Ὁ σκοπιανὸς «Ἐπίσκοπος» Βελεσῶν ἐπιδεικνύων εἰς τηλεοπτικὴν ἐκπομπήν τὸν χάρτην τῆς Μεγάλης Μακεδονίας (10.3.2021)! Καίτοι τὰ τεκμήρια αὐτὰ κατετέθησαν εἰς τὴν Σύνοδον τοῦ Φαναρίου, ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἀκολουθεῖ τὸ δόγμα “σκασίλα μου”…
Φαναριῶται καὶ Σλάβοι «δημοπρατοῦν» καὶ πάλιν τὴν ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΝ μας!
Η ΑΠΑΤΗ ΤΟΥ ΑΙΩΝΟΣ: «ΑΧΡΙΔΟΣ» Ο «ΣΚΟΠΙΩΝ»!
Συντελεῖται προδοσία ἐπὶ προδοσίας τόσον εἰς ἐθνικὸν ὅσον καὶ εἰς ἐκκλησιαστικὸν ἐπίπεδον! Καλοῦμεν τὴν Ἱεραρχίαν καὶ τὰς Μακεδονικὰς ἑνώσεις νὰ λάβουν θέσιν.
Γράφει ὁ κ. Παναγιώτης Κατραμάδος, θεολόγος
Τὴν ἡμέραν τῆς ἑορτῆς τοῦ μεγαλοφωνοτάτου τῶν προφητῶν Ἡσαΐα, ὁ ὁποῖος ἀντετάχθη κατηγορηματικῶς πρὸς οἱανδήποτε συνθήκην ὑποτελείας πρὸς τὰς μεγάλας δυνάμεις τῆς ἐποχῆς, ἐπέλεξεν ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, διὰ νὰ ἀνακοινώση τὸ νέον «δῶρον» πρὸς τὰς ΗΠΑ, αὐτὸ σχετικὰ μὲ τοὺς σχισματικοὺς τῶν Σκοπίων. Τοιουτοτρόπως τὸ «ἔγκλημα» κατέστη διπλοῦν: εἰς τὴν ἱστορικὴν προδοσίαν ἀναγνωρίσεως «Βόρειας Μακεδονίας» ἀπὸ τὸ Φανάρι ἔρχεται νὰ προστεθῆ ὡσαύτως καὶ ἡ ἐκκλησιαστική. Εἶναι ἑπόμενον ὅτι ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, καθὼς ὑπηρέτησεν ὡς Τοῦρκος Ἀνθυπολοχαγὸς προφανῶς νὰ μὴ τὸν ἐνδιαφέρη ἡ ἱστορία. Μετὰ δὲ καὶ τὴν ἐξ Ἀμερικῆς δήλωσίν του «σκασίλα» περὶ τῆς διακοινωνίας μὲ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ρωσίας ἀντιλαμβάνεται κανεὶς ὅτι οὔτε ἡ ἑνότης τὸν ἀπασχολεῖ. Ἀφοῦ ἔπληξε διὰ τῆς Οὐκρανίας τὸ Πατριαρχεῖον Μόσχας, τώρα πλήττει διὰ τῶν Σκοπίων τὸ Πατριαρχεῖον Σερβίας.
