ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ «ΚΡΑΤΟΣ» ΣΕ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΧΩΡΑ
Κοινή διαπίστωση – αποτυπωμένη και σε πρόσφατες δημοσκοπήσεις – είναι ότι η διαχρονική αύξηση του δημοσίου χρέους (328,6 δις ευρώ το 2010) οφείλεται στην πολιτική και οικονομική πολιτική όλων των κυβερνήσεων, από το 1974 μέχρι σήμερα.
Τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της πολίτικης ήταν :
Το κείμενο αυτό, ασχολείται με ένα από τα χαρακτηριστικό της κοινής πολιτικής, το «γιγαντισμό» του δημόσιου τομέα, στον οποίον επένδυσαν και τα δυο μεγάλα κόμματα για να κρατιούνται στη εξουσία.
.Σήμερα όμως το «λογαριασμό» δεν τον πληρώνουν οι υπαίτιοι αλλά καλούνται να τον πληρώσουν οι απλοί πολίτες. Και δυστυχώς, αντί τα δυο κόμματα εξουσίας να ζητήσουν συγγνώμη από το λαό, το ένα θεωρεί το άλλο υπαίτιο της κρίσης.
Η ελληνική οικονομία, άρχισε ουσιαστικά να αισθάνεσαι τη «θηλιά» στο λαιμό της, το 1985. Έκτατε, την σφίγγει ολοένα και περισσότερο με πολύ οδυνηρές συνέπειες.
Όταν βρέθηκε στην Αθήνα, το καλοκαίρι του 2010, ο νομπελίστας οικονομολόγος και «πατέρας του ευρώ», Ρόμπερτ Μάντελ είπε : «γνωρίζατε το πρόβλημα αλλά φερθήκατε σαν παιδάκια». Όταν ρωτήθηκε τι συμβουλή θα έδινε στον Έλληνα Πρωθυπουργό, απάντησε :«Να μειωθούν οι κρατικές δαπάνες. Η Ελλάδα χρειάζεται λιγότερο κράτος, λιγότερους δημοσίους υπαλλήλους, λιγότερες παρεμβάσεις στον ιδιωτικό τομέα, λιγότερους περιορισμούς στην αγορά εργασίας »
Παραθέτω τα σχετικά με το θέμα μας στοιχεία, με χρονολογική σειρά και συνοπτικά, όπως έχουν, από το 1975 μέχρι σήμερα.
1975
Από τη μια μεριά υποβάλαμε αίτηση για ένταξη στην ΕΟΚ, και από την άλλη επεκτείναμε την επιχειρηματική δραστηριότητα του κράτους κρατικοποιώντας σημαντικούς τομείς της οικονομίας {Ολυμπιακή Αεροπορία, Εμπορική Τράπεζα κλπ}
1981
Ενώ είχαμε προσχωρήσει ως πλήρες μέλος στην ΕΟΚ, έχοντας 351.028 άτομα στον ευρύτερο δημόσιο τομέα (χωρίς τους στρατιωτικούς)
δημιουργούσαμε ΔΕΚΟ, σε αντίθεση με τη λογική της ΕΟΚ και χωρίς να εφαρμόζουμε σε αυτές τους κανόνες ανταγωνισμού όπως σαφώς όριζαν οι διατάξεις της Συνθήκης της ΕΟΚ.
1985
Αναγκαζόμαστε να ζητήσουμε τη «συνδρομή» της Κοινότητας για την αντιμετώπιση του οικονομικού προβλήματος. Μια από τις «προϋποθέσεις» που μας έθεσε η Κοινότητα, ήταν η μείωση του δημοσίου ελλείμματος κατά 4 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ το 1986 και 1987. Οι περιορισμοί αυτοί δεν έγιναν σεβαστοί .
1990
Η ΕΟΚ, δια του προέδρου της Επιτροπής μας επιπλήττει για την ασυνέπειά μας. Για την έγκριση χορήγησης νέου δανείου, μας θέτει και ειδικότερη προϋπόθεση, τη μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων κατά 10 % μεταξύ των ετών 1991 και 1993. Αναφερόταν δε, και ρητά στον αριθμό που έπρεπε να φτάσουν, 525.000.
1991
Αν και υιοθετήθηκε από την Κυβέρνηση η πολιτική « 3 προς 1» δηλαδή «1 πρόσληψη για κάθε 3 αποχωρήσεις», για να πάρουμε το δάνειο, δεν εφαρμόστηκε αλλά φτάσαμε το
1992
Να έχουμε 615.956 άτομα στον ευρύτερο δημόσιο τομέα (χωρίς τους
στρατιωτικούς)
1994
Περιοριστήκαμε μόνο στη θέσπιση του αιρετού Νομάρχη, χωρίς συγχρόνως να περιορίσουμε το κράτος, στα πλαίσια των Οδηγιών της Ευρώπης .
Αφήσαμε, τον περιορισμό του κράτους να για αργότερα (1998 και 2011).
Με το Σχέδιο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ (Ν 2539/1997), που αφορούσε μόνο τους ΟΤΑ Α βαθμού, περιορίσαμε τους 5.500 ΟΤΑ σε 1.000 περίπου .
Με το Σχέδιο ΚΑΛΙΚΡΑΤΗΣ (Ν 3852/2010), που αφορούσε συνολικά τους ΟΤΑ Α και Β βαθμού, αναγκαστήκαμε να το εφαρμόσουμε άρον άρον, λόγω κρίσης, Τρόικα και ΔΝΤ, περιορίσαμε τους 1.000 ΟΤΑ σε 325,περιοριστηκαν τα Νομικά Πρόσωπα και οι Δημοτικές Επιχειρήσεις από 6.000 σε 2.000 περίπου ενω καταργήθηκαν όλες οι Νομαρχίες και ενσωματώθηκαν στις 13 Περιφέρειες . .
1996
Αν και υιοθετήθηκε η πολιτική « 6 προς 1» για να καλυφτεί το χαμένο έδαφος και πάλι δεν εφαρμόστηκε
1997
Αν και η Διαρκής Γνωμοδοτική Επιτροπή Φορέων του Δημοσίου πρότεινε την κατάργηση περίπου 130 Οργανισμών του Δημοσίου, κανένας δεν καταργήθηκε.
2004
Αν και εξαγγέλλαμε την επανίδρυση του κράτους και τον περιορισμό των ΔΕΚΟ, όχι μόνο δεν καταργήσαμε ΔΕΚΟ αλλά δημιουργούσαμε στο Δημόσιο, εκατοντάδες νέους Οργανισμούς και Επιτροπές.
2005,
Αντί να περιορίσουμε τον αριθμό των ΔΕΚΟ, απλά περιοριστήκαμε στη μείωση του αριθμού των μελών των Διοικητικών Συμβουλίων τους(ο ανεξέλεγκτος αριθμός τους, περιορίστηκε στους έξη 6)
2006
Αντί να εφαρμόσουμε άμεσα την Κοινοτική Οδηγία για την απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων, συνεχώς το αναβάλαμε Αναγκαστήκαμε, από την Τρόικα, στην ψήφιση του σχετικού νόμου(Ν 3919/2011) αρχές του 2011 και η εφαρμογή του θα αρχίσει τον Ιούλιο 2011.
2010
Στην ηλεκτρονική καταχώρηση, το καλοκαίρι του 2010, που έγινε από την κυβέρνηση , οι εν ενεργεία υπάλληλοι, μισθοδοτούμενοι από το Δημόσιο (χωρίς να περιλαμβάνονται οι στρατιωτικοί ), ανήλθαν σε 768.009 .
2011
Υπό την απειλή της τρόικα ακόμα ψαχνόμαστε για το ποιες δημοσιές επιχειρήσεις, οργανισμούς, ΝΠΔΔ και ΝΠΙΔ θα συγχωνεύουμε ή θα καταργήσουμε .
Σήμερα, το τεράστιο κράτος που δημιουργήσαμε πνέει τα λοίσθια. Τόσο οι κυβερνώντες, όσο και το σύνολο του πολιτικού κόσμου, δεν είναι άμοιροι ευθυνών.
Φταίνε για όσα αλόγιστα έπρατταν στο παρελθόν. Φταίνε και τώρα, γιατί, ενώ είμαστε στο χείλος του γκρεμού, αυτοσκοπός των μεν, είναι να κρατηθούν στην εξουσία, των δε, να αναρριχηθούν σε αυτή.
Δεν έχουν την τόλμη να πουν την αλήθεια την οποία άλλωστε και ποτέ δεν μας είπαν.
Γι αυτό οι πολίτες πέταξαν τις κομματικές ταμπέλες και συγκεντρώνονται για να εκφράσουν την αγανάκτηση τους.
Ακόμη ελπίζουν…