ΜΑΣ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΑΝ ΟΙ ΙΣΠΑΝΟΙ…

«Σιγά, λένε οι Ισπανοί, μη ξυπνήσουν  οι Έλληνες»!

Δεν κατάλαβαν καλά! Εμείς δεν ξυπνάμε από ανθρώπινα ξυπνητήρια! Δεν μας αποκοιμίζουν οι φωνές κάποιων ούτε μας εξεγείρουν οι σάλπιγγες και οι αγώνες κάποιων άλλων… Εμείς είμαστε από άλλο ανέκδοτο! Εμείς κοιμόμαστε από τις αμαρτίες μας και μας ξυπνά ο Θεός. Έχουμε το δικό μας ρυθμό. Το βιολογικό μας ρολόϊ δεν είναι από τα συνηθισμένα και προβλεπόμενα. Ο Έλληνας θέλει το δικό του χρόνο. Είναι σαν το παλιό κρασί. Αργεί να ωριμάσει. Μετά όμως γίνεται νέκταρ αθανασίας κάθε του πράξη. Παράδειγμα για όλο τον κόσμο.

Πως ξέχασαν οι Ευρωπαίοι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο; Κρατήσαμε στις προκλήσεις της γειτονικής Ιταλίας την πιο αυστηρή ουδετερότητα! Υπομείναμε τα πάντα χάριν της ειρήνης. Τα καταπίναμε τότε όλα, για να μη δώσουμε αφορμή. Μέχρι ένα σημείο όμως. Μόλις οι αλαζόνες πέρασαν την κόκκινη γραμμή της εθνικής μας αξίας και αξιοπρεπείας, ο Έλληνας ξεσηκώθηκε και γέμισε τους δρόμους σαν ένας άνθρωπος, άσχετα με ποιος ήταν πάνω στη εξουσία τότε. Το Έθνος μας ξεπερνάει τους τύπους, τα συστήματα και τα καθεστώτα. «κοιμηθήκαμε άτομα και ξυπνήσαμε ‘Έθνος», έγραφε ο αείμνηστος δημοσιογράφος της Νίκης,  Γεώργιος Βλάχος.

Ο Έλληνας μόλις νιώσει να τον έχουν με την πλάτη στον τοίχο, να του πατάνε το λαιμό και να του γκρεμίζουν τα όνειρα και τις αξίες του, μόλις καταλάβει το παιγνίδι που παίζουν στην πλάτη του, τότε γίνεται θηρίο ανήμερο, λιοντάρι αγριεμένο, δεν λογαριάζει τίποτε. Γίνεται όργανο μιας άλλης Δύναμης! Κύμα τεράστιο που καταπίνει τα πάντα στο πέρασμά του. Θυμάται τα πάντα. Δεν ξεχνά τίποτε. Κάνει «ολική επαναφορά». Και τιμωρεί! Το λέγει πολύ χαρακτηριστικά ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης στο ποίημά του:

 

Ο ΒΡΑΧΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΜΑ

 

Μέριασε, βράχε, να διαβώ, το κύμ΄ ανδρειωμένο

Λέγει στην πέτρα του γυαλού, θολό, μελανιασμένο.

 

Οταν ερχόμουνα σιγά, δειλό, παραδαρμένο

Και σώγλυφα και σώπλενα τα πόδια δουλωμένο

Περήφανα με κύτταζες και φώναζες του κόσμου

Να ιδεί την καταφρόνεση, που πάθαινε ο αφρός μου.

 

Μέριασε, βράχε, να διαβώ. Του δούλου το ποδάρι

θα σε πατήσει στο λαιμό… Εξύπνησα λιοντάρι !

Βράχε, με λένε Εκδίκηση. Μ΄ επότισεν ο χρόνος

χολή και καταφρόνεση. Μ΄ ανάθρεψεν ο πόνος.

Ημουνα δάκρυ μια φορά, και τώρα, κύτταξέ με,

έγινα θάλασσα πλατειά, πέσε, προσκύνησέ με !

Μέριασε, βράχε, να διαβώ, επέρασε η γαλήνη.

