3598/1995 ΣΤΕ (146010)

 

 

Δ ΔΙΚΗ/1995 (893)

Μειονοτικοί δάσκαλοι. Εφαρμογή του πειθαρχικού δίκαιου των δημοσίων υπαλλήλων. Προσφυγή ουσίας ενώπιον του ΣτΕ κατά αποφάσεως πειθαρχικού συμβουλίου. Επιβολή της πειθαρχικής ποινής της οριστικής παύσης σε μουσουλμάνο δάσκαλο λόγω μη προσέλευσής του σε παρουσίαση νέων βιβλίων προς χρήση των μαθητών των μειονοτικών σχολείων. Υπαλληλικός Κώδικας. Η παράλειψη κλήσης του υπαλλήλου σε απολογία εξετάζεται αυτεπάγγελτα από το δικαστήριο, καλύπτεται δε αν ο υπάλληλος παρέστη ενώπιον του πειθαρχικού συμβουλίου χωρίς να παραπονεθεί για τη μη κλήτευσή του. Περιεχόμενο παραπεμπτηρίου εγγράφου : Πρέπει να αναφέρονται σ` αυτό τα πραγματικά περιστατικά και όχι ο νομικός τους χαρακτηρισμός.

 

Α.Β.

Αριθμός    3598/1995

ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ

ΤΜΗΜΑ    ΣΤκ

 

Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του στις 10 Απριλίου 1995  με την εξής σύνθεση : Α. Μαρίνος, Αντιπρόεδρος, Πρόεδρος του ΣΤκ  Τμήματος, Ν.

Ντούβας, Ν. Σακελλαρίου, Σύμβουλοι, Δ. Κυριλλόπουλος, Κ.  Κουσούλης, Πάρεδροι. Γραμματέας ο Β. Μανωλόπουλος, Γραμματέας του ΣΤκ  Τμήματος.

 

Γ ι α  να δικάσει την από 30ής Μαίου 1994 προσφυγή :

 

Τ ο υ  ............................... ο  οποίος παρέστη με τον δικηγόρο Δημοσθένη Σκορδάκη (Α.Μ. 7139), που τον  διόρισε με πληρεξούσιο, κ α τ ά του ............................... ο  οποίος παρέστη με τον Ευάγγελο Τριτά, Πάρεδρο του Νομικού Συμβουλίου του  Κράτους, κ α ι  κατά της 15/8.4.1994  αποφάσεως του ΠΥΣΠΕ Ροδόπης.

 

Η εκδίκαση άρχισε με την ανάγνωση της εκθέσεως του  Εισηγητού, Παρέδρου Δ. Κυριλλόπουλου.

 

Κατόπιν το δικαστήριο άκουσε τον πληρεξούσιο του  προσφεύγοντος, ο οποίος ανέπτυξε και προφορικά τους προβαλλόμενους λόγους  προσφυγής και ζήτησε να γίνει δεκτή η προσφυγή και τον αντιπρόσωπο του  Υπουργού, ο οποίος ζήτησε την απόρριψή της.

 

Μετά τη δημόσια συνεδρίαση, το δικαστήριο συνήλθε σε  διάσκεψη σε αίθουσα του Δικαστηρίου, κ α ι ,

Α φ ο ύ   μ ε λ έ τ η σ ε  τ α  σ χ ε τ ι κ ά  έ γ γ ρ α φ α

Σ κ έ φ θ η κ ε  κ α τ ά  τ ο  ν ό μ ο

 

1. Επειδή, για την κρινόμενη προσφυγή κατεβλήθησαν τα νόμιμα  τέλη και το παράβολο (υπ` αριθ. 7488714, 7488715/1994 διπλότυπα της Δ.Ο.Υ.

Δικαστικών Εισπράξεων Αθηνών, 1456453, 5494282/1994 ειδικά έντυπα παραβόλου).

 

2. Επειδή, με την προσφυγή αυτή ζητείται η εξαφάνιση της  15/8.4.1994 αποφάσεως του ΠΥΣΠΕ ν. Ροδόπης, με την οποία επιβλήθηκε στον

προσφεύγοντα, διδάσκαλο του διθέσιου μουσουλ- μανικού σχολείου Κικιδίουν.  Ροδόπης με βαθμό Ακ, η πειθαρχική ποινή της οριστικής παύσης για τα πειθαρχικά αδικήματα που αναφέρονται στην απόφαση αυτή.

 

3. Επειδή, κατά το άρθρο 103 παρ. 4 και 6 του Συντάγματος, οι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι και υπάλληλοι νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου, εξαιρουμένων των περιπτώσεων της αποχωρήσεως λόγω ορίου ηλικίας  και της παύσεως συνεπεία δικαστικής αποφάσεως, δεν μπορούν να

παυθούν  χωρίς προηγούμενη απόφαση υπηρεσιακού συμβουλίου, κατά της οποίας χωρεί  προσφυγή ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας. Εξ

άλλου, κατά το άρθρο  222 του Υπαλληλικού Κώδικα (π.δ. 611/1977 ΦΕΚ 198 Ακ), το Συμβούλιο της  Επικρατείας κρίνει, μεταξύ άλλων, και τις

προσφυγές κατά αποφάσεων  πειθαρχικών συμβουλίων, που επιβάλλουν σε πρώτο και τελευταίο βαθμό  οποιαδήποτε πειθαρχική ποινή.

 

4. Επειδή, στο άρθρο 1 του ν. 694/1977 (Ακ 264), με τον οποίο ρυθμίζονται τα της εκπαιδεύσεως των ελλήνων πολιτών μουσουλμάνων το θρήσκευμα, ορίζεται ότι ως "μειονότης" νοείται αποκλειστικά η μουσουλμανική  μειονότης της Δυτικής Θράκης, ενώ στο άρθρο 3 του ίδιου νόμου ορίζεται ότι τα  μειονοτικά σχολεία τελούν υπό τον έλεγχο και την εποπτεία του Υπουργείου  Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων. Περαιτέρω, στο άρθρο 3 παρ. 9 του ν.  695/1977 (Ακ 264) ορίζεται ότι "οι απόφοιτοι της Ειδικής Παιδαγωγικής  Ακαδημίας διορίζονται δημόσιοι εκπαιδευτικοί λειτουργοί των μειονοτικών  σχολείων. Δια Π.Δ/των εκδιδομένων τη προτάσει των Υπουργών Προεδρίας  Κυβερνήσεως και Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων και Οικονομικών  καθορίζονται τα της συστάσεως των θέσεων, κλάδων και βαθμών, τα του τρόπου  διορισμού, τα της δοκιμαστικής υπηρεσίας, τα των υποχρεώσεων, περιορισμών  και άρσεως της δημοσιοϋπαλληλικής ιδιότητος@προαγωγής, μεταθέσεως,  μισθοδοσίας, πειθαρχικού δικαίου, τα της λύσεως της υπαλληλικής σχέσεως ως  και πάντα τα συναφή υπηρεσιακά θέματα". Κατ` εξουσιοδότηση της τελευταίας αυτής διατάξεως εκδόθηκε το π.Δ. 1024/1979 (Ακ 288 - διορθ. ημαρτ. στο ΦΕΚ  277 Ακ), οι διατάξεις του οποίου εφαρμόζονται σύμφωνα με την παρ. 1 του  άρθρου 13 αυτού μόνον επί των αποφοίτων της Ειδικής Παιδαγωγικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης, οι οποίοι διορίζονται ως δημόσιοι εκπαιδευτικοί

λειτουργοί στα μειονοτικά σχολεία για τη διδασκαλία των διδασκομένων μαθημάτων στη μειονοτική γλώσσα, στο οποίο ορίζεται ότι : κΑρθρο 1 "1.

Προς  κάλυψιν των εις Μουσουλμανικόν διδακτικόν προσωπικόν αναγκών των Μειονοτικών Σχολείων Δημοτικής Εκπαιδεύσεως Δυτικής Θράκης δια τα εις την  Μειονοτικήν γλώσσαν διδασκόμενα μαθήματα συνιστώνται αι αναγκαίαι ανά  πενταετίαν από της εφαρμογής του παρόντος θέσεις Μουσουλμάνων διδασκάλων, πτυχιούχων της Ειδικής Παιδαγωγικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης.

2. . . . ". κΑρθρο 2 "Τα της υπηρεσιακής καταστάσεως των Μουσουλμάνων διδασκάλων διέπονται υπό των περί τούτων οικείων διατάξεων του Νομ.

309/1976 "περί οργανώσεως και Διοικήσεως της Γενικής εκπαιδεύσεως, ως ούτος ετροποποιήθη και συνεπληρώθη υπό του Νομ. 567/1977 "περί

ρυθμίσεως  θεμάτων αφορώντων εις την Γενικήν Εκπαίδευσιν" και του Υπαλληλικού  Κώδικος, εξαιρέσει των θεμάτων εφ` ων προβλέπεται ιδία εν

τω παρόντι  ρύθμισις". Περαιτέρω  στην παρ. 1 του άρθρου 3 του ανωτέρω π.δ/τος  προβλέπεται ότι για το διορισμό στις κατά το άρθρο 1

προβλεπόμενες θέσεις  μουσουλμάνων διδασκάλων μειονοτικών σχολείων απαιτείται, μεταξύ των  άλλων, και πτυχίο της Ειδικής Παιδαγωγικής

Ακαδημίας Θεσσαλονίκης, στην  παρ. 1 του άρθρου 6 του αυτού π.δ/τος προβλέπεται ότι οι μουσουλμάνοι  διδάσκαλοι των μειονοτικών σχολείων

έχουν τα ίδια καθήκοντα, περιορισμούς  και υποχρεώσεις με τους λοιπούς δημόσιους υπάλληλους,  ενώ στη μεν παρ. 1  του άρθρου 11 του ως άνω

π.δ/τος προβλέπεται ότι πειθαρχική δικαιοδοσία επί  των μουσουλμάνων διδασκάλων ασκούν α) Οι πειθαρχικώς προϊστάμενοι αυτών,  β) τα

Πειθαρχικά Υπηρεσιακά Συμβούλια και γ) το Συμβούλιο Επικρατείας, στη δε παρ. 6 του ανωτέρω άρθρου 11 προβλέπεται η άσκηση προσφυγής κατά των πειθαρχικών αποφάσεων των αρμοδίων πειθαρχικών συμβουλίων (ΠΥΣΔΕ) με τις οποίες επιβάλλεται πειθαρχική ποινή στους μουσουλμάνους διδασκάλους.  Τέλος στην παρ. 1 του άρθρου 12 του αυτού ως άνω π.δ/τος ορίζεται ότι "Η  υπαλληλική σχέσις των Μουσουλμάνων διδασκάλων λύεται δια του θανάτου,  της εκπτώσεως, της αποδοχής παραιτήσεως και της απολύσεως κατά τα  οριζόμενα εις τον υπαλληλικόν κώδικα".

