Ο Σύλλογος κατά της Ισλαμοφοβίας στη Γαλλία, μια ένωση κοντά στην Αδελφότητα των Αδελφών Μουσουλμάνων, διαλύθηκε το 2020 λίγο πριν τον απαγορεύσει η γαλλική κυβέρνηση. Κορυφαίοι αριστεροί ηγέτες συμμετείχαν στις διαμαρτυρίες του.
Η Γαλλία, και σε μικρότερο βαθμό μερικές άλλες ευρωπαϊκές χώρες, διασχίζεται από μια συζήτηση για τον «Ισλαμο-αριστερισμό». Προσωπικότητες της αριστεράς υποστηρίζουν το πολιτικό Ισλάμ παρά το παράδειγμα του Ντάες. Σε αντίθεση με ό, τι μπορεί να σκεφτεί κανείς, αυτή δεν είναι μια στιγμιαία εκλογική τακτική, αλλά συνέπεια μιας στρατηγικής του Ψυχρού Πολέμου, που αναζωπυρώθηκε από την κυβέρνηση Μπάιντεν.
ΔΙΚΤΥΟ ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ | ΠΑΡΙΣΙ (ΓΑΛΛΙΑ) |
Η Γαλλίδα υπουργός που είναι αρμόδια για τα πανεπιστήμια, Frédérique Vidal, μόλις παράγγειλε μια έκθεση σχετικά με την κοινωνιολογία του ισλαμο-αριστερισμού στα πανεπιστήμια.
Τον 16ο και 17ο αιώνα, οι Ευρωπαίοι διάκριναν τη «δημόσια σφαίρα» ορατή σε όλους, από την πιο οικεία «ιδιωτική σφαίρα». Ωστόσο, το 18ο αιώνα, η Γαλλική Επανάσταση έδωσε έναν διαφορετικό ορισμό αυτών των δύο εκφράσεων: η «ιδιωτική σφαίρα» έγινε ο τομέας της εργασίας, της οικογένειας και της θρησκείας, ενώ η «δημόσια σφαίρα» αυτός της πολιτικής και του έθνους. Επομένως, εάν πολιτικοί ακτιβιστές βρίσκουν στις θρησκείες τη δύναμη της δέσμευσής τους, αυτό φαίνεται ασυνεπές όταν υποστηρίζουν συγκεκριμένες θρησκείες.
Ωστόσο, αυτή η άποψη υπονομεύεται τώρα από την υποστήριξη ορισμένων προσωπικοτήτων και πολιτικών ομάδων σε «ισλαμιστικά» κινήματα. Με τον όρο «ισλαμισμός», δεν εννοώ τίποτα που να έχει σχέση με τη μουσουλμανική θρησκεία, αλλά μια πολιτική ιδεολογία που χειραγωγεί αυτή τη θρησκεία. Καθώς ο Μωάμεθ ήταν ταυτόχρονα προφήτης, πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης, η κληρονομιά του είναι εύκολο να εκτραπεί.
Ο Ρουχολάχ Χομεϊνί συνάντησε τον Χασάν Ελ Μπάννα το 1938 στο Κάιρο. Οι δύο άνδρες σύναψαν ένα αμοιβαίο σύμφωνο μη επιθετικότητας και μοιράστηκαν τη Μέση Ανατολή.
Το Πολιτικό Ισλάμ
Στην πράξη, το πολιτικό Ισλάμ συνίσταται στην κινητοποίηση των πληθών με επίκληση της μουσουλμανικής θρησκείας. Αυτό μπορεί να γίνει με πολύ διαφορετικά μέσα και αντίθετους στόχους, ανάλογα με την αντίληψη που έχει ο καθένας για αυτήν τη θρησκεία. Η χρήση θρησκευτικών επιχειρημάτων για συμμετοχή στην πολιτική επιτρέπει να δημιουργήσει μια αίσθηση απεριόριστης θυσίας που μπορεί γρήγορα να μετατραπεί σε φανατισμό. Η αραβική γλώσσα, η οποία παρέχει περισσότερη αξία στα συναισθήματα παρά στη λογική, πιθανώς να κάνει τους Άραβες πολύ πιο δεκτικούς από άλλους σε αυτόν τον τύπο δέσμευσης.
