Τράπεζα Ἰδεῶν
Θησαύρισμα ἰδεῶν καί ἀναφορῶν γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό
info@tideon.org
Με νόμο της χούντας το 1971 γλίτωσε τη στρατιωτική θητεία για 3.200 δραχμές.
«Στρατό δεν πάνε μόνο οι άριστοι μαθητές, πάνε όλοι», δήλωνε τη Δευτέρα στη Βουλή ο υπουργός Παιδείας, ενώ ο ίδιος είχε κάνει χρήση του ευεργετικού διατάγματος 720/70 της δικτατορίας για να μην στρατευθεί ως γεννηθείς στην Κωνσταντινούπολη και ευρισκόμενος στο εξωτερικό για σπουδές - Σάλος από την αντιπολίτευση για τη λούφα του από το στρατό
Ο Κώστας Γαβρόγλου δείχνει να μην κατανοεί τον σεβασμό των Ελλήνων στη σημαία διότι ο ίδιος δεν χαιρέτισε ποτέ την ελληνική σημαία υπηρετώντας τη στρατιωτική του θητεία. Oπως αποκαλύπτει σήμερα το «ΘΕΜΑ», ο υπουργός Παιδείας, ο οποίος βρέθηκε στο επίκεντρο της κριτικής για την απόφασή του να καταργήσει την αριστεία ως κριτήριο επιλογής του σημαιοφόρου στα δημοτικά σχολεία, απέφυγε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία όταν πήρε την ελληνική ιθαγένεια και κάνοντας χρήση του νόμου την εξαγόρασε εν έτει 1971 πληρώνοντας 3.200 δραχμές!
Παρότι υπήρξε τέκνο της ελληνικής Διασποράς που παραδοσιακά γαλουχεί τα παιδιά της με σεβασμό απέναντι στα σύμβολα της πατρίδας, ο Κώστας Γαβρόγλου όταν έφτασε σε ηλικία 24 ετών και κλήθηκε να υπηρετήσει στον Ελληνικό Στρατό για μια θητεία μόλις οκτώ μηνών, προτίμησε να την εξαγοράσει για να συνεχίσει τις σπουδές του στο εξωτερικό, χωρίς να αφιερώσει ούτε αυτό το μικρό κομμάτι της ζωής του για να ανταποκριθεί σε μια βασική του υποχρέωση απέναντι στη χώρα που τον αποδέχθηκε στην κοινωνία της. Πιθανώς έτσι να μπορεί να εξηγήσει κανείς την πολιτική που έχει ακολουθήσει από τον Νοέμβριο, οπότε ανέλαβε το κυβερνητικό χαρτοφυλάκιο, καταργώντας διαδοχικά μερικούς από τους ηθικούς πυλώνες που διαπλάθουν τον χαρακτήρα των Ελλήνων στα πρώτα βήματα της εκπαίδευσής τους, όπως είναι η έπαρση της ελληνικής σημαίας στα δημοτικά σχολεία, η επιλογή των σημαιοφόρων και των παραστατών με κριτήριο τις βαθμολογικές τους επιδόσεις, αλλά και η διαγωγή τους που, κατά τον υπουργό Παιδείας, δεν χρειάζεται πια να είναι κοσμιωτάτη...
Ο Κώστας Γαβρόγλου γεννήθηκε στις 30 Ιουλίου 1947 στην Κωνσταντινούπολη από εύπορους γονείς που φρόντισαν να σπουδάσει στα καλύτερα πανεπιστήμια της Βρετανίας και της Αμερικής. Μόλις τέλειωσε το σχολείο, έφυγε αμέσως για το Πανεπιστήμιο του Λάνκαστερ για να σπουδάσει Φυσική. Ακολουθεί μια λαμπρή ακαδημαϊκή καριέρα σε μεγάλα και γνωστά πανεπιστήμια η οποία ολοκληρώνεται το 2014, οπότε αποχωρεί από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών με τη συμπλήρωση του 67ου έτους της ηλικίας του.
Στη λαμπρή καριέρα του, όμως, πάντα θα υπάρχει ένα μικρό στίγμα. Ενώ το ελληνικό κράτος τού έκανε την τιμή να του απονείμει την ελληνική ιθαγένεια σε ηλικία 22 ετών, εκείνος απέφυγε να αφιερώσει μια περίοδο οκτώ μηνών για να υπηρετήσει την πατρίδα του και την ελληνική σημαία, απέναντι στην οποία σήμερα ως υπουργός συμπεριφέρεται ασεβώς. Ο Κώστας Γαβρόγλου ήταν δευτεροετής φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Λάνκαστερ, όταν σε ηλικία 22 ετών γίνεται δεκτό το αίτημά του για την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας, την οποία και λαμβάνει στις 30 Ιουνίου 1969 (δυνάμει των άρθρων 6, 7 και 35 του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας, όπως αναφέρει η προσωπική του μερίδα). Βάσει του νόμου που ίσχυε τότε, ο φοιτητής Κώστας Γαβρόγλου χρίστηκε αυτομάτως «υπόχρεος στρατιωτικής θητείας 8 μηνών», ενώ την περίοδο της δικτατορίας που έλαβε την ελληνική ιθαγένεια η στρατιωτική θητεία για τους Ελληνες έφτανε τους 30 μήνες.
Ζητά αναβολή στράτευσης λόγω σπουδών και εγκρίνεται η αναβολή του έως το 1973. Στις 10 Σεπτεμβρίου του 1970 ο φοιτητής Γαβρόγλου αλλάζει πανεπιστήμιο και μετακομίζει στη Νέα Υόρκη για να εγγραφεί στο Τμήμα Φυσικών Επιστημών του Πολιτειακού Πανεπιστημίου. Η αναβολή της θητείας του διακόπτεται αναγκαστικά, αλλά του εγκρίνεται δεύτερη αναβολή για να ολοκληρώσει τις σπουδές του, όπως προέβλεπε ο νόμος και πάλι έως το 1973. Ωστόσο το 1970 η δικτατορία των συνταγματαρχών θεσπίζει το Νομοθετικό Διάταγμα 720/1970 που επιτρέπει την εξαγορά της στρατιωτικής θητείας για ορισμένες κατηγορίες μόνιμων κατοίκων του εξωτερικού ή Ελλήνων που διαμένουν στο εξωτερικό το μεγαλύτερο μέρος του έτους. Συγκεκριμένα, το άρθρο 87 του Ν.Δ. 720/1970 ανέφερε:
«Διαμένοντες μονίμως εις την αλλοδαπήν, υπό τας προϋποθέσεις της παραγράφου 2 του άρθρου 86 (να ευρίσκονται μονίμως ή συχνά στο εξωτερικό) και προσφυγόντες ή προσφεύγοντες στην Ελλάδα, εκ χωρών καθοριζομένων διά διαταγών του υπουργού Εθνικής Αμύνης, δύνανται διά ομοίων διαταγών να εξαγοράζουν την στρατεύσιμον υποχρέωσιν (θητείας, εκγυμνάσεως ή υπολοίπου τούτων) ως και τας τυχόν προσθέτους στρατιωτικάς υπηρεσίας των, εφόσον διατελούν νομίμως εκτός των τάξεων του στρατεύματος».
Με βάση τις διατάξεις αυτές, λοιπόν, ο φοιτητής Γαβρόγλου, αφού γίνεται δεκτός από το Πανεπιστήμιο Ιμπέριαλ του Λονδίνου τον Σεπτέμβριο του 1970 για να ολοκληρώσει και το διδακτορικό του, αξιοποιεί τη νέα νομοθεσία για να απαλλαγεί οριστικά από τον βραχνά της στρατιωτικής θητείας. Ενώ η αναβολή της στράτευσής του ισχύει έως το 1973, στις 7 Δεκεμβρίου του 1971 καταθέτει σχετικό αίτημα στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας και εξαγοράζει το σύνολο της στρατιωτικής του θητείας καταβάλλοντας 400 δραχμές τον μήνα. Καταβάλλει συνολικά 3.200 δραχμές και απαλλάσσεται οριστικά από την υποχρέωση οκτάμηνης στρατιωτικής του θητείας για να μπορέσει να συνεχίσει ανεμπόδιστα την ακαδημαϊκή του καριέρα. Προφανώς ο υπουργός Παιδείας δεν πίστευε ότι θα γινόταν ποτέ γνωστό ότι δεν έχει υπηρετήσει. Διότι, αν το πίστευε, δεν θα συνέδεε την αλλαγή επιλογής των σημαιοφόρων στο Δημοτικό με τον Στρατό, όπως έκανε την περασμένη εβδομάδα, για να αντικρούσει την κριτική που δεχόταν.
«Για εμάς η σημαία δεν πρέπει να είναι βαθμολογικό έπαθλο. Ολοι έχουν δικαίωμα να την κρατούν, όπως και υποχρέωση να την υπερασπίζονται. Στρατό δεν πάνε μόνο οι άριστοι μαθητές, πάνε όλοι, ανεξάρτητα από τις επιδόσεις τους», είπε ο υπουργός, ο οποίος δεν υπηρέτησε στον Στρατό και δεν κράτησε, ούτε χαιρέτισε την ελληνική σημαία ως στρατιώτης...
Σύμφωνα με το επίσημο βιογραφικό του υπουργού Παιδείας, φοίτησε και δίδαξε σε μερικά από τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, στα οποία έγινε δεκτός χάρη στις άριστες επιδόσεις του.
Ο άριστος σήμερα αρνείται την αριστεία
Ο Κώστας Γαβρόγλου δίδαξε Φυσική στο Χάρβαρντ, στο ΜΙΤ, στο Πολυτεχνείο της Κωνσταντινούπολης, αλλά και στην Ελλάδα στο ΕΜΠ και στα Πανεπιστήμια Πατρών και Αθηνών. Μετά την πανεπιστημιακή του καριέρα διετέλεσε μέλος του Κοινωφελούς Ιδρύματος Ιωάννη Λάτση μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2015, οπότε ο Αλέξης Τσίπρας τον τοποθέτησε στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας και εξελέγη βουλευτής. Σε όλη αυτή την πορεία των 45 χρόνων, οι πόρτες άνοιγαν για τον Κώστα Γαβρόγλου χάριν των ακαδημαϊκών περγαμηνών και επιδόσεών του. Και όπως παρατηρούν τις τελευταίες ημέρες πρώην συνάδελφοί του, με τις επιλογές του ως υπουργός είναι σαν να απαρνείται την ίδια του την πορεία. Στα γενέθλια των 70 χρόνων του πήρε τον δρόμο για το Εθνικό Τυπογραφείο το περίφημο Προεδρικό Διάταγμα με το οποίο θέσπισε ότι οι σημαιοφόροι και οι παραστάτες στα δημοτικά σχολεία στο εξής θα κληρώνονται και δεν θα επιλέγονται μεταξύ των αριστούχων μαθητών. Με το ίδιο διάταγμα απαγορεύτηκε η έπαρση της σημαίας στα δημοτικά σχολεία την πρώτη Δευτέρα κάθε μήνα, όπως ίσχυε μέχρι σήμερα. Ακόμη, ανήμερα των γενεθλίων του εισήγαγε στην Ολομέλεια της Βουλής το νομοσχέδιο για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, το οποίο καταργεί τον νόμο Διαμαντοπούλου που είχε ψηφιστεί με ευρεία πλειοψηφία 255 ψήφων, και επιστρέφει τα πανεπιστήμια στο καθεστώς που ίσχυε τη δεκαετία του ’80. Δεν δέχτηκε καμία από τις αλλαγές που του πρότειναν οι μέχρι πρότινος συνάδελφοί του πρυτάνεις των πανεπιστημίων, αλλά και σύσσωμη η αντιπολίτευση, καταργώντας μέχρι και μεταπτυχιακά προγράμματα στα οποία συμμετείχε και ο ίδιος όσο ήταν καθηγητής. Και όταν στην τελευταία συνάντησή του με τους πρυτάνεις τού επισήμαναν ότι κάποιοι διακεκριμένοι καθηγητές που χάνουν τον μισθό τους ενδεχομένως να εγκαταλείψουν τη χώρα και να εγκατασταθούν στο εξωτερικό, απάντησε με δύο επιχειρήματα που τους άφησε με ανοιχτό το στόμα.
«Το ήθος του ακαδημαϊκού δεν θα έπρεπε να του επιτρέπει να αμείβεται», απάντησε ο Κώστας Γαβρόγλου, αν και ο ίδιος αμειβόταν όσο ήταν καθηγητής. Επίσης, στη Βουλή απαντώντας στις αιτιάσεις των βουλευτών για το ίδιο θέμα παρατήρησε: «Αν οι καλοί είναι να φύγουν στο εξωτερικό επειδή δεν πληρώνονται, εγώ τους προτρέπω να φύγουν, σας μιλώ πολύ ειλικρινά. Επειδή όμως αυτό δεν θα το κάνουν οι άνθρωποι, γιατί αυτό είναι μια τρομοκρατία που γίνεται στο Δημόσιο και γίνεται από κάποιους απειλητικά. Θα σας παρακαλούσα να σταματήσετε αυτή την καραμέλα, ότι οι καλοί επειδή δεν πληρώνονται θα φύγουν για το εξωτερικό. Λέτε “θα κλείσουν τα μεταπτυχιακά”. Αυτό είναι μια απειλή. Γιατί, αν το μόνο κίνητρο είναι τα λεφτά, εγώ λέω καλώς να κλείσουν».
Λίγο αργότερα ο υπουργός Παιδείας σήκωσε στο πόδι όλη τη Βουλή όταν έφτασε στο σημείο να αμφισβητήσει ακόμη και την αξιοπιστία του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, του οποίου υπήρξε επισκέπτης καθηγητής.
«Το πανεπιστήμιο δεν πρέπει να είναι ανοιχτό στους νέους επιστήμονες;» αναρωτήθηκε. «Ακουσα τον κ. Κρεμαστινό και σοκαρίστηκα γιατί μας είπε “γιατί δεν παίρνουμε το Χάρβαρντ να το αντιγράψουμε;”. Στο περιοδικό ‘‘Fortune’’, που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αριστερό περιοδικό, λέει ότι μπορεί να καταρρεύσει το αμερικανικό σύστημα γιατί τα οικονομικά του είναι εκτός ελέγχου. Αυτά συζητιούνται διεθνώς, δεν είναι ίδιον της Ελλάδας».
Στόχος η ηγεμονία της Αριστεράς
Τους λόγους που οδήγησαν τον υπουργό Παιδείας να καταργήσει τον νόμο Διαμαντοπούλου και να επαναφέρει τη διάταξη για την προστασία του πανεπιστημιακού ασύλου τούς έχει ομολογήσει ο ίδιος με δηλώσεις και άρθρα του στο παρελθόν. Μιλώντας πριν από μερικούς μήνες στη Βουλή είχε κατηγορήσει τον νόμο Διαμαντοπούλου ότι είχε ως στόχο να παρεμποδίσει την ηγεμονία της Αριστεράς στα πανεπιστήμια. Είχε πει τότε: «Ψηφίστηκε με μεγάλη πλειοψηφία η οποία δημιουργήθηκε πάνω στην ιδεολογική συμφωνία ότι με αυτό τον νόμο σταματάει η ηγεμονία της Αριστεράς στα πανεπιστήμια. Είναι ντροπή να ψηφιστεί ένας νόμος με αυτό το σκεπτικό! Είναι ντροπή! Και ψηφίστηκε από 255 βουλευτές! Μπράβο τους!».
