Η νίκη στην Σαλαμίνα, που γιορτάζουμε, οφείλεται στον λαυρεωτικό άργυρο, τον ορυκτό πλούτο της πόλης κράτους των Αθηνών, που επέτρεψε την κατασκευή πολεμικού στόλου. Η κυριαρχία στην θάλασσα αφορά το δικαίωμα ενός κράτους να έχει πλήρη έλεγχο σε μία υπεράκτια περιοχή. Ο έλεγχος αυτός δίνει το δικαίωμα, μεταξύ άλλων και της αξιοποίησης του υπεράκτιου ορυκτού πλούτου υδρογονανθράκων της περιοχής.
Περιλαμβάνει δύο βασικές ξεχωριστές δραστηριότητες που είναι η έρευνα και η εκμετάλλευση κοιτασμάτων υδρογονανθράκων. Η έρευνα αφορά μία πρώτη φάση για τον εντοπισμό και την πιστοποίηση των κοιτασμάτων αυτών. Η εκμετάλλευση αφορά μία δεύτερη φάση για την παραγωγή και την διάθεση στην αγορά των προϊόντων της παραγωγής, δηλαδή του πετρελαίου και του φυσικού αερίου. Από οικονομική άποψη, μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης φάσης υπάρχει ένα σημαντικό χάσμα.
Η φάση της έρευνας περιλαμβάνει αποκλειστικά και μόνο δαπάνες, μέχρι την ολοκλήρωση της πιστοποίησης ύπαρξης ή μη ικανών ποσοτήτων αποθεμάτων υδρογονανθράκων. Αντίθετα, η φάση της εκμετάλλευσης περιλαμβάνει μία σημαντική περίοδο απόκτησης εσόδων τόσο για την απόσβεση των επενδύσεων έρευνας και εκμετάλλευσης, όσο και την απόκτηση σημαντικών καθαρών κερδών.
Η σημασία των δικαιωμάτων εκμετάλλευσης
Τον Σεπτέμβριο του 2015 νοτιοανατολικά του Καστελλόριζου ανακαλύφθηκε το μεγαλύτερο κοίτασμα φυσικού αερίου στην Μεσόγειο, το κοίτασμα Zohr, με αποθέματα 30 τρισ. κυβικά πόδια φυσικού αερίου, με ένα δισ. βαρέλια συμπυκνωμάτων πετρελαίου (βλέπε την πρώτη εικόνα). Η ακαθάριστη αξία του κοιτάσματος αυτού με βάση την τιμή πώλησης του φυσικού αερίου στην Αίγυπτο, πέντε δολάρια ανά χίλια κυβικά πόδια και 50 ανά βαρέλι συμπυκνώματος πετρελαίου, είναι συνολικά της τάξης των 200 δισ. ευρώ.
Οι τελευταίες επιστημονικές έρευνες στην Ανατολική Μεσόγειο δείχνουν ότι το κοίτασμα Ζohr δεν είναι μοναδικό, αλλά επαναλαμβανόμενο στην μείζονα υπεράκτια περιοχή μεταξύ Κύπρου και Κρήτης. Και όπως θα δούμε στις εικόνες που ακολουθούν, αυτή η δυνατότητα επανάληψης φτάνει μέχρι και την Λιβύη μέσω Κρήτης.
Η δυνατότητα αυτή άνοιξε την αρπακτική διάθεση της Τουρκίας για τον εντοπισμό και ανακάλυψη κοιτασμάτων φυσικού αερίου νότια του Καστελλόριζου, ιδιαίτερα μεταξύ Κύπρου και Κρήτης, όπου ως γνωστόν τα θαλάσσια βάθη είναι της τάξης των 3.000 μέτρων. Η κατάσταση αυτή οδήγησε την Ελλάδα και την Τουρκία σε μία διαρκή και δραματική γεωπολιτική ένταση στην περιοχή αυτή.
Η ένταση αυτή αφορά πρώτιστα τα κυριαρχικά δικαιώματα, παρότι προς το παρόν η Τουρκία δεν διαθέτει σήμερα την απαραίτητη τεχνολογία εκμετάλλευσης υποθαλάσσιων κοιτασμάτων που θα μπορούσαν να τις αποφέρουν σημαντικά έσοδα σε τέτοια θαλάσσια βάθη. Όμως από ερευνητική άποψη η Τουρκία διαθέτει τρία σκάφη γεωφυσικών σεισμικών καταγραφών και τρία γεωτρύπανα, το κόστος των οποίων σε πλήρη δραστηριότητα ανέρχεται συνολικά σε 2.500.000 ευρώ την ημέρα, ήτοι σχεδόν σε δαπάνες ενός δισ. ευρώ το χρόνο.
Άρα όσο συνεχίζονται οι δραστηριότητες αυτές, η Τουρκία επωμίζεται αποκλειστικά και μόνο σημαντικές ετήσιες δαπάνες, χωρίς τουλάχιστον ακόμα κανένα αντίστοιχο οικονομικό όφελος. Το ερώτημα που τίθεται είναι για πόσο χρονικό διάστημα θα μπορέσει η Τουρκία να αντέξει εσωτερικά αυτή τη κατάσταση οικονομικής αφαίμαξης, χωρίς οποιοδήποτε αντίκρισμα για την οικονομία της στην διεθνή αγορά.
Τα κοιτάσματα και τα οφέλη τους
Με δεδομένο ότι θα χρειασθεί τουλάχιστον μία δεκαπενταετία για να μπορέσει η Τουρκία τελικά να αποκτήσει την αντίστοιχη τεχνολογία εκμετάλλευσης κοιτασμάτων σε τέτοια θαλάσσια βάθη, είναι φανερό ότι στο διάστημα αυτό η Ελλάδα έχει τον απαραίτητο χρόνο να διαμορφώσει την απαραίτητη στρατηγική που θα της επιτρέψει να βγει από το αδιέξοδο που βρίσκεται σήμερα. Να αποκτήσει την πρωτοβουλία μέσω δικών της εκμεταλλεύσεων, ιδιαίτερα δυτικά και νοτιοδυτικά της Κρήτης. Αυτές θα της επέτρεπαν μεσοπρόθεσμα την εξασφάλιση σημαντικών εσόδων, προς όφελος της οικονομίας και της αμυντικής της ικανότητας.
Η εκμετάλλευση του αιγυπτιακού κοιτάσματος Zohr από την εταιρεία ΕΝΙ, που σήμερα βρίσκεται –εντός μόλις πέντε ετών– σε πλήρη παραγωγή δυναμικότητας 500.000 ισοδυνάμων βαρελιών πετρελαίου την ημέρα, αποφέρει ακαθάριστα έσοδα περί τα εφτά δισ. ευρώ το χρόνο. Ας σημειωθεί ότι η (κρατική) Ελληνική Διαχειριστική Εταιρεία Υδρογονανθράκων (ΕΔΕΥ ΑΕ) έχει εντοπίσει μέχρι σήμερα 16 τουλάχιστον στόχους τύπου Zohr στις υπεράκτιες περιοχές δυτικά και νότια της Κρήτης (βλ. την παρακάτω εικόνα), οι περισσότεροι των οποίων φαίνονται να είναι ακόμη μεγαλύτεροι από το αντίστοιχο κοίτασμα Ζohr (100 km2).
Επομένως, η μακροπρόθεσμη οικονομική δυνατότητα ακαθαρίστων εσόδων για την χώρα μας διαγράφεται εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Με δεδομένη μία ελάχιστη πιθανότητα ανακάλυψης κοιτάσματος ανά γεώτρηση 20%, θα ήταν δυνατόν εντός των δύο προαναφερθέντων περιοχών να ανακαλυφθούν στο μέλλον τουλάχιστον τρία κοιτάσματα τύπου Zohr, τα οποία θα μπορούσαν να αποφέρουν ημερήσια ακαθάριστα έσοδα 21 δισ. ευρώ το χρόνο.
