Ἡ Ἑλένη Ἀρβελὲρ ὅταν εὑρισκόταν εἰς τὸ Παρίσι ἀναφέρει τὸ ἑξῆς χαρακτηριστικὸν γεγονός:
Τὸ 1959 ἐπῆγα μαζὶ μὲ τὸν Κλὸντ Ρουὰ νὰ ἰδῶ τὸν Μπρετὸν (Andre Μπρετόν: Ὁ πάπας τοῦ Σουρεαλισμοῦ). Ἐκαθόταν εἰς τὸ ἴδιον σπίτι ὁ ἕνας ἐπάνω, ὁ ἄλλος κάτω. Κάποια στιγμὴ ἐρώτησα βλακωδῶς τὸν Μπρετόν: Διατί δὲν ἔχετε πάει ποτὲ καὶ σεῖς εἰς τὴν Ἑλλάδα, ἕνα τόσο ὡραῖον τόπον;
Μοῦ ἀπήντησε: Εἴμαστε ὑπὸ τὴν κατοχὴν τοῦ Ἑλληνικοῦ πνεύματος ἐδῶ καὶ 2500 χρόνια καὶ θέλετε νὰ πάω ἐγὼ εἰς τὴν Ἑλλάδα; Τοῦ εἶπα, λέγει ἡ κ. Ἀρβελέρ: Οὐδέποτε Ἕλληνας θὰ ἔκαμνε καλλίτερον ὕμνον διὰ τὴν Ἑλληνικὴν συνέχειαν.
Κι ἐπειδὴ νοιώθω πὼς ἀποτελῶ μέρος αὐτῆς τῆς συνέχειας ἐπῆρα τὸ δικαίωμα νὰ σᾶς ἀπασχολήσω σήμερα ὁμιλῶν διὰ τὸ Βυζάντιον καὶ τὴν συνέχειάν του εἰς τὴν Ἀνατολίαν.
Κυρίες & Κύριοι
Τὸ Βυζάντιον «εἶναι εἰς τὴν μόδα», μεταδίδουν ἀπὸ παντοῦ τὰ μεγάλα εὐρωπαϊκὰ Μέσα Ἐνημερώσεως τὸν τελευταῖον καιρόν, ἀλλὰ οἱ Ἕλληνες δὲν τὸ γνωρίζουν… ἢ μᾶλλον δὲν θέλουν νὰ τὸ γνωρίζουν! Καὶ ἐνῷ αὐτὸ συμβαίνει εἰς τὴν Εὐρώπην, εἰς ἀντίθεσιν μὲ τὴν ἐγχώριαν περιρρέουσαν ἀτμόσφαιραν τῆς ἱστορικῆς ἀποδομήσεως, τόσον πιὸ ἔντονον ἀναδύεται ἡ μυρωδιὰ τῆς πνευματικῆς παρακμῆς, εἰς τὴν ὁποίαν μᾶς ἔχουν καταδικάσει τὰ νεοταξικὰ κέντρα τοῦ παγκοσμοποιημένου mind control (ἔλεγχος σκέψεως).
Καὶ ἀναρωτιέται κανείς: Εἶναι δυνατόν, τὴν ὥρα ποὺ ὅλη ἡ Εὐρώπη ὑποκλίνεται εἰς τὸν ἑλληνικὸν μεσαιωνικὸν - βυζαντινὸν πολιτισμὸν μέσα ἀπὸ μεγάλeς ἐκθέσεις, ἐκδηλώσεις καὶ συνέδρια, ἐμεῖς ἐδῶ νὰ ἀπαξιώνωμε τὸ Βυζάντιον καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος, μὲ τὰ πιὸ ἀπίθανα καὶ ἀντιϊστορικὰ «ἐπιχειρήματα» ;
Πρέπει νὰ εἶναι πρωτοφανὲς γεγονὸς εἰς τὴν ἱστορίαν τῶν ἐθνῶν νὰ ὑπάρχῃ ἕνας λαὸς ποὺ συκοφαντεῖ τὴν ἰδίαν του τὴν ἱστορίαν (12 βυζαντινοὶ αἰῶνες μεσαιωνικοῦ Ἑλληνισμοῦ) καὶ νὰ ὑποβαθμίζῃ ἐσκεμμένως τὸ ἔνδοξον παρελθόν του. Πρόκειται διὰ «ἀπόπειρα ἐθνικῆς αὐτοκτονίας», ὅπως θὰ ἔλεγεν καὶ ὁ Κων/νος Παπαρρηγόπουλος. Τὴν στιγμήν, μάλιστα, ποὺ ἀπέναντί μας ὀρθώνεται ὁ ἐπεκτατικὸς νέο-Ὀθωμανισμὸς τῆς γείτονος χώρας… Ὅ,τι καὶ νὰ πιστεύῃ κανείς, εἶναι ἐντελῶς ἀπαράδεκτον νὰ ἐμφανίζωνται ὑψηλοὶ θεσμικοὶ παράγοντες τῆς χώρας μας καὶ νὰ δηλώνουν εἰς τὶς τηλεοράσεις ὅτι τὸ Βυζάντιον ἦταν ἕνας «βόρβορος»…
Ὡστόσο, παρὰ τὴν χρόνιαν πλῦσιν ἐγκεφάλου, ὁ ἑλληνικὸς λαὸς ἀντιστέκεται μὲ πεῖσμα εἰς ὅ,τι ἀμφισβητεῖ τὶς παραδόσεις τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ ἐπιζητεῖ νὰ ἀκρωτηριάσῃ τὴν ἱστορικήν του διαδρομήν. Παραδόξως δὲ τὰ τελευταῖα χρόνια, εἰς τὸ πλευρὸν τῶν ἀντιστεκομένων εἰς τὸν ἐθνομηδενισμὸν Ἑλλήνων, ἔρχονται νὰ συνταχθοῦν ἐπιφανεῖς Εὐρωπαῖοι ἐπιστήμονες καὶ διανοούμενοι, ὅπως ἡ Τζούντι Χέριν, ποὺ δὲν διστάζουν νὰ δηλώσουν ἀνοικτά: «Εἴμαστε ὅλοι παιδιὰ τοῦ Βυζαντίου».
Ἐφέτος κλείνουν 559 χρόνια ἀπὸ τὴν πτῶσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως (29 Μαΐου 1453), γεγονὸς ποὺ εἶχε τεράστιον ἀντίκτυπον εἰς ὅλην τὴν Δυτικὴν Εὐρώπην. Ὁ ἀντιβυζαντισμός, ὅμως, ποὺ ἐπεκράτησε τοὺς νεωτέρους αἰώνας ἦταν καθαρὰ δυτικὴ κατασκευή. Ἦταν ἕνα πολιτικὸν καὶ θρησκευτικὸν προϊόν τῆς καθολικῆς καὶ προτεσταντικῆς λατινογερμανικῆς Εὐρώπης. Ἀντιθέτως, ὁ ἑλληνικὸς λαὸς ἐβίωσε τὸ Βυζάντιον καὶ τὴν ἀπώλειαν τῆς αὐτοκρατορίας μέσα ἀπὸ παραδόσεις, ὅπως τοῦ «Μαρμαρωμένου Βασιλιᾶ» καὶ ὁ ἐγχώριος ἀντιβυζαντισμὸς ἦταν πάντα εἰσαγόμενος καὶ ποτὲ δὲν ὑπῆρξεν αὐτογενὴς καὶ λαϊκός.
Πράγματι, τὸ Βυζάντιον ἐσυκοφαντήθη ἀρκετὰ εἰς τὴν Δυτικὴν Εὐρώπην καὶ αὐτὴ ἡ ἀρνητικὴ εἰκόνα συνοψίζεται εἰς τὶς ἀπόψεις, ποὺ ἐξέφρασεν ὁ Ἄγγλος ἱστορικὸς τοῦ Διαφωτισμοῦ, Ἐντουαρντ Γκίμπον εἰς τὸ γνωστὸν ἔργον του Decline and Fall of the Roman Empire (Παρακμὴ καὶ Πτῶσις τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας).
Τὰ τελευταῖα ὡστόσο, χρόνια φαίνεται πὼς ἔχει ἔλθει ἡ ὥρα εἰς τὴν Δύσιν, διὰ νὰ γίνῃ μία βυζαντινή «ἀναγέννησις» καὶ νὰ λυτρωθῇ ἡ βυζαντινὴ ἱστοριογραφία ἀπὸ τὰ ἀρνητικὰ στερεότυπα.
