«Αἰὲν ἀριστεύειν καὶ ὑπείροχον ἔμ­μεναι ἄλλων» (=Πάντα νά ἀριστεύεις καί νά ξεπερνᾶς τούς ἄλλους), ἀντηχεῖ στούς αἰῶνες ἡ ὁμηρική ἰαχή-συμβου­λή, πού ἔδωσε ὁ Ἱππόλοχος ἀπό τή Λυ­κία στόν γιό του Γλαῦκο πρίν φύγει γιά τήν Τροί­α, νά πολεμήσει τούς Ἕλ­λη­νες (Ζ, 208). Ἔκτοτε μέχρι καί σήμε­ρα τά παιδιά ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων μάθαιναν νά καλλιεργοῦν τήν ἅμιλλα. «Τὰ ἀγαθὰ κόποις κτῶνται». Καί ἀναγνώριζαν αὐ­τόν πού προσπαθοῦσε καί διακρινόταν.

Στίς ἡμέρες μας ὅμως αὐτό πού φαινόταν αὐτονόητο, ἀποδομεῖται -γιά μιά ἀκόμη φορά σέ περίοδο θέρους- μέ τό νέο προεδρικό διάταγμα (79/ΦΕΚ 109/1 Αὐγούστου 2017, ἄρ.3), τό ὁποῖο προβλέπει: «Σημαιοφόροι, παραστάτες καί ὑπεύθυνοι γιά τήν κατάθεση στεφάνου ὁρί­ζονται μαθητές τῆς ΣΤ΄ τάξης... Ἡ ἐ­πιλο­γή σημαιοφόρων, παραστατῶν καί ὑ­πευ­θύνων κατάθεσης στεφάνου πρα­γματο­ποιεῖται μέ κλήρωση ἀνάμεσα στό σύνο­λο τῶν μαθητῶν τῆς τάξης».

Πρόκειται γιά μία ἀντιπαιδαγωγική ἀπόφαση, πού ὑπονομεύει φανερά τήν ἀξία τῆς ἀριστείας καί τή δύναμη τῆς εὐ­γενοῦς ἅμιλλας καί τίς ἀντικαθιστᾶ μέ τήν ἐπιβράβευση τῆς ἥσσονος προσ­πάθειας καί τῆς ψευτο-ἰσότητας. Ἐπι­πλέ­ον, ἀποτυπώνει τήν ἀδυναμία τῶν ἰθυνόντων νά ἀντιληφθοῦν τή σημασία πού ἔ­χει ἡ ἐπιβράβευση τῶν ἀρίστων μέ τήν τιμή νά φέρουν τό ἐθνικό σύμβολό μας, ὅπως γινόταν μέχρι καί τό τελευταῖο σχο­λικό ἔτος. Πράγματι, γιά τόν μαθητή, πού σκέφτεται ὅτι ἡ σημαιοφορία εἶναι μέγιστη τιμή καί ἀκολουθεῖ ὡς διάκριση γιά τήν προσπάθεια τήν ὁποία καταβάλλει, ὁ λογισμός αὐτός ἔχει σημαντική παιδευτική ἀξία• λειτουργεῖ ὡς κίνητρο γιά τή μελέτη του.

Ἀσφαλῶς, μέ τά νέα μέτρα πρόδηλο εἶναι τό χτύπημα στήν ἀριστεία. Τό δημόσιο σχολεῖο, προφανῶς, ἀρκεῖται στό νά παράγει «μετριότητες», σύμφωνα μέ τά πρότυπα τῆς ἐκπαίδευσης τῆς ἀμά­θει­ας. Ἔτσι, τό μήνυμα πού περνᾶ στή νέα γενιά εἶναι ὅτι δέν χρειάζονται προσ­πά­θεια καί προσωπικός ἀγώνας γιά τήν ἐπιτυχία καί τήν καταξίωση, ἀλλά μόνον τύχη. Δικαιολογημένα παρατηροῦσε ἡ γαλλίδα ἑλληνίστρια Ζακλίν ντέ Ρομιγύ: «Ἡ πολιτεία ἀκολου­θεῖ, δυστυχῶς, τόν χειρότερο δρόμο, κατεβάζει τό ἐπίπεδο τῶν σπουδῶν. Ἀντί νά τό ὑ­ψώσει ἐκεῖ πού μποροῦν νά φτάσουν οἱ λίγοι καλοί, τό κατεβάζει ἐκεῖ πού φτάνουν οἱ πολλοί κακοί. Τό νά κάνεις ἐκ­πτώσεις στήν ἐκ­παίδευση δέν εἶναι δη­μοκρατική ἰδέα... Ἡ δημαγωγική τάση γιά ἐπιείκεια πρός τούς πολλούς πηγάζει ἀπό τήν ἀλλαγή τῶν ἀνώτατων στόχων τῆς παιδείας, πού πρέ­πει νά μένουν ἀναλλοίωτοι γιά ὅ­λους».

