Δεν σταματάει να εκφράζει την υπερηφάνεια του για κάθε σχηματισμό και μονάδα του Στρατού Ξηράς. Αυτή τη φορά ο αρχηγός ΓΕΣ χωρίς να χρειαστεί να χρησιμοποιήσει το γνωστό μότο του, δήλωσε υπερήφανος για την 7η Μηχανοκίνητη Ταξιαρχία "Σαραντάπορος".

Αναδημοσίευσε δε ακαριαία την ανάρτηση του εκπροσώπου του ΓΕΣ στο FACEBOOK στην οποία περιλαμβάνεται το βίντεο από την πενθήμερη επιχειρησιακή εκπαίδευση της επίλεκτης Ταξιαρχίας.

Το εντυπωσιακό βίντεο της επιχειρησιακής εκπαίδευσης της 7η Μ/Κ Ταξιαρχίας "Πόντος"

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Η ιστορία της 7ης Μ/Κ ΤΑΞΙΑΡΧΙΑΣ ΠΕΖΙΚΟΥ «ΣΑΡΑΝΤΑΠΟΡΟΣ» έχει έδρα στον Προβατώνα Έβρου και αποτελεί έναν από τους ισχυρότερους Σχηματισμούς του Στρατού Ξηράς, διαθέτοντας ένα αξιόμαχο σύνολο, το οποίο συνθέτουν το άριστα εκπαιδευμένο προσωπικό και το πλέον σύγχρονο υλικό της.

Με 131 έτη παρουσίας στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδος, συνεχίζει να φυλάττει Θερμοπύλες στην ευαίσθητη και ακριτική περιοχή του Έβρου, της οποίας έχει την ευθύνη διαφύλαξης της εδαφικής ακεραιότητας.

Την 21 Οκτωβρίου 1875, συγκροτήθηκε με απόφαση της τότε πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, το 7ο Σύνταγμα Πεζικού. Το Σύνταγμα έλαβε μέρος στο Εκστρατευτικό Σώμα για την απελευθέρωση της Κρήτης το 1897, στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο το 1897, στους Βαλκανικούς Πολέμους το 1912 – 1913, στην Ελληνοβρετανική Στρατιά κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο το 1917, στην εκστρατεία στην Μεσημβρινή Ρωσία το 1919, στη Μικρασιατική Εκστρατεία το 1922 και στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο το 1940, γράφοντας ένδοξες σελίδες ιστορίας.

Το Μάρτιο του 1996, στα πλαίσια της αναδιοργανώσεως, το 7ο ΣΠ αναδιοργανώθηκε σε 7η Μ/Κ ΤΑΞ, ως οργανικός Σχηματισμός της 1ης ΣΤΡΑΤΙΑΣ με ∆ιοικητική υπαγωγή υπό τη ΧΙΙ Μ/Κ ΜΠ.

Στις 28 Φεβρουαρίου 1997 έλαβε χώρα η τελετή μετονομασίας της Ταξιαρχίας, στα πλαίσια της οποίας παραδόθηκαν στην Ταξιαρχία η πολεμική σημαία και το λάβαρο.

Τον Σεπτέμβριο του 1998 έγιναν τα εγκαίνια του στρατοπέδου «∆ΕΛΑΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ». Στις 10 Απριλίου 2000 η Ταξιαρχία μεταστάθμευσε στον Προβατώνα στο στρατόπεδο «∆ΕΛΑΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ», όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα.

Ποιος ήταν ο ΥΠΟΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ∆ΕΛΑΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Γεννήθηκε το 1853 στη Χαλκίδα.
Ονομάσθηκε Ανθλγός Πεζικού την 20/10/1882.
Ως Ανθλγός έλαβε μέρος στις συμπλοκές της Ε-Τ μεθορίου το 1886. Ως Λγος έλαβε μέρος στη μάχη του ∆ομοκού το 1878.
Ως ∆ιοικητής αποσπάσματος κατέλαβε τη Χίο.
Μετά την κατάληψη της Χίου το απόσπασμα ∆ελαγραμμάτικα μετεφέρθη στα Ιωάννινα και συνέβαλε στην εκπόρθηση της πόλεως.
Μετά την άλωση των Ιωαννίνων, στην οποία συνέβαλε τα μέγιστα, ανέλαβε στην Πρεμετή την ∆ιοίκηση της VII Μεραρχίας.
Ως Λγος το 1897 έλαβε μέρος στη μάχη του Βελεστίνου προταθείς από τον Σμολένσκι για προαγωγή επί ανδραγαθία.
∆κτής 5ου Συντάγματος ΠΖ το 1910 (Ανχης).
∆κτής 7ου Συντάγματος ΠΖ το 1912 έλαβε μέρος στις μάχες Ελασσώνας, Σα- ρανταπόρου και Γιαννιτσών.
Ως ∆κτής VI Μεραρχίας 1913 (Σχης) συμμετείχε στις μάχες Λαγκαδά – Λιγκοβάνη , ∆εμίρ – Χισάρ , Μελινικίου και Άνω Τζουμαγιάς και προτάθηκε από τον Αρχηγό του Στρατού Ιωάννη Ζυμβρακάκη να προαχθεί κατ’ εκλογήν.
∆κτής VIII Μεραρχίας το 1915.

Πηγή: On Alert

Σχόλιο Τ.Ι.: Την ειρήνη μόνο ο Χριστός τη δίνει. Αναδημοσιεύεται προς υπόμνηση πως μόνο ο Ζωοδότης Κύριος μπορεί να μας φυλάξει (ψαλμός 126ος), να μην βρεθούμε βορά στα νύχια των δυνατών του κόσμου. Ας φροντίσουμε να εξιλεωθούμε διά της μετανοίας, με νηστεία, προσευχή, εξομολόγηση, ελεημοσύνη και εργασία των εντολών, ώστε να μην απολάβουμε τα επίχειρα των πράξεών μας (εκτρώσεις, σαρκολατρεία, ειδωλολατρεία, απιστία...)

Μνήμες μαύρες από τον φρικτό εμφύλιο πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία «ξύπνησαν», με την καταδίκη σε ισόβια του Ράτκο Μλάντιτς. Έγινε πάλι αντικείμενο αναφορών και συζητήσεων η σφαγή 8.000 μουσουλμάνων, στη Σρεμπρένιτσα, τον Ιούλιο του 1995.

Λέμε «πάλι», διότι ειδικά στα καθ’ ημάς, στην Ελλάδα, οι αναφορές στη Σρεμπρένιτσα ήταν ήδη σχετικά πυκνές. Κάτι οι αποκαλύψεις για τη «συνδρομή» μερικών «Χρυσαυγιτών» και Ελλήνων παραστρατιωτικών σε εκείνο το «κατόρθωμα» του σέρβικου εθνικισμού, κάτι το ανατριχιαστικό πανό στη ποδοσφαιρική αναμέτρηση Ελλάδας-Βοσνίας (Νοέμβριος 2016), στο γήπεδο «Γ. Καραϊσκάκης», οι αφορμές δεν λείπουν. Το έγκλημα της Σρεμπρένιτσα όλο και επανέρχεται. Στο νου, σε χείλη, σε πένες, σε πληκτρολόγια.

Διεθνώς αλλά και εδώ, η Σρεμπρένιτσα αναφέρεται ως το χειρότερο έγκλημα πολέμου εναντίον άμαχου πληθυσμού, τουλάχιστον επί ευρωπαϊκού εδάφους, από τότε που έληξε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ακριβές; Όχι. Διότι όσο και αν είναι άχαρο να ενεργοποιεί κάποιος ένα νοητό «φρικτόμετρο» για τα υπολογίσει το μέγεθος εγκλημάτων πολέμου, εάν εισέλθουμε σε διαδικασίες εξεύρεσης του χειρότερου, μοιραία θα σταθούμε σε αντικειμενικά, «ψυχρά» κριτήρια. Κι αυτά αναδεικνύουν ως ακόμη πιο αιματηρό και πολύνεκρο το έγκλημα που διέπραξαν τα κροατικά στρατεύματα, τον Αύγουστο του 1995, εναντίον των Σέρβων, στην Κράινα. Περιοχή της Κροατίας, την οποία όμως κατοικούσαν -σχεδόν αποκλειστικά- Σέρβοι, επί επτά αιώνες.

Κατά τη διάρκεια της εθνοκάθαρσης στην Κράινα, μια επιχείρηση αντάξια των παραδόσεων των Κροατών ναζιστών «ουστάσι» του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κατακρεουργήθηκαν 14.000 Σέρβοι. Το έγκλημα δεν ήταν στιγμιαίο: ακόμη κι έπειτα από καιρό, θανατώνονταν όσοι Σέρβοι, ηλικιωμένοι κυρίως, είχαν παραμείνει στα σπίτια τους, αδυνατώντας να ακολουθήσουν τους εκατοντάδες χιλιάδες ομοεθνείς τους, που εγκατέλειπαν κακήν κακώς την περιοχή. Πυρπολήσεις σπιτιών και επιθέσεις ακόμη και εναντίον των «κονβόι» αμάχων που αποχωρούσαν έντρομοι, συμπλήρωσαν το έγκλημα.

Τα εγκλήματα στη Σρεμπρένιτσα και στην Κράινα, με διαφορά λίγων εβδομάδων το ένα από το άλλο, είναι αναμφισβήτητα. Σε έναν κόσμο με στοιχειώδη ηθική, πολιτική και νομική «κανονικότητα» (για χρησιμοποιήσουμε την τόσο δημοφιλή, εσχάτως, έκφραση), οι δυο σφαγές θα μνημονεύονταν ως διπλή απόδειξη της βαρβαρότητας, στην οποία μπορούν να φθάσουν οι αχαλίνωτοι εθνικισμοί, ειδικά σε περιόδους βίαιης επαναχάραξης συνόρων.

Κι όμως, η σφαγή στην Κράινα έχει σχεδόν …εξαφανιστεί! Είδατε ή ακούσατε κανέναν «θεσμικό παράγοντα» να αναφέρεται σε αυτήν; Να διερωτάται αν πλήρωσαν ή αν θα πληρώσουν οι υπεύθυνοι; Τίποτα… Οι 14.000 ψυχές που χάθηκαν στην Κράινα χάθηκαν και από τα κιτάπια, όχι της Ιστορίας, αλλά εκείνων οι οποίοι την πετσοκόβουν κατά το δοκούν, κρατώντας ότι βολεύει, «πετώντας» οτιδήποτε δεν εξυπηρετεί, αξιολογώντας γεγονότα με τρόπο που τελικά υποκλίνεται σε ένα και μοναδικό κριτήριο: Πώς θα «δικαιωθούν» οι πολιτικές, γεωπολιτικές και ενίοτε πολεμικές επιλογές των επικυρίαρχων.

Η σφαγή της Κράινα ρίχτηκε στην τεχνητή λήθη, διότι κάθε σχετική υπόμνηση ουδόλως εξυπηρετεί την υποκριτική, την παιδαριώδη στη σύλληψή της αλλά φρικώδη ως προς την προέκτασή της στα «δια ταύτα», αντίληψη που έγινε το υπόβαθρο των κατοπινών (1999) ΝΑΤΟϊκών, «ανθρωπιστικών»  βομβαρδισμών. Δηλαδή το εξωφρενικό αξίωμα, βάσει του οποίου ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία ξέσπασε επειδή βρέθηκε ένας -και μόνον- κακός λύκος, ο σερβικός, εν μέσω καλοκάγαθων κατοικίδιων.

Οι 14.000 ψυχές που χάθηκαν στην Κράινα κλήθηκαν να γίνουν στο πεδίο των ιστορικών καταγραφών πρόωρες «παράπλευρες απώλειες». Οι άλλες «παράπλευρες απώλειες», εκείνες τις οποίες θα επέφεραν οι  βομβαρδισμοί έπειτα από τρία χρόνια και οκτώ μήνες, κατέγραψαν τον όρο στο συλλογικό μας υποσυνείδητο. Για να συνηθίσουμε (να ανεχόμαστε) την πρακτική, δηλαδή τις θανατώσεις αμάχων, η οποία έκτοτε αναγνωρίζεται ως κτηνώδης, μόνο όταν την τιμούν ανεπιθύμητες ηγεσίες κρατών ή «τρελαμένοι» τζιχαντιστές που συνιστούν «ασύμμετρη απειλή». Τα «συμμετρικά» εγκλήματα, δεν είναι ακριβώς εγκλήματα…

Επίσης, οι 14.000 ψυχές που χάθηκαν στην Κράινα αποδείχθηκαν προπομπός, «συμμετρικά» λογικός… Διότι αν νοείται ανεκτή (από τη «διεθνή κοινότητα) εθνοκάθαρση, βουτηγμένη στο αίμα 14.000 ανθρώπων σε περίοδο πολέμου, γιατί να μην γινόταν και μια κατοπινή, (μεταπολεμική και για αυτό λιγότερο ηχηρή) εθνοκάθαρση, υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ και της περιβόητης «KFOR», σε βάρος του σερβικού πληθυσμού του Κοσσυφοπεδίου; Κι αν είναι δυνατόν να «χάνονται» από το οπτικό πεδίο του «καθώς πρέπει» κόσμου 14.000 νεκροί στην Κράινα, πώς να μην περιέβαλε γενική σιωπή κάποιους τάφους με 10-15 νεκρούς Σέρβους, που ανακαλύπτονταν το φθινόπωρο του 1999 σε ζώνες ευθύνης (πχ στο Γκνιλιάνε) των αμερικανικών στρατευμάτων;

Η σφαγή της Σρεμπρένιτσα ορθότατα είναι σημείο αναφοράς. Αλλά η εξωφρενική, εξοργιστική «παραγραφή» της σφαγής στην Κράινα, απλώς επιβεβαιώνει κάτι: Πως οι ισχυροί ένοχοι και συνένοχοι  τραγωδιών όπως εκείνη της πρώην Γιουγκοσλαβίας, είτε κατοικοεδρεύουν στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες είτε στην Ουάσινγκτον, αφού «ξεμπερδέψουν» με την οργάνωση των «καλών» πολέμων και των «καλών» εθνοκαθάρσεων, «καθαρίζουν» και την ιστορία, σχίζοντας ενοχλητικές σελίδες ή και ολόκληρα κεφάλαια. Κι αυτή τους η «επιχείρηση» δεν πρέπει να μένει αναπάντητη.

Πηγή: Πριν

Σταματημό δεν έχουν τα χτυπήματα κατά της ελληνικής νεολαίας από το μηδενιστικό ασκέρι που με πολιτική εξαπάτηση του λαού αναρριχήθηκε στην εξουσία. Μετά τα παν-θρησκευτικά και τη θεματική εβδομάδα για την καταπολέμηση της «ομοφοβίας και τρανσφοβίας», έρχεται υποχρεωτικό μάθημα σεξουαλικής αγωγής, με το οποίο θα μαθαίνουν τα νήπια ότι είναι φυσιολογική η ομοφυλοφιλία ή το μασκάρεμα στο αντίθετο φύλο, ενώ παράλληλα θα καλούνται να αναζητούν το φύλο τους στο οποίο θα είναι έτοιμα να κατασταλάξουν στα 15 τους.

Ο πρώην υπουργός παιδείας Φίλης είχε δηλώσει στη βουλή κατά τη συζήτηση για την ψήφιση της επέκτασης του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια: «Είναι υποχρέωση της Κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ με τρόπο υπεύθυνο, με τρόπο που να αξιοποιεί τους επιστήμονες και όχι άσχετα πρόσωπα, με τρόπο που να συγκροτεί ένα εκπαιδευτικό πλαίσιο, να φέρει στα σχολειά τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε, για να μην επαναληφθούν κάποια άλλη στιγμή στη Βουλή κραυγές και απόψεις σαν και αυτές που ακούσαμε εδώ μέσα και οι οποίες δεν τιμούν τη Βουλή»[1] .

Η γενική γραμματέας ισότητας δήλωσε ενώπιον της επιτροπής της βουλής για το δημογραφικό ότι «χρειάζεται πολύ δουλειά και γι’ αυτό έχουμε ρίξει πολύ δουλειά και στα σχολεία, δηλαδή τα θέματα της έμφυλης ισότητας, της σεξουαλικής αγωγής κ.λπ». Επιπλέον είπε ότι «η συγκεκριμένη κυβέρνηση δέχεται επιτέλους να μπει από τα νηπιαγωγεία μέχρι τα πανεπιστήμια η σεξουαλική αγωγή» και ότι «από μικρό το παιδί θα μπαίνει σ’ αυτά τα θέματα για να γίνει πιο υγιής πολίτης για να αντιμετωπίζει τη ζωή του ακόμα και την οικογένεια με μία άλλη οπτική»[2] !

Και για να επενδύσουν το τόλμημα αυτό με λίγο «λαϊκό αίτημα», έρχεται το «χαμόγελο του παιδιού» με εκστρατεία συλλογής υπογραφών να ζητήσει τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση για την «προστασία των παιδιών» από τη σεξουαλική κακοποίηση[3] . Ωστόσο, ο ίδιος φορέας ουδέποτε διαμαρτυρήθηκε για την εκπόρνευση των παιδιών που στα 15 χρόνια τους θα υποκινούνται από παιδεραστές και ψευδοπροοδευτικούς να «διορθώσουν» το φύλο που τους έδωσε ο Θεός.

Βεβαίως, για κάποιο λόγο τα επιτρέπει αυτά ο Θεός. Είναι η περίοδος που καλούμαστε να ομολογήσουμε την πίστη μας, θυσιάζοντας λίγο από την ησυχία μας και ίσως τσαλακώνοντας τη δημόσια εικόνα μας. Ο δρόμος προς τον Παράδεισο δεν ήταν ποτέ στρωμένος με ανέσεις και βολέματα. Ο Άγιος Παΐσιος μας διαβεβαιώνει ότι «μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ βλάσφημα γίνεται καὶ ἕνα καλό, χωρίζει ἡ ἤρα ἀπὸ τὸ σιτάρι, κοσκινίζεται ὁ κόσμος» και ότι «Ἂν δὲν ἀρχίσουν μερικοὶ νὰ χτυποῦν τὸ κακό, νὰ ἐλέγχουν δηλαδὴ αὐτοὺς ποὺ σκανδαλίζουν τοὺς πιστούς, θὰ γίνη μεγαλύτερο κακό»[4] .

Φρονώ ότι δεν έχει τόσο σημασία το αποτέλεσμα, όσο η αντίδρασή μας. Να μη δεχτούμε αμαχητί αυτό το νεοταξικό παιδομάζωμα. Το αποτέλεσμα το αφήνουμε στο Θεό, ο Οποίος είναι και Εκείνος που τελικά επιτρέπει ή ανατρέπει τα εναντίον μας σχέδια. Αλλά δεν μας βοηθάει με το ζόρι όταν εμείς δεν θέλουμε ή απλώς αδιαφορούμε. Το «έχει ο Θεός» να το λέμε για να εκφράσουμε την πίστη μας και όχι για να επαναπαυθούμε στην απραξία μας.

Το ενθαρρυντικό είναι ότι πολλοί γονείς αντιστέκονται έμπρακτα με την επιστροφή των βιβλίων των θρησκευτικών. Αυτό ήταν μία πολύ καλή αρχή και όλοι ελπίζουμε να έχει και συνέχεια. Νομίζω ότι αυτή η ομολογιακή αντίδραση είναι το «κάτι λίγο» που ζητάει από εμάς ο Θεός για να επέμβει και να βοηθήσει τα παιδιά μας να περάσουν αλώβητα τις νάρκες της νέας εποχής.

Όσο για εκείνους τους γονείς και τα παιδιά που δέχονται πόλεμο και στοχοποίηση από καθηγητές και διευθυντές για αυτή τους κίνηση, την απάντηση την δίνει ο Χριστός: «χαίρετε καὶ ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς[5] ». Τα παιδιά σας πήραν το σπουδαιότερο εφόδιο για την εποχή που ζούμε, το μαρτυρικό φρόνημα. Μην κάνετε πίσω. Αν επιμένουν οι καθηγητές σε ποινικά κολάσιμες πράξεις μπορείτε να προβείτε σε μηνύσεις, αγωγές και καταγγελίες για πειθαρχικές ευθύνες, διότι με τις ανάρμοστες συμπεριφορές καθηγητών και διευθυντών που μας καταγγέλλουν διάφοροι γονείς, συντελείται η βάναυση προσβολή της προσωπικότητας, τόσο υμών των ιδίων όσο και των παιδιών σας, ενώ σε συγκεκριμένες περιπτώσεις μπορεί να κινηθεί ποινική δίωξη με βάση τον αντιρατσιστικό νόμο.

Κι εσείς που δεν επιστρέψατε τα βιβλία ακόμα για να μη στοχοποιηθεί το παιδί σας, μη φοβηθείτε να το πράξετε. Είναι λογικοί οι ενδοιασμοί σας και απόλυτα σεβαστοί. Όμως, μην αφήσετε τα παιδιά αφύλακτα στο στόμα της θεοσοφικής πανθρησκείας στην οποία κατηχούν αυτά τα βιβλία-φάκελλοι. Η αντίδρασή μας πρέπει να φθάσει μαζική πρώτα στον Ουρανό και μετά στα αυτιά του νέου Ηρώδη, που δεν θέλει να σκοτώσει το σώμα τους, αλλά τις αθάνατες ψυχές τους. Και έτσι ίσως ξυπνήσουν και οι - ευτυχώς ελάχιστοι - «συγκλονιστικοί καπετάνιοι» που συμπλέουν με το αντίχριστο σύστημα, μάλλον από αφέλεια και όχι ενσυνείδητα, αφού οι νεομπολσεβίκοι πάντοτε αθετούν τις συμφωνίες με τους εκκλησιαστικούς φορείς.

Το θέμα των θρησκευτικών, άλλωστε, δεν έχει κλείσει καθώς εκκρεμεί η απόφαση της Ολομελείας του Συμβουλίου της Επικρατείας, την οποία το υπουργείο θα βρει τρόπο να παρακάμψει αν δεν υπάρξει μαζική αντίδραση από γονείς, δασκάλους και θεολόγους.

