Από τον Σάββα Δ. Βλάσση,

στην ιστοσελίδα Δούρειος Ίππος

Μιλώντας αυτές τις μέρες με τον φίλο μου τον “Περικλή” στην Ουκρανία, που αναρρώνει από δεύτερο τραυματισμό, μαθαίνω περιγραφές από το μέτωπο που μεταφέρουν την γενική εικόνα συνεργασίας τμημάτων καταδρομών με κοινές μονάδες πεζικού. Η ταξιαρχία την οποία ενισχύουν οι καταδρομείς, είναι χάλια. Διαφωνίες, τσακωμοί μεταξύ διοικήσεων, πτωχή ενάσκηση διοικήσεως σε όλα τα κλιμάκια, εντονότατο πρόβλημα στην υποστήριξη πυροβολικού και βαρέων όπλων, αδυναμίες στον καθημερινό εφοδιασμό των μαχομένων τμημάτων, αδικαιολόγητες εγκαταλείψεις θέσεων, απροθυμία εκτελέσεως διαταγών. Είναι η μέση εικόνα μίας ταξιαρχίας που διάγει το τρίτο έτος συμμετοχής της σε πολεμικές επιχειρήσεις και στηρίζεται σε ανεπαρκώς εκπαιδευμένους και διοικούμενους επιστράτους.

Παρά την εξάντληση και τις αδυναμίες, η ταξιαρχία διατηρεί γενικώς τις γραμμές της, έχοντας απέναντί της μία επίλεκτη ταξιαρχία αλεξιπτωτιστών του Ρωσικού Στρατού. Αν και με σαφώς καλύτερη υποστήριξη σε πυροβολικό, και με κάποια τεθωρακισμένα, οι αλεξιπτωτιστές δεν έχουν καταφέρει κάτι το ιδιαίτερο, λόγω παρομοίας φύσεως προβλημάτων που αντιμετωπίζουν και αυτοί, όσο και των απωλειών που έχουν αποδεκατίσει τις γραμμές τους κι έχουν εξαντλήσει την επιθετική ορμή τους.

Οι Ουκρανοί τοποθετούν μονάδες χαμηλού επιπέδου στην γραμμή αντιπαρατάξεως, με σκοπό την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη φθορά των καλύτερων μονάδων του εχθρού, που αυτό το διάστημα διατηρεί την πρωτοβουλία των κινήσεων και κρατούν τις ποιοτικώς καλύτερες μονάδες τους σε εφεδρεία, για αντεπιθέσεις. Η τακτική γενικώς αποδίδει, με το ανάλογο κόστος βεβαίως σε εδαφικά κέρδη για τους Ρώσους, που στηρίζονται στην αριθμητική τους ισχύ.

Από την μία έχουμε μία κοινή ταξιαρχία να αμύνεται και από την άλλη μία επίλεκτη ταξιαρχία που επιτίθεται, με αμφότερους τους αντιπάλους εξαντλημένους. Ο αμυνόμενος όμως, διατηρεί τις θέσεις του ενώ φθείρει διαρκώς τον επιτιθέμενο, που έτσι δεν μπορεί να έχει αποφασιστικό αποτέλεσμα και για να επιτευχθεί αυτό, θα πρέπει να μετακινηθεί εκεί κάποια φρέσκια εφεδρική δύναμη.

Αυτή είναι μία κατάσταση σε ένα γενικώς ακινητοποιημένο μέτωπο και φυσικά διαφέρει αρκετά σε σχέση με τα αρχικά στάδια του πολέμου. Εν τούτοις, όπως και στην αρχή του πολέμου, οι αδυναμίες του “κοινού” πεζικού, επιδιώκεται να καλυφθούν εν μέρει με την διάθεση σε αυτό μονάδων καταδρομών, οι οποίες εργάζονται πιο επαγγελματικά, είναι καλύτερα στελεχωμένες και απολαμβάνουν ανώτερης ηγεσίας. Η σχέση φυσικά με την ταξιαρχία στην οποία τίθενται Υπό Διοίκηση, δεν παύει να είναι λεπτή, καθώς οι αδυναμίες στην διοίκηση του Σχηματισμού είναι φυσιολογικό να επηρεάζουν την μονάδα καταδρομών που θα της διατεθεί.

