Ένα κασελάκι. Αυτό πήραν χθες στο ναό. Πού να χωρέσει εκεί μέσα τόση ανδρεία. Πού να χωρέσει τόση λεβεντιά. Πού να χωρέσει τόση φιλοπατρία.

Μέσα στο κασελάκι μερικά οστά. Τι σημασία έχει πόσα ήταν. Σημασία έχει μόνο η ψυχή. Εκείνη η τιτάνια ψυχή, που γέννησε τον θρύλο στις ράχες του παλληκαρόβουνου. Θρύλος αντάξιος ενός Αυξεντίου κι ενός Μάτση. Αντάξιος και πιο σύγχρονων ηρώων, όπως του Τάσου Μάρκου.

Πάρτε τα οστά. Θάψτε τα στο Σιδηρόκαστρο. Η ψυχή του, όμως, θα παραμείνει στην κορυφή του Αγίου Ιλαρίωνα. Σας το είπα ξανά. Μεταμορφώθηκε σε αετό. Με πελώρια φτερά. Σχίζει τον γαλανό ουρανό πάνω από το παλληκαρόβουνο εδώ και 46 χρόνια. Ο ουρανός, βλέπετε, είναι ελεύθερος. Δεν έπεσε κι αυτός στα χέρια των βαρβάρων. Δεν τον μόλυναν με τα αιματοβαμμένα χέρια τους όπως έκαναν με τον Πενταδάκτυλο. Δεν μπόρεσαν να προβούν και με αυτόν στην ίδια ιεροσυλία όπως έπραξαν με το παλληκαρόβουνο, χαράζοντας τη σημαία της ντροπής στη ράχη του.

Ο ήρωας Γεώργιος Κατσάνης έμεινε εκεί. Διόλου τυχαία. Η μοίρα τον είχε τάξει στην Ιστορία. Της χάρισε «μια θυσία, που έγινε ζωντανό σύμβολο του Ελληνισμού. Που δεν ανέχεται συμβιβασμούς. Που έχει πάντα μέσα του ένα ιδανικό ελληνικής ομορφιάς. Οδηγός για τις επόμενες γενιές», όπως εύστοχα υπογράμμισε προχθές, κατά τη διάρκεια σεμνής τελετής στο στρατόπεδο της 33ης Μοίρα Καταδρομών στο Σταυροβούνι η θυγατέρα του τότε διοικητή της Μοίρας, Λίνα Κατσάνη.

Χθες, μαζεύτηκαν οι επίσημοι να τον αποχαιρετήσουν. Έστειλαν έναν υπουργό κι έναν Επίτροπο. Τόσο μπόρεσαν οι άνθρωποι… Αλήθεια, έχει οτιδήποτε πιο σπουδαίο να επιδείξει αυτός ο τόπος από τους ήρωες του; Ειδικά όπως τον γενναίο ταγματάρχη. Που ήρθε από το Σιδηρόκαστρο να προτάξει τα στήθη στους αιμοβόρους λύκους και να υπερασπιστεί το νησί μας; Που έμεινε εκεί περιμένοντας μια βοήθεια που δεν έφτασε ποτέ; Που έμεινε εκεί γνωρίζοντας ότι οι τουρκικές δυνάμεις ενισχύονταν; Που δεν εγκατέλειψε, δεν υποχώρησε, γνωρίζοντας τη μοίρα του; Που έμεινε πιστός στο καθήκον; Που είχε τη δυνατότητα να επιλέξει ανάμεσα στη ζωή και στο καθήκον και διάλεξε το δεύτερο;

Σύσσωμη η πολιτική ηγεσία έπρεπε να ήταν χθες εκεί. Πρώτον, για να υποκλιθεί στο μεγαλείο ενός ανθρώπου που έκανε πράξη τα ύψιστα ιδανικά: Πατριωτισμός, παλληκαριά, ανδρεία, πίστη στην ελευθερία, αυτοθυσία. Δεύτερον, για να αντλήσουν έστω και ελάχιστη από τη φλόγα του. Δεν την είδατε τη φλόγα πώς ξεχείλιζε από το κασελάκι; Δεν μπορέσατε να τη δείτε…

Μπροστά σ’ αυτό το κασελάκι γονάτισε με σεβασμό χθες ένα ολάκερο έθνος. Μπροστά σε αυτά τα λιγοστά οστά υποκλίθηκε με ευγνωμοσύνη χθες ένα ολάκερο έθνος. Τα είδατε τα μάτια των στρατιωτών του που ήσαν εκεί; Βούρκωσαν. Διότι αυτοί γνωρίζουν. Διότι αυτοί έζησαν τον ηρωισμό ολοζώντανο μπροστά τους. Τα είδατε τα πρόσωπα των σημερινών καταδρομέων; Ήταν σφιγμένα. Το ίδιο και οι καρδιές τους. Ένιωθαν το δέος…

Και όμως, οι ήρωες δεν θέλουν τα δάκρυα. Απεχθάνονται τον θρήνο. Οι ήρωες φεύγουν με τα χαμόγελο στα χείλη. Και με το χαμόγελο στα χείλη μας αντικρίζουν στο στερνό αντίο. Η κόρη του ήρωα, που όταν ζούσε εκπαίδευε τους στρατιώτες του με το σπουδαίο μήνυμα «Κομάντος μου, μην ξεχνάτε: Όταν τελειώνουν οι σφαίρες και οι φυσικές δυνάμεις, πολεμάει η ψυχή», παραφράζοντας τον ποιητή έστειλε προχθές στο Σταυροβούνι περήφανο το μήνυμα:

«Σηκώστε τον πόνο σας ψηλά
σαν του Ευαγγελισμού τον άσπρο κρίνο
σηκώστε τον πόνο σας ψηλά
και ο Κατσάνης δεν θέλει θρήνο».

Η κόρη του ήρωα, που έκανε πράξη αυτό το οποίο έγραφε στο κενοτάφιο του «Δεν κυνηγούσες τον θάνατο αλλά τον διάλεγες», έδειξε τον δρόμο που οι ελληνικές ψυχές ακολουθούν: «Η ψυχή σου θα είναι έτοιμη να γιορτάσει μαζί μας, όταν θα ‘ρθει η μεγάλη και πολυπόθητη μέρα της λεφτεριάς για το πολύπαθο νησί».

Αντιστράτηγε Γεώργιε Κατσάνη, η ψυχή σου θα φτερουγίζει εσαεί πάνω από τις ματωμένες ράχες του παλληκαρόβουνου. Αετέ, χρέος όλων μας, να κάνουμε πράξη την υπόσχεση των στρατιωτών σου: «Σου χρωστάμε την Κερύνεια»!!! Αθάνατος για πάντα! Αθάνατος στο μυαλό και στις καρδιές μας! Αθάνατος και για την Ιστορία!

Πηγή: www.philenews.com