του Φιλόθεου Κεμετσεντζίδη, Προέδρου Σ.Φ.Ε.Β Α. Θεσσαλονίκης
από το «Βορειοηπειρωτικόν Βήμα», αρ. φύλ. 13(93),
Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2010
Μέσα στον ορυμαγδό των τελευταίων δυσμενών εξελίξεων για την οικονομική κατάσταση στη χώρα μας, και καθώς συμβαίνουν μια σειρά από τουλάχιστον ύποπτες «αλλαγές» ή «βελτιώσεις» σε ζητήματα πού αγγίζουν ευαίσθητες πτυχές των εθνικών μας θεμάτων (κατάργηση υπουργείων Μακεδονίας και Αιγαίου, κατάργηση στρατιωτικών οχημάτων από παρελάσεις, αφαίρεση του όρου «εθνικός» από τα υπουργεία Παιδείας κα Αμύνης, νομιμοποίηση χιλιάδων λαθρομεταναστών προς άγραν ψήφων κ.α.) προβλήθηκαν ελάχιστα 2 γεγονότα, τα όποια δείχνουν ξεκάθαρα, πώς στην τόσο ταλαιπωρημένη και «ευνουχισμένη» πνευματικά και ηθικά κοινωνία μας, υπάρχουν νέοι άνθρωποι πού εξακολουθούν να σέβονται ιδέες, αξίες, αρχές και θεσμούς, αντίθετα με την αδιάφορη και απαθή στάση των πολλών. Η στάση τους αυτή μας γεμίζει ελπίδα για το μέλλον της πατρίδας μας αλλά και βαθειά αίσθηση υποχρέωσης να μιμηθούμε όλοι το παράδειγμα τους, ειδικά στις δύσκολες στιγμές πού περνάει ο τόπος.
Το πρώτο γεγονός άφορα στον τραγικό θάνατο του Υπολοχαγού Χαράλαμπου Χαραλάμπους στην Κύπρο στις 7 Νοεμβρίου 2009. Ο νεαρός Υπολοχαγός έπεσε στο βωμό του καθήκοντος προς την πατρίδα, κατά την παραλαβή του πολεμικού υλικού του λόχου του πού βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Προτίμησε να θυσιαστεί για να γλιτώσει τους στρατιώτες του. Δεν πέταξε μία οπλοβομβίδα πού είχε από μόνη της οπλίσει, αλλά την κράτησε στην αγκαλιά του δίνοντας σε τρία άλλα νεαρά παιδιά, τον ελάχιστο χρόνο πού χρειάζονταν για να απομακρυνθούν από το φυλάκιο. Ο ίδιος σκέπασε με το σώμα του την οπλοβομβίδα πού με την έκρηξη της του προκάλεσε θανάσιμα τραύματα.
Το φυλάκιο βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της Λευκωσίας, ακριβώς απέναντι από τους εισβολείς και τον προμαχώνα Ρόκας, κοντά στην Πύλη Πάφου. Το τραγικό ατύχημα έγινε όταν καταμετράτο το πολεμικό υλικό του φυλακίου με την αλλαγή της διοίκησης του λόχου. Ο 29χρονος υπολοχαγός είχε στα χέρια του τη μοιραία οπλοβομβίδα όταν ακούστηκε ένα παράξενο κλικ στο εσωτερικό της. Για άγνωστη αίτια όπλισε ο πυροκροτητής και η αντίστροφη μέτρηση άρχισε. Ο δόκιμος Αντρέας Χριστοδούλου στα 4 με 5 δευτερόλεπτα πού μεσολαβούν μόλις πρόλαβε να του πει «μήπως και εκραγεί, κύριε λοχαγέ». Έκανε τρία βήματα προς τα πίσω μαζί με άλλους δύο στρατιώτες πού ήταν παρόντες, την ίδια στιγμή πού ο υπολοχαγός ίσως προσπαθούσε να κάνει κάτι. Σύμφωνα με όσα είπε ο νεαρός δόκιμος, είδε τον υπολοχαγό να παίρνει τη χειροβομβίδα κοντά στο στήθος του και να την κρύβει με τα χέρια και το σώμα του. Είχε καταλάβει ότι η έκρηξη θα ακολουθούσε την επόμενη στιγμή και θέλησε να σώσει τα άλλα τρία παιδιά πού ήταν μαζί του στο στενό και αποκλεισμένο χώρο των πυρομαχικών. Ακολούθησε η έκρηξη και ο δόκιμος με τους δύο στρατιώτες βρέθηκαν εκτός του χώρου πού πνίγηκε μέσα σε καπνούς, σκόνες και θραύσματα. Ο δόκιμος γύρισε μετά από λίγα δευτερόλεπτα πίσω και βρήκε νεκρό το λοχαγό του, πεσμένο σε μία λίμνη αίματος. Βγήκε ακολούθως έξω και με το κινητό του τηλεφώνησε στο Νοσοκομείο και στο ΓΕΕΦ.