 

5, Επειδή, από τις προαναφερθείσες διατάξεις προκύπτει ότι οι απόφοιτοι της Ειδικής Παιδαγωγικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης διορίζονται ως  δημόσιοι εκπαιδευτικοί λειτουργοί των μειονοτικών δημοτικών σχολείων που  λειτουργούν στη Δυτική Θράκη. Από τις ίδιες διατάξεις

προκύπτει επίσης ότι  στους πιο πάνω μειονοτικούς δασκάλους έχει εφαρμογή το πειθαρχικό δίκαιο  των δημοσίων υπαλλήλων, καθ` ο μέρος δεν

προβλέπεται ειδική ρύθμιση στις  διατάξεις του ανωτέρω πρ. δ/τος περί πειθαρχικού δικαίου των μουσουλμάνων  δασκάλων πτυχιούχων της Ειδικής Παιδαγωγικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης, και  ότι το ένδικο μέσο κατά των αποφάσεων των πειθαρχικών συμβουλίων με τις  οποίες επιβάλλεται σ` αυτούς η πειθαρχική ποινή της οριστικής παύσης έχει τον  χαρακτήρα προσφυγής ουσίας. Συνεπώς, το κρινόμενο ένδικο μέσο, το οποίο στρέφεται κατά αποφάσεως υπηρεσιακού-πειθαρχικού συμβουλίου περί επιβολής στον παραπεμ- φθέντα ενώπιον αυτού έλληνα πολίτη και μουσουλμάνο  το θρήσκευμα διδάσκαλο μειονοτικού σχολείου, απόφοιτο της Ειδικής  Παιδαγωγικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης, της πειθαρχικής ποινής της οριστικής  παύσης έχει τον χαρακτήρα προσφυγής ουσίας, η εκδίκαση της οποίας ανήκει  στη δικαιοδοσία του Συμβουλίου της Επικρατείας.

 

6. Επειδή, από το σύνολο των στοιχείων του φακέλου  προκύπτουν τα ακόλουθα : Με το υπ` αριθ. ΓΡΜΣ 2/35/18.1.1993 έγγραφό του ο προϊστάμενος του 2ου γραφείου μειονοτικών σχολείων Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης ν. Ροδόπης κάλεσε όλους τους μουσουλμάνους διδασκάλους, οι οποίοι υπηρετούν στα μουσουλμανικά σχολεία που υπάγονται στην αρμοδιότητα  του 2ου Γραφείου Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης ν. Ροδόπης να προσέλθουν την  1.2.1993 σε παιδαγωγική συγκέντρωση στην αίθουσα τελετών της Νομαρχίας  Ροδόπης με θέμα την παρουσίαση νέων βιβλίων της τουρκικής γλώσσας προς  χρήση των μαθητών των μειονοτικών σχολείων, τα οποία θα παρελαμβάνοντο  από τους Διευθυντές των σχολείων αυτών κατά το χρονικό διάστημα από 2-5  Φεβρουαρίου 1993. Την 26.1.1993 εκδόθηκε ανακοίνωση κάποιας επιτροπής  υπό την ονομασία "ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ  ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΘΡΑΚΗΣ", στην οποία, μεταξύ άλλων ανεφέρετο ότι το περιεχόμενο των ανωτέρω βιβλίων "παραβιάζει την αυτονομία της Μουσουλμανικής Τουρκικής Μειονότητας της Δυτικής Θράκης", αντιβαίνει στις διεθνείς συνθήκες  και προκειμένου να εκφρασθεί η διαμαρτυρία της "Μουσουλμανικής Τουρκικής  Μειονότητας της Δυτικής Θράκης" καλούνται οι μεν μουσουλμάνοι διδάσκαλοι  να μην παραλάβουν τα βιβλία αυτά, οι δε μουσουλμάνοι μαθητές να μην  προσέλθουν στα σχολεία τους κατά το χρονικό διάστημα από  1-5 Φεβρουαρίου 1993 (βλ. την ανακοίνωση αυτή στο φάκελο της υποθέσεως).  Την 29.1.1993 εκδόθηκε ανακοίνωση κάποιου σωματείου με την επωνυμία  "κΕνωση Τούρκων διδασκάλων Δυτικής Θράκης" στην οποία, μεταξύ άλλων,  ανεφέρετο ότι επειδή οι "Τούρκοι διδάσκαλοι" της Δυτικής Θράκης είναι  αντίθετοι προς τα βιβλία της τουρκικής γλώσσας τα οποία το Ελληνικό κράτος  προτίθεται να θέσει προς χρήση των μαθητών των μειονοτικών σχολείων, "τα  τουρκικά σχολεία της Δυτικής Θράκης είναι κλειστά στην εκπαίδευση/μάθηση  τις 1, 2, 3, 4, 5 Φεβρουαρίου" και ότι "σ` όλη τη Δυτική Θράκη, οι  Δυτικοθρακιώτες Τούρκοι Μουσουλμάνοι δάσκαλοι θα συμετάσχουν στην  ΑΠΕΡΓΙΑ (Τα μέλη της κΕνωσης διδασκάλων Δυτικής Θράκης, . . . δάσκαλοι  απόφοιτοι της Ειδικής Παιδαγωγικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης)", καταλήγει δε  η ανακοίνωση αυτή με τη φράση ότι "θα συμμετάσχουν σ` αυτό το μποϋκοτάζ όσοι αισθάνονται τούρκοι κι` όσοι θέλουν να μάθουν ή να διδάξουν τουρκικά"  (βλ. την ανακοίνωση αυτή στο φάκελο της υποθέσεως). Στη συνέχεια, την  1.2.1993 επτά μουσουλμάνοι διδάσκαλοι μειονοτικών σχολείων, μεταξύ των  οποίων και ο προσφεύγων, υπέγραψαν ανακοίνωση στην οποία αναφερόταν ότι  "αποτελούντες το άτυπο προσωρινό Συμβούλιο" συνεκάλεσαν την 31.1.1993  Γενική Συνέλευση των μουσουλμάνων δασκάλων αποφοίτων της Ειδικής  Παιδαγωγικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης όπου πάρθηκαν οι εξής αποφάσεις : α)  μη συμμετοχή  στην παιδαγωγική συγκέντρωση της 1.2.1993, β) αποχή από τα  καθήκοντά τους από 1-5Φεβρουαρίου 1993, γ) μη παραλαβή των βιβλίων της  τουρκικής γλώσσας (βλ. την ανακοίνωση αυτή  στο φάκελο της υποθέσεως). Με  το υπ` αριθ. ΓΡΜΣ.2/67/1.2.1993 έγγραφό του ο Προϊστάμενος του 2ου  Γραφείου μειονοτικών σχολείων ΠΕ ν. Ροδόπης κάλεσε τον προσφεύγοντα να  αναφέρει αφενός μεν τους λόγους για τους οποίους δεν παρευρέθη  στην προαναφερθείσα παιδαγωγική συγκέντρωση την 1.2.1993, αφετέρου δε τους λόγους για τους οποίους συνεκάλεσε την 31.1.1993, "ως μέλος μη αναγνωρισμένου διοικητικού συμβουλίου", την προαναφερθείσα συγκέντρωση των μουσουλμάνων δασκάλων στην οποία ελήφθησαν οι ανωτέρω αποφάσεις.