ΥΓ: Για όλους αυτούς που εκστρατεύουν κατά των αθώων ψυχών με σκοπό να τις οδηγήσουν στα ψυχικά αδιέξοδα μίας χωρίς Θεό ζωής, ο Χριστός διαβεβαίωσε ότι θα είναι καλύτερο να δέσουν μία πέτρα στο λαιμό τους και να πέσουν στη θάλασσα [6] !

[1] http://www.minedu.gov.gr/news/16885-23-12-15, Η ομιλία του Υπουργού Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, Νίκου Φίλη στη Βουλή για το Σύμφωνο Συμβίωσης.

[2] https://www.youtube.com/watch?v=oJ0f1nFBa50 Από το 2:41:00 έως 2:43:00

[3] https://meneimystiko.gr/petition/ (Υπογράφω για τα παρακάτω: 1. Να θεσμοθετηθεί η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία από την α΄βάθμια εκπαίδευση με στόχο αφενός να ενημερώνονται τα παιδιά με έγκυρο τρόπο για τα σχετικά ζητήματα και αφετέρου θα εμπεριέχει την ευαισθητοποίησή των παιδιών στο τι να αρνούνται, τι να υποψιάζονται και για τι να αναζητούν βοήθεια σε περίπτωση που νιώσουν απειλούμενα.)

[4] Ἡ παρουσία τῶν Χριστιανῶν εἶναι πλέον ὁμολογία πίστεως. Mπορεῖ κανεὶς μὲ τὴν προσευχὴ νὰ βοηθήση περισσότερο ἀλλὰ τὴν σιωπή του θὰ τὴν ἐκμεταλλευτοῦν οἱ ἄλλοι καὶ θὰ ποῦν: "Ὁ τάδε καὶ ὁ τάδε δὲν διαμαρτυρήθηκαν, ἑπομένως εἶναι μὲ τὸ μέρος μας, συμφωνοῦν μαζί μας".. Ἔτσι θὰ τονωθοῦν λίγο οἱ πιστοί, ἀλλὰ καὶ θὰ ἐμποδισθοῦν λίγο ὅσοι πολεμοῦν τὴν Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι δικό τους καΐκι, νὰ κάνουν βόλτες. Εἶναι σκάφος τοῦ Χριστοῦ. Ἀυτοὶ εἶναι  κατακριτέοι. Τὸ μόνο ποὺ τοὺς ἐνδιαφέρει εἶναι νὰ ἔχουμε μεγάλο μισθὸ, πολυτελὲς αὐτοκίνητο, νὰ τρέχουν στὶς διασκεδάσεις.... Τί θὰ κάνη ὁ Θεός, ἄλλο θέμα.

Λόγοι Γέροντος Παϊσίου, Πνευματική Αφύπνιση, Τόμος Β

[5] Ματθ. 5, 12

[6] ὃς δ᾿ ἂν σκανδαλίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων τῶν πιστευόντων εἰς ἐμέ, συμφέρει αὐτῷ ἵνα κρεμασθῇ μύλος ὀνικὸς εἰς τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ καταποντισθῇ ἐν τῷ πελάγει τῆς θαλάσσης. (Ματθ. 18,6)

Πηγή: Ακτίνες

Ο Γέρων Ιάκωβος Τσαλίκης υπήρξε μία από τις σπουδαιότερες καί αγιασμένες μορφές των ημερών μας. ολιγογράμματος καί απλοϊκός όμως πλήρης της θείας Χάριτος έγινε πόλος έλξης γιά χιλιάδες ανθρώπους. Παρηγορούσε, στήριζε, συμβούλευε, έδιδε λύσεις αλλά καί βοηθούσε τούς συναθρώπους του μέ θαυματουργικούς καί υπερφυσικούς τρόπους. Τό καταπληκτικό- πού μαρτυρεί τήν αγιότητά του – είναι ότι συνεχίζει νά βοηθάει μέ διαφόρους τρόπους (ακόμη καί εμφανιζόμενος ολοζώντανος!) καί μετά τήν κοίμησή του, όποιον έχει ανάγκη.

Σχετικά μέ τά παραπάνω αλλά καί πολλά αλλα στοιχεία γιά τόν βίο του καί τά θαύματά του μπορείτε νά παρακολουθήσετε στό υπέροχο ντοκιμαντέρ πού εξέδωσε η αδελφότητα της Ι. Μονής Οσίου Δαβίδ του Γέροντος στήν Εύβοια, της οποίας ο Γέροντας Ιάκωβος διετέλεσε ηγούμενος. Ας έχουμε τήν ευχή του!

Σύντομος βίος 

Ο Γέρων Ιάκωβος Τσαλίκης (1920-1991) αποτελεί μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του μοναχικού χώρου στην Ελλάδα κατά τον 20ο αιώνα. Ξεχώρισε για τον ασκητικό οσιακό του βίο, καθώς και για τα χαρίσματα τα οποία ανέπτυξε και τα οποία τον κατατάσσουν στις σύγχρονες μορφές αγιότητας της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ήταν μικρασιατικής καταγωγής, το μεγαλύτερο όμως μέρος της μοναχικής του ζωής, το πέρασε σε μοναστήρι στην Εύβοια. Εκοιμήθη τελικά το 1991, σε ηλικία 71 ετών.

Νεανικά χρόνια

Ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης γεννήθηκε στο Λιβίσι της Μικράς Ασίας στις 5 Νοεμβρίου του 1920. Ήταν μέλος χριστιανικής οικογένειας (η μητέρα του είχε γεννήσει 9 παιδιά, αλλά από τις κακουχίες είχαν επιζήσει μόλις τα τρία), που στα παιδικά του χρόνια έζησε τον ξεριζωμό των Ελλήνων από τη Μικρά Ασία. Αρχικά εγκαταστάθηκε στο χωριό Άγιος Γεώργιος Άμφισσας, όπου οι συνθήκες διαβίωσής του ήταν πολύ δύσκολες, κυριολεκτικά στα όρια της ανέχειας. Το 1925 η οικογένειά του μετακινήθηκε στα Φάρακλα της βόρειας Εύβοιας. Εκεί ο Γέροντας Ιάκωβος, διδάχτηκε τα θύραθεν και εκκλησιαστικά γράμματα, στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής του χωριού.

Το προσφυγικό σπιτάκι, στη Φαράκλα, της οικογένειας Τσαλίκη

Σύμφωνα με τις μαρτυρίες της εποχής ο μικρός Ιάκωβος έδειχνε από την τη νεανική του ηλικία κλίση προς το μοναχισμό. Είναι χαρακτηριστικό πως πολλοί τον αποκαλούσα καλόγερο, ένεκα του ασκητικού βίου που διήγαγε καθώς και εξ αιτίας των πρώτων χαρισμάτων που είχαν αρχίσει να διαφαίνονται. Η εμφάνιση της Αγίας Παρασκευής την ίδια περίοδο τον στιγμάτισε και τελικά αποφάσισε ότι θα ακολουθήσει τον μοναχικό βίο. Σε ότι αφορά την εκπαίδευσή του, ο Γέροντας Ιάκωβος δεν κατάφερε να παρακολουθήσει το Γυμνάσιο, εξ αιτίας των οικονομικών αναγκών της οικογένειάς του, με αποτέλεσμα να εργάζεται από μικρή ηλικία σε οικοδομή.

Σε ηλικία 15 ετών ασθένησε σοβαρά, αλλά τελικά επέζησε. 5 χρόνια αργότερα θα ξεσπάσει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Και αυτή την εποχή δοκιμάστηκε η υγεία του, ενώ έχασε και τη μητέρα του το 1942. Το επόμενο έτος ο Ιάκωβος θα πιαστεί αιχμάλωτος με πολλούς συγχωριανούς του από Γερμανούς, που τους οδήγησαν στο χωριό Στροφιλιά. Τα χρόνια του εμφυλίου η πείνα και οι κακουχίες ήταν μεγάλο πρόβλημα που ταλάνισε και δοκίμασε όλο τον Ελληνισμό, όπως και την οικογένεια του Ιακώβου. Το 1947 κλήθηκε στο στρατό και το 1949 απολύθηκε. Ήταν η χρονιά που πέθανε και ο πατέρας του.

Ο π. Ιάκωβος ως στρατιώτης το 1949, μαζί με το συνταγματάρχή του Πολύκαρπο Ζώη και συναδέλφούς του

Η μοναστική ζωή

Το 1951 και αφού παντρεύτηκε η αδελφή του, οδηγήθηκε στη μοναχική ζωή. Επέλεξε να εισέλθει στη μονή του Οσίου Δαβίδ στην Εύβοια, που την εποχή εκείνη είχε τρεις μοναχούς. Η κατάσταση εκεί όμως ήταν δύσκολη. Αφενός το μοναστήρι ήταν εγκαταλελειμμένο, αφετέρου οι μοναχοί δεν του έδωσαν ιδιαίτερη σημασία, με αποτέλεσμα να γυρίσει πίσω στα Φάρακλα. Τελικά, παρά τις αντίθετες πιέσεις ξανά πήγε στο Μοναστήρι. Στις 31 Νοεμβρίου του 1952 εκάρη μοναχός και στις 17 Δεκεμβρίου στη Χαλκίδα διάκονος και δύο ημέρες μετά ιερέας. Το 1975 ανέλαβε την Ηγουμενία της Μονής. Ήδη όμως και ιδίως μετά το 1970 είχε γίνει ιδιαίτερα δημοφιλής με αποτέλεσμα αρκετός κόσμος να εισέρχεται στη Μονή για εξομολόγηση και ποιμαντική καθοδήγηση. Το αποτέλεσμα ήταν να εισέρχονται σημαντικοί οικονομικοί πόροι τους οποίους ο Γέροντας του χρησιμοποιούσε για σημαντικό φιλανθρωπικό έργο.

Η σκληρή άσκηση του Γέροντα του επιδείνωνε συχνά την την υγεία του. Έτσι από τα πρώτα χρόνια εμφανίστηκαν σημαντικά προβλήματα υγείας. Τέτοια ήταν ένα σημαντικό πρόβλημα στη μέση που τον ταλαιπωρούσε από το 1956. Το 1964 εμφάνισε πρόβλημα στις αμυγδαλές σε σημείο να ασθενήσουν και τα νεφρά του. Ο Γέροντας ήταν πολύ εργατικός και εξ αιτίας αυτού λόγου συνέβαιναν και άλλα προβλήματα. Το 1967, έκανε εγχείρηση βουβωνοκήλης, ενώ από το 1974 απέκτησε πρόβλημα φλεβίτιδας. Το 1980 του διαγνώστηκε καρδιακή ανεπάρκεια. Στις 23 Σεπτέμβρη του 1990 νοσηλεύτηκε με καρδιακή αρρυθμία. Την ίδια εποχή και λίγες ημέρες αργότερα ο Α. Παπανδρέου εγχειρίστηκε στο ίδιο νοσοκομείο όπου γνωρίστηκαν και ο Γέροντας τον ευλόγησε, μετά από προτροπή των οικείων του. Ένα έτος αργότερα στις 21 Νοεμβρίου ο Γέροντας εκοιμήθη, αφού συμμετείχε στη Θεία Λειτουργία των Εισοδίων της Θεοτόκου και μετάλαβε του Σώματος και Αίματος του Κυρίου.

Βιβλιογραφία Στυλιανός Παπαδόπουλος, “Ο μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης”, Ακρίτας, Αθήνα 2009..

Πηγή: http://el.orthodoxwiki.org

Θαυμαστά γεγονότα

Ο Χριστός βρίσκεται μέσα μου πάντα (για την Θεία Κοινωνία)

Όταν κοινωνώ τους ανθρώπους, διηγιόταν χαρακτηριστικά άλλοτε ο μακαριστός γέροντας Ιάκωβος, ποτέ δεν κοιτάζω τα πρόσωπά τους.

Μερικές φορές όμως μου λέει ο λογισμός να τα κοιτάξω.

Τότε βλέπω μερικά πρόσωπα να έχουν μορφή σκύλου, πιθήκου ή άλλων ζώων.

Είναι φοβερή η μορφή τους. Βλέπω όμως και μερικά ήρεμα και ιλαρά που μετά τη θεία μετάληψη λάμπουν σαν τον ήλιο.

Μία φορά του είπε κάποιος συλλειτουργός του: Μ’ έκαψε η θεία Κοινωνία!

Εγώ, απάντησε ο γέροντας, δεν αισθάνθηκα να με καίει.

Αντίθετα, ζούσε τόσο έντονα τη μέθεξη του δεσποτικού Σώματος, ώστε ανακαινιζόταν ψυχικά και σωματικά.

Σήμερα που κοινώνησες, είπε σ’ ένα πνευματικό του παιδί, βλέπεις πώς αισθάνεσαι; Εγώ αισθάνομαι έτσι πάντοτε. Ο Χριστός βρίσκεται μέσα μου πάντα.

Είδε και άγγιξε το πανάγιο αίμα του Κυρίου

Το μεγαλύτερο και θαυμασιότερο θαύμα, που του πρόσφερε ο Θεός, έγινε το πρωί της 22ας Νοεμβρίου του 1975.
Συγκλονίστηκε τόσο πολύ από το θαύμα τούτο, που αμέσως μετά το κατέγραψε σ’ ένα σημείωμα, το οποίο βρήκαμε σε τετράδιο του. Το σημείωμα αρχίζει με την παραπάνω ημερομηνία και περιλαμβάνει
ακριβώς τα εξής:

-Την 22αν Νοεμβρίου, ημέραν Σάββατον το πρωί εις την αγίαν Προσκομιδή μετά την μνημόνευσιν και εν ώρα που θα καλύψω τα άγια Δώρα, είδα ζωντανή και εν αγιότητι ομολογώ 1 κομμάτι αίμα στεγνό, το
άγγιξα, και στο δάκτυλό μου, απάνω έμεινε το αίμα. Φωνάζοντας τον αδελφόν της Ι. Μονής Μοναχόν π. Σεραφείμ, είπα την υπόθεσιν και μου είπε εμείς πάτερ δεν βλέπωμεν, αλλά είδες τι είναι; Και εγώ του
απήντησα ότι πιστεύω και προσκυνώ ότι είναι ο ίδιος ο Θεός παρών.

Κύριε ελέησον τρις, είπα.
Αρχιμ. Ιάκωβος

Η εικόνα αιμορραγεί!

Έλεγε ο πατήρ Ιάκωβος « Η χάρη των Αγίων μας ακόμη και πάνω στα ξύλα των αγίων εικόνων υπάρχει. Κάποτε στην Μικρά Ασία ένας Τούρκος κτηνοτρόφος προσπάθησε με το τσεκούρι του να σχίσει παλιό ξύλο εικόνας. Με την πρώτη τσεκουριά το ξύλο άρχισε να αιμορραγεί. Ο τούρκος τότε πανικόβλητος παρέδωσε την εικόνα στους χριστιανούς διηγούμενος το θαύμα.»

Άλλοτε πάλι σε λιτανεία της εικόνας της Παναγίας ο Γέροντας είδε την εικόνα ζωντανή την Παναγιά να σηκώνει το χέρι της και να τον ευλογεί.

Νουθεσίες-συμβουλές

Τόνιζε ο Γέροντας ότι μεγάλη σημασία στην πνευματική εξέλιξη των απογόνων έχει η πνευματική κατάσταση και η βιωτή των γονιών.

Έλεγε ο Γέροντας «Μια φορά που λειτουργούσα δεν μπορούσα να κάνω Μεγάλη Είσοδο από αυτά που έβλεπα. Οπότε ξαφνικά νιώθω να με σπρώχνει κάποιος από τον ώμο καινα με οδηγεί στην Αγία Πρόθεση. Ήταν ο Αρχάγγελος.»

Όταν ο Γέροντας κοινωνούσε τους πιστούς και έβλεπε τα πρόσωπά τους, άλλα πρόσωπα έβλεπε με μορφές ζωών και άλλα να λάμπουν σαν τον ήλιο. Ενώ όταν προσκόμιζε έβλεπε τις ψυχές που περνούσαν από μπροστά του και τον παρακαλούσαν να τις μνημονεύσει.

Στους γονείς που ρωτούσαν τι κάνουν τα παιδιά τους όταν δεν ακούνε έλεγε: «προσευχή θα κάνετε με πίστη θα τα νουθετήσετε και όσο μπορείτε με την αγάπη και με τον καλό τον τρόπο. Όχι με αυστηρότητα.»

Αναφερόμενος ο Γέροντας στο θέμα της νηστείας έλεγε: « Η νηστεία είναι η πρώτη εντολή του Θεού και ο Χριστός μας ακόμη νήστεψε. Εμένα δεν με έβλαψε η νηστεία μέχρι σήμερα που είμαι 70 χρονών. Και τα δαιμόνια και οι αρρώστιες και όλα τα πάθη με τη νηστεία και με την προσευχή αποβάλλονται.»

Ένας άνθρωπος ρώτησε «Εφόσον ο πατήρ Ιάκωβος αγαπά Τον Θεό γιατί ο Θεός επέτρεψε και πήγε στο νοσοκομείο και του έκαναν σοβαρές εγχειρήσεις;» Ο Γέροντας απάντησε:
«Επέτρεψε ο Θεός για να ταπεινωθώ».

Συχνά ο Γέροντας έλεγε «Δεν πρέπει παιδιά μου να έχει κανείς αμφιβολίες ούτε δυσπιστίες. Να έχετε πίστη Θεού ως κόκκον σινάπεως και ότι ζητήσετε ο Θεός θα σας το δώσει.
Πάντα η προσευχή στηρίζει. Να μη φοβόμαστε. Ει ο Θεός μεθ’ ημών, ουδείς καθ’ ημών».

«Χωρίς την ψυχήν μας καθαρήν, δεν έχουμε κανένα όφελος από τη Θεία Κοινωνία. Για αυτό να μη διστάζετε, να μην ντρέπεστε και να εξομολογείσθε. Ότι και αν έχετε κάνει, την πιο μεγάλη
αμαρτία, ο πνευματικός έχει την εξουσία από το Χριστό και από τους Αποστόλους με το πετραχήλι του να τη συγχωρήσει.»

«Η στενοχώρια είναι η πιο μεγάλη αρρώστια, να τη διώχνετε.»

«Στην Εκκλησία βρίσκουμε την υγεία, την παρηγοριά, την ελπίδα και τη σωτηρία της ψυχής μας»

Κομποσκοίνια και μετάνοιες τα παιδιά σας -για τους γονείς…

Ήταν κάποιο ανδρόγυνο ευλαβές και είχαν εννιά παιδιά. Ο σύζυγος ήταν πάρα πολύ ευλαβής και ολίγον τι ζηλωτής στα πνευματικά. Κατά γράμμα ήθελε να τα κάνει όλα σαν καλόγερος.
Η γυναίκα παραπονιόταν στο Γέροντα ότι κουράζεται και θέλει βοήθεια. Όταν ερχόταν στη Μονή το βράδυ μόνη της η σύζυγος με τα παιδιά κλαίγανε, φώναζαν αυτά, έκλαιγε και αυτή γιατί κουραζόταν. Αυτός
πήγαινε σ’ ένα παρεκκλήσι των Αγίων Αναργύρων έκανε μετάνοιες, κομποσκοίνι και αγρυπνούσε. Η σύζυγος παραπονιόταν και έκλαιγε στον Γέροντα και είχε δίκιο.

Την άλλη μέρα ο Γέροντας μόλις τους είδε στην αυλή μαζί κατάλαβε ότι κάτι συμβαίνει και ότι είχαν έλθει σε καυγά μεταξύ τους. Ο Γέροντας μιλάει με γλυκά λόγια και διάκριση για να παρηγορήσει την
πονεμένη μητέρα και κουρασμένη και διακριτικά με το χαμόγελο λέει στον πατέρα: «Σε χάρηκα, απόψε. Έψαλλες όλη τη νύκτα και προσευχόσουν. Καλά έκανες! Αλλά θα είχε μεγαλύτερη ευλογία και μισθό,
αν καθόσουν μισή ώρα και όχι τρεις ώρες και ήσουν κοντά στη γυναίκα και τη βοηθούσες για τα παιδιά να φάνε και να κοιμηθούν.
Γιατί για σας τους παντρεμένους κομποσκοίνια και μετάνοιες είναι τα παιδιά σας. Όταν μεγαλώσουν θα χετε καιρό να κάνετε… «αδελφός υπό αδελφού βοηθούμενος».
Να γίνεται πάντα κάτι εν κοινή συναινέσει.

αποσπάσματα από την συλλογή για τον Γέροντα Ιάκωβο (όπου μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα) από  xristianos.gr

φωτο από diakonima.gr και gerontas.gr

Άγιε Γέροντα Ιάκωβε, πρέσβευε υπέρ ημών!

Πηγή: Αντέχουμε

Σχόλιο Τ.Ι.: Ας ευχηθούμε οι ομόδοξοι (πλην όμως σχισματικοί) γείτονες μας, να ανανήψουν εκ της πλάνης τους. Είναι γεγονός ότι εδώ και καιρό κάτι φαίνεται να αλλάζει στη σκακιέρα των Βαλκανίων, με βασικό πρωταγωνιστή τα Σκόπια. Η σαρωτική πολιτική ανατροπή μετά τον δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών που έγιναν στις 29 Οκτωβρίου, η οποία, μεταξύ άλλων, ανοίγει το δρόμο για την παραπομπή στη Δικαιοσύνη του πρώην πρωθυπουργού και του στενού συνεργάτη του για τις τηλεφωνικές υποκλοπές, αλλά και η στροφή που φαίνεται να κάνει η κυβέρνηση του Ζόραν Ζάεφ σε σχέση με την Ελλάδα, δείχνουν κινητικότητα στη γειτονική χώρα.

