδέλφους τη τελευταία περίοδο, θέλουμε να δείξουμε στους ιθύνοντες νόες και τους Decision makers, ότι χρειάζεται πολύ προετοιμασία για μια χώρα ανέτοιμη όπως η Ελλάδα. Υπάρχουν πολλοί που μπορούν ουσιαστικότατα να βοηθήσουν, αλλά δυστυχώς, άλλη μια φορά στη χώρα, ελλείπουν οι βασικές της υποδομές και οι φορείς μέσω των οποίων θα υλοποιούνταν με ορθολογικό τρόπο τέτοια έργα και για το εθνικό συμφέρον.
* Ο Δρ. Μάριος Πατσουλές είναι Γεωλόγος – Μηχανικός Ταμιευτήρων Πετρελαίου - τ. Διευθυντής Διεθνών Σχέσεων ΔΕΠ-ΕΚΥ & Project Manager ΕΛΠΕ - Σύμβουλος ΠΟΕΠΔΧΒ.
Πηγή, www.capital.gr, http://www.infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/03/blog-post_3596.html#.UWsZB8oqdhQ
Ρώτησαν τὸν Ἀββᾶ Λογγίνο:
- Ποιὰ ἀρετὴ εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀπ᾿ ὅλες;
Καὶ ἀπάντησε:
- Σκέφτομαι, ὅτι, ὅπως ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι τὸ μεγαλύτερο ἀπ᾿ ὅλα τὰ πάθη, ἀφοῦ καὶ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ μπόρεσε νὰ ρίξει κάποιους (δηλαδὴ τὸν Ἑωσφόρο καὶ τὸ τάγμα του), ἔτσι καὶ ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀπ᾿ ὅλες τὶς ἀρετές, γιατὶ κι ἀπ᾿ αὐτὰ τὰ τάρταρα μπορεῖ ν᾿ ἀνεβάσει ἕνα ἄνθρωπο, ἀκόμα κι ἂν εἶναι ἁμαρτωλὸς σὰν δαίμονας.
Νὰ γιατὶ ὁ Κύριος πρὶν ἀπ᾿ ὅλους μακαρίζει τοὺς «πτωχοὺς τῷ πνεύματι», (δηλαδὴ τοὺς ταπεινούς) (Ματθ. 5:3).
***
Ἕνας γέροντας εἶπε:
- Προτιμῶ ἧττα ποὺ θὰ συνοδεύεται ἀπὸ ταπεινοφροσύνη, παρὰ νίκη ποὺ θὰ συνοδεύεται ἀπὸ ὑπερηφάνεια.
***
Ἕνας (ἄλλος) γέροντας εἶπε:
- Πολλὲς φορὲς ἡ ταπείνωση ἔσωσε πολλούς, καὶ μάλιστα ἄκοπα.
Κι αὐτὸ τὸ ἀποδεικνύουν ὁ τελώνης καὶ ὁ ἄσωτος υἱός, ποὺ εἶπαν μόνο λίγα λόγια καὶ σώθηκαν (βλ. Λουκ. 18:13 - 15:21).
***
Ὁ ἀββᾶς Ἡσαΐας εἶπε:
- Περισσότερο ἀπ᾿ ὅλα ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ τὴν ταπεινοφροσύνη.
Γι᾿ αὐτὸ ἂς εἴμαστε πάντα ἕτοιμοι, σὲ κάθε λόγο ποὺ ἀκοῦμε ἢ ἐργασία (ποὺ κάνουμε), νὰ λέμε (στὸν πλησίον):
«Συγχώρεσέ με».
Γιατὶ μὲ τὴν ταπεινοφροσύνη καταστρέφονται ὅλα τὰ (πονηρὰ ἔργα) τοῦ ἐχθροῦ.
***
Ἡ ἀμμὰ Θεοδώρα ἔλεγε, πὼς οὔτε ἡ ἄσκηση οὔτε ἡ κακουχία οὔτε οἱ ὁποιοιδήποτε κόποι σῴζουν (τὸν ἄνθρωπο), παρὰ μόνο ἡ γνήσια ταπεινοφροσύνη. (Καὶ γιὰ ἐπιβεβαίωση διηγόταν τὸ ἑξῆς:)
- Ἦταν κάποιος ἀναχωρητής, ποὺ ἔδιωχνε τοὺς δαίμονες. Καὶ τοὺς ἐξέταζε, γιὰ νὰ μάθει μὲ ποιὸν τρόπο βγαίνουν (ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο). «Μὲ τὴ νηστεία;» τοὺς ρωτοῦσε. «Ἐμεῖς οὔτε τρῶμε οὔτε πίνουμε», ἀπαντοῦσαν ἐκεῖνοι.
«Μὲ τὴν ἀγρυπνία;». «Ἐμεῖς δὲν κοιμόμαστε καθόλου», ἔλεγαν.
«Μὲ τὴν ἀναχώρηση (ἀπὸ τὸν κόσμο);». «Ἐμεῖς ζοῦμε στὶς ἐρήμους», ἀποκρίνονταν.
Ἐπειδὴ ὁ γέροντας ἐπέμενε καὶ ἔλεγε, «Μὲ ποιὸν λοιπὸν τρόπο βγαίνετε;», ἐκεῖνοι ὁμολόγησαν:
«Τίποτα δὲν μᾶς νικάει, παρὰ μόνο ἡ ταπεινοφροσύνη».
***
Ὁ ἀββᾶς Σισώης ἔλεγε, ὅτι ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ταπεινοφροσύνη εἶναι ἡ ἐγκράτεια, ἡ ἀδιάλειπτη προσευχὴ στὸ Θεὸ καὶ ὁ ἀγῶνας νὰ βάζουμε τὸν ἑαυτό μας πιὸ κάτω ἀπὸ κάθε ἄνθρωπο.
Ἕνας ἀδελφὸς ρώτησε τὸν Ἀββᾶ Κρόνιο:
- Μὲ ποιὸν τρόπο φτάνει ὁ ἄνθρωπος στὴν ταπεινοφροσύνη;
- Μὲ τὸ φόβο τοῦ Θεοῦ, ἀπάντησε ὁ γέροντας.
- Καὶ μὲ ποιὸν τρόπο φτάνει στὸ φόβο τοῦ Θεοῦ; ξαναρώτησε ὁ ἀδελφός.
- Κατὰ τὴ γνώμη μου, εἶπε ὁ γέροντας, μὲ τὸ νὰ περιμαζέψει τὸν ἑαυτό του ἀπὸ κάθε περισπασμὸ καὶ μὲ τὸ νὰ καταβάλλει σωματικοὺς κόπους καὶ μὲ τὸ νὰ θυμᾶται, ὅσο μπορεῖ, τὴν ἔξοδο (τῆς ψυχῆς του) ἀπὸ τὸ σῶμα καὶ τὴν κρίση τοῦ Θεοῦ.
***
Ἕνας γέροντας εἶπε:
- Ὅποιος ἔχει ταπείνωση, ταπεινώνει τοὺς δαίμονες, καὶ ὅποιος δὲν ἔχει ταπείνωση, χλευάζεται ἀπὸ τοὺς δαίμονες.
***
Ῥώτησαν ἕνα γέροντα:
- Γιατὶ χτυπιόμαστε τόσο πολὺ ἀπὸ τοὺς δαίμονες;
- Ἐπειδὴ πετᾶμε τὰ ὅπλα μας, ἀπάντησε ἐκεῖνος, ἐννοῶ τὴν ἀτιμία, τὴν ταπείνωση, τὴν ἀκτημοσύνη καὶ τὴν ὑπομονή.
Μιὰ φορὰ ἦρθαν κάποιοι στὴ Θηβαΐδα, σ᾿ ἕνα γέροντα, καὶ τοῦ ἔφεραν ἕνα δαιμονισμένο γιὰ νὰ τὸν θεραπεύσει. Καὶ ὁ γέροντας, (μολονότι ἀρχικὰ δὲν δεχόταν, θεωρώντας τὸν ἑαυτό του ἀνάξιο, τελικά), ἐπειδὴ πολὺ τὸν παρακάλεσαν, λέει στὸ δαίμονα:
- Βγὲς ἀπὸ τὸ πλάσμα τοῦ Θεοῦ!
- Βγαίνω, ἀποκρίθηκε ὁ δαίμονας. Ἀλλὰ σὲ ρωτάω ἕνα πρᾶγμα καὶ ἀπάντησέ μου: Ποιοὶ εἶναι τὰ «ἐρίφια» καὶ ποιοὶ τὰ «πρόβατα» (Ματθ. 25:31-33);
- Τὰ «ἐρίφια» εἶμαι ἐγώ, ἀπάντησε ὁ γέροντας. Ὅσο γιὰ τὰ «πρόβατα», ὁ Θεὸς τὰ γνωρίζει.
Μόλις ἄκουσε (αὐτὰ τὰ λόγια) ὁ δαίμονας, κραύγασε:
- Νά, γιὰ τὴν ταπείνωσή σου βγαίνω!
Καὶ βγῆκε (ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο) τὴν ἴδια ὥρα.
ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxfathers.com/Mikros-Eyergetinos/Apo-Gerontiko-13
ΛΟΓΟΣ ΕΝΑΤΟΣ
(Καθώς και περί ακτημοσύνης)
1. Ομοιάζουν, οι μέν ευλογημένες και όσιες αρετές με την κλίμακα του Ιακώβ, οι δε ανόσιες κακίες με την αλυσίδα πού έπεσε από τα χέρια του κορυφαίου Αποστόλου Πέτρου () . Διότι οι μέν πρώτες, καθώς η μία οδηγεί στην άλλη, ανεβάζουν στον ουρανό εκείνον πού το επιθυμεί. Ενώ οι άλλες, οι κακίες, έχουν τη συνήθεια να γεννούν η μία την άλλη και να συσφίγγωνται μεταξύ τους. Διά τούτο και μόλις προηγουμένως ακούσαμε τον ασύνετο θυμό να ονομάζη ιδικό του τέκνο την μνησικακία. Τώρα λοιπόν πού το καλεί ο καιρός, ας ομιλήσωμε και γι΄αυτήν.
2. Μνησικακία σημαίνει κατάληξις του θυμού, φύλαξ των αμαρτημάτων, μίσος της δικαιοσύνης, απώλεια των αρετών, δηλητήριο της ψυχής, σαράκι του νου, εντροπή της προσευχής [1], εκκοπή της δεήσεως, αποξένωσις της αγάπης, καρφί εμπηγμένο στην ψυχή, αίσθησις δυσάρεστη πού αγαπάται μέσα στην γλυκύτητα της πικρίας της, συνεχής αμαρτία, ανύστακτη παρανομία, διαρκής κακία. Και τούτο το σκοτεινό και δύσμορφο πάθος, η μνησικακία δηλαδή, ανήκει στα πάθη πού γεννώνται από άλλα πάθη και όχι σε αυτά πού γεννούν. Γι΄αυτό δεν σκοπεύομε να ομιλήσωμε πολύ περί αυτής.
3. Όποιος κατέπαυσε την οργή, αυτός εφόνευσε την μνησικακία, διότι για να γεννηθούν τέκνα πρέπει να ζή ο πατέρας.
4. Όποιος απέκτησε την αγάπη, έγινε ξένος της οργής. Εκείνος όμως πού διατηρεί την έχθρα, συσσωρεύει στον εαυτόν του άσκοπα ενοχλητικά βάρη.
5. Η τράπεζα και το γεύμα της αγάπης διαλύουν το μίσος, και τα ειλικρινή δώρα μαλακώνουν την ωργισμένη ψυχή. Η απρόσεκτη συμπεριφορά κατά την τράπεζα είναι μητέρα της παρρησίας. Και από το παράθυρο της αγάπης κάνει την εμφάνισί της στην τράπεζα η γαστριμαργία.
6. Είδα μίσος να διασπά πολυχρόνιο πορνικό δεσμό, και είδα -πράγμα παράδοξο!- μνησικακία να τον διατηρή πλέον οριστικά διαλελυμένο. Θαυμαστό πράγματι θέαμα! Ένας δαίμων να θεραπεύη από άλλον δαίμονα! Πρόκειται μάλλον για έργο της προνοίας και επεμβάσεως του Θεού, και όχι της θελήσεως των δαιμόνων.
7. Η μνησικακία ευρίσκεται μακρυά από την φυσική και αυθόρμητη και στερεωμένη αγάπη.
Σ΄ αυτήν όμως την αγάπη πλησιάζει εύκολα η πορνεία, και βλέπεις στο περιστέρι να εισχωρή ανεπαίσθητα η ψείρα.
8. Να μνησικακής πολύ εναντίον των δαιμόνων και να εχθρεύεσαι πολύ και διαρκώς την σάρκα σου. Η σάρκα είναι ένας αχάριστος και δόλιος φίλος, και όσο την περιποιείται κανείς, τόσο περισσότερο αυτή βλάπτει.
9. Η μνησικακία γίνεται και ερμηνευτής των Γραφών, προσαρμόζοντας και εξηγώντας τα λόγια του Αγίου Πνεύματος κατά τις ιδικές της διαθέσεις. Ας την καταισχύνη όμως η προσευχή πού μας παρέδωσε ο Ιησούς, (το «Πάτερ ημών»), την οποία δεν μπορούμε να την ειπούμε όπως αυτός, εάν μνησικακούμε.
10. Αν δεν μπορής, μολονότι επάλαιψες πολύ, να διαλύσης εντελώς το σκάνδαλο της μνησικακίας, δείξε στον εχθρό σου, έστω με λόγια, ότι μετενόησες. Έτσι θα συμβή να εντραπής την παρατεινομένη υποκρισία σου, και να τον αγαπήσης ολοκληρωτικά, κεντώμενος και καιόμενος σαν με πύρ από τις τύψεις της συνειδήσεως.
11. Τότε θα καταλάβης ότι απηλλάγης από αυτήν την «σαπίλα», την μνησικακία δηλαδή, όχι όταν προσεύχεσαι για εκείνον πού σε ελύπησε ούτε όταν του προσφέρης δώρα ούτε όταν του στρώσης τράπεζα, αλλά όταν μάθης πώς του συνέβη κάποια συμφορά, ψυχική ή σωματική, και πονέσης και κλαύσης σαν να επρόκειτο για τον εαυτό σου.
12. Ησυχαστής πού διατηρεί μνησικακία ομοιάζει με εμφωλεύουσα ασπίδα, η οποία περιφέρει μέσα της θανατηφόρο δηλητήριο. Η ανάμνησις των παθημάτων του Ιησού θα θεραπεύση την ψυχή πού μνησικακεί, διότι θα αισθάνεται υπερβολική εντροπή, ενώ θα αναλογίζεται την ιδική Του ανεξικακία.
13. Στο σάπιο ξύλο γεννώνται σκουλήκια. Ομοίως και σε ανθρώπους με πραότατη επιφανειακή συμπεριφορά και νοθευμένη ηρεμία και ησυχία προσκολλάται η οργή. Όποιος την απεδίωξε από μέσα του, ευρήκε την άφεσι των αμαρτιών του. Όποιος αντιθέτως προσκολλάται σ΄ αυτήν, εστερήθηκε τους οικτιρμούς του Θεού.
14. Μερικοί υπέβαλαν τον εαυτό τους σε κόπους και ιδρώτας για να επιτύχουν την συγχώρησι. Ο αμνησίκακος όμως άνδρας τους ξεπέρασε, εφ΄ όσον ασφαλώς είναι αληθινός ο λόγος «άφετε - συντόμως- και αφεθήσεται υμίν - πλουσίως» ().
15. Η αμνησικακία είναι απόδειξις της γνησίας μετανοίας. Εκείνος δε πού διατηρεί την έχθρα και νομίζει ότι έχει μετάνοια, ομοιάζει μ΄ αυτόν πού του φαίνεται στον ύπνο του ότι τρέχει.
16. Είδα μνησικάκους να παροτρύνουν άλλους στην αμνησικακία. Και έτσι αισθάνθηκαν εντροπή από τα ίδια τους τα λόγια και απηλλάγησαν από το πάθος τους.
17. Ας μη θεωρήση κανείς ασήμαντο πάθος τούτη την «σκοτομήνη», δηλαδή την μνησικακία. Διότι πολλές φορές συμβαίνει να καταλαμβάνη ακόμη και τους πνευματικούς άνδρας.
Βαθμίς ενάτη! Όποιος την κατέκτησε, ας ζή πλέον με παρρησία την συγχώρησι των πταισμάτων του από τον Σωτήρα Χριστόν.
Ι.Μ.Παρακλήτου
[1] Η εντροπή έγκειται στο ότι αναφερόμεθα προς τον Θεόν, λέγοντας στο «Πάτερ ημών», «και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν…», καθ΄ ήν στιγμήν ούτε συγχωρούμε τους άλλους ούτε λησμονούμε το κακό πού τυχόν μας έχουν κάνει.
Πηγή: Ορθόδοξοι Πατέρες
Σ’ αυτή την αγιασμένη περίοδο της Μεγάλης Σαρακοστής, αδελφοί μου, η Ορθόδοξη Εκκλησία συνεχίζει κάθε Κυριακή να προβάλλει ένα δείγμα από τους πνευματικούς θησαυρούς, τους οποίους περικλείει μέσα στα σπλάχνα της. Το προβάλλει το δείγμα αυτό για να μας διδάξει και για να μας βοηθήσει να προχωρήσουμε στον πνευματικό μας αγώνα, στον αγώνα της αρετής και της αγιότητος.
