Ξεσκεπάζοντας τὰ νεοταξίτικα σχέδια τοῦ ζοφεροῦ μέλλοντος

Ὡς γνωστόν, τὸ 2009 ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων, μαζὶ μὲ τὸ λόμπι τῶν φαρμακευτικῶν ἑταιρειῶν σὲ φόντο προθερμαινόμενου ἰατροφασισμοῦ-ὑγειοναζισμοῦ, εἶχαν ἐπιχειρήσει νὰ ὀργανώσουν τὸν μαζικὸ (διάβαζε: Ναζικὸ) ἐμβολιασμὸ τῶν πολιτῶν διαφόρων κρατῶν κατὰ τῆς γρίπης Η1Ν1. Μάλιστα, ἡ Ἑλλάδα εἶχε ἀγοράσει σχεδὸν διπλάσιο ἀριθμὸ ἐμβολίων ἀπὸ τὸν πληθυσμό της.
 

Στὴν ἐπιχείρηση συμμετεῖχαν δύο βασικοὶ πρωταγωνιστὲς τῆς σημερινῆς ὑγειονομικῆς διαχείρισης: οἱ κ.κ. Τσιόδρας καὶ Κοντοζαμάνης, οἱ ὁποῖοι εἰκονίζονται σὲ μιὰ ἁμαρτωλὴ φωτογραφία ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, ἔνθεν καὶ ἔνθεν τοῦ τότε Ὑπουργοῦ Ὑγείας Δ. Ἀβραμόπουλου.

Μέχρι στιγμῆς δὲν γνωρίζουμε μετὰ βεβαιότητος ἂν ἡ ἀποτυχημένη προσπάθεια ὑλοποίησης τοῦ μαζικοῦ ἐμβολιασμοῦ ἦταν προσχεδιασμένη. Ἄν θεωρήσουμε ὡς δεδομένο ὅτι ὁ κορωνοϊὸς βαπτίσθηκε ἐσκεμμένα «ἀόρατος ἐχθρός», ὥστε νὰ ξεκινήσει ἕνας ψευτοπόλεμος ποὺ θὰ κατέληγε στὴν μαζικὴ χρήση τοῦ (δῆθεν) ὑπερόπλου τῶν καινοφανῶν ἐμβολίων ἀπὸ τὴν πλευρά των πολιτῶν-ὁπλιτῶν, τότε εἶναι πολὺ λογικὸ νὰ ἔπρεπε νὰ γίνει μιὰ προσομοίωση τῆς οἱονεὶ στρατιωτικῆς «ἐπιχείρησης ἐλευθερία» in vivo καὶ ὄχι in vitro.

Ἡ προσομοίωση αὐτὴ θὰ ἔπρεπε, βεβαίως, νὰ βρίσκεται σὲ ἱκανὴ χρονικὴ ἀπόσταση ἀπὸ τὴν ἐπίσημη ἐμβολιαστικὴ πρεμιέρα, προκειμένου νὰ ἔχει ἀποδυναμωθεῖ ἡ μνήμη τῶν πειραματόζωων σὲ σχέση μὲ τὴν προηγηθεῖσα πρόβα τζενεράλε.

Παρότι, ὅμως, ὁ ἑλληνικὸς λαὸς εὐτύχησε νὰ ἔχει ἐλεύθερη πρόσβαση στὴ φωτογραφία μὲ τοὺς νεοταξίτικους «τρεῖς καμπαλέρος» ἐκείνης τῆς -κατὰ τὰ φαινόμενα- πρόβας τζενεράλε (φωτογραφία ποὺ διακινήθηκε εὐρέως στὸ Διαδίκτυο), τὸ φρεσκάρισμα τῆς μνήμης ἀπεδείχθῃ ἀνεπαρκὲς μπροστὰ στὴ δύναμη τοῦ τρόμου ποὺ τὰ σατανικὰ μυαλὰ κατάφεραν νὰ διασπείρουν στὸν πληθυσμὸ γιὰ τὴν ἐχθρικὴ ἐπέλαση τοῦ ἀόρατου κορωνοϊοῦ.
 