Τον 20ο αιώνα, οι Βρετανοί ζήτησαν από τον μουφτή του Al-Azhar να καθορίσει μια μοναδική εκδοχή του Κορανίου για να αντιμετωπίσουν την αίρεση του Mahdi στο Σουδάν. Μέχρι τότε, υπήρχαν περίπου σαράντα διαφορετικές εκδόσεις. Ζήτησαν επίσης από τον Χασάν αλ-Μπάννα να δημιουργήσει μια μυστική οργάνωση, την Αδελφότητα των Αδελφών Μουσουλμάνων, με βάση το μοντέλο της Ενωμένης Μεγάλης Τεκτονικής Στοάς της Αγγλίας για να διαθέτουν ένα μέσο πίεσης κατά της αιγυπτιακής εξουσίας. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η CIA τοποθέτησε δύο από τους πράκτορές της, τον Sayyed Qtob και τον Saïd Ramadan, σε αυτή τη σουνιτική μυστική οργάνωση για να θεωρητικολογίσουν την τζιχάντ.
Άλλες σύγχρονες σχολές του πολιτικού Ισλάμ αναπτύχθηκαν πρώτα μέσα στο Σουφισμό ενάντια στις Ρωσική και την Κινέζικη αυτοκρατορίες, και στη συνέχεια, με τον Ρουχολάχ Χομεϊνί στο κόρφο του Σιιτισμού ενάντια στη Βρετανική Αυτοκρατορία. Καθώς η σχολή του Σουφισμού έχει κάνει συμμαχία με την Αδελφότητα των Αδελφών Μουσουλμάνων γύρω από τον πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, η σιιτική σχολή έχει αντίθετα συνάψει αμοιβαία συμφωνία μη παρέμβασης μαζί τους. Ωστόσο, όλοι πολεμούσαν μαζί ενάντια στους Ρώσους και υπό τις διαταγές του ΝΑΤΟ κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Εκείνη την εποχή πίστευαν ότι μοιράζονταν την ίδια ιδεολογία, αλλά σήμερα όλοι θεωρούν ότι αυτό δεν συνέβαινε και το ίδιο ισχύει και σήμερα.
Οι Γάλλοι αποδίδουν την υποστήριξη ορισμένων αριστερών στοχαστών στον ισλαμισμό στην εξορία του Αγιατολάχ Χομείνι στην περιοχή του Παρισιού (1978-9). Τότε ο Jean-Paul Sartre και ο Michel Foucault τον είχαν συναντήσει και του είχαν φέρει την υποστήριξη τους. Είχαν κατανοήσει πλήρως τον αγώνα του ενάντια στον δυτικό ιμπεριαλισμό, ενώ ο Zbigniew Brzeziński (σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του προέδρου Τζίμι Κάρτερ) τον θεωρούσε, εσφαλμένα, ως επιφανειακό.
Αλλά η σημερινή συζήτηση είναι εντελώς διαφορετικής φύσης: ορισμένοι αριστεροί στοχαστές αποδίδουν στους μουσουλμάνους στο σύνολό τους την ίδια λειτουργία λαϊκής εμπροσθοφυλακής με το προλεταριάτο του 19ου αιώνα. Πρόκειται για ηλιθιότητα. Πράγματι:
- οι μουσουλμάνοι ανήκουν σε όλες τις κοινωνικές τάξεις.
- Το Ισλάμ είναι απολύτως συμβατό με τον πιο ανεξέλεγκτο καπιταλισμό.
Στην πραγματικότητα, κατανοούν τους Μουσουλμάνους διαφορετικά ανάλογα με το αν είναι Σουνίτες ή Σιίτες. Οι πρώτοι φέρεται ότι είναι προοδευτικοί, ενώ οι δεύτεροι υποτίθεται ότι είναι αντιδραστικοί. Υποστήριξαν τον αμερικανόφιλο (σ.μτφ. και Αμερικανό) Μουσουλμάνο Αδελφό Μοχάμεντ Μόρσι στην Αίγυπτο, αλλά καταγγέλλουν τον εθνικιστή Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ στο Ιράν. Ωστόσο, ο πρόεδρος Μόρσι δεν προσπάθησε ποτέ να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης των φτωχότερων, ενώ ο πρόεδρος Αχμαντινετζάντ το έπραξε με επιτυχία μέχρι το τέλος της θητείας του. Ομοίως, ο Μοχάμεντ Μόρσι δεν έγινε πρόεδρος παρά μόνο απειλώντας με θάνατο τους δικαστές του εκλογικού συμβουλίου και τις οικογένειές τους [1], ενώ ο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ εκλέχθηκε δημοκρατικά. Είναι σαφές ότι οι ισλαμο-αριστεριστές δεν προσδιορίζονται από τη σχέση με την εσωτερική δράση των ανθρώπων που υποστηρίζουν, αλλά από την εξωτερική τους πολιτική. Εγκρίνουν το πολιτικό Ισλάμ υπέρ των ΗΠΑ και καταγγέλλουν το αντιιμπεριαλιστικό πολιτικό Ισλάμ.
