Ἀπευθυνόμαστε μὲ σεβασμὸ στὴν πατρική Σας ἀγάπη γιὰ ἕνα θέμα ποὺ ταλανίζει ἐδῶ καὶ δεκαετίες τὸν ἑλληνικὸ λαὸ καὶ ἐπανῆλθε στὸ προσκήνιο μὲ τὶς πρόσφατες ἐξαγγελίες τοῦ ἁρμοδίου Ὑπουργοῦ
ΛΟΓΟΣ ΡΩΜΑΙΙΚΟΣ
ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ ''ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ'' (ΑΧΕΛΩΟΣ TV- 2012)
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ - ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΠΛΑΝΟΣ
ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΣΤΟΥΝΤΙΟ - ΚΑΜΕΡΑ: ΦΩΤΗΣ ΒΑΡΔΗΣ
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΕΓΓΡΑΦΗΣ: 18/02/2012
ΚΑΛΕΣΜΕΝΗ:ΜΑΡΙΑ ΜΑΝΤΟΥΒΑΛΟΥ, ΑΝ.ΚΑΘΗΓ.ΦΙΛΙΣΟΦΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΠΑΝ. ΑΘΗΝΩΝ (ΤΗΛ: 210-7723803)
ΣΧΟΛΙΑ: ΕΝΑΣ ΑΜΦΙΠΛΕΥΡΟΣ ΦΩΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΝΙΧΝΕΥΣΗΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ ΤΩΝ ΣΤΟΧΩΝ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΤΗΝ ΥΠΟΝΟΜΕΥΟΥΝ.
Η Ἰανουαρίου 1822. Ὕστερα ἀπὸ τέσσερις αἰῶνες σκλαβιᾶς τὸ ἑλληνικὸ Ἔθνος διὰ τῶν νομίμων ἐκπροσώπων του στὴν Α΄ Ἐθνοσυνέλευση τῆς Ἐπιδαύρου, διακηρύττει ἐπίσημα «ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων τὴν πολιτικὴν αὐτοῦ ὕπαρξιν καὶ ἀνεξαρτησίαν». Συγχρόνως ἀποφασίζει τὴν καθιέρωση ἑνιαίας σημαίας, ἡ ὁποία ὁρίζεται νὰ εἶναι γαλανόλευκη καὶ νὰ φέρει τὸ σύμβολο τοῦ Σταυροῦ.
Δὲν ἦταν αὐθαίρετη ἐπιλογὴ οὔτε τυχαία ἱστορικὴ συγκυρία τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ ἱερότερο σύμβολο τῆς χριστιανικῆς Πίστεως, ὁ Τίμιος Σταυρός, καθιερώθηκε ὡς ἀναπόσπαστο τμῆμα τῆς ἑλληνικῆς σημαίας, τοῦ ἐνδοξότερου ἐθνικοῦ μας συμβόλου. Ἡ ἀπόφαση αὐτὴ τῆς Α΄ Ἐθνοσυνελεύσεως, ποὺ ἐπικυρώθηκε καὶ ἀπὸ τὶς ἑπόμενες δύο Ἐθνοσυνελεύσεις, ἦταν ἡ ἐπίσημη ἀναγνώριση τοῦ κοινοῦ χαρακτηριστικοῦ ποὺ εἶχαν σχεδὸν ὅλες οἱ σημαῖες τῶν Ἀγωνιστῶν: τοῦ σημείου τοῦ Σταυροῦ.
Τὴν πρώτη ἐπίσημη σημαία τῆς Ἐπαναστάσεως ὕψωσε ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης στὸ Ἰάσιο τῆς Μολδαβίας, στὶς 22 Φεβρουαρίου 1821. Ἡ σημαία αὐτὴ ἦταν τρίχρωμη καὶ στὴ μία πλευρά της εἶχε τὴν εἰκόνα τῶν ἁγίων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης μὲ τὸν Τίμιο Σταυρὸ καὶ τὴν ἐπιγραφὴ «ΕΝ ΤΟΥΤῼ ΝΙΚΑ». Τὸν Σταυρὸ ὡς τρόπαιο νίκης προέβαλε ὁ Ὑψηλάντης καὶ στὴν ἐμπνευσμένη Προκήρυξή του: «Εἶναι καιρὸς νὰ ἀποτινάξωμεν τὸν ἀφόρητον τοῦτον ζυγόν, νὰ ἐλευθερώσωμεν τὴν Πατρίδα, νὰ κρημνίσωμεν ἀπὸ τὰ νέφη τὴν ἡμισέληνον, διὰ νὰ ὑψώσωμεν τὸ σημεῖον δι’ οὗ πάντοτε νικῶμεν, λέγω τὸν Σταυρόν, καὶ οὕτω νὰ ἐκδικήσωμεν τὴν Πατρίδα, καὶ τὴν Ὀρθόδοξον ἡμῶν Πίστιν ἀπὸ τὴν ἀσεβῆ τῶν ἀσεβῶν καταφρόνησιν».
Σημαία ὁλόλευκη μὲ Σταυρὸ πλαισιωμένο ἀπὸ στεφάνι δάφνης εἶχε ὁ Ἀετὸς τῆς Ρούμελης, ὁ Μᾶρκος Μπότσαρης. Τὸν Σταυρὸ εἶχε στὸ κέντρο τῆς σημαίας του κι ὁ Γέρος τοῦ Μοριᾶ. Κι ὁ θρυλικὸς Παπαφλέσσας ὕστερα ἀπὸ τὴν πρώτη μεγάλη νίκη τῶν Ἑλλήνων, τὴν ἅλωση τῆς Τριπολιτσᾶς, προκειμένου νὰ ὑψώσει ἑλληνικὴ σημαία, ἔκοψε ἕνα κομμάτι ὕφασμα ἀπὸ τὸ γαλάζιο ράσο του, ἔσχισε καὶ δύο λωρίδες ἀπὸ τὴ λευκὴ φουστανέλλα τοῦ ἀγωνιστῆ Κεφάλα κι ἔφτιαξε αὐτοσχέδια «σημαία κυανὴ μὲ λευκὸν σταυρόν».