Καταποτήρας είμαι ΄γώ, ο άσπονδος εχθρός σου

 

Γίγαντας στέκω εμπρός σου !

..................................................................................................................................................................................................................................

Αυτό επαναλαμβάνεται μέσα στην Ιστορία συνεχώς και διαχρονικά. Φαίνεται στην αρχή πως του αρέσουν του λαού μας οι ταπεινώσεις των ισχυρών. Λαθεύουν όμως όσοι δεν μας ξέρουν. Υπομένει ο Έλληνας, αλλά δεν χάσκει. Υπομένει και περιμένει την κατάλληλη ώρα. Την ώρα της ψυχής του. Γιατί πολεμάει πάντοτε σαν τον Κυναίγειρο με την ψυχή του ο ΄Ελληνας. Περιμένει την ώρα του ιερού ενθουσιασμού. Σαν τότε, την 28^η Οκτωβρίου που ξεχύθηκε στους δρόμους. Περιμένει την ιστορική ώρα της φυλής. Κι αυτή την ώρα ο Έλληνας την γράφει στην εθνική του ιστορία μαζί με το Θεό. Είναι η ώρα του Θεού. Είναι η ώρα «που τους παίρνει όλους και τους σηκώνει». Είναι «η βροχή που πέφτει από ψηλά», που έλεγε ο Κολοκοτρώνης! Είναι «η υπογραφή του Θεού για την ελευθερία και δεν την παίρνει πίσω». Μπορεί κάποτε να αργεί νάρθει αυτή η μέρα και η ώρα. Τετρακόσια, πεντακόσια χρόνια! Το λέγει ο Εθνικός μας Ποιητής Διονύσιος Σολωμός, στον Ύμνο στην Ελευθερία, στον Εθνικό μας Ύμνο:

 

Άργειε νάλθει εκείνη η μέρα,

κι ήταν όλα σιωπηλά,

γιατί τά 'σκιαζε η φοβέρα

και τα πλάκωνε η σκλαβιά.

 

 

 

 

Ταπεινότατη σου γέρνει

 

 

Έτσι γινόταν πάντοτε, έτσι θα γίνει και τώρα. Πάντοτε υπομέναμε, αλλά αμέσως μετά, μέσα σε λίγους μήνες και μέσα σε λίγα χρόνια «ξεμπερδεύαμε» με τις αιώνιες αυτοκρατορίες! Σαν ξυπνήσει ο Έλληνας, τότε πολεμάει και νικάει «εν ονόματι Κυρίου». Τότε νικάει ο Θεός μαζί με τον Έλληνα που είδε από ψηλά την πολύχρονη ταπείνωση, την υπομονή και την αδικία που γινόταν σε βάρος του βαπτισμένου λαού Του.  Τον εξευτελισμό του!

Έτσι είμαστε εμείς. Σαν παιδιά! «Έλληνες αεί παίδες εισί»! Δεν έχουμε οργανωτικότητα, προβλεπτικότητα, έχουμε ένα ανόητο συχνά εγωϊσμό κι ένα πείσμα, συχνά προτάσουμε το ατομικό συμφέρον, είμαστε και αμαρτωλοί και φταίμε σε πολλά. Αλλά είμαστε ευαίσθητοι και με φιλότιμη καρδιά. Δίκαιοι, αλλά απλά ξεχνιόμαστε και ξεφεύγουμε. Τα χαλάμε μετά…

Ευτυχώς όμως. Υπάρχει Θεός! Επιτρέπει να ταπεινωνόμαστε, αλλά και επεμβαίνει όταν μας αδικούν και προσβάλλουν την πίστη μας και την αξιοπρέπειά μας. Ο ενθουσιασμός για τα μεγάλα και τρανά κατορθώματα, δεν βγαίνει από τα κάτω. Από πάνω έρχεται, από το Θεό. Έτσι μόνο ερμηνεύονται τα απίστευτα που πετυχαίνει ο Θεός με μας. Και τότε όλοι μας παραδέχονται και το ομολογούν. Όπως τότε το ΄40.