Ο ισλαμο-αριστερισμός δεν υπάρχει παρά μόνο στις δυτικές χώρες, με εξαίρεση την Τυνησία. Ο εξόριστος αντιπολιτευόμενος Moncef Marzouki υποστήριζε την Αδελφότητα των Αδελφών Μουσουλμάνων και έγινε ο πρώτος πρόεδρος Δημοκρατίας της Αραβικής Άνοιξης. Θα χρησιμοποιηθεί ως ομπρέλα για τους Αδελφούς του Ennahdha και απομακρύνθηκε από την εξουσία στις προεδρικές εκλογές του 2014.
Ο μπολσεβίκος επαναστάτης Λεόν Τρότσκι (1879-1940) εξυπηρέτησε τα βρετανικά συμφέροντα εναντίον της Ρωσίας. Ήρθε σε σύγκρουση με τον Στάλιν που τον απέλασε από την ΕΣΣΔ και διάτασσε τη δολοφονία του στην Πόλη του Μεξικού. Κάποιοι από τους υποστηρικτές του δεν δίστασαν να συνεχίσουν το έργο του θέτοντας τον εαυτό τους στη υπηρεσία των Ηνωμένων Πολιτειών.
Η στρατηγική του NED: συμμαχία ορισμένων τροτσκικών με ορισμένους ισλαμιστές
Η υποστήριξη αριστερών προσωπικοτήτων για την Αδελφότητα των Αδελφών Μουσουλμάνων και το Τάγμα των Naqshbandi οργανώθηκε από το Εθνικό Κληροδότημα για τη Δημοκρατία (NED) στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου, ήδη από το 1983. Ο πρόεδρος Ρόναλντ Ρέιγκαν μόλις είχε φέρει κοντά του μια ομάδα Εβραίων Τροτσκιστών της Νέας Υόρκης για να πολεμήσουν ενάντια στην ΕΣΣΔ. Λόγω της σύγκρουσης μεταξύ του φιλοβρετανικού Τρότσκι [2] και του Στάλιν, αυτοί οι μαθητές του εντάχθηκαν στις μυστικές υπηρεσίες των «Five Eyes» (τα «Πέντε Μάτια» – Αυστραλία, Καναδάς, Ηνωμένες Πολιτείες, Νέα Ζηλανδία, Ηνωμένο Βασίλειο). Ιδρύσαν μεταξύ των άλλων το NED. Στο πλαίσιο των σκανδάλων που περιβάλλουν τη CIA, οραματίστηκαν να εκτελέσουν ορισμένες επιχειρήσεις μέσω της νόμιμης οδού. Στρατολόγησαν τροτσκιστικές προσωπικότητες από όλο τον κόσμο για να συμμετάσχουν στον αγώνα τους, ιδίως στα δύο θέατρα επιχειρήσεων της εποχής: στο Αφγανιστάν και το Λίβανο.
Για τον αντι σοβιετικό αγώνα του στο Αφγανιστάν, το NED στρατολόγησε τον «Γάλλο γιατρό » (french doctor) Bernard Kouchner. Είναι ένας παλιός της Ένωσης Κομμουνιστών Φοιτητών ο οποίος εγκατέλειψε αυτήν την οργάνωση κατά τη διάρκεια της εκκαθάρισης ενάντια στους Τροτσκιστές. Ο νεαρός γιατρός θα θεραπεύσει στο Πακιστάν τους Αφγανούς αντικομμουνιστές και τους Άραβες μουτζαχεντίν του Οσάμα Μπιν Λάντεν. Εκείνη την εποχή, οι τελευταίοι χειροκροτήθηκαν στη Δύση ως «μαχητές της ελευθερίας».