Αρθρογραφώντας εξάλλου στην «Αυγή» τον Ιούλιο του 2014, μετά το τέλος των πρυτανικών εκλογών, όπου η Αριστερά δεν είχε κατορθώσει να εκλέξει ούτε έναν πρύτανη, είχε γράψει: «Γιατί άραγε η Αριστερά δεν κατάφερε να παίξει έναν, έστω και δευτερεύοντα, ρόλο στις εξελίξεις της χρονιάς; Γιατί αυτό που καταγράφεται στην κεντρική πολιτική σκηνή, δηλαδή η άνοδος της Αριστεράς, δεν αποτυπώνεται ούτε οργανωτικά ούτε πολιτικά ούτε ιδεολογικά στα πανεπιστήμια; Με δεδομένες ορισμένες εξαιρέσεις, πώς εξηγείται η απουσία -ή έστω η αναποτελεσματικότητα- της Αριστεράς στα πανεπιστήμια;
[...] Στις πρυτανικές εκλογές που ολοκληρώθηκαν αυτό τον μήνα σε όλα τα πανεπιστήμια, η μεγάλη πλειοψηφία των συναδέλφων μας ανέδειξε πρυτάνεις που δεν έκρυψαν ποτέ τη συμφωνία τους με τις αλλοπρόσαλλες και ιδιαίτερα επιθετικές πολιτικές του υπουργείου Παιδείας τα τελευταία χρόνια. Και εμείς συνεχίζουμε να μη θέλουμε να αποδεχτούμε μια ζοφερή πραγματικότητα: ότι οι πανεπιστημιακοί, ως κοινωνική κατηγορία, φαίνεται να έχουν γίνει ένα εξαιρετικά συντηρητικό σώμα. Ενα σώμα φοβισμένων, ένα σώμα λειτουργών που αρνείται πεισματικά να αποδεχτεί το λειτούργημά του και να αποτελέσει μια φωνή δημιουργικής κριτικής για όσα συμβαίνουν στο πανεπιστήμιο.
[...] Αλλοι πιστεύουν ότι θα τα καταργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ όταν γίνει κυβέρνηση. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι ο σκοταδισμός αρκείται στο να βάλει πόδι στην πόρτα. Μετά είναι εύκολο. Δημιουργεί προηγούμενο και γίνεται καθεστώς. Οτι τα πάντα θα αλλάξουν (στα πανεπιστήμια) μόλις γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα βολικό αλλά και θλιβερό άλλοθι».
Είναι, λοιπόν, σαφές ότι ο υπουργός Παιδείας ταυτιζόταν ανέκαθεν με τις απόψεις του προκατόχου του Αριστείδη Μπαλτά, ο οποίος επιχείρησε πρώτος την επαναφορά του πανεπιστημιακού ασύλου, αλλά και χαρακτήρισε πρώτος την αριστεία «ρετσινιά». Είναι προφανές ότι ο Κώστας Γαβρόγλου ταυτίζεται και με τις απόψεις του Μεγάρου Μαξίμου, που εκφράστηκαν από τον σύμβουλο του πρωθυπουργού Νίκο Καρανίκα, ο οποίος υποστήριξε ότι «η καριέρα είναι χολέρα». Οι τελευταίες επιλογές του υπουργού ήταν απλώς η επισημοποίηση των θέσεων αυτού του είδους...
Xρονολόγιο
1947
Στις 30 Ιουλίου γεννιέται στην Κωνσταντινούπολη. Σπούδασε στο Ζωγράφειο και τη Ροβέρτειο Σχολή, συνέχισε τις σπουδές του στο Κέμπριτζ του Λονδίνου
1969
- Δευτεροετής φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Λάνκαστερ, γίνεται δεκτό το αίτημα του 22χρονου τότε Κώστα Γαβρόγλου για την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας, την οποία έλαβε στις 30 Ιουνίου (δυνάμει των άρθρων 6, 7 και 35 του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας)
- Εγκρίνεται αναβολή στράτευσης λόγω σπουδών έως το 1973
1970
- Στις 10 Σεπτεμβρίου ο φοιτητής Γαβρόγλου μετακομίζει στη Νέα Υόρκη για να εγγραφεί στο Τμήμα Φυσικών Επιστημών του Πολιτειακού Πανεπιστημίου. Εγκρίνεται η δεύτερη αναβολή του για να ολοκληρώσει τις σπουδές του, όπως προέβλεπε ο νόμος, και πάλι έως το 1973
- Η δικτατορία θεσπίζει το Νομοθετικό Διάταγμα 720/1970 που επιτρέπει την εξαγορά της στρατιωτικής θητείας για ορισμένες κατηγορίες μόνιμων κατοίκων του εξωτερικού. Με βάση την παράγραφο 2 του άρθρου 86, ο φοιτητής Γαβρόγλου αφού γίνεται δεκτός από το Πανεπιστήμιο Ιμπέριαλ του Λονδίνου για το διδακτορικό του (Σεπτέμβριος 1970) προωθεί την πλήρη απαλλαγή του από τη στρατιωτική θητεία
1971
Ενώ η αναβολή της στράτευσής του ισχύει έως το 1973, στις 7 Δεκεμβρίου καταθέτει αίτημα στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας και εξαγοράζει το σύνολο της στρατιωτικής του θητείας καταβάλλοντας 400 δραχμές τον μήνα, ήτοι συνολικά 3.200 δραχμές, και απαλλάσσεται οριστικά από την υποχρέωση οκτάμηνης στρατιωτικής θητείας
Έλα, της θάλασσας θεριό
και του πελάγου μπόρα,
το φοβερό σκουπιδαριό,
να διώξεις απ’ τη Χώρα!
Ν. Γκάτσος
Ο κ. υπουργός της πάλαι ποτέ Εθνικής και νυν νεοταξικής Παιδείας, δεν υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία. Σύμφωνα με το "Πρώτο Θέμα", όταν ο Κώστας Γαβρόγλου έφτασε σε ηλικία 24 ετών, το 1971, και κλήθηκε να υπηρετήσει στον Ελληνικό Στρατό για μια θητεία μόλις οκτώ μηνών, προτίμησε να την εξαγοράσει ώστε να συνεχίσει τις σπουδές του στα καλύτερα πανεπιστήμια της Βρετανίας και των ΗΠΑ. (Λόγω της εκ της Πόλης καταγωγής του). Τώρα υπεραμύνεται της θητείας.... Ο Καραϊσκάκης, ο Αχιλλέας της Ρούμελης, και όλοι οι νέοι και αρχαίοι καπεταναίοι του Γένους, στους αρνητές στράτευσης, εφάρμοζαν κάτι περίεργες και "σκοταδιστκές πρακτικές", ως θα έλεγε μια προοδευτική συνιστώσα...Ας τις δούμε:
Στην αρχαία Αθήνα όσους αρνούνταν να στρατευτούν, τους ριψάσπιδες (= ρίπτω την ασπίδα) τους φορούσαν γυναικεία ρούχα, τους περιέφεραν στην πόλη και τους διαπόμπευαν μέχρι εσχάτης ξεφτίλας. Οι λιποτάκτες χαρακτηρίζονταν «άτιμοι» - και τα τέκνα τους κληρονομούσαν το στίγμα- δεν είχαν κανένα πολιτικό, δικαίωμα, ήταν ηθικά εκμηδενισμένοι, αξιοκαταφρόνητοι. Είναι γνωστός ο όρκος των Αθηναίων εφήβων: «Ου καταισχύνω τα όπλα…. αμυνώ δε και υπέρ ιερών και οσίων, και μόνος και μετά πολλών, και την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω…».
Για την Σπάρτη ήταν αδιανόητη η αποφυγή στράτευσης. Οι δειλοί ανασκολπίζονταν. Στα «αποφθέγματα Λακαινών» του Πλούταρχου διασώζεται το εξής:
«Η Δαμάτρια, ακούγοντας πως ο γιος της ήταν δειλός και ανάξιός της στην μάχη, όταν αυτός έφτασε στο σπίτι, τον σκότωσε. Το επίγραμμα στον τάφο της είναι το εξής: "τον παραβάντα νόμους Δαμάτριον έκτανε (=σκότωσε) μήτηρ, η Λακεδαιμονία τον Λακεδαιμόνιον". (εκδ. «Κάκτος», σελ. 227).