Πράγματι, ὡς διορθόδοξος ἐμπαιγμὸς δύναται νὰ ἐκληφθοῦν ὅσα ἀναφέρει τὸ ἐπίσημον σχετικὸν ἀνακοινωθέν, συμφώνως πρὸς τὸ ὁποῖον «συνεζητήθη διεξοδικῶς» τὸ ζήτημα τῶν Σκοπίων. Εἶναι δυνατὸν ἐντὸς μιᾶς συνεδρίας νὰ καταστῇ αὐτὸ δυνατόν; Ἀπὸ ποίους; Ἀπὸ δώδεκα Ἐπισκόπους τῆς «αὐλῆς»; Ἐκ τῶν ὁποίων, μάλιστα, οἱ πλεῖστοι δὲν ἔχουν ποίμνιον; Εὐθαρσῶς, λοιπόν, ἐνημερώνει ἅπαντας ὅτι εἶναι ἄχρηστος ὄχι μόνον ἡ Ἱ. Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου τῆς Σερβίας, ὄχι μόνον ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ καὶ μία Πανορθόδοξος Σύνοδος πρὸς ἐπίλυσιν τοιούτων ζητημάτων. «Ἀνέγραψεν εἰς τὰ παλαιότερα τῶν ὑποδημάτων», ὡς λέει ὁ θυμόσοφος λαός, ἀκόμη καὶ τοὺς Προκαθημένους, καθὼς θὰ ἠδύνατο ἔστω νὰ προσκαλέση αὐτούς, ὡς ἐποίει τὸ πρότερον. Συνελόντι εἰπεῖν, ὡς «Πάπας τῆς Ἀνατολῆς» ἀποφασίζει ἐπὶ παντὸς ἐπιστητοῦ μόνον μὲ τὸ «κονκλάβιον τοῦ Φαναρίου»!
Τὴν «παποφροσύνην» αὐτοῦ ἐπιβεβαιώνει καὶ ἡ ἐκ νέου ἐπίκλησις τοῦ ὑποτιθεμένου ἀποκλειστικοῦ του προνομίου νὰ δέχεται ἔκκλητον προσφυγήν! «Ὁ ἐπεγνωσμένος διὰ τὸν βίον καὶ κατεγνωσμένος διὰ τὸν τρόπον», δηλ. τὸν παπίζοντα βίον καὶ τρόπον, δὲν ἀντιλαμβάνεται ὅτι τοιουτοτρόπως εὐτελίζει ἑαυτὸν καὶ τὸ πάλαι ποτὲ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον; Πολὺ περισσότερον ὅτι προκαλεῖ ἀνατροπὴν τῆς ἐκκλησιαστικῆς τάξεως, ἀφοῦ δὲν ὑφίσταται ἔκκλητον, καθὼς αὐτὸ -κατὰ τοὺς Ἱ. Κανόνας- εἶναι τὸ δευτεροβάθμιον δικαστήριον; Ἢ μήπως αὐτὸς εἶναι τελικὰ ὁ σκοπός; Ἡ καταβαράθρωσις τοῦ Πατριαρχείου ὅμως προέρχεται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ ὑποτιθέμενον ἔκκλητον εἶχον ἤδη ὑποβάλει οἱ Σκοπιανοὶ εἰς τὸ Πατριαρχεῖον Βουλγαρίας! Τί Πατριαρχεῖον Κων/λεως, τί Πατριαρχεῖον Βουλγαρίας… «ὅποιος μᾶς ἀναγνωρίσει τὸ ἴδιο εἶναι»… Ἐν ὀλίγοις, δὲν ἤσκησε κάποιο δῆθεν δικαίωμα ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ἀλλὰ ὑπετάγη εἰς τὸν καιροσκοπισμὸν τῶν σχισματικῶν! Τόσον πολὺ τὸν «γελοιοποιοῦν» αἱ ΗΠΑ, διότι ἰδικά των σχέδια εἶναι αὐτά…
