Σε προηγούμενο άρθρο μας αναφέραμε ότι ο Μεσούτ Μπαρζανί, πρόεδρος της Αυτόνομης Κουρδικής Διοίκησης (ΑΚΔ), στο Ιράκ, ανακοίνωσε ότι στις 25 Σεπτεμβρίου 2017 θα διεξαχθεί δημοψήφισμα, με το ερώτημα της Ανεξαρτησίας. Δηλαδή, θα ερωτηθούν οι πολίτες της ΑΚΔ αν επιθυμούν η πατρίδα τους να είναι ανεξάρτητη ή να συνεχίσει με το υφιστάμενο καθεστώς, ως μια αυτόνομη περιοχή, στα όρια της επικράτειας του Ιράκ.

Πληροφορούμεθα ότι για να λάβει τη συγκεκριμένη απόφαση ο ηγέτης του αυτόνομου Νότιου Κουρδιστάν, όπως ονομάζουν οι Κούρδοι την ΑΚΔ, διαβουλεύθηκε και συμφώνησε με τα τρία μεγάλα κόμματα, Δημοκρατικό Κόμμα (KDP), Πατριωτική Ένωση του Κουρδιστάν (YNK) και Γκοράν (που σημαίνει Αλλαγή), ενώ ενημέρωσε σχετικά και την κυβέρνηση της Βαγδάτης. Στη συνέχεια, και αφού εκφράστηκαν αντιρρήσεις από διάφορες πλευρές, ακόμα και κεκαλυμμένες απειλές, όπως για παράδειγμα από την Άγκυρα, ο Μπαρζανί επανήλθε και δήλωσε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αναβληθεί το δημοψήφισμα, ενώ τόνισε ότι κύριο μέλημα –και θα καταβάλει ο ίδιος κάθε προσπάθεια γι’ αυτό– είναι η ανεξαρτησία να γίνει και ταυτόχρονα να διατηρηθούν σχέσεις φιλίας, συνεργασίας και καλής γειτονίας με την κυβέρνηση της Βαγδάτης και το Ιράκ.

Και για να αποφασίσει να ανακηρύξει την 25η Σεπτεμβρίου ως ημέρα του δημοψηφίσματος, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι δεν έπεσε σε τοίχο. Μάλιστα, αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι μόλις λίγες μέρες πριν από τη σχετική ανακοίνωση πληροφορηθήκαμε ότι η ΑΚΔ υπέγραψε ένα μεγάλο συμβόλαιο παραχώρησης κοιτασμάτων πετρελαίου στην Ροσνιέφτ, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι οι όποιες αντιρρήσεις της Μόσχας μετριάστηκαν με την υπογραφή του συγκεκριμένου συμβολαίου. 

Σημειώνουμε ότι η απόφαση του Μεσούτ Μπαρζανί να κινηθεί προς την κατεύθυνση της ανεξαρτησίας του Κουρδιστάν προκάλεσε μεγάλη και σοβαρή ανησυχία στην Άγκυρα, η οποία, σημειωτέον, μέχρι τώρα διατηρούσε στενές (μέχρι παρεξηγήσεως μάλιστα) σχέσεις με τον Κούρδο ηγέτη και την οικογένειά του.

Η Άγκυρα γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα, και σίγουρα καλύτερα από τους Έλληνες αναλυτές, ότι η ανεξαρτησία του Νότιου Κουρδιστάν και η δημιουργία μιας αυτόνομης κουρδικής κρατικής δομής που λειτουργεί ντε φάκτο από το 2011, στο Δυτικό Κουρδιστάν, όπως αποκαλούν οι Κούρδοι τη Βόρεια Συρία, δημιουργούν μια δυναμική που μπορεί να συμπαρασύρει και να πυροδοτήσει ανάλογες εξελίξεις και στο Βόρειο Κουρδιστάν, όπως αποκαλούν οι Κούρδοι τη ΝΑ Τουρκία.

Τη δυναμική αυτή δε, είναι δυνατόν να την ενισχύσει η συμμαχία των ΗΠΑ με τους Κούρδους της Συρίας, που κατά τα φαινόμενα δεν θα σταματήσει με την απελευθέρωση της Ράκας, αλλά θα συνεχιστεί για πολλά-πολλά χρόνια. Δεν εξοπλίζουν ένα στρατό 60.000 ανδρών και γυναικών οι Αμερικανοί έτσι για πλάκα, ούτε κατασκευάζουν πέντε αεροπορικές βάσεις στη Βόρεια Συρία, σε περιοχές που ελέγχουν οι Κούρδοι, ούτε φυσικά θα ζητήσουν πίσω τα όπλα από τους Κούρδους μετά τη Ράκα, όπως διαβεβαιώνουν τους Τούρκους. Αυτές οι διαβεβαιώσεις είναι σαν να γράφονται πάνω σε μια πλάκα πάγου. Και όταν αυτή λιώσει, δεδομένου ότι στην περιοχή οι θερμοκρασίες είναι υψηλές, καταλαβαίνετε…

Το τείχος των 800 χλμ που έχτισε, μπορεί να αναχαιτίσει τις προαναφερθείσες εξελίξεις; Ασφαλώς όχι.

Η εκτίμησή μας είναι ότι αργά ή γρήγορα ο Ερντογάν –ή ο διάδοχός του– θα αναγκαστεί να αναγνωρίσει αντίστοιχα δικαιώματα αυτονομίας στους «δικούς» του Κούρδους. Το θέμα είναι κάτω από ποιες συνθήκες θα το πράξει. Οι Ιρακινοί βλέπουμε ότι είναι πολιτισμένοι και ότι είναι σε εξέλιξη ένας διάλογος που όντως μπορεί να καταλήξει σε ένα όχι μόνο βελούδινο, αλλά και φιλικό διαζύγιο. Ο Ερντογάν, μέσα στον ίλιγγο της παντοδυναμίας και το βέρτιγκο του νεοοθωμανισμού, προτιμά τη σύγκρουση και με τους Κούρδους, ακόμα και με τις ΗΠΑ. Και αυτό είναι προφανές ότι δεν θα του βγει σε καλό. Στο τέλος θα αντιληφθεί κι αυτός ότι η ιστορία είναι αμείλικτη.

Οι Τούρκοι θα πληρώσουν για τα εγκλήματά τους εναντίον των λαών της Ανατολής.

Πηγή: Pontos-News