Ἡ σπουδαία ἔκθεσις ποὺ ὠργανώθηκε εἰς τὸ Λονδίνο, ἡ συνέχεια εἰς τὸ Παρίσι μὲ τοὺς θησαυροὺς τοῦ Ἁγίου Ὅρους (le Mont Athos et I’ Empire Byzantin), καὶ ἡ σχετικῶς πρόσφατα παρουσιασθεῖσα εἰς τὴν Βόννην τῆς Γερμανίας μὲ τίτλον Byzantium: Splendour and Everyday life (Λάμψις καὶ Καθημερινὴ Ζωή) καθὼς καὶ οἱ παλαιότερες εἰς τὸ Μητροπολιτικὸν Μουσεῖον τῆς Νέας Ὑόρκης, εἰς τὸ Μουσεῖον Μπενάκη εἰς τὴν Ἀθήνα καὶ εἰς τὸ Μουσεῖον Γκετὶ εἰς τὸ Λὸς Ἄντζελες, προέβαλαν μὲ μεγάλην φροντίδα καὶ ἐπιτυχίαν τὴν δόξαν τοῦ Βυζαντίου.
Τὸ ἴδιον καὶ τὰ μεγάλα διεθνῆ συνέδρια βυζαντινῶν σπουδῶν, ποὺ ἔγιναν τὰ τελευταῖα χρόνια εἰς ὅλον τὸν κόσμον. Ὅλα αὐτὰ ἀπέδειξαν ὅτι τὸ πνεῦμα τοῦ Βυζαντίου ὄχι μόνον ἐπέζησε μετὰ τὸ 1453, ἀλλὰ διατρέχει μὲ ἀδιάπτωτον ζωτικὴν δύναμιν ὅλους τοὺς αἰώνας ποὺ μεσολάβησαν μέχρι σήμερον.
Ἕνα μικρὸ δεῖγμα ἀπὸ τὶς 47 πιὸ πρόσφατες ἐκδόσεις, ποὺ ἐκυκλοφόρησαν τὴν τελευταίαν τριετίαν μὲ θέμα τὸ Βυζάντιον:
Κυρίες καὶ Κύριοι,
Καὶ ἂν ὅλα αὐτὰ συμβαίνουν εἰς τὴν Εὐρώπην, ἂς δοῦμε δίπλα μας εἰς τὴν Ἀνατολίαν, ὅπου τὸ σημερινὸν καθεστὼς τῆς γείτονος χώρας, τὴν ὥραν ποὺ ἡ Ἑλλάδα ἀπεμπολεῖ τὶς βυζαντινές της ρίζες καὶ δικαιώματα, αὐτὴ διεκδικεῖ τὴν βυζαντινὴν κληρονομίαν ὡς ἐναλλακτικὴν λύσιν καὶ ὡς μανδύα διὰ τὴν εὐρωπαϊκὴν προοπτικήν της.
Φίλοι μου,
Τὸ Βυζάντιον ἐπανέρχεται, ἀλλὰ δυστυχῶς εἰς τὴν Τουρκίαν!
Bizans Bizim degil diyemezsiniz
«Δὲν ἔχουμε τὸ δικαίωμα νὰ εἴπωμε ὅτι τὸ Βυζάντιον δὲν εἶναι δικό μας».
Αὐτὰ δὲν εἶναι λόγια ἑνὸς Ἕλληνα οὔτε ἑνὸς Ὀρθοδόξου. Εἶναι ἡ εἰσηγητικὴ ἐκφώνησις τοῦ Ὑπουργοῦ Τουρισμοῦ καὶ Πολιτισμοῦ τῆς Τουρκίας, Ἀττίλα Κὸτς εἰς τὸ Α’ Διεθνὲς Ἐρευνητικὸν Συμπόσιον γιὰ τὸ Βυζάντιον, τὸ 2007. Κάποια στιγμὴ μάλιστα ὁ Τοῦρκος Ὑπουργὸς ἔγινε πολὺ αὐστηρὸς καὶ εἶπεν: «Αὐτὸ σᾶς τὸ λέγω ὡς Ὑπουργὸς τοῦ κυβερνῶντος κόμματος Δικαιοσύνης καὶ Ἀναπτύξεως. Δὲν ἔχετε τὸ δικαίωμα νὰ λέτε ὡς Τοῦρκοι ὅτι τὸ Βυζάντιον δὲν εἶναι δικό σας. Δὲν μπορεῖτε νὰ τὸ λέτε αὐτὸ διατί μετὰ δὲν θὰ ἔχετε κανένα δικαίωμα εἰς αὐτὴν τὴν γῆ. Αὐτὴ ἡ γῆ εἶναι τῶν Τούρκων καὶ σήμερα εἶναι τῶν κατοίκων τῆς Τουρκικῆς Δημοκρατίας. Αὐτὰ ποὺ λέγω ἐδῶ, ἠμπορεῖ νὰ κατακριθοῦν, ἀλλὰ εἰς αὐτὴν τὴν γῆ ἔζησαν καὶ Βυζαντινοί. Τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἁγίας Σοφίας, ποὺ τὴν μετέτρεψεν εἰς τζαμὶ ὁ Σουλτάνος Φατὶχ Μεχμέτ, εἶναι βυζαντινὴ κληρονομία. Δὲν τὸ ἐγκρεμίσαμε, τὸ ἐχρησιμοποιήσαμε. Δὲν ἔχετε λοιπὸν τὸ δικαίωμα νὰ λέτε ὅτι τὸ Βυζάντιον δὲν εἶναι δικό μας. Πρέπει ὅμως νὰ εἴμαστε προσεκτικοὶ εἰς τὰ θέματα αὐτὰ διὰ λόγους ἐθνικῆς ἑνότητος».
Τὰ λόγια αὐτὰ πού, λογικῶς, αἰφνιδιάζουν ὁποιονδήποτε ἀναγνώστην ποὺ δὲν παρακολουθεῖ ἀπὸ μέσα τὶς ἐξελίξεις, δὲν ἠμποροῦν νὰ ἐκληφθοῦν ὡς τυχαῖα. Οὔτε τυχαία εἶναι ἡ προβολή τους εἰς κεντρικὸν σημεῖον τῆς ἐφημερίδος Μιλιὲτ (26/06/2007). Ὁ Κὸτς δὲν τὰ ἀπηύθυνεν εἰς τὸν ἁπλὸν κόσμον, εἰς τὴν οὐσίαν ἔδιδεν γραμμὴν εἰς τοὺς κορυφαίους τουρκολόγους καὶ ἱστορικοὺς τῆς χώρας του, οἱ ὁποῖοι παρευρίσκοντο εἰς τὴν ἔναρξιν ἑνὸς πολὺ προβληθέντος Συμποσίου, εἰς τὸ Ἀρχαιολογικὸν Μουσεῖον τῆς Κων/λεως εἰς τὸ ὁποῖον συμμετεῖχαν ὁ Γενικὸς Πρόεδρος τῶν Μουσείων καὶ Πολιτιστικῶν Ἐκθέσεων, Ὀρχάν Τουσγκούλ, ὁ Πρόεδρος τοῦ Σουλτανικοῦ Παλατιοῦ Τὸπ Καπί, ὁ Δρ. Ἰμπὲρ Οὐρταϊλὶ καὶ τὰ διευθυντικὰ μέλη τοῦ διοικητικοῦ συμβουλίου τῆς διαβοήτου εἰς τὴν Τουρκίαν γιὰ τὴν ἰσχὺν της Κοs Holdings, Σεμαχὰτ Ἀρσὲλ καὶ Ὀμὲρ Κότς. Τὸ Συμπόσιον διωργανώθη ἀπὸ τὸ Ἵδρυμα Βεχμπὶ Κὸτς -ἕνα σύγχρονον καὶ ἰσχυρὸν think-tanks (δεξαμενὴ σκέψεως, μὲ τὴν εὐρείαν ἔννοιαν ἐρευνητικοὶ ὀργανισμοί, τὰ δεδομένα τῶν ὁποίων διαμορφώνουν πολιτικήν) τῆς Τουρκίας, τὸ ὁποῖον προωθεῖ ἐκμοντερνιστικὲς τάσεις, τὴν ἐλεύθερην οἰκονομίαν τῆς ἀγορᾶς καὶ τὴν συνεργασίαν μεταξὺ τῶν μὴ φανατικῶν κεμαλιστῶν. Αὐτὴ ἡ γραμμή, ποὺ παρουσιάζει τὴν Τουρκίαν ὡς τὸν κληρονόμον τοῦ Βυζαντίου, ἐπιδιώκει σήμερα τὴν διαμόρφωσιν μιᾶς νέας τουρκικῆς εὐρωπαϊκῆς ταυτότητος ὄχι μόνον πρὸς τὸ ἐσωτερικὸν τῆς χώρας ἀλλὰ καὶ πρὸς τὸ ἐξωτερικόν. Καὶ ἔχει ἀποτελέσματα! Ἐμφανίστηκαν ἤδη ἰστοσελίδες εἰς τὸ ἐξωτερικόν, μὴ Τουρκικές, ποὺ ἐπίσημα ταυτίζουν τὸ Βυζάντιον μὲ τὴν σημερινὴν Τουρκίαν, τὴν ὁποίαν θεωροῦν καὶ διάδοχόν του. Διὰ παράδειγμα, εἰς τὴν ἰστοσελίδα www.about.com, ἡ ὁποία παγκοσμίως εἶναι πολὺ δημοφιλὴς εἰς ὅλους τοὺς ἀγγλοφώνους, δημοσιεύεται ἄρθρον μὲ τίτλον «Byzantium (Turkey)», ὁ ὁποῖος ταυτίζει πλήρως τὴν σημερινὴν Τουρκίαν μὲ τὸ Βυζάντιον.