Είναι γεγονός ότι εδώ και καιρό κάτι φαίνεται να αλλάζει στη σκακιέρα των Βαλκανίων, με βασικό πρωταγωνιστή την πΓΔΜ. Η σαρωτική πολιτική ανατροπή μετά τον δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών που έγιναν στις 29 Οκτωβρίου, η οποία, μεταξύ άλλων, ανοίγει το δρόμο για την παραπομπή στη Δικαιοσύνη του πρώην πρωθυπουργού και του στενού συνεργάτη του για τις τηλεφωνικές υποκλοπές, αλλά και η στροφή που φαίνεται να κάνει η κυβέρνηση του Ζόραν Ζάεφ σε σχέση με την Ελλάδα, δείχνουν κινητικότητα στη γειτονική χώρα.

Αγιοκατατάχθηκε σήμερα, Δευτέρα 27 Νοεμβρίου ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης. Στην αγιοκατάταξη του Γέροντος Ιακώβου προχώρησε η Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Να σημειωθεί ότι η μνήμη του Αγίου Ιακώβου  θα εορτάζεται στις 22 Νοεμβρίου.

Ο γέροντας γεννήθηκε σης 5 Νοεμβρίου 1920 από ευσεβείς γονείς. Την Θεοδώρα από το Λιβίσι της Μικράς Ασίας και τον Σταύρο από την Ρόδο. Η οικογένεια της μητέρας του ήταν γνωστοί στο Πατριαρχείο, ευεργέτες των σχολείων της Μάκρης και με σπουδαία εκκλησιαστική παράδοση.

Στις αρχές του 1922 «Τούρκοι πιάσανε τον πατέρα του ο οποίος οδηγήθηκε στα βάθη της Ασίας. Μετά την καταστροφή η οικογένεια του ακολούθησε τον σκληρό δρόμο της προσφυγιάς.

Το καράβι τους μετέφερε στην Ιτέα και από εκεί πήγαν στην Άμφισσα Εκεί για καλή τους τύχη το 1925 βρήκαν τον πατέρα του μικρού Ιακώβου και μαζί πλέον η οικογένεια μετακινήθηκε στο χωριό Φαράκλα της Εύβοιας.

Ο μικρός Ιάκωβος ήταν επτά χρονών και είχε μάθει απέξω την θεία Λειτουργία χωρίς να γνωρίζει γράμματα. Το 1927 πήγε σχολείο και διακρίθηκε για τις επιδόσεις του. Η αγάπη του για την εκκλησία ήταν έκδηλη.

Την ίδια χρονιά εμφανίσθηκε μπροστά του η Αγία Παρασκευή και του φανέρωσε το λαμπρό εκκλησιαστικό του μέλλον ενώ συχνά διάβαζε ευχές, προσευχόταν και θεράπευε συγχωριανούς του.

Το 1933 τελείωσε το δημοτικό αλλά οι οικονομικές δυσκολίες της οικογένειας του δεν του επέτρεψαν να συνεχίσει στο γυμνάσιο. Ακολούθησε τον πατέρα του στην δουλειά του.

Ο μητροπολίτης Χαλκίδος εντυπωσιασμένος από το ψάλσιμο του τον χειροθέτησε αναγνώστη. Από το 1938 και μετά η ζωή του ήταν καθαρά ασκητική. Έτρωγε λίγο, κοιμόταν ελάχιστα, προσευχόταν συνεχώς και δούλευε σκληρά.

Τα βάσανα και οι κακουχίες της κατοχής ταλαιπώρησαν τους άτυχους πρόσφυγες. Τον Ιούλιο του 1942 πέθανε η μητέρα του προλέγοντας του ότι θα γίνει ιερέας.

Το 1947 ο Ιάκωβος πήγε στρατιώτης. Τα πειράγματα των συναδέλφων του που του είχαν βγάλει το παρατσούκλι ο «πάτερ Ιάκωβος» αλλά και ο χλευασμός τους δεν τον πτοούσαν.

Ο διοικητής του τον εκτιμούσε ιδιαίτερα και ήταν από τους λίγους που κατάλαβε το λαμπρό μέλλον που θα είχε το νεαρό προσφυγόπουλο. Μετά την απόλυση του από το στρατό (1949) ο Ιάκωβος σε ηλικία 29 χρονών χάνει και τον πατέρα του.

Ο αγώνας του τώρα για να αποκαταστήσει την αδελφή γίνεται εντονότερος, χωρίς όμως να παραμελεί αυτό το οποίο ποθεί από τα παιδικά του χρόνια. Να γίνει μοναχός.

Η ΝΕΑ ΤΟΥ ΖΩΗ ΣΑΝ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ

Έχοντας εκπληρώσει την επιθυμία της μητέρας του, να παντρέψει την αδελφή του το Νοέμβριο του 1952 προσέρχεται στο μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ στις Ροβιές, για να εκπληρώσει και την δική του επιθυμία σε ηλικία 32 ετών πλέον ο Ιάκωβος γίνεται δόκιμος μοναχός και στις 19 Δεκεμβρίου 1952 στην Χαλκίδα ο Μητροπολίτης Γρηγόριος τον χειροτόνησε ιερέα.

Έτσι συνέχισε η ζωή του ασκητή Ιάκωβου, εργασία στο μοναστήρι, προσευχή στο ασκητήριο του Οσίου Δαβίδ, οι θεοπτίες και θαύματα τα οποία με τον καιρό πλήθαιναν.

Ο βαθμός άσκησης του ήλθε σε υψηλά πνευματικά επίπεδα και πολλές φορές οι δαίμονες τον έδειραν βάναυσα Ο ίδιος έβλεπε και συνομιλούσε συχνά με τους οσίους Δαβίδ και Ιωάννη Ρώσο, ενώ το προορατικό του χάρισμα ήταν σπουδαίο.

Τον Αύγουστο του 1963 με θαυμαστό τρόπο τάισε με δυόμισι οκάδες μανέστρα, 75 εργάτες με πλουσιοπάροχες μερίδες και περίσσεψε και μισή κατσαρόλα.! Στις 25 Ιουνίου 1975 ο γέροντας Ιάκωβος ανέλαβε το πηδάλιο της μονής της μετανοίας του.

Από την λιτοδίαιτη και ασκητική ζωή η υγεία Του άρχισε να κλονίζεται. Οι φλέβες του ποδιών του ήταν σάπιες, έκανε εγχείριση Βουβωνοκήλης, σκωληκοειδίτιδας, προστάτη, καρδιάς και σύμφωνα με τις μαρτυρίες του καθηγητή Κρεμαστινού που του έβαλε τον βηματοδότη «..η θεία δύναμη κρατούσε τον παππού..».

Από το 1990 και μετά ο γέροντας δεν είχε πλέον δυνάμεις και οι κρίσεις στην υγεία του αυξήθηκαν. Τον Σεπτέμβριο του 1991 μετά από μικρο-εμφράγματα νοσηλεύθηκε στο Γενικό Κρατικό.

Επιστρέφοντας στην μονή έπαθε φλεγμονή η οποία εξελίχτηκε σε πνευμονία Ο ίδιος είχε διαισθανθεί το τέλος του. Το πρωί της 21ης Νοεμβρίου 1991 πήγε στην ακολουθία, έψαλε και κοινώνησε.

Μετά εξομολόγησε μερικούς πιστούς και έκανε τον γύρο της μονής εσωτερικά και εξωτερικά. Το μεσημέρι εξομολόγησε μία πνευματική του κόρη, ενώ τον υποτακτικό του Ιλαρίωνα, τον οποίον εκείνη την μέρα θα χειροτονούσε σε ιεροδιάκονο ο μητροπολίτης Χαλκίδος.

Μόλις ήλθαν οι πατέρες ο γέροντας προσπάθησε να σηκωθεί, αλλά ζαλίστηκε. Η αναπνοή του βάρυνε, ο σφυγμός του εξασθένησε και από τα χείλη του βγήκε ένα μικρό φύσημα Ο γέροντας είχε πάρει πλέον τον δρόμο για την μακαρία ζωή.

Οι λαϊκοί που ειδοποιήθηκαν γη την κηδεία του ήταν ελάχιστοι. Τα τηλέφωνα πήραν φωτιά ο ένας στον άλλο μετέδιδαν το θλιβερό γεγονός.

Την επόμενη μέρα χιλιάδες κόσμου κατέκλυσαν το μοναστήρι, κληρικοί όλων των βαθμίδων, πνευματικοπαίδια του γέροντα από όλη την Ελλάδα, ήλθαν να δώσουν τον τελευταίο ασπασμό. Η αυλή της μονής ήταν κατάμεστη.

Η νεκρώσιμος ακολουθία εψάλη στο ύπαιθρο και μετά από τους επικήδειους λόγους, ο πρώην Κεφαλληνίας Προκόπιος είπε να υψώσουν το φέρετρο ψηλά να δουν α πιστοί τον Όσιο γέροντα.

Μόλις εφάνη το ιερό λείψανο με μία φωνή οι χιλιάδες των πιστών κραύγασαν « Άγιος, Άγιος».

Σήμερα 10 χρόνια ακριβώς μετά από εκείνη την ημέρα που γράφονται οι γραμμές αυτές, έχει γίνει πλέον πεποίθηση σε όλη την Ελλάδα ότι ο γέροντας Ιάκωβος με τα δεκάδες μετά θάνατον του θαύματα, έχει καταταγεί στην χορεία των Αγίων.

Μένει να το αντιληφθούν και οι εκκλησιαστικοί μας ταγοί και να του δώσουν και αυτοί την θέση που του αρμόζει και επίσημα στην ιεραρχία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Εμείς αιτούμεθα από τον γέροντα Όσιο Ιάκωβο να μας προστατεύει και να πρεσβεύει υπέρ ημών στον Κύριο και Θεό μας.

 
Το δεύτερο μέρος άρθρου του Αρχιμανδρίτη π. Κυρίλλου, Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Οσίου Δαυίδ Ευβοίας, αφιερωμένο στον Γέροντα Ιάκωβο.

Αρχική επιθυμία του π. Ιακώβου ήταν να πάει στους Αγίους Τόπους κι εκεί να ζήσει στην Έρημο ως Ασκητής. Θεώρησε όμως καλό πριν ξεκινήσει για τους Αγίους Τόπους να επισκεφθεί το μοναστήρι του Όσιου Δαυίδ, για να ζητήσει τη βοήθεια και τη μεσιτεία του οσίου.

Ή ολοζώντανη όμως εμφάνιση ενώπιον του με την άφιξη του εκεί του ίδιου του οσίου Δαυίδ πού τον υποδέχθηκε και η ουράνια και παραδείσια πολιτεία των ασκητών πού είδε μπροστά του σε δράμα, αντί του παλαιού και ερειπωμένου Μοναστηριού πού υπήρχε στην πραγματικότητα, τον έκαναν να υποσχεθεί στον Άγιο, ότι θα παραμείνει στη Μονή, όπως και παρέμεινε.

Την εποχή εκείνη ζούσαν στη Μονή τρία γεροντάκια με το ιδιόρρυθμο σύστημα. Ηγούμενος ήταν ο μακαριστός αρχιμανδρίτης Νικόδημος Θωμάς, άνθρωπος ενάρετος, ηθικός και πολύ ελεήμων, εργασθείς με πολύ ζήλο για την αναστήλωση της Μονής.

Ή μοναχική ζωή του Γέροντα Ιακώβου

Ό πατήρ Ιάκωβος ξεκινώντας τη μοναχική ζωή έβαλε αρχή απαράβατη την υπακοή και δεν έκανε τίποτα χωρίς ευλογία του ηγουμένου, την οποία για να λάβει απαιτείτο πολλές φορές να κάνει κοπιαστικές πορείες τεσσάρων και πέντε ωρών, αφού ο Γέροντας του ασκώντας και εφημεριακά καθήκοντα ευρίσκετο συχνά στην κωμόπολη της Λίμνης.

Ή αγόγγυστη υπακοή αυτή του π. Ιακώβου και ο πύρινος ζήλος με τον όποιο εργαζόταν στην πνευματική και σωματική εργασία μέσα στη Μονή εκίνησαν το φθόνο του μισόκαλου διαβόλου, ο όποιος αρχικά ξεσήκωσε τους παλαιούς ιδιόρρυθμους πατέρες εναντίον του.

Θλίψεις, πικρίες και δοκιμασίες πολλές επέτρεψε ο Θεός και τον βρήκαν εξ αίτιας της συμπεριφοράς των πατέρων αυτών. Όμως δεν κάμφθηκε, συνέχισε τον αγώνα του.

Δοκιμασίες και πειρασμοί

Από την άλλη είχε να αντιμετωπίσει τη δοκιμασία της απίστευτης φτώχειας της Μονής, εκείνης της εποχής και του ερειπωμένου παγωμένου κελιού του με τα χαλασμένα παντζούρια πού από τις χαραμάδες τους στους βαρείς χειμώνες ό αέρας περνούσε το χιόνι μέσα, και με τα τρύπια πατώματα, πού από κάτω τους βάζανε τα γίδια της Μονής.

Ακόμη ή στέρηση απολύτως αναγκαίων αγαθών και των χειμερινών ακόμη ρούχων και παπουτσιών τον έκαναν με τις βροχές, τους πάγους και το πολύ χιόνι να τρέμει σύγκορμος και να αρρωσταίνει συχνά.

Όλες αυτές οι ταλαιπωρίες στιγμάτιζαν το σώμα του, καμμιά όμως δεν βρήκε την ψυχή του, καμμιά δεν πείραξε το πνεύμα του. Άλλα κι ο σατανάς δεν έπαυε να τον πολεμά βάζοντας όλη την τέχνη του και χρησιμοποιώντας όλα τα τεχνάσματα του.

Δεν αρκούνταν στον πνευματικό, τον αόρατο πόλεμο όπου τσακιζόταν πάνω στην υπακοή, την προσευχή, την πραότητα και την ταπείνωση του Γέροντα, αλλά τον πολέμησε και αισθητά, ορατά.

Δεκαοκτώ κάποια φορά με διάφορες μορφές σαν άνθρωποι, σαν πίθηκοι κ.ά., όρμησαν επάνω του την ώρα πού εργαζόταν: από τα χτυπήματα τους και τα βασανηστήρια τους τον άφησαν μισοπεθαμένο όταν μπόρεσε πια και απελευθέρωση χέρι του κι έκανε το Σταυρό του.

Το ίδιο επανέλαβαν κι άλλη φορά λιγότεροι στον αριθμό δαίμονες. Άλλοτε πάλι οι δαίμονες για να τρομοκρατήσουν εμφανίσθηκαν μορφή χιλιάδων, αναρίθμητων σκορπιών μέσα στη σπηλιά στο Ασκητή του οσίου Δαυΐδ, όπου ο Γέροντας μιμούμενος τον όσιο Δαυΐδ πήγα συχνά τις νύχτες να προσευχηθεί, βοηθούμενος στη νυχτερινή μετάβαση εκεί από ένα φωτεινό αστέρι πού φώτιζε το μονοπάτι, πού δεν ήταν τίποτα άλλο παρά Άγγελος Κυρίου σταλμένος για τη διακονία αυτή, ως απάντηση του Θεού στο σχετικό αίτημα της προσευχής του.

Ό π. Ιάκωβος δεν πτοήθηκε. Μόλις αντιλήφθηκε ότι επρόκειτο για δαιμονίκη ενέργεια, έθεσε όριο στους σκορπιούς κι αυτοί δεμένοι από την εντολή του δεν πέρασαν τον κύκλο πού χάραξε γύρω του ο Γέροντας.

Σημάδι αυτό ο Θεός είχε δώσει στον πιστό του δούλο την εξουσία να χρησιμοποιεί κάτι τη θεία δύναμη Του, από τις θείες ενέργειές Του.

Ό πατήρ Ιάκωβος σε όλες αυτές τις δοκιμασίες και τους πειρασμούς ό και σε πολλούς άλλους αντέταξε ακλόνητη πίστη του στο Θεό και θεία αγάπη του προς τον όσιο Δαυίδ την πραγματικά ιώβειο υπομονή και την άκαμπτη καρτερία και πραότητά του, την απόλυτη υπακοή και ταπείνωσή του, την αδιάλειπτη προσευχή και την άπειρη αγάπη του προς όλους.

Το Γραφικό: «Ή Βασιλεία του Θεού βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν» εφαρμόσθηκε πλήρως από τον Γέροντα.

Ή βία πού ασκούσε στον εαυτό του στο καθετί ήταν το κύριο χαρακτηριστικό του. Δεν συγκατάβαινε εύκολα στον εαυτό του. Άλλα και η ευθύτητα του ήταν μοναδική, ήταν άνθρωπος του «ναι, ναι» και του «ου, ου», και η νηστεία του επίσης υπεράνθρωπη.

Ή ιερατική ζωή του

Ό Θεός αξίωσε τον π. Ιάκωβο και του μεγάλου χαρίσματος της ιεροσύνης. Ό ίδιος ο μακαριστός Γέροντας έλεγε χαρακτηριστικά: «Εγώ ποτέ στη ζωή μου δεν επεθύμησα θέσεις και αξιώματα, ούτε και φαντάστηκα κατά διάνοιαν ότι ήταν δυνατόν να αξιωθώ τέτοιας τιμής. Δέχτηκα μόνον από υπακοή προς το Γέροντά μου και από σεβασμό προς τον άγιο εκείνον επίσκοπο Χαλκίδος, το μακαριστό Γρηγόριο».

Ή χειροτονία του σε διάκονο έγινε τις 18 Δεκεμβρίου του 1952 στο εκκλησάκι της Άγιας Βαρβάρας στη Χαλκίδα και σε ιερέα την επομένη 19 ,Δεκεμβρίου στο παρεκκλήσι του Έπισκοπείου.

Ό μητροπολίτης είπε στον π. Ιάκωβο μετά τη χειροτονία του ένα λόγο προφητικό: «Και συ παιδί μου, θ΄ αγιάσεις. Να συνεχίσεις με τη δύναμη του Θεού και θα σε ανακηρύξει η Εκκλησία».

Πνευματικά γεγονότα της ζωής του

Ό π. Ιάκωβος μέσα στο ναό κατά τη διάρκεια της θείας Λατρείας ζούσε ως ιερεύς πολλά πνευματικά γεγονότα. Γινόταν επίγειος άγγελος «συλλειτουργών», όπως ο ίδιος έλεγε σε ορισμένα πρόσωπα, με Χερουβείμ και Σεραφείμ και με Άγιους.

Στην αγία προσκομιδή είδε και άγγιξε το ίδιο το πανάγιο Αίμα του Κυρίου, την ώρα πού ετοιμαζόταν να καλύψει τα Τίμια Δώρα.

Εκεί, άλλοτε, είδε Αγγέλους Κυρίου να παραλαμβάνουν τις μερίδες των μνημονευομένων και να πηγαίνουν να τις εναποθέτουν σαν προσευχές στο θρόνο του Δεσπότου Χριστού.

Άλλοτε είδε «πνευματικώ τω τρόπω», όπως ο ίδιος έλεγε, κεκοιμημένους να του εμφανίζονται κατά κάποιο τρόπο με τη χούφτα ανοιχτή και να του ζητούν να βγάλει μερίδα υπέρ αυτών, υπέρ αναπαύσεως των ψυχών τους, κι όταν το έκανε τους έβλεπε να πηγαίνουν στον τόπο τους αναπαυμένοι.

Ένα φωτοειδή αστέρα είδε άλλοτε να στέκεται επάνω από το κεφάλι ευλαβούς Ιερέως πού είχε επισκεφθεί τη Μονή και λειτουργούσε, την ώρα πού έθετε τον αστερίσκο επάνω του Αμνού κατά την κάλυψη των Τιμίων Δώρων.

Πνευματικά γεγονότα τέτοια ανάλογα υπάρχουν πολλά, όλα αυτά, μεγάλες δωρεές του Θεού προς τον εκλεκτό του δούλο Ιάκωβο. Ως πνευματικός πατέρας διέπρεψε.

Κανένας δεν έφευγε από το πετραχήλι του χωρίς να είναι αναπαυμένος και ευχαριστημένος. Με την πολλή του αγάπη θυσιαζόταν για όλους και παρόλο πού, ιδίως τα τελευταία χρόνια, υπέφερε από πολλές αρρώστιες σε κανέναν δεν είπε: «δεν μπορώ να σε δω, να ακούσω το πρόβλημα σου».

«Ό κόσμος», έλεγε στη συνοδία του, «ούτε να φάει ζητάει, ούτε να πιει, ζητάει την αγάπη μας. Αν μπορούμε αυτό να το κάνουμε θα επιτύχουμε στη ζωή μας ως μοναχοί».

Από το 1975, οπότε με θεοφώτιστη απόφαση του σεβασμιωτάτου μητροπολίτου Χαλκίδος κ. Χρυσοστόμου ανέλαβε την ηγουμενία και «ο λύχνος ετέθη επί την λυχνίαν», αποκαλύφθηκαν εξ ανάγκης τα πολλά του χαρίσματα πού αγωνιζόταν επιμελώς να κρύβει.

Ή φήμη της Μονής για τα θαύματα του οσίου Δαυΐδ, τον αγιασμένο ηγούμενο της π. Ιάκωβο, τον ανύστακτο κόπο και την αβραμιαία φιλοξενία των πατέρων της διαδόθηκε σιγά-σιγά παντού και πλήθη πιστών από την Ελλάδα και το εξωτερικό κατέφθαναν στη Μονή, η οποία έτσι αναδείχθηκε, όπως γράφτηκε, «κυψέλη πνευματικής ζωής και φάρος Όρθοδοξίας, πανελλήνιο προσκύνημα, πανορθόδοξη αναφορά του αιώνα μας».

Από τα πενήντα πέντε χρόνια του και μετά παρεχώρησε ο θεός κι ο πατήρ Ιάκωβος πέρασε εκτός των άλλων δοκιμασιών και πολλές και επώδυνες ασθένειες.

