Τι και αν τα ορατά και τα αόρατα κέντρα εξουσίας αγωνίζονται να σύρουν την Ελλάδα πίσω από το μαύρο άρμα της παγκοσμιοποίησης; Τι και αν το ψευτορωμαίικο έχει κατακλείσει τους εξουσιαστικούς θώκους και σπρώχνει τη χώρα στον γκρεμό του εθνομηδενισμού; Τι και αν οι προσκυνημένοι προβάλλουν ως μοναδική αξία και μονόδρομο, πότε την ευρωατλαντική και πότε την ευρωπαϊκή «προοπτική»;

Όσο απεγνωσμένα και αν προσπαθούν, το πνεύμα του λαού δεν εγκαταλείπει την μία και μοναδική προοπτική που συντροφεύει την Ελλάδα στα βάθη του χρόνου. Την αιώνια. Τα αθάνατα ιδανικά που βρίσκονται χαραγμένα στις καρδιές. Την προσκόλληση στην πίστη και τον πατριωτισμό των προγόνων μας. Την ζώσα ψυχή ενός μαρτυρικού έθνους που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά.

Αυτός ο αθάνατος παλμός, αυτό το αίμα το μεθυσμένο για λευτεριά, που ξεχύθηκε ηρωικά στον Μοριά, στο Μεσολόγγι, στη Μάνη και τα Ψαρά, κυλά ζωντανό μέχρι τις μέρες μας. Δεν χάθηκε στη λήθη. Βρίσκεται στην κιβωτό της ψυχής, όλων όσων αναριγούν στη θέα της γαλανόλευκης.

Σε πείσμα διαβολέων και διαβόλων, οι πολεμικές ιαχές μιας στρατιάς νεομαρτύρων, φέρνουν την βροντερή ηχώ τους ως το σήμερα. Ζητούν επαγρύπνηση, θάρρος, μετάνοια, και ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω.

Η Ελληνική εθνεγερσία είναι πραγματική κοσμογονία. Είναι ένα θαύμα θαυμάτων, πρωτόγνωρο στην ιστορία. Μια ανέλπιστη ανάσταση ενός τσακισμένου λαού, που δεν σύρθηκε πίσω από κάποια κοσμική ιδεολογία, άλλα στηρίχθηκε μόνο στην λατρεία σε Χριστό και Ελλάδα.

Ελλάδα, χώρα συνταιριασμένη παράξενα με την ευλογία και το μαρτύριο μαζί. Μόνο αν ηθελημένα επιλέξεις να σφραγίσεις μάτια και αυτιά, δεν θα ακούσεις το αέναο μήνυμα του ’21.

Στο αρχαίο μάρμαρο, στη βυζαντινή ψαλμωδία, στο τσαρούχι που βροντά για να ακούν οι νεκροί, παντού θα βρεις Ελλάδα ζωντανή και αδιαίρετη, ηλιοφώτιστη και δοξασμένη. Πάντα προδομένη και πάντα διψασμένη για λευτεριά.

Χωρίς πίστη και πατρίδα δεν είσαι παρά ένα άψυχο ανδρείκελο που το γυροφέρνει ο άνεμος. Χωρίς ταυτότητα που κουβαλά ιδανικά, δεν είσαι παρά ένας ανώνυμος νεκρός, καταδικασμένος στη φθορά της ψυχικής αποσύνθεσης.

Κι όμως, ο σπόρος της ελεύθερης Ελλάδας υπάρχει ακόμα στις αδούλωτες ψυχές. Και ας έχει πέσει επάνω του βαρύς χειμώνας, και ας τον πλακώνει η παγκόσμια αντάρα. Το μόνο βέβαιο είναι πως όταν έρθει ώρα, θα ξυπνήσει. Και θα ορθωθεί για μια ακόμη φορά αγέρωχο το κραταιό δέντρο της ρωμιοσύνης.

Γι’ αυτό το ξύπνημα είναι που κραυγάζει και ο λόρδος Βύρων μέσα από την άχλη των αιώνων:

Ψυχή, ξύπνησε, ψυχή μου! Την Ελλάδα δεν ξυπνώ

Έξυπνη είνε η Ελλάς μου! Ψυχή, ξύπνα απ’ το βυθό.

Την αθάνατη στοχάσου, την ουράνια πηγή

Που ποτίζει το κορμί σου. Όθεν ήρθες τρέχα εκεί!

Πηγή: sportime.gr