Ο πατέρας του δόκιμου Γιώργος Χριστοδούλου δήλωσε ότι αν ακολουθούσε έκρηξη των πυρομαχικών όλο το τετράγωνο θα ανατιναζόταν και θα κατέρρεε με πολλά θύματα. «Εν ο Θεός πού μας λυπήθηκε και η αυτοθυσία του υπολοχαγού να καλύψει με το σώμα του την έκρηξη» είπε χαρακτηριστικά. Οι ειδικοί ανέφεραν ότι οι οπλοβομβίδες δεν εκρήγνυνται μόνες τους, αλλά κάτι σίγουρα πήγε στραβά. Έγινε αποκόλληση και ο πυροκροτητής ενεργοποιήθηκε. Σαν αποτέλεσμα ένα λαμπρό παλικάρι, ένας εξαίρετος αξιωματικός απόφοιτος της Σχολής Ευελπίδων έχασε τη ζωή του και άφησε ασήκωτο πόνο στην οικογένεια του και τη νεαρή του σύζυγο Φρόσω. Ο άτυχος υπολοχαγός Πάμπος Χαραλάμπους είναι γιος του Μιχάλη Χαραλάμπους από το Μένοικο και της Δήμητρας Πατσαλοσαββή από τον κατεχόμενο Καραβά. Η γυναίκα του είναι επίσης παιδί προσφύγων από το Μαραθόβουνο Μεσαορίας.
Το άκουσμα του θανάτου του προκάλεσε βαρύ πένθος και θλίψη στην Εθνική Φρουρά και στον κυπριακό Ελληνισμό καθώς και πολλά ερωτηματικά για τις συνθήκες ασφάλειας των πυρομαχικών στα στρατόπεδα. Ωστόσο η ηρωική του απόφαση μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου να θυσιασθεί ο ίδιος για να σώσει τους τρεις συστρατιώτες του (αλλά και πολύ περισσότερους αν εκρήγνυντο και τα άλλα πυρομαχικά) τον καθίστα μάρτυρα και πρότυπο αυταπάρνησης και αυτοθυσίας για όλους μας. Δυστυχώς η ηρωική του πράξη δεν προβλήθηκε καθόλου από τα ελλαδικά Μ.Μ.Ε. που αναλίσκονται να παρουσιάζουν παρακμιακά και διεφθαρμένα πρότυπα και αγνοούν ή υποβαθμίζουν τέτοιες εκδηλώσεις θυσίας.
Το δεύτερο γεγονός συνέβη στις 9 Ιανουαρίου του 2010 και σχετίζεται με την βόμβα πού τοποθέτησαν κάποιοι «επαναστάτες» στον περιβάλλοντα χώρο του μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτου στο Σύνταγμα. Οι τρεις Εύζωνες πού φύλαγαν το μνημείο, ειδοποιήθηκαν από την αστυνομία για την επικείμενη τρομοκρατική επίθεση, αφού προηγήθηκε προειδοποιητικό τηλεφώνημα στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία, λίγα λεπτά πριν από την έκρηξη της βόμβας. Πρόκειται για τον 19χρονο Μάριο Θεοδώρου από την Λειβαδιά ο όποιος απολύεται στις 18 Μαρτίου, τον 21χρονο Βασίλη Βερνίκο από τη Νάξο και τον Γιάννη Ανδρεάκο 28 ετών από τη Μάνη, οι όποιοι απολύονται στις 18 Μαΐου του 2010. Ο παρατηρητής φρουράς πού είχε ήδη ενημερωθεί ότι υπάρχει βόμβα πλησίασε εσπευσμένα τους δύο ευζώνους, τους ενημέρωσε και τους ρώτησε εάν θέλουν να απομακρυνθούν.
