Δύο είναι τα κυρίαρχα θλιβερά στοιχεία στη σημερινή τραγική Ελληνική πραγματικότητα: η βία και η υποκρισία. Είμαστε ως χριστιανοί και Έλληνες εναντίον και των δύο.
Α] Η βία είναι απαράδεκτη για ένα χριστιανό. Μπορεί κάποια στιγμή να εξηγείται, αλλά δεν δικαιολογείται. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός είπε ότι «όποιος παίρνει μαχαίρι για να σκοτώσει, θα πάει από μαχαίρι» (Ματθ. κστ΄ 52). Το είπε μάλιστα στο θερμόαιμο και αυθόρμητο Πέτρο, ο οποίος για να υπερασπιστεί το διδάσκαλό του στον Κήπο των Ελαιών, τράβηξε μαχαίρι και «απέκοψε το ωτίον του δούλου του αρχιερέως Μάλχου» (Ματθ. κστ΄ 51).
Ο Ίδιος μάλιστα ο Κύριος με το παράδειγμά Του στο Γολγοθά, αν και μπορούσε, «πάσχων ουκ ηπείλει, λοιδορούμενος ουκ αντελοιδόρει, παρεδίδου δε τω κρίνοντι δικαίως» (Α΄ Πέτρ. β΄ 23).
Επί πλέον, στην επί του όρους Ομιλία είπε εκείνο το γνωστό και εν πολλοίς παρεξηγήσιμο από τους αμαθείς και επιπολαίους: «όστις σε ραπίσει επι την δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αυτώ και την άλλην, όστις σε αγγαρρεύσει μίλιον έν ύπαγε μετ΄ αυτού δύο και όστις σου ζητήσει το χιτώνα δός αυτώ και το ιμάτιον» (Ματθ. ε΄ 39-41).
Δηλ. όλα αυτά τα θεία λόγια του Χριστού συνηγορούν υπέρ της μη βίας, διότι η βία γεννά βία και δεν πρέπει «να δίδωμεν τόπον τω διαβόλω» (Εφεσ. δ΄ 27), ούτε να δηλητηριάζουμε με ακατάσχετη οργή και φονικό θυμό τις διαπροσωπικές μας σχέσεις.
«Δούλον του Θεού ου δει μάχεσθαι», (Β΄ Τιμ. β΄24) λέγει ο απόστολος Παύλος. «Δότε τόπον τη οργή» (Ρωμ. ιβ΄ 19). Μάλιστα λέγει ότι «είναι καλύτερα να αδικούμαστε παρά να αδικούμε» (Α΄ Κορ. στ΄ 7-8). Ο Θεός, ο δίκαιος, θα ανταποδώσει και θα κάνει εκδίκηση για μας.
Β] Βέβαια η βία παρόλο που είναι απαράδεκτη πράξη κατά της εικόνας του Θεού, που είναι ο άνθρωπος και απειλή κατά της ζωής, που είναι δώρο Θεού, υπό προϋποθέσεις και σε ειδικές περιπτώσεις, είναι ανεκτή και έχει ελαφρυντικά. Μακάρι να ήμασταν άγιοι και με την προσευχή μας να διώχναμε όλους τους εχθρούς μας: εθνικούς, κοινωνικούς και προσωπικούς. Δεν είμαστε όμως, με αποτέλεσμα να ισχύουν συχνά κατ΄ οικονομία και εναλλακτικές λύσεις λιγότερο χριστιανικές και θεάρεστες (Πρβλ. Ιακ. δ΄ 1-3)
Δεν είμαστε όλοι άγιοι λοιπόν. Ως αμαρτωλοί και προς την αγιότητα πορευόμενοι κάπου μπορεί να ξεφύγουμε. Κάποια στιγμή που μας προσβάλλουν, κάποια φορά που μας υβρίζουν, οι γονείς που αναγκάζονται να συνετίσουν τα παιδιά τους με ράβδο, που λέγει και η Αγία Γραφή, (Παροιμ. κγ΄ 13-14), οι στρατιώτες στο πόλεμο, που υπερασπίζονται τον άμαχο πληθυσμό, η αστυνομία που, όπως χαρακτηριστικά λέγει και πάλι ο απόστολος Παύλος, «δεν φοράει για <εική> (=για πλάκα) το μαχαίρι, εκδικείται το κακό και επαινεί το αγαθό» (Ρωμ. ιγ΄ 4), οι δικαστές που αφαιρούν δικαιώματα και προνομίες από τους κατηγορουμένους…
Υπάρχουν λοιπόν καταστάσεις που η βία είναι ανεκτό και αναγκαίο κακό, μέχρι μάλιστα του σημείου να λέγει ο άγιος Αθανάσιος ο Μέγας, ότι «οι εν πολέμω φόνοι, φόνοι ου λογίζονται», η δε Εκκλησία να επιβάλλει στον στρατιώτη που φονεύει επιτίμιο ακοινωνησίας επί ένα μόνο χρόνο και να μη του επιτρέπει να γίνει ιερέας. Τούτο σημαίνει ότι ο στρατιώτης, ο υπερασπιστής, ο αστυνομικός, ευρισκόμενοι μπροστά σε μία σύγκρουση καθηκόντων, σε ένα σταυροδρόμι αποφάσεων, να σκοτώσουν τον επιτιθέμενο ή να αδρανήσουν και να γίνουν αίτιοι να σκοτωθούν αδύναμοι άνθρωποι, προτιμούν το πρώτο, αν δεν μπορούν να το αποφύγουν.
