Στις 21 Ιουλίου 2021 η Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων παρέδωσε στην Εθνική Φρουρά στην Κύπρο τα οστά του ήρωα Διοικητή της 181ΜΠΠ Αντιστράτηγου Στυλιανού Καλμπουρτζή. Με τιμητική πομπή τα οστά μεταφέρθηκαν στο στρατόπεδο που φέρει το όνομά του και έχει και την προτομή του, εκεί μετά το τρισάγιο τα οστά διανυκτέρευσαν στο εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας. Την επομένη 22 Ιουλίου 2021 με τιμητική πομπή μεταφέρθηκαν στην εκκλησία της του Θεού Σοφίας στο Στρόβολο Λευκωσίας όπου μετά το τρισάγιο και τις ομιλίες από την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της Κύπρου παρεδόθησαν στον υφυπουργό Άμυνας κ.Αλκιβιάδη Στεφανή.
Στη συνέχεια με τιμητική πομπή κατευθύνθηκαν στο αεροδρόμιο της Λάρνακας, εκεί ανέμενε αεροσκάφος C-130 της πολεμικής μας αεροπορίας το οποίο τα παρέλαβε για την μεταφορά τους στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας.
Τα οστά συνόδευαν τιμητικά αρκετοί από τους τότε Κυπρίους στρατιώτες της μονάδος που βρέθηκαν μαζί του στο σημείο εκείνο της παράνομης επίθεσης και διασώθηκαν εκ θαύματος μέσα από την κόλαση του πυρός που εξαπέλυσαν εναντίον τους οι τουρκικές δυνάμεις εισβολής, ήσαν επίσης και στρατιώτες της Πυροβολαρχίας μου καθώς και Αξιωματικοί της Εθνικής Φρουράς, εκπρόσωποι της Δημοκρατίας της Κύπρου και της Ελλάδος.
Το αεροσκάφος έφθασε στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της Ελευσίνας όπου στρατιωτικό άγημα απέδωσε ανάλογες τιμές κατά την άφιξη τους. Ακολούθησε τιμητική πομπή μέχρι τη Σχολή Πυροβολικού όπου τοποθετήθηκαν για διανυκτέρευση στην εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας.
Ο στρατηγός ήταν Διοικητής της 181 Μοίρας Πεδινού Πυροβολικού, μονάδα στην οποία υπηρετούσα τότε στην Κύπρο με το βαθμό του υπολοχαγού και είχα τα καθήκοντα του Διοικητού της Γ’ Πυροβολαρχίας της. Έπεσε ηρωικά στις 23 Ιουλίου 1974 σε περιοχή του Πενταδάκτυλου μετά από ύπουλο χτύπημα των Τουρκικών δυνάμεων εισβολής κατά την διάρκεια της εκεχειρίας. Τα οστά του ανευρέθησαν πριν από ολίγα χρόνια και στην συνέχεια αφού έγινε η ταυτοποίησή τους με την μέθοδο του DNA σε ειδικά προς τούτο εργαστήρια, αποδόθηκαν στους οικείους του για την ταφή τους.
Στις 23 Ιουλίου τα οστά του Στρατηγού στην εκκλησία τις Αγίας Βαρβάρας στη Σχολή Πυροβολικού στο Μεγάλο Πεύκο Αττικής μετά τις ευλογίες της εκκλησίας μας και τις τιμές που αποδόθηκαν τόσο από την Ελληνική όσο και από την Κυπριακή Δημοκρατία έγινε στην συνέχεια η ταφή τους στο χώρο της Σχολής. Καθήκον ιερό αλλά και μέγιστος οφειλόμενος φόρος τιμής μου επέβαλαν να απευθύνω τον ύστατο χαιρετισμό στον ήρωα Διοικητή μου:
Πέρασαν σαράντα εφτά χρόνια Στρατηγέ από τότε που συναντηθήκαμε για τελευταία φορά στη πύλη του στρατοπέδου της μονάδος μας στην Κύπρο. Ήταν εκείνο το καυτό πρωινό της 20ης Ιουλίου 1974, οταν μου δώσατε την πρώτη πολεμική αποστολή να κινηθώ πρώτος με την πυροβολαρχία μου, ανεξάρτητα από την υπόλοιπη μονάδα, σε ένα περιβάλλον που είχε αρχίσει να γίνεται πολεμικό από την αιφνιδιαστική παρουσία των δυνάμεων εισβολής της Τουρκίας από αέρα και θάλασσα.
