Όσο κι αν θέλουν οι παγκοσμιοποιητές να ομογενοποιήσουν τον κόσμο και να σβήσουν τα εθνικά κράτη, τελικά δεν μπορούν να αναστρέψουν το ποτάμι των εθνοτήτων, το οποίο πάντοτε βρίσκει την πανάρχαια κοίτη του. Το ποτάμι θα πάει στον προορισμό του με το δικό του παλιό γνωστό δρομολόγιο. Υπάρχει στους λαούς ο δρόμος του αίματος και η συλλογική μνήμη και συνείδηση. Η ψυχή ενός λαού λοιπόν δεν στοιβάζεται σε μια αποθήκη κρατών, επειδή το θέλουν οι διεθνείς τραπεζίτες και τα γεράκια του πολέμου. Τα σύνορα, οι "οροθεσίες και οι προστεταγμένοι καιροί" πάντοτε επιστρέφουν αργά ή γρήγορα και αποδίδεται το δίκαιο ουσιαστικά, ενίοτε δε και τυπικά - θεσμικά. Η υπόθεση της Κριμαίας είναι πρόσφατο κραυγαλέο παράδειγμα. Το άδικο εγχείρημα του Χρουτσώφ το διόρθωσε τώρα ο λαός με συντριπτική και ηχηρή δημοκρατική απάντηση επί ημερών Πούτιν.
Ο Θεός δια του λαού Του κάνει τελικά – έστω και κατά προσέγγιση - αυτό που πρέπει, άλλο τώρα που ηγέτες και άνθρωποι συχνά δεν έχουν τη διορατικότητα και την ικανότητα να κρατήσουν τα δώρα της θείας δικαιοσύνης. Όλα στο χώρο της Ιστορίας είναι αποτέλεσμα συνεργασίας θείου και ανθρώπινου παράγοντα.
Οι Κύπριοι παραδείγματος χάριν ψήφισαν 95% Ένωση με τη Μητέρα Ελλάδα, ακόμη και οι Τουρκοκύπριοι, αλλά η ηγεσία της Κύπρου και της Ελλάδας για προσωπικές βλέψεις και φιλοδοξίες πούλησε τον αγώνα και τη θέληση των Κυπρίων αδελφών μας.
Η Β. Ήπειρος τρείς φορές επέστρεψε στον Εθνικό Κορμό και λόγω της επιπολαιότητος και αναξιότητός μας υποκύψαμε στις πιέσεις και χάσαμε μια "πανάρχαια ελληνική λεβεντογέννα χώρα".
Η Μ. Ασία ήρθε στην Ελλάδα πανηγυρικά, αλλά η πρόσκαιρη πολεμική βουλιμία τότε των ηγετών μας και η ασυμφωνία και η διχόνοια συντέλεσαν ώστε να τα χάσουμε όλα.
Ευκαιρία δόθηκε στη δεκαετία του 1990 για κοινά σύνορα με την Σερβία και μηδενικά προβλήματα με σκοπιανούς και "Μακεδονίες", αλλά η διαρκής και τυφλή υπαγωγή μας στους μηχανισμούς του ΝΑΤΟ μας στέρησαν αυτή τη δυνατότητα.
Συμπέρασμα: ο Θεός και ο Λαός εύκολα συνεργάζονται. Οι ηγέτες μας, όμως, οι ψηφισμένοι από ένα παλίμπαιδα λαό, δεν μας εκπροσωπούν ποτέ στην μετά - Καποδίστρια εποχή μας. Ο Καποδίστριας μπορεί να ήταν Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, αλλά την Ελλάδα σκεφτόταν. Οι αξιολύπητοι διάδοχοί του, δυστυχώς, είναι Υπουργοί του Ελληνικού Λαού, αλλά εκπροσωπούν τα συμφέροντα των ξένων.
Τώρα τελευταία οι προφητείες συνολικά εκτιμούν και τα γεωστρατηγικά δρώμενα δείχνουν ότι κάποια "άγια μέρα" πιθανότατα να μας δοθεί η "πόλις των Ονείρων μας", η Βασιλεύουσα Πόλις του Κωνσταντίνου. Δεν θα το κάνουν οι ξένοι ασφαλώς "για τα ωραία μας μάτια", αλλά θα είναι ανάγκη δική τους και θεία επέμβαση της Δικαιοσύνης του Θεού. Θα είμαστε λοιπόν ανάξιοι, αν φανούμε κατώτεροι των περιστάσεων και χαθούμε μέσα στις περικοκλάδες των λογισμών μας και των λογιστικών μας - εφήμερων οικονομικών - συμφερόντων.
Για να μη συμβεί λοιπόν αυτό το απευκταίο και θλιβερό γεγονός χρειαζόμαστε από τώρα προσευχή σαν την προσευχή των Ρώσων αδελφών μας, δηλ. όπως προσευχόντουσαν τόσα χρόνια οι Ορθόδοξοι του Βορρά, και μια πολιτική, θρησκευτική και στρατιωτική ηγεσία εφάμιλλη του λεγομένου "ξανθού γένους".
Δηλαδή εκεί που «χάνει τη μπάλα» ο λαός μας είναι όχι στην καρδιά, στη σύλληψη και στη θέληση, αλλά στην αντίληψη και πρακτική εφαρμογή του χρέους του προς την Πατρίδα. Αν το καταλάβει αυτό και το χωνέψει, μετά θαυματουργεί. «Οι Έλληνες είναι πάντοτε παιδιά». Θέλουν πολύ μάθημα. Χρειαζόμαστε συνεχή καθοδήγηση. Χρειάζεται επειγόντως η αυστηρή καθοδήγηση ενός Γέρου του Μοριά. Χρειάζεται λόγος, παράδειγμα και καλή νομοθεσία. Χρειάζεται μια πνευματική ηγεσία στο ύψος της που θα μιλάει καθημερινά, όπως έκαναν για 400 χρόνια οι Διδάσκαλοι του Γένους και οι Καλόγεροι των Κρυφών Σχολειών της σκλαβωμένης Ελλάδας, για τα Οράματα και τα «Ποθούμενα» του λαού μας. Αυτό είναι που μας λείπει.
Ας ελπίσουμε ότι οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις στον Ορθόδοξο Βορρά δεν θα αφήσουν ασυγκίνητους τους Νεοέλληνες και θα πιάσουν σωστά και υπεύθυνα τα μηνύματα των καιρών.