Ἀλλὰ ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ, ποὺ κυμάτιζε ἐπιβλητικὸς στὶς σημαῖες τῶν ὁπλαρχηγῶν, ἦταν ἐπίσης βαθιὰ χαραγμένος στὶς καρδιές τους καὶ τοὺς μετέδιδε θάρρος καὶ ἀνδρεία. Ἔλεγε ὁ ναύαρχος Μιαούλης: «Προχωροῦμε μὲ τὴν δύναμιν τοῦ Σταυροῦ». Καὶ ὁ Ψαριανὸς ἥρωας Κανάρης μὲ τὸν δαυλὸ στὸ χέρι, πλάι στὴν τούρκικη ναυαρχίδα, τὴν κρίσιμη ὥρα φώναξε στοὺς ναῦτες του: «τὸν σταυρόν σας καὶ ρίξτε τοὺς γάντζους!»
Παράλληλα, τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, ὡς αἰώνιο σύμβολο θυσίας, ἐνέπνεε τοὺς Ἀγωνιστὲς νὰ μάχονται μὲ ἀξιοθαύμαστη αὐταπάρνηση καὶ ἀπόφαση θανάτου. Ἡ θυσία τοῦ Ἐσταυρωμένου συγκινοῦσε τὶς καρδιές τους καὶ δυνάμωνε μέσα τους τὸν πόθο νὰ προσφέρουν κι αὐτοὶ τὴ ζωή τους θυσία γιὰ τὸ Γένος, προκειμένου νὰ ἐλευθερωθεῖ ἡ Πατρίδα. Γι’ αὐτὸ κι ὁ στρατηγὸς Μακρυγιάννης σημειώνει χαρακτηριστικά: «αὐτείνη ἡ πατρίδα δὲν λευτερώθη μὲ παραμύθια, λευτερώθη μ’ αἵματα καὶ θυσίες».
***
Ἔτσι ἀγωνίσθηκαν οἱ τιτανομάχοι τοῦ 1821: μὲ Πίστη στὸ Θεὸ καὶ ἀπόφαση ὁλοκληρωτικῆς θυσίας. Γι’ αὐτὸ κι ἔκαναν σημαία τους τὸν Σταυρό. Κι ἀποφάσισαν νὰ ἑνώσουν τὰ δύο αὐτὰ ἱερὰ σύμβολα – τὸν Σταυρὸ καὶ τὴ Σημαία – γιὰ νὰ διαλαλοῦν στοὺς αἰῶνες ὅτι σ’ αὐτὸν ἐδῶ τὸν τόπο ἡ Πίστη καὶ ἡ Πατρίδα εἶναι βαθιὰ ριζωμένες καὶ ἀδιάσπαστα ἑνωμένες. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀτίμητη κληρονομιά, ποὺ μᾶς ἄφησαν οἱ ἥρωες τοῦ ᾿21.
Ἀλήθεια, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ κυβερνοῦν αὐτὸ τὸν τόπο ἄνθρωποι ποὺ δὲν ἀσπάζονται τὸν Τίμιο Σταυρὸ καὶ δὲν ζητοῦν τὴ βοήθειά Του;... Πῶς μποροῦν νὰ λέγονται Ἕλληνες καὶ ἀπόγονοι αὐτῶν τῶν ἡρώων αὐτοὶ ποὺ ἀρνοῦνται τὴν Πίστη καὶ ζητοῦν νὰ ἐξαφανισθεῖ ὁ Σταυρὸς ἀπὸ τὴ δημόσια ζωή; Ἆραγε θὰ τολμήσουν καὶ νὰ ἀφαιρέσουν τὸν Σταυρὸ ἀπὸ τὴ σημαία μας;...
Δὲν ἔχουν τέτοιο δικαίωμα! Δὲν ἐλευθέρωσαν αὐτοὶ τὴν Πατρίδα. Δὲν ἔχυσαν τὸ αἷμα τους. Πῶς θέλουν νὰ τὴ διαφεντεύουν ἀγνοώντας προκλητικὰ τὴν Ἱστορία καὶ τὴν Παράδοσή της; Αὐτοὶ ποὺ ἀγωνίσθηκαν γιὰ νὰ εἴμαστε ἐμεῖς ἐλεύθεροι, αὐτοὶ ποὺ ἔχουν τὸν κύριο λόγο, μᾶς φωνάζουν διὰ στόματος τοῦ Κολοκοτρώνη: «Πρέπει νὰ φυλάξετε τὴν Πίστη σας καὶ νὰ τὴ στερεώσετε, διότι, ὅταν ἐπιάσαμε τὰ ἄρματα, εἴπαμε πρῶτα ὑπὲρ Πίστεως καὶ ἔπειτα ὑπὲρ Πατρίδος».
Καθὼς τὶς ἡμέρες αὐτές, τὴν ἑβδομάδα τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει τὸν Τίμιο Σταυρὸ γιὰ νὰ μᾶς ἐνισχύσει στὸν ἀγώνα μας, ἂς σκύψουμε εὐλαβικὰ νὰ Τὸν προσκυνήσουμε γιὰ νὰ ὁπλισθοῦμε μὲ πίστη, δύναμη καὶ ὑπομονή. Κι ὅταν στὴν ἑορτὴ τῆς ἐθνικῆς μας ἐπετείου ἀντικρίσουμε τὸν Τίμιο Σταυρὸ νὰ κυματίζει στὴν ἑλληνική μας Σημαία, ἂς ἀναπέμψουμε θερμὴ τὴν προσευχή μας: Σταυρὲ τοῦ Χριστοῦ, σκέπαζε τὴν Ἑλλάδα μας!