Σε απάντηση του εγγράφου αυτού ο προσφεύγων ανέφερε με το από 5.2.1993 έγγραφό του που βρίσκεται στον πειθαρχικό φάκελο της υποθέσεως ότι δεν συμμετέσχε στην παιδαγωγική συγκέντρωση της 1.2.1993 για το λόγο ότι η συμμετοχή του σ` αυτή θα μπορούσε να προκαλέσει ταραχές και επεισόδια στην  περιοχή του σχολείου του, ότι με την ανωτέρω παιδαγωγική συγκέντρωση θα  επεχειρείτο η εκ μέρους του αποδοχή βιβλίων της

τουρκικής γλώσσας το  περιεχόμενο των οποίων αντίκειται στη Συνθήκη της Λωζάννης, στη μορφωτική  συμφωνία του 1951 και στο μορφωτικό πρωτόκολλο του 1968 που υπεγράφησαν  μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, ότι τα μόνα έγκυρα βιβλία της τουρκικής  γλώσσας που δέχεται η μειονότητα είναι εκείνα τα οποία έχουν σταλεί από την  Τουρκία στην Ελλάδα προς διανομή στους μαθητές των μειονοτικών σχολείων  στη Δ. Θράκη και ότι δεν συνήργησε στην πραγματοποίηση της κατά τα  ανωτέρω συγκεντρώσεως των μουσουλμάνων δασκάλων που πραγματο-  ποιήθηκε την 31.1.1993 αλλά απλώς προσήλθε στη συγκέντρωση αυτή με  προσωπική του πρωτοβουλία όπωςέπραξαν εξάλλου και οι υπόλοιποι  μουσουλμάνοι δάσκαλοι. Τέλος, με την από 5.2.1993 ανακοίνωσή της κάποια  αυτοαποκαλούμενη "ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ  ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΘΡΑΚΗΣ" συνεχάρη τους μαθητές και δασκάλους που έλαβαν μέρος στην ως

άνω πενθήμερη αποχή από τα μειονοτικά σχολεία με την οποία απεδείχθη "πόσο  αποφασισμένη είναι η Μουσουλμανική Τουρκική Μειονότητα στην αναζήτηση  των δικαιωμάτων της" (βλ. την ανακοίνωση αυτή στο φάκελο της υποθέσεως).  Ακολούθως, με το υπ` αριθ. ΓΡΜΣ.2/89/5.2.1993 έγγραφο του Προϊσταμένου  του 2ου Γραφείου Μειονοτικών Σχολείων ΠΕ ν. Ροδόπης, ο προσφεύγων  παρεπέμφθη ενώπιον του ΠΥΣΠΕ ν. Ροδόπης με την κατηγορία ότι υπέπεσε στα  πειθαρχικά αδικήματα που προβλέπονται στο άρθρο 206 παρ. 1 εδάφ. ακ, στκ,  ιβκ, ιθκ, κκ, κζκ και κηκ του Υπαλληλικού Κώδικα (Π.Δ. 611/1977) διότι "δεν  συμμετείχε στην προαναφερθείσα προγραμματισμένη παιδαγωγική συγκέντρωση  την 1.2.1993 και διότι ως μέλος άτυπου προσωρινού συμβουλίου των  μουσουλμάνων δασκάλων αποφοίτων της Ειδικής Παιδαγωγικής Ακαδημίας  Θεσσαλονίκης συνεκάλεσε την 31.1.1993 Γενική Συνέλευση των μουσουλμάνων  δασκάλων στην οποία αποφασίσθηκαν η μη συμμετοχή των μουσουλμάνων  δασκάλων στην παιδαγωγική συγκέντρωση της 1.2.1993, η αποχή από τα  καθήκοντά τους από την 1-5 Φεβρουαρίου 1993 και η μη παραλαβή των βιβλίων  της τουρκικής γλώσσας. Στο ίδιο ως άνω παραπεμπτήριο έγγραφο αναφέρεται ότι συνέπεια των ανωτέρω ενεργειών του προσφεύγοντος ήταν η προσέλευση ελάχιστων μουσουλμάνων δασκάλων στην παιδαγωγική συγκέντρωση της 1.2.1993, η δημιουργία σοβαρών προβλημάτων στη λειτουργία της υπηρεσίας και η διατάραξη της κοινωνικής γαλήνης και ηρεμίας στην περιοχή.

