ΞΥΠΝΕΙΣΤΕ ΤΟ ΓΙΓΑΝΤΑ ΠΟΥ ΚΟΙΜΑΤΑΙ
Αλήθεια, πως γίναμε έτσι; Πως μας κατάντησαν και πως καταντήσαμε έτσι; Να προσπαθούμε η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, να επιβεβαιώσουμε τα αυτονόητα, ότι υπάρχουμε και έχουμε λόγο! Φοβόμαστε να εκφρασθούμε ελεύθερα, να πούμε ότι πιστεύουμε σε Χριστό και Ορθοδοξία, να πούμε ότι αγαπάμε την πατρίδα μας. Τόσα χρόνια, έχουμε ριζώσει σ΄ αυτό τον τόπο, κι όμως έχουμε τη ψυχολογία του χθεσινού. Κι αν πάλι κάπως ορθοποδήσουμε, μας λένε ένα σωρό επιχειρήματα, ότι:
· Δεν πρέπει να μιλάμε και δεν μας πέφτει λόγος και «μη ασχολείσθε σεις με την πολιτική».
· Δεν πρέπει να ασκούμε πολιτική και να ανακατεύεται ο τάδε επίσκοπος και ο δείνα ιερέας με αυτά τα θέματα.
· Δεν πρέπει να θυμώνουμε - αν υψώσουμε λίγο τη φωνή – ότι εμείς δεν πρέπει να φωνασκούμε, αλλά να είμαστε πράοι και υποχωρητικοί, να γυρίζουμε και το άλλο μάγουλο.
· Εμείς είμαστε για τα πανηγύρια και τις αρτοκλασίες και δεν πρέπει να υιοθετούμε πρακτικές της επαναστατικής αριστεράς! (Το ξεχάσανε το Φραγγέλιο του Ιησού;)
Φρονούμε ότι γίναμε πολίτες τρίτης κατηγορίας και ότι έχουμε μόνο υποχρεώσεις υπακοής και φορολογικά καθήκοντα. Τίποτε άλλο. Μάλιστα είναι τόση η διαστρέβλωση των εννοιών που επιχειρείται, ώστε δεν μπορείς τίποτε να πείς σε κάποιο κανάλι, να αρθρώσεις λόγο αντίθετο επί παραδείγματι με την κυβερνητική πολιτική, διότι σε πήραν «παραμάζωμα» τα ακριβοπληρωμένα μικρόφωνα και οι θεραπαινίδες του κομματισμού, καλά δασκαλεμένες [όχι σπάνια εκείνη ακριβώς τη στιγμή] από το κοντρόλ με τα ακουστικά που έχουν οι δούλοι του συστήματος στ΄ αυτιά τους. Περισσότερο σεβασμό απολαμβάνουν οι μετανάστες και οι μειονότητες, παρά οι πολίτες αυτής της χώρας.
Συγχρόνως έχει πλέον εδραιωθεί στο πολιτικό μας σύστημα η εξάρτηση και ο εθισμός από τα κομματικά ναρκωτικά, ώστε πολλοί θα προτιμήσουν να δούν την πατρίδα να λειώνει, παρά να ψηφίσουν άλλο κόμμα από το συνηθισμένο, έστω κι αν σε όλη τη προεκλογική περίοδο καθυβρίζουν πρόσωπα, συμπεριφορές και πολιτικές του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου. Πως εξηγείται τόσος μαζοχισμός;
Κι όμως παρά ταύτα υπάρχει ελπίδα. Ακόμη και τώρα. Κάτι μπορεί ν΄ αλλάξει. Αν αυτή τη στιγμή αλλάζουν ανελεύθερα καθεστώτα δεκαετιών και διαχρονικοί στρατιωτικοί νόμοι πηγαίνουν στα αζήτητα, πόσο μάλλον στην φύσει ανυπότακτη και επαναστατική Ελλάδα, μπορεί να ανατραπεί το κλίμα. Μη φοβόμαστε τις ασκήσεις των στρατιωτικών μονάδων στο Κιλκίς για την καταστολή εξεγερμένου πλήθους. Στην Αίγυπτο ο στρατός κατέβηκε με άρματα μάχης και αγκαλιάστηκε με τους διαδηλωτές. Δεν είναι τίποτε αυτά, αρκεί να ξυπνήσει ο γίγας λαός, που τώρα κοιμάται.
Ας μιλήσουμε λίγο θεωρητικά. Οι πολίτες και μάλιστα οι χριστιανοί δεν πρέπει νάναι αμέτοχοι στα διαδραματιζόμενα, αλλά τουναντίον να ενδιαφέρονται και να έχουν άποψη, σύμφωνη με την άποψη της αγίας Γραφής και της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Τα μέλη της Εκκλησίας, οι άνθρωποι του Θεού, «ως σάρκα φορούντες και τον κόσμον οικούντες», μπορεί να έχουν «το πολίτευμά τους στον ουρανό» και να περιμένουν την Βασιλεία του Θεού, για να κληρονομήσουν, οπωσδήποτε όμως πρέπει δύο ακρότητες να αποφύγουν: την αδιαφορία για τον κοινό βίο και πολιτισμό από τη μια μεριά και την εκκοσμίκευση και αλλοτρίωση από την άλλη.
Δεν μπορεί λοιπόν ένας σημερινός χριστιανός για παράδειγμα, να μη έχει άποψη για τα τεκταινόμενα αυτόν τον καιρό στην πατρίδα μας, τη στιγμή μάλιστα που η διαμορφωθείσα κατάσταση επηρεάζει την ψυχολογία και την ηθική ευαισθησία της ψυχής πολλών πιστών. Όταν ο άλλος από τα διάφορα μέτρα φτάνει στα όριά του και σε τρομερά διλήμματα περί του πρακτέου, δεν μπορεί αυτό να μη συγκινεί ένα χριστιανό, και μάλιστα έναν άνθρωπο του Θεού, έστω κι αν αυτό δεν τον αγγίζει προσωπικά τον ίδιο. «Η υπόθεση που απασχολεί τον αδελφό μου, όσο υλική κι αν είναι, για μένα αποκτά πνευματικό ενδιαφέρον και χριστιανική διάσταση». Αύριο μπορεί το πρόβλημα να χτυπήσει και τη δική μου πόρτα και θα θέλω κάποιον να με καταλάβει και να μου συμπαρασταθεί.
Αυτή τη στιγμή παγκόσμια παίζονται τέτοια και τόσα παιγνίδια σε βάρος των λαών, ώστε και τα πιο αθώα φαινομενικά μέτρα και νομοσχέδια, απανταχού της γης, πρέπει να προβληματίζουν τους πολίτες και μάλιστα τους χριστιανούς. Η αλλαγή του σκηνικού θα έρθει προς το καλύτερο αν ξυπνήσουν οι λαοί και με υγιά κριτήρια πάρουν την τύχη της πατρίδας στα χέρια τους. Η μαζικότητα και η συνειδητοποίηση του λαϊκού κινήματος, μπορεί να ανατρέψει «θρόνους δυναστών» και μπορεί να ενσαρκώσει η λαϊκή οργή τη φωνή και το θέλημα του Θεού, κατά το γνωστό: «οργή λαού = φωνή Θεού». Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι το τεκμήριο της δημοκρατίας - και της αληθείας - θα λέγαμε εμείς, από ορθόδοξη άποψη, και μάλιστα όσον αφορά τους βαπτισμένους χριστιανούς, υπάρχει στο λαό. Η λαϊκή ετυμηγορία έχει αλήθεια μέσα της. Αλλά και η λύση υπάρχει στο λαό. Αν ξυπνήσει ο λαός του Θεού, τότε τίποτε δεν μπορεί να σταματήσει την επιθυμία του.
Για παράδειγμα στην Αίγυπτο πάλι, αυτές τις μέρες, ενώ όλες οι μεγάλες δυνάμεις συνεργάζονταν και μέχρι πρότινος στήριζαν για τριάντα ολόκληρα χρόνια ένα τύραννο και «αρμεχτή» του λαού, έκαναν πίσω και ήραν την εμπιστοσύνη τους, όταν ξέσπασε η λαϊκή οργή. Ενώ σχεδόν ποτέ δεν νιώθουν και δεν υπολογίζουν τους λαούς, διότι λειτουργούν με νόμο το συμφέρον των πολυεθνικών εταιρειών τους κλπ, τώρα έφτασαν στο σημείο να παραδεχθούν την ήττα τους. Ξέρετε πόσα τέτοια παραδείγματα έχουμε μέσα στην ιστορία; Πάρα πολλά! Δηλαδή ισχύει και πάλι το γνωστό: «όταν οι λαοί ξυπνούν, οι τύραννοι πεθαίνουν». Αντίθετα η νωχέλεια και η αδιαφορία των λαών είναι το πιο πρόσφορο έδαφος για την καλλιέργεια των σαπρόφυτων της αλητείας και της εξουσίας.
Σημειωτέον ότι οι κακοί άρχοντες, οι εξαρτημένοι, οι συμφεροντολόγοι και οι δοσίλογοι, εκείνο που φοβούνται περισσότερο είναι ο λαός. Τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο ήθελαν να τον πιάσουν ερήμην του λαού, ο λαός τον είχε σαν άγιο, όπως και ήταν φυσικά. Το ίδιο και με το Χριστό: «άτερ (=χωρίς) όχλου». Η γνώμη του λαού ήταν διαφορετική συνεπώς από τη γνώμη και απόφαση των αρχόντων. Το αυτό συνέβαινε πάντοτε με τις εξουσίες και το λαό. Γι αυτό και σπάνια ρωτούσαν ή άκουγαν το λαό. Αποφάσιζαν μόνοι τους άλλοτε με μια νομιμοφανή δήθεν δημοκρατική διαδικασία και άλλοτε με στυγνή δικτατορική πυγμή.
Το πρόβλημα λοιπόν και η λύση βρίσκονται στο λαό. Να ενημερωθεί ο λαός. Να γνωρίσει την αλήθεια και να ακούσει τα πάντα. Μετά τα πράγματα θα πάρουν το δρόμο τους. Ο λαός αμέσως μπορεί να ξεσπάσει, όταν μέσα του καταλάβει τη μεγάλη κοροϊδία, ή έστω και με χρονοδιακόπτη. Μπορεί να προσευχηθεί, μπορεί να βγεί στους δρόμους, μπορεί απλά να διαμαρτυρηθεί με την ψήφο του… Ό,τι και να κάνει ο λαός, καλό θα είναι. Εξάλλου υπάρχει και Θεός. Ο Θεός «είναι δίκαιος και δικαιοσύνας ηγάπησεν και ευθύτητας είδεν το πρόσωπον Αυτού».
Έτσι εξηγείται γιατί σήμερα από εκπροσώπους πολιτικών φορέων και καναλιών επιλέγεται η μέθοδος της μισής αλήθειας, τα μασημένα λόγια, το χαλαρό ύφος, η επικοινωνιακή πολιτική, η συσκότιση των γεγονότων, η επιστράτευση των «λεγόντων το μαύρο άσπρο και το άσπρο μαύρο» δημοσιογράφων… Φτάσαμε στο σημείο να κινδυνεύουμε σήμερα περισσότερο όχι τόσο από τους έξω, όσο από τους μέσα. Λιγότερο από τους κουκουλοφόρους και περισσότερο από τους «ματσουκοφόρους». Δηλαδή αυτή τη στιγμή ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι ο εφησυχασμός και η παραπλάνηση. Βουλιάξαμε κυριολεκτικά μέσα στο ψέμα. Αν ο λαός ήξερε την αλήθεια, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά!
Είναι αλήθεια, ότι πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, αχυράνθρωποι και οσφυοκάμπτες, έγιναν αυτά τα χρόνια τα γεφύρια της καταστροφής, για να ρθεί στη χώρα μας τελικά το «βδέλυγμα της ερημώσεως», το ΔΝΤ. Όλοι έβαλαν το χεράκι τους. Αλλά ο λαός δε μίλησε ακόμη. Σιωπά. Και ο Θεός! Υπομονή λίγο ακόμη! Θάρθει η μεγάλη μέρα! «Ημέρα Κυρίου επί πάντα υβριστήν και μετέωρον, βλάσφημον και πολέμιον»! Τότε θα μπούν τα πράγματα στη θέση τους!