Ο Μάριος Θεοδώρου πού είναι και ο παρατηρητής, δήλωσε: «Αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό πού έπρεπε. Ούτε κάτι λιγότερο, ούτε κάτι περισσότερο. Κάναμε το καθήκον μας. Το σύμβολο της Δημοκρατίας δεν το αφήνεις. Ρώτησα τους σκοπούς, αφού τους ενημέρωσα, αν θέλουν να μείνουν και μου απάντησαν «με τα μάτια», ότι ΝΑΙ θέλουν να μείνουν. Τα τρία μέλη της προεδρικής φρουράς επέλεξαν να παραμείνουν στις θέσεις τους, μπροστά στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Ο λοχίας των δύο Ευζώνων στάθηκε ανάμεσα τους, καθώς το φυλάκιο του βρισκόταν σε απόσταση μόλις πέντε μέτρων από τη θέση πού είχαν δώσει ως σημείο τοποθέτησης της βόμβας οι τρομοκράτες. Από την έκρηξη πού ακολούθησε, ευτυχώς σημειώθηκαν μόνο μικρές υλικές ζημίες στο φυλάκιο του λοχία.
Προς τιμήν του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας έσπευσε αμέσως στις 11 Ιανουαρίου 2010 να καλέσει στο προεδρικό Μέγαρο και να τιμήσει τους τρεις Ευζώνους πού παρέμειναν με γενναιότητα στις θέσεις τους, δείχνοντας ότι υπάρχουν ακόμη θεσμοί στη χώρα μας πού λειτουργούν όπως πρέπει σε μία σοβαρή και ευνομούμενη κοινωνία. Στη δημόσια βράβευση τους ο πρώτος πολίτης της Χώρας διερμηνεύοντας το κοινό αίσθημα, δήλωσε πώς με την πράξη τους οι τρεις Εύζωνες «δώσανε ένα μήνυμα αφοσίωσης στο καθήκον. Στα δύσκολα φαίνεται η ψυχή του Έλληνα».
Και είναι αλήθεια ότι στη ζοφερή εποχή πού ζούμε όταν είναι τόσο έντονη η απουσία της πνευματικής ηγεσίας του τόπου και όταν το μόνο πού προβάλλεται είναι το σαχλό και το ασήμαντο, σε ξαφνιάζει και σε γεμίζει ελπίδα η σεμνή παρουσία τριών νέων πού με το παράδειγμα τους συγκλόνισαν το πανελλήνιο και μας κάλεσαν όλους «να πράξουμε το αυτονόητο» όπως τόνισαν, να μείνουμε πιστοί στο καθήκον. Τρία νέα παιδιά, από την ελληνική επαρχία πού αδιαφορώντας για τον προφανή κι άμεσο κίνδυνο για τη ζωή τους , απλώς παρέμειναν στη θέση τους άγρυπνοι, αποφασισμένοι, ΦΡΟΥΡΟΙ. Οι δήθεν «επαναστάτες» έδωσαν την ευκαιρία σε τρία νεαρό παιδιά να δώσουν σε όλους μας ένα μεγάλο μάθημα. Στ' αλήθεια αξίζει τιμή στους ίδιους και στους γονείς πού τους ανάθρεψαν αλλά και σε όσους τους ενέπνευσαν το φιλότιμο και την αίσθηση του καθήκοντος και της αγάπης για την πατρίδα.
Το παράδειγμα των τριών Ευζώνων αλλά και το μαρτυρικό τέλος του Χαράλαμπου Χαραλάμπους, αποτελούν για μας τους νέους της ΣΦΕΒΑ φωτεινούς οδοδείκτες στον αγώνα μας για την στήριξη του ελληνισμού στην πολυβασανισμένη Βόρειο Ήπειρο. Παράλληλα όμως στέλνουν και ένα σαφές διπλό μήνυμα. Πρώτα στο κομμάτι εκείνο της ελληνικής νεολαίας πού δηλητηριασμένο από ψεύτικα διλήμματα και στερημένο από αξίες και ιδανικά θεωρεί ότι επαναστατεί προσβάλλοντας και περιφρονώντας τα ιερά και τα όσια της πατρίδας μας, ότι η ελληνική νεολαία εξακολουθεί να τίμα την ΠΑΤΡΙΔΑ και να υπερασπίζεται το ιερά της και ότι είναι γελασμένοι όσοι πιστεύουν ότι θα ξερριζώσουν από την ψυχή του Έλληνα την αγάπη για την ΠΑΤΡΙΔΑ. Δεύτερον προς τους αδελφούς μας Βορειοηπειρώτες πού την περίοδο αυτή δοκιμάζονται από τις συνέπειες της διχόνοιας στην οποία τους έριξαν τα προσωπικά συμφέροντα αλλά και εν πολλοίς και η αφρών ελλαδική πολιτική. Να αφήσουν πίσω τους τα μίση και τις στείρες αντιπαραθέσεις και να προτάξουν την αυτοθυσία, την αυταπάρνηση και την αφοσίωση στο καθήκον πού έδειξαν οι 4 νέοι και την οποία έδειξαν και τόσοι άλλοι μάρτυρες της Βορείου Ηπείρου στα δύσκολα χρόνια του καθεστώτος του Χότζα και να αγωνιστούν ενωμένοι για τη σωτηρία της πατρίδας τους γιατί «οι καιροί ου μενετοί»
***
Μία θυσία που δεν προβλήθηκε καθόλου από τα ΜΜΕ...