Πηγή: Ο Σωτήρ
Η Καινή Διαθήκη πολεμά τον αντίχριστο Ιουδαϊσμό!
Η Εκκλησία ούτε απορροφήθηκε από τον (αντί-Χριστο) Ιουδαϊσμό ούτε και συμμάχησε με αυτόν και για αυτό καταδιώχθηκε απηνώς, σε σημείο που να αναφέρουν οι πρώτοι Χριστιανοί περί των Ιουδαίων, ότι είναι οι Ιουδαίοι που «απέκτειναν τον Κύριον Ιησούν και τους δικούς τους Προφήτες και εμάς μας κατεδίωξαν και στο Θεό δεν αρέσουν και είναι ενάντιοι σε όλους τους ανθρώπους και μας παρεμποδίζουν να μιλήσουμε στα έθνη για να σωθούν και έτσι πάντοτε γεμίζουν το μέτρο των αμαρτιών τους, αλλά έφθασε επάνω τους η οργή επί τέλους» (Α΄ Θεσσαλονικείς 2: 14-16). Ήταν δυνατόν η αρχαία Εκκλησία σε τέτοιες καταστάσεις να υιοθετήσει την Παλαιά Διαθήκη αν πίστευε ότι η Π.Δ. προωθεί έναν (αντίχριστο) Ιουδαϊσμό και Σιωνισμό;
Το πιο σημαντικό εν προκειμένω και συνήθως αποσιωπώμενο σημείο της Καινής Διαθήκης, είναι του βιβλίου της Αποκαλύψεως, το χωρίο 11: 8, το οποίο αναφέρεται στη θανάτωση από το θηρίο (Αντίχριστο) των δύο προφητών-μαρτύρων. Αυτό έχει ως εξής: «Και τα πτώματά τους θα αφεθούν στην πλατεία της πόλης της μεγάλης, η οποία ονομάζεται πνευματικώς Σόδομα και Αίγυπτος, όπου και ο Κύριος ημών εσταυρώθη». Μπορεί να συνειδητοποιήσει κανείς πόσο μεγάλη «βλασφημία» είναι για τον Ιουδαϊσμό ο χαρακτηρισμός των Ιεροσολύμων της εσχατολογικής περιόδου ως «Σοδόμων και Αιγύπτου», χαρακτηρισμός ο οποίος εκλαμβάνεται ως «συνδυασμένος τύπος διαφθοράς και τυραννικότητας»;
Επειδή η Παλαιά Διαθήκη μπορεί να παρερμηνευθεί αν αντιμετωπιστεί μακριά από τον Χριστοκεντρικό της σκοπό, και μπορεί να βλάψει για αυτό στους νεοφώτιστους η Εκκλησία αποτρέπει την ανάγνωσή της, μέχρις ότου θα έχουν πλήρως γαλουχηθεί στην Καινή. Προφανώς για τον ίδιο λόγο ο ιεραπόστολος άγιος Μεθόδιος ο Θεσσαλονικεύς κατά την ιεραποστολή του τον 9ο αί. στους απολίτιστους (τότε) Σλάβους δεν μετέφρασε τα βιβλία των Μακκαβαίων της Παλαιάς Διαθήκης, κίνηση που ίσως δεν είναι άσχετη και προς το γεγονός ότι στα βιβλία αυτά, εχθροί της αληθούς ευσεβείας της Παλαιάς Διαθήκης είναι οι διώκτες Έλληνες, υπό τον βασιλέα Αντίοχο τον Επιφανή.
Μια από τις συνέπειες της άρνησης της αξίας της Παλαιάς Διαθήκης είναι ο Χριστιανισμός να φανεί ως μια καινοτομία, ένα νεωτερικό σύστημα, ακόμη και μία αιρετική ερμηνεία του Ιουδαισμού. Μία άλλη είναι να παραδοθεί η προφητική σκυτάλη στον σύγχρονο εκπεσόντα Ιουδαϊσμό καθώς επίσης και να ανοιχθεί ο δρόμος στο να ερμηνευθούν οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης με κέντρο όχι τον Μεσσία Ιησού από τη Ναζαρέτ, χριστοκεντρικώς, αλλά με βάση τον αναμενόμενο "μεσσία" των Ιουδαίων.
Περί της σχέσεως Εκκλησίας, Ελληνισμού, Καινής και Παλαιάς Διαθήκης:
Ο Ελληνισμός είναι η εθνική πολιτιστική κληρονομιά των Ελλήνων Ορθοδόξων Χριστιανών, για την οποία είναι υπερήφανοι, και την οποία διατήρησαν με το αίμα τους έναντι πολλών τυράννων που ζητούσαν την αφομοίωσή τους, όπως λ.χ. συνέβη με τον πανσλαβισμό και τα σχετικά γεγονότα, όπως είναι ο Μακεδονικός Αγώνας. Την κληρονομιά αυτή δεν θα μπορούσαν να την διατηρήσουν χωρίς τη βοήθεια του Χριστιανισμού, ο οποίος πρωτύτερα είχε σώσει και τον αρχαίο ελληνικό κόσμο που είχε οδηγηθεί προ 2000 ετών σε τελεία ηθική κατάπτωση. Ο ελληνισμός ως γλώσσα, ως φιλαλήθεια, ως καλαισθησία, ως τέχνη, ως καλώς εννοούμενος φιλελευθερισμός, ως αγωνιστικότητα, διατηρήθηκε, δυναμώθηκε και αναδείχτηκε αγιοπνευματικώς από την Ορθόδοξη Εκκλησία, ώστε ξένοι θεολόγοι, μεταξύ των οποίων και ο επιφανέστατος Ρώσος Καθηγητής της θεολογίας π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, να ομολογούν ότι είναι αδιανόητη η μύηση στη χριστιανική θεολογία χωρίς ένα μυστικό «εξελληνισμό» του μη Έλληνος Χριστιανού: «Ο ελληνισμός έχει αποκτήσει αιώνιον χαρακτήρα μέσα εις την Εκκλησίαν, έχει ενσωματωθή εις την σάρκα της, έχει γίνει αιωνία κατηγορία της χριστιανικής υπάρξεως. Η χριστιανική λατρεία έχει σφραγισθή διά παντός με το ελληνικόν ύφος της ευσεβείας των μυστηρίων. Και αυτό έχει γίνει μέχρι τοιούτου βαθμού, ώστε να μη ημπορούμεν να διεισδύσωμεν εις τον ρυθμόν της λειτουργικής μυσταγωγίας, αν προηγουμένως δεν υποβληθώμεν εις ένα είδος μυστικού εξελληνισμού… Μόνον παράφρονες θα αποφάσιζαν ποτέ να "αφελληνίσουν" την Λειτουργίαν και τας άλλας εκκλησιαστικάς ακολουθίας... Όχι, ο ελληνισμός δεν είναι απλώς μία φάσις της εκκλησιαστικής ιστορίας, ένας σταθμός εις την πορείαν της Εκκλησίας.. Ένας μόνον τρόπος υπάρχει δια να είναι η θεολογία μας καθολική: να είναι ελληνική. Μόνον εν τω ελληνισμω ημπορεί να είναι κανείς αληθώς καθολικός».