Έλεγε χαρακτηριστικά ο μακαριστός Γέροντας «πήρε ο εωσφόρος την άδεια να πειράξει το σώμα μου». Αυτό είπε αποκαλυπτικά και το δαιμόνιο μέσω μιας δαιμονισμένης φανερώνοντας και τις παθήσεις πού είχε ο Γέροντας, τις όποιες μόνο ο ίδιος ήξερε.

Κι ο Γέροντας συνέχιζε λέγοντας: «Έμενα πού ποτέ άνθρωπος δεν με είδε γυμνό, εκτός από τη μητέρα μου όταν ήμουν παιδάκι, παραχώρησε ο θεός να με δουν οι γιατροί και οι νοσοκόμοι και να με χειρουργήσουν επανειλημμένως. Έγινα θέατρο αγγέλοις και ανθρώποις».

Δεν ήταν λίγες οι φορές βέβαια πού οι Άγιοι, όπως ο όσιος Δαυίδ, ο όσιος Ιωάννης ο Ρώσος, οι άγιοι Ανάργυροι, ή αγία Παρασκευή, επενέβησαν μετά από παρακλήσεις του και τον βοήθησαν στις ασθένειες του χαρίζοντας του την ίαση και την υγεία.

Ή τελευταία δοκιμασία με την υγεία του πού τελικά οδήγησε το Γέροντα στην άλλη ζωή ήταν ή πάθηση της καρδιάς του, ή οποία προέκυψε εξ αίτιας κάποιου πειρασμού πού πέρασε.

Τα πνευματικά χαρίσματα του Γέροντα

Ο μακαριστός Γέροντας Ιάκωβος έζησε οσίως σαράντα περίπου χρόνια στη Μονή του Όσιου Δαυΐδ, έχοντας προηγουμένως ζήσει «ευαγγελικώς» στον κόσμο τριάντα δύο χρόνια.

Δούλεψε στον Κύριο τηρώντας από τη νεότητα έως το γήρας την προθυμία της ασκήσεως. Μιμήθηκε τον όσιο Δαυΐδ, και βάδισε στα ίχνη του.

Οι ασκητικοί του αγώνες ήταν εφάμιλλοι των παλαιών οσίων πού αναφέρονται στα Γεροντικά, αλλά και οι εναντίον του επιθέσεις, πνευματικές και αισθητές, του Σατανά, οι ποικίλοι πειρασμοί, δοκιμασίες και κακοπάθειές του ήταν ανάλογες με αυτές πού αντιμετώπισαν πολλοί θεοφόροι Πατέρες.

Όσο όμως μεγάλωναν οι δοκιμασίες, οι ασθένειες και τα βάσανα του, τόσο ο θεός τον χαρίτωνε με σπάνια πνευματικά χαρίσματα, όπως της διοράσεως και προοράσεως, της διακρίσεως και της παραμυθίας, και τόσο περισσότερες ήταν οι θεοπτείες πού είχε και οι θεοσημείες πού επιτελούσε με την προσευχή του, αλλά και τόσο μεγαλύτερη γινόταν η ακτινοβολία του.

Στη Μονή προσέρχονταν για να τον δουν εκατοντάδες απλοί άνθρωποι του λαού, αλλά και πατριάρχες και αρχιερείς, κληρικοί κάθε βαθμού και μοναχοί, άρχοντες και ανώτατοι δικαστές, καθηγητές Πανεπιστημίου και επιστήμονες. Όλοι φεύγοντας από τη Μονή κι έχοντας δει το Γέροντα Ιάκωβο αισθάνονταν ότι έφευγαν από ένα είδος Παραδείσου.

Ό καθένας εύρισκε κοντά στο Γέροντα τη βοήθεια πού χρειαζόταν. Οι πονεμένοι εύρισκαν με τους παραμυθητικούς του λόγους την παρηγοριά και την ανακούφιση, οι δαιμονισμένοι εύρισκαν με τις ευχές του την απελευθέρωση από τα δαιμόνια και τη θεραπεία τους, οι ασθενείς εύρισκαν με την παρρησία της προσευχής του την ίαση και την υγεία, οι ταλαιπωρημένοι από τα διάφορα βιοτικά προβλήματα τους εύρισκαν με την ευλογία του την αναψυχή, την ψυχική τους Ισορροπία, την ενδυνάμωση, τη λύση των προβλημάτων τους.

Οι φτωχοί εύρισκαν με τη συνεχή και αγόγγυστη ελεημοσύνη του τη λύτρωση από τη θλίψη της φτώχειας και την απελευθέρωση από τα βάρη των χρεών τους.

Πολλά άτεκνα ζευγάρια μετά την προσευχή, τις ευχές και την ευλογία του αποκτούσαν τέκνα χαριτωμένα. ‘Αλλά και για όσους είχαν τα κατάλληλα μάτια να δουν, ή παρουσία και μόνο του Γέροντα, ή θεωρία του, αποτελούσε ευλογία θεού, φανέρωση των θείων ενεργειών, παρουσία του θεού στη γη.

Ιδού τι αναφέρει σχετικώς στην από 14.2.1994 επιστολή του προς την Ιερά Μονή του Όσιου Δαυΐδ ο οικουμενικός πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος: «…Δια τον μακαριστόν Γέροντα με την φωτεινήν μορφήν ισχύει εκείνο το οποίον έγραφεν ο ιερός Χρυσόστομος δια τον άγιον Μελέτιον Αντιοχείας: «Ου γαρ διδάσκων μόνον, ουδέ φθεγγόμενος, αλλά και δρώμενος απλώς, ικανός ή άπασαν αρετής διδασκαλίαν εις την των ορώντων ψυχήν εισαγαγείν».

Ή οσιακή κοίμηση του

Αντάξια της θαυμαστής ζωής του ήταν και η οσιακή κοίμηση του Γέροντα, την οποία προγνώριζε, γι’ αυτό και παρακάλεσε αγιορείτη ιεροδιάκονο πού εξομολόγησε το πρωί της 21ης Νοεμβρίου 1991, εκείνης της τελευταίας ημέρας της επιγείου ζωής του να μείνει στο Μοναστήρι ως το απόγευμα για να τον «ντύσει».

Και πράγματι στις 4.17 το απόγευμα σαν πουλάκι παρέδωσε το πνεύμα. Ό μακαριστός Γέροντας άφησε το φθαρτό αυτό κόσμο του πόνου κι έφυγε για την αιώνια ανάπαυση, στο Θεό.

Το λείψανο του ήταν λαμπερό, εύκαμπτο, ζεστό, οσιακό και η ιαχή πού έβγαινε από τα χείλη χιλιάδων ανθρώπων «άγιος άγιος… είσαι άγιος» αποτελούσε μία ομόφωνη μαρτυρία της συνείδησης των πιστών για το μακαριστό πλέον Γέροντα Ίάκωβο.

Αλλα ο άγιος Γέροντας συνεχίζει και μετά την οσιακή κοίμηση του, όπως το ομολογούν εκατοντάδες πιστοί να τους ευεργετεί με την παρρησία πού έχει στο Θεό.

Στη Μονή του Όσιου Δαυΐδ υπάρχουν τουλάχιστον τριακόσιες μαρτυρίες πιστών, πού ο Γέροντας Ιάκωβος τους βοήθησε.

Οι μαρτυρίες αυτές, πού περιέχονται σε επιστολές των ίδιων των ευεργετηθέντων ή κατεγράφθηκαν μετά από προφορικές διηγήσεις τους, έχουν σχέση με θεραπείες, ευεργετικές επεμβάσεις, ή μεταθανάτιες εμφανίσεις του Γέροντα.

Ή παρρησία του π. Ιακώβου στο Θεό - Σύγχρονες μαρτυρίες

1. Ό ιερεύς π. Ιωάννης Βερνέζος, εφημέριος του Προσκυνηματικού Ιερού Ναού του Άγιου Ιωάννου του Ρώσου στο Προκόπι της Ευβοίας ανέφερε τα εξής: «Είχα ένα ογκίδιο στο δεξί μου χέρι.

Έκτος των κινδύνων πού έκρυβε, ήταν και αντιαισθητικό. Γι’ αυτό, όταν οι χριστιανοί μου φιλούσαν το χέρι, το κάλυπτα με το ράσο μου.

Την ημέρα της κηδείας του Γέροντος Ιακώβου (22.11.1991) παρεκάλεσα το Γέροντα για το θέμα αυτό. Και καθώς ασπαζόμουν το ιερό σκήνωμα του, ακούμπησα το χέρι μου πάνω στο λείψανο του.

Από εκείνη τη στιγμή το ογκίδιο άρχισε να υποχωρεί, ώσπου εξαφανίστηκε. Μεγάλη ή χάρη του οσίου Γέροντα. «Ας έχουμε την ευχή του!».

2. Ή κ. Ανδρομάχη Πασχάλη, κάτοικος Λίμνης Ευβοίας, σε επιστολή πού έστειλε στη Μονή γράφει τα έξης:«Στις 18 Νοεμβρίου 1993 παρουσιάστηκε στην άκρη της γλώσσας μου ένα μικρό κεράτινο ογκίδιο.

Περνώντας οι μέρες αυτό μεγάλωσε, κρεμόταν μπροστά στη γλώσσα μου και με ενοχλούσε στην ομιλία, την ώρα πού έτρωγα και όταν έπινα νερό. Πέρασαν δυο μήνες από την ημέρα πού το πρωτοείδα, το ογκίδιο εξακολουθούσε να υπάρχει και ή ψυχολογική μου κατάσταση ήταν πολύ άσχημη.

Μέσα στη μεγάλη ψυχολογική ένταση πού βρισκόμουν, κι ενώ σκεπτόμουν ότι από Δευτέρα έπρεπε να πάω στην Αθήνα για γιατρό, άρχισα να λέω το πρόβλημα μου στον παππού Ίάκωβο κοιτάζοντας μία μικρή φωτογραφία του πού είχα απέναντι στο τραπέζι μου.

Τον παρακάλεσα να με βοηθήσει, να μην αρχίσω τις ατέλειωτες εξετάσεις στους γιατρούς πού χρειάζονται για τέτοιου είδους περιστατικά και κατά τις δυο τα μεσάνυκτα ανέβηκα για ύπνο στο δωμάτιο μου.

Το πρωί πού σηκώθηκα, την ώρα πού έπινα καφέ, διαπίστωσα ότι δεν με ενοχλούσε τίποτα στη γλώσσα μου. Όλο αγωνία πήγα στον καθρέφτη και είδα ότι το ογκίδιο πού είχα εξαφανίστηκε χωρίς να αφήσει ούτε σημάδι. Έτσι απλά παρακάλεσα τον άγιο Ιάκωβο να με βοηθήσει, κι αυτός έτσι απλά με βοήθησε.»

3. Ό πανιερώτατος μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος σε μία από τις επισκέψεις του στη Μονή, ως αρχιμανδρίτης τότε, ανέφερε μεταξύ άλλων θαυμάτων πού επιτελεί ο άγιος Γέροντας Ιάκωβος σε Κυπρίους αδελφούς μας, τους οποίους αγαπούσε πολύ, και το εξής θαυμαστό:«Είχα φέρει στην Κύπρο λάδι από το καντήλι του τάφου του Γέροντα.

Το 1993 με πήρε στο τηλέφωνο ο εφημέριος του Ιερού Ναού του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Λάρνακος, ο π. Παναγιώτης Ζάρος, και μου είπε: «Πάτερ Νεόφυτε, δεν είμαι καλά.

Έχω ένα χρόνιο πρόβλημα υγείας, αλλά δεν το λέω. Έχω ραγάδες στο έντερο και έχω μεγάλη αιμορραγία. Και αυτές τις ημέρες έχω έντονους πόνους και μεγάλη ροή αίματος, και σε παρακαλώ κάνε μια παράκληση στον άγιο Γεώργιο, πού ζεις στο μοναστήρι του, και στον πατέρα Ιάκωβο να μου δίνουν υπομονή, γιατί όταν πονώ υποφέρω πολύ και φωνάζω και στενοχωρούνται και ή παπαδιά και τα παιδιά μου».

Λυπήθηκα πολύ και του είπα ότι θα κάμω παράκληση και θα του πήγαινα λαδάκι από το καντήλι του πατρός Ιακώβου, για να σταυρωθεί. Αυτά είπα και έκλεισα το τηλέφωνο.

Μετά από δέκα πέντε λεπτά ο π. Παναγιώτης ήρθε στο μοναστήρι και μου είπε: «Ήρθα να πάρω το λαδάκι του Γέροντα μόνος μου, γιατί πιστεύω πολύ σε αυτόν τον άνθρωπο, ότι ο Θεός τον χαρίτωσε και θα με βοηθήσει».

Του έδωσα λάδι και σταυρώθηκε στο μέτωπο και έφυγε. Το βράδυ με πήρε στο τηλέφωνο και μου είπε χαίροντας και κλαίοντας ότι ή ροή του αίματος σταμάτησε. Από τότε έγινε τελείως καλά.

Ό π. Παναγιώτης υπέφερε από αυτό από τα εφηβικά του χρόνια και τώρα ήταν περίπου 40 ετών. Όταν έγινε καλά υποσχέθηκε να τελεί θεία Λειτουργία και μνημόσυνο στο Γέροντα Ιάκωβο κάθε χρόνο σαν αυτή την ήμερα της θεραπείας του. Όταν όμως πέρασε ένας χρόνος από το θαύμα αυτό ο π. Παναγιώτης ξέχασε την υπόσχεση του.

Τη θυμήθηκε όταν εκείνη την ημέρα (στο χρόνο επάνω) του παρουσιάσθηκε ελάχιστο αίμα. Εκπλήρωσε την υπόσχεση του και η ροή του αίματος σταμάτησε. Από τότε το θυμάται κάθε χρόνο και επιτελεί θεία Λειτουργία και μνημονεύει το Γέροντα ανάμεσα στους Άγιους.

4. Ό κ. Γιώργος Ίωαννίδης, γιατρός παθολόγος από το Βόλο, (προσωπικός τότε γιατρός του τότε Μητροπολίτου Δημητριάδος και τώρα Αρχιεπισκόπου κ. Χριστοδούλου) ανέφερε μεταξύ άλλων και τα έξης: «Φεύγοντας από τη Μονή του Όσιου Δαυΐδ, οπού είχα έλθει με την οικογένεια μου για προσκύνημα το Σεπτέμβριο του 1997, κι ενώ βρισκόμουν στην πύλη της αισθάνθηκα μέσα μου μια δυνατή επιθυμία να πάω να ξαναπροσκυνήσω τον τάφο του Γέροντα Ιακώβου. Αισθανόμουν όπως αισθάνεται κάποιος πού ξέχασε πίσω του κάτι πολύτιμο και θέλει να γυρίσει να το πάρει.

Πραγματικά γύρισα με το γιο μου και στο ένα μέτρο πριν από τον τάφο του Γέροντα βλέπω κάτω στη γη ένα κομποσχοίνι. Παίρνω το κομποσχοίνι στο χέρι μου, το υψώνω και το κρατώ επιδεικτικά, ώστε αν κάποιος από τους γύρω προσκυνητές το έχασε, να το δει και να ‘ρθει να το πάρει.

Εκείνη όμως ακριβώς τη στιγμή ακούω φωνή πίσω μου πού μου έλεγε: «Τι ψάχνεις; Για σένα είναι το κομποσχοίνι».

Γυρίζω και σε απόσταση ενός μέτρου βλέπω ολοζώντανο το Γέροντα Ιάκωβο να μου χαμογελά. Τον είδα ολοκάθαρα. Διέκρινα την υγρασία των ματιών του, τις φλεβίτσες στο πρόσωπο του, τη γενειάδα του, όπως την είχε.

Ένοιωσα κάτι το ξεχωριστό, συγκλονίστηκα. Ή κυριολεκτικά αυτή ζωντανή παρουσία του Γέροντα Ιακώβου μπροστά μου ήταν καθοριστική κι έβαλε μέσα μου τη σφραγίδα περί της βεβαιότητας της θείας παρουσίας».

5. Τις ημέρες πού γραφόταν αυτό το κείμενο και συγκεκριμένα στις 10 Όκτωβρίου 2001 ήρθε στη Μονή ο κ. Γιαννούλης, ναυτικός, από την Άνδρο και βουρκωμένος χωρίς καν να μπορεί να μιλήσει καλά-καλά από τη συγκίνηση και τα κλάματα ανέφερε τα έξης: «Ταξίδευα προ καιρού και ευρισκόμουν στην Ινδία. Κάποια μέρα αντιμετώπισα σοβαρό πρόβλημα με την καρδιά μου. Στο Νοσοκομείο εκεί πού με πήγαν οι γιατροί είπαν στους συναδέλφους μου ότι τελειώνω.

Εγώ, παρ’ όλο πού ήμουν σε κωματώδη κατάσταση, ένιωθα ότι κάποια αόρατη θεία δύναμη με βοηθάει. Όταν αργότερα άνοιξα κάποια στιγμή τα μάτια μου τον πρώτο πού είδα μπροστά μου ήταν ο Γέροντας Ιάκωβος πού είχα διαβάσει αρκετές φορές το βιβλίο του.

Μου είπε: «Μη φοβάσαι, κύριε Γιαννούλη, θα σε βοηθήσω, θα γίνεις τελείως καλά και θα ξαναγυρίσεις στην πατρίδα». Και από εκείνης της ώρας πράγματι έγινα τελείως καλά».

Από τις υπάρχουσες προφορικές και γραπτές μαρτυρίες των πιστών διαπιστώνεται ότι ο Γέροντας Ιάκωβος έχει μεγάλη παρρησία στο θεό και γι’ αυτό ευχόμεθα να πρεσβεύει υπέρ υγείας όλων μας στο δωρεοδότη Θεό.

Την ευχή του ναχουμε

Πηγή: Τρελογιάννης

Σχολιο Τ.Ι.: Ας τρέξουμε μετανοούντες στους πόδας των Αγίων Πατέρων και δι' αυτών να λάβουμε την άφεσιν των παραπτωμάτων μας.

Έλαβα από οικείους φίλους το κείμενο που αφορά στο αναφερόμενο υβριστικό χαρακτηρισμό εκ μέρους του ψυχιάτρου και κληρικού π. Βασιλείου Θερμού. Με την ευκαιρία αυτή ανέτρεξα και σε μια συνέντευξη που έδωσε σχετικά με την ομοφυλοφιλία και με την ιδιότητα ψυχιάτρου (επ. Καθηγητή Ανώτατης Εκλησιαστικής Σχολής Αθηνών) σε εκπομπή της ΕΡΤ (Στα Άκρα).

Στη συνέντευξή του τόνισε για σχετική βιβλιογραφία, διεθνή έρευνα, πόλωση, γενετική προδιάθεση και άλλους συναφείς επιστημονικούς όρους. Ακολούθως, ανέτρεξα να δω τα επιστημονικά διαπιστευτήρια της επιστημονικής του ταυτότητας .

Μια απαραίτητη εισαγωγική παρένθεση: Όπως αναφέρω ως εισαγωγικό πρελούδιο στο πρόσφατο κείμενό μου με τίτλο «Η conflict θεώρηση αλλαγής φύλου:  Abnormal condition με βάση τον διεθνή επιστημονικό όρο» (καταχωρήθηκε πρόσφατα  στα sites Ακτίνες και Τράπεζα Ιδεών), ονομάζομαι Ιωάννης Κουντουράς και είμαι ομότιμος καθηγητής του Α.Π.Θ. με γνωστικό αντικείμενο Παθολογία – Γαστρεντερολογία. Φυσικά και δεν ανήκω στη «rétro» κατηγορία. Η πνευματική ζωή και η ζωή της επιστημονικής έρευνας με κύριο σκοπό την πλέον αποτελεσματική προσέγγιση του ασθενούς δεν έχουν συντάξιμα χρόνια. Στον αποδέκτη που θα αμφισβητήσει το τελευταίο (και ορθώς πράττει,  γιατί ό,τι δηλώνει κανείς δεν ισχύει απαραίτητα) υφίσταται ένας ψυχρός, άτεγκτος αλλά αντικειμενικός διεθνής δείκτης που αποκαλύπτει το επιστημονικό διαχρονικό ποιόν του καθενός είτε είναι σοβαρό, είτε επιπολής και ασήμαντο.

Στον ιατρικό χώρο υφίσταται στο διαδίκτυο το έγκριτο site που λέγεται PubMed (ανάλογα sites υφίστανται για τους άλλους επιστημονικούς χώρους) που ως ψυχρός-κύριος αντικειμενικός δείκτης αποκαλύπτει την επάρκεια ή ανεπάρκεια του καθενός. Εισέρχεσαι στο PubMed, γράφεις με λατινικούς χαρακτήρες το όνομα του ερευνητή (π.χ., Kountouras J) και σε κλάσματα δευτερολέπτου αποκαλύπτεται το επίπεδο της διαχρονικής ή μη επιστημονικής του καταξίωσης ή απουσίας κατεξοχήν στον διεθνή αντικειμενικό χώρο.

Αυτό που λέει η Αγία Γραφή «οὐ γάρ ἐστι κρυπτὸν ὃ οὐ φανερὸν γενήσεται » έχει σχεδόν πλήρη εφαρμογή, «πέφτει διάνα» στη συγκεκριμένη περίπτωση: πόσες αριθμητικά επιστημονικές μελέτες δημοσιεύονται μετά από ενδελεχή κρίση· σε ποια έγκριτα περιοδικά του εξωτερικού αναφέρονται· ποιος είναι ο δείκτης εμβέλειας των περιοδικών· πόσες αναφορές (citations) λαμβάνουν οι μελέτες του ερευνητή από άλλους συγγραφείς επιστήμονες πάντα του εξωτερικού· πόσες είναι οι αναφορές του, που καταγράφονται στις δημοσιευμένες μελέτες του και οι κριτές επέτρεψαν να καταχωρηθούν κ.ο.κ. (λόγω περιορισμού χώρου δες επιπλέον συναφή στοιχεία στο βιβλίο μου: «Διαμορφούμενα Α, Στο χθες, στο σήμερα, για πάντα. Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη).