του Άδωνη Παλληκαρίδη
Υπολοχαγός Χαράλαμπος Χαραλάμπους
Θυσιάστηκε στην Κύπρο, την 7η Νοεμβρίου 2009
Έπεσε στο βωμό του καθήκοντος προς την πατρίδα κατά την παραλαβή του πολεμικού υλικού του λόχου του που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Προτίμησε να θυσιαστεί για να γλιτώσει τους στρατιώτες του. Δεν πέταξε την οπλοβομβίδα που είχε από μόνη της οπλίσει, αλλά την κράτησε στην αγκαλιά του δίνοντας σε τρία άλλα νεαρά παιδιά τον ελάχιστο χρόνο που χρειάζονταν για να απομακρυνθούν από το φυλάκιο. Ο ίδιος σκέπασε με το σώμα του την οπλοβομβίδα που του προκάλεσε θανάσιμα τραύματα.
Το φυλάκιο βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της Λευκωσίας, ακριβώς απέναντι από τους εισβολείς και τον προμαχώνα Ρόκας, κοντά στην Πύλη Πάφου. Είναι το φυλάκιο που βρίσκεται κάτω και πάνω από το παλιό οίκημα της ΣΥΤΑ. Το ατύχημα έγινε όταν καταμετράτο το πολεμικό υλικό του φυλακίου με την αλλαγή της
διοίκησης του λόχου.
Ακριβώς στις 10 και 50 ακούστηκε μια υπόκωφη έκρηξη στο χώρο των πυρομαχικών του φυλακίου. Το κακό είχε ήδη γίνει και ο 29χρονος υπολοχαγός έπεσε νεκρός, ακρωτηριασμένος στα δυο του χέρια και με ένα βαθύ τραύμα στην καρδιά.
Τι προηγήθηκε; Είχε στα χέρια του τη μοιραία οπλοβομβίδα όταν ακούστηκε ένα παράξενο κλικ στο εσωτερικό του χωνιού της. Κάτι σαν να όπλισε ο πυροκροτητής και η αντίστροφη μέτρηση άρχισε. Ο δόκιμος Αντρέας Χριστοδούλου στα 4 με 5 δευτερόλεπτα που μεσολαβούν μόλις πρόλαβε να του πει «μήπως και εκραγεί, κύριε λοχαγέ». Έκανε τρία βήματα προς τα πίσω μαζί με άλλους δύο στρατιώτες την ίδια στιγμή που ο υπολοχαγός ίσως προσπαθούσε να κάνει κάτι. Σύμφωνα με ό,τι είπε στον πατέρα του Γιώργο Χριστοδούλου ο νεαρός δόκιμος, είδε τον υπολοχαγό να παίρνει τη χειροβομβίδα κοντά στο στήθος του και να την κρύβει με τα χέρια και το σώμα του. Είχε καταλάβει ότι η έκρηξη θα ακολουθούσε την επόμενη στιγμή και θέλησε να σώσει τους άλλους. Θέλησε να σώσει τα άλλα τρία παιδιά που ήταν μαζί του στο στενό και αποκλεισμένο χώρο των πυρομαχικών. Γιατί τα πυρομαχικά βρίσκονται σε αποκλεισμένο υπόγειο χώρο;
Ακολούθησε η έκρηξη και ο δόκιμος με τους δύο στρατιώτες βρέθηκαν εκτός του χώρου που πνίγηκε μέσα σε καπνούς σκόνες και θραύσματα. Ο δόκιμος γύρισε μετά από λίγα δευτερόλεπτα πίσω και βρήκε διαμελισμένο το λοχαγό του σε μια λίμνη αίματος, πεσμένο μπρούμητα. Είδε ότι ήταν νεκρός. Βγήκε ακολούθως έξω και με το κινητό του τηλεφώνησε στο Νοσοκομείο και στο ΓΕΕΦ.
Ο κίνδυνος για νέα έκρηξη ήταν υπαρκτός και οι πυροτεχνουργοί της Αστυνομίας που είχαν φτάσει στο μεταξύ απέκλεισαν το χώρο και εξέτασαν όλο το υλικό.