Διὰ πρώτην φορὰν ἡ συζήτησις διὰ τὸ ποῖοι εἶναι οἱ Τοῦρκοι ἐπῆρε προσφάτως ἕνα καταλυτικὸν χαρακτῆρα. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ἐσυνειδητοποίησαν ἔτσι ἁπλῶς καὶ εὔκολα ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐχάθη ὁ αὐτόχθων βυζαντινὸς ἢ βυζαντινοποιημένος πληθυσμὸς τῆς Μικρᾶς Ἀσίας μετὰ τὴν ἔλευσιν τῶν – ὀλίγων, οὕτως ἢ ἄλλως- Σελτζούκων καὶ Ὀθωμανῶν Τούρκων. Τί ἀπέγιναν οἱ Χριστιανοὶ-Βυζαντινοὶ κάτοικοι τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, μεγάλο μέρος τῶν ὁποίων ἦταν καθαρὰ ἑλληνικῆς καταγωγῆς. Προφανῶς… ἐτουρκοποιήθησαν μὲ τὸν ἕνα ἢ μὲ τὸν ἄλλον τρόπον.
Ποῖος δὲν γνωρίζει ὅτι παλαιὰ πολιτικὴ τῶν Νεοτούρκων ἦταν ἡ ἀφομοίωσις ἢ ἡ ἐξόντωσις. Ἔτσι εἴχαμε τὴν Γενοκτονίαν Ἀρμενίων, Ποντίων, Ἑλλήνων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, Ἀσσυρίων καὶ τὴν ἐξαναγκαστικὴν ἀφομοίωσιν, ὅπου αὐτὴ προσεφέρετο.
Καὶ ὑπάρχει ἕνα εὔλογον ἐρώτημα: Ἡ σημερινὴ γείτονα χώρα ἔχει ἐγκαταλείψει τὴν νεοτουρκικὴν συμπλήρωσιν τῆς ὁμογενοποιήσεως, ποὺ συνετελέστη μὲ γενοκτονίας; Ἀσφαλῶς ὄχι, διατί τότε πῶς ἑρμηνεύονται οἱ συνεχιζόμενες στρατιωτικὲς ἐπιχειρήσεις ἐναντίον τῶν Κούρδων καὶ ἡ ἄρνησις τῶν ἐθνικῶν των δικαιωμάτων; Ὑπῆρξε ἡ ἀρχικὴ διαπίστωσις κατὰ τὴν περίοδον τῆς Ἀρμενικῆς Γενοκτονίας ὅτι οἱ Κοῦρδοι ὡς ὁμόθρησκοι ἦσαν ἀφομοιώσιμοι. Ὅταν αὐτὸ διεψεύσθη, τότε ἄρχισε ἡ ὑλοποίησις γενοκτονιακῆς πολιτικῆς, ποὺ ὅμως τώρα προσκρούει εἰς νέους, τότε ἀσταθμήτους παράγοντες καὶ εἰς τὸ νέον διεθνὲς στίγμα.
Ὑπάρχει ἕν εὔλογον ἐρώτημα ποὺ παρ’ ὅλην τὴν ἐμφαινομένην ἀφέλειάν του εἶναι συγκλονιστικὸν καὶ ἀπασχολεῖ σήμερον σχεδὸν κάθε σκεπτόμενον Τοῦρκον: «Κατὰ πόσον καὶ σὲ τί ποσοστὸ εἴμαστε Τοῦρκοι; Μήπως εἴμαστε ἑλληνογενεῖς; Μήπως εἴμαστε Βυζαντινοί;». Αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν προβληματισμὸν φαίνεται ὅτι περιέχει μέσα της ἡ νέα τάσις τῆς Τουρκίας νὰ θέλῃ νὰ παρουσιασθῇ ὡς ἡ κληρονόμος τοῦ Βυζαντίου. Καὶ μάλιστα δίδει λύσιν εἰς τὸ πρόβλημα μὲ τὸν καλλίτερον δυνατὸν τρόπον!
Προσέξατε:
ΠΡΩΤΟΝ: Ἀπομακρύνει τὸν κίνδυνον τοῦ Ἰσλὰμ (ἀφοῦ ἡ ἀποδοχὴ τῆς Βυζαντινῆς κληρονομίας σχετίζεται κυρίως μὲ τὴν –ἀποδεκτὴν ἀπὸ τὴν χριστιανικὴν Εὐρώπην- Ὀρθοδοξίαν), ΔΕΥΤΕΡΟΝ: ἐπιβεβαιώνει τὸ εὐρωπαϊκὸν πρόσωπον τῶν Τούρκων (ποῖος θὰ ἀρνηθῇ νὰ συμμετέχουν εἰς τὴν Εὐρώπην οἱ «ἀπόγονοι τῶν Βυζαντινῶν;) καὶ ΤΡΙΤΟΝ: ταυτοχρόνως «ἀνακουφίζει» πολλὲς ἀπὸ τὶς ἐσωτερικές της ἐντάσεις. Ἡ κουβέντα γιὰ τὴν ρωμαϊκὴν-βυζαντινὴν καταγωγὴν τῶν σημερινῶν Τούρκων ἄνοιξε εἰς τὴν Τουρκίαν καὶ δὲν φαίνεται τίποτα ἱκανὸν νὰ τὴν σταματήσῃ.
Τὴν συζήτησιν ἄνοιξεν ὁ ἴδιος ὁ ἐκλιπὼν 8ος Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας τῆς Τουρκίας, Τουργκοὺτ Ὀζάλ, τὸ 1988, μὲ τὸ περίφημον καὶ ἀμφιλεγόμενον εἰς τὴν Ἑλλάδα βιβλίον του, «Ἡ Τουρκία εἰς τὴν Εὐρώπην», ὅπου σημείωνε μὲ μεγάλην ἔμφασιν πρὸς τοὺς Εὐρωπαίους τὰ ἑξῆς: «Θεωρώντες μας Τούρκους, μᾶς διώχνετε. Νὰ ξέρετε δὲν ἔχομε τίποτα ποὺ νὰ ὀνομάζεται τουρκικόν. Εἰς φυλετικὸν πολιτισμὸν ὅ,τι ἔχομε τὸ ἔχομε πάρει ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες. Ὁ πολιτισμός μας εἶναι ἑλληνικὸς πολιτισμός, ἀκόμα καὶ τὸ ὄνομα τοῦ γιοῦ μου Ἐφέ, εἶναι ἑλληνικόν, ἔτσι δὲν ἔχομε κανένα πολιτισμικὸν ἐμπόδιον νὰ μποῦμε εἰς τὴν Εὐρώπη».
Εἰς τὴν Τουρκίαν ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι λόγοι ποὺ ἡ τάσις ἐπιστροφῆς εἰς τὸ Βυζάντιον ἦλθεν εἰς τὴν ἐπιφάνειαν, ὅπως πρῶτον: λόγω τῆς πιέσεως τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, τὸ καθεστὼς ἔγινε πολὺ περισσότερον ἀνεκτικὸν εἰς τὸ νὰ ἀκουσθοῦν οἱ φωνές, εἰς τὶς ὁποῖες ἐπὶ κεμαλισμοῦ εἶχε ἐπιβληθῆ σιγή. Δεύτερον: Ἄλλος ἕνας λόγος εἶναι ἕνα κόμπλεξ καὶ ἕνα δέος ποὺ αἰσθάνονται οἱ Τοῦρκοι ἀπέναντι εἰς τοὺς Εὐρωπαίους ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἡ χριστιανικότητα εἶναι δεδομένες ἀξίες.
Διεκδικοῦν λοιπὸν (ἀνειλικρινῶς ἢ εἰλικρινῶς τ’ ἀφήνω εἰς τὴν κρίσιν σας) καὶ τὴν δική τους «εὐρωπαϊκότητα» ὡς ἰσχυροτέρα καὶ σοβαροτέρα τῆς Εὐρωπαϊκῆς, ἀνατρέχοντες εἰς τὶς δικές των ἑλληνοχριστιανικὲς ρίζες. Εἶναι πολὺ ὀλίγον γνωστὸν ὅτι ὁ Μεβλανὰ Τζελαλεντὶν Ρουμὶ (Πέρσης ποιητὴς καὶ δάσκαλος Θεολογίας καὶ Δικαίου εἰς τὸ Ἰκόνιον (Κόνια Τουρκίας) μὲ μεγάλη ἐπιρροὴ στὸν ἰδεολογικό-θρησκευτικὸ χῶρο εἰς τὸ Ἰσλάμ. Τὸ Ρουμὶ σημαίνει Ρωμιός.) ἐτόνιζε ἐντόνως τὴν ἑλληνικότητά του. Ἔλεγε χαρακτηριστικῶς «Μπὲν γιουνανιγιὰν τζινσιντὲν» («Ἐγὼ εἶμαι ἀπὸ τὸ γένος τῶν Ἰώνων-Ἑλλήνων»). Νὰ τὸ ἀκοῦς ὅμως ἀπὸ Τούρκους αὐτὸ σήμερα, οἱ ὁποῖοι τὸ τονίζουν, εἶναι κάτι τὸ πρωτοφανές.
Τὸ τουρκικὸν βαθὺ κράτος εἰς τὴν ἀρχὴν ἐτρομοκρατήθηκε μὲ αὐτό, ποὺ συμβαίνει, μὲ τὸ κύμα δηλαδὴ τῆς ἀναγεννήσεως τοῦ Βυζαντίου καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ στάσις του ἀπέναντι εἰς τὸ φαινόμενον τῆς ἀναζητήσεως τῆς ρωμαϊκῆς-βυζαντινῆς ταυτότητος τῶν Τούρκων εἰς τὴν ἀρχὴν ἦταν μουδιασμένη καὶ ἔδειχνεν πανικόβλητη. Κάποια στιγμὴ ὅμως κάποιοι ἀπὸ τοὺς πολιτικοὺς καὶ τοὺς διαμορφωτὲς τῆς κρατικῆς ἰδεολογίας εἰς τὴν Τουρκίαν ἐσυνειδητοποίησαν ὅτι αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ ἐπαναβυζαντινοποίησις τοῦ πληθυσμοῦ της εἶναι τὸ ἰσχυρότερον ἰδεολογικὸν ὅπλον διὰ τὴν εὐρωπαϊκότητα τῆς Τουρκίας, γι’ αὐτὸ καὶ δείχνουν ἀνοχὴ πρὸς τὸ φαινόμενον αὐτὸ προσδοκῶντες νὰ τὸ ἀξιοποιήσουν ἀπὸ τὴν μεριά των ἢ νὰ τὸ «καπελώσουν» καὶ νὰ τὸ ἐμφανίσουν ὡς αἰτούμενον τῆς «συγχρόνου εὐρωπαϊκῆς Τουρκίας» καὶ τῆς πορείας της πρὸς τὴν εὐρωπαϊκὴν ὁλοκλήρωσιν.
Γιὰ καιρὸν τώρα, παράξενες γιὰ τὰ κεμαλιστικὰ δεδομένα, δημοσιεύσεις ἐμφανίζονται εἰς μεγάλης κυκλοφορίας ἐφημερίδες καὶ εἰς τὰ ἐπιστημονικά των ἔνθετα ποὺ ὑποστηρίζουν τὴν θέσιν ὅτι οἱ σημερινοὶ Τοῦρκοι «δὲν εἶναι Τοῦρκοι ἀλλὰ Βυζαντινοί!»
Ἔτσι, εἰς τὴν ἐφημερίδα Σαμπὰχ τὴν 10/12/2007, ὁ ἀρθρογράφος Ecevit Kilic δημοσιεύει μεγάλο ἀφιέρωμα μὲ τίτλον
Orta Asya’dam goc etme bir efsanedir
«Μύθος ἡ προέλευσις τῶν Τούρκων ἀπὸ τὴν Κεντρικὴν Ἀσίαν».
Ἀναφέρεται ἐκτεταμένως εἰς τὴν ἐργασίαν τοῦ κορυφαίου Τούρκου ἀνθρωπολόγου Timurcin Bider, καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου Κων/πόλεως, οἱ μελέτες καὶ οἱ ἔρευνες τοῦ ὁποίου καταδεικνύουν ὅτι χάρις εἰς τὶς φοβερὲς ἐξελίξεις τῆς γενετικῆς τεχνολογίας καὶ τῶν συγκριτικῶν του ἐρευνῶν εἰς τὸ DNA, οἱ κάτοικοι τῆς Ἀνατολίας δὲν ἐκτουρκίστηκαν ποτὲ φυλετικῶς ἀπὸ τοὺς λίγους νομάδες, ποὺ κατέβηκαν ἀπὸ τὶς στέπες τῆς Κεντρικῆς Ἀσίας. Καὶ συνεχίζει νὰ ἰσχυρίζεται ὁ Bider ὅτι «οἱ σημερινοὶ Τοῦρκοι δὲν ἦλθαν ἀπὸ τὴν Κεντρικὴν Ἀσίαν. Διὰ 40.000 χρόνια δὲν τὸ ἐκούνησαν «ρούπι» ἀπὸ ἐκεῖ. Ἀνήκουν εἰς αὐτὰ τὰ χώματα, ὅπως καὶ ἐκεῖνοι οἱ Τοῦρκοι ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι προερχόμαστε ἀπὸ τὴν Κεντρικὴν Ἀσίαν…» Καὶ συνεχίζει τὸ ἄρθρον… «Ὁ ἀριθμὸς ἐκείνων ποὺ ἦλθαν ἀπὸ τὴν Κεντρικὴν Ἀσίαν εἶναι πολὺ μικρός. Οἱ γενετικὲς ἔρευνες μᾶς δείχνουν πόσοι εἶναι ἐκεῖνοι… Τὸ ποσοστόν των εἶναι 10% ἕως 15% τοῦ συνόλου τοῦ πληθυσμοῦ… Ἡ φυγὴ ἀπὸ τὴν Κεντρικὴ Ἀσία εἶναι ἕνας μύθος… Ἄς ἀφήσωμε, τὸ ὅτι δὲν εἶναι ξεκάθαρον ἂν αὐτοὶ ποὺ ἦλθαν ἀπ’ ἔξω ἦταν Ἰρανοὶ ἢ Ἀφγανοί…
Ὁ τουρκισμὸς εἶναι μία πολιτισμικὴ ταυτότητα, ποὺ τὴν ἐδημιουργήσαμε ἐμεῖς…. ἐδῶ καὶ διακόσια χρόνια! Γενετικὲς ἔρευνες μᾶς δείχνουν ὅτι οἱ κάτοικοι τῆς σημερινῆς Τουρκίας ... δὲν ἔχουν καμίαν βιολογικὴν συγγένεια μὲ τοὺς Τουρκομάνους, τοὺς Οὐζμπέκους, τοὺς Οὐιγοῦρος, ἀκόμα καὶ μὲ τοὺς Μογγόλους… ἀλλὰ ἔχουν στενὴ ἀναπόσπαστον γενετικὴν σχέσιν μὲ τοὺς Κούρδους καὶ τοὺς Ἀρμενίους. Ἀλλὰ ἀκόμα καὶ αὐτοὶ εἶναι πιὸ κοντὰ εἰς ἐμᾶς ἀπὸ τοὺς Οὐζμπέκους».
Καὶ σχολιάζει τελικῶς:
Αnadolu’ daki halk Yuna’a daha yakin
O κόσμος τῆς Ἀνατολίας εἶναι πιὸ κοντὰ εἰς τοὺς Ἕλληνες!