Επιπρόσθετα, αν πάρουμε και παραδείγματα της Π. Διαθήκης, που επικροτούνται και από την Κ. Διαθήκη, έχουμε από τη μια μεριά τους προφήτες και τους αγίους, οι οποίοι «αδίκω θανάτω» ποικιλοτρόπως θανατώθηκαν υπέρ της αληθείας και του λαού, κι από την άλλη, έχουμε τους Κριτές και ήρωες, με πρώτους και καλύτερους τον Μωϋσέα και τον Δαβίδ, να καταγάγουν περιφανείς και πολύνεκρες νίκες υπέρ του Θεού και του λαού. Μάλιστα ο Μωϋσής σκότωσε τον βιαιοπραγούντα Αιγύπτιο κατά του συμπατριώτη του Εβραίου και ο Δαβίδ τον επιτιθέμενο και βλάσφημο φιλισταίο Γολιάθ σε μονομαχία (Εβρ. ια΄ 24-27, 32-37)
Δηλαδή όλα αυτά που αποτελούν την ιερά Ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης θα πρέπει να τα διαγράψουμε επειδή το θέλουν οι όποιοι εκσυγχρονιστές; Ο άγιος Νικόλαος δεν ράπισε στον Άρειο στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ.Χ.; Και τούτο διότι έλεγε βλάσφημα σε βάρος του Κυρίου. Μάλιστα κλείστηκε σε φυλακή, αλλά ο Θεός τον δικαίωσε. Και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος συμβουλεύει να «αγιάζουμε τη χείρα μας ραπίζοντας τον βλάσφημο συντρίβοντας αυτού την όψη (=το πρόσωπο)».
Γ] Καταλαβαίνουμε όμως πως χρειάζεται διάκριση, για να δούμε καθαρά και απροϋπόθετα τα πράγματα, στοχεύοντας μόνο στην αλήθεια. Υπάρχει δικαιολογημένη, αλλά και αδικαιολόγητη βία.
Επιτιθέμενη και αμυνόμενη, λεκτική και χειρωνακτική, από φόβο και αγανάκτηση, αλλά και από ιδεολογία και άποψη.
Υπάρχει βία της στιγμής, μεμονωμένη, αλλά και βία ως ηθική αυτουργία, καμουφλαρισμένη.
Υπάρχει βία προσωπική, αλλά και συνευδοκία στη βία. Υπάρχει βία «εν βρασμώ ψυχής» και βία ως πράξη απόγνωσης.
Υπάρχει βία παραδοσιακή ως βεντέτα και εκδίκηση, αλλά και βία του υποκόσμου συστηματική.
Εισαγόμενη βία, αλλά και εγχώρια.
Τη στιγμή που ένα κράτος δεν μπορεί να προστατεύσει τους πολίτες του από την λαθρομετανάστευση και την εγκληματικότητα, κάποιοι για να προστατεύσουν την οικογένειά τους καταφεύγουν στην αυτοάμυνα και δυστυχώς στην αυτοδικία.
