Ξημερώματα Δευτέρας. Η ώρα πλησίαζε πέντε. Στο καλυβάκι μου και στη γύρω περιοχή επικρατεί απέραντη γαλήνη.
Ανοίγω τα παραθυρόφυλλα του κελιού μου και με περιμένει μια έκπληξη.
Τα πάντα λευκά!
Λευκά απ’ τ’ απαλό απρόσμενο χιόνι, που αργά-αργά συνέχιζε να πέφτει. Μα και λευκά απ’ τα εκατοντάδες χιλιάδες φωτισμένα, χαρούμενα και ολοζώντανα πρόσωπα των ανθρώπων που έδωσαν δυναμικό παρόν στη χθεσινή συνάντηση, στην αγιοτόκο Θεσσαλονίκη.
Ξαφνικά όμως άρχισε να «βρέχει»! Να «βρέχει» μαύρη λάσπη και πέτρες, που με δύναμη προσπαθούσαν, πάση θυσία, να εξαφανίσουν το φως και το λευκό γύρω μου!
Λάσπη και πέτρες που προέρχονταν από χέρια, μα κυρίως στόματα, πολιτικάντη-δων εθνομηδενιστών, καναλαρχών και δημοσιογράφων, κουλτουριάρηδων και πάσης φύσεως ταγών...!
Όλοι τους έριχναν τη λάσπη με μένος, απ’ όποιον θρόνο βρίσκονταν, με όποιο τρό-πο και μέσο είχε ο καθένας. Η προσπάθεια ήταν κοινή και μανική, με μοναδικό στόχο να μειώσουν το φώς και το μεγαλείο της αυθόρμητης αυτής πατριωτικής, ειρηνικής και γα-λανόλευκης λαοθάλασσας!
Παναγιά μου Γοργοϋπήκοε, αναφώνησα, φύλαξε τα παιδιά σου!
Και να! Φάνηκε ξάφνου ένα φως απ’ τις κορφές του Χολομώντα, που χαϊδεύοντας το όμορφο χωριό μου, την λεβεντόκαρδη Αρναία, σκέπασε τη Θεσσαλονίκη! Κι άρχισε να γεμίζει τον τόπο! Τον τόπο όλο! Απ’ τον Έβρο ως την Κρήτη, κι απ’ το Ιόνιο ως τα Ίμια και την τελευταία βραχονησίδα του Αιγαίου. Σχηματίζοντας πάνω απ’ την πονεμένη και χιλιοπροδομένη πατρίδα μου έναν φωτεινό Σταυρό.
Μέσα σ’ αυτό το φώς έστεκε ο Κύριος και Θεός μας, η Μάνα μας η Παναγιά και ο πολύς ΠατροΚοσμάς!
Πίσω τους, νέφος Αγίων.
Και πιο πίσω, χοροί Ηρώων και Εθνομαρτύρων.
Και παραδίπλα, οι μορφές των παππούδων μας Μακεδονομάχων αγωνιστών, να ‘ναι στραμμένες προς το μέρος μας και με αγαλλίαση να μας φωνάζουν: «Μας δώσατε χαρά! Συνεχίστε! Είμαστε στο πλευρό σας! Μην ακούτε τους ψιθύρους των προσκυνημέ-νων… Ο αγώνας τώρα αρχίζει!!!»
Ναι, αδελφοί μου, ο αγώνας τώρα αρχίζει! Κι ας είναι ο αγώνας αυτός πρώτα αρχή μετανοίας και επιστροφής στην πραγματική πνευματική ζωή, κι έπειτα αγώνας για τα δίκαια της Πατρίδας μας.
Όλοι όσοι βρεθήκαμε το μεσημέρι της Κυριακής στη Θεσσαλονίκη, κραυγάζουμε προς πάσα κατεύθυνση, εντός και εκτός συνόρων:
Χτυπάτε! Χτυπάτε! Δε φοβόμαστε μήτε τη λάσπη, μήτε τις πέτρες. Γιατί; Γιατί έχουμε την αλήθεια!
Και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς!!!
Πηγή: Ακτίνες