Η αεροπορία τους πετούσε χωρίς κανένα εμπόδιο στον ουρανό της Κύπρου, βομβαρδίζοντας στρατόπεδα και μονάδες που κινούνταν με το φως της ημέρας για τους χώρους εκτέλεσης της αποστολής τους. Στεκόσουν αγέρωχα εκεί στην Πύλη να μας αποχαιρετήσεις την ώρα που αναχωρούσαμε για να εκτελέσουμε το ιερότερο καθήκον.
Ακόμα αντηχούν στα αυτιά μου τα λόγια σου:”Δημήτρη καλή τύχη, η Παναγία να είναι μαζί σας και η Αγία Βαρβάρα να σας προστατεύει και να σας οδηγεί”.Ήταν τα τελευταία λόγια ευθύνης και από καρδιάς που άκουσα απο το στόμα σου γιατί τέσσερις μέρες αργότερα ταξίδεψες για το Πάνθεον των ηρώων του Ελληνισμού μετά από ύπουλο κτύπημα των τουρκικών δυνάμεων εισβολής κατά την διάρκεια της εκεχειρίας.
Ο Καλμπουρτζής ήταν ένας γενναίος αξιωματικός του πυροβολικού, χαρισματικός διοικητής, ζυμωμένος με τις αρετές και τις αξίες των Ελλήνων, αλλά και διαποτισμένος με τις αρχές και τις παραδόσεις του ενδόξου πυροβολικού μας. Υπηρέτησε με αυτοθυσία τις ανεξίτηλες αξίες της φυλής μας, ενέπνεε τους υφισταμένους του αξιωματικούς και οπλίτες στην εκτέλεση του καθήκοντος και ο ίδιος προσέφερε τον εαυτό του θυσία στον βωμό των ιδανικών μας.
Θυμάμαι το Διοικητή μου τη νύχτα 19 προς 20 Ιουλίου 1974, μία νύχτα φορτωμένη με απορίες και αγωνία για το ξημέρωμα, ξάγρυπνο στο γραφείο του να μας δίνει οδηγίες και κατευθύνσεις για την προετοιμασία της μονάδος.
Είχε αφουγκρασθεί το κίνδυνο που απειλούσε την Κύπρο εκείνη την νύχτα και προσπαθούσε να είναι έτοιμος με την Μονάδα του ώστε να τον αντιμετωπίσει. Θυμάμαι μάλιστα με κάλεσε στο γραφείο του αρκετά μετά τα μεσάνυχτα προς το ξημέρωμα της τραγικής εκείνης μέρας για να με ρωτήσει εάν είναι έτοιμη η πυροβολαρχία μου για ανάληψη πολεμικής αποστολής εάν απαιτηθεί. Του απάντησα πως αυτή τη στιγμή αν μας δοθεί διαταγή, είμαστε έτοιμοι να κινηθούμε και να δράσουμε σε οποιοδηποτε σημείο του νησιού. Η ικανοποίηση από αυτό που του είπα αποτυπώθηκε αμέσως στο πρόσωπό του,διαπίστωσα όμως και ένα προβληματισμό που μου τον είπε αμέσως:
“Δυστυχώς δεν έχουμε διαταγές για κάτι συγκεκριμένο, να είσαι όμως σε ετοιμότητα γιατί η μέρα που ξημερώνει δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει”. Ο κυριότερος λόγος της έντονης ανησυχίας του ήταν η καθήλωση τους μέσα στα στρατόπεδα. Και τούτο διότι σε τέτοιες κρίσιμες ώρες, θα αποτελούσαμε τον πρώτο και εύκολο στόχο της τουρκικής αεροπορίας, όπως και έγινε ξημερώνοντας η 20η Ιουλίου.
