Η κυβέρνηση ακολούθησε πιστά τη συνταγή του ενδοτισμού στα ελληνοτουρκικά - Φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού και το «τιμόνι» της χώρας πρέπει να στρίψει.
Ελληνοτουρκικά: Να λοιπόν που η συνταγή του αέναου υποχωρητισμού προς την Τουρκία, μας έφερε στο χείλος του γκρεμού, με έναν γκρίζο ορίζοντα να ανοίγεται μπροστά μας, προμηνύοντας ένα «θερμό» καλοκαίρι. Όταν στις περισσότερες διπλωματικές τοποθετήσεις ως χώρα, για μήνες εκπέμπεις ηττοπάθεια και αδυναμία αυτόνομων αποφάσεων, τότε είναι μοιραίο πως ο εξ’ ανατολών γείτονας θα το «μυριστεί» και στη κατάλληλη στιγμή θα το εκμεταλλευτεί σε όλα τα επίπεδα.
Υποχωρητικότητα μέχρι το «Μητσοτάκης γιοκ»
Δεν έχουν συμπληρωθεί ούτε δυο μήνες από τότε που ακούστηκε μια δήλωση εθνικής ντροπής από τον υπουργό Άμυνας Νίκο Παναγιωτόπουλο, που είχε πει πως «δεν είναι η καλύτερη εποχή να λες πράγματα εναντίον της Τουρκίας». Ούτε πάει πολύ καιρός από την επίσκεψη Μητσοτάκη στην… «Istanbul» (έτσι την είχε γράψει στο twitter του, δυστυχώς), με εκείνα τα πλατιά χαμόγελα, τις συζητήσεις για… γραβάτες και τις διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού για «ήσυχο καλοκαίρι», αφού πρώτα έδινε έμμεσο σύνθημα για συνεκμετάλλευση.
Για όσο το ευνοούσαν οι συνθήκες, η κυβέρνηση ενέδιδε όλο και περισσότερο στην εθνοαποδομητική γραμμή της «συνεργασίας για αμοιβαία οφέλη». Μόλις προέκυψε το «Μητσοτάκης γιοκ» από τον – πάντα απρόβλεπτο – Ερντογάν, το επικοινωνιακό αφήγημα άλλαξε και ο Κυριάκος Μητσοτάκης εμφανίζεται ξαφνικά ως… «μέγας Αλέξανδρος» της διπλωματίας.
Την ίδια στιγμή η Τουρκία προχωρά σταθερά σε μια πολυμέτωπη κλιμάκωση. Τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη έχουν γίνει μόνιμο «ντεκόρ» στον ουρανό του Αιγαίου, οι υπερπτήσεις έφτασαν μέχρι την Αλεξανδρούπολη, και σε διπλωματικό επίπεδο οι εμπρηστικές δηλώσεις έρχονται απανωτές και ζητούν αποστρατικοποίηση των νησιών. Παράλληλα επιχειρείται για ακόμη μια φορά η εργαλειοποίηση των μεταναστευτικών ροών, που προϊδεάζουν για μια νέα φάση υβριδικού πολέμου.
Ακόμα και στον τουριστικό τομέα, η Άγκυρα διεξάγει ανοιχτό πόλεμο ιστορικής καπηλείας, επιστρατεύοντας την τουριστική καμπάνια «Turkagean», και επιδιώκοντας να καθιερώσουν διεθνώς τον όρο «τουρκικό Αιγαίο». Δείγμα εθνικού θράσους. άλλα και της – πάντα – ληστρικής διάθεσης του τουρκικού «πολιτισμού», η οικειοποίηση μια αρχαιοελληνικής ονομασίας που οδήγησε στην επινόηση ενός όρου – έκτρωμα: «Τουρκοαιγαίο».
Μεγάλη καθυστέρηση στην ανάδειξη της απειλής
Μόλις η Τουρκία αποφάσισε να πατήσει «γκάζι» στην προκλητικότητα, τότε μόνο ο Έλληνας πρωθυπουργός άρχισε σπασμωδικά να αναζητεί διπλωματικές επαφές για «διεθνοποίηση» του τουρκικού αναθεωρητισμού. Και μοιραία δημιουργείται η απορία, για ποιο λόγο δεν έγινε νωρίτερα κάτι τέτοιο;
Είναι δεδομένο πως η χώρα μας έχασε μεγάλες ευκαιρίες λόγω της παθητικότητας της, και συνεχίζει να χάνει κι άλλες. Δεν εκμεταλλευτήκαμε θεσμικά την ευκαιρία του Ουκρανικού, για να αναδείξουμε τον ρόλο του παράνομου εισβολέα που έχει η Τουρκία στην Κύπρο.