 
Πέρα ἀπὸ τὴν ὀπτικὴ ὑπενθύμιση, στὴν ἀφύπνιση τοῦ πολίτη θὰ μποροῦσαν νὰ συμβάλουν οἱ ἐξαιρετικὰ ἐπίκαιρες ἀναφορὲς τοῦ Μπογιόπουλου ἀπὸ τὸ βιβλίο του «Εἶναι ὁ Καπιταλισμός, ἠλίθιε»¹, οἱ ὁποῖες μᾶς ὁδηγοῦν σὲ χρήσιμα συμπεράσματα γιὰ τὸν παρεμφερῆ τρόπο διαχείρισης τῆς σημερινῆς ὑγειονομικῆς κρίσης. Ὁ συγγραφέας ἐφιστᾷ τὴν προσοχὴ τοῦ ἀναγνώστη στὰ ἑξῆς:

Ἡ λεγόμενη «πανδημία» ἀπὸ τὸν ἰὸ τῆς «γρίπης τῶν χοίρων» χρησιμοποιήθηκε τὸ 2009 ὡς παγκόσμιο φόβητρο γιὰ τὴν ἐνθυλάκωση ἀπὸ τίς φαρμακοβιομηχανίες, ποὺ παρήγαγαν καὶ διένειμαν τὰ ἀντιικὰ ἐμβόλια, ἑνὸς ποσοῦ ποὺ κυμάνθηκε περὶ τὰ 20 δισεκατομμύρια δολλάρια. Ἡ ὅλη ἐπιχείρηση, ποὺ προέβλεπε τὴ μετατροπὴ τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς σὲ παγκόσμιο πειραματόζωο κατανάλωσης ἐμβολίων ἀνέλεγκτων ὡς πρὸς τίς συνέπειές τους στὸν ἀνθρώπινο ὀργανισμό, ἀποδείχτηκε ὅτι δὲν σκόπευε στὴν ἀντιμετώπιση τῆς «γρίπης τῶν χοίρων», ἀλλὰ ἐπρόκειτο γιὰ μιὰ χειρίστης μορφῆς «διαφθορὰ τῶν χοίρων».

Ὁ Μπογιόπουλος συνεχίζει:

Ἕνα χρόνο ἀργότερα, καὶ συγκεκριμένα τὸν Ἰούλιο τοῦ 2010, ὁ Γερμανὸς ἐπιδημιολόγος Βόλφγκανγκ Βόνταργκ, πρόεδρος τῆς Ἐπιτροπῆς Κοινωνικῶν Ζητημάτων, Ὑγείας καὶ Οἰκογένειας τῆς κοινοβουλευτικῆς συνέλευσης τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης, δήλωσε: «Ἡ γρίπη τῶν χοίρων ὡς τέτοια δὲν ὑπάρχει, ὁ δὲ μεγάλος πανικὸς ποὺ δημιουργήθηκε χωρὶς λόγο συμφέρει μόνο τοὺς ἐκπροσώπους τῶν ἐργαστηρίων ἐκπόνησης ἐμβολίων καὶ τοὺς παραγωγούς τους». Ὅπως ἀποκαλύφθηκε, σημαίνοντα στελέχη τοῦ Παγκόσμιου Ὀργανισμοῦ Ὑγείας, ποὺ ἀντικατέστησαν τὸν ὅρο «ἐπιδημία» μὲ τὸν ὅρο «πανδημία», καὶ ἔδωσαν ἔτσι τὸ πράσινο φῶς γιὰ τὴν κερδοσκοπία τῶν φαρμακοβιομηχανιῶν ἐπὶ τῇ βάσει ἑνὸς τεχνητὰ προκληθέντος πανικοῦ, συνεργάζονταν μὲ τίς ἑταιρεῖες παραγωγῆς τῶν ἐμβολίων.

          

Μὲ ἀφορμὴ τὸν κορωνοϊό, ὁ Βόνταργκ ἐξέδωσε βιβλίο ὑπὸ τὸν τίτλο «Κάλπικες Πανδημίες» καὶ ὑπότιτλο «Ἐπιχειρήματα ἐνάντια στὴν κυριαρχία τοῦ φόβου»², στὸ ὁποῖο ἐξηγεῖ γιατί ζοῦμε πλέον ὑπὸ τὸ καθεστὼς μιᾶς ἄνωθεν ἐπιβληθείσας πανδημικῆς δικτατορίας (Pandemie-Putsch)³, ἠνιοχούμενης ἀπὸ τὴν μαφία τῶν ἐμβολίων καθὼς καὶ ἀπὸ μιὰ τεχνο-ἐλίτ· ὁ ἴδιος κάνει λόγο καὶ γιὰ ἐμβολιοδικτατορία (Impf-Diktatur)⁴.