Φαίνεται ὅτι εἰς τὴν Τουρκίαν ἀπὸ πολλοὺς καὶ σοβαροὺς κύκλους ἀρχίζει νὰ προωθῆται ὡς πιθανὸν μελλοντικὸν ἱστορικὸν-πολιτικὸν ἰδεολόγημα ἡ θέσις ὅτι οἱ Τοῦρκοι εἶναι αὐτόχθονες, ἀπόγονοι τῶν Βυζαντινῶν κατοίκων τῆς Ἀνατολίας. Εἰς τὰ πλαίσια αὐτὰ ἠμπορεῖ νὰ ἑρμηνευθοῦν καλλίτερα καὶ οἱ δηλώσεις τοῦ νῦν Προέδρου τῆς Τουρκικῆς Δημοκρατίας Ἀμπντουλὰχ Γκιούλ, ποὺ εἶχε κάνει τὸν Νοέμβριον τοῦ 2006 ὡς ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν. Τότε εἰς μίαν ὁμιλίαν του εἰς τὴν Ρώμην εἶχεν εἰπεῖ: «Ἡ Τουρκία εἶναι ἀναπόσπαστον τμῆμα τῆς πολιτιστικῆς γεωγραφίας τῆς Εὐρώπης. Ἡ ἱστορία ἔχει δείξει ξεκάθαρα ὅτι οἱ βασικὲς ἀξίες τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ ἔχουν τὶς ρίζες τους εἰς τὴν Ἀνατολίαν… Ἀρχαῖοι φιλόσοφοι καὶ ἐπιστήμονες, ὅπως ὁ Στράβων ἀπὸ τὴν Ἀμάσεια, ὁ Διογένης (ὁ κυνικὸς) ἀπὸ τὴν Σινώπη, ὁ Θαλὴς (ὁ Μιλήσιος), ὁ (ἱστορικὸς) Ἡρόδοτος, ὁ Ἀνακιμένης καὶ ὁ Ἡράκλειτος (πρὸ-σωκρατικοὶ φιλόσοφοι), εἶναι παιδιὰ τῆς Ἀνατολίας»! Αὐτὲς οἱ δηλώσεις συνήθως ὁδηγοῦν εἰς ἀντιδράσεις ὀργῆς καὶ ἀπογνώσεως ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς Ἕλληνας.
Προσέξατε, σᾶς παρακαλῶ τὸ ἑξῆς!
Κανεὶς ἀπὸ ἐμᾶς δὲν παρατηρεῖ ὅτι οὐσιαστικῶς οἱ Τοῦρκοι δὲν δηλώνουν τώρα πλέον, ὅπως παλαιότερα, ὅτι ὁ Ὅμηρος καὶ οἱ λοιποὶ ἀναφερόμενοι ἀρχαῖοι Ἕλληνες εἶναι Τοῦρκοι, ἀλλὰ ὅτι οἱ σημερινοὶ Τοῦρκοι εἶναι ἀπόγονοι αὐτῶν τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων. Εἶναι μία ἐκπληκτικὴ στροφὴ εἰς τὴν καθιερωμένην ἱστορικὴν ἄποψιν, ὄχι μόνον ἐπὶ κεμαλισμοῦ ἀλλὰ καὶ ἐπὶ Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. Καὶ ἡ Ἑλλάδα δυστυχῶς δὲν εἶναι καθόλου προετοιμασμένη δι’ αὐτὸ τὸ ἐνδεχόμενον.
Ἀκόμα καὶ ὁ Ἐρντογὰν πρὶν ἀπὸ καιρὸν ἐδιάλεξε τὴν μικρὰν καὶ ἄσημον ἐπαρχιακὴν πόλιν τοῦ Dusze προκειμένου νὰ καταδείξῃ πρὸς ὅλους τὴν νέαν στροφὴν εἰς τὸ τουρκικὸν κρατικὸν ἰδεολόγημα. Εἰς μία ἄνευ προηγούμενου δήλωσίν του ἐτόνισεν:
«Φασιστικὴ ἦταν ἡ νοοτροπία, ποὺ ὡδήγησε εἰς τὴν ἐκδίωξιν ἀνθρώπων μὲ διαφορετικὴν ἐθνικὴν ταυτότητα ἀπὸ τὴν Τουρκίαν. Αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ ἀντιλήψεις δὲν φαίνεται νὰ ἔχουν μεταβληθῆ.
Γιὰ πολλὰ χρόνια τὰ πράγματα ἔμειναν ἀπαράλλακτα εἰς τὴν χώραν αὐτήν, ἐδίωχναν τοὺς ἐκπροσώπους καὶ τὰ μέλη τῶν διαφόρων ἐθνοτήτων. Κανεὶς δὲν σκεπτόταν μὲ ψυχραιμίαν. Τελικῶς τί κερδίσαμε;». Ρωτᾶ ἀπορὼν ὁ Ἐρντογάν!!
Ἐπιτρέψτε μου νὰ παραθέσω ἄλλην μίαν πληροφορίαν, ποὺ τὴν ἐδανείστηκα ἀπὸ τὸ διαδίκτυον www.amen.gr ἀπὸ σχετικὰ πιὸ πρόσφατα γεγονότα τὸν Αὔγουστον τοῦ 2010.
Ἀφήνω τὴν ἀξιολόγησίν των εἰς σᾶς:
Ὁ Πρωθυπουργὸς Ρετζὲπ Ταγὶπ Ἐρντογάν, εὑρισκόμενος εἰς δεῖπνον τοῦ Ραμαζανόυ (Ἰφτάρ), ποὺ παρέθεσε ἡ Ἕνωσις Βιομηχάνων καὶ Ἐπιχειρηματιῶν (MUCIAD) εἰς τὴν πόλιν Γκαζίαντεπ εἰς τὴν νοτιοανατολικὴν Τουρκίαν, ἀνεφέρθη εἰς τὴν ἱστορικὴν Θείαν Λειτουργίαν, ποὺ ἐτελέσθη εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν Παναγίας Σουμελᾶ εἰς τὴν Τραπεζούντα τοῦ Πόντου λέγων ὅτι «Σήμερα εἰς τὴν Σουμελᾶ ἦλθαν οἱ Χριστιανοὶ καὶ ἐτέλεσαν τὴν Θείαν Λειτουργίαν σύμφωνα μὲ τὴν παράδοσίν των». Εἰς τὴν συνέχειαν ὁ πρωθυπουργὸς ἀνεφέρθη εἰς τὶς διακηρύξεις τῶν Τούρκων ἐθνικιστῶν λέγων «Μία-δύο ὁμάδες, ὅπως εἶναι γνωστόν, δὲν χρειάζεται νὰ ἐξηγήσω ποῖοι εἶναι αὐτοί, λέν «ὁρίστε, ξαναζωντάνεψαν τὴν ἐπιθυμίαν διὰ δημιουργίαν κράτους τοῦ Πόντου».
Ὁ Τοῦρκος Πρωθυπουργὸς συνέχισε λέγων «Φίλοι μου, τί ἔγινε; Τί κερδίζομε; Νὰ σᾶς πῶ. Αὐτὸς ποὺ εἶναι βέβαιος διὰ τὴν πίστιν του δὲν φοβᾶται τὴν ἐλευθερίαν τῆς πίστεως. Ὅποιος πιστεύει εἰς τὶς ἰδέες του καὶ εἰς τὶς σκέψεις του δὲν φοβᾶται τὴν ἐλευθερίαν τῶν ἰδεῶν καὶ τῶν σκέψεων. Αὐτοί, λέν, ὅτι εἶναι «ἐθνικιστές». Ἀνοῖξτε καὶ ρίξτε μία ματιὰ εἰς τὴν Ἱστορίαν τῶν Ὀθωμανῶν. Κοιτάξτε, τὰ εἶχαν φοβηθῆ ποτὲ αὐτὰ οἱ Ὀθωμανοί; Ἀντιθέτως ἐπὶ Ὀθωμανῶν ἦταν ἀνοικτά, χωρὶς νὰ ἀντιμετωπίσουν τὴν παραμικρὰν δυσκολίαν. Τὰ ἐχρησιμοποίησαν εἰς τὶς σχέσεις τους μὲ τὴν διεθνῆ κοινότητα, μὲ τὸν καλλίτερον τρόπον, πρὸς ὄφελος τῆς ἰδικῆς των ἐξουσίας. Τώρα τί εἶναι αὐτά;….. Θεέ μου! Ἕνα κλίμα φοβίας μὲ σκοπὸν νὰ ἀναστατώσουν τὴν χώραν καὶ νὰ φέρουν τὰ πάνω κάτω».
Ἀξίζει νὰ ἀναφερθῇ ὅτι πρὶν ὀλίγες ἡμέρες ὁ Πρωθυπουργὸς Ἐρντογὰν εἶχε ἐπισκεφθῆ τὴν Τραπεζούντα καθ’ ὁδὸν γιὰ τὴν ἰδιαιτέραν πατρίδα του, ποὺ εὑρίσκεται εἰς τὴν περιοχὴν τῆς πόλης Ρίζε, εἰς τὴν Μαύρην Θάλασσα. Συμφώνως μὲ πληροφορίες εἰς συζήτησιν ποὺ εἶχε μὲ τὶς ἀρχὲς τῆς Τραπεζούντας τοὺς συνέστησε ὅπως «ἡ φιλοξενία νὰ εἶναι ἄψογος πρὸς τοὺς ἐπισκέπτες ποὺ θὰ ἔλθουν γιὰ τὴν λειτουργίαν εἰς τὴν Σουμελᾶ».