Ετσι, λοιπόν, την πρώτη Κυριακή μας πρόβαλε τις Αγιες Εικόνες. Τη δεύτερη Κυριακή μας πρόβαλε τη μεγάλη μορφή του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, του Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης. Την τρίτη Κυριακή μάς πρόβαλε το Σταυρό του Χριστού μας. Και σήμερα μας προβάλλει έναν διακεκριμένον Αγιό της. Τον μνημονεύσαμε, τον ακούσατε όσοι ήρθατε πιο πρωί· είναι ο Αγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, ο οποίος έχει γράψει ένα βιβλίο πολύ σημαντικό που λέγεται «Κλίμαξ». Γι' αυτό λέγεται Ιωάννης της Κλίμακος.
Αυτός ο Αγιος, τον οποίον προβάλλει σήμερα η Εκκλησία, κοιμήθηκε στις 30 Μαρτίου (τότε είναι η μνήμη του), αλλά σήμερα, την τετάρτη Κυριακή των Νηστειών, τον προβάλλει επίτηδες η Εκκλησία μας για να μας διδάξει εξ αυτού. Γιατί; Τί έχει να μας διδάξει; Πολύ σημαντικά πράγματα.
Δεν ξέρουμε που ακριβώς γεννήθηκε, ξέρουμε όμως το πότε. Είναι μεταξύ του 6ου και του 7ου αιώνα· έζησε από το 560 μέχρι το 640 μ.Χ. περίπου. Ξέρουμε από το Συναξάρι του και από πληροφορίες ότι από μικρός ήτο φιλομαθής πάρα πολύ. Αγαπούσε τη μελέτη, τη μάθηση, τις γνώσεις και έβγαλε σχολεία εκείνης της εποχής και γι' αυτό τον λένε και σχολαστικό, δηλαδή βγήκε από σχολές. Αλλά εκείνο που ξέρουμε ακόμη είναι ότι από νέο παιδί αγάπησε τη ζωή της μοναξιάς, τη ζωή της ερημίας, τη ζωή της αδιαλείπτου επικοινωνίας με το Θεό δια της προσευχής και δια της μελέτης του Θείου Λόγου. Γι' αυτό περίπου 16 ετών έφυγε και πήγε στο όρος Σινά και εντάχθηκε στη Μονή της Αγίας Αικατερίνης, που υπάρχει μέχρι σήμερα.
Εκείνη την εποχή, αδελφοί μου, το Σινά είχε εκατοντάδες μοναχούς· και όπως σε μια κυψέλη οι μέλισσες πηγαινοέρχονται και κάνουν μέλι, έτσι και αυτοί μέσα στο μοναστήρι αυτό έκαναν με την εργασία τους, το μέλι της πίστεως, το μέλι της υπακοής στους μεγαλύτερους, το μέλι της υποταγής στο Θεό, το μέλι της προσευχής, της μελέτης, της ταπεινοφροσύνης, της ζωγραφικής - αγιογραφούσαν - και ακόμα το μέλι της αντιγραφής βιβλίων παλαιών.
Ετσι σήμερα το Σινά, η Μονή της Αγίας Αικατερίνης, είναι ένα από τα σπουδαιότερα μουσεία αγιογραφίας μέσα στον κόσμο. Και το ακόμη σπουδαιότερο είναι ότι το μοναστήρι αυτό έχει μία από τις μεγαλύτερες και σημαντικότερες βιβλιοθήκες που υπάρχουν σε όλον τον κόσμο. Την έχει αυτό το μοναστήρι χάρις σ' εκείνους τους μοναχούς που ζούσαν τότε.
Εκεί πήγε ο Ιωάννης, λοιπόν, και ασκήτευε και εντάχθηκε στην υπακοή και έγινε υπόδειγμα αρετής και πίστεως. Κατόπιν έφυγε από το μοναστήρι και πήγε παραέξω σε ένα καλύβι και καθότανε μαζί με έναν Γέροντα. Εκανε τελεία υπακοή σ' αυτόν το Γέροντα, ό,τι τον δίδασκε εκείνος χρόνια αρκετά. Οταν κοιμήθηκε ο Γέροντας, έμεινε σ' αυτό το σπιτάκι, το οποίο απέχει περίπου δύο ώρες από το μοναστήρι του Σινά, σαράντα χρόνια. Εκεί μέσα έμενε μοναχός του με συντροφιά το Θεό, τη μελέτη, την προσευχή, την ανάταση της ψυχής. Η φήμη του για την αρετή του διαδόθηκε παντού. Πάει, λοιπόν, μια επιτροπή από καλόγερους του Σινά και του λένε:
- Ελα, ευλογημένε, να γίνεις ηγούμενος στο μοναστήρι, να μας διδάξεις και εμάς που είμαστε εκεί πέρα όλα αυτά που ξέρεις.
Πήγε, λοιπόν, και έμεινε δύο χρόνια και έκανε τον ηγούμενο, αλλά μετά είδε ότι δεν τον βοήθαγε η ηγουμενία να επικοινωνεί συνέχεια με το Θεό. Γι' αυτό σηκώθηκε και έφυγε και ξαναπήγε εκεί στο ασκηταριό που είχε. Εκεί έζησε μέχρι τέλους.
Πολλοί, μας κάνει εντύπωση, και σήμερα λένε: Μα γιατί να φεύγουν από τον κόσμο άνθρωποι σαν κι αυτόν που είχε τόση σοφία και τόσες γνώσεις; Γιατί φεύγουν; Βλέπετε σήμερα υπάρχουν πολλά παιδιά, αγόρια - κορίτσια, που αφήνουν και την επιστήμη τους και τα πτυχία τους, τις γνώσεις τους, τα πλούτη τους, τις δουλειές τους και φεύγουν και πάνε στα μοναστήρια. Πολλοί διαμαρτύρονται: Μα γιατί το κάνουν αυτό; Δεν είναι ώρα να σας πω γι' αυτό το θέμα. Αλλά θα σας αναφέρω μια μικρή γνώμη αυτού του Αγίου που σήμερα γιορτάζουμε.
Λέει, λοιπόν, αυτός ο Αγιος Ιωάννης: «Ιησού μνήμη ενωθήτω τη πνοή σου και τότε γνώσει ησυχίας ωφέλειαν». Αμα κατορθώσεις να ενώσεις με την αναπνοή σου και με την ύπαρξή σου το πρόσωπο και το όνομα του Χριστού και ενωθείς μαζί Του βαθιά και σφιχτά, τότε θα καταλάβεις τι πάει να πει ησυχία και ερημιά και αποχώρηση από τον κόσμο. Αλλιώς δεν μπορείς να το καταλάβεις. Γι' αυτό και πολλοί, όπως σας είπα, δεν το καταλαβαίνουν αυτό το πράγμα. Ας είναι. Αυτός ο Αγιος, λοιπόν, έμεινε εκεί.
Τα τροπάρια που ψάλαμε μας διηγούνται τη ζωή του. Το απολυτίκιο λέει: «Ταις των δακρύων σου ροαίς της ερήμου το άγονον εγεώργησας». Από τα μάτια του έτρεχαν δάκρυα συνέχεια που πότισαν την έρημο, το χώμα, αλλά και την έρημο της καρδιάς του· και καρποφόρησε η καρδιά του κι έβγαλε τις αρετές, «και τοις εκ βάθους στεναγμοίς εις εκατόν τους πόνους εκαρποφόρησας». Με τα δάκρυα που πότισες την καρδιά σου και με τους στεναγμούς που βγαίναν από τα βάθη της καρδιάς σου, τους στεναγμούς της προσευχής, έφερες καρπούς πνευματικούς μέσα στην ψυχή σου εκατό φορές περισσότερους απ' ό,τι φέρνουν άλλοι που δεν έρχονται στην ερημιά, που ήσουνα εσύ.
Ενας καρπός είναι αυτό το βιβλίο που έχει γράψει, όπως σας είπα, και λέγεται «Κλίμαξ»· γι' αυτό λέγεται Ιωάννης της Κλίμακος και Σιναΐτης, γιατί έζησε στο όρος Σινά. Αυτό το βιβλίο έχει τριάντα κεφάλαια και τα παρουσιάζει σαν σκαλοπάτια. Κάθε κεφάλαιο είναι μία αρετή. Περιγράφει πως πρέπει να είναι η αρετή αυτή. Καλεί τους αναγνώστες, μόλις διαβάσουν το ένα κεφάλαιο, που είναι σαν να ανεβαίνουν στο ένα σκαλοπάτι, να το εφαρμόσουν. Μετά από το πρώτο σκαλοπάτι θα ανέβουν στο δεύτερο. Θα διαβάσουν το δεύτερο κεφάλαιο· θα μιμηθούν και θα εφαρμόσουν την αρετή για την οποία γίνεται λόγος. Κατόπιν το τρίτο, το τέταρτο μέχρι τριάντα σκαλοπάτια.
Λέει ο ίδιος: «Κλίμακα αναβάσεως πεπελέκηκα», πελέκησα και έφτιαξα μία Κλίμακα. Τί κλίμακα; Σκάλα αναβάσεως για να ανεβείτε. «Εκαστος δε βλεπέτω εν ποία βαθμίδι έστηκε», τώρα ο καθένας να κοιτάξει σε ποιο σκαλί της σκάλας αυτής έχει σταματήσει. «Εν πάσι τοις πάθεσι και πάσαις ταις αρεταίς εαυτούς εκζητούντες μη παυσώμεθα, που τυγχάνομεν», να εξετάζουμε τα πάθη που έχουμε μέσα μας, να εξετάζουμε και τις αρετές που έχουμε κι από κει να καταλάβουμε σε ποιο σκαλοπάτι έχουμε σταθεί και βρισκόμαστε. Τις αρετές, λέει, αυτές τις παρουσιάζω σαν Κλίμακα, όπως είδε ο Ιακώβ στον ύπνο του μια σκάλα που ξεκίναγε από τη Γη και ανέβαινε στο Θεό. Ετσι, λοιπόν, τα σκαλοπάτια της σκάλας αυτής «εις ουρανόν τον προαιρούμενον αναφέρουσιν», εκείνον που θέλει τα σκαλοπάτια αυτά της σκάλας θα τον φέρουνε και θα τον βάλουνε μέσα στον ουρανό.
Αυτό το βιβλίο είναι βέβαια γραμμένο προπάντων για τους καλογήρους, αλλά είναι και για όλους τους ανθρώπους, διότι οι αρετές ίδιες είναι και για τους καλογήρους και για τους ανθρώπους που ζουν στον κόσμο. Γι' αυτό είναι πάρα πολύ χρήσιμο να διαβάζεται. Τώρα έχει μεταφραστεί και στη γλώσσα μας. Δεν είναι εύκολο βιβλίο. Δεν είναι να το διαβάσω για να ευχαριστηθώ. Θα βάλεις κάτω το μυαλό σου και την προσοχή σου και την υπομονή σου, για να διαβάσεις προσεκτικά και να δεις που πατάς. Βρίσκεσαι εσύ σ' αυτό το σκαλοπάτι που έχει την αρετή αυτή; Αρχίζει από τις πιο απλές αρετές. Από την υπακοή, απ' τη μετάνοια, απ' την ανάμνηση (τη μνεία) του θανάτου, από την πραότητα, τη συγχωρητικότητα και φτάνει στις τελευταίες αρετές, στα τελευταία σκαλοπάτια που είναι η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη προς το Θεό. Εκεί τελειώνει το τριακοστό σκαλοπάτι.
Θα σας αναφέρω μερικά από κάθε σκαλοπάτι, για να πάρετε μία γενική ιδέα του βιβλίου. Γενικώς υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος δεν σώζεται με τις πολλές νηστείες που θα κάνει, αλλά με τις αρετές που θα έχει και προπάντων με την ταπείνωση. Ακούτε τι λέει για τον εαυτόν του: «Ουκ ενήστευσα, ουκ ηγρύπνησα, ουκ εχαμεύνησα», δηλαδή δεν ενήστεψα εγώ πολύ, λέει, αλλά τι έκανε είναι άλλη δουλειά. Δεν ενήστεψα εγώ πολύ, ούτε αγρύπνησα πάρα πολύ, ούτε κοιμήθηκα χάμω στο χώμα. Αυτό σημαίνει «εχαμεύνησα». Τί έκαμα όμως; «Εταπεινώθην και έσωσέ με ο Κύριος», ταπεινώθηκα μοναχά και ο Κύριος με έσωσε.
Λοιπόν μερικοί λένε: Δεν μπορώ να νηστέψω. Καλά μην νηστεύεις, άμα δεν μπορείς. Δεν μπορώ να κάμω αγρυπνία. Μην κάνεις, άμα δεν μπορείς. Δεν μπορώ να κοιμηθώ στη σανίδα πάνω. Μην κοιμάσαι. Κοιμήσου πάνω στο στρωματέξ. Ταπείνωση έχεις; Ταπεινώσου, αυτό λέει ο Αγιος, να δεις πως σώζεσαι.
Ενα άλλο πράγμα. Δεν σε σώζει μία αρετή μονάχα. Είναι πολλοί που κάνουν πολλές ελεημοσύνες, αλλά δεν κάνουν τίποτε άλλο. Λέει, λοιπόν, «ου συνίσταται διάδημα βασιλέως εξ ενός λίθου», το στέμμα του βασιλιά δεν έχει μονάχα ένα διαμάντι, αλλά είναι γεμάτο γύρω-γύρω με διαμάντια, μεγάλα και μικρά, μαργαριτάρια και άλλα πολλά. Ετσι μια αρετή δεν σε σώζει. Θα πρέπει να έχεις κι άλλες αρετές.
Ακόμα κάτι άλλο. Την ταπεινοφροσύνη την ξέρουν μόνον όσοι την έζησαν. Τώρα τί να λέμε; Μπορεί να λέμε πολλά για ταπεινοφροσύνη. Κάνεις υπακοή; Ακούς τη γυναίκα σου; Ακούς τον άντρα σου; Η του βγάζεις γλώσσα; Η μια κουβέντα σου λέει, εκατό του απαντάς; Ε, τότε δεν έχεις ταπείνωση. Ταπεινώσου, γιατί η υπακοή είναι ταπείνωση.
Ενα άλλο θέμα είναι η καλοσύνη, που πρέπει όλοι να την προσέχουμε. Στις ήμερες καρδιές, στις καλοσυνάτες καρδιές αναπαύεται ο Θεός. Στις άγριες κάθεται ο διάβολος. Η ήμερη ψυχή είναι ίσια και έχει συντροφιά την ταπείνωση. Η πονηρή είναι σκλάβα της υπερηφάνειας. Η νηστεία είναι σπαθί που κόβει τους κακούς λογισμούς από την ψυχή και δίνει και υγεία στο σώμα. Είναι μητέρα της υγείας και προξενεί την καθαρότητα και διώχνει τις αμαρτίες. Ανοίγει την πόρτα του παραδείσου.
Προς το τέλος συμβουλεύει (και στην αρχή το λέει αυτό): Τώρα στην αρχή που θ' αρχίσεις να ανεβαίνεις στη σκάλα, να έχεις μεγάλη υπομονή. Χρειάζεται αγώνας και μάλιστα συνεχής και σκληρός. «Ουδείς κλίμακα υφ' εν ποτέ ανελθείν δεδύνηται». Τη σκάλα την ανεβαίνεις με ένα πήδημα; Πώς θα ανεβείς; Θα ανεβείς σκαλοπάτι-σκαλοπάτι. Παραπάνω δεν μπορείς. Τριάντα σκαλιά έχει αυτή η σκάλα. Θα πηγαίνεις ένα-ένα σκαλοπάτι. Και υπενθυμίζει ότι στον αγώνα αυτό υπάρχουν άγγελοι, οι οποίοι βοηθούν και ενισχύουν. Και προτρέπει: «Αναβαίνετε, αδελφοί, αναβαίνετε με προθυμίαν και χαράν την αγγελικήν αυτήν Κλίμακα, δια να φθάσωμεν εις το όρος του Κυρίου, εις τον υψηλόν θρόνον Αυτού».
Σ' όλα τα μοναστήρια, ιδίως στο Ορος, έχουν ζωγραφισμένη αυτή την Κλίμακα, εκτός που την έχουν βιβλίο και τη διαβάζουν τώρα τη Σαρακοστή. Η Εκκλησία μας εορτάζει τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακας αυτή την Κυριακή, εκτός της ημέρας της κοιμήσεώς του. Εχουνε ζωγραφίσει, λοιπόν, στον τοίχο τη σκάλα. Η σκάλα ακουμπάει στη γη κι έχει τριάντα σκαλοπάτια. Στην κορυφή ακουμπάει στον Ουρανό. Στην επάνω μεριά είναι ο Χριστός μας με απλωμένα τα χέρια, κι από δω κι από κει η Παναγία μας και ο Αγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος. Αυτή είναι η εικόνα που φτιάχνεται συνήθως. Κάτω - κάτω στη γη είναι οι καλόγεροι. Για τους καλογήρους είναι η Κλίμακα, αλλά το ίδιο ισχύει και για τους άλλους, τους απλούς ανθρώπους. Οι καλόγεροι την κοιτάνε τη σκάλα, μερικοί αρχίζουν κι ανεβαίνουν. Αλλος είναι στο πρώτο σκαλοπάτι, άλλος στο τέταρτο, άλλος στο εικοστό, άλλος στο δέκατο πέμπτο και λοιπά. Ανεβαίνουν. Αλλά από κάτω από τη σκάλα είναι ανοιχτό το στόμα ενός δράκοντα, ο οποίος περιμένει ποιον θα κατασπαράξει. Υπάρχουν φωτιές, βγαίνουνε φλόγες. Και τούτο που έχει σημασία είναι ότι αυτοί που είναι στα σκαλοπάτια - είτε στο πρώτο, είτε στο πέμπτο, είτε στο εικοστό - δέχονται τα πειράγματα του διαβόλου που είναι κοντά τους και με διάφορα πιρούνια τους τρυπάει ή τους τραβάει. Μερικοί είναι αναποδογυρισμένοι και πέφτουνε. Κάποιος είναι μέσα στο στόμα του Δράκοντα μπασμένος. Αλλοι είναι άγγελοι πάλι, οι οποίοι τους βοηθάνε με τα χέρια τους για να ανεβαίνουν και στην επάνω - επάνω μεριά είναι ένας που πάει να πέσει μέσα στην αγκαλιά του Χριστού. Αυτή είναι η παραστατική Κλίμακα του βιβλίου.
Λοιπόν, αδελφοί μου, να φύγουμε με αυτή την εικόνα της σκάλας. Η ζωή είναι σκάλα και πρέπει να τη γεμίσουμε με αρετές, όσες μπορούμε περισσότερες. Να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε τη σκάλα.
Θέλετε να προμηθευτείτε το βιβλίο για να το διαβάσετε; Προμηθευτείτε το. Με υπομονή όμως να το διαβάσετε. Δεν είναι από τα εύκολα βιβλία, που τα διαβάζεις ευχάριστα. Θα διαβάσω κάτι, για να κοιμηθώ. Οχι! Θα κάτσεις χάμω άμα θέλεις, θα στρωθείς, θα κάνεις την προσευχή σου πρώτα και θα πεις: Θα διαβάσω αυτή την Κλίμακα, που τόσα έχει πει αυτός ο Αγιος και έχει σώσει τόσους ανθρώπους. Θέλετε να το πάρετε, θέλετε μην το πάρετε. Αγωνιστείτε όμως· και να αγωνιστούμε όλοι για την αρετή. Ο καθένας εκεί που είναι· στο σπίτι του, στο γραφείο του, στο επάγγελμά του, στη δουλειά του, στην αγορά, όπου κι αν είναι. Οι αρετές παντού εφαρμόζονται. Η πίστη, η προσευχή, η αγάπη στο Χριστό, η καλοσύνη με τους άλλους ανθρώπους, η ταπείνωση, η συνδιαλλαγή, η συγχωρητικότητα χρειάζονται αγώνα για να καρποφορήσουν.
Αυτά όλα τα διδάσκει η Κλίμακα και μας τα επιβάλλει η πίστη μας. Αν θέλετε, έτσι να αγωνιστούμε, για να πούμε ότι κάνουμε καλή Σαρακοστή κι ότι έτσι θα φτάσουμε στο Πάσχα, όπως μας θέλει ο Κύριός μας. Αμήν.
(Από το βιβλίο του † Αρχ. Χριστοδούλου Φάσσου, «Η Συγκατάβαση του Θεού και η Ευθύνη του Ανθρώπου», Εκδόσεις «ΤΑΩΣ» 2008)
ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=862
Έχει θέμα το ευαγγέλιο που αναγινώσκεται κατ' αυτήν όπου γίνεται λόγος και για την επιμέλεια των εσωτερικών λογισμών
Περίληψη ομιλίας εις την Τετάρτην Κυριακήν των Νηστειών: Περιγράφει την παιδαγωγικήν μέθοδον του Χριστού προς τον σκοπόν να φέρη εις την πίστιν τον πατέρα του δαιμοναζομένου νέου, του κωφαλάλου. Η θεραπεία έπρεπε να εξασφαλισθή δια της πίστεως. Το δαιμόνιον τούτο είναι το της ακολασίας και προς εκδίωξίν του απαιτείται προσευχή και νηστεία• με την νηστείαν χαλινώνεται το σώμα, με την προσευχήν κατευνάζονται οι λογισμοί της ψυχής, οι εξερεθίζοντες προς το πάθος. Τα πάθη δε είναι τα δαιμόνια, τα οποία πρέπει να εκβάλωμεν.
ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ
1. Πολλές φορές ωμίλησα προς την αγάπη σας περί νηστείας και προσευχής, ιδιαιτέρως μάλιστα αυτές τις ιερές ημέρες• εναπέθεσα ακόμη στις φιλόθεες ακοές και ψυχές σας ποια δώρα προσφέρουν στους εραστάς των και πόσων αγαθών πρόξενοι γίνονται σ' αυτούς που τις ασκούν, πράγμα που επιβεβαιώνεται γι' αυτές κυρίως από την φωνή του Κυρίου που αναγινώσκεται σήμερα στο ευαγγέλιο.
Ποια δε είναι αυτά; Είναι μεγάλα, τα μεγαλύτερα όλων θα ελέγαμε• διότι εκτός από τα άλλα μπορούν να παράσχουν και εξουσία κατά πονηρών πνευμάτων, ώστε να τα εκβάλλσυν και να τα απελαύνουν, και τους δαιμονισμένους να τους ελευθερώνουν από την επήρειά τους. Όταν πραγματικά οι μαθηταί είπαν προς τον Κύριο περί του αλάλου και κωφού δαιμονίου, ότι «εμείς δεν μπορέσαμε να το εκβάλωμε», είπε προς αυτούς ο Κύριος· «τούτο το γένος δεν εκδιώκεται, παρά με προσευχή και νηστεία».
2. Ίσως γι' αυτό, μετά την προσευχή επάνω στο όρος και την κατ' αυτήν εμφάνισι της θεϊκής αυγής, κατέβηκε αμέσως και ήλθε στον τόπο, όπου ευρισκόταν ο κατεχόμενος από τον δαίμονα εκείνον. Λέγει δηλαδή ότι, αφού παρέλαβε τους εγκρίτους μαθητάς, ανέβηκε στο όρος να προσευχηθή και έλαμψε σαν ο ήλιος, και ιδού εφάνηκαν να συνομιλούν με αυτόν ο Μωυσής και ο Ηλίας, οι άνδρες που περισσότερο από κάθε άλλον άσκησαν την προσευχή και τη νηστεία, δεικνύοντας και δια της παρουσίας των στην προσευχή την συμφωνία και εναρμόνισι μεταξύ προσευχής και νηστείας, ώστε κατά κάποιον τρόπο η νηστεία να συνομιλή με την προσευχή ομιλώντας προς τον Κύριο. Εάν η φωνή αίματος του φονευθέντος Άβελ βοά προς τον Κύριο, καθώς λέγει αυτός προς τον Κάιν, όπως εμάθαμε από τα λόγια του Μωυσέως, πάντως και όλα τα μέρη και μέλη του σώματος, κακοπαθούντα με την νηστεία, θα βοήσουν προς τον Κύριο και, συνομιλώντας με την προσευχή του νηστεύοντος και περίπου συμπροσευχόμενα, δικαίως θα την καταστήσουν ευπροσδεκτικώτερη και θα δικαιώσουν αυτόν που υφίσταται εκουσίως τον κόπο της νηστείας. Μετά λοιπόν την προσευχή και την κατά θείο τρόπο λάμψι, αφού ο Κύριος κατέβηκε από το όρος, έρχεται προς τον όχλο και τους μαθητάς, στους οποίους ωδηγήθηκε εκείνος ο κατειλημμένος από το δαιμόνιο, ώστε, όπως έδειξε επάνω στο όρος ότι εκείνο ήταν βραβείο νηστείας και προσευχής, όχι μόνο μεγάλο αλλά και επάνω από το μεγάλο (πραγματικά έδειξε ότι η θεία λαμπρότης υπήρξε άθλον αυτών), έτσι, αφού κατεβή, θα επιδείξη ότι έπαθλο τούτων είναι και η ισχύς κατά των δαιμόνων.
3. Αλλά, επειδή κατά την παρούσα Κυριακή των ιερών νηστειών είναι συνήθεια ν' αναγινώσκεται στην εκκλησία η διήγησις περί του θαύματος τούτου, ας εξετάσωμε από την αρχή όλη την ευαγγελική περικοπή που το περιγράφει. Μόλις λοιπόν ήλθε ο Ιησούς προς τους μαθητάς και τους παρευρισκομένους με αυτούς κι' ερώτησε, τι συζητείτε, κάποιος από το πλήθος είπε· «διδάσκαλε, έφερα σε σένα τον υιό μου που έχει πνεύμα άλαλο και όπου τον καταλάβη, τον συγκλονίζει και αυτός αφρίζει και τρίζει τα δόντια του και ξηραίνεται».
4. Πώς λοιπόν άφριζε αυτός κι' έτριζε τα δόντια κι' εξηραινόταν; Του δαιμονισμένου πάσχει πρώτο και περισσότερο από όλα τα μόρια του σώματος ο εγκέφαλος· διότι ο δαίμων χρησιμοποιεί ως όχημα το ψυχικό πνεύμα που ευρίσκεται σ' αυτόν και από αυτό σαν ακρόπολι καταδυναστεύει όλο το σώμα. Όταν δε πάσχη ο εγκέφαλος, αφήνεται από εκεί μια ροή προς τα νευρα και τους μυς του σώματος αφρώδης και φλεγματώδης, που φράσσει τις διεξόδους του ψυχικού πνεύματος· και από αυτό προκαλείται κλονισμός και ρήξις και ακουσία κίνησις σε όλα τα αυτόβουλα μόρια, μάλιστα δε στις γνάθους, που πλησιάζουν περισσότερο στο μόριο που έπαθε πρώτο. Καθώς το υγρό ρέει περισσότερο προς το στόμα λόγω της χωρητικότητος των πόρων και της εγγύτητος προς τον εγκέφαλο, επειδή εξ αιτίας της άτακτης κινήσεως των οργάνων η αναπνοή δεν μπορεί να εκπνευσθή αθρόα, αλλά και ανακατεύεται με το πλήθος του υγρού, δημιουργείται στους πάσχοντας αφρός. Έτσι ο δαίμων εκείνος άφριζε και έτριζε τα δόντια, που προσέκρουαν μεταξύ τους φοβερά κι έσφιγγαν με μανία. Εξηραινόταν δε έπειτα από την σφοδροτέρα επήρεια του δαιμονίου. Όπως οι ατμοί που κινούνται από την θέρμη της ηλιακής ακτίνος, αν αυτή είναι σφοδροτέρα, πάλι αφανίζονται από αυτήν διασκορπιζόμενοι τελείως, έτσι και η υγρότης που προέρχεται από τα σπλάγχνα με την επήρεια του δαίμονος, αν αυτή είναι σφοδρότερα, σε λίγο δαπανάται και η έμφυτη υγρασία της σάρκας κι εκείνος ο δαιμονισμένος καταξηραίνεται.
5. Ο πατέρας του δαιμονισμένου προσέθεσε προς τον Κύριο, ότι είπε στους μαθητάς να το εκβάλουν και δεν κατώρθωσαν· ο δε Κύριος, αποτεινόμενος όχι προς αυτόν αλλά και προς όλους, λέγει, «ω γενεά άπιστη, έως πότε θα είμαι με σας, έως πότε θα σας ανεχθώ;». Μου φαίνεται ότι οι παρόντες τότε Ιουδαίοι, λαμβάνοντας αφορμή από το ότι δεν μπόρεσαν να εκβάλουν τον δαίμονα οι μαθηταί, θα εβλασφήμησαν κάπως. Τι δεν θα έλεγαν, αφού ευρήκαν αφορμή, αυτοί που, και όταν ετελούνταν θαύματα, δεν άφηναν τις βλασφημίες; Γνωρίζοντας λοιπόν ο Κύριος τους γογγυσμούς και τους ονειδισμούς τούτων, τους εξελέγχει και τους καταισχύνει, όχι μόνο με λόγους επιτιμητικούς, αλλά και με πράξεις και λόγια γεμάτα φιλανθρωπία.
Πραγματικά προστάσσει, φέρετέ τον εδώ σ' εμένα, και τον έφεραν, και μόλις το δαιμόνιο είδε τον Κύριο εσπάραξε τον άνθρωπο που έπεσε κι εκυλιόταν αφρίζοντας· διότι του επιτρεπόταν να καταστήση φανερά την κακία του.
6. Ο δε Κύριος ερώτησε τον πατέρα του παιδιού, «από πόσον χρόνο του συνέβηκε τούτο;». Αυτήν την ερώτησι την κάμει ο Κύριος, για να τον οδηγήση προς την πίστι και την με πίστι παράκλησι. Τόσο απείχε από την πίστι ο άνθρωπος αυτός, ώστε να μη παρακαλή ούτε υπέρ της σωτηρίας του παιδιού. Γι' αυτό δεν παρακάλεσε καθόλου ούτε τους μαθητάς· «τους είπα», λέγει, «να τον εκβάλουν»· δεν εγονάτισε, δεν ικέτευσε, δεν παρακάλεσε. Αλλά δεν φαίνεται ούτε τον Κύριο να παρακάλεσε ακόμη. Γι' αυτό ο Κύριος, αφήνοντας το παιδί που ήταν ελεεινώς ξαπλωμένο εμπρός στα μάτια του, συζητεί μ' εκείνον, ερωτώντας τον χρόνο του πάθους και προκαλώντας τον προς την παράκλησι. Αυτός δε αποκρίνεται ότι του συμβαίνει από την παιδική ηλικία και ότι πολλές φορές τον έβαλε στη φωτιά και στα ύδατα, για να τον αφανίση, και προσθέτει· «αλλ' αν μπο-ρής, λυπήσου μας και βοήθησέ μας».
7. Βλέπετε, πόση είναι η απιστία του ανθρώπου; Διότι αυτός που λέγει, 'αν μπορής', φυσικά φανερώνει ότι δεν πιστεύει ότι μπορεί ο άλλος. Ο δε Κύριος είπε, «αν μπορής να πιστεύσης, όλα είναι δυνατά στον πιστεύοντα»· το λέγει δε τούτο όχι αγνοώντας την απιστία εκείνου, αλλά προβιβάζοντάς τον βαθμιαίως στην πίστι και συγχρόνως δεικνύοντας ότι αιτία που δεν έβγαλαν οι μαθηταί τον δαίμονα είναι η απιστία του. Πρόσεξε δε τον ευαγγελιστή· δεν λέγει ότι ο Κύριος είπε προς τον πατέρα του παιδιού «αν μπορής να πιστεύσης», διότι πάντοτε ο Κύριος απαιτεί την πίστι από τους ζητούντας τις θεραπείες· αφού ήταν δεσπότης και κηδεμών και των ψυχών, εφρόντιζε να θεραπευθούν κι' αυτές διά της πίστεως· αλλ' εκείνος ο πατέρας του παιδιού, μόλις άκουσε ότι στην πίστι του ακολουθεί η ίασις, έλεγε με δάκρυα· «πιστεύω, Κύριε, βοήθησε την απιστία μου». Βλέπετε αρίστη προκοπή ηθών; Διότι όχι μόνο επίστευσε περί της θεραπείας του παιδιού, αλλ' ότι ο Κύριος μπορεί να κατανικήση και την απιστία του, αν θελήση. Ενώ δε ο όχλος επάνω σ' αυτά τα λόγια συνέρρεε, επετίμησε, λέγει, ο Κύριος το ακάθαρτο πνεύμα, λέγοντάς του· «το άλαλο και κωφό πνεύμα, εγώ σε διατάσσω, έξελθε από αυτόν και να μη εισέλθης ποτέ πάλι σ' αυτόν».
8. Το δαιμόνιο τούτο φαίνεται ότι είναι φοβερώτατο και θρασύτατο· την δε θρασύτητά του αποδεικνύει η σφοδρότης της επιτιμήσεως και η παραγγελία να μη εισέλθη άλλη φορά πλέον διότι, όπως φαίνεται, χωρίς την παραγγελία αυτή μπορούσε να επιστρέψη πάλι μετά την εκβολή. Εξ άλλου είχε κατεξουσιάσει σε μεγάλη έκτασι τον άνθρωπο, ήταν δυσκολοαπόσπαστο, έμενε κωφό και άλαλο, ώστε να μη επαρκή η φύσις να εξυπηρετή την υπερβολική του μανία, γι' αυτό και είχε καταντήσει τελείως αναίσθητη, διότι λέγει, «αφού έκραξε και τον εσπάραξε δυνατά, εξήλθε· ο δε άνθρωπος έγινε σαν νεκρός, ώστε πολλοί να λέγουν ότι απέθανε». Η δε κραυγή δεν αντίκειται προς το γεγονός ότι το δαιμόνιο ήταν άλαλο· διότι η μεν λαλιά είναι φωνή σημαντική κάποιας εννοίας, η δε κραυγή είναι άσημη φωνή. Αφήνεται δε το δαιμόνιο να σπαράξη τον άνθρωπο τόσο πολύ και να τον καταστήση σαν νεκρό, για να φανερωθή όλη η κακία του. Ο Κύριος λοιπόν, πιάνοντας το χέρι του ανθρώπου, τον ανήγειρε, ώστε εσηκώθηκε, δεικνύοντας έτσι ότι έχει πολλή ενέργεια· το ότι τον έπιασε από το χέρι ήταν εκδήλωσις της κτιστής ιδικής μας ενεργείας, το δε ότι τον ανέστησε απηλλαγμένο από πάθη ήταν εκδήλωσις της άκτιστης και θείας και ζωαρχικής ενεργείας.
9. Όταν δε έπειτα οι μαθηταί ερώτησαν ιδιαιτέρως, «γιατί εμείς δεν μπορέσαμε να το βγάλωμε;», είπε προς αυτούς ότι τούτο το δαιμόνιο «δεν μπορεί να εξέλθη με τίποτε άλλο, πλην της προσευχής και της νηστείας». Λέγουν λοιπόν μερικοί ότι αυτή η προσευχή και η νηστεία πρέπει να γίνονται από τον πάσχοντα· δεν είναι όμως σωστό αυτό, διότι ο ενεργούμενος από πονηρό πνεύμα, και μάλιστα τόσο φοβερό, αφού είναι όργανο εκείνου και καταδυναστεύεται από εκείνο, πώς θα μπορούσε να προσευχηθή ή νηστεύση επωφελώς για τον εαυτό του;
10. Φαίνεται ότι το δεινότατο τούτο δαιμόνιο είναι της ακολασίας, αφού άλλοτε μεν ρίπτει τον κατειλημμένο στη φωτιά (διότι τέτοιοι είναι οι αλλόκοτοι και αναίσθητοι έρωτες), άλλοτε δε τον βυθίζει στα ύδατα διά της αδηφαγίας και των αμέτρων και αφθόνων πότων και συμποσίων. Είναι δε και σ' αυτούς κωφό και άλαλο το δαιμόνιο τούτο, διότι αυτός που πείθεται στις υποβολές τοιούτου δαιμονίου δεν υποφέρει εύκολα ν' ακούη και να λαλή τα θεία. Αλλ' όμως όταν κανείς δεν έχη ενοικισμένο το πονηρό αυτό πνεύμα, αλλά φέρεται από τις υποβολές εκείνου, όταν ανασηκωθή προς επιστροφή (διότι έχει το αυτεξούσιο), χρειάζεται προσευχή και νηστεία, ώστε με την νηστεία μεν να χαλινώση το σώμα και καταστείλη τις επαναστάσεις του, δια της προσευχής δε να αδρανοποιήση και κατευνάση τις προλήψεις της ψυχής και τους λογισμούς που ερεθίζουν προς το πάθος· κι έτσι, απελαύνοντας με προσευχή και νηστεία την σατανική προσβολή και επήρεια, να κυριαρχήση το πάθος. Όταν όμως δεν ενεργήται απλώς από την υποβολή του δαίμονος, αλλ' έχει ένοικο τον ίδιον τον δαίμονα, ούτε κατά τα ανθρώπινα πλέον πάσχει ούτε ο ίδιος μπορεί να πράξη κάτι προς θεραπεία του, αλλ' ό,τι θα έπραττε εκείνος, αν είχε ελεύθερο νου, τούτο, πραττόμενο υπέρ αυτού από τους ελευθέρους, και μάλιστα κατόχους θείου Πνεύματος, θα συντέλεση μεγάλως προς την εκβολή του δαίμονος.
11. Αλλά βέβαια δεν μας ζητείται ν' απελαύνωμε δαίμονας, και αν μπορέσωμε ν' απελάσουμε, κανένα όφελος δεν θα προέλθη για μας, αν έχωμε ακατάστατο βίο. Διότι, λέγει, «πολλοί θα μου ειπούν εκείνη την ημέρα· Κύριε, δεν επροφητεύσαμε στο όνομά σου και δεν εκβάλαμε δαιμόνια στ' όνομά σου; Και θα τους απαντήσω· δεν σας γνωρίζω, απομακρυνθήτε από κοντά μου όσοι εργάζεσθε την ανομία». Επομένως πολύ επωφελέστερο είναι να σπεύσωμε ν' απελάσωμε το πάθος της πορνείας και της οργής, του μίσους και της υπερηφανείας, από το να εκβάλλωμε δαιμόνια. Πραγματικά, δεν αρκεί μόνο ν' απαλλαγούμε από τη σωματική αμαρτία, αλλά πρέπει να καθάρωμε και την ενέργεια που οικουρεί μέσα στην ψυχή. Διότι οι κακοί διαλογισμοί εκπορεύονται από την καρδιά μας, μοιχείες, πορνείες, φόνοι, κλοπές, πλεονεξίες και τα παρόμοια (αυτά δε είναι που κινούν τον άνθρωπο), και «αυτός που κυττάζει γυναίκα με πόθο, ήδη την εμοίχευσε στην καρδιά του». Όταν άπρακτη το σώμα είναι δυνατό να ενεργήται η αμαρτία νοερώς· όταν δε η ψυχή αποκρούη εσωτερικώς την προσβολή του πονηρού δια προσευχής και προσοχής και μνήμης θανάτου, διά της κατά τον Θεό λύπης και του πένθους, τότε της αγιωσύνης συμμετέχει και το σώμα, αποκτώντας την απραξία στα κακά. Κι αυτό είναι εκείνο που λέγει ο Κύριος ότι αυτός που εκαθάρισε το απ' έξω του ποτηριού, δεν εκαθάρισε και το εσωτερικό, αλλά καθαρίσατε το εσωτερικό του ποτηριού, κι έτσι θα είναι καθαρό ολόκληρο.
Πραγματικά καταβάλλοντας κάθε φροντίδα ώστε να είναι κατά το θέλημα του Θεού η εσωτερική σου εργασία, θα νικήσης τα εξωτερικά πάθη· διότι εάν η ρίζα είναι αγία και οι κλάδοι θα είναι άγιοι, εάν είναι η ζύμη, θα είναι και το φύραμα. «Να περιπατήτε κατά το πνεύμα», λέγει ο Παύλος, «και να μη εκτελήτε επιθυμία σαρκός».
12. Γι' αυτό και ο Χριστός δεν κατήργησε την Ιουδαϊκή περιτομή, αλλά την ετελείωσε· διότι αυτός είναι που λέγει, «δεν ήλθα να καταλύσω τον νόμο, αλλά να τον συμπληρώσω». Πώς λοιπόν τον συμπλήρωσε; Ο νόμος εκείνος ήταν σφραγίς και υπόδειγμα και συμβολική διδαχή περί της περιτομής των πονηρών λογισμών στην καρδιά. Οι Ιουδαίοι που δεν εφρόντιζαν γι' αυτήν ωνειδίζονταν από τους προφήτες ως απερίτμητοι στην καρδιά, εμισούνταν από τον βλέποντα στην καρδιά και στο τέλος έγιναν απόβλητοι· διότι ο άνθρωπος βλέπει στο πρόσωπο, ο Θεός στην καρδιά, κι εάν αυτή είναι γεμάτη ρυπαρούς ή πονηρούς λογισμούς, ο άνθρωπος εκείνος γίνεται άξιος θείας αποστροφής. Γι' αυτό πάλι ο απόστολος παραινεί να κάμωμε τις ευχές χωρίς οργή και διαλογισμούς.
13. Όταν δε ο Κύριος μας διδάσκη να φροντίσωμε για την πνευματική περιτομή της καρδιάς, μακαρίζει τους καθαρούς στην καρδιά και τους πτωχούς στο πνεύμα και της μεν καθαρότητος αυτής τονίζει ότι έπαθλο είναι η θεοπτία, στους πτωχούς δε υπόσχεται τη βασιλεία των ουρανών· πτωχούς δε λέγει αυτούς που ζουν σε ένδεια και ευτέλεια. Δεν μακαρίζει δε απλώς τους τοιούτους ανθρώπους, αλλά τους κατά το φρόνημα τοιούτους, δηλαδή αυτούς που, εξ αιτίας της εσωτερικής στην καρδιά ταπεινώσεως και αγαθής προαιρέσεως, διαθέτουν αναλόγως και τα εξωτερικά. Απαγορεύει δε όχι μόνο τον φόνο, αλλά και την οργή, και προτάσσει να συγχωρούμε από καρδιά αυτούς που μας πταίουν και δεν δέχεται το προσφερόμενο από μας δώρο, αν δεν συνδιαλλαγούμε προηγουμένως κι αφήσωμε την οργή.
14. Το ίδιο διδάσκει και για τα πορνικά πάθη· διότι και αυτήν την από περιέργεια θέα και την από αυτήν επιθυμία εδίδαξε ότι είναι μοιχεία στην καρδιά· και εξετάζοντας αυτά τα θέματα γενικώτερα λέγει, εάν το φώς που έχης μέσα σου, δηλαδή ο νους και η διάνοια, είναι σκότος, γεμάτα από τις αφώτιστες προσβολές των αρχόντων του σκότους, πόσο μάλλον το σκότος, δηλαδή το σώμα και η αίσθησις, τα οποία δεν έχουν δικό τους νοερό φέγγος, γεννητικό αληθείας και απαθείας; Εάν δε το μέσα σου φώς είναι καθαρό, σε περίπτωσι που δεν σκοτίζουν τα σαρκικά φρονήματα, θα είσαι τελείως φωτεινός κατά την ψυχή, όπως όταν σε φωτίζη το λυχνάρι με την λάμψι του. Τέτοια είναι η περιτομή της καρδίας κατά το πνεύμα, διά της οποίας ο Κύριος συμπλήρωσε την κατά τον νόμο περιτομή στην σάρκα, που εδόθηκε στους Ιουδαίους, για να υποσημαίνη εκείνην και να οδηγή προς εκείνην. Επειδή δε αυτοί δεν εφρόντισαν να την αποκτήσουν, η περιτομή τους, όπως λέγει ο Παύλος, έγινε ακροβυστία και αποξενώθηκαν από τον Θεό που δεν βλέπει στο πρόσωπο, δηλαδή στα φανερά δικαιώματα της σαρκός, αλλά στην καρδιά, δηλαδή στα αφανή και μέσα μας κινήματα των λογισμών.
15. Ας προσέχωμε λοιπόν κι εμείς, αδελφοί, παρακαλώ, κι ας καθαρίσωμε τις καρδιές μας από κάθε μολυσμό, για να μη συμπαρασυρθούμε μ' εκείνους που κατακρίθηκαν. Αν ο νόμος που εκτέθηκε διά του Μωυσέως «επιβεβαιώθηκε και κάθε παράβασις και παρακοή έλαβε δικαία ανταπόδοσι, πώς θα ξεφύγωμε εμείς που αμελήσαμε για την σωτηρία μας, η οποία αρχίζοντας να διακηρύσσεται από τον Κύριο διαβιβάσθηκε προς εμάς εγκύρως από εκείνους που άκουσαν, ενώ ο Θεός συνεπεκύρωνε με σημεία και τέρατα και ποικίλες δυνάμεις και με διαμερισμό του αγίου Πνεύματος;». Ας φοβηθούμε λοιπόν τον διερευνώντα καρδιά και νεφρούς· ας εξιλεώσωμε τον Κύριο των εκδικήσεων· ας βάλωμε μέσα μας ένοικο την ειρήνη, τον αγιασμό, την προσευχή με κατάνυξι, χωρίς τα οποία κανείς δεν θα ιδή τον Κύριο· ας ποθήσωμε γεμάτοι πίστι την υπεσχημένη εκείνη στους καθαρούς στην καρδιά θέα, και ας πράξωμε τα πάντα, για να επιτύχωμε αυτήν, με την οποία μαζί είναι η αιωνία ζωή, το άφθαρτο κάλλος, ο αδαπάνητος πλούτος, η αναλλοίωτη και απέραντη τρυφή και δόξα και βασιλεία.
16. Αυτά είθε να επιτύχωμε όλοι εμείς σ' αυτόν τον βασιλέα των αιώνων Χριστό· στον οποίο μόνο πρέπει κάθε δόξα, τιμή και προσκύνησις, μαζί με τον άναρχο Πατέρα του και το πανάγιο και αγαθό και ζωοποιό πνεύμα, στους απεράντους αιώνες. Γένοιτο.
(Γρηγορίου Παλαμά Έργα, ΕΠΕ, τόμος 9, Πατερικαί Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς»)
(Πηγή ηλ. κειμένου: "Ομολογία Πίστεως")
ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=1811
Η Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς, με την ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπο- λίτου μας κ.κ. Σεραφείμ, σε συνεργασία με το Γραφείο επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών, διοργάνωσε και πραγματοποίησε την Κυριακή 3 Μαρτίου 2013 και ώρα 4 μ.μ. στην αίθουσα του «Πειραϊκού Συνδέσμου» Πειραιώς, Αντιαιρετική Ημερίδα με θέμα: «Σαηεντολογία, μιά πραγματική απειλή», στην οποία μετείχαν πλήθος κληρικών, οι αρχές του τόπου και ο πιστός λαός της Πειραϊκής Εκκλησίας. Την έναρξη των εργασιών της ημερίδος εκήρυξε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Σεραφείμ. Στη συνέχεια το θέμα αναπτύχθηκε διεξοδικά από δύο εκλεκτούς ομιλητές σε δύο εισηγήσεις: τον κ. Κρίπα Γεώργιο, Διδάκτορα της Νομικής του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα: «Το λογικώς και νομικώς αβάσιμο των θεωριών των Σαηεντολόγων» και τον κ. Μηλιώνη Ιωάννη, ειδικό ερευνητή επί θεμάτων αποκρυφισμού και παραθρησκείας, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα: «Μέθοδοι δράσεως και προσηλυτισμού των Σαηεντολόγων και τρόποι αντιμετωπίσεως αυτών».
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟΝ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΜΕ ΘΕΜΑ :
ΣΑΗΕΝΤΟΛΟΓΙΑ
ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΠΕΙΛΗ
ΑΙΘΟΥΣΑ «ΠΕΙΡΑΪΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ» ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 3 ΜΑΡΤΙΟΥ 2013
Η Ημερίδα, μετά το πέρας των εισηγήσεων και μετά από εκτενή συζήτηση επ’ αυτών, κατέληξε στα ακόλουθα πορίσματα:
ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ
Η Σαηεντολογία είναι μια διεθνής συγκεκαλυμμένη οικονομική επιχείρηση με αποκρυφιστικές καταβολές, που επικαλείται, όταν ξεσκεπάζεται, θρησκευτικό στάτους και που στη χώρα μας πρωτοπαρουσιάστηκε, στα τέλη της δεκαετίας του 1970, μεταμφιεσμένη σε φιλοσοφικό σωματείο, το Κ.Ε.Φ.Ε., ενώ σήμερα αυτόπροσδιορίζεται ως «Εκκλησία της Σαηεντολογίας». Ωστόσο επιμελής και εξονυχιστική έρευνα αποκλειστικά και μόνον στις ιδικές τους εκδόσεις, τις πλέον επίσημες και από αυτούς τους ιδίους προβαλλόμενες ως έγκυρες, αποδεικνύει, ότι οι ίδιοι οι Σαηεντολόγοι ρητώς ομολογούν και παραδέχονται, ότι δεν αποτελούν θρησκεία.
Δημιουργός της ο συγγραφέας μυθιστορημάτων επιστημονικής φαντασίας Λαφαγιέτ Ρον Χάμπαρτ (1911-1986), που σχετίστηκε με την «Στοά του Τάγματος του Ναού της Ανατολής», του Σατανιστή Άλισερ Κρόουλι και που ίδρυσε τις «Λατρείες της ‘Διανοητικής’ και της ‘Σαηεντολογίας’». Η Διανοητική αποτελεί μορφή εκλαϊκευμένης, δήθεν, ψυχοθεραπείας και στη Σαηεντολογία επιχειρείται διείσδυση σε φιλοσοφικές και αποκρυφιστικές περιοχές, με χρήση «τεχνολογικής» φρασεολογίας, ενώ εισάγεται και η θεωρία της μετενσάρκωσης. Για τις ιδέες και τις διαδικασίες αυτές, που βαπτίζονται ως «τεχνολογία Χάμπαρτ», η οποία έχει, δήθεν, εφαρμογή σε κάθε τομέα της ζωής του ανθρώπου και της κοινωνίας και η οποία υπόσχεται να μεταμορφώσει τον κόσμο, χρεώνονται πολυδάπανες υπηρεσίες και πανάκριβα δίδακτρα. Την βάση των δογμάτων της Σαηεντολογίας αποτελεί διαστημική μυθιστοριογραφία, που αποκρύπτεται από τους οπαδούς των πρώτων βαθμίδων, για να «αποκαλυφθή» μόνο στον βαθμό λειτουργικού θήταν 3, αφού το μέλος-θύμα εντρυφήσει επιμελώς επί πολλά χρόνια στις διδασκαλίες και πρακτικές της οργάνωσης και δαπανήσει πολλές χιλιάδες ευρώ. Μέρος της «τεχνολογίας Χάμπαρτ» αποτελεί και η «θρηκευτική τεχνολογία», πού περιλαμβάνει τους «κώδικες ηθικής» της Σαηεντολογίας και έχει σαν στόχο να εξουδετερώσει κάθε (εχθρική) προς την Σαηεντολογια θέση ή ιδεολογία προσώπων, ομάδων ή κρατών.