Δυστυχῶς, δύσμοιροι κοσμικοὶ δημοσιογράφοι, οἱ ὁποῖοι ἀκόμη καὶ ἂν δὲν «λάβουν γραμμὴν» τυγχάνουν ἀδαεῖς τῶν ἐκκλησιαστικῶν, γράφουν «τὸ Πατριαρχεῖο ἀναγνώρισε τὴν ἐκκλησία τῆς Βόρειας Μακεδονίας». Τὸ ἴδιο ὅμως τὸ ἀνακοινωθὲν ὀρθῶς ἀναφέρει «δέχεται εἰς εὐχαριστιακὴν κοινωνίαν». Τί σημαίνει αὐτό; Καμία «Ἐκκλησία» δὲν ἀνεγνώρισε, καθὼς ἄλλωστε δὲν ὑφίσταται τοιοῦτον «δικαίωμα». Κρίνοντες θεολογικῶς, ἐκκλησιαστικῶς καὶ ἱεροκανονικῶς, ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἔπραξεν ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος εἶναι νὰ ἔλθη μονομερῶς εἰς κοινωνίαν μὲ ἀκοινωνήτους! Συμφώνως ἑπομένως πρὸς τὸν Ἱ. Κανόνα «ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτῳ ἀκοινώνητος ἔσται» καθίσταται καὶ αὐτὸς παραχρῆμα ἀκοινώνητος! «Ἔβαλε τὰ χέρια του καὶ ἔβγαλε τὰ μάτια του», ὡς διαλαλεῖ ὁ λαός μας. Βεβαίως, ὅλοι οἱ μηρυκάζοντες τὰ ὅσα ὁ ὑποβολέας τοῦ Φαναρίου τοὺς παρέχει, γράφουν «ἀναγνώρισε», διότι προπαγανδίζουν τὴν ἰδέαν ὅτι ὁ Πατριάρχης εἶναι τὸ κέντρον τοῦ κόσμου καὶ ἡ ἀλάθητος καθέδρα τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε κριτήριον ποῖος εἶναι Ὀρθόδοξος καὶ ποῖος σχισματικὸς εἶναι ὁ ἴδιος, ἀκριβῶς ὅπως ἰσχύει διὰ τὸν Πάπαν Ρώμης. Ἂς ἀφήσωμεν κατὰ μέρος τὴν βλασφημίαν καθ’ ἥν εἰς τὸ ἀνακοινωθὲν ἡ Ἐκκλησία τῆς Κων/λεως παρομοιάζεται μὲ τὸν «Καλὸν Σαμαρείτην» («ἐπιχέουσα ἔλαιον καὶ οἶνον»)…
Μένει ἔκπληκτος κανεὶς πάντως μὲ τὴν ἑτέραν φράσιν τοῦ ἀνακοινωθέντος: «Ἐπαφίησιν εἰς τὴν Ἁγιωτάτην Ἐκκλησίαν τῆς Σερβίας τὴν ρύθμισιν τῶν μεταξὺ αὐτῆς καὶ τῆς ἐν Βορείῳ Μακεδονίᾳ Ἐκκλησίας διοικητικῶν θεμάτων»! Πρῶτον, πρόκειται διὰ ὠμὴν παραδοχὴν εἰσπηδήσεως εἰς ἑτέραν ἐκκλησιαστικὴν διοίκησιν, διότι ἂν τὸ ζήτημα εἶναι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας, τότε οὐδεμίαν ἁρμοδιότητα εἶχεν ὁ Πατριάρχης νὰ ἀναμειχθῆ. Δεύτερον, πρόκειται διὰ κυνικὴν ὑποτίμησιν τοῦ Σερβικοῦ Πατριαρχείου, καθὼς εἶναι ὡς νὰ λέγη «ἐμεῖς στὸ Φανάρι διευθετήσαμε τὸ κύριο πρόβλημα, τώρα τὰ δευτερεύοντα διοικητικὰ τὰ ἀναθέτουμε στὴν Ἐκκλησία τῆς Σερβίας». Ἄλλως εἰπεῖν: τὸ Φανάρι ἀποφασίζει καὶ αἱ ὑπόλοιποι Ἐκκλησίαι εἶναι θεραπαινίδες τοῦ «πρωτειομανοῦς»! Μείζων προσβολὴ τῆς ἐκκλησιολογίας καὶ οὐχὶ ἁπλῶς τῆς ἐκκλησιαστικῆς τάξεως! Τρίτον, εἰσάγει τὸ καινοφανὲς καὶ κακόδοξον ὅτι θὰ ἠδύνατο νὰ μὴ «ἐμπιστευθῆ» τὰ διοικητικὰ θέματα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Σερβίας! Ἡ Ἱ. Σύνοδος τοῦ Φαναρίου «ἐπαφίησιν» σήμερα, ἀλλὰ αὔριον πιθανῶς νὰ ἀλλάξη γνώμην(!), διότι ἀφ’ ἧς στιγμῆς ἡ Ἱ. Σύνοδος «ἀπεφάσισε τὰ ἑξῆς» δύναται νὰ ἀποφανθῆ καὶ διαφορετικῶς! Τελικῶς, δὲν εἶναι οἱ Ἱ. Κανόνες καὶ ἡ Ἱ. Παράδοσις, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀκριβῶς ὁρίσει τί ὀφείλει νὰ γίνεται, ἀλλὰ τὸ Φανάρι, τὸ ὁποῖον ἀποφασίζει ἐξ ὀνόματος ὅλων δι’ ὅλα! Δι’ αὐτὴν καὶ μόνον τὴν φράσιν ὤφειλον νὰ ἐξεγερθοῦν οἱ ἁπανταχοῦ Ἱεράρχαι, ἀλλὰ δὲν διαβάζουν τὰ «ψιλὰ γράμματα»…
Τὸ πλέον σκανδαλῶδες καὶ προκλητικὸν «ἀποφασίζομε καὶ διατάσσομε» εὑρίσκεται εἰς τὸ τρίτον σημεῖον τοῦ ἀνακοινωθέντος, ὅπου «ἀναγνωρίζει ὡς ὄνομα τῆς Ἐκκλησίας ταύτης τὸ “Ἀχρίδος”». Πρῶτον, προκαταλαμβάνει τὴν κρίσιν καὶ ἀπόφασιν ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν, ἰδιαιτέρως τῆς ἐν Σερβίᾳ, σχετικῶς μὲ τὸ ὄνομα. Δεύτερον, πρόκειται περὶ συμπαιγνίας ἐξαπατήσεως τῆς Ὀρθοδόξου κοινῆς γνώμης, ἰδιαιτέρως δὲ τῆς ἑλληνικῆς. Ἐξηγούμεθα ἀκολούθως.
Εἰς τὸ ἀνακοινωθὲν προκειμένου νὰ προληφθοῦν τόσον πολιτικαὶ ὅσον καὶ ἐκκλησιαστικαὶ ἀντιδράσεις διευκρινίζεται ὅτι οὔτε γίνεται ἀποδεκτὴ οἱαδήποτε ὀνομασία περιλαμβάνουσα τὸν ὅρο «Μακεδονικὴ» οὔτε ὅμως καὶ οἱαδήποτε ἑρμηνεία τοῦ «Ἀχρίδος» πέραν τῶν ὁρίων τοῦ συγκεκριμένου κράτους. Ὁ πρῶτος ὅρος ὑποτίθεται ὅτι καθησυχάζει τοὺς Ἕλληνας καὶ δημιουργεῖ γέφυρας μὲ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία εἶχεν ἐναντιωθῆ καὶ αὐτὴ εἰς τὴν χρῆσιν παραγώγων τοῦ «Μακεδονία». Ὡστόσον, ὀφείλομεν νὰ ὑπενθυμίσωμεν ὅτι πλέον αὐτὴ ἡ παράμετρος δὲν ἔχει κανένα περιεχόμενον, καθὼς οἱ σχισματικοὶ τῶν Σκοπίων ἀκόμη καὶ ἂν ἐπιλέξουν τὴν ἀποκλειστικὴν ὀνομασίαν «Ἐκκλησία Ἀχρίδος»(!) θὰ λέγωνται καὶ θὰ ἀναφέρωνται παντοῦ ὡς «ἐν Βορείῳ Μακεδονίᾳ Ἐκκλησίαν», ὅπως μὲ σαφήνειαν τὴν ἀποκαλεῖ τὸ ἴδιον τὸ πατριαρχικὸν ἀνακοινωθέν! Μᾶς ἐμπαίζουν ἀπροκάλυπτα! Ἀξίζει ὅμως ἐπίσης νὰ σημειωθῆ τὸ ἑξῆς: ἂν παρὰ καὶ τὴν κατάπτυστον λεγομένην «Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν» οἱ Σκοπιανοὶ δὲν δεσμεύονται καὶ χρησιμοποιοῦν διεθνῶς τὸ «Μακεδόνες» καὶ «Μακεδονικὸς» κ.ἄ., ποῖος θὰ ἀπαγορεύση εἰς τὴν ἐκεῖ Ἐκκλησίαν νὰ πράττη τὸ ἴδιον; Αὐτὰ τὰ γνωρίζη τὸ Φανάρι, ἀλλὰ «ἀπεφάσισε» νὰ ἀποκαλῆ τοὺς σχισματικοὺς «Ἐκκλησία τῆς Βόρειας Μακεδονίας»!
