Εξέχουσα συνεργάτης του οργάνου της Ντεγκωλικής Αριστεράς στη Γαλλία, η Karine Bechet-Golovko παρουσιάζει εδώ τον (αποκρυπτόμενο στην Ελλάδα) βαθύτατο διχασμό της καλούμενης «Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης», σε δύο ολοένα εχθρικότερα στρατόπεδα, των οποίων η ουσιαστικά αγεφύρωτη διαφορά -πίσω από το μεταναστευτικό- αφορά την εθνική κυριαρχία ή την εξάλειψη του έθνους-κράτους, που αποτελεί τον πραγματικό στόχο των «εγκεφάλων» της «Ευρωπαϊκής ενοποίησης». Το άρθρο βοηθεί τον Έλληνα αναγνώστη στην σωστήν ανάγνωση των οιωνών γ’ αυτήν την «Ευρωπαϊκή ΄Ενωση».
Η όξυνση της διένεξης μεταξύ των χωρών της ανατολικής Ευρώπης και της Ε.Ε. αποκαλύπτει γυμνό το λεγόμενο «ευρωπαϊκό σχέδιο», ως όργανο για την παγκοσμιοποίηση, την κατάλυση του έθνους-κράτους και την πολιτική εξαφάνιση των χωρών της Δυτικής Ευρώπης.
Ο Βίκτωρ Όρμπαν μόλις έβαλε τον δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων της ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής, που αποτυγχάνει να συγκαλύψει ένα οικουμενικό όραμα στρεφόμενο εναντίον του κράτους: Η μαζική μετανάστευση που εισβάλει στην Ε.Ε. δεν έχει καμιά σχέση με το πρόβλημα των προσφύγων και την υποχρέωση προστασίας ανθρώπων που κινδυνεύουν, πρόκειται για άτομα που μεταναστεύουν για λόγους οικονομικούς. Κα οι Ούγγροι δεν θέλουν αυτήν την μαζική μετανάστευση.
«Μπορώ να μιλήσω μόνο για τον ουγγρικό λαό και οι Ούγγροι δεν θέλουν οποιαδήποτε μετανάστευση,» δήλωσε ο ΄Ορμπαν. «Κατά την δική μου αντίληψη δεν μπορεί ο λαός να έχει μιαν συγκεκριμένη βούληση, σε ένα θέμα θεμελιώδες, και η κυβέρνηση να μην συμμορφώνεται.» Οι περισσότεροι πρόσφυγες έρχονται στην Ευρώπη όχι για να διαφύγουν συνθήκες κινδύνου για την ζωή τους, αλλά σε αναζήτηση καλύτερων οικονομικών ευκαιριών, λέει ο Ορμπάν. «Γι’ αυτό δεν θα πρέπει να θεωρούνται πρόσφυγες αλλά μάλλον «Μουσουλμάνοι εισβολείς».
Ο Ορμπάν και η Ουγγαρία δεν είναι μόνοι στην υποστήριξη αυτή της τοποθέτησης, λογικά καθόλου αβάσιμης, που αξιώνει να μην ξεχνούμε την διαφορά ανάμεσα στους πρόσφυγες και τους οικονομικούς μετανάστες. Διαφορά που η Ε.Ε. επιχειρεί με κάθε τρόπο να συγκαλύψει με τον γενικευτικόν όρο «απόδημοι». Η Τσεχική Δημοκρατία και η Πολωνία είναι αλληλέγγυες στην ίδια θέση προάσπισης της εθνικής κυριαρχίας. Και ο εντελώς νέος πρωθυπουργός της Πολωνίας επανέλαβε πως η χώρα του αρνείται να δεχτεί πρόσωπα προερχόμενα από την Μέση Ανατολή και την Αφρική.
Η απάντηση της Ε.Ε. είναι κατηγορηματική: Δεν έχετε το δικαίωμα επιλογής. Θα πρέπει να πληρώσετε με την σειρά σας. Υπό το προκάλυμμα της «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης», οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, που πλήρωσαν τον «εκδημοκρατισμό» αυτών των χωρών για να προβάλλουν την βιτρίνα του αποσοβιετισμού τους, ζητούν τώρα την αποπληρωμή. Και οι χώρες αυτές παραπέμπονται στην «δικαιοσύνη» της Ε.Ε., η οποία πήρε φυσικά το μέρος των Αρχών της ΕΕ, εναντίον των τριών χωρών (οποία έκπληξη, εκ μέρους μιας δικαιοσύνης τόσο ανεξάρτητης!)Δεν πρόκειται στην πραγματικότητα παρά για έναν εκβιασμό της χυδαιότερης μορφής, μια τεχνική μαφιόζικης μεθοδολογίας.
Οι συζητήσεις βρίσκονται σε νεκρό σημείο. Οι χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης αρνούνται να συζητήσουν για ποσοστά προσφύγων όσο η Ευρώπη δεν έχει ασφαλίσει τα εξωτερικά σύνορά της. Η Ουγγαρία και οι σύμμαχοί της δέχονται να συζητήσουν για μιαν ανθρωπιστική και τεχνική βοήθεια στις χώρες της πρώτης γραμμής, αλλά τίποτα περισσότερο, κάτι που κρίνεται απαράδεκτο από την Ρώμη και το Βερολίνο. Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, σε μια προσπάθεια άρσεως του αδιεξόδου, προτάθηκε να καταργηθεί το πρόστιμο των 250.000 ευρώ, αλλά να συσχετιστεί η αλληλεγγύη με το δικαίωμα πρόσβασης στα ταμεία Διαρθρωτικό και Επενδύσεων.
Η απειλή είναι σοβαρή: « Η Ε.Ε. δεν είναι μόνο για να εξασφαλίζει την χρηματοδότηση και την ασφάλεια, προϋποθέτει επίσης τον καταμερισμό των ευθυνών και την αλληλεγγύη». Πολλοί θεωρούν ότι αυτή η ιδιαίτερα κρίσιμη συζήτηση αφορά την ίδια την ουσία του ευρωπαϊκού σχεδίου και του αντικειμενικού σκοπού του, της αλληλεγγύης. «Αλληλεγγύη έναντι αλληλεγγύης: η επιλογή θα είναι δύσκολη» στενάζει ένας διπλωμάτης ιδρυτικής χώρας. Πράγματι, η Πολωνία εισπράττει 10 δις ευρώ ετησίως από Ταμείο Συνοχής και τα ποσά από τα ταμεία Διαρθρωτικό και Επενδύσεων αντιπροσωπεύουν το 3% του ακαθάριστου εσωτερικού προϊόντος της Ουγγαρίας.
Το «ευρωπαϊκό σχέδιο» αποκτά μαφιόζικα χαρακτηριστικά, ελάχιστα μεταμφιεσμένα. Οι Δυτικές Χώρες έχουν ολοκληρωτικά εγκαταλείψει και την ιδέα του εθνικού συμφέροντος, ακόμη και όταν αυτό οδηγεί στο πολιτικό ναυάγιο, όπως στην περίπτωση της Α. Μέρκελ. Δεν μπορούν πια, δεν θέλουν πια, η απλώς φοβούνται; Γεγονός παραμένει ότι έχουν καταστεί πολιτικά ανύπαρκτες. Οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης, που μπήκαν στην «ευρωπαϊκή οικογένεια» νομίζοντας πως μπορούν να ξαναβρούν την κυριαρχία τους, ξαναβρίσκονται απέναντι στην εκμετάλλευση, στην ρητορική του προαγωγού: τσέπωσες τα φράγκα, τώρα ξάπλωνε…
Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά
