Ἀπό τήν στιγμή πού κάποιοι θεώρησαν ὅτι τό ἐθνικό μας κράτος ἀνήκει στήν Εὐρώπη, ὄχι ὅμως ὡς ἰσότιμος ἑταῖρος, μέ πραγματικά δική του πολιτική ἐξουσία, ἀλλά μέ τήν ἔννοια τοῦ προτεκτοράτου, ἄρχισαν νά πολλαπλασιάζονται οἱ ἀντισυνταγματικοί νόμοι.
Ἀκόμη καί πρό τῶν μνημονίων, δημιουργοῦνταν πιεστικές καταστάσεις γιά ἀλλαγές στόν τρόπο ἀσκήσεως τῆς δημοσίας Διοικήσεως. Οἱ ρυθμίσεις τοῦ ἀνταγωνισμοῦ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, δέν προσαρμόζονται στίς ἀνάγκες τοῦ πραγματικοῦ δημοσίου συμφέροντος, ἀλλά τό δημόσιο συμφέρον, ἀκόμη καί τό ἐθνικό συμφέρον, καλοῦνται νά προσαρμοσθοῦν στούς κανόνες τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, καί δή στούς κανόνες της περί ἀνταγωνισμοῦ.
Τό καλῶς νοούμενο κοινοτικό συμφέρον, πρέπει νά συμβαδίζει ἀμέσως καί ὄχι μόνο ἐνδεχομένως ἤ ἐμμέσως, μέ τό δημόσιο συμφέρον, καί δή τό ἐθνικό συμφέρον.
Ἀλλιῶς, ὁ παραμερισμός τοῦ δημοσίου συμφέροντος χάριν τοῦ «κοινοτικοῦ συμφέροντος» εἶναι ἀντισυνταγματικός, διότι ὑπηρετεῖ μία κατά κανόνα μή ὑπάρχουσα, ἤ μόνον περιστασιακή, «κοινότητα συμφερόντων», καί δέν ἀνάγεται πάντως καθόλου σέ μία πραγματική πολιτική «Εὐρωπαϊκή ἕνωση», μέ ἀλληλεγγύη τῶν μελῶν της σέ ὅλα κ.ο.κ.
Δεδομένου λοιπόν ὅτι, ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, δέν εἶναι πραγματική πολιτική Ἕνωση, ἀλλά μόνο οἰκονομική Ἕνωση - μέ κάποια στοιχεῖα διαβουλεύσεων καί κοινῶν θέσεων, κατά περίσταση, σέ ἀμυντικά θέματα καί σέ θέματα ἐξωτερικῆς πολιτικῆς - ἔχει ὑπερμέτρως διογκωθῆ ἡ συμμόρφωση τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους σέ ρυθμίσεις πού ἐπιβάλλονται μέν ἀπό τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, ἀλλά ἀποτελοῦν , δυστυχῶς, ἐφαρμογή τοῦ προγράμματος «Εὐρώπη» τῆς παγκοσμιοποιήσεως, καί διά τοῦτο ἀντιστρατεύονται τό καλῶς νοούμενο δημόσιο συμφέρον.
Αὐτές οἱ ρυθμίσεις μεταφυτεύονται στό Ἑλληνικό Δίκιαο, ὡς ἄμεσα ἐφαρμοστέες Ὁδηγίες καί Κανονισμοί τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, καθώς καί ὡς ἄμεσα ἐφαρμοστέες συμβάσεις τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, μέ τρίτες χῶρες, μεταξύ αὐτῶν καί τῆς Τουρκίας. Ἀκόμη καί ὅταν τοῦτο πλήττει τά ἐθνικά μας συμφέροντα.
Παραδείγματος χάριν, ἡ εἰσαγωγή στήν Ἑλλάδα καί στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, τουρκικῶν, ἤ καί κινεζικῶν ὡσάν τουρκικῶν, κλωστο-ϋφαντουργικῶν προϊόντων, ἄνευ δασμῶν εἰσαγωγῆς, πλήττει κάθε δυνατότητα ἀνακάμψεως τῶν ἐγχωρίων βιοτεχνιῶν παραγωγῆς ἀντιστοίχων ἐγχωρίων προϊόντων. Οἱ ἀδασμολόγητα εἰσερχόμενες μπανάνες ἀπό τρίτες χῶρες ( κατόπιν συμφωνίας ἐκπροσώπων τῆς Ε.Ε. μέ τρίτες χῶρες, καί χάριν ἀποδοχῆς ἀπό τίς τρίτες χῶρες, τῆς ἀδασμολόγητης εἰσαγωγῆς μηχανημάτων ἑταιρειῶν ἀπό τήν δυτική Εὐρώπη), ἐκτοπίζουν τά ἐντόπια ἀντίστοιχα φροῦτα ὅπως τά μῆλα, καί ὁδηγοῦν σέ μείωση τῆς παραγωγῆς τους.
Ἐπί πλέον, κάθε πραγματική ρυθμιστική ἤ ὑλική ἐνίσχυση τῶν δυνατοτήτων παραγωγῆς τόσο τῶν ἀγροτῶν καί τῶν κτηνοτρόφων, ὅσο καί τῆς ἐθνικῆς βιοτεχνίας καί βιομηχανίας, προσκρούει στούς περί ( παγκοσμιοποιημένου) ἀνταγωνισμοῦ κανόνες τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως.
Οἱ κανόνες τῆς τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως δέν ταιριάζουν μέ τίς δικές μας μορφές οἰκονομικῆς ὀργανώσεως καί κοινωνικῆς-κοινοτικῆς ζωῆς: Κυρίως, οἰκογενειακές ἐπιχειρήσεις ἤ μονάδες παραγωγῆς, μέ κοινωνικό κύτταρο μέχρι πρό τινος τήν Κοινότητα καί ὄχι τόν τεράστιο Καλλικρατικό Δῆμο. Οἰκοδομοῦν δέ, οἱ κανόνες αὐτοί, ἐπί πραγματικῶν συνεταιριστικῶν μορφῶν ὀργανώσεως παραγωγῆς καί ἐπί ἀτομοκεντρικῶνἐπιχειρηματικῶν πρωτοβουλιῶν, πού ἀμφότερα, ἐπί πολλά ἔτη εἶχαν ἤδη τήν παραγματική συμπαράσταση τοῦ κράτους στήν δυτική Εὐρώπη. Ὅμοια πράγματα, δέν συναντῶνται, γιά πολλούς λόγους, κυρίως πολιτικάντικου καί «ἀεριτζίδικου» καιροσκοπισμοῦ, στήν Ἑλλάδα.
Συνεπῶς, οἱ σχετικές Εὐρπωπαϊκές ρυθμίσεις παρέχουν πλεονεκτήματα σέ ξένους, σέ βάρος τῆς ἐθνικῆς μας οἰκονομίας, καί δή σέ βάρος τῶν δυνατοτήτων τῶν οἰκογενειακῶν μας μονάδων παραγωγῆς. Ξένους δέ, ὄχι μόνο Εὐρωπαίους, ἀλλά π.χ. Τούρκους ἤ Καναδούς ἤ Ἀμερικάνους μέ θυγατρικές στήν Εὐρώπη.
Σέ ὑψηλότερο ἐπίπεδο ἐπιχειρήσεων τῆς Ἑλλάδος, ἀκόμη καί ἡ κάθαρση τοῦ χώρου τῶν ΜΜΕ ἀπό τήν στενή διαπλοκή πολιτικῶν καί ἐργολάβων δημοσίων ἔργων καί προμηθειῶν, πού ἐπιχειρήθηκε κατά Συνταγματική μάλιστα ἐπιταγή, μέ τόν ἀποκλεισμό τοῦ «βασικοῦ μετόχου» ἑταιρειῶν ἀναλήψεως δημοσίων ἔργων καί προμηθειῶν ἀπό τόν ἔλεγχο ἐπί ΜΜΕ, προσέκρουσε ἀκριβῶς σέ ἀρχές τοῦ οἰκονομικοῦ δικαίου τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως.
Οἱ ρυθμίσεις αὐτές τῆς Εὐρώπης, καλές ἴσως γιά ἄλλους λαούς της, στό σύνολό τους πτωχαίνουν κατ’ ἀποτέλεσμα τούς Ἕλληνες λόγῳ τοῦ ὅτι δέν προηγήθηκε τῆς ἐντάξεώς μας στήν Εὐρώπη, περίοδος ὑγιοῦς κρατικοῦ παρεμβατισμοῦ: Δωρεάν κρατικές ἐνισχύσεις σέ ἐπιχειρήσεις γιά ἐγκατάσταση καί λειτουργία σέ παραμεθώριες καί λοιπές περιοχές, θεσπίσθηκαν κατ’ ἐξαίρεση τοῦ γενικοῦ δικαίου τῆς ΕΟΚ, μόλις μέ νόμο τῶν ἀρχῶν τῆς δεκαετίας τοῦ 1980, καί δή χωρίς ἐπιτυχῆ ἀναπτυξιακή ἐφαρμογή, τό ὀλιγώτερο πού μποροῦμε νά ποῦμε. Τό χειρότερο, ὅμως εἶναι, ὅτι οἱ ρυθμίσεις τῆς Εὐρώπης, πού ἔχουν κυρίως τεχνοκρατικό καί συχνά λεπτομερειακό χαρακτῆρα, ἀλλοιώνουν μαζί μέ τήν κοινωνία μας καί τήν οἰκονομική ζωή της, καί τό Σύνταγμά μας, ἀπό δημοκρατικό σέ ὀλιγαρχικό. Καί δή ὄχι ὀλιγαρχικό γιά χάρη μιᾶς ὀλιγαρχίας μέ ἕδρα καί κοινωνικούς ἐλέγχους της στήν Ἑλλάδα, ἀλλά ὀλιγαρχίας κυρίως τοῦ ἐξωτερικοῦ, μέ προστηθέντες της (ὑπηρέτες της) στήν Ἐλλάδα.
Αὐτή εἶναι ἡ μία πηγή ἀντισυνταγματικῶν νόμων, καθώς καί ἀντισυνταγματικῶν παραλείψεων τῆς Διοικήσεως, νά ἀσκῆ τά καθήκοντά της ὅπως ἐπιβάλλει τό Σύνταγμα. Παρεπόμενη αὐτῆς «ζημία», δύναται νά θεωρηθῆ ἡ σωρεία ἀντισυνταγματικῶν νόμων καί ἀντισυνταγματικῶν ἀτύπων «γενικῶν κατευθυντηρίων προτροπῶν», πού ἐπιβάλλονται μέ τά μνημόνια στήν ἴδια τήν Κυβέρνηση, δι’ αὐτῆς στήν Διοίκηση, ἀλλά καί (διά μέσου τῶν ἀντισυνταγματικῶν νόμων) στά Δικαστήρια.
Ἡ δέ ἐπιβολή τῶν ἀτύπων «γενικῶν κατευθυντηρίων προτροπῶν» τῶν μνημονίων, ἐπί τῶν δικαστηρίων, περνᾶ μέσα ἀπό τήν νομιμοφανῆ καταχρηστική ἐπίκληση ἀρχῶν τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ δικαίου, ἰδίως τοῦ ἀνταγωνισμοῦ, μέ σχετικῶς στοχευμένες καί συντονισμένες δράσεις χειραγωγήσεως τῶν δικαστηρίων ὑπό ἐνδιαφερομένων ἰδιωτῶν τῆ ἀνοχῆ ἤ τῆ συνεργίᾳ τῆς Κυβερνήσεως/Διοικήσεως.
Τό παράδειγμα τῆς ἀπολύτου ἀπαγορεύσεως τῶν τυχερῶν καί μή τυχερῶν παιγνίων διά ἠλεκτρονικῶν ὑπολογιστῶν, εἶναι χαρακτηριστικό: Μέ τόσο ἀνόητα γενική ἀπαγόρευση , ἄνοιξε ὁ δρόμος γιά πλήρη ἀπελευθέρωση τοῦ ἠλεκτρονικοῦ τζόγου, στό ὄνομα τῆς ἐλευθερίας τῆς οἰκονομικῆς δραστηριότητος, καί βάσει τῶν σχετικοῦ ἀποφάσεων τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ δικαστηρίου.
Ἀπό ὅσο γνωρίζω, ἡ πολιτική ἐξουσία στήν Ἑλλάδα δέν ἀχολήθηκε νά ρυθμίσῃ μέ τήν ἀπαιτούμενη ἀκρίβεια καί λεπτομέρεια, οὔτε τό θέμα τοῦ «βασικοῦ μετόχου» στά ΜΜΕ, πού προαναφέρθηκε, οὔτε αὐτό τῆς ἀπαγορεύσεως τοῦ γενικοῦ τζόγου καί τῶν τυχερῶν παιγνίων, ἀλλά μόνο θέσπισε ἐποπτεία ἀπό ἀνεξάρτητη διοικητική ἀρχή τῶν συγκεκριμένως ἐπιτρεπομένων τυχερῶν παιγνίων (καζίνα, λαχεῖα, προγνώσεις ποδοσφαίρου, κ.ο.κ.).
Καί ἐρχόμαστε στήν πλέον «παραδοσιακή» πηγή σωρεύσεως ἀντισυνταγματικῶν νόμων στήν Ἑλληνική ἔννομη τάξη: Κομματικοί διορισμοί, ρουσφέτια, λεόντιες ὑπέρ ἰδιωτῶν δημόσιες συμβάσεις, παραλείψεις ἐλέγχων ὑπό τῆς Διοικήσεως, χαριστικές παράνομες πράξεις ἤ παραλείψεις, ἄλλοτε ἀπό ἐπιείκεια καί κατανόηση ἀνθρωπίνων δραμάτων ἐν μέσῳ ἀδίκων διατάξεων νόμων, καί ἄλλοτε, τό συχνότερο, λόγῳ διαφθορᾶς ὑπαλλήλων, τόσο γενικῆς ὅσο καί εἰδικῆς.
Ὄλα αὐτά, στεγάζονται κάτω ἀπό ἀντισυνταγματικούς νόμους ἤ κάτω ἀπό τίς ἐκ τῶν ὑστέρων νομιμοποιήσεις παρανόμων ἀποφάσεων ἤ καταστάσεων διά μέσου ἀντισυνταγματικῶν νόμων.
Ὑπενθυμίζουμε, ὅτι εὐθέως ἀντισυνταγματικός εἶναι μέν ὁ νόμος πού λογικῶς «ἀντιβαίνει» στό Σύνταγμα (σέ συγκεκριμένη διάταξή του ἤ στόν σκοπό της), ἀλλά συνταγματικοί καί ἐφαρμοστέοι εἶναι μόνο οἱ νόμοι πού «συμφωνοῦν» (θετικῶς) πρός τό Σύνταγμα.
Στούς ὑπόλοιπους νόμους πού δέν συμφωνοῦν μέ τό Σύνταγμα, ἄρα, δεν ἔχουν ὑποχρέωση συμμορφώσεως οἱ Ἕλληνες (ἄρ. 120 παρ. 2 τοῦ Συντάγματος), ἀκόμη καί ἄν αὐτοί δέν ἀντιβαίνουν εὐθέως σέ συγκεκριμένη διάταξή του. Διότι τότε, θά ἀντιβαίνει στό Σύνταγμα, ἡ συγκεκριμένη ἐφαρμογή τους.
Τέλος, ἡ πλέον ἀπίστευτη πηγή πολλῶν ἀντισυνταγματικῶν νόμων, εἶναι ἡ ὑπό τῆς ἰδίας τῆς Βουλῆς παραβίαση τοῦ Συντάγματος στόν τρόπο ψηφίσεως τῶν νόμων:
α) «Πολυνομοσχέδια», μέ τόσο ἑτερόκλητες διατάξεις, ὥστε τό τί ψηφίζεται τό γνωρίζει κυρίως μόνο ἡ Ὑπηρεσία πού εἰσηγήθηκε κάθε διάταξη καί τήν εἶδε ψηφισμένη (συνήθως ἕνας-δύο ὑπάλληλοί της στά Κεντρικά τοῦ ἑκάστοτε Ὑπουργείου).
β) Τροποποιήσεις καί ἀντικαταστάσεις διατάξεων χωρίς ἀναφορά ὅλης τῆς τροποποιουμένης διατάξεως, ἔτσι πού κανείς δέν γνωρίζει τί νόημα ἔχει ἡ ψηφιζομένη τροποποίηση, ἤ τί ἀντικατέστησε ἡ ἀντικατάσταση...
γ) Μνημονιακοί «νόμοι» («νόμοι» διότι ἔρχονται ἀπό τό ἐξωτερικό καί μεταφράζονται ...) πού ἐκτός ἀπό τά ἀνωτέρω ἐλαττώματα συσσωρευμένα, ἔχουν καί τοῦτο: Πολυσέλιδα κείμενα μνημονικακῶν «νόμων», ἀντί ἄρθρων, ἔχουν ...ἕνα ἄρθρο μόνο (κατά πρόδηλη παραβίαση τοῦ Συντάγματος, γιά νά παρακαμφθῆ καθε οὐσιαστική καί ἐπί μέρους συζήτηση στήν Βουλή....), πολλά «Κεφάλαια», μέ πολυσέλιδες «παραγράφους», σχοινοτενεῖς «ὑποπαραγράφους», καί πολλές περιπτώσεις...καί ὑποπεριπτώσεις, μέ περίπλοκες διατυπώσεις!
Ἔτσι ὅμως, κάθε συγκεκριμένη ρύθμιση καθίσταται συνήθως μή προσβάσιμη ἤ δυσπρόσιτη, ἀφοῦ σέ αὐτήν δέν παραπέμπεται ὁ ἀναγνώστης μέ ἀναφορά κάποιου ἄρθρου καί τῆς τάδε παραγράφου , ἀλλά μέ ὅλη τήν ἀνωτέρω σειρά: Γιά ψάξε στό Δ Κεφάλαιο ( 50 σελίδες κατά μέσον ὅρον τό καθένα) στήν τάδε παράγραφο (8 σελίδες κάθε μία κατά μέσον ὅρο) στήν τάδε ὑποπαράγραφο (δυόμισυ σελίδες...), περίπτωση ζήτα... , ὑποπερίπτωση 8η.
Καί διαβάζεις πράγματα ὅπως: Τροποποιεῖται ἡ περίπτωση θ, τῆς ὑποπαραγράφου ιη, τῆς παραγράφου 9 τοῦ 7ου Κεφαλαίου τοῦ (μνημονιακοῦ) νόμου 4 χιλιάδες.... τοῦ 2013 ὡς ἑξῆς: « πάνω ἀπό 5.000 εὐρώ, ἐκτός ἐάν συντρέχει ἡ περίτπωση δ τῆς παραγράφου 3 τοῦ ἄρθρου 24 τοῦ ν. ..../1980, ὅπως τροποποιήθηκε μέ τό ἄρ. 4 παρ. 8 τοῦ ν. ..../1993». Αὐτό δηλαδή πού ψήφισε ἡ Βουλή μέ σύντομες διαδικασίες ὡς ἐλάχιστο τμῆμα τοῦ ἑνός ἄρθρου τοῦ μνημονιακοῦ νόμου!
Μέ τέτοια σωρεία ἀντισυνταγματικῶν νόμων ἀλλά καί ἀντισυνταγματικῆς ἐφαρμογῆς διατάξεων νόμων, ἡ δημόσια Διοίκηση ἔχει ἀνάγκη, σέ ὅλες τίς διοικητικές διαφορές ἀνεξαιρέτως, ἀπό συνεχῆ, ἐνδελεχῆ καί οὐσιαστικό δικαστικό ἔλεγχο. Ἔλεγχο δέ, τῆς ὅποιας ἀντισυνταγματικότητας τῶν δράσεών της. Καί ἔλεγχο οὐσιαστικό καί κατά πιθανολόγηση πρός παροχή ἐπειγούσης προσωρινῆς δικαστικῆς προστασίας.
Αὐτά, προκειμένου νά μπορῆ νά λειτουργήσῃ ἡ δημόσια Διοίκηση ἀξιοκρατικά καί ἀποδοτικά, γιά χάρη τοῦ πραγματικοῦ δημοσίου συμφέροντος καί τοῦ ἐθνικοῦ συμφέροντος.
Ἀκριβῶς ἀντίθετα πρός μία, μνημονιακή καί μή, τάση ἰδιωτικοποιήσεως τῆς δομῆς τῆς δημοσίας Διοικήσεως (βλ. νόμος «Καλλικράτη»), τῆς στελεχώσεως τῆς δημοσίας Διοικήσεως (βλ. ἀναθέσεις παροχῆς ὑπηρεσιῶν δημοσίας ὑπηρεσίας σέ κερδοσκοπικές ἑταιρεῖες) καί τῶν σκοπῶν δημοσίου συμφέροντος πού διέπουν τήν δημόσια Διοίκηση (βλ. ὀργάνωση μέρους τοῦ τζόγου, χωρίς ἀπαγόρευση τοῦ λοιποῦ τζόγου, βλ. «κάτερινγκ»- διατροφή σέ δημόσια Νοσοκομεῖα, ἀντί διατροφῆς μέ νοσοκομειακά κριτήρια γιά τήν θεραπεία κάθε ἀσθενοῦς), ἡ ὁποία ἰδιωτικοποίησις, ἐάν γίνῃ, θά ἀποτελέσει ἀνεπανόρθωτη ἐθνική καταστροφή.