Την ίδια στιγμή, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στο Λίβανο, το NED δυσκολευόταν να στρατολογήσει. Τελικά, επέλεξε τους αποσχιστές του Συριακού Κομμουνιστικού Κόμματος, τους Ριάντ Αλ-Τουρκ, Τζορτζ Σάμπρα και Μισέλ Κίλο. Οι τρεις άνδρες υπέγραψαν ένα μανιφέστο που εξομοιώνει τους Αδελφούς Μουσουλμάνους με ένα νέο προλεταριάτο και ζητά την στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. Για τη Συρία, αυτή ήταν μια ξεκάθαρη υποστήριξη στο πραξικόπημα των Αδελφών Μουσουλμάνων στη Χαμά. Συνεπώς, ο πρόεδρος Χαφέζ αλ-Άσαντ διέταξε τη σύλληψη και φυλάκιση τους έως ότου απορρίψουν αυτό το κείμενο.
Ο πόλεμος στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη είναι η ευκαιρία για το ΝΕΔ να προσλάβει τον δοκιμιογράφο Bernard-Henri Lévy. Ο τελευταίος θα γίνει σύμβουλος του πρόεδρου Alija Izetbegović για τα ΜΜΕ. Ταυτόχρονα, ο τελευταίος πήρε τον νεοσυντηρητικό Richard Perle ως πολιτικό σύμβουλο και τον Osama bin Laden ως στρατιωτικό σύμβουλο.
Στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου, όλες οι προαναφερθείσες προσωπικότητες πίστευαν πιθανώς ότι έπραξαν για το καλύτερο. Αλλά όταν διαλύθηκε η ΕΣΣΔ, μερικοί από εκείνους συνέχισαν τη διαδρομή τους σε αυτό το αηδιαστικό μονοπάτι.
Έτσι, ο Riyad Al-Turk, ο Georges Sabra και ο Michel Kilo έγιναν εκπρόσωποι του Πενταγώνου κατά τη διάρκεια των γεγονότων στη Συρία. Στο όνομα του κομμουνιστικού τους παρελθόντος, έπεισαν την ευρωπαϊκή αριστερά ότι ήταν ένας εμφύλιος πόλεμος και όχι μια επίθεση από διεθνείς τζιχαντιστές. Κατάφεραν ακόμη και να τους κάνουν να πιστέψουν ότι το Μέτωπο αλ-Νόσρα (παρακλάδι της Αλ Κάιντα στη Συρία) ήταν μια συριακή επαναστατική οργάνωση.
Ή ακόμη ο Bernard-Henri Lévy, αφού έκανε την απολογία του Γκουαντάναμο, έγινε εκπρόσωπος των τζιχαντιστών της Λιβύης. Παρουσίασε την Λιβυκή Αραβική Τζαμαχιρία – ένα καθεστώς εμπνευσμένο από τους Γάλλους ουτοπικούς σοσιαλιστές του 19ου αιώνα – ως δικτατορία. Υποστήριξε τον βομβαρδισμό της Τρίπολης από το ΝΑΤΟ και τον διορισμό ενός από τους ιστορικούς ηγέτες της Αλ Κάιντα, τον Αμπντελαχάμ Μπελάι, ως στρατιωτικό διοικητή της Τρίπολης. Τέλος, βοήθησε ακόμη και στην επίσημη υποδοχή του τελευταίου στο Γαλλικό Υπουργείο Εξωτερικών στο Παρίσι.
Ο Σύλλογος κατά της Ισλαμοφοβίας στη Γαλλία, μια ένωση κοντά στην Αδελφότητα των Αδελφών Μουσουλμάνων, διαλύθηκε το 2020 λίγο πριν τον απαγορεύσει η γαλλική κυβέρνηση. Κορυφαίοι αριστεροί ηγέτες συμμετείχαν στις διαμαρτυρίες του.
Η θεωρητικολόγιση του ισλαμο-αριστερισμού
Εάν ο ισλαμο-αριστερισμός είναι πρωτίστως μια πρακτική των δυτικών μυστικών υπηρεσιών, έγινε και πολιτική θεωρία το 1994 γύρω από τον Chris Harman. Αυτός ο Βρετανός τροτσκιστής στοχαστής είναι ακτιβιστής του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος (Socialist Workers Party). Το 1994, δημοσίευσε ένα άρθρο στο Socialism International με τίτλο «The prophet and the proletariat » (Ο προφήτης και το προλεταριάτο). Προσπαθεί να αποδείξει ότι οι μουσουλμάνοι δεν είναι ούτε φασίστες ούτε προοδευτικοί, αλλά ότι σχηματίζουν το νέο προλεταριάτο.
