Δεν μπορεί, μου λέει ο λογισμός μου, με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας, στο σπίτι μας και στη δουλειά μας, στην πατρίδα και στην οικογένεια, στην Εκκλησία και την Πίστη μας …Δεν μπορεί, λέω, θα ξυπνήσει το ανήμερο εσώτατο θεριό μας, εκείνο το μπαζωμένο ρωμαίικο DNA μας.
Δεν μπορεί, μου λέει ο λογισμός μου, να γίνονται τα αδιανόητα και να προβάλλονται ως αυτονόητα. Κάποια στιγμή θα ξεράσουμε τους τόνους κουτόχορτου, που ασύστολα και σωρηδόν μας μπουκώνει το πολιτικό σύστημα της υστερικής μας πραγματικότητας.
Αν και το γνωστό «του Έλληνος ο τράχηλος, ζυγόν δεν υποφέρει», δεν ακούγεται ως «πολιτικά ορθό», καθ΄ ότι παραπέμπει σε εθνικο-φυλετικές μορφές αυτοσυνειδησίας, άκρως αποκρουστικές στη νεοταξίτικη κουλτούρα, τρέφω ελπίδες, εύχομαι όχι φρούδες, και εκφράζω ευχές, ελπίζω όχι ανέφικτες, να ανανήψει ο νους, να ανακάμψει ο τράχηλος, να σηκωθεί το κορμί, να βρει περπατησιά λεβέντικη και στράτα παλικαρίσια.
Επιτέλους να πορευθεί τούτο το Γένος, το ιερόν και βέβηλον στα αχνάρια της Ιστορίας του!!
Από πού να κρατηθεί ο Έλληνας σήμερα, αναγνώστη μου; Πού χάθηκαν οι άγκυρές του; Πού βολοδέρνουν οι σημαδούρες του;
Σε όλα τα πεδία της συλλογικής ζωής και δράσης διαφαίνεται απειλητικό το φάσμα της παρακμής. Σήψη και ασυδοσία, εγκατάλειψη και απογοήτευση, συνδυασμένα με ατομική περιχαράκωση και απομόνωση σε μια μίζερη καθημερινότητα. Πιάνουμε πάτο; Μήπως έχουμε πιάσει και δεν μας το λένε οι ειδικοί; Γίναμε, εκτός από το πειραματόζωο των γνωστών-αγνώστων σκοτεινών κύκλων, η χαρά των ψυχιάτρων και το πράκτις των κοινωνιολόγων !!
Από την άλλη, εκεί που νομίζεις ότι οδεύουμε ως αγελαία κοινωνία μαλθακών μαζανθρώπων, σκιρτά ο νους και η καρδιά από σπίθες μαζικής αντίδρασης στην παράνοια που μας πνίγει. Στις απανωτές βολές που δέχεται ένας λαός εξουθενωμένος, βρίσκει τελικά το κουράγιο και ενεργοποιεί έναν συλλογικό παλμό που θα τον ζήλευαν και οι πιο ορθολογικά δομημένες κοινωνίες. Και πάνω σε αυτό είναι αυτοί οι προβληματισμοί και σκέψεις μου. Και εξηγούμαι.
Νομίζω ότι, είμαστε μια κοινωνία εξαιρετικά αντιφατική, με μεταπτώσεις και ανισομέρεια που πασχίζει να βρει μια ζυγοστάθμιση και εξισορρόπηση, που κάποτε είχε. Δεν ξέρω αν και πώς θα την βρει.
Αυτό πάντως, που μπορώ να διακρίνω, όχι να διαγνώσω, είναι ότι σε κάποια θέματα, που άπτονται της βαθύτατης αυτοσυνειδησίας μας, ως παροικούντες την καθ΄ ημάς Ορθόδοξη Ανατολή και ως νόμιμοι κληρονόμοι αυτού του τόπου, υπάρχει επιθυμία να παραμείνουμε οι κληρονόμοι και μάλιστα προβάλλουμε γι΄ αυτό δίκαια, γνήσια και αυθόρμητη αντίσταση. Αρκεί να αντιληφθούμε εγκαίρως ότι κάποιοι εποφθαλμιούν τα νόμιμα δικαιώματά μας.
Όταν κυρίως (και τελευταία πολλές φορές και από πολλές πλευρές) προσβάλλονται ωμά και κυνικά στοιχεία της ελληνικότητας και θρησκευτικότητας των συν-ελλήνων, σαν να χτυπάει καμπανάκι και να πάλλει τις ευαίσθητες εσωτερικές μας χορδές. Λες και διαπερνά τον συλλογικό ιστό της υπό κατάρρευση κοινωνίας μας, ζωοποιό ηλεκτρικό ρεύμα και τραντάζει τα υπνωτισμένα μας κύτταρα.