Ο Βασιλεύς της Αυτοκρατορίας τής Νίκαιας Θεόδωρος Β' Λάσκαρις (1222-1258), σημαντικός Ορθόδοξος Θεολόγος, ο οποίος συνέγραψε και τον Μέγα Παρακλητικόν Κανόνα προς την Υπεραγίαν Θεοτόκον, γράφει: «Συνεπώς το Ελληνικό Γένος υπερέχει όλων των γλωσσών, ως προς την [γεωγραφική] θέση και την [κλιματική] ευκρασία και – γι’ αυτό τον λόγο - ως προς την ευφυΐα και την επιστήμη [...] Λοιπόν κάθε φιλοσοφία και γνώση, για να μην αναφέρω τις επιστήμες ονομαστικώς, είναι των Ελλήνων, είτε εφεύρεση είτε μετατροπή από κάτι άλλο προς το καλύτερο, και αυτός πού αναζητεί την παμφιλόσοφη πείρα, μπορεί να το διαπιστώσει ερευνώντας». Αυτή ακριβώς η φιλοσοφία ανάγκασε τους Έλληνες να δεχθούν την ανωτερότητα της εκκλησιαστικής διδασκαλίας και να υποτάξουν την φιλοσοφία στη θεολογία: «Η δόξα των Ελλήνων που έχει το όνομα τού Χριστού δεν σβήνεται. Διότι η σχετική με το δόγμα σταθερότητα της ελληνικής μεγαλοφυΐας είναι εκείνη που μας ανάγκασε να λέγουμε το πιο θεϊκό, παρά εκείνο που ξεχωρίζει την φιλοσοφία για τον εαυτό της [...] Η φιλοσοφία λοιπόν είναι για τα επιστημονικά, και η θεολογία για τα δόγματα»..
Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν είναι εναντίον του Σιωνισμού, εννοουμένου ως του δικαιώματος υπάρξεως εβραϊκού κράτους. Είναι εναντίον του Σιωνισμού, ως ενός Ιμπεριαλισμού, μιας παγκόσμιας δικτατορίας (παν-Σιωνισμού), που αποβλέπει στην παγκόσμια κυριαρχία μιας συγκεκριμένης ομάδος Εβραίων. … Εκτός Ισραήλ, ο Σιωνισμός είναι γνωστός με την έννοια του επεκτατισμού και της κρυπτοκρατίας, και γι’ αυτό και επικρίνεται. Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών καταδίκασε τον Σιωνισμό ως ρατσισμό το 1975 (απόφαση 3379), και ανακάλεσε την απόφαση αυτή, όταν αποσύνδεσε τον Σιωνισμό από τον ρατσισμό το 1991 (απόφαση 46/86)..
 |
| Ο Έλληνας νεομάρτυρας Φιλούμενος που το 1979 κατέκοψαν φανατικοί Ιουδαίοι σιωνιστές στο Φρέαρ του Ιακώβ |
Η Αγία Γραφή υπο-βοηθά ιστοριογραφικώς την κατοχύρωση της ελληνικότητας της Μακεδονίας μας, η οποία προβάλλεται σαφώς από την Εκκλησία, με παγκόσμια απήχηση. Μάλιστα, έχουν εκπονηθεί ιστορικές εργασίες, όπου καταδεικνύεται ότι για την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη οι Μακεδόνες ήταν και είναι πάντα Έλληνες και αυτό είναι ένα ισχυρότατο στοιχείο για την καταπολέμηση τής σκοπιανής προπαγάνδας (τέτοια είναι π.χ. η μελέτη του μακαριστού Μητροπολίτου Ζιχνών και Νευροκοπίου κυρού Σπυρίδωνος περί της Μακεδονίας στην Άγια Γραφή: «Η Αγία Γραφή αποδεικνύει την ελληνικότητα της Μακεδονίας», Αθήναι 1989. «Μαρτυρίες της Αγίας Γραφής για τη Μακεδονία, τον Μέγα Αλέξανδρο και τους Έλληνες Μακεδόνες», Νέα Ζίχνη 1992.
Στην Καινή Διαθήκη το όνομα «Μακεδονία» και τα ομόρριζά της αναφέρονται 26 φορές στην Καινή Διαθήκη (ο Απόστολος Παύλος είδε σε όραμα άνδρα Μακεδόνα να τον παρακαλεί να περάσει από τη Μικρά Ασία στη Μακεδονία για να τούς βοηθήσει, «διαβάς εις Μακεδονίαν βοήθησον ήμίν», (το οποίο βέβαια λέχθηκε και καταγράφηκε στα ελληνικά και όχι στα... σλαβικά), αλλά και στην Παλαιά Διαθήκη είναι φανερό ότι οι Μακεδόνες είναι Έλληνες, αφού ακριβώς οι Ιουδαίοι παρ’ ολίγον να εξελληνισθούν (και όχι να ...εκσλαβισθούν) πλήρως στους ελληνιστικούς χρόνους από τον ελληνικό πολιτισμό που μετέφερε στην Παλαιστίνη ο Μέγας Αλέξανδρος. Μάλιστα, στο εδάφιο A' Μακκαβαίους 6, 2 έχουμε μία ακόμη ατράνταχτη απόδειξη της ελληνικότητος της Μακεδονίας και του Αλεξάνδρου. Λέγει ο στίχος: «[...] ά κατέλιπεν εκεί Αλέξανδρος ο Φιλίππου βασιλεύς ο Μακεδών, ος εβασίλευσε πρώτος εν τοις Έλλησιν». Εδώ όχι μόνο επιβεβαιώνεται ότι ο Αλέξανδρος ήταν ο πρώτος βασιλεύς όλων των Ελλήνων (τους οποίους ένωσε) αλλά και επιβεβαιώνεται η ελληνική του καταγωγή, καθώς δεν λέγει ότι εβασίλευσεν «επί τους Έλληνας», σαν να ήταν επικυρίαρχος, αλλά «έν τοις Έλλησι», δηλαδή μεταξύ των (δικών του) Ελλήνων. [Ανάλογη αναφορά υπάρχει στο βιβλίο του προφήτη Δανιήλ (8:21), όπου ερμηνεύοντας την όραση που είδε κατά το τρίτο έτος της βασιλείας του Βαβυλώνιου βασιλιά Βαλτάσαρ (το βιβλίο γράφτηκε περί το 607π.Χ.) σχετικά με την διάλυση της Μηδοπερσικής αυτοκρατορίας (κριός με δύο κέρατα) από τον Μέγα Αλέξανδρο (τράγος που επιτέθηκε με εξαιρετική ορμή) λέει: «Και ο τριχωτός τράγος είναι ο βασιλεύς της Ελλάδος· και το κέρας το μέγα, το μεταξύ των οφθαλμών αυτού, αυτός είναι ο πρώτος βασιλεύς»..]
Πηγή: (Αποσπάσματα από το βιβλίο «Ελλήνων Χριστώνυμη Δόξα»), Κόκκινος Ουρανός
….Ἐμεῖς τὴ λέμε τὴ ζωὴ τὴν πιάνουμε ἀπ᾿ τὰ χέρια
Κοιτάζουμε τὰ μάτια της ποὺ μᾶς ξανακοιτάζουν
Κι ἄν εἶναι αὐτὸ ποὺ μᾶς μεθάει μαγνήτης, τὸ γνωρίζουμε
Κι ἄν εἶναι αὐτὸ ποὺ μᾶς πονάει κακό, τό ᾿χουμε νιώσει
Ἐμεῖς τὴ λέμε τὴ ζωὴ πηγαίνουμε μπροστὰ
Καὶ χαιρετοῦμε τὰ πουλιά της ποὺ μισεύουνε
Εἴμαστε ἀπὸ καλὴ οἰκογένεια
Ὁ Ὀδυσσέας Ἐλύτης, μὲ τὴν σπάνια εὐαισθησία ποὺ διέθετε καὶ μὲ τὴ βαθειὰ γνώση τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας καὶ τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ ποὺ εἶχε ἀποκτήσει, εἶναι ὁ κατ᾿ ἐξοχήν, ἐκφραστὴς τῆς ἑλληνικῆς ταυτότητας ὁ ποιητὴς ποὺ μὲ τρόπο ἀπαράμιλλο ἀποτύπωσε στὸ ἔργο τοῦ ἑλληνισμοῦ. «Εἴμαστε ἀπὸ καλὴ γενιά». Εἶναι ἕνας στίχος ἐνθαρρυντικός, σὲ καιροὺς δύσκολους, ποὺ θυμίζει τὴν ἀντοχὴ ἑνὸς λαοῦ, ὁ ὁποῖος, πολλὲς φορὲς στὴν ἱστορία του, δοκιμάστηκε, θυσιάστηκε, ἀλλὰ κράτησε.
Τά κύρια στοιχεῖα τῆς ταυτότητας ἑνὸς λαοῦ εἶναι ὅτι καινούργιο ζεῖ, τὸ ζωντανὸ παρὸν ποὺ ἡ γενεσιουργική του αἰτία βρίσκεται στὶς ἱστορικὲς ἐξελίξεις, στὴν παράδοση. «Ἡ παράδοση εἶναι ἀναμονὴ καὶ ὑπόσχεση ἑνὸς καλύτερου μέλλοντος», εἶπε ὁ Χέγκελ. Δὲν εἶναι παρελθόν, ἀλλὰ ἕνα παντοτινὸ παρόν, δυναμικὴ προβολὴ τῶν ἐπιτευγμάτων τοῦ χτὲς στὴν «ὀθόνη» τοῦ σήμερα. Δὲν εἶναι ἀνάμνηση, ἀλλὰ ζωντανὴ οὐσία, ὑλικό, δηλαδή, μὲ τὸ ὁποῖο χτίζεται τὸ πολιτισμικὸ οἰκοδόμημα καὶ στὸ παρόν καὶ στὸ μέλλον: γιατί πολιτισμὸς σημαίνει συνέχεια καὶ τὴ συνέχεια αὐτὴ ἐκφράζει ἡ παράδοση, ἡ συμπύκνωση τῆς ἐμπειρίας ἑνὸς Ἔθνους σὲ ὅλους τοὺς κύριους τομεῖς τῆς δράσης.