Για την επικράτηση της «ηθικής» του Χάμπαρτ η Σαηεντολογία διαθέτει «αξιωματικούς ηθικής», μέσω των οποίων επιτηρεί τους οπαδούς της. Ζητά από τα μέλη της καθημερινή αναφορά για τις πράξεις και τις σκέψεις τους, που τις κατάγράφει, διατηρώντας φακέλους. Καταγράφει και διατηρεί φακέλους κατά των «εχθρών» της (των επικριτών της), χαρακτηρίζοντάς τους συνήθως ως «Ναζιστές», ή χρησιμοποιώντας «τρομοκρατία μηνύσεων».
Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος σε πρόσφατη σχετικά ανακοίνωσή της (15.11.2012) ξεσκεπάζει τις ποικίλλες μεθοδεύσεις, που χρησιμοποιεί η οργάνωση αυτή, τις οποίες προσπαθεί να καλύψει με διάφορα προσωπεία, για να προωθεί τους στόχους της σε ανύποπτους πολίτες, αλλά και στο ίδιο το Ελληνικό Κοινοβούλιο, όπως επεχείρησε να πράξει και το 2009. Με αφορμή την κυκλοφόρηση εντύπου υπό της οργανώσεως με τίτλο «Ο δρόμος προς την ευτυχία-Ένας οδηγός κοινής λογικής για καλύτερη ζωή», επισημαίνει στην ανακοίνωσή της, ότι «οι Σαηεντολογικές αντιλήψεις, με όποιο τρόπο και αν προωθούνται, δεν μπορούν να θεωρηθούν ούτε ‘οδηγός κοινής λογικής για καλύτερη ζωή’, πολύ δε περισσότερο ως ‘εκπαιδευτικά εργαλεία για εξομάλυνση των εντάσεων’, όπως υποστηρίζει η εν λόγω οργάνωση». Σύμφωνα με διαπιστώσεις κυβερνητικών φορέων και δικαστηρίων, ελληνικών και ξένων, η οργάνωση αυτή έχει δεχθή σωρεία καταδικαστικών αποφάσεων. Στην κριτική κατά της οργάνωσης περιλαμβάνονται θέσεις όπως:
α) Η «Αναφορά Άντερσον» του Κοινοβουλίου της Πολιτείας της Βικτορίας-Αυστραλίας (1965): «Το Ινστιτούτο Χάμπαρτ… είναι η μεγαλύτερη οργάνωση ανειδίκευτων ανθρώπων, που ασχολούνται με την χρησιμοποίηση επικινδύνων μεθόδων, που προσφέρονται ως ψυχοπνευματική θεραπεία», «…η πρακτική της εφαρμογή συνιστά σοβαρή απειλή για την κοινωνία και μάλιστα από ιατρική, ηθική και κοινωνική άποψη. Οι οπαδοί της είναι παραπλανημένα όντα και όχι σπάνια ψυχικώς ασθενή», ενώ για τον Χάμπαρτ αναφέρεται, ότι «χρησιμοποιεί παρανόμως ακαδημαϊκούς τίτλους» και «υφίστανται σημαντικές αμφιβολίες για την πνευματική του υγεία».
β) Η Συνδιάσκεψη των Υπουργών Εσωτερικών της Ομοσπονδιακής Γερμανίας σε ανακοίνωσή της χαρακτήρισε την Σαηεντολογία «οργάνωση, που κάτω από το πρόσωπο μιάς θρησκευτικής κοινότητος, συνδυάζει στοιχεία οικονομικής εγκλη- ματικότητος και της ψυχοτρομοκρατίας απέναντι στα μέλη της» (6.3.1995, περι- οδικό «Spiegel»).
γ) Οι αποφάσεις του Πρωτοδικείου Αθηνών 7380/1996 και του Εφετείου Αθηνών 10493/1997, σύμφωνα με τις οποίες «πρόκειται για μιά οργάνωση με ολοκληρωτικές δομές και τάσεις, που περιφρονεί στην ουσία τον άνθρωπο, ενεργεί ελεύθερα ‘κατ’ επίφασιν’ προς τον σκοπό να προσελκύσει μέλη, τα οποία υφί- στανται εν συνεχεία πλύση εγκεφάλου, αποσκοπώντας στην δημιουργία κατευθυνόμενου τρόπου σκέψης και την ελαχιστοποίηση των αντιρρήσεων». Σύμφωνα με νεώτερη ανακοίνωση του Εφετείου Αθηνών (1999), υψηλόβαθμα στελέχη του Κ.Ε.Φ.Ε. «προέβαιναν, με βάση συγκεκριμένο σχέδιο, σε συστηματική παρακολούθηση και συλλογή πληροφοριών με τα προσωπικά δεδομένα, που αφορούσαν την ιδιωτική, κοινωνική, επαγγελματική και υπηρεσιακή ζωή σημαινόντων προσώπων της δημόσιας κυρίως ζωής της Ελληνικής κοινωνίας, όπως δημοσιο- γράφων, θρησκευτικών λειτουργών, δικαστικών λειτουργών, πολιτικών κ.λ.π.».
Γεώργιος Κρίππας
Γεννήθηκε στο Ναύπλιο, όπου και έλαβε την στοιχειώδη και μέση εκπαίδευση. Εσπούδασε νομικά στην Ελλάδα, Γερμανία και Γαλλία. Υπηρέτησε επί 30ετία στο Υπουργείο Προεδρίας Κυβερνήσεως ως διευθυντής της νομικής υπηρεσίας. Ανεκηρύχθη Διδάκτωρ Συνταγματικού Δικαίου με βαθμό άριστα και εβραβεύθη από την Ακαδημία Αθηνών δύο φορές για τα επιστημονικά του έργα. Εξεπροσώπισε την Ελλάδα στο Εξωτερικό σε Διεθνή Επιστημονικά Συνέδρια περί τις 200 φορές και εδίδαξε νομικά θέματα σε διάφορες σχολές και Πανεπιστήμια. Είναι μέλος Συνοδικών Επιτροπών της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία του έχει απονείμει τον Χρυσό Σταυρό του Αποστόλου Παύλου για τις υπηρεσίες του προς την Εκκλησία. Έχει εκδώσει πολλά επιστημονικά συγγράμματα και μελέτες στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό, τα περισσότερα των οποίων αναφέρονται στη νομική προστασία της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Επίσης έχει μεταφράσει και δημοσιεύσει στον ελληνικό νομικό τύπο τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, οι οποίες αναφέρονται στην προστασία της Εκκλησίας.
Ιωάννης Μηλιώνης.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1941. Έλαβε την βασική και μέση εκπαίδευση στο Κολλέγιο Αθηνών. Εσπούδασε στην Σχολή Γραφιστικής του Αθηναϊκού Τεχνολογικού Ομίλου. Εργάστηκε ως επιμελητής εκδόσεων στο «Συγκρότημα Ελένης Βλάχου», στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη και στον Οργανισμό Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων. Συνεργάστηκε ως ελεύθερος επαγγελματίας και ιδιοκτήτης «Δημιουργικού Γραφείου» με γνωστές εταιρείες για την παραγωγή διαφήμησης και παροχή υπηρεσιών Γραφικών Τεχνών. Εδίδαξε ως καθηγητής Γραφικών Τεχνών, φωτογραφίας, διαφήμησης και Ηλεκτρονικών Υπολογιστών στα Εργαστήρια Ελευθέρων Σπουδών «Όμηρος» και «Πετρά». Το 1994 ίδρυσε και διηύθυνε την Σχολή Η/Υ και Γραφικών Τεχνών «Άγιος Ιωάννης». Από το 1982 διετέλεσε συνεργάτης του μακαριστού π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου και εν συνεχεία του π. Κυριακού Τσουρού σε θέματα αποκρυφισμού και παραθρησκείας. Είναι μέλος της Πανελληνίου Ενώσεως Γονέων για την προστασία του Ελληνορθοδόξου Πολιτισμού και της Οικογενείας. Έχει συγγράψει το βιβλίο «Ναι ή όχι στο Χάρι Πότερ;». Έχει επίσης επιμεληθή και μεταφράσει τα τρία πρώτα βιβλία της σειράς «Ο Νικ Μάρβελ». Είναι αρθρογράφος και βασικός συνεργάτης στη σύνταξη και έκδοση του Περιοδικού «Διάλογος».
ΠΗΓΗ: http://www.impantokratoros.gr/7B41D7F3.el.aspx
Τὴν Κυριακὴ 31 Μαρτίου 2013 πραγματοποιήθηκε στὸ γήπεδο τοῦ Σπόρτινγκ στὴν Ἀθήνα μεγαλειώδης συγκέντρωση μὲ θέμα: «Τὸ Τάμα τοῦ Ἔθνους, ἡ ἐλπίδα ἀναγεννήσεως τοῦ Ἑλληνισμοῦ». Μὲ τὴν πρωτοβουλία τοῦ Σωματείου «Οἱ φίλοι τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους» καὶ τοῦ «Ἱδρύματος Προασπίσεως Ἠθικῶν καὶ Πνευματικῶν Ἀξιῶν», στὰ ὁποῖα πρωτοστατεῖ τὸ ζεῦγος Ἰωάννου καὶ Αἰκατερίνης Ἀναγνωστοπούλου, συγκεντρώθηκαν χίλια καὶ πλέον ἄτομα, τὰ ὁποῖα συμμετεῖχαν μὲ ἐθνικὸ παλμὸ καὶ ἐνθουσιασμὸ στὴν ὅλη ἐκδήλωση.
Ἡ Ἡμερίδα ξεκίνησε μὲ τὴν ἐνθουσιώδη Εἰσήγηση τοῦ Προέδρου κ. Ἀναγνωστοπούλου, ἐνῶ χαιρέτισε τὴ συγκέντρωση ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς κ. Νικόλαος. Ἀκόμη ἀνεγνώσθη σχετικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Μητροπολίτου Κυθήρων κ. Σεραφεὶμ πρὸς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο καὶ σπουδαῖο μήνυμα τοῦ Πρωτεπιστάτη τοῦ Ἁγίου Ὄρους Γέροντος Μαξίμου Ἰβηρίτου.
Ἡ Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Μονεμβασίας καὶ Σπάρτης κ. Εὐσταθίου ἀνεγνώσθη, διότι ὁ ἴδιος δὲν μπόρεσε νὰ παραστεῖ, ἐνῶ μίλησαν ἐμπνευσμένα οἱ Συνοδικοὶ Μητροπολίτες Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας κ. Κοσμᾶς, καὶ Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως κ. Ἱερεμίας, ὅπως καὶ ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Καρακάλλου τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἀρχιμανδρίτης π. Φιλόθεος. Ἡ Ἡμερίδα περιελάμβανε Εἰσηγήσεις καὶ ἄλλων ἐκλεκτῶν ὁμιλητῶν, ἱστορικῶν, δημοσιογράφων, οἰκονομολόγων, μεταξὺ τῶν ὁποίων τοῦ Βαλκανιολόγου καὶ Καθηγητοῦ τοῦ 4ου Πανεπιστημίου τῆς Σορβόννης κ. Ἀχιλλέως Λαζάρου. Τὸ πρόγραμμα διανθίστηκε ἀπὸ ὕμνους καὶ ἀθάνατα δημοτικὰ τραγούδια ἀπὸ τὴ «Βυζαντινὴ Χορωδία Ἀθηνῶν» ὑπὸ τὴν διεύθυνση τοῦ Ἄρχοντος Ὑμνωδοῦ τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας κ. Γεωργίου Χατζηχρόνογλου.
Σκοπὸς τῆς ὅλης ἐκδηλώσεως ἦταν νὰ εὐαισθητοποιηθοῦν οἱ πάντες, ὥστε νὰ ἐκπληρωθεῖ τὸ Τάμα τοῦ Ἔθνους· ἡ ὑπόσχεση δηλαδὴ ποὺ ἔδωσαν στὸν Θεὸ οἱ γενναῖοι ἥρωες τοῦ 1821, μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, νὰ κτισθεῖ στὴν πρωτεύουσα τῆς χώρας μας μετὰ τὴν ἀπελευθέρωσή της ἀπὸ τὴν τυραννικὴ τουρκικὴ σκλαβιὰ ἱερὸς Ναὸς στὸ ὄνομα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ σὲ ἔνδειξη εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν Ἐλευθερωτὴ Χριστό.
Ἡ ὑπόσχεση αὐτὴ ἐπισημοποιήθηκε μὲ τὸ Η΄ ὁμόφωνο ψήφισμα τῆς Δ΄ Ἐθνικῆς Συνελεύσεως τῶν Ἑλλήνων, ποὺ συνῆλθε στὸ Ἄργος στὶς 31-7-1829, ποὺ τὸ ὑπέγραψε καὶ ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας. Ἔγινε καὶ Νόμος τοῦ Κράτους μὲ Βασιλικὰ Διατάγματα τῶν ἐτῶν 1834 καὶ 1838.
Καὶ ὅμως τὸ Τάμα τοῦ Ἔθνους μας πρὸς τὸν Θεὸ παραμένει ἀνεκπλήρωτο! Γιατί ἄραγε; Πρέπει νὰ ἐκπληρωθεῖ ὁπωσδήποτε καὶ νὰ κτισθεῖ ὁ ἱερὸς Ναός, ἂν θέλουμε νὰ μᾶς εὐλογεῖ ὁ Θεός. Εἴμαστε ἐκτεθειμένοι ἀπέναντί Του. Καὶ γι’ αὐτὸ ἴσως ἡ κρίση παρατείνεται...
ΠΗΓΗ: «Ο ΣΩΤΗΡ», τεῦχος 2066.
Η Εθνική Οργάνωσις Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ) ήταν οργάνωση των Ελληνοκυπρίων που έδρασε κατά την χρονική περίοδο 1955-1959 για την ελευθερία της Κύπρου από την Βρετανική κυριαρχία, εθνική αυτοδιάθεση και την ένωσή της με την Ελλάδα. Ο Αγώνας της ΕΟΚΑ ξεκίνησε την 1η Απριλίου 1955 με εκρήξεις βομβών στις κυριότερες πόλεις της Κύπρου και αιφνιδίασε τις Βρετανικές Αρχές αλλά και τον Κυπριακό λαό. Την ίδια μέρα κυκλοφόρησε το πρώτο φυλλάδιο του Αρχηγού της ΕΟΚΑ για το σκοπό του Αγώνα.
Οι νέοι, μαθητές και εργαζόμενοι, έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στον Αγώνα με τα ηρωικά κατορθώματα τους. Μερικοί φοιτητές του Πανεπιστημίου Αθηνών, εκπαιδευμένοι στη χρήση των όπλων, διέκοψαν τις σπουδές τους, πήγαν στην Κύπρο και εντάχθηκαν στην ΕΟΚΑ. Ο Κυβερνήτης ¶ρμιτεϊτζ, εφαρμόζοντας το νόμο της 15ης Ιουλίου 1955 για προσωποκράτηση ατόμων χωρίς δίκη, έστειλε αρκετούς Κυπρίους στα κρατητήρια. Η ΕΟΚΑ, ενισχυόμενη συνεχώς με νέα μέλη, έπληττε με επιτυχία τις δυνάμεις ασφαλείας.
ΣΕ ΤΙ ΑΠΕΒΛΕΠΕ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΕΟΚΑ
Ο Αγώνας της ΕΟΚΑ δεν είχε αντιβρετανικά κίνητρα. Ο Αγώνας της ΕΟΚΑ είχε αποκλειστικό σκοπό την ελευθερία της Κύπρου και την ένωση της με την Ελλάδα. Δεν υπήρχε κανένα αντιβρετανικό ελατήριο, όταν η ΕΟΚΑ έστρεφε τα όπλα εναντίον των Βρετανών κυριάρχων. Είναι πολύ σαφής η δήλωση του Διγενή:
«Ανέλαβον τον αγώνα εναντίον των παλαιών φίλων και συμμάχων μου, δια να υπεραμυνθώ των ιδίων ακριβώς ιδεωδών, δια τα οποία ειχομεν συμπολεμήσει μετ' αυτών εις τα πεδία του πρώτου και δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Ο αγώνας της Κύπρου ουδέν αντιβρετανικόν ελατήριον υπέκρυπτεν. Υπηγορεύθη από αδήριτον ανάγκην και κατέστη αναγκαίος μετά την διάψευσιν των ελπίδων και των προσδοκιών του Ελληνικού και ιδιαιτέρως του Κυπριακού λαού».
Ο όρκος των μελών της ΕΟΚΑ
Οι αγωνιστές, πριν γίνουν μέλη της ΕΟΚΑ, έδιναν όρκο με τον οποίο δεσμεύονταν ότι θ' αγωνιστούν με όλες τους τις δυνάμεις για την απελευθέρωση της Κύπρου. Έλεγαν ορκιζόμενοι:
«Ορκίζομαι εις το όνομα της Αγίας Τριάδος ότι:
1. Θα αγωνισθώ με όλας μου τας δυνάμεις δια την απελευθέρωσιν της Κύπρου από τον Αγγλικόν ζυγόν, θυσιάζων και αυτήν την ζωήν μου.