Ὑποστηρίζει ὅτι ἡ διαχείριση της παρούσας ὑγειονομικῆς κρίσης ἀποτελεῖ ἕνα τεράστιο ἔγκλημα κατὰ τῆς ἀνθρωπότητας καὶ ὅτι οἱ ἐκμεταλλευτὲς τοῦ κορωνοϊοῦ δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴ δημόσια ὑγεία, ἀλλὰ γιὰ τὴν αὔξηση τοῦ πλούτου τους καὶ τὴν ἐπέκταση τῶν μονοπωλίων καὶ τῆς ἐξουσίας τους ποὺ θὰ προέλθουν ἀπὸ τὸ ἐμπορικὸ παιχνίδι μὲ τὴν ἀσθένεια⁵.

Εὔστοχα παρατηρεῖ ὁ Βόνταργκ ὅτι, αὐτὴ τὴ φορά, ἡ ἀνάληψη τῆς ἐξουσίας ἀπὸ τὴ δικτατορικὴ ἐλὶτ τῶν δισεκατομμυριούχων του Νταβὸς δὲν ἀπαιτοῦσε τὴ χρήση στρατοῦ. Τὸ νέο μέσο τῆς κατάκτησης τῶν λαῶν ἦταν ὁ φόβος γιὰ τοὺς ἰούς.

Ἐπειδὴ δὲν τοὺς πιάνει τὸ ἀνθρώπινο μάτι, ἀποτελοῦν μιὰν ἀόρατη ἀπειλὴ (ἐξοῦ καὶ τὸ παρατσούκλι «ἀόρατος ἐχθρὸς» ποὺ δόθηκε στὸν κορωνοϊὸ κατ' ἀπομίμηση ἐκείνου ποὺ εἶχε δοθεῖ στὴν Ἄλ Κάϊντα), ἡ ὁποία εἶναι ἐν δυνάμει πανταχοῦ παροῦσα. Ἔτσι, οἱ παγκόσμιοι κατακτητές μας δὲν χρειάσθηκε νὰ κάνουν τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ ἐπιδοθοῦν σὲ καθημερινὴ κρουσματολαγνεία, ὥστε οἱ περισσότεροι πολῖτες νὰ ὑποκύψουν τρομαγμένοι στὶς ἐντολὲς τῶν ὑγειονομικῶν διαχειριστῶν. Δὲν ἦταν, λοιπόν, καθόλου δύσκολο νὰ ἀρχίσει ὁ κόσμος νὰ κρατᾷ ἀποστάσεις καὶ νὰ διατρανώνει τὴν ὑποταγή του φορῶντας μάσκες⁶.

Γιὰ νὰ διατηρήσουν τὴν πίεση καὶ νὰ μὴ χάσουν τὸν ἔλεγχο, οἱ ἐλεγχόμενες κυβερνήσεις τῶν κρατῶν ἀνήγαγαν τὰ ἠλεκτρονικὰ πιστοποιητικὰ σὲ ὅρο ἄσκησης τῶν θεμελιωδῶν δικαιωμάτων τῶν πολιτῶν, οἱ ὁποῖοι διχοτομήθηκαν αὐθαιρέτως σὲ πρώτης καὶ δευτέρας κλάσεως, δηλ. σὲ ἐμβολιασμένους καὶ ἀνεμβολίαστους. Συνεπῶς, ἐφαρμόσθηκε γιὰ μία ἀκόμη φορὰ τὸ διαβολικὸ δόγμα pide et impera (διαίρει καὶ βασίλευε)⁷.

Ἐξίσου εὔστοχη εἶναι ἡ παρατήρηση τοῦ Βόνταργκ ὅτι στὶς ἀρχὲς τῆς πανδημίας ὑπῆρχε μεγάλη διάσταση ἀνάμεσα στὴ δραματικὴ παρουσίαση τῶν γεγονότων ἀπὸ τὰ ΜΜΕ (βλ. ἰδίως τίς εἰκόνες ἀπὸ τὴν περίφημη ἑκατόμβη νεκρῶν τοῦ Μπέργκαμο) καὶ στὴν πραγματικότητα, ὅπως τὴ βίωναν οἱ πολῖτες στὴν καθημερινότητά τους:

Οἱ γείτονες καὶ οἱ συνάδελφοι δὲν ἀρρώσταιναν μαζικά, δὲν κυκλοφοροῦσαν ἀνάμεσά μας πολλοὶ ἄνθρωποι ποὺ εἶχαν ἔκδηλα συμπτώματα κορωνοϊοῦ, ἐνῶ στὶς αἴθουσες ἀναμονῆς τῶν νοσοκομείων βρίσκονταν λιγότεροι ἄνθρωποι ἀπ' ὅ,τι τίς ἀντίστοιχες κρύες ἡμέρες προηγούμενων ἐτῶν καὶ οἱ κλῖνες ἦταν ἄδειες περισσότερο ἀπὸ ποτὲ ἄλλοτε⁸.

Στὸ βιβλίο τοῦ Βόνταργκ ὁ ἀναγνώστης θὰ βρεῖ μιὰ σπουδαία πληροφορία, ἡ ὁποία ρίχνει περισσότερο φῶς στὰ πρόσωπα ποὺ διαδραματίζουν σήμερα σημαντικὸ ρόλο γιὰ τὴν ὑλοποίηση τῶν σχεδίων τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων. Ὁ συγγραφέας σημειώνει⁹ :

Οἱ  ὀλιγάρχες ποὺ προώθησαν τὴν ἐμπορικὴ ἰδέα τῆς κορωνοϊκὴς πανδημίας δὲν προέρχονται μόνο ἀπὸ τοὺς χώρους τῆς οἰκονομίας, τῆς ἐπιστήμης, τῶν ΜΜΕ καὶ τῆς πολιτικῆς, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ Βατικανό.

 
Ὁ Πάπας Φραγκίσκος στηρίζει τὴ «Μεγάλη Ἐπανεκκίνηση» μέσῳ τοῦ «Συμβουλίου γιὰ τὸν Συμπεριληπτικὸ Καπιταλισμό» (Council for Inclusive Capitalism), τὸ ὁποῖο ἱδρύθηκε ἀπὸ τὴν Lynn Forester de Rothschild.
 

Στόχος τοῦ Συμβουλίου εἶναι -ὑποτίθεται- ἡ δημιουργία ἑνὸς κόσμου ποὺ θὰ εἶναι περισσότερο:

• δίκαιος

• συμμετοχικός-συμπεριληπτικὸς (inclusive)

• ἀνθεκτικὸς (resilient)

• βιώσιμος (sustainable)
  
  

Καρμπὸν ὁρολογία χρησιμοποιεῖ καὶ ὁ Klaus Schwab στὸ τελευταῖο βιβλίο του μὲ τίτλο «Συμμετοχικὸς Καπιταλισμός. Καπιταλισμὸς τῶν ἐνδιαφερόμενων μερῶν»¹⁰, ὅπου μιλᾷ γιά:

«συστημικὲς ἀλλαγὲς ποὺ θὰ ἦταν ἀναγκαῖες γιὰ τὰ ἑπόμενα 50 ἢ 75 χρόνια, ὥστε νὰ ὑπάρξει ἡ ἐγγύηση ἑνὸς κόσμου πιὸ δίκαιου, βιώσιμου καὶ ἀνθεκτικοῦ γιὰ τίς μελλοντικὲς γενιές»

Σημειωτέον ὅτι τὸ προαναφερθὲν Συμβούλιο διοικεῖται ἀπὸ τοὺς λεγόμενους «Φύλακες» (The Guardians), οἱ ὁποῖοι εἶναι ἐπιφορτισμένοι μὲ τὴν ὑλοποίηση τοῦ σχεδίου γιὰ τὸν «Συμπεριληπτικό/συμμετοχικὸ Καπιταλισμό». To σύνθημα-καραμέλα τῆς συμπεριληπτικότητας/συμμετοχικότητας εἶναι:

«δὲν ἀφήνουμε κανέναν πίσω» (leaving no-one behind)

    

Ἐν τούτοις, ὁ ὅρος συμπεριληπτικός/συμμετοχικὸς καπιταλισμὸς ἐνέχει ἐσωτερικὴ ἀντίφαση, ἀποτελεῖ δηλαδὴ μιὰ contradictio in adiecto. Διότι ἕνας καπιταλισμὸς ἀπὸ τὴ φύση του βασίζεται στὴν ἐλευθερία τῆς ἀγορᾶς/τῶν συμβάσεων: ὁ καθένας κοιτᾷ τὸ τομάρι του. Πῶς μπορεῖ, λοιπόν, ἕνας ἐκ φύσεως «φιλοτομαριστικὸς καπιταλισμὸς» νὰ ἔχει ὡς ἀποστολή του νὰ ἀνεβάσει στὰ βαγόνια τοῦ τραίνου τῆς ὑποτιθέμενης πράσινης ἀνάπτυξης κάθε ἐπιβάτη, ἀνεξαρτήτως φύλου, χώρας, χρώματος, οἰκονομικῶν δυνατοτήτων κ.λπ.;

Ὑπὸ τὸ πρίσμα μιᾶς πατερναλιστικῆς μηδενικῆς ἀνοχῆς, ἡ συμπεριληπτικότητα θὰ σήμαινε ὅτι μιὰ κυβέρνηση δὲν ἀνέχεται, γιὰ τὸ καλὸ τῶν ὑπηκόων της, νὰ μείνει οὔτε ἕνας ἐκτὸς παιχνιδιοῦ καὶ ἐν τέλει ἀπροστάτευτος. Ὅλοι πρέπει νὰ χωρέσουν, ἀκριβέστερα: νὰ στοιβαχτοὺν σὰν ζῶα-πρόβατα ἐπὶ σφαγὴ μέσα στὸ τραῖνο τοῦ συμπεριληπτικοῦ καπιταλισμοῦ. Ὅλοι, πλὴν μίας κατηγορίας: τῶν ἀρνητῶν-ἀμφισβητιῶν του δρομολογίου ποὺ πρόκειται νὰ ἐκτελέσει ἡ ἁμαξοστοιχία.

Ἐδῶ ἐντάσσονται π.χ. οἱ ἀνεμβολίαστοι, αὐτὰ τὰ δῆθεν φοβερὰ καὶ τρομερὰ μιάσματα ποὺ τολμοῦν νὰ σκέφτονται μόνο τὸ τομάρι τους καὶ ὄχι τὸ κοινὸ καλό, ἀλλὰ καὶ οἱ ἀρνητὲς τῆς ἀνθρωπογενοῦς κλιματικῆς ἀλλαγῆς, ἡ συσσώρευση τῶν ὁποίων (σύμφωνα πάντοτε μὲ τὸ ἀφήγημα τῶν νεοταξιτῶν) μπορεῖ νὰ θέσει σὲ κίνδυνο τὸν πλανήτη καὶ ἔτσι, κάποια στιγμή, νὰ ὁδηγήσει ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα στὸν ἀφανισμό.

Δεῖτε πόσο σατανικὰ σχεδιάζεται ἡ θεωρία πάνω στὴν ὁποία στηρίζεται ἡ προβαλλόμενη ἀνάγκη γιὰ καθολικὸ ἐμβολιασμό:

Ἀφοῦ πλέον ὁ καπιταλισμὸς μεταλλάχθηκε ἀπὸ φιλοτομαριστικὸ σὲ συμπεριληπτικό/συμμετοχικό, ἡ ἁμαξοστοιχία ποὺ ἔχει ὁρισθεῖ νὰ κυλήσει πάνω στὶς ρᾶγες τῆς Ἀτζέντας 21 καὶ 2030, περνῶντας ἀπὸ τοὺς σταθμοὺς «Ἀνθεκτικότητα» / «Βιωσιμότητα» / «Πράσινη Ἀνάπτυξη» κ.ὅ.κ. δὲν ἀνέχεται τοὺς φιλοτομαριστὲς ἀρνητές!

Κοντολογίς:

Συμπεριληπτικός/συμμετοχικὸς καπιταλισμὸς καὶ φιλοτομαριστὲς ἀρνητὲς εἶναι ἔννοιες ἀλληλοαποκλειόμενες.

Γι' αὐτὸ ὅσοι ἐπιμένουν νὰ ἀντιστέκονται στὰ νεοταξίτικα σχέδια τοῦ ζοφεροῦ μέλλοντος θὰ ἐκπαραθυρωθοῦν ἀπὸ τὴν ἁμαξοστοιχία γιὰ νὰ ὑποστοῦν τὸν κοινωνικο-οἰκονομικὸ ἀποκλεισμὸ τοὺς ἀπὸ ἕναν νέο (ἀντιφατικὸ καί, κατὰ τοῦτο, ἀλλοπρόσαλλο) τύπο κοινωνίας ποὺ ἐπιβάλλεται σταδιακά, ἀλλὰ πάντως ταχύτατα, μὲ δικτατορικὸ τρόπο.

Ἀνάμεσα στοὺς «Φύλακες» συγκαταλέγονται τὰ ἀκόλουθα πρόσωπα:

  

• ὁ Kenneth Frazier, Διευθυντὴς τῆς φαρμακοβιομηχανίας Merck (εἶχε ἐκμεταλλευτεῖ τὴν ἐμφάνιση τοῦ Ebola στὴ Δ. Ἀφρικὴ γιὰ νὰ θέσει σὲ κυκλοφορία ἐμβόλια γενετικῆς τεχνολογίας)

  

• ὁ Alex Gorsky, Διευθυντὴς τῆς φαρμακοβιομηχανίας Johnson & Johnson

• ὁ Rajiv Shah, ἐπὶ πολλὰ χρόνια συνεργάτης τοῦ Bill & Melinda Gates Foundation καὶ σημερινὸς Πρόεδρος τοῦ Ἱδρύματος Ροκφέλερ

• καὶ πολλὰ ἄλλα ἠχηρὰ ὀνόματα¹¹. 

Οἱ προαναφερθέντες ὅροι (συμμετοχικός, συμπεριληπτικός, ἀνθεκτικός, βιώσιμος) ἀλλὰ καὶ πλῆθος ἄλλων (π.χ. εὐημερία, πράσινη-ἀειφόρος ἀνάπτυξη, ἀνθρακικὸ ἀποτύπωμα κ.λπ.) ἀνήκουν σὲ μιὰ φετιχιστικὴ ὁρολογία τῶν ὀπαδῶν τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων ποὺ ὑλοποιοῦν τὸ περιεχόμενο τῆς «Ἀτζέντας 21 τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν: Βιώσιμη Ἀνάπτυξη» (United Nations Agenda 21: Sustainable Development).

Στὴν ἐπίμαχη ὁρολογία ἐμπεριέχονται λέξεις-κλειδιὰ (buzz-words) ποὺ χρησιμοποιοῦνται συστηματικῶς δίκην μαϊντανοῦ, γιὰ νὰ σαγηνεύουν τὴ μᾶζα χάρη στὸ ὡραιοποιημένο περιτύλιγμά τους.

Μοιάζουν μὲ δολώματα ποὺ ἀποσκοποῦν στὴ δημιουργία γενιτσάρων τῆς καμουφλαρισμένης παγκόσμιας δικτατορίας, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα ἔχουν ἀνάποδη σημασία:

Ὅσα μέτρα προπαγανδίζονται στὸ ὄνομα τῶν στόχων ποὺ ἀναλύονται στὶς νεοταξίτικες ἀτζέντες εἶναι βέβαιον ὅτι θὰ ἔχουν ὡς ἀποτέλεσμα τὴν ἐξαθλίωση τῶν λαῶν.

Ἡ Rosa Koire, στὸ βιβλίο τῆς «Behind The Green Mask: U.N. Agenda 21»¹², ἐξηγεῖ ὅτι:

H «Ἀτζέντα 21» ἀνατρέχει στὸ 1970, ἀλλὰ κατ' οὐσίαν ἐνεργοποιήθηκε τὸ 1992 κατὰ τὴ Θερινὴ Σύσκεψη τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν στὸ Ρίο ντὲ Τζανέϊρο (γνωστὴ καὶ ὡς Συνδιάσκεψη του Ρίο γιὰ τὸ περιβάλλον)¹³. Ἀκρογωνιαῖος λίθος τῆς Ἀτζέντας 21, ὅπως καὶ τῆς Ἀτζέντας 2030 (ἡ ὁποία πῆρε τὴ σκυτάλη ἀπὸ τὴν πρώτη), εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἀνθεκτικότητα στὰ διάφορα δεινὰ ποὺ εἴτε βρίσκονται ἐν ἐξελίξει, ὅπως π.χ. ἡ πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ, εἴτε ἀναμένεται νὰ κάνουν τὴν ἐμφάνισή τους στὸ ἐγγὺς ἢ τὸ ἀπώτερο μέλλον. Ἐδῶ ἀνήκουν κάθε λογῆς κρίσεις ποὺ θὰ βαίνουν παράλληλα μέ την παροῦσα ὑγειονομικὴ ἢ θὰ τὴν διαδεχθοῦν: ἡ κλιματικὴ κρίση, ἡ ἐνεργειακὴ κρίση, ἡ ἐπισιτιστικὴ κρίση κ.λπ. 

  

 

Ὅλες αὐτὲς οἱ κρίσεις εἶναι στενὰ συνυφασμένες μὲ ἕνα πολεμικὸ σκηνικό, κυριολεκτικῶς ἢ μεταφορικῶς νοούμενο. Γι' αὐτό, δὲν ἐπιλέγεται τυχαῖα ἡ ρητορικὴ τῆς καταπολέμησης τῆς ἑκάστοτε ἀπειλῆς-μπαμπούλα:

Tα μὲν κράτη καλοῦνται νὰ ἀμυνθοῦν συντονισμένα ἀπέναντι σὲ αὐτὲς τίς σφόδρα ἀπειλητικὲς κρίσεις, καθοδηγούμενα ἀπὸ κάποια παγκόσμια ἐλίτ, οἱ δὲ πολῖτες καλοῦνται νὰ συνεργασθοῦν, ὥστε νὰ σταθοῦν ὄρθιοι, δηλαδὴ ἀνθεκτικοί (!) μπροστὰ στὴν καραδοκοῦσα ἢ ἤδη ἐνσκήψασα λαίλαπα.
 

Ὅπως, ὅμως, προσφυῶς ἐπισημαίνουν οἱ Eileen Derolf καὶ Jan van Helsing στὸ βιβλίο τους μὲ τίτλο «Θὰ ἀφανίσουμε τὴ μισὴ ἀνθρωπότητα - καὶ θὰ τὸ κάνουμε γρήγορα»¹⁴, ἡ ἀνθεκτικότητα μπορεῖ νὰ ἐπιτευχθεῖ μόνο μέσῳ τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης, ἡ ὁποία προϋποθέτει νὰ παραχωρηθεῖ ἀπὸ τοὺς πλούσιους καὶ τοὺς εὔρωστους μέρος τοῦ πλούτου ἢ τοῦ πλεονάσματός τους στοὺς φτωχοὺς καὶ εὐάλωτους. Μὲ ἄλλα λόγια, ἐπιδιώκεται ἡ ἐπιβολὴ μιᾶς μορφῆς σοσιαλισμοῦ, ὁ ὁποῖος, ὅμως, ὅπως διδάσκει ἡ ἱστορία, ποτὲ δὲν καρποφόρησε.

Δικαίως καταλήγουν οἱ Derolf καὶ Helsing στὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ συγκεκριμένη ἀντίληψη εἶναι ἰδιαιτέρως ἀνησυχητική, διότι, ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς βοήθειας τῶν φτωχῶν καὶ τῶν εὐάλωτων, θὰ ἐπιχειρηθεῖ ἡ ἀνάληψη τοῦ ἀπόλυτου ἐλέγχου ὅλων τῶν πολιτῶν.

Ταυτοχρόνως, τὸ σοσιαλιστικὸ πνεῦμα διαχείρισης ὁλόκληρου τοῦ πλανήτη ἔχει καὶ μιὰ ἄλλη, πολὺ ἐπικίνδυνη διάσταση, τὴν ὁποία ἤδη γευτήκαμε ἀπὸ τὸν τρόπο ἀντιμετώπισης τῆς παρούσας ὑγειονομικῆς κρίσης:

Ἐπὶ δύο χρόνια, ὁ στόχος τῆς ἀνθεκτικότητας ὑπηρετήθηκε μονόπλευρα ὑπὲρ τοῦ κοινωνικοῦ ἀγαθοῦ τῆς δημόσιας ὑγείας. Ἀντιθέτως, τὰ θεμελιώδη δικαιώματα τοῦ πολίτη, καθὼς καὶ ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου, θυσιάσθηκαν ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ στὸν βωμὸ τοῦ κοινοῦ καλοῦ. Ἔτσι, ἡ ἀνθεκτικότητα ποὺ εὐαγγελίζονται μονότονα οἱ σωτῆρες δὲν συμπεριλαμβάνει ὅ,τι ἀποτελεῖ πυλῶνα ἑνὸς Συντάγματος.

Μὲ τὴν ἴδια λογικὴ ἀναμένεται ὅτι θὰ ἐπιχειρηθεῖ ἡ καταπολέμηση καὶ τῶν λοιπῶν κρίσεων:

Ὅπως, λοιπόν, ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ σοσιαλιστικοῦ-κολλεκτιβιστικοῦ σχεδιασμοῦ, κάθε πολίτης ὀφείλει νὰ παραδίδει τὸ μπράτσο του γιὰ τρύπημα, προκειμένου νὰ χτισθεὶ τὸ τεῖχος ἀνοσίας, ἔτσι θὰ ἀξιωθεῖ ἀπὸ αὐτὸν νὰ σταματήσει νὰ χρησιμοποιεῖ τὸ αὐτοκίνητό του ἢ νὰ τρώει κρέας ἐπειδὴ πρόκειται γιὰ συνήθειες ποὺ σωρευτικὰ ἐπιβαρύνουν δραματικὰ τὸ περιβάλλον καί, ἐν τέλει, τὸν πλανήτη.

Τὸ σύνθημα «κάθε ἐμβόλιο μετράει» θὰ προσαρμοσθεῖ ὡς ἑξῆς: «κάθε κλείσιμο τοῦ διακόπτη, εἴτε του αὐτοκινήτου εἴτε τοῦ στομαχιοῦ, μετράει»!

Ἐν τέλει, φαίνεται νὰ δικαιώνεται ὁ Michael Walzer, ὁ ὁποῖος σημειώνει¹⁵:

«Ἡ "κατάσταση ἀνάγκης" καὶ ἡ "κρίση" εἶναι κοινότοπες λέξεις, ποὺ χρησιμοποιοῦνται γιὰ νὰ προετοιμάσουν τὴ σκέψη μας γιὰ πράξεις κτηνωδίας».

  
 

Δεδομένου ὅτι ζοῦμε στὸν θαυμαστὸ ἀνάποδο κόσμο μιᾶς διαρκοῦς κατάστασης ἐξαίρεσης ποὺ ἔχει μετατραπεῖ σὲ κανονικότητα (!), ἀξίζει νὰ ἀναρωτηθοῦμε:

Ἄραγε πόσες κτηνωδίες μποροῦν νὰ ἀντέξουν οἱ λαοὶ χορεύοντας συνεχῶς στοὺς ρυθμοὺς τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων ὑπὸ τοὺς ἤχους ἀλλεπάλληλων πολεμικῶν (μὲ τὴν κυριολεκτικὴ ἢ τὴν μεταφυσικὴ σημασία τοῦ ὅρου) ἐμβατηρίων;

________________________________________________________________

1 Οἱ ὑπαίτιοι τῆς Κρίσης καὶ τὸ «Χρέος» τῆς ἀνατροπῆς τους. Μιὰ εὐγενικὴ ἀπάντηση στοὺς πραιτωριανοὺς τῶν Μνημονίων, ἐκδ. Ἠμεροδρόμος, Ἀθήνα 2018, σελ. 151.

2 Wodarg, Falsche Pandemien. Argumente gegen die Herrschaft der Angst, ἐκδ. Rubicon, München 2021.

3 Wodarg, ό.π., σελ. 343 (βλ. καὶ σελ. 308, 335).

4 Wodarg, ό.π., σελ. 364.

5 Wodarg, ό.π., σελ. 281.

6 Wodarg, ό.π., σελ. 343.

7 Wodarg, αὐτόθι.

8 Wodarg, ό.π., σελ. 344.

9 Wodarg, ό.π., σελ. 309.

10 Μτφ.: Ἀ. Ἀλαβάνου, ἐκδ. Α.Α. Λιβάνη, Ἀθήνα 2022, σελ. 11

11 Wodarg, ό.π., σελ. 310.

12 Santa Rosa 2011, σελ. 15 ἐπ.

13 Ἡ Διάσκεψη τοῦ Ρίο ἀποκαλεῖται καὶ «Συνάντηση Κορυφῆς τῆς Γῆς». Σὲ αὐτὴν τέθηκαν οἱ βάσεις γιὰ πολλὲς βασικὲς διεθνεῖς συμφωνίες σχετικὰ μὲ τὸ περιβάλλον:

• Ἀτζέντα 21 — Σχέδιο δράσης γιὰ τὴ βιώσιμη ἀνάπτυξη

• Διακήρυξη τοῦ Ρίο γιὰ τὸ Περιβάλλον καὶ τὴν Ἀνάπτυξη

• Δήλωση Ἀρχῶν γιὰ τὰ Δάση

• Σύμβαση-Πλαίσιο τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν γιὰ τίς Κλιματικὲς Μεταβολές

• Σύμβαση τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν γιὰ τὴ Βιοποικιλότητα

• Σύμβαση τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν γιὰ τὴν Καταπολέμηση τῆς Ἐρημοποίησης.

14 Wir töten die halbe Menschheit - und es wird schnell gehen, Amadeus Verlag, Fichtenau 2020, σελ. 59 ἐπ.

15 Δίκαιοι καὶ ἄδικοι πόλεμοι, ἐκδ. Ἰωλκός, Ἀθήνα 2008, σελ. 377.

 

Πηγή: Κωνσταντῖνος Βαθιώτης, ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