Όταν σήμερα, κυρίως από τον χώρο της Αριστεράς, λένε «οι Τούρκοι της Κύπρου δεν είναι εχθροί μας, είναι αδελφοί μας», δεν έχει καμιά σχέση με την ιστορική αλήθεια. Είναι ένα σύνθημα με προπαγανδιστικό πολιτικό περιεχόμενο
Τώρα που τέλειωσαν οι Ευρωεκλογές και ο κάθε κατεργάρης κάθεται στον πάγκο ή στο έδρανό του και δεν υπάρχει πια ο κίνδυνος της κατηγορίας περί επηρεασμού ψηφοφόρων, μπορούμε άνετα να αναφερθούμε σε κάποια πράγματα με τ’ όνομά τους, χωρίς τον «φερετζέ» της συγκάλυψης ή της παραχάραξης.
Πολλοί, δυστυχώς, αυτοπροσδιορίζονται ως ιστορικοί, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τους να μετατρέψουν τις απόψεις ή θέσεις τους σε εργαλεία προπαγάνδας, που να εξυπηρετούν συγκεκριμένες πολιτικές ή αλλότριους σκοπούς.
Έχοντας αυτά κατά νουν, ανακαλώ στη μνήμη μου τη διδασκαλία ιστοριογραφίας από την τότε 82χρονη πρύτανη στην έδρα της Ιστορίας όταν φοιτούσα στο δεύτερο έτος στο Πανεπιστήμιο Κλασικών Σπουδών και Καλών Τεχνών, στο Έοτβος Λόραντ της Βουδαπέστης. Επέμενε να εμπεδώσουμε πως η Ιστορία γράφεται για να εξυπηρετήσει την ιστορική αλήθεια και όχι την οποιαδήποτε πολιτική. Η ιστοριογραφία βασίζεται σε πρωτογενείς κυρίως πηγές, γεγονότα και όχι σε προσωπικές απόψεις ή μετέπειτα αλλοιώσεις που θα εξυπηρετούν την τότε ή νυν άρχουσα ή καθεστηκυία τάξη.
Με αυτά τα δεδομένα παρατηρούμε σήμερα πολλούς άσχετους και ανιστόρητους να περιφέρουν θέσεις και απόψεις που πόρρω απέχουν από την ιστορική αλήθεια.
Χιλιάδες χρόνια πίσω
Η γραία από την Πάφο ή τη Μεσαορία, όταν λέει σήμερα «επήα στα χωράφκια να συνάξω τρισατζίες» (τρισαγκίς-βρόσιμο χόρτο με τρία αγκάθια) ή όταν λέει «εποστάθηκα τζιαι εκάμμυσα (από το ρήμα καμμύω) τα μμάθκια μου», προφανώς δεν γνωρίζει ότι η γλώσσα που χρησιμοποιεί πάει χιλιάδες χρόνια πίσω, «στις αμμουδιές» του Ομήρου. Με ρίζα την αρχαία ελληνική γλώσσα, εξελιγμένη με ελάχιστες διαφοροποιήσεις στην πρωτοαρκαδική κυπριακή διάλεκτο.
Ο νεοεκλεγείς βουλευτής του ΑΚΕΛ, κ. Ν. Κιζίλγιουρεκ, σύμφωνα με τα γραφόμενα σε ένα από τα βιβλία του, λέει πως «η κατάληψη της Κύπρου από τους Οθωμανούς συνέβαλε στην ενίσχυση του μωσαϊκού χαρακτήρα της πολυπολιτισμικής Κύπρου». Όταν δε αναφέρεται στην Ιστορία των Ελλήνων της Κύπρου, κάνει λόγο για «αυτοανακηρυχθείσα ελληνική εθνική οντότητα των ορθοδόξων της Κύπρου μετά την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821».
Είναι πρόδηλον ότι ο εν λόγω ακαδημαϊκός δεν έχει καμιά σχέση με την Ιστορία. Γράφοντας τέτοιες ανακρίβειες, επιδιώκει να θέσει την Ιστορία ως εργαλείο προπαγάνδας για τους δικούς του σκοπούς. Προφανώς ο Κιζίλγιουρεκ δεν έχει διαβάσει τον πατέρα της Ιστορίας, Ηρόδοτο, ο οποίος προσδιορίζει την έννοια του έθνους ως το σύνολο μιας ανθρώπινης ομάδας που χαρακτηρίζεται από το όμαιμον, το ομόθρησκον, το ομόγλωσσον και το ομότροπον. Eίναι δηλαδή μια ομάδα με κοινή καταγωγή και δεσμούς συγγένειας (το όμαιμον), κοινούς θεούς (το ομόθρησκον), την ίδια γλώσσα (το ομόγλωσσον) και τα ίδια ήθη και έθιμα (το ομότροπον), συγκροτώντας ένα έθνος, δηλαδή μία οντότητα με ίδιους τρόπους επικοινωνίας.
Από τους αρχαίους χρόνους, ώς την Ελληνιστική περίοδο, την περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ώς τα χρόνια της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, δηλαδή της Αυτοκρατορίας του Βυζαντίου που η τελευταία κράτησε 1000 χρόνια, τη Φραγκοκρατία, την Ενετοκρατία και άλλους κατακτητές, όπως οι Οθωμανοί, ο λαός της Κύπρου διατηρούσε αναλλοίωτον το όμαιμον, το ομόθρησκον, το ομόγλωσσον και το ομότροπον.
Είναι άκρως αντιεπιστημονικό να ερμηνεύεται η Ιστορία της τότε εποχής (1570) με σύγχρονες ορολογίες όπως το «πολυπολιτισμικόν» και οι κατακτητές μιας χώρας να εξωραΐζονται τόσο χυδαία ότι συνέβαλαν στον πολυπολιτισμό. Στη μαύρη σκλαβιά ζούσαν οι Ελληνες της Κύπρου και δεν αλλοιώθηκε ο εθνισμός τους. Ούτε επί φραγκοκρατίας ούτε και επί τουρκοκρατίας. Όπως καταγράφουν Βούλγαροι ιστορικοί, οι Οθωμανοί έσφαζαν ένα ολόκληρο χωριό για να εξαναγκάσουν τα γειτονικά χωριά να εξισλαμιστούν.
Αλλοίμονον αν όλοι οι κατακτητικοί πόλεμοι προσδιορίζονταν ως «πολυπολιτισμικοί» και όχι ιμπεριαλιστικοί, με γνώμονα τον σφετερισμό και τη λεηλασία των θησαυρών των κατακτημένων λαων. Τότε δεν θα υπήρχαν ούτε απελευθερωτικά κινήματα, ούτε εξεγέρσεις εναντίον των κατακτητών.
Η προπαγάνδα της σύγχρονης άρχουσας τάξης της Τουρκίας, που επιδιώκει την αναβίωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, δεν έχει σχέση με πολυπολιτισμικά αλλά με μιαν ακραία ιμπεριαλιστική πρακτική. Δυστυχώς, σε αυτές τις προσπάθειες βρίσκει θιασώτες όχι μόνο μουσουλμάνους αλλά και άλλους. Όταν, για παράδειγμα, επιχειρούν ακόμα και τον Όμηρο να τον «ταυτοποιούν» ως Τούρκο με το όνομα Ομάρ, τότε η Ιστορία μετατρέπεται σε εργαλείο της πιο χυδαίας προπαγάνδας.
Όταν σήμερα ο δικτάτορας Ερντογάν απειλεί την Κυπρική Δημοκρατία πως αν δεν υπακούσει τα «θέλω» του θα μιλήσει με τη γλώσσα που καταλαβαίνουν, σίγουρα εννοεί τη γλώσσα των κανονιοφόρων και όχι την εδραίωση του «πολυπολιτισμού».
Το χρονικό του Λεόντιου Μαχαιρά, «Η Εξήγησις της γλυκείας χώρας Κύπρου», είναι χρήσιμο να το διαβάσει ο μη ιστορικός Ν. Κιζίλγιουρεκ. Πρόκειται για ένα χρονικό, το οποίο ξεκινά από την περίοδο του Μεγάλου Κωνσταντίνου έως και τον θάνατο του βασιλιά της Κύπρου Ιωάννη Β’ 1458.
O Μαχαιράς, αν και υπηρετεί τη φραγκική αυλή, δεν εκλατινίζεται ούτε ασπάζεται τον καθολικισμό. Διατηρεί τις εθνικές του ρίζες και την ορθόδοξη πίστη του. Στην αρχή του έργου επιβεβαιώνει την πίστη του στον Τριαδικό Θεό. Με το να υπηρετεί τη λατινοκρατία, αλλά να μη γίνεται υποχείριο όργανό της, του επιτρέπει να βλέπει και να γράφει με αμεροληψία τα γεγονότα της εποχής του, αλλά και τα παλαιότερα. Μάλιστα, σε μια εποχή που οι περισσότερες πηγές προέρχονται από ξένους συγγραφείς, το έργο του Μαχαιρά έρχεται να δώσει μιαν αυθεντική μαρτυρία των γεγονότων που λαμβάνουν χώραν στο νησί.
Tο «Χρονικό του Μαχαιρά» αποτελεί ένα ιστορικό μνημείο, καθώς αποτελεί μια γνήσια πηγή των κοινωνικών και πολιτικών γεγονότων της εποχής, που ξεκινά από την επίσκεψη της Αγίας Ελένης στην Κύπρο τον 4ον αιώνα μ.Χ., για να καταλήξει το 1458 μ.Χ. με τον θάνατο του Ιωάννη του Λουζινιάν. Παράλληλα το έργο του Μαχαιρά αποτελεί ένα γλωσσικό μνημείο της κυπριακής διαλέκτου της εποχής του Μεσαίωνα. Μιας αέναης συνέχειας και εξέλιξης της γλώσσας από την αρχαιότητα.
Ο λαός της Κύπρου δεν αποκόπηκε από την Ιστορία του την περίοδο του Βυζαντίου. Το μόνο που άλλαξε, έστω με τη βία, ήταν η μετάβαση από το δωδεκάθεον στην τριαδική θρησκεία (Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα).
Προπαγανδιστικά συνθήματα
Όταν σήμερα, κυρίως από τον χώρο της Αριστεράς, λένε «οι Τούρκοι της Κύπρου δεν είναι εχθροί μας, είναι αδελφοί μας», δεν έχει καμιά σχέση με την ιστορική αλήθεια. Είναι ένα σύνθημα με προπαγανδιστικό πολιτικό περιεχόμενο. Σίγουρα δεν είναι εχθροί μας γιατί οφείλουμε να ζήσουμε σε αυτόν τον τόπο ειρηνικά ως συμπατριώτες που γίναμε ύστερα από μια βίαιη κατάληψη, η οποία άφησε μειοψηφικά κατάλοιπα αλλόθρησκων και αλλόγλωσσων. Καμιά όμως σχέση με τα τέσσερα «Ο» που προσδιόρισε ο Ηρόδοτος για το έθνος.
Ο λαός της Κύπρου υπήρξε ως έθνος από τους παμπάλαιους χρόνους, παρά τους ξένους κατακτητές που πέρασαν και άφησαν τα σημάδια της βίας αλλά δεν μπόρεσαν να τον αφελληνίσουν.
Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας, που δυστυχώς αντέγραψε και η Κύπρος, ήταν η κατάργηση των Αρχαίων Ελληνικών, καθώς και οι προσπάθειες να ακρωτηριάσουν τις ρίζες, τις έννοιες και τα μηνύματά της. Οι αποτυχίες των μαθητών στα Νέα Ελληνικά προφανώς έχουν τα αίτια σε μια πολιτική πνευματικής ημιπληγίας, που εφαρμόζεται χωρίς οι αρμόδιοι να λογοδοτούν για την τεράστια ζημιά που προκαλούν σε αυτό το κολοσσιαίο θησαυροφυλάκιο, το οποίο λέγεται αρχαίος ελληνικός πολιτισμός.
Πηγή: Σημερινή, Ινφογνώμων Πολιτικά