Η αποστολή που δόθηκε στον Διοικητή μου εκείνη την ημέρα ήταν, να υποστηρίξει τις μονάδες που επιχειρούσαν στην περιοχή του Πενταδάκτυλου και να ενισχύει τις μονάδες πυροβολικού του τομέα Κερύνειας, την εκπλήρωσε στο ακέραιο, ενεργώντας ως υπεύθυνος τίμιος και γενναίος αξιωματικός. Και όταν το Συμβούλιο Ασφαλείας των Η.Ε. διέταξε την κατάπαυση του πυρός την 16.00 ώρα της 22ας Ιουλίου εκείνος συμμορφώθηκε,γιατί διακρινόταν από υψηλό αίσθημα ευθύνης, ήθος και πολεμική αρετή.
Την 23η Ιουλίου 1974 ενώ είχε αρχίσει η πρώτη ημέρα καταπαύσεως του πυρός, τα τουρκικά στρατεύματα δεν σεβάστηκαν την συμφωνία και άρχισαν να προωθούνται. Ο ίδιος διαισθάνθηκε έγκαιρα τον κίνδυνο που απειλούσε την μονάδα και ενημέρωσε αμέσως τους προϊστάμενους του ότι, οι τουρκικές δυνάμεις κινούνται απειλητικά εναντίον τους, έλαβε την εντολή να παραμείνει στη θέση του και να σεβαστεί την εκεχειρία.
Εντολή τελείως παράλογη από προϊσταμένους οι οποίοι σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή έπρεπε να εκτιμήσουν σωστά την κατάσταση και να πάρουν ανάλογη και έγκαιρη απόφαση ώστε να μην αφήσουν την μονάδα ακάλυπτη απέναντι στην τουρκική αυθαιρεσία.
Όταν δόθηκε επιτέλους εντολή να μετακινηθεί σε ασφαλέστερη θέση ήταν ήδη αργά, πολύ αργά. Το τουρκικό πεζικό αφού προετοιμάστηκε με όλη του την άνεση, από τα υπερκείμενα υψώματα με όλμους και πολυβόλα άρχισε να σφυροκοπά τη μονάδα, η οποία εκείνη τη στιγμή ετοιμαζόταν για αναχώρηση, με τα πυροβόλα συνδεδεμένα στα οχήματα και το προσωπικό επάνω σε αυτά, δηλαδή εκτός πολεμικής αποστολής. Ο αγώνας που εκ των πραγμάτων υποχρεώθηκαν να δώσουν ήταν πλέον άνισος. Τα περιθώρια αντίδρασης ελάχιστα και τούτο διότι για πρώτη φορά στην ιστορία, μονάδα πυροβολικού έδινε μάχη σώμα με σώμα με αντίπαλο πεζικό.
Σε αυτή την κορυφαία και κρίσιμη στιγμή της στρατιωτικής του σταδιοδρομίας ο Καλμπουρτζής δεν δίστασε να γράψει την δική του Ιστορία. Στάθηκε όρθιος με το όπλο στο χέρι, ακριβώς εκεί που το καθήκον ορίζει τη θέση του Διοικητή να εμψυχώνει τους στρατιώτες του, μπροστά και δίπλα τους, αποδεικνύοντας ότι τα δύσκολα είναι για τους ικανούς και η δόξα για τους γενναίους. Η φλόγα και το θάρρος της ψυχής του ήταν εκείνα που θωράκισαν το Διοικητή μου για να υπερασπιστεί αδιαπραγμάτευτες αξίες και ιδανικά στα καθαγιασμένα χώματα της Κύπρου.
Έδωσε το αίμα του μαζί με τριάντα εφτά από τα παλικάρια του γιατί αυτό τους πρόσταζε το καθήκον και η συνείδησή τους. Ο ηρωισμός των στρατιωτών του,”των παιδιών του” όπως τους αποκαλούσε,γιατί οι Κύπριοι εστρατεύοντο από τότε στα δέκα οκτώ τους χρόνια, αποτυπώνεται στα τελευταία λόγια του στρατιώτη Νίκου Ψαρά,του ήρωα απο το Παραλίμνι της Αμμοχώστου. Βαριά πληγωμένος λίγο πριν αφήσει την τελευταία πνοή στο πεδίο της μάχης είπε στους συμπολεμιστές του:”να πείτε στη μάνα μου να μην κλάψει για μένα εγώ πέφτω για την Πατρίδα”.
Με αυτό το τρόπο ο Καλμπουρτζής με τους στρατιώτες του έγραψε μια καινούργια σελίδα δόξας στην ιστορία του Πυροβολικού μας, που θέλει τους πυροβολιτές να αγωνίζονται μέχρις εσχάτων επάνω στα πυροβόλα τους. Απέδειξε όμως και τα μεγάλα εγκλήματα που διέπραξαν οι τουρκικές δυνάμεις κατά την διάρκεια της παράνομης εισβολής τους και τα οποία δεν έχουν αναδειχθεί όσο θα έπρεπε.
Στρατηγέ σήμερα η Ελληνική και η Κυπριακή Δημοκρατία αποδίδουν τις τιμές που αξίζουν σε έναν ηρωικό μαχητή, σε αυτόν που ενσυνείδητα ακολούθησε το δρόμο του καθήκοντος και της θυσίας. Εναποθέτουν τα οστά σου στο χώρο του ανώτερου αυτού εκπαιδευτικού ιδρύματος που ειναι φυτώριο των αξιωματικών του πυροβολικού μας για να αποτελείς φωτεινό παράδειγμα στις επόμενες γενιές, που θα περνούν από αυτό.
Εμείς όμως που υπηρετήσαμε υπό τις διαταγές σου θα σε φανταζόμαστε να πετάς σαν τον σταυραετό εκεί ψηλά στις κορυφές του Πενταδάκτυλου και να διασταυρώνεις τη ματιά σου με τον άλλο σταυραετό της Μονής Μαχαιρά στο όρος Τρόοδος τον Γρηγόρη Αυξεντίου. Να πετάτε μαζί στους ελεύθερους ουρανούς και να μελετάτε σχέδια για τη δικαίωση της Κύπρου. Από εκεί θα ακούμε και την κραυγή που θα υπενθυμίζει το ανεξόφλητο χρέος και τις ιστορικές ευθύνες καθ’ότι η εθνική μας συνείδηση δεν μπορεί να εφησυχάζει όσο η Μεγαλόνησος υφίσταται την παράνομη κατοχή.
Με ευλάβεια αναπολώ την μνήμη σου Στρατηγέ και αισθάνομαι υπερήφανος, γιατί ευτύχησα να έχω Διοικητή ένα γενναίο αξιωματικό όπως αυτός ορίζεται από τον ακαδημαϊκό Ευάγγελο Παπανούτσο:”Γενναίος δεν είναι εκείνος που δεν υπολογίζει τον κίνδυνο επειδή τον αγνοεί, ούτε ο άφοβος από μωρία ή θηριωδία. Γενναίος είναι εκείνος που και επίγνωση του κινδύνου έχει και φοβάται.Υπερνικάει, όμως, τους φόβους του και ρίχνεται στον κίνδυνο, οταν πρόκειται να υπηρετήσει αξίες που βρίσκονται πάνω από αυτή την ίδια του τη ζωή”.
Η Δόξα Στρατηγέ να δροσίζει τα κρίνα του Παραδείσου σου.
Η ψυχή σου να είναι Αγία και
Η μνήμη σου αιωνία.
Ο τότε υπολοχαγός της μονάδος σου και διοικητής της Γ’ Πυροβολαρχίας της ηρωϊκής 181ΜΠΠ.
Δημήτριος Κούκουρας
ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΑΠΟΣΤΡΑΤΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ ΠΥΡΟΒΟΛΙΚΟΥ
Ο Πρόεδρος
Πέτρος Μαρκόπουλος
Αντγος ε.α.
Πηγή: defence-point.gr