Ο πρωθυπουργός και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, συμπεριφέρονταν σαν να μην υφίσταται παράνομη κατοχή εδαφών στην Κύπρο, σα να μην έχει πατήσει κατοχική μπότα σε μια χώρα – μέλος της Ε.Ε. Προς όφελος της δυτικής συμμαχίας παρά των εθνικών μας θεμάτων, οι ηγέτες μας προτίμησαν να προβάλουν στη Βουλή τους νεοναζί του τάγματος Αζόφ, παρά να αναδείξουν εξ’ αρχής και με συντεταγμένο τρόπο, το Κυπριακό ζήτημα.
Έπρεπε να φτάσουμε χρονικά μέχρι την ομιλία στο αμερικανικό Κογκρέσο, για να ειπωθούν τα πρώτα ψελλίσματα για την Κύπρο. Και πάλι όμως, ο πρωθυπουργός δεν εκμεταλλεύτηκε τη χρυσή ευκαιρία για να πραγματοποιήσει μια κίνηση – ματ προς την Τουρκία, που θα ήταν ένα επίσημο αίτημα προς τις ΗΠΑ, για να ενταχθεί η Κύπρος στο ΝΑΤΟ. Μια ευφυέστατη πρόταση του καθηγητή Μάζη, ο οποίος εισηγήθηκε αυτή τη στρατηγική κίνηση που θα υποχρέωνε την Τουρκία στην άσκηση ενός ακόμα βέτο εντός του ΝΑΤΟ (πέρα από Σουηδία – Φινλανδία), γεγονός που θα την καθιστούσε αυτόματα ως ένα πολύ δυσλειτουργικό μέλος της συμμαχίας, με ότι θα συνεπαγόταν αυτό για το μέλλον της.
Αντ’ αυτού, κλεισμένοι μέσα στην ατολμία μας, επιτρέπουμε στην Άγκυρα να θέτει ως αντάλλαγμα για την άρση του βέτο προς Σουηδία και Φινλανδία, την αναγνώριση του ψευδοκράτους στην Κύπρο.
Αντί να εκμεταλλευόμαστε όλα τα παράθυρα των ευκαιριών που ανοίγονται, συνεχίζουμε να παρέχουμε γη και ύδωρ (προς τις ΗΠΑ) και εξοπλισμούς (προς την Ουκρανία για λογαριασμό των ΗΠΑ), παραμένοντας στάσιμοι να ζητιανεύουμε κάποια φιλελληνικά ψίχουλα διπλωματίας, από ΝΑΤΟ και Κομισιόν.
Οι σύμμαχοι ζητούν πολλά και επιστρέφουν ψίχουλα
Και παρά την πολιτική μας οσφυοκαμψία, η απάντηση που παίρνουμε από τους εταίρους, είναι μια προκλητική νοοτροπία ίσων αποστάσεων που καταλήγει στο «βρείτε τα μεταξύ σας». Καμία απολύτως εξασφάλιση δεν έχει δοθεί από τους συμμάχους απέναντι στην τουρκική απειλή, και αυτό θυμίζει έντονα την μοίρα της Ουκρανίας.
Την ίδια στιγμή που μαθαίνουμε από ξένους αξιωματούχους το ότι αδειάζουν τα νησιά μας από εξοπλισμό, η ελληνική κυβέρνηση (και όχι οι Έλληνες πολίτες) συμπεριφέρεται ως ορκισμένος εχθρός της Ρωσίας, συμμετέχει με πάθος σε όλες τις κυρώσεις εναντίον της, ακολουθεί πιστά όλες τις ενέργειες που απαιτούν οι ΗΠΑ, με τρανό παράδειγμα την απίστευτη πειρατεία εναντίον του ιρανικού τάνκερ, όπου με απόφαση του Ελληνικού κράτους μεταφορτώθηκε ιρανικό πετρέλαιο σε τάνκερ που ήταν ναυλωμένα από τις αμερικανικές αρχές.
Η κυβέρνηση συνεχίζει να ρίχνει όλο το βάρος των διπλωματικών της κινήσεων σε μια μονότονη επικοινωνιακή ανάδειξη του δίκαιου, και μια απεγνωσμένη αναζήτηση ευκαιριακών συμμάχων. Τo να έχεις το διεθνές δίκαιο με το μέρος σου δεν αρκεί από μόνο του για να σου εξασφαλίσει την εδαφική ακεραιότητα σου ως χώρα. Ειδικά όταν έχεις απέναντι σου μια χώρα που ζει και αναπνέει διαχρονικά μόνο μέσω του αναθεωρητισμού.
Χρειάζεται μια άμεση αλλαγή πλεύσης από την ελληνική πλευρά, ώστε να αρχίσουμε να δημιουργούμε τις εξελίξεις και όχι να ακολουθούμε παθητικά την ουρά τους. Το καλοκαίρι αυτό μυρίζει «μπαρούτι», και ο κίνδυνος μιας εθνικής δοκιμασίας είναι μεγάλος. Η πολιτική του κατευνασμού μας έφερε μέχρι το «αμήν», και δεν μπορεί να συνεχιστεί.
Πηγή: sportime.gr