Εἶναι βέβαιον ὅτι εἰς κάποιους θὰ μείνη ἁπλῶς ἡ ἐντύπωσις ὅτι δῆθεν ἀπηγορεύθη τὸ «μακεδονικὴ» καὶ ὅτι μὲ τὸ «Ἀχρίδος» ἐσώθημεν! Δυστυχῶς, ἡ χρῆσις τοῦ Ἀχρίδος εἶναι μεῖζον πλῆγμα καὶ αὐτῆς τῆς χρήσεως τοῦ προσδιορισμοῦ «μακεδονική», διότι τὸ ἔγκλημα ἀποβαίνει πολλαπλοῦν καὶ κατὰ συρροήν:
Πρῶτον, παραγκωνίζεται ὁ Κανονικὸς Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος κ. Ἰωάννης, διὰ τὸν ὁποῖον εἶχαν γίνει τόσοι ἀγῶνες καὶ ὁ ὁποῖος ὑπέφερε τόσα καὶ τόσα δεινά.
Δεύτερον, ἀναγνωρίζεται κατ’ οὐσίαν ὡς τοιοῦτος ὁ ἐπικεφαλῆς σχισματικὸς Ἀρχιεπίσκοπος Σκοπίων κ. Στέφανος, μὴ ἔχων ὅμως ἕδρα τὴν Ἀχρίδα! Ὡς νὰ ὀνομάζεται Ἀθηνῶν ὁ Σπάρτης!
Τρίτον, εἰσάγονται ὡς ἐξίσου κανονικοὶ δύο Ἐπίσκοποι μὲ τὸν αὐτὸν τίτλον εἰς τὴν αὐτὴν περιφέρειαν, ὡς ἔγινε καὶ εἰς Οὐκρανίαν, πρᾶξις καταδικαστέα ἀπὸ τοὺς Ἱ. Κανόνας.
Τέταρτον, εἰσάγεται μία νέα παραχάραξις τῆς ἱστορίας: ὅτι ἡ Ἀχρίς, ἡ ὁποία ἔκειτο ἐκτὸς τῶν ὁρίων τόσον τῆς ἀρχαίας Μακεδονίας ὅσον καὶ τῆς ἐπαρχίας τῆς Μακεδονίας, ὡς τὴν ὥρισαν μετέπειτα οἱ Ρωμαῖοι, βεβαιώνεται ἀπὸ τὸ Φανάρι ὅτι τελικὰ εὑρίσκεται ἐντὸς τῆς «Μακεδονίας»!
Πέμπτον, καρποῦνται οἱ κάπηλοι τῆς ἱστορίας τὴν ὀνομασίαν μιᾶς ἱστορικῆς Ἀρχιεπισκοπῆς μὲ μέγιστον ρόλον εἰς τὰ θεολογικὰ γράμματα, ἡ ὁποία δὲν εἶχε καμίαν σχέσιν μὲ τὸ νεόκοπον αὐτὸ μόρφωμα.
Ἕκτον, ἡ Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀχρίδος ἦτο ἑλληνικὴ καὶ περιεῖχε διαφόρους πληθυσμούς, ταυτιζομένη δι’ ἕν διάστημα μὲ τὸ βουλγαρικὸν κράτος, δηλ. τώρα δὲν εἶναι ἀρκετὸν τὸ γεγονὸς ὅτι ἔκλεψαν τὴν «Μακεδονίαν», ὑποκλέπτουν καὶ τὴν ὑπόλοιπον ἱστορίαν.