Ακολούθως,  με την υπ` αριθμ. 9/20.2.1993 πράξη του ΠΥΣΠΕ  ν. Ροδόπης διετάχθη η  διενέργεια ανακρίσεως προς διακρίβωση των πειθαρχικών

αδικημάτων στα  οποία υπέπεσε ο προσφεύγων, ενώ τέλος με την ήδη προσβαλλόμενη απόφαση  του ΠΥΣΠΕ ν. Ροδόπης επιβλήθηκε στον

προσφεύγοντα η πειθαρχική ποινή της  οριστικής παύσης, καθόσον κρίθηκε ότι οι προαναφερθείσες πράξεις και  παραλείψεις του προσφεύγοντος

συνιστούν τα προβλεπόμενα από το άρθρο 206  παρ. 1 του Υπαλληλικού Κώδικα πειθαρχικά παραπτώματα  : α) της ελλείψεως πίστεως και

αφοσιώσεως προς την πατρίδα (περίπτ. ακ της  προαναφερθείσης διατάξεως), β) της δημοσία, προφορικώς ή εγγράφως,  ασκήσεως κριτικής

των πράξεων της προϊσταμένης αρχής δι` εκφράσεων, αι  οποίαι αποδεικνύουν έλλειψιν σεβασμού ή δια σκοπίμου χρήσεως αβασίμων

επιχειρημάτων (στκ), γ) της ατελούς εκπληρώσεως του υπαλληλικού καθήκοντος (ιβκ), δ) της αρνήσεως ή παρελκύσεως εκτελέσεως  υπηρεσίας

(ιθκ), ε) της συμμετοχής εις απεργίαν, κατά παράβασιν του άρθρου 23 παράγρ. 2  του Συντάγματος και του εις εκτέλεσιν αυτού νόμου (περ. κκ),

στ) της εκ δόλου  πράξεως ή παραλείψεως δυναμένης να βλάψη ή να θέσει εις κίνδυνον τα  συμφέροντα της Πολιτείας (περ. κζκ) ζ) της παραβάσεως καθήκοντος κατά τον  ποινικόν ή άλλους ειδικούς νόμους (περ. κηκ) και η) της σοβαράς απείθειας  (άρθρο 207 παρ. 4 περ. ικ του Υπαλληλικού Κώδικα).

 

7. Επειδή, στο άρθρο 235 του Υπαλληλικού Κώδικα ορίζονται τα  εξής :

"1. Αι πρωτόδικοι καταγνωστικαί αποφάσεις εκδίδονται μετά κλήσιν του υπαλλήλου εις απολογίαν . . . 2. Η εξέτασις του διωκομένου κατά το

στάδιον της  ανακρίσεως δεν αναπληρώνει την κλήσιν εις απολογίαν. 3. Η ενώπιον του  δικαιοδοτούντος οργάνου προσέλευσις του διωκομένου και απολογία αυτού  δύναται, κατά την κρίσιν του οργάνου, να καλύψη την παράλειψιν της κλήσεως  εις απολογίαν. 4. . . . ". Από τη διάταξη αυτή

ναι μεν συνάγεται ότι η νομότυπη  κλήση σε απολογία του πειθαρχικώς διωκομένου  υπαλλήλου έχει ως σκοπό να  παράσχει σε αυτόν τη δυνατότητα να αποκρούσει την κατηγορία που τον  βαρύνει, και, συνεπώς, αποτελεί ουσιώδη τύπο της πειθαρχικής διαδικασίας, έχει  όμως ήδη κριθή (Σ.τ.Ε. 1337/1991, 1434/89, 1974/86, 1019/85), ότι η πλημμελής  τήρηση του τύπου αυτού ή και η παράλειψή του καλύπτονται με την  ανεπιφύλακτη παράσταση του πειθαρχικώς διωκομένου υπαλλήλου ενώπιον του  πειθαρχικού συμβουλίου ή την χωρίς επιφύλαξη υποβολή σ` αυτό έγγραφης  απολογίας του.