Στὴ Δύση, ἡ ἔννοια τοῦ ἔθνους διαμορφώνεται μὲ τὴν ἄνοδο τῶν ἀστικῶν στρωμάτων, ἀπὸ τὸν 10ο καὶ τὸν 11ο, ἤδη αἰῶνα. Τὰ ἀστικὰ στρώματα ὑπερβαίνουν, ἀπὸ τότε, τὴν «ὑπερεθνικὴ» φαιουδαρχική πολυδιασπαστή καὶ συλλαμβάνουν τὴν ἐθνο-κρατικὴ ἑνότητα καὶ ὀντότητα ὡς ὀργανικὴ ἐνσωμάτωση κοινῶν συμφερόντων, ἱστορικῶν παραδόσεων καὶ πολιτισμικῶν χαρακτηριστικῶν. Ἡ Ἀναγέννηση καὶ ὁ Διαφωτισμός, κατὰ τὸ Βασίλη Φίλια, δὲν θὰ εἶχαν ὑπάρξει, ἂν δὲν εἶχε πραγματοποιηθεῖ τὸ τεράστιο αὐτὸ ἱστορικὸ βῆμα, ἡ γέννηση, δηλαδὴ, τοῦ Ἔθνους – Κράτους. «Ἑπομένως, ἡ ἔννοια τοῦ Ἔθνους δὲν συνδέεται μόνο μὲ πολέμους καὶ συγκρούσεις, ὅπως ὑπαινίσσονται οἱ σύγχρονοι παραποιητὲς τῆς ἱστορίας, σημειώνει, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴ συνειδητοποίηση καθοριστικῶν στοιχείων ταύτισης ὑλικῶν, ψυχικοῦ καὶ πνευματικοῦ χαρακτῆρα, σὲ συλλογικὸ καὶ ἀτομικὸ ἐπίπεδο. Ὄχι ὅτι αὐτὰ τὰ στοιχεῖα δὲν προϋπῆρχαν, ἀλλὰ δὲν εἶχαν συνειδητοποιηθεῖ ὥστε νὰ λειτουργήσουν ὡς ἐνεργὸς μοχλὸς καὶ κινητήρια δύναμη τῆς ἱστορίας». Ὁπωσδήποτε ἡ ἰδέα τοῦ Ἔθνους συνέτεινε πολλὲς φορὲς στὴν ἀνάπτυξη ἀνταγωνιστικῶν ἐθνικισμῶν καὶ στὴ λογικὴ τοῦ «πᾶς μὴ Ἕλλην βάρβαρος», λογικὴ ποὺ ξεπερνᾶ, κατὰ πολύ, τὰ ὅρια τοῦ «ἐμεῖς», ὅρο ποὺ εἶναι σύμφυτος μὲ τήν ἔννοια τοῦ Ἔθνους. Ὅμως, στὴν ὕπαρξη διαδικασίας ἀλληλοκατανόησης ἀνάμεσα στὰ Ἔθνη, ἀπαραίτητη προϋπόθεση εἶναι ἡ ἀμοιβαιότητα, ἡ ὁποία φυσικά, δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει ὅταν ἡ μία πλευρὰ διώκει καὶ ἀπειλεῖ ἢ περιπίπτει σὲ ἀνιστόρητους παραλογισμούς σκοπιανῆς «ραφῆς».
Τὴν ταυτότητα τὴν ἐθνικὴ τῶν Ἑλλήνων τὴν ἀποτελοῦν ὁρισμένα κύρια χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα, τὰ ὁποῖα ἐξακολουθοῦν νὰ ζοῦν, συνειδητὰ ἢ ὑποσυνείδητα καὶ ἐξασφαλίζουν κάποια πολιτισμικὴ συνέχεια. Ἡ πολιτισμικὴ συνέχεια τοῦ ἑλληνισμοῦ – ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν ὀθωμανικὴ κατάκτηση ὑπῆρξε ἀδιάκοπη καὶ ἀκριβῶς γι᾿ αὐτὸ ἡ ἀντίληψη τῆς ἐθνικῆς ταυτότητας καὶ ἰδιαιτερότητας ἦταν διάχυτη σὲ ὅλα τὰ στρώματα τοῦ λαοῦ – ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπὸ ὅλα τὰ γραπτὰ κείμενα: τὴν ὀρθόδοξη λατρεία, τά ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα, τὴ λαϊκὴ μοῦσα, τὶς λαϊκὲς πολιτισμικὲς παραδόσεις ὅλων τῶν κατηγοριῶν σὲ ὅλη τὴ διαδρομὴ τοῦ χρόνου, ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα ὣς σήμερα.
Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα τὸ ὑπέρτατο αὐτὸ πολιτισμικὸ στοιχεῖο δὲν ἔγινε ποτὲ νεκρή, ὅπως, γιὰ παράδειγμα ἡ λατινική, παρὰ τὶς ὁποῖες μεταλλαγὲς ποὺ ὑπέστη, ὅπως συμβαίνει μὲ κάθε ζωντανὴ γλῶσσα. Δὲν ἔλλειψε ποτὲ ἀπὸ τὰ στόματα τῶν Ἑλλήνων, ἀπὸ τὰ στόματα τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἔζησαν, πόνεσαν καὶ πέθαναν σ᾿ αὐτὴ τὴ λωρίδα τῆς γῆς. «Ἡ γλῶσσα εἶναι ἡ πατρίδα μου», λέγει κάπου ὁ Καζαντζάκης. Καὶ ὁ Ἐλύτης δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἐκφράσει τὴ διαχρονικότητα τῆς ἑλληνικότητας καὶ κατὰ συνέπεια, καὶ τὴ γονιμότητα τῆς παράδοσής μας, ἂν δὲν ἦταν ἐγκρατὴς γνώστης καὶ δημιουργικὸς χρήστης τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας.
