Τις προάλλες έπεσε στην αντίληψή μου ένα βιβλίο ενός Πατρινού Γεωπόνου ονόματι Νίκος Σκληρός. Ο τίτλος του βιβλίου ήταν Τα Γεωπονικά, γραμμένο το 1955. Αν και ο συγγραφεύς σκοτώθηκε σε ένα ύποπτο αυτοκινητιστικό ατύχημα, τα λόγια του πρέπει να συνοδεύουν όλους τον νου έχοντες. Το ακόλουθο απόσπασμα από το βιβλίο του προστέθηκε στον επίλογό του κατά την δεύτερη έκδοση το 1981, τότε που ο μηχανισμός του εκφυλισμού της Ελλάδος είχε πάρει μπροστά και λίγοι προειδοποιούσαν.
«Οι αγρότες είναι ζωντανές ρίζες της οικογενείας και του Έθνους, διότι ζουν φυσική ζωή. Χωρίς αυτούς κανένα Έθνος δεν ζει. Από τα χωριά τρέχουν χείμαρροι του ανθρωπίνου υλικού και των ειδών πρώτης ανάγκης (τροφίμων). Οι αγρότες έχουν δική τους κοινωνία και δικό τους αιώνιο, παραδοσιακό πολιτισμό, με γνήσιο Χριστιανισμό και όχι τύπους.
Ποτέ δεν παρακμάζουν τα ΧΩΡΙΑ, εκτός αν φύγουν όλοι οι αγρότες. Τότε όμως έρχονται και τα κατοικούν βάρβαροι ξένων εθνών. Αντιθέτως οι πόλεις έχουν διαφορετικό πολιτισμό(εκφυλισμό).
Πώς όμως προσβλήθηκαν σήμερα τόσοι πολλοί αγρότες ώστε να φεύγουν ή να διώχνονται από τα σπίτια τους και από τα χωριά τους, χωρίς αντίσταση;
Ποιος είναι ο μεγάλος εχθρός της ερημώσεως και διαλύσεως του Έθνους, αφού η αρρώστια της αστυφιλίας μπορούσε να σταματήσει όταν δεν θα χωράνε άλλους οι πόλεις; Δυστυχώς τώρα έχουμε ένα άλλο χειρότερο κακό. Οι εξευρωπαϊσμένοι.
Μας έφεραν ξένα συστήματα που δεν πιάνουν στον τόπο μας. Σχολεία που δεν βγάζουν παραγωγικά Ελληνόπουλα αλλά παράσιτα και διεφθαρμένα που να ντρέπονται όταν ακούνε Ελληνική ψυχή(δημοτικά τραγούδια), οι δε επιστήμονές μας αντιγράφουν και προσκυνούν τους Ευρωπαίους.
Πολλοί αγρότες μας παραπλανήθηκαν και έτρεξαν στον παράδεισο των πόλεων , χωρίς να ξέρουν πως έγινε αυτός ο παράδεισος, κι ότι αν έχει μέλλον θα γίνει σε λίγο κόλασις.
Τους είχε παραπλανήσει το ξενοφώτιστον Κράτος μας, ν'αυξήσουν την παραγωγήν τους χωρίς να έχουν κανένα κέρδος.
Και όταν πολλαπλασιάσθηκαν τα παρασιτικά στόματα, για να μη φθάσει στον πληθωρισμό, με αύξηση των τιμών, εφάρμοσε αμέσως τις διατιμήσεις. Και αντί τα δικά μας προϊόντα λόγω ξηρού κλίματος και κόστους να έχουν τριπλάσια σχεδόν τιμή από την Ευρώπη, έγινε το αντίθετο. Το Κράτος μας φωνάζει για εξαγωγές, δια το συνάλλαγμα. Έτσι εφθάσαμε στο γκρεμό. Η ΑΘΗΝΑ, που στην Κατοχή έβγαζαν τους νεκρούς με τα καροτσάκια(από την πείνα), προπολεμικώς είχε 700 χιλιάδες. Τώρα που έφθασε τα 3.700.000 πώς θα ζήσει τόσος κόσμος παρασιτικός;
Οι αγρότες μας προπολεμικώς ήταν 61%, τώρα έμειναν μόνο 25%.Ποιος λοιπόν θα θρέψει τον καρκίνο των Αθηνών και μέχρι πότε; Και πώς να γυρίσουν πίσω στο χωριό τους τα τόσα εκατομμύρια νέοι αγρότες των πόλεων και οι μετανάστες που καλόμαθαν ή ντρέπονται; Ασφαλώς θα φθάσουμε σε κάποια ΚΑΤΟΧΗ ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΕΜΟ.
Εν το μεταξύ οι αστοί αυτοί προλετάριοι διαιρούνται από τα ξενοκίνητα κόμματα και μόλις λιγοστέψουν τα τρόφιμα θα σκοτωθούνε μεταξύ τους για ένα καρβέλι ψωμί. Ποιος θα προλάβει αυτή την μεγάλη καταστροφή;
Το Κράτος να ενισχύσει τους αγρότες, απαντούν μερικοί. Πολλοί δε αγρότες ζητούν αυτή την ενίσχυση χωρίς να ξέρουν από ποιους παίρνει τα χρήματα το Κράτος.
Δυστυχώς πολλοί επάλεψαν γι' αυτή την εκμετάλλευση των αγροτών. Εγώ ο ίδιος επί 50 χρόνια, ως γεωπόνος, μεταπολεμικώς δε με τα βιβλία μου, αναφορές, άρθρα και το περιοδικό. Αλλά κανένα αποτέλεσμα, διότι το Κράτος, με οποιαδήποτε ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, αποτελείται από Υπουργεία, με αστούς υπαλλήλους. Αυτοί δε όλοι οι μισθωτοί εργατοϋπάλληλοι ή εμποροβιομήχανοι αστοί είμαστε "μεροδούλι, μεροφάι και γλέντι", εκμεταλλευτές των αγροτών.
Δεν υπάρχει λοιπόν ελπίς από το Κράτος, ούτε ποτέ μπορεί να υπάρξει αγροτική Κυβέρνησις. Μόνη ελπίδα του Έθνους είναι όπως πάντοτε οι αγρότες μας, οι οποίοι σαν νοικοκυραίοι έχουν μεγαλύτερη ευθύνη και πρέπει να ξεσηκωθούν. Χωρίς κινήματα και επαναστάσεις , χωρίς κόμματα, Κυβερνήσεις και γραφειοκρατίες. Δεν χρειάζεται καμμιά επιστράτευσις και καμμιά συνεννόησις για διαδηλώσεις. Μόνον Άμυνα. Κάθε αγρότης, που έχει ακόμα στα χέρια του τα μέσα της ζωής, να φροντίσει μόνον για τη δική του οικογένεια. Να ειδοποιήσει τα παιδιά, τα εγγόνια και τους συγγενείς του να επιστρέψουν στο χωριό για να μη σκοτωθούν και για να βοηθήσουν στην παραγωγή τροφίμων. Η άμυνα είναι εύκολη.
-Αποφεύγετε αγρότες μου την ΜΟΝΟΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑΝ (σταφίδα, καπνός, μπαμπάκι, τομάτες κλπ) για να μην πέφτετε στα χέρια του εμπορίου και του Κράτους. Η μικτή παλαιά οικογενειακή γεωργία είναι μοναδική ΑΜΥΝΑ. Αποφεύγετε τα δάνεια και το χαρτονόμισμα , το οποίον είναι
Αθηναϊκόν και δεν μπορείτε να παρακολουθήσετε την πτώσιν του, ούτε να βγάλετε δικό σας χαρτονόμισμα. Κάντε ανταλλαγή σε είδος , όπως επί Κατοχής. Δημιουργήσατε εσείς πρώτοι μια ''Κατοχή'' χωρίς πόλεμο για να διαλυθεί η Αθήνα και οι άλλες παρασιτικές πόλεις. Να γλυτώσετε τα παιδιά σας. Να μείνει λίγος σπόρος ελληνικός στα βουνά μας, για να ζήσει η φυλή, πριν έλθουν και πάλι οι Σλάβοι, οι Φράγκοι και οι Τούρκοι. Προστατεύσατε την πλήρη αυτοδιοίκησιν και ανεξαρτησίαν της οικογενείας σας, της κοινότητος σας και την παραγωγήν σας. Αμυνθείτε από παντού. Κτυπάτε μόνον όποιον παραβιάσει το άσυλον της κατοικίας σας.»
Την δεκαετία του 80, ο Νίκος Σκληρός θα επαληθευόταν...., και το γνώρισα στο πρόσωπο του υιού ενός κτηνοτρόφου/αγρότη:
Παραπάνω από δεκαεννέα δεν πρέπει να ήτανε, αλλά σίγουρα αποτελούσε ένα από τα πιο οξύμωρα σχήματα που είχα αντικρίσει έως τότε. H λαλιά του και το όλο του παρουσιαστικό με ανήγαγαν στα ριζίτικα βουνά της Κρήτης. Άλλος αέρας. Παντελώς αταίριαστος με τα νεγρο-αμερικάνικα ακούσματα που ηχούσαν διαπασών στο ημιυπόγειο διαμέρισμα που είχε μόλις νοικιάσει στα Χανιά.
«Καλά βρε φίλε, τι σχέση μπορεί να έχει ένας Κρητίκαρος του λόγου σου με αυτά που θυμίζουν τα κατώγια της Νέας Υόρκης;» Αξέχαστη θα μου μείνει η ταραχή στο ύφος του με αυτό μου το σχόλιο αφού πρώτα τον είχα παρακαλέσει να χαμηλώσει τη μουσική εν ώρα κοινής ησυχίας.
Αυτός την έκλεισε, και με πληγωμένο το φιλότιμο είπε: «Συγγνώμη σύντεκνε, δίκιο έχεις. Δεν είμαι τούτοσές που δείχνω. Απλά ήθελα ν' ακούσω αυτά π' ούλοι ακούν έπαέ στη πόλη για να μοιάσω...»
Γίναμε φίλοι. Όταν τον γνώρισα καλύτερα, γνώρισα και τον πλούσιο κόσμο που ήθελε να αφήσει, αλλά αργότερα, κι αυτόν όπου του έμελλε να ενταχθεί.
Ήταν αρχές της δεκαετίας του '80, η αρχή του τέλους του Ελληνικού πολιτισμού της υπαίθρου - τότε που ο κάθε πολιτικάντης, εκμεταλλευόμενος την αυξανόμενη αστυφιλία, ψηφοθήριζε στα χωριά έναντι αδιάκριτων διορισμών στις δημόσιες υπηρεσίες.
Ίσως όχι και τόσο τυχαία είχαν υποβαθμισθεί γλώσσα και παιδεία για τα χωριατόπουλα που θα εισέρρεαν στις πόλεις, καθώς οι γονείς τους συνδικαλιζόταν κομματικά για να διορισθούν σε κάποια υπηρεσία. Και ενώ στα τότε ακόμα ζωντανά χωριά τους τα παιδιά αυτά θα δρούσαν σε έναν κόσμο αληθινό, όπου θα συναναστρεφόταν με όλες τις ηλικίες, μαθαίνοντας πως να παράγουν τροφή, πως να φτιάχνουν ένα σπίτι, ένα σκάφος κτλ, τώρα θα εντασσόταν ολομερής με συνομήλικούς τους σε ένα σύστημα που θα επιμήκυνε την ανωριμότητα και την εξάρτηση. Αυτό, βέβαια, μακρόχρονα θα ωφελούσε τις μεγάλες επιχειρήσεις και το δημόσιο: Ο ανώριμος άνθρωπος είναι καταναλωτικός. Ο εξαρτημένος ζει με τον φόβο, κι αυτός είναι ο ιδανικός εργαζόμενος.