 

8. Επειδή, στην προκείμενη περίπτωση, όπως προκύπτει από τα  στοιχεία του φακέλου της υποθέσεως, μετά το πέρας της ανακρίσεως που

διενεργήθηκε σε βάρος του προσφεύγοντος και πριν από την έκδοση της προσβαλλόμενης αποφάσεώς του, το πειθαρχικό συμβούλιο παρέλειψε να καλέσει τον προσφεύγοντα σε απολογίαι προκειμένου αυτός να αντικρούσει τις  κατηγορίες που διετυπώθησαν σε βάρος του. Εφόσον όμως ο προσφεύγων παρέστη ενώπιον του πειθαρχικού συμβουλίου κατά την ημέρα της διεξαγωγής  της πειθαρχικής δίκης χωρίς να παραπονεθεί για τη μη κλήση του σε απολογία, η  παράλειψη τηρήσεως του τύπου αυτού εκαλύφθη και επομένως ο λόγος  προσφυγής ο οποίος παραδεκτώς προβάλλεται με το από 11.4.1995 υπόμνημα,  καθόσον ο λόγος αυτός είναι εκ των αυτεπαγγέλτως εξεταζομένων, ότι η  προσβαλλόμενη πειθαρχική απόφαση είναι ακυρωτέα διότι ο προσφεύγων δεν  εκλήθη από το πειθαρχικό συμβούλιο προκειμένου να απολογηθεί για τα  αποδιδόμενα σ` αυτόν πειθαρχικά αδικήματα, πρέπει, σύμφωνα με όσα έχουν και  στο παρελθόν κριθή από το δικαστήριο, να απορριφθεί ως αβάσιμος.

 

9. Επειδή, στην κρινόμενη υπόθεση, όπως προκύπτει από την υπ`  αριθ. 9/20.2.1993 πράξη του ΠΥΣΠΕ ν. Ροδόπης μετά την παραπομπή του

προσφεύγοντος ενώπιον του πειθαρχικού συμβουλίου δόθηκε εντολή προς διενέργεια ανακρίσεως προς διακρίβωση των πειθαρχικών αδικημάτων στα οποία υπέπεσε ο προσφεύγων στο Διευθυντή του 9ου Δημοτικού Σχολείου Κομοτηνής Χ. Αντωνιάδη ο οποίος την 6.9.1993 υπέβαλε στο πειθαρχικό συμβούλιο την πορισματική του έκθεση. Συνεπώς ο προβαλλόμενος λόγος ότι η  προσβαλλόμενη απόφαση πρέπει να ακυρωθεί διότι κατά παράβαση του άρθρου  227 παρ. 4 του Υπαλληλικού Κώδικα  δεν διενεργήθηκε ανάκριση πρέπει να  απορριφθεί ως αβάσιμος.

 

10. Επειδή, περαιτέρω προβάλλεται ότι στο υπ` αριθμ. ΓΡΜΣ.2/89/5.2.1993 έγγραφο, με το οποίο ο προσφεύγων παρεπέμφθη ενώπιον του πειθαρχικού συμβουλίου, δεν εμνημονεύοντο τα πειθαρχικά αδικήματα για  τα οποία τελικώς τιμωρήθηκε ο προσφεύγων. Ειδικότερα, προβάλλεται ότι ενώ ο  προσφεύγων παρεπέμφθη με το ανωτέρω έγγραφο ενώπιον του πειθαρχικού  συμβουλίου για τη μη συμμετοχή του στην παιδαγωγική συγκέντρωση της  1.2.1993, την αποχή από τα καθήκοντά του από 1-5 Φεβρουαρίου 1993 και για  τη μη παραλαβή των διδακτικών βιβλίων της τουρκικής γλώσσας, τελικώς  τιμωρήθηκε για πειθαρχικά αδικήματα τα οποία δεν περιελαμβάνοντο στο  ανωτέρω παραπεμπτήριο έγγραφο (όπως προσπάθεια ανατροπής του κοινωνικού  καθεστώτος, παράβαση καθήκοντος, κακόβουλη κριτική της προϊσταμένης  αρχής, αντιδημοσιοϋπαλληλική συμπεριφορά κλπ.).

 

11. Επειδή, στο άρθρο 225 παρ. 4 του Υπαλληλικού Κώδικα (π.δ. 611/1975), ορίζεται ότι "εν τω παραπεμπτηρίω εγγράφω δέον να

μνημονεύωνται  τα συνιστώντα το διωκόμενον παράπτωμα πραγματικά περιστατικά, ως και τα  υπάρχοντα στοιχεία, άτινα πιθανολογούν την

ενοχήν  του υπαλλήλου". Κατά την  έννοια της διατάξεως αυτής, το περιεχόμενο της πειθαρχικής αγωγής μόνον από  της απόψεως των

συνιστώντων το διωκόμενο πειθαρχικό αδίκημα πραγματικών  περιστατικών διαγράφει τον κύκλο εντός του οποίου πρέπει να κινηθεί η  πειθαρχική διαδικασία, όχι δε και από της απόψεως του νομικού χαρακτηρισμού  των περιστατικών αυτών, ο οποίος ανήκει στην αποκλειστική αρμοδιότητα του πειθαρχικού συμβουλίου και, τελικώς, του Συμβουλίου της Επικρατείας, δικάζοντος επί προσφυγής@Στην προκείμενη περίπτωση, όπως προκύπτει από τα στοιχεία του φακέλου που αναφέρθηκαν σε προηγούμενη σκέψη, ο προσφεύγων παραπέμφθηκε ενώπιον του πειθαρχικού συμβουλίου και τελικώς τιμωρήθηκε με την προσβαλλόμενη απόφαση για τα αυτά πραγματικά περιστατικά, ήτοι διότι δεν παρευρέθη στην παιδαγωγική συγκέντρωση της 1.2.1993 παρά το γεγονός ότι είχε κληθεί προς τούτο από τον προϊστάμενό του  και διότι ως μέλος άτυπου προσωρινού συμβουλίου των μουσουλμάνων δασκάλων, αποφοίτων της Ειδικής Παιδαγωγικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης συναποφάσισε τη μη συμμετοχή των μουσουλμάνων δασκάλων στην ανωτέρω παιδαγωγική συγκέντρωση και την αποχή από τα καθήκοντά τους κατά το