Μιλᾶ γι᾿ αὐτὴ μὲ μοναδικὸ πάθος, γεμίζοντας μὲ ἐνθουσιασμὸ τὴν ψυχὴ κάθε Ἕλληνα, ἀλλὰ καὶ φορτώνοντας τὴ συνείδησή του μὲ εὐθύνη: Τὴ γλῶσσα μοῦ ἔδωσαν ἑλληνικὴ Τὸ σπίτι φτωχικὸ στὶς ἀμμουδιὲς τοῦ Ὁμήρου … Μοναχὴ ἔγνοια ἡ γλῶσσα μου στὶς ἀμμουδιὲς τοῦ Ὁμήρου… Μοναχὴ ἔγνοια ἡ γλῶσσα μου, μὲ τὰ πρῶτα – πρῶτα Δόξα Σοι…. Μοναχὴ ἔγνοια ἡ γλῶσσα μου, μὲ τὰ πρῶτα λόγια τοῦ Ὕμνου… Ἡ ἐθνικὴ συνείδηση τῶν Ἑλλήνων, ἡ συνείδηση τῆς ἐθνικῆς ταυτότητας δὲν εἶναι προϊόν τοῦ ρομαντισμοῦ τοῦ 19ου αἰῶνα, ὅπως κάποιοι σύγχρονοι ἱστορικοὶ ἰσχυρίζονται. Εἶναι μετεξέλιξη ὀργανικὴ μιᾶς νοηματικῆς σύλληψης καὶ συνειδητοποίησης, ποὺ οἱ ρίζες τους ἀνάγονται σὲ ἱστορικὰ καὶ πολιτισμικά δεδομένα ποὺ ξεπερνοῦν, κατὰ πολύ, τὰ ὅρια τοῦ ἀστικοῦ μετασχηματισμοῦ, ὅπως συνέβη στὴ Δύση. Ἡ Λαογραφία, ἐπιστήμη ποὺ ἀντικείμενο μελέτης ἔχει τὸ λαϊκὸ πολιτισμό, ξεκίνησε ὡς ἐθνικὴ ἐπιστήμη, καὶ συνεχίζει νὰ ἔχει τὸν ἴδιο χαρακτῆρα, μακριὰ ἀπὸ ἐθνικισμοὺς καὶ ἐθνοκεντρισμούς, ποὺ τῆς ἔχουν ἀποδοθεῖ κατὰ καιροὺς.
Ἡ Λαογραφία, ποὺ θεωρούμενη, κατὰ καιρούς, σοβινιστικὴ ἐπιστήμη, μπορεῖ, μέσα ἀπὸ τὸ ἔργο της, νὰ δειχθεῖ, ἐντελῶς ἀντίθετα, πὼς εἶναι ἡ κατ᾿ ἐξοχὴν ἢ καθολικὰ ἀνθρωπιστικὴ ἐπιστήμη, ἀφοῦ, μὲ τὴ βοήθεια τῆς ἐθνολογίας ἀνακαλύπτει καὶ ἀποκαλύπτει τὶς κοινὲς ρίζες τῶν ἀνθρώπων, τὴν ἀπώτατη, τὴν ἔσχατη ἑνότητα τοῦ ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ. Διερευνῶντας λοιπόν, τὴν πολιτισμικὴ ταυτότητα, ἡ Λαογραφία μπορεῖ νὰ ἀνιχνεύσει τὶς περιπτώσεις τεχνητῆς ἐπιβολῆς ἢ σχηματισμοῦ ἐθνικῶν ταυτοτήτων γιὰ σκοποὺς πολιτικοὺς ἢ ἄλλους. Μπορεῖ, ἀκόμη, νά ἰσχυροποιήσει τοὺς δεσμοὺς τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ παρελθὸν καὶ μὲ τὴν ἑνότητα ὅπου ἀνήκει, διαδικασία ποὺ στὴ βάση της ὅπως εἰπώθηκε, ἑνώνει καὶ δὲν χωρίζει τοὺς λαούς, ἀφοῦ ἡ διαπίστωση καὶ ἡ γνώση τῆς ἰδιαιτερότητας τοῦ ἄλλου οδηγεί στὸ σεβασμὸ καὶ τὴν ἀποδοχή του. Ἔτσι, ἡ Λαογρφία μπορεῖ νὰ συμβάλλει ὄχι μόνο στὴν αὐτογνωσία, μὲ τὴν μελέτη τῶν παραδοσιακῶν κοινωνιῶν καὶ τοῦ πολιτισμοῦ τους, ἀλλὰ καὶ στὴν ἑτερογνωσία καί, μέσα ἀπὸ αὐτὴ στὴ συμβίωση τῶν λαῶν, ἀφοῦ μέσῳ ἑνοποίησης δὲν εἶναι ἡ οὐσιαστικά, ἀνέφικτη διαγραφὴ τῆς ἱστορικῆς μνήμης καὶ τῆς πολιτισμικῆς ἰδιαιτερότητας, ἀλλὰ ἡ γνώση καὶ ὁ σεβασμός της.