Ἕβδομον, κάθε ὀνομασία ἐγείρει ἀξιώσεις, τοιουτοτρόπως εἰς τὴν Ἀρχιεπισκοπὴν Ἀχρίδος, ἀκόμη καὶ πρὶν αὐτὴ ἐπεκταθῆ ὥς τὸν Δούναβιν, ἀνῆκον καὶ περιοχαί, αἱ ὁποῖαι ἀνήκουν σήμερα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἀλβανίας π.χ. Αὐλώνα ἀλλὰ καὶ τῆς Σερβίας (Ρασκία, Πριζδριάνη, Λιπενία, Σίρμιο καὶ Νύσσα). Ποῖος ξέρει τί θὰ συμβῆ εἰς τὸ μέλλον, ἂν αἱ ΗΠΑ ἀποφασίσουν ὅτι ἡ δικαιοδοσία της εἶναι ὥς τὸν Δούναβιν;
Ὄγδοον, ἀκυρώνεται ἐν τοῖς πράγμασιν ἡ ἰδία ἡ προσφορὰ τῆς Ἀχρίδος εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, καθὼς εἰς αὐτὴν εἶχε πραγματοποιηθῆ ἡ σπουδαία Σύνοδος τοῦ 1217-1219 μ.Χ.. Τὸ πρόβλημα ποὺ εἶχε νὰ ἀντιμετωπίση ἡ Σύνοδος αὐτὴ ἦτο τὸ ποῖος ἦτο ὁ κανονικὸς Ἐπίσκοπος εἰς τὰς περιοχάς, ὅπου οἱ Βούλγαροι εἶχαν τοποθετήσει ἰδικὸν τους κατὰ τὴν κατάληψιν τῆς περιοχῆς παρὰ τὴν ὕπαρξιν Βυζαντινῶν Ἐπισκόπων. Ἡ Σύνοδος ἀκολουθήσασα πιστῶς τοὺς Ἱ. Κανόνας ἀπεφάσισε νὰ ἐκδιώξη τοὺς Βουλγάρους Ἐπισκόπους ὡς «μοιχεπιβάτας», ἐφόσον εἶχαν πλέον ἐπανέλθει οἱ Ἐπίσκοποι τοῦ Βυζαντίου. Μέχρι καὶ εἰς τὰς χηρευούσας ἕδρας δὲν ἐπέτρεψε νὰ παραμείνη Βούλγαρος, ἀλλὰ ὑπέδειξε νὰ ἐκλεγοῦν νέοι. Μόνον τοὺς ἁπλοῦς κληρικούς, οἱ ὁποῖοι εἶχαν χειροτονηθῆ ἀπὸ τοὺς Βουλγάρους Ἐπισκόπους, τοὺς ἐδέχθη εἰς κοινωνίαν ὑπὸ τὴν προϋπόθεσιν τῆς ἐμπράκτου μετανοίας, τὴν ὁποίαν ὥρισε διὰ τοῦ ἐπιτιμίου τῆς ἐπὶ τετράμηνον αὐστηρᾶς νηστείας! Τὸ Φανάρι σήμερα δίδει ἀφειδῶς τὸν τίτλον «Ἀχρίδος», ἀλλὰ πράττει τὰ ἐνάντια τῆς Συνοδικῆς παραδόσεως τῆς «Ἀχρίδος»: ὄχι μόνον θεωρεῖ τοὺς σχισματικοὺς Ἐπισκόπους κανονικοὺς ἀντὶ νὰ ζητήση νέας ἐκλογάς, ἀλλὰ οὔτε ἀπητήθη ἔγγραφος μετάνοια καὶ συγχώρεσις!
Ἔννατον, ἡ ἀπόδοσις τῆς ὀνομασίας αὐτῆς ὑπηρετεῖ συμφέροντα τοῦ Φαναρίου, τὸ ὁποῖο δι’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου παρουσιάζεται ὡς ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον ἱδρύει Ἀρχιεπισκοπάς, τὰς καταργεῖ ὅπως ἔγινε μὲ τὴν ἱστορικὴν Ἀρχιεπισκοπὴν Ἀχρίδος καὶ τὰς ἐπανιδρύει αὐθαιρέτῳ βουλήσει, ὅπου, ὅπως καὶ μὲ ὅποιαν μορφὴν ἐπιθυμεῖ.
