Επειδή εδραιώθηκε τα τελευταία χρόνια το δόγμα του Δικαιωματισμού στον Δυτικό νομικό πολιτισμό, ένα δόγμα σθεναρό και αλάνθαστο τόσο, ώστε αυτό επωμίσθηκε τη διαμόρφωση των Συνταγμάτων, των κοινών νόμων και το δυστυχέστερο, των κοινών συνειδήσεων, παρίσταται ανάγκη να γνωρίσουμε κι εμείς οι αστοιχείωτοι, περί τίνος πρόκειται και τι διακηρύττει αυτή η νέα προσέγγιση που τόσα θέλει να μας διδάξει και τόσα υπόσχεται να βελτιώσει στις ζωές μας.
Γιατί είναι ακριβώς αυτός ο Δικαιωματισμός που με το δικαίωμα στην «θρησκευτική ελευθερία» ανοίγει το δρόμο για την ελεύθερη και ισότιμη εξάσκηση της μωαμεθανικής λατρείας στην Ορθόδοξη Ελλάδα, είναι ο ίδιος που οδηγεί τα ομόφυλα ζευγάρια στον έγγαμο βίο και την «απόκτηση» παιδιών με το «δικαιώμα στην διαφορετικότητα», είναι αυτός που με το «δικαίωμα στο θάνατο»(!) επιθυμεί την νομιμοποίηση της ευθανασίας και των ναρκωτικών ουσιών. Βέβαια ο ίδιος Δικαιωματισμός περίτρανα αντιτάσσει στο «δικαίωμα στη ζωή», το κατ’ εκείνον ανώτερο «δικαίωμα στην έκτρωση» που απολαμβάνει κάθε ελεύθερη και «χειραφετημένη» γυναίκα. Πολλά, πολλά άλλα ζητά να νομιμοποιήσει και κανονικοποιήσει ο Δικαιωματισμός. Όλα αυτά τα θέλει, γιατί βασίζεται στη δική του Νέα Λογική που πρεσβεύει, μέσα απ’ τον ηθικό σχετικισμό, την κατάργηση της έννοιας του σωστού και του λάθους, του ωφέλιμου και του επιβλαβούς, της Αλήθειας και του ψεύδους.
Σε μία Δικαιωματιστική ουτοπία, κριτήριο για το επιτρεπτό μίας πράξεως είναι ο εξής συλλογισμός: εάν δεν πλήττει τα δικαιώματα άλλων, είναι εντάξει. Με άλλη διατύπωση, δογματικώς εδραιώθηκε η εκθείαση της ίδιας βουλήσεως άνευ οποιασδήποτε αναστολής ηθικού, φιλοσοφικού ή θρησκευτικού προσανατολισμού και ουδεμίας αμφιβολίας περί του αληθούς της ελεύθερης και άνευ κρίσεως σχηματιζόμενης βουλήσεως. Ουδόλως ενδιαφέρουν τα βαθύτερα κίνητρα και τα πρακτικά αποτελέσματα των εκπηγαζουσών εκ της βουλήσεως ενεργειών, αρκεί να τηρείται το «απαραβίαστο» (όχι απολύτως) της μη παρεμπόδισης της ελεύθερης βουλήσεως του άλλου, και της μη πρόκλησης βλάβης των αγαθών του π.χ. της υγείας, της ζωής, της ιδιοκτησίας…
Πασίδηλος καθίσταται η ιερότητα της ελεύθερης βουλήσεως στα μάτια κάθε γνήσιου, ορθόδοξου Δικαιωματιστή. Μάλιστα, έχει υποστηριχθεί πως εκτός από το δικαίωμα στην προσωπικότητα, που εδραιώνει τη θεμελιώδη προστασία της ελεύθερης βούλησης, μας χρειάζεται και ένα ακόμα δικαίωμα που προστατεύει την ελεύθερη βούληση, αυτό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας! Έτσι, για τον περαιτέρω εξοπλισμό του αφρόνως πράττοντος με Συνταγματικής περιωπής δικαιολογίες για την αφροσύνη των πράξεών του. Αυτή η τάση του νομοθέτη για εξύμνηση της ελευθέρας βουλήσεως, δεν έχει αφήσει ανεπηρέαστη την κοινωνία. Πλέον οι γονείς δεν φοβούνται τίποτα περισσότερο από το να χαρακτηριστούν καταπιεστικοί ενώ οι νέοι δεν δέχονται καμία αμφισβήτηση του τρόπου του βίου τους, απορρίπτοντάς την ως παραβίαση της ελευθέρας βουλήσεως.
Ως ζηλωτής του Δικαιωματισμού, έρχομαι να ερωτήσω: γιατί να περιορίζεται η παντοδυναμία της ελεύθερης βούλησης από τον όρο της μη βλάβης του άλλου; Μα βέβαια, για να μην υποστεί κάποιος βλάβη, την οποία δεν ηθέλησε! Εάν όμως, και ο άλλος επιθυμεί τη βλάβη, τότε θα αρθεί και η ίδια η βλάβη! Έτσι, σαφώς έχω το δικαίωμα να σκοτώσω τον άλλον, εάν και αυτός το επιθυμεί, αλλάζοντας τον ορισμό από δολοφονία σε ευθανασία. Γιατί η ανθρώπινη ζωή, για τον Δικαιωματιστή που ξέρει τι πρεσβεύει, δεν μπορεί ούτε αυτή να ξεπεράσει την αξία της ελεύθερης βούλησης.