Στα πέριξ των πόλεων φύτρωσαν τσιμεντοκούτια, ενώ νεοκλασικά κτήρια κατεδαφίσθηκαν για τις αντιπαροχές. Πολλά τότε τα Ελληνικά εργατικά χέρια. Πολλά και τα λεφτά από τις επιδοτήσεις. Αυτά όμως μετουσιώθηκαν σε τσιμεντένια παραπήγματα, όπου ο νεόφερτος στην πόλη χωρικός, με όλα τα συμπλέγματα που του επέφερε η προσπάθειά του να «μοιάσει», θα γινότανε... «αστυχωριάτης». Ανυπόφορη η ατμόσφαιρα στις δημόσιες υπηρεσίες. Άνθρωποι συνηθισμένοι να δρουν υπαίθρια, τώρα ασφυκτιούσαν σε καπνόμιχλα γραφεία όπου με τεντωμένα νεύρα κολλούσαν ένσημα. Κι αν δεν οσφραινόταν κανείς τη «χωριατίλα» στο δημόσιο, σίγουρα την κουτούλαγε στους δρόμους, καθώς πολλοί που πλούτισαν ως εργολάβοι πρόχειρων κατασκευών, πλούτισαν και τις πολυτελείς αυτοκινητοβιομηχανίες. Το «αυτοκίνητο» έγινε «το ερ-γα-λείο»× αλλά όχι τόσο για χρήση, όσο για την επίδειξη της οικονομικής ισχύος του νεόπλουτου. Ωστόσο, τα αγροτικά που κάποτε μετέφεραν σοδειές, τώρα πια κόμιζαν τετρακίνητο εγωισμό...
«Μασκαρά - Γκρέκο Μασκαρά ... Τρόμπα, φιγούρα, σαχλαμάρα κι άρπα-κόλλα...» Εάν μη τι άλλο, η όλη κατάσταση ενέπνευσε και τραγούδια όπως αυτό του Γιάννη Μιλιώκα. Για τον «αστυχωριάτη» όμως, τα σκυλάδικα είχαν τον πρώτο λόγο. Εκεί θα έβρισκε την «καλλιτεχνική» εκδήλωση του νεοπλουτισμού του με σπονδές από σαμπάνια και γαρύφαλλα. Κι αν η ύπαιθρος κάποτε έδενε τα χέρια των χορευτών σε κύκλους, η τσιμεντούπολη τα έλυσε δια της επιδεικτικής ζεϊμπεκιάς ή του ξενόφερτου πιθηκισμού. Και πως αλλιώς, σε κοινωνίες όπου οι φιλίες είχαν γίνει χρησιμοθηρικές και όπου οι «πετυχημένοι» θα εισέπρατταν τον φθόνο αυτών που οι πόλεις είχαν απορρίψει ή, χειρότερα, τσακίσει;
Ο Αριστοτέλης είχε παρατηρήσει ότι χωρίς πλήρη συμμετοχή στον κοινωνικό βίο δεν υπήρχε ελπίδα για κάποιον να αναπτυχθεί ως υγιής άνθρωπος. Οι προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο υπήρχαν μόνον όσο στην ύπαιθρο υπήρχαν ζωντανά χωριά και στις πόλεις γειτονιές που τώρα πια είχαν πνιγεί από πολυώροφα «μαυσωλεία».
Το αντίκτυπο του «θέλω να μοιάσω» είχε τραγικές δημογραφικές και πολιτισμικές συνέπειες στον τόπο. Ο αστυχωριάτης, τραγελαφικά διχασμένος μεταξύ της χωρικής και αστικής του ταυτότητας, πολλά παιδιά δεν έκανε. Κι αυτά που έκανε, έκαναν ακόμη λιγότερα, επειδή δεν είχαν όραμα πέρα από το να μοιάσουν κι αυτά με τους τηλεοπτικούς ήρωες του «Λάιφ Στάιλ». Ξεκομμένος από τις ρίζες του, ο Έλληνας ρίχθηκε στην κατανάλωση του ο' τι θα τον συνταίριαζε με την ξενόφερτη τηλεοπτική φαντασιοπληξία που θα ανέβαλε τον γάμο, θα αύξανε τις εφήμερες σχέσεις, τις εκτρώσεις, ή αλλιώς, θα κατέστρεφε το δομικό υλικό μίας υγιούς κοινωνίας - την οικογένεια.
Προφητική και η δήλωση του ιστορικού Arnold J. Toynbee: «Εάν θέλεις να καταστρέψεις ένα έθνος, να επιμηκύνεις τα παραγωγικά χρόνια της νεολαίας του πίσω από τα θρανία» Τα τέκνα αυτών των ολιγομελών οικογενειών γέμισαν τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας και του εξωτερικού με αιώνιους φοιτητές που έπρεπε να εκπληρώσουν τα απωθημένα των γονέων τους. Όμως η τώρα πια «δημοσιο-υπαλληλίστικη» παιδεία, αντί να παράγει ενάρετους Έλληνες πολίτες, θα παρήγαγε μισέλληνες αναρχικούς: «ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΦΑΙΝΕΣΤΕ» θα ήταν το σύνθημα διάσπαρτα γραμμένο όπου υπήρχαν Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Αναδυόμενοι από μια μνημοκτόνο παιδεία με θολό ιδεολογικό πρόσημο, το μόνο μέλλον προς το οποίον θα μπορούσαν να αποβλέπουν ήταν αυτό για το οποίο τους προετοίμαζε το σύστημα: το πώς να είσαι ένας καλός Αιγύπτιος που ξέρει τη θέση του στη πυραμίδα.
Αυτό που φοβίζει είναι ότι η διανόηση της εποχής ανέδειξε τους πιο χαρακτηριστικούς της τύπους: τον δημόσιο υπάλληλο... τον δικηγόρο... τον πολιτικάντη... τον δασκαλίσκο...
Πάντως, το σίγουρο είναι ότι η «μόρφωση» δεν κατάφερε να αποτινάξει τη «χωριατίλα» του «θέλω να μοιάσω». Ο πιθηκισμός ακόμα καλά κρατεί στο πανελλήνιο. Ελλείψει αυτοχθόνων σημείων αναφοράς, καθώς πολλοί γονείς είναι τώρα πια γερο-ροκάδες, γερο-ντισκόβιοι και γερο-μπλουζάδες, η σημερινή γενιά φοράει ρούχα μερικά μεγέθη μεγαλύτερα από το κορμί τους και μαθαίνει χιπ χοπ. Οι πολιτισμικές αντιστάσεις στην απόλυτη αποχαύνωση πλέον καθίστανται ανύπαρκτες. Ενώ η όλη ασχήμια είναι πλέον έκδηλη στο παράστημα των πολιτισμικώς αμνημόνων που παράγουν τα εκπαιδευτικά ιδρύματα του τόπου.
Κάποια στιγμή, τα οικονομικά πακέτα στέρεψαν. Κι όσοι δεν είχαν διορισθεί στο δημόσιο ή διαπρέψει στον ιδιωτικό τομέα, τώρα θα ξεπουλούσαν τα πατρογονικά τους χωράφια για να στηρίξουν την αστυφιλία τους.
Βλέποντας τα ρημαγμένα μας χωριά, όπου πλέον αλλοδαπός ιδρώτας ποτίζει τους αγρούς, οι κατέχοντες μνήμη άνω των πενήντα συχνά κυριεύονται από νοσταλγία για έναν πολιτισμό νεκρό πλέον. Κι όπως το φυσικό επακόλουθο του θανάτου είναι η αποσύνθεση, συνεπικουρούμενη από τα σκουλήκια, έτσι και η γόνιμη γη της υπαίθρου διαμελίσθηκε με την αδηφάγο δράση κατασκευαστών, τραπεζών και κτηματομεσιτών - οι μόνοι οργανισμοί που ευδοκιμούν σε περίοδο πολιτισμικής σήψης. Αλλά κι αυτοί ήσαν καταδικασμένοι να αλληλοσπαραχτούν όταν δεν θα είχε μείνει πλέον τίποτα στο κουφάρι.