2. Δεν θα εγκαταλείψω τον αγώνα υπό οιονδήποτε πρόσχημα παρά μόνον όταν διαταχθώ υπό του Αρχηγού της Οργανώσεως και αφού εκπληρωθή ο σκοπός του αγώνος.
3· Θα πειθαρχήσω απολύτως εις τας διαταγάς του Αρχηγού της Οργανώσεως και μόνον τούτου.
4. Συλλαμβανόμενος θα τηρήσω απόλυτον εχεμύθειαν τόσον επί των μυστικών της Οργανώσεως όσον και επί των ονομάτων των συμμαχητών μου, έστω και εάν βασανισθώ δια να ομολογήσω.
5. Δεν θα ανακοινώ εις ουδένα διαταγήν της Οργανώσεως ή μυστικόν το οποίον περιήλθεν εις γνώσιν μου παρά μόνον εις εκείνους δι' ους έχω εξουσιοδότησιν υπό του Αρχηγού της Οργανώσεως.
6. Τας πράξεις μου θα κατευθύνη μόνον το συμφέρον του αγώνος και θα είναι απηλλαγμέναι πάσης ιδιοτέλειας ή κομματικού συμφέροντος.
7. Εάν παραβώ τον όρκον μου θα είμαι ΑΤΙΜΟΣ και άξιος πάσης ηρωρίας»
Με τον πιο πάνω όρκο δεσμευμένοι οι αγωνιστές είχαν ακμαίο και σταθερό φρόνημα σ' όλη τη διάρκεια του Αγώνα. Δεν λύγιζαν στις απειλές του δυνάστη, στις Βαριές ποινές των δικαστηρίων, στα απάνθρωπα Βασανιστήρια. Ούτε και η καταδίκη τους στον δι' απαγχονισμού θάνατο μπόρεσε να κάμψει το φρόνημα τους, γιατί πίστευαν στο θεό και στην Ελλάδα.
Η ΕΝΑΡΞΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΤΗΝ 1Η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1955
Εκκωφαντικές εκρήξεις. Μόδεστος Παντελή, ο πρώτος νεκρός της ΕΟΚΑ. Γρηγόρης Αυξεντίου, ο πρώτος καταζητούμενος. Συλλήψεις αγωνιστών
Ο ένοπλος αγώνας του Κυπριακού λαού εναντίον των ¶γγλων άρχισε 30 λεπτά μετά τα μεσάνυκτα της 31ης Μαρτίου προς την 1η Απριλίου 1955, σύμφωνα με τις οδηγίες του Διγενή. Εκκωφαντικές εκρήξεις συγκλόνισαν τη Λευκωσία, τη Λάρνακα και τη Λεμεσό, καθώς και στρατιωτικές επισταθμίες.
Στη Λευκωσία οι εκρήξεις έγιναν: α) Στον κυβερνητικό ραδιοσταθμό, που ήταν όργανο της βρετανικής προπαγάνδας. Οι ζημιές που προξενήθηκαν ήταν γύρω στις 20 χιλιάδες λίρες, β) Στην Αρχιγραμματεία, όπου οι ζημιές ήταν σημαντικές, γ) Στο Γραφείο Παιδείας, όπου προκλήθηκε πυρκαγιά και κατακάηκαν έγγραφα, δ) Σε εγκαταστάσεις πίσω από τους στρατώνες Γούλσλεϋ.
Στη Λάρνακα προκλήθηκαν εκρήξεις: α) Στον κεντρικό αστυνομικό σταθμό, β) Στο διοικητήριο, γ) Στο δικαστικό μέγαρο, δ) Στο σπίτι του αστυνόμου Μίλιγκ, ε) Στο σπίτι του διοικητή Μουφτιζαντέ. Σ' όλες τις περιπτώσεις προξενήθηκαν ζημιές. Οι πιο πολλές ήταν στο δικαστικό μέγαρο.
Στη Λεμεσό η επίθεση έγινε εναντίον του κεντρικού αστυνομικού σταθμού και του αστυνομικού σταθμού της συνοικίας Αγίου Ιωάννη. Υπήρξαν σοβαρές ζημιές και στις δύο περιπτώσεις.
Σημαντικές ζημιές έγιναν και από τις εκρήξεις της επισταθμίας Επισκοπής της επαρχίας Λεμεσού.
Στην επαρχία της Αμμοχώστου προσβλήθηκε η αποθήκη στρατιωτικού καταυλισμού, που βρισκόταν πλησίον του δρόμου Αμμοχώστου - Λάρνακας, όπου έγιναν εκρήξεις. Μια άλλη ομάδα της ίδιας επαρχίας αποπειράθηκε να πυρπολήσει τη Βενζιναποθήκη του ηλεκτροπαραγωγού σταθμού της επισταθμίας Δεκέλειας.
Οι κυπριακές εφημερίδες στην έκδοση της 1ης Απριλίου πρόλαβαν και δημοσίευσαν τις πρώτες συγκλονιστικές ειδήσεις από την έναρξη του Αγώνα της ΕΟΚΑ.
Για τις εκρήξεις στη Λευκωσία η εφημερίδα «Έθνος» έγραψε:
«Κατά την 12.40 μ. μεσονύκτιον ώραν ολόκληρος η Λευκωσία ανεστατώθη εκ συνεχών και σφοδρών εκρήξεων και έντρομοι οι κάτοικοι ηγέρθησαν από τας κλίνας των και εξήλθον εις τας οδούς, ζητούντες πληροφορίας δια την αιτίαν των εκρήξεων τούτων. Αμέσως, δύο πυροσβεστικοί της Αστυνομίας ξεκίνησαν εκ του παρά την Πύλην Πάφου Αστυνομικού Αρχηγείου, κατευθυνθείσαι η μεν μία προς δυσμάς, η δε άλλη προς ανατολάς, εξελθούσαι των τειχών της πόλεως. Ταυτοχρόνως ηκούοντο επανειλημμένα σφυρίγματα αστυνομικών».
Ο Παναγιώτης Παπαναστασίου, μέλος της ομάδας Μάρκου Δράκου, που έκανε την επίθεση στον κυβερνητικό ραδιοσταθμό της Λευκωσίας, αφηγείται τα εξής:
«Την νύκτα της 31ης Μαρτίου προς την 1 Απριλίου 1955 τέσσερεις άνδρες υπό την αρχηγίαν του Μάρκου Δράκου συνεκεντρώθημεν εις οικίαν εν Λευκωσία. Το μεσονύκτιον μας ανεκοινώθη ότι την 00.30 π.μ. έπρεπε να επιτεθώμεν εναντίον του κυβερνητικού ραδιοσταθμού. Εκινήθημεν αμέσως προς ραδιοσταθμόν, όστις εφρουρείτο υπό ενός Έλληνος και ενός Τούρκου, η όλη δε περιοχή ήτο αποκλεισμένη δια συρματοπλεγμάτων. Προσηγγίσαμεν το συρματόπλεγμα και ο Δράκος απέκοψε δια ψαλίδος μέρος τούτων, αμέσως δε όλοι ωρμήσαμεν εντός του κτιρίου. Οι φρουροί εξουδετερώθησαν, το δε τηλεφωνικόν σύρμα απεκόπη. Ετοποθετήσαμεν δυναμίτιδα εις διάφορα μέρη του σταθμού, περιεχύσαμεν βενζίνην εις τα μηχανήματα και ακολούθως εθέσαμεν πυρ. Αι προκληθείσαι ζημίαι ήσαν σημαντικοί».
Ο Διγενής σημείωσε για τη δράση της ΕΟΚΑ την 1η Απριλίου:
«Η ενέργεια μας αυτή αιφνιδίασε τους πάντας: Τας αρχάς της Κύπρου, τους Κυπρίους, τους εν Ελλάδι. Δεν έλειψαν εν τούτοις και αι αντιδράσεις... Η πρώτη εντύπωσις μεταξύ του Ελληνικού πληθυσμού της νήσου υπήρξεν αρίστη. Ο λαός βλέπει πλέον τον Εθνικόν αγώνα του να λαμβάνη έμπρακτον εκδήλωσιν, αντί της ακολουθούμενης μέχρι της ημέρας εκείνης τακτικής του χαρτοπόλεμου»
Σε απόρρητη έκθεση της Αγγλικής Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, η οποία δρούσε στην Κύπρο, γράφτηκε:
«Η έκρηξις της τρομοκρατίας εις τόσον μεγάλην κλίμακα υπήρξε δι' ημάς ο μεγαλύτερος αιφνιδιασμός».
Για την έκπληξη, που η ΕΟΚΑ προκάλεσε στη Βρετανική Κυβέρνηση, ο Χάρολντ Μακμίλλαν, Υπουργός των Εξωτερικών της Βρετανίας, γράφει στα Απομνημονεύματα του:
«Το Υπουργείον Αποικιών εφαίνετο κάπως έκπληκτον και κάπως στενοχωρημένον δι' αυτήν την εξέλιξιν. Αλλ' ήτο φανερόν ότι το σύστημα πληροφοριών και ασφαλείας εις την νήσον ήτο ελαττωματικον».
Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος έγραψε στον Διγενή μετά τα γεγονότα της 1ης Απριλίου:
«Σας στέλλω τις θερμότερες ευχές μου και τα ειλικρινή μου συγχαρητήρια. Χίλιες φορές εύγε! Οι κατακτηταί αντιλαμβάνονται ότι μπήκαμε σε σοβαρόν στάδιον αγώνος».
Στις ηρωικές πράξεις της 1ης Απριλίου η ΕΟΚΑ έχασε το πρώτο της παλληκάρι, τον Μόδεστο Παντελή, από το Λιοπέτρι. Πέθανε από ηλεκτροπληξία στην προσπάθεια του ν' αποκόψει ηλεκτροφόρα σύρματα, για να επέλθει συσκότιση και να δράσουν πιο αποτελεσματικά οι ομάδες της ΕΟΚΑ στην Αμμόχωστο.
Την ίδια μέρα καταζητήθηκε από την Αστυνομία ο τομεάρχης Αμμοχώστου Γρηγόρης Αυξεντίου, που ήταν επικεφαλής της ομάδας η οποία έδρασε στην επισταθμια της Δεκέλειας. Επικηρύχθηκε με το ποσό των £250, που θα έπαιρνε όποιος έδινε τέτοιες πληροφορίες, οι οποίες θα οδηγούσαν στη σύλληψη του. Αργότερα το ποσό αυξήθηκε στις £5.000, ενώ στην περίπτωση του Διγενή το ποσό της επικήρυξης του ήταν £10.000. Όλοι οι μετέπειτα καταζητούμενοι επικηρύσσονται με το ποσό των £5.000.
Στη Λάρνακα η Αστυνομία συνέλαβε πέντε μέλη της ΕΟΚΑ, που έδρασαν την 1η Απριλίου. Συνελήφθη ο τομεάρχης Σταύρος Ποσκώτης, δυο ομαδάρχες και δυο μέλη των ομάδων.
Από τα μέλη της ΕΟΚΑ στην επαρχία Αμμοχώστου, συνελήφθη ο Χριστοφής Παντελή, αδελφός του Μόδεστου Παντελή, ο οποίος επέστρεφε από την επιχείρηση της ΕΟΚΑ στην επισταθμια της Δεκέλειας.
Όλοι οι συλληφθέντες καταδικάστηκαν έπειτα σε πολυετείς φυλακίσεις. Η προσαγωγή τους στο δικαστήριο και η καταδίκη τους δεν έκαμψαν το ηθικό τους ούτε κλόνισαν την πίστη τους στην ελευθερία της Κύπρου. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του Χριστοφή Παντελή ενώπιον του δικαστηρίου, προτού ακούσει την καταδικαστική γι' αυτόν απόφαση σε επταετή φυλάκιση:
«Απλώς έκαμα το καθήκον μου ως Έλλην πατριώτης δια την ελευθερίαν, δια την οποίαν ¶γγλοι και Κύπριοι επολέμησαν μαζί».51
Το πρώτο φυλλάδιο της ΕΟΚΑ
Η προκήρυξη του Διγενή, με την οποία κοινοποιεί την απόφαση για ανάληψη αγώνα προς αποτίναξη του αγγλικού ζυγού.
Την 1η Απριλίου 1955 κυκλοφόρησε το πρώτο φυλλάδιο της ΕΟΚΑ, που συνέταξε ο Αρχηγός Διγενής. Ήταν μια προκήρυξη, με την οποία ενημέρωνε τον Κυπριακό λαό για το σκοπό του Αγώνα και ταυτόχρονα τον καλούσε να συμπράξει, για να ελευθερωθεί η Κύπρος.
Έλεγε το φυλλάδιο:
«Με την βοήθειαν του Θεού, με πίστιν εις τον τίμιον αγώνα μας, με την συμπαράστασιν ολοκλήρου του Ελληνισμού και με την Βοήθειαν των Κυπρίων, αναλαμβάνομεν τον αγώνα δια την αποτίναξιν του Αγγλικού ζυγού, με σύνθημα εκείνο το οποίον μας κατέλιπαν οι προγονοί μας ως ιεράν παρακαταθήκην: "Η τάν ή επί τας". Αδελφοί Κύπριοι, από τα Βάθη των αιώνων μας ατενίζουν όλοι εκείνοι οι οποίοι ελάμπρυναν την Ελληνικήν Ιστορίαν, δια να διατηρήσουν την ελευθερίαν των: οι Μαραθωνομάχοι, οι Σαλαμινομάχοι, οι Τριακόσιοι του Λεωνίδα και οι νεώτεροι του Αλβανικού έπους. Μας ατενίζουν οι αγωνισταί του 1821, οι οποίοι και μας εδίδαξαν ότι η απελευθέρωσις από τον ζυγόν δυνάοτου αποκτάται πάντοτε με το αίμα. Μας ατενίζει ακόμη ούμηας ο Ελληνισμός, ο οποίος και μας παρακολουθεί με αγωνίαν, αλλά και με εθνικήν υπερηφάνειαν. Ας απαντήσωμεν με έργα, ότι θα γίνωμεν "πολλώ κάρρονες" τούτων. Είναι καιρός να δείξωμεν εις τον κόσμον, ότι εάν η διεθνής διπλωματία είναι άδικος και εν πολλοίς άνανδρος, η Κυπριακή ψυχή είναι γενναία. Εάν οι δυνάσται μας δεν θέλουν να αποδώσουν την λευτεριά μας, μπορούμε να την διεκδικήσωμεν με τα ίδια μας τα χέρια και με το αίμα μας. Ας δείξωμεν εις τον κόσμον ακόμη μίαν φοράν ότι και του "σημερινού Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει". Ο αγών θα είναι σκληρός. Ο δυνάστης διαθέτει τα μέσα και τον αριθμόν. Ημείς διαθέτομεν την ψυχήν, έχομεν και το δίκαιον με το μέρος μας.
Διεθνείς διπλωμάται, ατενίσατε το έργον σας. Είναι αίσχος εν εικοστώ αιώνι, οι λαοί να χύνουν το αίμα των δια να αποκτήσουν την λευτεριά των, το θείον αυτό δώρον, για το οποίον και εμείς επολεμήσαμεν παρά το πλευρόν των λαών σας, και για το οποίον σεις τουλάχιστον διατείνεσθε ότι επολεμήσατε εναντίον του ναζισμού και του φασισμού. Έλληνες, όπου και αν ευρίσκεσθε, ακούσατε την φωνήν μας: Εμπρός, όλοι μαζί για την λευτεριά της Κύπρου μας,
Ε.Ο.Κ.Α. Ο Αρχηγός Διγενής».
Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΕΟΚΑ
Η ιδιοτυπία του Αγώνα
Ο Αγώνας της ΕΟΚΑ υπήρξε μοναδικός και ανεπανάληπτος. Για την ιδιοτυπία του αποφασιστικός παράγοντας ήταν η πολεμική πείρα, η οργανωτική ικανότητα, η οξύνοια και η ευελιξία του Αρχηγού της ΕΟΚΑ. Σε διάλεξη του στη Γερμανία ο Διγενής μεταξύ άλλων είπε:
«Διηύθυνα τον αγώνα μόνος άνευ επιτελείου. Ήμην ο αόρατος αρχηγός, εις τον οποίον άπαντες επειθάρχουν με εμπιστοούνην, αλλά και πάντοτε ησθάνοντο την σκιάν μου. Είναι ίσως μοναδικόν παράδειγμα εις την Ιστορίαν επιβολής ενός αρχηγού προς ένα λαόν και πειθαρχία ενός λαού προς αόρατον αρχηγόν».53
Οι τομείς. Οι σύνδεσμοι. Η ΠΕΚΑ. Το δίκτυο πληροφοριών. Οι ανταρτικές ομάδες. Η συμμετοχή του πληθυσμού
Ο Διγενής ακολούθησε συγκεντρωτικό σύστημα στην οργάνωση και διοίκηση της ΕΟΚΑ. Αυτό του εξασφάλιζε τον έλεγχο όλων των τμημάτων της και την πειθαρχία των μελών.
Η Κύπρος διαιρέθηκε σε τομείς. Ένας τομεάρχης ήταν επικεφαλής κάθε τομέα και είχε την ευθύνη και το συντονισμό των πράξεων και ενεργειών των μελών του δικού του τομέα. Ο τομεάρχης έπαιρνε οδηγίες από τον Αρχηγό της ΕΟΚΑ.
