Η Ιστορία διδάσκει πως ο κάθε είδους ιμπεριαλισμός -κρατικός, θρησκευτικός, πολιτισμικός- δεν ξορκίζεται, ούτε εξευμενίζεται. Αντιμετωπίζεται...
Μετά τον, επί 40 σχεδόν χρόνια, βίαιο εκτουρκισμό του κυπριακού βορρά, η νεο-οθωμανική πολιτική ελίτ της Άγκυρας προχωρά τώρα στο δεύτερο σκέλος της μετάλλαξης μιας περιοχής, που δεν πρέπει να θυμίζει σε τίποτα γη ελληνική και χριστιανική. Τους τελευταίους μήνες, πληθώρα στοιχείων πιστοποιεί πως επιχειρείται από την Άγκυρα μια δυναμική ισλαμική επέλαση, τόσο στην κατεχόμενη όσο και στην ελεύθερη Κύπρο, κάτι που δεν συνδέεται όμως μόνο με την απόφαση των Τούρκων για διχοτόμηση σήμερα, και κατάκτηση εν ευθέτω χρόνω ολόκληρου του νησιού. Η ισλαμική επέλαση σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, σε βάρος του Χριστιανισμού -και της Ορθοδοξίας ακόμη πιο έντονα- είναι μια συνολικότερη εξέλιξη, με «υψηλούς χορηγούς» όχι μόνο την ερντογανική Τουρκία, αλλά πρωτίστως τη Σαουδική Αραβία και τα πάμπλουτα εμιράτα του Κόλπου.
Ίσως δεν είναι πλέον πρόωρο, ούτε και άκαιρο, να μιλάμε για μια σύγκρουση θρησκειών και πολιτισμών. Με την Ελλάδα και την Κύπρο καταδικασμένες από τη γεωγραφία να είναι «χώρες των συνόρων», αλλά και επάλξεις της Ορθοδοξίας. Επάλξεις και προκεχωρημένα φυλάκια στο σημείο συνάντησης και τριβής Δύσης και Ισλάμ, όπου τα πράγματα γίνονται ακόμη σκληρότερα. Και αυτή η διαπάλη δημιουργεί κινδύνους μετάλλαξης και εν τέλει ίσως και έκλειψης, στα θολά χρόνια που έρχονται. Ήδη στην Κύπρο, ο Ελληνισμός, ξεριζωμένος από το μισό σχεδόν νησί, απειλείται με καθολική έξωση, αν οι αριθμοί συνεχίσουν να τρίζουν τα δόντια τους.
Πριν πάμε όμως στην εθνολογική και θρησκευτική μετάλλαξη της κατεχόμενης Κύπρου, ας δούμε το γενικότερο πλαίσιο, που θα επέτρεπε να μιλήσουμε ανοιχτά για ισλαμική επίθεση σε γενική κλίμακα και προς πάσα κατεύθυνση.
ΝΕΟ-ΙΣΛΑΜΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Πριν λίγες εβδομάδες, όχι ο Ορθόδοξος Τύπος ή κάποιο παρεμφερές ελλαδικό έντυπο, αλλά η Washington Times, προέβη σε μια εκτεταμένη ανάλυση για έναν ανοιχτό πόλεμο, που κατά την αμερικανική εφημερίδα βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη ανάμεσα στο Ισλάμ και τον Χριστιανισμό. Το άρθρο ξεκινούσε με την ανοιχτή έκκληση (στις 12 Μαρτίου του 2012) του μεγάλου μουφτή της Σαουδικής Αραβίας, σεΐχη Abdul Aziz bin Abdullah, για «...την αναγκαιότητα της καταστροφής όλων των χριστιανικών ναών της περιοχής». Σωστά επισημαίνεται πως, αν το πράγμα συνέβαινε αντίστροφα, και ο Πάπας της Ρώμης π.χ. (ή ο Οικουμενικός Πατριάρχης, λέμε εμείς...) ζητούσε ξαφνικά το γκρέμισμα όλων των τζαμιών στην Ευρώπη, οι αντιδράσεις του ισλαμικού κόσμου θα ήταν πέρα από κάθε έλεγχο. Οι πάντες θα χτυπούσαν τη χριστιανική θρησκεία ως μισαλλόδοξη, εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες θα έκαναν στις ελληνικές πόλεις τα δικά τους «ισλαμικά Δεκεμβριανά», με ήρωα κάποιον Γιουσούφ ή Μουσταφά στη θέση του αδικοχαμένου Αλέξη, ολόκληρη ίσως η Ευρώπη θα έμπαινε σε περιδίνηση.
Η δήλωση αυτή κάποιου όχι τοπικού βεληνεκούς ασήμαντου ιμάμη, αλλά ενός από τους πιο σημαντικούς ηγέτες της ισλαμικής πίστης, σε μια χώρα όπου οι χριστιανικοί ναοί απαγορεύονται, μεταγγίζει ένα μήνυμα φανατισμού σε ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο: Η καταστροφή των χριστιανικών ναών (το βλέπουμε σήμερα στη Συρία από τους «επαναστάτες της δημοκρατίας») δεν είναι μόνο ανεκτή, αλλά και υποχρεωτικό καθήκον για τον πιστό.
Ας δούμε την υπόθεση σφαιρικότερα: Όπου επικράτησε η «Αραβική Άνοιξη», προέκυψαν διωγμοί των χριστιανών από τους ισλαμιστές. Στην Αίγυπτο των «Αδελφών Μουσουλμάνων» εξοντώνονται, δια κανονικής σφαγής που δεν αποκλείεται να γενικευτεί, όσοι δηλώνουν χριστιανοί (και είναι το ένα δέκατο της χώρας). Στην καιόμενη και σπαρασσόμενη Συρία, οι κατά του καθεστώτος Άσαντ εξεγερμένοι πράττουν ομοίως. Στη Νιγηρία έχουμε ανηλεή διωγμό και σφαγές χριστιανών.
Στην Ευρώπη, η επίθεση αυτή του Ισλάμ δεν χρειάζεται μαχαίρια και σπαθιά. Γίνεται «ήπια και πολιτισμένα». Είτε διότι χώρες όπως αυτές της Βαλκανικής (Αλβανία, Σκόπια, Βοσνία, Κόσοβο) μετατρέπονται σε δορυφόρους της Τουρκίας, η οποία δεν κρύβει τις αναμνήσεις της οθωμανικής της παρουσίας στα πολυπολιτισμικά Βαλκάνια και μάλλον θέλει να τις καταστήσει εκ νέου ζοφερή για την περιοχή μας πραγματικότητα. Είτε διότι χρησιμοποιούνται ως εργαλείο (χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η πατρίδα μας) οι χιλιάδες χιλιάδων λαθρομετανάστες που εισβάλλουν ανεξέλεγκτα, με χρηματοδότες την Τουρκία, το Πακιστάν και άλλους. Είτε, τέλος, με την ανοχή και ενοχή της όλο και πιο αποχριστιανοποιημένης Δύσης, όπου ποινικοποιείται σταδιακά κάθε προσπάθεια αντίστασης των ευρωπαϊκών λαών.
Στη δυτική Ευρώπη τα παραδείγματα είναι πάμπολλα: Πρόσφατα σε σχολείο της Αγγλίας υποχρεώθηκαν οι μαθητές να προσευχηθούν με ισλαμικό τρόπο, μέσα σε ένα από τα πολλά τζαμιά που υπάρχουν στην χώρα. Στα σχολεία της χώρας έχουν αποσυρθεί οι θρησκευτικές εικόνες και οι σταυροί. Το ίδιο επιχειρείται στη Γαλλία και την Ιταλία, όπου έχουν ξεσπάσει δικαστικές και πολιτικές διαμάχες. Στη Γερμανία, τα εκατομμύρια Τούρκων μουσουλμάνων, μετά από μισόν αιώνα παραμονής εκεί και παρά τις απέλπιδες προσπάθειες του γερμανικού κράτους να τους εντάξει ομαλά, παραμένουν ετσιθελικά γκετοποιημένοι και σε νεο-οθωμανική έξαρση. Στην Ελλάδα, πολιτικοί σχηματισμοί πρωτοστατούν σε ανάλογες προσπάθειες χριστιανικού αποχρωματισμού, παπαγαλίζοντας ευλαβικά το γνωστό παραμύθι του πλουραλισμού, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (μόνο για τους μετανάστες, οι Έλληνες στον Καιάδα...) και ενός διαστροφικά μεταλλαγμένου ψευδο-πολυπολιτισμού.
Η πραγματικότητα είναι άλλη. Έχει πλέον καταδειχθεί πως οι μουσουλμάνοι των Δυτικών κοινωνιών όχι μόνο δεν Θέλουν να ενταχθούν γόνιμα σε αυτές, αλλά μόλις «ριζώσουν» απαιτούν το θέατρο του παραλόγου: την επιβολή του δικού τους αξιακού κώδικα (π.χ. δίκαιο της Σαρία) και τρόπου ζωής, ακόμη και αν πλήττονται των δικαιώματα των χριστιανών Ευρωπαίων.
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η αμερικανική κυβέρνηση, προσπαθώντας να καθοδηγήσει και να πατρονάρει την αραβική εξέγερση, κάνει πως αγνοεί αυτές τις προκλήσεις. Ο Ομπάμα έχει κάνει την προσέγγιση με τους Μουσουλμάνους κεντρικό άξονα της εξωτερικής του πολιτικής, παραβλέποντας πως οι σουνίτες ριζοσπάστες ισλαμιστές στοχεύουν σύμπασα τη Δυτική κοσμική τάξη πραγμάτων. Οι ΗΠΑ παραβλέπουν πως το ισλαμικό κατεστημένο έχει εξαπολύσει μία θρησκευτικής εκδοχής εθνοκάθαρση. Που σήμερα μπορεί να χτυπά τη Συρία, την Αίγυπτο, τα Βαλκάνια, τη Ρωσία, την Ελλάδα και την Κύπρο, αύριο όμως που «το πράγμα δεν θα συμμαζεύεται» θα στραφεί ενάντια στην ίδια την αμερικανική κοινωνία. Η εξέλιξη της πορείας των Ταλιμπάν, που χρησιμοποιήθηκαν από τους Αμερικανούς στο Αφγανιστάν, για να στραφούν στην πορεία εναντίον τους, με κορύφωση τη δραματική 11η Σεπτεμβρίου. Δεν φαίνεται να δίδαξε και πολύ...
ΙΣΛΑΜΙΚΟ «ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟ» Η ΚΥΠΡΟΣ
Στον κατεχόμενο κυπριακό βορρά, με όχημα τους 200.000 και πλέον σουνίτες εποίκους της Ανατολίας (οι εναπομείναντες Τουρκοκύπριοι έχουν συρρικνωθεί στους 70.000), έχει ξεκινήσει «πιλοτικά» η ισλαμική μετάλλαξη γης και ανθρώπων. Το «πιλοτικά» δεν το γράφουμε τυχαία. Ό,τι ισλαμικό στοιχείο θέλει να περάσει στην ίδια την Τουρκία το κόμμα του Ερντογάν, το δοκιμάζει πρώτα πειραματικά στην κατεχόμενη Κύπρο για να μετρήσει αντιδράσεις. Παράδειγμα: Η επέτειος γέννησης του Μωάμεθ, που στην ίδια την Τουρκία δεν είναι επίσημη αργία, καθιερώθηκε ως τέτοια από φέτος το καλοκαίρι στην κατεχόμενη Κύπρο! Όπου το 2012, για πρώτη φορά, ο αριθμός των τζαμιών ξεπέρασε εκείνον των σχολείων.
Στα εποικισμένα χωριά του κάμπου της Μεσαορίας, ιμάμηδες σταλμένοι από την Τουρκία περιφέρονται ζητώντας από τον πληθυσμό «να είναι καλοί μουσουλμάνοι», «να ντύνονται σεμνά» καν άλλα παρεμφερή. Όποιες νεαρές κοπέλες δέχονται να φορέσουν μαντήλα, κάτι εντελώς άγνωστο στα τουρκοχώρια της προ του 1974 Κύπρου, λαμβάνουν επιδότηση (συνήθως 200 ή 300 ευρώ). Εκατοντάδες παιδιά Τουρκοκυπρίων και εποίκων στάλθηκαν φέτος το καλοκαίρι σε «θερινά ισλαμικά φροντιστήρια στην Τουρκία, για «κατήχηση» και κατ’ ουσίαν για πλύση εγκεφάλου. Στο κατεχόμενο χωριό Μια Μηλιά, πολύ κοντά στη Λευκωσία, ανοίγει αυτές τις μέρες τις πύλες του το πρώτο «Κολλέγιο Ισλαμικών Σπουδών» στα κατεχόμενα. Έχουν επιλεγεί 150 περίπου σπουδαστές. Ενώ το ίδρυμα επιχορηγήθηκε για την κατασκευή του από σαουδαραβικά κεφάλαια.
Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί ο καθείς πως όλα τα παραπάνω δεν συνιστούν απλώς εργαλεία ισλαμικού φανατισμού, αλλά εργαστήρια εμφύτευσης θρησκευτικού και εθνικού μίσους προς τον «απέναντι», που συμβαίνει να είναι ο Έλληνας της Κύπρου. Ο ίδιος ο κυπριακός Ελληνισμός που, παρά τη βαρβαρότητα της κατοχής, έχει επιδείξει αξιοθαύμαστη ανθεκτικότητα και προσκόλληση στη γη των προγόνων του. Η κατάσταση, όμως, και ο μεταβλητές αλλάζουν σε βάρος του. Ο καρκίνος της εισβολής και του εποικισμού οδηγούν σε καταστάσεις μη αναστρέψιμες.
Δεν είναι τυχαίο πως, παρά τον – ταχύτατο τους τελευταίους μήνες – εξισλαμισμό στην κατεχόμενη Κύπρο, στήνονται από την Άγκυρα και τα προγεφυρώματα στο ελεύθερο τμήμα του νησιού. Κάποιες χιλιάδες μουσουλμάνων έχουν εγκατασταθεί ήδη ως «οικονομικοί μετανάστες» στον ελεύθερο νότο. Όπου η κυβέρνηση του Δημήτρη Χριστόφια, για να μην παραβιάσει τις διεθνιστικές και πολυπολιτισμικές της εμμονές, τους επιδοτεί και τους συνδράμει με περίσσια αφέλεια. Την ώρα, δηλαδή, που ο κατακτητής ξεριζώνει και τα τελευταία υπολείμματα Ελληνισμού και Ορθοδοξίας στα κατεχόμενα, «χτίζει» μειονότητα και στην ελεύθερη Κύπρο, κατασκευάζει τον δούρειο ίππο για τον επόμενο «Αττίλα». Και τότε οι Έλληνες της Κύπρου δεν θα έχουν πίσω τους το Τρόοδος ή τη Λεμεσό προς αναζήτηση σωτηρίας, αλλά τη θάλασσα. Ο εφιάλτης της φλεγόμενης Σμύρνης θα ζωντανέψει και η Μεγαλόνησος θα καταστεί άλλη μια χαμένη πατρίδα.
Εκτός και αν αποφασίσουμε το αυτονόητο: Πως κοινή η μοίρα, κοινός και ο αγώνας – είτε μιλάμε για Θράκη, είτε για Αιγαίο, είτε για Κύπρο. Γιατί η Ιστορία διδάσκει πως ο κάθε είδους ιμπεριαλισμός, κρατικός, θρησκευτικός, πολιτισμικός (ιδίως δε ο τουρκικός) δεν ξορκίζεται, ούτε εξευμενίζεται. Αντιμετωπίζεται... ΗΝ
Ευαγόρα Κωνσταντίνου
Μηνιαίο Περιοδικό «Hellenic Nexus», Τεύχος 67
Οκτώβριος 2012
