Διάβασα πρόσφατα τα σχόλια που έκανε για το bestselling βιβλίο του Ibram X. Kendi, “How To Be An Antiracist” («Πώς να είσαι ένας Αντιρατσιστής»), ο Andrew Sullivan, ο οποίος γράφει ότι για τον βραβευμένο μαύρο συγγραφέα και καθηγητή ιστορίας, οτιδήποτε στον κόσμο, είναι είτε «ρατσιστικό», είτε «αντιρατσιστικό»: «Σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει μια μη-ρατσιστική ή φυλετικά ουδέτερη πολιτική ... Αν κάποια διάκριση δημιουργεί ισότητα, τότε είναι αντιρατσιστική. Εάν η διάκριση δημιουργεί ανισότητα, τότε είναι ρατσιστική». Η ανισότητα ορίζεται ως οποιαδήποτε διαφορά μεταξύ οποιωνδήποτε εθνικών ομάδων στις μέσες αποδόσεις τους σε οποιοδήποτε πεδίο ζωής ή εργασίας. Κάθε πολιτική που οδηγεί σε οποιεσδήποτε φυλετικές διαφορές σε οτιδήποτε δεν αντανακλά σε γενικές γραμμές τη φυλετική δημογραφία της κοινωνίας είναι εκ των πραγμάτων "ρατσιστική".

Ο Kendi δεν έχει χρόνο για φυλετικές ουδετερότητες από το κράτος ή για κάποιες ελευθερίες οι οποίες μπορεί να έχουν κάποιες ανισότητες ως αποτέλεσμα. Στην πραγματικότητα, «το πιο απειλητικό ρατσιστικό κίνημα δεν είναι η απίθανη προσπάθεια της alt-right για ένα λευκό εθνο-κράτος, αλλά η τακτική αμερικανική προσπάθεια για ένα «ουδέτερο φυλετικά» κράτος. Εδώ δεν υπάρχει χρόνος ούτε για πειθώ, ούτε για διάλογο: Ένας ακτιβιστής παράγει εξουσία και αλλαγή πολιτικής, όχι διανοητική αλλαγή. «Το μόνο που υπάρχει είναι εξουσία. Και η εξουσία είναι απλώς η δυνατότητα να εφαρμόσεις ρατσιστική ή αντιρατσιστική πολιτική».

Το βιβλίο, επομένως, δεν είναι μια προσπάθεια να πείσουμε κανέναν. Είναι μια ιστορία ζωής διαστρεβλωμένη με μια παρέλαση διακηρύξεων για το τι πρέπει να κάνεις για να είσαι «καλός» και όχι «κακός».

Ο Kendi προτείνει να υπάρχουν γραφειοκράτες του κράτους που θα είναι "επισήμως εκπαιδευμένοι εμπειρογνώμονες για το ρατσισμό", οι οποίοι θα αστυνομεύουν όλη τη δημόσια και ιδιωτική ζωή και θα εξαναγκάζουν τους πάντες να υπακούσουν τις επιταγές τους για τον «αντιρατσισμό».

Κάθε φορά ξανά και ξανά, αξίζει να σκεφτόμαστε ποιο είναι το τελικό endgame της αριστεράς. Φαίνεται ότι δεν πιστεύουν πραγματικά στην φιλελεύθερη δημοκρατία ή την πειθώ. Δεν έχουν καμία αφοσίωση στα ατομικά δικαιώματα ή την ελευθερία του λόγου. Αντίθετα, ο τελικός τους στόχος φαίνεται να είναι να διοικήσουν ολόκληρη την χώρα με σκοπό να την «καθαρίσουν» από τον "ρατσισμό" (και κάθε άλλο "-ισμό" και "-φοβία"). Και απαιτούν «πειθαρχικά εργαλεία» από εκλεγμένους οργανισμούς για να επιβάλουν «έναν ριζοσπαστικό αναπροσανατολισμό της συνείδησης μας».

Υπάρχει μια λέξη γι’ αυτού του είδους την πολιτική και αυτού του είδους την θεωρία όταν εφαρμοστούν πλήρως και αυτή είναι: ολοκληρωτισμός.

Ίσως να τον έλεγες "soft ολοκληρωτισμό", επειδή μάλλον δεν πρόκειται να έχει γκουλάγκ ή ανακρίσεις στη Lubyanka. Απλά θα σας εξαλείψουν και δεν θα εργαστείτε ξανά. Θα διδάξουν στα παιδιά σας να σας μισούν και να μισούν τον εαυτό τους. Και ούτω καθεξής. Οι άνθρωποι που μεγάλωσαν κάτω από το κομμουνιστικό μπλοκ μας λένε ότι αποδεχόμαστε σιγά - σιγά αυτόν τον ολοκληρωτισμό στην κοινωνία μας και δεν το συνειδητοποιούμε. Μήπως ακούσατε τι είπε ο βραβευμένος Ρουμάνος θεατρικός διευθυντής που εγκατέλειψε πρόσφατα την σχολή του στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια;

Κατά τη διάρκεια της τηλεοπτικής συνέντευξης του Andrei Serban, στην ρουμανική τηλεόραση, ο παρουσιαστής της εκπομπής φάνηκε να σοκαρίζεται ανακαλύπτοντας ότι το αμερικανικό εκπαιδευτικό σύστημα εκπαίδευσης κατευθύνεται προς τον κομμουνισμό.

Ο καθηγητής αφηγήθηκε στη συνέντευξη ότι μετά από αποχώρηση ενός καθηγητή, ο ίδιος και οι άλλοι καθηγητές στο τμήμα κλήθηκαν σε συνάντηση με τον κοσμήτορα της Σχολής Καλών Τεχνών. Κατά τη διάρκεια αυτής της συνάντησης, ο κοσμήτορας τους είπε ότι υπήρχαν «πάρα πολλοί λευκοί καθηγητές, πάρα πολλοί ετεροφυλόφιλοι». Τους είπε ότι θα ήταν καλύτερο να προσλάβουν άτομο από μια μειονότητα, ή γυναίκα ή γκέι.

Στον Serban είπαν ότι δεν θα μπορούσαν να προσλάβουν κάποιον σαν αυτόν επειδή είναι «ένας παντρεμένος, ετεροφυλόφιλος άνδρας που έχει παιδιά».

Όταν ο καθηγητής τον ρώτησε αν συνέβαινε ο πιο εξειδικευμένος υποψήφιος να ήταν ένας λευκός ετεροφυλόφιλος άντρας, αν θα μπορούσε να προσληφθεί; Η απάντηση που έλαβε άμεσα ήταν «Όχι».

"Ένιωσα σαν να ζούσα ξανά κάτω από τον κομμουνισμό", είπε.

Και κατόπιν ο καθηγητής Serban, ο οποίος είναι διεθνώς αναγνωρισμένος σε θεατρικούς κύκλους, τιμωρήθηκε από τους συναδέλφους του γιατί δήλωσε ότι δεν θα θεωρούσε αξιόπιστο έναν τρανσέξουαλ άνδρα να υποδυθεί τον ρόλο της Ιουλιέτας στο Ρωμαίος και Ιουλιέτα.

Η Libby Emmons, που ήταν φοιτήτρια του Serban στο Columbia, γράφει:

Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στο τμήμα θεάτρου της Σχολής Τεχνών του Πανεπιστημίου Κολούμπια, ο Ρουμάνος μετανάστης καθηγητής Andrei Serban ήταν θρύλος. Τον αγαπούσαν οι φοιτητές, τον λάτρευε η σχολή, ήταν μόνιμος, εγκατεστημένος και είχε το ελεύθερο να κάνει ό,τι θέλει στο τμήμα του. Φανταστείτε, λέει, τι είναι για έναν άνθρωπο που μεγάλωσε κάτω από τον κομμουνισμό και ανέβηκε στην κορυφή του επαγγέλματός του στις τέχνες, να βρεθεί αναγκασμένος να προσλάβει κάποιον όχι σύμφωνα με την καλλιτεχνική αριστεία, αλλά σύμφωνα με την πολιτική ορθότητα. Η Emmons συνεχίζει:

Δεν είναι μυστικό ότι το Κολούμπια είναι ένα αριστερόστροφο πανεπιστήμιο και η Σχολή Καλών Τεχνών μπορεί να είναι το πιο ‘woke’ κολλέγιο. Η πίεση που ασκείται να υιοθετηθούν ετερόδοξες πολιτικές απόψεις θα οδηγήσει στην παρακμή τόσο της Σχολής των Τεχνών όσο και της έκφρασης των θεατρικών τεχνών. Στην πραγματικότητα, αυτό ήδη συμβαίνει ήδη.

Λοιπόν, κάτω από το ουτοπικό σχέδιο του Ibram X. Kendi, το κράτος θα έρθει και θα «σπάσει» ανθρώπους όπως ο Andrei Serban.

Οι αναγνώστες μου γνωρίζουν ότι το βιβλίο στο οποίο εργάζομαι τώρα αφορά κάτι τέτοιο. Άνθρωποι όπως ο Αντρέι Σέρμπαν είναι τα πουλάκι στο πολιτιστικό μας γκρίζο τοπίο. Βλέπουν αυτά που έρχονται και μας προειδοποιούν.

Καθώς τέλειωσα την ανάγνωση του βιβλίο του Yuri Slezkine “The House Of Government”, για την επανάσταση των Μπολσεβίκων, σκέφτηκα ότι εάν κάποιοι ουτοπικοί ριζοσπάστες όπως ο Ibram X. Kendi, αποκτούσαν τον πλήρη έλεγχο του κράτους, της αστυνομίας και των ενόπλων δυνάμεων, θα έκαναν τα πάντα για να υλοποιήσουν το όραμά τους, στο να εξαλείψουν τους «κακούς» ανθρώπους.

Ο ολοκληρωτισμός διαφημίζεται μπροστά στα μάτια μας και μοιάζει να έχουμε συνηθίσει σε κάτι τέτοιο. Είμαστε ένα βήμα πριν το τελικό endgame της Αριστεράς. Ξύπνα!

Πηγή: Κόκκινος Ουρανός