Συνεπώς, χρησιμοποιώντας τις λέξεις κλειδιά Thermos B ή Thermos V, εισήλθα  στο PubMed και δεν βρήκα ούτε μία επιστημονική δημοσιευμένη μελέτη του. Επειδή δεν θέλω να τον αδικήσω (θα ήταν ανεπίτρεπτό μου drawback), θα επιθυμούσα να με ενημερώσει ποια είναι τα επιστημονικά του διαπιστευτήρια [ως δυνητική grata persona (το εύχομαι!)]. Σε ποια διεθνή περιοδικά της ειδικότητάς του π.χ.,  Am J Psychiatry, Psychol Med, BJPsych, Psychophysiol, Psychoendocrinol ή Psychoneuroendocrinol ή…, δημοσίευσε μετά από κρίση τις δυνητικές μελέτες του ώστε να κατοχυρώνει επιστημονικά αυτά που υποστηρίζει. Αυτά που αποκόμισα από μερικά δεδομένα της συνέντευξής  του και ωσαύτως από την conflict επιχειρηματολογία του ώστε να ισχυρίζεται ότι είναι «ψυχικά ασθενείς όσοι ασχολούνται με τον αντιαιρετικό αγώνα της Εκκλησίας», εφόσον ισχύουν, πιθανόν  υποδηλώνουν, επιεικώς επιπολής επιστημονικό background. Εντούτοις, ειλικρινά θα αισθανθώ ικανοποίηση αν μου επισημάνει το σοβαρό επιστημονικό έργο του με βάση τον objective PubMeD index. Άνευ αυτού, το περιεχόμενο των δεδομένων του μένει μετέωρο και οδεύει προς απόρριψη (rejection!), ανεξάρτητα ή όχι από την αναφορά και καταγραφή λοιπών επιστημονικών δεδομένων που, μεταξύ άλλων παραμέτρων, πιθανόν να ενέχουν και προσωπικό ψυχιατρικό bias.

Σχόλια: στο άρθρο (από Ακτίνες):

16. Ανώνυμος είπε... [του π. Βασιλείου Θερμού (αν και δηλώνει ανώνυμος, η γραφίδα του σε πρώτο πρόσωπο πχ, «Προσπάθησα λοιπόν να δαμάσω..» ή «εισήγηση που ανέπτυξα το Νοέμβριο…» υποδηλώνει τον ίδιο ως αποστολέα)]

"Όσον ἀφορᾶ στήν ὕπαρξη ἀνεγνωρισμένου ἐπιστημονικοῦ ἔργου τοῦ προαναφερόμενου κληρικοῦ", ας πληροφορηθούν οι αξιότιμοι κ.κ. ομότιμοι, καθώς και οι αναγνώστες του ιστολογίου σας τα εξής:

Ο παιδοψυχίατρος και πρωτοπρεσβύτερος π. Βασίλειος Θερμός είναι διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και επίκουρος καθηγητής στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθηνών. Έχει μετεκπαιδευθή ως "επισκέπτης επιστήμων" (Visiting Scholar) στο Πανεπιστήμιο Harvard, στο Boston University, στο Boston College και στο Andover Newton. Βιβλία του έχουν μεταφραστή στα Αγγλικά, Γαλλικά, Ρωσικά, Ρουμανικά, Βουλγαρικά και Ισπανικά. Είναι ο διευθυντής έκδοσης του περιοδικού "Ψυχής Δρόμοι". Για το σύνολο του έργου του έχει εκπονηθή μεταπτυχιακή εργασία (master thesis)στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Balamand στο Λίβανο, η οποία κυκλοφόρησε στα Αγγλικά, στη σειρά European University Studies, από τον εκδοτικό οίκο Peter Lang. Το 2014 εργάστηκε επί τρίμηνο ως επισκέπτης ερευνητής (Visiting Research Scholar) στο Institute for Medical Humanities, του Πανεπιστημίου του Τέξας. Δίδαξε για 12 χρόνια στη Θεολογική Ακαδημία της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Αλβανίας. Έχει δημοσιεύσει 28 βιβλία, 5 ποιητικές συλλογές, ενώ είχε και συμμετοχή σε 11 βιβλία.

Στον πρόλογο του 650 σελίδων (!) βιβλίου του "Έλξη και Πάθος: μια διεπιστημονική προσέγγιση της ομοφυλοφιλίας" (Εκδόσεις Εν Πλω, Α΄ Έκδοση:Φεβρουάριος 2016), ο συγγραφέας γράφει, μεταξύ άλλων: "Αν σας τρομάζει ο όγκος του βιβλίου χρειάζεται να δώσω ορισμένες εξηγήσεις. Η αρχική πρόθεση, όταν ακόμη αγνοούσα το τοπίο, ήταν για κάτι μικρότερο. Μόλις άρχισα την εξερεύνηση, όμως, ανακάλυψα πως έπρεπε να πλοηγηθώ σε ωκεανό. Όχι μόνο η βιβλιογραφία ήταν αχανής, αλλά και οι τομείς του επιστητού, τους οποίους κάλυπτε, αναρίθμητοι. Πρόκειται για ένα ζήτημα που εμπίπτει στην ιατρική και στη φιλοσοφία, που διερευνάται από την κοινωνιολογία και τη στατιστική, που προσεγγίζεται από τη θεολογία και από την πολιτισμική θεωρία. Πώς να τα βγάζεις πέρα με αυτό το εύρος, χωρίς να προδώσεις τη συνθετότητά του;

Γρήγορα διαπίστωσα ότι βρισκόμουν μπροστά σε ένα επίμοχθο και υπεύθυνο έργο, να ξεχωρίσω το ουσιώδες από μια βιβλιογραφία που περιλαμβάνει εκατοντάδες βιβλία και χιλιάδες άρθρα. Πράγματι, συναντά κανείς άρθρα για την ομοφυλοφιλία σε επιστημονικά περιοδικά, τα οποία εκτείνονται σε απίστευτα ευρύ φάσμα κλάδων της γνώσης, από τη γενετική ώς τη βιβλική ερμηνευτική και από την οικογενειακή θεωρία ώς την κριτική του πολιτισμού. Ίσως αν γνώριζα από την αρχή τον όγκο της δουλειάς, να μην είχα τολμήσει να την αποπειραθώ. (Αλλά κάπως έτσι δεν συμβαίνει και με όλα τα επιτεύγματα της ζωής;) Προσπάθησα λοιπόν να δαμάσω το υλικό αυτό με έναν τρόπο που να παράγει νόημα, πρώτα για μένα και κατόπιν για τον αναγνώστη, αφού αν δεν αφομοίωνα εγώ τη γνώση, δεν θα ήμουν σε θέση να την μεταδώσω. Αν πέτυχα θα το κρίνει ο ίδιος. Αλλά καλό είναι να γνωρίζει ότι το μέγεθος αυτού του τόμου, προέκυψε μετά από αυστηρότατη επιλογή των πηγών!

Πρόκειται για μια προσπάθεια που άρχισε το Δεκέμβρη του 2010 και παραδίδεται πέντε χρόνια μετά. Το πλήθος των παράλληλων ασχολιών επέβαλε άνισο ρυθμό στη δουλειά, αλλά υπήρξαν και περίοδοι εντατικής εργασίας. Μια από αυτές ήταν το καλοκαίρι του 2014, όταν η τρίμηνη παραμονή μου στο Institute for the Medical Humanities (της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Τέξας) επέτρεψε τη συλλογή άφθονου υλικού, κυρίως ως προς το γ' μέρος του βιβλίου. Μια περίληψη του μέρους αυτού παρουσιάστηκε τότε στους καθηγητές και στους μεταπτυχιακούς φοιτητές του Ινστιτούτου. Επίσης βασικές θέσεις του βιβλίου παρουσιάστηκαν σε εισήγηση που ανέπτυξα το Νοέμβριο του 2015 στο συνέδριο της Αμερικανικής Ορθόδοξης Εταιρίας Ιατρικής, Ψυχολογίας και Θρησκείας (OCAMPR) στη Βοστώνη".

Σχετικά Άρθρα:

1. Ιωάννης Κουντουράς: Η conflict θεώρηση αλλαγής φύλου- Abnormal condition με βάση τον διεθνή επιστημονικό όρο

2. Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς: Πρωτοφανές- Ψυχικά ασθενείς όσοι ασχολούνται με τον αντιαιρετικό αγώνα της Εκκλησίας!

Με τις εκδηλώσεις για τα εκατό χρόνια από την επικράτηση των μπολσεβίκων στη Ρωσία επιστρέφουν οι εφιάλτες του απάνθρωπου καθεστώτος που επέβαλαν στη χώρα αυτή και, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, σε πολλές χώρες της Ευρώπης, της Ασίας και της Αμερικής. Το σοβιετικό καθεστώς βυθίστηκε στο αίμα αθώων ανθρώπων, οι περισσότεροι των οποίων ήσαν Ορθόδοξοι Χριστιανοί, και κατέρρευσε από το 1989.

ΦΩΤΟ. φωτογραφία του μνημείου, το οποίο έχει ανεγερθεί κοντά στη Μόσχα με τα ονόματα των Χριστιανών Μαρτύρων της σοβιετικής σε βάρος τους θηριωδίας.

Με τις εκδηλώσεις για τα εκατό χρόνια από την επικράτηση των μπολσεβίκων στη Ρωσία επιστρέφουν οι εφιάλτες του απάνθρωπου καθεστώτος που επέβαλαν στη χώρα αυτή και, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, σε πολλές χώρες της Ευρώπης, της Ασίας και της Αμερικής. Το σοβιετικό καθεστώς βυθίστηκε στο αίμα αθώων ανθρώπων, οι περισσότεροι των οποίων ήσαν Ορθόδοξοι Χριστιανοί, και κατέρρευσε από το 1989.

Στη μνήμη των χιλιάδων μαρτύρων, που βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν από το ολοκληρωτικό καθεστώς, το Πατριαρχείο της Μόσχας προετοιμάζει εκδήλωση, η οποία θα είναι επίσης αφιερωμένη  στα εκατό χρόνια από την αποκατάσταση του θεσμού του Πατριαρχείου και στα εκατό χρόνια από την εκλογή του μάρτυρα Πατριάρχου Τύχωνα.

Κατά την εκτίμηση του Αντρέ Λαρανέ, δημοσιογράφου της γαλλικής εφημερίδας «Λιμπερασιόν» και ιδρυτού της ιστοσελίδας Herodote.net, οι διωγμοί και οι μαρτυρικοί θάνατοι χριστιανών επί της σοβιετικής εξουσίας ήσαν οι πολυπληθέστεροι στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ξεπερνούν κατά πολύ αυτούς επί των ρωμαίων αυτοκρατόρων Νέρωνα, Δεκίου και Διοκλητιανού...

Η Εκκλησία στη Ρωσία, αντίθετα προς την κυριαρχούσα προπαγάνδα, από το 1905 είχε αρχίσει να επιδιώκει την απελευθέρωσή της από την τσαρική εξουσία και να ετοιμάζει την ανασύσταση του Πατριαρχείου και μια σειρά μεταρρυθμίσεων. Για να τις περάσει είχε αρχίσει να προπαρασκευάζει Σύνοδο, αλλά η αυτοκρατορική κυβέρνηση καθυστερούσε να την συγκαλέσει. Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και η απεριόριστη επίδραση του Ρασπούτιν επί της αυτοκρατορικής οικογένειας και επί της κυβερνήσεώς της τόνιζαν την εξάρτηση της Εκκλησίας από την Πολιτεία. Από αυτή την εξάρτηση ήθελε να απαλλαγεί η Εκκλησία και να ξαναβρεί την ελευθερία της.

Η Σύνοδος άρχισε τις εργασίες της στα μέσα του 1917. Στις 28 Οκτωβρίου 1917, όταν οι μπολσεβίκοι κτυπούσαν το Κρεμλίνο, η Ρωσική Σύνοδος ψήφισε ομοφώνως την ανασύσταση του Πατριαρχείου και στη συνέχεια εξέλεξε Πατριάρχη τον Τύχωνα. Πριν ενθρονισθεί ο Πατριάρχης, στις 21 Νοεμβρίου 1917, η Σύνοδος απηύθυνε μήνυμα προς τον ρωσικό λαό. Με αυτό τον καλούσε « να προσευχηθεί εν μετανοία για το μέγα αμάρτημα εκείνων εκ των τέκνων της, που, έχοντας από άγνοια υποπέσει σε πλάνη έγιναν αδελφοκτόνοι και ανίεροι καταστροφείς της ιεράς κληρονομιάς του έθνους....». Κάτι μας θυμίζει αυτή η εγκύκλιος...  

Από τον Δεκέμβριο του 1917, με τα πρώτα διατάγματα της σοβιετικής κυβέρνησης, περιορίστηκαν η ελευθερία, τα μέσα και οι δραστηριότητες της Εκκλησίας. Οι ορθόδοξοι πιστοί προσπάθησαν να υπερασπιστούν τα ιερά και τα όσιά τους. Διοργάνωσαν πολυπληθείς ειρηνικές πορείες, που η αστυνομία και η ελεγχόμενη από τους μπολσεβίκους πολιτοφυλακή (Τσεκά) διέλυσαν με πυροβολισμούς και ριπές πολυβόλων.

Ο Πατριάρχης Τύχων ήταν μεν ταπεινός και με αγάπη πολλή στην καρδιά του, αλλά γενναίος και θαρραλέος. Στις 19 Ιανουαρίου 1918, με μήνυμά του, κατήγγειλε όσους «σφαγιάζουν την αλήθεια και επιδιώκουν να καταστρέψουν το έργο του Χριστού....» Και πρόσθεσε: «Η εξουσία αν και υποσχέθηκε να αποκαταστήσει στη Ρωσία την τάξη μετέρχεται παντού μιαν επαίσχυντη αυθαιρεσία και βιαιότητα χωρίς περιορισμούς εναντίον όλων και ειδικότερα προς την αγία Ορθόδοξη Εκκλησία».

Στις 20 Ιανουαρίου 1918 η Εκκλησία τίθεται εκτός Νόμου και δημεύονται όλα τα εκκλησιαστικά αγαθά της, ακόμα και αυτά που χρησιμοποιούντο στη Λατρεία. Δημεύθηκαν τα τυπογραφεία της, και κατασχέθηκαν τα εκκλησιαστικά και θεολογικά βιβλία. Οι περισσόττεροι κληρικοί διώχθηκαν, οι εκκλησιές τους έκλεισαν, πολλοί φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, φονεύθηκαν.

Ο πρώτος κληρικός στη σειρά των χιλιάδων μαρτυρησάντων που δολοφονήθηκε ήταν ο πρωτοπρεσβύτερος Ιωάννης Κοσουρόφ. Βρισκόταν στο Τσαρκόγιε Σέλο, προάστιο της Αγίας Πετρούπολης. Ήταν ένας θαρραλέος κληρικός, ανοικτός προς όλους. Στις 31 Οκτωβρίου 1917, όταν βρέθηκε μπροστά σε λεηλασίες και δολοφονίες, δεν δίστασε με υψωμένα τα χέρια να πλησιάσει τους μπολσεβίκους και να τους ζητήσει να σταματήσουν τη σφαγή. Εκείνοι έπεσαν επάνω του, άρχισαν να τον κτυπούν αλύπητα με ρόπαλα και με τους υποκοπάνους των όπλων τους και ημιθανή τον έσερναν επί ώρα πάνω στις γραμμές του τρένου έως ότου άφησε την τελευταία του αναπνοή.

Ο πρώτος μάρτυρας επίσκοπος ήταν ο Μητροπολίτης Κιέβου Βλαδίμηρος. Στις 25 Ιανουαρίου 1918 το απόγευμα οι μπολσεβίκοι πήγαν και τον πήραν από το κτίριο της Μητρόπολης. Στο δρόμο προς την εκτέλεση και εν μέσω των δολοφόνων του ήταν ήρεμος. Όταν κατάλαβε ότι ήρθε η ώρα άρχισε να ψέλνει, ενώ τα δάκρυα τρέχαν στα γένια του: «Προσκυνώ τα πάθη σου Χριστέ. Δείξον μοι και την ένδοξόν σου Ανάστασιν». Οι πυροβολισμοί ήσαν πολλοί. Το σώμα του Αγίου μάρτυρος Επισκόπου έπεσε στο χώμα. Γύρω του σχηματίσθηκε μια λίμνη αίματος. Το ξημέρωμα μοναχές από κοντινό μοναστήρι βρήκαν το λείψανό του, από το οποίο είχαν αφαιρεθεί ο σταυρός και το εγκόλπιο που φορούσε, καθώς επίσης το ρολόι του και τα παπούτσια του...  Μάρτυρας ήταν και ο Πατριάρχης Τύχωνας. Σήκωσε όλο το βάρος του πρώτου αμείλικτου διωγμού  κατά της Εκκλησίας από τους μπολσεβίκους και υπέφερε πολύ: ταπεινώσεις, βασανιστήρια, φυλακίσεις, περιορισμούς κατ’ οίκον, αυστηρή επιτήρηση, διωγμούς και καθαίρεση από τους εγκάθετους κληρικούς του ολοκληρωτικού καθεστώτος, που επιχείρησαν να αλώσουν την Εκκλησία. Το 1923 δολοφόνησαν τον ιδιαίτερο γραμματέα του, τον Ιανουάριο του 1925 εισήχθη στο νοσοκομείο και στις 25 Μαρτίου του ιδίου έτους εκοιμήθη. Λέγεται ότι δολοφονήθηκε με δηλητήριο. Πριν από την κοίμηση του είπε προφητικά: « Τώρα θα κοιμηθώ βαθιά και για πολύ χρόνο... Η νύχτα θα είναι μακρά, μακρά, ζοφερή, ζοφερή...». Στην κηδεία του συγκεντρώθηκαν πάνω από 300.000 πιστοί. Η Εκκλησία της Ρωσίας τον κατέταξε στους αγίους μάρτυρες της και τον εορτάζει στις 25 Μαρτίου και στις 19 Οκτωβρίου, ημέρα της ανακομιδής του λειψάνου του, που είναι άφθαρτο και μπορεί κανείς να διακρίνει τα χαρακτηριστικά του προσώπου του.

Η νύχτα στη σοβιετική Ρωσία ήταν μακρά και ζοφερή. Όμως πέρασε. Ο έλληνας ποιητής και στοχαστής Γιώργος Σαραντάρης τόχε προβλέψει το 1937, όταν ο Στάλιν ήταν στη παντοδυναμία του. Εξέφρασε την πίστη ότι η Ρωσία «ύστερα από το σφάλμα που διέπραξε να υποταχτεί στην υλιστική θεωρία του μαρξισμού και την πρόσκαιρη πείρα του ιδιότυπου σοσιαλιστικού συστήματος, που σήμερα της δίνει την κατεύθυνση, θα γίνει ξανά χώρα χριστιανή – ορθόδοξη, αλλά προικισμένη με μια δύναμη και μια επιβολή πάνω στον πολιτισμένο κόσμο, που αναμφισβήτητα της έλειπαν στο παρελθόν.-

Σημ. Το υλικό που χρησιμοποιήθηκε είναι από το βιβλίο του Nikita Struve « Οι χριστιανοί εις την Σοβιετικήν Ένωσιν», σε μετάφραση του Αρχιμ. Χριστοδούλου Παρασκευαΐδη, μετέπειτα Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος (Εκδ. «Η Χρυσοπηγή», Αθήναι, 1968). Επίσης από το βιβλίο “Les mouveaux martyrs Russes”, Ed. Resiac, Montsurs, 1976 και από την «Le monde Diplomatique”, Octobre 1917, Dossier 1917.  

Πίνακας
Στοιχεία που αφορούν τους διωγμούς της Ορθόδοξης Εκκλησίας στη Ρωσία

ΦΩΤΟ. χάρτης των φυλακών στη Μόσχα και στα περίχωρά της, όπου χριστιανοί φυλακίζονταν, ανακρίνονταν, βασανίζονταν και εκτελούνταν.

ΦΩΤΟ.  χάρτης της ΕΣΣΔ, με τα στρατόπεδα εργασίας (γκουλάγκ), τα οποία εκτείνονταν από τα σύνορα με την Πολωνία έως την Κολιμά, τη Σαχαλίνη και τις Κουρίλες νήσους στον Ειρηνικό ωκεανό.

Πηγή: Ακτίνες

Αποτελεί σημαντική και θλιβερή εξέλιξη η παραδοχή των κατοχικών αρχών ότι τα λείψανα των Ασσιωτών αγνοουμένων που είχαν δολοφονηθεί στην περιοχή Ορνίθι βρίσκονται σε χώρο κοντά στο Δίκωμο, ο οποίος μέχρι το 2000 αποτελούσε σκυβαλότοπο και το 2002 καλύφθηκε και αναπλάστηκε σε χώρο πρασίνου.

Είναι σημαντική γιατί επιβεβαιώνει τη διάπραξη ενός από τα πολλά κατ’ εξακολούθηση εγκλήματα της Τουρκίας σε βάρος της Κύπρου και του λαού της, αλλά και θέτει ταυτόχρονα τις βάσεις για την επιστροφή των λειψάνων των δολοφονηθέντων στις οικογένειές τους για την ταφή που τους αρμόζει.

Είναι θλιβερή, γιατί σήμερα οι συγγενείς αυτών των αγνοουμένων από τη μια γνωρίζουν πού βρίσκονται τα λείψανα των αγαπημένων τους και από την άλλη είναι υποχρεωμένοι, πρώτο να πνίξουν την οργή τους για την προσβλητική μεταχείριση που υπέστησαν επί δεκαετίες και δεύτερο να δεχτούν το σοβαρό ενδεχόμενο κάποια από τα λείψανα να μην εντοπιστούν ποτέ. Και είναι ακριβώς αυτό το τραγικό ενδεχόμενο που θέλουμε να σχολιάσουμε στην παρούσα παρέμβαση.