Η Τουρκία με αρπακτικό τρόπο επιδιώκει να εδραιώσει κυριαρχικά δικαιώματα μέσα στην ελληνική ΑΟΖ και έτσι να επιτύχει κάποια στιγμή μία μαζική εκμετάλλευση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου μεταξύ Κύπρου και Λιβύης προς όφελος της οικονομίας της. Ενώ συμβαίνει αυτό, το αρμόδιο ελληνικό υπουργείο Ενέργειας φροντίζει με ανακοινώσεις του να απαξιώνει την προοπτική εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων στην χώρα μας, θεωρώντας ότι αυτό είναι προς όφελος της πράσινης ενέργειας σε παγκόσμιο επίπεδο!
Η ουτοπία της πράσινης ενέργειας
Το αρμόδιο υπουργείο που σήμερα αβασάνιστα κόπτεται να κλείσει όλες τις μονάδες λιγνίτη στην Βόρειο Ελλάδα θα ήταν καλό να διαβάσει κάποια στιγμή την έκθεση της Επιτροπής Ενέργειας της Ακαδημίας της Γαλλίας, η οποία απεστάλη στον πρόεδρο Μακρόν. Αυτή αναφέρει πως η πλήρης επικράτηση της πράσινης ενέργειας (που όλοι επιθυμούμε) αποτελεί στην πράξη ουτοπία, εάν τα επόμενα 30-35 χρόνια δεν υπάρξει στήριξη της πράσινης ενέργειας από άλλη μορφή ενέργειας, που στην Ελλάδα θα μπορούσε να είναι το εγχώριο φυσικό αέριο!
Παράλληλα, το υπουργείο Ενέργειας δεν έκανε καμία προσπάθεια διαπραγμάτευσης με την κυβέρνηση του Αζερμπαϊτζάν, πριν δώσει χωρίς αντάλλαγμα την άδεια λειτουργίας στον τουρκο-αζέρικο αγωγό TAΡ-TANAP (που διέρχεται ατελώς μέσα από το έδαφος της Ελλάδος) και τα έσοδα του οποίου αναμένεται να επιτρέψουν στο Μπακού να ολοκληρώσει ευκολότερα την επίθεση εναντίον των Αρμενίων, με την βοήθεια της Τουρκίας.
Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να αντιληφθεί ότι οι ερευνητικές προσπάθειες της Τουρκίας για την υφαρπαγή ελληνικών κοιτασμάτων φυσικού αερίου την έχουν οδηγήσει σε σημαντικές δαπάνες, οι οποίες μπορούν προοπτικά να δημιουργήσουν σοβαρό εσωτερικό πολιτικό πρόβλημα στην κυβέρνηση Ερντογάν. Αυτό υπό τον όρο ότι δεν θα αποκτήσει κάποια στιγμή προσεχώς έσοδα από τις δραστηριότητες αυτές. Η Τουρκία, όμως, σε τόσο μεγάλα θαλάσσια βάθη, δεν προβλέπεται να κάνει εξόρυξη και να αποκτήσει έσοδα πριν περάσει τουλάχιστον μία 15ετία.
Καταλήγοντας, με λύπη διαπιστώνουμε πως το αρμόδιο υπουργείο Ενέργειας, το οποίο σήμερα ασχολείται με αναπτυξιακά έργα που διευκολύνουν αποκλειστικά και μόνον τις εισαγωγές ορυκτού πλούτου. Αυτές, όμως, δημιουργούν θέσεις εργασίας στο εξωτερικό. Είναι απορίας άξιο γιατί ο αρμόδιος υπουργός αδιαφορεί, γιατί δεν προσπαθεί να προωθήσει την αξιοποίηση του εγχώριου ορυκτού πλούτου, ιδιαίτερα των κοιτασμάτων φυσικού αερίου. Η αξιοποίησή τους θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας στην Ελλάδα που θα στηρίξουν την εθνική οικονομία, αλλά ταυτόχρονα και την πολυπόθητη πράσινη ενέργεια, για την οποία κόπτεται με μονοδιάστατο φανατισμό ολόκληρη η κυβέρνηση.
Πηγή: slpress.gr