χρονικό διάστημα από 1-5 Φεβρουαρίου 1993. Συνεπώς, ο ως άνω λόγος προσφυγής με τον οποίο προβάλλεται το αντίθετο πρέπει να απορριφθεί ως  αβάσιμος, καθόσον, όπως προαναφέρθηκε, το πειθαρχικό συμβούλιο και το Συμβούλιο της Επικρατείας δικάζον επί προσφυγής μπορούν να προσδώσουν  διαφορετικό νομικό χαρακτηρισμό στα πραγματικά περιστατικά που μνημονεύονται στο παραπεμπτήριο έγγραφο ή στην κλήση σε απολογία (Βλ. Σ.τ.Ε.  1808/19186, 81/1988).

 

12. Επειδή, με την κρινόμενη προσφυγή προβάλλεται ότι κατά  παράβαση της διατάξεως του άρθρου 230 του Υπαλληλικού Κώδικα δεν  εξετάσθηκαν οι μάρτυρες που είχε προτείνει ο προσφεύγων. κΟπως όμως  προκύπτει από τα στοιχεία του φακέλου, κατά τη διενέργεια της ανακρίσεως που  διεξήχθη σε βάρος του προσφεύγοντος, εξετάσθηκε ο ένας μάρτυρας που αυτός  είχε  προτείνει, ήτοι ο Αχμέτ Εμίν (βλ. την από 12.8.1993 έκθεση ένορκης εξετάσεώς του). Συνεπώς, ο λόγος της προσφυγής με τον οποίο προβάλλεται το  αντίθετο πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος.

 

13. Επειδή, στην προκείμενη περίπτωση, από τα στοιχεία του  φακέλου της υποθέσεως που αναφέρθηκαν σε προηγούμενη σκέψη προκύπτει  ότι ο

προσφεύγων, διδάσκαλος του διθεσίου μουσουλμανικού σχολείου Κικιδίου ν. Ροδόπης, καίτοι εκλήθη από τον αρμόδιο προϊστάμενό του την 1.2.1993  σε  παιδαγωγική συγκέντρωση στη Νομαρχία Ροδόπης όπου θα ελάμβανε χώρα η  παρουσίαση των νέων βιβλίων της τουρκικής γλώσσας τα οποία θα εδιδάσκοντο  οι μαθητές των μειονοτικών σχολείων, όχι μόνο δεν προσήλθε στη συγκέντρωση  αυτή, παραβιάζοντας έτσι την εντολή του προϊσταμένου του, αλλά την ίδια  ημέρα (1.2.1993) υπέγραψε ανακοίνωση στην οποία ανεφέρετο ότι την  31.1.1993 ο ίδιος ως μέλος του άτυπου προσωρινού συμβουλίου των  μουσουλμάνων δασκάλων συνεκάλεσε μαζί με άλλους επτά μουσουλμάνους  δασκάλους Γενική Συνέλευση των μουσουλμάνων δασκάλων, αποφοίτων της  Ειδικής Παιδαγωγικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης όπου αποφασίσθηκε η μη  συμμετοχή των μουσουλμάνων δασκάλων στην ανωτέρω παιδαγωγική  συγκέντρωση, η αποχή από τα καθήκοντά τους κατά το χρονικό

διάστημα από 1- 5 Φεβρουαρίου 1993 και η μη παραλαβή των βιβλίων της τουρκικής γλώσσας.  Οι ενέργειες αυτές του προσφεύγοντος, ο οποίος, ως

κΕλλην πολίτης και  δημόσιος υπάλληλος απολαύει όλων των δικαιωμάτων που απονέμουν σε αυτόν   το Σύνταγμα και οι νόμοι του κράτους,

συνιστούν, κατ` ορθό νομικό  χαρακτηρισμό, το πειθαρχικό αδίκημα της σοβαράς απείθειας (άρθρο 207 παρ. 4  περ. ικ του Υπαλληλικού Κώδικα),

καθόσον αυτός ώφειλε, ως και οι λοιποί  έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι, κατά την άσκηση των καθηκόντων του, να  συμμορφώνεται προς τις εντολές του προϊσταμένου του, τις οποίες υπεχρεούτο  να εκτελεί ακόμα και στην περίπτωση που τις θεωρούσε ως μη νόμιμες,  αναφέροντας, στην τελευταία αυτή περίπτωση, εγγράφως την τυχόν αντίθετη  άποψή του (άρθρο 71 παρ. 2 Υ.Κ.). Περαιτέρω, το δικαστήριο εκτιμών το  συγκεντρωθέν αποδεικτικό υλικό (μαρτυρικές καταθέσεις, πόρισμα της  διενεργηθείσης ανακρίσεως)  καθώς και τους ισχυρισμούς του προσφεύγοντος  που προβάλλονται με την κρινόμενη προσφυγή, λαμβάνοντας δε υπόψη τις  συνθήκες υπό τις οποίες τελέσθηκε το ανωτέρω πειθαρχικό αδίκημα, δηλαδή  αφενός μεν το γεγονός ότι λίγες μόλις ημέρες πριν από τη μη προσέλευση του  προσφεύγοντος στην παιδαγωγική συγκέντρωση της 1.2.1993 είχαν προηγηθεί η  από 26.1.1993  ανακοίνωση της αυτοαποκαλούμενης "ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗΣ  ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΜΟΥΣΟΥΛ-  ΜΑΝΙΚΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΘΡΑΚΗΣ", και η από  29.1.1993 ανακοίνωση της επίσης αυτοαποκαλούμενης "κΕνωσης Τούρκων  διδασκάλων Δυτικής Θράκης" με τις οποίες εκαλούντο όλοι οι μουσουλμάνοι  δάσκαλοι που αισθάνοντο Τούρκοι