Στην έναρξη του Αγώνα οι τομείς ήταν λιγότεροι, αργότερα όμως δημιουργήθηκαν περισσότεροι, γιατί αυτό επέβαλλαν τα πράγματα. Οι κυριότεροι ήταν: Λευκωσίας, Μόρφου, Ορεινής, Αμμοχώστου, Βαρωσίων, Καρπασίας, Λάρνακας, Λεμεσού, περιοχής Κακοπετριάς - Γαλατάς, Πάφου, Κυρήνειας, Κυθρέας. Οι τομείς Καπρασίας και Κυθρέας ήταν μεταγενέστεροι.
Στους τομείς υπεύθυνοι νεολαίας καθοδηγούσαν τις ομάδες των νέων. Η νεολαία, μαθητική και εξωσχολική, διακρίθηκε για τις τολμηρές και αποτελεσματικές δραστηριότητες της. Από τον Φεβρουάριο του 1956 συμμετείχαν στον Αγώνα και οι μαθητές των δημοτικών σχολείων στις μαθητικές διαδηλώσεις, ύστερα από σχετική διαταγή του Διγενή.
Στα μέσα του 1957, η νεολαία οργανώθηκε καλύτερα και πήρε την ονομασία Α.Ν.Ε. (Αλκιμος Νεολαία ΕΟΚΑ). Τον Οκτώβριο του 1957, τέθηκε υπό κεντρική Διοίκηση (ΔΑΝΕ), η οποία έπαιρνε οδηγίες από τον Αρχηγό της ΕΟΚΑ. Ξεχωριστό τμήμα νεολαίας αποτελούσαν οι μαχητικές ομάδες των πόλεων, που είχαν ειδικές αποστολές (σαμποτάζ κ.λ.π.).
Τον Αύγουστο του 1956, συγκροτήθηκε η Πολιτική Επιτροπή Κυπριακού Αγώνα (Π.Ε.Κ.Α.), που με ποικίλους τρόπους ενίσχυσε το έργο της ΕΟΚΑ.
Οι Σύνδεσμοι, αποτελούμενοι από μέλη επιφορτισμένα με την ευθύνη για την παραλαβή και διανομή της αλληλογραφίας, έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στη λειτουργία της ΕΟΚΑ. Ένα μέλος ήταν ο γενικός υπεύθυνος για τη συγκέντρωση της αλληλογραφίας του Αρχηγού και των τομέων.
Πολύ σημαντική ήταν η προσφορά των μελών, που συνέλεγαν πληροφορίες για τις κατοχικές δυνάμεις και για αποφάσεις και ενέργειες των δυνάμεων ασφαλείας . Το οργανωμένο δίκτυο πληροφοριών, στο οποίο συμμετείχαν και μέλη της Αστυνομίας, συνέβαλε πολύ στις επιτυχίες της ΕΟΚΑ.
Είναι πολύ αποκαλυπτικό ένα άκρως απόρρητο έγγραφο, που έγραψε στις 8 Μαρτίου 1956 ο διευθυντής επιχειρήσεων ταξίαρχος Ντ. Ρος:
«Η ΕΟΚΑ γνωρίζει πολλά επί των σχεδίων και των μεθόδων. Ιδιαιτέρως πληροφορούνται εγκαίρως περί των επικειμένων συλλήψεων ή επιχειρήσεων μεγάλης εκτάσεως... Πρέπει να παύσουν αι απρόσεκτοι συζητήσεις, διότι μέχρις ότου πραγματοποιηθή αυτό, η ΕΟΚΑ θα γνωρίζει τις προθέσεις μας, ως απέδειξε και το παρελθόν. Επί πλέον των προθέσεων μας και αι μέθοδοι δράσεως μας διαφεύγουν, ιδίως κατόπιν επιτυχών επιχειρήσεων»
Μέσα στα πλαίσια των τομέων λειτούργησαν 20 ανταρτικές ομάδες σε ορεινές περιοχές, οτις οποίες πρόσφεραν πολύτιμες υπηρεσίες οι τροφοδότες τους και οι γιατροί που έδιναν σ' αυτές ιατρική περίθαλψη, φάρμακα και πρώτες βοήθειες.
Εκτός των ανταρτικών ομάδων, σε ορισμένες περιοχές λειτούργησαν Ομάδες Καταδρομών Τυφεκιοφόρων (Ο.Κ.Τ.).
Μέλη της ΕΟΚΑ ήταν και αρκετοί δικηγόροι, που πρόσφεραν πολύ αξιόλογες υπηρεσίες, υπερασπίζοντας κατηγορούμενους αγωνιστές στα δικαστήρια.
Τέλος πρέπει ν' αναφερθεί ότι σε πόλεις και χωριά οι καταζητούμενοι αγωνιστές έβρισκαν θερμή φιλοξενία σε σπίτια, στα περισσότερα από τα οποία είχε κατασκευαστεί κρησφύγετο.
Στην επιτυχία του Αγώνα έπαιξε αποφασιστικό ρόλο η καλή οργάνωση και λειτουργία της ΕΟΚΑ. Αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγο στον Διγενή, ο οποίος είχε πολλά ηγετικά προσόντα. Διακρίθηκε ιδιαίτερα για την ευελιξία και προσαρμοστικότητα των σχεδίων και μεθόδων του, σύμφωνα με τις εκάστοτε επικρατούσες συνθήκες.
Ο οπλισμός της ΕΟΚΑ
Κατά την έναρξη του Αγώνα, ο οπλισμός της ΕΟΚΑ ήταν πολύ περιορισμένος. Χρησιμοποιήθηκαν τα όπλα, τα οποία είχαν φτάσει στην Κύπρο από την Ελλάδα τον Μάρτιο του 1954. Αργότερα έφτασαν άλλα όπλα με διάφορους τρόπους. Τη φροντίδα για την αποστολή όπλων στην Κύπρο από την Ελλάδα είχαν φίλοι και συνεργάτες του Διγενή στην Αθήνα. Μεγάλη ήταν η συμβολή του Κύπριου Ανδρέα Αζίνα. Οι δυσκολίες ήταν πάρα πολλές.
Μερικά όπλα έφταναν με πλοίο, που έκανε τη γραμμή Πειραιά -Λεμεσού. Στο πλοίο ταξίδευε κάθε φορά μέλος της ΕΟΚΑ, που είχε τη φροντίδα για τις βαλίτσες με τα όπλα, τα οποία προορίζονταν για την Οργάνωση. Για τη φόρτωση των Βαλιτσών στον Πειραιά και την παραλαβή τους στη Λεμεσό αναλάμβαναν υπάλληλοι και αχθοφόροι των δύο τελωνείων, οι οποίοι ήταν μυημένοι σε ειδικό σχέδιο. Οπλισμός ερχόταν και στην Πάφο μέσω ταχυδρομείου. Αργότερα έφταναν όπλα μέσα σε κυλίνδρους γκαζιού και με άλλους τρόπους.
Στις 22 Ιανουαρίου 1956, η ΕΟΚΑ ενίσχυσε τον οπλισμό της με 800 περίπου κυνηγετικά όπλα, που μέλη της είχαν αφαιρέσει από τους ιδιοκτήτες τους σ' ολόκληρη την Κύπρο.
Ένας άλλος τρόπος, με τον οποίο η ΕΟΚΑ ενισχύθηκε με όπλα και άλλο πολεμικό υλικό, ήταν η επιτόπια κατασκευή τους. Υπήρχαν ειδικά εργαστήρια γι' αυτό το σκοπό, που λειτουργούσαν στη Λευκωσία, στη Λεμεσό, στην Πάφο, στην Αμμόχωστο και σε μερικές κωμοπόλεις και χωριά. Τρία εργαστήρια στο Στρόβολο κατασκεύαζαν βόμβες, νάρκες και χειροβομβίδες. Στο βιομηχανικό εργαστήριο της Λευκωσίας κατασκευάζονταν απλοί πυροκροτητές, βόμβες ηλεκτρικές, εμπρηστικές και ασφυκτικές βρώμιου, νάρκες πιέσεως και ηλεκτρικές, Βροντώδης υδράργυρος και εκρηκτικά μίγματα διάφορα. Μερικοί αγωνιστές κατάφεραν και κατασκεύασαν όπλα με τα υπάρχοντα στην Κύπρο υλικά. Ο χημικός Νίκος Σέρβος (ψευδώνυμο: Φάουστ) και ο φαρμακοποιός Κώστας Οικονομίδης (ψευδώνυμο: Γεδεών), υπεύθυνοι εργαστηρίων, πρόσφεραν πολύτιμες υπηρεσίες. Η εφευρετικότητα και η αφοσίωση των μελών της ΕΟΚΑ στο σκοπό του Αγώνα εξουδετέρωναν τις υπάρχουσες ελλείψεις.
Τέλος πρέπει να αναφέρουμε ότι ο οπλισμός της Οργάνωσης εμπλουτιζόταν από επιθέσεις ομάδων της σε αστυνομικούς σταθμούς και στρατιωτικές αποθήκες.
Τα οικονομικά μέσα της ΕΟΚΑ
Για τους οικονομικούς πόρους, που η ΕΟΚΑ χρησιμοποίησε στον Αγώνα της, παίρνουμε τις πιο κάτω πληροφορίες από τον Αρχηγό Διγενή:
α) «Η Οργάνωση ηντλεί τους οικονομικούς πόρους της εκ των κάτωθι πηγών:
1. Εκ της Αρχιεπισκοπής Κύπρου.
2. Την 12.7. 1956 έλαβον επιστολήν του Έλληνος Προξένου εν Λευκωσία, ης η σχετική παράγραφος έχει ούτω: "ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ" σας στέλλει μήνυμα τιμής και θαυμασμού. Σας αποστέλλει χρηματικόν ποσόν, όπερ ευρίσκεται εις την διάθεσίν σας». (Υπό το ψευδώνυμο «Ευεργέτης» κρύβεται ο τότε Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας Ευάγγελος Αβέρωφ).
β) «Η Οργάνωσις παρ' ουδενός άλλου προσώπου έλαβε χρήματα, απαγόρευσα δε εις τους τομεάρχας και τα μέλη της Οργανώσεως δια κατηγορηματικών διαταγών να ενεργούν εράνους ή να δέχωνται χρήματα παρ' οιουδήποτε, δια φυλλαδίων δε τα οποία πολλάκις εκυκλοφόρησα ειδοποιήθη το κοινόν ότι η Οργάνωσις δεν ενεργεί εράνους ούτε δέχεται χρήματα προσφερόμενα παρ' ιδιωτών».
γ) «Προσωπικώς δεν διεχειρίσθην οιονδήποτε ποσόν, έστω και ευτελές, ούτε έλαβον παρ' οιουδήποτε χρήματα και αυτών δε των χρημάτων των προοριζομένων δια την προσωπικήν συντήρησίν μου η είσπραξις και διαχείρησις εγίνετο παρ' άλλων αγωνιστών, μεθ' ων διέμενα».
δ) «Υπολογίζω ότι η Οργάνωσις, από της ενάρξεως μέχρι πέρατος του αγώνος, εχρησιροποίησε δια τας ανάγκας της εν Κύπρω, ήτοι συντήρησίν των μαχητικών ομάδων, αγοράν οπλισμού και παντός είδους υλικού, συντήρησίν των οικογενειών καταζητουμενων μελών της, εχουσών ανάγκην Βοηθείας, το ποσόν των στερλινών 140.000 περίπου».
Στην οικονομική ενίσχυση του Αγώνα συνέβαλε και η Ιερά Μονή Κύκκου.
Ο πνευματικός ανεφοδιασμός των μελών της ΕΟΚΑ
Ο Διγενής πίστευε ότι στην πλάστιγγα της διεξαγωγής ενός απελευθερωτικού κινήματος δεν παίζουν ρόλο μόνο η αριθμητική υπεροχή του αντιπάλου και τα όπλα που διαθέτει, αλλά και άλλοι αστάθμητοι παράγοντες, πρώτιστος των οποίων είναι η ψυχή των αγωνιστών. Γι' αυτό έδωσε ιδιαίτερη σημασία στην εμψύχωση των μελών της ΕΟΚΑ, ώστε το ηθικό τους να κρατηθεί σε υψηλό επίπεδο. Όταν μάλιστα ο εκ των στελεχών της ΕΟΚΑ Αρχιμανδρίτης Κωνσταντίνος Λευκωσιάτης (ψευδώνυμο: Γούναρης) του ζήτησε με επιστολή στις 6 Απριλίου 1956 να δημιουργηθεί Υπηρεσία Πνευματικού Ανεφοδιασμού στην Οργάνωση, ο Διγενής απάντησε καταφατικά σε λίγες μέρες.
Η ΕΟΚΑ κυκλοφορεί μυστικά δυο περιοδικά για τόνωση του ηθικού και εθνικού φρονήματος των νέων
Η ΕΟΚΑ έδινε πάντα σημασία όχι μόνο στη μαχητική αποστολή των μελών της και όλου του λαού, αλλά και στην τόνωση του ηθικού και εθνικού τους φρονήματος. Για τους νέους λήφθηκε ιδιαίτερη φροντίδα και κυκλοφορούσαν μυστικά δυο περιοδικά, το «Αγωγή των Νέων» για μαθητές των δημοτικών σχολείων και το «Εγερτήριον Σάλπισμα» για μαθητές της μέσης εκπαίδευσης. Το «Αγωγή των Νέων» κυκλοφόρησε από τις 16 Σεπτεμβρίου 1958 μέχρι τις 2 Μαρτίου 1959 (15 τεύχη) και το «Εγερτήριον Σάλπισμα» από τις 10 Οκτωβρίου 1957 μέχρι τις 15 Φεβρουαρίου 1959 (32 τεύχη). Τα περιοδικά αυτά με τα άρθρα τους, τα ποιήματα και τα τραγούδια, τα ιστορικά σημειώματα και τα σχόλια τους χαλύβδωναν τη θέληση των παιδιών και των εφήβων για συνέχιση του Αγώνα. Η ευθύνη για την έκδοση τους ανατέθηκε στην ΠΕΚΑ.
Αναφέρομε δειγματοληπτικά απόσπασμα από το άρθρο του 8ου τεύχους (24 Νοεμβρίου 1958) με τίτλο "Γιατί πήραμε τα όπλα»:
«Στρατιώτης της ειρήνης πρέπει να είναι κανείς όσο δεν προσβάλλεται η Ελευθερία και το Δίκαιο. Όταν όμως τα δύο αυτά αγαθά κινδυνεύουν, τότε η διατήρηση της ειρήνης είναι ανανδρία, αναξιοπρέπεια, αφιλοτιμία. Και ο Κυπριακός λαός αντίκρυσε τα δύο αυτά αγαθά να ποδοπατούνται βάναυσα από τους δυνάστες τους».
Από το «Εγερτήριον Σάλπισμα» αναφέρομε απόσπασμα από το κύριο άρθρο του 18ου τεύχους (15 Ιουλίου 1958) με τίτλο «Η εγκληματική συνωμοσία», που γράφτηκε για το βρετανικό σχέδιο, το οποίο από την 1η Οκτωβρίου επρόκειτο να επιβληθεί στον Κυπριακό λαό:
«Δύο ημέρας προτού καν ανακοινωθή το Βρετανικόν σχέδιον εις την Βουλήν των Κοινοτήτων ο περιβόητος Ζορλού εδήλωνε κατηγορηρατικώς με ύφος πέντε Ναπολεόντων, ότι η Κυβέρνησις απέρριψε το Βρετανικόν σχέδιον, διότι δεν παρείχε διαμελισμόν, ο οποίος είναι η μοναδική απαίτησις των Τούρκων. Μετά 3 εβδομάδας ο ίδιος Ζορλού εδήλωσε και πάλιν ότι η Τουρκική Κυβέρνησις αποδέχεται το σχέδιον, διότι αυτό οδηγεί προς τον διαμελισμόν. Αυτό και μόνον το γεγονός είναι αρκετόν να μας πληροφόρηση δια την φοβεράν πλεκτάνην, η οποία συνυφάνθη εις βάρος του Ελληνικού λαού. Ο Ζορλού έσπευσε να απόρριψη το σχέδιον, δια να ενθαρρυνθούν έτσι οι Έλληνες να το αποδεχθούν».
ΠΩΣ ΑΝΤΙΚΡΥΣΤΗΚΕ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΕΟΚΑ
Η στάση του Κυβερνήτη ¶ρμιτεϊτζ μετά τις εκρήξεις της 1ης Απριλίου
Ο Κυβερνήτης της Κύπρου ¶ρμιτεϊτζ ανησύχησε σοβαρά για την έναρξη δυναμικού Αγώνα από την ΕΟΚΑ προς απελευθέρωση της Κύπρου.
Επίσημη ανακοίνωση του Γραφείου Δημοσίων Πληροφοριών ανέφερε:
«Εις δήλωσιν γενομένην σήμερον εν Λευκωσία ο Κυβερνήτης της Κύπρου είπεν ότι πράξεις Βίας, αι οποίαι διεπράχθηκαν υπό δυναμιτιστών κατά τας πρώτας ώρας της 1ης Απριλίου, πρέπει να εξετασθούν μετά μεγαλυτέρας ανησυχίας υπ' εκείνων οι οποίοι είναι υπεύθυνοι, όχι μόνον δια την τήρησιν του νόμου και της τάξεως, αλλ' επίσης και δια την περιφρούρησιν ζωτικών στρατιωτικών εγκαταστάσεων εν τη νήσω.
