Από τα βάθη της ιστορίας η Κύπρος, ελεύθερη ή σκλαβωμένη, ήταν και είναι αναπόσπαστο κομμάτι της Ελλάδας και του Ελληνισμού
Έλληνες ήταν οι πρώτοι κάτοικοι της Μεγαλονήσου. Και ελληνική η γη, που την πότισαν με το αίμα και τον ιδρώτα τους οι τιμημένοι μας πρόγονοι ως σήμερα. Εδώ γεννήθηκε και εδώ ανδρώθηκε και μεγαλούργησε ο ίδιος ελληνικός πολιτισμός όπως και σε άλλα ελληνικά μέρη. Και από δω την Κύπρο προτάθηκε και απλώθηκε το αθάνατο ελληνικό πνεύμα προς τα άλλα έθνη.
Ελληνισμός και Ελλάδα, ένας ενιαίος χώρος, υλικός και πνευματικός. Ελληνισμός και Ελλάδα, μια ευλογημένη χώρα της γης, όπου οι άνθρωποι, πρώτοι εδώ, μίλησαν, έγραψαν, έπαιξαν θέατρο και πρώτοι ανέδειξαν γράμματα, τέχνες και επιστήμες. Ελληνισμός και Ελλάδα, ένας χώρος που η κάθε του γωνιά είναι τόσο στενά συνδεδεμένη με την άλλη, και που τόσο μοιάζει η μια με την άλλη, που όσο και να πασκίζουν μερικοί να τις ξεχωρίσουν, το μόνο που καταφέρνουν είναι να γελοιοποιηθούν γιατί καταστρέφουν την αρμονία της δημιουργίας.
Στην Κύπρο της Ελλάδας γεννήθηκε και η Δημοκρατία. Ναι, γεννήθηκε από μήτρα Αθηναϊκή, αλλά η μάνα της είναι η ενιαία Ελλάδα. Γεννήθηκε στη Κύπρο, όπως την ίδια στιγμή γεννήθηκε και στην Ήπειρο της Ελλάδας, στην Μακεδονία της Ελλάδας, στην Θράκη, στην Θεσσαλία, στη Στερεά, στην Πελοπόννησο, στα νησιά και αλλού. Παραστατικά λοιπόν, είναι ορθότερο να λέμε πως δεν πρόκειται για την Μάνα με την Κόρη, ή καλύτερα τη Μάνα με τις πολλές Κόρες, αλλά πρόκειται για την μία, την ίδια και την μοναδική Μάνα που αγκάλιασε και γονιμοποίησε τη γη με τα κοσμογονικά της βλαστάρια.
Ήταν συνεπώς, πολύ φυσικό το αίτημα «ΕΝΩΣΙΣ», μέσα από την έννοια της απελευθέρωσης και της επιστροφής του νησιού (επανένωσης) στο φυσικό κορμό. Η «ΕΝΩΣΙΣ» δεν ήταν ποτέ μόνο μια κρατική υπόθεση, στην οποία δυστυχώς μερικοί ανθέλληνες καλοθελητές της έδωσαν μια «επεκτατική» διάθεση της Ελλάδας. Ήταν ζωτικό θέμα ύπαρξης του Ελληνισμού. Του Ελληνισμού σαν κοσμοθεωρία, σαν πολίτευμα, σαν πολιτισμού. Και σαν του πλέον ολοκληρωμένου και ανθρωποκεντρικού τρόπου ζωής! Κορυφαία προϋπόθεση για την ύπαρξη του Ελληνισμού είναι ότι εμείς οι Έλληνες έχουμε το «ομόαιμον», το «ομόθρησκον», το «ομότροπον» και το «ομόγλωσσον», κοινά στοιχεία θεμελιώδους αξίας, που μας δένουν μεταξύ μας και μας υποδεικνύουν πως για να επιβιώσουμε θα πρέπει να έχουμε συλλογική βούληση και θέληση για τον σωστό προγραμματισμό του μέλλοντος μας.
Για μας τους Έλληνες, λοιπόν, οι λέξεις «Απελευθέρωση» «Επανένωση» και « Ένωση» είναι συνώνυμες! Κάθε φορά που διαβάζουμε αυτές τις λέξεις θα πρέπει να εννοούμε το ίδιο και το αυτό πράγμα.
Όταν το 1912 απελευθερώθηκε η Θεσσαλονίκη από τους τούρκους ο αντικειμενικός στόχος ήταν «η απελευθέρωση» και επιστροφή της στην Ελλάδα. Δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ η φράση «Ένωση της Θεσσαλονίκης με την Μητέρα Ελλάδα», αφού η απελευθέρωση θεωρείτο μια φυσιολογική κατάληξη, χωρίς την ανάγκη για περαιτέρω ονοματολογία, χαρακτηρισμούς και μεθοδεύσεις. Το 1913, η απελευθέρωση της Κρήτης ονομάστηκε «Ένωση με την Ελλάδα», πάλι σαν το μοναδικό και αυτονόητο, φυσικό αποτέλεσμα της αποχώρησης των τούρκων και απελευθέρωσης της Μεγαλονήσου. Κάτι ανάλογο έγινε και με τα Δωδεκάνησα το 1947, ύστερα από συμφωνίες μεταξύ των νικητών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Σε όλες τις περιπτώσεις υπάρχει ο ίδιος κοινός παρανομαστής, δηλαδή η με κάθε τρόπο αποχώρηση των κατακτητών έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η ελληνικότητα του χώρου δια μέσω των αιώνων.
Προχωρώντας λίγο ακόμη θα τολμήσω να θέσω ένα ερώτημα, παρόλο που αυτό περικλείει άλλους κινδύνους παρανόησης. Αν, έστω και κάτω από τις σημερινές συνθήκες, υποθέσουμε ότι οι αδελφοί μας Κερυνειώτες διεξάγουν ένα δημοψήφισμα για απαλλαγή της Κερύνειας από τον τουρκικό ζυγό, το αίτημα θα πρέπει να είναι «Ένωση της Κερύνειας με την Κυπριακή Δημοκρατία;» ή το αίτημα αυτό είναι πολύ παρατραβηγμένο και η λέξη «Απελευθέρωση» αρκεί, αφού η επανένωση θεωρείται το ένα και μοναδικό, φυσιολογικό αποτέλεσμα;
Σημασία λοιπόν έχει η επιστροφή των αλύτρωτων εδαφών εκεί που ανήκουν. Εκεί που η ιστορία τα κατέγραψε, με έργα για αιώνες. Οι τουρκική διπλωματία κάνει συχνά αναφορές και θέτει επιχειρήματα (ανεδαφικά φυσικά) στην κατοχή της Κύπρου από τους τούρκους και την οθωμανική αυτοκρατορία, προβάλλοντας διάφορα κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά κρύβοντας έντεχνα την πραγματική αλήθεια, ότι η παρουσία τους στο χώρο αυτό είναι προϊόν πολέμου και τίποτα άλλο! Και ότι πριν τις γνωστές ημερομηνίες η παρουσία αυτή καταγραφόταν μόνο σε συγκεκριμένο σημείο της Ασίας, χωρίς καμιά σχέση με την σημερινή θέση του τούρκικου κράτους!
4000 χρόνια ελληνικής ιστορίας στην Κύπρο δεν μπορεί να την αλλάξει ούτε μισός ούτε ένας αιώνας. Ούτε φυσικά και οι ενέργειες των ανθελλήνων ξένων και εθνομηδενιστών Κύπριων μπορούν. Όπως δεν μπόρεσαν να κάνουν και οι διάφοροι κατακτητές που κατά καιρούς πέρασαν από το νησί. Είτε το θέλουν μερικοί, είτε όχι, η ΕΝΩΣΗ και σαν σκοπός, αλλά περισσότερο σαν βίωμα, είναι μια ολοζώντανη, διαρκής πραγματικότητα που εφαρμόζεται καθημερινά στη ζωή μας, πότε περισσότερο και πότε λιγότερο, ακριβώς επειδή πηγάζει από την ελληνική καταγωγή και την ελληνική μας παρουσία στο νησί.
Έτσι θα συνεχίσουμε να ζούμε, ελεύθεροι ή σκλαβωμένοι, αλλά πνευματικά ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ! Και αυτό είναι πέρα για πέρα ρεαλιστικό! Δίνοντας ισχυρή την ελληνική παρουσία μας στη Μεγαλόνησο, ανεξάρτητα της επίτευξης ενός μέρους του στόχου μας, δηλαδή της κρατικής ενσωμάτωσης της Κύπρου στην Ελλάδα.
Για όλα τα άλλα, την γνώση, την υπεράσπιση και την προώθηση όλων ανεξαίρετα των δημοκρατικών μηνυμάτων που πηγάζουν από την ένδοξη ιστορία και την σεμνή μας παράδοση, τον λαμπρό πολιτισμό μας, τον δικό μας συγκεκριμένο τρόπος ζωής και την ανάπτυξη καλύτερων κοινωνιών μέσα από την ελληνική μας παιδεία, που φτιάχνει σωστούς ανθρώπους, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΜΑΣ ΕΜΠΟΔΙΣΕΙ ΝΑ ΤΑ ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΤΗΡΟΥΜΕ! ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΙΜΟΥΜΕ ΕΜΠΡΑΚΤΑ ΔΗΛΑΔΗ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ- ΕΝΩΣΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ!
Πέτρος Ονησιφόρου
Έλληνας της Κύπρου
Πηγή: infognomonpolitics.gr