Ἡ σημαία, ἐξάλλου, συμβολίζει τούς ἀ­γῶνες καί τίς θυσίες τοῦ λαοῦ μας γιά τήν ἀνεξαρτησία του• παράλληλα ἐκ­φρά­ζει τήν ἐθνική μας ἑνότητα καί τή θρησκευτική μας πίστη, συνδέοντας ἄρ­ρηκτα πίστη καί πατρίδα. Μέ τό νέο ὅ­μως Π.Δ. ὑποβαθμίζεται ἡ σημαία ὡς σύμβολο. Τί ἀ­ξία ἔχει ἕνα σύμβολο, τό ὁποῖο “μπαί­νει” στήν κληρωτίδα, γιά νά τό φέρει κανείς σέ μία παρέλαση; Ἡ κλήρωση συνεπῶς δέν στρέφεται μόνον κα­τά τῶν ἀρίστων. Στόχο ἔχει κυρίως τή σημαία ὡς ἐθνικό σύμβολο -ἴσως ἐνοχλεῖ καί ὁ σταυρός-, πού εἶναι ταυτισμένο μέ τήν πορεί­α τοῦ ἔθνους. Αὐτό εἶναι τό πρῶτο καί βασικό πλῆγ­μα. Ἕνα ἔθνος ὅμως πού ἀ­ποδομεῖ τά σύμβολά του καί σφυροκοπᾶ τήν ἱστορία του εἶ­ναι σάν νά οἰκοδομεῖ τά θεμέλιά του ἐ­πάνω στήν ἄμμο.

Στό νέο διάταγμα δέν προβλέπεται, ἐ­πίσης, ἡ παρουσία σημαιοφόρων καί παραστατῶν στίς ἐπίσημες δοξολογίες ἑορτασμοῦ τῶν ἐθνικῶν ἐπετείων. Ἔκ­δηλη εἶναι ἡ προσπάθεια στή συνείδηση τῶν παιδιῶν νά ἀποσυνδεθεῖ ἡ Ἐκ­κλη­σία ἀπό τούς ἐθνικούς ἑορτασμούς, ὅ-που καθιε­ρώ­θηκε νά εἶναι παροῦσα λόγῳ τῆς πα­­ράδοσής μας καί τῆς ἱστορίας μας ὡς μάρτυρας τῶν θυσιῶν γιά τήν ἐλευθερία τῆς πατρίδος μας. Φέρνουμε τίς σημαῖες  μέσα στούς να­ούς στίς ἐθνικές ἐπετείους, γιατί κάτι ἀντίστοιχο συνέβη μέ τά λά­βα­ρα κατά τή διάρκεια τῶν ἐ­παναστατι­κῶν ἐξε­γέρ­σεών μας. Ὅσοι δέν ἀντέχουν νά βλέπουν τή σημαία στίς ἐκκλησίες ἔ­χουν στό μυαλό τους ἄλλη πατρίδα καί ἄλλο ἔθνος• ὄχι πάντως τήν Ἑλλάδα.

