Ἡ τραγωδία στὴν Κύπρο το 1974 δὲν ἔγινε μάθημα, ὅπως ἔδειξε ἡ συμφωνία για τὸ ὄνομα τῶν Σκοπίων
Στὶς 20/7/2018 συμπληρώνονται 44 χρόνια ἀπὸ τὴν ἡμέρα ποὺ τουρκικὰ στρατεύματα εἰσέβαλαν στὴν Κύπρο, καταλαμβάνοντας μικρὴ ἔκταση στὴν ἀρχὴ ἀλλὰ πολὺ μεγαλύτερη τὸν Αὔγουστο τοῦ 1974, μὲ τὸν «Ἀτίλλα 2», τὴν ὁποία κατέχουν ἀκόμα.
Πρὶν ἀπὸ χρόνια ἄρχισαν νὰ δημοσιοποιοῦνται στοιχεῖα ἀπὸ ἀρχεῖα ἀλλὰ καὶ ἀπομαγνητοφωνημένες συνομιλίες του τότε ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν τῶν ΗΠΑ Χ. Κίσινγκερ, ἀπὸ ὅπου, μὲ διασταύρωση στοιχείων καὶ σὲ συνδυασμὸ μὲ γεγονότα ἀλλὰ καὶ μαρτυρίες ἄλλων πρωταγωνιστῶν τῶν γεγονότων, εἰκάζεται ὅτι μᾶλλον ἦταν γνώστης σχεδίου ποὺ πρόβλεπε πραξικόπημα ἀνατροπῆς τοῦ Μακαρίου ἀπὸ τὸν «ἀόρατο» δικτάτορα τῆς Ἑλλάδας Δ. Ἰωαννίδη -τὸν ὁποῖο κάποιοι (ποιοὶ ἄραγε;) εἶχαν διαβεβαιώσει ὅτι θὰ πετύχαινε ἔτσι...
ἕνωση τῆς Κύπρου μὲ τὴν Ἑλλάδα-, στὴ συνέχεια εἰσβολὴ τῶν Τούρκων στὴν Κύπρο, κατάληψη ἀπὸ αὐτοὺς τῆς βόρειας Κύπρου καὶ διχοτόμηση τοῦ νησιοῦ, ἐνῶ γιὰ νὰ μὴν πληγωθεῖ τὸ φιλότιμο τῶν Ἑλλήνων θὰ ἐπακολουθοῦσε ἀποκατάσταση τῆς Δημοκρατίας στὴν Ἑλλάδα ὡς ἀντίδοτο γιὰ νὰ ἁπαλυνθοῦν τὰ αἰσθήματα ταπείνωσης τῶν Ἑλλήνων.
Ἔτσι, δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ὁ Κίσινγκερ προανήγγειλε τὴν πτώση τῆς δικτατορίας δύο μέρες πρὶν συμβεῖ, ἐνῶ ὑπάρχουν «ἀποχρῶσες» ἐνδείξεις ὅτι ἦταν πλήρως ἐνημερωμένος γιὰ τοὺς σχεδιασμοὺς τῶν Τούρκων καὶ γιὰ τὸ σημεῖο μέχρι τὸ ὁποῖο θὰ ἔφταναν τὰ τουρκικὰ στρατεύματα, ἀφήνοντας νὰ ἐννοηθεῖ ὅτι μὲ τὴν τουρκικὴ εἰσβολὴ καὶ τὸν «Ἀττίλα 2» θὰ λυνόταν τὸ Κυπριακὸ σὲ «ρεαλιστικὴ βάση» μὲ οὐσιαστικὴ διχοτόμηση τοῦ νησιοῦ.
Πέρασαν 44 χρόνια ἀπὸ τότε, ἀλλὰ τὸ ἔθνος δὲν ἔμαθε ὁλόκληρη τὴν ἀλήθεια. Οἱ πρωταγωνιστὲς τῶν γεγονότων πέθαναν σχεδὸν ὅλοι, κάποιοι χωρὶς νὰ μιλήσουν, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ αὐτοὺς ποῦ μίλησαν οἱ περισσότεροι εἶπαν μισὲς ἀλήθειες, ἐνῶ ὁ μοιραῖος τότε ἀρχηγὸς Ἐνόπλων Δυνάμεων στὴν Ἑλλάδα Γ. Μπονάνος στὸ βιβλίο του μὲ τίτλο «Ἡ ἀλήθεια» περιγράφοντας τὸ πῶς ἐξελίσσονταν τὰ γεγονότα γράφει ἐπὶ λέξει στὴ σέλ. 298 «Μοῦ ἐδημιουργήθη πολλάκις ἡ ἐντύπωσις ὅτι ἐγὼ μὲν εἶχα τὴν πρωτοβουλίαν, ἐγὼ ἀπεφάσισα, ἀλλὰ ἄλλοι εἶχαν στήσει ἐν ἀγνοία μου μίαν παράστασιν κατευθύνοντας τὰ πράγματα τόσον ἀπὸ κοντὰ ὅσον καὶ ἀπὸ μακράν», ἐνῶ ὁ Α. Παπανδρέου μιλώντας στὶς 30/10/1975 στὴ Βουλὴ εἶπε εὐθέως ὅτι οἱ Ἔνοπλες Δυνάμεις τὸ 1974 προδόθηκαν ἀπὸ τὴν ἡγεσία τῶν ποὺ δὲν ὑπερασπίστηκε τὸ ἔθνος καὶ τὸν ἑλληνικὸ λαό, ἀλλὰ ξένα συμφέροντα.
Ἡ εἰσβολὴ τῶν Τούρκων στὴν Κύπρο τὸ 1974 καὶ ἡ κατοχὴ ἀπὸ αὐτοὺς τῆς βόρειας Κύπρου εἶναι πάντα μία ἀνοιχτὴ πληγὴ γιὰ τὸ Ἔθνος μας. Γιατί δὲν ἐπῆλθε ἡ κάθαρσις μὲ τιμωρία τῶν ὑπευθύνων, γιατί ποτὲ δὲν μάθαμε ὅλη τὴν ἀλήθεια, τὸ γιατί, πῶς, μὲ ποιοὺς ὑποκινητὲς ἔγινε ὅ,τι ἔγινε, ποιοὶ ἔφταιξαν γιὰ νὰ τιμωρηθοῦν. Ἡ προσπάθεια ἀνοίγματος τοῦ φακέλου τῆς Κύπρου δὲν ὁλοκληρώθηκε μὲ ἔκδοση πορίσματος, γιατί μᾶλλον κρίθηκε ὅτι θὰ ὑπῆρχε διατάραξη τῶν σχέσεων μὲ τὶς ΗΠΑ καὶ γι’ αὐτὸ ὑπάρχει ἡ αἴσθηση κουκουλώματος γιὰ κάποια στοιχεῖα τῆς ὑπόθεσης.
Ὅμως ἡ γνώση τῆς ἀλήθειας ἐξυπηρετεῖ πάντα τὸ ἐθνικὸ συμφέρον καὶ γιὰ νὰ διδαχθοῦμε ὡς χώρα ἀπὸ τὰ λάθη μας, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ μάθουν οἱ συγγενεῖς τῶν ἡρωικῶν νεκρῶν μας γιὰ ποιὸν λόγο σκοτώθηκαν τὰ παιδιά τους ποὺ μάταια περίμεναν βοήθεια ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα καί, ὅπως ἔγραψε ὁ ποιητὴς Κ. Μόντης ἀπὸ τὴ Λευκωσία: «Ἂν μᾶς ἔβλεπες μητέρα ὅταν ἦρθε τὸ κακὸ/ἂν μᾶς ἔβλεπες πῶς περιμέναμε τὴν Ἑλλάδα...». Ἀλλὰ ἡ Ἑλλάδα ἦταν ἀποῦσα καὶ τὸν Ἰούλιο τοῦ 1974 καὶ τὸν Αὔγουστο τοῦ 1974, καὶ οἱ ἡγεσίες τῆς ἀπαντοῦσαν στὶς ἱκεσίες τῶν ἀδελφῶν μας ἀπὸ τὴν Κύπρο ὅτι «ἡ Κύπρος κεῖται μακράν...».
Τὰ ξανάγραψα ὅλα αὐτὰ ὄχι σὰν μνημόσυνο γιὰ τὴν Κύπρο μας, οὔτε ἀναξέοντας τὴν παλιὰ πληγὴ τοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Θὰ ἤθελα ἁπλῶς νὰ ἐπισημάνω στοὺς διαχρονικὰ ἀσκοῦντες ἐξουσία ὅτι ἂν γίνουν λάθη σὲ ἐσωτερικά μας θέματα, ὅποιο κόστος κι ἂν ἔχουν, μποροῦν νὰ διορθωθοῦν ἀπὸ μία ἄλλη κυβέρνηση. Ἀλλὰ τὰ λάθη σὲ θέματα ἐξωτερικῆς πολιτικῆς, στὰ λεγόμενα ἐθνικά μας θέματα, δὲν διορθώνονται, εἶναι μὴ ἀναστρέψιμα καὶ τὸ βλέπουμε αὐτὸ χαρακτηριστικὰ στὸ θέμα τῆς Κύπρου. Αὐτὴ τὴν πραγματικότητα πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουν οἱ ἀσκοῦντες ἐξουσία, ἰδιαίτερα στὴν παροῦσα φάση, καθὼς μεταξὺ Ἑλλάδας καὶ FYROM ὑπογράφηκε μία συμφωνία πού, ὅπως λέμε στὰ νομικά, εἶναι ἑτεροβαρής, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι δίνουμε πολλά, ἐνῶ παίρνουμε ἐλάχιστα. Καὶ ἀναγνωρίζοντας ὡς «μακεδονικὴ γλώσσα» τὴν ὁμιλούμενη στὰ Σκόπια σλαβοβουλγαρικὴ διάλεκτο καὶ ἔμμεσα τὴν ὕπαρξη «μακεδονικῆς ταυτότητας ἢ ἐθνότητας» στοὺς Σλάβους τῶν Σκοπίων δημιουργοῦμε ἑστία ἀναταραχῆς στὴν εὐρύτερη περιοχή, ἐνῶ ταυτόχρονα ἀπεμπολοῦμε κομμάτι τῆς Ἱστορίας μας, προδίδουμε τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια καὶ ἀνοίγει μία ἄλλη πληγῆ γιὰ τὸ ἔθνος μας, μία πληγὴ ποὺ θὰ αἱμορραγεῖ στὸ διηνεκές...
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