Τότε, νομίζω , ότι εγείρεται η συλλογική συνείδηση, αφυπνίζεται η ατομική, και αναδιαμορφώνονται τα καθιερωμένα πλέγματα σχέσεων της κοινότητας βάσει του υπάρχοντος αξιακού συστήματος αναφοράς, με σκοπό να προστατευθεί συλλογικά και να διατηρηθεί αυτό ακριβώς το υπάρχον σύστημα αξιών.
Από αυτή την άποψη, οι εξόφθαλμες και βάναυσες προκλήσεις των εξουσιών, εγχωρίων και αλλοδαπών, οι απροκάλυπτες εθνικές προσβολές των εκ παντός γεωγραφικού συνόρου γειτόνων μας, τα θεολογικά ατοπήματα και μεταπατερικά φληναφήματα των απανταχού θεολογιζόντων και θολολόγων ακόμα και Επισκόπων και εκκλησιαστικών αξιωματούχων, αλλά και οι αιρετίζουσες ως και αιρετικές παρεισφρήσεις των εξ Εσπερίας ασπόνδων φίλων χριστιανών, και μια πληθώρα ακόμα ανόμων βολών, αγενών προσβολών και άκομψων παρεμβολών, εκ πολλών πεδίων και παιδίων, καλώς υπάρχουν και πολλά προσφέρουν.
Ναι, αλήθεια αναγνώστη μου, ανεπιγνώστως τουλάχιστον, οι πολλαπλοί κραδασμοί της κρίσης και οι ανενδοίαστες εθνοκτόνες πολιτικές και πρακτικές που ερήμην και εις βάρος των Ελλήνων εφαρμόζονται, προσφέρουν έργο…. πολυδιάστατο και κοινωφελές !
Τεντώνουν το σκοινί και αν σπάσει, χαλαρώνει η ανοχή και ξεχειλίζει η οργή. Ρίχνουν πια τις μάσκες και πέφτουν οι τίτλοι τέλους. Εξαντλούν την υπομονή και φουσκώνουν το ποτάμι της διαμαρτυρίας. Ωθούν στη δράση και σπρώχνουν στην αντίδραση.
Καλώς δηλώνει ο Μπουτάρης τα όσα ανιστόρητα και καλώς πράττει τα όσα αντιχριστιανικά, ανθελληνικά, αντιμακεδονικά και κατά καιρούς ποικίλα προκλητικά. Έτσι, ελπίζω και εύχομαι, ότι θα ενεργοποιήσει το ρήγμα της σεισμικής συνειδησιακής δόνησης των συμπολιτών του και όλων των Ελλήνων. Τσουνάμι ηλεκτρονικής αντίστασης ήδη σαρώνει το διαδίκτυο με την ενυπόγραφη διαμαρτυρία πολλών χιλιάδων Ελλήνων, που υψώνουν με την οργισμένη φωνή τους φράγμα σε όσους πρόθυμους εκ των πολιτικών μας, μη έχοντας φραγμούς, σκέφτονται να συνυπογράψουν το ξεπούλημα του ονόματος της Μακεδονίας μας. Με τα καμώματά τους, κάποιοι καριερίστες της πολιτικής εγείρουν την παλλαϊκή εθνική αντίδραση και άμυνα υπέρ της εθνικής μας ταυτότητας, που βεβαίως ακόμα συνέχει την ελληνική κοινωνία. Ελπίζω και εύχομαι, η αντίσταση να ενισχυθεί και να τους πάρει και με τις πέτρες….αν χρειαστεί.