Αυτά στην αρχαία εποχή όπου η φιλοπατρία και η ανδρεία ήταν αρετές, τρανές και σπουδαίες. Για τους αρχαίους η αξία ενός άνδρα συμπυκνώνεται στην περίφημη ομηρική φράση: «εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης». Ενώ «της δειλίας αισχρά γίγνεται τέκνα», η δειλία, η λιποταξία, γεννοβολά αισχρά τέκνα.
Στην νεότερη εποχή εξόχως αποκαλυπτική και ξεκαρδιστική είναι η τακτική του στρατάρχη της Ρούμελης, του Καραϊσκάκη. Αυτός, όπως γράφει ο Δημήτρης Φωτιάδης στην βιογραφία του, «έσερνε ένα γυναικείο παλιόβρακο, γνωστό σ’ όλο το ασκέρι του με τ’ όνομα το βρακί της Κατερίνας, που το φόραγε στους φοβιτσιάρηδες». Όταν η πατρίδα κινδύνευε και ήθελε ο στρατηγός να στρατολογήσει πολεμιστές πήγαινε στα χωριά και τους μάζευε. Όσους κρύβονταν, τους κιοτήδες, «τις σαπιοκοιλιές», όπως τους ονόμαζε ο Καραϊσκάκης, τους ξετρύπωνε και τους ανάγκαζε να φορέσουν «το βρακί της Κατερίνας». (Η Κατερίνα ήταν περιβόητο για την ελευθεριότητά του γύναιο της περιοχής). Όσοι λαγόκαρδοι και κιοτήδες φορούσαν «το βρακί» ντροπιάζονταν διά βίου και συνήθως εξαφανίζονταν, για να γλιτώσουν τον περίγελω του κόσμου και κυρίως των οικείων τους, μανάδων,αδελφών και γυναικών τους. Εκείνα τα χρόνια «μιλούσαν οι καρδιές, τώρα μιλούν τα χρήματα» (Κανάρης). Οι λιποτάκτες ατιμάζονταν ως ανάξιοι της πατρίδας. Αναστήθηκε το Γένος από ανθρώπους «τρελούς» σαν τον Καραϊσκάκη, που με τις ηρωϊκές «αποκοτιές τους» έδιναν θάρρος. Χαρακτηριστικό το παρακάτω επεισόδιο, το οποίο αναφέρει ο Φωτιάδης (σελ. 111). Συνήθιζε στις μάχες ο στρατηγός να προκαλεί τους Τούρκους με βρισιές και χοντρά πειράγματα. «Μέσα στο ξάναμμα της μάχης», (στο Κομπότι, στις 8 Ιουνίου του 1821), τους φωνάζει.
- Ουχά, κιοτήδες, σταθείτε ωρέ να πολεμήσετε!
- Ποιος είσαι εσύ ωρέ, που θα μας πεις κιοτήδες;
- Είμαι ο γιος της καλογριάς και σας χέζω!
- Εμάς, γκιαούρη, χέζεις;
- Εσάς μεμέτηδες!
- Περίμενε, μπάσταρδε, να σε πιάσουμε, να σε σουβλίσουμε και τότες βλέπεις τι θα κρένει ο πισινός σου!
- Εμένα, ωρέ, θα σουβλίσετε;
- Εσένα, ωρέ, Καραϊσκάκη!
- Αμ τότες σταθήτε ν’ ακούσετε από τώρα τι κρένει (=λέει) ο πισινός μου!
Πηδάει πάνω σ’ ένα βράχο, ξεβρακώνεται, τεντώνει γυμνό τον κώλο του στους οχτρούς και τους φωνάζει:
- να ωρέ Τούρκοι…!
Ήταν όμως κρυμμένος κοντά ένας Τούρκος, τον πυροβόλησε και είδε και τρόμαξε να γιατροπορευτεί από το βόλι που τον βρήκε «στα μεριά». Όταν όμως έγινε το βαυαροκρατούμενο κρατίδιο οι αγωνιστές παραμερίστηκαν και τα αξιώματα πήγαιναν στους απειροπόλεμους πολιτικάντηδες, στο ζυμάρι των Τούρκων. Και επιδαψίλευαν τους εαυτούς τους με γελοιωδέστατους τίτλους. «Έλεγε ο Κολοκοτρώνης καταγελών: και ευγενέστατον και πανευγενέστατον και ενδοξότατον και εκλαμπρότατον και εξοχότατον και μεγαλειότατον με ονόμασαν, μόνο τον τίτλο του παναγιότατου δε μ’ έδωκαν». (Σπηλιάδης, «Απομνημονεύματα», τομ. Γ΄, σελ. 38).
Από την αυγή του νεοελληνικού βίου διαφαίνεται ποιοι θα κυβερνούν: «οι εκλαμπρότατοι», οι οποίοι στους εθνικούς αγώνες προτιμούσαν «το βρακί» παρά το πεδίο της τιμής. Τώρα βέβαια επεκτάθηκε η τακτική του …«βρακοφορέματος» και εν καιρώ ειρήνης. Το 1940 κάτι παρόμοιο συμβαίνει. Οι γιοι των «εκλαμπρότατων» αναπαύονται «βοηθητικοί» στα μετόπισθεν, ενώ ο απλός λαός κατασκοτώνεται για την τιμή του έθνους στα βορειοηπειρώτικα βουνά, στις αετοράχες της Πίνδου. Στο βιβλίο του «Οπλίτης στο αλβανικό μέτωπο», ο σπουδαίος λαογράφος Δημ. Λουκάτος, γράφει: «Σήμερα, 25 Νοεμβρίου 1940, έκαμα μια βόλτα στα γραφεία των Εμπέδων. Ένα σωρό φαντάροι έχουν βολευτεί εκεί μέσα. Μ’ ένα μπιλιετάκι, μ’ έναν γνωστό, από δω και από κει, τα κατάφεραν. Τώρα είναι ήσυχοι. Είναι όλοι τους από αριστοκρατικές αθηναϊκές οικογένειες, και πολλοί έρχονται στο γραφείο τους με ιδιόκτητη κούρσα. Τους ξεχωρίζεις από τα καλοχτενισμένα μαλλιά, τα μεταξωτά πουκάμισα, τα καλοβαλμένα φανταρίστικα, και το ρολόι του χεριού. Τους ξεχωρίζεις ακόμα, από το ακατάδεχτο ύφος τους και την απροθυμία τους να σ’ εξυπηρετήσουν. Τα τσακίσματα και τις ευγένειες τα σπαταλάνε στους αξιωματικούς…». (εκδ. «Ποταμός», σελ. 25). Αυτοί οι κιοτήδες, οι γόνοι των «καλών» οικογενειών, διακρίθηκαν την περίοδο της Κατοχής, ως δοσίλογοι ή μαυραγορίτες. Όταν απελευθερωθήκαμε γλίτωσαν την κρεμάλα, γιατί εκμεταλλεύτηκαν τον εμφυλιοπολεμικό κυκεώνα, έγιναν φανατικοί του καθεστώτος, έκαναν τις βρωμοδουλειές του, και έλαβαν άφεσιν αμαρτιών. Οι έκγονοί τους, μαζί με τις αιματοβαμμένες περιουσίες τους, κληρονόμησαν και την αφιλοπατρία, την αποφυγή της στράτευσης, τον παρασιτισμό.
Ποιοι, τα τελευταία χρόνια του σαλταδορισμού, είναι φυγόστρατοι, απαλλάσσοντα από το χρέος της υπηρετήσεως της πατρίδας; Κάποιοι γόνοι πολιτικών, επώνυμοι αθλητές, καλλιτέχνες και λοιποί τζιτζιφιόγκοι και μοσχοαναθρεμμένοι γιοι και ανηψιοί των ισχυρών οικονομικά παραγόντων, αφιλόπατροι καριερίστες και οι... Ιεχωβάδες. Όλο το "φοβερό σκουπιδαριό" που λυμαίνεται, δηλαδή, τον τόπο. Αν ήταν δυνατόν να αποκαλυφθούν, θα διαπιστώναμε πως είναι αυτοί που λεηλάτησαν την πατρίδα, που κατέχουν περίοπτες και χρυσοπλήρωτες θέσεις του Δημοσίου, που ροκανίζουν επιδοτήσεις, είναι όλοι τους «εκλαμπρότατοι» και «πανευγενέστατοι". ( Και ένιοι σεβασμιότατοι). Και αντί να μάθουμε ποιοι είναι «οι σαπιοκοιλιές», να τους φορέσει ο λαός το περιβόητο…εσώρουχο, μήπως και ξεκουμπιστούν από την ντροπή και γλιτώσει ο τόπος, επιβραβεύονται με αξιώματα και τιμές.
Και όμως η θητεία ενός νέου αποτελεί ύψιστο καθήκον. Παρ’ όλη την κατασυκοφάντηση του στρατού μας τις τελευταίες μεταπολιτευτικές δεκαετίες, η εμπιστοσύνη του λαού παραμένει ακλόνητη σ’ αυτόν. Ο στρατός για έναν νέο συνιστά σχολείο πατριδογνωσίας, πειθαρχίας, συναλληλίας, αλληλεγγύης.. πηγαίνεις παιδί, γυρίζεις άντρας, έλεγαν οι παλιοί. Όποιος για αστείο λόγο δεν υπηρετούσε, του έμενε κουσούρι μια ζωή, κορίτσι καλό για παντρειά κανείς δεν του εμπιστευόταν, εύκολα δουλειά δεν έβρισκε.
Όταν ήμασταν ακόμη Ρωμιοί, πριν γίνουμε Ευρωπαίοι, οι άντρες μιλούσαν με καμάρι για την στρατιωτική τους θητεία, αν και οι τότε κακουχίες και οι στερήσεις, είναι αδιανόητες για την σημερινή γενιά του κινητού, της κατάληψης και του χαβαλέ. Τώρα το εκσυχγρονιστικό – νεοεποχίτικο σαράκι της αρνησιπατρίας και της απέχθειας για την στράτευση, φωλιάζει στις καρδιές των νέων, με αποτέλεσμα η θητεία να θεωρείται χάσιμο χρόνου, κοροϊδία. Οι παρελάσεις, που τονώνουν το αίσθημα ασφάλειας του λαού μας και λειτουργούν ως αναλαμπές εθνικής υπερηφάνειας – τόσο απαραίτητες για την κρισιμότατη περιοχή και εποχή μας – μπήκαν στο στόχαστρο των χασομέρηδων της ειρηνοφιλίας. Και είναι σίγουρο ότι θα καταργηθούν, μόνο μια παρέλαση θα γίνεται: της παρδαλής υπερηφάνειας.
( Έφτασε, θυμάμαι, κάποτε και ένας πρόεδρος της ΟΛΜΕ να ζητήσει την κατάργησή των εθνικών παρελάσεων, διότι αποτελούν φασιστικό κατάλοιπο. Τέτοια παραδείγματα από τους «εκλαμπρότατους» και τους νεόπλουτους του χρήματος και πνεύματος παίρνει η λαϊκή ψυχή, οι νέοι, και αποβάλλουν κάθε ευγενική πνοή, κάθε εδραία αξία).
Την περίοδο της Τουρκοκρατίας, όταν γεννιόταν αγόρι εύχονταν στην μάνα: να σου ζήσει, να γίνει καπετάνιος, να του γράψουν και τραγούδι. Τώρα γεμίσαμε «λιανοπαίδια», που, αντί για παντελόνια, φορούν του Καραϊσκάκη το ατιμωτικό -λέξη του Μακρυγιάννη αυτή -κωλόπανο...
(Ζητώ συγγνώμη για τις ορολογίες, αλλά είναι της γενιάς του '21, η οποία, ευτυχώς, δεν γνώριζε από την όλο κουδουνίσματα και κορδακισμούς γλώσσα της σήμερον).
Πηγή: Ακτίνες
Στην Ελλάδα, η υποχρεωτική στράτευση θεσμοθετήθηκε, το Νοέμβριο του 1909, με το νόμο «Περί στρατιωτικής προπαιδεύσεως» και υλοποιήθηκε ουσιαστικά για πρώτη φορά το 1911.Σύμφωνα με το νόμο, όλοι οι νέοι που συμπλήρωναν το 16ο έτος της ηλικίας τους υποχρεώνονταν σε στρατιωτική εκπαίδευση, μία ή δύο φορές την εβδομάδα, στα κατά τόπους κέντρα προπαιδεύσεως.
Μέχρι τη δεκαετία του ‘70, αρνητές στράτευσης, επικαλούμενοι λόγους συνείδησης, ήσαν σχεδόν αποκλειστικά οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά».
Η χώρα μας, από το καλοκαίρι του1975, με την υποβολή της αίτησης ένταξής της στην ΕΟΚ, εν ονόματι της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πιεζόταν από διεθνείς οργανισμούς και οργανώσεις, να ρυθμίσει νομοθετικά και το θέμα της στράτευσης των Χιλιαστών ή Μαρτύρων του Ιεχωβά. Έτσι, με το Ν. 731/1977, τον τελευταίο της Κυβέρνησης Καραμανλή, αναγνωρίστηκε στους στρατεύσιμους το δικαίωμα να αρνούνται να λάβουν όπλα, επικαλούμενοι τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις.
Το 1978, ολοκληρώθηκαν οι διαπραγματεύσεις για την Ε.Ο.Κ. Το 1979, υπογράφτηκε η Συνθήκη Ένταξής μας, και από 1ης Ιανουαρίου 1981 Ελλάδα γίναμε το δέκατο πλήρες μέλος της Ε.Ο.Κ μπαίνοντας και επίσημα στο «πνεύμα της Δύσης».
Με την πλήρη ένταξή μας, άρχισε να κερδίζει πλέον έδαφος, εντός και εκτός συνόρων, η αμφισβήτηση του θεσμού της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας. Η στήριξη πολλών οικολογικών κινημάτων και ομάδων που κινούντο στους κύκλους των ανυπότακτων και του αντιεξουσιαστικού χώρου ήταν αμέριστη.
Φυσικό επακόλουθο ο Ν.1763/1988, με τον οποίο αναγνωρίστηκε, το δικαίωμα στους στρατεύσιμους να αρνούνται να λάβουν όπλα, επικαλούμενοι όχι μόνο τις θρησκευτικές τους αλλά και τις ιδεολογικές τους πεποιθήσεις. Και στις δύο περιπτώσεις άοπλης θητείας, η διάρκειά της προβλεπόταν να είναι χρονικά διπλάσια της ένοπλης.
Και ενώ θα περίμενε κανείς, οι υποστηρικτές των λόγων «θρησκευτικής και ιδεολογικής συνείδησης», να ικανοποιούντο με αυτές τις ρυθμίσεις, αυτοί πήραν θάρρος και βγήκαν στην αντεπίθεση με δύο νέα «προωθημένα» αιτήματα:
(α) την κατάργηση του διπλασίου της άοπλης θητείας, με το επιχείρημα ότι η ρύθμιση αυτή παραβίαζε τη συνταγματική αρχή της ισότητας και
(β) την κατάργηση και αυτής της "άοπλης στρατιωτικής θητείας", και την αντικατάσταση της με τη λεγόμενη "εναλλακτική θητεία", με το επιχείρημα και πάλι της συνείδησής τους, που δεν τους επέτρεπε, για λόγους αρχών, να φορούν τη στρατιωτική στολή του οπλίτη, ακόμη κι αν εκτελούν άοπλη θητεία-υπηρεσία.
Την περίοδο 1989 - 1993, τα «προωθημένα» αιτήματα, με την είσοδο στη Βουλή του κόμματος των Οικολόγων Εναλλακτικών και του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, τα όποια τηρούσαν θετική στάση σε αυτά, ήρθαν στο προσκήνιο και εντός Βουλής.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, το 1992, ανακοινώσε την κατάρτιση σχετικού νομοσχεδίου χωρίς ωστόσο να γίνει τελικά νόμος του Κράτους. Οι επόμενες κυβερνήσεις, για να ελαχιστοποιήσουν τις πιέσεις τόσο από το εξωτερικό – η ΕΟΚ είχε ήδη μετεξελιχτεί σε ΕΕ - όσο και από το εσωτερικό της χώρας, μιλούσαν για "κοινωνική θητεία στο στρατό".
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, το 1997, με το νόμο Ν 2510/1997, καθιέρωσε για πρώτη φορά μια μορφή πολιτικής κοινωνικής υπηρεσίας ως εναλλακτική της στρατιωτικής για τους «αντιρρησίες συνείδησης».
Όσοι επικαλούντο τις θρησκευτικές ή ιδεολογικές τους πεποιθήσεις για να μην εκπληρώσουν τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις, μπορούσαν να αναγνωρίζονται ως «αντιρρησίες συνείδησης». Οι αναγνωριζόμενοι ως «αντιρρησίες συνείδησης» μπορούσαν να εκπληρώσουν τη θητεία τους με προσαυξημένη "άοπλη θητεία" ή "πολιτική υπηρεσία".
Τα άρθρα 18 έως 28, του Ν.2510/1997, που αναφέρονταν στους «αντιρρησίες συνείδησης», αντικαταστάθηκαν προς το ευνοϊκότερο, από τις διατάξεις του Ν 3421/2005 «Στρατολογία των Ελλήνων και άλλες διατάξεις» (ΦΕΚ Α΄ 302/13.12.2005), ο οποίος στη συνέχεια τροποποιήθηκε από τους Νόμους 3648/2008 (ΦΕΚ Α΄ 38/29.2.2008) και 3883/2010 (ΦΕΚ Α΄ 160/24.9.2010).
Και όλα αυτά, έγιναν με "Συνταγματική κατοχύρωση" αφού το άρθρο 4 παρ 6. του Συντάγματος (1986) που όριζε ότι : «Κάθε Έλληνας που μπορεί να φέρει όπλα είναι υποχρεωμένος να συντελεί στην άμυνα της Πατρίδας, σύμφωνα με τους ορισμούς των νόμων» συμπληρώθηκε με την ερμηνευτική δήλωση της Z’ Αναθεωρητικής Βουλής των Ελλήνων (Απρίλιος 2001) : « δεν αποκλείεται να προβλέπεται με νόμο η υποχρεωτική προσφορά άλλων υπηρεσιών, εντός ή εκτός των ενόπλων δυνάμεων (εναλλακτική θητεία), από όσους έχουν τεκμηριωμένη αντίρρηση συνείδησης για την εκτέλεση ένοπλης ή γενικά στρατιωτικής υπηρεσίας ».
***
Ερχόμαστε τώρα στο θέμα των παροχών για όσους υπηρετούν τη θητεία τους. Εδώ έχουν διαμορφωθεί δυο κατηγορίες:
1. Στους “οπλίτες στρατιώτες”, που υπηρετούν τη θητεία τους, για παράδειγμα στα σύνορα του Έβρου, για τους οποίους το κράτος έχει προβλέψει παροχή 8,80 ευρώ μηνιαίως. Αυτό προκύπτει από την ΚΥΑ 2/74840/0022/24-01-2003 «Μηνιαίες παροχές οπλιτών» (ΦΕΚ 91 Β/ 29-01-2003) η οποία ισχύει από 1-3-2003 και στηρίζεται στο άρθρο 38 του ΝΔ 721/1970 με το οποίο ρυθμίστηκε για πρώτη φορά η μηνιαία παροχή στους οπλίτες.
2. Στους “αντιρρησίες συνείδησης”, που υπηρετούν «εναλλακτική θητεία» χωρίς όπλο και στολή, όχι σε στρατιωτικές μονάδες αλλά σε διάφορες Δημόσιες Υπηρεσίες, για τους οποίους το κράτος πρόβλεψε άλλες παροχές. Συγκεκριμένα :
(α) να «Δικαιούνται τροφή και στέγη από τον φορέα στον οποίο διατίθενται και εφόσον αυτός αδυνατεί, καταβάλλεται σε αυτούς χρηματικό ποσό, το ύψος του οποίου, καθώς και κάθε αναγκαία λεπτομέρεια σχετικά με τη διαδικασία της καταβολής του, καθορίζονται με κοινή απόφαση των Υπουργών Εθνικής Άμυνας, Οικονομικών και των συναρμόδιων Υπουργών» (Υποπαράγραφος δ΄ της αναριθμημένης παραγράφου 2 του άρθρου 64 του Ν 3421/2005 όπως τροποποιήθηκε από το άρθρο 78 του Ν 3883/2010).
(β) να αμείβονται, στην παραπάνω περίπτωση, μηνιαίως με διακόσια είκοσι τρία ευρώ και 53 λεπτά (223,53 ευρώ) . ΚΥΑ 2/24407/0022/9-6-2005 (ΦΕΚ 858 Β/23-6-2005).
Επομένως προκύπτει το ερώτημα : υπάρχει άραγε ίση μεταχείριση των πολιτών ;
Σε περίπτωση που η Πατρίδα μας δεχθεί πολεμική επίθεση, πώς οι αντιρρησίες θα έχουν την απαίτηση να τους προστατεύσουν κινδυνεύοντας άλλοι γι΄ αυτούς ;
Τα ερωτήματα παραμένουν ανοικτά στην ψυχή του λαού και στη συνείδησή μας....
Αλεξανδρούπολη Μάρτιος 2013
ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Υποναύαρχος ΛΣ (ε.α)
Μὲ ἀφορμὴ τὶς ...κορωνάκειες προκοπὲς γιὰ τὴν στράτευση, ἐπαναλαμβάνω ἕνα παλιό μου κείμενο
Στὴν ἀρχαία Ἀθήνα ὅσους ἀρνοῦνταν νὰ στρατευτοῦν, τοὺς ριψάσπιδες (=ρίπτω τὴν ἀσπίδα) τοὺς φοροῦσαν γυναικεία ροῦχα, τοὺς περιέφεραν στὴν πόλη καὶ τοὺς διαπόμπευαν μέχρι ἐσχάτης ξεφτίλας. Οἱ λιποτάκτες χαρακτηρίζονταν «ἄτιμοι» - καὶ τὰ τέκνα τους κληρονομοῦσαν τὸ στίγμα- δὲν εἶχαν κανένα πολιτικὸ δικαίωμα, ἦταν ἠθικὰ ἐκμηδενισμένοι, ἀξιοκαταφρόνητοι. Εἶναι γνωστὸς ὁ ὅρκος τῶν Ἀθηναίων ἐφήβων: «Οὐ καταισχύνω τὰ ὄπλα…. ἀμυνῶ δὲ καὶ ὑπὲρ ἱερῶν καὶ ὁσίων, καὶ μόνος καὶ μετὰ πολλῶν, καὶ τὴν πατρίδα οὐκ ἐλάττω παραδώσω…».
Γιὰ τὴν Σπάρτη ἦταν ἀδιανόητη ἡ ἀποφυγὴ στράτευσης. Οἱ δειλοὶ ἀνασκολπίζονταν. Στὰ «ἀποφθέγματα Λακαινῶν» τοῦ Πλούταρχου διασώζεται τὸ ἑξῆς:
«Ἡ Δαμάτρια, ἀκούγοντας πὼς ὁ γιὸς της ἦταν δειλὸς καὶ ἀνάξιός της, ὅταν αὐτὸς ἔφτασε, τὸν σκότωσε. Τὸ ἐπίγραμμα στὸν τάφο της εἶναι τὸ ἑξῆς: τὸν παραβάντα νόμους Δαμάτριον ἔκτανε (=σκότωσε) μήτηρ, ἡ Λακεδαιμονία τὸν Λακεδαιμόνιον». (ἔκδ. «Κάκτος», σελ. 227).
Αὐτὰ στὴν ἀρχαία ἐποχὴ ὅπου ἡ φιλοπατρία καὶ ἡ ἀνδρεία ἦταν ἀρετὲς καὶ ἀξίες. Γιὰ τοὺς ἀρχαίους ἡ ἀξία ἑνὸς ἄνδρα συμπυκνώνεται στὴν περίφημη ὁμηρικὴ φράση: «εἰς οἰωνὸς ἄριστος ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης».
Ἐνῶ «τῆς δειλίας αἰσχρὰ γίγνεται τέκνα», ἡ δειλία, ἡ λιποταξία, γεννοβολᾶ αἰσχρὰ τέκνα...
Στὴν νεότερη ἐποχὴ ἀποκαλυπτικὴ καὶ ξεκαρδιστικὴ εἶναι ἡ τακτική τοῦ στρατάρχη τῆς Ρούμελης, τοῦ Καραϊσκάκη. Αὐτός, ὅπως γράφει ὁ Δημήτρης Φωτιάδης στὴν βιογραφία του, «ἔσερνε ἕνα γυναικεῖο παλιόβρακο, γνωστὸ σ’ ὅλο τὸ ἀσκέρι του μὲ τ’ ὄνομα τὸ βρακὶ τῆς Κατερίνας, ποὺ τὸ φόραγε στοὺς φοβιτσιάρηδες». Ὅταν ἡ πατρίδα κινδύνευε καὶ ἤθελε ὁ στρατηγὸς νὰ στρατολογήσει πολεμιστὲς πήγαινε στὰ χωριὰ καὶ τοὺς μάζευε. Ὅσους κρύβονταν, τοὺς κιοτῆδες, «τὶς σαπιοκοιλιές», ὅπως τοὺς ὀνόμαζε ὁ Καραϊσκάκης, τοὺς ξετρύπωνε καὶ τοὺς ἀνάγκαζε νὰ φορέσουν «τὸ βρακὶ τῆς Κατερίνας». (Ἡ Κατερίνα ἦταν περιβόητο γιὰ τὴν ἐλευθεριότητά του γύναιο τῆς περιοχῆς). Ὅσοι λαγόκαρδοι καὶ κιοτῆδες φοροῦσαν «τὸ βρακὶ» ντροπιάζονταν διὰ βίου καὶ συνήθως ἐξαφανίζονταν, γιὰ νὰ γλιτώσουν τὸν περίγελω τοῦ κόσμου. Ἐκεῖνα τὰ χρόνια «μιλοῦσαν οἱ καρδιές, τώρα μιλοῦν τὰ χρήματα» (Κανάρης). Οἱ λιποτάκτες ἀτιμάζονταν ὡς ἀνάξιοι τῆς πατρίδας. Ἀναστήθηκε τὸ Γένος ἀπὸ ἀνθρώπους «τρελοὺς» σὰν τὸν Καραϊσκάκη, ποὺ μὲ τὶς ἠρωϊκὲς «ἀποκοτιὲς τους» ἔδιναν θάρρος. Χαρακτηριστικὸ τὸ παρακάτω ἐπεισόδιο, τὸ ὁποῖο ἀναφέρει ὁ Φωτιάδης (σελ. 111). Συνήθιζε στὶς μάχες ὁ στρατηγὸς νὰ προκαλεῖ τοὺς Τούρκους μὲ βρισιὲς καὶ χοντρὰ πειράγματα. «Μέσα στὸ ξάναμμα τῆς μάχης», (στὸ Κομπότι, στὶς 8 Ἰουνίου τοῦ 1821), τοὺς φωνάζει.
- Οὐχά, κιοτῆδες, σταθεῖτε ὠρὲ νὰ πολεμήσετε!
- Ποιὸς εἶσαι ἐσὺ ὠρέ, ποῦ θὰ μᾶς πεῖς κιοτῆδες;
- Εἶμαι ὁ γιὸς τῆς καλογριᾶς καὶ σᾶς χέζω!
- Ἐμᾶς, γκιαούρη, χέζεις;
- Ἐσᾶς μεμέτηδες!
- Περίμενε, μπάσταρδε, νὰ σὲ πιάσουμε, νὰ σὲ σουβλίσουμε καὶ τότες βλέπεις τί θὰ κρένει ὁ πισινός σου!
- Ἐμένα, ὠρέ, θὰ σουβλίσετε;
- Ἐσένα, ὠρέ, Καραϊσκάκη!
- Ἂμ τότες σταθῆτε ν’ ἀκούσετε ἀπὸ τώρα τί κρένει (=λέει) ὁ πισινός μου!
Πηδάει πάνω σ’ ἕνα βράχο, ξεβρακώνεται, τεντώνει γυμνὸ τὸν κῶλο του στοὺς ὀχτροὺς καὶ τοὺς φωνάζει:
- Νὰ ὠρὲ Τοῦρκοι…!
Ἦταν ὅμως κρυμμένος κοντὰ ἕνας Τοῦρκος, τὸν πυροβόλησε καὶ εἶδε καὶ τρόμαξε νὰ γιατροπορευτεῖ ἀπὸ τὸ βόλι ποὺ τὸν βρῆκε «στὰ μεριά». Ὅταν ὅμως ἔγινε τὸ βαυαροκρατούμενο κρατίδιο οἱ ἀγωνιστὲς παραμερίστηκαν καὶ τὰ ἀξιώματα πήγαιναν στοὺς ἀπειροπόλεμους πολιτικάντηδες, στὸ ζυμάρι τῶν Τούρκων. Καὶ ἐπιδαψίλευαν τοὺς ἑαυτούς τους μὲ γελοιωδέστατους τίτλους. «Ἔλεγε ὁ Κολοκοτρώνης καταγελῶν: καὶ εὐγενέστατον καὶ πανευγενέστατον καὶ ἐνδοξότατον καὶ ἐκλαμπρότατον καὶ ἐξοχότατον καὶ μεγαλειότατον μὲ ὀνόμασαν, μόνο τὸν τίτλο τοῦ παναγιότατου δὲ μ’ ἔδωκαν». (Σπηλιάδης, «Ἀπομνημονεύματα», τόμ. Γ΄, σελ. 38).
Ἀπὸ τὴν αὐγὴ τοῦ νεοελληνικοῦ βίου διαφαίνεται ποιοὶ θὰ κυβερνοῦν: «οἱ ἐκλαμπρότατοι», οἱ ὁποῖοι στοὺς ἐθνικοὺς ἀγῶνες προτιμοῦσαν «τὸ βρακὶ» παρὰ τὸ πεδίο τῆς τιμῆς. Τώρα βέβαια ἐπεκτάθηκε ἡ τακτική τοῦ …«βρακοφορέματος» καὶ ἐν καιρῶ εἰρήνης. Τὸ 1940 κάτι παρόμοιο συμβαίνει. Οἱ γιοὶ τῶν «ἐκλαμπρότατων» ἀναπαύονται «βοηθητικοὶ» στὰ μετόπισθεν, ἐνῶ ὁ ἁπλὸς λαὸς κατασκοτώνεται γιὰ τὴν τιμὴ τοῦ ἔθνους στὰ βορειοηπειρώτικα βουνά. Στὸ βιβλίο του «ὁπλίτης στὸ ἀλβανικὸ μέτωπο», ὁ λαογράφος Δημ. Λουκάτος, γράφει: «Σήμερα, 25 Νοεμβρίου 1940, ἔκαμα μία βόλτα στὰ γραφεῖα τῶν Ἐμπέδων. Ἕνα σωρὸ φαντάροι ἔχουν βολευτεῖ ἐκεῖ μέσα. Μ’ ἕνα μπιλιετάκι, μ’ ἕναν γνωστό, ἀπὸ δῶ καὶ ἀπὸ κεῖ, τὰ κατάφεραν. Τώρα εἶναι ἥσυχοι. Εἶναι ὅλοι τους ἀπὸ ἀριστοκρατικὲς ἀθηναϊκὲς οἰκογένειες, καὶ πολλοὶ ἔρχονται στὸ γραφεῖο τους μὲ ἰδιόκτητη κούρσα. Τοὺς ξεχωρίζεις ἀπὸ τὰ καλοχτενισμένα μαλλιά, τὰ μεταξωτὰ πουκάμισα, τὰ καλοβαλμένα φανταρίστικα, καὶ τὸ ρολόι τοῦ χεριοῦ. Τοὺς ξεχωρίζεις ἀκόμα, ἀπὸ τὸ ἀκατάδεχτο ὕφος τους καὶ τὴν ἀπροθυμία τους νὰ σ’ ἐξυπηρετήσουν. Τὰ τσακίσματα καὶ τὶς εὐγένειες τὰ σπαταλᾶνε στοὺς ἀξιωματικούς…». (ἔκδ. «Ποταμός», σελ. 25). Αὐτοὶ οἱ κιοτῆδες, οἱ γόνοι τῶν «καλῶν» οἰκογενειῶν, διακρίθηκαν τὴν περίοδο τῆς Κατοχῆς, ὡς δοσίλογοι ἢ μαυραγορίτες. Ὅταν ἀπελευθερωθήκαμε γλίτωσαν τὴν κρεμάλα, γιατί ἐκμεταλλεύτηκαν τὸν ἐμφυλιοπολεμικὸ κυκεώνα, ἔγιναν ἀντικομμουνιστὲς καὶ ἔλαβαν ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Οἱ ἔκγονοί τους, μαζὶ μὲ τὶς αἱματοβαμμένες περιουσίες τους, κληρονόμησαν καὶ τὴν ἀφιλοπατρία, τὴν ἀποφυγὴ τῆς στράτευσης, τὸν παρασιτισμό.
Ποιοί, ἀκοῦμε αὐτὲς τὶς ἡμέρες, ἀπαλλάχτηκαν ἀπὸ τὸ χρέος τῆς ὑπηρετήσεως τῆς πατρίδας; Κάποιοι γόνοι πολιτικῶν, ἐπώνυμοι ἀθλητές, καλλιτέχνες καὶ λοιποὶ τζιτζιφιόγκοι καὶ μοσχοαναθρεμμένοι γιοὶ καὶ ἀνηψιοὶ τῶν ἰσχυρῶν οἰκονομικὰ παραγόντων. Ὅλο τὸ σκυλολόι ποὺ λυμαίνεται, δηλαδή, τὸν τόπο. Ἂν ἦταν δυνατὸν νὰ ἀποκαλυφθοῦν, θὰ διαπιστώναμε πὼς εἶναι αὐτοὶ ποὺ κρύβονται πίσω ἀπὸ τὸ χρηματιστηριακὸ «μακελειό», ποὺ κατέχουν περίοπτες καὶ χρυσοπλήρωτες θέσεις τοῦ Δημοσίου, ποὺ ροκανίζουν ἐπιδοτήσεις, ὅλοι τους «ἐκλαμπρότατοι» καὶ «παναγιότατοι». Καὶ ἀντὶ νὰ μάθουμε ποιοὶ εἶναι «οἱ σαπιοκοιλιές», νὰ τοὺς φορέσει ὁ λαὸς τὸ περιβόητο… ἐσώρουχο, μήπως καὶ ξεκουμπιστοῦν ἀπὸ τὴν ντροπὴ καὶ γλιτώσει ὁ τόπος, τοὺς προστατεύει ἡ Ἀρχὴ Προστασίας Προσωπικῶν Δεδομένων. Κρύβονται «οἱ μεμέτηδες» πίσω ἀπὸ τὸ περίεργο αὐτὸ νεοταξικὸ κατασκεύασμα, ποὺ ἀνέλαβε ἐργολαβικὰ νὰ σκεπάζει τὶς πομπὲς τῶν φυγόστρατων.
Καὶ ὅμως ἡ θητεία ἑνὸς νέου ἀποτελεῖ ὕψιστο καθῆκον. Παρ’ ὅλη τὴν κατασυκοφάντηση τοῦ στρατοῦ μας τὶς τελευταῖες μεταπολιτευτικὲς δεκαετίες, ἡ ἐμπιστοσύνη τοῦ λαοῦ παραμένει ἀκλόνητη σ’ αὐτόν. Ὁ στρατὸς γιὰ ἕναν νέο συνιστᾶ σχολεῖο πατριδογνωσίας, πειθαρχίας, συναλληλίας, ἀλληλεγγύης… πηγαίνεις παιδί, γυρίζεις ἄντρας, ἔλεγαν οἱ παλιοί. Ὅποιος γιὰ ἀστεῖο λόγο δὲν ὑπηρετοῦσε, τοῦ ἔμενε κουσούρι μία ζωή, κορίτσι γιὰ παντρειὰ κανεὶς δὲν τοῦ ἐμπιστευόταν, εὔκολα δουλειὰ δὲν ἔβρισκε.
Ὅταν ἤμασταν ἀκόμη Ρωμιοί, πρὶν γίνουμε Εὐρωπαῖοι, οἱ ἄντρες μιλοῦσαν μὲ καμάρι γιὰ τὴν στρατιωτική τους θητεία, ἂν καὶ οἱ τότε κακουχίες καὶ οἱ στερήσεις, εἶναι ἀδιανόητες γιὰ τὴν σημερινὴ γενιὰ τοῦ κινητοῦ, τῆς κατάληψης καὶ τοῦ χαβαλέ. Τώρα τὸ ἐκσυχγρονιστικὸ – νεοεποχίτικο σαράκι τῆς ἀρνησιπατρίας καὶ τῆς ἀπέχθειας γιὰ τὴν στράτευση, φωλιάζει στὶς καρδιὲς τῶν νέων, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ θητεία νὰ θεωρεῖται χάσιμο χρόνου, κοροϊδία. Οἱ παρελάσεις, ποὺ τονώνουν τὸ αἴσθημα ἀσφάλειας τοῦ λαοῦ μας καὶ λειτουργοῦν ὡς ἀναλαμπὲς ἐθνικῆς ὑπερηφάνειας – τόσο ἀπαραίτητες γιὰ τὴν κρισιμότατη περιοχὴ καὶ ἐποχὴ μας – μπῆκαν στὸ στόχαστρο τῶν χασομέρηδων τῆς εἰρηνοφιλίας. Ἔφτασε κάποτε ὁ πρόεδρος τῆς ΟΛΜΕ νὰ ζητήσει τὴν κατάργησή τους, διότι ἀποτελοῦν φασιστικὸ κατάλοιπο. Τέτοια παραδείγματα ἀπὸ τοὺς «ἐκλαμπρότατους» καὶ τοὺς νεόπλουτους τοῦ πνεύματος παίρνει ἡ λαϊκὴ ψυχή, οἱ νέοι, καὶ ἀποβάλλουν κάθε εὐγενικὴ πνοή, κάθε ἑδραία ἀξία.
Τὴν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας, ὅταν γεννιόταν ἀγόρι εὔχονταν στὴν μάνα: νὰ σοὺ ζήσει, νὰ γίνει καπετάνιος, νὰ τοῦ γράψουν καὶ τραγούδι. Τώρα γεμίσαμε «λιανοπαίδια», ποὺ ἀντὶ γιὰ παντελόνια φορούν «τὸ βρακὶ τῆς Κατερίνας»...
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
Δείτε το άρθρο εδώ
Ιωάννης Θαλασσινός, Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π. 04-10-2017
Ποιός ἄραγε θυμᾶται τή θλιβερή ἐπέτειο τῆς ψήφισης, ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἐπαίσχυντου...
Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017
Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...
TIDEON 21-12-2015
Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...
Tideon 14-12-2015
Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...
TIDEON 27-08-2014
Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...
tideon.org 02-05-2013
Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...
Tideon 31-12-2012
Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...
Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012
Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...
tideon 07-11-2011
ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011
Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου; Για να...
ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010
Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...