Ως τα υβριδικά πλέον απομεινάρια ενός φθίνοντος πολιτισμού, εμείς ευθυνόμαστε για την υποβάθμιση όλων των θεσμών με έναν ατέρμονο καταιγισμό μεταρρυθμίσεων και αλλαγών που τσάκισαν την ραχοκοκαλιά του τόπου - την παραγωγική χωρική οικογένεια - και αφαίμαξαν την ύπαιθρο από τα Ελληνικά της νιάτα.
Οι συνέπειες είναι πια ορατές... Οι αποσυνθετικοί οργανισμοί είναι ξένοι πλέον, καθώς οι αλλοδαποί εργάτες, των οποίων τα κάποτε χαμηλόμισθα χέρια πλούτιζαν τους Έλληνες αστυχωριάτες, τώρα γίνονται τα αφεντικά με τις ευλογίες ενός συστήματος που δεν αναγνωρίζει έθνος πια, αλλά μόνο ψηφοφόρους που θα του εξασφαλίσει την εξουσία πάνω στο κουφάρι.
Αυτό που θα ηχεί για πάντα μέσα μου θα είναι τα λόγια του Γεωπόνου Νίκου Σκληρού, όταν το 1955 συμβούλεψε: «Να μείνει λίγος σπόρος ελληνικός στα βουνά μας, για να ζήσει η φυλή, πριν έλθουν και πάλι οι Σλάβοι, οι Φράγκοι και οι Τούρκοι.»
Ουδείς ουδέποτε αφουγκράστηκε τέτοιες Ελληνικές φωνές, και να σου σήμερον που τα άδεια από ελληνικά χέρια χωριά μας τα γεμίζουν Αλβανοί, Πακιστανοί και Βούλγαροι, ενώ τελευταία, με τις ευλογίες του άεθνου αστικού μας κράτους, εγκαθιστώνται μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες σε ερημωμένα χωριά, όπως σχεδιάζουν και για το Ροδοβάνι της Κρήτης, και σε παραμεθόριες περιοχές όπου τα παιδιά τους θα ανδρωθούν από την ρίζα που θα χώσουν βαθιά στην κάποτε δική μας πατρώα γη, εκμεταλλευόμενοι τα πλούσια της συστατικά που κάποτε έδιναν συνέχεια στο δικό μας γένος.
Ομάδα Αλβανών στην Κρήτη έστησαν επιχείρηση να κουρεύουν αιγοπρόβατα ένα ευρό το κεφάλι. Τους παίρνει ένα λεπτό η ανά κεφαλή διαδικασία και μόνον φέτος έχουν κουρέψει 96,000 πρόβατα...
Θλιβερή η σκηνή του Σφακιανού βοσκού που κερνούσε τσικουδιές καθώς οι Αλβανοί κούρευαν τα αιγοπρόβατά του ενώ στεκόταν άπραγοι οι άεργοί του γιοί που ο Σφακιανός σπούδαζε για να μην μείνουν άνεργοι, όπως μου είπε.
Ωστόσο, τις προάλλες, όταν πήγα στο οπωροπωλείον έμαθα ότι στην Κουντούρα της Παλαιόχωρας Χανίων, Πακιστανοί ελέγχουν πλήρως τα περισσότερα θερμοκήπια και για να αυξήσουν την παραγωγή της ντομάτας χρησιμοποιούν υπερβολικές δόσεις φυτοφαρμάκων. Αργότερα έμαθα ότι το Εργαστήριο Τοξικολογίας της Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Κρήτης επιβεβαιώνει την δηλητηρίαση με μελέτες που δείχνουν αύξηση των κρουσμάτων χρόνιων ασθενειών όπως καρκίνων, αυτοάνοσων και νευροεκφυλιστικών νοσημάτων που οφείλονται σε φυτοφάρμακα.
Φίλοι, είναι φανερό ότι, όπως φώναξε και ο Βέγγος στη τελευταία του ταινία Το Βλέμμα του Οδυσσέα, «Η Ελλάδα μας πεθαίνει!»
Εγώ όμως δεν θέλω να πιστέψω και ούτε θα δεχτώ ότι δεν μπορούμε να επαναφέρουμε την Ελλάδα μας. Και ούτε εσείς πρέπει. Υπάρχει λύση.
Η λύσις είναι η επιστροφή των νέων στους αγρούς και στα χωριά. Το εγχειρίδιο για ένα τέτοιο εγχείρημα βρίσκεται στο απόσπασμα που διάβασα από το βιβλίο Τα Γεωπονικά Του Νίκου Σκληρού.
Και πρέπει να αιωρούνται πάντα τα λόγια του εκεί που μας λέγει: «μόλις λιγοστέψουν τα τρόφιμα οι αστοί θα σκοτωθούνε μεταξύ τους για ένα καρβέλι ψωμί. Ποιος θα προλάβει αυτή την μεγάλη καταστροφή;»
Θα μου πείτε, γιατί σπουδάσαμε τα παιδιά μας; Η ανθρωπότητα προχωράει. Η τεχνολογία θα μας πάει σε άλλους πλανήτες...
Και εγώ θα σας απαντήσω: ο κορεσμός των σπουδαγμένων αμόρφωτων είναι μία φούσκα που ήδη έχει αρχίσει να σκάει σε όλη την Ευρώπη, και ειδικά στις μεγαλουπόλεις, στις οποίες, με την πρώτη ενεργειακή κρίση, εκατομμύρια θα πεθάνουν... Οι τριτοκοσμικές ροές στην Ευρώπη που καταστρέφουν την πολιτισμική της ομορφιά είναι απόρροια αυτού του κορεσμού.
Όσο για την αποίκηση σε άλλους πλανήτες, να είστε βέβαιοι ότι αφού στον Άρη θα έχουν αφήσει τα κοκαλάκια τους μερικά αφελή πειραματόζωα προσπαθώντας να τον κάνουν βιώσιμο, ίσως συνειδητοποιήσουμε ότι η μόνη προτεραιότητα είναι ο δικός μας ζωογόνος πλανήτης.
Και σταματήσετε τις κλάψες με το ποίοι φταίνε που μας έφεραν εδώ. Μονόδρομος είναι η επανασύσταση του Ελληνισμού στην πατρώα γη όχι μόνο για την επιβίωση του έθνους, αλλά και για την βιολογική μας επιβίωση.
Να σας θυμίσω τον διδακτικό μύθο του Ανταίου;
Ο Ανταίος ήταν ο υιός της Γης, και όσο πατούσε και ρίζωνε σε αυτήν αντλούσε αμύθητη δύναμη. Όποτε έφτανε κάποιος ξένος στην χώρα του, τον προκαλούσε να τον παλέψει. Ουδείς επιβίωνε, καθώς συνεθλίβετο στα χέρια του Ανταίου.
Έχοντας ακούσει γι αυτόν, ο Ηρακλής αποφάσισε να αναμετρηθεί μαζί του. Αλλά καθώς τον πάλευε, συνειδητοποίησε ότι όσο ο Ανταίος πατούσε στην γη του, δεν θα κατάφερνε τίποτα. Αποφάσισε να τον σηκώσει ψηλά ώστε να τον κάνει να χάσει την επαφή με την γενέτειρά του. Μόλις το κατάφερε αυτό, τον τσάκισε στην Ηράκλεια του λαβή.
Σας θυμίζει κάτι; Όταν κι εμείς πάψαμε να αντλούμε δύναμη και έμπνευση από την δική μας γη, την δική μας μουσική, την δική μας ιστορία και ειδικά την δική μας γλώσσα, συνεθλίφθημεν. Και σαν τον Ανταίο, το κορμί μας κείται άψυχον και η γη μας άγονη. Η σήψη των τσακισμένων μας μελών διαγράφεται στην ποσόστωση γηρασμένων που κάνουν πορείες για τις συντάξεις και νέων που σέρνουν τα πόδια τους με ακουστικά στα αυτιά, ξαποσταίνουν σε καφετέριες και πετάνε μολότοφ για να εκτονώσουν το μένος της αφραγκίας των.... Διαγράφεται στα νοσοκομεία μας και στα γηροκομεία μας όπου οι υπερήλικες φεύγουν από την ζωή υπό το άκουσμα των βάρβαρων προφορών των νοσηλευτριών τους. Η σήψη διαγράφεται στις στιγματισμένες, αλλόκοτες ανθρώπινες μορφές που φιγουράρουν στις οθόνες μας και προσβάλλουν με ξενισμούς την κάποτε θεϊκή μας γλώσσα. Σε κριτές επίδοξων τραγουδιστάριων που προωθούν την ιδέα ότι αυτό που πουλάει είναι να ενδύεσαι, να συμπεριφέρεσαι και να μοιάζεις με κάφρο. Διαγράφεται στους δασκαλίσκους, που αντί να διδάσκουν την δική μας διαφορετικότητα στα παιδιά μας, την αποκαλούν ρατσιστική και ξενοφοβική, εφόσον η γη είναι στρογγυλή και δεν υπάρχουν σύνορα...
Και κυρίως διαγράφεται στα σπιθαμιαία υπανθρώπινα αναστήματα της πολιτικής ζωής της χώρας που πραγματεύονται με βάρβαρους το μέλλον του ιερού μας τόπου.
Βλέποντας την επίδραση των ομιλιών μου σε ένα όλο και αυξανόμενο κοινό, πολλοί μου ζητούν να πολιτευθώ εάν θέλω να σώσω την πατρίδα. Τους λέγω ότι η σωτηρία θα έλθει μόνον εκτός πολιτικής. Θα έλθει όταν έχουμε διαμορφώσει ως λαός συλλογική συνείδηση με όραμα. Και αυτό θα γίνει όταν ακούτε τους πεφωτισμένους που δεν έχουν χρηματικό, βουλευτικό, ή υλικό συμφέρον, κινούμενοι από την αγάπη τους για το καλό και την ομορφιά της πατρίδος και συνεπώς της ζωής.
Γι αυτό κάνω έκκληση στα νέα παιδιά να αρχίσουν να σκέφτονται έξω από το κουτάκι των σπουδών και της βόλεψης και να πρωτοτυπήσουν. Γνωρίζω μερικά παιδιά που αποφάσισαν να φύγουν από μεγαλουπόλεις και σώθηκαν. Η αλήθεια για τις μεγαλουπόλεις διατυπώνεται, εξ άλλου, ξεκάθαρα στο έργο του 1981 «Γευματίζοντας με τον φίλο μου τον Ανδρέα», του Andre Gregory, όπου αποκαλύπτεται ότι «οι μεγάλες πόλεις αποτελούν τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκεντρώσεων όπου οι φυλακισμένοι είναι οι ίδιοι οι φύλακες, και όντως λοβοτομημένοι δεν γνωρίζουν ότι είναι εγκλωβισμένοι κρατούμενοι...»
Και μην μου πει κανείς ότι είναι δύσκολο να επιστρέψουμε στην γη μας, την στιγμή που αλλοδαποί πλουτίζουν στην Ελληνική ύπαιθρο εκμεταλλευόμενοι τη αδράνεια των εντόπιων. Υπάρχουν χιλιάδες άδεια χωριά όπου κάποιος με λίγη φαντασία και όρεξη για εργασία μπορεί να ενοικιάσει γη σημισιακώς και να στήσει ένα νοικοκυριό με αυτάρκεια. Το λέγει και ο Αμερικάνος συγγραφέας Χένρι Μίλερ στο βιβλίο του «Ο Κολοσσός του Μαρουσίου».
«Η Ελλάδα δεν θα πεθάνει ποτέ εφόσον ο Έλληνας θα έχει ένα κομμάτι γης να καλλιεργήσει, μία αίγα και μερικές κότες. Από εκεί, μαζί με τον πολιτισμό της γλώσσας του, μπορεί να ξανακτίσει Παρθενώνες.
-Παναγιώτης Τερπάνδρου Ζαχαρίου-