Το έργο του εντοπισμού και ανάκτησης των λειψάνων ανάμεσα σε χιλιάδες τόνους σκουπιδιών και λυμάτων είναι ένα εγχείρημα που προδιαγράφεται ως εξαιρετικά δύσκολο ή και ακατόρθωτο. Ωστόσο, παρά τις προβλεπόμενες αντιξοότητες, η Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων (ΔΕΑ) οφείλει καθηκόντως να φέρει σε πέρας αυτό το έργο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και η Ε.Ε., η οποία χρηματοδότησε, σχεδίασε και επέβλεψε την ανάπλαση του σκυβαλότοπου, συμπράττοντας ακούσια στην επί δεκαετίες συγκάλυψη του μαζικότερου των πολυάριθμων εγκλημάτων της Τουρκίας εναντίον ενός κράτους-μέλους της, δεν έχει άλλη επιλογή από του να σταθεί αρωγός του. Προς αυτές τις δύο κατευθύνσεις πρέπει να εργαστεί η Πολιτεία και εκεί πρέπει να συγκεντρωθούν οι προσπάθειες των συγγενών των τραγικών θυμάτων της συγκεκριμένης τουρκικής θηριωδίας. Η απαρασάλευτη απαίτηση όλων πρέπει να είναι η πάση θυσία ανακάλυψη και επιστροφή των λειψάνων.

Το ιστορικό της υπόθεσης, που είδε το φως της δημοσιότητας αμέτρητες φορές στο παρελθόν και κυριάρχησε στα ΜΜΕ τις τελευταίες μέρες, έχει ως ακολούθως:

Περίπου 70 άμαχοι από την Άσσια και τα γύρω χωριά, που δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ κατά τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής κοντά στο χωριό Αφάνεια, ρίφθηκαν αρχικά σε δύο πηγάδια στη γειτνιάζουσα περιοχή «Ορνίθι». Το 2009 η Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων εντόπισε μικρό μέρος των 70 επιβεβαιωμένων σήμερα λειψάνων, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα ότι σε μια προσπάθεια του τουρκικού στρατού και των κατοχικών αρχών να συγκαλύψουν το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα, ο κύριος όγκος τους μετακινήθηκε σε χώρο που μέχρι πρόσφατα παρέμενε άγνωστος. Την περασμένη Πέμπτη, 16/11/2017, η αντιπροσωπεία των Τ/κ στη ΔΕΑ κατέθεσε επισήμως στοιχεία που καταδεικνύουν ότι ο δεύτερος χώρος ταφής είναι ο προαναφερθείς σκυβαλότοπος και ο χρόνος διενέργειας της εσκεμμένης μετακίνησης το 1995. Εικάζεται ότι η μετακίνηση των λειψάνων έγινε ενόψει της καθόδου στην Κύπρο Αμερικανικής αντιπροσωπείας που είχε την εντολή του Κογκρέσου των ΗΠΑ να εξακριβώσει την τύχη του δεκαεξάχρονου αγνοούμενου Ανδρέα Κασάπη από την Άσσια και άλλων τεσσάρων Αμερικανών υπηκόων κυπριακής καταγωγής, που επίσης βρίσκονταν στον κατάλογο των αγνοουμένων.

Ας σημειωθεί ότι μετακινήσεις λειψάνων έγιναν από τις κατοχικές αρχές και σε άλλες περιπτώσεις μαζικών τάφων για να μην αποκαλυφθεί η έκταση των φρικαλεοτήτων που διέπραξε ο τουρκικός στρατός εισβολής το 1974.

Πηγή: Φιλελεύθερος, mignatiou.com

Η κίνηση της Νέας Εποχής (Ν. Ε.) είναι μια σύνθεση εσωτερικών[1] διδασκαλιών και μυήσεων των Ανατολικών θρησκειών[2], των αρχαίων μυστηριακών διδασκαλιών[3], του Γνωστικισμού, της Θεοσοφίας, του Πνευματισμού και του Αποκρυφισμού.

Ειδικότερα, ο Ινδουισμός είναι ένα σύνολο φιλοσοφικοθρησκευτικών παραδόσεων και μαγικών πρακτικών στην Ινδία, το οποίο μέχρι σήμερα προσδιορίζει την κοινωνική δομή, τον τρόπο ζωής και το περιθώριο των επιλογών υπό τη σκιά των νόμων του ντάρμα και της σαμσάρα. Οι πρώτες ιστορικές ενδείξεις αυτής της θρησκείας εντοπίστηκαν στην κοιλάδα του Ινδού ποταμού, στις πόλεις Mohenjo - Daro και Harappa και χρονολογούνται γύρω στο 3000 π.Χ.

Από το 1500 π.Χ. οργανώθηκε η κοινωνική ζωή γύρω από τέσσερις τάξεις οι οποίες με την πάροδο των χρόνων υποδιαιρέθηκαν και ιεραρχήθηκαν ανάλογα με το βαθμό καθαρότητας του επαγγέλματος. Συνδέθηκε δε άρρηκτα με τη θρησκευτική, την οποία καθόριζαν λεπτομερώς οι βραχμάνοι, ως μυημένοι στην ιερή και απόκρυφη γνώση.

Με προσευχές προς τους θεούς - ο αριθμός των οποίων ξεπερνά τα 300 εκατομμύρια - με καθαρμούς στο Γάγγη ποταμό, με προσφορές, μαγικές τελετουργίες και αιματηρές θυσίες, κυρίως, όμως, με τη σύνθεση και διδασκαλία ιερών παραδόσεων και νόμων, οι βραχμάνοι, παντίτ, αστρολόγοι, παλμολόγοι διαχειρίζονταν την πίστη και τη ζωή των Ινδουιστών, ασκώντας τον απόλυτο πνευματικό έλεγχο. Δίδασκαν, μάλιστα, ότι η κοινωνική τάξη στην  οποία γεννιέται έκαστος προκύπτει από την ποιότητα των έργων - κάρμα, που διέπραξε κατά τη διάρκεια των προηγούμενων μετενσαρκώσεών του. Έτσι, έμαθαν στον Ινδουιστή ν’ αποδέχεται τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις εκάστης κάστας, ως εξιλέωση για το προσωπικό καρμικό του χρέος.

Οι βραχμάνοι συγκέντρωσαν όλες τις δοξασίες στα ιερά κείμενα των Βεδών (1500-1000 π.Χ.) και των Ουπανισάδων (800-500 π.Χ.). Οι κύριες διδασκαλίες αφορούν το ντάρμα (τον παγκόσμιο Νόμο), το κάρμα (τα έργα), τη μόξα (την ταύτιση του εσωτερικού Βράχμαν-εαυτού με το παγκόσμιο Βράχμαν - «θεϊκή πραγματικότητα») και τη σαμσάρα (μετενσάρκωση).

Ντάρμα είναι ο παγκόσμιος Νόμος, ο οποίος ορίζει τη δομή και λειτουργία του κόσμου, της κοινωνίας και της ηθικής. Ορίζει την κοινωνική τάξη, στην οποία γεννιέται κάποιος καθώς, επίσης, και τις υποχρεώσεις του. Δεν επιτρέπει την αλλαγή της κοινωνικής τάξης και των συνθηκών ζωής. Η διδασκαλία αυτή έσπασε τα φτερά των ελπίδων εκατομμυρίων ανθρώπων μέχρι σήμερα, ενώ τους καθήλωσε σε μια ζωή πανομοιότυπη μ’ εκείνην των προγόνων τους, κατά τους ιστορικούς χρόνους.

Η μόνη περίπτωση ο Ινδουιστής ν’ αλλάξει την κατάστασή του είναι ν’ αγωνιστεί να φτάσει τη μόξα. Αυτή είναι η ατομική του υποχρέωση, το κύριο μέλημά του. Ο θεϊκός εαυτός του, άτμαν - «ψυχή» να ενωθεί και ν’ απορροφηθεί από τη θεϊκή ουσία που υπάρχει και διαχέεται στο σύμπαν. Η μόξα, σύμφωνα πάντα με την ινδουιστική φιλοσοφία, δεν είναι εύκολο να επιτευχθεί, διότι υπάρχει ο κόσμος με τις ψεύτικες εντυπώσεις (μάγια) που αποσπούν τον άνθρωπο από τον κύριο στόχο του.

Τον ασφυκτικό νόμο του ντάρμα συμπληρώνουν οι δοξασίες που αφορούν το κάρμα και τη σαμσάρα. Κάθε πράξη, κάρμα, που δεν συμφωνεί με όσα ορίζει ο παγκόσμιος Νόμος και οι θεοί, πιστώνεται να πληρωθεί σε επόμενο κύκλο ζωής. Η ψυχή, άτμαν, προκειμένου να καθαρθεί, ν’ αποσβέσει το καρμικό της χρέος, μεταβαίνει, μετά το θάνατο του σώματος, σε άλλον άνθρωπο, ζώο ή φυτό, μέχρι να σταματήσει ο κύκλος των μετενσαρκώσεων. Πρακτικά, όμως, οι μετενσαρκώσεις είναι ατέλειωτες, διότι, όσο κι αν προσέξει ο Ινδουιστής, δεν είναι δυνατόν να μην αποκλίνει από τις τόσο λεπτομερείς υποχρεώσεις που όρισαν οι βραχμάνοι. Κάποια λάθη, πάλι, θα του στερήσουν τη λύτρωση...

Είναι αντιληπτή η φιλοσοφικά αδιέκβατος κατάσταση στην οποία περιπίπτουν οι δοξασίες του Ινδουισμού. Καθορίζουν ασφυκτικά την ζωή του Ινδουιστή, ενώ εξανεμίζουν τη δυνατότητα σωτηρίας από τα δεινά αυτού του κόσμου. Όσες φορές κι αν ζήσει κάποιος, ως άνθρωπος, θα σφάλει, οπότε τα βάσανά του δεν θα τελειώσουν ποτέ. Ουσιαστικά, λύτρωση γι’ αυτόν δεν υπάρχει.

Σ’ αυτό το εφιαλτικό αδιέξοδο, έρχεται ν’ αναπτερώσει τις ελπίδες της σωτηρίας η γιόγκα. Με την προσευχή και λατρεία προς τους θεούς, και με το διαλογισμό και τον πρακτικό έλεγχο του σώματος, υπόσχεται τη μείωση του αριθμού των μετενσαρκώσεων - ακόμη και την οριστική εξάλειψή τους. Ινδουιστής πλέον απελευθερώνεται, ταυτίζεται με το Βράχμαν. Έτσι η γιόγκα αναδεικνύεται ως υποχρεωτική ατομική προσπάθεια (αυτο)σωτηρίας[4]. Το ιδανικό του Ινδουιστή είναι να σβήσει η ύπαρξή του ασκούμενος σ’ αυτήν. Γιόγκα είναι η τέχνη να πεθάνει και να μην γεννηθεί ξανά[5].

Στο σύνολο των ινδουιστικών δοξασιών εξέχουσα θέση κατέχει εκείνη που αφορά τους αβατάρα. Πιστεύουν ότι, κατά καιρούς, οι θεοί ενσαρκώνονται σε ζωντανό άνθρωπο ή ζώο[6]. Γι’ αυτό λατρεύουν τους αβατάρα ως επίγειους θεούς, οι οποίοι μάλιστα, εν σχέσει με τις άλλες θεότητες, έχουν το πλεονέκτημα της άμεσης επικοινωνίας μαζί τους.

(Ο πάπας Φραγκίσκος με τον γκουρού Pujya Swamiji,
Βατικανό, Μάρτιος, 2016)

Από την χριστιανική οπτική διαπιστώνουμε ότι στον Ινδουισμό έχουν χαθεί ουσιαστικά ζητήματα: Χάθηκε το πρόσωπο του θεού. Ποιος είναι ο θεός, είναι ασαφές. Η εννοούμενη ως θεϊκή πραγματικότητα διαχέεται παντού, ακόμη και μέσα στον άνθρωπο, στα ζώα, στα φυτά, στα ποτάμια, στα αγάλματα, στα καλά και στα καταστροφικά πνεύματα. Λατρεύονται πάνω από 300 εκατομμύρια θεοί. Ιδιαιτέρως δημοφιλείς θεοί είναι ο Βράχμα, ο Βισνού, ο Σίβα, η Ντούργκα, η Κάλι, ο Γκανέσα, οι αγελάδες, οι πίθηκοι, τα ποντίκια[7], τα φίδια, οι χελώνες, τα ψάρια, οι αγριόχοιροι, τα λιοντάρια, οι ελέφαντες, ο Γάγγης ποταμός κ.α. Το σημαντικό είναι ότι δεν συμβολίζουν το θεό, αλλά είναι ο θεός ενσώματος. Είναι σαφές ότι στον Ινδουισμό δεν υπάρχει η διάκριση του άκτιστου από το κτιστό, δηλ. η διάκριση ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο ή τη φύση. Δεν υπάρχει η διάκριση ουσίας και ενεργειών του Θεού, γι’ αυτό χάνεται το πρόσωπό του.

Χάθηκε όμως και το πρόσωπο του ανθρώπου. Δεν υπάρχει η θεμελιώδης αλήθεια ότι είναι μοναδικό πρόσωπο, δημιουργημένο από την αγάπη του Θεού Πατέρα και Δημιουργού του σύμπαντος κόσμου. Έτσι, ο Ινδουιστής χάνεται μέσα στην ασαφή ιδέα του Βράχμαν, στη θεώρηση του κόσμου ως ψευδαίσθηση, στην τραγική άρνηση της μιας και μοναδικής ζωής του - με την ιδέα ότι τάχα είναι πολλές - στην υποδούλωσή του στο μοιραίο νόμο του ντάρμα και του κάρμα, στο φόβο να χρησιμοποιήσει το μοναδικό χάρισμα της ελευθερίας του προσώπου του - χάρισμα που δεν το έχει άλλο δημιούργημα.  Τι απομένει τελικά στον άνθρωπο; Τίποτε. Μόνο πως ζει. Μάλιστα δεν διακρίνεται η αξία του ούτε από τα ζώα. Θεωρείται ότι απλώς όλα μετέχουν στο ασαφές Βράχμαν. Ο άνθρωπος δεν αναγνωρίζεται ως εικόνα του Θεού, ούτε καλείται να του μοιάσει στην αγιότητα, αλλά μόνο ν’ απορροφηθεί και να χαθεί μέσα σ’ εκείνον, που ενώ, υποτίθεται, τον δημιούργησε, τον άφησε ατέλειωτα να βασανίζεται, με τελικό σκοπό να τον εξαφανίσει…

Χάθηκε, επίσης, η ηθική διάκριση περί καλού και κακού, αναφορικά με τις ενέργειες τόσο των θεών, όσο και των ανθρώπων. Μάλιστα, λατρεύονται θεοί που οι ίδιοι διαπράττουν πότε το καλό και πότε το κακό. Το Βράχμαν άλλοτε δημιουργεί θεούς και άλλοτε δαίμονες. Ή ο Σίβα είναι δημιουργός και καταστροφέας, η δε θηλυκή του πλευρά, η Σάκτι, με τη μορφή της θεάς Ντούργκα ή Κάλι, απαιτεί αιματηρές θυσίες ανθρώπων και ζώων. Δηλ. ο θεός Δημιουργός απαιτεί το αίμα των δημιουργημάτων του. Ο δε Βράχμαν, αφενός μεν, ταυτίζεται με αρσενικά ζώα, έντομα, ψάρια, αφετέρου δε, μεταξύ άλλων γυναικών παντρεύεται, επίσης, και την κόρη του[8]… Τελικά, ποιον θεό να εμπιστευτεί ο άνθρωπος; Κορυφαίος δε εκφυλισμός του ανθρώπινου προσώπου αποτελούν μέχρι σήμερα οι ταντρικές ιεροτελεστίες με θυσία ζώου και πόση αίματος, καθώς και οι ακατανόμαστες ερωτικές πράξεις, στο ονομαζόμενο «αριστερό μονοπάτι» της τάντρα γιόγκα.

Από τα προαναφερθέντα συμπεραίνουμε ότι στον Ινδουισμό έχουν χαθεί τα διακριτικά όρια των ουσιαστικότερων ζητημάτων που αφορούν την αξία, τον  προσανατολισμό και την περαιτέρω πορεία της ζωής. Ο Θεός και η δημιουργία ένα και το αυτό. Το καλό ίσο με το κακό [9], η ζωή είναι όπως ο θάνατος, το μίσος όπως η αγάπη. Το να λατρεύει κάποιος το θεό είναι το ίδιο αν λατρεύει το δαίμονα, ενώ η γιόγκα τελικά αναδεικνύεται ως η τέχνη της απόδρασης από μια τέτοια ζωή χωρίς προοπτική. Πραγματικά, εκφράζει την οριστική απόφαση του πιστού να πεθάνει και  να μην γυρίσει πάλι με τη μετενσάρκωση. Άλλωστε, τι να προσδοκά, ώστε να επιθυμεί την επιστροφή του;

Ακριβώς ένα τέτοιο μοντέλο ζωής θεωρείται «κατάλληλο» από εκείνους που ονειρεύονται να ποδηγετούν τους λαούς στην αποδυνάμωση και την υποταγή. Έχει όλες τις προϋποθέσεις να δημιουργήσει πνευματική σύγχυση και χαοτικές καταστάσεις στον ψυχικό κόσμο, που εγκαταλείπεται στις ανισορροπίες των παθών του. Ταυτοχρόνως, όμως, αυτό το μοντέλο ζωής αφορά τον ινδικό προσανατολισμό, που είναι αντίθετος ως προς τα όνειρα του Δυτικού ανθρώπου. Επομένως, μόνο αν του προσφερθεί μεταλλαγμένος[10] και καμουφλαρισμένος υπάρχει περίπτωση να τον υιοθετήσει.

Ο Ινδουισμός για αιώνες παρέμενε στην αφάνεια. Πριν από 400 χρόνια περίπου, Άγγλοι στην Ινδία εντυπωσιάστηκαν και προβληματίστηκαν απ’ όσα άκουγαν για τους θαυματοποιούς που ζούσαν στα Ιμαλάια κι έκαναν τα πιο περίεργα πράγματα. Ταξιδιώτες μπήκαν στους χώρους των ερημιτών κι έτσι άρχισαν οι πρώτες πληροφορίες για τις πρακτικές τους, να φτάνουν στην Δύση [11].

Περί τα τέλη του 19ου αιώνα δημιουργήθηκαν ινδουιστικές κινήσεις με σκοπό τη διάδοση της θρησκείας και στη Δύση. Η πρώτη κίνηση είναι η «Αποστολή Ραμακρίσνα»[12],  το 1897, η οποία ίδρυσε κέντρα σε πολλά μέρη του κόσμου. Την ακολούθησαν πλήθος αυτόκλητων γκουρού, αρχικά προς την Αμερική και κατόπιν προς την Ευρώπη. Την εξόρμησή τους, όμως, προετοίμασε η Έλενα Μπλαβάτσκυ (1831-1891).

Η Μπλαβάτσκυ από το 1853 επισκέπτεται την Ινδία, την Ιαπωνία, το Θιβέτ, το Λαντάκ. Γνωρίζει σαμάνους και μέλη της «Λευκής Ιεραρχίας» ή «Λευκού Αδελφάτου» των Ιμαλαΐων και συνεργάζεται μαζί τους, με σκοπό τη δημιουργία «μιας Παγκόσμιας Αδελφότητας της Ανθρωπότητας, χωρίς διάκριση φυλής, φύλου, χρώματος ή πίστης», την προώθηση της «μελέτης ιερών Κειμένων της Παγκόσμιας Θρησκείας» και την ανάδειξη «των βραχμανικών, βουδιστικών και ζωροαστρικών φιλοσοφιών», καθώς και των κρυμμένων μυστηρίων της Φύσης και των «ψυχικών και πνευματικών δυνάμεων που βρίσκονται σε λήθαργο στον άνθρωπο»[13].

(Helena Petrovna Blavatsky στο Theosophical Society, Ινδία, γύρω στο 1880)

Το 1875 ίδρυσε[14] τη Θεοσοφική Εταιρεία στη Ν. Υόρκη. Εκεί συνεργάστηκε με τον αρχηγό των Μασόνων και Εωσφοριστών Αμερικανό Στρατηγό Άλμπερτ Πάικ για τη δημιουργία γυναικείων μασονικών στοών. Η Ε. Μπλαβάτσκυ επέβαλε στον Α. Πάικ την εφαρμογή του Πνευματισμού σ’ όλες τις μασονικές στοές[15], ο δε Α. Πάικ της απένειμε τον 33ο και τελευταίο βαθμό της Μασονίας. Το 1882 μετέφερε την έδρα της Θεοσοφίας στο Αντυάρ του Μαντράς, σημερινό Τσενάι, στην Ινδία.