Ο πατέρας του δόκιμου ανθυπολοχαγού Γιώργος Χριστοδούλου δήλωσε στη «Σ» ότι αν ακολουθούσε έκρηξη των πυρομαχικών όλο το τετράγωνο θα ανατιναζόταν και θα κατέρρεε με πολλά θύματα. «Εν ο Θεός που μας λυπήθηκε και η αυτοθυσία του υπολοχαγού να καλύψει με το σώμα του την έκρηξη», λέγει.
Οι ειδικοί εξηγούν ότι οι οπλοβομβίδες είναι σαν χωνί που φέρουν πανομοιότυπο υλικό με τις χειροβομβίδες. Εκτοξεύονται με βολή αβολίδοτου φυσιγγίου από τυφέκιο. Δεν εκρήγνυνται μόνες τους, αλλά κάτι σίγουρα πήγε στραβά. Έγινε αποκόλληση και ο πυροκροτητής ενεργοποιήθηκε. Είναι άγνωστο πόσο παλιές ήταν, πόσο καιρό βρίσκονται εκεί, τι συντήρηση τούς γίνεται. Αυτό θα το δείξει η έρευνα. Οι οπλοβομβίδες βρίσκτοναι σε πολλά φυλάκια της πρώτης γραμμής. Είναι αναγκαία πυρομαχικά σε περίπτωση αιφνιδιαστικής επίθεσης από τον καραδοκούντα εχθρό. Είναι επίσης άγνωστο κατά πόσο κάποιος προσπάθησε να βάλει τον κύριο κορμό της οπλοβομβίδας βαθύτερα στο θηκάρι της οπλοβομβίδας. Όλα αυτά θα τα δείξει η στρατιωτική ανάκριση που ήδη άρχισε και διεξάγεται από κοινού από την Εθνική Φρουρά και την Αστυνομία.
Το γεγονός είναι ένα. Ότι ένα λαμπρό παλικάρι, ένας εξαίρετος αξιωματικός απόφοιτος της Σχολής Ευελπίδων έχασε τη ζωή του και αφήνει ασήκωτο πόνο στην οικογένειά του και τη νεαρή του σύζυγο Φρόσω. Ο άτυχος υπολοχαγός Πάμπος Χαραλάμπους είναι γιος του Μιχάλη Χαραλάμπους από το Μένοικο και της Δήμητρας Πατσαλοσαββή από τον κατεχόμενο Καραβά. Έχει μια αδελφή την Άντρη. Η γυναίκα του είναι επίσης παιδί προσφύγων από το Μαραθόβουνο Μεσαορίας. Η τραγωδία σε όλο το μεγαλείο της. Άνθρωποι που τους ένωνε η αγάπη για την πατρίδα και η υψηλή αίσθηση του καθήκοντος και της βιοπάλης ντύθηκαν στα μαύρα. Μόλις πριν από έξι μήνες ήταν οι χαρές του γάμου και τώρα η σύζυγος πίνει το πιο πικρό ποτήρι. Η δύστυχη μητέρα του σφουγγάριζε τη βεράντα του σπιτιού της όταν οι αξιωματικοί πήραν το θλιβερό μαντάτο στο Μένοικο. Ο χαροκαμένος πατέρας το έμαθε από γείτονα που το άκουσε από ιδιωτικό κυπριακό ραδιόφωνο και άρχισε να κλαίει γοερά. Ρώτησε ο άτυχος πατέρας τι έγινε και ο γείτονάς του, στην οδό Τρικούπη, στο ξυλουργείο που διατηρεί εκεί, του είπε την τραγική αλήθεια. «Το ραδιόφωνο μεταδίδει το θάνατο του παιδιού σου από έκρηξη οπλοβομβίδας».
Η παραπάνω είδηση θάφτηκε για τα καλά από τα ελλαδικά ΜΜΕ.
Από ότι φαίνεται οι καναλάρχες προτιμούνε ειδήσεις "πολιτικής κονσέρβας" ή "lifestyle". Και καμιά τεχνητή όξυνση στις συζητήσεις για να μην αλλάξει κανάλι ο τηλεθεατής. Άραγε πόσοι από εμάς θα κάναμε το ίδιο που έκανε ο ηρωικός υπολοχαγός; Πόσοι θα σφίγγαμε την οπλοβομβίδα πάνω μας για να γλιτώσουνε οι υπόλοιποι; Για μία ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι ετούτος ο τόπος, ο ποτισμένος με τόσο αίμα ηρώων, συνεχίζει να καρποφορεί...
πηγή : http://thriskeftika.blogspot.com/2010/04/blog-post_6141.html