Μεγάλη η προσφορά του Γαβρόγλου με τις κ(αι)ενοτομίες του περί εμφύλων ταυτοτήτων στα σχολεία, την μετάλλαξη των μαθημάτων της Γλώσσας των Θρησκευτικών και της Ιστορίας και μιας θλιβερής σειράς ανούσιων αλλαγών στα σχολεία μας που απαξιώνουν τη μάθηση και υποβαθμίζουν τη γνώση. Έτσι, ελπίζω και εύχομαι, ότι θα κινητοποιηθεί η συλλογική συνείδηση γονέων και δασκάλων και θα ξεσηκώσουμε και τις πέτρες που πατάμε. Όταν πια αντιληφθούμε ότι ο κόμπος έφτασε στο χτένι και καταλάβουμε τί είδος ανθρώπου και πολίτη θέλουν να φτιάξουν μέσα στα σχολεία μας, ασπόνδυλα μαλάκια ψυχή τε και πνεύματι και σώματι….και μήπως και ά-φυλα ;
Πώς να μην είμαστε ευγνώμονες στην σεπτή Ιεραρχία μας, που έχει καταπιεί τη γλώσσα της και ευλογεί δια της…. «χρυσής» σιωπής , ύπνου και απραξίας και βεβαίως χριστιανικής αδιαταραξίας τις απροκάλυπτες, πρωτοφανείς και ωμότατες παρεμβάσεις της κυβέρνησης στην θρησκευτική συνείδηση των ορθοδόξων κατοίκων-νομίμων κληρονόμων – αυτής της χώρας με τον εμπαιγμό και το θέατρο του παραλόγου που παίζεται ερήμην μας;
Τί να θυμηθώ πια; Την κατάργηση της Κυριακής αργίας, το σύμφωνο συμβίωσης, την αλλαγή φύλου, τα gay prides, το μάθημα των Θρησκευτικών, τα χειροφιλήματα και τις προσευχές με τον Πάπα κλπ. κλπ κλπ ;
Καλά που κάνουν οι θρησκευτικοί μας ταγοί και πράττουν το τίποτα! Αυτοί ξέρουν : κάνουν ομελέτα, χωρίς να σπάνε αυγά….
Έτσι, ελπίζω και εύχομαι, ότι θα εγείρουν την συλλογική ιερή αγανάκτηση, οπότε και χριστιανοπρεπώς πια, θα λειτουργήσει το «οργή λαού, φωνή Θεού».
Να μην επεκταθώ τώρα και στα του Κολυμπαρίου και πολύ σε πικράνω αναγνώστη μου, αλλά και σε αυτό το οικουμενιστικό πεδίο της εκτροπής από την ορθοπραξία, ελπίζω και εύχομαι, ότι τα υγιή αντισώματα των κυττάρων της ορθόδοξης ύπαρξης μας, θα δράσουν αδρανοποιώντας τις δηλητηριώδεις δόσεις του συκγρητισμού και της πανθρησκείας που εκχύνονται μεθοδικά στο σώμα της Εκκλησίας του Χριστού.
Πόσο, αλήθεια, όφελος προσφέρει, χωρίς καν να το υποπτεύεται η άδικη και αντιλαϊκή οικονομική αναλγησία των κάθε λογής χαρτογιακάδων, που πειραματίζονται μετά περισσής διευκόλυνσης των ημεδαπών αχυρανθρώπων που «κατέχουν την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία» που λέει και η… Μπέτυ! Μέσα από το επιβαλλόμενο «σοκ και δέος» στον ελληνικό πληθυσμό και τα απανωτά δυνατά χτυπήματα, με κορυφαίο την υφαρπαγή της κατοικίας του Έλληνα, που εξ αρχαιοτάτου παρελθόντος οι αγώνες των Ελλήνων καθαγιάζονταν υπέρ βωμών και εστιών, αντιλαμβάνεσαι, αναγνώστη μου, πως σε λίγο θα ξεσηκωθούν και οι βωμοί(άμποτε!) και οι εστίες (γένοιτο!). Άλλωστε, κάτι ανάλογο δεν συμβαίνει με τις αντιδράσεις κατά των πλειστηριασμών; Εύχομαι και ελπίζω, να ενταθούν οι αντιδράσεις …
Και εδώ που τα λέμε, θα περίμενα μια πιο σθεναρή αντιμετώπιση της κατάστασης από την Μπέτυ, και όχι μόνο κλάματα και νεύρα σε κάθε επέτειο της μαραθώνιας και μετά επιχειλίου έρπητος, παρακαλώ, αλλά ριψάσπιδος διαχείρισης της.. «Πρώτη φορά Αριστερά»
Μπορεί να με πεις, αναγνώστη μου, αναιτίως αισιόδοξη, ακόμα και αιθεροβάμονα, αλλά ψάχνω να βρω τα θετικά που ενέχει η διαδικασία της πτώσης μας της κατακόρυφης και σε χαώδες βαθύ φαράγγι, γιατί ή θα προλάβουμε στο παρά πέντε, βρίσκοντας ξανά τα αιώνια πατήματά μας και δεν θα βουτήξουμε στο κενό, ή αφού γκρεμοτσακιστούμε και ματώσουμε, μην πούμε ότι δεν άνοιξε το αλεξίπτωτο που μας έδωσαν οι ξένοι, γνωρίζοντας εκ των προτέρων εκείνοι, και κυρίως εμείς, ότι ήταν ελαττωματικό.