Στα καταστατικά των θεοσοφικών και μασονικών στοών υπάρχουν κοινές αρχές[16]. Αυτές διδάχτηκαν στην Έλενα Μπλαβάτσκυ από τη Λευκή Αδελφότητα.  Τη γραμμή της Λευκής Αδελφότητας ακολούθησε, επίσης, και ο Σουάμι Βιβεκανάντα (1863–1902) στην ομιλία του στο Α' Κοινοβούλιο των Θρησκειών του Κόσμου[17] στο Σικάγο 1893:

«Αν κάποιος από αυτό το ακροατήριο ελπίζει ότι αυτή η ενότητα θα έρθει με το θρίαμβο μιας οποιασδήποτε θρησκείας και τον αφανισμό των άλλων, σ' αυτόν δεν έχω παρά να πω: Αδερφέ μου οι ελπίδες σου θα διαψευσθούν. Μήπως επιθυμώ οι Χριστιανοί να γίνουν Ινδουιστές; Προς Θεού! Μήπως επιθυμώ οι Ινδουιστές ή οι Βουδιστές να γίνουν Χριστιανοί; Προς Θεού! ... Οι Χριστιανοί δεν πρέπει να γίνουν Ινδουιστές, ούτε Βουδιστές, ούτε και αυτοί να γίνουν Χριστιανοί. Αλλά κάθε θρησκεία θα πρέπει να αφομοιώσει το πνεύμα των άλλων θρησκειών, διατηρώντας ωστόσο τις ιδιαιτερότητές της, προκειμένου να αναπτυχθεί σύμφωνα με τους δικούς της νόμους.»[18]

Με τον ενωτικό του λόγο κατάφερε να κερδίσει το ακροατήριο, το οποίο έβλεπε μ’ ενθουσιασμό και ρομαντισμό τις ιδέες της ανεξερεύνητης Ανατολής. Ο καθένας προσέλαβε το μήνυμα που ήθελε ν’ ακούσει. Για τον Βιβεκανάντα, όμως, άνοιγε ένας άλλος ορίζοντας. Το σχέδιό του αποκάλυψε στους φοιτητές του Μαντράς, μετά την επιστροφή του από το Σικάγο:

«Αυτό είναι το μεγάλο ιδανικό που βρίσκεται τώρα μπροστά μας, κι ο καθένας πρέπει γι’ αυτό να οπλισθεί – η άλωση του κόσμου από την Ινδία – τίποτε λιγότερο από αυτό ... Σήκω Ινδία, και κυρίευσε τον κόσμο με την πνευματικότητά σου... Τώρα είναι ο καιρός να εργαστούμε για να εισδύσουν οι πνευματικές ιδέες της Ινδίας βαθιά στη Δύση. Γι’ αυτό, νέοι του Μαντράς, σας παρακαλώ ακριβώς αυτό να σκέπτεστε. Πρέπει να πορευθούμε, πρέπει να κυριεύσουμε όλο τον κόσμο με την πνευματικότητα και τη φιλοσοφία μας. Δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση· ή θα το κάνουμε ή θα πεθάνουμε. Η μόνη προϋπόθεση εθνικής ζωής, μιας αφυπνισμένης και γεμάτης δύναμη εθνικής ζωής, είναι η κυριαρχία του κόσμου με βάση την ινδική σκέψη.»[19]

(Ο Σουάμι Βιβεκανάντα στο Α' Κοινοβούλιο των Θρησκειών του Κόσμου,
Σικάγο, 1893)

Με το όραμα του ευαγγελισμού του κόσμου από τον Ινδουισμό ιδρύθηκαν Εταιρείες Βεδάντα, σταδιακά στις μεγάλες πόλεις της Ινδίας, της Αμερικής και της Ευρώπης, οι οποίες μεταφέρουν τις αρχές του Ινδουισμού, μέσα από τη μάσκα ενωτικών θρησκειακών λόγων:

«Ο άνθρωπος είναι Θεός. Έτσι είναι ο ίδιος ο άνθρωπος που πρέπει να απεργαστεί τη σωτηρία του… Αν μια θρησκεία είναι αληθινή, τότε και όλες οι άλλες είναι αληθινές. Έτσι η ινδουιστική πίστη είναι δική σας όσο και δική μου. Εμείς οι Ινδουιστές όχι απλώς ανεχόμαστε, αλλά ενωνόμαστε με κάθε θρησκεία, προσευχόμενοι στο τζαμί του Μωαμεθανού, λατρεύοντας μπροστά στη φωτιά του Ζωροάστρη, και γονατίζοντας στο σταυρό του Χριστιανού. Ξέρουμε ότι όλες οι θρησκείες εξίσου, από τον χαμηλότερο φετιχισμό μέχρι την υψηλότερη απολυτότητα, δεν είναι άλλο παρά πολλές προσπάθειες της ανθρώπινης ψυχής ν’ αρπάξει και να συνειδητοποιήσει το Άπειρο. Έτσι μαζεύουμε όλα αυτά τα λουλούδια και, δένοντάς τα μαζί με το σχοινί της αγάπης, τα κάνουμε ένα θαυμάσιο μπουκέτο λατρείας»[20].

Ο Βιβεκανάντα έπαιξε το παιχνίδι του σε δύο επίπεδα. Στο πρώτο στήριξε τις ιδέες για την «Παγκόσμια Αδελφότητα της Ανθρωπότητας, χωρίς διάκριση φυλής, φύλου, χρώματος ή πίστης», ενώ στο δεύτερο επίπεδο προώθησε την κοσμοθεωρία του Ινδουισμού και τις μαγικοθρησκευτικές πρακτικές του, ως την  πνευματικότητα που αρμόζει να κυριαρχήσει στον κόσμο. Αυτές οι δύο στάσεις έρχονται σε αντίθεση. Η μία αναιρεί την άλλη. Διότι ενώ, υποτίθεται, αγωνίζεται για τα πανανθρώπινα ιδανικά, ταυτοχρόνως προγραμματίζει «την κυριαρχία του κόσμου με βάση την ινδική σκέψη». Να εισχωρήσει δηλ. ο Ινδουισμός σε κάθε πτυχή της ζωής του Δυτικού ανθρώπου, διότι η ινδική σκέψη είναι ταυτισμένη με την ινδική θρησκεία. Αυτόν το στόχο επιδιώκει να τον πετύχει μέσω της γιόγκα[21].

Ουσιαστικά ο Βιβεκανάντα υιοθέτησε μεν τις οικουμενικές ιδέες, αλλά τις υπέταξε στην ινδουιστική θρησκεία. Για παράδειγμα, ο όρος Βράχμαν που δηλώνει τη θεϊκή ουσία που διαχέεται στο σύμπαν, δεν ορίζει κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο, άρα δεν αποκλείει οτιδήποτε σε άλλη θρησκεία ονομάζεται «θεός». Επομένως, ενώνεται με τα πάντα και τα πάντα κατατείνουν στην ενότητα μαζί του[22].

Παρόμοια τακτική εφάρμοσε και η Θεοσοφία. Προσέλαβε και στήριξε, βεβαίως, τις οικουμενικές ιδέες. Αποτελούν, μάλιστα, το καταστατικό της. Οι διάδοχοι της Έλενας Μπλαβάτσκυ αγωνίστηκαν με ζήλο για τη δημιουργία της Παγκόσμιας Θρησκείας. Η Αλίκη Μπέιλη (1880-1949) γράφει:

«…Ἀνατέλλει ἡ ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποίαν ὅλαι αἱ θρησκεῖαι θὰ θεωροῦνται ὡς προερχόμεναι ἀπό μίαν μεγάλην πνευματικὴν πηγήν· ὅλαι θὰ θεωροῦνται ὅτι ἀποτελοῦν ἐν τῷ συνόλῳ των τὴν ἐνιαίαν ρίζαν ἀπὸ τὴν ὁποίαν εἶναι ἀναπόφευκτον νὰ προβάλῃ ἡ καθολικὴ παγκόσμιος θρησκεία. Δὲν θὰ ὑπάρχουν τότε οὔτε χριστιανοὶ οὔτε εἰδωλολάτραι, οὔτε Ἰουδαῖοι οὔτε ἐθνικοί, ἀλλ’ ἁπλῶς καὶ μόνον ἕνα μέγα σῶμα πιστῶν, ποὺ θὰ προέρχωνται ἀπὸ ὅλας τὰς τρεχούσας θρησκείας. Οὗτοι θ’ ἀποδέχωνται τὰς ἰδίας ἀληθείας, ὄχι ὡς θεολογικὰς ἀντιλήψεις, ἀλλ’ ὡς οὐσιώδεις διὰ τὴν πνευματικὴν ζωήν· θὰ ἵστανται ὅλοι ἡνωμένοι ἐπάνω εἰς τὸ ἴδιον βάθρον τῆς ἀδελφότητος καὶ τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων· θ’ ἀναγνωρίζουν τὸ γεγονός ὅτι εἶναι υἱοὶ τοῦ Θεοῦ καὶ ὅλοι μαζὶ θὰ ἐπιδιώκουν νὰ συνεργασθοῦν μὲ τὸ θεῖον Σχέδιον, ὅπως τοὺς τὸ ἀποκαλύπτουν οἱ πνευματικοὶ ἡγέται τῆς φυλῆς, καὶ τὸ ὁποῖον τοὺς ὑποδεικνύει τὸ ἑπόμενον βῆμα, ποὺ πρέπει νὰ κάμουν ἐπὶ τῆς Ἀτραποῦ τῆς Προσεγγίσεως πρὸς τὸν Θεόν. Μία τοιαύτη Παγκόσμιος Θρησκεία δὲν ἀποτελεῖ νωχελῆ ὀνειροπόλησιν, ἀλλὰ κάτι τὸ ὁποῖον σήμερον προσλαμβάνει  μορφὴν σαφῆ.»[23]

Η Θεοσοφία έπαιξε κι αυτή το ίδιο παιχνίδι μ’ εκείνο του Βιβεκανάντα για τους δικούς της όμως λόγους. Αποδέχτηκε μεν την ινδουιστική διδασκαλία, αλλά άνοιξε τον ορίζοντα πέρα από τον Ινδουισμό, στη διάδοση κάθε θρησκείας, ιδεολογίας, οργάνωσης και πολιτικής που έχει αντίχριστο προσανατολισμό. Αυτό το έκανε, επειδή οι πεποιθήσεις της ταυτίζονται μ’ εκείνες του σατανισμού. Επιδιώκει δηλ. τη συνειδητή αντιστροφή του περιεχομένου της Αγίας Γραφής[24], και τη γελοιοποίηση του προσώπου του Χριστού, του Τιμίου Σταυρού, της Θεοτόκου και γενικά του Χριστιανισμού.

Γι’ αυτό συνιστά στους οπαδούς της «ν’ αντιστέκονται ιδιαιτέρως στη χριστιανική θεολογία και να διαδώσουν τη γνώση των ανυπέρβλητων διδασκαλιών αυτού του αγνού εσωτερικού συστήματος της αρχαϊκής εποχής που καθρεφτίζονται στις πανάρχαιες Βέδες και στη φιλοσοφία του Γκαουτάμα Βούδα, του Ζωροάστρη και του Κομφούκιου»[25], θεωρώντας ότι μέσα απ’ αυτόν τον συμφυρμό, θα δημιουργηθεί αποφασιστικό ρήγμα στους Χριστιανούς, δικαιώνοντας έτσι την ιδεολογία της.

Όπως προκύπτει από τα στοιχεία που έχουν δημοσιευτεί, η εξάπλωση των ινδουιστικών δοξασιών στο Δυτικό κόσμο, είναι έργο της Θεοσοφίας με τη σύμπραξη, βεβαίως, των γκουρού. Με την υποστήριξή της, η ινδική πνευματικότητα εισχώρησε στην κοσμοθεωρία και την πρακτική όλων των οργανώσεων της Ν. Εποχής, διότι όπως προαναφέρθηκε, θεωρήθηκε «κατάλληλη» για τον τύπο του πολίτη της Ν. Εποχής.

Από την άλλη πλευρά, η Θεοσοφία εναγκαλίστηκε τη Ν. Εποχή, επειδή ανέκαθεν επεδίωκε οι αντίχριστες ιδέες της ν’ αποκτήσουν παγκόσμια εμβέλεια και αποδοχή. Έτσι, μεθοδικά, φέρεται να υπηρετεί τα πανανθρώπινα αιτήματα σε εκδηλώσεις που αφορούν την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, τη συναδέλφωση των λαών, την κατάργηση των φυλετικών κ.α. διακρίσεων, την εξάλειψη των οικονομικών ανισοτήτων, την προστασία του περιβάλλοντος, ενώ ευκαιριακά συνδέει αυτά τα αιτήματα με σεμινάρια γιόγκα, διαλογισμού και κάθε εναλλακτικής, «ενεργειακής» πρακτικής… Προωθεί, επίσης, εναλλακτικές θεραπείες με άμεσο στόχο τη μετατροπή της επιστήμης σε μεταφυσική, και απώτερο, ο άνθρωπος ν’ αποδεχτεί τις ιδέες της Ν. Εποχής, των οποίων, όμως, αρχιτέκτονας είναι η Θεοσοφία:

«Στις ιδέες του (ενν. του Κινήματος της Ν. Εποχής) που είναι προεκτάσεις των θεοσοφικών θέσεων, προστέθηκαν πρακτικές, όπως γιόγκα, και διαλογισμός, πρακτικές μαντικής όπως αστρολογία, ταρό και άλλες μέθοδοι όπως ύπνωση, αστρικά ταξίδια, αναδρομές σε προηγούμενες ζωές, μαγνητοθεραπείες και κάθε εναλλακτική πρακτική σχετική με ενέργειες. Σήμερα, βρισκόμαστε στην καρδιά της Νέας Εποχής και αυτό διαπιστώνεται από τα συνθήματα που χρησιμοποιεί η πολιτική, η θρησκεία και η κοινωνία – προς το παρόν μόνο τυπικά – καθώς και από την πληθώρα των εναλλακτικών σχολών, θεραπειών και προϊόντων που κατακλύζουν την αγορά. Το διαπιστώνουμε  στην πρόοδο της επιστήμης και στις νέες ανακαλύψεις της που την μετατρέπουν από φυσική σε μεταφυσική… Η διεύρυνση της ανθρώπινης συνειδητότητας μέσω εσωτερικής παράδοσης, ιδεών, τεχνολογίας, επιστήμης και πρακτικής εσωτερικών τεχνικών, έχει αρχίσει να δίνει τους καρπούς της. Διαμορφώνεται ήδη μια νέα κουλτούρα αυτή της αλληλεγγύης, της συνύπαρξης των φυλών, των κρατών και των θρησκειών – κυρίως αυτών – η μεγάλη στροφή προς την οικολογία και προς τον σεβασμό κάθε είδους ζωής, η ενίσχυση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και η τάση για παγκόσμια ισότιμη ζωή βασισμένη στη δικαιοσύνη, την αξιοκρατία, την αλληλεγγύη και την αλτρουϊστική προσφορά… Ο άνθρωπος έχει υποστεί μια διεύρυνση συνειδητότητας τέτοιου τύπου ώστε να μπορεί να καρπωθεί και νοητικά και πνευματικά τις ευεργετικές παροχές της Νέας Εποχής…»[26]

Πράγματι όσα ισχυρίζεται το ανωτέρω κείμενο της Θεοσοφίας διαπιστώνουμε ότι λαμβάνουν χώρα στις ημέρες μας. Θυγατρικές ομάδες του Ινδουισμού και της Θεοσοφίας συνεργάζονται άρρηκτα και εμφανίζουν τις δοξασίες τους ως επιστήμη, προκειμένου να πετύχουν τον προαναφερθέντα στόχο: Εκμεταλλευόμενες ότι ο Δυτικός άνθρωπος έχει θεοποιήσει τις δυνατότητες του λογικού του στο χώρο της επιστήμης, προσπαθούν να μετατρέψουν την επιστήμη από φυσική σε μεταφυσική[27].

Για να διασκεδάσουν τις υποψίες, σπεύδουν να τον βεβαιώσουν εκείνο που επιθυμεί ν’ ακούσει ότι π.χ. οι τεχνικές της γιόγκα ή του διαλογισμού - οι οποίες βεβαίως, στηρίζονται στις μαγικές επικλήσεις ινδουιστικών και άλλων θεοτήτων - δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με τη θρησκεία, αλλά «είναι επιστήμη».[28] Έτσι, με βάση την αυθυποβολή και τη συνεργεία των πονηρών πνευμάτων, υπόσχονται την επίτευξη αυτογνωσίας και αυτοελέγχου, διεύρυνσης της συνείδησης προσανατολισμένης όμως, στην αποδοχή των ινδουιστικών δοξασιών για το κάρμα, τη μόξα και τη σαμσάρα, τις οποίες ταυτίζουν με την επιστήμη και ως εκ τούτου προβάλλονται ως ικανές να θεραπεύσουν το άγχος και τις σωματικές ασθένειες.

Την ίδια τακτική ακολουθούν οι ονομαζόμενες «ενεργειακές θεραπείες» και οι «εναλλακτικές θεραπείες»[29] που συμφύρουν μαγικοθρησκευτικές απόψεις και πρακτικές, όπως βαθμούς μυήσεων, διαλογισμούς, δοξασίες πώς ο θεραπευτής γίνεται κανάλι της συμπαντικής ενέργειας την οποία διοχετεύει από τα χέρια του στο σώμα του πάσχοντος, ενεργειακές πέτρες κ.α. με την ψευδή υπόσχεση θεραπείας ασθενειών. Βεβαίως, τέτοιες μέθοδοι δεν αναγνωρίζονται από την ιατρική επιστήμη, διότι τόσο η διάγνωση της ασθένειας, όσο και η αντιμετώπισή της ελέγχονται υπεύθυνα από ανεξάρτητα εργαστήρια και με αναγνωρισμένες διεθνώς μεθόδους.

Οι ινδουιστικές ομάδες προτείνουν το διαλογισμό ως απαραίτητο μέρος του καθημερινού μας προγράμματος, ώστε να καταφεύγουμε σ’ αυτόν σε κάθε περίσταση και ανάγκη μας, κυρίως όμως ν’ αντικαταστήσουμε μέσω αυτού την καθημερινή προσευχή και επικοινωνία με τον Κύριό μας. Φθάνουν μάλιστα να διδάσκουν ότι η ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» «είναι η τέλεια τεχνική διαλογισμού…» που έχει η χριστιανική θρησκεία[30].

Στο σημείο αυτό να υπογραμμίσουμε ότι η Ορθόδοξη προσευχή ουδεμία σχέση έχει με το διαλογισμό. Ο Θεός προς τον οποίο απευθύνεται ο Χριστιανός δεν είναι μια άμορφη ουσία, ούτε ταυτίζεται με ζώα ή τερατόμορφες παραστάσεις. Είναι προσωπικός και συγκεκριμένα, είναι τα πρόσωπα της ομοουσίου και αδιαιρέτου Αγίας Τριάδος, η οποία ιστορικά αυτοαποκαλύφθηκε στον άνθρωπο, ώστε να έχει τη δυνατότητα της άμεσης, προσωπικής κοινωνίας και της δικής του ελεύθερης βούλησης. Σ’ αυτήν την κοινωνία ο Θεός και ο άνθρωπος δεν συγχέονται, ούτε ταυτίζονται. Διατηρούν τα χαρακτηριστικά της φύσης τους. Ο άγιος  άνθρωπος παραμένει δημιούργημα, καταξιώνεται όμως, να κοινωνεί άμεσα και αιώνια τη ζωή της αγάπης του Τριαδικού Θεού. Η αγιότητα στον άνθρωπο είναι δώρο της αγάπης του Θεού. Δεν κατακτιέται με κάποια τεχνική τύπου γιόγκα. Δεν είναι δρόμος αυτοσωτηρίας. Είναι καρπός συνεχούς μετάνοιας.

Ο διαλογισμός σε συνδυασμό με τις ασκήσεις γιόγκα, στην οποία φορούν το μανδύα της γυμναστικής[31], προτείνεται, επίσης, και σε προγράμματα επιχειρήσεων για τους εργαζόμενους, ώστε με ανανεωμένες δυνάμεις ν’ αποδίδουν περισσότερο στην εργασία τους. Ανάλογη διείσδυση επιχειρείται στις τρεις βαθμίδες εκπαίδευσης, με σκοπό την ένταξη στο καθημερινό πρόγραμμα. Σε ιδιωτικά σχολεία έχουν ξεκινήσει προγράμματα γιόγκα, ενώ προωθείται η ιδέα τα προγράμματα ν’ αρχίσουν από την προσχολική εκπαίδευση και τους παιδικούς σταθμούς, με σκεπτικό ανάλογο μ’ εκείνο των γυμναστηρίων, δηλ. να φανούν λόγω του ανταγωνισμού, ότι είναι σύγχρονα σχολεία και παρέχουν την τελευταία λέξη στην εκπαίδευση των παιδιών μας.

Στις δημοσιευμένες οδηγίες προς τους δασκάλους γιόγκα διαβάζουμε, οι ασκήσεις που προορίζονται για τα μικρά παιδιά να είναι ακριβώς οι ίδιες μ’ εκείνες των ενηλίκων, με μάντρας, απλώς να περνούν τα μηνύματά τους μέσα από το παιχνίδι και το παραμύθι, για να κεντρίζουν το ενδιαφέρον τους. Τελικός στόχος των εν λόγω ασκήσεων είναι οι μικροί μαθητές να διδαχτούν και να βιώσουν τις πρακτικές χαλάρωσης και διαλογισμού, προσαρμοσμένες κι αυτές στην αντίληψη της ηλικίας τους[32].

Με τέτοια τεχνάσματα επιδιώκεται ν’ αναγνωριστεί η ινδουιστική πρακτική του διαλογισμού ως ο σύγχρονος παιδαγωγικά τρόπος από το σχολείο στην κοινωνία, υπό την καθοδήγηση των γκουρού και σουάμι. Είναι τραγικό οι γονείς να νομίζουν ότι τα παιδιά τους αθλούνται και απασχολούνται δημιουργικά, και να μην αντιλαμβάνονται το ανήθικο παιχνίδι που οι ινδουιστικές οργανώσεις παίζουν στις πλάτες τις δικές τους και των αθώων παιδιών τους. Παραπλανούν και ποδηγετούν τους ανυποψίαστους, αυριανούς οπαδούς τους…

Ειδικότερα για τα παιδιά κάτω των 8 ετών προτείνουν λιγότερο διαλογισμό, ενώ επισημαίνουν ότι «είναι πιο σημαντικό γι’ αυτά τα παιδιά, οι γονείς τους να μάθουν και να ασκούν τη γιόγκα και τον διαλογισμό και να μεταφέρουν τους γιογκικούς κανόνες στα σπίτια τους, ώστε τα παιδιά να απορροφούν την ενέργεια του περιβάλλοντος...»[33]. Είναι πασιφανές με πόση μαεστρία επιδιώκουν, με αφορμή την άσκηση των παιδιών, να προσεταιριστούν, επίσης, και τους γονείς, ώστε η γιόγκα να εισαχθεί ως ο τρόπος ζωής όλης της οικογένειας και εν συνεχεία της κοινωνίας.