Δέκατον, εἶναι ἀνήκουστον θεολογικὰ καὶ πρωτάκουστον ἱστορικὰ νὰ δηλώνη μία Ἐκκλησία (τὸ Φανάρι) ὅτι ἔρχεται εἰς κοινωνίαν μὲ ἑτέραν «Ἐκκλησίαν», χωρὶς αὐτὴ νὰ ἔχη συγκεκριμένον καθεστὼς (αὐτοκεφαλία, αὐτονομία κ.λπ.)! Κοινωνία μὲ τὸ ὄνομα («Ἀχρίδος») ἄνευ ἐκκλησιαστικῆς ὑποστάσεως καταλήγει εἰς τὴν γνωστὴν κακοδοξίαν τῆς «ὀνοματολατρίας» τοῦ περασμένου αἰῶνος.
Τὸ καίριον καὶ εὔλογον ὅμως ἐρώτημα εἶναι: ἂν κατὰ τὸ ἀνακοινωθὲν ἡ «Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀχρίδος» δὲν συνίσταται εἰς ἀναβίωσιν τῆς ἱστορικῆς Ἀρχιεπισκοπῆς εἰς τί τότε ἀναφέρεται τὸ «Ἀχρίδος» ἐντὸς τοῦ κράτους αὐτοῦ; Εἰς τὴν ὁλοτελῆ δικαίωσιν τοῦ «μακεδονοσλαβικοῦ» (ὅπως οἱ ἴδιοι οἱ Σκοπιανοὶ ἐπιθυμοῦν) ἐθνοφυλετισμοῦ τους, οἱ ὁποῖοι τὴν 6ην Ὀκτωβρίου 1958 συνεκάλεσαν συνέλευσιν εἰς τὴν Ἀχρίδα καὶ ἐπανασυνέστησαν τὴν «Ἀρχιεπισκοπὴν Ἀχρίδας» μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν «Ἀρχιεπίσκοπον Ἀχρίδας καὶ Σκοπίων καὶ μητροπολίτη Μακεδονίας»! Καὶ πάλιν τὴν 6ην Ἰανουαρίου 1992 εἰς τὴν Ἀχρίδα ἦτο, ὅπου ὁ Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς ἔδιδε τὰ χέρια μὲ τὸν Κίρο Γκλιγκόρωφ, ἀναγνωρίζων τὸ προηγηθὲν δημοψήφισμα ἀνεξαρτησίας.
Αὐτὸ τὸ ὁποῖον ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἀπὸ τὸ παράθυρον προσεπάθησε δῆθεν νὰ ἐξάγη μὲ τὸν περιορισμὸν δικαιοδοσίας τῆς Ἀχρίδος ἐντὸς «Βορείου Μακεδονίας»(!), τὸ εἰσοδεύει τώρα μὲ τὸν πλέον πανηγυρικὸν τρόπον διὰ τῆς θύρας! Τοὺς «ἀναγνωρίζει» τὸν πλέον ποθητὸν τί-τλον, τὸν ὁποῖον οὕτως ἢ ἄλλως εἶχον, καὶ μαζὶ ὅλο τὸ «παραμύθι», τὸ ὁποῖον ἀπὸ πολιτικὸς ἀκροβατισμὸς πρὸ 100 ἐτῶν ἔλαβε τώρα ἐπίσημον πατριαρχικὴν βούλαν γνησιότητος!
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος ἀπῄτησεν ἀπὸ τὸν Πάπαν Ρώμης κ. Φραγκίσκον συγγνώμην διὰ ἱστορικὰ ζητήματα. Θὰ ἀπαιτήση τώρα συγγνώμην ἀπὸ τὸν «Πάπαν τῆς Ἀνατολῆς»; Ἔχομεν Ἱεραρχία, ἡ ὁποία ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἡ ὀνομασία «Ἀχρίδος» ἀποτελεῖ προδοσίαν ἴσην ἂν ὄχι χειροτέραν μὲ ἐκείνην τῆς «Μακεδονικῆς»;
Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, Ακτίνες