Υπάρχει βία κατά των νόμων και πολιτικών επιλογών μαζική και γενικευμένη, αλλά και βία ως αυτοκτονία, όταν η αδυναμία να ανατρέψει κάποιος το σάπιο καθεστώς και το απάνθρωπο σύστημα, οδηγεί στην αυτοχειρία, για να μη κάνει αλλού το κακό, που από αγανάκτηση και οργή πλημμυρίζει την ψυχή του.
Εξάλλου υπάρχει και βία αποδεκτή από τη λαϊκή ετυμηγορία, διότι εκφράζει τη λαϊκή συνείδηση και την συσσωρευμένη αντίδραση που σαν ηφαίστειο φωλιάζει στη ψυχή ενός λαού και βία καταδικασμένη από όλους.
Πάντως «άνδρα αιμάτων και δόλιον βδελύσσεται ο Κύριος» (Ψαλμ. ε΄ 7)
Δ] Εν προκειμένω φαίνεται η δικαιοσύνη των ανθρώπων και πάντων των κρινόντων. Φαίνεται όμως και η υποκρισία.
Δεν είναι βία να υποστηρίζει κάποιος τους βιαστές, δολοφόνους, κλέφτες και απαγωγείς, τους αλλοδαπούς με τα μαχαίρια και τη συμμορία με τα καλάσνικωφ, την ίδια στιγμή που αποδεδειγμένα Έλληνες συνάνθρωποί μας χάνονται από τη δράση αυτών των ανθρώπων;
Δεν είναι βία και υποκρισία να είναι ο άλλος υπουργός και αξιωματούχος, να βλέπει τη χώρα του να καίγεται, περιουσίες να χάνονται, άνθρωποι να σκοτώνονται και ο ίδιος από μικροπολιτικό συμφέρον, δειλία και ατολμία να μη δραστηριοποιείται και όλα να πηγαίνουν κατά κρημνού;
Δεν είναι ανθρωποκτονία εκ προμελέτης η ψήφιση νόμων και φόρων πάνω από τη δύναμη του λαού με αποτέλεσμα την αυτοκτονία χιλιάδων και τον μαρασμό κάθε οικογένειας;
Δεν είναι άκρα υποκρισία, όταν δεν σε αγγίζει ένα πρόβλημα να παριστάνεις τον «πράο και ταπεινό» και από την άλλη μεριά να μη αφήνεις σε ησυχία, όποιον θίξει το ατομικό σου συμφέρον, υποβάλλοντας σωρηδόν μηνύσεις σε βάρος του;
Πως έρχονται άνθρωποι και υποστηρίζουν τη μη βία και κηρύττουν την ειρήνη τη στιγμή που τα κόμματά τους υποστηρίζουν διαχρονικά τη δικτατορία του προλεταριάτου, δεν επιτρέπουν την ελευθερία του λόγου, δεν γίνεται καμμιά διαδήλωση εκεί, όπου έχουν με τη βία επιβληθεί, έχουν γεμίσει με θύματα αντιφρονούντων τα βουνά και τα λαγκάδια και οι οποίοι από όπου πέρασαν, οι ομοϊδεάτες τους δηλαδή, μετέβαλαν τα πάντα σε μια απέραντη φυλακή και σε «κρανίου τόπον»;
Εδώ και δύο χρόνια επί ΔΝΤ ασκείται τρομερή βία σε ένα ολόκληρο λαό και δεν ιδρώνει το αυτί κανενός εισαγγελέως… «Είμαστε ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στο στάρι».
Γιατί άλλες επιθέσεις σε πολιτικά πρόσωπα πέρασαν απαρατήρητες ψυχρά και αδιάφορα;
Γιατί εγκλήματα κατά ημεδαπών αναφέρονται μισά κι ανέσωστα, διακριτικά και συγκεκαλυμμένα;
Ο νόμος περί ασυλίας των βουλευτών δεν είναι βία και υποκρισία;
Η θεότητα της κομπίνας που προσκυνούν οι πολιτικοί δεν είναι βία στην πλάτη των φορολογουμένων;
Γιατί δεν τιμωρήθηκαν ακόμη οι φονιάδες στην Τράπεζα της Μαρφίν;
Γιατί πολιτικά κόμματα και πολιτικά πρόσωπα, που ζητούν την ψήφο του λαού δεν καταδικάζονται και δεν αποκλείονται από τη διαδικασία εκλογής τους τη στιγμή που δίνουν άλλοθι στη 17 Νοέμβρη, στους καταστροφείς κουκουλοφόρους και στους πυρομανείς αναρχικούς;
Ο Χριστός μας θα έλεγε και σε αυτές τις περιπτώσεις: «Ουαί υμίν γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί! Διϋλίζετε τον κώνωπα και καταπίνετε την κάμηλον. Αποδεκατούτε το ηδύοσμον και το άνηθον και το κύμινον και αφήκατε τα βαρύτερα του νόμου, την κρίσιν και τον έλεον και την πίστιν» (Ματθ. κγ΄ 23, 24). Αλήθεια, τι επιλεκτικότητα, μονομέρεια και υποκρισία είναι αυτή; !!!