Ὁ Τοῦρκος πρωθυπουργός, ποὺ προσέχει τρομερὰ τὴν ἐπικοινωνιακή του πολιτική, δὲν ἐδιάλεξε τυχαία τὴν πόλιν αὐτή. Εὑρίσκεται ἀκριβῶς εἰς τὸ μέσον τοῦ δρόμου ποὺ συνδέει Κωνσταντινούπολιν καὶ Ἄγκυρα. Τὴν παλαιὰ ὀθωμανικὴ καὶ τὴ νέα κεμαλικὴ πρωτεύουσα τῆς Τουρκίας.
Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ἡ δήλωσίς του προεβλήθη ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα think-tanks ἀμερικανικῶν συμφερόντων, ὅπως τὸ Jamestown foundation καὶ ὄχι μόνον.
Κυρίες καὶ Κύριοι,
Ἐὰν ἡ Τουρκία ἀναστήσῃ τὸν Ἑλληνοβυζαντινισμόν της καὶ διεκδικήσῃ τὸ ὄνομα τοῦ Βυζαντίου ὡς ἰδικόν της χρησιμοποιοῦσα τὸ κενὸν ποὺ ἀφήνει πίσω της ἡ Ἑλλάδα μὲ τὴν μὴ διεκδίκησιν τοῦ Βυζαντίου ὡς ἰδικοῦ της διαχρονικοῦ δημιουργήματος, ἡ Ἑλλάδα θὰ ἀντιμετωπίσῃ ἕνα τρομακτικὸν καὶ τεράστιον γεωπολιτικὸν πρόβλημα, ποὺ μπροστά του τὸ Μακεδονικὸν θὰ φαίνεται ἄθυρμα.
Τὰ παλαιὰ κεμαλικὰ ἰδεολογήματα φαίνεται ὅτι ἐξαντλοῦν πλέον τὴν ἐπιχειρηματολογίαν τους εἰς τὴν σημερινὴν Τουρκίαν. Παραλλήλως ἕνα νέον ἰδεολόγημα δείχνει νὰ γεννιέται: Ποῖον εἶναι αὐτό; Ἡ Τουρκία εἶναι εὐρωπαϊκή, διότι εἶναι ὁ συνεχιστὴς τῆς Ἰωνίας καὶ τοῦ Βυζαντίου καὶ ὄχι μόνον τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. Αὐτὸ εἶναι τὸ νέον πνεῦμα ποὺ ἁπλώνεται εἰς τὴν μορφωμένην ἐλὶτ τῆς γειτονικῆς χώρας μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Ὑπουργὸν τῶν Ἐξωτερικῶν Ἀχμὲτ Νταβούτογλου προκειμένου νὰ κατοχυρώσῃ τὴν εὐρωπαϊκότητά της. Ἕνα πνεῦμα ποὺ θέλει βέβαια νὰ διανύσῃ πολὺν δρόμον γιὰ νὰ περάσῃ, πολλὰ ἐμπόδια γιὰ νὰ καθιερωθῇ καὶ ἴσως νὰ μὴ τὰ καταφέρῃ ποτέ. Ὡστόσο ἀποτελεῖ ἕνα σοβαρὸν ἐνδεχόμενον. Τὸ τοπίον βέβαια δὲν εἶναι καθόλου ξεκάθαρον καὶ ὑπάρχουν παντοῦ διαφορετικὲς τάσεις. Πρὸς τὸ παρὸν ἐπικρατεῖ ἡ τάσις τῆς εὐνοϊκῆς ἀνοχῆς πρὸς τὸ φαινόμενον αὐτό, ποὺ ἐξεκίνησε καὶ ἐν τέλει διαμορφώνεται ἀπὸ τὸν ἴδιον τὸν λαὸν καὶ μέσα εἰς τὸν λαόν, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν χάραξιν συγκεκριμένων ὁρίων, τὰ ὁποῖα δὲν θὰ πρέπῃ νὰ ὑπερβῇ κανείς.
Αὐτὸ εἶναι ἀρκετὰ ξεκάθαρο καὶ ἀπὸ τὴν πρόσφατον ἐθιμοτυπικὴν ἐπίσκεψιν τοῦ Ὑπουργοῦ τῶν Ἐξωτερικῶν κ. Νταούντογλου εἰς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην κ.κ. Βαρθολομαῖον, ὅταν ὡμιλοῦσε γιὰ «θρησκευτικὴ ἀνοχή», ὄχι ἐλευθερία!!
Ἡ Βυζαντινὴ αὐτοσυνειδησία, ποὺ ἀναγεννᾶται εἰς τὴν Τουρκίαν ἔχει τεράστιαν ἔντασιν, βάθος, ἔκτασιν, ἀλλὰ καὶ μεθόδευσιν. Οἱ κάτοικοι τῶν παραλίων τῆς Μ. Ἀσίας εἰς μεγάλον βαθμὸν νοιώθουν ὡσὰν ἀπόγονοι τῶν ἀρχαίων Ἰώνων κατοίκων των! Ἡ Τουρκία πλέον, δυναμικῶς ἐκμεταλλεύεται τὸ γεγονὸς καὶ ἀντὶ νὰ τὸ καταστείλῃ, ὅπως θὰ ἔκανε παλαιότερα, τὸ προωθεῖ καὶ τὸ ἐπαναφομοιώνει ὡς νέον κρατικόν της ἰδεολόγημα. Τὸ προωθεῖ μάλιστα ὡς καθοριστικὸν θεαματικὸν στοιχεῖον ἰσχύος ἐπαναπροσδιορίζοντας τοὺς ὅρους τῆς γεωστρατηγικῆς της ἀξιολογήσεως. Γιὰ παράδειγμα μία εἴδησις ποὺ ἐπέρασε σχεδὸν ἀπαρατήρητος ἀπὸ ὅλα τὰ ἑλληνικὰ ΜΜΕ εἶναι ἡ ἑξῆς:
Οἱ Τοῦρκοι κατεσκεύασαν ἕνα ἀρχαῖον ἑλληνικὸν πλοῖον (τριήρη) μὲ τὴν τουρκικὴν σημαίαν εἰς τὸ κατάρτι του.
Τὸ «ἀρχαῖον ἑλληνικὸν» πλοῖον, μὲ τὴν τουρκικὴν σημαίαν, καθὼς καὶ ἕνα συνοδόν του μέ, συνολικῶς καὶ εἰς τὰ δύο πλοῖα, 30 ἐπιβαίνοντες ἐδήλωσαν ἀκυβέρνητα ἔξω ἀπὸ τὴν Γυάρο καὶ τὸ ἑλληνικὸν Λιμενικὸν τὰ ἐρυμούλκησεν εἰς τὸ λιμάνι τοῦ Βουρκαριοῦ. Ἔτσι καὶ τὰ ἐπήραμε εἴδησιν!!
Τὸ πλοῖον, μὲ διαστάσεις 19 Χ 5 μέτρα, ἀποτελεῖ ἀκριβὲς ἀντίγραφον πλοίου τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων Φωκαέων θαλασσόλυκων καὶ ἀπεσκοποῦσε εἰς τὸ νὰ διασχίσῃ τὴν Μεσόγειον μὲ στόχον τὴν προβολήν τοῦ… ἀρχαίου «τουρκικοῦ» πολιτισμοῦ. Ἀκολουθεῖ τὴν πορείαν τῶν Ἑλλήνων ἀποίκων Φωκαέων του ἀπὸ τὴν Ἰωνικὴν Μικρὰν Ἀσίαν ποὺ ἔφθασαν εἰς τὴν Μασσαλίαν τὸ 600 π.Χ ἱδρύοντας τὴν κορυφαίαν αὐτὴν ἀρχαίαν ἑλληνικήν, εὐρωπαϊκὴν καὶ σύγχρονον γαλλικὴν πόλιν. Ἡ ἄφιξις τοῦ πλοίου εἰς τὴν Μασσαλίαν ὑπελογίζετο νὰ γίνῃ καὶ ἔγινε τὴν 1ην Ἰουλίου, ὥστε νὰ λάβῃ μέρος εἰς τοὺς ἐπισήμους ἑορτασμοὺς τῆς πόλεως διὰ τὰ 320 χρόνια ἀπὸ τὴν Γαλλικὴν Ἐπανάστασιν. Ἀπὸ ἐκεῖ μέσῳ τοῦ Ραδανοῦ ποταμοῦ, τεχνητῶν καναλιῶν, ἄλλων ποτάμιων ὁδῶν καὶ τέλος τοῦ Σηκουάνα, πάντα μὲ τὴν τουρκικὴν σημαίαν σηκωμένην εἰς τὸ κατάρτι του, εἰσῆλθε θριαμβευτικῶς εἰς τὸ Παρίσι, γιὰ νὰ λάβῃ μέρος εἰς τὶς ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις τοῦ «Τουρκικοῦ Ἔτους» εἰς τὴν Γαλλίαν. Τὸ πλοῖον ποὺ ὠνομάζετο «Κυβέλη» εἶχε σκοπὸν νὰ ἀποδείξῃ εἰς τὴν Γαλλίαν τοῦ Νικολὰ Σαρκοζὶ τὴν εὐρωπαϊκότητα τῆς Τουρκίας μὲ τὴν συμμετοχὴν τῶν «προγόνων τῶν Τούρκων» Ἰώνων εἰς τὴν γένεσιν τοῦ Δυτικοῦ πολιτισμοῦ. Ἀπὸ τὸ Παρίσι ἡ «Κυβέλη» ἐπέρασε πάλι ἐπισήμως ἀπὸ τὰ κανάλια καὶ τὰ ποτάμια τῆς Κεντρικῆς Εὐρώπης καὶ μέσῳ τοῦ Δούναβεως ἔφθασε εἰς τὴν Μαύρη Θάλασσα καὶ τὸ 2010 συμμετεῖχεν πανηγυρικῶς εἰς τὶς ἐκδηλώσεις «Ἰσταμπούλ, Πολιτιστικὴ πρωτεύουσα τῆς Εὐρώπης».