Ἡ Λαογραφία, διερευνῶντας τὴν ταυτότητα τῶν κοινωνιῶν, διερευνᾶ καὶ τὴν ταυτότητα τῶν ἀτόμων, προσφέροντας στὸν ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς μας ἕνα εἶδος πυξίδας γιὰ νὰ προσδιορίσει τὴν ὕπαρξή του στὸν χῶρο καὶ στὸν χρόνο, μὲ τὸ αἴσθημα ἀσφάλειας καὶ θαλπωρῆς, πού, συνήθως, γεννᾶ ἡ συναίσθηση τῆς συμμετοχῆς σὲ μία κοινότητα. Ἀποτελεῖ, ἔτσι, καὶ ἕνα εἶδος ἀπάντησης στὴν ὑπαρξιακὴ μοναξιὰ τῶν καιρῶν μας, ἀφοῦ καλλιεργεῖ δεσμοὺς ἀνάμεσα σὲ ἐθνότητες, λαούς, πληθυσμιακές ὁμάδες καὶ ἄτομα, ποὺ βασίζονται στὴν κοινὴ ἢ συγγενικὴ πολιτισμικὴ κληρονομιά. Μέσα ἀπὸ τὴ συλλογικὴ ζωή τοῦ παραδοσιακοῦ λαϊκοῦ πολιτισμοῦ ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη ἀποκτᾶ νόημα στὴ συναρμογή της μὲ τοὺς συνανθρώπους, ἡ ἀπομόνωση παύει νὰ ὑφίσταται, ἡ ζωὴ ἀποκτᾶ μία ξεχωριστὴ ὑπόσταση, ποὺ προσδιορίζεται ἀπὸ τὶς παραδοσιακὲς ἀξίες καὶ τὰ ἰδανικὰ τῆς παραδοσιακῆς κοινότητας. Σήμερα, βρίσκεται σὲ ἐξέλιξη τὸ πολιτικὸ καὶ πολιτισμικὸ φαινόμενο ποὺ ὀνομάζουμε παγκοσμιοποίηση. Τὸ φαινόμενο αὐτό, ὅπως κι ἂν τὸ δοῦμε, σημαίνει τὴ σταδιακὴ ἄμβλυνση καὶ χαλάρωση τῶν ἐθνικῶν πολιτισμῶν.
Ἡ παγκοσμιοποίηση ἐξυπηρετεῖται ἀπὸ τὴν προσπάθεια ἐξατομίκευσης τῶν μελῶν ποὺ ἀπαρτίζουν κάθε ὁμάδα: κοινωνική, ἐθνικὴ, πολιτισμικὴ, γιατί μόνο ἡ ἑνωμένη συσπειρωμένη ὁμάδα μπορεῖ νὰ δρᾶ καὶ νὰ ἀντιδρᾶ ἀποτελεσματικά. Ἀπέναντι σ᾿ αὐτὸ τὸ ζήτημα-πρόβλημα, ὁ ρόλος τῆς Λαογραφίας ἀντικειμενικὰ ἐνισχύεται, ἀφοῦ, ὅπως ἀναφέρθηκε, στὸ κέντρο τῶν ἐνδιαφερόντων της εἶναι ὁ ἐθνικὸς-λαϊκὸς πολιτισμός, ἄσχετα πρὸς ἐθνικιστικὲς καὶ ρατσιστικὲς ροπὲς, γιατὶ ἡ Λαογραφία, ἀναπτύσσοντας καὶ μία δραστηριότητα διεθνικῆς συγκριτικῆς ἔρευνας, διαπιστώνει στὸ παρελθὸν καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ διαπιστώνει πολλὲς ὁμοιότητες ἀνάμεσα σὲ λαούς. Ἡ εὐθύνη, ὅμως, τοῦ καθένα μας ἔχει πάντα τὸ ἴδιο βάρος, ὅποιες κι ἂν εἶναι οἱ ἱστορικὲς περιστάσεις, ποὺ μᾶς κάνουν νὰ ἐπιβεβαιώσουμε τὴν ἑλληνικότητά μας, νὰ ποῦμε ΝΑΙ στὸν ἑαυτό μας καὶ ΟΧΙ στὴν ἀλλοτρίωση τῆς ψυχῆς μας. Ποτὲ τὸ παρὸν δὲν ἦταν τόσο φευγαλέο ὅσο εἶναι σήμερα, ποτὲ τὸ αὔριο τόσο ἄγνωστο. Ἔτσι ἡ εὐθύνη γιὰ τὴ διατήρηση τῆς ταυτότητάς μας -τοῦ καθενός μας ὡς ἀτομικῆς ταυτότητας καὶ ὅλων μας ὡς ἐθνικῆς εἶναι, ἴσως, πολὺ βαρύτερη ἀπὸ τὴν εὐθύνη τῶν Ἑλλήνων σὲ ὁποιαδήποτε παλαιότερη ἐποχή. Μέσα, λοιπόν, σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο τοῦ αὔριο, τοῦ αὔριο ποὺ ἑτοιμάζεται, ἔχουμε χρέος νὰ κρατήσουμε τὴν ἐθνική μας ταυτότητα. Ὄχι γιατί πρέπει νὰ εἴμαστε ὑπερήφανοι, γιατί εἴμαστε μοναδικοὶ στὸν κόσμο, ἀλλὰ γιατί ἔχουμε τὴν ὑποχρέωση καὶ τὸ δικαίωμα νὰ μείνουμε αὐτοὶ ποὺ εἴμαστε. Καὶ ἔτσι θὰ μπορέσουμε νὰ ὑπηρετήσουμε καλύτερα καὶ τοὺς ἄλλους, καλύτερα καὶ τὴν ἀνθρωπότητα. Ὅποιος δὲν ὑπηρετεῖ τὸ Ἔθνος, τὸν πολιτισμό του, τὴν ἱστορία του, αὐτὸς δὲν ὑπηρετεῖ οὔτε τὴν ἀνθρωπότητα.
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Ιωάννης Θαλασσινός, Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π. 04-10-2017
Ποιός ἄραγε θυμᾶται τή θλιβερή ἐπέτειο τῆς ψήφισης, ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἐπαίσχυντου...
Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017
Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...
TIDEON 21-12-2015
Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...
Tideon 14-12-2015
Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...
TIDEON 27-08-2014
Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...
tideon.org 02-05-2013
Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...
Tideon 31-12-2012
Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...
Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012
Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...
tideon 07-11-2011
ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011
Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου; Για να...
ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010
Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...
Τράπεζα Ἰδεῶν
Θησαύρισμα ἰδεῶν καί ἀναφορῶν γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό
info@tideon.org