Ε] Πάσχουμε όντως από μια περίεργη ξενομανία: βλέπουμε τα καλά των ξένων υπερφυσικά και εκπληκτικά και σπεύδουμε να τα μιμηθούμε, και τα στραβά τους, και μάλιστα των αποδεδειγμένα ενόχων και απειλούντων την υπόσταση του έθνους μας και την ζωή των συμπολιτών μας, ως κάτι απλό και σύνηθες, το υποβαθμίζουμε, εφόσον μάλιστα δεν μας αφορά άμεσα!
Φέραμε με τις επιλογές μας και την ολιγωρία μας μέσα στο εσωτερικό της χώρας μετανάστες, που ήταν οι χειρότεροι στην πατρίδα τους, και μάλιστα οι περισσότεροι μουσουλμάνοι, δηλαδή εκ πεποιθήσεως βίαιοι και φονείς λόγω θρησκείας και κουλτούρας, τρόφιμοι φυλακών και ποινικά επιβαρυμένοι άνθρωποι, που σφάζουν στο γόνατο συμπατριώτες τους που βαπτίζονται χριστιανοί στις χώρες προελεύσεως και όχι μόνο, και αδελφές τους ακόμη, αν «αμαρτήσουν», και προσπαθούμε τώρα με ημίμετρα να σώσουμε την κατάσταση. Αδύνατο!
Βρισκόμαστε σε καθεστώς παράνομης εισβολής αλλοφύλων και οι κοινωνίες βιώνουν μια τρομακτική πίεση έχοντας δίπλα τους για υπεράσπιση μια άοπλη και ξεδοντιασμένη αστυνομία και ένα ανύπαρκτο κράτος.
Δηλαδή πόσο είναι κατακριτέος και κακός ένας λαϊκός ξεσηκωμός κατά τόπους, όπου τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο; Ο λαός το κάνει αυτό. Αυτός ξέρει, γιατί αυτός πάσχει. Γιατί το ίδιο γεγονός στο Πολυτεχνείο, στην κατοχή, στην Αντίσταση δεν ήταν κακό; Γιατί στις χώρες της αφρικανικής άνοιξης δεν ήταν κακό;
ΣΤ] Και το χειρότερο:
Οι δικαστές δικάζουν πλέον με περιορισμένη δυνατότητα ευθυκρισίας λόγω του συσχετισμού δυνάμεων, συμφερόντων και πιέσεων και ο λαός γενικευμένα απέξω έχει άλλη άποψη.
Οι δημοσιογράφοι και πληρωμένοι κονδυλοφόροι τοποθετούνται εκ του ασφαλούς σύμφωνα με τη γνώμη του καναλιού και του κόμματός τους, αλλά στο διαδίκτυο είναι τελείως διαφορετικά τα σχόλια των χρηστών. Ευτυχώς που υπάρχει και το διαδίκτυο.
Οι δημοσκοπήσεις και οι πολιτικές εκτιμήσεις απορρίπτουν κάποιους και ο λαός στις εκλογές αδειάζει παταγωδώς με την ψήφο του τους μαθητευόμενους προφήτες και μελλοντολόγους.
Ζ] Λοιπόν που είναι τελικά η αλήθεια και η δημοκρατία; Έχουμε έλλειμμα αλήθειας, ειλικρίνειας, αγωγής και γενναιότητας προς υποδοχή της πραγματικότητας. Πετάμε στα σύννεφα των απόψεων, των φόβων μας, των συμφερόντων μας και των πονηρών διασυνδέσεών μας. Κρίνουμε και κατακρίνουμε εκ του ασφαλούς.
Κρίμα κι είμαστε και Έλληνες και Ορθόδοξοι χριστιανοί!