Αφήστε, δεν είπε ο λαός μας την τελευταία λέξη ακόμη. Δεν γίνεται. Θάρθει η ευλογημένη Αγία Λαύρα. Θάρθει η ηρωϊκή έξοδος του Μεσολογγίου. Ή θα ζήσουμε ή θα ανατιναχτούμε. Δεν είμαστε για μικρά εμείς. Ούτε μπορούν να μας ειρωνεύονται οι Ισπανοί, διότι αν δεν ήταν οι Έλληνες και οι Ορθόδοξοι της Ανατολής, η φοράδα του Μωάμεθ θα «μαγάριζε» τις πόλεις και τα χωριά τους. Εμείς, «φίλοι» Ευρωπαίοι, σε όλη την Τουρκοκρατία, κάθε τρία χρόνια κάναμε επανάσταση. 110 επαναστατικά κινήματα κάναμε στα 400 χρόνια!

Ούτε να λένε ότι τους αντιγράφουμε. Εμείς δεν αντιγράφουμε κανέναν. Οι άλλοι όλοι μας αντιγράφουν. Κι αν πήραμε ίσως μια αφορμή από τη Γαλλική Επανάσταση του 1879, χώρια που μετρούσαμε μέχρι τότε χιλιάδες μάρτυρες «της Πίστης και της Λευτεριάς μαζί», όλα τα κάνουμε διαφορετικά εμείς και «οι επαναστάσεις οι δικές μας δεν είναι σαν τις άλλες». Κι αν τώρα ξεκίνησαν οι κάτοικοι αυτής της άτυχης χώρας μέσα από το Facebook στην Πλατεία Συντάγματος την Αγανάκτηση και την Ανατροπή, αυτό που θα κάνουν οι Έλληνες, θα είναι τελικά και μαζικότερο και άλλης τάξης γεγονός. Μοναδικό και ανεπανάληπτο. Τι είναι ο Έλληνας, ώ ξένοι; Είναι ένα Ηφαίστειο. Τώρα σωπαίνει. Υπομονή λίγο ακόμη. Θα ξυπνήσει, και τότε…

Τι να κάνουμε; Είχαμε την ατυχία για τις αμαρτίες μας να παραδοθούμε σε κυβερνήτες ανάξιους και άθεους, «μήτε τον Θεόν φοβουμένους μήτε άνθρωπον εντρεπομένους». Ψηθήκαμε και ψηνόμαστε μέσα στην κάμινο όπως οι Τρείς Παίδες. «Πάντοτε ευκολόπιστοι, αλλά και πάντοτε προδομένοι», βρεθήκαμε απροετοίμαστοι για όλο αυτό το δράμα, που περνά ο λαός μας. Υπήρξαν κάποιες φωνές, κάπου κάπου ακουγόταν και κάποια συνετή και φρόνιμη σκέψη, αλλά εμείς μεθάμε εύκολα. Μας ξεγελάνε εύκολα και δεν βλέπουμε αμέσως το σκοτεινό χέρι που πάει να μας στραγγαλίσει. Το είπε πάλι ο Κολοκοτρώνης: «Οι Έλληνες είναι ζουρλοί, αλλά έχουν γνωστικό Θεό»!

Αί λοιπόν τώρα θα αναλάβει ο Θεός! Με τον λαό Του! Σίγουρα! Όλα θα αναποδογυρίσουν και θα τρίβουν τα μάτια τους όλοι! Όταν ξεμεθύσουμε και μεθύσουμε με τη δύναμη του Θεού, τότε θα δεί ο κόσμος θαύματα! Δεν μας νοιάζει, έστω κι αν πούμε έστω κι αν συμβεί αυτό που συνέβη με τον Σαμψών: «Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων». Να πεθάνουμε, ναι, να προδώσουμε ποτέ!

Δυστυχώς, μας παρεξήγησαν οι Ισπανοί! Δεν κοιμόμαστε, λαγοκοιμόμαστε, και περιμένουμε την ώρα του Θεού μας! Έρχεται, όπου νάναι!