Άγνωστη για τον Δικαιωματιστή, η έννοια της βλάβης απ’ την ίδια βούληση. Βλάσφημη, η οποιαδήποτε αμφισβήτηση του χρηστού της ελεύθερης βούλησης, όσο και αν αυτή αντιβαίνει στην πείρα αιώνων περί καλού και κακού. Ακόμα και αν η ελεύθερη βούληση επιτάσσει την υλοποίηση του παραλόγου, το μοχθηρού, αυτό δεν μπορεί να ανατρέψει την αξία της. Μη γένοιτο, να τεθεί κάποια ανώτερη αυθεντία, αρμόδια να αποφανθεί για την ορθότητα και την αρετή της πράξης. Άλλωστε, αν αποδεχόμασταν κάποια ανώτερη αυθεντία, θα φτάναμε σχεδόν στην πίστη στον Θεό, τον μεγάλο κατάδικο και χειρότερο φόβο του άθεου Δικαιωματισμού. Κάπου στην πορεία όμως, κατέληξε στην θέση της αυθεντίας να τοποθετηθεί η ίδια η θεωρία του Δικαιωματισμού! Πόσο αναπόφευκτη η παραδοχή μίας απόλυτης αλήθειας, όποια και αν είναι αυτή, για τον φτωχό κι εφήμερο άνθρωπο.
Ο αναθεματισμένος αιρετικός των Δικαιωματιστών, αυτός που με το παράδειγμά του κινδυνεύει να βάλει βόμβα στα θεμέλια του δόγματος, ο μετανοών ληστής, ο επί ξύλου κρεμάμενος. Κοντά του και η κλαίουσα πόρνη, η σπογγίζουσα τους πόδας του Κυρίου ταις θριξίν της κεφαλής της. Ο άσωτος υιός που σιχάθηκε τα ξυλοκέρατα και γύρισε στην αγάπη του Πατέρα ταπεινωμένος. Ο κίνδυνος των αιωνίων αυτών μορφών του Ευαγγελίου έγκειται στο ότι τόλμησαν και αμφισβήτησαν την ίδια τους τη βούληση! Όχι μόνο την αμφισβήτησαν, αλλά και την απομυθοποίησαν, την είδαν απαλλαγμένη από τον μανδύα του εγωϊσμού, την είδαν σε όλη της τη διαστροφή και την κακότητα. Είδαν ότι πληγώθηκαν απ’την κακότητα, πρώτα απ’ όλα οι ίδιοι, κάπου βαθιά στα σωθικά όπου κρύβεται ο εαυτός, και ζήτησαν γιατρειά για το τραύμα τους. Κι αφού έκλαψαν κι έκλαψαν και έφτασαν στα βάραθρα της απελπισίας, γύρισαν στον Θεό που τόσο καιρό αγαπητικά περίμενε την επιστροφή τους. Αρνήθηκαν την παλαιά τους βούληση τη γεμάτη πλάνες, και μετανόησαν. Ζήτησαν το σωστό. Την ίδια βουλητική δύναμη που είχαν πριν, την έπλασαν τώρα για την Αλήθεια. Όχι για να μαχαιρώσουν πια τον εαυτό τους, αλλά για να τον ελευθερώσουν. Με δάκρυα στράφηκαν στον Σωτήρα. «Μνήσθητί μου Κύριε!» Συγχώρεσέ με, Κύριε, ότι πτωχός ειμί εγώ και εν κόποις εκ νεότητός μου. Ελέησόν με Κύριε, ότι ασθενής ειμί.
Πήραν τη γιατρειά τους, επειδή ο Κύριος είναι πανάγαθος, και επειδή οι ίδιοι αρνήθηκαν την παντοδύναμη βούλησή τους, διαλέγοντας την Αλήθεια. Γι’ αυτό είναι μακάριοι, και ζεσταίνεται η κορμοστασιά τους απ’ το φως της Τρισηλίου Θεότητος και η πράξη τους μένει αξιομακάριστη στους αιώνες, όπως υποσχέθηκε ο Κύριος στην πόρνη τη μετανοούσα και απτομένη Του, ότι όπου κηρυχθεί το Ευαγγέλιο, θα κηρυχθεί και η πράξη της εις μνημόσυνον αυτής.
Ο κόσμος της πολιτικής ορθότητας δεν έχει χώρο για τέτοιες λαμπερές και γενναίες υπάρξεις. Είναι ένας κόσμος χτισμένος για υποκείμενα με υπέρμετρη αυτοεκτίμηση, με τεθωρακισμένο εγωισμό, με σκληρό προσωπείο να κρύβει τη σήψη της ψυχής τους, να μην φανεί ίχνος συναισθήματος. Είναι ένας κόσμος με χορτασμένα στόματα που χαμογελούν πλατιά τα μοχθηρά τους χείλη και γυαλίζουν τα μυτερά δόντια από μέσα, σαν τα επιβραβεύσει κανείς με τον χαιρετισμό: «Δικαίωμά σου!». Ζητάνε κι άλλο. «Κάνε ό,τι θέλεις!»
Η ομολογία του ληστή, τα δάκρυα της πόρνης, η επιστροφή του ασώτου, σαν βλασφημίες φοβερές κατά της πίστης του Δικαιωματισμού. Μορφές που αποκήρυξαν την «ιερή» ελεύθερη βούληση και προτίμησαν την Αλήθεια. Πριονίζουν τα θεμέλια του οικοδομήματος της πολιτικής ορθότητας. Σαθρό όπως είναι, σίγουρα θα πέσει…
Πηγή: Εφημερίδα "Εστία" Τετάρτη 12/2/2019
