Ένα άρθρο του Μουσταφά Μπαλμπάυ, που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Τζουμχουριέτ και αξίζει να διαβαστεί με προσοχή από Έλληνες της Κύπρου και της Ελλάδας, κυρίως από τους διπλωμάτες και τους πολιτικούς.
Τίτλος: Akdeniz’deki yalnızlığımız!
Μετάφραση: Σάββας Καλεντερίδης
Ας δούμε σήμερα τι γίνεται στην Αν. Μεσόγειο...
Μετά το Fatih, το Yavuz και το Barbaros Hayrettin, πλέεει προς την περιοχή αυτή και το τέταρτο ερευνητικό πλοίο μας.
Όταν πρόκειται για τα εθνικά συμφέροντα της Τουρκίας, ασφαλώς όλοι μας πρέπει να στηρίζουμε τα βήματα που γίνονται με ψυχραιμία και λογική.
Για παράδειγμα, τα τέσσερα κόμματα του τουρκικού κοινοβουλίου, εξέδωσαν κοινή ανακοίνωση για το θέμα, υπογραμμίζοντας ότι πρέπει να προστατευθούν τα δικαιώματά μας στην Αν. Μεσόγειο.
***
Όμως το νόμισμα έχει και την άλλη πλευρά του.
Το πρόβλημα της χρήσης της Αν. Μεσογείου ξεκίνησε το 2003. Τη χρονιά εκείνη η Κύπρος υπέγραψε συμφωνία με την Αίγυπτο για την οριοθέτηση της ΑΟΖ. Τότε θα έπρεπε να κάνουμε κάτι, είτε για να παρεμποδίσουμε την υπογραφή της συμφωνίας, είτε να κάνουμε κι εμείς ένα ισοδύναμο, για την ισορροπία του πράγματος.
Τις ημέρες εκείνες το ΑΚΡ ήταν που είχε αρχίσει να κοροϊδεύει τους διπλωμάτες, αποκαλώντας τους “monşer”.
Η Κύπρος συνέχισε να υπογράφει συμφωνίες αριοθέτησης της ΑΟΖ με το Λίβανο, το 2007 και το Ισραήλ το 2010.
Τις ημέρες εκελινες το ΑΚΡ έψαχνε ποια ομάδα θα υποστηρίξει στο Λίβανο, ενώ με το Ισραήλ περνούσαμε την περίοδο του “One minute” που είπε ο Ερντογάν στον Σιμόν Πέρες, ενώ στο παρασκήνιο εφάρμοζε πολιτική “More money” με το Ισραήλ.
Ενώ γίνονταν όλα αυτά, ανακοιν΄θηκε το 2009 και το 2010 ότι στην Αν. Μεσόγειο βρέθηκαν κοιτάσματα φυσικού αερίου 900 μ3.
Μόλις έγινε αυτό, χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Αγγλία και η Ρωσία, που δεν έχουν ακτές στη Μεσόγειο, καθώς και η Ιταλία και η Γαλλία, βρέθηκαν να διεκδικούν δικαιώματα στην περιοχή, μέσω των ενεργειακών εταιρειών που υπέγραψαν συμβόλαια με τις χώρες που είχαν τα κοιτάσματα.
Μέχρι το 2010 η Κύπρος, που ελιχε την υποσστήριξη της Ελλάδας, του Λιβάνου και του Ισραήλ, προχώρησε στην χάραξη 13 θαλασσοτεμαχίων (οικοπέδων).
Την ίδια περίοδο το ΑΚΡ ήταν απασχολημένο με την οικοπεδοποίηση των μεγάλων πόλεων και τον προσπορισμό κερδών από τη διαδικασία αυτή.
***
Και έτσι ήλθαμε στις μέρες που διανύουμε τώρα...
Αφού το πλοίο έκανε γεώτρηση και έφθασε στο βυθό της Μεσογείου, αρχίσαμε να στέλνουμε στην περιοχή το ένα πλοίο μετά το άλλο!
Μπορεί κάποιος να μας πει:
Αδελφέ, μπορεί να αργήσαμε, όμως τώρ ακάνουμε αυτό που πρέπει, τι άλλο θέλεις;
Όχι... Όπως δεν κάνατε αυτό που πρέπει στην ώρα του, και τώρα δεν κάνετε αυτό που πρέπει. Γι' αυτό είμαστε εντελώς μόνοι στην υπόθεση αυτή.
Εάν η Τουρκία ακολουθούσε την παρακαταθήκη του Μ. Κεμάλ "Ειρήνη στην πατρίδα, ειρήνη στον κόσμο"...
...και όταν έγινε το πραξικόπημα στην Αίγυπτο εάν λέγαμε στην κυβέρνηση Σίσι "Κι εμείς ζήσαμε τις περιόδους του πραξικοπήματος. Δεν κάνει καλό στη χώρα. Η εμπειρία μας στο θέμα αυτό, μπορεί να είναι χρήσιμη σ' εσάς", δεν θα διακόπταμε τις σχέσεις μας με τη χώρα αυτή...
... όταν ξεκίνησε ο εμφύλιος στη Συρία εάν λέγαμε "Κρατήστε μια ισορροπημένη πολιτική ανάμεσα στο θέμα της εθνικής ασφάλειας και των ατομικών ελευθεριών. Εμείς θέλουμε μια Συρία με εσωτερική ειρήνη, με εξασφαλισμένη την εδαφική της ακεραιότητα και με συνθήκες ανάπτυξης της δημοκρατίας", σήμερα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Όταν τον Απρίλιο του 2011 ήλθε στην Αντιόχεια η πρώτη ομάδα των 300 προσφύγων, εάν συνεννοούμασταν με τη Δαμασκό και τη Διεθνή κοινότητα, το θέμα θα σταματούσε εκεί.
Παραδοσιακά είμαστε η χώρα που πάντα, ακόμα και στις πιο σοβαρές κρίσεις, μεσολαβούσε μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης για να βρεθούν λύσεις. Το ΑΚΡ, όχι μόνο έγινε μέρος του προβλήματος, αλλά ταυτίστηκε ακόμα και με εσωτερικές ομάδες της Παλαιστίνης (Χαμάς, σ.τ.μ.).
Σήμερα σ' αυτές τις τρεις χώρες δεν έχουμε πρέσβη.
Στην ένταση που έχουμε με την Κύπρο, κανένα κράτος του κόσμου δεν είναι με το μέρος μας.
Ακόμα και μια πολύ μεγάλη δύναμη, όταν απομονώνεται, αποδυναμώνεται.
Αυτό βιώνουμε τώρα στην Αν. Μεσόγειο
Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά
