Σχόλιο Τ.Ι.: Ο ισχυρός προχωρά όσο του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί όσο τον υποχρεώνει η αδυναμία του, κατά τον Θουκυδίδη. Δικαιοσύνη όμως δεν αποδίδεται μόνο σε αυτή τη ζωή, αλλά κυρίως και ολοκληρωτικώς στην επόμενη, από τον ίδιο το Δεσπότη Χριστό.
Πολιτικό το ζήτημα και η απόφαση μη διώξεων δεν ελέγχεται δικαστικώς
Λευκωσία: Γνωματεύσεις πρώην Γενικών Εισαγγελέων της Δημοκρατίας με τις οποίες ουσιαστικά παρέχεται πλήρης ασυλία σε όσους διέπραξαν εγκλήματα κατά την τουρκική εισβολή του 1974, τέθηκαν ενώπιον του Δικαστηρίου, το οποίο για ακόμα μια φορά έκλεισε την πόρτα σε συγγενείς Ελληνοκύπριων αγνοουμένων. Υπενθυμίζεται ότι προηγήθηκαν δύο άλλες αγωγές οι οποίες απορρίφθηκαν κατ’ έφεση.
Η δε αιτιολογία που δίδεται για τη μη δίωξη εγκληματιών πολέμου ακόμα και όταν υπάρχουν ισχυρές μαρτυρίες, είναι ότι το δημόσιο συμφέρον δικαιολογεί κάτι τέτοιο.
Η υπόθεση που βρισκόταν ενώπιον του Δικαστηρίου αφορούσε αγωγή συγγενών δύο αγνοουμένων οι οποίοι κινήθηκαν νομικά εναντίον της Δημοκρατίας. Η αγωγή είχε δύο σκέλη. Το πρώτο αφορούσε την παράλειψη της Δημοκρατίας να κινήσει διαδικασίες ποινικής δίωξης Τουρκοκυπρίων, οι οποίοι κατονομάζονται στην απόφαση. Το δεύτερο σκέλος αφορούσε παράβαση της υποχρέωσης για αποτελεσματική διερεύνηση της τύχης συγκεκριμένων Ελληνοκυπρίων οι οποίοι εξακολουθούν να είναι αγνοούμενοι.
Όπως σημειώνεται στην απόφαση, σε ό,τι αφορά στην απροθυμία της Δημοκρατίας να κινήσει ποινικές διαδικασίες, «αναδεικνύεται στην όψη της μαρτυρίας που τέθηκε ενώπιον του Δικαστηρίου ότι υπήρχε νομική γνωμάτευση από τον νομικό σύμβουλο του Κράτους, ήτοι από τον Γενικό Εισαγγελέα της Κυπριακής Δημοκρατίας, στη βάση της οποίας οι αρμόδιες Αρχές δεν προχώρησαν στην έκδοση ενταλμάτων σύλληψης των Τουρκοκυπρίων για τους οποίους υπάρχει μαρτυρία εμπλοκής τους στο επίμαχο περιστατικό του χωριού Στρογγυλός της επαρχίας Αμμοχώστου (σ.σ. Εκεί χάθηκαν τα ίχνη των αγνοουμένων για τους οποίους ασκήθηκε η αγωγή) και στην άσκηση ποινικής δίωξης εναντίον τους. Φάνηκε μάλιστα ότι ήταν σταθερή και συνεπής η θέση του εκάστοτε Γενικού Εισαγγελέα και ιδιαιτέρως του κ. Μιχαλάκη Τριανταφυλλίδη, του κ. Αλέκου Μαρκίδη και του κ. Σόλωνα Νικήτα. Ο κ. Τριανταφυλλίδης γνωμάτευσε πως δεν θα εξυπηρετούσε το δημόσιο συμφέρον το να εκδοθούν εντάλματα σύλληψης και να ασκηθούν ποινικές διώξεις κατά Τουρκοκυπρίων οι οποίοι θα έδιδαν μαρτυρία αυτοενοχοποιητική για την εμπλοκή τους σε τέτοιο περιστατικό. Οι επόμενοι Γενικοί Εισαγγελείς επεσήμαναν τις αντικειμενικές δυσκολίες που θα συναντούσε η διερεύνηση της υπόθεσης μέσω της έκδοσης και εκτέλεσης ενταλμάτων σύλληψης, λόγω του ότι συνεχίζεται η κατοχή από τα Τουρκικά στρατεύματα στο βόρειο μέρος του νησιού και δεν ασκείται αποτελεσματικός έλεγχος εκεί όπου πιθανόν να κατοικούν οι ενεχόμενοι Τουρκοκύπριοι».
Περαιτέρω, η Δικαστής που επιλήφθηκε της υπόθεσης, υποδεικνύει στην απόφασή της ότι «είναι θεμιτό να διατυπώνει την άποψή του ο Γενικός Εισαγγελέας για το τί θα εξυπηρετούσε το δημόσιο συμφέρον να πράξει το Κράτος ειδικά σε ό,τι αφορά το θέμα της διακρίβωσης της τύχης των αγνοουμένων, αφού ο χειρισμός θεμάτων που σχετίζονται με τους αγνοουμένους συνιστά μέρος του Κυπριακού Προβλήματος και έχει διεθνείς διαστάσεις εφόσον σχετίζεται με ρύθμιση διεθνών σχέσεων. Πράξεις ή αποφάσεις που λαμβάνονται αναφορικά με τον χειρισμό του Κυπριακού Προβλήματος και των επιμέρους πτυχών του που ανάγονται στη διαχείριση πολιτικής εξουσίας και εκφεύγουν του τυπικού ακυρωτικού ελέγχου των Δικαστηρίων».
Για τον δεύτερο πυλώνα της αγωγής, το Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι «στην παρούσα υπόθεση, δεν έχει ακόμη βρεθεί το λείψανο των αγνοούμενων συγγενών των εναγόντων έτσι ώστε να μπορεί να λεχθεί πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας ότι είναι θανόντες οι αγνοούμενοι συγγενείς τους. Πέραν αυτού, στην παρούσα υπόθεση την τελευταία στιγμή πριν την εξαφάνιση των συγγενών των αγνοουμένων, η Κυπριακή Δημοκρατία δεν είχε τον έλεγχο ή τη φύλαξή τους ή την ευθύνη τους, εφόσον το συμβάν της απαγωγής τους εκτυλίχθηκε ενόσω επικρατούσαν συνθήκες πολέμου, όπου δεν υπάρχει μαρτυρία ότι οι Τουρκοκύπριοι ένοπλοι που τους άρπαξαν υπηρετούσαν στον στρατό που υπαγόταν, είτε τότε είτε ευθύς μετά τα τραγικά γεγονότα, στον έλεγχο των Αρχών της Κυπριακής Δημοκρατίας». Υπό αυτές τις συνθήκες η κατάληξη του Δικαστηρίου ήταν ότι «δεν φαίνεται πως θα μπορούσε να στοιχειοθετηθεί ευθύνη της Κυπριακής Δημοκρατίας ή /και παραβίαση της ευθύνης δυνάμει του άρθρου 2 της Σύμβασης (σ.σ. Το δικαίωμα της ζωής όπως προστατεύεται από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων)».
Το Δικαστήριο απορρίπτοντας την αγωγή επιδίκασε και τα έξοδα σε βάρος των συγγενών των αγνοουμένων που άσκησαν την αγωγή.
Πηγή: Φιλελεύθερος, Ινφογνώμων Πολιτικά