Ἀλλὰ ἀκόμα καὶ ἐπροχθὲς εὑρῆκα εἰς τὴν διαφημιστικὴν μικροῦ μήκους ταινία τῆς Τουρκίας γιὰ τὴν συμμετοχήν της εἰς τὴν Eurovision τοῦ 2012 μία Ἑλληνικὴν τριήρη εἰς τὴν ἀρχὴν καὶ εἰς τὸ τέλος της, γιὰ τὴν ὁποία συνεργάσθησαν 80 ἠθοποιοί, 70 τεχνικοὶ καὶ τὰ πλέον σύγχρονα τεχνολογικὰ μέσα, γιὰ νὰ προβληθῇ αὐτὸ τὸ πραγματικὸν ὄμορφον video.
Κυρίες & Κύριοι,
Ἡ τουρκικὴ πολιτικὴ ἡγεσία ἔχει τὴν ὀξυδέρκειαν καὶ τὸ ὅραμα νὰ ἰδιοποιηθῇ τὸν ἑλληνικὸν καὶ βυζαντινὸν πολιτισμὸν τῆς Ἀνατολίας ἐκεῖ ποὺ σήμερα ὑπάρχει ἕνα τεράστιον ἑλληνικὸν κενόν.
Τὸ φαινόμενον ὅμως εἶναι δυναμικὸν καὶ δὲν γνωρίζομε πρὸς τὰ ποῦ θὰ ἐξελιχθῇ. Ὡστόσο, ὁ χαρακτήρας του ἠμπορεῖ νὰ πάρῃ δύο κατευθύνσεις:
Μία κατεύθυνσις, ἄκρως φιλελληνική, ποὺ θὰ ὁδηγήσῃ τὴν ἰδεολογικήν, καὶ γιατί ὄχι, πολιτικὴν προσέγγισιν τῶν δύο πλευρῶν τοῦ Αἰγαίου, τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Τουρκίας ὄχι βέβαια αὐτῆς ποὺ γνωρίζομε σήμερα, ἀλλὰ μιᾶς ἐπαναβυζαντινοποιημένης καὶ ἀνατολίτικης ἀναγεννημένης Ἰωνίας.
Ἡ ἄλλη κατεύθυνσις ὅμως ποὺ ἠμπορεῖ νὰ πάρῃ αὐτὴ ἡ κατάστασις, ἠμπορεῖ νὰ γίνῃ ἄκρως ἐπικίνδυνος γιὰ τὸ ἑλλαδικὸν μόρφωμα καὶ τοὺς παραδοσιακοὺς Ἕλληνες κατοίκους του. Διότι εἶναι ἀλήθεια πὼς τὸ Βυζάντιον ἀποτελεῖ ἱστορικὰ μία μαύρη τρύπα γιὰ τὴν Ἑλλάδα!
Κυρίες & Κύριοι,
Πρέπει νὰ ὁμολογήσωμε πὼς δυστυχῶς μὲ κάθε τρόπον ἀπεμπολήσαμε τὴν ὕστερην Ρωμαϊκὴν Αὐτοκρατορίαν. Ὅταν ὅλη ἡ Ρώμη ἐπὶ Τιβερίου καὶ μετά, μιλᾶ μόνον Ἑλληνικά.
Ὅταν ὁ ἴδιος ὁ Ὁράτιος ὁμολογεῖ ὅτι
Ἡ Ἑλλὰς καταληφθεῖσα κατέκτησεν τὸν διὰ τοῦ σιδήρου νικητὴν καὶ εἰσήγαγεν τὶς τέχνες εἰς τὸ ἀγροῖκον Λάτιο», («Graecia capta ferum victorem vicit, et artem intulit agresti Latio»),
ὅταν ὅλοι οἱ ἱστορικοί της Δύσεως καὶ τῆς Ἀνατολῆς ἀποκαλοῦν τὴν ἐποχὴν αὐτὴ «Grecoroman» («Ἑλληνορωμαϊκή»),
ἐμεῖς ἐχαρίσαμε αὐτὴν τὴν ἱστορικὴν περίοδον εἰς τὴν Δύσιν, ἡ ὁποία ἑορτάζει μὲ τιμὲς τὸ ἔτος τοῦ Μεγάλου Κων/νου, καὶ προσφάτως εἰς τὸ Παρίσι τὸ Λοῦβρον τὸν Μέγα Ἀλέξανδρον καὶ τὴν Μακεδονίαν ἐνῷ ἡ Ἑλλάδα σιωπᾶ!! Ἐδημιουργήθη ἕνα ἰδεολογικὸν κενὸν εἰς τὴν συνέχειαν τοῦ ἑλληνισμοῦ, ἀφοῦ ἀπεμπολήσαμε πρῶτα τὴν ἑλληνιστικὴν ἐποχήν.
Ἡ πρύτανις Ἀρβελὲρ εἰς ἐρώτησιν δημοσιογράφου ἂν «ἀπωθήσαμε τὸ Βυζάντιον ψυχαναλυτικῶς;» ἔδωσε τὴν ἀπάντησιν: « Ἅμα θέλετε, τὸ λέτε κι ἔτσι. Σημασία ἔχει ὅτι ἀπὸ τὸν Περικλῆ ἐφθάσαμε ἀπ’εὐθείας εἰς τὸ «λασποχώρι», ποὺ ἦταν ἡ Ἀθήνα τὸ 1830, θέτοντες εἰς παρένθεσιν χίλια χρόνια τῆς μόνης ἑλληνόφωνης αὐτοκρατορίας». Λόγια της Ἀρβελέρ.
Ἐδημιουργήσαμε μία Ἑλλάδα μὲ πιθηκίζοντα μιμητισμὸν τῆς δυτικῆς –μέσω τοῦ Διαφωτισμοῦ- ἑρμηνείας τῆς ἑλληνικότητος. Ἀπὸ τὸν Περικλῆ καὶ τὸν Σωκράτη ἐπεράσαμε κατ’εὐθείαν εἰς τὸν Κολοκοτρώνην, εἰς τὸν Βενιζέλον καὶ τὸν Ἄρην Βελουχιώτην… Ἐσχηματοποιήσαμε ὡς κεντρικόν, ἐπιστημονικὸν καὶ κοινωνικὸν ἰδεολόγημα τὸ ἀντιθετικὸν δίπολον: ἀρχαῖοι Ἕλληνες καὶ νέοι Ἕλληνες (Νεοέλληνες).
Ὅταν ὅλος ὁ κόσμος, δυτικὸς κὰ ἀνατολικός, ἐμιλοῦσε γιὰ τὸ «greek legacy» (ἑλληνικὴ κληρονομιὰ) εἰς Μέσην Ἀνατολήν, Αἴγυπτον, Κεντρικὴν Ἀσίαν, Βακτριανὴν καὶ Ἰνδίαν, ἐμεῖς ἐθεωρήσαμε ὅτι ὅλα αὐτὰ ἦταν ἐξωτικὲς ἱστορίες ποὺ δὲν μᾶς ἀγγίζουν.
Ὅλη ἡ μεσαιωνικὴ λατίνο-φραγκικὴ καὶ σλαβικὴ γραμματεία ἀπεκαλοῦσε τοὺς Βυζαντινοὺς «Γκρεκούς». Ἡ σημιτικὴ καὶ ἀραβικὴ γραμματεία τοὺς ἀπεκαλοῦσεν «Ρωμιοὺς» (Ροὺμ) ἀκόμα καὶ σήμερα ταυτίζοντας σημασιολογικῶς τὸ ὄνομα αὐτὸ μὲ τὸ «Ἕλληνες» καὶ τὴν Ὀρθοδοξίαν. Καὶ ὅλη ἡ καυκάσια γραμματεία τοὺς ἀπεκαλοῦσεν «Μπερτζένι», ὄνομα ποὺ σημαίνει «Οἱ Σοφοὶ» καὶ ἀποδίδεται διαχρονικῶς εἰς ὅλους τους Ἕλληνες, ἀπὸ τὸν Ἡρακλῆ καὶ τὸν Ἰάσωνα μέχρι τοὺς σημερινούς τους ἡγέτες.
Ἐμεῖς ἀντιθέτως, ἀπεκοπήκαμε ἀπὸ τὸ Βυζάντιον καὶ ἀπὸ τὴν Βυζαντινὴν Ἀνατολικὴν Ὀρθοδοξίαν, ποὺ οὕτως ἢ ἄλλως μᾶς ἀπέδιδαν, ἐνῷ οἱ δυτικοί μᾶς ἐχάριζαν ὁλόκληρον τὴν κληρονομίαν τῆς Ἀνατολικῆς Χριστιανοσύνης, ἀφοῦ ἐχαρακτήριζαν ὡς «greek orthodox» ὅλους τοὺς ἀνατολικοὺς ὀρθόδοξους, ἐκτὸς τῶν Ρώσων.
Ἀλλὰ δυστυχῶς συνεχίζομε τὰ λάθη μας.
Ὅπως σᾶς ἀνέφερα ἤδη εἰς τὴν Βόννην τῆς Γερμανίας ἐπραγματοποιήθη ἀπὸ Φεβρουάριον μέχρι Ἰούνιον τοῦ 2010 ἔκθεσις μὲ τίτλον «Λάμψις καὶ καθημερινὴ ζωὴ εἰς τὸ Βυζάντιον». Εἶχα τὴν εὐκαιρίαν νὰ τὴν ἐπισκεφθῶ καὶ νὰ τὴν περπατήσω ὁλημερίς!!
Ἐπιτρέψατέ μου νὰ ἀναφερθῶ εἰς σχόλια τοῦ Ἀθαν. Παπαρούπα φοιτητοῦ Ἱστορικοῦ Ἀρχαιολογικοῦ Ἀθηνῶν, ποὺ ἐδημοσιεύθησαν εἰς τὸ περιοδικὸν «Παρεμβολὴ» τῆς Χριστιανικῆς Φοιτητικῆς Ἑνώσεως, ὁ ὁποῖος σχολιάζει:
«Εἰς μία περίοδον, ὅπου οἱ διμερεῖς σχέσεις Ἑλλάδος-Γερμανίας δὲν εἶναι οἱ ἰδανικές, ὁμοιάζει μὲ εἰρωνεία τῆς συχνὰ κυνικῆς Κλειοῦς, προστάτιδος τῆς Ἱστορίας, τὸ γεγονὸς ὅτι διοργανώνεται εἰς γερμανικὸν ἔδαφος μία παγκοσμίου ἐμβέλειας ἔκθεσις ποὺ ἀναδεικνύει τὴν μεγαλοπρέπειαν τοῦ βυζαντινοῦ πολιτισμοῦ –ἀκόμη καὶ μέσα ἀπὸ ἀντικείμενα καθημερινῆς χρήσεως.
Ὁ διευθυντὴς τοῦ Μουσείου Ρόμπερτ Φλὲκ ἐξεκίνησε τὸν σύντομον λόγον του λέγων ὅτι ἡ ἔκθεσις τελεῖ ὑπὸ τὴν αἰγίδα τῶν Προέδρων τῆς Γερμανίας καὶ τῆς Τουρκίας Κέλερ καὶ Γκιούλ ἀντιστοίχως. Γιὰ νὰ προσθέσῃ εἰς τὴν συνέχειαν χωρὶς σχολιασμὸν ὅτι ἡ ἀνάληψις τῆς αἰγίδος προετάθηκε καὶ εἰς τὴν Προεδρίαν τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, ἀλλὰ οἱ δικές της «διπλωματικὲς συνήθειες» δὲν ἐπιτρέπουν τὴν ἀνάληψιν τέτοιων πνευματικῶν εὐθυνῶν εἰς τὸ ἐξωτερικόν. Ἔτσι οἱ κακὲς μας οἱ συνήθειες, ἀκόμη καὶ χωρὶς νὰ τὸ θέλουν, ἀπέτρεψαν τὸν κίνδυνον νὰ θεωρηθοῦν συμβολικῶς Ἕλληνες καὶ Τοῦρκοι ἐξ’ἴσου κληρονόμοι τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας. Τί γίνεται ὅμως τώρα ποὺ τὰ πράγματα ἀπέβησαν χειρότερα καὶ οἱ Τοῦρκοι ἐμφανίζονται ὡς μοναδικοὶ κληρονόμοι! Αὐτὴ ἡ ἀδόκητος ἀλλὰ καὶ ἀφόρητος παρεξήγησις μὲ ἐπροβλημάτισε ἰδιαιτέρως γιὰ τὴν πολιτικὴν ποὺ ἠμπορεῖ νὰ ἀσκηθῇ πίσω ἀπὸ τὸν «πολιτισμόν», καταλήγει εἰς τὸ σχόλιόν του ὁ Ἀθαν. Παπαρούπας.
Τὸ «κερασάκι» εἰς τὴν τούρτα!
Εἰς ἕνα συνέδριον τοῦ ΝΑΤΟ ἕνας ἀγγλοσάξων ἐκπρόσωπος εἶπε γιὰ κάποιο θέμα «αὐτὸ μοῦ θυμίζει Βυζάντιο» -πλεκτάνη. Καὶ τότε ἐξανέστη ὁ ἐκπρόσωπος τῆς Τουρκίας καὶ λέει «διαμαρτύρομαι, γιατὶ ὡς ἀπόγονος τοῦ Βυζαντίου δὲν τὸ δέχομαι αὐτὸ τὸ σχόλιο σας!!». Ἀπεναντίας ὁ Ἕλληνας ἐκπρόσωπος ἔγινε ἀφωνότερος ἰχθύος...
Τὸ ἀποτέλεσμα ὅλων τῶν ἀνωτέρω γεγονότων εἶναι νὰ δημιουργηθῇ ἕνα τεράστιον ἱστορικὸν κενόν, τὸ ὁποῖον τώρα τὸ τουρκικὸν κράτος διεκδικεῖ.
Πρέπει νὰ ὁμολογήσωμε ὅτι:
Ἡ Ἑλλάδα, χάνουσα τὸ οἰκουμενικόν της πρόσωπον καὶ ἀποκομμένη ἀπὸ τὶς ἱστορικὲς ἀληθινές της ρίζες, ποὺ δὲν εἶναι μόνον ἡ μινωική, ἡ μυκηναϊκὴ καὶ ἡ κλασσικὴ Ἑλλάδα ἀλλὰ καὶ οἱ συνέχειές των, δηλαδὴ ὁ ἑλληνιστικὸς πολιτισμὸς καὶ ἡ Ρωμιοσύνη, ποὺ ὕμνησαν οἱ Ρίτσος, Ἐλύτης καὶ Θεοδωράκης, ἔχασε τὸ ἴδιον της τὸ πρόσωπον καὶ ἐκαλύφθη ἀπὸ ἕνα προσωπεῖον τεχνητόν, ποὺ κατεσκεύασε μία ἑρμηνεία κάποιων κέντρων διαφωτισμοῦ καὶ ἐξουσίας τῆς Δύσεως.
Κυρίες & Κύριοι,
Πιστεύω ὅτι δὲν σᾶς ἔχω πικράνει μὲ αὐτά μου τὰ σχόλια καὶ μὲ τὶς σκέψεις μου, τὶς ὁποῖες σᾶς ὁμολογῶ, ἀλήθεια, τὶς ἔχω γράψει κάποια στιγμὴν δακρύζων!
Φοβᾶμαι ὅμως ὅτι σᾶς ἐκούρασα.
Τουλάχιστον φεύγοντες ἀπὸ ἐδῶ ἂς κρατήσωμε ζωντανὰ τὰ λόγια τῆς Ἑλένης Ἀρβελὲρ «εἴμαστε ὅλοι Βυζαντινοὶ» καὶ τῆς Τζούντι Χέριν: «Τὸ Βυζάντιον συνεχίζει καὶ ζεῖ. Εἴμαστε ὅλοι παιδιὰ τοῦ Βυζαντίου».
Σᾶς εὐχαριστῶ γιὰ τὴν προσοχήν σας.
Ὁμιλία Βασιλείου Κέκη, Καθηγητοῦ Χειρουργικῆς
28.3.2012
Αἴθουσα Τελετῶν Φιλολογικοῦ Συλλόγου «Παρνασσός»