Η Α.Ε. ο Κυβερνήτης είπεν επίσης ότι θα ληφθούν όλα τα ενδεικνυόμενα μέτρα δια την ανίχνευσιν και σύλληψιν των κακοποιών και ότι είναι Βέβαιος ότι ο Κυπριακός λαός, ο οποίος αποτελείται από σοβαρούς και νομοταγείς πολίτας, συμμερίζεται τον αποτροπιασμόν και την λύπην των αρχών δια τας τοιαύτας τρομοκρατικάς επιθέσεις και ούτε θα ενθαρρύνη ούτε θα συγχώρηση τοιαύτας. Η Α.Ε. ιδιαιτέρως απηύθυνεν έκκλησιν προς τον εγχώριον Τύπον, όστις εις το παρελθόν επέδειξε μετριοπάθειαν και λογικήν, όπως καταδικάση τας αχαλίνωτους αυτός πράξεις»
Πώς είδαν τον Αγώνα της ΕΟΚΑ οι Τουρκοκύπριοι
Η έναρξη και η διεξαγωγή του απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ δεν βρήκαν σύμφωνους τους Τουρκοκύπριους. Μετά τα γεγονότα της 1ης Απριλίου 1955 ο Γραμματέας του Τουρκοκυπριακού Εθνικού Κόμματος Φαζίλ Κουτσιούκ καταδίκασε τη δράση της ΕΟΚΑ. Με τηλεγραφήματα προς το Βρετανό Υπουργό Αποικιών Λέννοξ Μπόυντ και προς τον Κυβερνήτη της Κύπρου Σερ Ρόμπερτ ¶ρμιτεϊτζ εξέφρασε την ανησυχία του για τις δυναμιτιστικές επιθέσεις. Από τότε οι Τουρκοκύπριοι διακήρυτταν συνεχώς την αντίθεση τους προς το κίνημα της ΕΟΚΑ και συνεργάζονταν με τις κατοχικές δυνάμεις για την κατάπνιξη του.
Στις 30 Ιουνίου 1955, φυλλάδια στην τουρκική γλώσσα, τοιχοκολλημένα και μη, σε διάφορα μέρη της Λεμεσού, καλούσαν την τουρκική νεολαία να Βοηθήσει την τουρκική Οργάνωση ΚΙΤΕΜΠ, για να καταπολεμηθεί η ΕΟΚΑ και η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
Η ΕΟΚΑ διαβεβαίωσε με φυλλάδιο της, που κυκλοφόρησε σε τουρκική γλώσσα τον Ιούλιο του 1955 στην τουρκική συνοικία της Λευκωσίας, ότι ο Αγώνας που διεξάγει δεν στρέφεται εναντίον των Τουρκοκυπρίων, αλλά εναντίον του ¶γγλου κυριάρχου. Έλεγε το φυλλάδιο ξεκάθαρα:
«Αι προθέσεις μας έναντι των Τούρκων κατοίκων της νήσου είναι αγναί και φιλικαί. Αποβλέπομεν προς γνησίους φίλους και συμμάχους και, όσον εξαρτάται από ημάς, δεν θα δεχθώμεν να θιγή ουδέ κατ' ελάχιστον η αξιοπρέπεια, η ζωή, η τιμή και η περιουσία των».
Ο Νίκος Ζαχαριάδης, Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας, αποκαλύπτει την ταυτότητα του Διγενή
Από την αρχή του Αγώνα οι Αγγλοι επιδίωξαν ν' ανακαλύψουν ποιος κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο Διγενής, που δήλωνε ότι είναι ο Αρχηγός της ΕΟΚΑ. Την απορία τους έλυσε στις 24 Απριλίου 1955 ο Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας Νίκος Ζαχαριάδης, ο οποίος σε ομιλία του από το ραδιοφωνικό σταθμό «Ελεύθερη Ελλάδα» ανέφερε ότι αρχηγός της ΕΟΚΑ είναι ο Κύπριος συνταγματάρχης Γεώργιος Γρίβας. Από τότε μέχρι το τέλος του Αγώνα οι ¶γγλοι χρησιμοποίησαν κάθε μέσο για τη σύλληψη του, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Πρόσφεραν εκατοντάδες χιλιάδες λίρες, για να πάρουν πληροφορίες, που θα οδηγούσαν στη σύλληψη του, αλλά δεν πέτυχαν το σκοπό τους.
Ο ραδιοσταθμός «Ελεύθερη Ελλάδα» συνέχισε με τις εκπομπές του να εκτοξεύει κατηγορίες εναντίον του απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ, του Διγενή και του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Για τον Αρχιεπίσκοπο ανέφερε στις 26 Απριλίου 1955:
«Ο συνθηκολόγος και διασπαστής Μακάριος δεν ντράπηκε και στο Μπαντούγκ ακόμη, όπου πήγε να διεκδικήσει τάχα λευτεριά για την Κύπρο, να προσφέρει στρατηγικές βάσεις στους ¶γγλους. Πρέπει να ξεσκεπάσουμε τους εθνοπροδότες, κάτω από όποια μάσκα κι αν παρουσιάζονται, κι έτσι να τους απομονώσουμε».67
Οι εκπομπές του Ελληνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας Αθηνών για τον Αγώνα
Το Ελληνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας των Αθηνών με πύρινες εκπομπές του ενίσχυε σημαντικά το εθνικό φρόνημα των αγωνιζομένων για την ελευθερία τους Κυπρίων. Η Βρετανική Κυβέρνηση διαμαρτυρήθηκε για τις εκπομπές αυτές του Ελληνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας Αθηνών στις αρχές Απριλίου του 1955, με διάβημα του Πρέσβη της στην Αθήνα Σερ Τσάρλς Πήηκ προς την Ελληνική Κυβέρνηση, η οποία απάντησε με τη διπλωματική της υπηρεσία.
Η εφημερίδα «Καθημερινή» των Αθηνών σχολίασε το βρετανικό διάβημα ως εξής:
«Ούτε ηθικήν ούτε ουσιαστικήν δικαιολογίαν έχει το διάβημα της Αγγλικής Κυβερνήσεως δια τας επί του Κυπριακού εκπομπάς του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών. Αφ' ης στιγμής η Ελλάς εχάραξε την γραμμήν που έκρινεν απαραίτητον να ακολουθήση, το θέμα της διαφωτίσεως ετέθη εκ των πραγμάτων εις την πρώτην γραμμήν. Αι εκπομπαί του Ραδιοφωνικού Σταθρού Αθηνών δεν κάμνουν τίποτε άλλο παρά να ερμηνεύουν τα επί του Κυπριακού αγώνος αισθήματα και τας σκέψεις του Ελληνικού λαού. Η Ελληνική Κυβέρνησις δεν ημπορεί να εμποδίση τον λαόν από του να κρίνη την Βρετανικήν πολιτικήν με το πηγαίον αισθητήριον έξω από τα πλαίσια της αυστηρής διπλωματίας. Είναι περίεργον, ότι οι φίλοι μας ¶γγλοι, αντί να ψαύσουν το θέμα εις την φλέγουσαν βάσιν του και να σκεφθούν, ότι είναι καιρός να θέσουν τέρμα εις τας αφορμάς που προκαλούν την Ελληνοβρετανικήν έντασιν, ασχολούνται με λεπτορερείας, που είναι παρωνυχίδες έναντι της εκτάσεως του ζητήματος».
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΕΟΚΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΓΛΟΥΣ
Μετά τις εκρήξεις της 1ης Απριλίου oι Αγγλικές Αρχές προσπαθούν με κάθε τρόπο να εξαρθρώσουν την ΕΟΚΑ, τα μέλη της οποίας αποκαλούν «τρομοκράτες». Κάνουν συλλήψεις, επιβάλλουν πρόστιμα ατομικά και ομαδικά, κατασκευάζουν κρατητήρια για πολιτικούς κρατουμένους, καταδικάζουν αγωνιστές σε πολυετείς φυλακίσεις, χρησιμοποιούν άφθονο χρήμα για διαφθορά συνειδήσεων, καταφεύγουν σε φρικτά Βασανιστήρια των συλλαμβανομένων, εφαρμόζουν το δι' αγχόνης θάνατο αγωνιστών.
Ο πόθος της ελευθερίας όμως δεν καταπνίγεται με την καταπίεση και την ωμή Βία. Γι' αυτό τα πιο πάνω μέτρα έφεραν αντίθετα αποτελέσματα. Δημιούργησαν μεγαλύτερο πείσμα στους αγωνιστές, οι οποίοι εκτελούν πολύ ριψοκίνδυνες και παράτολμες αποστολές. Και ο λαός, που ταλαιπωρείται από τους ¶γγλους, υποστηρίζει την ΕΟΚΑ και συμπαρίσταται στον Αγώνα της.
Οκτώ Κύπριοι φοιτητές έρχονται από την Αθήνα στην Κύπρο και ενισχύουν τον Αγώνα της ΕΟΚΑ τον Μάιο του 1955
Στις αρχές Μαΐου του 1955, οκτώ Κύπριοι φοιτητές του Πανεπιστημίου Αθηνών, εκπαιδευμένοι για το επαναστατικό κίνημα της Κύπρου, διακόπτουν τις σπουδές τους, έρχονται στο νησί τους και προσφέρονται να συμμετάσχουν στον απελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ. Χρησιμοποιήθηκαν από τον Διγενή ως τομεάρχες και ομαδάρχες. Οι υπηρεσίες που πρόσφεραν και οι οκτώ υπήρξαν πολυτιμότατες. Τα ονόματα των φοιτητών είναι:
1. Ρένος Κυριακίδης, Φυσικομαθηματικής Σχολής
2. Θάσος Σοφοκλέους, Φυσικομαθηματικής Σχολής
3. Φώτης Παπαφώτης, Θεολογικής Σχολής
4. Πέτρος Στυλιανού, Φιλοσοφικής Σχολής
5· Νίκος Αγγελίδης, Φιλοσοφικής Σχολής
6. Ανδρέας Νέστορος, Ιατρικής Σχολής
7· Ανδρέας Λαμπριανίδης, Θεολογικής Σχολής (μόλις πήρε το πτυχίο του)
8. Νίκος Σπανός, Φιλοσοφικής Σχολής (ήρθε τον Ιούνιο)
Τα πιο σημαντικά γεγονότα από τη δράση της ΕΟΚΑ κατά την περίοδο Μαίου - Σεπτεμβρίου 1955
1) Στις 24 Μαΐου, έγινε στη Λευκωσία η πρώτη οργανωμένη μαχητική διαδήλωση της μαθητικής νεολαίας της ΕΟΚΑ. Σ' αυτή πήραν μέρος 700 περίπου μαθητές και μαθήτριες, που λιθοβόλησαν την αστυνομία, η οποία αιφνιδιάστηκε και αναγκάστηκε να ζητήσει στρατιωτικές ενισχύσεις.
2) Στις 25 Μαΐου, τοποθετήθηκε ωρολογιακή Βόμβα από τον αγωνιστή Χαρίλαο Ξενοφώντος στο κινηματοθέατρο «Παλλάς» της Λευκωσίας, κάτω από το κάθισμα του Κυβερνήτη ¶ρμιτεϊτζ. Η έκρηξη έγινε στις 11.10 μ.μ. και προξένησε μόνο υλικές ζημιές. Ο Κυβερνήτης είχε ήδη αποχωρήσει στις 11 μ.μ.
3) Στις 19 Ιουνίου, έγινε δυναμιτιστική ενέργεια εναντίον του αστυνομικού σταθμού Αγίου Δομετίου, με καλά αποτελέσματα. Την ίδια μέρα εξερράγη ωρολογιακή Βόμβα στο κεντρικό κτήριο της Αστυνομίας στη Λευκωσία, που δημιούργησε θύματα και μεγάλες υλικές ζημιές.
4) Κατά την περίοδο των πέντε αυτών μηνών του 1955, σ' όλες τις πόλεις της Κύπρου, γίνονταν εκρήξεις και επιθέσεις εναντίον αστυνομικών σταθμών ή στρατιωτικών περιπόλων ή σπιτιών ¶γγλων στρατιωτικών. Χρησιμοποιήθηκαν μάλιστα και χειροβομβίδες επιτόπιου κατασκευής, για τις οποίες ο Αρχηγός της Αστυνομίας Ρόμπινς είπε ότι είναι πολύ επικίνδυνες και ότι για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκαν στην Κύπρο. Σε δηλώσεις του σε δημοσιογράφους στις 20 Ιουνίου, ανέφερε ότι για την ΕΟΚΑ δεν ξέρει τίποτε και «δεν βρίσκεται στα ίχνη της».
5) Στις 22 Ιουνίου, συνέβησαν τα δυο πιο κάτω γεγονότα:
α) Έγινε η πρώτη επίθεση από ανταρτική ομάδα της ΕΟΚΑ, με επικεφαλής τον τομεάρχη Πιτσιλιάς Ρένο Κυριακίδη, εναντίον του αστυνομικού σταθμού Αμιάντου. Η επιχείρηση άφησε νεκρό τον λοχία του σταθμού και έναν αστυνομικό τραυματισμένο. Οι άνδρες της ΕΟΚΑ πήραν από το σταθμό τέσσερα όπλα.
β) Η επιδείνωση της κατάστασης στην Κύπρο οδήγησε τη Βρετανική Αμυντική Συντονιστική Επιτροπή Μέσης Ανατολής να συνεδριάσει και να συζητήσει το θέμα στους στρατώνες Γούλσλεϋ, όπου στεγαζόταν το Αρχηγείο της Μέσης Ανατολής. Στη συνεδρία πήρε μέρος και ο Αρχιστράτηγος Σερ Τσαρλς Κήττλυ. Οι Αγγλοι εμπειρογνώμονες έμειναν κατάπληκτοι από τη δράση της ΕΟΚΑ.
6) Η δράση της ΕΟΚΑ εμψύχωσε τα μέλη της και ικανοποίησε πολύ τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, ο οποίος στις 11 Ιουλίου έγραψε στον Διγενή: «Σας συγχαίρω. Η ΕΟΚΑ προσέφερεν εις τον Κυπριακών αγώνα απείρως περισσότερα από τον 75ετή χαρτοπόλεμον. Το όνομα ΔΙΓΕΝΗΣ είναι αίνιγμα δια τους ¶γγλους και συγχρόνως θρύλος. Επέρασεν ήδη εις την απελευθερωτικήν ιστορίαν».
7) Στις 6 Αυγούστου, ο Κυβερνήτης νομοθέτησε τη σύσταση επικουρικής αστυνομίας, στην οποία εντάχθηκαν πολλοί Τουρκοκύπριοι. Στις 13 Αυγούστου, με άλλο νόμο, ο Κυβερνήτης καθόριζε επταετή φυλάκιση για όποιο μετέφερε όπλα.
8) Στις 3 Σεπτεμβρίου, μια ομάδα της ΕΟΚΑ με επικεφαλής τον Αντώνη Παπαδόπουλο, ύστερα από επίθεση της στον αστυνομικό σταθμό Παραλιμνίου και εξουδετέρωση των αστυνομικών, αποκόμισε όπλα και πυρομαχικά.
9) Οι Αγγλοι, για ν' αντιμετωπίσουν την κατάσταση στην Κύπρο, που δημιούργησε η ΕΟΚΑ με τη δράση της, μετέφεραν στρατιωτικές ενισχύσεις από τη Μάλτα και το Σουέζ. Από τη Μάλτα έφτασαν στις 10 και 11 Σεπτεμβρίου 1.500 κομμάντος. Από το Σουέζ ήρθε η πρώτη αποστολή στρατιωτικών στις 17 Σεπτεμβρίου και ακολούθησαν άλλες αποστολές, καθώς και άφθονο πολεμικό υλικό.
10) Στις 15 Σεπτεμβρίου, με διάταγμα του Κυβερνήτη η ΕΟΚΑ κηρύσσεται παράνομη Οργάνωση, γιατί «χρησιμοποιείται δια την προαγωγήν ταραχών και την διάθεσιν στάσεως εν τη αποικία».
11) Στις 17 Σεπτεμβρίου, συγκροτήθηκαν ογκώδεις διαδηλώσεις στην Πλατεία Μεταξά της Λευκωσίας (σήμερα Πλατεία Ελευθερίας). Οι διαδηλωτές έφεραν συνθήματα, ένα από τα οποία ήταν «Οι κομμάντος θα πάρουν μαθήματα». Ακολούθησε λιθοβολισμός στρατιωτικών αυτοκινήτων, ένα από τα οποία πυρπολήθηκε. Έπειτα οι διαδηλωτές πυρπόλησαν το οίκημα του Βρετανικού Ινστιτούτου. Τελικά η Αστυνομία διέλυσε τους διαδηλωτές με τη χρήση δακρυγόνων βομβών.
12) Στις 22 Σεπτεμβρίου, έγινε επίθεση από ομάδα μελών της ΕΟΚΑ Πιτσιλιάς στο μεταλλείο Μιτσερού. Αφαιρέθηκαν 1.500 ράβδοι δυναμίτιδας και 50 οκάδες πυραγωγού
ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΧΡΗΣΤΟΣ
