(Εικόνα: «Ο θρίαμβος της γκιλοτίνας», έργο του Nicolas-Antoine Taunay  από το Wikimedia Commons)
  

Κάθε αριστερό αφήγημα βασίζεται στην ενσυναίσθηση. Κάπου υπάρχει μια καταπιεσμένη ομάδα για να απελευθερωθεί. Και αυτός, αυτή ή αυτοί (σ.σ. οι αριστεροί) είναι που θα αγωνιστούν για την απελευθέρωσή τους.

Του Daniel Greenfield για το Gatestone Institute

Και μετά πεθαίνουν άνθρωποι. Μερικές φορές είναι αυτοί που θεωρούνται καταπιεσμένοι ή καταπιεστές. Συνήθως και οι δύο. Οι ανθρωπιστές γίνονται τρομοκράτες και οι επαναστάσεις τους οδηγούν στην τυραννία.

Οι αριστεροί νοιάζονται πραγματικά πολύ. Νοιάζονται για την αύξηση της στάθμης των ωκεανών, τις πολικές αρκούδες, τις γυναίκες με χιτζάμπ, τους άνδρες με φορέματα, τους εμπόρους ναρκωτικών στο γκέτο και τους οικολόγους – τρομοκράτες που φυλακίστηκαν, τους ρατσιστικούς αυτοκινητόδρομους και τους νεκρούς τρομοκράτες και αν σκέφτεστε κάτι που δεν τους ενδιαφέρει ακόμα, θα ενδιαφερθούν σύντομα.

Αρκεί να ταιριάζει με την ευρύτερη ατζέντα της διεκδίκησης των θέλω τους πάνω στην κοινωνία, από ηθικής πλευράς. Γι’ αυτό δεν τους ενδιαφέρει επίσης ο τρομακτικός αριθμός θανάτων μεταξύ νεαρών μαύρων από εγκλήματα, πόσοι μουσουλμάνοι σκοτώνονται από μουσουλμανικές κυβερνήσεις ή η κατάσταση του κινήματος για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων στις μαρξιστικές δικτατορίες.

Εάν η κατάσταση της καταπίεσης δεν συμμορφώνεται με την αφήγηση της εξωτερικής κοινωνικής καταπίεσης που πρόκειται να ανατραπεί από ένα απελευθερωτικό κίνημα, είναι άχρηστο για το πολιτικό κίνημα και το ατομικό εγώ του επίδοξου (σ.σ. αριστερού) αγωνιστή της ελευθερίας.

Για έναν γνήσιο ανθρωπιστή, οι καταπιεσμένοι είναι σκοπός, αλλά για έναν αριστερό είναι ένα μέσο. Ένας αριστερός νοιάζεται πολύ για έναν ανθρακωρύχο μέχρι αυτός να ψηφίσει τον Τραμπ ή έναν μαύρο μέχρι να είναι υποψήφιος με τους Ρεπουμπλικανούς (σ.σ. οι Ρεπουμπλικανοί είναι η δεξιά στις ΗΠΑ, καθώς οι Δημοκρατικοί είναι η κεντροαριστερά). Ή μέχρις ότου, ακόμη και χωρίς να είναι δικό του λάθος, όπως οι ανθρακωρύχοι και οι χαλυβουργοί για τους οποίους κάποτε έχυσαν το αίμα τους οι αριστεροί, αντικατασταθεί από ένα νέο μονοπάτι προς την απόλυτη επανάσταση.

Πραγματικά αρνείται να φτιάξει οτιδήποτε του στερεί το κίνητρο. Γι’ αυτό η τυπική αριστερή θέση είναι ότι οι μαύροι είναι τόσο καταπιεσμένοι σήμερα όσο ήταν και υπό συνθήκες σκλαβιάς (σ.σ. πριν τον Αμερικανικό εμφύλιο). Αν παραδέχονταν ότι οι μαύροι είναι ίσοι και ελεύθεροι, τι θα κάνουν; με τι θα ασχολούνται;

Έχοντας μια αρκετά μεγάλη παλέτα, ο αριστερός μπορεί να βανδαλίσει την τέχνη, να καταστρέψει εκδηλώσεις και να επιτεθεί σε ανθρώπους επειδή προσπαθεί να σώσει εκατομμύρια, δισεκατομμύρια και ολόκληρο τον πλανήτη.

Αυτοί που νοιάζονται πάρα πολύ, τελικά θα νοιαστούν αρκετά για να σκοτώσουν.

«Ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα ή θάνατος – το τελευταίο, πολύ πιο εύκολο να το χαρίσεις, ω Γκιλοτίνα!» — Charles Dickens.

Πηγή: Cosmostatus, Αβέρωφ