Το τοπίο συμπληρώνουν διαλέξεις, ταινίες, συνεργασίες με την Τοπική Αυτοδιοίκηση σε εορταστικές εκδηλώσεις, εκθέσεις βιβλίων ή διδασκαλία στο Ανοικτό Λαϊκό Πανεπιστήμιο… διδασκαλίες για τη διεύρυνση της συνειδήσεως, πρακτικές επικοινωνίας με τη συμπαντική ενέργεια, υποσχέσεις για την απόκτηση υπερφυσικών ικανοτήτων, προτάσεις για εναλλακτικές διακοπές, οικολογικές καλλιέργειες, ενεργειακά βραχιόλια, μάνταλες για κάθε χρήση, παιδικά εργαστήρια ζωγραφικής με αγγέλους, ρεϊκοπαιχνίδια… Ατέλειωτος ο κατάλογος των τεχνασμάτων με τα οποία διεκδικούν τον πνευματικό προσανατολισμό της ανθρωπότητας κατά την Νέα Εποχή του 21ου αιώνα.

Τελευταία προβάλλουν το αίτημα της μετατροπής του Ορθόδοξου μαθήματος των Θρησκευτικών σε θρησκειολογία. Έτσι εμφανίζονται μεμονωμένα πρόσωπα και κομματικές παρατάξεις, φιλικά προσκείμενες στις ινδουιστικές και θεοσοφικές οργανώσεις, να προγραμματίζουν, να υπαγορεύουν, αλλά και να επιβάλλουν τις θέσεις αυτές στον Ορθόδοξο λαό. Βέβαια, η ανωτέρω τακτική απλώνεται σε παγκόσμια κλίμακα, διότι, αφενός μεν οι ιδέες αυτές έχουν θιασώτες σ’ όλα τα κράτη του κόσμου, και αφετέρου, η επικράτηση ενός πανθρησκειακού, συγκρητιστικού μορφώματος, λόγω της πνευματικής συγχύσεως που δημιουργεί, υπηρετεί τα μέγιστα το σκοπό του παγκόσμιου ελέγχου από τη «Νέα Τάξη Πραγμάτων» τον 21ο αιώνα.

Η ως άνω δραστηριότητα δεν είναι δυνατόν να καλυφθεί στα πλαίσια αυτής της εισήγησης. Να επισημάνουμε, όμως, ότι δυστυχώς, στον τρόπο σκέψης, όπως εκφράζεται στην καθημερινότητα Ορθόδοξων Χριστιανών, έχουν παρεισφρήσει εσφαλμένες, συγκρητιστικές αντιλήψεις, η αποδοχή των οποίων γίνεται το γόνιμο έδαφος για να καρποφορήσουν οι ινδουιστικές και θεοσοφικές διδασκαλίες.

Ακούμε να λέγεται: «Όλες οι θρησκείες πιστεύουν σ’ ένα Θεό με διαφορετικό όνομα. Άλλοι τον λένε Χριστό, άλλοι Αλλάχ, άλλοι Κρίσνα, άλλοι Βούδα…» ή «δεν έχει καμία σημασία πού πιστεύει κανείς, γιατί ο Θεός είναι ένας». Βεβαίως, ο Θεός είναι ένας, αλλά όλοι οι άνθρωποι δεν τον αναγνωρίζουν. Άλλος λατρεύει ως θεό την αγελάδα, τα ποντίκια ή τα φίδια, άλλος μια πέτρα, ένα ποτάμι, τον γκουρού ή ένα τερατόμορφο φανταστικό ον...

Εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουμε τη μοναδική ευλογία να γνωρίζουμε την ιστορική αυτοαποκάλυψη του Ιησού ότι είναι ο Υιός του Θεού, ο μόνος Θεάνθρωπος και Σωτήρας του κόσμου. Άμεσα γευόμαστε την παρουσία του μεταλαμβάνοντας το πανάγιο Σώμα και Αίμα Του. Ο αναστημένος Χριστός γίνεται η ανάσταση της πεσμένης στην αμαρτία ζωής μας. Ζούμε την αιωνιότητα όχι υποθετικά, στο τέρμα των χιλιάδων μετενσαρκώσεων, αλλά πραγματικά, στη μια και μοναδική ζωή μας από τώρα, στη χαρά που ο Θεός επιτρέπει στη Θεία Λειτουργία και στη ζωή των Αγίων μας.

Είναι δυνατόν να μην έχει σημασία σε ποιον πιστεύει κάποιος; Είναι άλλη η ζωή της Αναστάσεως και άλλη η ζωή χωρίς αυτήν…

(H Annie Besant στο Theosophical Society, Ινδία, 1933)

[1]  Στις «εσωτερικές» διδασκαλίες η «αληθινή γνώση» του Σύμπαντος για τη σωτηρία του ολόκληρου κόσμου, καθώς και οι τεχνικές των Μεγάλων Μυστών ανήκουν σ’ έναν «εσωτερικό κύκλο» μυημένων και είναι απρόσιτες στους πολλούς.

[2]   Ινδουισμός, Τζαϊνισμός, Σιχισμός, Βουδισμός, Κομφουκιανισμός, Ταοϊσμός, Σιντοϊσμός

[3]  Οι μυστηριακές διδασκαλίες και λατρείες αποτελούσαν σύνθεση μεταφυσικής, ηθικών επιταγών, αλληγορικών μύθων προσαρμοσμένων στο προγενέστερο πάνθεο. Απαντώνται στα μυστήρια του Οσίριδος στην Αίγυπτο, στον Ορφισμό, στα μυστήρια του Διονύσου, στα Ελευσίνια και τα Καβείρια μυστήρια στην Ελλάδα, στα μυστήρια του Άττιδος και του Αδώνιδος στη Συρία, του Σεράπιδος στην Αίγυπτο των Πτολεμαίων, στο Μιθραϊσμό στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

[4] «Ο σκοπός της ζωής είναι να γνωρίσει κανείς τον Κρίσνα, ο οποίος… βρίσκεται στην καρδιά κάθε ζωντανού όντος. Πρέπει να εξασκεί κανείς το γιόγκα με μοναδικό σκοπό να δει αυτή τη Βίσνου-μούρτι, την πλήρη προσωπική επέκταση του Κρίσνα που είναι παρούσα στην καρδιά του καθενός. Διαφορετικά το γιόγκα δεν είναι παρά ένα παιχνίδι, ένα ψευτο-γιόγκα, απλώς ένα χάσιμο καιρού. Ο Κρίσνα είναι ο τελικός σκοπός της ύπαρξης και η Βισνου-μούρτι, το Παραμάτμα, είναι το αντικείμενο του γιόγκα. Για να το πετύχει κανείς πρέπει να εγκαταλείψει κάθε σεξουαλική σχέση. Γι’ αυτό είναι αναγκαίο να αφήσει το σπίτι του για να πάει να ζήσει σ’ ένα ερημικό μέρος και να κάνει περισυλλογή… Διαφορετικά το Γιόγκα δεν είναι παρά ένα παιχνίδι, ένα ψευτογιόγκα, απλώς ένα χάσιμο καιρού…Δεν είναι δυνατόν να εγκαταλείπεται κανείς καθημερινώς στις σεξουαλικές απολαύσεις στο σπίτι του ή σε άλλα μέρη και μετά από μερικές ώρες να μετατρέπεται σε πνευματικό άνθρωπο, χάρη σε κάποιο νυχτερινό φροντιστήριο «γιόγκα»… Το τέλειο γιόγκα είναι λοιπόν δυνατό μόνο στον αγνό λάτρη του Κρίσνα, ο οποίος, στην πραγματικότητα, έχοντας φθάσει στον τελικό σκοπό του γιόγκα που είναι να βλέπει κανείς τον Κύριο μέσα του, είναι ο ανώτερος μεταξύ των γιόγκι. Αυτές είναι οι αρχές του γιόγκα· μπορεί κανείς να διαπιστώσει πόσο διαφέρουν από τις αρχές των δήθεν γιόγκα που είναι τώρα της μόδας».    Μπαγκαβάτ Γκιτά σ. 171-173

[5] «Με τον έλεγχο του σώματος του νου και των πράξεων ο γιόγκι θέτοντας τέλος στην υλική του ύπαρξη φθάνει στην κατοικία Μου (στο πνευματικό βασίλειο). Ο τελικός σκοπός του γιόγκα δεν είναι η επίτευξη καλύτερων συνθηκών της υλικής ζωής· το γιόγκα δεν εξασκείται για να μπορέσει κανείς να ζήσει με περισσότερες ανέσεις, για να αποκτήσει την υγεία ή οποιοδήποτε άλλο αγαθό αυτού του είδους, αλλά για να θέσει τέλος στην υλική του ύπαρξη… Το να εγκαταλείψει κανείς την υλική ζωή σημαίνει να ανοίξει τις πόρτες του πνευματικού κόσμου, της κατοικίας του Κυρίου» ό.π. σ. 173

[6] Αυτήν τη δοξασία εκμεταλλεύονται Γκουρού, σύγχρονοι απατεώνες - έμποροι της σωτηρίας της ψυχής - εμφανιζόμενοι ως ενσάρκωση κάποιου θεού. Ιδρύουν διεθνείς παραθρησκευτικές, οργανώσεις μέσω των οποίων ελέγχουν απόλυτα τους οπαδούς τους, από τους οποίους αξιώνουν την απόλυτη λατρεία και αφοσίωση. Με ψεύδη και καλοστημένα τεχνάσματα εξαπατούν όσους προστρέχουν στη βοήθειά τους, επιτείνοντας το ψυχικό κενό και δημιουργώντας εν τέλει μια χαοτική κατάσταση στον πνευματικό τους προσανατολισμό.

[7] Για τη λατρεία των ποντικών υπάρχει αφιερωμένος ναός στο Ραζαστάν.
http://www.weirdasianews.com/2012/02/16/indias-rat-temple-true-test-faith/
http://www.youtube.com/watch?v=uxxWhvGUrYg

[8] Σύζυγοι του Βράχμαν είναι η κόρη του Σαρασβάτι, η Άντιτι, η Σαβίτρι και η Γκαγιάτρι.

[9] «Όλοι μας είμαστε πέρα από το καλό και το κακό… Το καλό και το κακό υπάρχουν μόνο μέσα στο νου… Όταν θα φτάσετε στην ανώτερη κατανόηση, θα δείτε ότι δεν υπάρχει καλό και κακό στον κόσμο… Τα πάντα είναι όπως θα έπρεπε να είναι. Τα πάντα εξελίσσονται… Υπάρχει ένα στάδιο πέρα από το καλό και το κακό. Εκεί δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε σας και έναν άγιο, ανάμεσα σε σας κι έναν εγκληματία, γιατί το πνεύμα σε όλα τα άτομα είναι ένα και το αυτό» Σουάμι Σιβαμούρτι Σαρασουάτι, Γιόγκα Αναζητώντας απαντήσεις, 2007, σ.191. Βλ. επίσης, Διον. Φαρασιώτη, Οι γκουρού, ο νέος και γέροντας Παΐσιος, 2001, σ. 105-106.

[10] Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση της γιόγκα. Ενώ είναι ινδουιστική πρακτική για την ένωση του ασκούμενου με το θεό Κρίσνα ή το Σίβα κ.α. οι σύγχρονες ινδουιστικές οργανώσεις την παρουσιάζουν με προσανατολισμό προσαρμοσμένο στα ενδιαφέροντα του κοινού προς το οποίο απευθύνονται: π.χ. ως ινδουιστική φιλοσοφία και πρακτική διαλογισμού, ως άθληση - ασκήσεις γυμναστικής - ως καλλιτεχνική έκφραση αρμονίας, ως χορό, ως υγιεινή διατροφή, ως μέθοδο χαλάρωσης για την απόκτηση ευεξίας, ως μέθοδο θεραπείας ασθενειών, ως τρόπο αυτογνωσίας, ως απόκτηση εμπειριών σε εναλλακτικές διακοπές. Αν η γιόγκα δεν ήταν θρησκευτική άσκηση δεν θα συνδεόταν με μάνταλες για την αυτοσυγκέντρωση, με μάντρας και κίρταν για την προσευχή, με μούντρες για τον έλεγχο της ενέργειας πράνα, με τσάκρας που πρέπει να ισορροπήσουν τη συμπαντική ενέργεια, με νάντις που δραστηριοποιούνται, με σίντις και υπερφυσικές ικανότητες, με οράματα εξωτικά, με απόκρυφες τελετουργίες και μυήσεις, με δοξασίες και σύμβολα που δεν έχουν τέλος…

[11] http://www.bestrong.org.gr/el/health/fitness/exercise_and_activity/alternativeactivities/Yoga/

[12] Ο Σρι Ραμακρίσνα (1836-1886) θεωρείται άγιος και προφήτης του Ινδουισμού, πνευματικό ανάστημα όπως «οι Κρίσνα, Βούδας, Σάνκαρα, Νάνακ και Τσαϊτάνγια που εμφανίστηκαν σε κρίσιμες στιγμές της ινδικής ιστορίας, για να εκπληρώσουν την επιτακτική ανάγκη της εποχής στην οποία γεννήθηκαν». Η «Αποστολή Ραμακρίσνα» ιδρύθηκε για τη διάδοση των ιδεών του Ινδού φιλοσόφου. http://www.vedanta.gr/?page_id=45&lang=el.
http://www.vedanta.gr/?page_id=49&lang=el

[13]  http://www.blavatsky.gr/el/hpblavatsky-category/e-p-blavatsky-biography/144-elene-petrovna-blavatsky.html
http://www.theosophicalsociety.gr/Greek_Site/Gr_HomeFrames.html

[14] Τη Θεοσοφική Εταιρεία ίδρυσε σε συνεργασία με τον Χένρυ Στηηλ Όλκοττ (1832-1907), ο οποίος ανακηρύχθηκε πρώτος πρόεδρος της Θεοσοφικής Εταιρείας. Το όνειρό του ήταν η δημιουργία μιας Παγκόσμιας Αδελφότητας, η οποία με τη Συγκριτική μελέτη όλων των θρησκειών θα μπορούσε ν’ αποδείξει την κοινή καταγωγή τους. Σε έκταση της Θεοσοφικής Εταιρείας στο Μαντράς το 1882 δημιούργησε βιβλιοθήκη, την Παγκόσμια Βιβλιοθήκη των Θρησκειών, καθώς και ναούς όλων των θρησκειών, οι οποίοι υπάρχουν μέχρι σήμερα. Στην αίθουσα των διαλέξεων τοποθετήθηκαν οι ανδριάντες του Κρίσνα, του Βούδα, του Ζωροάστρη και του Ιησού. Στη θέση του Μωάμεθ τοποθέτησε κείμενο στην Αραβική από το ιερό Κοράνιο, επειδή η απεικόνιση του προφήτη απαγορεύεται. Στα εγκαίνια της βιβλιοθήκης του Αντυάρ, οκτώ ιερείς από διάφορες θρησκείες και δόγματα διάβασαν ευχές».  http://www.mystica.gr/bios_Olcott.htm

[15] Αρχιμανδρίτη Χαράλαμπου Βασιλόπουλου, Ξεσκέπασμα της Θεοσοφίας, εκδ. Ορθόδοξου Τύπου, σ. 31-32, 35.

[16]  http://www.theosophicalsociety.gr/Greek_Site/Gr_HomeFrames.html http://tektones-larissas.blogspot.com/2009/06/blog-post_17.html

[17] «Βασικοί φορείς του ήσαν τέσσερεις οργανώσεις: «Ο Παγκό­σμιος Σύνδεσμος για Θρησκευτική Ελευθε­ρία» (International Association for Religious Freedom ARF), «Ο Παγκόσμιος Σύνδεσμος των Θρησκειών» (World Congress of FaithsWCF), «Ο Ναός της Κατανόησης» (Temple of Understanding) και «Το Παγκόσμιο Συνέ­δριο των Θρησκειών για την Ειρήνη» (World Conference on Religion and Peace WCRP). Σ’ αυτό το «Κοινοβούλιο», το οποίο μπο­ρεί να χαρακτηριστεί ως η «αφετηρία της ιε­ραποστολικής εκστρατείας τού Ινδουισμού-Βουδισμού για την πνευματική άλωση της Δύσεως», συμμετείχαν, μεταξύ των άλλων και οι Anagarika Dharmapala (ιδρυτής βουδιστικής εταιρείας) και Σουάμι Vivekananda (Ραμακρίσνα), οι οποίοι και δραστηριοποιή­θηκαν στην συνέχεια στις ΗΠΑ και ίδρυσαν πληθώρα ινδουιστικών και βουδιστικών οργανώσεων».

[18] http://egolpio.wordpress.com/2011/04/06/ecumenism-2/

[19]   Ιερομονάχου Seraphim Rose, Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος, σ. 57

[20]  ό.π. σ. 59

[21] «Και αυτή η θρησκεία επιτυγχάνεται μέσω αυτού που, στην Ινδία, αποκαλούμε γιόγκα – δηλ. ένωση. Για τον δραστήριο, είναι ένωση ανάμεσα στον άνθρωπο και το σύνολο της ανθρωπότητας. Για τον μυστικιστή, ένωση μεταξύ του κατώτερου και του ανώτερου εαυτού του. Για τον λάτρη, ένωση του ιδίου με το Θεό της αγάπης. Και για τον φιλόσοφο, η ένωση όλης της ύπαρξης. Αυτό σημαίνει Γιόγκα» http://www.vedanta.gr/?page_id=49&lang=el
«Ο καιρός έχει σχεδόν πλησιάσει, που η Ινδία δεν μπορεί να κρατήσει πια το φως για τον εαυτό της μόνο, αλλά να το περιχύσει πάνω σε όλο τον κόσμο. Η Γιόγκα πρέπει να αποκαλυφθεί στον κόσμο διότι χωρίς αυτήν το ανθρώπινο γένος δεν θα μπορέσει να κάνει το επόμενο βήμα στην εξέλιξή του» Sri Aurobindo, Διατριβή από το Karmayogin 26 Ιουνίου 1909,
http://www.esoterica.gr/articles/eastern/auroslav/auroslav.htm

[22] «Ο άλλος στόχος του ήταν η ενοποίηση της Ανατολής με τη Δύση μέσα από το αρχαίο ινδικό μήνυμα της ενότητας όλης της δημιουργίας». http://www.vedanta.gr/?page_id=49&lang=el

[23] Αλίκη Μπέηλυ, Τα προβλήματα της ανθρωπότητος, κεφ. Στ΄ Το πρόβλημα των Εκκλησιών, σ. 206

[24]  Νικόλαος Ι. Σταυριανίδης, Θεοσοφία και Καμπάλα, http://aktines.blogspot.gr/2012/07/blog-post_5227.html

[25] http://www.blavatsky.gr/el/hpblavatsky-category/e-p-blavatsky-biography/144-elene-petrovna-blavatsky.html

[26] Η Επίδραση του Θεοσοφικού Κινήματος στη Νέα Εποχή. http://www.blavatsky.gr/el/varius/theosophy/89-the-impact-of-the-theosophical-movement-on-the-new-age.html

[27] Υπάρχει τεράστια ευθύνη των επιστημόνων το να μην επιτρέψουν να συμβεί αυτό το ανοσιούργημα. Να υπερασπιστούν το κύρος των σπουδών τους και το μόχθο που κατέβαλαν. Να ορίσουν με σαφήνεια τα όρια της επιστήμης που υπηρετούν, εν σχέση με τις παραθρησκευτικές αντιλήψεις και πρακτικές Ταυτοχρόνως, έχοντας  συνείδηση της κοινωνικής τους ευθύνης, να ενημερώσουν τους πολίτες, οι οποίοι χωρίς τις εξειδικευμένες γνώσεις πέφτουν συχνά θύματα επιτηδείων, που εμφανίζονται ως επιστήμονες, ενώ οι διδασκαλίες τους ανήκουν στο χώρο των δοξασιών και παραπέμπουν στις πνευματιστικές πρακτικές.

[28] «Η Γιόγκα είναι καθαρή επιστήμη… δεν υπάρχει καμιά θρησκευτική χροιά…», Παραμχάμσα Σατυανάντα, Γιόγκα Νίντρα, 1990. «Η Γιόγκα δεν είναι θρησκεία, είναι επιστήμη…», Σουάμι Σιβαμούρτι Σαρασουάτι, Γιόγκα. Αναζητώντας απαντήσεις, 2007, σ. 19.

[29] Δεν υπάρχει πλήρης εικόνα για τα παραθρησκευτικά στοιχεία σε όλες τις εναλλακτικές θεραπείες, διότι   προοδευτικά μελετώνται όσα δημοσιεύονται. Είναι όμως γνωστός ο προσανατολισμός τους από το χώρο που προτιμούν να διαφημίζονται ως συγγενικές πρακτικές. Επίσης, πολλοί από τους εναλλακτικούς θεραπευτές διαφημίζουν ως προσόντα τους τη συμμετοχή τους σε σεμινάρια διαλογισμού και την εξάσκηση της γιόγκα.

[30] Ρόμπερτ Νάτζεμυ. Η νοερή προσευχή, περιοδικό Αρμονική ζωή, τ. 9, 1985, σ.25

[31] Η γιόγκα εμφανίζεται με το μανδύα της γυμναστικής, ακριβώς επειδή στοχεύει να υιοθετηθεί ευρύτερα και ελκυστικότερα, αρχικά ως τρόπος άσκησης και εν συνεχεία ως τρόπος σκέψης και ζωής.

[32] «Το ουσιώδες είναι πως η χάθα γιόγκα πρέπει να διδαχτεί με τρόπο που να είναι διασκεδαστικός για τα παιδιά, ώστε να μη βαριούνται, και αρκετά ενεργητικός, ώστε να τα κουράσει, και να μπορέσουν στο τέλος να καθήσουν ήσυχα για τη χαλάρωση και το διαλογισμό», Λήδα Shantala, Γιόγκα για παιδιά, http://www.shantala.gr/yoga_children.html

[33] Swami Shankardev Saraswati, Ph.D.,Teaching Meditation to Children, http://www.yogajournal.com/for_teachers/1856

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου