Παρά το χάρισμα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ως πολιτικός, απέτυχε να προωθήσει τη σταθερότητα στην ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, λόγω των μαξιμαλιστικών ιδεών του. Η απρόσεκτη λήψη αποφάσεων του Ερντογάν στις εξωτερικές υποθέσεις οδηγεί την Τουρκία μακριά από τη Δύση και πιο κοντά στην αστάθεια της Ανατολής.
Στην πολιτική (αντίθετα από τον πόλεμο), η τύχη παίζει μικρό ρόλο, αν παίζει κάποιο. Οι μεγάλες ιστορικές προσωπικότητες δεν είναι απλά τα προϊόντα των καιρών τους, αλλά διαμορφώνουν την εποχή τους μέσα από τη συνειδητή λήψη αποφάσεων. Και ενώ το χάρισμα είναι ζωτικής σημασίας για οποιονδήποτε πολιτικό για να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της δημόσιας ζωής, δεν επιβιώνει κάθε χαρισματικός πολιτικός στον απαιτητικό χώρο της εφαρμοσμένης πολιτικής.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, το παιδί μιας οικογένειας μεσαίας τάξης από την Κασίμπασα, είναι εξοπλισμένος με μια πληθώρα δεξιοτήτων που αποδείχθηκαν ζωτικής σημασίας για την ικανότητά του να γοητεύσει το τουρκικό εκλογικό σώμα. Αλλά εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κράτους;
Αρχικά, όχι μόνο η Τουρκία, αλλά ολόκληρος ο δυτικός κόσμος υπέκυψε στη μαγεία του Erdoğan. Ο νεαρός δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης (1994-98), ο οποίος είχε φυλακιστεί από τους Κεμαλίστες επειδή απήγγειλε στίχους από τον ισλαμιστή ποιητή Ziya Golkap, κατάφερε να επιτύχει μια εντυπωσιακή εκλογική νίκη στις γενικές εκλογές του 2002. Αυτός έγινε ο πρώτος τούρκος ισλαμιστής πολιτικός, που σχημάτισε μια μονοκομματική κυβέρνηση, σε ένα κράτος όπου μια αναφορά και μόνο στο οθωμανικό παρελθόν της θα μπορούσε να σε βάλει στη φυλακή.
Επιπλέον, κατά την πρώτη του θητεία, ο Erdoğan κατόρθωσε να γοητεύσει το διεθνές σύστημα. Οι δυτικοί πολιτικοί θεωρητικοί επινόησαν έναν απαράδεκτο νέο όρο εναντίον κάθε μορφής πολιτικής σκέψης - «Ισλαμο-δημοκράτης» - για να περιγράψουν την ιδεολογία του Ερντογάν. Οι δυτικοί ηγέτες τον θεωρούσαν ικανό να συνδυάσει το ήπιο πολιτικό Ισλάμ με τις θεμελιώδεις δυτικές αξίες. Αξιόλογες διεθνείς εταιρίες μέσων μαζικής ενημέρωσης αφιέρωναν μεγάλο μέρος του prime time τους για να προωθήσουν αυτόν και τις σταθερά συντηρητικές του ιδέες.
Ωστόσο, ο Ερντογάν δεν προσπάθησε ποτέ να κρύψει τα αληθινά του χρώματα. Ποτέ δεν αρνήθηκε ότι ήταν πραγματικός υποστηρικτής του πολιτικού Ισλάμ και ότι η επιθυμία του ήταν να γίνει ο νέος Ατατούρκ («πατέρας του έθνους») σε ένα απο-κεμαλισμένο κράτος. Επιπλέον, ο Ερντογάν είδε τη δυτική κλίση της Άγκυρας, όχι ως μεγάλη στρατηγική επιλογή, αλλά ως αναγκαιότητα για να εξυπηρετήσει τις πολιτικές μαξιμαλιστικές του θέσεις.
Η Τουρκία υιοθέτησε μια «νεο-οθωμανική» ατζέντα εξωτερικής πολιτικής, που διατυπώθηκε από τον επιδέξιο ακαδημαϊκό και στενό συνεργάτη του Ερντογάν, Αχμέτ Νταβούτογλου. Στην αρχή, κανένας δεν θεωρούσε το «στρατηγικό βάθος» του Davutoğlu τίποτα περισσότερο από μία εθνικιστική επιθυμητή σκέψη. Όταν δημοσίευσα άρθρα (το 2008 και το 2014) λέγοντας το αντίθετο, κατηγορήθηκα ότι ήμουν άδικος με την Τουρκία. Δυστυχώς, αποδείχθηκα σωστός, τουλάχιστον όσον αφορά τις ηγεμονικές επιδιώξεις της Άγκυρας και τον βαθύ αντισημιτισμό του Ερντογάν.
Η Τουρκία βρίσκεται τώρα σε σταυροδρόμι. Παράγει περισσότερη μεταβλητότητα απ'ότι μπορεί η ανατολική Μεσόγειος να ανεχθεί ή να απορροφήσει. Η κύρια ανησυχία της είναι ο πόλεμος μετά τον εμφύλιο πόλεμο στη Συρία, και ειδικότερα η πιθανότητα δημιουργίας μιας αυτόνομης κουρδικής ζώνης.
Η Άγκυρα θεωρεί μια τέτοια ζώνη μια απειλή ασφάλειας για πολλούς λόγους. Κατ 'αρχάς, η Μονάδα Προστασίας του Λαού της Κουρδικής Πολιτοφυλακής (YPG) αγωνίζεται πολύ καλά εναντίον του ISIS και η Άγκυρα φοβάται ότι οι επιτυχίες της θα ενισχύσουν το κουρδικό αυτονομιστικό κίνημα μέσα στην Τουρκία, λόγω των στενών σχέσεων του YPG με το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (PKK). Δεύτερον, η Άγκυρα πιστεύει ότι η δημιουργία ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους στο βόρειο Ιράκ δεν μπορεί πλέον να σταματήσει και αναπόφευκτα θα μετατοπίσει την περιφερειακή ισορροπία εξουσίας εις βάρος της Τουρκίας. Τρίτον, οι μαξιμαλιστικές απόψεις του Ερντογάν βλέπουν την Τουρκία ως μια τεράστια παγκόσμια δύναμη, που πρέπει να την συμβουλεύονται σχετικά με τη διαμόρφωση της παγκόσμιας εξισορρόπησης εξουσίας του αύριο.
Ως συνέπεια όλων αυτών των ζητημάτων, η Τουρκία επέλεξε να ασκήσει μια sui generis μορφή χαοτικής διπλωματίας σε μια ευρεία περιφερειακή κλίμακα. Αποσκοπεί με τον τρόπο αυτό να διαταράξει το υφιστάμενο status quo στην ανατολική Μεσόγειο και να οδηγήσει στην κατασκευή ενός νέου - ένα status quo που θα είναι πολύ πιο δεσμευμένο στους στόχους και τις ανησυχίες της Άγκυρας.
Έτσι, η Άγκυρα προσπαθεί να αυξήσει τις εντάσεις στο Αιγαίο αμφισβητώντας το υπάρχον status quo, μια κίνηση που ασκεί σημαντική πίεση στην ήδη αποδιοργανωμένη κυβέρνηση της Αθήνας. Απειλεί ανοικτά τις Βρυξέλλες με την αύξηση της ροής των προσφύγων από τις τουρκικές ακτές στην Ευρώπη · Αρνείται να εκκενώσει τον τουρκικό στρατό από τις θέσεις του στην Κύπρο, που δημιουργήθηκαν μετά την εισβολή του 1974. Υποστηρίζει ανοιχτά τη Χαμάς κατά του Ισραήλ σε κάθε ευκαιρία · Διατηρεί δεσμούς με την Μουσουλμανική Αδελφότητα και πολλά άλλα.
Ωστόσο, η πιο ανησυχητική εξέλιξη, που προέρχεται από τον ναρκισσισμό του Ερντογάν, είναι η νεοπαγής τουρκικο-ρωσική σχέση. Μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιουλίου του 2016, ο Ερντογάν ανέπτυξε μια ανοιχτά φιλορωσική ατζέντα, κατηγορώντας τα δυτικά έθνη για την απόπειρα πραξικοπήματος. Είναι ιδιαίτερα εξοργισμένος με τις ΗΠΑ, λόγω της άρνησής τους να εκδώσουν τον πρώην φίλο του, που έγινε πικρός εχθρός, τον ιμάμη Fetullah Gülen, από την Πενσυλβάνια.
Έτσι, η Άγκυρα αγόρασε το ρωσικό αντιαεροπορικό όπλο S-400 Triumf και αναπτύσσει στενότερες σχέσεις με το Ιράν και το Πακιστάν. Το Κρεμλίνο επέτρεψε επίσης στον τουρκικό στρατό να δημιουργήσει μια ζώνη ασφαλείας στο έδαφος της Συρίας - περιοχή από την οποία η Άγκυρα σχεδιάζει να απειλήσει τους Κούρδους, όχι το ISIS ή οποιαδήποτε άλλη ομάδα σαλαφιστών.
Η Τουρκία και η Ρωσία έχουν μια μακρά ιστορία κακών σχέσεων, που χρονολογούνται από την Τσαρική-Οθωμανική εποχή. Μπορεί αυτή η περίεργη προσέγγιση να οδηγήσει σε ένα νέο σύμφωνο σκληρής ισχύος στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου;
Η άμεση απάντηση είναι όχι (αν και στην πολιτική, είναι καλύτερα να αποφεύγετε τη λέξη "ποτέ"). Και τα δύο κράτη εργάζονται σκληρά για να ενισχύσουν την επιρροή τους στα Βαλκάνια και αυτό τελικά θα προκαλέσει μεγάλη ένταση μεταξύ τους. Ωστόσο, η σχέση αυτή έχει ήδη προκαλέσει ζημιές. Η στάση της Τουρκίας προκαλεί σοβαρές πληγές στην ενότητα και την αποτελεσματικότητα της νότιας πτέρυγας του ΝΑΤΟ, ενώ η Μόσχα έχει βρεί μια μεγάλη ευκαιρία να αμφισβητήσει την ενότητα του ΝΑΤΟ. Αυτό θα είναι πολύ χρήσιμο για τους Ρώσους αξιωματούχους, καθώς προσπαθούν να μειώσουν την συνοχή του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, τη Γεωργία, τη Σερβία και αλλού.
Το πιο ανησυχητικό είναι η κυριαρχία του Erdoğan στην τουρκική πολιτική σκηνή, η οποία έχει βλάψει σοβαρά τη σχέση της τουρκικής κοινωνίας με τις δυτικές δημοκρατικές αξίες - μια σχέση που ήταν προβληματική, ακόμη και πριν από το 2002. Οι τουρκικές μάζες είναι πλέον εθισμένες στη ριζοσπαστική ρητορική και τις υπερβολικές δόσεις εθνικισμού και λαϊκισμού. Η μόνη αντιπολίτευση στην κυριαρχία του Ερντογάν φαίνεται να προέρχεται από τον Μεράλ Άκσενερ, μέλος της ακροδεξιάς με υπερεθνικιστικές απόψεις για την τουρκική εξωτερική πολιτική και την εσωτερική ατζέντα. Το ψευδώνυμό της είναι η "Asena", η τουρκική λέξη για την λύκαινα - η κεντρική μορφή του εθνογενούς μύθου της τουρκικής φυλής.
Αυτοί οι δύο μελλοντικοί διαγωνιζόμενοι χορεύουν ένα περίεργο ταγκό, με βήματα και μουσική που είναι περισσότερο oriental, παρά western. Αυτό θα επηρεάσει την περιφερειακή ισορροπία ισχύος και το εύθραυστο status quo.