Ἄλλο ἐπίμαχο σημεῖο διαλαμβάνει: «Ἡ σημαία παραμένει ἀνηρτημένη στόν ἱστό τοῦ σχολείου, ὅπως προβλέπεται σέ ὅλες τίς δημόσιες ὑπηρεσίες». Δηλαδή τό Ὑπουργεῖο Παιδείας καταργεῖ ἀπό τά Δημοτικά σχολεῖα τήν ἱερή στιγμή κατά τήν ὁποία γινόταν ἡ ἔπαρση τῆς σημαί­ας, ἐνῶ τά παιδιά ἔψαλλαν τόν ἐθνικό ὕμνο μέ τό βλέμμα στραμμένο στή ση­μαί­α. Ἀ­πό πότε ὅμως τό Δημοτι­κό Σχολεῖο, πού πρέπει νά λειτουργεῖ ὡς λίκνο μέσα στό ὁποῖο γαλουχεῖται τό αὔριο καί ἡ ἐλπίδα τοῦ ἔθνους μας, μεταλλάχτηκε σέ  ἁπλή δημόσια ὑπηρεσία;

Τί λόγο θά δώσουμε στίς γενιές πού θά ἀκολουθήσουν; «Κριτές θά μᾶς δικάσουν οἱ ἀγέννητοι, οἱ νεκροί», ἐπιση­μαί­νει ὁ ἐθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμᾶς. Πῶς θά σταθοῦμε μπροστά στό κριτήριο τῆς ἱστορίας, μπροστά στούς φοι­τητές τοῦ ἱεροῦ Λόχου, πού θυσιάστηκαν στίς 7 Ἰουνίου 1821 στό Δραγατσάνι, προστατεύοντας τή σημαία, τόν εὔζωνα Κουκίδη, πού ἔπεσε ἀπό τόν ἱερό Βράχο τῆς Ἀκροπόλεως τυλιγμένος μέ τήν ἑλληνική σημαία τό 1941, τήν κυρά τῆς Ρῶ καί τήν κυρά τῶν Μαρασίων, πού μιά ζωή σήκωναν περήφανα τήν ἑλληνική σημαία, τούς ἥρωες τῆς Κύπρου Σολωμό Σολωμοῦ καί Τάσο Ἰσαάκ, πού ἔ­πεσαν γιά τή σημαία τό 1996;

Ἰδιαίτερη προσοχή χρειάζεται καί ἡ παράγραφος πού ἀφορᾶ στόν ἐκκλησιασμό. Βάσει τῆς μέ­χρι τώρα ἰσχύουσας νομοθεσίας ὁ ἐκκλησιασμός μποροῦσε νά πρα­γματοποιεῖται μία φορά τόν μήνα καί στά πλαίσια τῶν ἑορταστικῶν ἐκδηλώσεων. Στό νέο Π.Δ. ἀναφέρεται πώς μπορεῖ νά γίνεται στά πλαίσια τῶν ἑορτα­στικῶν ἐκδηλώσεων τῆς 28ης Ὀκτωβρίου, τῆς 25ης Μαρτίου, τῆς 17ης Νοεμβρίου, τῆς ἑορτῆς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν! Ἡ ἴδια ὅμως ἡ σχολική ζωή ἀποδεικνύει ὅτι δέν μπορεῖ νά πραγματοποιηθεῖ ἐκκλησιασμός τήν παραμονή τῶν ἐθνικῶν ἐπετείων, ἀφοῦ ὀργανώνεται σχολική γιορτή. Μήπως, τελικῶς, ἡ σχετική διάταξη ὁδηγεῖ τεχνηέντως στήν παντελῆ κατάργηση τοῦ σχολικοῦ ἐκκλησιασμοῦ;

Ἄς μήν ἐφησυχάζουμε. Βαδίζουμε ὁλοταχῶς καί ἀπροκάλυπτα πρός ἕνα πλήρη ἀποχριστιανισμό καί ἀφελληνισμό τῆς παιδείας μας! Τό οὐδετερόθρησκο -καί ὄχι μό­νο- σχολεῖο εἶναι πιά ὑ­παρκτό. Ἡ εὐ­θύ­νη ὅλων μας εἶναι ἀνείπωτα μεγάλη!
 

Πηγή: Ακτίνες