Με αφορμή τη στάση της Σακελλαροπούλου στο θέμα της χορήγησης ιθαγένειας, όταν, ανήκουσα -ευτυχώς- στη μειοψηφία, επικρότησε τον υπό το ΣτΕ αντισυνταγματικό κριθέντα νόμο Ραγκούση του 2010, που έδινε αυτομάτως υπηκοότητα σε μικρά παιδιά, αν οι γονείς τους είχαν 5 χρόνια νόμιμη παραμονή.
Ο πρωθυπουργός κύριος Μητσοτάκης αποφάσισε να προτείνει ως πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας την πρόεδρο του Συμβουλίου Επικρατείας κυρία Σακελλαροπούλου. Τα ονόματα πού ακούγονταν ήταν αρκετά ενώ η μέγιστη πλειοψηφία των οποίων χρεώνεται στο γνωστό πολιτικό νεφέλωμα της κεντροαριστεράς. Από κανένα άλλο πολιτικό χώρο. Από αυτήν την "σημιτική" κεντροαριστερά κυρίως πού είναι ιδιαιτέρως εύκαμπτη, ευλύγιστη, πειθήνια και πρόθυμη στα κελεύσματα της έξωθεν εισαγόμενης Νέας Τάξης, πολιτικής ορθότητας, πολυπολιτισμικότητας, δηλαδή της παγκοσμιοποίησης.
Σε αυτόν τον χώρο ανήκει ψυχή τε και σώματι ή κυρία Σακελλαροπούλου ή πολυπολιτισμικότητα της οποίας "ακουμπάει" τα μάλλα, στη διακηρυγμένη από βήματος της βουλής πολυπολιτισμικότητα του κ. Μητσοτάκη! "Ακουμπάει" επίσης και ή ευαισθησία της για την υποκινούμενη κλιματική αλλαγή και ή "προοδευτικότητά" της για τα "ανθρώπινα δικαιώματα" τά οποία όμως δεν τά είδαμε να λειτουργούν στην περίπτωση του Ρώσου Αλεξάντερ Βίννυκ του γνωστού και "mister Bitcoin".
Θυμίζουμε ότι ο Βίννυκ ζήτησε διά της συνηγόρου του αναβολή για πολύ σοβαρούς λόγους υγείας και κινδύνου υποβολής σε βασανιστήρια εάν εξεδίδετο στις ΗΠΑ ή στην Γαλλία και όχι στην Ρωσία πού είναι ή πατρίδα του. Διερωτώμαι, εάν δεν ήταν Ρώσος αλλά Αμερικανός πολίτης, θα κρατούσε την ίδια στάση ή δικαστής κυρία Σακελλαροπούλου;
Το δημογραφικό και ή μετανάστευση αποτελούν ομού και τα δύο, το μεγαλύτερο εθνικό ζήτημα της Ελλάδας. Το υπ' αριθμόν ένα. Ένα ζήτημα πού ορίζει και καθορίζει κυριολεκτικώς τα πάντα. Την ίδια την επιβίωσή του έθνους μας. Σε αυτό το απολύτως καταλυτικό για το έθνος μας πρωταρχικό ζήτημα, ποια είναι ή θέση της κυρίας Σακελλαροπούλου;
Ο Κώδικας Ιθαγένειας, ως γνωστόν, είναι βασικότατο νομοθέτημα κάθε δημοκρατικού πολιτεύματος, αφού αυτό καθορίζει την σύνθεση του λαού (δηλαδή ποιοι είναι Έλληνες), ο οποίος λαός, αποτελεί την πηγή κάθε εξουσίας, του οποίου λαού τα μέλη έχουν δικαιώματα του εκλέγειν, εκλέγεσθαι, στρατεύεσθαι, διορίζεσθαι κλπ.
Κατά τον Κώδικα, ανεγνωρίζοντο κατ' αρχήν Έλληνες, όσοι έχουν γεννηθεί από Έλληνες γονείς και κατά δεύτερον λόγο, όσοι αλλοδαποί αναγνωρίσθηκαν ως Έλληνες διά πολιτογραφήσεως. Δηλαδή, έχουν συμπληρώσει ένα χρονικό διάστημα νόμιμης και μόνιμης παραμονής στην χώρα, είναι ενήλικες, έχουν επαρκή γνώση της ελληνικής γλώσσας, της ιστορίας, του πολιτισμού και έχουν ενσωματωθεί στο κοινωνικοοικονομικό, πολιτισμικό και πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας.
Εφόσον έχουν κατακτήσει τα παραπάνω, τεκμαίρεται ότι έχουν διαμορφώσει ουσιαστικό δεσμό με το ελληνικό έθνος και δύνανται πλέον να υποβάλλουν αίτηση ότι επιθυμούν να αναγνωρισθούν ως Έλληνες. Μετά όμως, από εξατομικευμένη κρίση πολιτογραφούνται Έλληνες.
Ο αντισυνταγματικός νόμος του Παπανδρέου
Τον Φεβρουάριο του μοιραίου 2010 και έν μέσω της οικονομικής βαθύτατης κρίσης όπου οσονούπω ξεσπούσε, ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος αλλού πατούσε και αλλού βρισκόταν, με περίεργη όσο και ύποπτη σπουδή μέσα στην καταιγίδα πού έπληττε την χώρα, ψήφισε στην Βουλή τον Νόμο 3838/2010. Επέφερε έτσι τροποποίηση στον Κώδικα περί Ιθαγένειας, προσφέροντας την ελληνική Ιθαγένεια αυτομάτως και αθρόως σε παιδιά αλλοδαπών γονέων, πού εγγράφονται στην Α' τάξη του δημοτικού σχολείου, υπό την προϋπόθεση ότι οι γονείς τους είχαν πέντε έτη νόμιμης και μόνιμης παραμονής στην χώρα.
Η διάταξη κρίθηκε αντισυνταγματική με την υπ' αριθμ. 460/2013 απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (ολομέλεια με πρόεδρο τον κ. Νικόλαο Σακελλαρίου) και δεν εφαρμόστηκε. Το αξιοπερίεργο εκτός των άλλων είναι ότι ο νόμος αυτός ήταν ο πρώτος νόμος πού ψήφισε η κυβέρνηση Παπανδρέου! Γιατί τόση πρεμούρα; Είμαστε ενώπιον Μνημονίου, Φεβρουάριος του 2010 και ο Παπανδρέου σπεύδει να αλλάξει τον Κώδικα. Παράξενο δεν είναι; Ή, μήπως και υποβολιμαίο και ύποπτο;
Η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, αφού αναφέρει ότι ο εθνικός νομοθέτης πρέπει να σέβεται γενικώς τις διατάξεις του Συντάγματος και ιδίως αυτές πού χαρακτηρίζουν ως εθνικό το ελληνικό κράτος, καταλήγει: «...Ο νομοθέτης δεν μπορεί να παραγνωρίσει το γεγονός ότι το ελληνικό κράτος ιδρύθηκε και υπάρχει ως εθνικό κράτος, με συγκεκριμένη ιστορία, και ο χαρακτήρας αυτός είναι εγγυημένος τουλάχιστον από τους ορισμούς του άρθρου 1 παρ. 3 του ισχύοντος Συντάγματος» - όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό, υπάρχουν υπέρ του λαού και του έθνους - «η Ευρωπαϊκή Ένωση μάλιστα, κατά το άρθρο 4 παρ. 2 της Συνθήκης για την ΕΕ σέβεται την εθνική τους ταυτότητα». Την εθνική ταυτότητα των κρατών και όχι των ατόμων. Δηλαδή, έρχεται ή συνθήκη και λέει πώς στην Ευρώπη έχουμε εθνικά κράτη.
Συνέπεια δε τούτων είναι ότι ελάχιστος όρος για την απονομή της ελληνικής ιθαγένειας είναι ή ύπαρξη γνήσιου δεσμού του αλλοδαπού με το ελληνικό κράτος και την ελληνική κοινωνία. Εάν παρεγνωρίζετο η προϋπόθεση του ουσιαστικού δεσμού και ο νομοθέτης μπορούσε να τον αγνοήσει τότε πρακτικώς θα μπορούσε και να προσδιορίσει αυθαιρέτως τη σύνθεση του λαού με την προσθήκη απροσδιόριστου αριθμού προσώπων ποικίλης προελεύσεως, με χαλαρή ή ανύπαρκτη ενσωμάτωση, με ότι τούτο θα συνεπήγετο για την συνταγματική τάξη και τη λειτουργία του πολιτεύματος.
Δηλαδή, εν ολίγοις, μας λέει, πώς αν κάποιος είναι Έλληνας έχει να κάνει με τη γνήσια σχέση πού έχει με το ελληνικό έθνος και όχι με το πόσα ένσημα έχει όπως γράφει ο Αντώνης Λιάκος, ο ΣΥΡΙΖΑ, οι νεοφιλελεύθεροι σημιτικοί και τα ιδρύματα Σόρος.
Η ανατριχιαστική εμπλοκή Σακελλαροπούλου
Στην απόφαση αυτή όμως διαφώνησαν 11 δικαστές, οι οποίοι φυσικά μειοψήφησαν. Όταν διάβασα το σκεπτικό αυτής της μειοψηφίας, πρέπει να το παραδεχτώ, ανατρίχιασα. Φοβήθηκα. Κατάλαβα, πώς ο εθνομηδενιστικός θύλακας, διεισδύει, κατατρώει και τελικά, αλώνει, επικίνδυνα τους θεσμούς της χώρας μου, και δυστυχώς, τον τελευταίο θεσμό πού είναι πια, το αποκούμπι των Ελλήνων, αυτόν της Δικαιοσύνης. Η κυρία Σακελλαροπούλου είχε μειοψηφήσει δεχόμενη πλήρως τον "προοδευτικό" πλην "εκσυγχρονιστικό" Νόμο Ραγκούση, τον κρινόμενο από την Ολομέλεια ως αντισυνταγματικό!
Η πολύ σοβαρή όμως άποψη της μειοψηφίας πρέπει να μας προβληματίσει. Είναι άποψη πολιτική με νομικοφανή τρόπο διατυπωμένη, πολύ, πολύ επικίνδυνη. Πριν απ' όλα, θεωρεί ότι ή Βουλή δεν δεσμεύεται από καμία συνταγματική διάταξη όταν καθορίζει τους όρους απόκτησης της ελληνικής ιθαγένειας. Και ότι : «με την απονομή της ελληνικής ιθαγένειας ό αλλοδαπός καθίσταται Έλλην πολίτης. Συμπολίτης των λοιπών Ελλήνων πολιτών και όχι ομοεθνής τους. Δηλαδή, δεν του αναγνωρίζεται και ή ελληνική εθνική ταυτότητα. Είναι σαφής δε ή διάκριση μεταξύ λαού και έθνους».
Τι μας λέει λοιπόν και ή κυρία Σακελλαροπούλου; Θέλει το παιδί του αλλοδαπού να διατηρεί την εθνικότητά του και να αποκτά την υπηκοότητα. Δηλαδή, θα είμαστε πολίτες του ελληνικού κράτους, το οποίο παύει να είναι κράτος του ελληνικού έθνους και είναι χώρος όπου μέσα σε αυτόν τον χώρο θα υπάρχουν διάφοροι πολίτες διαφόρων εθνικοτήτων! Και φυσικά, ανοίγει το θέμα των διαμορφουμένων μειονοτήτων. Ανοίγει διάπλατα ο δρόμος των μειονοτήτων.
Αυτά είναι τα πολιτικά πιστεύω της "προοδευτικής" κυρίας Σακελλαροπούλου. Γι΄ αυτό προετάθη. Γι΄ αυτό προβάλλεται. Γι΄ αυτό θα ψηφιστεί. Οι Έλληνες βουλευτές από καιρού έχουν πάψει να βουλεύονται. Απλώς ψηφίζουν. Ο ελληνικός λαός πλήρως ανενημέρωτος από τα ΜΜΕ. Η χώρα, υποτελής, ταπεινωμένη, ρημαγμένη. Η παρακμή της είναι πλέον καταφανής και στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα, το κατ' εξοχήν επιφορτισμένο για την τήρηση του Συντάγματος.
Πηγή: slpress.gr