Οι τροτσκιστές του Ρέιγκαν, όπως ο Κλοντ Χάρμαν, προσυπέγραψαν τη θεωρία του Γιάγκελ Γκλάκσταϊν (γνωστός και ως «Τόνι Κλιφ») της «αποκλίνουσας μόνιμης επανάστασης», σύμφωνα με την οποία όλα τα λεγόμενα «κομμουνιστικά» κράτη (Κίνα, Βόρεια Κορέα, Κούβα) είναι στην πραγματικότητα Σταλινικά. Αυτός ο τρόπος σκέψης τους επιτρέπει ταυτόχρονα να στρατεύονται υπέρ της παγκόσμιας επανάστασης και να καταδικάσουν τους αντιπάλους των Ηνωμένων Πολιτειών. Αποκλείστηκαν από την Τέταρτη Διεθνή. Δεν πρόκειται επομένως να αφομοιώνονται όλοι οι τροτσκιστές στη παρέκκλιση τους .
Λαμβάνοντας υπόψη αυτά τα στοιχεία, ο ισλαμο-αριστερισμός δεν μπορεί να εξηγηθεί μόνο από έναν αγώνα για τις ψήφους των μουσουλμάνων μεταναστών στην Ευρώπη, όσο και από την αντιστροφή των αξιών μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Η εξαφάνιση των κομμουνιστικών κομμάτων άφησε το πεδίο ανοιχτό σε μια Ατλαντιστική αριστερά. Η τελευταία επέλεξε αυθόρμητα την ιδεολογική κατεύθυνση των συμμάχων των ΗΠΑ. Την παντρεύτηκε μέχρι το σημείο να συμμετάσχει στα στριμμένα χτυπήματά τους, ιδίως στην χειραγώγηση του σουνιτικού πολιτικού Ισλάμ.
Από τώρα και στο εξής η λογική των μυστικών υπηρεσιών, όπως και αυτή των ιδεολογιών, υπονομεύονται από την αφύπνιση (woke) του πουριτανισμού των ΗΠΑ. Οι τελευταίοι βρίσκουν στους Αδελφούς Μουσουλμάνους την ίδια αναζήτηση που έχουν για Καθαρότητα που τους οδηγεί. Μερικά μέλη της κυβέρνησης Μπάιντεν παρευρέθηκαν στη σύνοδο του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας στις 13 Ιουνίου 2013, στην οποία προσκλήθηκε ένας επίσημος αντιπρόσωπος της Αδελφότητας, ο Σεΐχης Αμπντάλα Μπιν Μπάγια. Υπάρχει συνεπώς πραγματικός κίνδυνος να γίνει διαρκώς ο Ισλαμο-αριστερισμός μέρος των πολιτικών κομμάτων, ειδικά αφού οι Δυτικοί δεν έχουν ακόμη αφομοιώσει ότι όλοι οι ηγέτες της Αλ Κάιντα και του Ντάες είναι, ή ήταν μέλη της Αδελφότητας των Αδελφών Μουσουλμάνων.
_________________________________
[1] « La Commission électorale présidentielle égyptienne cède au chantage des Frères musulmans » (Η αιγυπτιακή προεδρική εκλογική επιτροπή παραδίδεται στον εκβιασμό των Αδελφών Μουσουλμάνων), Réseau Voltaire, 20 juin 2012.
[2] Δεν έχει αποδειχθεί ποτέ ότι ο Τρότσκι ήταν πράκτορας του Στέμματος, αλλά αποδείχτηκε ότι η γραμματέας του ήταν Βρετανή πράκτορας. Ωστόσο, ο Λεον Τρότσκι αποκεφάλισε το ρωσικό πολεμικό ναυτικό, του οποίου διέταξε να δολοφονηθούν σχεδόν όλοι οι αξιωματικοί για τη μεγαλύτερη χαρά του Ηνωμένου Βασιλείου.
Πηγή: voltairenet.org, Ινφογνώμων Πολιτικά