να μην παρευρεθούν στην ανωτέρω  παιδαγωγική συγκέντρωση, αφετέρου δε το γεγονός ότι η άρνηση του  προσφεύγοντος να συμμορφωθεί προς την κατά τα ανωτέρω εντολή του  προϊσταμένου του καθώς και η ενεργός συμμετοχή του στο ως άνω άτυπο  προσωρινό συμβούλιο των μουσουλμάνων δασκάλων, όπου ελήφθησαν οι  προαναφερθείσες αποφάσεις, προδήλως συνδέθηκαν υπ` αυτού με τις ανωτέρω  προτροπές οργανώσεων, οι οποίες εφέροντο ως εκπρόσωποι της  αυτοαποκαλουμένης "Τουρκικής" μειονότητας της Δυτικής

Θράκης, κρίνει ότι η  επιβληθείσα σ` αυτόν ποινή της οριστικής παύσης είναι η προσήκουσα, καθόσον  οι ανωτέρω ενέργειες και παραλείψεις του

προσφεύγοντος είχαν ως συνέπεια τη  διατάραξη της απρόσκοπτης λειτουργίας των μειονοτικών σχολείων στη Δυτική  Θράκη, για την οποία

ιδιαιτέρως ενδιαφέρεται η Ελληνική Πολιτεία και την  πρόκληση κοινωνικής αναταραχής στη μουσουλμανική μειονότητα της  ευαίσθητης

αυτής περιοχής με ενδεχόμενο αποτέλεσμα να διαταραχθούν  επικίνδυνα αλλά και αδικαιολόγητα αφενός μεν οι φιλικές σχέσεις της Ελλάδος  με

όμορες χώρες, αφετέρου δε οι αρμονικές σχέσεις συμβίωσης μεταξύ των ελλήνων πολιτών (μουσουλμάνων και χριστιανών) που κατοικούν στη Δυτική Θράκη.

 

14. Επειδή,  τέλος ο λόγος της προσφυγής με τον οποίο προβάλλεται ότι η προσβαλλόμενη  πειθαρχική απόφαση δεν περιέχει τα στοιχεία που

απαιτεί η διάταξη του άρθρου  242 του Υπαλληλικού Κώδικα, ήτοι το πειθαρχικό αδίκημα που αποδίδεται στον  προσφεύγοντα, προσδιοριζόμενο

κατά την αντικειμενική του υπόσταση, καθώς  και τον χρόνο και τον τόπο τελέσεως αυτού, πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος,  διότι στην

προσβαλλόμενη πειθαρχική απόφαση περιγράφονται τα συγκεκριμένα πραγματικά περιστατικά που συνιστούν την αντικειμενική υπόσταση του

πειθαρχικού αδικήματος της σοβαράς απείθειας, στο οποίο κατά τα προαναφερθέντα, υπέπεσε ο προσφεύγων ξαπροσδιοριζόμενα κατά χρόνο και τόπο, ήτοι αναφέρεται ότι ο προσφεύγων αν  και κληθείς από τον προϊστάμενό του σε παιδαγωγική συγκέντρωση την  1.2.1993 δεν προσήλθε

στη συγκέντρωση αυτή "υπακούοντας σε εντολή  παράνομης οργάνωσης με την ονομασία ΕΝΩΣΗ ΤΟΥΡΚΩΝ ΔΑΣΚΑΛΩΝ" η  οποία με ανακοίνωσή της κάλεσε τους μουσουλμάνους δασκάλους που  αισθάνονται Τούρκοι να μην προσέλθουν στην ανωτέρω παιδαγωγική  συγκέντρωση.

 

15. Επειδή συνεπώς, υπό τα  δεδομένα αυτά, πρέπει να απορριφθεί η υπό

κρίση προσφυγή.

 

Δ Ι Α     Τ Α Υ Τ Α

 

Απορρίπτει την υπό κρίση προσφυγή.

 

Διατάσσει την κατάπτωση του παραβόλου, και

 

Επιβάλλει στον προσφεύγοντα τη δικαστική δαπάνη του Δημοσίου, που ανέρχεται σε δέκα τέσσερις χιλιάδες (14.000) δραχμές.

 

Η  διάσκεψη έγινε στην Αθήνα στις 13 Απριλίου 1995

 

Ο  Πρόεδρος του ΣΤκ Τμήματος     Ο Γραμματέας του ΣΤκ Τμήματος

 

Α. Μαρίνος                                Β. Μανωλόπουλος

 

Και η απόφαση δημοσιεύθηκε σε δημόσια συνεδρίαση της 22ας  Ιουνίου 1995.

 

Ο Πρόεδρος του ΣΤκ Τμήματος               Η Γραμματέας

 

Α. Μαρίνος                                               Κ. Τζεδάκη