Έτσι, πολύ συχνά η ανάθεση έργων υπολείπεται της αξίας των καταδρομέων, το προσωπικό των οποίων εντέλεται να εκτελέσει αποστολές που το εκθέτουν σε περιττούς κινδύνους και υφίσταται (περιττές) απώλειες, λόγω της αδυναμίας των κοινών πεζών να φέρουν εις πέρας βασικά καθήκοντα. Η περιττή φθορά των επιλέκτων δυνάμεων, όταν καλούνται να υποστηρίξουν αμυντικούς αγώνες χωρίς διάθεση μέσων και ανάληψη ελιγμών, είναι αναπόφευκτη. Καθώς δε η σύνθεσή τους είναι ελαφριά, δεν μπορούν να εισέλθουν στον αμυντικό αγώνα με αξιόλογη υποστήριξη οργανικών μέσων εκπομπής πυρών υποστηρίξεως, οπότε καθίστανται και αυτές δέσμιες της υποστηρίξεως μάχης που μπορεί να προσφέρει ο Σχηματισμός στον οποίον προσκολλούνται. Όταν αυτή είναι μειωμένη λόγω απωλειών και ελλείψεως πυρομαχικών, το πρόβλημα γίνεται και πρόβλημα στο οποίο “βυθίζονται” και οι επίλεκτες μονάδες.

Σκέφτομαι αυτά βλέποντας τις εικόνες από τις εορταστικές εκδηλώσεις του Αγίου Γεωργίου στην Σχολή Πεζικού στην Χαλκίδα. Η παρουσία στην στατική έκθεση ανδρών των Ειδικών Δυνάμεων, με ωραία υλικά και εν γένει εμφάνιση, δεν είναι αντιπροσωπευτική της γενικής εικόνος που παρουσιάζει το Πεζικό. Εξάλλου, οι επίλεκτες μονάδες συνιστούν μικρό ποσοστό επί του συνόλου.

Η ανάγκη της βελτιώσεως των μονάδων Πεζικού σε όλα τα επίπεδα αλλά πρωτίστως σε επίπεδο ηγεσίας μικρών κλιμακίων και εκπαιδεύσεως, παραμένει μεγάλη. Οι μονάδες αυτές θα κληθούν να αντιμετωπίσουν επιθέσεις από επίλεκτες δυνάμεις, με επιδίωξη αιφνιδιασμού και πρέπει όχι μόνο να μπορούν να “απορροφήσουν” τον πρώτο κλονισμό αλλά και να ανακτήσουν την πρωτοβουλία. Και γι’ αυτό, πρέπει να διαθέτουν υψηλό ηθικό, το οποίο πηγάζει από την καλή ηγεσία και την καλή εκπαίδευση.

Από την πλευρά τους, οι επίλεκτες μονάδες καταδρομών που στην Ελλάδα πλέον έχουν συγκεντρωθεί υπό την Διοίκηση Ειδικού Πολέμου (ΔΕΠ) αλλά και οι δύο αερομεταφερόμενες ταξιαρχίες, πρέπει και αυτές να εκσυγχρονιστούν. Ως δυνάμεις εφεδρείας – ενισχύσεως, πρέπει να ληφθούν μέτρα ώστε να έχουν ισχυρότερο “αποτύπωμα” κατά την είσοδό τους στον αγώνα, στηριζόμενες σε αναδιοργάνωση και φονικότερα οργανικά μέσα πυρός, που η σύγχρονη τεχνολογία επιτρέπει. Ισχυρότερο “αποτύπωμα”, συνεπάγεται και συνολικώς μεγαλύτερη “ανθεκτικότητα”, ως προς την απορρόφηση απωλειών και την ικανότητα παραμονής στον αγώνα. Από αυτή την άποψη, η ΔΕΠ πρέπει να αφιερώσει μεγαλύτερη προσοχή στις μονάδες Ειδικών Δυνάμεων. Η δουλειά που πρέπει να γίνει σε αυτές, εν σχέσει με τις μικρότερες των Ειδικών Επιχειρήσεων, είναι πολύ πιο απαιτητική και κοστοβόρα, συνιστώντας και μεγαλύτερη πρόκληση για την ΔΕΠ.

Οι καθημερινές εικόνες από το αποτέλεσμα της δράσεως διαφόρων οπλικών συστημάτων στον πόλεμο της Ουκρανίας, παρασύρει και οδηγεί σε εστίαση της προσοχής σε ζητήματα αποδόσεως όπλων και νέων τακτικών. Κατά κανόνα δε, οι στρατοί αποδίδουν μέγιστη έμφαση στις κύριες πλατφόρμες και υποβαθμίζουν την αναγκαιότητα τομών σε “χαμηλότερου” επιπέδου ζητήματα. Πρέπει όμως να τυγχάνουν ανάλογης προσοχής και οι εμπειρίες από την απόδοση των διαφόρων μονάδων – Όπλων και των σημείων στα οποία πρέπει να επέλθουν οργανωτικές αλλαγές προκειμένου να υπάρχει επικαιροποιημένος εκσυγχρονισμός κι όχι εκσυγχρονισμός βασισμένος σε παραστάσεις άλλων εποχών.

Πηγή: Δούρειος Ίππος, Αβέρωφ